Nellie. Tom 2. Zauroczenie ebook

Tytuł oryginału: Nellie. Tome 2: Protection

Tłumaczenie z języka francuskiego: Marzena Dupuis

Redakcja: Monika Pruska

Korekta: Angelika Ogrocka

Konwersja do ePub i mobi: mBOOKS. marcin siwiec

Opracowanie graficzne: Ryszard Bryzek

Opracowanie graficzne okładki: Maciej Pieda

Ilustracja na okładce: Anouk Noël

Redaktorka prowadząca: Agnieszka Pietrzak

Wydanie I

Copyright © 2017, Editions Quebec Amerique inc.

Copyright © for Polish edition by Wydawnictwo Dragon Sp. z o.o.

Bielsko-Biała 2020

Niniejsza powieść jest fikcją literacką. Odniesienia do realnych osób, wydarzeń i miejsc są zabiegiem czysto literackim. Pozostali bohaterowie, miejsca i wydarzenia są wytworem wyobraźni autorki i jakakolwiek zbieżność z rzeczywistymi wydarzeniami, miejscami lub osobami, żyjącymi bądź zmarłymi, jest całkowicie przypadkowa.

Wydawnictwo Dragon Sp. z o.o.

ul. Barlickiego 7

43-300 Bielsko-Biała

www.wydawnictwo-dragon.pl

ISBN 978-83-8172-446-3

Wyłączny dystrybutor:

TROY-DYSTRYBUCJA Sp. z o.o.

ul. Mazowiecka 11/49

00-052 Warszawa

tel. 795 159 275

Oddział

ul. Legionowa 2

01-343 Warszawa

Zapraszamy na zakupy na: www.troy.net.pl

Znajdź nas na: www.facebook.com/TROY.DYSTRYBUCJA

Świat jest niebezpiecznym miejscem nie z powodu tych, którzy czynią zło, ale przez tych, którzy patrzą na to i nic nie robią.

Albert Einstein

Zaczął się kolejny zwyczajny dzień w obozie i śniadanie jeszcze nie było gotowe, kiedy usłyszeliśmy pierwsze hałasy dochodzące z zewnątrz. Ktoś z naszych uruchomił alarm ostrzegający przed atakiem. Porzuciłam trzymany w ręku koszyk, żeby ruszyć za moimi towarzyszami, którzy wybiegli zobaczyć, co się tam dzieje.

Piraci i ich szef, Smok Morski, wpadli na dziedziniec, wyjąc ile sił w płucach, i zalali nas niczym tsunami. Nawet jeśli byliśmy przygotowani na stawianie czoła tego typu sytuacjom, nieprzyjaciele okazali się zbyt liczni, a zaskoczenie odebrało nam możliwość mobilizacji.

Przeciwnicy dzierżyli pistolety, podczas gdy nasi bronili się pikami i kijami. Najbardziej zaprawieni w walce i lepiej wyszkoleni wykorzystywali swoją znajomość sztuk walki.

Bez wypowiadania jakiegokolwiek słowa, jedynie za pomocą spojrzenia rzuconego ponad kotłującym się tłumem Henri nakazał mi uciekać bez ociągania. Z lekkiego ruchu jego głowy wyczytałam obietnicę, że do mnie dołączy.

Skierowałam się ku drzwiom ukrytym za wielkim dębem. Było to sekretne przejście, którego istnienie wyjawił mi nasz przywódca. Po drodze natknęłam się na skuloną pod drzewem Mireille. Chwyciłam ją za nadgarstek i zmusiłam do pójścia ze mną. Nie ma mowy, żebym zostawiła tutaj małą służącą z pałacu, którą wzięłam pod swoje skrzydła.

Wsunęłam klucz do zamka i drzwi otworzyły się bez problemu. Za nimi zaczynała się droga biegnąca za stodołą. Nie zastanawiając się wiele, ruszyłam w kierunku lasu. Usłyszałam mężczyznę krzyczącego z daleka: „Nie pozwólcie jej uciec, złapcie ją!”. Zdałam sobie sprawę z tego, że nieprzyjaciele depczą nam po piętach.

Trzymałam drżącą rękę Mireille, żeby pomóc jej biec przez las i nie upaść. Ile już czasu nas ścigano? Kłucie w boku zginało mnie wpół, a płuca paliły przy każdym oddechu. Dziewczynka potykała się, płakała, jednak dzielnie parła naprzód.

Jedynym miejscem, gdzie mogłyśmy się schronić, był znajdujący się trzy kilometry od obozu dwór Bois-briand, w którym osiedli baron de Vimy oraz książę. Armand szybko zrozumie, że grozi nam niebezpieczeństwo, i udzieli nam schronienia.

– Nie poddawaj się, Mireille. Zaraz dotrzemy na miejsce.

Kiedy stanęłyśmy przed bramą dworu, usiłowałam ją otworzyć, ale była zamknięta na klucz. Na próżno ciągnęłam za dzwonek i potrząsałam bramą ze wszystkich sił, jakie mi jeszcze pozostały. Wewnątrz nie dostrzegłam najmniejszego ruchu. Budynek był opustoszały.

Czyżby jego mieszkańcy wyjechali, nie poinformowawszy nas o tym? Może oni także wyczuli niebezpieczeństwo.

Mireille była wykończona, więc przytuliłam się do niej, żeby ją uspokoić. Wydawała mi się taka krucha… Ta sytuacja to było zdecydowanie za wiele dla niej. Rozejrzałam się dokoła, ale nie dostrzegłam żadnego miejsca, gdzie mogłybyśmy się ukryć.

– Myślisz, że możesz jeszcze biec? – zapytałam.

– Nie dam rady, psze pani – udało jej się powiedzieć mimo braku tchu. – Proszę mnie tu zostawić.

– Ależ skąd, nie zamierzam cię zostawić. Poczekaj, mam pewien pomysł – rzuciłam, dostrzegając stos gałęzi z boku ogrodzenia. Zauważyłam miejsce za zagajnikiem, gdzie mogłybyśmy się schować, jeśli położymy się na ziemi.

W pamięci miałam przerażonych ludzi biegających po dziedzińcu obozu, krzyczących i wzywających pomocy. Czułam wyrzuty sumienia, że ich tam zostawiłam, ale to Henri rozkazał mi uciekać. Przynajmniej ocaliłam Mireille, co i tak było wbrew przekazanym mi instrukcjom.

Usłyszałyśmy zbliżające się kroki. Nie zdążyłam jeszcze przykryć nas obu gałęziami. Tymczasem oni już tu byli, zaledwie kilka metrów od nas.

To mnie piraci chcieli dorwać. Musiałam chronić Mireille, żeby nie przypadł jej w udziale taki sam los, jaki szykowano dla mnie.

Chwyciłam dziewczynkę za talię i usadziłam ją za pagórkiem. Przykryta gałęziami i liśćmi była niewidoczna. Doskonale.

Tym razem chyba będę musiała się poddać. Stanowiłam łatwy cel. W okolicy nie było wystarczająco dużego pnia drzewa, żebym mogła się ukryć.

Nie było tam zupełnie niczego.

Usiadłam pośród kwitnącej koniczyny w pewnym oddaleniu od Mireille, żeby zapewnić jej bezpieczeństwo, i zamknęłam oczy. Starałam się zachować spokój, choć wiedziałam, że zostanę poddana trudnej próbie, podczas której moją jedyną pociechą będą piękne wspomnienia przyjaciół i ukochanego księcia.

Rozdział 1

Nie wiedziałam, co obudziło mnie tak wcześnie. Być może to kogut, który zawsze piał o tej porze, albo promyk słońca łaskoczący mi policzek po tym, jak prześlizgnął się pomiędzy deszczułkami. Otworzyłam okiennice, żeby wyjrzeć na zewnątrz. Na dziedzińcu wciąż panował spokój, lecz już wkrótce rozpocznie się codzienna krzątanina.

Nie byłam już Nellie Aubert, młodą dziewczyną mieszkającą w Deux-Rives, uroczym małym miasteczku. Z dnia na dzień stałam się hrabiną Nellie d’Auber-ville, de Courneuve i de Novellis, arystokratką, która dorastała w mieście nazywającym się Mont-Réal.

Pojawiłam się w tym miejscu przez przypadek pewnego burzowego wieczoru. Mój młodszy brat Milo często opowiadał mi o teoriach dotyczących czasoprzestrzeni. Gdybym wiedziała, że mnie samej będą dotyczyły podróże tego typu, słuchałabym go z dużo większą uwagą.

Wracałam wtedy z imprezy, która zakończyła się przedwcześnie z powodu deszczu. Rozpętała się burza, a ja, chcąc wrócić do domu na skróty, przypadkiem dotknęłam metalowego ogrodzenia wokół domu sąsiadów. To wtedy worteks uniósł mnie w powietrze. Myślałam, że umieram, że już nigdy nie zobaczę mojej rodziny ani moich przyjaciół, kiedy nagle spadłam, cała i zdrowa, tyle że znacznie dalej, niż sądziłam.

Wylądowałam w jakimś lesie, blisko krzyża na Mont Royal, ale nie byłam już w moim świecie. Ten, do którego się przedostałam, rozwinął się równolegle do naszego, w innej odnodze czasoprzestrzeni. Nic o tym nie wiedząc, przeszłam przez membranę, cieniutką, elastyczną barierę dzielącą te dwa światy.

W tej rzeczywistości wydarzenia potoczyły się w zupełnie innym kierunku. Tutaj władzę dzierżył król, a jego pałac rozciągał się na całym zboczu góry. Musiałam szybko przystosować się do okoliczności i znaleźć sposób na przetrwanie.

I tak oto stałam się udawaną hrabiną, żeby mieć prawo mieszkać na tej wyspie zarezerwowanej dla arystokratów. Ludzie, którzy przyjęli mnie do siebie, także zostali tutaj przeniesieni. Mieszkaliśmy w budynku U-402, w komórce K-10.

Tutejsze społeczeństwo bardzo różniło się od tego, które znałam wcześniej. Ludzie za główne wartości uznawali przyrodę i ekologię, powszechnie wykorzystywali energię odnawialną, i ta zmiana była całkiem przyjemna. Niestety, ci sami ludzie stworzyli granice pomiędzy klasami społecznymi. Z jednej strony była arystokracja, a z drugiej – pracujące dla niej masy, często żyjące w trudnych warunkach.

Podczas pobytu w więzieniu dowiedziałam się, że wielu obywateli chciało zdetronizować króla i ustanowić republikę kierowaną przez prezydenta.

Kilka tygodni temu musiałam opuścić miasto i schronić się w obozie zwolenników tej nowej partii. I tak ja, która właściwie nigdy nie interesowała się polityką ani różnymi typami rządów, musiałam teraz podjąć próbę zrozumienia, jak funkcjonował tutejszy system polityczny.

Król tropił wszelakich przeciwników tego ustroju i kategorycznie odmawiał wprowadzenia jakiejkolwiek zmiany. Członkowie opozycji musieli się ukrywać i zakładali obozy przypominające duże gospodarstwa rolne, gdzie przyjmowali po około sto osób. Przyłączyłam się do jednej z takich grup, aby umknąć przed gniewem monarchy, który zdawał się brać mnie za szpiega albo przywódczynię rebelii, chociaż ja zupełnie nic z tego nie rozumiałam.

Mieliśmy w obozie zwierzęta hodowlane i warzywa, dzięki którym byliśmy samowystarczalni. Gospodarne zarządzanie tym, co wytwarzaliśmy, zapewniało nam przetrwanie. Wszystko to za sprawą naszego przywódcy, Henriego.

Moje myśli popłynęły w kierunku Armanda, mojego ukochanego – brata bliźniaka Henriego. Byli do siebie podobni fizycznie, lecz emanowała z nich diametralnie różna energia. Armand reprezentował radość, śmiech i emocje, podczas gdy Henri uosabiał siłę, stanowczość i surowość. Obaj byli książętami tego ogromnego kraju.

Armand urodził się kilka minut przed swoim bratem i automatycznie otrzymał tytuł dziedzica królestwa.

Choć mój ukochany miał być przyszłym królem, a Henri przewodził jednej z frakcji ruchu oporu prag-nącego znieść monarchię, szanowali się i pomagali sobie nawzajem. To właśnie do obozu Henriego przyprowadził mnie Armand, kiedy potrzebowałam schronienia.

Poczułam smutek, myśląc o tym, że jeden z braci będzie musiał przegrać w tej walce. Kochałam pierwszego, ale skłaniałam się ku przekonaniom drugiego.

Na własne oczy widziałam cierpiących ludzi i ogromną przepaść dzielącą zwykły świat od tego arystokratycznego. Było dla mnie jasne, że system polityczny musi się zmienić.

Czy Armand jako król będzie potrafił tego dokonać, czy raczej będzie musiał ustąpić miejsca Henriemu, który stworzy nowe społeczeństwo?

Pewnego dnia rozwścieczony lud zażąda zmian i doprowadzi do wybuchu.

– Arystokraci uciekli ze swojej ojczyzny po Wielkiej Rewolucji Francuskiej i przenieśli tutaj swój system władzy. Nasi przodkowie powinni byli im w tym przeszkodzić – skarżyli się moi towarzysze.

– Czy oni zdają sobie sprawę z tego, że przenieśli tutaj niesprawiedliwość panującą w ich kraju? Teraz mamy tu te same warunki, które doprowadziły do rewolucji we Francji – opowiadała mi Angèle, którą poprosiłam o wyjaśnienie mi sytuacji.

Obecna wersja mojego kraju przeszła inną ewolucję niż ta, z której pochodziłam. Francuzi wygrali bitwę na Równinie Abrahama, co pognębiło i zrujnowało Anglików. Ci ostatni całkowicie się wycofali, pozostawiając to miejsce w naszych rękach.

Co mogło zdarzyć się w moim wymiarze od chwili, kiedy zjawiłam się w tym świecie? Nie wiem. Czy kiedykolwiek spotkam ponownie moich bliskich? Na to pytanie również nie znałam odpowiedzi.

Czasem miałam wrażenie, że straciłam panowanie nad swoim losem; że jakiś szalony żeglarz uchwycił jego stery, a ja musiałam próbować to przetrwać pomimo trudów.

W tym obozie, który nazywał się Mishkumi, co w języku Inuitów oznacza „lód”, czułam się dobrze. Byłam przydatna, zajęta i nie miałam zbyt wiele czasu na rozmyślania. Życie tu było prostsze, a układy pomiędzy ludźmi mniej skomplikowane, co pozwalało mi być sobą.

Jaki spokój panował tego ranka na dziedzińcu! A przecież za kilka minut wszyscy rozpoczną swoje prace. Da się słyszeć śmiech, śpiew i kłótnie. Za chwilę ponad tymi zapracowanymi głowami popłyną rozkazy.

Na razie jednak rozkoszowałam się tą chwilą szczęścia. Była ładna pogoda, światło słoneczne zalewało dziedziniec, ćwierkały ptaki, a świerszcze zapowiadały upał. Ta sielskość niemalże sprawiła, że zapomniałam o moim pochodzeniu, przeszłości i całej tej dziwnej przygodzie.

W tym miejscu było wszystko, co potrzebne do prowadzenia spokojnej i miłej egzystencji. Na pierwszy rzut oka można by pomyśleć, że mieszkaliśmy w bogatym gospodarstwie rolnym z dziewiętnastego wieku; mieliśmy jednak do dyspozycji zupełnie współczesne wygody.

Do oświetlenia wykorzystywaliśmy energię słoneczną i wiatrową, a ta ostatnia napędzała także młyn. Było tu jednocześnie jak za dawnych czasów, ale i ultranowocześnie. Mieliśmy bieżącą wodę. Deszczówka gromadziła się w zbiornikach i w sposób naturalny się ogrzewała, dzięki czemu mogliśmy wziąć prysznic.

Ktoś wyszedł z sąsiedniego budynku. Natychmiast rozpoznałam tego młodego mężczyznę z długimi czarnymi włosami.

– Urielu, Urielu! – zawołałam. – Co tam robisz?

Chłopak szybko odwrócił się w moim kierunku.

– Idę rozpalić pod kuchnią – odpowiedział.

– Już biegnę! Zaczekaj na mnie.

Mieliśmy z Urielem taką zabawę: trzeba było stawić się jako pierwszy w kuchni i rozpocząć przygotowanie śniadania dla wszystkich.

Byłam zadowolona z tego, że mam takiego przyjaciela. Zawsze miał dla mnie niewyczerpaną cierpliwość. Nauczył mnie doić krowy, a także uspokajać kury, żeby móc wyjąć spod nich jajka.

Mieszkałam w tym obozie zaledwie od miesiąca, ale dzięki Urielowi czułam się już prawie jak u siebie.

Spis treści

Rozdział 1

Rozdział 2

Rozdział 3

Rozdział 4

Rozdział 5

Rozdział 6

Rozdział 7

Rozdział 8

Rozdział 9

Rozdział 10

Rozdział 11

Rozdział 12

Rozdział 13

Rozdział 14

Rozdział 15

Rozdział 16

Rozdział 17

Rozdział 18

Rozdział 19

Rozdział 20

Rozdział 21

Rozdział 22

Rozdział 23

Rozdział 24

Rozdział 25

Rozdział 26

Rozdział 27

Rozdział 28

Rozdział 29

Rozdział 30

Rozdział 31

Rozdział 32

Rozdział 33

Rozdział 34

Rozdział 35