Negatyw - kryminały niezwykłe ebook

Anna Klejzerowicz

NEGATYW

Kryminały niezwykłe

LIND & CO

LIND & CO

@lindcopl

e-mail: [email protected]

Tytuł oryginału:

Negatyw - kryminały niezwykłe

Wszystkie prawa zastrzeżone.

Książka ani jej część nie może być przedrukowywana ani w żaden inny sposób reprodukowana lub odczytywana w środkach masowego przekazu bez pisemnej zgody Wydawnictwa Lind&Co Polska sp. z o o.

Wydanie I, 2023

Projekt okładki: Studio Karandasz

Grafiki na okładce:

Denniro , nastia1983 

stivog / Adobe Stock

Copyright © dla tej edycji: 

Wydawnictw0 Lind&Co Polska sp. z o o, Gdańsk, 2023

ISBN 978-83-67494-96-0

Opracowanie ebooka Katarzyna RekWaterbear Graphics

Zatruta krew

Huk, krew, krzyk, lament. Strach, paraliżujący ciało i myśli. Koszmar wciąż na nowo powracający w snach…

Rok wcześniej

Krótki, urwany jakby w połowie dźwięk dzwonka u drzwi, pośrodku nocy, spowodował, że stary człowiek drgnął i odłożył czytaną właśnie książkę na zawalone stertami papierów biurko. Zdjął okulary i zaczął nasłuchiwać. Kogo to licho niesie o takiej godzinie? Może to pomyłka?… Tak, to musi być pomyłka. Pewnie sąsiad z góry, jak zwykle pijany, pomylił piętra. Zaraz sobie pójdzie. Dźwięk jednak powtórzył się po chwili, jeszcze krótszy, jeszcze bardziej nerwowy. W nocnej ciszy brzmiał jak wystrzał.

Starzec wstał, z ociąganiem opuścił pokój pełen książek i starych gazet. Nie lubił, kiedy przeszkadzano mu w pracy. O tej porze każdy ma prawo do świętego spokoju we własnym domu. Ale może to Amelia?…

Podszedł do drzwi, zawahał się. Wyjrzał przez wizjer, jednak bez okularów nie dostrzegł niczego, poza zarysem czyjejś sylwetki.

– Kto tam? – zapytał w końcu.

– Policja – usłyszał z drugiej strony drzwi.

Zesztywniał. Policja? Znowu? Co się mogło stać? Czyżby Roman coś… Trzęsącymi się dłońmi przekręcił klucz w zamku i nacisnął klamkę. Reszta była już mrokiem.

Tydzień wcześniej

Strzelisty masyw skalny, ciemny i ponury, zupełnie jak mury prehistorycznej zrujnowanej twierdzy, aż czuje dreszcz, przebiegający po plecach. Warkot helikoptera, śnieg, śnieg, sypie nieprzerwane, gęstymi płatami, wokół uwijają się sylwetki w żółtych skafandrach, nosze, nawoływania, w tle dostrzega ledwie czytelną sylwetkę Mnicha, czuje, jak panika chwyta ją za gardło. Nie rozpoznaje twarzy, twarze są zamazane. Jeden z ratowników mówi coś do kamery, mówi o jednym martwym alpiniście, drugi wyczerpany, ale żyje, a tymczasem ona nie rozpoznaje twarzy, są zamazane…

Koniec migawki, prezenterka o lalkowatej urodzie przeskakuje z tematu na temat, już wszyscy przed telewizorami zapomnieli o akcji ratunkowej w Tatrach Wysokich, tylko ona nie może sobie miejsca znaleźć. Jeden alpinista przeżył. Drugi zginał. Oby to nie był on, modli się w duchu, oby to tylko nie był on…

Oby to tylko nie był on, powtarzałam to sobie jak mantrę, jak zaklęcie. Jeszcze zanim skontaktowali się ze mną i z Iwoną. Może, kiedy będę tak sobie mówiła, to się spełni. Słowo ma podobno wielką moc. Słowo to magia. Jest cieniem czynu, tak mawiali starożytni…

Może coś w tym jest.

Wrócił Rafał, mój mąż. Z lekkimi odmrożeniami, ale cały i zdrowy. Jerzy zginął. Nadal nie mogę w to uwierzyć. Jednak kiedy ktoś wspina się zimą w górach, choćby to były Tatry, musi liczyć się z wypadkiem. Z najgorszym. Musi. Nigdy nie potrafiłam tego zrozumieć. Takiego igrania ze śmiercią. Iwona rozumiała, przynajmniej tak twierdzi. Nie oponowałam, bo i tak nie miałoby to sensu. Od lat tam jeździli. Zawsze razem. Zanim jeszcze spotkałam ich obu na swojej drodze.

Poznałam Rafała zaledwie pięć lat temu. Byłam już po czterdziestce i do głowy by mi nie przyszło, że jeszcze znajdę sobie męża. A raczej, że to on mnie znajdzie. Poderwał mnie na deptaku w Sopocie, gdy zmęczona wypoczywaniem, zrobiłam sobie przerwę na kawę w kafejce pod parasolem, który chronił mnie nie tylko od słońca, lecz dawał też poczucie izolacji od tłumów kłębiących się dookoła. Złudne poczucie, jak się okazało, bo to właśnie pod tym parasolem mnie wypatrzył. Przystojny, opalony, muskularny mężczyzna, w moim wieku, sportowiec, alpinista, żeglarz, w dodatku maniak książkowy, jak i ja – pod pachą trzymał książki, zakupione przed chwilą w księgarni naprzeciwko, taki sam stosik leżał przede mną na stoliku, obok cappuccino – nic dziwnego, że nie protestowałam, kiedy się przysiadł. Nie szukałam chłopa, po dwóch nieudanych związkach cieszyłam się stabilnością emocjonalną i materialną. Miałam własny dom po rodzicach – dziesięć lat temu oboje zginęli w wypadku – okazały, pod Gdańskiem. Miałam pracę, wymarzoną, bo w bibliotece: maleńkiej, prowincjonalnej, ale zawsze wśród książek.

Lecz cóż, on też po przejściach, z optymizmem patrzący w przyszłość, dobrze się rozumieliśmy. Wpadłam jak śliwka w kompot pod tym parasolem i dopiero wtedy zrozumiałam, ile tracę.

Pobraliśmy się po dwóch miesiącach.

Na naszym ślubie poznałam Jerzego. I Iwonę, żonę Jerzego, a także ich jedynego syna, dziewiętnastoletniego Maćka. Rafał z Jurkiem znali się jeszcze z czasów licealnych, przyjaźnili od lat, dzielili pasje, choć ich drogi zawodowe się rozeszły: Jerzy został gliną, a Rafał instruktorem sportowym. Odtąd przyjaźniliśmy się w czwórkę. Wspólne święta, weekendy, urlopy. Jak jedna rodzina, klosz, pod którym zbudowaliśmy nasz świat.

Który teraz pękł na kawałki…

Nawet bardziej niż sądziła.

– Jak to się stało? – zapytała.

Długo milczał.

– Właściwie to nie chciałem ci tego opowiadać – zawahał się. – Zastanawiałem się nad tym jeszcze w szpitalu, no i sam nie wiem, czy… Nikomu nic nie mówiłem. Ale ty chyba jednak powinnaś wiedzieć. Tylko, proszę cię, Iwonie ani słowa. Nie zniosłaby tego. Co się stało, już się nie odstanie, więc…

– Ale o co chodzi? – zaniepokoiła się, tak jakby przeszłość nie została już zamknięta, jakby to, co miał jej do powiedzenia, mogło jeszcze cokolwiek zmienić. – Dziwnie to jakoś zabrzmiało. No mówże dalej!

– To nie do końca był wypadek – wyznał. – Albo raczej nie przypadek. W Jerzego coś wstąpiło. Sam wiem, że głupio to brzmi, ale chyba najlepiej oddaje obraz sytuacji. Może to zmęczenie albo… Nie wiem, w końcu nie pierwszy raz poszliśmy w góry. Warunki w każdym razie nie były dobre, to fakt. Zerwał się silny wiatr, temperatura spadła, skała zalodzona. Szliśmy niezwiązani liną, tylko z poręczówką. To mi uratowało życie. Bo inaczej zginęlibyśmy obaj. On… rzucił się na mnie. Znienacka. Dyszał, przeklinał. W oczach miał szaleństwo. Nienawiść. Dusił mnie i usiłował zepchnąć w przepaść. Przeraziłem się. Usiłowałem coś mu klarować, uspokoić go, ale co można zrobić w trzydziestu stopniach mrozu, z czyimiś dłońmi zaciśniętymi na twojej szyi, na skraju urwiska?… Zacząłem się bronić, usiłowałem oderwać te jego ręce w podwójnych rękawicach, jak z żelaza, od swojej krtani, utrzymać równowagę. Mocowaliśmy się, zaparłem się nogami, przytuliłem do skały… On znalazł się na krawędzi przepaści. No i stało się. Potknął się, zatoczył, zleciał. Mało brakowało, a poleciałbym za nim, ale raki utrzymały mnie na twardym śniegu. Wszystko trwało ułamek sekundy. Choć chyba nigdy nie zapomnę tego wyrazu zdumienia w jego oczach, bo gogle spadły mu wcześniej w trakcie szarpaniny… Krótki krzyk i koniec. Gdy ochłonąłem, wezwałem pomoc. Trząsłem się cały. Próbowałem schodzić do niego na własną rękę, mimo że zdawałem sobie sprawę z tego, że nie mam szans. Zerwał się huragan, śnieżyca opóźniła akcję ratunkową o kilka godzin. Utknąłem na grani, tam nabawiłem się odmrożeń. Na szczęście lekkich. Bałem się, że nie przetrwam, o ile pomoc szybko nie nadejdzie. Schroniłem się w załomie skały, wykopałem niewielką jamę w śniegu. Stamtąd mnie przejęli…

Teraz ona milczała, wstrząśnięta.

– Nic z tego nie rozumiem – odezwała się w końcu cicho. – Co mu się stało?

Pokręcił głową.

– Nie mam pojęcia. Sam zastanawiam się nad tym, odkąd… odkąd to się zdarzyło. Może… może powinienem powiedzieć o tym komuś… Policji? W końcu, niechcący, przyczyniłem się do jego śmierci.

– Zwariowałeś! – oburzyła się. – Jeszcze tego brakowało! Przecież to nie ty rzuciłeś się na niego.

– Ale ja żyję. A jego już nie ma.

– Daj spokój. Niczego nie zmienisz. Po co to roztrząsać? To był wypadek! Pomyśl o Iwonie, o Maćku. Oni i tak przeżywają koszmar – powiedziała stanowczo, czując łzy pod powiekami. Jak niewiele brakowało, myślała, jak niewiele brakowało, by…

Jak niewiele brakowało, by wszystko, co udało mi się zbudować przez ostatnie lata, prysło jak bańka mydlana, ot tak, pyk i nie ma, klosz rozbity w drobny mak, tylko czy ja bym jeszcze potrafiła żyć bez klosza?…

To mi przypomniało Iwonę i „małego” Maćka, więc zadzwoniłam do niej, ale nikt nie odbierał telefonu. Okej, dopiero co był pogrzeb, rozumiałam to, rozumiałam, że nie mają ochoty z nikim gadać. Nawet z nami. Okej. Wszystko wróci do normy, wróci, wróci – znowu zaklinałam los. Choć jednocześnie wiedziałam, że nic nie wróci, że nic już nie będzie, nie może być, takie jak dawniej…

A jednak po kilku dniach Iwona objawiła się sama: ktoś zadzwonił do drzwi, wyjrzałam więc przez okno od sypialni i najpierw zobaczyłam jej samochód na podjeździe, a zaraz potem ją samą, stojącą przy furtce. Zdziwiłam się, bo do tej pory Jerzy, Iwona, a także Maciek, wchodzili od razu na podwórko i stukali w kuchenną szybę, a myśmy zaraz wiedzieli, że to oni. Lecz tym razem czekała pod bramą, jak ktoś obcy. Wyszłam po nią i sprawdziłam, czy furtka nie jest przypadkiem zamknięta na klucz – lecz nie była. Prawie nigdy jej nie zamykamy, bo i po co, złodziej i tak wejdzie, jeśli zechce, a zresztą kraść u nas nie ma czego. Iwona wyglądała strasznie, blada i wymizerowana, z podkrążonymi oczyma, jakby od dłuższego czasu nie sypiała. Poczułam się głupio, jakieś irracjonalne napięcie zawisło pomiędzy nami.

– Ja tylko na sekundę – oświadczyła, lecz dalej stała jak przymurowana.

– Wchodzisz czy nie? – zniecierpliwiłam się w końcu. Nie zamierzałam być opryskliwa, chciałam tylko rozpaczliwie, by wszystko było tak, jak… przedtem.

Weszła, choć jakby z wahaniem. Usiadła w kuchni, nie zdejmując płaszcza.

– O co chodzi? Napijesz się kawy, herbaty?

– Nie, nie, dziękuję – upierała się. – Muszę zaraz wracać. Wpadłam tylko, żeby… Coś dla Was przywiozłam…

Do kuchni wszedł Rafał, który do tej chwili robił coś w ogrodzie, lecz wrócił do domu, słysząc nasze głosy.

– Co przywiozłaś? – podchwycił.

Wygrzebała z torby kopertę i podała ją mnie. Zdziwiona, zajrzałam do środka i wyjęłam niewielki kartonik, odbitkę jakiegoś starego zdjęcia. Przyglądałam się jej zdezorientowana. Fotografia przedstawiała grupę dzieci, chłopców. Jednego z nich, stojącego w pierwszym rzędzie pośrodku, oznaczono czerwonym odblaskowym flamastrem. Mały wyglądał na jakieś dziesięć lat, miał jasne włosy, ostrzyżone krótko przy skórze, tak samo jak u pozostałych dzieci. Ubrany był – również identycznie jak reszta grupy – w krótkie spodenki i podkolanówki. Na odwrocie widniało imię i nazwisko: Helmut Krahl, 1946.

– To dla nas? – upewniłam się. – A kto to jest?

Iwona wzruszyła ramionami.

– Nie mam pojęcia. Robiłam porządki w rzeczach Jerzego. Znalazłam to na biurku. Oddałabym razem z innymi papierami na komisariat, gdyby nie to, że… Leżało w teczce podpisanej twoim imieniem i nazwiskiem. Pomyślałam więc, że należy do was albo z jakiegoś powodu Jurek chciał wam to dać.

– Pokaż – poprosił Rafał.

Podałam mu zdjęcie, wciąż nie rozumiejąc, o co w tym chodzi. Po co Jerzy miałby dawać nam zdjęcie jakiegoś obcego dziecka, które teraz jest już pewnie starcem, a może w ogóle nie żyje?

Rafał przyglądał mu się równie zaintrygowany.

– Wiesz, co to za dzieciak? – zapytał mnie.

– Nie. A ty?

– Ja? Skąd?… Iwona, nie domyślasz się? Jerzy nic ci nie wspominał?

– Nie, nic. Jerzy w ogóle niewiele ze mną ostatnio rozmawiał, był… zapracowany. Dlatego tak ucieszyłam się, że jedziecie w te góry… – głos jej zadrżał. – To zdjęcie zobaczyłam po raz pierwszy na oczy wczoraj wieczorem i od razu postanowiłam wam je przywieźć, wracając z pracy. Myślałam, że będziecie wiedzieć, o co chodzi.

Czy mi się zdawało, czy w jej głosie zabrzmiało też coś w rodzaju urazy, nie wiem, ale dziwnie mnie to zabolało. Napięcie wciąż wisiało w powietrzu i nie miało ono raczej nic wspólnego z tym dziwnym zdjęciem.

– Na pewno nie napijesz się kawy? – zapytałam dla formalności.

– Na pewno – podniosła się. – Muszę już jechać. Nie chcę zostawiać Maćka samego… On… on bardzo przeżywa śmierć ojca, to przecież… praktycznie jeszcze dziecko, prawda?

– A ty jak się trzymasz? – zapytał z troską Rafał.

Żachnęła się.

– A jak mam się trzymać? Jak myślisz? Jakoś trwam, jak widzisz.

– Iwona – nie wytrzymałam – to nie Rafała wina, że przeżył.

Zesztywniała. Zaczerwieniła się, raptownie wciągnęła powietrze, jakby z trudem zdusiła szloch.

– Wiem. Przepraszam. Nie chciałam, żeby to tak zabrzmiało. Polecę już.

– Pozdrów Maćka.

– Jasne.

– A co z tym zdjęciem? – wtrącił Rafał. – Mamy je zatrzymać?

– Zróbcie z nim, co chcecie. To pewnie nic ważnego, może w ogóle przypadkowo znalazło się w tej teczce. No to… cześć.

I już wiedziałam, że nasz klosz pękł nieodwracalnie i że nie ma czego sklejać. Nigdy się tak naprawdę nie przyjaźniłyśmy. To osoba Jurka nas łączyła, a teraz, gdy jego zabrakło – zabrakło spoiwa.

– Niepotrzebnie jej to mówiłaś – odezwał się Rafał z wyrzutem, gdy sobie poszła. – Po co? To zrozumiałe, że ma żal do losu…

– Do losu, ale czemu boczy się na nas, myśli, że dla ciebie to pestka?!

– Jest w szoku. Nie ma co tego drążyć.

– Co z tym zdjęciem?

– Nic. Schowam je. Może sprawa się kiedyś sama wyjaśni.

Jakiś czas później

Drrryń!…

Drrryń!…

Otwiera oczy, ciemna noc, tylko światełko telefonu pulsuje czerwonym blaskiem, a jego wysoki dźwięk świdruje mózg. Dziwne, za dnia wcale nie wydaje się taki przenikliwy. Strach podchodzi jej do gardła. Telefon, o tej godzinie? Mąż dalej śpi, pewnie nawet wybuch bomby nie wyrwałby go ze snu.

– Rafał! – woła, delikatnie trącając jego ramię. – Rafał, słyszysz?

On mruczy coś tylko pod nosem i odwraca się na drugi bok, jak zwykle. Ona pomału uspokaja bicie serca, stara się wyrównać jego rytm, w końcu to tylko telefon i choć nie przestaje dzwonić, przecież nic złego nie może oznaczać, nic, bo niby co: dzieci przecież nie mają, rodziców także nie, zresztą pewnie to tylko pomyłka.

Lecz serce dalej tłucze się w jej piersi jak oszalałe, a każdy oddech przychodzi z trudem. Podnosi słuchawkę.

– Słucham?

Nikt nie odpowiada. Słyszy w niej tylko własny chrapliwy oddech… Swój?… Nie, nie swój! To ktoś po drugiej stronie tak samo dyszy.

Rzuca słuchawką, jakby ją sparzyła, i szarpie męża za ramię. Tym razem robi to gwałtownie, z całej siły. Mężczyzna broni się, mruczy coś, zaciska powieki. Ona jednak nie daje za wygraną.

 – Obudź się, Rafał, błagam, obudź się!

– C… cco się dzieje? – Mruga oczami, wpatrując się w nią ze zdziwieniem.

– Ktoś dzwonił… Znowu… Już drugi raz. W dzień też dzwonił…

– Ale kto? – Nadal był zasapany, wyglądało na to, że niewiele do niego dociera.

– Nie wiem. Nie odzywał się!

– No to może… pomyłka? Śpijmy, dobrze?

– Dyszał…

– Co?

– Dyszał!

– Daj spokój, pewnie jakiś pijany. Śpij już.

Ale ona nie może spać. On pochrapuje u jej boku, a ona wpatruje się w światełko telefonu. Ma wrażenie, że wszystko się w jej życiu pomieszało. Wszystko…

Tydzień później

– Wszystko się u nas pomieszało, Dosiu – zwierzam się koleżance przez telefon, odpowiadając na jej jakże naturalne w tej sytuacji pytanie, czyli jak się miewamy po tym wszystkim. Po to dziś zadzwoniła, pierwszy raz od tamtego wypadku. Z pewnością chciała usłyszeć ode mnie coś uspokajającego, coś pocieszającego, jakiś racjonalny, budujący banał, z tych, co to zwykle wypowiadamy w odpowiedzi na podobne, czysto grzecznościowe pytania. Ale ja nie chcę, nie mogę jej tego dać, muszę się wygadać. – Wszystko – powtarzam. – Czuję, że się sypie…

– Ale co się dzieje, Joanna, proszę cię… – odpowiada Dorota i słyszę w jej tonie pobłażliwość. Znam to. Odruch obronny przed cudzymi kłopotami. Denerwuje mnie jej protekcjonalny ton. Nie jestem histeryczką, nigdy nie byłam. Mam ochotę rzucić słuchawką, lecz się powstrzymuję. Rozmowa jest mi teraz potrzebna, a Dorota to bliska koleżanka, znamy się jeszcze ze studiów.

– Słuchaj, nie potrafię ci tego wyjaśnić. Po prostu od śmierci Jerzego nic już nie jest takie samo. A może to ja nie jestem taka sama. Nie wiem.

– O czym ty mówisz? Przecież to był tylko…

– Tylko przyjaciel?

– Nie to miałam na myśli, sorry. Próbuję zrozumieć.

– No dobrze, powiem ci więcej – waham się, lecz brnę w to dalej. – Coś się dzieje. Od pewnego czasu mamy głuche telefony. Ktoś dyszy w słuchawkę. I… jest coś jeszcze. Ktoś chodzi dookoła domu. Kilka razy wyraźnie słyszałam kroki, jakieś szuranie na podwórku. Rafał też słyszał. Nawet zauważył czyjś cień. Już przestał się z tego śmiać. Raz wybiegł, ale… nikogo tam nie było.

– Chyba nie wierzysz w duchy?

– Czekaj. To jeszcze nie wszystko. Czuję, jakby ktoś mnie śledził. Czuję się obserwowana. Rafał próbuje mnie uspokoić, ale wiem, że się martwi. Boję się, Dośka!

Dorota milczy, odzywa się dopiero po chwili:

– Moim zdaniem to są nerwy…

Kręcę gwałtownie głową, choć ona nie może tego zobaczyć.

– Mylisz się. Owszem, oboje bardzo przeżyliśmy śmierć Jerzego. Nie sypiam, mam lęki, musiałam zwiększyć dawkę leku na nadciśnienie. Rafał tak samo, jest na granicy wyczerpania nerwowego. Ale nerwy nie są przyczyną, tylko skutkiem! Rozumiesz?

– Coś jeszcze się wydarzyło? – pyta.

– Tak… – waham się po raz kolejny – nie wiem, czy to ma związek, ale… ktoś napadł Rafała, kiedy

wyszedł z pracy i szedł do samochodu.

– Napadł?

– Na szczęście Rafał jest wysportowany.

Trzy dni wcześniej

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji