Leśna trylogia: Leśna polana. Tom 1 ebook

Katarzyna Michalak

Leśna Polana

Copyright © by Katarzyna Michalak

Copyright © by Virtualo, 2022

Opracowanie tekstu: DreamTeam

Projekt okładki: Katarzyna Michalak

Skład wersji elektronicznej: Michał Latusek / konwersja.net

Wydanie I

Warszawa 2022

ISBN 978-83-272-7392-5

Książka jest objęta ochroną prawa autorskiego. Wszelkie udostępnianie osobom trzecim, upowszechnianie i upublicznianie, kopiowanie oraz przetwarzanie jest nielegalne i podlega właściwym sankcjom.

Virtualo Sp. z o.o.

ul. Marszałkowska 104/122

00-017 Warszawa

www.virtualo.pl

Chcesz wydać książkę lub audiobook? Wejdź na virtualo.eu lub napisz do nas na adres [email protected]

ROZDZIAŁ I

To miejsce urzekało. Pięknem, ciepłem i spokojem. Pośrodku rozległej leśnej polany otoczonej wiekowymi dębami stał niewielki domek o pobielanych wapnem ścianach, ze szprosowymi okienkami na parterze i balkonem na piętrze, kryty ładną, choć wiekową, czerwoną dachówką, miejscami porośniętą mchem. Do wnętrza prowadziło kilka schodków i ganek z witrażowymi szybkami. Nad solidnymi dębowymi drzwiami wisiała mosiężna tabliczka: „Leśna Polana 1898”.

Tuż obok domku rosła potężna lipa. Zapach jej kwiatów po prostu oszałamiał. Był słodki, miodowy, przywracał wspomnienia dzieciństwa i wakacji na wsi. Dobre wspomnienia. Chciałoby się usiąść na drewnianej ławeczce w cieniu drzewa z pajdą jeszcze ciepłego chleba, grubo smarowanego świeżutkim masłem i posypanego cukrem, zjeść go do ostatniej kruszynki, a potem zamknąć oczy i po prostu odpłynąć myślami gdzieś daleko, zapomnieć o całym świecie…

Panowała tu błoga cisza, jakiej nigdy nie znajdziesz w mieście, lecz jednocześnie las dookoła był pełen życia. Nad lipą setki pszczół uwijały się pracowicie wokół drobnych kwiatków. Śpiew ptaków – drozdów, kosów, sikorek i zięb – dobiegał ze wszystkich stron. Było pięknie…

To uczucie – całkowitego zauroczenia – można było ujrzeć w oczach jednej, i tylko jednej, z trzech kobiet, które w milczeniu siedziały pod lipą na ławeczce zbitej z paru poszarzałych ze starości desek. Gabriela Leszeńska nie mogła oderwać od chatki zachwyconego spojrzenia. Jej dwie przyjaciółki, Majka i Julia, miały nieco inne uczucia wypisane na twarzy: Jula była zatroskana, Majka zaś… właściwie nie wiadomo, co sobie w tej chwili myślała ta ostatnia.

– No dobrze – odezwała się nagle – przytelepałyśmy się tutaj ponad sto kilosów, obejrzałyśmy kolejną ruderę i możemy wracać.

Gabriela posłała jej żałosne spojrzenie. Gdyby o nią samą chodziło, rozłożyłaby się obozem u stóp chatki i trwałaby w zauroczeniu tym domkiem dopóty, dopóki ktoś by się nad nią nie ulitował i albo zabrałby ją stąd przemocą, albo pozwolił jej tu zamieszkać. Najlepiej to drugie.

– Tu jest tak ślicznie – szepnęła.

Julia, której współczujące serce próbowało zrozumieć przyjaciółkę, pospieszyła z odpowiedzią:

– Bardzo pięknie, Gabryniu, wierzę ci, ale… tak naprawdę nie chciałabyś tu mieszkać. Ten domek nadaje się do rozbiórki, stoi w środku lasu, a wiesz, jak niebezpiecznie bywa na takim odludziu i jak ciężko jest zimą, a poza tym… mówiłaś, że jakiś deadline wisi ci nad głową? Musisz skończyć kosztorys, prawda?

Tym razem ją Gabrysia obdarzyła spojrzeniem zbitego psa. To zawsze kończyło się tak samo: ona znajdowała w internecie domek marzeń, prosiła Majkę, która jako jedyna z trzech przyjaciółek dorobiła się samochodu, by ją tam zawiozła, jechały we trzy – Gabriela, Majka i nieodłączna Julia – po czym Gabrysia z miejsca zakochiwała się w domku, co w przypadku osoby od lat pętającej się po wynajętych kawalerkach wydawało się naturalne, a one mniej lub bardziej subtelnie wybijały jej z głowy pomysł kupna kolejnej rudery.

Majka w chacie rozpadającej się w środku lasu nie widziała niczego pociągającego, Jula na samą myśl, że którakolwiek z przyjaciółek mogłaby zamieszkać w tej głuszy, czuła czystą trwogę. Jeszcze Majka, silna, przebojowa i zdecydowana, której żaden bandzior nie podskoczy, bo natychmiast rzuci mu się do gardła, poradziłaby tu sobie, ale Gabrysia? Delikatna, wrażliwa, bujająca w obłokach Gabriela Leszeńska? O nieee…

– Nie masz na ten dom pieniędzy – ucięła, ściągając przyjaciółkę na ziemię tak brutalnie, że nawet Majka spojrzała na Julę z podziwem. Takie to niewiniątko, zawsze dla każdego ma dobre słowo, a proszę, jak potrafi rozprawić się z marzeniami naszej Gabryni kochanej…

Gabriela westchnęła ciężko – do takich westchnień przyjaciółki również przywykły – po czym wstała, odwróciła się na pięcie i ruszyła do samochodu, zostawiając Majkę i Julę przed domem. Odprowadziły ją smutnym spojrzeniem. Znały dwa największe marzenia Gabrysi i gdyby mogły, nieba by jej przychyliły, bo nie tylko była ich przyjaciółką przez duże P, ale też po tym, co w życiu przeszła i jak dobrym człowiekiem pozostała mimo takich przeżyć, zasługiwała na wszystko, co najlepsze, tylko że… Żaden z domków, które Gabriela wyszukała w internecie, po prostu nie nadawał się do zamieszkania, a spełnienie drugiego marzenia zależało tylko od Gabrysi. Ot co! Jeżeli my same nie wyciągniemy ręki po to, czego pragniemy, nikt za nas tego nie zrobi. Owszem, ktoś może nam pomóc w dotarciu do celu, ale to do nas należy pierwszy krok.

– Wracamy, co? – odezwała się Majka, patrząc na chałupkę zamyślonym wzrokiem.

– Wracamy – odparła Jula, oglądając się na siedzącą w samochodzie Gabrielę. – Ona płacze – dodała cicho.

Rzeczywiście, Gabrysia nie potrafiła powstrzymać łez, które chwilę temu, przed domkiem, napłynęły jej do oczu. Ale w tamtym momencie były to łzy wzruszenia, bo po raz drugi w życiu, stojąc pośrodku rozświetlonej słońcem leśnej polany, przed domem, który mogłaby pokochać, poczuła to coś. Głębokie, płynące z dna duszy przekonanie, że oto znalazła spokojną przystań: „tu jesteś bezpieczna, tu zostaniesz, oto twoje miejsce na ziemi” – znów zdawało się śpiewać serce.

Jednak marzenia marzeniami, a rzeczywistość rzeczywistością. Jej dwie przyjaciółki – w dobrych intencjach oczywiście – sprawiły, że ten śpiew umilkł. Zastąpił go głos rozsądku: „Nic z tego. Możesz wracać do wynajętej nory i zająć się tym, co do ciebie należy, kolejnym kosztorysem”. Powlekła się więc do samochodu, nie chcąc już więcej ranić siebie samej mrzonkami, ale siedząc w dusznym wnętrzu sportowej mazdy, po prostu… rozpłakała się. Z żalu nad kolejnym, czy właściwie tym samym, rozwianym marzeniem. Pochyliła twarz, by przyjaciółki nie widziały tych łez, ocierała je raz po raz, nim popłynęły po policzkach, lecz Jula była spostrzegawcza. I bardzo kochała Gabrysię.

– Musimy coś zrobić – odezwała się powtórnie, patrząc na Majkę wyczekująco.

Ta wzruszyła ramionami:

– Ja mogę jej tę ruderę zafundować, ale Gabi nie przyjmie ode mnie pieniędzy. Dobrze o tym wiesz. Na swój wymarzony dom musi zarobić sama, to jej słowa. „Jeśli nie potrafię, to znaczy, że jestem do niczego i nie zasługuję na własne cztery kąty” – to również słyszałyśmy nie raz.

– Wiem, wiem… – Jula zmartwiona pokręciła głową. – To co zrobimy?

– Poczekamy, aż jej przejdzie. Zawsze przechodzi… – dokończyła Majka z goryczą, bardziej mając na myśli siebie samą niż Gabrielę. Ona zaliczyła równie dużo rozczarowań i wiedziała jedno: czas i brak nadziei wyleczą z każdego marzenia.

Julka nie była jednak przekonana.

– Ale ona do tej pory za żadnym domem nie płakała!

Majka obejrzała się na samochód. Gabriela siedziała wyprostowana ze wzrokiem wbitym w przednią szybę. Nie miała pojęcia, o czym dyskutują przyjaciółki przed domem, który im się nie podobał, i… nie obchodziło jej już to. Skoro nie mogła tu zostać, chciała wracać do siebie. Jak najszybciej, zanim serce zupełnie rozsypie się jej z żalu.

– Już nie płacze – odparła z pozorną beztroską Majka. – A na twoim miejscu zajęłabym się raczej swoimi sprawami, bo Gabrina ma jednak gdzie mieszkać, haruje całymi dniami i stać ją na wynajęcie mieszkania, ty natomiast, mój śliczny, beztroski motylku, gdy puści cię kantem kolejny Misio-Pysio, znów przytelepiesz się do Gabrysi albo do mnie z całym swoim dobytkiem, to jest jedną torbą ciuchów, laptopem i szczoteczką do zębów, prosząc o dach nad głową.

Julę zatkało z oburzenia.

– Jesteś podła! Już nigdy cię o nic nie poproszę!

– Nigdy nie mów nigdy, kochana. – Majka uśmiechnęła się, ale nie był to złośliwy uśmiech. – To „nigdy” potrwa może miesiąc, nie dłużej. Czy twój nowy Misiaczek już każe ci prać swoje brudne gacie i śmierdzące skarpetki, czy jeszcze jesteście na etapie miłości romantycznej?

– Zazdrościsz, bo nie miałaś okazji prać nikomu gaci ani skarpetek! – odgryzła się Julia.

– I bardzom z tego rada. Ja nigdy poza stadium romantyzmu nie wyszłam, ty zaś od razu pozwalasz się wpychać w niewdzięczną rolę gosposi i kucharki, a nie tędy droga do udanego związku, kochana Juleczko, nie tędy…

– Powiedziała ta, której jednonocne związki zawsze zaczynały się i kończyły w łóżku.

– I niech tam zostaną.

One dwie od początku tej dziwnej, dla postronnych zupełnie niemożliwej przyjaźni zawsze darły ze sobą koty. Trzydziestodwuletnia Majka nie potrafiła zrozumieć młodszej o siedem lat Julii, a Julia Majki. Gabrysia tylko się ich sprzeczkom przysłuchiwała, od czasu do czasu pocieszając tę bardziej zranioną. Jej nie pociągał status kochanki, którą poznawało się na zakrapianej imprezie i zmieniało na następ­nej – a tak pozwalała się traktować Majka, sama równie często porzucając partnerów. Gabrieli nie odpowiadała również rola zastępczej mamusi dla dwukrotnie starszych facetów, w którą z uporem maniaka pakowała się Jula. Jakim cudem ta dziewczyna, młoda, inteligentna i naprawdę śliczna, przyciągała tylko takich właśnie podtatusiałych, zapuszczonych, wygodnych egoistów, jej przyjaciółki nie miały pojęcia. To był jakiś niezbadany światowy fenomen!

Ale chociaż Jula, Gabrysia i Majka różniły się w kwestii poglądów na miłość, mężczyzn i związki jako takie, to ich przyjaźń, która zrodziła się w niezwykłych okolicznościach i przetrwała bardzo wiele trudnych chwil, pozostała niezachwiana. Mogły być przez facetów zdradzane i porzucane, mogły ich kochać, by w następnej chwili nienawidzić, mogły bujać w obłokach, by niespodziewanie pogrążać się w rozpaczy, ale zawsze stały po swojej stronie, na przekór męskiemu światu, właściwie na przekór całemu światu!

To do Gabrieli i Majki Jula mogła przyjść o każdej porze dnia i nocy, z przysłowiową szczoteczką do zębów i niczym więcej, gdy kolejny „już prawie mąż” stwierdzał, że jednak nie nadaje się ona na jego partnerkę, nie jest klonem ukochanej mamusi i najlepiej byłoby, gdyby wróciła do siebie, jakby Jula owo „u siebie” kiedykolwiek miała. To do Gabrysi i Julii mogła przyjść również o każdej porze Majka, by wypłakać się z kolejnego rozczarowania kolejnym pięknym, ale tylko pięknym, samcem. To do Majki i Julii mogła przybiec Gabriela, gdy świat stawał się nie do zniesienia, a ona traciła nadzieję, że kiedyś i do niej los się uśmiechnie…

Teraz też, mimo niezbyt miłej wymiany zdań, choć one nazywały to przyjacielską sprzeczką, Jula z Majką wróciły do samochodu, gdzie Gabriela, otarłszy łzy, powitała je uśmiechem jakby nigdy nic.

– O czym plotkowałyście? – zapytała.

– O facetach, jak zwykle. – Majka wzruszyła ramionami. – Chciałam się założyć z Julą, kiedy znudzi się Tomaszkowi…

– A ja, kiedy Majka znudzi się… Markowi? Mariuszowi…? Właściwie nie wiem komu, bo nie nadążam – wtrąciła uszczypliwie Julka.

– No właśnie, ale stwierdziłyśmy, że szkoda forsy na takie zakłady. – Majka usiadła za kierownicą i rzuciła szybkie, ale uważne spojrzenie we wsteczne lusterko.

Gabriela patrzyła na chatkę z wyrazem takiej tęsknoty i rozpaczy w oczach, że Majka… poczuła jej uczucia jak swoje własne. To nie była kolejna chałupa, którą Gabi znalazła, obejrzała, zakochała się w niej na chwilę i z którą da sobie spokój. To było… zupełnie coś innego.

– Byłaś tu już kiedyś, prawda? – domyśliła się nagle.

Gabrysia zamrugała jak obudzona ze snu i przeniosła wzrok na przyjaciółkę. Mogła skłamać, że nie, skądże znowu, przecież nie ciągnęłaby ich taki kawał drogi, gdyby już kiedyś widziała ten dom. Mogła zbyć Majkę wzruszeniem ramion, co tamta zrozumiałaby tak, jak chciałaby zrozumieć. Ale… Maja i Jula były dla Gabrieli, oprócz ojca, najbliższymi istotami pod słońcem. Poza nimi nie miała nikogo. Jak mog­łaby teraz im zełgać?

– Byłam. Dawno temu – odezwała się cicho, spuszczając wzrok, by bystre oczy dziewczyn nie dostrzegły burzy uczuć, jakie wywołało w Gabrysi wspomnienie tamtego dnia przed laty, gdy miała nadzieję… na wszystko.

Nadzieja prysła. Ona, Gabriela, omal nie przypłaciła tej nadziei życiem. Przyszłość, jaka się wtedy przed nią rysowała, została starta brutalną dłonią przez Los, czy raczej jego okrutne narzędzie, ale domek… ten sam, pobielany wapnem, ze szprosowymi okienkami i balkonikiem na piętrze… nadal stał tutaj, pośrodku leśnej polany. A skoro on przetrwał tyle lat, czekając na Gabrysię, może ona także powinna odnaleźć w sercu tamte marzenia? Była tylko – czy może aż – dziewięć lat starsza. Jeszcze nie jest za późno… Jeszcze nie…

– Tak. Byłam tu przed… tym wszystkim. – Machnęła ręką w niesprecyzowanym kierunku, ale dziewczyny wiedziały, o czym mówi, czy przynajmniej domyślały się, bo Gabriela nigdy tak naprawdę nie opowiedziała im o swojej przeszłości. – Wtedy, tak samo jak dziś, chciałam tu, w tym domku, na tej polanie, pozostać. I tak samo jak dziś musiałam zrezygnować…

– Ej, kto powiedział, że rezygnujesz?! – zaprotestowała Majka.

Jula posłała jej zdumione spojrzenie. Przed chwilą Majka była innego zdania! To nie jest miejsce dla samotnej trzydziestodziewięcioletniej kobiety, to nie jest miejsce dla wrażliwej, łatwej do zranienia Gabrysi Leszeńskiej! Skąd nagle ta zmiana frontu? Po co Gabrielę utwierdzać w jej mrzonkach?

– Przecież wiesz, że nie mam pieniędzy… – odparła Gabrysia cicho.

– Na coś naprawdę ważnego pieniądze zawsze się znajdą – stwierdziła Majka.

– Może u ciebie, bo forsy masz jak lodu – wtrąciła Julia. – Nie wszyscy mieli szczęście urodzić się w bogatej rodzinie.

Tak. Wszystkie trzy znały swoje finanse. Gabi zarabiała nieźle jako kosztorysantka, ale wszystko wydawała na czynsz za wynajęte mieszkanie i pomoc ojcu. Jula nie miała grosza przy duszy. Nie dlatego, że była leniwa i nie chciało się jej wziąć do roboty, ale dlatego, że była aktorką u progu kariery, a początki zawsze są trudne. Natomiast Majka… O, ta na ich tle była prawdziwą krezuską. Zarabiała świetnie w swojej korporacji, stać ją było na dobry samochód, drogie ciuchy i jeszcze droższy apartament z widokiem na Wisłę, a jakby tego było mało, miała nieprzyzwoicie bogatych rodziców, którzy swojej jedynaczce przychyliliby nieba, zapłaciliby za wszystkie kaprysy i kupili, co tylko by sobie zażyczyła, pod jednym wszakże warunkiem: by nie domagała się ich obecności, pomocy, czasu czy uwagi. Majka, co wydawało się kuriozalne, mając oboje rodziców, była w dzieciństwie równie samotna co Jula, która nie miała żadnego. Z nich wszystkich tylko Gabriela miała w miarę normalne dzieciństwo. Do czasu, gdy nie straciła matki i siostry, stanowili we czwórkę: ona, Zuzia, mama i tata, naprawdę wspaniałą, kochającą się rodzinę, za którą Gabriela do dziś tęskniła z całego serca…

Majka przekręciła kluczyk. Wszelkie tęsknoty prysły. Potężny silnik mazdy zawarczał nisko. Była nowa, lśniła czystością, pachniała jeszcze salonem i skórzanymi obiciami i stanowiła oczko w głowie właścicielki, dopóki się jej nie znudzi i Majka nie zamieni jej na nowszy model. Zupełnie jak faceta, z którym teraz była. Marka, Mariusza czy może jeszcze innego? – dziewczyny nie nadążały za zmieniającymi się jak w kalejdoskopie miłostkami przyjaciółki.

Ruszyła, jak to ona, gwałtownie, aż tylne koła zabuksowały na trawie.

– Niszczysz poszycie! – zauważyła Julia, przypinając się pasami.

– Lepiej poszycie niż pożycie – mruknęła Majka, pozostając myślami na leśnej polanie.

Dom nie mógł być drogi. Rozwalająca się chałupa w środku lasu… Ile mogła być warta? Stówę? Co najwyżej. Tyle to Majka miała na koncie bieżącym. Ale Gabriela nie posiada pewnie nawet ułamka tej kwoty.

– Ile za niego chcą? – rzuciła w przestrzeń, nie odrywając wzroku od szosy, na którą przed chwilą wjechała.

– Za dużo – odparła Gabrysia, patrząc w okno.

– Dla ciebie, golasko, zawsze jest „za dużo” – prychnęła Majka. – Ile?

– Sto pięćdziesiąt.

Majka zakrztusiła się własnym oddechem. Julka też. Gabriela skuliła ramiona, spodziewając się wybuchu.

– Chyba żartujesz?! – krzyknęły obydwie. Dobrze się spodziewała.

– Za taką ruderę, za którą ja osobiście nie dałabym złamanego grosza…

– Oprócz domu jest tam niemal hektar ziemi, czyli polany, na której on stoi, i sześć hektarów lasu – zaczęła wyjaśniać.

– A komu zależy na lesie?!

– Mnie zależy – odparła żałośnie.

One nie rozumiały, bo nigdy im o swojej przeszłości nie opowiedziała, że ten domek miał dla niej zupełnie inną wartość. Był powrotem do dawnych, pięknych czasów, gdy nie wydarzyło się jeszcze w jej życiu całe zło. Gdyby należał do niej, tak jak miał należeć wtedy, dziewięć lat temu, może… może powróciłaby nadzieja na lepszą przyszłość? Ten domek był… niczym talizman, w którym Gabriela niemal dekadę wcześniej zaklęła swoje marzenia. Ale jak przyjaciółkom o tym powiedzieć? Przecież nawet jej wydało się to niedorzeczne. Piękną przyszłość można budować nawet w wynajętej kawalerce. Nawet będąc bezdomną pod mostem. Wystarczy tylko odrobina determinacji i chęci, by zmienić swoje życie. Tyle razy mówiła to Julii… Majkę też tak kiedyś pocieszała. Dlaczego nie potrafiła tej chęci i determinacji wykrzesać z samej siebie?

Bo nosiła piętno na ciele, sercu i duszy. Właśnie dlatego.

– To nie ma już znaczenia – odezwała się nagle. – Nie chcę tego domu.

– Akurat… – mruknęła Majka. – Ciekawe, jak długo będziesz do niego wzdychała, nim rzeczywiście odpuścisz.

– Nie dłużej niż ty do następnej „wielkiej miłości” – wtrąciła Julia.

– A założymy się, że tym razem będzie to prawdziwa wielka miłość? – Majka uniosła wyzywająco podbródek.

– Dawaj, zakładamy się. – Jula bez wahania wyciągnęła rękę. – O co?

– Zaraz, zaraz, nie tak prędko. Ty, śpiąca królewno, też czekasz na swego księcia.

– Ja już znalazłam! Jestem w stałym, szczęśliwym związku z Tomaszem! – obruszyła się Julia.

– Weź nic mi o nim nie mów…

– Co znowu masz do Tomasza?! Przecież go nawet na oczy nie widziałaś!

– Nie widziałam, bo on nie chce nas poznać! Nie chce się spotkać z najbliższymi przyjaciółkami swojej przyszłej żony! Chyba że to ty się nas wstydzisz…

– Nawet tak nie myśl! – oburzyła się Julia. – Chciałam was zaprosić, naprawdę, wiele razy, ale Tomasz jest stale zajęty. Na nic nie ma czasu.

– Przecież on nie pracuje – zauważyła niewinnie Majka.

– Szuka pracy, a to zajęcie na cały etat! Aktywnie poszukuje interesującego i adekwatnego do swoich osiągnięć zatrud­nienia!

Majka spojrzała we wsteczne lusterko, napotkała wzrok Gabrieli i udała, że wkłada palec do gardła. Gabi, przysłuchująca się sprzeczce przyjaciółek z pobłażliwym uśmiechem, z trudem zachowała powagę.

– Jedynym jego prawdziwym osiągnięciem jesteś ty, Jula – odparła Majka bez cienia ironii. Naprawdę tak myślała. Szkoda, że Julka nie ceniła siebie na tyle, by to przyznać. – Lepiej sprawdź telefon, żebyś znów nie miała w domu awantury, a potem cichych dni, bo śmiałaś nie odebrać połączenia od Tomusia Zazdrośnika.

Julia krzyknęła i wyszarpnęła z kieszeni komórkę.

– O Boże! Dwanaście nieodebranych połączeń! – Drżącymi dłońmi zaczęła wybierać numer.

Gabrysia pokręciła głową. Naprawdę nie podobało się jej uzależnienie Julii od kolejnego „narzeczonego”. Co gorsza, to uzależnienie za każdym razem wyglądało na coraz poważniejsze. Czy Jula naprawdę nie może istnieć bez faceta, wokół którego owinie się niczym powój, zbyt delikatny by piąć się ku niebu o własnych siłach? Co robić? Jak pomóc tej dziewczynie, by uwierzyła, że znakomicie poradzi sobie w życiu sama? Popatrzyła w lusterko, próbując złowić spojrzenie Majki, ale ta – z dziwnie zawziętą miną – wbiła oczy we wstążkę szosy.

– Nie odbiera! – jęknęła Jula w następnej chwili. – Może coś mu się stało?!

– Nic mu się nie stało. Obraził się.

– Rzeczywiście – westchnęła w następnej chwili Jula, przeczytawszy esemesa. – Tomek nie znosi wracać do pustego domu.

– Nie znosi wracać do domu, w którym nie czeka na niego gorący obiad.

– Zostawiłam mu obiad w lodówce!

– To już za dużo fatygi. À propos obiadu, może wstąpimy do jakiejś knajpki na coś dobrego? Tutaj po drodze jest…

– Chciałabym, naprawdę – wpadła jej w słowo Julka – ale muszę wracać do Tomka.

Majka przewróciła tylko oczami. Ona też była zaborcza, jeśli chodzi o przyjaciółki. Nie lubiła się nimi dzielić, a na pewno nie z kimś takim jak Tomek Łosko. Raaany, facet, który nie potrafi obiadu sobie odgrzać…

– Ja muszę skończyć kosztorys. – Gabi też westchnęła.

Coraz mniej czasu miały ostatnio dla siebie. Zawsze którejś z nich coś stawało na drodze, by nie spotkać się z pozostałymi. Dziś wygospodarowały dla siebie wolne popołudnie, wyrwały się z Warszawy do Puszczy Białej, gdzie Gabriela znalazła kolejny domek, i zamiast cieszyć się tą wyprawą…

– Chrzanić kosztorys! – rzuciła nagle Gabrysia z niezwykłą dla niej zawziętością. – Chętnie zjem z tobą obiad. Przy czym ja funduję, bo ty robiłaś to ostatnio. I przedostatnio. I przedprzedostatnio. Właściwie zawsze, gdy razem gdzieś wychodzimy, płacisz za wszystko.

– Płacę, bo spotkanie z wami sprawia mi ogromną frajdę i jak na razie jestem z was najbogatsza. Gdy Jula zacznie zarabiać przyzwoite pieniądze, a i ty, Gabrina, wyjdziesz na prostą, z przyjemnością pozwolę się wam ugościć.

„Kochana Majka…” – pomyślały obie i nagle Julka zatrzasnęła komórkę z takim samym zawziętym wyrazem twarzy, jaki miała przed chwilą Gabrysia.

– Chrzanię Tomka! Ja też chętnie zjem z wami obiad. Ale nie powiem, że go zafunduję, bo rzeczywiście jestem bez grosza.

– Ej, Jula, wygrałaś ostatnio jakiś casting. Za tę reklamę miałaś zgarnąć niezłe pieniądze. – Majka zjechała z głównej drogi na leśny parking, przy którym stała niewyględna buda z napisem „GÓRALSKA KWAŚNICA, GOLONKA, KIEŁBASKI!”.

– I zgarnęłam – westchnęła Julia. – Ale Tomek potrzebował forsy na nowy garnitur, więc…

– Błagam, nie kończ. – Majka pokręciła głową i otworzyła drzwi samochodu. – Chodźcie, dziewczyny. Może to miejsce nie wygląda na restaurację z gwiazdką Michelina, ale karmią tu naprawdę dobrze.

– Skąd wiesz? – zainteresowała się Gabriela.

– Jeździłam z takim jednym nad Bug. Ależ on całował…

– Bug?

– Nie. Taki jeden… zapomniałam, jak miał na imię.

Dziewczęta zaśmiały się. Cała Majka.

Usiadły na dwóch długich ławach przy drewnianym, wypolerowanym do połysku stole i sięgnęły po skromne menu. Właściwie składało się z trzech pozycji: owej kwaśnicy, golonki ze świeżymi ziemniaczkami i szaszłyka z grilla.

– Miałabym ochotę na tę golonkę – rozmarzyła się Julia.

Obie spojrzały na nią ze zdumieniem. Jula i golonka?! Po tym, co z nią przeszły, bardziej można się było spodziewać „dwóch listków sałaty i plasterka pomidora” niż golonki!

– Ja też mam ochotę na golonkę – odezwała się Gabrysia, bojąc się, że jeśli nie poprze Julii, ta się rozmyśli.

– Dobra! Bierzemy trzy golonki! – Majka od razu krzyknęła do pucołowatego, całkiem przyjaźnie wyglądającego faceta, który uśmiechał się do nich z okienka budki. Ten uśmiech stał się jeszcze szerszy. Podniósł kciuk w górę i zabrał się do pichcenia.

– Świeża jest ta golonka? – zaniepokoiła się Jula. – Nie potrujemy się?

– Nie zapraszałabym was na nieświeże jedzenie – obruszyła się Majka. – Ten koleś mięso kupuje w miejscowej rzeźni, z samego rana, i trzyma w lodówce. Zaraz zacznie na naszych oczach je przyprawiać i grillować. Jest na co popatrzeć.

– Ale masz rozmarzone spojrzenie – zaśmiała się Gabrysia. – Mogłabym pomyśleć, że się zakochałaś.

– W jedzeniu? Owszem. Choć sam facet też jest niczego sobie.

Gabrysia z Julią obejrzały się dyskretnie przez ramię i, pochwyciwszy spojrzenie kucharza, szybko odwróciły wzrok. Chyba tylko nienasyconej Majce mógł się podobać utytłany w tłuszczu, czerwony na twarzy mięśniak. No właśnie, Majka uwielbiała nieco nieokrzesanych mięśniaków, chociaż w łóżku lądowała zazwyczaj z przystojniaczkami w garniturkach i bez grama muskulatury. Ot, taka sprzeczność. Czasem Gabrysia z Julią zastanawiały się, czy tak piękna, urocza i mądra kobieta nie mogłaby trafić gdzieś pośrodku i upolować inteligentnego, wysportowanego, normalnego faceta, ale widać nie nadszedł ten czas.

Majka, czekając na zamówienie, kiwała pantoflem zawieszonym na czubkach palców, odsłaniając przy tym długą, zgrabną, opaloną nogę. Tamten co chwila zerkał w jej stronę.

– Dobra – odezwała się nagle, siadając prosto. – Nie zaprosiłam was li tylko na obiad, moje kochane, choć miło mi będzie skonsumować go w waszym towarzystwie.

– Mówisz o obiedzie, mam nadzieję?

– Rzecz jasna, droga Julio, choć nie wiem co, czy raczej kogo, ty masz na myśli. – Uniosła kącik ust w złośliwym uśmiechu, widząc, jak dziewczyna się czerwieni, po czym zwróciła się do drugiej przyjaciółki: – Gabrina, będę z tobą brutalnie szczera… – zaczęła, a ta odruchowo skuliła ramiona. – Podoba mi się ten dom!

Obie, Julka z Gabrielą, spojrzały na nią z niedowierzaniem.

– Chcesz go… kupić? – zapytała powoli Gabrysia, a serce zadrżało jej z niepokoju. Chyba nie wybaczyłaby Majce, gdy ta sprzątnęła jej sprzed nosa Leśną Polanę.

– Nie! Broń Boże! – przestraszyła się Majka. – Podoba mi się ze względu na ciebie.

Gabi opadła na oparcie ławy, odetchnąwszy z ulgą.

– Jak stoisz z pieniędzmi?

– Raczej leżę, niż stoję – odparła ze smutkiem. – Od dnia, w którym zobaczyłam ogłoszenie o sprzedaży Leśnej Polany, biję się z myślami, skąd wytrzasnąć na nią forsę i… – pokręciła głową.

– A gdybyś wzięła kredyt? – podsunęła pomysł Julia.

– Nie mam zdolności kredytowej. Byłam w banku, pytałam. Usłyszeli, że pracuję na umowę o dzieło, i nie chcieli ze mną dalej gadać.

– Ze mną by chcieli… – rzuciła od niechcenia Majka, ale Gabriela natychmiast się nastroszyła.

– Gdybyś ty go kupiła i oddała mi go w najem, nadal byłby twój, nie mój. A ja potrzebuję czegoś dla siebie i tylko dla siebie!

– Wiem, wiem, nie krzycz na mnie. Tak tylko głośno myślę.

Gabriela znów poczuła łzy napływające do oczu. Tak bardzo, tak strasznie chciała mieć ten domek. Żaden inny, tylko ten. Tak wiele od tego zależało…

Wstała gwałtownie.

– Pójdę do toalety – rzuciła przyjaciółkom.

– Tu jest las, nie toaleta. – Majka zrobiła szeroki gest ręką, po czym patrzyła, jak Gabriela, przygarbiona, nieszczęśliwa, oddala się od nich leśną dróżką.

ROZDZIAŁ II

– Musimy coś z tym zrobić – odezwała się półgłosem Majka, gdy przyjaciółka zniknęła im z oczu.

Julia zgodziła się z nią w całej rozciągłości.

– Masz jakiś pomysł?

– Skoro Gabi nie może zarobić tych pieniędzy, a głupi bank nie chce z nią gadać o pożyczce, musi je ukraść albo wygrać.

– Genialne! Już widzę, jak Gabryśka kradnie sto pięćdziesiąt tysięcy – prychnęła Julia.

– Sto. Każdy grosz ponad tę kwotę to przesada.

– Nie ma nawet stu złotych na koncie, mogę się założyć. Wszystko wydaje na swojego tatę.

Majce nagle rozbłysły oczy.

– I z jej tatą trzeba pogadać! Założę się, że on znajdzie sposób na Gabrysię. Zna ją mimo wszystko dłużej niż my, choć nie wiem, czy lepiej. Myślisz, że pan Antoni domyśla się, na co Gabriela wydaje niemal całą pensję?

Od lat Gabriela kupowała leki dla ciężko chorego ojca, wmawiając mu, że w całości są refundowane. Julka z Majką wiedziały o jej sekrecie, bo kilka razy była zmuszona pożyczać pieniądze od przyjaciółek, ale ojciec zdawał się nie mieć o tym pojęcia…

– Kiedyś, gdy Gabi wyjechała i ja opiekowałam się panem Antonim, prosił mnie w zaufaniu, bym nie kupowała lekarstw za swoje pieniądze, więc owszem, domyśla się.

– Ale nie powie o tym Gabrysi?

– Co by to zmieniło? – Jula wzruszyła ramionami. – Pieniędzy by im od tego nie przybyło, a doszedłby wstyd i poczucie winy. A tak Gabi jest szczęśliwa, że jej ojciec o niczym nie wie, a on nie musi się wstydzić, że po tym, co zrobił dla ojczyzny, ona tak mu się odpłaca.

– Coś w tym jest… – Majka spojrzała przed siebie zamyślona. – Słuchaj… – zaczęła powoli. – Tylko nie wygadaj się z tym: nas Gabryśka będzie podejrzewała o każdy podstęp, ale swojego ojca raczej nie. Gdyby to on wygrał w lotto te sto tysięcy? Co ty na to?

Julia uniosła brwi.

– A wygrał?

– Jeszcze nie. Najpierw musi kupić los. Ale kto gra, ten wygrywa.

– Przecież to nie takie proste! Gdyby można było ot tak kupić los i od razu…

– Jula – Majka wywróciła oczami – przecież możemy dopomóc losowi!

Julka oniemiała. I nagle się rozpromieniła. To jest myśl! Gabrysia nic nie będzie podejrzewała, gdy tata zadzwoni pewnego dnia z radosną wiadomością, że wygrał w lotto pieniądze na jej domek!

– No dobrze, tylko skąd wziąć te sto patyków? – zapytała w następnej chwili.

Majka wzruszyła z nonszalancją ramionami.

– Jak to skąd? Z banku! Do tej pory pozwalałam im zarabiać na obracaniu moimi oszczędnościami, teraz niech się nimi cieszy moja przyjaciółka!

– Dasz Gabrysi sto tysięcy? Ot tak? – Julia spojrzała na Majkę z niedowierzaniem i podziwem. A może i z lekką zazdrością. Sama chciałaby mieć na koncie tyle pieniędzy, by móc je rozdawać przyjaciołom.

– Dam. Ona musi mieć ten domek. A wiesz dlaczego?

Jula pokręciła głową.

Wtedy Majka wyjęła z portfela złożoną na cztery karteczkę, rozprostowała ją i podała przyjaciółce. Krótki artykuł z regionalnego dziennika.

– Robiłam research na te tematy i…

Julka przebiegła wzrokiem tekst i aż wstrzymała oddech.

– To o naszej Gabrysi? Jesteś pewna? – zapytała cicho, głosem drżącym ze zgrozy.

Majka skinęła głową.

– Wszystko się zgadza. Imiona, pierwsza litera nazwiska, miejscowość, data… Jeżeli Gabriela przeżyła taki koszmar, a wszystko na to wskazuje, musi w końcu odzyskać spokój ducha. Jeśli do tego potrzebuje tamtej chałupki, my musimy zrobić wszystko, by ją zdobyła. Od tego są przyjaciele, no nie?

Dziewczyna przytaknęła, nie mogąc wykrztusić ani słowa przez zaciśnięte gardło.

W tym momencie Gabrysia wyszła z lasu, kierując się w ich stronę.

– Od jak dawna o tym wiesz? – wyszeptała Julia, oddając Majce wycinek z gazety.

– Od jakiegoś czasu. Ale czekam, aż ona sama nam o tym opowie.

Nagle Julia spojrzała na przyjaciółkę, jakby jej w ogóle nie znała. Bo też takiej Majki, empatycznej, wrażliwej na czyjeś uczucia i dobrej, prawdziwie, na wskroś dobrej i szlachetnej, nie spodziewała się odkryć pod pozorami nonszalancji i obojętności.

– Jest nasza Gabrina razem z naszymi golonkami! – Majka klasnęła w ręce, znów nic sobie nie robiąc ze spojrzeń przyjaciółki. – Dziewczyny, wierzcie mi, że ten pan… – uśmiechnęła się do młodego mężczyzny, który przyniósł im smakowicie pachnące danie – …w tym, co robi, jest najlepszy na świecie! – dokończyła, wcale, ale to wcale nie dwuznacznie. Tamten poczerwieniał na twarzy jeszcze bardziej i umknął do swojej budki, cały w zawstydzonych uśmiechach.

Julia zaśmiała się cicho. Gabriela, z oczami wciąż zaczerwienionymi od łez, pochyliła się nad swoim daniem, bez apetytu dłubiąc w nim widelcem. Majka zabrała się do jedzenia jakby nigdy nic, ale tak naprawdę myślami była już w przyszłości. Już snuła pewien misterny plan.

Plany mają jednak to do siebie, że lubią się spełniać w najbardziej nieoczekiwany sposób i niestety, a może na szczęście, nie mamy na to wpływu.

Pół godziny później znów wsiadały do samochodu.

– Majeczko, mam prośbę – odezwała się milcząca dotąd Gabriela.

– Dla ciebie wszystko.

– Zawrócimy do tego domku? Na chwileczkę…

– Ale… – chciała zaprotestować Julia, znów co chwila zerkając nerwowo na telefon, lecz umilkła pod wilczym spojrzeniem Majki.

Ten dom był dla Gabrieli ważny z jakichś przyczyn, których one nie próbowały się nawet domyślać. Bardzo ważny. To chyba mogą dla niej zrobić? Raz jeszcze go obejrzeć?

– Nie ma sprawy – odezwała się Majka i zawróciła.

Parę minut później znów wjeżdżały na cichą leśną polanę, zalaną potokami słonecznych promieni. Nawet zdeklarowany mieszczuch, jakim była Majka, musiał przyznać, że jest tu pięknie. Po prostu pięknie.

– Poczekacie na mnie w samochodzie? – odezwała się Gabriela. To nie było pytanie, a prośba.

– Nie. Odjedziemy bez ciebie – odmruknęła Majka.

Gabrysia uśmiechnęła się przepraszająco, wysiadła z samochodu i powoli ruszyła w stronę domu.

Gdy Majka zapytała mnie, czy znam ten dom, powinnam była najpierw przytaknąć, a potem opowiedzieć im obu, moim najbliższym przyjaciółkom, takim, jakie trafiają się raz na całe życie, całą prawdę. Nie tylko przytaknąć: „Owszem, byłam”, ale zacząć od tego domu, od dnia, w którym tam, na cichej, skąpanej w promieniach słońca polanie pewien mężczyzna, którego kochałam całym sercem, wsunął mi na palec pierścionek, ten właśnie, i poprosił o rękę, a ja wykrzyczałam, rzucając mu się na szyję: „Tak! Z całego serca tak!”. Piękny początek historii, która powinna skończyć się zdaniem: „I żyli w tym domu długo i szczęśliwie, otoczeni gromadką uroczych dzieci, a potem wnuków, do końca swoich dni…”. Ale moja historia potoczyła się inaczej. I od dawna jestem winna przyjaciółkom wyjaśnienie, co sprawiło, że spotkałyśmy się po raz pierwszy tam, gdzie się spotkałyśmy, w niewinnie wyglądającym, otoczonym ładnym parkiem starym dworze, który tak naprawdę, mimo że nosił nazwę „Ośrodek Leczenia Nerwic, Depresji i Uzależnień”, nie był niczym więcej niż szpitalem psychiatrycznym. Tak, właśnie tam poznałam Julię i Majkę. Tam też poznałam ich historie. Ale one nigdy nie poznały mojej.

Może teraz przyszedł czas, by opowiedzieć im całą prawdę?

Ale jak?! To nadal tak strasznie boli! Trzy blizny, które noszę nie tylko na ciele, ale i w sercu, nie pozwalają mi zapomnieć o przeszłości nawet na chwilę.

Gdybym jeszcze mogła o wszystko obwinić ciebie… To ty dałeś mi nadzieję, ty klękałeś przede mną, tutaj, przed tym domem, prosząc, bym została twoją żoną, i ty, gdy oszalałam ze szczęścia, bo byłeś moim Wielkim Marzeniem, to marzenie mi odebrałeś.

Ale nie mogę… nie mogę, kochany. Tak, kochany, bo nadal kocham cię tak samo jak tamtego dnia dziewięć lat temu. Jestem równie winna tego, co się potem stało, jak ty. Gdyby nie moja urażona duma, żal, głupota, może wszystko skończyłoby się inaczej. Może dalibyśmy sobie drugą szansę.

Teraz jest na to za późno.

Pora wracać.

Otrzeć łzy, choć Julia i Majka i tak się ich domyślą, i skończyć z przeszłością. Raz na zawsze. Z przeszłością albo ze sobą. Może tym razem mi się uda…

Zatrzymała się przed wiekową lipą, ściągnęła z palca pierścionek, z którym nigdy się nie rozstawała, powoli, walcząc ze sobą samą, położyła go na ławce i… odetchnęła głęboko.

– Tu się wszystko zaczęło i tu wszystko się kończy – szepnęła.

Podeszła do domku, pogładziła na pożegnanie kolumienkę podtrzymującą dach ganku, po czym, nie patrząc już więcej na dom, ławkę i pierścionek, odwróciła się i odeszła.

Bez słowa wyjaśnienia, z zupełną pustką w oczach wsiadła do samochodu.

– Możemy wracać – rzuciła w przestrzeń.

Majka spojrzała na nią lekko zmrużonymi oczami.

– Jesteś pewna? Myślałyśmy, że chcesz rozbić się tu obozem i okupować tę ruderę dotąd, aż właściciel odda ci ją za darmo albo chata zawali ci się na głowę.

Gabriela przeniosła owo puste spojrzenie z leśnej drogi, którą tu przyjechały, na przyjaciółkę.

– Skończyłam z szukaniem domów raz na zawsze – odparła spokojnie. Nienaturalnie spokojnie.

– Szkoda. Lubiłam te włóczęgi po okolicznych zadupiach – prychnęła Majka, nagle, nie wiedzieć czemu, zła. Już na samo wspomnienie wycinka gazety, który trzymała w portfelu, czuła gniew. Teraz, widząc zaczerwienione od łez oczy przyjaciółki, była po prostu wściekła! Na nią, na siebie, a przede wszystkim na tamtego bydlaka, o którym pisano w artykule.

„Gdyby nie on, pewnie wszystko potoczyłoby się inaczej…” – myślała, patrząc na wstążkę szosy, która się przed nimi otworzyła.

Gabriela mogła w tej chwili powiedzieć dokładnie to samo: „Gdyby nie on, wszystko potoczyłoby się inaczej”, ale… miała zupełnie kogo innego na myśli. Gdyby zaś wiedziała, że w tej właśnie chwili mija się ze swoim przeznaczeniem…

Czasami lepiej nie wiedzieć. Lepiej nie snuć domysłów, co by było, gdyby. Życie i tak nas zaskoczy, raz dobrze, a raz źle. Wracanie do przeszłości, której nie zmienimy żadnym „gdyby”, prowadzi wprost do szaleństwa. A Gabriela chciała przecież ułożyć sobie życie od nowa, a nie wrócić do szpitala, prawda?

Dlatego lepiej dla niej, że ocierając ukradkiem łzy, nie widzi srebrnego volvo, które właśnie je wymija, czy raczej tego, kto prowadzi samochód.

Wiktor Prado przejeżdża obojętnie obok czerwonej mazdy, również nie zdając sobie sprawy z tego, że być może ponownie traci swoją szansę. Chwilę później zwalnia i rzuca pytanie do towarzyszących mu dwóch młodych mężczyzn:

– Zatrzymamy się na chwilę? Jest tutaj dom, na który chciałbym rzucić okiem.

Obaj odpowiadają mu wzruszeniem ramion. Dorobili się majątku właśnie na obrocie nieruchomościami. Jeden dom w tę, jeden we w tę, co za różnica? Nawet nie musi ich pytać o zdanie, zresztą i tak zrobiłby to, co chce. I oto właśnie skręcają w tę samą leśną drogę, z której chwilę wcześniej wyjechały Gabriela, Majka i Julia.

Los ma, doprawdy, poczucie humoru. I bywa bardzo złośliwy…

Srebrne volvo zatrzymało się parę metrów od niewielkiego domku o szprosowych okienkach i ścianach pobielonych wapnem. Wiktor wysiadł, zrobił krok w jego kierunku i stanął, oszołomiony pięknem tego miejsca. Tu czas się zatrzymał. Tutaj nic się nie zmieniło. Kwiat lipy pachniał tak samo odurzająco jak tamtego dnia, drzewa dookoła szumiały cicho, ptaki śpiewały w leśnej gęstwinie otaczającej polanę. Dom stał w promieniach zachodzącego powoli słońca, wołający „zaopiekuj się mną!”, równie zaniedbany co dziewięć lat temu i brakowało tylko… pewnej dziewczyny, którą on, Wiktor, kochał do dziś, tak jak wtedy…

– Chyba żartujesz… – Marcin, jeden z bliźniaków, stanął obok niego, przyglądając się domowi z mieszaniną zdziwienia i niedowierzania. – Nie będziesz chyba inwestował w tę ruderę?!

– Dlaczego nie – odmruknął Wiktor, patrząc na tabliczkę, na której ktoś koślawymi literami napisał „Na sprzedaż”, dodając numer telefonu. Mężczyzna wyciągnął komórkę i zapisał numer.

– Zmieniasz branżę? – drugi z braci, Patryk, dołączył do nich. – Będziesz teraz handlować… właściwie nie wiem, jak to nazwać… daczami w lesie?

Zaśmiali się obaj i umilkli pod wilczym spojrzeniem starszego brata.

Nagle… wzrok Wiktora się wyostrzył, a na jego twarzy pojawił się wyraz zupełnego zaskoczenia. Niemal szoku. Zrobił krok w kierunku starej, zbitej z paru desek ławki, stojącej pod lipą. Potem drugi. I już wyciągał rękę po pierścionek, który zostawiła tu Gabriela. Już zaciskał na nim palce tak silnie, że aż bolało.

„To niemożliwe!” – przemknęło mu przez myśl. – „To nie może być ten sam pierścionek!”

Rozwarł powoli dłoń. Dwa szafirowe serduszka w oprawie maleńkich brylancików. To on, Wiktor, zamówił go dziewięć lat temu dla niej, dla Gabrysi Leszeńskiej. Nie można było pomylić tego kunsztownego jubilerskiego dzieła z żadnym innym.

– Ten złoto nawet na ulicy znajdzie – prychnął Marcin, patrząc na pierścionek. – Nawet pośrodku… niczego. Okej, napatrzyłeś się na chałupę, przeniesioną tu chyba ze skansenu, załapałeś się na nagrodę główną, możemy jechać dalej? Nie pamiętam, kiedy spałem we własnym łóżku.

– Bo zwykle śpisz w łóżkach co ładniejszych dziewczyn – zauważył Patryk.

– A ty zazdrościsz? – natychmiast zripostował tamten.

– Dajcie spokój – uciszył ich najstarszy z braci Prado. – Muszę zadzwonić.

Wybrał numer, który przed chwilą zapisywał w pamięci telefonu, i, nadal zaciskając pierścionek w dłoni, rzucił, gdy tylko ktoś po drugiej stronie odebrał połączenie:

– Chcę kupić Leśną Polanę. Jak najszybciej…

Dobrze, że Gabriela nie słyszała tych słów, bo złamałyby jej i tak pogruchotane i ledwo posklejane w całość serce.

ROZDZIAŁ III

– Pamiętacie nasze pierwsze spotkanie? – rzuciła Majka, gdy były już niedaleko Warszawy.

Gabriela, jakby nagle obudziła się ze stuporu, kiwnęła głową, a Julia się zaśmiała.

– Psychiatryk. Nie ma lepszego miejsca na poznanie przyjaciółek niż wspólny pokój w psychiatryku. Rozumiem, gdyby to było spa w słynnym kurorcie, ale szpital?

– Sanatorium – sprostowała Gabrysia bez przekonania.

– Ładne mi sanatorium – prychnęła Majka. – Gdyby nie wy, zwariowałabym tam!

– To na miejscu miałabyś profesjonalną ekipę.

Wszystkie trzy roześmiały się z uwagi Julii. Nieczęsto wracały w rozmowach do tamtych czasów, bo dla żadnej z nich nie były one radosne, dlaczego więc akurat teraz Majka sobie o nich przypomniała? I przypomina przyjaciółkom?

Może po to, by jeszcze bardziej poczuły więź, jaka je łączy?

– Sorry, Majeczka, ale po tym, co przeszłam na oddziale zaburzeń łaknienia, jak to się ślicznie i zupełnie nieadekwatnie do rzeczywistości nazywało, dwór w Komorowie jawił mi się jako sanatorium.

Majka aż wzdrygnęła się na wspomnienie pierwszego spotkania z Julią.

– Byłaś wtedy tak chuda… tak śmiertelnie chuda, że pomogłam ci ścielić łóżko, bo bałam się, że padniesz trupem od takiego wysiłku. A ja boję się trupów. Szczególnie trupów nowo poznanych współmieszkanek.

Julia skinęła z powagą głową. Tak było. Miała anoreksję z bulimią, najgorsze połączenie, zbierające największe śmiertelne żniwo. Podleczono ją na oddziale zamkniętym, a gdy wskazówka wagi przekroczyła magiczną wtedy dla Julii liczbę trzydziestu pięciu kilogramów, skierowano ją do dworu w Komorowie, gdzie warunki były znośniejsze niż w szpitalu, towarzystwo mniej pochrzanione, a i nacisk na psychoterapię większy.

Przyjechała z całym swoim majątkiem, który do tej pory zresztą mieści się w jednej torbie podróżnej. Po rozmowie z lekarzem i psychologiem dostała plan dnia i numer pokoju, który będzie dzieliła z dwiema innymi pacjentkami.