Kryminał. Goryl z Wołomina ebook

Zyg­munt Zey­dler-Zbo­row­ski

Go­ryl z Wo­ło­mi­na

Re­dak­cja Ewe­li­na Stry­jec­ka-Do­li­wa

Pro­jekt okład­ki Mi­ko­łaj Ja­strzęb­ski

Skład kom­pu­te­ro­wy i ko­rek­ta Ma­ria Ba­ra­now­ska

Konwersja do wersji elektronicznej Mi­ko­łaj Ja­strzęb­ski

Edy­cję opra­co­wa­no na pod­sta­wie ma­szy­no­pi­su au­tor­skie­go

© Co­py­ri­ght by Zo­fia Bi­ma­li Zbo­row­ska

© Co­py­ri­ght for this edi­tion by Wy­daw­nic­two LTW

ISBN 978-83-7565-226-0

Wy­daw­nic­two LTW

ul. Sa­wic­kiej 9, Dzie­ka­nów Le­śny

05-092 Ło­mian­ki

tel./faks (022) 751-25-18

www.ltw.com.pl

e-mail: [email protected]

ROZDZIAŁ I

Wy­pił ostat­ni łyk kawy, za­pa­lił pa­pie­ro­sa i spoj­rzał na ze­ga­rek. Spóź­nia­ła się. Tego bar­dzo nie lu­bił. Musi ją na­uczyć bez­względ­nej punk­tu­al­no­ści. Li­cze­nie się z każ­dą mi­nu­tą to nie­odzow­ny wa­ru­nek po­wo­dze­nia we wszyst­kich ży­cio­wych spra­wach. Pod tym wzglę­dem był do prze­sa­dy pe­dan­tycz­ny.

Prze­cho­dzą­ce kel­ner­ki przy­glą­da­ły mu się z du­żym za­in­te­re­so­wa­niem. I nie tyl­ko kel­ner­ki. Sie­dzą­ce przy są­sied­nich sto­li­kach dziew­czy­ny, mło­de i te już nie pierw­szej mło­do­ści, ob­da­rza­ły go peł­ny­mi za­chę­ty spoj­rze­nia­mi i dys­kret­ny­mi uśmie­cha­mi. W peł­ni na to za­słu­gi­wał. Był rze­czy­wi­ście bar­dzo atrak­cyj­nym męż­czy­zną. Wy­so­ki, świet­nie zbu­do­wa­ny, twarz po­cią­gła, śnia­da, o re­gu­lar­nych, wy­ra­zi­stych ry­sach zdra­dza­ła moc­ny cha­rak­ter i zde­cy­do­wa­ną po­sta­wę wo­bec ży­cia. Oczy duże, ciem­ne kon­tra­sto­wa­ły efek­tow­nie z ja­sno­blond fa­lu­ją­cą czu­pry­ną.

Wresz­cie przy­szła. Już w wej­ściu spo­strzegł jej zgrab­ną syl­wet­kę. Prze­su­nę­ła się mię­dzy sto­li­ka­mi i lek­ko za­dy­sza­na usia­dła.

Bez sło­wa po­stu­kał pal­cem w tar­czę ze­gar­ka.

Uśmiech­nę­ła się prze­pra­sza­ją­co.

– Spóź­ni­łam się. Wiem. Bła­gam o prze­ba­cze­nie. To nie moja wina. Ten sta­ry ra­mol tak mnie za­nu­dzał, że…

– Jaki zno­wu sta­ry ra­mol? – spy­tał, uno­sząc brwi.

– Taki je­den. Nie znasz go. Ko­niecz­nie chciał, że­bym z nim szła do łóż­ka. Da­wał mi dwie­ście do­la­rów, po­tem na­wet trzy­sta.

– I co?

Wzru­szy­ła ra­mio­na­mi.

– I nic. Nie po­szłam z nim oczy­wi­ście. Te­raz ja tyl­ko z tobą, tyl­ko z tobą. Z tam­tym skoń­czy­łam raz na za­wsze. Nie chcę znać in­nych męż­czyzn.

Uśmiech­nął się.

– Czy aby na pew­no? – Mó­wił po­praw­nie po pol­sku z le­d­wo do­strze­gal­nym cu­dzo­ziem­skim ak­cen­tem.

Moc­no uści­snę­ła jego dłoń.

– Mo­żesz mi wie­rzyć, Ha­rol­dzie, mo­żesz mi wie­rzyć. Je­steś męż­czy­zną mo­je­go ży­cia. O ta­kim męż­czyź­nie za­wsze ma­rzy­łam.

Skrzy­wił się nie­znacz­nie. Nie lu­bił eg­zal­ta­cji. Te wy­zna­nia dzia­ła­ły mu na ner­wy.

– No więc jak? Zde­cy­do­wa­łaś się? – spy­tał.

Ner­wo­wym ru­chem od­gar­nę­ła z czo­ła ja­sne wło­sy.

– To był­by bar­dzo po­waż­ny krok w moim ży­ciu – po­wie­dzia­ła i wy­ję­ła z to­reb­ki pa­pie­ro­sy. – Mu­szę się za­sta­no­wić, mu­szę się na­ra­dzić…

– Z kim masz się na­ra­dzać?

Zro­bi­ła nie­wy­raź­ną minę.

– No… Bo ja wiem… Mam prze­cież ja­kąś tam ro­dzi­nę…

– Mó­wi­łaś, że nie utrzy­mu­jesz z ro­dzi­ną żad­nych sto­sun­ków.

– To ra­czej oni nie chcą mieć ze mną nic wspól­ne­go.

Po­ru­szył się nie­cier­pli­wie.

– No więc… o co wła­ści­wie cho­dzi? A zresz­tą, rób, jak uwa­żasz. Ja ci pro­po­nu­ję, że zro­bię z cie­bie gwiaz­dę fil­mo­wą, a ty się za­sta­na­wiasz, czy nie le­piej zo­stać w War­sza­wie i pusz­czać się za do­la­ry z cu­dzo­ziem­ca­mi.

Spoj­rza­ła na nie­go z wy­rzu­tem.

– Nie mów tak. Pro­szę. Po­wie­dzia­łam ci prze­cież, że z tam­tym ży­ciem ze­rwa­łam raz na za­wsze, że tyl­ko ty się li­czysz.

– No, więc?

Zno­wu uści­snę­ła jego dłoń.

– Masz ra­cję. Nie po­trze­bu­ję się z ni­kim na­ra­dzać. Je­stem wła­ści­wie zu­peł­nie sama. Nic nie mam do stra­ce­nia, a ty otwie­rasz przede mną wspa­nia­łą przy­szłość. By­łam głu­pia, że wa­ha­łam się choć przez chwi­lę. Jadę z tobą, Ha­rol­dzie.

Prze­su­nął dło­nią po jej wło­sach ko­lo­ru doj­rza­łe­go zbo­ża.

– Na­resz­cie mą­dra de­cy­zja. Po­słu­chaj mnie, Izo. Wo­lał­bym, że­byś nie roz­po­wia­da­ła na pra­wo i na lewo o swo­ich pla­nach, o na­szych pla­nach. Nie chciał­bym mieć na kar­ku tłu­mu dziew­czyn, któ­re chcia­ły­by mnie prze­ko­nać o swo­ich kwa­li­fi­ka­cjach na gwiaz­dę fil­mo­wą. Le­piej za­ła­tw­my to wszyst­ko ci­cho i bez roz­gło­su. Nie chcę re­kla­my.

Ski­nę­ła gło­wą.

– Ro­zu­miem. Mo­żesz li­czyć na moją dys­kre­cję. Ale z naj­bliż­szy­mi przy­ja­ciół­ka­mi będę mu­sia­ła się po­że­gnać. Zresz­tą coś już im na­po­mknę­łam.

– Co?

– Że po­zna­łam wspa­nia­łe­go męż­czy­znę i że wy­bie­ram się z nim na ko­niec świa­ta. Nie mo­głam się nie po­chwa­lić. Chcę, żeby mi za­zdro­ści­ły.

– Ale nie mów im nic o tych pro­jek­tach fil­mo­wych.

– Nie pi­snę ani sło­wa. Przy­rze­kam.

Wierz­chem dło­ni prze­su­nął po gład­ko wy­go­lo­nej twa­rzy.

– I jesz­cze jed­no… Czy upra­wiasz ja­kieś spor­ty?

– Oczy­wi­ście. Pły­wam, wio­słu­ję, gram w te­ni­sa, jeż­dżę na nar­tach.

– To do­brze, to bar­dzo do­brze. A kon­na jaz­da?

– Raz sie­dzia­łam na ko­niu, spa­dłam i na tym się skoń­czy­ło.

– Do­brze by było, że­byś wzię­ła kil­ka lek­cji kon­nej jaz­dy. W ka­rie­rze fil­mo­wej to ci się bar­dzo może przy­dać.

Za­sę­pi­ła się.

– Do tego po­trzeb­ny jest spe­cjal­ny strój.

– O to się nie martw. Już ja się tym zaj­mę. Ob­sta­lu­je­my ci wspa­nia­łe bry­cze­sy u naj­lep­sze­go kraw­ca.

– A buty?

– Buty oczy­wi­ście tak­że u naj­lep­sze­go szew­ca.

Ro­ze­śmie­li się.

Po chwi­li spoj­rzał na ze­ga­rek.

– Spie­szysz się? – spy­ta­ła.

– Tro­chę. Mam jesz­cze parę spraw do za­ła­twie­nia. A ty jak naj­prę­dzej złóż po­da­nie o pasz­port. Te for­mal­no­ści za­zwy­czaj dość dłu­go trwa­ją. Po­trzeb­na bę­dzie oczy­wi­ście jesz­cze wiza ame­ry­kań­ska. To wszys-tko zaj­mie tro­chę cza­su. A ja mu­szę już wra­cać do Chi­ca­go. Cze­ka­ją na mnie.

– Za­raz, ju­tro z sa­me­go rana idę do biu­ra pasz­por­to­we­go – po­wie­dzia­ła z oży­wie­niem.

Nowe ży­cie za­czy­na­ło na­bie­rać re­al­nych kształ­tów. To już nie były ma­rze­nia. To rze­czy­wi­stość, wspa­nia­ła rze­czy­wi­stość.

Ski­nął na kel­ner­kę i za­pła­cił, zo­sta­wia­jąc suty na­pi­wek. Był sno­bem. Przy każ­dej oka­zji sta­rał się za­de­mon­stro­wać swój gest.

– No… To te­raz się po­że­gna­my.

– Mie­li­śmy ra­zem pójść na obiad – po­wie­dzia­ła ci­cho.

– Nie­ste­ty to nie­moż­li­we. Mam coś pil­ne­go do za­ła­twie­nia. – Wy­jął z port­fe­la bank­not dzie­się­cio­do­la­ro­wy i po­dał go dziew­czy­nie. – Idź tu na róg, do baru, coś zjeść. Za­dzwo­nię do cie­bie wie­czo­rem. Może się spo­tka­my.

– Bar­dzo bym chcia­ła.

Była głod­na. Nie mia­ło jed­nak sen­su zmie­niać do­la­ry po ofi­cjal­nym kur­sie, a nie czu­ła się na si­łach, żeby te­raz szu­kać cink­cia­rzy. Zresz­tą to nie było pot-rzeb­ne. Mia­ła jesz­cze tro­chę zło­tó­wek w to­reb­ce. Tak jak jej po­ra­dził Ha­rold, po­szła do baru, usia­dła przy ma­łym sto­li­ku i z roz­tar­gnie­niem za­mó­wi­ła coś z kar­ty. Nie zwra­ca­ła naj­mniej­szej uwa­gi na za­czep­ne spoj­rze­nia męż­czyzn. Tak ją opa­no­wa­ła wi­zja ka­rie­ry fil­mo­wej, że nie czu­ła na­wet sma­ku tego, co ja­dła. Cią­gle jesz­cze nie mo­gła uwie­rzyć w swo­je szczę­ście. Wszyst­ko to, co się z nią dzia­ło, wy­da­wa­ło jej się tak bar­dzo nie­re­al­ne, przy­po­mi­na­ją­ce ja­kiś pięk­ny sen. A jed­nak Ha­rold był czymś naj­zu­peł­niej re­al­nym i jego do­la­ry tak­że.

Po­pro­si­ła o ra­chu­nek, któ­ry spraw­dzi­ła bar­dzo do­kład­nie.

– Masę pie­nię­dzy – mruk­nę­ła do sie­bie, już bar­dzo daw­no nie re­gu­lo­wa­ła ra­chun­ku w lo­ka­lu. Za­wsze ro­bił to za nią ktoś inny. Nie in­te­re­so­wa­ły ją ceny.

Za­pła­ci­ła, nie zo­sta­wia­jąc żad­ne­go na­piw­ku, i wy­szła. Dziw­nym zbie­giem oko­licz­no­ści na po­sto­ju tak­só­wek nie było ni­ko­go. Za­cze­ka­ła chwi­lę, a na­stęp­nie wsia­dła do czer­wo­ne­go fia­ta i ka­za­ła się za­wieźć na Kru­czą.

Ja­kiś ku­zyn Iwo­ny wy­je­chał służ­bo­wo za gra­ni­cę i wy­na­jął dziew­czy­nom swo­je dwu­po­ko­jo­we miesz­ka­nie. Uzgod­ni­li, że będą pła­cić w do­la­rach, we fran­kach szwaj­car­skich albo w za­chod­nio­nie­miec­kich mar­kach. Wszyst­kie trzy za­li­cza­ły się do ka­te­go­rii wa­lu­to­wych pa­nie­nek do to­wa­rzy­stwa, a więc nie było pro­ble­mu. W więk­szym po­ko­ju miesz­ka­ły Iza z Mają, mniej­szy zaj­mo­wa­ła Iwo­na. Za­po­bie­gli­wy ku­zyn za­ła­twił wszyst­kie for­mal­no­ści z ad­mi­ni­strac-ją oraz z do­zor­cą, z któ­rym się za­przy­jaź­nił, przy po­mo­cy bo­nów do­la­ro­wych.

Oby­dwie były w domu. Maja, dłu­go­no­ga bru­net­ka o twa­rzy ra­fa­elow­skiej Ma­don­ny, le­ża­ła na tap­cza­nie i po­chła­nia­ła ja­kiś kry­mi­nał, a Iwo­na sma­ży­ła w kuch­ni na­le­śni­ki, któ­re mia­ła za­miar prze­ło­żyć du­szo­ny­mi jabł­ka­mi. Za­mi­ło­wa­nie do sztu­ki ku­li­nar­nej było za­pew­ne przy­czy­ną nie­znacz­ne­go za­okrą­gla­nia się jej kształ­tów, ale cią­gle jesz­cze była bar­dzo zgrab­na i atrak­cyj­na, a jej mi­ni­mal­na nad­wa­ga przy­cią­ga­ła męż­czyzn z bliż­sze­go i dal­sze­go Wscho­du.

Iza we­szła pro­mien­na i peł­na ra­do­ści ży­cia.

– Zjesz parę na­le­śni­ków z jabł­ka­mi? – spy­ta­ła Iwo­na.

Iza uśmiech­nę­ła się.

– Zja­dłam przed chwi­lą wspa­nia­ły stek w Ba­rze Eu­ro­pej­skim, ale jed­ne­go na­le­śni­ka mogę zjeść, jak mnie ład­nie po­pro­sisz.

– Pew­nie by­łaś na obie­dzie z tym two­im „kró­le­wi­czem z baj­ki”.

– Wy­obraź so­bie, że by­łam zu­peł­nie sama.

– Ale on ci dał for­sę na ten stek. Przy­znaj się.

– Je­steś nie­dy­skret­na.

Iwo­na ro­ze­śmia­ła się, po­ka­zu­jąc prze­sad­nie bia­łe i bar­dzo rów­ne zęby.

– Na wła­sny ra­chu­nek to­byś po­szła do baru mlecz­ne­go, a nie do Eu­ro­pej­skie­go. Już ja do­brze znam ten twój „sze­ro­ki” gest.

Maja ode­rwa­ła oczy od książ­ki i spoj­rza­ła na przy­ja­ciół­kę.

– Czy w dal­szym cią­gu uwa­żasz, że ten fa­cet jest taki fan­ta­stycz­ny?

– Wspa­nia­ły męż­czy­zna. Mo­żesz mi wie­rzyć. A jaki we mnie za­ko­cha­ny. Przy jego po­mo­cy roz­pocz­nę nowe ży­cie. Obrzy­dło mi już mo­ta­nie tych do­la­ro­wych klien­tów. Po­ja­dę z nim w sze­ro­ki świat. Może wy­stę­po­wać będę w fil­mie.

Maja ro­ze­śmia­ła się.

– O! To on za­czy­na cię rwać na gwiaz­dę fil­mo­wą. Sta­ry nu­mer. Uwa­żaj, Izu­niu, żeby ten „kró­le­wicz z baj­ki” nie sprze­dał cię w sze­ro­kim świe­cie do ja­kie­goś bra­zy­lij­skie­go albo ar­gen­tyń­skie­go bur­de­lu.

– Co ty ple­ciesz? – obu­rzy­ła się Iza. – To czło­wiek du­żej kla­sy.

– Han­dla­rze ży­wym to­wa­rem są prze­waż­nie ludź­mi „du­żej kla­sy”.

– Ja mu ufam. Do­brze mu z oczu pa­trzy.

– Nie­jed­ne­mu ban­dzio­ro­wi do­brze z oczu pa­trzy.

– Dla­cze­go usi­łu­jesz mnie do nie­go zra­zić? Je­steś za­zdro­sna?

Maja wzru­szy­ła ra­mio­na­mi.

– Za­zdro­sna? Osza­la­łaś? Mó­wię to wszyst­ko dla­te­go, że je­steś moją przy­ja­ciół­ką. Pra­gnę cię ostrzec. Pra­gnę, że­byś trzeź­wo spoj­rza­ła na te wspa­nia­łe pla­ny. Za­sta­nów się. Po­znaj bli­żej tego czło­wie­ka.

– Już się za­sta­no­wi­łam. On jest moją ogrom­ną szan­są. Nie mogę prze­cież z tego nie sko­rzy­stać. Zresz­tą, tak czy owak, z do­tych­cza­so­wym ży­ciem skoń­czy­łam raz na za­wsze.

– To nie bę­dzie ta­kie pro­ste.

– Tak, to nie bę­dzie ta­kie pro­ste – po­wtó­rzy­ła Iwo­na, któ­ra wła­śnie przy­szła z kuch­ni z go­to­wy­mi na­le­śni­ka­mi.

Iza spoj­rza­ła to na jed­ną, to na dru­gą.

– O co cho­dzi?

– Ze­non wy­szedł z pu­dła – po­wie­dzia­ła Maja.

Pro­mien­na twarz Izy zga­sła na­gle i po­sza­rza­ła.

– Już? Prze­cież do­stał…

– Tak. Do­stał trzy lata, ale wy­pu­ści­li go wcze­śniej za do­bre spra­wo­wa­nie. Mówi, że w ki­ciu taki tłok, że jak tyl­ko mogą, to zwal­nia­ją. Był tu dzi­siaj rano. Py­tał o cie­bie.

– Nie chcę mieć z nim nic wspól­ne­go – po­wie­dzia­ła z uda­ną pew­no­ścią sie­bie Iza.

– Bądź ostroż­na – wtrą­ci­ła się do roz­mo­wy Iwo­na, roz­kła­da­jąc na ta­ler­zach na­le­śni­ki. – To nie­bez­piecz­ny fa­cet.

W Izę na­gle wstą­pi­ła od­wa­ga.

– Nie bój­cie się o mnie. Dam so­bie radę. Ha­rold mi po­mo­że, jak bę­dzie trze­ba.

Za­dźwię­czał dzwo­nek.

Spoj­rza­ły po so­bie nie­spo­koj­nie.

– Kto to może być?

– Idź otwórz – po­wie­dzia­ła Maja, wsta­jąc z tap­cza­nu.

Wszedł. Wy­so­ki, mu­sku­lar­ny, sze­ro­ki w ra­mio­nach. Twarz kwa­dra­to­wa, o wy­sta­ją­cych ko­ściach po­licz­ko­wych. Oczy wą­skie, lek­ko sko­śne, osa­dzo­ne bli­sko sze­ro­kie­go nosa. Nad ni­skim czo­łem czer­ni­ły się krót­ko przy­strzy­żo­ne wło­sy.

– Cześć – głos o ba­so­wym brzmie­niu, nie­co schryp­nię­ty.

Mil­cza­ły, ster­ro­ry­zo­wa­ne już samą jego obec­no­ścią.

Pod­szedł do Izy i klep­nął ją w ple­cy z taką siłą, że aż się zgię­ła.

– To tak się wita uko­cha­ne­go po dłu­giej roz­łą­ce?

Iza wy­pro­sto­wa­ła się i ener­gicz­nie po­trzą­snę­ła gło­wą.

– Daj mi spo­kój. Ro­zu­miesz? Od­czep się ode mnie. Nie je­steś żad­nym moim uko­cha­nym i ni­g­dy nie by­łeś. Nie chcę mieć z tobą nic wspól­ne­go.

Za­śmiał się ci­chym, złym śmie­chem.

– Nie chcesz mieć ze mną nic wspól­ne­go, co? Uwa­żaj, pta­szy­no, do­brze uwa­żaj. Wiesz, że ze mną żar­tów nie ma. Ja się nie znam na żar­tach. Nie mam po­czu­cia hu­mo­ru. A ty mi tu­taj nie pod­ska­kuj, bo po­pły­niesz Wi­słą do sa­me­go Gdań­ska. A te­raz woda zim­na.

– Do ni­cze­go nie mo­żesz mnie zmu­sić. Ja z tam­tym skoń­czy­łam osta­tecz­nie. Mam na­rze­czo­ne­go.

Te­raz ro­ze­śmiał się na cały głos.

– Ha, ha, ha! Masz na­rze­czo­ne­go? Co? Do­bry ka­wał, bar­dzo do­bry ka­wał. To już ja nie je­stem two­im na­rze­czo­nym?

– Do­brze wiesz, że mię­dzy nami wszyst­ko skoń­czo­ne – po­wie­dzia­ła sta­now­czo.

Pod­szedł bli­żej i ude­rzył ją w twarz.

– Jesz­cze nie wszyst­ko mię­dzy nami skoń­czo­ne. A może byś mi przed­sta­wi­ła tego two­je­go „na­rze­czo­ne­go”. Chęt­nie bym z nim po­ga­dał. A ty, kot­ku, wy­bij so­bie te wszyst­kie bzdu­ry z gło­wy, bo to się może dla cie­bie bar­dzo smut­no skoń­czyć. Nie ścier­pię ta­kich gry­ma­sów.

– Nie je­stem two­ją nie­wol­ni­cą.

– A wła­śnie, że je­steś!

Zno­wu ude­rzył ją w twarz i wy­szedł, trza­snąw­szy drzwia­mi. Przez chwi­lę pa­no­wa­ło mil­cze­nie. Pierw­sza ode­zwa­ła się Maja.

– Zda­je się, że ży­cie za­czy­na ci się kom­pli­ko­wać. To nie bę­dzie ta­kie pro­ste. Ze­non to twar­dy fa­cet.

Iza gniew­nie po­trzą­snę­ła gło­wą.

– Nie zła­mie mnie. Nie może mnie zmu­sić. Ni­g­dy do nie­go nie wró­cę. Zresz­tą Ha­rold mi po­mo­że.

– Je­że­li bę­dzie chciał i je­że­li da so­bie radę z Ze­no­nem.

– Je­stem pew­na, że so­bie po­ra­dzi. Jest świet­nie zbu-do­wa­ny, wy­spor­to­wa­ny. Tam, w Chi­ca­go, miał na pew­no do czy­nie­nia z lep­szy­mi niż Ze­non.

Maja wes­tchnę­ła.

– Tak bym chcia­ła, żeby ci się wszyst­ko do­brze uło­ży­ło. By­ło­by naj­le­piej, że­byś jak naj­prę­dzej wy­je­cha­ła z tym two­im Ha­rol­dem.

– Jak tyl­ko do­sta­nę pasz­port.

Ze­non nie po­ka­zał się wię­cej. Nad wie­czo­rem za­dzwo­nił Ha­rold. Po­szli na ko­la­cję do Grand Ho­te­lu.

Kie­dy kel­ner przy­jął za­mó­wie­nie, Ha­rold do­tknął jej dło­ni.

– Je­steś ja­kaś zde­ner­wo­wa­na. Dla­cze­go? Co się sta­ło?

Uśmiech­nę­ła się bla­do.

– Nic waż­ne­go. Ta­kie tam bab­skie kło­po­ty.

– Może mogę ci w czymś po­móc?

Za­sta­na­wia­ła się nad tym, czy mu po­wie­dzieć o Ze­no­nie. Zde­cy­do­wa­ła się.

– Wi­dzisz… To są jesz­cze po­zo­sta­ło­ści mo­je­go daw­ne­go ży­cia. Cze­pia się mnie je­den fa­cet, któ­ry uwa­ża, że je­stem jego wła­sno­ścią.

– Nie przej­muj się. Ja­koś so­bie z nim po­ra­dzi­my.

– To nie­bez­piecz­ny typ. Ła­two nie zre­zy­gnu­je.

– Mia­łem już do czy­nie­nia z nie­bez­piecz­ny­mi ty­pa­mi – uśmiech­nął się Ha­rold. – Jedz, bo ci wy­sty­gnie.

Kie­dy kel­ner po­sta­wił przed nimi kawę i tort, Iza na­gle zbla­dła gwał­tow­nie.

– Co się sta­ło?

– To on – wy­szep­ta­ła.

Ze­non szedł wol­no ko­ły­szą­cym się kro­kiem w ich kie­run­ku. W pew­nym mo­men­cie za­trzy­mał się, usiadł przy są­sied­nim sto­li­ku i pa­trzył.

– Nie zwra­caj na nie­go uwa­gi – po­wie­dział pół­gło­sem Ha­rold. – Pij kawę.

– Chodź­my – po­pro­si­ła.

– Jak so­bie ży­czysz. – Ski­nął na kel­ne­ra, któ­ry nad­biegł skwa­pli­wie, nie ma­jąc wąt­pli­wo­ści, że ma do czy­nie­nia z do­la­ro­wym go­ściem.

– Może masz ocho­tę prze­je­chać się gdzieś za mia­sto? – spy­tał Ha­rold. – War­to cza­sem ode­tchnąć świe­żym po­wie­trzem. Mam wóz tu­taj za ho­te­lem.

Na par­kin­gu pod­szedł do nich Ze­non. Przy­mru­żył oczy i moc­no za­ci­snął zęby.

– Od­czep się od mo­jej dziew­czy­ny, pę­ta­ku – po­wie­dział chry­pli­wie.

– Czy pan do mnie mówi? – spy­tał Ha­rold, zdej­mu­jąc z ra­mie­nia cięż­ką rękę na­past­ni­ka.

Ze­no­no­wi krew na­pły­nę­ła do twa­rzy.

– Do cie­bie mó­wię, ba­ra­nie. Od­czep się od mo­jej dziew­czy­ny, sły­sza­łeś?

– Zda­je mi się, że pan jest nie­uprzej­my – głos Ha­rol­da był w dal­szym cią­gu spo­koj­ny, a na­wet ła­god­ny.

Ze­non stra­cił cier­pli­wość.

Ha­rold z bły­ska­wicz­ną szyb­ko­ścią unik­nął dru­zgo­czą­ce­go cio­su i w od­po­wie­dzi ulo­ko­wał lewą pięść na żo­łąd­ku prze­ciw­ni­ka, a pra­wym sier­pem trza­snął w kwa­dra­to­wą szczę­kę. Oby­dwa ude­rze­nia były pre­cy­zyj­ne. Ze­non ru­nął na wznak, ude­rza­jąc gło­wą o ka­mie­nie.

Ha­rold przez chwi­lę ma­so­wał sfa­ty­go­wa­ną dłoń, a na­stęp­nie wziął po­bla­dłą Izę pod rękę.

– Mój wóz stoi tam – po­wie­dział – chodź­my.

– A co z nim?

Wzru­szył ra­mio­na­mi.

– A co mnie to ob­cho­dzi. Niech się nim zaj­mie po­go­to­wie ra­tun­ko­we. Chodź. Nie trać­my cza­su.

Kie­dy przy­pię­li pasy bez­pie­czeń­stwa, spy­tał:

– Gdzie chcesz je­chać na spa­cer?

Cią­gle jesz­cze była oszo­ło­mio­na.

– Bo ja wiem. Może do Kon­stan­ci­na?

– Niech bę­dzie Kon­stan­cin. Ale mu­sisz mi po­wie­dzieć, jak mam je­chać. Nie znam tych pod­war­szaw­skich miej­sco­wo­ści.

Zje­cha­li w dół Bel­we­der­ską. Do­tknął jej ra­mie­nia.

– Wi­dzisz, że to nie było ta­kie skom­pli­ko­wa­ne.

– Je­steś wspa­nia­ły.

Uśmiech­nął się z za­do­wo­le­niem.

– Ale po tym, co za­szło, le­piej by było, że­byś nie wra­ca­ła do swo­je­go miesz­ka­nia na Kru­czej. Nie wia­do­mo, co temu ban­dzio­ro­wi może strze­lić do gło­wy, jak się ock­nie. Mam myśl. Ulo­ku­ję cię na ra­zie u mo­jej sio­stry, któ­ra ma wil­lę w Otrę­bu­sach. Tak bę­dzie bez­piecz­niej. Wo­bec tego za­wra­ca­my i je­dzie­my do Otrę­bus. Tyl­ko przed­tem będę mu­siał na chwi­lę wpaść na pocz­tę. Za­cze­kasz na mnie w wo­zie.

Za­par­ko­wał na Świę­to­krzy­skiej. Szyb­ko wbiegł po scho­dach i za­mó­wił bły­ska­wicz­ną roz­mo­wę z Chi­ca­go.

ROZDZIAŁ II