Kryminał. Dziewczyna w męskiej koszulce / Major Downar zastawia pułapkę ebook

Zyg­munt Zey­dler-Zbo­row­ski

Dziew­czy­na w mę­skiej ko­szul­ce

Ma­jor Do­wnar za­sta­wia pu­łap­kę

Pro­jekt okład­ki

Mi­ko­łaj Ja­strzęb­ski

Skład kom­pu­te­ro­wy

Ma­ria Ba­ra­now­ska

Konwersja do wersji elektronicznej

Mi­ko­łaj Ja­strzęb­ski

Edy­cję opra­co­wa­no na pod­sta­wie wy­da­nia:

Dziew­czy­na w mę­skiej ko­szul­ce – Ewa wzy­wa 07, nr 51, Iskry, War­sza­wa 1973

Ma­jor Do­wnar za­sta­wia pu­łap­kę – Ewa wzy­wa 07, nr 100, Iskry, War­sza­wa 1978

© Co­py­ri­ght by Zo­fia Bi­ma­li Zbo­row­ska

© Co­py­ri­ght for this edi­tion by Wy­daw­nic­two LTW

ISBN 978-83-7565-487-5

Wy­daw­nic­two LTW

ul. Sa­wic­kiej 9, Dzie­ka­nów Le­śny

05-092 Ło­mian­ki

tel. 22 751-25-18

www.ltw.com.pl

e-mail: [email protected]

Dziewczyna w męskiej koszulce

ROZDZIAŁ I

Upał. Po­wie­trze, stło­czo­ne mię­dzy na­grza­ny­mi mu­ra­mi, jest gę­ste, cuch­ną­ce ben­zy­ną i ludz­kim po­tem. W wą­skim tu­ne­lu uli­cy Wil­czej nie ma czym oddy­chać. Cię­ża­rów­ki, pry­wat­ne wart­bur­gi, sy­ren­ki, fia­ty, ra­dio­wo­zy mi­li­cyj­ne prze­py­cha­ją się w kie­run­ku Mar­szał­kow­skiej.

Nad­cho­dzą­cy wie­czór nie przy­niósł upra­gnio­ne­go ochło­dze­nia. Na­wet mu­chy nie mają sił tań­czyć wo­kół lam­py zwie­sza­ją­cej się z su­fi­tu. Łażą nie­mra­we, sen­ne po biur­kach, sto­łach, wie­sza­kach. Nie re­agu­ją ani na nie­bez­pie­czeń­stwo, ani na moż­li­wość zdo­by­cia po­ży­wie­nia.

Po­rucz­nik Cie­ślak zdjął mun­dur, roz­piął pod szy­ją ko­szu­lę i z wes­tchnie­niem peł­nym re­zy­gna­cji roz­po­czął swój dy­żur. Ży­wił w ser­cu na­dzie­ję, że ten lip­co­wy upał na­stroi miesz­kań­ców War­sza­wy apa­tycz­nie i że noc przej­dzie względ­nie spo­koj­nie. Nie mógł so­bie wy­obra­zić sie­bie w roli nie­zwy­kle ak­tyw­ne­go stró­ża bez­pie­czeń­stwa pu­blicz­ne­go. Ja­kie­kol­wiek dzia­ła­nie prze­ra­sta­ło w tej chwi­li jego siły.

Wszedł Mie­cio Ba­czyń­ski. Mimo oka­za­łej tu­szy po­ru­szał się żwa­wo i by­naj­mniej nie ro­bił wra­że­nia czło­wie­ka zmę­czo­ne­go upa­łem. Po­cił się tyl­ko ob­fi­cie, wy­cie­ra­jąc czo­ło i kark ogrom­ną chust­ką, jak­by wy­pro­du­ko­wa­ną na spe­cjal­ne za­mó­wie­nie. Ko­lo­rem swym przy­po­mi­na­ła świe­żo roz­kwi­tłe fioł­ki.

– Cześć, Sta­chu! – za­wo­łał od pro­gu po­tęż­nym, tu­bal­nym ba­sem.

– Cześć – od­pa­ro­wał Cie­ślak ze znacz­nie mniej­szą ener­gią.

Ba­czyń­ski przy­su­nął so­bie krze­sło, usiadł, od­sap­nął i uważ­nie przyj­rzał się przy­ja­cie­lo­wi.

– Nie­tę­go wy­glą­dasz – po­wie­dział.

Cie­ślak skrzy­wił się.

– Kto może do­brze wy­glą­dać w taki upał?

– A ja czu­ję się wy­śmie­ni­cie – ro­ze­śmiał się Ba­czyń­ski. – Lu­bię cie­peł­ko. Przy­naj­mniej czło­wiek sto­pi tro­chę tego sa­dła. Nie­po­trzeb­na łaź­nia pa­ro­wa. Trze­ba się przy­sto­so­wać, Sta­chu, ko­niecz­nie trze­ba się przy­sto­so­wać do każ­dej sy­tua­cji. Wy­obraź so­bie, że je­steś w Bra­zy­lii, w dżun­gli tro­pi­kal­nej. Tam jesz­cze go­rzej.

– Nie wy­bie­ram się do Bra­zy­lii – mruk­nął Cie­ślak, któ­re­go ta ga­da­ni­na za­czy­na­ła de­ner­wo­wać.

Gru­bas po­sta­wił na sto­le ogrom­ny ter­mos.

– A może na­pił­byś się kawy? – spy­tał. – To ci do­brze zro­bi. Kawa pod­no­si ci­śnie­nie i pod­no­si na du­chu.

Pili więc kawę, a Mie­cio nie prze­sta­wał mó­wić, nie przej­mu­jąc się tym, że po­ga­węd­ka z przy­ja­cie­lem prze­kształ­ci­ła się w jego mo­no­log.

Wresz­cie znu­żo­ny Cie­ślak spy­tał:

– Nie idziesz do domu?

– Po co? – wzru­szył ra­mio­na­mi Ba­czyń­ski. – Żona z dzieć­mi na wsi, a u mnie w miesz­ka­niu jak w pie­kar­ni­ku. Wszyst­kie okna na po­łu­dnio-za­chód. Nie moż­na zro­bić prze­cią­gu. Żad­ne­go prze­wie­wu. Go­rzej niż tu w ko­men­dzie. Tych na­szych ar­chi­tek­tów to bym na pal wbi­jał. Nie mają zie­lo­ne­go po­ję­cia o bu­do­wa­niu miesz­kań.

Nowy te­mat roz­wi­jał się na­der żwa­wo. Bu­dow­nic­two miesz­ka­nio­we to był je­den z licz­nych ko­ni­ków „gru­be­go Mie­cia”. Cie­ślak czuł, że słab­nie. Do­znał praw­dzi­wej ulgi, kie­dy po­sły­szał pu­ka­nie do drzwi.

– Wejść.

Sier­żant Kraw­czyk sta­nął przed biur­kiem w po­sta­wie służ­bo­wej.

– To­wa­rzy­szu po­rucz­ni­ku, przy­szła ja­kaś oby­wa­tel­ka, chce ko­niecz­nie mó­wić z ofi­ce­rem dy­żur­nym.

– O co jej cho­dzi?

– Nie wiem. Mówi, że spra­wa bar­dzo waż­na.

– Sta­ra, mło­da?

– Mło­da.

– A ład­na? – za­in­te­re­so­wał się Ba­czyń­ski jak przy­sta­ło na sło­mia­ne­go wdow­ca.

Sier­żant uśmiech­nął się.

– Ni­cze­go so­bie. Taka wię­cej… tego…

– Wpro­wadź­cie in­te­re­sant­kę – po­wie­dział urzę­do­wym to­nem Cie­ślak, chcąc prze­rwać tę zbyt fry­wol­ną roz­mo­wę.

Dziew­czy­na była rze­czy­wi­ście „ni­cze­go so­bie”. Wy­so­ka, smu­kła, świet­nie zbu­do­wana, mia­ła duże, ciem­ne oczy, efek­tow­ny biust i kasz­ta­no­wa­te wło­sy luź­no spa­da­ją­ce na ra­mio­na. Ja­sno­be­żo­we spodnie i bia­ła blu­zecz­ka ob­la­mo­wa­na żół­tą ta­siem­ką pod­kre­śla­ły zło­ta­wą opa­le­ni­znę.

Ba­czyń­ski w ostat­niej chwi­li po­wstrzy­mał się, żeby nie gwizd­nąć prze­cią­gle. Cie­ślak pod­niósł się ze swe­go miej­sca i wska­zał krze­sło przed biur­kiem.

– Pro­szę, niech pani sia­da.

I wte­dy sta­ła się rzecz zu­peł­nie nie­spo­dzie­wa­na. Ta pięk­na dziew­czy­na o sub­tel­nie za­ry­so­wa­nym owa­lu twa­rzy i ru­chach do­brze wy­cho­wa­nej pa­nien­ki opar­ła się o po­ręcz krze­sła i, po­chy­lo­na w kie­run­ku Cie­śla­ka, blu­znę­ła naj­strasz­niej­szy­mi wy­my­sła­mi:

– Ty skur­wy­sy­nu! ty łaj­da­ku! ty zło­dzie­ju! ty oszu­ście! ty ło­trze! ty pod­ły uwo­dzi­cie­lu! ty ka­na­lio! i ta­kie­go szub­raw­ca trzy­ma­ją w mi­li­cji! To hań­ba!

Gru­by Mie­cio osłu­piał. Oczy zro­bi­ły mu się jesz­cze bar­dziej okrą­głe. Z prze­ra­że­niem pa­trzył to na wy­krzy­ku­ją­cą dziew­czy­nę, to na przy­ja­cie­la.

– Ależ pro­szę pani… – pró­bo­wał rea­go­wać Cie­ślak. Nic nie po­mo­gło. Li­ta­nia prze­kleństw i co­raz or­dy­nar­niej­szych wy­zwisk pły­nę­ła nie­po­wstrzy­ma­nym po­to­kiem z kształt­nych ust „do­brze wy­cho­wa­nej pa­nien­ki”.

Wresz­cie pierw­sze za­sko­cze­nie mi­nę­ło i Cie­ślak od­zy­skał zim­ną krew.

– Pro­szę się na­tych­miast uspo­ko­ić! – wrza­snął roz­ka­zu­ją­co.

Do po­ko­ju wbiegł sier­żant Kraw­czyk.

– Co się sta­ło, to­wa­rzy­szu po­rucz­ni­ku?

– Od­pro­wadź­cie tę oby­wa­tel­kę do aresz­tu.

Dziew­czy­na umil­kła. Sta­ła te­raz spo­koj­nie, cze­ka­jąc na dal­szy bieg wy­pad­ków.

Ba­czyń­ski trą­cił przy­ja­cie­la w ło­kieć i wska­zu­ją­cym pal­cem na­kre­ślił na czo­le małe kół­ko.

Cie­ślak ski­nął gło­wą.

– Za­cze­kaj­cie – po­wie­dział, wi­dząc że sier­żant bie­rze dziew­czy­nę za rękę. – Weź­cie ra­dio­wóz i za­wieź­cie ją na Hożą, do po­go­to­wia. Za­raz tam za­dzwo­nię.

Na te sło­wa dziew­czy­na oży­wi­ła się i po­czę­sto­wa­ła Cie­śla­ka nową por­cją wy­zwisk. Sier­żant Kraw­czyk siłą wy­pro­wa­dził ją z po­ko­ju.

Przez chwi­lę pa­no­wa­ła peł­na na­pię­cia ci­sza.

– Mam na­dzie­ję, że to nie two­ja dob­ra zna­jo­ma – po­wie­dział fra­so­bli­wie gru­by Mie­cio, ocie­ra­jąc pot, któ­ry ob­fi­cie zro­sił mu czo­ło i opa­lo­ny kark.

– Zwa­rio­wa­łeś? – żach­nął się Cieś­lak. – Ja miał­bym…?!

Ba­czyń­ski po­kle­pał go uspo­ka­ja­ją­co po ra­mie­niu.

– Wca­le bym się nie zdzi­wił! Za­wsze by­łem zda­nia, że masz do­bry gust, je­śli cho­dzi o te spra­wy.

– Prze­stań! – Cie­ślak by­naj­mniej nie był w żar­to­bli­wym na­stro­ju. Pod­niósł słu­chaw­kę i po­łą­czył się z po­go­to­wiem. Przez dłuż­szą chwi­lę roz­ma­wiał z le­ka­rzem dy­żur­nym. Na­stęp­nie od­su­nął od sie­bie te­le­fon i wy­jął z kie­sze­ni pa­pie­ro­sy.

– A to ci heca – mruk­nął.

– Ty rze­czy­wi­ście nie znasz tej dziew­czy­ny? – na­sta­wał Ba­czyń­ski.

– Daj­że spo­kój – Cie­ślak już zu­peł­nie opa­no­wał zde­ner­wo­wa­nie. – Pierw­szy raz ją wi­dzę.

– Nie­li­cho cię ob­tań­co­wa­ła.

– Nie mogę na­rze­kać. Jesz­cze ni­g­dy w ży­ciu nikt mi ta­kie­go man­ta nie spuś­cił. Za­sta­na­wiam się, dla­cze­go ona to zro­biła, co się za tym kry­je?

Ba­czyń­ski wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Nic się nie kry­je. Po pro­stu ci­zia ma szmer­gla.

– A może za­ło­ży­ła się z ko­le­ga­mi, że ze­klnie od ostat­nich ofi­ce­ra mi­li­cji? Ci mło­dzi mie­wa­ją te­raz po­my­sły nie z tej zie­mi.

– To praw­da – zgo­dził się Mie­cio. – W dzi­siej­szych cięż­kich cza­sach wszyst­ko jest moż­li­we. W pierw­szej chwi­li zu­peł­nie zba­ra­nia­łem. Przy­znam ci się szcze­rze, że nie by­łem pe­wien, czyś ty cza­sem nie zo­sta­wił tej ślicz­not­ki z bliź­nię­ta­mi na ręku.

– Nie­złą się u cie­bie cie­szę opi­nią. Nie ma co mó­wić.

Ba­czyń­ski mach­nął ręką i zno­wu wy­tarł chust­ką spo­co­ne czo­ło.

– Daj spo­kój. Każ­de­mu się może zda­rzyć. Nie je­steś z drew­na.

– Ale świ­nią tak­że nie je­stem – od­parł Cie­ślak. Zga­sił pa­pie­ro­sa i w za­myś­le­niu po­tarł wierz­chem dło­ni po­li­czek, na któ­rym za­czy­nał się już za­ry­so­wy­wać ciem­ny za­rost. – Wiesz, co mnie za­sta­na­wia? – po­wie­dział po chwi­li.

– Co ta­kie­go?

– To całe prze­mó­wie­nie, te wszyst­kie ob­raź­li­we sło­wa zro­bi­ły na mnie wra­że­nie wy­uczo­nej kwe­stii. Było coś w tym z te­atral­nej roli. Cie­ka­we, czy ta dziew­czy­na nie jest z za­wo­du ak­tor­ką…

– Na­wet że­śmy jej nie wy­le­gi­ty­mo­wa­li.

– To praw­da, ale tak nas za­sko­czy­ła swym wy­stą­pie­niem… Zresz­tą to nie ta­kie waż­ne. W po­go­to­wiu usta­lą jej per­so­na­lia.

Za­dzwo­nił te­le­fon.

Cie­ślak przez chwi­lę trzy­mał słu­chaw­kę przy uchu. Zbladł. Ręka mu drża­ła.

– Co się sta­ło? – spy­tał nie­spo­koj­nie Ba­czyń­ski.

– Za­mor­do­wa­no ją. Rany bo­skie!

– Gdzie?

– W po­go­to­wiu. Dzwo­nił Kraw­czyk.

* * *

Ma­jor Do­wnar, zgod­nie ze swym zwy­cza­jem, roz­po­czął dzia­łal­ność od krót­kiej roz­mo­wy z le­ka­rzem.

– Śmierć na­stą­pi­ła na sku­tek rany kłu­tej. Cios za­da­no no­żem z tyłu, w ple­cy. Naj­praw­do­po­dob­niej zo­sta­ła prze­bi­ta pra­wa ko­mo­ra ser­ca. Sek­cja wy­ka­że – po­wie­dział dok­tor Ziem­ba.

– Czy są­dzi pan, że to mógł być nóż sprę­ży­no­wy? – spy­tał Do­wnar.

– Bar­dzo praw­do­po­dob­ne. Mor­der­ca nie miał wa­run­ków po temu, żeby z du­żym za­ma­chem wbić ostrze. Mógł nato­miast przy­ło­żyć dziew­czy­nie nóż do ple­ców i na­ci­snąć sprę­ży­nę. Sprę­ży­na mu­sia­ła być moc­na.

– Tak – po­ki­wał gło­wą Do­wnar. – Ta kon­cep­cja wy­da­je mi się rze­czy­wi­ście praw­do­po­dob­na.

Po­dzię­ko­wał dok­to­ro­wi, prze­lot­nym spoj­rze­niem ob­rzu­cił skon­ster­no­wa­ne twa­rze Cie­śla­ka, Ba­czyń­skie­go, sier­żan­ta Kraw­czy­ka i po­szedł do le­ka­rza dy­żur­ne­go.

– Nie­wie­le mogę panu po­móc, pa­nie ma­jo­rze. Za­dzwo­ni­li do nas z ko­men­dy, że przy­sy­ła­ją ja­kąś wa­riat­kę. By­łem w kło­po­cie, bo psy­chia­tra już wy­szedł. Wła­śnie za­sta­na­wia­łem się, do któ­re­go szpi­ta­la ją po­słać, kie­dy się to wszyst­ko sta­ło.

– Wi­dział pan tę dziew­czy­nę?

– Tak. Sier­żant ją tu­taj przy­pro­wa­dził. Ka­za­łem im za­cze­kać w hal­lu. Mia­łem za­miar te­le­fo­nicz­nie usta­lić, któ­ry szpi­tal ją przyj­mie. Nie chcia­łem tego za­ła­twiać na śle­po.

– Ja­kie wra­że­nie zro­bi­ła na panu de­na­tka?

– To była bar­dzo ład­na dziew­czy­na.

– Nie o to mi cho­dzi – znie­cier­pli­wił się Do­wnar. – Chciał­bym wie­dzieć, czy wy­da­ła się panu nie­nor­mal­na?

– W ża­den spo­sób nie mogę tego stwier­dzić – za­strzegł się po­śpiesz­nie le­karz. – Wi­dzia­łem ją przez chwi­lę i spe­cjal­nie nie in­te­re­so­wa­łem się jej oso­bą. Wie pan, jaki tu u nas ruch. Dziś so­bo­ta.

Do­wnar po­my­ślał, że pan dok­tor po­mimo „ru­chu” zdą­żył za­uwa­żyć, że dziew­czy­na była bar­dzo ład­na. Nic jed­nak nie po­wie­dział, ukło­nił się i wy­szedł.

Nie było świad­ków zbrod­ni. Nikt z obec­nych w tym cza­sie w po­go­to­wiu nic nie wi­dział, a je­że­li na­wet ktoś coś za­uwa­żył, nie chciał się do tego przy­znać.

Do­wnar po­now­nie obej­rzał zwło­ki, na­stęp­nie ka­zał je za­brać do am­bu­lan­su i ski­nął na ko­le­gów. Po­je­cha­li do ko­men­dy.

Oszo­ło­mio­ny i przy­gnę­bio­ny sier­żant Kraw­czyk raz jesz­cze mu­siał opo­wie­dzieć cało zda­rze­nie.

– To nie moja wina, pa­nie ma­jo­rze, sło­wo ho­no­ru. Za­ła­twi­łem wszyst­ko, jak trze­ba. Skąd mo­głem wie­dzieć, że…

– Nie de­ner­wuj­cie się – uspo­ko­ił go Do­wnar. – Nikt was o nic nie ob­wi­nia. Opo­wia­daj­cie od po­cząt­ku, jak to się wszyst­ko sta­ło.

– No więc… – sier­żant od­chrząk­nął i prze­łknął śli­nę – no więc było tak: wsa­dzi­łem dziew­czy­nę do ra­dio­wo­zu na siłę, bo się opie­ra­ła i klę­ła jak przed­wo­jen­ny do­roż­karz. Po­je­cha­li­śmy na Ho­żą, do po­go­to­wia, za­pro­wa­dzi­łem ją do le­ka­rza. Ka­zał nam za­cze­kać w hal­lu. No to cze­ka­li­śmy. Po­wie­dzia­ła, że chce do to­a­le­ty. Nie mo­głem jej nie po­zwo­lić. Po­szła. Po­tem zro­bi­ło się za­mie­sza­nie, bo przy­wieź­li ja­kie­goś pi­ja­ka po­ra­nio­ne­go jak cho­le­ra. Krew się z nie­go lała, ale tak się awan­tu­ro­wał, że dwóch sa­ni­ta­riu­szy nie mo­gło mu dać rady. Chcia­łem po­móc, aż tu na­gle krzyk się robi. Od­wra­cam się. Pa­trzę, a ta dziew­czy­na leży na pod­ło­dze. Jak­by we mnie ja­sny pio­run strze­lił, pa­nie ma­jo­rze. W pierw­szej chwi­li zu­peł­nie zba­ra­nia­łem. Wszyst­kie­go mo­głem się spo­dzie­wać, tyl­ko nie tego, żeby ją ktoś no­żem pchnął.

– Nie za­uwa­ży­li­ście, czy ktoś może ucie­kał?

– Ale skąd! Jak­bym za­uwa­żył, to bym go do­go­nił. Spo­koj­na gło­wa. Bie­gać to ja po­tra­fię. Star­to­wa­łem na­wet kie­dyś na pięć ki­lo­me­trów.

Do­wnar nie miał za­mia­ru po­dej­mo­wać roz­mo­wy na te­ma­ty spor­to­we. Od­pra­wił sier­żan­ta i po­pro­sił ko­le­gów o do­kład­ne zre­fe­ro­wa­nie spra­wy.

Cie­ślak mó­wił krót­ko i rze­czo­wo. Ba­czyń­ski od cza­su do cza­su wtrą­cał ja­kieś uzu­peł­nia­ją­ce zda­nie.

– Bar­dzo dziw­na hi­sto­ria – po­wie­dział Do­wnar, wy­słu­chaw­szy uważ­nie opo­wia­da­nia. – Od­no­si się wra­że­nie, jak­by dziew­czy­na zro­bi­ła całą awan­tu­rę w tym tyl­ko celu, żeby się do­stać do aresz­tu.

– Wła­śnie – pod­chwy­cił Cie­ślak. – Mnie od razu ta awan­tu­ra wy­da­ła się sztucz­na. Te­raz to jest ja­sne. Bała się. Nie wie­dzia­ła, do­kąd uciec. Czu­ła się bar­dzo za­gro­żo­na. Do­szła do wnio­sku, że aresz­tanc­ka cela bę­dzie naj­pew­niej­szym schro­nie­niem.

– Nie mo­gła prze­cie li­czyć na to, że ją tu bę­dzie­my trzy­mać do koń­ca świa­ta – za­uwa­żył Ba­czyń­ski. – Bo je­że­li…

– Czło­wiek ogar­nię­ty pa­ni­ką nie ro­zu­mu­je – prze­rwał mu Cie­ślak. – Za wszel­ką cenę chcia­ła za­pew­nić so­bie bez­pie­czeń­stwo, nie za­sta­na­wia­jąc się nad tym, na jak dłu­go. Scho­wać się, uciec, ra­to­wać ży­cie – to było w da­nym mo­men­cie jej je­dy­nym pra­gnie­niem. Nie my­śla­ła, co bę­dzie da­lej.

– Mu­sia­ła znać swe­go prze­śla­dow­cę.

– Praw­do­po­dob­nie tak. Cho­ciaż to nie jest pew­ne. Je­że­li na­le­ża­ła do ja­kie­goś gan­gu, mo­gła otrzy­mać wy­rok śmier­ci, nie wie­dząc, kto ten wy­rok wy­ko­na.

– Za­pew­ne do­wie­dzia­ła się cze­goś, co mo­gło ko­goś skom­pro­mi­to­wać.

– Albo mia­ła za­miar wy­co­fać się i syp­nąć kum­pli.

Ba­czyń­ski skrzy­wił się scep­tycz­nie.

– Gdy­by zde­cy­do­wa­ła się sy­pać, to za­miast ci na­so­ba­czyć od ostat­nich, po­wie­dzia­ła­by po pro­stu, o co cho­dzi.

– A może w ostat­niej chwi­li za­bra­kło jej od­wa­gi? Może był w to wszyst­ko za­mie­sza­ny jej naj­droż­szy?

Do­wnar, któ­ry w mil­cze­niu przy­słu­chi­wał się roz­mo­wie, po­sta­no­wił prze­rwać te teo­re­tycz­ne roz­wa­ża­nia. Od­chrząk­nął i po­wie­dział:

– Słu­chaj­cie, ko­le­dzy, two­rze­nie co­raz now­szych, na ni­czym nie opar­tych hi­po­tez nie ma naj­mniej­sze­go sen­su. Naj­przód mu­si­my usta­lić kon­kret­ne fak­ty i do­pie­ro w na­stęp­nym eta­pie pró­bo­wać so­bie ja­koś te fak­ty ko­ja­rzyć. Nie wie­my rze­czy za­sad­ni­czej: kim była za­mor­do­wa­na dziew­czy­na? Nie zna­le­zio­no przy niej żad­nych do­ku­men­tów ani w ogó­le to­reb­ki. O ile się orien­tu­ję, nie wy­le­gi­ty­mo­wa­li­ście jej tu­taj.

– Nie­ste­ty nie – przy­znał ze skru­chą w gło­sie Cie­ślak. – Tak nas za­sko­czy­ła, że…

– Ro­zu­miem – prze­rwał mu Do­wnar.

– Wca­le nie je­stem pe­wien, czy i ja nie stra­cił­bym gło­wy, jak­by mnie ktoś tak ni z tego, ni z owe­go sklął od ostat­nich. Trud­no, sta­ło się. Po­wiedz­cie mi cho­ciaż, czy mia­ła to­reb­kę, kie­dy tu przy­szła?

Cie­ślak wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Nie wiem.

– Mia­ła to­reb­kę – stwier­dził ka­te­go­rycz­nie Ba­czyń­ski. – Czer­wo­ną.

– Je­ste­ście tego pew­ni?

– Mogę przy­się­gać. Po­my­śla­łem so­bie na­wet, jak faj­nie jej pa­su­je ta czer­wo­na tor­ba.

– Ubra­na była w ja­sne spodnie i bia­łą blu­zecz­kę – spre­cy­zo­wał Do­wnar. – To­reb­ka na pew­no była czer­wo­na?

– Ko­lo­ry roz­róż­niam pierw­szo­rzęd­nie. Na­wet kie­dyś ma­lo­wa­łem pej­za­że.

Do­wnar nie zdra­dził za­in­te­re­so­wa­nia dla ma­lar­skie­go ta­len­tu Mie­cia Ba­czyń­skie­go. Ro­zej­rzał się po po­ko­ju i spy­tał:

– Czy ża­den z was nie spo­tkał kie­dyś, może zu­peł­nie przy­pad­ko­wo, tej dziew­czy­ny?

Ofi­ce­ro­wie spoj­rze­li po so­bie. Za­le­gła chwi­la kło­po­tli­we­go nie­co mil­cze­nia. Do­wnar cier­pli­wie cze­kał na od­po­wiedź.

– Ja jej ni­g­dy w ży­ciu nie wi­dzia­łem – po­wie­dział sta­now­czo Cie­ślak.

– Ani tym bar­dziej ja – po­śpiesz­nie stwier­dził Ba­czyń­ski.

– Dla­cze­go po­wie­dzie­li­ście „tym bar­dziej”? – spy­tał Do­wnar.

– Bo prze­cież cała ta wią­zan­ka zo­sta­ła pusz­czo­na pod ad­re­sem Stasz­ka Cie­śla­ka. Na mnie na­wet nie spoj­rza­ła.

– Nie są­dzi­cie chy­ba, że mnie coś łą­czy­ło z tą dziew­czy­ną! – krzyk­nął Cieś­lak.

Ba­czyń­ski uśmiech­nął się.

– Już ci mó­wi­łem, Sta­chu, to by tyl­ko do­brze o to­bie świad­czy­ło.

– Prze­stań się wy­głu­piać, do cho­le­ry. Mam już tego do­syć.

– Spo­koj­nie, ko­le­dzy, spo­koj­nie – za­czął ła­go­dzić Do­wnar. – Kto ją wła­ści­wie wpro­wa­dził do po­ko­ju?

– Sier­żant Kraw­czyk.

– … któ­ry ją na­stęp­nie za­wiózł do po­go­to­wia.

– Tak.

– Chciał­bym z nim jesz­cze za­mie­nić dwa sło­wa.

Cie­ślak wy­szedł i po chwi­li wró­cił z sier­żan­tem.

– Czy ta dziew­czy­na przy­szła do ko­men­dy sama? – spy­tał Do­wnar.

– Sama, to­wa­rzy­szu ma­jo­rze.

– I nikt za nią nie szedł?

– Nikt.

– Ale mo­gło się zda­rzyć, że ktoś za nią wszedł, a wy­ście tego nie za­uwa­ży­li.

– Tak mo­gło być – przy­znał Kraw­czyk. – Ruch był wte­dy dość duży. Mo­głem nie za­uwa­żyć.

– Czy dziew­czy­na mia­ła ze sobą to­reb­kę?

– Mia­ła.

– Je­ste­ście tego pew­ni?

– Je­stem zu­peł­nie pe­wien, to­wa­rzy­szu ma­jo­rze. Mia­ła czer­wo­ną to­reb­kę, taką tro­chę błysz­czą­cą, jak to te­raz mod­ne.

– Mnie coś ma­jor nie wie­rzy – mruk­nął Ba­czyń­ski.

– Wie­rzę, wie­rzę – uśmiech­nął się Do­wnar – ale mało to spo­ty­ka­my na uli­cy dziew­czyn z czer­wo­ny­mi to­reb­ka­mi? Mo­gło wam się po­my­lić. Za­wsze le­piej się upew­nić. Po­wiedz­cie mi jesz­cze, ko­lego Kraw­czyk – zwró­cił się do sier­żan­ta – czy ni­g­dy nie wi­dzie­li­ście tej dziew­czy­ny? Może gdzieś przy­pad­ko­wo…?

– Ni­g­dy jej nie wi­dzia­łem, to­wa­rzy­szu ma­jo­rze. Był­bym ją za­pa­mię­tał. Ład­na była. Szko­da, że ten ban­dzior ją wy­koń­czył.

– Dla­cze­go przy­pusz­cza­cie, że zbrod­ni do­ko­nał męż­czy­zna?

– Bo nóż to mę­ska rzecz. Nie znam wy­pad­ku, żeby ko­bie­ta maj­chrem się po­słu­ży­ła. Brzy­twa to się jesz­cze zda­rza, osta­tecz­nie ży­let­ka, ale nóż…

– Bab­ka naj­chęt­niej coś do zup­ki do­sy­pie – wtrą­cił Ba­czyń­ski.

– To praw­da – przy­znał Do­wnar. – Ko­bie­ty rzad­ko po­słu­gu­ją się no­żem w ce­lach zbrod­ni­czych, ale nie ma re­gu­ły bez wy­jąt­ku. W da­nym wy­pad­ku naj­praw­do­po­dob­niej mamy do czy­nie­nia z no­żem sprę­ży­no­wym. Na­ci­snąć sprę­ży­nę mo­gła rów­nie do­brze ko­bie­ta, jak i męż­czy­zna. Cie­ka­we, z ja­kie­go śro­do­wi­ska po­cho­dzi­ła ta dziew­czy­na?

– Są­dząc z wy­glą­du, chy­ba z ro­dzi­ny in­te­li­genc­kiej – po­wie­dział Ba­czyń­ski – ale wią­zan­ka, któ­rą po­czę­sto­wa­ła Sta­szka, wska­zy­wa­ła­by ra­czej na śro­do­wi­sko mie­sza­ne. Cho­ciaż dzi­siaj to ni­g­dy nic nie wia­do­mo, hra­bia wy­sła­wia się jak ban­dzior, a ban­dzior jak hra­bia. Cza­sem trud­no się po­ła­pać. Ale fakt, że ob­sztorc był fa­cho­wy.

Cie­ślak do­tknął ra­mie­nia przy­ja­cie­la.

– Mó­wi­łeś, że od razu zwró­ci­ła się do mnie z tą prze­mo­wą. To chy­ba pro­ste, ja je­stem w mun­du­rze i sie­dzia­łem za biur­kiem, a ty po cy­wil­ne­mu i sie­dzia­łeś z boku.

– Nie tłu­macz się, nie tłu­macz – ro­ze­śmiał się gru­by Mie­cio. – W są­dzie się bę­dziesz tłu­ma­czył.

Do­wnar prze­słu­chał jesz­cze mi­li­cjan­tów, któ­rzy pod­czas ca­łe­go in­cy­den­tu znaj­do­wa­li się w ko­men­dzie, w hal­lu, nikt jed­nak nie po­tra­fił nic do­dać ta­kie­go, co mo­gło­by do­po­móc w zi­den­ty­fi­ko­wa­niu de­nat­ki. Ow­szem, wi­dzie­li ład­ną, ele­ganc­ką dziew­czy­nę, sły­sze­li krzy­ki w po­ko­ju ofi­ce­ra dy­żur­ne­go, ale nic poza tym. Nie było sen­su tra­cić czas na dal­sze, ja­ło­we roz­mo­wy. Do­wnar po­je­chał do Za­kła­du Me­dy­cy­ny Są­do­wej.

Opi­nia wy­da­na przez dok­to­ra Ziem­bę oka­za­ła się słusz­na. Dziew­czy­nę za­mor­do­wa­no no­żem, wbi­tym z dużą siłą pod lewą ło­pat­kę. Oko­licz­no­ści, w ja­kich zo­sta­ła po­peł­nio­na zbrod­nia, wska­zy­wa­ły, że naj­praw­do­po­dob­niej był to nóż sprę­ży­no­wy. Ta hi­po­te­za, któ­rą na sa­mym po­cząt­ku pod­trzy­mał dok­tor Ziem­ba, sko­ja­rzy­ła się Do­wna­ro­wi z mo­rzem. Naj­czę­ściej ma­ry­na­rze przy­wo­żą sprę­ży­nowe noże z da­le­kich kra­jów. Do­brze by­ło­by spę­dzić kil­ka upal­nych dni na Wy­brze­żu. Mgli­ste przy­pusz­cze­nie nie było jed­nak do­sta­tecz­ną pod­sta­wą do od­by­cia służ­bo­wej po­dró­ży do So­po­tu, Gdy­ni czy Gdań­ska.

W jaki spo­sób usta­lić toż­sa­mość za­mor­do­wa­nej dziew­czy­ny? Na to py­ta­nie na­le­ża­ło jak naj­szyb­ciej od­po­wie­dzieć, żeby ru­szyć do­cho­dze­nie z mar­twe­go punk­tu.

Skru­pu­lat­ne oglę­dzi­ny gar­de­ro­by de­na­tki dały pierw­szy punkt za­cze­pie­nia. Ja­sne spodnie z ela­no­ba­weł­ny, bia­łe, sty­lo­no­we maj­tecz­ki, san­da­ły, bia­ły sta­ni­czek i… mę­ska ko­szul­ka ob­la­mo­wa­na żół­tą ta­siem­ką. Na dole ko­szul­ki ktoś na­pi­sał czer­wo­nym tu­szem: P 4759/11/ab. To już było coś, kon­kret­ny ślad. Na­le­ża­ło te­raz na­wią­zać kon­takt z war­szaw­ski­mi pral­nia­mi i stwier­dzić, któ­ra pral­nia tak zna­czy bie­li­znę.

* * *

Żmud­na to była pra­ca. Do­wnar otrzy­mał do po­mo­cy po­rucz­ni­ka Ol­szew­skie­go i sier­żan­ta Pa­ku­łę. Stra­ci­li dużo cza­su, ale wresz­cie zna­leź­li.

Na Ho­żej, za­raz za księ­gar­nią znaj­du­je się skle­pio­na bra­ma, przez któ­rą wcho­dzi się na ob­szer­ne po­dwó­rze, oto­czo­ne klat­kami scho­do­wy­mi. Na koń­cu tego pod­wó­rza ma swo­ją sie­dzi­bę spół­dziel­nia „Pra­ca Ko­biet”. Tu pie­rze się bie­li­znę po­ście­lo­wą, oso­bi­stą, ko­szu­le mę­skie.

Sym­pa­tycz­na, po­god­ne­go uspo­so­bie­nia pani przyj­rza­ła się uważ­nie czer­wo­ne­mu na­pi­so­wi.

– Tak, to na­sze zna­ko­wa­nie – stwier­dzi­ła bez wa­ha­nia.

Do­wnar po­czuł, że nowe ży­cie w nie­go wstę­pu­je.

– Czy mo­gła­by pani spraw­dzić, czy­ja to ko­szul­ka? – spy­tał z we­so­łym uśmie­chem.

Spraw­dza­nie trwa­ło do­syć dłu­go. Dow­nar jed­nak uzbro­ił się w cier­pli­wość i od cza­su do cza­su za­chę­cał uprzej­mą pa­nią ja­kimś mi­łym słów­kiem.

– Jest! – wy­krzyk­nę­ła wresz­cie trium­fal­nie. – Zbi­gniew Pa­wel­ski.

– Dzię­ku­ję ser­decz­nie – po­wie­dział Do­wnar, ocie­ra­jąc spo­co­ne czo­ło. – Czy ma pani za­pi­sa­ny tak­że ad­res tego klien­ta?

– Oczy­wi­ście.

* * *

Wła­ści­ciel ko­szul­ki miesz­kał na Mura­no­wie.

Do­wnar w to­wa­rzy­stwie po­rucz­ni­ka Ol­szew­skie­go wdra­pał się na czwar­te pię­tro i nie­co za­dy­sza­ny za­trzy­mał się przed drzwia­mi ozna­czo­ny­mi nu­me­rem 15.

Za­dzwo­ni­li. Otwo­rzył im mło­dy, opa­lony męż­czy­zna, przy­odzia­ny je­dy­nie w nie­bie­skie sli­py.

– Czy pan Zbi­gniew Pa­wel­ski?

– Tak, to ja.

– Je­ste­śmy z mi­li­cji. Chcie­li­śmy z pa­nem po­roz­ma­wiać.

– Jesz­cze w spra­wie tej krak­sy? My­śla­łem, że już wszyst­ko za­ła­twio­ne.

– Mamy do pana inny in­te­res.

Na twa­rzy Pa­wel­skie­go od­ma­lo­wa­ło się wa­ha­nie.

– Ale o co wła­ści­wie cho­dzi? – spy­tał, nie ma­jąc naj­wy­raź­niej ocho­ty wpu­ścić nie­spo­dzie­wa­nych go­ści do miesz­ka­nia.

Do­wnar wy­jął le­gi­ty­ma­cję służ­bo­wą.

– Pro­szę, niech pan so­bie obej­rzy i niech się pan nas nie boi.

– Ależ ja się nie boję. Skąd­że zno­wu.

– To świet­nie – uśmiech­nął się przy­ja­ciel­sko Do­wnar. – Nie za­bie­rze­my pa­nu dużo cza­su. Gdzie mo­że­my po­roz­ma­wiać? Bo chy­ba nie na klat­ce scho­do­wej.

Wła­ści­ciel miesz­ka­nia sze­rzej otwo­rzył drzwi i cof­nął się w głąb przed­po­ko­ju.

– Pro­szę, niech pa­no­wie wej­dą.

Dwa po­ko­je. Je­den duży, dru­gi mniej­szy koło kuch­ni. Pa­wel­ski za­pro­wa­dził ofi­ce­rów do tego więk­sze­go, któ­ry za­pew­ne speł­niał rolę sa­lo­ni­ku. Sze­ro­ki tap­czan za­rzu­co­ny był ko­lo­ro­wy­mi po­dusz­ka­mi.

– Prze­pra­szam, że przyj­mu­ję pa­nów w ta­kim stro­ju – po­wie­dział uspra­wie­dli­wia­ją­co Pa­wel­ski – ale nie spo­dzie­wa­łem się od­wie­dzin, a taki upał, że… Wła­śnie pod­le­wa­łem kwiat­ki na bal­ko­nie. Żona wy­je­cha­ła, sam je­stem na gos­po­dar­stwie. Przy­zna­ję, że rola sło­mia­ne­go wdow­ca nie bar­dzo mi od­po­wia­da. Prze­pra­szam pa­nów na chwi­lecz­kę, wło­żę coś na sie­bie.

Kie­dy zo­sta­li sami, Do­wnar mru­gnął po­ro­zu­mie­waw­czo do Ol­szew­skie­go. Zbyt­nia elo­kwen­cja „sło­mia­ne­go wdow­ca” wy­da­ła mu się tro­chę po­dej­rza­na. Miał wra­że­nie, że Pa­wel­ski czy­ni ogrom­ny wy­si­łek, żeby od­gad­nąć, cze­go chcą od nie­go mi­li­cjan­ci.

Po paru mi­nu­tach wró­cił. Miał na so­bie wy­pło­wia­łe dżin­sy i gra­na­to­wy swe­te­rek z krót­ki­mi rę­ka­wa­mi.

– Je­stem do pa­nów dys­po­zy­cji – po­wie­dział z nie­co sztucz­ną swo­bo­dą. Usiadł na wy­ście­ła­nym krze­śle, za­ło­żył nogę na nogę i za­pa­lił pa­pie­ro­sa.

Do­wnar wy­jął z tecz­ki pacz­kę, cier­pli­wie roz­plą­tał sznu­rek, zło­żył pa­pier i po­dał ko­szul­kę Pa­wel­skie­mu.

– Czy to pań­ska wła­sność?

Sło­mia­ny wdo­wiec wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Prze­cież to jest dam­ska blu­zecz­ka. Ja nie uży­wam ob­la­mo­wa­nych ko­szu­lek.

– Na dole jest na­zna­czo­na czer­wo­nym tu­szem. Spraw­dza­li­śmy w pral­ni, gdzie po­da­no nam pań­skie na­zwi­sko i ad­res. Pan od­da­je bie­li­znę do pra­nia do spół­dziel­ni „Pra­ca Ko­biet”, na Ho­żej.

– Te spra­wy za­ła­twia ra­czej moja żona.

– Da­le­ko pań­ska żona wozi bie­li­znę do pra­nia, z Mu­ra­no­wa aż na Hożą. Czyż­by tu gdzieś bli­żej nie było pral­ni?

– Moja żona pra­cu­je na Wspól­nej, w Mi­ni­ster­stwie Rol­nic­twa. Ma bli­sko na Hożą, a twier­dzi, że w tej spół­dziel­ni do­brze pio­rą.

– Więc to pana ko­szul­ka?

– No, do­praw­dy… Nie wiem… Ale sko­ro pa­no­wie już stwier­dzi­li w pral­ni… Przy­znam się szcze­rze, że spe­cjal­nie się tym cy­fer­kom ni­g­dy nie przy­glą­da­łem. Nie ro­zu­miem tyl­ko, co z tym ob­la­mo­wa­niem?… Może żona?…

Do­wnar po­ki­wał gło­wą.

– Czy pana to nie dzi­wi, że je­ste­śmy w po­sia­da­niu pań­skiej ko­szul­ki?

– Wła­śnie mia­łem za­miar się zdzi­wić, pa­nie ma­jo­rze, ale jesz­cze nie zdą­ży­łem.

– Wi­dzę, że pan jest czło­wie­kiem we­so­łym.

– W mia­rę moż­no­ści usi­łu­ję nie tra­cić do­bre­go hu­mo­ru.

– To bar­dzo cen­na za­sa­da – po­wie­dział z prze­ko­na­niem Do­wnar. – Grunt to do­bry hu­mor. Po­dob­no lu­dzie we­se­li dłu­żej żyją. Czy wie pan, gdzie zna­leź­li­śmy pań­ską ko­szul­kę?

– Nie mam naj­mniej­sze­go po­ję­cia.

– Wczo­raj wie­czo­rem za­mor­do­wa­no dziew­czy­nę, któ­ra mia­ła na so­bie tę wła­śnie pań­ską ko­szul­kę – po­wie­dział Do­wnar rów­nym, bez­na­mięt­nym gło­sem, jak­by cho­dzi­ło o rzecz zwy­kłą, nie­zbyt waż­ną.

Opa­le­ni­zna na twa­rzy Pa­wel­skie­go po­kry­ła się sza­ro­ścią. W bły­ska­wicz­nym tem­pie opusz­czał go do­bry hu­mor.

– Nie ro­zu­miem… nic nie ro­zu­miem. – Wy­czu­wa­ło się wy­si­łek, z ja­kim zo­sta­ły wy­po­wie­dzia­ne te sło­wa.

Do­wnar, cią­gle bar­dzo spo­koj­ny, a na­wet fleg­ma­tycz­ny, po­wol­nym ru­chem wy­jął z kie­sze­ni po­więk­szo­ne fo­to­gra­fie tra­gicz­nie zmar­łej dziew­czy­ny.

– To ona. Kto to był? Pro­szę nam po­dać jej na­zwi­sko.

Pa­wel­ski ener­gicz­nie po­trzą­snął gło­wą.

– Nie wiem. Ni­g­dy nie wi­dzia­łem tej dziew­czy­ny.

– Przy­zna pan, że to do­syć dziw­ne – uśmiech­nął się Do­wnar. – Ja­kaś nie­zna­joma mło­da oso­ba nosi pań­ską bie­li­znę. I pan oczy­wi­ście ma na­dzie­ję, że my w to uwie­rzy­my.

– Ależ pa­no­wie! – wy­krzyk­nął dysz­kan­tem sło­mia­ny wdo­wiec. – Daję wam naj­święt­sze sło­wo ho­no­ru, że ni­g­dy w ży­ciu nie wi­dzia­łem tej dziew­czy­ny! Jej twarz jest mi naj­zu­peł­niej obca. Na­wet nie jest po­dob­na do żad­nej z mo­ich zna­jo­mych.

– Hm – Do­wnar z za­kło­po­ta­niem po­dra­pał się za uchem. – Wszyst­ko tro­chę się kom­pli­ku­je. Jak pan wo­bec tego wy­tłu­ma­czy spra­wę tej ko­szul­ki, bo prze­cież nie ule­ga wąt­pli­wo­ści, że to pań­ska wła­sność.

– Tak, ale…

– Sam pan przy­zna­je, że to pań­ska bie­li­zna. Mia­ła ją na so­bie za­mor­do­wa­na dziew­czy­na. Któż mógł jej dać tę ko­szul­kę, je­że­li nie pan?

– Ja jej nie da­łem. Pro­szę mi ni­cze­go nie wma­wiać!

– Ro­zu­miem pań­skie zde­ner­wo­wa­nie – po­wie­dział spo­koj­nie Do­wnar. – Mu­si­my jed­nak spra­wę grun­tow­nie wy­ja­śnić. Mniej stra­ci­li­by­śmy cza­su, gdy­by pan ze­chciał nam do­po­móc.

– Niby w jaki spo­sób…?

– Po pro­stu niech się pan za­sta­no­wi, jak to się mo­gło stać, że pań­ską ko­szul­kę mia­ła na so­bie nie zna­na panu dziew­czy­na? Przyj­mu­je­my oczy­wi­ście, że pan istot­nie nie znał de­nat­ki.

– Przy­się­gam…

– Zgo­da. Wie­rzy­my. Pro­szę więc chwi­lę po­my­śleć. Prze­cież pral­nia na pew­no nie wy­da­ła ko­muś jed­nej pań­skiej ko­szul­ki. To non­sens.

Pa­wel­ski wstał i, trzy­ma­jąc się obu­rącz za gło­wę, po­czął bie­gać po po­ko­ju.

– Nie wiem, nie wiem! Nie męcz­cie mnie, daj­cie mi spo­kój! – po­wta­rzał hi­ste­rycz­nie.

Do­wnar cier­pli­wie prze­cze­kał ten atak. Mil­czał, rzu­ca­jąc od cza­su do cza­su poro­zu­mie­waw­cze spoj­rze­nie po­rucz­ni­ko­wi Ol­szew­skie­mu. Do­pie­ro po dłuż­szej chwi­li zno­wu się ode­zwał:

– Gdzie pan pra­cu­je?

Pa­wel­ski, naj­wy­raź­niej za­sko­czo­ny nag­łą zmia­ną te­ma­tu, prze­stał cho­dzić, usiadł i za­mru­gał ocza­mi, jak­by nie zro­zu­miał py­ta­nia.

– Gdzie ja pra­cu­ję?

– Wła­śnie. Chcie­li­by­śmy się do­wie­dzieć, gdzie pan pra­cu­je, co pan robi?

– Ja ni­g­dzie nie pra­cu­ję. Je­stem poe­tą.

– Po­etą. Żyje pan z po­ezji?

– Pi­szę tek­sty do pio­se­nek.

– Cie­ka­we za­ję­cie i zda­je się, że in­trat­ne. Ma pan nie­wąt­pli­wie dużo zna­jo­mo­ści wśród pio­sen­ka­rek. Więc jak to było z tą ko­szul­ką?

– Rany bo­skie! Nie­chżeż mi pan da wresz­cie spo­kój! Nie wiem!

– A może po­da­ro­wał ją pan ja­kiejś wscho­dzą­cej gwieź­dzie na pa­miąt­kę?

– Pan żar­tu­je. Któż robi tego ro­dza­ju pre­zen­ty?

– Róż­ne lu­dzie mie­wa­ją dzi­wac­twa, szcze­gól­nie w świe­cie ar­ty­stycz­nym. Po­do­bno wiel­bi­ciel­ki i wiel­bi­cie­le wo­kal­nych ta­len­tów roz­ry­wa­ją na ka­wał­ki przy­odzie­wek swych bo­żyszcz, żeby zdo­być ja­kąś pa­miąt­kę. Dla­cze­go nie mia­ła­by to być ko­szul­ka, cała, nie po­szar­pa­na…

Pa­wel­ski wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Po pierw­sze nie je­stem żad­nym gwiaz­do­rem, a po dru­gie ni­ko­mu nie da­wa­łem na pa­miąt­kę ko­szul­ki. Mam już tego do­syć. Pro­szę mnie aresz­to­wać, je­żeli uwa­ża­ją to pa­no­wie za ko­niecz­ne, ale daj­cie mi wresz­cie spo­kój, bo na­praw­dę do­pro­wa­dza­cie mnie do sza­łu.

– Przy­kro mi, ale rze­czy­wi­ście je­steś­my zmu­sze­ni chwi­lo­wo pana za­trzy­mać, do wy­ja­śnie­nia spra­wy.

Pa­wel­ski za­milkł.

– A może po­ży­czał pan tę nie­szczę­sną ko­szul­kę ja­kie­muś swo­je­mu ko­le­dze? – wtrą­cił się po raz pierw­szy do roz­mo­wy Ol­szew­ski.

Pa­wel­ski uważ­nie spoj­rzał na po­rucz­nika.

– Ko­le­dze…? Za­raz, za­raz… Coś so­bie przy­po­mi­nam… Chwi­lecz­kę… Ależ tak! – wy­krzyk­nął ra­do­śnie. – Oczy­wi­ście! Po­ży­czy­łem ko­szul­kę Rom­ko­wi! Że też mi to zu­peł­nie wy­le­cia­ło z gło­wy!

– Rom­ko­wi? – spy­tał Do­wnar. – Ja­kie­mu Rom­ko­wi?

– Rom­ko­wi Go­dlew­skie­mu. Ro­man Go­dlew­ski. Wie pan?

Do­wnar po­trzą­snął gło­wą.

– Przy­kro mi, ale nic mi nie mówi to na­zwi­sko.

– No, ten ak­tor… Wy­stę­pu­je cza­sem w fil­mie, w te­le­wi­zji, w ra­diu. Nie jest może taki bar­dzo zna­ny, ale po­dob­no do­brze się za­po­wia­da. Jesz­cze mło­dy.

– I w ja­kich to oko­licz­no­ściach poży­czył pan swo­ją ko­szul­kę panu Ro­ma­no­wi Go­dlew­skie­mu?

– By­li­śmy nad Wi­słą. Mie­li­śmy ocho­tę po­pły­wać tro­chę ka­ja­kiem, ale Ro­mek za bar­dzo się opa­lił, pie­kły go ple­cy i chciał coś na sie­bie wło­żyć, żeby ochro­nić się przed słoń­cem. Mia­łem pod ręką ko­szul­kę. Po­ży­czy­łem mu. Chcia­łem ją póź­niej za­brać, ale się uparł, że da do pra­nia. Może to ta?

– Moż­li­we. Czy Ro­man Go­dlew­ski to pań­ski ser­decz­ny przy­ja­ciel?

– Trud­no mi go na­zwać ser­decz­nym przy­ja­cie­lem. Ot, zna­jo­my, ko­le­ga.

– Niech pan nam poda jego ad­res.

– Oczy­wi­ście. Mogę dać ad­res i tele­fon.

* * *

Dużo drzew. Bia­ła wil­la wśród zie­le­ni. Na Sa­skiej Kę­pie ła­twiej zna­leźć tro­chę ochło­dy i cie­nia. Pro­mie­nie słoń­ca nie ata­ku­ją tu z taką za­wzię­to­ścią.

Że­la­zne szta­che­ty zo­sta­ły nie­daw­no po­cią­gnię­te żół­tą far­bą. Skrzyp­nę­ła furt­ka.

Sta­ra ko­bie­ta pra­cu­ją­ca w mi­nia­tu­ro­wym ogród­ku pod­nio­sła gło­wę znad peł­ne­go kwia­tów klom­bu i zwró­ci­ła py­ta­ją­ce spoj­rze­nie ku przy­by­łym.

– Pa­no­wie do kogo?

Do­wnar wy­jął le­gi­ty­ma­cję.

– Je­ste­śmy z mi­li­cji. Szu­ka­my pana Go­dlew­skie­go. Zda­je się, że tu­taj miesz­ka.

Spoj­rza­ła na nich z za­cie­ka­wie­niem.

– Miesz­ka, ale daw­no go nie wi­dzia­łam. Chy­ba nie ma go w domu. Może wyje­chał. On czę­sto wy­jeż­dża. Zresz­tą nie wiem. Bo jak wy­jeż­dża, to za­wsze pro­si, że­bym za­bie­ra­ła jego mle­ko. A te­raz nic nie mó­wił.

– Mle­ko?

– Tak. Bar­dzo lubi mle­ko. Bie­rze dwa li­try. Jak wy­jeż­dża, to ja za­bie­ram. Chcia­łam mu pła­cić, ale nie chce brać pie­nię­dzy. To cza­sem ja­koś ina­czej od­wdzię­czę mu się, prze­pio­rę coś albo za­szy­ję, oczy­wi­ście tak, żeby zięć nie wi­dział, bo był­by zły.

– A dzi­siaj pan Go­dlew­ski za­brał mle­ko?

– Nie, wła­śnie dzi­siaj nie za­brał mle­ka. Przez wszyst­kie te dni za­bie­rał, choć ja­koś go nie spo­ty­ka­łam, a dzi­siaj nie za­brał. Może śpi?

Do­wnar spoj­rzał na ze­ga­rek.

– Do szó­stej wie­czo­rem lu­dzie ra­czej nie sy­pia­ją.

– Cza­sem póź­no wra­ca. Wie pan… jak to ar­ty­sta.

– Te­le­fo­no­wa­li­śmy do pana Go­dlew­skie­go. Nikt nie od­bie­rał.

– Może te­le­fon ze­psu­ty.

– Dużo lu­dzi miesz­ka w tej wil­li?

– Ja miesz­kam.

– Sama?

– Z cór­ką i z zię­ciem.

– Są w domu?

– Nie. Wy­je­cha­li do Ka­zi­mie­rza.

– Kie­dy?

– Parę dni temu. Wró­cą dzi­siaj wie­czo­rem albo ju­tro.

– Kto jesz­cze tu miesz­ka?

– Tyl­ko my i pan Go­dlew­ski.

– Ile zaj­mu­je po­koi?

– Chy­ba trzy, a może czte­ry. Ni­g­dy u nie­go nie by­łam.

– Sam miesz­ka w trzech czy czte­rech po­ko­jach?

– Miesz­kał z żoną, ale się ro­ze­szli.

– Pan Go­dlew­ski miesz­ka na pię­trze czy na par­te­rze?

– Na par­te­rze. Te okna, pod któ­ry­mi ro­sną róże.

Do­wnar pod­szedł do domu i przy­ło­żył twarz do szy­by.

– Trze­ba wy­ła­mać drzwi – po­wie­dział zwra­ca­jąc się do Ol­szew­skie­go.