Kobieta w słońcu ebook i audiobook

Ko­bie­tom, które mimo zmian po­zo­stały wierne so­bie!

Lu­dzie nie zmie­niają się w ten spo­sób: nie zmie­niają się sami;

czło­wiek zmie­nia się, kiedy jest zmu­szony prze­żyć coś,

i wtedy do­piero stwier­dza, że na­stą­piła zmiana.

Do­ris Les­sing

1

Pisana jest pani mi­łość!

– Mi­łość?

Aletta Ró­żań­ska z za­sko­cze­nia aż po­ru­szyła się na krze­śle i cof­nęła ręce ze stołu, na któ­rym roz­ło­żone były karty ta­rota. Zmarsz­czyła brwi, przy­glą­da­jąc się ko­lo­ro­wym ob­raz­kom, które zu­peł­nie nic jej nie mó­wiły. Ko­bieta przed nią jed­nak była pewna swo­ich słów i dla pod­kre­śle­nia ich prawdy ki­wała przy tym głową.

– Tak, mi­łość jest pani pi­sana. Brat­nia du­sza, praw­dziwe uczu­cie, po­krewne ener­gie. Dwa kie­li­chy, moja droga – do­wo­dziła z upo­rem, ude­rza­jąc pal­cem w kartę, gdzie dwie twa­rze, ko­bieca i mę­ska, zwró­cone były na­wza­jem w swoją stronę. – Poza tym cały roz­kład o tym za­pew­nia. Po­ja­wił się As Kie­li­chów i Wielki Graal Kró­lowa Kie­li­chów. To peł­nia szczę­ścia w mi­ło­ści.

– Kie­li­chy o tym de­cy­dują?

– Mó­wią nam o emo­cjach, sfera in­tymna, ko­chana.

– A mie­cze? – Aletta wska­zała na kartę. – Ten bie­dak leży, a nad nim wi­szą, jakby miały go prze­bić.

– Dzie­sięć mie­czy to znak, że zbliża się ko­niec zmar­twień i do­biega końca pe­wien cykl. Zde­cy­do­wa­nie wcho­dzi pani w nowy etap swo­jego ży­cia. To po­zy­tywna karta, cho­ciaż może na to nie wy­gląda.

Aletta nie czuła się prze­ko­nana. Pięk­nie wy­ko­nane karty ani ich układy do niej nie prze­ma­wiały, a niby miała uwie­rzyć, że pro­gno­zują przy­szłość. Myśl o spo­tka­niu mi­ło­ści wy­wo­łała w niej sprzeczne uczu­cia, od eks­cy­ta­cji po wąt­pli­wość. Py­ta­nie tylko, czy fak­tycz­nie to prawda, czy tylko ilu­zja.

Wy­słu­chała ko­lej­nych pro­gnoz cze­ka­ją­cych ją wy­da­rzeń i pełna roz­wa­żań po­że­gnała się z ko­bietą. Wy­brała się do ta­ro­cistki z po­wodu swo­jej klientki. Pani Zo­fia zgło­siła się do jej ga­bi­netu z sil­nym prze­ko­na­niem, że wła­śnie do niej miała przyjść, a ona za­pro­wa­dzi ją do szczę­ścia, po­zba­wia­jąc trosk, co po­ka­zały jej karty ta­rota. Aletta zaj­mo­wała się te­ra­pią, kie­ru­jąc w prze­my­ślany spo­sób roz­mową, po­ma­gała lu­dziom do­cie­rać do tego, co ich boli i rani. Każdy po­stęp i uzdro­wie­nie za­le­żały jed­nak od sa­mego klienta, próżno cze­kać na ze­wnętrzne siły, które zro­bi­łyby to za nas.

Przy­pa­dek Zo­fii, która kie­ro­wała się wy­rocz­nią kart i po­stę­po­wała ści­śle we­dług ich prze­kazu, cze­ka­jąc na to, co jej za­po­wie­działy, był dla Aletty zu­peł­nie nie­zna­nym te­ry­to­rium. Od­dana swo­jej pracy, do każ­dego za­da­nia pod­cho­dziła z za­an­ga­żo­wa­niem i de­ter­mi­na­cją, więc pani Zo­fia stała się dla niej wy­zwa­niem. Chciała zro­zu­mieć jej punkt wi­dze­nia, by po­tra­fić wła­ści­wie jej po­móc, dla­tego sama wy­brała się na se­sję ta­rota, żeby wie­dzieć, z czym do­kład­nie ma do czy­nie­nia.

Za­wód psy­chia­try i psy­cho­te­ra­peuty, jaki wy­ko­ny­wała z od­da­niem od lat, był dla niej nie tylko pracą, ale i pa­sją, któ­rej po­świę­cała na­wet wolny czas. Po­tra­fiła prze­kro­czyć za­le­cane gra­nice, by jak naj­sku­tecz­niej po­móc pa­cjen­towi. Do każ­dego przy­padku pod­cho­dziła in­dy­wi­du­al­nie, z wy­ro­zu­mia­ło­ścią i tro­ską, od­rzu­ca­jąc sche­maty. Sta­rała się być ela­styczna, by po­zy­skać za­ufa­nie klienta i z jego współ­pracą do­trzeć do sedna pro­blemu, i po­móc w tym, w czym była naj­lep­sza – w wy­pro­wa­dze­niu go na pro­stą i upew­nie­niu, że jak każdy za­słu­guje na spo­kój i szczę­ście.

Z pa­nią Zo­fią był jed­nak pro­blem, bo ko­bieta była ra­do­sna, jakby po­zba­wiona trosk, a wy­cze­ki­wała od niej po­mocy i po­rady. Aletta nie wie­działa jesz­cze, jak do tego po­dejść.

Opu­ściła bu­dy­nek i z głową pełną prze­my­śleń wy­szła wprost na słońce, które ją ośle­piło. Przy­jemny był wiatr, mu­ska­jący cie­płą bryzą przy­wianą znad mo­rza. W Dzień Wia­tru za­ska­ki­wał swoją ła­god­no­ścią.

Wy­cią­gnęła te­le­fon i zo­ba­czyła ko­lejną wia­do­mość od de­tek­tywa Wy­soc­kiego. Uni­kała go, jak mo­gła, wie­dząc za­ra­zem, że dłu­żej nie może od­kła­dać sprawy. Czas było zmie­rzyć się z tym, co wy­da­rzyło się w noc, gdy z po­wodu cha­osu my­śli zwią­za­nych ze śmier­cią jej ojca za­lała smutki al­ko­ho­lem, a de­tek­tyw był tym, który jej to­wa­rzy­szył.

Pa­mię­tała, że skoń­czyło się w jej miesz­ka­niu, miała prze­bły­ski, co jesz­cze mo­gło się wy­da­rzyć, i lukę w tym, do czego do­kład­nie do­szło. Wie­działa, że naj­le­piej by­łoby prze­pro­wa­dzić roz­mowę i o to wprost za­py­tać, zresztą za­le­ci­łaby to każ­dej swo­jej klientce w po­dob­nej sy­tu­acji, sama jed­nak od­su­wała to z upo­rem, nie wie­dząc, dla­czego było jej tak trudno pod­jąć się tego wy­zwa­nia.

Ro­zej­rzała się do­koła, do­piero te­raz sły­sząc wszech­obecny zgiełk mia­sta. Lato w pełni roz­go­ściło się w Ko­ło­brzegu, a wraz z nim w mie­ście po­ja­wiło się wielu tu­ry­stów i ku­ra­cju­szy, zresztą i sami miesz­kańcy lu­bili spa­ce­ro­wać nie tylko nad­mor­skimi dep­ta­kami i ale­jami, ale rów­nież miej­skimi ulicz­kami, za­glą­da­jąc do skle­pi­ków.

Znik­nęło zi­mowe uśpie­nie i wio­senne nie­śmiałe prze­bu­dze­nie, wszę­dzie tęt­niło ży­cie, wraz z roz­kwi­tem kwia­tów i szep­tem fon­tann, które ożyły, cie­sząc za­pa­chem wil­goci i ener­gią pły­ną­cej wody. Drzewa pysz­niły się wy­sy­pem li­ści, trawy in­ten­sywną zie­le­nią, mia­sto prze­szło me­ta­mor­fozę, by na nowo można się było w nim za­ko­chać.

Aletta prze­pło­szyła my­śli o mi­ło­ści, sku­pia­jąc się na ese­me­sie od de­tek­tywa. Od­pi­sała, że ma czas na kawę, li­cząc, że on go nie znaj­dzie. Od­po­wiedź przy­szła mo­men­tal­nie i mimo że nie miała ochoty, umó­wiła się z Wy­soc­kim na skwe­rze Pio­nie­rów.

Zaj­rzała do mi­ja­nej pie­karni i ku­piła słodką bułkę, po­czuw­szy na­gły głód, bo od rana nie­wiele zja­dła. Szczel­nie wy­peł­niony gra­fik nie zo­sta­wiał jej dużo wol­nego czasu. Praca na od­dziale psy­chia­trycz­nym w miej­sco­wym szpi­talu, kilka go­dzin w ty­go­dniu dy­żu­rów w przy­chodni, gdzie też po­ma­gała pa­cjen­tom i – naj­waż­niej­sze wy­zwa­nie: jej wła­sna prak­tyka i ga­bi­net, który odzie­dzi­czyła po swoim men­to­rze – po­trze­bo­wały wiele jej uwagi. Dok­tor Za­krzew­ski, wy­bitny psy­chia­tra i psy­cho­te­ra­peuta, był nie tylko jej na­uczy­cie­lem, ale także bli­skim przy­ja­cie­lem, któ­rego trak­to­wała jak ojca. Jego na­gła śmierć wstrzą­snęła jej świa­tem. To była wieża, opoka, która roz­trza­skała się w pył, co po­twier­dzały karty, przy­naj­mniej w tym upa­try­wała zbież­no­ści ze swoim ży­ciem.

Te­raz na nowo skła­dała swoją rze­czy­wi­stość, usta­wia­jąc od nowa mocny fun­da­ment, który po­now­nie za­pewni jej rów­no­wagę. Ro­biła to nie­śpiesz­nie i we wła­snym tem­pie prze­pra­co­wy­wała ża­łobę.

Men­tor Bo, jak go na­zy­wała, zo­sta­wił jej wszystko, co po­sia­dał – za­równo ga­bi­net, jak i miesz­ka­nie, o które nie­stety bę­dzie to­czyła bój z jego braćmi, nie­po­go­dzo­nymi z ostat­nią wolą i zde­cy­do­wa­nymi pod­wa­żyć te­sta­ment pro­fe­sora.

Zmo­ty­wo­wało ją to, by tym do­kład­niej po­znać prze­szłość swo­jego przy­ja­ciela, jed­nak idąc tym tro­pem, od­kryła nie­ocze­ki­wa­nie fakty zwią­zane z jej naj­bliż­szą ro­dziną. Oj­ciec, któ­rego wcze­śnie stra­ciła i zu­peł­nie nie pa­mię­tała, zgi­nął w wy­padku sa­mo­cho­do­wym, przy­naj­mniej tak brzmiała ofi­cjalna wer­sja po­dana jej przez mamę. W ga­bi­ne­cie men­tora zna­la­zła jego teczkę pa­cjenta, z któ­rej wy­ni­kało, że kilka lat le­czył się na de­pre­sję i umarł, po­peł­nia­jąc sa­mo­bój­stwo.

Za­miast więc zaj­mo­wać się prze­szło­ścią men­tora, sku­piła się na pró­bach zro­zu­mie­nia, dla­czego matka jej do­tąd tego nie wy­ja­wiła i czy w ogóle za­mie­rzała to zro­bić. Cze­kała ją po­ważna roz­mowa, choć jak na ra­zie od­kła­dała to w cza­sie. Po­winna zdo­być wię­cej in­for­ma­cji, a w tym mógł jej po­móc de­tek­tyw Wy­socki.

W dość la­ko­niczny spo­sób su­ge­ro­wał, że po­winni się spo­tkać i po­roz­ma­wiać. Aletta nie miała tylko pew­no­ści, czy cho­dziło mu o sprawę jej ojca, czy o wie­czór, który wspól­nie spę­dzili.

Za­trzy­mała się przy fon­tan­nie „Szczęk”, która szu­mem wody za­głu­szała gwar i krzyki ro­ze­śmia­nych dzieci. Słońce pra­żyło na bez­chmur­nym nie­bie, a na­grzane po­wie­trze pach­niało la­tem. Po­dmu­chy wia­tru roz­no­siły kro­ple i jed­no­cze­śnie za­pach lo­dów i kawy z po­bli­skich bu­dek, roz­bu­dza­jąc ape­tyt.

Aletta ro­zej­rzała się, wy­łu­sku­jąc z oto­cze­nia wy­soką syl­wetkę. De­tek­tyw Se­ba­stian Wy­socki był dla niej ta­jem­nicą, skry­wał się za mu­rem wy­co­fa­nia i dy­stan­sem, nie­chęt­nie od­po­wia­da­jąc na jej bar­dziej oso­bi­ste py­ta­nia.

Po­znali się, gdy po­trze­bo­wała po­mocy przy roz­gry­za­niu sprawy pa­cjenta z od­działu. Na po­czątku pod­szedł do niej z nie­chę­cią, ale osta­tecz­nie bar­dzo po­mógł, za co była mu wdzięczna. Póź­niej to on po­pro­sił ją o po­moc i kon­sul­ta­cję w kwe­stii de­li­kat­nego zle­ce­nia, ja­kie do­stał. Ra­zem do­pro­wa­dzili sprawę do za­do­wa­la­ją­cego końca, a ich re­la­cja się za­cie­śniła. Wy­ni­kiem było wie­czorne spo­tka­nie w celu omó­wie­nia sy­tu­acji jej ojca. To, co po­to­czyło się da­lej, wpły­nęło na nie­zo­bo­wią­zu­jący sta­tus re­la­cji, jaka ich do tej pory łą­czyła.

– Dzień do­bry, pani Aletto. – Se­ba­stian nie po­wstrzy­mał lek­kiego uśmie­chu.

Nie umknął mu nie­pewny wzrok ko­biety. Za­sko­czyła go, nie od­pi­su­jąc na jego wia­do­mo­ści, świa­do­mie go igno­ru­jąc. Wy­da­wała się taka pewna sie­bie, w do­datku re­la­cje mię­dzy­ludz­kie nie były jej prze­cież obce, jed­nak gdy cho­dziło o nią samą, sy­tu­acja oka­zała się zgoła inna.

– W końcu zna­la­zła pani dla mnie czas.

– Je­stem bar­dzo za­pra­co­wana – rzu­ciła z unie­sioną brodą.

Aletta wi­działa za­do­wo­le­nie na jego twa­rzy, co tylko po­głę­biało jej nie­pew­ność. Wie­dział o niej wię­cej niż ona o nim, a tym sa­mym miał nad nią prze­wagę. Była to dla niej zu­peł­nie nowa i nie­kom­for­towa sy­tu­acja, bo to ona za­zwy­czaj wni­kała w umy­sły, z ła­two­ścią wy­cią­ga­jąc od in­nych in­for­ma­cje, z któ­rych two­rzyła por­tret psy­cho­lo­giczny. Z Wy­soc­kim nie­stety było zu­peł­nie pod prąd, to on po­tra­fił ją przej­rzeć i za­sko­czyć, nad czym w ogóle nie miała kon­troli.

– Tylko o to cho­dzi?

– Co pan su­ge­ruje?

– Czy nie po­winno się po­roz­ma­wiać o tym, co za­lega w du­szy? – za­py­tał, za­cho­wu­jąc po­wagę. – Unika mnie pani.

Aletta przy­gry­zła wargę, za­mie­rza­jąc, na­wet wbrew so­bie, skła­mać. Jed­nak praw­do­mów­ność była w niej tak sil­nie za­ko­rze­niona, że nie po­tra­fiła ina­czej.

– Tak! – po­twier­dziła z nie­za­do­wo­le­niem. – Czuję się nie­kom­for­towo, bo nie wiem, co się mię­dzy nami wy­da­rzyło.

– Chcia­łaby pani, by się wy­da­rzyło?

– Pa­nie Wy­socki, bez tych te­ra­peu­tycz­nych za­grań.

Ro­ze­śmiał się, pa­trząc, jak wo­kół jej twa­rzy za­wi­ro­wały loki, gdy po­krę­ciła z gnie­wem głową. Ko­bieta go fa­scy­no­wała i po­cią­gała, i nie mógł już dłu­żej tego przed sobą ukry­wać.

– Sta­ram się, by po­czuła się pani kom­for­towo.

– Do­póki się nie do­wiem, nie po­czuję.

– To może tra­dy­cyj­nie za­czniemy od kawy?

Se­ba­stian, nie cze­ka­jąc na od­po­wiedź, pod­szedł do budki, od któ­rej niósł się aro­mat zmie­lo­nych zia­ren. Do­strzegł jej roz­cza­ro­wa­nie, ale po­sta­no­wił zro­bić to po swo­jemu mimo do­mi­nu­ją­cej po­stawy te­ra­peutki.

Aletta wy­brała ławkę skrytą w cie­niu roz­ło­ży­stego drzewa. Na­ka­zała so­bie spo­kój i wy­wa­że­nie, by ro­ze­grać to we wła­ściwy i ko­rzystny dla sie­bie spo­sób. Za­sta­no­wiła się, co w tej sy­tu­acji po­ra­dziłby jej men­tor. W ta­kich chwi­lach wy­raź­nie czuła jego brak.

– Dzię­kuję za kawę.

Ode­brała od męż­czy­zny go­rący ku­bek, wie­dząc, że za­mó­wił jej ulu­bioną. Wy­piła łyk, de­lek­tu­jąc się sma­kiem. Po­sta­no­wiła do sprawy po­dejść rze­czowo i bez emo­cji, w końcu tak samo po­ra­dzi­łaby swoim klient­kom.

– Nie­wiele pa­mię­tam z na­szego wie­czoru. Chcia­ła­bym wie­dzieć, co się wy­da­rzyło.

– Ni­czego pani nie pa­mięta?

– Wspo­mnie­nia są dość mgli­ste.

– Ale czuje pani, że na­roz­ra­biała?

– Na­roz­ra­bia­łam?!

Se­ba­stien po­ki­wał głową, z uśmie­chem pa­trząc ko­bie­cie w oczy.

– Po­ca­ło­wała mnie pani. Tak, od tego się za­częło.

– Po­ca­ło­wa­łam... – rzu­ciła z za­sko­cze­niem Aletta i na­piła się znów cap­puc­cino.

– A ja od­po­wie­dzia­łem – wy­ja­śnił Se­ba­stian.

– By­łam pi­jana, więc wy­ko­rzy­stał pan oka­zję.

– Ja wy­ko­rzy­sta­łem? Aletto, zwa­bi­łaś mnie do swo­jego miesz­ka­nia i to ty chcia­łaś mnie wy­ko­rzy­stać, na szczę­ście się temu prze­ciw­sta­wi­łem.

Aletta sze­rzej otwo­rzyła oczy, za­sko­czona nie tylko tym, że coś ta­kiego miało miej­sce, ale także że Se­ba­stian zwró­cił się do niej po imie­niu.

– Nie przyj­muję tego do wia­do­mo­ści. Znam samą sie­bie.

– A ja mia­łem szansę po­znać cię bli­żej, Aletto.

– Te­raz mó­wimy so­bie na ty? – za­py­tała ze zmarsz­czo­nymi brwiami. Wcze­śniej sama na to na­le­gała, te­raz wo­la­łaby skryć się za ofi­cjal­no­ścią.

– Po tym, co się wy­da­rzyło...

– Co jesz­cze się wy­da­rzyło?!

– Po­szli­śmy do sy­pialni i... po­ło­ży­łem cię spać.

Aletta czuła, że to nie wszystko.

– Nie upra­wia­li­śmy seksu – pod­kre­śliła.

– Nie. – Po­krę­cił głową. – Choć było bli­sko, po­nio­sło nas...

– Wy­star­czy. – Aletta ze­rwała się z ławki i po­de­szła do ko­sza na śmieci, do­piła kawę i wy­rzu­ciła ku­bek. Po­trze­bo­wała tej chwili, by się zdy­stan­so­wać i wy­ci­szyć emo­cje.

Wró­ciła na ławkę już pełna spo­koju.

– Je­stem za­sko­czona.

– Ja rów­nież by­łem.

– Sobą. Je­stem za­sko­czona sobą.

Przyj­rzała się męż­czyź­nie, pod­su­mo­wu­jąc to, co o nim wie­działa. Nie za­uwa­żyła u niego żad­nych od­chy­leń od normy, nie do­strze­gła za­bu­rzeń. Wy­socki był pewny sie­bie, sta­bilny, jed­nak nie znała jego prze­szło­ści ani naj­bliż­szego oto­cze­nia. Trzy­mał swoją pry­wat­ność z dala od jej wni­kli­wo­ści, tym sa­mym wzmac­nia­jąc jej cie­ka­wość.

– Al­ko­hol bywa po­wo­dem wielu głupstw.

– Czyli to nie była sła­bość do mnie? – za­py­tał z roz­ba­wie­niem.

– Może jed­nak trzy­majmy się strefy za­wo­do­wej, pa­nie Wy­socki.

– Skąd ta zmiana? Od po­czątku na­szej zna­jo­mo­ści chciała pani przejść ze mną na ty, a gdy już ule­głem, pani zmie­nia zda­nie? To dość nie­sta­bilne, przy­zna pani.

– Ow­szem, przy­znaję panu ra­cję, że nie ma co łą­czyć sfery za­wo­do­wej z pry­watną. Źle się to koń­czy.

– Jak pani so­bie ży­czy – od­po­wie­dział z uśmie­chem.

– Tak bę­dzie naj­le­piej, zwa­żyw­szy na to, co chcę panu za­pro­po­no­wać. Skoro mamy tę nie­for­tunną sprawę wie­czoru za­mkniętą, przejdźmy do waż­niej­szej, do śmierci mo­jego ojca. Czy zna­lazł pan coś jesz­cze? Le­dwo go­dzę się z tym, że po­peł­nił sa­mo­bój­stwo.

Se­ba­stian spo­waż­niał, roz­wa­ża­jąc, co jesz­cze jej po­wie­dzieć. Alettę Ró­żań­ską po­znał na tyle, by wie­dzieć, jak do­cie­kliwą osobą była i że może nie od­pu­ścić, do­póki nie po­zna każ­dego szcze­gółu. Po­sta­no­wił więc po­ru­szyć inną kwe­stię, która go za­sko­czyła.

– Nie będę opi­sy­wał, jak to się wy­da­rzyło, bo to tylko bar­dziej na­ru­szy­łoby pani spo­kój.

– Po­win­nam to usły­szeć. Swoim klien­tom ra­dzę, by zmie­rzyli się ze swoim lę­kiem i prawdą, by­ła­bym nie­wia­ry­godna, gdy­bym sama przed nią ucie­kała – rze­kła z pewną wyż­szo­ścią.

Se­ba­stian po­pa­trzył w oczy ko­biety, z tru­dem po­wstrzy­mu­jąc od­ruch od­gar­nię­cia z jej po­liczka pa­sma wło­sów, które zdmuch­nął wiatr. Te­raz wy­da­wała mu się kru­cha, zwłasz­cza że wy­czy­tał w jej oczach wa­ha­nie.

– Na pewno pani tego po­trze­buje?

– Na­wet na­le­gam.

– Za­cznijmy więc od nie­do­po­wie­dzia­nych szcze­gó­łów, o któ­rych pani nie wspo­mniała. Pani oj­ciec, od­cho­dząc, de­cy­du­jąc się na ten dra­ma­tyczny krok, po­zo­sta­wił swoją żonę w ża­ło­bie, ale i pa­nią, je­dyne swoje dziecko – po­wie­dział, li­cząc, że sama mu to wy­zna.

– Mama bar­dzo go ko­chała, my­ślę, że dla­tego mil­czała tyle lat. Stwo­rzyła ob­raz ojca ide­al­nego, w który wie­rzy­łam, nie chciała tego nisz­czyć. Jesz­cze z nią o tym nie roz­ma­wia­łam. Przy­go­to­wuję się – wy­tłu­ma­czyła.

Se­ba­stian po­czuł roz­cza­ro­wa­nie, więc mu­siał za­py­tać o to wprost.

– Mó­wiła pani, że słabo go pa­mięta, jed­nak on pa­nią ad­op­to­wał, for­mal­nie sta­jąc się pani oj­cem.

Aletta po­krę­ciła głową, nie do­wie­rza­jąc temu, co sły­szy.

– Pa­nie Wy­socki, co pan su­ge­ruje?! – za­py­tała z obu­rze­niem.

– Nie su­ge­ruję... Ma­ciej Ró­żań­ski nie mógł być pani bio­lo­gicz­nym oj­cem, bo nie miał dzieci. My­śla­łem...

Aletta ze­rwała się z miej­sca i ru­szyła przed sie­bie, zu­peł­nie nie zwra­ca­jąc uwagi na oto­cze­nie. We­soły gwar niósł się do­koła, lecz ona była poza na­wia­sem tej ra­do­ści. Za­pę­tlona w swo­ich my­ślach i sku­piona na sło­wach, które raz po raz od­twa­rzała, by zro­zu­mieć ich sens, jed­nak wciąż go od­rzu­cała, bo był za­prze­cze­niem tego, w co wie­rzyła i co było prawdą, w jaką wro­sła.

Za­trzy­mała się przy fon­tan­nie, która de­li­katną mgiełką zwil­żyła od­sło­niętą skórę jej ra­mion. Aletta za­czerp­nęła tchu, zro­biło jej się go­rąco, po­czuła ucisk w skro­niach. Pró­bo­wała się uspo­koić, by nie wpaść w pa­nikę, jed­nak z każdą chwilą na­ra­stał w niej strach i po chwili po­śpiesz­nie chwy­tała po­wie­trze.

Silne dło­nie chwy­ciły ją za ra­miona i od­wró­ciły. Aletta mi­mo­wol­nie spoj­rzała w szare oczy, które po­ja­wiły się na jej po­zio­mie. Po­rów­nała ich od­cień z mgłą uno­szącą się na mo­kra­dłach.

– Aletto, wszystko jest do­brze – po­wie­dział Se­ba­stian, za­pew­nia­jąc, że jest bez­pieczna. Po­wta­rzał słowa uko­je­nia, aż jej od­dech zwol­nił.

– Prze­pra­szam... Nie zda­rza mi się to. Nie wpa­dam w pa­nikę.

– Zda­rza się naj­lep­szym. Trudna prawda za­zwy­czaj zwala z nóg – za­pew­nił cie­płym gło­sem, po czym chwy­cił jej dłoń i po­cią­gnął w stronę Giełdy Sta­roci, chcąc opu­ścić gło­śny i na­sło­necz­niony skwer.

Aletta nie cof­nęła ręki i bez słowa szła obok niego, po chwili wcho­dząc po­mię­dzy sto­iska wy­peł­nione an­ty­kami i sta­ro­ciami. Przy jed­nym z nich się za­trzy­mała.

– Za­wsze tu szu­ka­łam sta­rych płyt wi­ny­lo­wych dla men­tora, by miał czego słu­chać na swoim gra­mo­fo­nie. Włą­czał mu­zykę po cięż­kich se­sjach z pa­cjen­tami i za­wsze na ko­niec dnia pracy.

Se­ba­stian zro­zu­miał jej zmianę te­matu i go pod­jął.

– Sama też lu­bisz słu­chać – po­wie­dział, po­zna­jąc ją co­raz le­piej.

– Tak, za­szcze­pił we mnie tę mi­łość do prze­bo­jów z daw­nych lat. Za­bawne, chcia­łam po­znać jego prze­szłość, a od­kry­łam swoją, która nie jest taka, w jaką wie­rzy­łam.

Wcią­gnęła po­wie­trze, sta­ra­jąc się utrzy­mać rów­no­wagę, sama jed­nak myśl, że męż­czy­zna, któ­rego uwa­żała za ojca, wcale nim nie był, wy­da­wała się jak na ra­zie nie do za­ak­cep­to­wa­nia. Z tru­dem ją do sie­bie do­pusz­czała.

– Men­tor nie po­wie­dział pani prawdy – rzekł po chwili, wra­ca­jąc do ofi­cjal­nej formy, tak jak so­bie tego ży­czyła.

– O czym pan mówi? – za­py­tała, bu­dząc się z za­my­śle­nia.

Opu­ścili tłum giełdy, za­trzy­mu­jąc się pod gę­stymi ko­na­rami drzew, przez które nie mógł prze­drzeć się ża­den pro­mień słońca, przez co czuło się przy­jemny chłód.

– O tym, że Ma­ciej Ró­żań­ski nie był pani bio­lo­gicz­nym oj­cem.

Aletta wie­działa, że musi wy­ja­śnić wiele spraw, ale myśl, że men­tor, jej przy­ja­ciel, ukrył przed nią tak zna­czącą in­for­ma­cję, bar­dzo ją za­bo­lała. Za­mie­rzała po­roz­ma­wiać z matką, do­wie­dzieć się ca­łej prawdy. Za­czy­nało jej to cią­żyć, wręcz przy­tła­czać. Miała na­dzieję, że znaj­dzie się na to ła­twe wy­tłu­ma­cze­nie, które za­le­czy jej ból roz­cza­ro­wa­nia.

– Po­win­nam do­kład­nie po­znać oko­licz­no­ści jego śmierci. Mimo że Ma­ciej Ró­żań­ski nie był moim oj­cem, ofi­cjal­nie jako taki fi­gu­ruje.

– Pani Aletto, to po­li­cyjne akta.

– Och, na­prawdę – zde­ner­wo­wała się, wra­ca­jąc w pełni do rów­no­wagi. – A kto mnie pro­sił, bym zaj­rzała w akta pa­cjen­tów szpi­tala? Przy­po­mi­nam, że chro­nione ta­jem­nicą le­kar­ską.

– Po­dobno pani nie zaj­rzała.

– Oczy­wi­ście, że nie. To zła­ma­nie prawa – sko­ry­go­wała się, stu­dząc gniew.

– Więc sama pani ro­zu­mie, że nie mogę tego pani udo­stęp­nić. – Wzru­szył ra­mio­nami z pewną bez­rad­no­ścią.

– Pa­nie Wy­socki, za­trud­niam pana.

– Mam dość dużo spraw.

– Za­płacę po­dwój­nie.

– Bar­dzo pani za­leży.

– Mu­szę po­znać wszyst­kie od­po­wie­dzi na te­mat mo­jego ojca i od­kryć prze­szłość men­tora. Po­trze­buję pań­skiej po­mocy w od­na­le­zie­niu Anieli, ko­biety, która po­da­ro­wała mu jego uko­chany ze­ga­rek z de­wizką.

– Moja cena może się pani nie spodo­bać.

– Za­płacę każdą. Mam oszczęd­no­ści. Men­tor zo­sta­wił mi też swoje konto.

– Nie po­wie­dzia­łem, że to bę­dzie płatne w go­tówce.

– Kartą? – do­py­tała, tłu­miąc zwąt­pie­nie. Nie była pewna, czy po­doba jej się błysk w jego oczach.

– Ra­czej mam na my­śli uzu­peł­nie­nie in­for­ma­cji. O pani, pani Aletto.

– Mam opo­wia­dać panu o so­bie?

Bar­dziej nie mógł jej za­sko­czyć. Jego prośba jed­nak wy­wo­łała jej opór, bo mimo że dzie­liła się wie­loma rze­czami z in­nymi, miała swoje skry­wane ta­jem­nice i sła­bo­ści, któ­rych zde­cy­do­wa­nie nie chciała wy­cią­gać na świa­tło dzienne.

– Do­kład­nie. Pierw­sze moje py­ta­nie, że­bym mógł oce­nić war­tość pani współ­pracy, brzmi: dla­czego zimą no­siła pani za duży płaszcz?

Se­ba­stian miał swoje przy­pusz­cze­nia, jed­nak wo­lał usły­szeć od­po­wiedź wprost. Pa­mię­tał, jak zja­wiła się w jego biu­rze w za du­żym płasz­czu, z lo­kami za­sła­nia­ją­cymi jej część twa­rzy i w adi­da­sach, które spra­wiły, że nie sły­szał jej kro­ków. Była nie­wy­soka i drobna, a po­tra­fiła przy­kuć jego uwagę.

– To był za­kup pod wpły­wem chwili – rzu­ciła, szybko po­dej­mu­jąc de­cy­zję, naj­lep­sze wspar­cie mo­gła bo­wiem do­stać tylko od niego. Mu­siała prze­bo­leć, że szybko ją zdia­gno­zo­wał, mimo że sta­rała się to przed jego wni­kli­wym osą­dem ukryć. – Śpie­szy­łam się do pracy, a zima przy­szła nie­spo­dzie­wa­nie.

– Za­zwy­czaj zja­wia się w grud­niu – uści­ślił z po­wagą.

– O tym mó­wię. Za­stał mnie gru­dzień. Nie było mo­jego roz­miaru, a płaszcz bar­dzo mi się spodo­bał.

– Ro­zu­miem, że nie miała pani dość czasu, by po­szu­kać jed­nak in­nego w swoim roz­mia­rze, cho­ciażby w skle­pie obok? – Uśmiech­nął się na po­twier­dze­nie faktu, że Aletta jest osobą po­świę­coną pracy, cał­kiem za­po­mi­na­jącą za­dbać o sie­bie.

– Nie­stety, praca wzy­wała, pa­cjenci cze­kali. Może mi pan te­raz śmiało przy­piąć łatkę pra­co­ho­liczki.

– To już usta­li­łem na po­czątku na­szej zna­jo­mo­ści. My­śla­łem jed­nak, że kryje się za tym ja­kaś cie­kaw­sza hi­sto­ria.

– Ra­czej proza ży­cia. Czuje się pan roz­cza­ro­wany?

– Odro­binę, ale może ko­lejna od­po­wiedź bar­dziej mnie po­ru­szy. Pani Aletto, jaką miała pani przy­pa­dłość wieku dzie­cię­cego, że po­trzeba było po­mocy psy­chia­try? Pani men­tora Bo?

Od­pę­dzała wszel­kie nie­spo­kojne my­śli, które dziś ude­rzyły w nią z mocą, wręcz wy­trą­ca­jąc z wro­dzo­nego spo­koju i opa­no­wa­nia.

Jed­nak roz­po­częła dzień spo­koj­nie, wraz ze słoń­cem, które z im­pe­tem wpro­siło się do jej miesz­ka­nia, ogrze­wa­jąc je pro­mie­niami. Po­de­szła do okna i przyj­rzała się rzece Par­sę­cie, któ­rej fa­li­sty nurt mie­nił się iskrami. Ośle­piały ją, choć na­dal pa­trzyła, jak upo­dab­niają się w jej oczach do bro­katu w ko­lo­rach tę­czy. Ten dzień zu­peł­nie ina­czej miał wy­glą­dać, nie przy­no­sząc efektu tsu­nami, nie nisz­cząc tego, w co wie­rzyła od dziecka. Bo jak uwie­rzyć w fakt, że jej oj­ciec nim nie był?

Aletta za­trzy­mała się przed ga­bi­ne­tem, który odzie­dzi­czyła po dok­to­rze Za­krzew­skim. Po­pa­trzyła na szyld ze swoim na­zwi­skiem, pa­mię­ta­jąc, jak jesz­cze nie­dawno de­tek­tyw Wy­socki po­mógł jej go za­wie­sić. Udało jej się, stwo­rzyła sta­bil­ność i utrzy­my­wała rów­no­wagę, może z na­ci­skiem na pracę, ale zgodną z jej wy­bo­rem. Wolny czas lu­biła po­świę­cać pa­cjen­tom.

Wy­da­wało się, że po stra­cie men­tora wszystko zmie­rzało ku lep­szemu, tym bar­dziej że jej pustkę i sa­mot­ność wy­peł­niły dwie ko­biety, które zgło­siły się do niej na te­ra­pię. Po­ma­gała im wyjść na pro­stą, w pew­nym mo­men­cie prze­kra­cza­jąc nie­do­zwo­loną gra­nicę pa­cjent–te­ra­peuta. W tam­tej jed­nak chwili, w po­czu­ciu straty i utraty sta­bil­no­ści, uchwy­ciła się nici zro­zu­mie­nia i wspar­cia, ja­kie od nich do­stała.

Oka­zało się, że mimo róż­nic po­ko­le­nio­wych świet­nie się ro­zu­miały i wza­jem­nie mo­gły so­bie po­móc. Eryka była ko­bietą po czter­dzie­stce, pełną ener­gii i siły do dzia­ła­nia, a Ju­lia po dwu­dzie­stce, z wraż­li­wo­ścią i opty­mi­zmem, któ­rym chęt­nie się dzie­liła. Aletta sie­bie po­strze­gała jako oazę roz­sądku i zrów­no­wa­że­nia, nie ro­biąc nic, co by od­bie­gało od do­świad­cze­nia zdo­by­tego w psy­cho­te­ra­pii. Ich zna­jo­mość dość szybko przy­brała formę przy­jaźni i wy­peł­niła ży­cie Aletty no­wymi emo­cjami.

Po­pa­trzyła na klu­cze w swo­jej dłoni, czu­jąc wa­ha­nie. Men­tor Bo nie po­wie­dział jej o swo­jej prze­szło­ści, szczel­nie ją przed nią ukry­wa­jąc, za­bo­lało jed­nak to, że nie wy­znał jej prawdy o niej sa­mej, mimo że był jej przy­ja­cie­lem.

Wsu­nęła klucz do zamka, ale drzwi oka­zały się otwarte. Za­sko­czona na­ci­snęła klamkę i we­szła do nie­wiel­kiego ko­ry­ta­rza peł­nią­cego funk­cję re­cep­cji z ladą, krze­słami dla klien­tów, sto­ja­kiem na pa­ra­sole i an­tycz­nym ze­ga­rem usta­wio­nym w ką­cie, wy­gry­wa­ją­cym swoją wy­uczoną me­lo­dię. Do­koła wszystko wy­glą­dało tak jak za­wsze. Drgnęła, gdy w po­koju so­cjal­nym coś spa­dło na pod­łogę i roz­biło z hu­kiem. Po chwili usły­szała prze­kleń­stwo i ode­tchnęła, roz­po­zna­jąc mę­ski głos.

– Dzień do­bry, pa­nie Mi­chale – po­wie­działa, wcho­dząc do kuchni.

Całe miesz­ka­nie prze­ro­biono na po­trzeby ga­bi­netu, zna­la­zło się miej­sce na ła­zienkę, po­kój do spo­tkań su­per­wi­zyj­nych i ten naj­waż­niej­szy, któ­rego ściany wchła­niały co­raz to nowe por­cje pro­ble­mów, każdą ważną skry­waną ta­jem­nicę i emo­cje pa­cjen­tów – ga­bi­net psy­cho­te­ra­pii.

– Pani Aletto... prze­pra­szam, chcia­łem przy­go­to­wać kawę na pani przyj­ście – uspra­wie­dli­wiał się młody męż­czy­zna, wy­raź­nie wy­stra­szony.

– To miłe, ale nie­po­trzeb­nie się pan z tym śpie­szył.

Aletta przy­kuc­nęła i po­mo­gła mu zbie­rać sko­rupy fi­li­żanki. Por­ce­la­nowa z ma­lo­wi­dłami była czę­ścią kom­pletu na­le­żą­cego do daw­nej re­cep­cjo­nistki Ireny, która na swo­jej eme­ry­tu­rze po­ma­gała men­to­rowi Bo. Po jego śmierci ode­szła, by za­dbać o zdro­wie, a ona mu­siała te­raz zna­leźć ko­goś na jej miej­sce.

Po­pa­trzyła na resztki por­ce­lany w dłoni, po­ka­zu­jące, jak spon­ta­niczne i cza­sem dra­styczne sy­tu­acje spo­ty­kają nas w ży­ciu, nie­jed­no­krot­nie bez na­szej winy. Po­zba­wiają nas wspo­mnień czy rze­czy, które udo­wad­niały kru­chość ist­nie­nia i nie­trwa­łość sta­ło­ści.

– Pro­szę zo­sta­wić, bo się pani ska­le­czy. Za­raz to po­sprzą­tam.

Aletta wy­czuła jego zde­ner­wo­wa­nie, co wcale jej nie zdzi­wiło. Mi­chał Ku­szycki był jej klien­tem, a przez dziwny zbieg oko­licz­no­ści stał się tym­cza­so­wym re­cep­cjo­ni­stą do czasu zna­le­zie­nia ko­goś od­po­wied­niego na to sta­no­wi­sko. Ostat­nio za­trud­niona ko­bieta wnio­sła wię­cej pro­ble­mów niż po­żytku. Aletta nie śpie­szyła się więc z wy­bo­rem, ko­rzy­sta­jąc z po­mocy mło­dego chło­paka.

– Jak idzie wy­ko­ny­wa­nie za­dań? – Aletta z uśmie­chem po­dała mu zmiotkę.

– Sta­ram się wy­peł­nić jedno po dru­gim, ale to trudne.

Nie­śmia­łość i lęk spo­łeczny trzy­mały Mi­chała w klatce men­tal­nej. Aletta z każdą se­sją pró­bo­wała mu po­moc ją opu­ścić. Wy­ko­ny­wał za­da­nia ma­jące go bar­dziej otwo­rzyć na świat i lu­dzi, by nie ukry­wał się w stra­chu, który pa­ra­li­żo­wał ja­kie­kol­wiek dzia­ła­nia i trzy­mał w sa­mot­no­ści i od­osob­nie­niu.

Mi­chał pra­co­wał w ośrodku wcza­so­wym jako kon­ser­wa­tor sprzę­tów, cza­sem jako re­cep­cjo­ni­sta w za­stęp­stwie na noc­nej zmia­nie. Zaj­mo­wał się też scho­ro­waną matką, sta­ra­jąc się do­ra­biać, by star­czyło na jej le­kar­stwa.

– Do­brze ci idzie, z każ­dym kro­kiem tylko do przodu, pa­mię­taj, za­czyna się od tego, co sam o so­bie my­ślisz – przy­po­mniała mu z uśmie­chem.

Po­znali się przed jej ga­bi­ne­tem, gdy nad jego drzwiami wi­siał jesz­cze szyld z na­zwi­skiem dok­tora Za­krzew­skiego. Parę razy go za­gad­nęła, wi­dząc, że ma pro­blem. W końcu prze­mógł się i zde­cy­do­wał na te­ra­pię, by wyjść ze swo­ich ogra­ni­czeń.

– I że­bym zbyt­nio nie ana­li­zo­wał i nie sku­piał się tylko na so­bie.

– Nie oce­nia­jąc kry­tycz­nie każ­dego swo­jego ru­chu czy wy­po­wie­dzia­nego słowa – do­dała Aletta, nie­raz mu o tym przy­po­mi­na­jąc.

– Więc, zro­bi­łem to... Wy­bra­łem się do kina. Na po­czątku mnie to stre­so­wało, ale póź­niej się roz­luź­ni­łem i cie­szy­łem fil­mem.

Aletta za­py­tała o film, na jaki się wy­brał, i usły­szała sze­roką re­la­cję, co było w jego wy­ko­na­niu spo­rym pro­gre­sem. Te­ra­pia przy­no­siła re­zul­taty, wcze­śniej wy­cią­gała z niego słowo po sło­wie, te­raz stał się bar­dziej otwarty. Prze­pra­co­wy­wał swoje we­wnętrzne blo­kady, choć jesz­cze nie zda­wał so­bie z tego sprawy.

We­szła do ga­bi­netu z pa­ru­jącą kawą; wnę­trze roz­świe­tlało słońce, prze­ga­nia­jąc każdy cień. Aura men­tora za­ni­kała, czyli mrok, w któ­rym się lu­bo­wał. Okna za­sło­nięte ciem­nymi sto­rami, nie­prze­pusz­cza­ją­cymi na­wet świa­tła dnia, miały po­ma­gać klien­tom w zwie­rze­niach, wy­do­by­wa­jąc naj­bar­dziej skryte rany i ta­jem­nice. Ona jed­nak zde­cy­do­wała się na ja­sne za­słony, za­pra­sza­jąc do wnę­trza blask, wpro­wa­dza­jąc tym od­dech świe­żo­ści.

Obec­ność men­tora do­strze­gała w szcze­gó­łach po­miesz­cze­nia, ta­kich jak szczel­nie wy­peł­nione re­gały z książ­kami się­ga­jące sa­mego su­fitu. Dwa wy­godne fo­tele i ko­zetka po­zo­sta­wiona jako sym­bol daw­nych wy­obra­żeń o psy­cho­ana­li­zie. Nie za­mie­rzała po­zby­wać się rze­czy po men­to­rze, jego an­tycz­nego biurka z ja­snym bla­tem czy sto­liczka z gra­mo­fo­nem, który oży­wiał dźwię­kiem dawne me­lo­die.

Po­de­szła do urzą­dze­nia i wzięła z pó­łeczki pierw­szą płytę w wy­słu­żo­nej kar­to­no­wej ob­wo­lu­cie. Umie­ściła ją na plat­for­mie gra­mo­fonu i opu­ściła igłę, a po chwili roz­le­gły się pierw­sze takty mu­zyki i to­wa­rzy­szący temu szum.

Mi­łość ci wszystko wy­ba­czy,

Smu­tek za­mieni ci w śmiech,

Mi­łość tak pięk­nie tłu­ma­czy

Zdradę i kłam­stwo, i grzech.

Choć­byś ją prze­klął w roz­pa­czy,

Że jest okrutna i zła.

Mi­łość ci wszystko wy­ba­czy,

Bo mi­łość, mój miły, to ja...[1]

Aletta po­de­szła do okna za­słu­chana w słowa pio­senki. Mi­łość to ro­dzaj za­tra­ce­nia po­łą­czo­nego z uza­leż­nie­niem, jak gło­siła teo­ria. Dla niej była ra­czej nie­zgłę­bioną ta­jem­nicą, z którą się jesz­cze do­kład­nie nie zmie­rzyła. Men­tor mó­wił o niej jako o zdol­no­ści, którą jedni mogą mieć, a in­nym może nie być dana. Do­świad­czać jej można na róż­nych po­zio­mach, za­leż­nie od stop­nia wła­snej wraż­li­wo­ści. Nie­któ­rzy po­tra­fią się w niej za­tra­cić, na­wet gu­biąc sa­mego sie­bie, a inni zu­peł­nie nie pod­dają się fali unie­sie­nia, wciąż szu­ka­jąc tego, o czym tak sze­roko się mówi, pi­sze i śpiewa.

Ow­szem, prze­żyła za­uro­cze­nia, wy­da­wało się, że i za­ko­cha­nia, jed­nak po cza­sie oka­zy­wało się to je­dy­nie chwi­lową eu­fo­rią, po­żą­da­niem, które z cza­sem bla­dło, tra­cąc na zna­cze­niu. U każ­dego z jej by­łych part­ne­rów wcze­śniej czy póź­niej ujaw­niła się ja­kaś przy­pa­dłość czy za­bu­rze­nie. Z men­to­rem Bo wszyst­kie te przy­padki ana­li­zo­wali, wy­cią­ga­jąc nie­zbędne wnio­ski dla ich pracy, jed­nak ni­gdy nie po­wie­dział jej tego, co było aż tak ra­żące i kłuło w oczy, a z czego sama nie zda­wała so­bie sprawy. Po cza­sie do­strze­gła sche­mat, ja­kim się kie­ro­wała w wy­bo­rze part­nera. Wy­bie­rała ta­kich, któ­rzy po­trze­bo­wali po­mocy, a ona wła­śnie mo­gła im po­móc.

To była ko­lejna sprawa, jaką prze­mil­czał, choć i w tym mógł ją wes­przeć. Mo­gła to tłu­ma­czyć so­bie tym, że sam wzbra­niał się przed mi­ło­ścią, nie da­jąc żad­nej ko­bie­cie szansy na stwo­rze­nie z nim ro­dziny, do końca ży­cia po­zo­stał sam.

W jego ulu­bio­nym ze­garku z de­wizką, z któ­rym się nie roz­sta­wał, od­kryła gra­wer ze sło­wami mi­ło­ści i z pod­pi­sem „od Anieli”, co mo­gło świad­czyć, że był w jego ży­ciu ktoś, kto go ko­chał. Dok­tor ni­gdy nie wspo­mniał tego imie­nia, dla­tego tym bar­dziej pra­gnęła od­kryć jego prze­szłość.

Się­gnęła po ze­ga­rek za­wie­szony na łań­cuszku na szyi, spraw­dza­jąc czas do cze­ka­ją­cej ją se­sji. Uśmiech­nęła się na myśl o tym spo­tka­niu, bo klientka była jej bli­ska. Przy­szła do niej kilka ty­go­dni temu, pełna nie­po­koju i nie­pew­no­ści. Pod­czas trwa­nia te­ra­pii prze­szła ogromną prze­mianę, od­bu­do­wu­jąc swoją pew­ność sie­bie. Aletta miała w tym nie­mały udział i tak jak uwiel­biała mo­ment roz­po­zna­nia i zmie­rze­nia się z za­ist­nia­łym pro­ble­mem swo­ich pa­cjen­tów, tak ten koń­cowy etap zdro­wie­nia był za­wsze naj­lep­szy. Ko­bieta stała się jej przy­ja­ciółką i wła­śnie ocze­ki­wała jej z nie­cier­pli­wo­ścią.

Ju­lia ze­rwała się z po­ścieli i za­chi­cho­tała, gdy Woj­tek zła­pał ją za rękę i z po­wro­tem wcią­gnął do łóżka. Chwy­cił ją w ta­lii i po­ca­ło­wał.

– Nie ucie­kaj.

– Mu­szę. Mam se­sję z Alettą.

Po­ca­ło­wała go mocno w usta i oswo­bo­dziła się z jego ra­mion. Po­mknęła do ła­zienki, bo zo­stało jej nie­wiele czasu na przy­go­to­wa­nie się do wyj­ścia. W ka­fe­te­rii miała po­ranną zmianę, więc po po­łu­dniu była w domu. Woj­tek, zna­jąc jej gra­fik, wy­rwał się z pracy, by ra­zem zje­dli obiad na mie­ście. Póź­niej tra­fili do jej miesz­ka­nia i ko­chali się bez pa­mięci.

Ju­lia przej­rzała się w lu­strze, szczot­ku­jąc ja­sne włosy. W oczach miała blask, a usta same ukła­dały się do uśmie­chu. Prze­peł­niało ją praw­dziwe i zu­peł­nie na­tu­ralne szczę­ście, choć jesz­cze nie­dawno są­dziła, że było ono dla niej nie­moż­liwe, zwłasz­cza gdy oglą­dała swoją smutną, udrę­czoną twarz.

Wy­szła z ła­zienki i szybko się ubrała. Woj­tek uśmie­chał się do niej, nic nie mó­wiąc. Nie mu­siał, wie­działa, o czym my­śli, gdy tak na nią pa­trzy. Był jej „fa­ce­tem w desz­czu”, bo przy akom­pa­nia­men­cie gwał­tow­nych kro­pli pa­da­ją­cych z nieba się po­znali. Wtedy była roz­bita i za­gu­biona, a on wy­da­wał się ostoją. Sko­rzy­stała z jego za­pro­sze­nia na kawę, my­śląc, że wię­cej się nie spo­tkają, los jed­nak zde­cy­do­wał ina­czej.

– Nie ciesz się tak. Była mowa o chwili.

Rzu­ciła w niego po­duszką, kiedy się ro­ze­śmiał. Miała do niego sła­bość, jego po­ca­łunki wy­wo­ły­wały dresz­cze, a czuły do­tyk roz­kosz. Do­świad­czyła jego do­broci i bli­sko­ści, a wszystko dla­tego, że so­bie na to po­zwo­liła.

– Za­do­wo­li­łem swoją ko­bietę, czy to źle? – za­py­tał z wy­mu­szoną po­wagą. – Nie chcę ogra­ni­czać ci przy­jem­no­ści.

– Przez cie­bie się spóź­nię.

– Aletta ci wy­ba­czy. Mnie obarcz za to winą.

– Wy­wra­casz mój świat do góry no­gami.

– Nie, ko­cha­nie, ja go przy­wra­cam do rów­no­wagi.

Woj­tek pod­szedł do Ju­lii, ujął jej twarz de­li­kat­nie w dło­nie i po­chy­lił się, by po­ca­ło­wać jej usta. Bez po­śpie­chu i na­mięt­nie. Uwiel­biał, kiedy po chwi­lo­wym wa­ha­niu od­po­wia­dała. Ko­bieta w desz­czu na­prawdę była jego.

– Czy na pewno tego po­trze­bu­jesz?

Ju­lia wie­działa, o co py­tał. Do­ce­niła jego tro­skę, do­strze­gła w jego oczach nie­pew­ność. Lu­biła każdą jego wer­sję, tę po­ważną, opie­kuń­czą, choć naj­bar­dziej po­do­bał jej się uśmiech­nięty i za­dziorny.

Po­mru­gała, chcąc po­wstrzy­mać wzru­sze­nie. Wiele się wy­da­rzyło, dużo prze­szła, skrajne emo­cje roz­bu­jały jej świat, te­raz po­ma­lutku zwal­niał, już tylko się ko­ły­sał, przy­no­sząc ulgę, a za­wdzię­czała to po czę­ści Wojt­kowi.

Już przy pierw­szym spo­tka­niu uwię­ził ją wzro­kiem, przez ten czas, gdy się po­zna­wali, szu­kała w nim sprzecz­no­ści, nad­słu­chi­wała, by nie prze­oczyć alar­mo­wych dzwon­ków. Ży­jąc kilka lat w tok­sycz­nym związku, była wy­czu­lona na wszel­kie ma­ni­pu­la­cje i na­ci­ski, jed­nak mimo czuj­no­ści nie do­strze­gała ni­czego, przed czym po­winna się bro­nić. Woj­tek był zu­peł­nie inny od by­łego part­nera, mimo że nie za­rzu­cał jej kom­ple­men­tami, czuła jego ad­o­ra­cję, nie w sło­wach, ale w ge­stach oka­zy­wał jej uczu­cia. Spo­kój, ja­kim ema­no­wał, otu­lał jej psy­chikę, da­jąc upra­gnioną har­mo­nię. Po­tra­fił być pod­porą i za­pew­nie­niem, że bę­dzie do­brze, co­kol­wiek by się działo. Przy nim czuła się w pełni sobą, nie ma­jąc po­wodu, by się zmie­niać i do niego do­sto­so­wy­wać.

– Tak, po­trze­buję. Skoro zmie­rzy­łam się z tym, co mnie spo­tkało, te­raz pora do­wie­dzieć się reszty i osta­tecz­nie za­mknąć ten roz­dział.

W Ju­lii po wy­jeź­dzie do ro­dzi­ców i spę­dze­niu z nimi kilku dni po­ja­wiło się wiele wąt­pli­wo­ści.

– Nie chcę, że­byś znowu była smutna.

– Py­ta­nia bez od­po­wie­dzi nie dają mi spo­koju. To wciąż jesz­cze do mnie wraca, ta cała tok­sycz­ność, którą za­fun­do­wał mi Da­mian. Wiem, to część pro­cesu le­cze­nia, mu­szę po­zwo­lić so­bie przy­jąć rze­czy­wi­stość taką, jaką była, ra­niącą i nisz­czącą, bez za­kła­da­nia fil­tra i uspra­wie­dli­wia­nia jego za­cho­wa­nia. Prze­szłość wiele nam mówi o nas sa­mych, więc tam chcę zna­leźć od­po­wie­dzi.

– W ta­kim rza­zie po­wo­dze­nia, ko­cha­nie.

Ra­zem wy­szli z miesz­ka­nia i wsie­dli do auta Wojtka. W dro­dze do cen­trum nie po­ru­szali już trud­nych te­ma­tów. Ju­lia wy­sia­dła pod sa­mym ga­bi­ne­tem i przed wej­ściem jak zwy­kle zer­k­nęła na szyld Aletty, te­raz bli­skiej jej osoby. To dzięki niej za­częła się w niej prze­miana, gdy psy­chicz­nie wy­mę­czona zgło­siła się po fa­chową po­moc.

Nim we­szła, dała so­bie chwilę na do­ce­nie­nie tego, gdzie jest i w jak do­brym sta­nie. Wo­kół roz­kwi­tało lato z za­pa­chem drzew i cie­płym do­ty­kiem wia­tru. Po­czuła się jak kwiat, który bu­dzi się w bla­sku słońca, po desz­czu, który zbyt długo go­ścił w jej ży­ciu.

We­szła do ga­bi­netu, wi­ta­jąc się z re­cep­cjo­ni­stą Mi­cha­łem, po­pro­siła o kawę i kie­ru­jąc się ko­ry­ta­rzem, do­szła do ga­bi­netu, z któ­rego przez uchy­lone drzwi ucie­kały ostat­nie nuty pio­senki z daw­nych lat. Z uśmie­chem przy­wi­tała się z te­ra­peutką.

– Ju­lio, do­brze cię wi­dzieć. – Aletta ze­rwała się z fo­tela przy biurku i uści­skiem przy­wi­tała się z ko­bietą. Wni­kli­wie oce­niła jej stan, a wi­dząc w oczach przy­by­łej iskry za­do­wo­le­nia, mi­mo­wol­nie ode­tchnęła. – Pięk­nie wy­glą­dasz.

– Ży­cie z Wojt­kiem jest pełne ra­do­ści – przy­znała ze szcze­ro­ścią Ju­lia.

Wy­znała już Alet­cie wiele trud­nych do­świad­czeń ze swo­jego ży­cia, a ta pod­trzy­my­wała ją, gdy nie­raz upa­dła. Wy­cią­gnęła po­mocną dłoń, by mo­gła się na niej wes­przeć i sta­nąć na no­gach. Tym bar­dziej te­raz chciała po­dzie­lić się szczę­ściem.

– Czy to mi­łość? – spy­tała ostroż­nie Aletta.

– Nie wiem, chyba po­trze­buję wię­cej czasu, by to po­twier­dzić.

– Nie można się oszu­ki­wać, jak i śpie­szyć w tak de­li­kat­nej ma­te­rii – zgo­dziła się z uśmie­chem te­ra­peutka.

Aletta po­znała Ju­lię, gdy ta zgło­siła się na od­dział w szpi­talu. Umę­czona psy­chicz­nie, zu­peł­nie za­własz­czona i z po­czu­ciem winy na bar­kach, bała się, że dzieje się z nią coś nie­do­brego. Prawda była jed­nak bar­dziej prze­ra­ża­jąca i bo­le­sna.

– Z moim tok­sycz­nym na­rze­czo­nym było szybko i jak w bajce. Bom­bar­do­wa­nie mi­ło­ścią, chyba tak to okre­śli­łaś – wspo­mi­nała Ju­lia, wra­ca­jąc do po­czątku te­ra­pii.

Dziś mó­wiła o tym ze spo­ko­jem, od­zy­skała rów­no­wagę i do­strze­gała to, co jej tak długo umy­kało, a zo­stało znie­kształ­cone przez uczu­cia i ilu­zję, w którą chciała wie­rzyć.

– Osoby o za­bu­rze­niu nar­cy­stycz­nym mają swój urok i sto­sują sku­teczną, choć sub­telną ma­ni­pu­la­cję.

– Do­sta­wa­łam to, o czym mó­wi­łam, czego po­trze­bo­wa­łam. Przy­naj­mniej na po­czątku. Póź­niej za­czął swoją grę.

– Wy­gra­łaś to, Ju­lio, przej­rza­łaś jego za­sady gry i za­sto­so­wa­łaś swoje, by się chro­nić.

– Ra­czej spraw­dzone i dzia­ła­jące na każ­dego nar­cyza – przy­znała, czu­jąc się, jakby od­była szko­le­nie ży­cia, które ją cał­kiem zmie­niło. – Do­dało mi to sił i starło łatkę ofiary, a tego naj­bar­dziej po­trze­bo­wa­łam.

– Dzwo­nił do cie­bie? Czy Da­mian dał ci już spo­kój?

Aletta wie­działa, że osoby o za­bu­rze­niu nar­cy­stycz­nym mają swoje wy­obra­że­nie nie tylko o świe­cie, ale także o so­bie i in­nych. Nie przyj­mują do wia­do­mo­ści ob­razu rze­czy­wi­sto­ści, który od­biega od ich ocze­ki­wań, z upo­rem chcą go kształ­to­wać zgod­nie ze swoją wi­zją. Ju­lia ode­szła od Da­miana, to była jej de­cy­zja, jed­nak nar­cyz za­wsze lu­bił sta­wiać kropkę na końcu zda­nia. Po­czu­cie, że to on zo­stał po­rzu­cony czy zo­sta­wiony, go­dziło w jego wy­jąt­ko­wość, jak sam o so­bie my­ślał.

– Za­milkł, je­śli o to py­tasz. Na­wet gdyby się ode­zwał, już je­stem nie­czuła na jego za­gra­nia i ma­ni­pu­la­cje. Nie bę­dzie wię­cej grał na mo­jej wraż­li­wo­ści, już ni­komu na to nie po­zwolę.

– Je­stem pod wra­że­niem, Ju­lio. Na­prawdę od­ro­bi­łaś lek­cję. Mu­sisz jed­nak zda­wać so­bie sprawę, że nar­cyzi od­gry­wają różne role. Je­śli jedna się nie spraw­dzi, sto­sują inną, by ich za­wsze było na wierz­chu. Cza­sem może wy­da­wać się, że po­pra­co­wali nad sobą i się zmie­nili, to jed­nak ko­lejna ilu­zja.

– Gdy się zdaje eg­za­min po­praw­kowy, coś jed­nak w gło­wie zo­staje. – Ro­ze­śmiała się, wie­dząc, że po­trze­bo­wała kilku lek­cji i spraw­dzia­nów, by to w końcu po­jąć. Mo­gła już o tym mó­wić ze spo­ko­jem, bo zdy­stan­so­wała się emo­cjo­nal­nie, zo­bo­jęt­niała, a tym sa­mym uwol­niła. To uwa­żała za swój naj­więk­szy suk­ces. – Dzwo­nił kilka razy, ode­bra­łam raz, był miły i tro­skliwy. Jego gry mnie znu­żyły, w roz­mo­wie z nim cały czas trzeba być uważ­nym, to mę­czące i trudne do wy­trzy­ma­nia.

– Lu­bią usy­piać na­szą czuj­ność, by po­now­nie do­stać to, na czym im za­leży. Po­czu­cie kon­troli i mnie­ma­nie, że są lepsi, jest u nich od­ru­chem. – Aletta urwała, gdy w drzwiach po­ja­wił się Mi­chał z fi­li­żan­kami kawy. Gdy po­now­nie zo­stały same, po­pa­trzyła na ko­bietę z po­wagą. – Do­brze. Skoro w tej kwe­stii ra­dzisz so­bie do­sko­nale, to przejdźmy do kwe­stii, jaka cię jesz­cze fra­puje.

Ju­lia na­piła się kawy, wpa­tru­jąc się w fi­rankę, którą ba­wił się wiatr. Wpra­szał przez uchy­lone okna, przy­no­sząc cie­płe po­dmu­chy.

– Od­wie­dzi­łam ro­dzi­ców, mu­sia­łam się prze­ko­nać.

– Cie­szę się, że pod­ję­łaś i to wy­zwa­nie, Ju­lio. Zmie­rze­nie się z lę­kiem to naj­lep­szy spo­sób, by się go po­zbyć.

– Nie było ła­two to zo­ba­czyć, coś, co od za­wsze wy­da­wało się nor­malne. Wy­ra­sta­łam w tej rze­czy­wi­sto­ści, w tych re­la­cjach, są­dzi­łam, że wszę­dzie jest tak samo.

– Każdy z nas wy­cho­dzi z in­nego domu, z in­nymi na­wy­kami i spoj­rze­niem na zwią­zek z drugą osobą. Przyj­mu­jemy to za normę, bo nie mamy in­nego punktu od­nie­sie­nia. Dziecko oswaja się z tym, co ma na co dzień i w tym wy­ra­sta, two­rząc wi­zje ży­cia – za­zna­czyła, pra­gnąc ją z góry uspra­wie­dli­wić, gdyby znowu pró­bo­wała uznać sie­bie za winną sy­tu­acji, na którą nie miała wpływu ani nie mo­gła się jej prze­ciw­sta­wić. – Dziecko nie po­dej­muje walki, nie broni się, bo jest bez­bronne, nie­winne. Go­dzi się z tym, co do­staje od ro­dzi­ców, do­piero w ży­ciu do­ro­słym zdaje so­bie sprawę, co je krzyw­dziło i co nie jest jed­nak normą. Nie­stety, wtedy czę­sto ob­wi­nia się za bier­ność, ale to błąd i nad­uży­cie, bo było to poza jego moż­li­wo­ścią dzia­ła­nia.

– Masz ra­cję, jed­nak ten wy­rzut za­lega, do­skwiera. Mój oj­ciec oka­zał się nar­cy­zem, a moja mama wciąż jest mu pod­po­rząd­ko­wana. Wy­nio­słam to z domu i dla­tego z taką ła­two­ścią wpa­dłam w ma­ni­pu­la­cję Da­miana. To wy­da­wało mi się normą i dla­tego na to po­zwa­la­łam, a jed­nak ciężko mi to so­bie wy­ba­czyć.

– Przy­kro mi, Ju­lio.

Aletta dała jej czas, by ochło­nęła po tym wy­zna­niu. Zwią­zek z nar­cy­zem, w któ­rym była, opie­rał się na nie­rów­no­wa­dze, gdy jedna strona daje z sie­bie wszystko, ni­czego nie do­sta­jąc w za­mian. Nar­cyz umie tylko przyj­mo­wać i jesz­cze wię­cej wy­ma­gać, wie­rząc, że słusz­nie mu się to na­leży. Po­przeczka wę­druje wy­żej za każ­dym ra­zem, żą­da­nia nie mają końca, to ni­gdy się nie koń­czy i nie ma się skoń­czyć. Ofiara musi sku­pić się na jego po­trze­bach, a gdy tego nie robi czy go w ja­kiś spo­sób za­wo­dzi, zo­staje pod­dana sub­tel­nej kry­tyce, która jej umniej­sza, za­biera odro­bina po odro­bi­nie jej po­czu­cie war­to­ści, i tak każ­dego dnia, przez lata, cza­sem do końca ży­cia.

– Mnie jesz­cze bar­dziej. Prawda znowu nie była dla mnie ła­godna, choć po­zwo­liła mi zro­zu­mieć. – Ju­lia wy­gięła usta w smut­nym gry­ma­sie. – Mó­wi­łaś, że ofia­rami nar­cy­zów stają się okre­ślone typy osób.

– Oczy­wi­ście, są to osoby nad­wraż­liwe i em­pa­tyczne, które bar­dziej od in­nych prze­ży­wają czyjś smu­tek i roz­pacz, chcą wtedy po­móc, jak tylko mogą, tym bar­dziej oso­bom bli­skim. Inni po­kle­pią po ra­mie­niu i pójdą da­lej za­jęci swo­imi spra­wami, a wraż­liwcy się za­trzy­mają, by wy­słu­chać i po­sta­rać się dać z sie­bie to, co mają naj­lep­sze. Nie­stety jest to za­zwy­czaj wy­ko­rzy­sty­wane, zwłasz­cza przez tok­sycz­nych i sa­mo­lub­nych lu­dzi.

– To prawda. Zo­ba­czy­łam, czego bra­kuje mo­jemu ojcu, a jak wiele do­broci i wraż­li­wo­ści ma moja mama. Do­strze­głam sche­mat do­brze mi znany, ta­kim sa­mym po­słu­gi­wał się Da­mian. Wtedy tego nie wi­dzia­łam, nie zda­wa­łam so­bie sprawy – rze­kła smutno.

– Nie ob­wi­niaj się, Ju­lio. Osoby, które tego nie do­świad­czyły, nie są w sta­nie ta­kich rze­czy zo­ba­czyć, na­wet te wy­cho­wane w zdro­wych re­la­cjach. Oczy­wi­ście, będą wie­działy, że coś jest nie w po­rządku, ale ob­wi­nią za to cha­rak­ter da­nej osoby czy zwy­kłe nie­do­ga­da­nie się w związku. Pro­blem może być jed­nak głęb­szy.

– Sły­sza­łam tę kry­tykę, umniej­sza­nie, pod­no­sze­nie głosu, gdy ojcu coś nie pa­suje, albo wy­mowną ci­szę, by po­ka­zać swoje nie­za­do­wo­le­nie. Zły dzień, hu­mory, to wy­da­wało mi się nor­malne, bo prze­cież za­wsze taki był i tak się za­cho­wy­wał. Oswo­iłam się z tym, przyj­mu­jąc jako coś zwy­kłego, i ak­cep­to­wa­łam. W końcu trzyma nas mi­łość, którą czu­jemy do uko­cha­nej osoby czy ro­dzica.

Aletta słu­chała słów Ju­lii, tak bar­dzo te­raz świa­do­mej. Wzru­szały smutne nuty w jej gło­sie świad­czące o po­go­dze­niu się z trudną sy­tu­acją, ale wy­wo­łu­jące jej żal. Cza­sem je­ste­śmy bez­radni wo­bec uczuć, dla­tego naj­bar­dziej ra­nią nas osoby, które da­rzymy czymś wię­cej. Nisz­czą in­nych, bo sami mają ubytki wy­nie­sione z ro­dzin­nych do­mów. Li­czy się za­trzy­ma­nie tego błęd­nego koła, by wła­sne ży­cie bu­do­wać na nowo, nie po­wie­la­jąc krzyw­dzą­cych sche­ma­tów.

– Ina­czej te­raz spoj­rza­łaś na ojca?

– Tak jak i na mamę – po­twier­dziła ze spo­ko­jem. – Zo­ba­czy­łam od­bi­cie lu­strzane sie­bie, mamę, która stara się za­do­wo­lić ojca, by prze­stał ma­ru­dzić, choć za­wsze było ja­kieś ale, za­wsze coś mu się nie po­do­bało. Wy­naj­dy­wał coś, by się przy­cze­pić i skry­ty­ko­wać, stwo­rzyć taką sy­tu­ację, która wzbu­dzi w ma­mie nie­po­kój. Wtedy był usa­tys­fak­cjo­no­wany. Mnie też pró­bo­wał za­ata­ko­wać.

– Co zro­bi­łaś?

– Za pierw­szym ra­zem by­łam zdu­miona, po­trze­bo­wa­łam chwili zro­zu­mie­nia, co się dzieje. Kry­tyka pa­dała z za­sko­cze­nia, wy­po­wie­dziana z ja­dem i szy­der­stwem. Po­wró­ciły do mnie po­dobne sy­tu­acje z prze­szło­ści, było to zna­jome. Jed­nak nie we­szłam w jego grę i od­ru­chowo zi­gno­ro­wa­łam, po­wstrzy­ma­łam emo­cje, by­łam spo­kojna jak ni­gdy.

– Co się wy­da­rzyło póź­niej?

– Był za­sko­czony, za­wie­sił się, nie wie­dząc, co zro­bić. Wy­co­fał się, chyba zo­ba­czył, że ze mną so­bie nie po­gra. Póź­niej jed­nak po­now­nie za­ata­ko­wał, i to bez po­wodu. Roz­ma­wia­li­śmy na ja­kiś mało ważny te­mat i wy­ra­zi­łam swoje zda­nie, z któ­rym się nie zgo­dził, wy­ty­ka­jąc mi nie­do­rzeczne ar­gu­menty i mnie kry­ty­ku­jąc, a na ko­niec po­wie­dział to, co i ja, sa­memu so­bie prze­cząc. Cho­dziło tylko o to, by wpro­wa­dzić nie­po­kój, upu­ścić tok­synę, która w nim jest. By­łam wy­koń­czona psy­chicz­nie, a na­za­jutrz wy­je­cha­łam. Po­trze­bo­wa­łam kilku dni, by wró­cić do rów­no­wagi.

– Ży­łaś kilka lat u boku osoby tok­sycz­nej, która czer­pała z cie­bie ener­gię i cię ata­ko­wała. Pod­nio­słaś się, Ju­lio, ale ko­lejne ataki i siła wło­żona w obronę po­wo­dują, że po­trze­bu­jesz dłuż­szej re­ge­ne­ra­cji. Cie­szę się jed­nak, że po­tra­fi­łaś się temu prze­ciw­sta­wić.

– Mo­głam od­pu­ścić, ale po­czu­łam złość na to, co ro­bił. To było tak ra­żące i bez­czelne, że nie mo­głam uwie­rzyć. Te­raz wszystko zro­zu­mia­łam. Ten wy­jazd był mi po­trzebny, by się o tym prze­ko­nać.

– W czym do­kład­nie się upew­ni­łaś?

– U Da­miana długo to od­rzu­ca­łam, bo jak można ko­goś ko­chać i go nisz­czyć. Wy­pie­ra­łam to, że by­łam w prze­mo­co­wym związku, wpraw­dzie bez wi­docz­nych si­nia­ków, ale z ra­nami w du­szy. Wi­dząc po­stę­po­wa­nie ojca, nie po­trze­bo­wa­łam tyle czasu, by za­ak­cep­to­wać przy­krą prawdę. Nie uspra­wie­dli­wiam już złych za­cho­wań, zwłasz­cza gdy jego słowa mnie zra­niły.

– Wi­dzę jed­nak, że coś jesz­cze nie daje ci spo­koju.

– Mama, chcia­ła­bym ją ostrzec, wy­zwo­lić i ule­czyć. Z dru­giej strony, to mój oj­ciec. Jak mam po­wie­dzieć jej: ucie­kaj, ra­tuj się, bo twoje liczne mi­greny są skut­kiem ży­cia z tok­syczną osobą? Ona tego nie zro­zu­mie. – Ju­lia po­czuła przy­tła­cza­jącą bez­rad­ność. – Poza tym mam do­pro­wa­dzić do roz­wodu ro­dzi­ców?

– To zro­zu­miałe, że masz sprzeczne od­czu­cia.

– Bo wcale nie chcę, by się roz­stali, a tym bar­dziej mó­wić ma­mie prawdy, by jej nie zra­nić, choć pew­nie i tak mi nie uwie­rzy. Sama z opo­rem to przyj­mo­wa­łam. Nie chcę być też tą, która znisz­czy jej świat.

– Co robi twoja mama?

– Jest księ­gową, a tata kie­rowcą i pro­wa­dzi firmę bu­dow­laną. Za­wsze wy­śmie­wał mamy do­ko­na­nia, to, że on wię­cej za­ra­bia mimo jej stu­diów. Pa­mię­tam, jak chciała na­pi­sać pracę dok­tor­ską, pla­no­wała zo­stać wy­kła­dowcą, ta­kie było jej ma­rze­nie. Za­wsze o tym wspo­mi­nała.

– Wiesz, dla­czego tego nie zro­biła?

Ju­lia po­ki­wała głową.

– Za­py­ta­łam ją o to, po­wo­dem był oj­ciec, uwa­żał, że tego nie po­trze­buje, że po­winna bar­dziej sku­pić się na ich związku i domu, nie na na­uce. Nie był za­do­wo­lony, więc zre­zy­gno­wała, a póź­nej po­ja­wi­łam się ja. Nie po­wie­działa, że ża­łuje, ale ła­two było to od­czy­tać.

Aletta usły­szała jej wes­tchnie­nie.

– Jak się z tym czu­jesz, Ju­lio?

– Jak po ko­lej­nej bi­twie, ale wiem, że ją wy­gra­łam, bo prze­sta­łam po­mi­jać to, co kłuje w oczy. Oj­ciec wy­peł­nił wszyst­kie punkty by­cia nar­cy­zem. Ro­biąc to, co Da­mian ro­bił ze mną.

– To­bie udało się wy­zwo­lić. Zna­la­złaś przy­czynę swo­jego złego sa­mo­po­czu­cia i za­gu­bie­nia.

– Tak, i już nie mu­szę za­do­wa­lać i speł­niać wy­ma­gań in­nych, tylko wła­sne.

– Nie tylko, Ju­lio, za­trzy­ma­łaś spi­ralę, w któ­rej by­łaś, mo­głaś wyjść za Da­miana i po­wie­lać da­lej ten tok­syczny sche­mat, co twoi ro­dzice. Mo­gły po­ja­wić się dzieci.

– A wy­cho­wane przez nar­cyza, w tym sa­mym kli­ma­cie umniej­sza­nia i kry­ty­ko­wa­nia, wy­ro­słyby na ła­twy cel dla ko­lej­nych osób, które by je nisz­czyły.

– Albo same zo­sta­łyby nar­cy­zami, bo pre­sja by­łaby zbyt silna, by psy­chicz­nie ją udźwi­gnąć. Osoby z za­bu­rze­niem oso­bo­wo­ści nar­cy­stycz­nej nie tylko wy­ma­gają od part­nera, ale od wszyst­kich wo­kół. Przy­ja­ciół, pra­cow­ni­ków, ca­łej ro­dziny, zwłasz­cza od wła­snych dzieci. Będą sta­wiać im co­raz wy­żej po­przeczki, nie­koń­czące się żą­da­nia, wpa­jać im, że nie są dość do­brzy, że mu­szą się sta­rać bar­dziej, by za­do­wo­lić przede wszyst­kim ro­dzica nar­cyza. Ko­biety czy męż­czyźni o tym za­bu­rze­niu chcą się chwa­lić wszyst­kim, czym tylko się da, a wła­sne dzieci nie mogą ob­ni­żać ich war­to­ści w oczach in­nych.

– To okrutne.

– Ale praw­dziwe. Taka osoba jest prze­ko­nana, że robi to w do­brej wie­rze, by było ide­al­nie, tak jak to so­bie wy­obra­ziła. Kto się prze­ciw­stawi, bę­dzie kry­ty­ko­wany i ata­ko­wany. W tym wzglę­dzie nic się nie zmieni. Każ­dego trak­tują jed­na­kowo.

– Bo to spek­takl jed­nego ak­tora. – Ju­lia za­cy­to­wała słowa wy­po­wie­dziane kie­dyś przez Alettę.

– On gra główną rolę, inni są dla niego, ni­gdy od­wrot­nie.

– Za­wsze sta­ra­łam się za­do­wo­lić ojca, ale ni­gdy mi się to nie udało.

– Już wiesz dla­czego.

– Wy­ma­gał, by moja uwaga sku­piła się na nim, by po­czuł się ważny i miał po­czu­cie kon­troli. – Ju­lia po­znała teo­rię i me­cha­ni­zmy, od­czu­wa­jąc to wcze­śniej na co dzień, w prak­tyce. – Mó­wi­łaś, że nar­cyz może zwieść na­wet osoby bez ta­kich ro­dzin­nych do­świad­czeń jak moje, na­wet osoby ze zdro­wych do­mów.

– To ich czar, a także nie­wie­dza in­nych po­zwa­lają im nisz­czyć drugą osobę. Naj­pierw do­sto­so­wują się do niej, de­kla­ru­jąc taką samą wi­zję ży­cia, ale po nie­dłu­gim cza­sie po­ka­zują swoją praw­dziwą twarz i po­trzebę za­spo­ko­je­nia swego po­czu­cia ni­skiej war­to­ści.

– Za­sta­na­wiam się, czy po­win­nam to tak zo­sta­wić.

Aletta po­pa­trzyła na Ju­lię z uśmie­chem, była osobą wraż­liwą i em­pa­tyczną, i mimo złych do­świad­czeń i wy­ko­rzy­sty­wa­nia nie utra­ciła tej do­broci.

– Mo­żesz zro­bić co­kol­wiek chcesz, Ju­lio. Pod­jąć dzia­ła­nie dla wła­snego su­mie­nia albo zo­sta­wić, co też nie bę­dzie złe. Cza­sem trudno nam kon­tro­lo­wać wła­sne ży­cie, a co do­piero za­pa­no­wać nad czy­imś. Ja­kie jest twoje?

Ju­lia uśmiech­nęła się nie­śmiało.

– Oka­zuje się, że może być szczę­śliwe.

– Ależ piękny mamy dzień!

Eryka po­pa­trzyła przez okno na roz­świe­tlone słoń­cem niebo. Fi­rankę od­chy­lał wiatr, wpra­sza­jąc się cie­płem do wnę­trza. Od­wró­ciła się i spoj­rzała na męż­czy­znę, który po­ja­wił się w progu z dwiema fi­li­żan­kami kawy. Ku­szący za­pach roz­szedł się po sy­pialni.

– Je­rzy, jak mi z tobą do­brze.

Uśmiech­nął się, po­da­jąc ko­bie­cie fi­li­żankę i wi­dząc jej ra­do­sne oczy.

– Nie­biań­ska dla cie­bie, że­byś po­czuła się jak w nie­bie.

– Sło­dzisz od rana, czyli to bę­dzie do­bry dzień.

Eryka sta­nęła na pal­cach i po­ca­ło­wała Je­rzego w usta.

Byli parą od nie­dawna, ale wciąż się z tym oswa­jała, nie mo­gąc uwie­rzyć w taką nie­spo­dziankę od losu. Na ra­zie utrzy­my­wali to w ta­jem­nicy, bo mimo że zmiany się do­ko­nały, oni po­trze­bo­wali roz­waż­nego po­stę­po­wa­nia.

– Nad czym roz­my­ślasz? – za­py­tał Je­rzy, od­czy­tu­jąc każdą emo­cję wy­pi­saną na twa­rzy Eryki.

Usie­dli na oszklo­nym ta­ra­sie, spo­koj­nie roz­po­czy­na­jąc nowo bu­dzący się dzień. To była ce­le­bra­cja, która ich po­łą­czyła. Za­częło się od są­siedz­kiej zna­jo­mo­ści, ich domy po­ło­żone były obok sie­bie, od­dzie­lone ni­skim pło­tem. Je­rzy jako wdo­wiec wpro­wa­dził się z córką, by za­cząć wszystko od nowa. Przez lata po­zna­wali się i za­przy­jaź­nili. Eryka miała męża i dwóch na­sto­let­nich sy­nów, jed­nak wszystko po­woli się u niej kru­szyło i zmie­niało, kiedy jej mąż od­szedł do ko­chanki, nisz­cząc ich utrwa­loną przez lata co­dzien­ność, a Je­rzy był obok, by po­dać jej po­mocną dłoń. Nic już nie mo­gło być ta­kie samo, na­wet gdy mąż po­sta­no­wił wró­cić.

– Na­pi­sa­łam po­zew roz­wo­dowy, te­raz tylko mu­szę omó­wić go z Ada­mem. W końcu może się nie zgo­dzić na tryb bez orze­ka­nia o wi­nie.

– Prze­cież dla niego bę­dzie to naj­lep­sze wyj­ście. To po jego stro­nie leży wina, reszta to tylko kon­se­kwen­cje jego de­cy­zji.

Je­rzy chciał być obiek­tywny, ale z tru­dem mu to przy­cho­dziło. Za­le­żało mu na Eryce, po­ko­chał ją już kilka lat temu, nie tylko za to, co zro­biła dla jego córki, ob­da­rza­jąc ją tro­ską i ko­bie­cym wspar­ciem w ży­ciu bez matki, ale głów­nie za to, jaką wspa­niałą ko­bietą była. Wcze­śniej nie są­dził, by to skryte ma­rze­nie mo­gło się speł­nić i by mógł ją mieć tylko dla sie­bie. Do­stał jed­nak swoją szansę i ją wy­ko­rzy­stał, nie za­mie­rza­jąc wy­pu­ścić jej z rąk.

– Le­piej za­ła­twić to w po­ro­zu­mie­niu i ze spo­ko­jem – pró­bo­wał uza­sad­nić swoje sta­no­wi­sko.

– Mamy re­la­cję ko­le­żeń­ską. Wy­daje się, że osią­gnę­li­śmy względną rów­no­wagę, i my­ślę, że zgo­dzi się na po­lu­bowne za­ła­twie­nie sprawy, ina­czej bę­dzie da­lej chuj­kiem.

Je­rzy ro­ze­śmiał się na ten wul­ga­ryzm w ustach Eryki, lu­biła cza­sem rzu­cić gru­bym sło­wem, ro­biąc to z klasą i na­tu­ral­no­ścią. Była ży­wio­łowa. A przede wszyst­kim to jego ko­bieta w bu­rzy, która po­tra­fiła przy­cią­gnąć go swoim pło­mie­niem i po­zwo­lić mu się przy nim ogrzać.

– Po­ga­dasz z nim i się do­wiesz, ale py­ta­nie jest inne: dla­czego wciąż tego nie zro­bi­łaś?

– Szu­kam wła­ści­wego mo­mentu. – Czuła, że go nie prze­ko­nała, za do­brze się znali. Uwiel­biała jego zmy­słowy uśmiech, lek­kie wy­gię­cie warg i spo­kój w oczach, który na nią dzia­łał. Łą­czyła ich przy­jaźń, coś wię­cej niż po­żą­da­nie. – No do­brze... Oba­wiam się jego re­ak­cji.

– Roz­wód jest z mo­jego po­wodu?

– Nie! Jest... Ro­zu­miem – po­wie­działa, lu­biąc jego rze­czowe po­dej­ście. – Po­win­nam to była zro­bić, za­nim po­szłam z tobą do łóżka. Naj­pierw po­sprzą­tać ten baj­zel w swoim ży­ciu. To już nie była ro­dzina, tylko marna sztuka, w któ­rej ak­to­rzy na­wet nie udają, że po­tra­fią grać.

– Czego na­prawdę się bo­isz?

– Tego, że coś się spier­ni­czy, a jest tak do­brze.

Eryka uśmiech­nęła się, bo mimo tych obaw w du­szy czuła się szczę­śliwa. Jesz­cze nie­dawno uwa­ża­łaby to za nie­moż­liwe. Za­częło się zmie­niać, gdy zgło­siła się na te­ra­pię do Aletty. Psy­cho­te­ra­peutka po­tra­fiła do niej do­trzeć i spo­wo­do­wać, że prze­pra­co­wała to, co ją nisz­czyło, a za­równo syn­drom ko­biety po­rzu­co­nej, jak i kry­zys wieku śred­niego za­częły bled­nąć i mniej od­dzia­ły­wać na jej ży­cie. Roz­kwi­tła ni­czym kwiat pod do­ty­kiem słońca, na­brała od­wagi i po­sta­no­wiła pójść za gło­sem, który po­łą­czył ją z Je­rzym.

– Nie po­zwo­limy na to, ja nie po­zwolę.

– Ja tym bar­dziej. – Po­pa­trzyła mu w oczy z na­głym po­sta­no­wie­niem. Bu­dzące się mię­dzy nimi uczu­cie było świeże, na­bie­rało sił, chciała jed­nak je chro­nić na­wet przed wła­snymi wąt­pli­wo­ściami. – Zro­bię to. Już czas.

Je­rzy nie chciał na Eryce ni­czego wy­mu­szać. Cze­kał tyle lat, więc mógł po­cze­kać jesz­cze tro­chę, ale zda­wał so­bie sprawę, że dłuż­sze ukry­wa­nie się nie wcho­dzi w grę, tym bar­dziej że nic złego nie ro­bili.

– Do­kładkę? – za­pro­po­no­wał.

– Z pa­pie­ro­sem?

– Przy­po­mi­nam ci, że rzu­ci­li­śmy.

– Tylko że z kawą tak do­brze sma­kuje.

– Obie­ca­li­śmy Ja­go­dzie.

– Twoja córka jest w War­sza­wie, więc nas nie przy­ła­pie.

– Cie­szę się, że cię mam, Eryko.

– Bo po­cie­szę cię po wy­jeź­dzie córki na stu­dia. – Mru­gnęła z roz­ba­wie­niem.

– Nie chciał­bym wpaść w syn­drom pu­stego gniazda, a ty po­tra­fisz za­jąć moją uwagę. Może masz jesz­cze chwilę...

– Nie! Co­kol­wiek przy­szło ci do głowy, niech wy­pa­ruje. Ty idziesz do swo­jej pracy, a ja do ka­fe­te­rii.

– Gdy­byś zmie­niła zda­nie... – urwał, gdy na­chy­liła się, by po­ca­ło­wać go w usta.

– O czym tylko ma­rzysz, ale póź­niej.

Eryka szy­ko­wała się do pracy. Za­trzy­mała się przy oknie i po­pa­trzyła na swój dom. Był do­kład­nie taki, jak chciała, two­rzyła jego wi­zję z ra­do­ścią i mi­ło­ścią, nie­stety, pod jego da­chem nie­wiele tych uczuć prze­trwało, ulot­niły się wraz z mi­ja­ją­cymi po­rami roku. Ubo­le­wała nad stratą tego, co było kie­dyś do­brze uło­żoną co­dzien­no­ścią, ewo­lu­cja się jed­nak do­ko­nała, choć nie ona dała jej po­czą­tek. Do­sto­so­wała się, pró­bo­wała ra­to­wać to, co mo­gła, ale z cza­sem zro­zu­miała, że w końcu trzeba po­my­śleć o so­bie.

– Pięk­nego dnia, ko­cha­nie. – Je­rzy otwo­rzył jej drzwi i od­pro­wa­dził do auta, pi­lo­tem otwie­ra­jąc bramę. Po czym jesz­cze pod wpły­wem im­pulsu za­gar­nął ko­bietę w ra­miona i po­ca­ło­wał.

Eryka upew­niła się, że za­słu­guje na wszystko, co naj­lep­sze, zwłasz­cza na Je­rzego, który pa­trzył na nią z taką czu­ło­ścią i po­żą­da­niem.

– Myśl o mnie, Je­rzyku – rzu­ciła za­lot­nie i rap­tem spo­waż­niała, do­strze­gł­szy auto męża i jego sa­mego, sie­dzą­cego za kie­row­nicą, jak pa­trzył w ich stronę. Za­sty­gła, wi­dząc, że wy­siada z auta i do nich pod­cho­dzi. Je­rzy stał obok bez ru­chu, jak za­wsze za­cho­wu­jąc spo­kój.

– Po­wi­nie­nem po­gra­tu­lo­wać? – za­py­tał Adam, pa­trząc na prze­mian na żonę i są­siada.

– Dzień do­bry, Ada­mie – przy­wi­tał się Je­rzy.

– Cóż, je­śli masz szczere in­ten­cje, to tak.

Eryka znała każdy gry­mas męża, jego uśmiech nie był szczery, tym bar­dziej że w oczach doj­rzała urazę. Zde­cy­do­wa­nie nie spodo­bało mu się to, co zo­ba­czył.

– Nie chwa­li­łaś się... – Adam sku­pił wzrok na żo­nie.

– Chyba nie mam ta­kiego obo­wiązku.

– Je­ste­śmy na­dal mał­żeń­stwem.

– To tylko for­mal­ność. – Eryka wi­działa, że po­now­nie go za­sko­czyła.

Uśmiech Adama, a ra­czej jego na­miastka, cał­kiem znikł.

– Ja ci swego czasu po­wie­dzia­łem o swoim odej­ściu.

– O swo­jej ko­chance – po­pra­wiła go twar­dym gło­sem. – Ale do­piero wtedy, gdy zde­cy­do­wa­łeś się do niej odejść. Zde­cy­do­wa­nie po fak­cie... mężu.

– Wró­ci­łem.

– Chwalmy pana – rzu­ciła z iro­nią, zi­ry­to­wana, że po­now­nie do tego wra­cają. Nie ro­zu­miała, po co to robi, są­dziła, że już to prze­pra­co­wali i za­koń­czyli wza­jemne żale. – Nie ma to już zna­cze­nia, bo to prze­szłość, ale skoro już wiesz, to... przy­go­to­wa­łam wnio­sek roz­wo­dowy bez orze­ka­nia o wi­nie.

– Ro­zu­miem... Masz ra­cję, trzeba w końcu pod­jąć de­cy­zję. – Adam po­pa­trzył na Je­rzego. – Za­wsze by­łeś bli­sko mo­jej żony, pa­mię­tam te wa­sze schadzki na pa­pie­rosa czy po­ranną kawę na twoim ta­ra­sie – rzu­cił jakby mi­mo­cho­dem.

– Eryka wie­działa, gdzie mnie zna­leźć, zwłasz­cza gdy zo­stała po­rzu­cona i po­trze­bo­wała po­mocy – od­po­wie­dział Je­rzy ze spo­ko­jem.

Ko­bieta po­czuła się zdez­o­rien­to­wana, zwłasz­cza że nie tak pla­no­wała za­ła­twić sprawę z mę­żem. Nie są­dziła, że przyj­mie to z ta­kim chło­dem.

– My­ślę, że uda nam się za­ła­twić to w po­ko­jo­wych wa­run­kach – wtrą­ciła, prze­ry­wa­jąc męż­czy­znom wy­mianę groź­nych spoj­rzeń. – Pa­no­wie, bez po­je­dyn­ków, są prze­re­kla­mo­wane. Ada­mie, cie­szę się, że już wiesz, i tym szyb­ciej to za­ła­twimy. Je­rzy, wi­dzimy się wie­czo­rem.

Roz­luź­niła się do­piero po prze­je­cha­niu kilku prze­cznic, ale za­ra­zem do­szła do jej świa­do­mo­ści obawa przed kon­se­kwen­cjami swo­ich de­cy­zji.

Nad­mor­skim dep­ta­kiem spa­ce­ro­wały tłumy. Niósł się gwar i plusk wody z fon­tanny, roz­sie­wa­ją­cej kro­ple na gra­ni­towe płyty. Ko­ło­brze­skie wy­lane z brązu Ma­riany za­trzy­my­wały tu­ry­stów, bez ru­chu po­zu­jąc do zdjęć. Rzeźby mew w róż­nych od­sło­nach można było spo­tkać w kilku czę­ściach mia­sta.

Do­koła pa­no­wała at­mos­fera bez­tro­ski i swo­body. Znad mo­rza niósł się za­pach let­niej bryzy, mie­sza­jąc się z wo­nią słod­kich przy­sma­ków z licz­nych bu­dek z prze­ką­skami. Eryka chło­nęła kli­mat miej­sca, już z da­leka do­strze­ga­jąc ka­fe­te­rię; na jej ta­ra­sach przed zie­lo­nym bu­dyn­kiem usta­wiono sto­liki i le­żaki, na któ­rych roz­go­ścili się klienci Pta­szyny.

Na­zwa, jaką wy­brała, ide­al­nie ko­ja­rzyła się z ma­łym ptasz­kiem, po­trze­bu­ją­cym czu­ło­ści i czasu na roz­wi­nię­cie skrzy­deł, a także z miej­scem, gdzie można na­brać sił i po­czuć się bez­piecz­nie. Zgrało się ono z kli­ma­tem oto­cze­nia, ja­kie wy­kre­owała dzięki po­mocy in­nych.

Po­czuła spo­kój, choć jesz­cze tak nie­dawno była ko­bietą zdra­dzoną, opusz­czoną i sa­motną, zu­peł­nie nie­pa­su­jącą do rze­czy­wi­sto­ści, jaką do­piero co stwo­rzyła. Zmiany na­stę­po­wały dra­stycz­nie, ale gdy tylko od­wa­żyła się po­pro­sić o po­moc, w jej ży­cie wtar­gnęło słońce. Prze­szła przez wiele zwąt­pień, dra­ma­tów i roz­pa­czy, jed­nak dziś już mocno stą­pała po ziemi, a w jej oto­cze­niu zro­biło się tłoczno od przy­chyl­nych i bli­skich jej lu­dzi.

Eryka miała nie tylko Je­rzego i jego silne ra­mię, które pod­trzy­mało ją w chwili naj­gor­szego upadku, ale też zy­skała przy­ja­ciółki. Jedną z nich była Ju­lia, dziew­czyna, do któ­rej wy­cią­gnęła po­mocną dłoń, gdy ta naj­bar­dziej tego po­trze­bo­wała, tym sa­mym zy­sku­jąc jej wdzięcz­ność i przy­jaźń. W tam­tym trud­nym cza­sie obie po­mo­gły so­bie na­wza­jem, zwłasz­cza że Ju­lia po tok­sycz­nym związku czuła się za­gu­biona i nie­pewna, Eryka zaś pra­gnęła po­czuć się znów po­trzebna i dla ko­goś ważna.

Miała też na­sto­let­nich sy­nów, z któ­rymi na nowo od­zy­skała do­bry kon­takt. Bała się, jak za­re­agują na jej zwią­zek z są­sia­dem. Lu­bili i do­brze znali Je­rzego, ale te­raz, po dziw­nej re­ak­cji Adama, ni­czego już nie była pewna.

Po