Kobieta w deszczu ebook i audiobook

An­nie Sta­chow­skiej za do­broć, którą ma w so­bie.

Ko­chana, la­taj!

„Ten, kto ko­cha, bez­u­stan­nie daje”.

Olga To­kar­czuk

1

Nie po­winna była tego ro­bić; to za­kra­wało na prze­kro­cze­nie upraw­nień, lecz czyż do­bro pa­cjenta nie było waż­niej­sze?

To­nąc w sza­ro­ściach bu­dzą­cego się dnia, Aletta sta­nęła przed ka­mie­nicą. Nad Ko­ło­brze­giem za­wi­sły cięż­kie chmury, wy­czu­wało się w po­wie­trzu za­pach mo­rza i desz­czu, który za chwilę zmo­czy mia­sto. Pod­nio­sła głowę, jesz­cze się wa­ha­jąc. Na tle zi­mo­wego nieba spo­strze­gła nie­pa­su­jący ru­chomy punkt. Mio­tany wia­trem, zbli­żał się ku niej, z każdą chwilą po­tęż­nie­jąc. Czer­wony ba­lon w kształ­cie serca. Mi­nął ją i po­le­ciał da­lej. Uświa­do­miła so­bie, że dziś są wa­len­tynki.

„Mi­łość krąży wo­kół nas, jej ma­gia kie­ruje na­szym ży­ciem”, po­my­ślała. „Cza­sem za­lewa nas falą nie­szczęść, a cza­sem szczę­ścia”. Aletta nie­ustan­nie ją ba­dała, wciąż po­szu­ku­jąc na nią wzoru.

Pchnęła cięż­kie drzwi ka­mie­nicy, zo­sta­wia­jąc za sobą wąt­pli­wo­ści. Wspięła się na naj­wyż­sze pię­tro i ostroż­nie za­pu­kała. Nic się nie wy­da­rzyło, ale ad­res się zga­dzał. Miała go od za­ufa­nej osoby, wy­da­wało się, że to naj­lep­sza agen­cja w mie­ście, tylko ona mo­gła jej po­móc.

Na­ci­snęła nie­cier­pli­wie klamkę i we­szła do miesz­ka­nia, jak się oka­zało, prze­ro­bio­nego na biuro. Przy­wi­tała się gło­śno i mi­nęła ciemny ko­ry­tarz. Drgnąw­szy, cof­nęła się o krok i zo­ba­czyła przed sobą wy­so­kiego męż­czy­znę; jego twarz ją prze­ra­ziła. Mru­gnęła zdez­o­rien­to­wana, nie wie­dząc, co my­śleć. Nie tego się spo­dzie­wała.

– Słu­cham? – za­py­tał.

– Dzień do­bry. Czy do­brze tra­fi­łam? Do agen­cji de­tek­ty­wi­stycz­nej?

– Tak, do­brze. O czym świad­czy szyld wi­szący na ka­mie­nicy.

– Nie za­uwa­ży­łam... – wy­mam­ro­tała. – Jest za mało wi­doczny. – Po­pa­trzyła nie­pew­nie w jedno oko męż­czy­zny i tę­czówkę w od­cie­niu sza­ro­ści, wo­kół dru­giego wi­doczny był obrzęk. Pół jego twa­rzy mocno na­pu­chło, znie­kształ­ca­jąc kon­tury. Bo­lało od sa­mego pa­trze­nia.

– Kto po­trze­buje wspar­cia, ten nas znaj­dzie – od­parł sen­ten­cjo­nal­nie męż­czy­zna, po czym przyj­rzał się ko­bie­cie: nie­wy­so­kiej, kru­chej, z szopą krę­co­nych wło­sów oka­la­ją­cych drobną twarz i się­ga­ją­cych brody. – Coś nie tak? – do­dał z nie­po­ko­jem. – Mam coś na twa­rzy? – Wie­dział, że nie zro­bił do­brego wra­że­nia swoim nie­co­dzien­nym wy­glą­dem. Nie po­wi­nien był w ogóle być dziś w biu­rze, miał się pod­dać re­kon­wa­le­scen­cji po ostat­niej spra­wie, tak przy­kro od­bi­ja­ją­cej się na jego twa­rzy, ale nie mógł usie­dzieć w domu. Dwóch pra­cow­ni­ków jesz­cze się nie po­ja­wiło, za­ła­twiali sprawy na mie­ście. Były wa­len­tynki. Przy­pusz­czał, że cały świat tkwi w oko­wach mi­ło­ści, spę­dza­jąc ten dzień na przy­go­to­wa­niach. Jak się oka­zało, nie wszy­scy.

Aletta nie wie­działa, czy żar­tuje, czy nie, bo ostat­nie słowa wy­po­wie­dział z za­ska­ku­jącą po­wagą.

– Nie spo­dzie­wa­łam się ta­kiego wi­doku – od­rze­kła. – Szu­kam pry­wat­nego de­tek­tywa.

– Cóż, może na niego nie wy­glą­dam, ale nim je­stem.

Po­sta­no­wiła mu nie su­ge­ro­wać, że w ogóle nie wy­gląda. Wzbu­dził jej cie­ka­wość, tym bar­dziej że nie wy­tłu­ma­czył ani oka, ani twa­rzy; ba! zu­peł­nie to po­mi­nął.

– To się świet­nie składa – po­wie­działa. – Po­trze­buję wspar­cia w de­li­kat­nej spra­wie. – Mó­wiąc to, cały czas mu się przy­glą­dała. Za­sta­na­wiała się, jak wy­gląda bez opu­chli­zny.

– W ta­kim ra­zie przejdźmy do mo­jego biura – rzekł.

Aletta ru­szyła za męż­czy­zną, mi­nęła roz­le­głą prze­strzeń z kil­koma biur­kami i anek­sem ku­chen­nym. Ni­kogo in­nego tam nie było. Na biur­kach pię­trzyły się stosy pa­pie­rów i te­czek. Jej uwagę zwró­ciła kor­kowa ta­blica wi­sząca na ścia­nie. Męż­czy­zna prze­pu­ścił ją w drzwiach przo­dem.

– Przy­szłam za wcze­śnie? – spy­tała.

– Dziś nie li­czy­li­śmy na na­wał klien­tów – od­parł. – Święto mi­ło­ści – po­śpie­szył z wy­ja­śnie­niem, gdy się zo­rien­to­wał, że nie zro­zu­miała.

– Ach, tak. – Wszedł­szy do biura, i tu się ro­zej­rzała. Wnę­trze wy­da­wało się cał­kiem zwy­czajne, bez żad­nych ozdób, ot stół, a przy nim krze­sła, w sze­regu przy ścia­nie stały szafy. W za­sięgu wzroku nie do­strze­gła ni­czego oso­bi­stego. – Po­win­nam się była przed­sta­wić – po­wie­działa. – Aletta Ró­żań­ska, psy­chia­tra i psy­cho­te­ra­peutka. – Kiedy wy­cią­gnęła dłoń, zdała so­bie sprawę, że się za­wa­hał.

– Se­ba­stian Wy­socki. – Ujął jej rękę, sku­pia­jąc się na oczach i pró­bu­jąc z nich coś wy­czy­tać.

– Coś nie tak? Mam coś na twa­rzy? – za­py­tała bez iro­nii, gdy te­raz i on się jej przy­glą­dał. Scho­wała ko­smyk ciem­nych, krę­co­nych wło­sów za ucho i usia­dła na krze­śle, które wska­zał.

– Nie, nic, wszystko w po­rządku, choć wiem, że wy w wa­szej pro­fe­sji na każ­dego coś znaj­dzie­cie. – Za­jął krze­sło po prze­ciw­nej stro­nie. Do­strzegł na jej szyi łań­cu­szek; kształt za­wieszki go za­sko­czył. Był to mały ze­ga­rek kla­sycz­nego typu, wska­zy­wał pra­wi­dłową go­dzinę. Nie­wiele osób no­siło ta­kie ozdoby, ko­bieta za­ska­ki­wała też stro­jem. Ubrana w za duży o dwa roz­miary szary płaszcz, sze­ro­kie spodnie i adi­dasy na pod­wyż­szo­nej po­de­szwie, zda­wała się ulotna; wra­że­nie to po­tę­go­wała ci­sza, z jaką sta­wiała kroki. Kru­chość jej szyi pod­kre­ślał biały golf.

– Ja­kieś nie­miłe do­świad­cze­nia? – za­ga­iła.

– O nie! – za­pro­te­sto­wał, zna­jąc do­brze ten ton. – Tu­taj ja za­daję py­ta­nia. Więc z czym pani do mnie przy­cho­dzi? – za­py­tał, zmru­żył po­wieki, przy­glą­da­jąc się wni­kli­wie jej po­staci i pró­bu­jąc od­gad­nąć cel wi­zyty. Nie no­siła ob­rączki, co oczy­wi­ście nie da­wało gwa­ran­cji, że nie ma męża. Oce­niał, że była tuż po trzy­dzie­stce, do tego nie­za­leżna i ak­tywna za­wo­dowo. Nie wy­czu­wał w niej zde­ner­wo­wa­nia jak u więk­szo­ści osób, które przy­cho­dziły po po­moc do biura. Wi­dział jed­nak wa­ha­nie.

Aletta po­czuła się nie­swojo, bo to zwy­kle z jej ust pa­dało to py­ta­nie.

– Ro­zu­miem, że na­sza roz­mowa jest po­ufna – rze­kła. – Za­cho­wu­je­cie dla sie­bie ta­jem­nice swo­ich klien­tów.

– Oczy­wi­ście, chyba że do­ty­czy to czynu za­bro­nio­nego. A do­ty­czy?

– Nie, skądże – od­parła, ża­łu­jąc w du­chu, że mało prze­ko­nu­jąco. – Cho­dzi o mo­jego pa­cjenta.

– Pa­cjenta? – za­in­te­re­so­wał się de­tek­tyw i od­ru­chowo od­chy­lił na krze­śle, jakby się chciał od­su­nąć. Ko­bieta wy­da­wała się nie­groźna, ale wie­dział, że ze względu na wy­ko­ny­wany za­wód ma stycz­ność z naj­roz­ma­it­szymi za­gro­że­niami i ludz­kimi błę­dami. – Z tego, co wiem, to psy­cho­te­ra­peuci też mają w ko­dek­sie za­cho­wa­nie ta­jem­nicy le­kar­skiej.

– Tak, ale ta sprawa jest wy­jąt­kowa.

– Pa­cjent o tym wie? – W jego to­nie po­brzmie­wała po­dejrz­li­wość.

– Tak, współ­pra­cu­jemy.

Se­ba­stian nie­śpiesz­nie ob­ser­wo­wał, jak drob­nymi dłońmi chwyta pa­smo wło­sów i okręca je w pal­cach. Mimo że tkwiła nie­ru­chomo, to wła­śnie zdra­dzało jej zde­ner­wo­wa­nie. Bar­dziej od­sło­niła twarz, wy­raź­niej te­raz do­strzegł jej mały, pro­sty nos i kształtne usta.

– Więc o co cho­dzi?

– Po­pro­si­ła­bym o zro­zu­mie­nie i obiek­ty­wizm, to dla mnie bar­dzo ważne. – Wy­chwy­ciła jego drobny ruch głową na znak zgody, nie­wiele, ale mu­siało jej na ra­zie wy­star­czyć. – Mój pa­cjent prze­ja­wia sze­reg za­cho­wań da­ją­cych pod­stawę do dia­gnozy za­bu­rze­nia pa­ra­no­icz­nego, żywi po­dej­rze­nia wo­bec wszyst­kich do­okoła, na­wet wła­snej żony.

– Cza­sem to zdrowy ob­jaw, w moim za­wo­dzie nie­jed­no­krot­nie się co do tego prze­ko­na­łem.

– Ko­bieta wy­daje mu się w pełni od­dana, są mał­żeń­stwem od kilku lat. Bog­dan jest sześć­dzie­się­cio­lat­kiem, ona jest kilka lat od niego młod­sza. Można ich okre­ślić mia­nem usta­bi­li­zo­wa­nego mał­żeń­stwa. Ataki pa­ra­no­iczne za­częły się po jego wy­padku, spadł ze scho­dów na klatce w ich bloku. Ni­czego z tego dnia, jak twier­dzi, so­bie nie przy­po­mina, cierpi na za­nik pa­mięci. Żona prze­ra­żona tym, jak się za­cho­wuje, po­sta­no­wiła zmie­nić oto­cze­nie. Przy­je­chali do na­szego mia­sta ze Szcze­cina. Za­trzy­mali się w ośrodku wcza­so­wym, li­cząc na po­prawę. Nie­stety, prze­świad­cze­nie, że ktoś go stale śle­dzi i czyha na jego ży­cie, na tyle się na­si­liło, że żona umie­ściła go na na­szym od­dziale psy­chia­trycz­nym.

– Czy nie ma na to le­ków?

– Nie poj­muje pan, ja mu wie­rzę. Bog­dan się czuje za­gro­żony, bo ktoś wy­rzą­dził mu nie­za­wi­nioną krzywdę i może po­now­nie to uczy­nić.

Na te słowa Se­ba­stian osłu­piał.

– Ja­sne... – wy­mam­ro­tał. – Ile lat pra­cuje pani w tym za­wo­dzie?

Nie tego się spo­dzie­wała. Se­ba­stian Wy­socki wprost za­su­ge­ro­wał, by skon­sul­to­wała to z psy­chia­trami, nim on się po­dej­mie zle­ce­nia. Na nic się zdały jej za­pew­nie­nia o swo­jej wie­lo­let­niej pracy w za­wo­dzie, o la­tach na­uki, stu­dio­wa­nia na psy­chia­trii i póź­niej na psy­cho­te­ra­pii. Z za­wo­dem miała do czy­nie­nia od naj­młod­szych lat, usta­wicz­nie ba­dała psy­chikę i za­cho­wa­nia, choć o tym aku­rat mu nie wspo­mniała, nie chcąc się znów na­ra­zić na su­ge­stię, że to z nią jest coś nie tak. Kie­ro­wała się in­tu­icją oraz na­bytą przez lata wie­dzą i do­świad­cze­niem, a te zdo­była dzięki swemu men­to­rowi.

Dok­tor Za­krzew­ski był zna­nym psy­chia­trą i psy­cho­te­ra­peutą, jesz­cze do nie­dawna or­dy­na­to­rem od­działu w szpi­talu, czło­wie­kiem z wie­lo­let­nimi suk­ce­sami w tej dzie­dzi­nie. Nie­stety od­szedł nie­spo­dzie­wa­nie na za­wał, po­grą­ża­jąc ją i oto­cze­nie w smutku i ża­ło­bie. Nie mo­gła się po­go­dzić ze stratą nie tyle wy­bit­nego spe­cja­li­sty, ile wie­lo­let­niego przy­ja­ciela, na któ­rego za­wsze mo­gła li­czyć.

Do­skwie­rała jej iry­tu­jąca bez­rad­ność, nie mo­gła po­jąć tak nie­pro­fe­sjo­nal­nego za­cho­wa­nia męż­czy­zny. Prośbę o jego wy­szu­ka­nie wy­słała do po­li­cjanta, który był nie­gdyś jej pa­cjen­tem, to on ją skie­ro­wał do agen­cji Wy­soc­kiego. Na­pi­sała zwięźle w kilku zda­niach, co o nim my­śli, i po­pro­siła o ko­goś in­nego, kto bę­dzie się kie­ro­wał fa­chową wie­dzą i zro­zu­mie­niem.

Mi­nęła most, pod któ­rym pły­nęła Par­sęta. Ciemne wody rzeki bu­rzyły się od wia­tru wie­ją­cego znad mo­rza. W cen­trum mia­sta roz­brzmie­wał zgiełk prze­jeż­dża­ją­cych aut; uwagę przy­ku­wały wi­tryny skle­pów to­nące w czer­wieni ba­lo­ni­ków i ozdó­bek w serca. Ten ra­do­sny kli­mat nie współ­grał z szarą aurą dnia, a tym bar­dziej z sa­mo­po­czu­ciem Aletty.

Przy­śpie­szyła kroku, czu­jąc, że za­raz lu­nie. Na nie­bie sza­ro­ści ob­ło­ków prze­cho­dziły płyn­nie w ciemne, oło­wiane, skłę­bione masy, ni­sko wi­szące nad mia­stem. Do­cho­dząc do sta­rej czę­ści Sta­rówki, po­czuła pierw­szą kro­plę, która spa­dła jej na czoło i spły­nęła po po­liczku. Na­stępna ude­rzyła ją w głowę.

Aletta wbie­gła na schody ka­wia­renki i wkrótce skryła się w jej cie­ple, de­lek­tu­jąc się za­pa­chem świeżo pie­czo­nego cia­sta. Za­mó­wiła kawę, pa­trząc, jak za oknami sza­leje na­wał­nica. Wzięła na­pój na wy­nos, ale przez strugi desz­czu przy­sia­dła przy sto­liku, cze­ka­jąc, aż mi­nie ulewa. Chwy­ciła w dło­nie ze­ga­rek za­wie­szony na łań­cuszku i spraw­dziła, ile czasu jej zo­stało do spo­tka­nia z klientką. Nie de­ner­wo­wała się se­sją; na każ­dym spo­tka­niu czuła się z pa­cjen­tem jak ryba w wo­dzie; stre­so­wała się ra­czej miej­scem, w któ­rym się miała od­być.

Spo­strze­gł­szy, że gwał­towny deszcz ustał, Aletta opu­ściła ka­wia­renkę z kub­kiem cie­płej kawy w ręce. W po­wie­trzu uno­siły się pę­dzone wia­trem zbłą­kane kro­ple. Miała rap­tem kilka mi­nut na do­tar­cie do ulicy Gra­nicz­nej, do ga­bi­netu, który po śmierci men­tora prze­szedł na jej wła­sność.

Mo­kra od desz­czu wspięła się po trzech scho­dach i po chwili otwo­rzyła klu­czem drzwi ga­bi­netu psy­cho­te­ra­peu­tycz­nego. Nad nimi wciąż wi­siał szyld z da­nymi jej men­tora. Od­wró­ciła wzrok, nie chcąc się tym te­raz zaj­mo­wać. Wy­czuła la­wendę, która miała koić zmy­sły, resztki olejku sto­ją­cego w szkla­nym na­czy­niu na la­dzie ma­łej re­cep­cji. Na ko­ry­ta­rzu oto­czyła ją ci­sza prze­ty­kana szep­tem du­żego ze­gara, jego wa­ha­dło mia­rowo ko­ły­sało się na boki. To też nie było przy­pad­kowe: sie­dzący na krze­słach klienci, ocze­ku­jący na se­sję z psy­cho­te­ra­peutą, mo­gli pod­da­wać się jego mi­łemu uwo­dze­niu, a przy oka­zji wy­ci­szać wraz z każdą od­mie­rzaną przez niego se­kundą.

Nie była w ga­bi­ne­cie od śmierci jego wła­ści­ciela. Dok­tor Bo­gusz Za­krzew­ski – Bo, jak go na­zy­wała – od­szedł bez słowa po­że­gna­nia, ot, jed­nego dnia roz­ma­wiała z nim jak za­wsze pod­czas prze­rwy na kawę na od­dziale szpi­tala, a dru­giego już go nie było. Nie przy­szedł do pracy ani się nie po­ka­zał w miej­scach do­brze im zna­nych. Śmierć miała wo­bec niego inne plany. Aletta wciąż to prze­ży­wała. Wie­działa, jak wy­glą­dają ko­lejne etapy ża­łoby, pod­dała się jej z wiarą, że póź­niej bę­dzie le­piej, po­zwa­la­jąc so­bie na płacz, roz­terki i wspo­mnie­nia. Nie mo­gła nic uczy­nić poza za­ak­cep­to­wa­niem straty, poza po­go­dze­niem się z nie­unik­nio­nym, tyle tylko, że na­wet na to wciąż nie po­tra­fiła się zdo­być.

Ża­łob­nicy na po­grze­bie Bo – w więk­szo­ści jego byli pa­cjenci – to do niej pod­cho­dzili zło­żyć kon­do­len­cje. Wie­dzieli, jak mocna łą­czyła ich więź. Jego ro­dzina – dwóch młod­szych braci z żo­nami i dziećmi w po­dob­nym wieku – trak­to­wała ją chłodno, tak zresztą jak Bo­gu­sza, któ­rego bli­scy uwa­żali za dzi­waka, zwłasz­cza że nie oże­nił się, a swoje ży­cie i czas po­świę­cił pa­cjen­tom.

Rów­nież na cmen­ta­rzu kon­se­kwent­nie ją igno­ro­wali. Ona też do nich nie po­de­szła, czu­jąc nie­chęć, która przy­brała na sile przy od­czy­ty­wa­niu te­sta­mentu. Oka­zało się, że Bo prze­pi­sał na nią wszystko, co po­sia­dał, łącz­nie z oszczęd­no­ściami na kon­cie, z ga­bi­ne­tem na par­te­rze w ka­mie­nicy i miesz­ka­niem miesz­czą­cym się na naj­wyż­szym pię­trze tego sa­mego bu­dynku.

W po­ko­iku so­cjal­nym wy­tarła włosy w ręcz­nik. Spę­dziła tu tak wiele go­dzin, że znała na pa­mięć układ po­miesz­czeń i każdy kąt. Od za­wsze czuła się tu bez­piecz­nie, jak u sie­bie, bra­ko­wało wszakże naj­waż­niej­szego: jej men­tora. Znała go od dzie­ciń­stwa.

Wiele razy za­sta­na­wiała się nad tym, dla­czego jej zo­sta­wił wszystko, co po­sia­dał. Prze­cież do­brze wie­dział, jak za­re­agują jego młodsi bra­cia. Po wyj­ściu od no­ta­riu­sza od razu jej za­po­wie­dzieli, że tak tego nie zo­sta­wią i ro­dzina od­zy­ska ma­ją­tek po ich bra­cie.

Upiła łyk kawy, szu­ka­jąc mimo woli we­wnętrz­nej siły, by wejść do ga­bi­netu. Pchnęła lekko drzwi i sta­nęła w progu. Do­pa­dły ją na­tych­miast dawne ob­razy, gdy prze­sia­dy­wali tu z men­to­rem wiele go­dzin, oma­wia­jąc naj­róż­niej­sze przy­padki i kon­sul­tu­jąc się w roz­ma­itych spra­wach. Był jej ostoją, wy­rocz­nią, nie­wy­czer­pa­nym źró­dłem wie­dzy, choć z cza­sem się to zmie­niło, to on się ra­dził jej. Są­dziła z po­czątku, że ją spraw­dzał, ale wie­lo­krot­nie ją za­pew­niał, że go prze­go­niła, że miała do za­wodu nie tylko po­wo­ła­nie, ale i wie­dzę. Te­raz bar­dzo pra­gnęła w to wie­rzyć.

Usil­nie ją na­ma­wiał do otwar­cia wła­snego ga­bi­netu, do prze­ję­cia ini­cja­tywy i stwo­rze­nia swo­jego miej­sca, a tym sa­mym ugrun­to­wa­nia wła­snej po­zy­cji. Od­ma­wiała, są­dząc, że nie jest jesz­cze na to go­towa, że przyj­dzie jesz­cze od­po­wiedni czas. Dzia­łała na tak wielu róż­nych po­lach, miała etat na od­dziale psy­chia­trycz­nym w szpi­talu, udzie­lała się w gru­pach su­per­wi­zyj­nych, przyj­mo­wała w po­radni. Na­zy­wała się wol­nym strzel­cem, uwa­żała, że wciąż zdo­bywa wie­dzę i że wła­sny ga­bi­net nie­po­trzeb­nie za­ko­twi­czy ją w miej­scu; z pew­no­ścią dą­żyła do tego, taki miała cel, ale kie­dyś, nie te­raz. Śmierć men­tora zmu­siła ją do zmiany pla­nów, w końcu jego spu­ści­zna do cze­goś zo­bo­wią­zy­wała.

Dziś Aletta roz­po­czy­nała wła­sną prak­tykę. Oto za­czy­nał się dla niej nowy etap ży­cia, nie­stety wkra­czała w niego bez swego przy­ja­ciela.

Cof­nęła się na ko­ry­tarz, usły­szaw­szy dźwięk otwie­ra­nych drzwi. Zo­ba­czyła w progu ja­kie­goś mło­dego męż­czy­znę. Wy­czy­tała z jego twa­rzy zde­ner­wo­wa­nie.

– Dzień do­bry, w czym mogę po­móc? – rzu­ciła na po­wi­ta­nie, gdy po­chy­lił głowę, nie mó­wiąc słowa.

– Dzień do­bry.

– Pan na se­sję?

Aletta znała pa­cjen­tów men­tora, ale tego chło­paka nie roz­po­zna­wała. Za­sta­na­wiała się, czy aby nie przyj­dzie do niej któ­ryś z jego pa­cjen­tów, wiele przy­pad­ków i ich drogę le­cze­nia znała, wie­działa jed­nak, że nić, która łą­czy te­ra­peutę z pa­cjen­tem, jest wy­jąt­kowa, że nie spo­sób ich ot tak prze­jąć. Z każ­dym z osobna mu­siała wy­pra­co­wać wła­sne po­ro­zu­mie­nie, za­słu­gu­jąc na za­ufa­nie.

– Może in­nym ra­zem – burk­nął nie­grzecz­nie męż­czy­zna, po czym od­wró­cił się i wy­szedł.

Aletta po­de­szła do drzwi i spoj­rzała przez szybę za nie­zna­jo­mym. Z jego za­cho­wa­nia mo­gła wy­wnio­sko­wać, że do­kądś się śpie­szył, acz­kol­wiek naj­bar­dziej nur­to­wało ją py­ta­nie, ja­kiej po­trze­bo­wał po­mocy.

Ode­pchnęła od sie­bie tę myśl, wie­dząc, że musi się przy­go­to­wać. Za kilka mi­nut miała przyjść klientka.

Za­pa­trzyła się w mo­rze, nic so­bie nie ro­biąc z desz­czu, który bił mia­rowo w jej roz­ło­żony pa­ra­sol. Po­trze­bo­wała chwili na od­dech, gwał­tow­nego szumu fal, który za­głu­szyłby dud­niące my­śli i upo­rczywe zwąt­pie­nie.

Ju­lia ro­zej­rzała się, spo­glą­da­jąc w stronę Ka­mien­nego Szańca, bu­dynku po­ło­żo­nego tuż przy plaży; od­wró­ciła głowę w prze­ciwną stronę, po le­wej do­strze­ga­jąc od­da­loną la­tar­nię mor­ską i molo wy­bie­ga­jące da­leko w mo­rze. Sku­piła się jed­nak na miej­scu, w któ­rym była, stała przy Mor­skim Oku, po­rzu­co­nym drew­nia­nym bu­dynku w kształ­cie li­tery L pod­sy­pa­nym przez tony pia­sku. Od­po­wia­dały za nie zi­mowe wi­chury i fale wdzie­ra­jące się na brzeg. Roz­ta­czało się przed nią mo­rze, za­stę­pu­jąc jej drogę jak w praw­dzi­wym ży­ciu, gdzie czuła, że do­szła do mo­mentu, w któ­rym już nie mo­gła po­su­wać się na­przód. Ugrzę­zła w miej­scu, cał­kiem tak jak w nad­mor­skim, wil­got­nym pia­sku, za­sta­na­wia­jąc się, w którą stronę skie­ro­wać kroki, co wy­brać, by uwol­nić się od nie­po­koju, który ją tra­wił od środka.

Deszcz ude­rzał w ta­flę wody. Na brzegu przy­sia­dły mewy, nie re­agu­jąc, gdy pod­pły­wała ku nim fala i za­le­wała ich płe­twia­ste stopy. Stały nie­ru­chomo, ze spo­ko­jem, nie wy­ka­zu­jąc naj­mniej­szego za­in­te­re­so­wa­nia oto­cze­niem. Przez chwilę im tego za­zdro­ściła, ona nie po­tra­fiła się wy­zwo­lić od szar­pią­cych nią emo­cji, od ne­ga­tyw­nych my­śli nisz­czą­cych jej każdy dzień. Za­męt w gło­wie od­bi­jał się na jej związku i ży­ciu, nie da­wała już so­bie z tym rady. Wie­dziona im­pul­sem, w nie­zgo­dzie na ból, zgło­siła się na od­dział psy­chia­tryczny w szpi­talu i po­pro­siła o szybką po­moc, ale przede wszyst­kim o za­pew­nie­nie, że nie jest z nią aż tak źle.

Ko­bieta, z którą się wtedy wdała w roz­mowę, miała krę­cone włosy, była drobna i nie­wy­soka. Uwagę zwra­cało spoj­rze­nie jej ciem­nych, by­strych oczu; biła z nich ja­kaś nie­okre­ślona na­dzieja. Ton jej głosu rów­nież koił, od razu czuło się przy niej le­piej. Ich spo­tka­nie miało się za chwilę za­cząć i Ju­lia się za­sta­na­wiała, czy to na pewno do­bry krok.

Opu­ściła plażę i skie­ro­wała się w stronę mia­sta. Mi­nąw­szy plą­ta­ninę uli­czek, za­trzy­mała się w końcu przed ka­mie­nicą z ad­resu i od­czy­tała szyld. Prze­mknęło jej przez głowę, jak do­szło do tego, że nie umiała za­pa­no­wać nad sobą ani sa­mo­dziel­nie od­zy­skać rów­no­wagi. Tych i in­nych py­tań kłę­biło się w niej mnó­stwo, na żadne nie znaj­do­wała do­brej od­po­wie­dzi – i dla­tego tu przy­szła, szu­ka­jąc po­mocy.

We­szła do na­grza­nego wnę­trza, z lu­bo­ścią od­gra­dza­jąc się od chłodu z ze­wnątrz. Z pa­ra­sola spły­wały ka­skady kro­pel. Wsu­nęła go w sto­jak, z pe­dan­te­rią sku­pia­jąc się na po­szcze­gól­nych czyn­no­ściach. Ściany po­miesz­cze­nia po­kry­wała ciemna ta­peta we wzorki; do­pa­trzyła się na niej kwia­tów. W rogu stał wy­soki ze­gar, obok lampa, która rzu­cała wpraw­dzie słabe świa­tło, ale roz­pra­szała mrok idący z ze­wnątrz od sza­ro­ści oło­wia­nego nieba.

Po­wie­siła kurtkę na wie­szaku i nie wie­dząc, co da­lej po­cząć, czy usiąść i po­cze­kać, czy ru­szyć na po­szu­ki­wa­nia te­ra­peutki, ob­ró­ciła kilka razy bran­so­letką na nad­garstku. Usły­szała do­bie­ga­jące skądś szu­ra­nie, skie­ro­wała się w jego stronę. Prze­mie­rzyła ko­ry­tarz i mi­nąw­szy po dro­dze drzwi do za­mknię­tych po­koi, po­de­szła do uchy­lo­nych, skąd niósł się ha­łas.

Jej oczom uka­zała się ko­bieta, ta sama, którą spo­tkała na od­dziale; prze­su­wała aku­rat me­bel, jej twarz za­kry­wały włosy. Ju­lia nie wie­działa, jak się za­cho­wać, nie tego się spo­dzie­wała.

– A, jest pani! Dzień do­bry. – Aletta uśmiech­nęła się, pro­stu­jąc. – Chcia­łam, by tu było bar­dziej po­spo­li­cie. Mój men­tor Bo miał swoje od­wieczne przy­zwy­cza­je­nia, my­ślę, że nie zmie­nił tu nic od mo­mentu pierw­szej se­sji z klien­tem. – Ro­zej­rzała się po cięż­kim, mrocz­nym wnę­trzu, z re­ga­łami wy­peł­nio­nymi książ­kami po su­fit i ciemną ta­petą na ścia­nach. W ga­bi­ne­cie na ho­no­ro­wym miej­scu stało sze­ro­kie biurko, opo­dal dwa fo­tele ze sto­licz­kiem i ko­zetką. Bli­żej, w cen­trum po­koju, po­sa­do­wiono wy­godny we­lu­rowy szez­long w ko­lo­rze ciem­nej sza­ro­ści; to z nim wła­śnie mo­co­wała się Aletta, pró­bu­jąc go prze­su­nąć. Ga­bi­net przy­po­mi­nał oso­bo­wość men­tora – sta­teczny, bez­pieczny i skryty w cie­niu. – Przy­zwy­cza­iłam się do tego wy­stroju, ale czas się tu chyba za­trzy­mał. Nie są­dzi pani?

– Jak­bym cof­nęła się do lat dzie­więć­dzie­sią­tych – przy­znała Ju­lia z lek­kim uśmie­chem. Na­pię­cie wy­raź­nie ją opu­ściło. Nie miała po­ję­cia, czemu się tak stre­so­wała, prze­cież przy­szła tu z wła­snej woli. Wy­da­wało jej się, że jest ko­bietą pewną sie­bie, że po­trafi za­rzą­dzać ludźmi, skąd więc to za­wi­ro­wa­nie, dla­czego od dłuż­szego czasu roz­sy­py­wała się na drobne ka­wałki, z co­raz więk­szym tru­dem zbie­ra­jąc się w ca­łość?

– Wła­śnie. Ko­zetka dawno już ode­szła do la­musa, choć men­tor Bo uwa­żał, że ma być sza­blo­nowo. Lu­dzie, któ­rzy przy­cho­dzili tu na se­sje, mieli swoje wy­obra­że­nie, a on nie chciał ich za­wieść. Uwa­żał, że speł­nie­nie wi­zji klienta wy­woła w nim spo­kój i doda mu pew­no­ści sie­bie.

– Nie wie­dzia­łam, czego się spo­dzie­wać. Ocze­ki­wa­łam ra­czej bia­łych ścian, ste­ryl­no­ści i mi­ni­ma­li­zmu. – Ju­lia po­wio­dła wzro­kiem po dro­bia­zgach, ta­kich jak gra­mo­fon sto­jący na ni­skim sto­liczku, fi­ku­śna lampka usta­wiona na bla­cie biurka i ciemne ko­tary, tłu­miące blask i tak już sza­rego dnia.

– Wo­la­łaby pani po­roz­ma­wiać w ja­snym ga­bi­ne­cie?

– Nie, nie! Wtedy po­czu­ła­bym się jak wię­zień na prze­słu­cha­niu, za­nadto wy­sta­wiona na świa­tło. Po­dej­ście pani men­tora bar­dziej mnie prze­ko­nuje. Chyba nie­wiele bym tu zmie­niła. – Młoda ko­bieta za­ob­ser­wo­wała u sie­bie ko­lejną rzecz: wy­da­nie opi­nii na ja­kiś te­mat spra­wiało jej kło­pot, kie­dyś z ła­two­ścią mó­wiła to, co my­śli i czuje, te­raz się oba­wiała, jak to zo­sta­nie ode­brane, bała się kry­tyki.

– W ta­kim ra­zie za­pra­szam. Fo­tel, ko­zetka, co­kol­wiek pani wy­biera i jak bę­dzie wy­god­nie.

To po­wie­dziaw­szy, uśmiech­nęła się i wy­cią­gnęła do ko­biety dłoń. Po­znały się na od­dziale, tam spo­tkały się po raz pierw­szy, wie­działa jed­nak, że gdy do głosu do­cho­dzą silne emo­cje, wiele rze­czy umyka.

– Aletta Ró­żań­ska, psy­cho­te­ra­peutka – do­dała.

– Ju­lia Ochota. Pa­cjentka? Tak się po­win­nam okre­ślać?

– Klientka brzmi no­wo­cze­śniej. Tro­chę żar­to­wa­łam z tą ko­zetką, acz­kol­wiek jakby pani wo­lała... – Aletta bacz­nie ob­ser­wo­wała Ju­lię wa­ha­jącą się, gdzie usiąść. Oce­niała, jak re­aguje i jak za­cho­wuje się w bła­hej roz­mo­wie, wtedy wła­śnie naj­wię­cej zdra­dzamy o so­bie i co naj­waż­niej­sze, za­po­mi­namy o sa­mo­kon­troli. – Prze­pra­szam, że za­czy­namy na­szą zna­jo­mość od urzą­dza­nia wnętrz, ale mój men­tor Bo, tak mi bli­ski, od­szedł nie­spo­dzie­wa­nie, zo­sta­wia­jąc mi w spadku ten ga­bi­net. Pró­buję się w nim od­na­leźć bez niego, choć to trudne. Wy­daje mi się wciąż, jakby wy­szedł na chwilę. Po­my­śla­łam o zmia­nach, bo za­wsze po­wta­rzał, że je­ste­śmy inni i po­win­ni­śmy to ma­ni­fe­sto­wać, by za­zna­czyć swą obec­ność. Upie­rał się, że to wol­ność dana nam wraz z ży­ciem.

– Wy­razy współ­czu­cia. Prawdę mó­wiąc, tego wła­śnie po­trze­bo­wa­łam, nie­zo­bo­wią­zu­ją­cej roz­mowy cho­ciażby o ko­zetce. – Po czym usa­do­wiła się na niej i po­pa­trzyła w okno z szarą fi­raną, która na­wet w sło­neczny dzień mu­siała ha­mo­wać pro­mie­nie słońca. – Jest tylko ry­zyko, że za­snę.

– A jed­nak fo­tel. Kawy? Her­baty? A może wody?

– Woda wy­star­czy. Czyli to już? – Nie­po­kój Ju­lii na nowo się wzmógł. Usia­dła w fo­telu, czu­jąc, jak na­pi­nają się jej mię­śnie.

– Już? A... se­sja. Nie, jesz­cze chwi­leczkę. – Aletta wy­szła po szklanki i wodę, które znaj­do­wały się w re­cep­cji. Men­tor za­trud­niał do po­mocy za­ufaną pa­nią Irenkę, eme­rytkę, która przy­cho­dziła tu na go­dziny; dbała o kwiaty, od­bie­rała te­le­fony i pa­rzyła kawę, czę­sto też przy­no­siła cia­sto wła­snej ro­boty. Wraz z jego śmier­cią ode­szła na do­bre, tłu­ma­cząc się ko­niecz­no­ścią za­dba­nia o zdro­wie.

– Jak mam się do pani zwra­cać? – Ju­lia upiła łyk wody, zwil­ża­jąc su­che usta.

– Jak pani chce. To pani po­winna się tu czuć kom­for­towo. Może być po imie­niu. – Przej­ście na „ty” z pa­cjen­tem jest za­bro­nione. Nie po­winno się prze­kra­czać gra­nicy pa­cjent–te­ra­peuta, ale Aletta wo­lała na­giąć za­sady dla szyb­szego po­zy­ska­nia za­ufa­nia i przej­ścia do roz­wią­za­nia pro­blemu. To ją naj­bar­dziej w tym za­wo­dzie fa­scy­no­wało.

– W ta­kim ra­zie po­pro­szę po imie­niu. Od dziecka na nie re­aguję, więc niech tak zo­sta­nie. – Uśmiech­nęła się, ale za­raz przy­ga­sła.

– Masz po­czu­cie hu­moru, to świet­nie, Ju­lio.

– Wy­pada, by te­ra­peuta był na „ty” z klien­tem?

– Ach, to za­leży od nas. I tylko od nas. Wy­obraź so­bie, Ju­lio, że we­szłaś do bańki, ta­kiego swo­jego pry­wat­nego sank­tu­arium, i że ja w nim tylko tym­cza­sowo gosz­czę. Nic z niej nie wy­cho­dzi ani też do niej nie wcho­dzi. To bę­dzie na­sza wła­sna próż­nia cza­sowa, bę­dziesz się znaj­do­wać w niej wy­łącz­nie ty i twoje emo­cje – po­zwo­lisz im dojść do głosu – oraz in­tu­icja, któ­rej wy­słu­chasz. Ni­czego wię­cej na ra­zie nie po­trze­bu­jesz.

– Brzmi do­brze. – Ju­lia mru­gnęła parę razy, czu­jąc wzbie­ra­jące pod po­wie­kami łzy.

– Chcia­ła­bym, że­byś się tu po­czuła bez­piecz­nie. Bę­dziemy pra­co­wać nad kru­chą ma­te­rią: nad twoją wraż­li­wo­ścią. Ale naj­pierw mu­simy się le­piej po­znać. Za­czy­namy!

– Jak ci mi­nął dzień, Ju­lio? – za­gad­nęła Aletta, za­czy­na­jąc roz­mowę od stan­dar­do­wego py­ta­nia. Ob­rzu­ciła ko­bietę uważ­nym spoj­rze­niem. Klientka miała blond włosy się­ga­jące ra­mion i dys­kretny ma­ki­jaż. Ubrana była w białą ko­szulę i ciemne schludne spodnie. „Pierw­sze wra­że­nie się li­czy”, po­my­ślała Aletta. Od razu na­szki­co­wała w gło­wie jej rys psy­cho­lo­giczny, chcąc do­trzeć do tego, co we­wnątrz. W Ju­lii wy­czu­wało się opa­no­wa­nie i dy­stans. Kiedy spo­tkały się pierw­szy raz na od­dziale, była to­tal­nie roz­bita i wy­cień­czona.

– Do­brze, choć wy­pa­truję wio­sny – szep­nęła z no­stal­gią.

– Od­po­wie­dzia­łaś od­ru­chowo. Z two­imi od­czu­ciami nie­wiele ma to wspól­nego. – Aletta spo­strze­gła, że za­sko­czyła ko­bietę. – Chcę cię, Ju­lio, le­piej po­znać i stąd moje py­ta­nie. Po­cząt­kowo na­sze spo­tka­nia po­trak­tu­jemy jak kon­sul­ta­cje, do­brze? Usta­limy, co się dzieje i nad czym trzeba bę­dzie po­pra­co­wać.

– Oczy­wi­ście, to brzmi sen­sow­nie. – Spe­szyła się, przez chwilę mil­cząc. – Pra­cuję w piz­ze­rii, te­mat po­gody jest uni­wer­salny. – Wzru­szyła ra­mio­nami. – Fak­tycz­nie, tak to mo­gło za­brzmieć.

– Czym się do­kład­nie zaj­mu­jesz?

– Wszyst­kim. Księ­go­wo­ścią, za­ku­pami, kel­ne­ro­wa­niem, sprzą­ta­niem. Za­wsze jest coś do zro­bie­nia. Na po­czątku, za­nim zna­leź­li­śmy z na­rze­czo­nym pra­cow­ni­ków do kuchni, i tam po­ma­ga­łam. Stwo­rzy­li­śmy piz­ze­rię od pod­staw, sama ma­lo­wa­łam ściany i ją urzą­dza­łam. – Uśmiech­nęła się do wspo­mnień.

– Lu­bisz to?

Dziew­czyna się za­wa­hała.

– Tak, sporo się dzieje, wo­kół wciąż jest mnó­stwo lu­dzi, każdy dzień jest inny.

– To było twoim ce­lem? Pro­wa­dze­nie re­stau­ra­cji?

– Nie, skąd. To ma­rze­nie mo­jego na­rze­czo­nego. Po­mo­głam mu w jego re­ali­za­cji, ja mia­łam inne plany, ale gdy po­sta­no­wi­li­śmy być ra­zem, wszystko się zmie­niło.

– Dużo o nim mó­wisz, dla­tego za­py­tam, czym on się zaj­muje. Do­brze zro­zu­mia­łam, że pro­wa­dzi­cie ra­zem re­stau­ra­cję?

– On nią za­rzą­dza.

Aletta ocze­ki­wała szcze­gó­łów, ja­kie­goś wy­raź­niej­szego po­działu obo­wiąz­ków, ale ni­czego ta­kiego się nie do­cze­kała.

– Spo­tka­ły­śmy się na od­dziale, na­sza roz­mowa trwała krótko, dla­tego cie­szę się, że przy­szłaś.

– Dla mnie była ogrom­nie ważna. Bar­dzo mi po­mo­głaś w tam­tej chwili. Dzię­kuję. – Ju­lia za­ci­snęła po­wieki, chcąc po­wstrzy­mać na­pły­wa­jące łzy. Przy­po­mniała so­bie tamto za­gu­bie­nie. Sta­nął jej przed oczami ob­raz sie­bie, tego, jak ża­ło­śnie mu­siała wtedy wy­glą­dać. Dzięki Alet­cie mo­gła ode­tchnąć z ulgą, zy­skać pew­ność, że nie jest z nią aż tak źle, jak uwa­żała.

– Mam na­dzieję, że po­mogę bar­dziej. Ile trwa ten stan nie­po­koju, Ju­lio? Jak my­ślisz, kiedy się za­czął?

– Nie mam po­ję­cia. Za­wsze by­łam spo­kojna, opa­no­wana, zrów­no­wa­żona, a te­raz targa mną nie­usta­jąca huś­tawka emo­cji. Cza­sem mie­wam lep­sze dni, cza­sem gor­sze, i nie wiem, od czego to za­leży. Rano je­stem w świet­nym hu­mo­rze, po po­łu­dniu wpa­dam w przy­gnę­bie­nie, a wie­czo­rem za­le­wam się łzami. Mój na­rze­czony kiep­sko to znosi. Czy to jest de­pre­sja?

– Nie śpieszmy się z dia­gnozą. Tym bar­dziej że za szybko dziś przy­le­piamy tę łatkę; za czę­sto krąży ona w na­szym świe­cie. – Aletta uśmiech­nęła się z tro­ską. – Czy kie­dy­kol­wiek pod­da­łaś się te­ra­pii?

– Ni­gdy, za­wsze by­łam zdrowa.

– A te­raz się tak nie czu­jesz?

– Wła­śnie to so­bie uświa­do­mi­łam, że kie­dyś było zde­cy­do­wa­nie le­piej, by­łam spo­kojna, ra­do­sna, nie wiem... kilka lat temu? Trudno mi wska­zać datę, może to wina tego, że po­świę­ci­łam się pracy, obo­wiąz­kom, że nie mam już tyle siły.

– Na pewno do tego doj­dziemy. To bę­dzie je­den z na­szych punk­tów. Sama o tym zde­cy­do­wa­łaś? Żeby po­pro­sić o po­moc?

– Nikt mi tego nie za­su­ge­ro­wał. To była moja de­cy­zja. – Ju­lia po­pa­trzyła na swoje dło­nie, nie­spo­koj­nie spla­ta­jąc palce. – Ale ro­bię to dla Da­miana, dla na­szego związku, bo mój nie­sta­bilny stan wpływa na na­sze re­la­cje.

– Długo je­ste­ście ze sobą?

– Pięć lat. Da­mian jest star­szy ode mnie dwa lata. Miesz­kamy ze sobą i pla­nu­jemy ślub, te­raz jed­nak mamy na gło­wie waż­niej­sze rze­czy niż wy­datki na we­sele i wspólne miesz­ka­nie. Da­mian ma­rzy o otwar­ciu pre­sti­żo­wej re­stau­ra­cji przy sa­mym brzegu mo­rza. To jest na ra­zie nasz cel.

– A co jest ważne dla cie­bie?

– Cza­sami sama już nie wiem, czego chcę.

– Spró­bu­jemy po­szu­kać od­po­wie­dzi i na to py­ta­nie – za­pew­niła Aletta uspo­ka­ja­jąco, wy­czu­wa­jąc ner­wo­wość klientki.

– Może, kiedy wy­zdro­wieję, od­po­wiedź sama do mnie przyj­dzie.

– Nie myśl o so­bie jak o cho­rej, to zde­cy­do­wa­nie za szybko.

– Kiedy można to stwier­dzić?

– Nie ja to zro­bię, Ju­lio, tylko ty, ja ci w tym tylko po­mogę. Ra­zem zo­ba­czymy, co ci w du­szy gra, która struna fał­szuje. Po na­szej pierw­szej roz­mo­wie wy­klu­czy­łam po­ważne za­bu­rze­nia, nie za­gra­żasz ani so­bie, ani in­nym. To się dzieje w to­bie i mu­simy to od­kryć.

Ju­lia roz­luź­niła się i za­częła o so­bie opo­wia­dać. O ro­dzi­nie, o jej ro­dzin­nym domu w Gry­fi­cach, o ro­dzeń­stwie. Roz­sia­dła się w wy­god­nym fo­telu, a słowa same po­pły­nęły jej z ust. Z tą chwilą prze­stała się dy­stan­so­wać, uwie­rzyła w bańkę, w któ­rej po­czuła się bez­pieczna.

Słu­cha­jąc jej, Aletta ki­wała głową, za­da­wała ko­lejne py­ta­nia, cza­sem się uśmie­chała, bo Ju­lia zmie­niała się, mó­wiąc o róż­nych oso­bach i miej­scach. Mi­mika, po­dob­nie jak wzrok, na­tych­miast zdra­dzała jej emo­cje i od­czu­cia. Nie pil­no­wała się, nie dbała o efekt, jaki wy­wiera jej opo­wieść; była jak otwarta księga i to wła­śnie za­czy­nało Alettę mar­twić. „Serce na dłoni” brzmi szla­chet­nie, nie każdy ma jed­nak wo­bec nas po­ko­jowe za­miary.

– Chcia­łam za­miesz­kać w Ko­ło­brzegu, to tu pla­no­wa­łam za­cząć swą do­ro­słą przy­godę. Trudno mnie było za­trzy­mać, gdy coś po­sta­no­wi­łam. Stu­dio­wa­łam tu­ry­stykę, zna­la­złam pracę w re­cep­cji w ośrodku wcza­so­wym. Mia­łam od­ważne plany, ape­tyt na zdo­by­wa­nie co­raz wyż­szych sta­no­wisk. Po pro­stu chcia­łam.

– Co się zmie­niło od tam­tego czasu?

– Ży­cie zwe­ry­fi­ko­wało moje plany. – Ju­lia umil­kła, jej en­tu­zjazm przy­gasł. – Po­zna­łam moją mi­łość, Da­miana. To był przy­pa­dek, lecz od po­czątku ro­zu­mie­li­śmy się bez słów.

Aletta wy­czy­tała z oczu Ju­lii szczere uczu­cie, a z jej słów od­da­nie. Po­pa­trzyła na ze­ga­rek sto­jący mię­dzy książ­kami, mało wi­doczny za ple­cami klien­tów. Men­tor Bo za­wsze po­świę­cał każ­demu klien­towi go­dzinę na roz­mowę, ona też nie chciała jej za­nadto prze­dłu­żać, za­mę­czać pa­cjenta. Z psy­cho­te­ra­peutą i pa­cjen­tem mu­siało być jak z pierw­szą randką – mu­siała się po­ja­wić ochota na ko­lejną.

Czas się skur­czył, ale Ju­lia ją za­fa­scy­no­wała. To była od za­wsze jej sła­bość – pra­gnie­nie od­kry­cia tego, co szwan­kuje w dru­gim czło­wieku, co jest po­wo­dem do nie­po­koju i zmar­twień. Po­szu­ki­wa­nia od­by­wały się tylko w la­bi­ryn­cie my­śli pa­cjenta, co wy­da­wało się tym więk­szym wy­zwa­niem. Stało za tym za­ło­że­nie, że na­sze emo­cje i uczu­cia są jak je­dwabna nić, która przez to­czące się wo­kół ży­cie z ła­two­ścią wpada w drga­nia, wy­wo­łu­jąc cza­sami efekt tsu­nami – efekt, nad któ­rym nie po­tra­fimy sami za­pa­no­wać. Wy­maga czasu, by go wy­ci­szyć, by prze­stał po­ru­szać na­szym świa­tem.

– Za­wsze mó­wią, że jak już opo­wia­dać o so­bie hi­sto­rię, to trzeba za­cząć od po­czątku. Opo­wiedz mi: jak się po­zna­li­ście? – „Jesz­cze jedno py­ta­nie i ko­niec”, obie­cy­wała so­bie Aletta. Wy­brała już trzy drogi, trzy od­po­wie­dzi, któ­rymi będą po­dą­żać, by się prze­ko­nać, która leży naj­bli­żej prawdy i z czym tak na­prawdę zmaga się Ju­lia. Jedno było pewne: czuła się w jej to­wa­rzy­stwie do­brze, a in­tu­icja ni­gdy jej nie za­wo­dziła.

– Była wtedy wio­sna, piękna wio­sna nad mo­rzem.

– Julka, mu­sisz iść się z nim spo­tkać, prze­trzy­mać go, bo ja się tro­chę spóź­nię.

– Mal­wina, na pewno chcesz to zro­bić? Je­steś tego pewna? – Julka o mało nie wy­pu­ściła te­le­fonu z rąk, sły­sząc prośbę przy­ja­ciółki. Ra­zem wy­naj­mo­wały miesz­ka­nie, bo obie po­cho­dziły z od­le­głych miast. Po­znały się na pierw­szych za­ję­ciach, na któ­rych usia­dły obok sie­bie, to było po­ro­zu­mie­nie od pierw­szego słowa.

– Już czas. Je­stem pełna na­dziei, wiem, że rand­ko­wa­nie przez in­ter­net stwa­rza ry­zyko, ale po­zna­łam go, wiem, co to za czło­wiek. Na­sze dłu­gie roz­mowy przez te­le­fon wiele mi o nim po­wie­działy. Czas na przej­ście na wyż­szy po­ziom i spo­tka­nie na żywo, w końcu mu­szę go zo­ba­czyć.

– Nie chcia­ła­bym, że­byś się roz­cza­ro­wała.

– Ja też, ale kurczę, nie sły­szę dzwon­ków alar­mo­wych, tylko po­trzebę, by po­su­nąć się da­lej.

Ju­lia po­czuła za­raź­liwy opty­mizm przy­ja­ciółki. Je­śli tak ma wy­glądać mi­łość, to też chciała ją po­czuć, do­świad­czyć, jak to jest od­dać się dru­giej oso­bie, ko­muś, kto staje się dla nas ca­łym świa­tem, otrzy­mu­jąc w za­mian wspar­cie i czu­łość. Tak ja­wiło się jej praw­dziwe uczu­cie.

– On też chce się spo­tkać?

– Tylko cze­kał, aż to za­pro­po­nuję. Czuję, że je­ste­śmy so­bie pi­sani. Idź do ka­wiarni, Julka, i przy­trzy­maj go dla mnie. Niech mi cza­sem nie zwieje.

– Skoro tego chcesz, zro­bię wszystko, co w mo­jej mocy. Po­dzi­wiam cię, że prze­ję­łaś ini­cja­tywę.

– Cho­dzi ci o to, że zde­cy­do­wa­łam się wejść na grupę dla sin­gli w Ko­ło­brzegu? Ty sama po­win­naś to zro­bić. Po mo­jej randce ze szczę­śli­wym za­koń­cze­niem wrzucę na grupę re­ko­men­da­cję.

– Może pójdę za twoim przy­kła­dem?

– Zuch dziew­czyna.

Ju­lia po­pa­trzyła na za­chód słońca, wio­senny spek­takl na­tury, który ozda­biał świat mocą ko­lo­rów ja­rzą­cych się na po­wierzchni po­fał­do­wa­nego mo­rza. Po­pa­trzy­łaby dłu­żej, chło­nąc wi­dok tar­czy za­nu­rza­ją­cej się w fa­lach, ale zo­bo­wią­zała się speł­nić prośbę przy­ja­ciółki.

Pchnęła drzwi re­stau­ra­cji po­ło­żo­nej tuż przy nad­mor­skim dep­taku. Za­pach je­dze­nia roz­bu­dził jej ape­tyt, przez cały dzień nie­wiele zja­dła. Za­ję­cia i praca w re­cep­cji po­chła­niały jej cały czas, wie­rzyła jed­nak, że cele są do osią­gnię­cia. Miała skryte ma­rze­nia i siłę do ich speł­nie­nia.

Mal­wina nie miała zdję­cia swo­jego ta­jem­ni­czego wy­brańca, była to randka w ciemno. Ju­lia za­jęła wolny sto­lik przy oknie i za­mó­wiła wodę, zer­ka­jąc na ze­ga­rek. De­ner­wo­wała się, choć to nie ona była tą, która cze­kała na mi­łość swego ży­cia. Uro­dzona opty­mistka, miała we­wnętrzne prze­ko­na­nie, że gdzieś tam czeka na nią coś do­brego, co w od­po­wied­nim mo­men­cie przy­nie­sie jej szczę­ście.

Ob­ser­wo­wała przez okno dep­tak, tu­ry­ści mie­szali się z miesz­kań­cami, a więk­szość kie­ro­wała się w stronę mola, nie chcąc prze­ga­pić wie­czor­nego wi­do­wi­ska. Po­czuła na so­bie czyjś wzrok i od­wró­ciła się, gdy koło jej sto­lika za­trzy­mał się męż­czy­zna.

– Do­bry wie­czór – przy­wi­tał się. – Czeka pani na ko­goś?

Ju­lia nie zdo­łała ukryć za­sko­cze­nia, nie­zna­jomy zro­bił na niej wra­że­nie.

– Tak – wy­du­siła, przy­po­mi­na­jąc so­bie, po co tu jest i kogo ma przed oczami. – Cze­kam.

– Na To­ma­sza?

– To pan? – spy­tała z dziw­nym ża­lem.

– Ża­łuję, że nie. Nie spo­dzie­wa­łem się tak pięk­nej ko­biety. Mój przy­ja­ciel był za­chwy­cony wa­szymi roz­mo­wami, prze­strze­ga­łem go, ale nie chciał mnie słu­chać. Wi­dzę, że miał ra­cję. Je­stem Da­mian, To­mek się spóźni, a ja mia­łem za­trzy­mać ko­bietę jego ży­cia. Mal­wina, tak?

– Wła­ści­wie je­stem tu z tego sa­mego po­wodu, co ty, Da­mia­nie. Ju­lia, przy­ja­ciółka Mal­winy.

Oboje za­śmiali się, nie od­ry­wa­jąc od sie­bie wzroku.

– Może za­nim do nas do­łą­czą, mo­gli­by­śmy się po­znać bli­żej, piękna Ju­lio.

– Czemu nie. – Cze­kały na nią no­tatki na za­li­cze­nie, ale zu­peł­nie o nich za­po­mniała.

Wkrótce do­łą­czyli do nich Mal­wina i To­masz, za­pa­no­wała ra­do­sna at­mos­fera. Gdy Da­mian za­pro­sił Ju­lię na spa­cer brze­giem mo­rza, zgo­dziła się bez wa­ha­nia. Wy­wią­zała się roz­mowa. Ona opo­wia­dała mu o so­bie, on do­py­ty­wał i cier­pli­wie słu­chał. Pierw­szy raz po­czuła się ad­o­ro­wana i za­uwa­żona. Nie od­su­nęła się, gdy po­chy­lił się do jej ust, skra­ca­jąc dy­stans. Od­nio­sła wra­że­nie, jakby ją całą po­chło­nął, za­mknął w ra­mio­nach, kry­jąc przed świa­tem. Szep­tał jej do ucha miłe słowa, które prze­bi­jały się przez szum mo­rza w tle. Za­pa­mię­tała tę chwilę, każdy szcze­gół wrył się w jej pa­mięć. Ten mo­ment za­wa­żył na ca­łym jej ży­ciu, na za­wsze je zmie­nia­jąc.

2

Julia wra­cała do domu ulicz­kami lśnią­cego od wil­goci mia­sta. Za­pa­dał zmierzch, zbli­żał się wie­czór. Spo­tka­nie z Alettą ją wy­ci­szyło, przej­ście na „ty” prze­su­nęło gra­nice jej otwar­to­ści, co zwłasz­cza póź­niej wpra­wiło ją w przy­jemny na­strój, gdy za­to­piła się we wspo­mnie­niach.

Po­wrót do prze­szło­ści – do ich pierw­szego spo­tka­nia z Da­mia­nem – mógł ją do­pro­wa­dzić do mo­mentu, gdy ich re­la­cja za­czy­nała się zmie­niać i psuć, a ona sama sta­wać się kimś in­nym. Kie­dyś roz­pie­rała ją am­bi­cja zdo­by­wa­nia świata i mimo że nie wie­działa jesz­cze, do czego zmie­rza, miała siłę, by to od­kryć, i moc, która ją na­pę­dzała.

Od ga­bi­netu Aletty do ulicy Oko­po­wej, gdzie miesz­kała z Da­mia­nem, miała kilka kro­ków. Nie­śpiesz­nie idąc z po­wro­tem, nie zwra­cała uwagi na gwar mia­sta. Za­to­piła się w my­ślach, tym ra­zem wy­ci­szo­nych, tchną­cych opty­mi­zmem. Upew­niła się, że de­cy­zja o spo­tka­niu się z te­ra­peutką była tym, czego naj­bar­dziej w tej chwili po­trze­bo­wała.

We­szła do miesz­ka­nia, sły­sząc ci­cho gra­jącą mu­zykę. Na stole w sa­lo­nie stał bu­kiet czer­wo­nych róż. Uśmiech­nęła się i za­nu­rzyła nos w ich ślicz­nych głów­kach. Od­wró­ciła się, gdy w progu uka­zał się Da­mian. Ob­rzu­cił ją prze­ni­kli­wym spoj­rze­niem. Drgnęła na wi­dok jego przy­stoj­nej twa­rzy i hip­no­ty­zu­ją­cych oczu. Znów ją ku so­bie przy­cią­gał. Za­pra­gnęła bli­sko­ści.

– Jest moja Julka – rzekł. – Wszyst­kiego naj­lep­szego w dniu wa­len­ty­nek.

– Wszyst­kiego do­brego, ko­cha­nie. – Sta­jąc na pal­cach stóp, po­ca­ło­wała go w usta. Wy­jęła z torby białe pu­dełko ob­wią­zane czer­woną wstążką. – Też mam coś dla cie­bie.

– Nie mu­sia­łaś, ty je­steś moją Wa­len­tynką.

– A ty moją. Otwie­raj.

– Pu­dełko cze­ko­la­dek. Wiesz, co lu­bię.

– Szwaj­car­ska cze­ko­lada, spe­cjal­nie za­mó­wiona. Abyś pa­mię­tał, że ze mną twoje ży­cie za­wsze jest słod­kie.

– I z tobą jest. – Da­mian wy­jął cze­ko­ladkę i spró­bo­wał. – Gdzie by­łaś?

– Na spa­ce­rze, nad mo­rzem. – Wa­hała się, czy po­psuć tę wy­jąt­kową chwilę. O spon­ta­nicz­nej wi­zy­cie na od­dziale w szpi­talu sło­wem mu nie wspo­mniała. Po­kłó­cili się ostro tego dnia, a ich nie­po­ro­zu­mie­nia, nie­kiedy o błahe rze­czy, co­raz bar­dziej ją mę­czyły. Pra­gnęła, by znów było im do­brze, tak jak daw­niej, ale mimo sta­rań wciąż ja­koś nie wy­cho­dziło. Pro­blem upa­try­wała w so­bie.

– Tak długo? – spy­tał to­nem zdzi­wie­nia. – Ejże, Ju­lia, coś przede mną ukry­wasz, wi­dzę to do­brze. Prze­cież mnie mo­żesz wszystko po­wie­dzieć.

Za­brała bu­kiet i za­nio­sła go do kuchni, roz­glą­da­jąc się za ład­niej­szym wa­zo­nem. Wie­działa, że aby roz­wią­zać pro­blem, po­winno się o nim otwar­cie po­ga­dać.

– Spo­tka­łam się z psy­cho­te­ra­peutką. – Od­wró­ciła się do­piero po tym, jak jej słowa na do­bre wy­brzmiały. Nie chciała oglą­dać jego pierw­szego od­ru­chu, oba­wia­jąc się tego, co o niej po­my­śli. Sama nie miała o so­bie do­brego zda­nia.

– Mó­wisz po­waż­nie? Za­sko­czy­łaś mnie. Kiedy po­sta­no­wi­łaś, że to zro­bisz? I dla­czego nic mi nie po­wie­dzia­łaś?

– Nie wie­dzia­łam, czy fak­tycz­nie doj­dzie do spo­tka­nia.

Da­mian przy­tu­lił dziew­czynę, wi­dząc łzy w jej oczach.

– My­ślę, że to nie­po­trzebne, masz po pro­stu gor­szy czas w ży­ciu, ale to mi­nie. Po­ra­dzimy so­bie. Wcale nie po­trze­bu­jesz psy­cho­te­ra­peuty. Pew­nie też sporo kosz­tuje.

– Nie jest tak drogo, jak ci się wy­daje. – Uśmiech­nęła się i ode­tchnęła z ulgą, bo wła­śnie to chciała usły­szeć. Lu­biła, gdy do­brze się mię­dzy nimi ukła­dało. – Mu­szę wy­ja­śnić, co się ze mną dzieje. Sama nie dam rady, pró­bo­wa­łam, ale nie wy­cho­dzi. Za bar­dzo je­stem nie­spo­kojna i draż­liwa, sam mi to wy­po­mi­nasz. – Bo­lały ją jego uwagi, ale mu­siała spoj­rzeć praw­dzie w oczy, je­śli chcieli po­znać przy­czynę ich pro­ble­mów.

– Nie­po­trzeb­nie się tak wszyst­kim przej­mu­jesz. W nie­któ­rych spra­wach mu­sisz so­bie od­pu­ścić. Za bar­dzo się na­pę­dzasz, a wtedy prze­staje być miło. – Po­pa­trzył jej w oczy. – Z nas dwojga to ja je­stem stroną uspo­ka­ja­jącą, tylko że mu­sisz mi cza­sem po­móc.

– Dla­tego tam po­szłam. Mu­szę się do­wie­dzieć, od czego się to wszystko za­częło, w któ­rym mo­men­cie się zmie­ni­łam. To mnie wy­kań­cza, Da­mian.

– To opo­wia­daj: jak było?

Ju­lia uśmiech­nęła się, z ulgą przyj­mu­jąc jego po­zy­tywne na­sta­wie­nie do jej de­cy­zji.

– To do­piero pierw­sze spo­tka­nie. Aletta chce mnie le­piej po­znać. Tak, mó­wimy so­bie po imie­niu. Wy­daje się bar­dzo sym­pa­tyczna.

– Jak każdy świ­ru­so­log. – Da­mian się za­śmiał, lecz gdy zo­ba­czył uraz w oczach Ju­lii, nie­chęt­nie spo­waż­niał. – Nie patrz tak na mnie, tylko żar­to­wa­łem, chcia­łem roz­ła­do­wać sy­tu­ację. To jej praca, więc musi być miła, w końcu na to­bie za­ra­bia.

– Zo­ba­czymy. – Ju­lia zmie­szała się, jej za­pał przy­gasł. Ogar­nęła ją nie­pew­ność. Nie chciała wyjść na na­iwną. – Spró­buję i zo­ba­czymy, czy te se­sje coś do­brego przy­niosą. Dziś wy­szłam od niej spo­kojna. Opo­wie­dzia­łam jej o na­szym pierw­szym spo­tka­niu.

– Mó­wi­łaś jej o nas? – spy­tał za­sko­czony.

– To, jak się po­zna­li­śmy, cały jej wy­wiad sku­pia się na mnie.

– Nie wiem, czy to do­bry po­mysł. Julka, mamy sie­bie, czy ja ci nie wy­star­czę?

– Oczy­wi­ście, że mi wy­star­czysz, ale ostat­nio nie jest mię­dzy nami do­brze. – Po­czuła znu­że­nie.

– To nie moja wina. Gdy­byś tylko mnie po­słu­chała, by­łoby do­brze.

– Da­mian...

– W po­rządku, nic nie mó­wię. – Gdy usły­szał jej twardy ton, uniósł obie ręce w obron­nym ge­ście. – Mogę po­dejść? Nie ugry­ziesz? – Zbli­żył się i przy­tu­lił do sie­bie dziew­czynę.

Ju­lia wsta­wiła róże do wa­zonu. Ha­mo­wała swój gniew, gdy Da­mian po raz ko­lejny roz­trzą­sał jej de­cy­zję, wąt­piąc w jej słusz­ność. Nie miała daw­nej cier­pli­wo­ści. Ode­tchnęła głę­biej dla uspo­ko­je­nia. Nie ża­ło­wała, że mu się przy­znała, nie lu­biła mieć przed nim ta­jem­nic, był dla niej naj­bliż­szą osobą, je­dyną, jaką miała i ja­kiej ufała.

Ode­gnała smu­tek, chcąc spę­dzić miły wa­len­tyn­kowy wie­czór. Prze­wi­działa dla uko­cha­nego nie tylko pu­dełko cze­ko­la­dek. Przy­go­to­wała też pie­czeń, która cze­kała w lo­dówce; wy­star­czyło wsta­wić ją do pie­kar­nika. Do tego pie­czone ziem­niaki i su­rówka. Obiady za­zwy­czaj ja­dali w ich piz­ze­rii, tym ra­zem jed­nak chciała, by było wy­jąt­kowo.

– Da­mian, ty wy­cho­dzisz...?! – Zo­ba­czyła, że wkłada płaszcz i po­pra­wia ciemne włosy.

– Za­po­mnia­łaś o re­stau­ra­cji? Dziś prze­cież czer­wone sza­leń­stwo.

– Usta­li­łam zmiany z kel­ner­kami, obie po­winny so­bie po­ra­dzić.

– Ko­cha­nie, to jest mój lo­kal i moja od­po­wie­dzial­ność. A dziś za­po­wiada się ko­cioł, przy­naj­mniej ty masz wolne, do­ceń to.

– Mogę po­móc, tylko że mó­wi­łeś, że­bym wzięła wolne.

– Nic ta­kiego nie mó­wi­łem, Julka. Nie­ważne – do­dał bez­rad­nie. – Zo­ba­czę, jak wy­gląda sy­tu­acja, i wrócę naj­szyb­ciej, jak się da. No co tak na mnie pa­trzysz? Czy się nie sta­ram? Co znowu zro­bi­łem źle?

– Nic, prze­pra­szam... Ja tylko... – urwała, wi­dząc, że znowu to zro­biła: wpro­wa­dza nie­zdrową at­mos­ferę.

– Może fak­tycz­nie do­brze, że wy­bra­łaś się do psy­chia­try.

– Po­szłam do psy­cho­te­ra­peutki – wy­szep­tała z urazą, gdy za Da­mia­nem za­mknęły się drzwi. Nie­długo po­tem za­nio­sła się pła­czem. Ża­ło­wała, że spo­kój tak szybko z niej wy­pa­ro­wał, dawno już nie czuła ta­kiej lek­ko­ści.

Po­to­czyła wzro­kiem po miesz­ka­niu, jej spoj­rze­nie za­trzy­mało się na czer­wo­nych ró­żach. Wo­lała spę­dzić wie­czór z Da­mia­nem, po­wspo­mi­nać ich wspólne po­czątki, które po­now­nie ożyły w jej pa­mięci. Od­two­rzyć tamte dni, kiedy oboje czuli się szczę­śliwi. Ni­kogo in­nego poza sobą nie po­trze­bo­wali, na­wet Mal­winy, z którą z cza­sem kon­takt i tak się urwał.

Wie­działa, że zbliża się fala smutku, po któ­rej roz­pad­nie się na ty­siąc ka­wał­ków, i że to od­cho­ruje, wpa­da­jąc w przy­gnę­bie­nie, uczu­cie wy­cień­cze­nia i nie­chęć do ży­cia. Nie mo­gła ani nie chciała na to po­zwo­lić, mu­siała się za wszelką cenę wy­rwać z tych czte­rech ścian. Na­wet za­pach róż wy­da­wał się du­szący. Chwy­ciła kurtkę i szyb­kim kro­kiem wy­szła z miesz­ka­nia. Pierw­szą my­ślą było jak naj­prę­dzej do­łą­czyć do Da­miana i za­jąć się pracą. Oba­wiała się tylko tego, jak na nią spoj­rzy, gdy po­now­nie wspo­mni o swoim nie­po­koju.

Na ulicy owio­nął ją wiatr, na czoło spa­dła pierw­sza kro­pla. Nad­cią­gała ko­lejna na­wał­nica. Po­trze­bo­wała pa­ra­sola, któ­rego nie wzięła. Przy­po­mniała so­bie, gdzie go zo­sta­wiła. Na­gle po­now­nie za­pra­gnęła zna­leźć się w tej bańce, w któ­rej po­czuła się tak bez­piecz­nie.

Aletta po­de­szła do gra­mo­fonu i włą­czyła płytę, którą w nim za­stała. Men­tor Bo na ko­niec dnia po ostat­niej se­sji lu­bił słu­chać mu­zyki, była dlań jak re­set po przy­tła­cza­ją­cych zwie­rze­niach pa­cjen­tów. Kiedy wcho­dziła do ga­bi­netu i sły­szała w ko­ry­ta­rzu utwory z daw­nych lat, wie­działa, że Bo jest sam. Za­zwy­czaj sia­dała obok w fo­telu i w mil­cze­niu wsłu­chi­wała się wraz z nim w tekst.

Ga­bi­net wy­peł­nił piękny głos Anny Ger­man, którą Bo uwiel­biał, i utwór Je­steś moją mi­ło­ścią. Za­głę­biw­szy się w fo­telu, za­słu­chała się w słowa. Wy­obra­ziła so­bie, że men­tor jest znów obok niej. Uśmiech­nęła się do tej wi­zji, ma­jąc w tej jed­nej ulot­nej, nie­re­al­nej chwili swego przy­ja­ciela znów bli­sko sie­bie. Nie­omal na wy­cią­gnię­cie ręki.

Gdy utwór się skoń­czył, unio­sła po­wieki. Men­tor trzy­mał tu mnó­stwo płyt. Prze­cho­wy­wał je w wy­słu­żo­nych kar­to­no­wych pu­dłach. Zna­jąc jego za­mi­ło­wa­nie do daw­nych pio­se­nek, Aletta nie­raz szpe­rała na gieł­dzie sta­roci, wy­pa­tru­jąc co lep­szych ka­wał­ków. Stra­gany w let­nie dni roz­sta­wiały się przy Skwe­rze Pio­nie­rów.

Prze­bie­gła w my­ślach dzień, jak za­wsze pra­co­wity. Po­mi­ja­jąc nie­udaną po­ranną sprawę z de­tek­ty­wem, resztę dnia spę­dziła owoc­nie. Pierw­szą klientką była Ju­lia, ko­bieta dwu­dzie­sto­kil­ku­let­nia, która wciąż za­przą­tała jej umysł. Na­stępna była matka, któ­rej córkę przy­jęto na od­dział psy­chia­tryczny. Na­sto­latka miała silną de­pre­sję, a ro­dzi­cielka czuła bez­rad­ność, nie mo­gąc po­móc swemu uko­cha­nemu dziecku.

Po­tem Aletta zja­dła na mie­ście szybki obiad i za­częła przyj­mo­wać klien­tów w przy­chodni.

Za­czął się ko­lejny utwór: Ko­chaj mnie taką, jaką je­stem. Spo­strze­gł­szy parę trzy­ma­jącą się za ręce, po­de­szła do okna. Ko­bieta miała w dłoni różę i uśmie­chała się pro­mien­nie do męż­czy­zny. Psy­cho­te­ra­peutka po­now­nie wró­ciła my­ślami do Ju­lii i jej pierw­szego spo­tka­nia z uko­cha­nym. Po wy­słu­cha­niu opo­wie­ści dziew­czyny miała do niej wiele py­tań, ale ich czas się skoń­czył. Pra­gnęła, by Ju­lia wy­szła ze spo­ko­jem w du­szy. Udało jej się, co uznała za swe małe zwy­cię­stwo. Udo­wod­niła tej mło­dej ko­bie­cie, że były w jej ży­ciu mo­menty szczę­ścia, że ten trudny stan, który ją te­raz wy­nisz­cza, nie trwał od za­wsze i jest szansa go po­ko­nać.

Para prze­szła przez ulicę i po chwili znik­nęła jej z oczu. Wkrótce po­ja­wiła się ko­lejna. W ten je­den dzień w roku mi­łość zda­wała się krą­żyć wszę­dzie, a prze­cież mi­łość to cho­roba psy­chiczna, któ­rej się nie le­czyło. We­dług WHO sta­no­wiła za­bu­rze­nie psy­chiczne, ma­jące na­wet swój nu­mer F63.9, z du­żym po­do­bień­stwem do uza­leż­nie­nia. An­tyczni le­ka­rze mieli na nią pro­sty spo­sób – naj­lep­szą me­todą wy­le­cze­nia było zdo­by­cie wy­bra­nej osoby.

Men­tor Bo ma­wiał, że to zdol­ność, na co Aletta od­po­wia­dała, że w ta­kim ra­zie nie ma do niej ta­lentu. Nie wie­działa, co u niej szwan­kuje, bo o jej za­tra­ce­niu w tym za­bu­rze­niu nie było ni­gdy mowy. Ba­dała do­głęb­nie psy­chikę nie tylko pa­cjen­tów, lecz także wła­sną, o swo­ich re­la­cjach i krót­ko­trwa­łych związ­kach mo­głaby na­pi­sać ob­szerną pracę dok­tor­ską. Wie­działa, co było po­wo­dem jej roz­stań czy po­rzu­ceń. Może jej zna­jo­mość me­cha­ni­zmów psy­chiki i gry in­nych już na star­cie ją wy­klu­czało?

Wy­szła na ko­ry­tarz, od­czu­wa­jąc bo­le­śnie brak nie tylko men­tora, ale i pani Irenki. Ta po­godna ko­bieta miała swoje twarde za­sady, które każ­demu usi­ło­wała wpoić, ta­kie jak pi­cie kawy w fi­li­żance ze spodecz­kiem. Men­tor Bo wiecz­nie je po­rzu­cał w róż­nych miej­scach, a Irenka cho­dziła za nim i je zbie­rała, mimo to za­wsze po­da­wała mu kom­plet.

W szy­bie w drzwiach uka­zała się twarz star­szego męż­czy­zny. Aletta od razu go roz­po­znała.

– Dzień do­bry, pa­nie An­drzeju. Miło pana wi­dzieć.

– Za­stę­pu­jesz go? Nie na­da­jesz się, nikt go nie za­stąpi! – Męż­czy­zna gwał­tow­nie za­niósł się pła­czem, prze­cie­ra­jąc łzy.

– Pa­nie An­drzeju, na­wet nie mam ta­kiego za­miaru. Też za nim tę­sk­nię. Sie­dzia­łam w jego ga­bi­ne­cie i cze­ka­łam, aż po­jawi się w drzwiach.

Star­szy pan z miej­sca się uspo­koił, już jej nie ata­ku­jąc.

– Czy coś mi zo­sta­wił? – za­py­tał.

Aletta nie prze­jęła się jego za­cho­wa­niem, wie­dząc, czym było spo­wo­do­wane. Po­krę­ciła głową, bo słowa wy­da­wały się na­zbyt dra­styczne, ge­sty cza­sem le­piej się spraw­dzały.

– Ro­zu­miem – od­rzekł męż­czy­zna.

– Mnie też nic nie zo­sta­wił. Ot tak, po pro­stu, od­szedł bez po­że­gna­nia. Pew­nie spo­gląda te­raz na nas z góry i za­sta­na­wia się, jak so­bie bez niego ra­dzimy.

– Pew­nie tak. – Męż­czy­zna po­ki­wał głową. – To prze­cież nasz stary, prze­bie­gły Bo.

Aletta znała An­drzeja i jego za­bu­rze­nie psy­chiczne, nie­raz oma­wiała jego przy­pa­dek z men­to­rem. Za­bu­rze­nie eks­plo­zywne prze­ry­wane, po­le­ga­jące na nie­pro­por­cjo­nal­nych wy­bu­chach gniewu i im­pul­syw­nej agre­sji, do któ­rych do­cho­dziło przy sto­sun­kowo bła­hych wy­da­rze­niach. Jego te­ra­pia cią­gnęła się przez lata, gra­nica pa­cjent–te­ra­peuta wie­lo­krot­nie się po dro­dze za­cie­rała. Men­tor trak­to­wał pa­cjen­tów jak bli­skich krew­nych, a tych, z któ­rymi był naj­dłu­żej, na­wet jak naj­bliż­szą ro­dzinę.

– Pa­nie An­drzeju, wie pan, że współ­pra­co­wa­łam z Bo, że był nie tylko moim men­to­rem, ale i przy­ja­cie­lem. Je­stem pewna, że nie mu­siał panu nic zo­sta­wiać, bo wie­dział, że do­brze pan so­bie po­ra­dzi bez niego. Ma pan siłę zmie­rzyć się ze swo­imi emo­cjami.

– Mam, ale Bo był i moim przy­ja­cie­lem. Gdy ja otwo­rzy­łem się przed nim, on otwo­rzył się przede mną. Ufa­li­śmy so­bie na­wza­jem.

– Może chciałby pan coś po nim za­cho­wać? – Kiedy Aletta skie­ro­wała się do ga­bi­netu, męż­czy­zna po­dą­żył za nią.

– Na­prawdę mógł­bym? – An­drzej pod­szedł do re­gału z książ­kami i nie roz­glą­da­jąc się, wy­brał jedną po­zy­cję z lekko prze­tar­tym grzbie­tem i wy­słu­żo­nymi ro­gami. Przy­trzy­mał w dło­niach jak cenną re­li­kwię.

– Ptasi śpiew Se­ba­stiana Faulksa – prze­czy­tała na głos Aletta.

– Ta hi­sto­ria po­zwo­liła mi wiele po­czuć i zro­zu­mieć. Kiedy Bo dał mi ją do prze­czy­ta­nia, w pierw­szej chwili rzu­ci­łem ją w kąt, do­piero po cza­sie po nią się­gną­łem. Tak mnie pod­szedł. Do­brze mnie od­czy­tał ten nasz Bo. – Ro­zej­rzał się po ga­bi­ne­cie. – Może cza­sami tu zajdę i spraw­dzę, jak so­bie pani ra­dzi? – do­dał z uśmie­chem.

– Czyli Bo coś mi jed­nak zo­sta­wił, mo­jego anioła stróża. – Aletta od­po­wie­działa na uśmiech, na­wią­zu­jąc z An­drze­jem nić po­ro­zu­mie­nia. Men­tor Bo był ich łącz­ni­kiem i bar­dzo się z tego cie­szyła.

Drgnęła, sły­sząc do­cho­dzący z ko­ry­ta­rza ko­biecy głos.

– Halo?! Czynne jesz­cze? Po­trze­buję po­mocy.

Aletta przyj­rzała się uważ­nie ko­bie­cie, która we­szła do ga­bi­netu. Około czter­dzie­sto­let­nia, ele­gancka, za­dbana i ładna. Wi­działa ją pierw­szy raz, to nie była pa­cjentka men­tora. W jej spoj­rze­niu od­czy­tała pew­ność sie­bie.

Pan An­drzej scho­wał książkę i po­że­gnał się lek­kim kiw­nię­ciem głową, zo­sta­wia­jąc ją samą w to­wa­rzy­stwie nie­zna­jo­mej.

– Pani jest uczen­nicą psy­cho­te­ra­peuty? – Nowo przy­była zmie­rzyła po­dejrz­li­wym spoj­rze­niem ubra­nie młod­szej od sie­bie ko­biety: ja­sne buty spor­towe, spodnie i opi­na­jący drobną syl­wetkę golf. Jej uwagę jed­nak przy­cią­gnęły krę­cone włosy.

– Nie, to ja je­stem psy­cho­te­ra­peutką.

– Nad drzwiami wisi szyld in­for­mu­jący, że przyj­muje tu dok­tor Za­krzew­ski.

– To mój wie­lo­letni men­tor, nie­stety od­szedł nie­dawno. Zo­sta­wił mi ten ga­bi­net w spadku.

– Te­raz pani tu przyj­muje? – Ko­bieta wy­ko­nała taki gest, jakby chciała wyjść, ale nie ru­szyła się z miej­sca. – Ja­kie ma pani do­świad­cze­nie?

– Psy­chia­tra i psy­cho­te­ra­peutka z wie­lo­let­nim sta­żem w róż­nych pla­ców­kach zdro­wia, w tym na od­dziale psy­chia­trycz­nym. Je­śli po­trze­buje pani po­mocy, mo­żemy...

– ...tak, wiem, jaka jest pro­ce­dura, i chcę ją zde­cy­do­wa­nie skró­cić. Gdzie jest ga­bi­net? – Ko­bieta ru­szyła ko­ry­ta­rzem, na jego końcu zna­la­zła to, czego szu­kała. Ro­zej­rzała się po ga­bi­ne­cie. – Tro­chę sta­ro­świecki kli­mat – rzu­ciła, krzy­wiąc nos.

Aletta nie oka­zała za­sko­cze­nia i po­dą­żyła za ko­bietą.

– Pla­nuję wpro­wa­dzić ko­sme­tyczne zmiany, na ra­zie jed­nak chcę zo­sta­wić taki kli­mat, jaki tu stwo­rzył men­tor Bo.

– Nad swoim wi­ze­run­kiem też pani po­pra­cuje?

– Mój wi­ze­ru­nek jest prak­tyczny i do­brze się z nim czuję.

– Sza­rzy­zna ni­gdy nie była w mo­dzie – wy­tknęła ko­bieta i po­de­szła do gra­mo­fonu. – Anna Ger­man, hm, to cie­kawe.

Aletta unio­sła igłę, wy­łą­cza­jąc mu­zykę. Za­pa­dła ci­sza, którą wy­peł­niło bęb­nie­nie desz­czu o szyby.

– Może za­czniemy jed­nak od pro­ce­dury i przed­sta­wie­nia się, Aletta Ró­żań­ska.

– Eryka Ra­czyń­ska, ko­bieta, po­wiedzmy, czter­dzie­ści plus, z mę­żem i dwójką na­sto­let­nich sy­nów. To nie jest moja pierw­sza te­ra­pia. Przez ostat­nie lata od­by­łam kilka z róż­nymi te­ra­peu­tami, psy­cho­lo­gami i co­achami. Zda­rzył się psy­chia­tra, by prze­pi­sać mi leki.

– Ro­zu­miem, że nie jest pani za­do­wo­lona z efek­tów.

– Cóż, ow­szem. De­li­kat­nie mó­wiąc. Mój stan jest dość zmienny, obec­nie jest go­rzej, niż było.

Za­ło­że­niem Aletty było in­dy­wi­du­alne po­dej­ście do każ­dego pa­cjenta, naj­waż­niej­sze to to, by w ogóle do nich do­trzeć, zy­skać ich za­ufa­nie i po­móc w roz­wią­za­niu pro­blemu.

– Co więc się ta­kiego dzieje?

– Co się dzieje?! A to, że je­stem wkur­wiona na to wszystko, co do­okoła, na to, co mnie spo­tyka, na to, co ota­cza. Mąż mier­nota. Dzieci nie do­ce­niają tego, co dla nich ro­bię. Sama też nie mam o so­bie naj­lep­szego zda­nia; nie mam się czym po­szczy­cić, a młoda już nie je­stem.

– Ogólne nie­za­do­wo­le­nie z ży­cia.

– Wkur­wie­nie na wszystko, ma­razm, bez­sens ży­cia. Mę­czę się każ­dego dnia, i to jesz­cze za­nim wstanę z łóżka.

– Mąż mier­nota, po­wie­działa pani. Dla­czego?

– Bo z fak­tami się nie dys­ku­tuje!

Z tej po­wo­dzi słów Aletta wy­czy­tała nie­do­stęp­ność ko­biety. Zdała so­bie sprawę, że na­gro­ma­dziły się w niej złe emo­cje, które do­ma­gały się uj­ścia.

– To może przy­niosę wody? – za­ga­iła nie­ocze­ki­wa­nie.

– A nie ma pani cze­goś moc­niej­szego?

Aletta z uśmie­chem zi­gno­ro­wała py­ta­nie.

– Za chwilę wrócę. – Dała klientce czas, by po de­mon­stra­cji gniewu za­czerp­nęła od­dech i roz­luź­niła się, nie stre­su­jąc się jej to­wa­rzy­stwem. Po wy­bu­chu przy­cho­dzi zwy­kle spa­dek na­pię­cia, od­pusz­cze­nie, cza­sem prze­ja­wia się w ma­ło­mów­no­ści, a cza­sem w pła­czu.

Kiedy wró­ciła do ga­bi­netu, osłu­piała, bo nie tego się spo­dzie­wała. Eryka stała oto przy biurku i na­le­wała so­bie w naj­lep­sze do krysz­ta­ło­wej szklanki ulu­biony ko­niak men­tora, ten, który trzy­mał w szafce za­byt­ko­wego biurka. Aletta rzadko go pi­jała, men­tor czę­sto­wał nim tylko przy spe­cjal­nych oka­zjach. Na jej wi­dok ko­bieta pod­nio­sła szklankę, wzno­sząc to­ast.

– Dzię­kuję, zna­la­złam wresz­cie to, czego po­trze­bo­wa­łam.

– Za­raz, chwi­leczkę, pro­szę pani...

– Jesz­cze nie je­stem twoją pa­cjentką, moja droga Aletto. Po­mińmy to pa­no­wa­nie i przejdźmy na „ty”, zwłasz­cza że po­win­ny­śmy się le­piej po­znać, by się móc zro­zu­mieć. Mu­szę mieć pew­ność, że mogę ci za­ufać, że się dla mnie na­da­jesz. Jak wi­dzisz, ciężko nade mną za­pa­no­wać. Na­pi­jesz się ze mną?

– Woda mi wy­star­czy. – Aletta na­piła się z kubka, który ze sobą przy­nio­sła.

– Już mi się po­do­basz. Żad­nych gwał­tow­nych ru­chów, żad­nych ocen, tylko spo­kój – za­chwa­lała za­cho­wa­nie te­ra­peutki, oce­nia­jąc ją wni­kli­wym okiem.

– Je­stem tu, by po­móc, da­leko mi do oce­nia­nia.

– To też mi się po­doba.

– Są jed­nak pewne gra­nice.

– Nie za­czy­naj. – Eryka skrzy­wiła się i ze szklanką w dłoni usia­dła w fo­telu. Już chciała za­cząć swą prze­mowę, gdy na­raz prze­rwał jej ko­biecy głos do­bie­ga­jący z ko­ry­ta­rza.

– Do­bry wie­czór, Aletto! Prze­pra­szam, je­steś tam?

Wo­łana po­czuła, że traci kon­trolę nad sy­tu­acją. Znała ten głos. W gło­wie za­pi­sała jej się myśl, że musi jak naj­prę­dzej za­trud­nić se­kre­tarkę. Wy­szła na ko­ry­tarz.

– Ju­lio, czy coś się stało? – za­tro­skała się na­gle, wi­dząc smutny wzrok dziew­czyny, przy­gar­bioną syl­wetkę i mo­kre od desz­czu włosy i twarz.

– Za­po­mnia­łam pa­ra­sola i chcia­łam... – Wi­dząc za ple­cami Aletty nie­zna­jomą, Ju­lia spe­szyła się i za­mil­kła. – Prze­pra­szam, chyba prze­szka­dzam.

– Skądże, je­stem Eryka, za­pra­szamy do ga­bi­netu, bę­dzie więk­sza za­bawa. Je­steś pa­cjentką Aletty?

– Aletta woli mó­wić „klientka”. I tak, je­stem, a pani?

– Jaka pani? Eryka. – Ob­jęła młodą ko­bietę ra­mie­niem.

Wy­da­rze­nia za­częły na­stę­po­wać dość szybko i Aletta po­czuła, że traci grunt pod no­gami.

– Dro­gie pa­nie...

– Ju­lia na­pije się ze mną, Aletto. Nie zmie­nisz zda­nia i nie przy­łą­czysz się do nas?

– To nie jest naj­lep­szy po­mysł. Su­ge­ruję...

– Gdy wszystko za­wo­dzi, trzeba się znie­czu­lić. – Eryka szczo­drze na­lała Ju­lii, wi­dząc, że ko­bieta w jej sta­nie tego wła­śnie naj­bar­dziej po­trze­buje. – Pij, na zdro­wie. Je­steś za­do­wo­lona z na­szej Aletty? Za­wsze mó­wią, by spraw­dzić opi­nie in­nych – do­dała, za­uwa­żyw­szy za­sko­czony wzrok te­ra­peutki.

– Mie­li­śmy pierw­szą se­sję, jak naj­bar­dziej je­stem za­do­wo­lona – ode­zwała się Ju­lia. – Aletta bar­dzo mi po­mo­gła, przez chwilę po­czu­łam się tak do­brze jak daw­niej.

– Ach, czyli no­wi­cjuszka, a ja je­stem we­te­ranką. Prze­ro­bi­łam już mnó­stwo wspo­ma­ga­czy, ale wciąż je­stem na eta­pie po­szu­ki­wa­nia ide­al­nej osoby, która po­może mi zro­zu­mieć ten świat!

– Eryko, mo­żemy spo­tkać się na se­sji... – pod­jęła Aletta.

– Aletto, po­wiedz: jak się czu­jesz? – prze­rwała jej po raz ko­lejny Eryka. – Pa­mię­taj o szcze­ro­ści, w końcu taka po­winna być więź mię­dzy te­ra­peutą a pa­cjentką czy klientką, skoro tak wo­lisz. – Sta­nęła przed nią, wni­kli­wie pa­trząc jej w oczy.

– Czuję, że nie pa­nuję nad sy­tu­acją – od­rze­kła Aletta. – Za dużo się dzieje. – Od­nio­sła wra­że­nie, że jest pod­da­wana te­stowi. Na­uczona wszakże, by nie tłu­mić swo­ich uczuć, ale je wy­ra­żać, nie od­czu­wała dys­kom­fortu.

– To te­raz wiesz, jak ja się czuję każ­dego dnia. Do­kład­nie tak, jak ty w tej chwili. – Eryka po­dała jej szklankę ze zło­ci­stym trun­kiem i stuk­nęła się z nią swoją. – Zdro­wie!

Aletta już miała ją za­pew­nić, że bę­dzie w sta­nie jej po­móc, gdy na­raz prze­rwał jej zna­jomy mę­ski głos. Od­wró­ciła się i spo­strze­gła w drzwiach ga­bi­netu męż­czy­znę z po­kie­re­szo­waną twa­rzą.

– Prze­szka­dzam? – spy­tał Se­ba­stian Wy­socki, wy­raź­nie za­sko­czony tym, co zo­ba­czył. Nie spo­dzie­wał się uj­rzeć te­ra­peutki Ró­żań­skiej ze szkla­nicą al­ko­holu, urzą­dza­ją­cej li­ba­cję w ga­bi­ne­cie te­ra­peu­tycz­nym.

– Co się panu stało? – wtrą­ciła Ju­lia z tro­ską.

– A ja je­stem cie­kawa, jak ten drugi wy­gląda. – Eryka bez wzru­sze­nia po­now­nie zwil­żyła usta al­ko­ho­lem, ba­wiąc się co­raz le­piej.

– Drugi tra­fił do szpi­tala, a ja do­brze ro­kuję na przy­szłość, dzię­kuję – wy­ja­śnił Wy­socki. – Czy mo­żemy po­roz­ma­wiać, pani Ró­żań­ska?

– Nie spo­dzie­wa­łam się pana. – Aletta od­sta­wiła szklankę, roz­darta mię­dzy pra­gnie­niem po­roz­ma­wia­nia z de­tek­ty­wem Wy­soc­kim a po­trzebą zo­sta­nia z ko­bie­tami.

– Prze­szka­dzam w im­pre­zie?

– To żadna im­preza.

– Ra­czej wie­czo­rek za­po­znaw­czy – wtrą­ciła Eryka z uśmie­chem. Chwy­ciła szklankę Aletty i pod­sta­wiła męż­czyź­nie. – Na­pije się pan z nami?

– Trudno od­mó­wić pięk­nej ko­bie­cie. Czy to spo­tka­nie te­ra­peu­tów? – za­py­tał, po czym upił i zdzi­wił się mocą trunku, a zwłasz­cza jego wy­bo­rem.

– My je­ste­śmy pa­cjent­kami, a Aletta na­szą guru – wy­ja­śniła Eryka.

– To nie jest tak, jak może wy­gląda – za­strze­gła Aletta.

– Pani Ró­żań­ska ma nie­ty­powe me­tody, nie do­ce­nia­łem. – Se­ba­stian uśmiech­nąłby się, gdyby nie to, że wie­dział, jaki ból by to wy­wo­łało. Jego twarz po­zo­stała nie­wzru­szona.

– Roz­pija pani swoje pa­cjentki? Sto­suje pani dość cie­kawą te­ra­pię.

– Jak pan może to su­ge­ro­wać?! – obu­rzyła się Aletta, za­pra­sza­jąc jed­no­cze­śnie Wy­soc­kiego do po­miesz­cze­nia obok, w któ­rym usta­wiono stół z krze­słami i kilka re­ga­łów z fa­chową li­te­ra­turą. Men­tor Bo or­ga­ni­zo­wał tu spo­tka­nia su­per­wi­zyjne, za­zwy­czaj gru­powe. Ze zna­jo­mymi psy­cho­lo­gami i psy­chia­trami oma­wiali trudne przy­padki i po­dej­ście do pa­cjenta, wszystko to, co po­ma­gało psy­cho­te­ra­peu­cie w po­sta­wie­niu wła­ści­wej dia­gnozy, łącz­nie z ochroną sa­mego te­ra­peuty w sy­tu­acji prze­nie­sie­nia. Aletta w wielu z nich uczest­ni­czyła. Po­now­nie do­tkli­wie od­czuła brak swo­jego men­tora.

– Stwier­dzam tylko to, co wi­dzia­łem – rzu­cił po­ko­jowo.

Se­ba­stian przy­siadł na bla­cie stołu, przy­glą­da­jąc się ko­bie­cie. Te­raz, gdy była bez płasz­cza, mógł le­piej oce­nić jej fi­li­gra­nową fi­gurę, choć to krę­cone pu­kle oka­la­jące jej twarz przy­cią­gnęły jego uwagę.

Aletta prze­cha­dzała się nie­spo­koj­nie przy oknie, epa­tu­jąc zde­ner­wo­wa­niem.

– Wy­da­rze­nia po­to­czyły się dość szybko i tylko jedna z tych ko­biet jest moją klientką, co do dru­giej zo­ba­czymy. – Spoj­rzała w kie­runku drzwi, oba­wia­jąc się tego, co dzieje się te­raz w ga­bi­ne­cie i do czego Eryka na­ma­wia Ju­lię. – Po co pan przy­szedł?

– Po­trze­buje pani mo­jej po­mocy – przy­po­mniał.

– Któ­rej nie chciał mi pan udzie­lić.

– Przy­znaję, że w pierw­szej chwili za­re­ago­wa­łem dość nie­chęt­nie.

– Za­su­ge­ro­wał pan, że to ze mną jest coś nie tak, i to nie­zbyt tak­tow­nie.

– Przy­zna pani jed­nak, że to nie­ty­powa sy­tu­acja, pa­cjent z pa­ra­noją, któ­remu pani wie­rzy. Każdy na moim miej­scu miałby obiek­cje.

Aletta po­pa­trzyła na de­tek­tywa z po­dejrz­li­wo­ścią.

– A za­tem zmie­nił pan zda­nie i te­raz chce mi już po­móc. Co pana tak rap­tem prze­ko­nało?

– Ra­czej kto – spro­sto­wał, nie za­mie­rza­jąc tego ukry­wać. Każdą sprawę sta­wiał ja­sno, nie prze­pa­dał za nie­do­mó­wie­niami.

– Ro­zu­miem. A za­tem mamy wspól­nego zna­jo­mego.

– Któ­rego pani po­pro­siła o po­moc, a ja mu wi­szę przy­sługę. To dość war­to­ściowa dla mnie zna­jo­mość i nie chciał­bym jej przez taką bła­hostkę stra­cić.

– Czyli zo­stał pan zmu­szony.

– Po­wiedzmy, że ko­lega prze­ko­nał mnie, że nie jest pani... Nie udzie­liły się pani scho­rze­nia pa­cjen­tów – do­koń­czył, sta­ra­jąc się, by za­brzmiało to dy­plo­ma­tycz­nie.

– Ach, tak. Czyli że nie je­stem tak nie­sta­bilna, jak moi pa­cjenci. Ulżyło mi, że zmie­nił pan o mnie zda­nie. – Nie lu­biła, gdy lu­dzie kie­ro­wali się ste­reo­ty­pami, które z praw­dzi­wym ży­ciem nie­wiele miały wspól­nego. Gdy tym­cza­sem każdy przy­pa­dek jest wy­jąt­kowy, bo każdy czło­wiek jest inny. – Wie pan, że wszy­scy mamy wady, drobne ułom­no­ści, dziwne na­wyki, na­tręc­twa i uza­leż­nie­nia. Nie szar­żo­wa­ła­bym ze sło­wem „zdrowy”.

– O tym wspo­mnia­łem przy na­szym pierw­szym spo­tka­niu. Na każ­dego, wy, le­ka­rze od głowy, znaj­dzie­cie ja­kąś dia­gnozę.

– Dla­tego tak boi się pan ze mną prze­by­wać i nie chciał się pan zgo­dzić na współ­pracę? – Uśmiech­nęła się, spla­ta­jąc ręce na pier­siach. Lu­dzie na ogół, sły­sząc, czym się zaj­muje, spi­nali się tak, jakby miała od razu sta­wiać dia­gnozę i mó­wić, co z nimi jest nie w po­rządku.

– Mogę przy­pusz­czać, do czego jest pani zdolna. Lu­dzie z pani wie­dzą znają prze­różne sztuczki ma­ni­pu­la­cji.

– Czyli prze­cho­dził pan już te­ra­pię?

– Chce pani zdo­być ko­lej­nego pa­cjenta? Bar­dziej po­trze­bo­wał­bym ko­niaku.

Aletta usia­dła na krze­śle, pa­trząc na Wy­soc­kiego z ro­snącą cie­ka­wo­ścią.

– Klienci przy­cho­dzą do mnie z wła­snej, nie­przy­mu­szo­nej woli. Na­sza współ­praca opiera się na wza­jem­nym za­ufa­niu.

– Je­śli mamy współ­pra­co­wać, to tylko na polu za­wo­do­wym, pani Ró­żań­ska. To pani bę­dzie moją klientką, a nie ja pani. Taka za­sada na po­czą­tek na­szych do­brych re­la­cji.

– Oczy­wi­ście. Do­bro mo­jego klienta jest dla mnie naj­waż­niej­sze. – Aletta po­sta­no­wiła sku­pić się na tym, na czym za­le­żało jej naj­bar­dziej. Usły­szała gło­śno na­sta­wioną mu­zykę z gra­mo­fonu i głos Ha­liny Frąc­ko­wiak w utwo­rze Ucieczka.

Po­śpiesz­nie opu­ściła po­kój i we­szła do ga­bi­netu. Eryka za­cią­gnęła Ju­lię do tańca i obie ko­ły­sały się te­raz ryt­micz­nie po­środku gru­bego dy­wanu.

– Nie będę wię­cej za­bie­rał pani czasu i prze­szka­dzał w im­pre­zie. – Se­ba­stian po­chy­lił się, za­trzy­mu­jąc za te­ra­peutką.

– To nie po­winno się zda­rzyć.

– Niech mi pani nie mówi, że coś jest w sta­nie pa­nią za­sko­czyć w za­cho­wa­niu czło­wieka. – Po­dał jej wi­zy­tówkę. – To mój nu­mer. Pro­szę o kon­takt, spo­tkamy się i omó­wimy do­kład­nie pani sprawę. Mi­łych wa­len­ty­nek, aż ża­łuję, że nie je­stem za­pro­szony.

Aletta pa­trzyła, jak od­cho­dzi, po czym wró­ciła do ga­bi­netu. Nie za­pa­no­wała nad klient­kami. Cie­kawe, co by men­tor Bo zro­bił w ta­kiej sy­tu­acji. Prze­mknęło jej przez myśl, że mógłby do nich do­łą­czyć.

Po­de­szła do gra­mo­fonu i wy­łą­czyła mu­zykę.