Hotel ebook

Rozdział 1

1

Ciem­ność. W lesie taka ciem­ność jest jesz­cze ciem­niej­sza. Nie widać nic, tylko czerń. To tak, jak­byś zamknął oczy i pró­bo­wał iść w wyobra­żo­nym celu. Nie real­nym, bo prze­cież nic nie widzisz. Chyba że znasz drogę na pamięć.

A on ją zna. Sta­wia zde­cy­do­wane i ciche kroki. Jakby wie­dział, gdzie poło­żyć stopę, by w tej ciszy nie naro­bić hałasu. Idzie tędy nie pierw­szy raz. Spo­kojny, pewny sie­bie, wypro­sto­wany. Ale nie jak sztyw­niak w gaje­rze. Raczej jak siłacz. I nie taki z przy­droż­nej, wiej­skiej siłowni. Jemu siłę dało życie, codzien­ność. Siłę i pew­ność. Choć nie zawsze to czuł.

Skręca w lewo za niskim drze­wem, któ­rego nie widać. Potem prze­ska­kuje konar, któ­rego rów­nież nikt inny by nie dostrzegł. Kilka kro­ków dalej bro­dzi w stru­myku, w któ­rym woda jest tak zimna, że aż parzy. Ale on ma dobre buty, wyso­kie. Takie jak budow­lańcy leni­wie tapla­jący się w bło­cie na budo­wach. Takie z fil­cem na górze.

Pierw­szy raz wło­żył je dopiero tu, kilka mie­sięcy temu. Po tym, jak uciekł z tej cho­ler­nej wsi nad Wisłą. Po tym, jak powie­dział temu życiu: „spier­da­laj!”. Uciekł naj­da­lej, gdzie mógł, w miej­sce, któ­rego nie znał. I gdzie nikt nie będzie go szu­kał.

Mil­czał. Kon­se­kwent­nie i z nie­ukry­waną satys­fak­cją. Ale też z koniecz­no­ści, bo nie mógł się ujaw­nić. Bru­tal­nie poka­zał „faka” tam­temu życiu i tam­tym ludziom. Im wszyst­kim, tylko nie jej. Ale o niej ani słowa.

Wresz­cie widzi świa­tło. Na razie wiel­ko­ści atomu, ale wie, że za chwilę będzie więk­sze. Za chwilę będzie mru­żył oczy, by nie eks­plo­do­wały, przy­zwy­cza­jone do ciem­no­ści, w jakiej musiały być przez ostat­nie dwie godziny. Strze­puje z ramie­nia kawałki kory z drzewa, o które otarł się, pró­bu­jąc omi­nąć zwi­sa­jącą gałąź sosny. Jacek ze wsi miał ją ściąć. Zapo­mniał, bo tyle rze­czy na gło­wie.

Jacek ma konia. Uży­cza go sąsia­dom, bo sąsia­dom prze­cież trzeba poma­gać. A jak już pomaga sąsia­dom, uży­cza­jąc tego konia (sam używa słowa „uży­czam”), to już na nic innego nie wystar­cza czasu. No bo na tego konia musi cze­kać. A to zaj­muje dużo czasu.

No więc gałąź wisi, od kiedy powie­sił się na niej gruby Jasiek. Prze­żył, bo gałąź się zła­mała. Bo nie dość, że nie była zbyt oka­zała, to jesz­cze Jasiek swoje sto trzy­dzie­ści kilo­gra­mów na niej chciał zawie­sić. A to już było za dużo. I teraz oboje poła­mani – gałąź wisi, a Jasiek uszko­dził krę­go­słup i cho­dzi po wsi wykrzy­wiony jak wieża w Pizie. Histo­ria jak w nędz­nym serialu oby­cza­jo­wym. Jaś­kowi pękło serce, kiedy zoba­czył Elę z brzu­chem. Naj­pierw poszedł w tango z chło­pa­kami z sąsied­niej wsi. A że przy­jaźni tam ni­gdy nie było, to dali mu po mor­dzie. I tak miał szczę­ście, bo trzy­mali już sie­kierę w goto­wo­ści.

– Spier­da­laj do domu, bo ci kciuka uje­biemy! – prze­krzy­ki­wali się.

Nie wia­domo, o co poszło. Ale nie musiało o nic pójść. Wieś to wieś. Nie było tam szansy na kon­kretną klu­bową ustawkę, to korzy­stali z każ­dej oka­zji, by pię­ści puścić w ruch. I nie tylko pię­ści.

Jasiek cięż­szy o kilka litrów piwa i roz­pa­cza­jący z powodu brzu­cha Elki wpadł na genialny w swej głu­po­cie pomysł zakoń­cze­nia życia. Poszedł głę­boko w las i zła­mał gałąź. Potem nic nie pamię­tał. Spadł i zasnął. Rano doczła­pał się do naj­bliż­szego domu.

Elka już uro­dziła. Jaśka pra­wie nie znała, bo ni­gdy nawet słowa do niej nie powie­dział. Ot, pla­to­niczna miłość. Nie prze­szka­dzało mu, że od kilku lat spo­ty­kała się z Jędr­kiem. Ale brzuch go zała­mał.

Co jakiś czas pod butem strzela drewno. Cicho, choć wolałby, by było zupeł­nie bez­dź­więcz­nie. Ale to jedy­nie pobożne życze­nie.

Wciąż idzie. W stronę tego świa­tła, które jesz­cze przed chwilą było nikłe, a teraz wyraź­nie już przy­po­mina blask żarówki. Jeśli w jego zacho­wa­niu był choć cień nie­pew­no­ści, to teraz wypro­sto­wał się jesz­cze bar­dziej i zde­cy­do­wa­nie poko­ny­wał kolejne metry.

Lampa wisi przed drzwiami. Koły­sze się. Może od wia­tru, a może ze stra­chu przed panu­jącą wokół ciem­no­ścią. Może nawet w oba­wie przed nad­cho­dzą­cym cie­niem. Ale cień zbliża się spo­koj­nie, bez gwał­tow­nych ruchów. Ktoś patrzący z boku dostrzegłby pew­ność sie­bie i swo­bodę gospo­da­rza. Tak, jest u sie­bie. I choć przez moment spra­wiał wra­że­nie, jakby zamie­rzał zapu­kać, chwy­cił klamkę i pchnął drzwi.

Gdzieś tam, skąd przy­szedł, nikt nie wie­dział, że był w tym miej­scu. Był cie­niem, był ciszą, był spoj­rze­niem i niczym innym.

✶✶✶

Boję się śmierci. Że będzie mnie powoli roz­dep­ty­wać, jak but roz­dep­tuje kara­lu­cha. Cho­ler­nie się jej boję, bo wszystko mi odbie­rze. Pamięć o tym, co było, ale też to, co mam teraz. Odbie­rze mi też moż­li­wość prze­ży­cia tego wszyst­kiego, co mógł­bym jesz­cze prze­żyć. Co z tego, że owego braku tak czy ina­czej nie odczuję. Nie wie­rzę, że ktoś jest gotowy na wła­sną śmierć. Ona się zbliża, a ty chcesz jesz­cze oddy­chać ziem­skim powie­trzem, czuć kro­ple mor­skiej wody na skó­rze, budzić się z wido­kiem na Gie­wont, napić się piwa z chło­pa­kami albo wina z piękną kobietą. Poczuć jej zapach i smak. Chcesz patrzeć, jak radzą sobie w życiu twoje dzieci, i cze­kasz na wnuki. Chcesz spi­sać jesz­cze listę rze­czy, które chciał­byś w życiu zro­bić. Nie jestem na to gotów. I ni­gdy nie będę.

Myślę o tym, jadąc dwu­pa­smówką na połu­dniu Pol­ski. Ale myślę o tym od ponad trzy­stu kilo­me­trów, bo mam wra­że­nie, że wyjeż­dża­jąc ze sto­licy, koń­czę swoje życie. Wiem, prze­sa­dzam. Raczej dotych­cza­sowe życie, może jego etap. Etap, któ­rego mam dosyć. Etap, który mnie zmę­czył, ale też wywin­do­wał na wyż­szy poziom w mojej branży. Tyle że teraz spa­dam. Dla­tego wła­śnie jadę dwu­pa­smówką. Ucie­kam. Umie­ram. Muszę odpo­cząć.

Wczo­raj­szy wie­czór był dość obrzy­dliwy. Przy­ję­cia inte­gra­cyjne w kor­po­ra­cjach zawsze takie są. A w mediach być może jesz­cze gor­sze. Kobiety wdzię­czą się do obiek­ty­wów polu­ją­cych na cele­bry­tów foto­re­por­te­rów, a męż­czyźni wdzię­czą się do tych kobiet. Chyba że są gejami, wtedy wdzię­czą się do innych gejów. Foto­re­por­te­rzy robią to, za co dostają naj­więk­szą kasę – pstry­kają tych, któ­rych pstry­kano już miliony razy. To spraw­dzony towar. Do pstry­ka­nia innych, nowych zachę­cają agen­cje PR. Wtedy foto­re­por­te­rzy nawet nie wie­dzą, komu robią zdję­cie. Ale robią, bo może się „przy­dać”.

I wszy­scy się uśmie­chają, wszy­scy są szczę­śliwi. Wszy­scy witają się „misiem”, bo prze­cież się uwiel­biają i pra­cują w jed­nej wiel­kiej rodzi­nie. A może dla­tego, że długo się nie widzieli. Może to szczere. A może szczę­śli­wych jest dzie­sięć pro­cent, a pozo­stali to alko­hol i próba ukry­cia swo­jego nie­szczę­ścia przed tymi szczę­śli­wymi. Bo to tro­chę wsty­dliwe.

Prze­cha­dza­łem się mię­dzy sto­li­kami, patrząc i nasłu­chu­jąc, kto o czym roz­ma­wia. Tu praca, tam sport, przy kolej­nym sto­liku zwy­kłe plotki. Przy pię­ciu kolej­nych sto­li­kach tylko praca i kolejne wyzwa­nia.

I Karol. Pod­szedł do mnie i powie­dział, że nie zmie­nił zda­nia. Nie wziął pod uwagę, że nie chcia­łem, by je zmie­nił. Oni ni­gdy nie biorą tego pod uwagę. Myślą, że są mistrzami świata i wszy­scy chcą z nimi grać.

– Ty nie chcesz się zmie­nić – zawy­ro­ko­wał. – Ty chcesz, żeby­śmy to my się zmie­nili, a to nie­moż­liwe.

– Jestem za stary na zmiany – odpo­wie­dzia­łem. – Zwłasz­cza takie.

– Wszy­scy to robią.

– Ja nie jestem „wszy­scy”, ja jestem Faj­kow­ski, zapo­mnia­łeś?

Karol mimo­cho­dem całuje w poli­czek młodą gwiazdę, która wła­śnie prze­cho­dzi.

– Po co my w ogóle o tym roz­ma­wiamy? – zapy­ta­łem.

– Nie wiem. – Uśmiech­nął się. – Może mi tro­chę szkoda cię tra­cić.

Par­sk­ną­łem śmie­chem. Dostał­bym za to Oscara. Albo przy­naj­mniej nomi­na­cję. Choć w dzi­siej­szym świe­cie poze­rów i uda­wa­czy mógł­bym mieć marne szanse.

Zabra­łem ze sto­lika szklankę whi­sky i odsze­dłem bez słowa. Po raz kolejny tego wie­czoru zada­łem sobie pyta­nie: „co ja tu robię?”. I po raz kolejny odpo­wie­dzia­łem sobie: „chyba mnie popier­do­liło”.

– Serio odcho­dzisz? – zasko­czył mnie Piotr sto­jący za moimi ple­cami. Nie wiem, kiedy się tam poja­wił.

– Nie odcho­dzę, robię sobie prze­rwę.

– Daj spo­kój, Mate­usz, jest zakład w fir­mie, czy wró­cisz. Pra­wie wszy­scy obsta­wiają, że pół roku prze­rwy to za dużo. Roz­le­ni­wisz się.

Opróż­ni­łem szklankę i zaczą­łem się roz­glą­dać za kel­ne­rem. Byli cały czas w pobliżu. Znik­nęli bły­ska­wicz­nie, kiedy po raz pierw­szy pomy­śla­łem, że będę ich potrze­bo­wał. Norma.

– Zoba­czymy – powie­dzia­łem pra­wie szep­tem. – Spa­dam stąd, Piotr. Znu­dziło mi się.

– Dawaj znać, co się u cie­bie dzieje.

– Jutro wyjeż­dżam.

– Dokąd?

– To pil­nie strze­żona tajem­nica.

Uśmiech­ną­łem się i skie­ro­wa­łem do drzwi.

– Mate­usz!

Odwró­ci­łem się

– Jesteś uparty jak osioł!

– Wiem. – Znów się uśmiech­ną­łem – I dobrze mi z tym.

Muszę odpo­cząć.

Jadę dwu­pa­smówką. Wypa­truję sta­cji ben­zy­no­wej, bo moje pię­cio­let­nie audi cią­gnie już na opa­rach. Wyobra­żam sobie opary alko­holu w miesz­ka­niach uczest­ni­ków wczo­raj­szego przy­ję­cia. Część wlewa w sie­bie wszystko po kolei. Inni sku­pili się na jed­nym rodzaju trunku. Efekt taki sam: chi­choty i nie­pewny krok w dro­dze do domu. I ten odór następ­nego dnia. I kac. Ale może oni mają rację? Może tego nie da się na trzeźwo?

Jadę. Dwu­pa­smówką. Pra­wie pustą. Wiem, że to ostat­nie kilo­me­try dość wygod­nej trasy. Potem będzie już tylko gorzej. Cię­ża­rówki i ich kie­rowcy, władcy szos, któ­rych trudno wyprze­dzić, bo zapier­da­lają jak dzicy. A w dodatku z naprze­ciwka jadą ich kole­dzy. Do tego „ści­ga­cze”. Zwy­kle to dziad­ko­wie ze swo­imi bab­ciami, pędzący na zakupy albo do wnu­ków, któ­rych rodzice mają coty­go­dniowe wychodne do kina albo do małej wiej­skiej knajpy. Dziad­ko­wie zawsze pro­wa­dzą małe samo­chody, a na gło­wach mają czapki. Bab­cie za to śle­pią trwałą ondu­la­cją. Nie roz­ma­wiają ze sobą, bo się przez całe życie już naga­dali i teraz się ledwo zno­szą. Jadą wolno, bo przy­zwy­cza­ili sie­bie do kato­wa­nia się swoim towa­rzy­stwem. Ści­ga­cze to też ci wszy­scy zato­pieni w ese­me­sach i innych fejs­bu­kach, myślący, że mają dosko­nałą podziel­ność uwagi. Prze­pis o zaka­zie uży­wa­nia tele­fonu komór­ko­wego pod­czas jazdy jest idio­tyczny jak Świat według Kiep­skich. Zasad­niej­sze byłoby przy­zna­wa­nie licen­cji na korzy­sta­nie z komórki tym, któ­rzy potra­fią się nią posłu­gi­wać pod­czas jazdy. Może wtedy nie mijał­bym już samo­cho­dów z kie­row­cami uśmie­cha­ją­cymi się do swo­jego tele­fonu jak głupi do sera. I nie musiał­bym za każ­dym razem mru­czeć pod nosem: kurwa…

Muszę odpo­cząć. Muszę odpo­cząć. Muszę odpo­cząć. Muszę to sobie powta­rzać. Bo zapo­mnę. Że muszę odpo­cząć.

Tan­kuję do pełna. Olej napę­dowy. Nie pamię­tam, kiedy ostat­nio bra­łem bez­oło­wiową. Nie licząc służ­bo­wego tan­ko­wa­nia dwa mie­siące temu. To był wyjazd na wywiad. Kom­plet­nie nie­udany, ponie­waż sza­nowny poseł na Sejm Rze­czy­po­spo­li­tej oka­zał się nie­zbyt roz­gar­nię­tym czło­wie­kiem. Nie­po­trzeb­nie zada­łem mu kilka pytań poza­sej­mo­wych. Gubił się, wił. Mia­łem wra­że­nie, że za chwilę wyj­mie tele­fon i zadzwoni do kogoś zapy­tać, co ma odpo­wie­dzieć na pyta­nie o ulu­biony film. Taki tele­fon do przy­ja­ciela. Koło ratun­kowe. A wyda­wał się odświe­że­niem całej tej sceny pseu­do­po­li­tycz­nej. Kimś o inte­li­gen­cji ponad­prze­cięt­nej, kimś, kto myśli logicz­nie i przy­szło­ściowo. No i klops. Nic z tego. Będziemy na­dal bro­dzić w bło­cie. Nie ma świa­tełka w tunelu.

– Opisz to – mówił wtedy Karol. – Ośmiesz go, ludzie to lubią.

– Karol, chyba z kimś mnie pomy­li­łeś – odpo­wia­da­łem upar­cie.

To nie mój styl. Sza­nuję swo­ich roz­mów­ców, nawet jeśli są pata­fia­nami. Nie jestem pro­wa­dzą­cym talk show. Jestem dzien­ni­ka­rzem. A może byłem.

Moja wojna z naczel­nym zaczęła się nieco wcze­śniej. Przez swo­jego przy­du­pasa Karolka prze­ka­zy­wał mi suge­stie, jak mam pra­co­wać, o czym roz­ma­wiać i jak dobie­rać gości, by oglą­dal­ność rosła. Za każ­dym razem mówi­łem Karol­kowi, by się pier­do­lił. I on to robił, ale z iro­nicz­nym uśmiesz­kiem. Wie­dzia­łem, do czego to zmie­rza. Wie­dzia­łem od dawna. Bo widzia­łem, co się dzieje.

Muszę odpo­cząć. Muszę…

Płacę za paliwo. Pani w kasie chce mi jesz­cze wci­snąć kawę, hot doga i ciastko. I ener­ge­tyk. Gdy­bym zacho­wał się jak Jim Carey w fil­mie Jestem na tak, wziął­bym wszystko. A potem się zrzy­gał. Grzecz­nie więc dzię­kuję i wycho­dzę.

Przy jed­nym z dys­try­bu­to­rów star­szy pan uśmie­cha się do mnie i mówi „dzień dobry”. Oczy­wi­ście nie znam go. Ale on mnie zna. I wydaje mu się, że skoro on mnie widuje, to ja go też. Ma jakieś sześć­dzie­siąt lat. Ogląda moje pro­gramy i mnie lubi. Tak myślę. To jego miał na myśli naczelny.

– Twoja widow­nia umiera. Musisz dotrzeć do tych młod­szych. Zrób coś.

Z sza­cunku do szefa nie wypo­wie­dzia­łem na głos myśli, które mia­łem wtedy w gło­wie. Poza jedną.

– Spier­da­laj!

Wysze­dłem wtedy, trza­ska­jąc drzwiami. Wiem, nie powi­nie­nem. Ale mia­łem dość.

Muszę odpo­cząć.

Wsia­dam do auta. Ruszam. Przede mną trzy­dzie­ści sie­dem kilo­me­trów do celu. Trzy­dzie­ści sie­dem kilo­me­trów myśli. Tak męczą­cych, że dło­nie mdleją od zaci­ska­nia się na kie­row­nicy. Ale ruszam, nie boję się. Cały czas mam nadzieję, że przez krótki czas będę miał swoje eldo­rado. Że nikt nie będzie do mnie gadał, że hotel okaże się tak słaby, że nie będzie miał gości, że obsługa nie będzie upier­dliwa w swo­jej uprzej­mo­ści (na wszelki wypa­dek na klamce na stałe wywie­szę do not disturb – jeden z naj­lep­szych hote­lo­wych wyna­laz­ków), że to i tamto. Będę naj­mniej wyma­ga­ją­cym gościem w histo­rii tego hotelu. Mój jedyny postu­lat na ten czas to: odpier­dol­cie się. Choć wiem, że tego nie potra­fią. Będą cią­gle pytać, czy jestem zado­wo­lony. Przy pobie­ra­niu klu­cza powi­nie­nem mieć szansę zazna­czyć na jakimś doku­men­cie, że będę zado­wo­lony bez względu na sytu­ację.

Trzy­dzie­ści trzy kilo­me­try. Kato­licy robi­liby wła­śnie znak krzyża, bo to prze­cież wiek chry­stu­sowy. Pew­nie to jakiś znak, że wzrok aku­rat w tym momen­cie spo­czął na nawi­ga­cji. Że też przy­szło mi to do głowy. Karcę się za to. Nie za drwinę. Karcę się za myśl zwią­zaną z reli­gią. Od dawna ucie­kam przed nią jak przed watahą. Uni­kam jak ognia dzien­ni­kar­skich roz­mów z księżmi czy innymi wyznaw­cami. Ni­gdy nie zapro­si­łem do pro­gramu księ­dza, a bogo­boj­nych poli­ty­ków mam ochotę subiek­tyw­nie miaż­dżyć.

To ostat­nie wsie przed celem. Im jest bli­żej, tym więk­szą mam ochotę jechać dalej. Dobrze mi w tym samo­cho­dzie. W nim jestem sam. Z całym wachla­rzem pre­tek­stów, by nie odbie­rać tele­fonu i nie zaglą­dać do inter­netu. Coraz wię­cej zakrę­tów, małych skrzy­żo­wań, pod­jaz­dów i zjaz­dów. Coraz wię­cej też domów z dobu­do­wa­nymi pię­trami. Znak tych cza­sów – pokoje do wyna­ję­cia. Górale nie odpusz­czają takich oka­zji. W sumie trudno się dzi­wić.

Każda kolejna wieś wygląda tak samo. Domy z opa­da­ją­cymi dachami po obu stro­nach głów­nej ulicy, krowy i kozy na każ­dej łące. I ludzie. Nie­któ­rzy krzą­tają się, inni plot­kują przez płot. Jesz­cze inni sie­dzą na przy­do­mo­wych ław­kach. Pozorny spo­kój. I psy. Te, które pil­nują bydła, leżąc maje­sta­tycz­nie na tra­wie, i te, które bie­gną, szcze­ka­jąc na każdy prze­jeż­dża­jący samo­chód. To te małe. Bo małe psy są jak mali ludzie – cią­gle szcze­kają. Tylko to im pozo­staje – uja­dać, pie­nić się, wkur­wiać. A jak ktoś zrobi krok w ich stronę, to spie­przają do budy. Jak ludzie.

Dzie­sięć kilo­me­trów.

Nie spraw­dzam tele­fonu. Na pewno wysłała wia­do­mość, ale od niej też muszę odpo­cząć.

„Przy­jedź do mnie, pro­szę, jesz­cze dziś, skoro jutro wyjeż­dżasz” – napi­sała aku­rat w momen­cie, w któ­rym Karol wycią­gał ze mnie resztki przy­jem­no­ści, jakie mia­łem z tego przy­ję­cia. Zro­bił to z łatwo­ścią, chwy­ta­jąc ją w dwa palce i wysu­wa­jąc z płata czo­ło­wego czaszki.

„Jestem zmę­czony” – odpi­sa­łem. Chcia­łem się poło­żyć, by wstać wcze­śnie i zdą­żyć się spa­ko­wać.

„Przy­jedź. Na chwilę”.

Dorota. Kobieta, z którą nie mogę dojść do ładu. Wszystko jest nie tak. Jeste­śmy inni, nie rozu­miemy się nawza­jem, nie spę­dzamy czasu w ten sam spo­sób, nie słu­chamy tej samej muzyki, nie czy­tamy tych samych ksią­żek. A jed­nak wszel­kie próby roz­sta­nia były nie­udane jak mało co. Jak­byś zetknął ze sobą dwa magnesy i pró­bo­wał je odsu­nąć od sie­bie na kilka mili­me­trów. Zawsze do sie­bie wrócą z taką samą siłą. I wciąż będą się tak samo zacho­wy­wać mimo cią­gle prze­ży­wa­nej praw­dzi­wej męki pań­skiej.

Poje­cha­łem. Ze świa­do­mo­ścią, że potem czeka mnie kilka tygo­dni spo­koju, odpo­czynku rów­nież od niej. Ale ta świa­do­mość nie do końca przy­nosi ulgę. Tro­chę będzie mi jej bra­ko­wać. Może wła­śnie tego nie­zro­zu­mie­nia, tych roz­mów o tym, jak bar­dzo do sie­bie nie pasu­jemy.

Sta­ną­łem przed jej drzwiami i nie chcia­łem zapu­kać. Ponow­nie mia­łem ją na wycią­gnię­cie ręki, a zada­wa­łem sobie pyta­nie, co znowu tu robię. Od dawna miało mnie tu nie być.

– Musisz wyjeż­dżać? – zapy­tała i od razu sobie odpo­wie­działa – Musisz, mówi­łeś, musisz odpo­cząć.

I ten jej wzrok. Te jej oczy. Zawsze mówiły „kochaj mnie” albo „pieprz mnie”.

Znów wyglą­dała pięk­nie. Dosko­nale wie­działa, co wło­żyć, bym nie mógł ode­rwać wzroku. Czarne włosy, ciemna kar­na­cja i biały szla­frok. Ale byli­śmy i jeste­śmy tak różni.

– Przy mnie nie odpo­czy­wasz?

Spo­dzie­wa­łem się tego pyta­nia. Pokrę­ci­łem więc poiry­to­wany głową i odwró­ci­łem się w stronę drzwi.

– Nie rozu­miesz – mruk­ną­łem naj­ci­szej, jak się dało.

– Rozu­miem. – Usły­szała.

– Gdy­byś rozu­miała, nie zada­ła­byś tego pyta­nia.

Chwy­ci­łem za klamkę zaraz po tym, jak poca­ło­wa­łem ją w poli­czek.

– Pocze­kaj. – Zła­pała mnie za rękę. – Mam coś dla cie­bie.

Nie chcia­łem cze­kać. Chcia­łem wyjść i zacząć odpo­czy­wać na dobre. Wie­dzia­łem, że po wyj­ściu z jej miesz­ka­nia nie spo­tkam nikogo aż do wyjazdu następ­nego dnia.

– Na pewno masz przy­go­to­waną całą walizkę ksią­żek, ale chcia­łam, żebyś miał też coś ode mnie.

Cmen­tarz w Pra­dze Umberta Eco. Nie wiem, skąd wie­działa, że mia­łem ją w pla­nach. Rzadko roz­ma­wia­li­śmy o lite­ra­tu­rze. Nie było na to czasu. Tra­ci­li­śmy go głów­nie na spory.

Na okładce jego­mość w cylin­drze. Wła­ści­wie tylko jego syl­wetka na poma­rań­czowo-czar­nym tle. Za nim ledwo widoczne nagrobki. Nad nim ptaki. Być może kruki i wrony, ale nie te, co mają nas roz­dzio­bać, te od Żerom­skiego. Swoją drogą cie­kawe, czy dziś ktoś pamięta o tej noweli. Dziś nie czyta się takiej lite­ra­tury. Dziś czyta się inter­net, blogi, ogląda głu­pie fil­miki. Książki czyta się na table­cie. A papier? Gdzie jego zapach?

– Dzię­kuję – wydu­si­łem, choć bli­żej mi było do zło­ści, że dostaję od niej pre­zent. Nie lubię pre­zentów bez oka­zji. Zawsze do cze­goś zobo­wią­zują. A ja nie chcę czuć się zobo­wią­zany.

Sta­nęła bar­dzo bli­sko mnie. Roz­su­nęła szla­frok i nagim cia­łem przy­lgnęła do mojej koszuli i mary­narki. Poca­ło­wała mnie zachłan­nie, wsu­wa­jąc język w usta.

– Długo nie będziemy się widzieć – szep­nęła, nie prze­sta­jąc ssać i przy­gry­zać moich warg. – Nie chcesz się poże­gnać?

– Dorota… – chwy­ci­łem jej twarz w dło­nie i odsu­ną­łem – …jestem zmę­czony, jadę do domu.

Kątem oka widzia­łem jej trzy­dzie­sto­pię­cio­letni brzuch i – wydaje się – jesz­cze młod­sze piersi. Otu­li­łem ją szla­fro­kiem i prze­wią­za­łem paskiem. Poca­ło­wa­łem w czoło i usta i wysze­dłem.

Kiedy w domu rzu­ci­łem książkę na walizkę, wypa­dła z niej kartka. „Wróć do mnie. Dorota”. Moja aler­gia na roman­tyczne gesty aż jęk­nęła. Jestem na to za stary i zbyt wiele widzia­łem. Szep­ną­łem więc jedy­nie „ja pier­dolę” i posze­dłem wziąć prysz­nic, cią­gle powta­rza­jąc sobie w duchu: muszę odpo­cząć.

Pięć kilo­me­trów. Otwie­ram okno, by poczuć zapach wsi, przez którą za chwilę będę prze­jeż­dżał, a za którą znaj­duje się cel. To hotel, któ­rego nie widać z ulicy. Jest scho­wany za drze­wami, na lek­kim wznie­sie­niu, co daje szansę scho­wa­nia się przed obrzy­dli­wym świa­tem, w środku nie­obrzy­dli­wego świata drzew, zwie­rząt i ciszy.

Wieś się nie zmie­niła. Byłem tu dwie krót­kie doby sie­dem lat temu, kiedy jesz­cze bawiło mnie to, co robi­łem i robię. Wtedy jesz­cze mój zawód nie umie­rał, nie musia­łem toczyć wojny o obiek­ty­wizm i logikę. Wszystko było natu­ralne i zarówno ja, jak i moi kole­dzy po fachu czu­li­śmy jakąś tam misję, choć drwi­li­śmy z tego słowa bez­li­to­śnie. Teraz nie ma już miej­sca na drwinę. Takim jak ja nie jest już do śmie­chu.

Ale ta wieś tego nie widzi. Wieś żyje swoim życiem. I dobrze. Wła­sne życie jest naj­waż­niej­sze. Nie­wiele tu się zmie­niło. Dom soł­tysa nie jest już domem soł­tysa. To zna­czy pew­nie jest, ale soł­tys się zmie­nił. Tabliczka wisi teraz trzy domy dalej. Nie pamię­tam, kto mieszka w tej cha­łupce z żółtą ele­wa­cją. Pamię­tam za to polanę sta­rego Ignaca i boisko tuż obok. Ignac poda­wał dzie­cia­kom piłkę, jak pole­ciała za bramką na jego pole. To dobry czło­wiek. Mam nadzieję, że jesz­cze żyje. Wtedy miesz­kali tu dobrzy ludzie. Nieba by uchy­lili w razie potrzeby. Ale dziś nie mam ochoty prze­ko­ny­wać się, czy pozo­stali tacy sami. Dziś ani jutro, ani poju­trze, ani za tydzień.

Muszę odpo­cząć.

Kilo­metr. Za chwilę skręt w prawo, prze­jazd przez stru­myk i w górę do głów­nej bramy.

Dorota. Czę­sto o niej myślę. Zwy­kle krę­cąc z nie­do­wie­rza­niem głową. Cią­gle dzi­wię się, że to jesz­cze trwa, nie­za­leż­nie od postaci, jaką przy­biera. Iry­tuje mnie, że nie potra­fię wyrzu­cić jej z głowy. Nawet teraz, kiedy prze­jeż­dżam przez bramę hotelu. Wszystko drew­niane. Nie widzę w tym budynku niczego, co nie byłoby drew­nem. Chyba że okna. Te w poko­jach mają dodat­kowo drew­niane okien­nice. W czę­ści rekre­acyj­nej wyglą­dają jak wyj­ścia na taras. Ale nie są wyj­ściami. Są po pro­stu oknami. Za szybą basen, leżaki, mała siłow­nia z bież­nią i sztan­gami. Wszystko widoczne z zewnątrz przez te duże okna.

Par­kuję mię­dzy jeepem i volvo. Jeden duży, drugi mały. Z dużą dozą praw­do­po­do­bień­stwa stwier­dzam, że kie­rowcą dużego jest ktoś nik­czem­nego wzro­stu. Spraw­dzę to póź­niej. Albo i nie. Może mi się nie chcieć patrzeć na ludzi.

Wcho­dzę. Główne wej­ście nie przy­po­mina głów­nego wej­ścia. Jest zwy­kłym przej­ściem przez zwy­kłe drzwi do naj­zwy­klej­szego budynku. Ale mam nadzieję, że to jed­nak będzie nad­zwy­czaj­nie nie­upier­dliwe miej­sce. Ledwo wsze­dłem, zosta­łem zła­pany wzro­kiem przez młodą dziew­czynę za bufe­tem, nad któ­rym dys­kret­nie napi­sano „recep­cja/recep­tion”. W dwóch języ­kach. To ozna­cza, że mają tu gości z zagra­nicy. Jakby co, nie znam języ­ków obcych.

Ona mnie nie tylko zła­pała. Ona mnie cią­gnie do sie­bie tymi wpa­trzo­nymi oczami i uśmiech­nię­tymi ustami. Czuję się, jakby zła­pała mnie na lasso i cią­gnie bez trudu, nie zwra­ca­jąc uwagi na to, że zapie­ram się nogami.

– Dzień dobry – mówi na szczę­ście dość niskim gło­sem. – Ma pan u nas rezer­wa­cję?

– Dzień dobry – odpo­wia­dam uspo­ko­jony brzmie­niem jej głosu i podaję nazwi­sko.

Zerka na ekran kom­pu­tera, nie prze­sta­jąc się uśmie­chać. Robi to jed­nak natu­ral­nie. Chyba lubi swoją pracę.

– Jest oczy­wi­ście rezer­wa­cja. – Nie odrywa oczu od moni­tora. – Do nas nie tra­fiają goście bez rezer­wa­cji, za daleko.

Spraw­dza coś jesz­cze. Każde klik­nię­cie myszką kwi­tuje kiw­nię­ciem głową, jakby sta­wiała pie­czątkę. Wytęża wzrok. Czyta.

– Będzie pan sam – zadaje w końcu pyta­nie – czy ktoś doje­dzie?

– Nikt nie doje­dzie – odpo­wia­dam z ulgą.

– Pro­szę więc o chwilę cier­pli­wo­ści. – Znów prędko klika. To jak szyb­kie wer­to­wa­nie kar­tek w książce. – Rezer­wo­wał pan pokój dwu­oso­bowy?

– Tak, chcia­łem mieć duże łóżko dla sie­bie – tłu­ma­czę się i wiem, że brzmi to dwu­znacz­nie. Ale ona jest pro­fe­sjo­na­listką. Nawet jeśli to, co powie­dzia­łem, wydaje jej się pod­ry­wem, to nie reaguje. Może przy­zwy­cza­iła się do zacze­pek. Jest dość ładna, choć za chuda.

Dorota. Też jest szczu­pła.

Muszę odpo­cząć. Koniecz­nie.

– Zapra­szam do pokoju numer sie­dem. – Patrzy na mnie i już wiem, że będzie mi coś tłu­ma­czyć. – Musi pan przejść łącz­ni­kiem, tym wej­ściem po lewej stro­nie – wdzięcz­nie wska­zuje otwartą dło­nią – dalej pro­sto i do końca. Ostat­nie drzwi po lewej stro­nie. Miłego pobytu.

Uśmiech na koniec. Kur­tyna. Zwy­kle jest to przed­sta­wie­nie. Tym razem wdzięk recep­cjo­nistki ura­to­wał spek­takl.

Idę kory­ta­rzem, mimo woli roz­glą­da­jąc się po ścia­nach. Widzę na nich pła­sko­rzeźby autor­stwa kogoś nie­po­spo­li­tego. Wyko­ny­wał je ktoś z wyobraź­nią, ktoś, kogo z czy­stym sumie­niem można nazwać arty­stą. Zatrzy­muję się przy jed­nej z nich i patrzę na konia. Ale ten koń nie galo­puje, on fru­nie. I na upar­tego można dostrzec skrzy­dła na jego grzbie­cie. Łatwo też zauwa­żyć jeźdźca, któ­rego głowa jest wręcz zespo­lona z grzywą rumaka. W pra­wym dol­nym rogu dzieło pod­pi­sano, ale odczy­tać poszcze­gólne litery potrafi chyba tylko autor.

Idę. Cią­gnę za sobą walizkę. Jest duża, bo posta­no­wi­łem zabrać kil­ka­na­ście ksią­żek i kilka zale­głych cza­so­pism. Ale nie wie­rzę, że będę się zaczy­ty­wał w któ­rej­kol­wiek z tych publi­ka­cji. I nie wie­rzy­łem już wtedy, kiedy wrzu­ca­łem to wszystko do walizki.

Jest numer sie­dem. Zbli­żam kartę do czyt­nika i chwilę póź­niej deli­kat­nie popy­cham drzwi. Pokój nie jest duży, ale spore łóżko rekom­pen­suje brak prze­strzeni. Jest też biurko, na któ­rym leży mały notes. Wiem, że z niego nie sko­rzy­stam, bo ni­gdy tego nie robię. Za to zawsze przy­własz­czam sobie hote­lowe ołówki i dłu­go­pisy. Wygląda to jak mój fetysz. Dobrze jest jakiś mieć.

Walizkę zosta­wiam przy sza­fie, a sam zbli­żam się do okna. To wła­ści­wie wyj­ście na taras. Wydaje mi się, że takich pokoi w tym hotelu jest nie­wiele. Czuję się dopiesz­czony, ale tłu­mię w sobie zado­wo­le­nie. Odzwy­cza­iłem się od oka­zy­wa­nia go. Tak mi lepiej.

Taras, tak jak pokój, nie impo­nuje wiel­ko­ścią, ale ma ładną, drew­nianą balu­stradę. Sia­dam na jed­nym z dwóch drew­nia­nych krze­seł i patrzę przed sie­bie. Przez naj­bliż­szych kilka, może kil­ka­na­ście dni codzien­nie będę patrzył na tę polanę wzno­szącą się w stronę lasu. Urzą­dzę sobie codzienny rytuał wga­pia­nia się rano i wie­czo­rem. To zde­cy­do­wa­nie lep­sze niż pol­ska reli­gia, czyli tele­wi­zja od rana do wie­czora. Las mądrzej gada, bo gada ciszą. A może po pro­stu mam defi­cyt takiej ciszy, takiego mil­cze­nia. Może świat, w któ­rym żyję, jest prze­ga­dany i nie­mą­dry.

Wra­cam do pokoju i spraw­dzam łazienkę. Myję ręce, patrząc w lustro. Prze­cie­ram zmę­czoną życiem twarz. Mam czter­dzie­ści dzie­więć lat, nie­długo osią­gnę wiek star­czy. Jestem sam. Z wyboru, bo o ile jede­na­ście lat temu to los mnie osie­ro­cił, o tyle w kolej­nych latach sam wybie­ra­łem tę samot­ność. A raczej nie dawa­łem szansy tej samot­no­ści odejść. Swo­imi wadami odpy­cham nie­mal wszyst­kich, nawet Nata­lię i Hanię. Zawsze chcia­łem je mieć, a kiedy już były, nie potra­fi­łem się nimi zająć. Zwłasz­cza po śmierci Agnieszki. I potem, kiedy rosły tak szybko. I jesz­cze potem, kiedy coraz wyraź­niej dawały mi do zro­zu­mie­nia, że nie potrze­bują mnie w swoim życiu. Cier­pie­nie ukry­wa­łem w mistrzow­ski spo­sób. Nikt go nie widział. I nikt na­dal nie widzi. Widać to tylko na mojej twa­rzy. Wszystko na niej widać. To zna­czy ja widzę.

Włosy opa­dły mi na czoło, bli­zna na lewym policzku stała się jakby głęb­sza. Tego wra­że­nia nie zmie­nia trzy­dniowy zarost. Nie mam w pla­nach gole­nia. Pier­dolę.

Zdej­muję koszulę i rzu­cam na walizkę. Doty­kam pal­cami mate­raca, spraw­dzam twar­dość. Kładę się i głę­boko wcią­gam powie­trze w płuca. Czuję, że odpły­wam. Zasy­piam.

✶✶✶

War­kot sil­nika piły spa­li­no­wej sły­chać było zapewne w pro­mie­niu kilku kilo­me­trów. Dźwięk roz­dmu­chi­wała cisza, która była tu nie­po­dziel­nym gospo­da­rzem. Kiedy od czasu do czasu musiała wal­czyć z hała­sem, robiła to, roz­pra­sza­jąc go na wszyst­kie strony świata. A nawet w górę i w dół.

Drzewo opa­dło na zie­mię z hukiem. To już trze­cie tego dnia. I po raz trzeci tego dnia męż­czy­zna odbiegł w ostat­niej chwili, jakby zdzi­wiony, że wła­śnie w tym momen­cie to się dzieje. Ale nie był zasko­czony. Miał to dokład­nie zapla­no­wane i wyli­czone. Gdyby ktoś zapy­tał go, gdzie spad­nie drzewo, odpo­wia­da­jąc, pomy­liłby się może o pięć cen­ty­me­trów.

Tele­fon ode­brał poprzed­niego wie­czoru. Wcho­dził wła­śnie do swo­jej małej chaty, mijał żarówkę zawie­szoną nad gan­kiem. Roz­po­znał numer. Ni­gdy nie zapi­sał go w kon­tak­tach, ale układ cyfr był na tyle cha­rak­te­ry­styczny, że bły­ska­wicz­nie zapadł w pamięć. Tym bar­dziej że ozna­czał pie­nią­dze.

– Pięć kolej­nych do ścię­cia – powie­dział głos.

– Gdzie? – wyszep­tał to pyta­nie, by głos nie zabrzmiał zbyt gło­śno w pustej kuchni.

– Tam gdzie ostat­nio. Warunki te same.

– A pie­nią­dze?

– Te same.

– Gdzie?

– Tam gdzie zawsze.

Bar Pod Koni­kiem. Czer­wona koperta ze znacz­kiem pocz­to­wym z wize­run­kiem jakie­goś spor­towca w kasku. Żad­nych opóź­nień, zawsze następ­nego dnia po robo­cie, zawsze bez kon­taktu oso­bi­stego.

– Drwalu – rzekł ponow­nie głos. – Na­dal jesteś dys­kretny?

– A ty? – odparł pro­wo­ka­cyj­nie.

Po dru­giej stro­nie słu­chawki usły­szał stłu­miony śmiech.

– Dobra, wiem, że jesteś. Ty z nikim nie roz­ma­wiasz, komu miał­byś powie­dzieć.

Drwal mil­czał. Cze­kał, aż tam­ten zakoń­czy roz­mowę. Miał rację, mówiąc, że z nikim nie roz­ma­wia. Tylko cza­sem z Wojt­kiem. Ale bywają dni, kiedy wypo­wiada zale­d­wie kilka słów, naj­czę­ściej do samego sie­bie, by przy­po­mnieć sobie swój głos.

– Jutro będzie wszystko zro­bione. – Roz­łą­czył się.

Od jakie­goś czasu miał wra­że­nie, że głos pró­bo­wał wycią­gnąć z niego infor­ma­cje. Coś, co pozwo­li­łoby mu dowie­dzieć się, kim jest. Nie chciał na to pozwo­lić. Może to ostatni raz – pomy­ślał, ale sam w to nie wie­rzył. Pyta o dys­kre­cję, sam o nią nie dba­jąc.

Rzu­cił tele­fon na łóżko. Zdjął buty, włą­czył czaj­nik bez­prze­wo­dowy i pod­szedł do czar­nego boom­boxa z lat dzie­więć­dzie­sią­tych.

Play. W małej cha­cie, w małym pokoju ską­pa­nym w nikłym świe­tle żarówki roz­brzmiały pierw­sze takty Ulys­sesa. Dead Can Dance czę­sto gościł w tym pokoju, ale Ulys­ses miał swoją dodat­kową moc. Oplótł dźwię­kiem całą prze­strzeń, a on… zamknął oczy, roz­po­starł ramiona i zaczął tań­czyć tro­chę jak Zorba, a tro­chę jakby naśla­do­wał lądu­jący w burzy samo­lot.

Ale to było wczo­raj, teraz jest dziś. Pod­cho­dzi do czwar­tego drzewa i dotyka dło­nią kory, jakby się z nim żegnał. Przy­suwa do niej ucho i zamyka oczy. Potem uru­cha­mia piłę i przy­suwa jej łań­cuch do pnia.

Drzewo pada po kwa­dran­sie. Kiedy zaczyna się prze­chy­lać w stronę ziemi, drwal zamyka oczy i otwiera ramiona jak poprzed­niego wie­czoru przy Ulys­se­sie. Tym razem jed­nak nie tań­czy. Stoi i wsłu­chuje się w spe­cy­ficzny huk. Delek­tuje się. W tej ciszy to dźwięk natury. Dźwięk boga.

Wolałby odbie­rać kasę bez­po­śred­nio po robo­cie. Zba­czałby z drogi jedy­nie kil­ka­set metrów do baru Pod Koni­kiem i miałby sprawę zała­twioną. Swoją drogą co za idio­tyczna nazwa knajpy. Tym bar­dziej tu, w górach.

Piąte drzewo nie jest wyma­ga­jące. Jego ścię­cie zaj­muje mu jesz­cze mniej czasu niż poprzed­nie. Jest mięk­kie. Duże, ale mięk­kie. Zosta­wia dzie­siątki pnia­ków pocię­tych na dwu­me­trowe kawałki i rusza w głąb lasu. Przej­dzie dwa kilo­me­try, z końca polany zoba­czy w dole bar z dachem zbi­tym z desek. Pój­dzie kolejne dwa kilo­me­try i doj­dzie do swo­jej chaty, do któ­rej nikt nie zagląda. Dobrze mu tu jest. Nikt go tu nie będzie szu­kał, nikt go tu nie znaj­dzie. I nikt go nie roz­po­zna. I będzie już zawsze słu­chał swo­jego Dead Can Dance.

Wie­czo­rem znów tam pój­dzie. Patrzeć i nasłu­chi­wać. Obser­wo­wać.

Rozdział 2

2

Znów ten sen. To zna­czy nie ten sam. Inny, ale też o końcu. Mor­fe­usz gnębi mnie baj­kami o prze­róż­nych koń­cach: życia mojego lub jej, przy­jaźni i miło­ści, fascy­na­cji, pasji, drogi czy pasa star­to­wego, szkoły, kariery. Wszyst­kie te końce są złe, nie­szczę­śliwe jak w dobrym fran­cu­skim dra­ma­cie.

Tym razem to sen o końcu snu. Śni mi się, że budzi mnie strzał w głowę. To ozna­cza, że to rów­nież sen o końcu żywota. Nie za krót­kiego, wręcz wystar­cza­jąco dłu­giego, by odejść bez żalu do losu. Nie wiem, czy był to strzał z pisto­letu czy kara­binka snaj­per­skiego. Nie widzę napast­nika. Wiem tylko, że mam kulę w gło­wie i ula­tuję z ciała. Całe pomiesz­cze­nie widzę z góry, spod sufitu. Banał.

Zer­kam na zega­rek. Kilka minut po dwu­dzie­stej pierw­szej, prze­spa­łem trzy godziny. Stra­cone trzy godziny. Zawsze wszyst­kim powta­rzam, że nie mam czasu na sen. Ale teraz jestem tu, by tra­cić czas, mar­no­wać go w każdy moż­liwy spo­sób.

Wycho­dzę z pokoju, licząc na to, że hote­lowa restau­ra­cja o tej porze jesz­cze funk­cjo­nuje. Prze­cho­dzę wzdłuż recep­cji, więc o to pytam.

– Do dwu­dzie­stej dru­giej, panie Mate­uszu – odpo­wiada ta sama chuda dziew­czyna, która instru­owała mnie kilka godzin wcze­śniej, jak dojść do pokoju.

W restau­ra­cji pusto. Sam hotel zresztą też zapewne nie jest oble­gany. Przy­jeż­dżają tu praw­do­po­dob­nie tacy jak ja – chcący zażyć spo­koju, pra­gnący zaszyć się w ciszy lasu i gór, a już na pewno swo­jego pokoju. Posiłki trwają krótko, bo po co sie­dzieć w jadło­dajni.

Kartę podaje pani po czter­dzie­stce. Wiek widać na jej twa­rzy i w lekko siwie­ją­cych wło­sach. Ale jest to kobieta o bar­dzo przy­jem­nej pre­zen­cji. Nie mam wąt­pli­wo­ści, że czę­sto się uśmie­cha i potrafi roz­ma­wiać z ludźmi.

O tej porze nie powi­nie­nem się obja­dać. Prze­glą­dam stronę z sałat­kami, ale mój ostatni posi­łek był sześć godzin temu, w jakiejś przy­droż­nej karcz­mie na Zako­piance. Kwa­śnica i pie­rogi z mię­sem. Potem już tylko her­bata, kawa i jesz­cze raz her­bata. No i woda na któ­rejś ze sta­cji ben­zy­no­wych.

Gril­lo­wany kozi ser z orzesz­kami pini. To może być to.

– Ale uprze­dzam, że to nie­wielka por­cja – mówi kel­nerka, kiedy skła­dam zamó­wie­nie na to danie. W lewej kla­pie gustow­nej bluzki hote­lo­wej, którą miała na sobie także chuda z recep­cji, wid­nieje imię. Karo­lina. Nie zwró­ci­łem uwagi na bluzkę recep­cjo­nistki, może poznał­bym jej imię.

– Poleci mi pani coś?

Nie chcia­łem tego mówić, ale jeśli to mi pomoże wybrać. Nie pomo­gło. Karo­lina zasy­pała mnie listą dań, z któ­rej nie zapa­mię­ta­łem prak­tycz­nie ani jed­nego słowa. Nie dość, że chwilę wcze­śniej się obu­dzi­łem, to jesz­cze kel­nerka wyre­cy­to­wała każdą pozy­cję w języku wło­skim. Nim aku­rat nie wła­dam nawet w naj­mniej­szym stop­niu. Zer­kam jesz­cze raz w kartę i nie rezy­gnu­jąc z sałatki, wybie­ram naj­prost­sze z moż­li­wych dań: spa­gheti car­bo­nara.

Karo­lina przyj­muje zamó­wie­nie z uśmie­chem. Zapala na moim sto­liku świecę, co każe mi się zasta­no­wić, czy nie ma zamiaru się dosiąść. Zro­biło się roman­tycz­nie. Kiedy odcho­dzi, zdmu­chuję pło­mień. Nie chcę, by było zbyt przy­jem­nie. Jesz­cze nie dziś.

Dokład­nie jede­na­ście minut cze­kam na sałatkę. W tym cza­sie spraw­dzam w tele­fo­nie skrzynkę mailową, co jakiś czas krzy­wiąc się z nie­sma­kiem. Rzu­cam okiem na twit­tera, żeby się zorien­to­wać, co piszą kole­dzy zafa­scy­no­wani kra­jową poli­tyką, a potem na face­bo­oka, by się dowar­to­ścio­wać. Bo nawet czło­wiek, który tego nie potrze­buje, musi cza­sem zafun­do­wać sobie tera­pię szo­kową w stylu: „Kolego, nie jest z tobą źle, zer­k­nij na face­bo­oka”.

„Doje­cha­łeś?” – ese­mes od Doroty. Przy­szedł ponad godzinę temu.

„Doje­cha­łem. Wszystko w porządku”.

Nie chcę odpi­sy­wać, ale robię to. Mia­łem odpo­cząć rów­nież od tele­fonu. Ale nie od razu się odzwy­czaję.

Dzwoni. Nie odbie­ram.

Na stole poja­wia się car­bo­nara. Tro­chę za wcze­śnie, bo nie zdą­ży­łem zjeść sałatki. Ale wyba­czam to Karo­li­nie. Jest miła i pro­fe­sjo­nalna, co dziś – mam wra­że­nie – jest rzad­ko­ścią.

Maka­ron wyśmie­nity. Mam ochotę wręcz mru­czeć z zachwytu. Jeśli tak będę kar­miony w naj­bliż­szych dniach, wie­lo­krotne orga­zmy kuli­narne mam zagwa­ran­to­wane.

„Daj znać, jak zacznie Ci się nudzić” – ese­mes od Doroty jakby w odpo­wie­dzi na myśl o orga­zmach.

Lubię z nią seks. Rozu­miemy się w łóżku bar­dzo dobrze. Ale seks jako taki jest prze­re­kla­mo­wany. Wcho­dzisz, wycho­dzisz, pie­przysz, rżniesz, dymasz, kochasz się… i co dalej? Co potem? Dopiero to, co potem, daje odpo­wiedź na pyta­nie, co to było. Chcesz się przy­tu­lić? Chcesz wyjść? Odpo­wiedz sobie na te pyta­nia.

„Nawet nie powie­dzia­łeś, w któ­rym jesteś hotelu” – napi­sała jesz­cze raz.

Jak ona lubi te pie­przone ese­mesy.

Źle ją trak­tuję. Nie odpo­wia­dam, nie dzwo­nię, nie trosz­czę się o nią. Zain­te­re­so­wa­nie wyka­zuję tylko wtedy, kiedy się widzimy. Ale za to szczere – nie uda­wane, jak to zwy­kle bywa przy kon­tak­cie wir­tu­al­nym. Ludzie piszą do sie­bie uprzej­mo­ści, a potem nie pamię­tają, co napi­sała druga osoba. To nie dla mnie. Ale ja jestem z innego poko­le­nia, tego roz­ma­wia­ją­cego, spo­ty­ka­ją­cego się – mimo że teraz ucie­kam od tego jak nikt.

Źle ją trak­tuję. Nie zabie­ram do kina ani do teatru. Tylko raz gdzieś razem wyje­cha­li­śmy. Nie poka­zuję jej zna­jo­mym. Ale przy­zwy­cza­iłem ją do takiego sie­bie. Nie ma pre­ten­sji. Chyba wie, że pre­ten­sje wszystko do końca by spie­przyły. Bo jestem złym czło­wie­kiem. A nawet gor­szym, kiedy ktoś pró­buje wpły­nąć na moje postę­po­wa­nie.

– Podać coś jesz­cze? – kel­nerka Karo­lina wyrywa mnie z mojego kuli­nar­nego szczy­to­wa­nia i myśli o nie­szczę­śli­wej Doro­cie.

– Nie, dzię­kuję. Pro­szę jedy­nie pozdro­wić kucha­rza. – Zdo­by­łem się na uśmiech. – Zna­ko­mita car­bo­nara.

– Dzię­kuję, prze­każę na pewno. Ucie­szy się.

– Jeśli mógł­bym pro­sić jesz­cze jedy­nie lampkę bia­łego wina. Koniecz­nie pół­wy­traw­nego.

Dostaję ją po dwóch minu­tach. Na szczę­ście nikt trunku nie pró­buje zachwa­lać, po pro­stu został mi podany. Słów o nie­zwy­kłym bukie­cie nie zniósł­bym naj­le­piej. Zdaję sobie sprawę ze swo­jego pogłę­bia­ją­cego się, cho­rego cyni­zmu. Jestem lep­szy od alko­ho­lika, który upiera się, że mało pije. Jestem wła­śnie takim świa­do­mym alko­ho­li­kiem cyni­zmu, ale bez chęci uczest­ni­cze­nia w jakiej­kol­wiek tera­pii. Nie chcę się z tego leczyć, choć cza­sem to scho­rze­nie dopro­wa­dza do mojej pod­ło­ści wobec innych.

Ide­al­nie schło­dzone wino deli­kat­nie łasko­cze mnie w prze­łyk. Lubię to. Na tyle, że szybko wle­wam w sie­bie całą zawar­tość lampki, po czym wstaję i rzu­ca­jąc w powie­trze: „dzię­kuję”, wycho­dzę z restau­ra­cji. Prze­cho­dząc obok recep­cji, zer­kam na klapę bluzki recep­cjo­nistki. Dys­kret­nie, by nie posą­dziła mnie, że patrzę jej w biust. Choć trudno się go u niej doszu­ki­wać.

Diana. Tak ma na imię.

– Zapo­mnia­łam jesz­cze panu prze­ka­zać – mówi do mnie – że śnia­da­nia od siód­mej. Zapra­szamy rów­nież do naszej strefy ciszy z base­nem, dwiema sau­nami i małym klu­bem fit­ness.

Strefa ciszy? Cały ten hotel wydaje się strefą ciszy.

– Dzię­kuję, na pewno sko­rzy­stam – odpo­wia­dam i pró­buję się uśmiech­nąć. Prak­tycz­nie się nie zatrzy­muję. Zwal­niam jedy­nie zna­cząco, tak by zdą­żyć usły­szeć, co Diana ma mi do powie­dze­nia. Życzę jesz­cze dobrej nocy i zni­kam w przej­ściu.

W pokoju bar­dzo gło­śno mówi do mnie tele­wi­zor: „włącz mnie”. Tym bar­dziej że sia­dam na kra­wę­dzi łóżka i się w niego wga­piam. Wygry­wam walkę głów­nie dzięki temu, że pilot leży na biurku, czyli wcale nie w zasięgu ręki. Nie żebym był leniwy. Po pro­stu zna­la­złem pre­tekst, by nie posłu­chać tego głosu. Wstaję i zasła­niam tele­wi­zor T-shir­tem. Tak, to banal­nie demon­stra­cyjne, wręcz teatralne, ale podoba mi się. Podoba mi się, że mogę tak zro­bić.

Wkła­dam swe­ter zapi­nany na zamek bły­ska­wiczny i wycho­dzę na spa­cer. O dwu­dzie­stej dru­giej szes­na­ście. Hotel jest oświe­tlony i pew­nie z doliny wygląda jak domek z bajki. Sto­jąc obok niego, mam inne wra­że­nie. Że to jakieś mon­strum z oświe­tle­niem jak w Pałacu Kul­tury.

Idę wzdłuż budynku. Przez duże okna widać kory­tarz cią­gnący się od recep­cji do czę­ści rekre­acyj­nej. Tam leżaki, widoczne dwie sauny i nie­wielki basen, spra­wia­jący jed­nak bar­dzo przy­zwo­ite wra­że­nie. Dobrze pły­wam, ale to nie pły­wal­nia. Będzie mi bra­ko­wać dystansu, nawro­tów, zmiany sty­lów. Na chwilę przy­staję i przy­glą­dam się wodzie. Przyjdę rano.

Nie da się obejść hotelu. Trzeba wyjść poza ogro­dze­nie. Brama jest otwarta, więc wycho­dzę. Skrę­cam w prawo, by przejść za budy­nek, ale panuje tu ciem­ność. Mam wra­że­nie, że dalej jest jesz­cze głęb­sza. Ale idę, bo wydaje mi się, że na tamtą stronę wycho­dzi moje okno. Zbo­cze­nie zawo­dowe – spraw­dzać empi­rycz­nie.

Jest ciemno. Poru­szam się wolno, ale mimo wszystko się poty­kam. Nie prze­wra­cam się jed­nak i kro­czę dalej w stronę dwóch widocz­nych okien. Kiedy widzę je dokład­niej, zatrzy­muję się. Dopiero teraz zauwa­żam, że jest tu jesz­cze ciszej niż od frontu budynku. Delek­tuję się tym. Stoję z zamknię­tymi oczami i wdy­cham tę ciszę noz­drzami. Robię to zachłan­nie, jak bez­domny, który wła­śnie dorwał pierw­szą od dwóch mie­sięcy bułkę.

Otwie­ram wresz­cie oczy i przy­zwy­cza­jam je do ciem­no­ści. Potem wychwy­tuję ledwo zauwa­żalny błysk. Nie mam wąt­pli­wo­ści, że to świa­tło odbite od szkła. Gdzieś w górze. Wytę­żam wzrok, ale niczego nie dostrze­gam. Biję się z myślami, czy iść w tamtą stronę. Drugi błysk. Krótki, rów­nie niezauwa­żalny jak pierw­szy. Tym razem jed­nak bar­dziej nie­po­ko­jący, bo uświa­da­mia­jący, że to nie przy­pa­dek. Robię krok w tamtą stronę, mru­żąc oczy. Ciemno jak dia­bli. Ale idę, powoli. Gdy­bym oglą­dał taki film, pomy­ślał­bym: „po co tam leziesz?”. W fil­mach zawsze wtedy dzieje się coś złego. Ale to nie film, więc idę. Powoli i ostroż­nie, bo nie widzę pod­łoża. Jesz­cze jeden błysk. Już dość bli­sko. Zatrzy­muję się, by coś usły­szeć. Nic. Krzy­czy cisza. Mija kilka sekund i błysk nie­mal mnie ośle­pia. Sły­szę sze­lest, a potem głu­che, choć ciche tąp­nię­cia. Jestem pewny, że to odgłos kro­ków kogoś cięż­kiego. Nic nie widzę, ale wyobra­żam sobie cięż­kie buty bro­dzące w niskiej tra­wie. Wyobra­żam sobie też odda­la­ją­cego się czło­wieka, bo to pod­po­wiada mi słuch. Czuję, jak mocno bije mi serce i jak szybko oddy­cham. Roz­glą­dam się ostroż­nie, ale nic nie widzę. Za ple­cami powinny być okna hotelu. Okno mojego pokoju. Ale świa­tła nie docie­rają do tego miej­sca. Wiem jedy­nie, w którą stronę pójść. Pró­buję wyrów­nać oddech, uspo­koić się. Zatrzy­ma­nie akcji serca nie jest mi potrzebne, a to prze­cież ten wiek, w któ­rym czę­sto się zda­rza.

Idę tyłem. Nie chcę niczego prze­oczyć i być gotowy na wszelki wypa­dek. Oddech na­dal szybki. Na­dal ciężki. To nie jest sytu­acja, w któ­rej łatwo mieć wyje­bane. To sytu­acja, w któ­rej nie pomaga bagaż doświad­czeń i prze­ko­na­nie, że jest się odważ­nym i na wszystko przy­go­to­wa­nym. To sytu­acja, w któ­rej kolana nie gwa­ran­tują sta­bil­no­ści i masz wra­że­nie, że serce pod­cho­dzi ci do gar­dła.

Jestem bli­sko ogro­dze­nia. Mogę ode­tchnąć. Zadaję sobie pyta­nie, czy to był czło­wiek, czy zwie­rzę. Zaraz jed­nak karcę się za myśl o niedź­wie­dziu posłu­gu­ją­cym się latarką. Zgłu­pia­łeś stary ze stra­chu.

Idąc wzdłuż płotu, nie­stety przy­spie­szam. To oka­za­nie sła­bo­ści. Ale przed samym sobą to nie boli. Raczej wkur­wia.

Mijam szybko recep­cję. Diana zerka badaw­czo na mnie i pyta, czy wszystko w porządku. Nie zatrzy­mu­jąc się, odpo­wia­dam, że jak naj­bar­dziej. Chwilę póź­niej myślę, że może powinna wie­dzieć. Nie chcę się jed­nak ośmie­szać i nie wra­cam do niej. W pokoju nie zapa­lam świa­tła. Zasu­wam nato­miast zasłony i sia­dam na krze­śle przy biurku. Jest dobrze.

Dopiero po pię­ciu minu­tach oddy­cham spo­koj­nie i pół­gło­sem zadaję sobie pyta­nie: „Co to, kurwa, było?”. Odpo­wie­dzi nie mam. Ale szu­kam jej, lekko uchy­la­jąc zasłonę i spo­glą­da­jąc przez okno. Gdzieś w tej nie­prze­nik­nio­nej ciem­no­ści byłem ja i ten blask latarki. A potem sze­lest.

Muszę odpo­cząć.

Rozdział 3

3

Czy ktoś go kie­dyś umyje? Kiedy miał kilka lat, był czy­sty, jasny. Spieki cera­miczne w kolo­rze pia­skowca spro­wa­dzone z Uralu robiły swoje. Dziś jest zsza­rzały, brudny, po pro­stu inny. Ale na­dal ma swój urok. Co z tego, że to „dar narodu radziec­kiego dla narodu pol­skiego”. Co z tego, że to pomysł Sta­lina i co z tego, że archi­tek­tem był jesz­cze inny ruski komuch.

Lubiła ten widok. Pałac Kul­tury i Nauki ską­pany w słońcu, które wła­śnie wstało. Zaczy­nała tak dzień. Na bal­ko­nie. Z kawą w bia­łej fili­żance, w szla­froku i z nogami na dru­gim krze­śle. Czę­sto też z papie­ro­sem. I zawsze reflek­syj­nie. Jeśli nie roz­my­ślała o poprzed­nim dniu, to zawsze pla­no­wała dzień, który wła­śnie się zaczy­nał. Rzadko myślała o dal­szej przy­szło­ści. Bała się tych myśli. Bała się, że będzie tkwić w jed­nym miej­scu. I choć to miej­sce nie było złe, to jed­nak ni­gdy nie zno­siła dobrze sta­gna­cji.

Mate­usz jej tego nie uła­twiał. Był dla niej cią­głym zna­kiem zapy­ta­nia. Kiedy sły­szała Roya Orbi­sona śpie­wa­ją­cego She’s a Mistery to Me, żar­to­wała, że sama powinna śpie­wać He’s a Mistery to Me. Ale o męż­czyź­nie chyba nikt jesz­cze tak nie mówił. Zwy­kle są odkry­tymi kar­tami, łatwo ich roz­gryźć, prze­wi­dzieć ich dzia­ła­nie. Zwłasz­cza kiedy chcą kobietę zdo­być. Prze­waż­nie dzia­łają według pew­nego sche­matu. Jedni robią to lepiej, inni gorzej. Tyle że ona w gło­wie miała tylko Mate­usza.

Nie ode­brał wie­czo­rem. Cza­sem tak robi. Jakby w ogóle go nie inte­re­so­wała. Ale wie, że tak nie jest. Oddzwa­nia, pyta, co u niej, dora­dza. Ale kiedy z błysz­czą­cymi oczami opo­wia­dała o tym przy­ja­ciółce, ta pukała się w czoło i mówiła, że jest nie­nor­malna. Ale Inga od pię­ciu lat była szczę­śliwą mężatką. Jej druga połowa, jak zwy­kła banal­nie mawiać, była dla niej wszyst­kim: kum­plem, przy­ja­cie­lem, mężem, kochan­kiem i fan­ta­stycz­nym ojcem bliź­nia­ków. Dla­tego rela­cja Doroty z Mate­uszem była dla niej czymś z kosmosu, czymś nie­wy­obra­żal­nym i czymś „do ska­so­wa­nia”.

– On cię źle trak­tuje! – mówiła wzbu­rzona. – Nie trosz­czy się o cie­bie. Powiedz, kiedy ostat­nio zabrał cię do kina czy teatru? Byli­ście gdzieś razem?

Inga miała rację. Dorota była tego świa­doma i cza­sem się zasta­na­wiała, czy Mate­usz rów­nież zdaje sobie z tego sprawę. Docho­dziła do wnio­sku, że może mu to być obo­jętne.

Przed jego wyjaz­dem chciała się z nim kochać. Nie, nie­prawda. Chciała, by ją prze­le­ciał w przed­po­koju. Była gotowa sta­nąć do niego tyłem i oprzeć się o szafę z lustrem. Chciała widzieć, jak bie­rze ją od tyłu, patrzeć, jak piersi koły­szą się w rytm jego pchnięć. Odtrą­cił ją jed­nak. Ode­pchnął. Tłu­ma­czyła to sobie owym zmę­cze­niem, o któ­rym ostat­nio mówił bar­dzo czę­sto. Wie­rzyła, że musi odpo­cząć. Choć mar­twiła się, że znów bez niej.

Na bal­ko­nie spę­dziła tym razem wię­cej czasu niż zwy­kle. Wypa­liła dwa lub trzy dodat­kowe papie­rosy i kilka razy spoj­rzała w tele­fon. Nie było żad­nej wia­do­mo­ści od niego. Wybrała jego numer.

– Ode­bra­łeś tym razem – siliła się na chłodny ton.

– Prze­pra­szam, byłem w restau­ra­cji na kola­cji. Nie­zręcz­nie byłoby roz­ma­wiać – odpo­wie­dział spo­koj­nie.

– Mogłeś oddzwo­nić.

– Późno już było.

– Poło­ży­łam się po dru­giej. Mogłeś…

Po dru­giej stro­nie słu­chawki cisza. Roz­mowy tele­fo­niczne mają okropną wadę. Nie widać reak­cji roz­mówcy. Nie wie­działa, czy Mate­usz jest teraz zły, czy znu­dzony. A może roz­ba­wiony. Nie, to trze­cie naj­mniej praw­do­po­dobne.

– Dobrze ci tam? – zapy­tała, prze­ry­wa­jąc ciszę.

– Może być – odpo­wie­dział pra­wie szep­tem, miała wra­że­nie, że nie­chęt­nie. – Pew­nie może o tym świad­czyć fakt, że dopiero się obu­dzi­łem i jesz­cze jestem w łóżku.

Uśmiech­nęła się.

– Jest wpół do dzie­wią­tej, jesteś na urlo­pie. To chyba nor­malne.

– …choć wczo­raj wie­czo­rem – prze­rwał jej, jakby w ogóle nie słu­chał – coś…

Prze­stał mówić. Cze­kała. Pró­bo­wała zacho­wać spo­kój, jed­nak zupeł­nie nie wie­działa, czego się spo­dzie­wać. Jakiś mie­siąc temu zapro­po­no­wał roz­sta­nie, zaraz po tym, jak na chwilę zamilk­nął. Potem się z tego wyco­fał, ale od tam­tego dnia każda taka sytu­acja dzia­łała na Dorotę jed­no­znacz­nie.

– …nie­ważne zresztą – dokoń­czył wresz­cie.

– Powiedz, pro­szę…

– Nie, to nic waż­nego – pró­bo­wał ją uspo­koić. – Coś zauwa­ży­łem, ale wła­ści­wie nie wiem co.

Ponie­kąd poczuła ulgę, że nie wymy­ślił znowu jakie­goś roz­sta­nia. Tak naprawdę cią­gle miała wra­że­nie, że chce ją zosta­wić. Trudno jej jed­nak było pojąć powody, dla któ­rych miałby to zro­bić.

– Powiesz innym razem – powie­działa, popi­ja­jąc cap­puc­cino.

Chciała mu powie­dzieć, że powinna być teraz w tym łóżku razem z nim, że powinna być naga w tym łóżku razem z nim nagim. Chciała mu wymru­czeć, że powinna się teraz o niego ocie­rać jak kotka, powinna być mokra. Ale powstrzy­mała się. Nie czuła z jego strony odpo­wied­niej ener­gii. Ero­tycz­nej ener­gii. Od dłuż­szego czasu spra­wiał wra­że­nie nie­obec­nego, znie­chę­co­nego i scep­tycz­nego wobec wszyst­kiego, co się dzieje. Tro­chę go rozu­miała. Być może nie znała zbyt dokład­nie stanu jego psy­chiki, ale wie­działa, że drę­czy go dzi­siej­szy świat. Nie rozu­miał go do końca, zwłasz­cza tego medial­nego. Był z innej epoki. Jesz­cze tej, która dzien­ni­ka­rzy kształ­ciła, a nie zgar­niała z ulicy. Tak mówił. A ona mu wie­rzyła.

Wie­rzyła mu od pierw­szego spo­tka­nia. Wtedy, tam, na wykła­dzie pro­fe­sora Maka­re­wi­cza powie­dział do niej zale­d­wie kilka słów, ale wie­działa, że mówi szcze­rze, że nie pró­buje zwró­cić na sie­bie jej uwagi, że nie stara się być dyplo­matą. I wresz­cie że jest tam z powodu tematu wykładu, a nie by „być na even­cie ze ścianką”.

– Połowa tego towa­rzy­stwa ma gdzieś to wszystko, o czym on mówi – powie­dział nagle pół­gło­sem, nachy­la­jąc się w jej kie­runku. – Część przy­szła tu dla foto­re­por­te­rów, a inni na­dal w sło­wie „poli­tyka” akcent kłaść będą na „ty”. Tylko nie­liczni coś z tego wyniosą. I to aku­rat ci, któ­rzy przy obec­nie panu­ją­cym pozio­mie języka mogli zostać w domu.

Rzu­cił w jej stronę tylko jedno krót­kie spoj­rze­nie. Nic wię­cej. Nie­długo potem wyszedł.

– Byłem pod wra­że­niem two­jej klasy, urody i inte­lektu.

Zanim zapy­tała o tę sytu­ację, marzyła, by odpo­wie­dział wła­śnie tak. Ale usły­szała co innego.

– Chcia­łem to powie­dzieć na głos, a nie wie­dzia­łem, do kogo. Byłaś naj­bli­żej, mia­łaś pecha.

Ale to nie był pech. Potem zresztą sam to przy­znał. Nie powie­dział, że to szczę­ście. Powie­dział jedy­nie, że z pew­no­ścią to nie pech. I wyja­śniał, że wie­dział, kim jest, znał nazwi­sko, wie­dział, kogo repre­zen­tuje. Z łatwo­ścią zdo­był adres mailowy i napi­sał. Dorota ni­gdy tej wia­do­mo­ści nie zapo­mni.

„Pani Doroto, mógł­bym zapro­po­no­wać Pani prze­dys­ku­to­wa­nie wykładu pro­fe­sora Maka­re­wi­cza i omó­wie­nie kie­run­ków, w jakim zmie­rza język, któ­rego uży­wamy. Uwa­żam jed­nak, że jest wiele cie­kaw­szych spraw do poru­sze­nia pod­czas lun­chu. Czy byłaby pani tak uprzejma i zapro­po­no­wała ter­min? Pozdra­wiam, Mate­usz Faj­kow­ski”.

Dobrze wie­działa, kim jest. Czę­sto wsłu­chi­wała się w to, co mówi i jak kie­ruje roz­mo­wami z poli­ty­kami. Wielu z nich prze­wyż­szał inte­li­gen­cją i ela­stycz­no­ścią umy­słu.

Podała naj­szyb­szy moż­liwy ter­min – spo­tkali się następ­nego dnia. Nie mówił o sobie w prze­ci­wień­stwie do wszyst­kich męż­czyzn, któ­rzy zapra­szali ją na obiad czy na kola­cję. Mówił o świe­cie, o ludz­ko­ści. I słu­chał. Jak nikt.

Jesz­cze tego samego dnia po raz pierw­szy się poca­ło­wali, ale dopiero mie­siąc póź­niej spę­dzili ze sobą noc. U niego. Bo chyba ona chciała tego bar­dziej. Teraz, po tym roku, wie­działa, że gdyby doszło do tego u niej, on wró­ciłby na noc do domu.

– Wiesz, że wystar­czy jedno słowo i jadę do cie­bie? – prze­rwała kil­ku­dzie­się­cio­se­kun­dową tele­fo­niczną ciszę. I oczy­wi­ście wie­działa, że on prze­wraca teraz oczami.

– Ode­zwę się wie­czo­rem.

Może jej się wyda­wało, ale zanim to powie­dział, wes­tchnął głę­boko.

– Wiesz… mam dziś to spo­tka­nie, o któ­rym ci mówi­łam – zatrzy­mała go. – Zapad­nie na nim decy­zja, czy pod­pi­su­jemy umowę.

– To już dziś?

– Tak, tro­chę się dener­wuję, bo ode mnie wiele zależy.

– Na pewno jesteś świet­nie przy­go­to­wana.

Odsta­wiła fili­żankę. Zro­biła to szybko, z nie­ukry­waną iry­ta­cją, bo dosko­nale wie­działa, że aku­rat teraz jej dzień mało go obcho­dzi.

– Nie zmu­szaj się do zain­te­re­so­wa­nia. Wiesz, że tego nie lubię.

– Ty za to wiesz, że ni­gdy się do niczego nie zmu­szam.

Wie­działa. Ni­gdy nie miała co do tego żad­nych wąt­pli­wo­ści. Robił, co chciał. A jak nie chciał, to tego nie robił. Mógł tym zaim­po­no­wać, ale też iry­to­wać, kiedy nie reago­wał na jej prośby.

– Muszę się zbie­rać – powie­działa przez zęby. Rzu­ciła krót­kie „cześć” i odło­żyła słu­chawkę. Całą sobą opa­dła na krze­sło i głę­boko wcią­gnęła powie­trze w płuca. Zapa­liła papie­rosa i odchy­liła głowę do tyłu.

Godzinę póź­niej zamó­wiła tak­sówkę. Zamie­rzała w pracy napić się wina.

Rozdział 4

4

Nie lubię, kiedy rano budzi mnie słońce. A może tylko dziś tego nie lubię, a za tydzień będzie ina­czej. Nie wiem. I nie wiem, jak było w prze­szło­ści, bo ni­gdy na to nie zwra­ca­łem uwagi. Ale dziś jest mi to nie w smak. Zsu­wam z sie­bie koł­drę, bo zbyt cie­pło w tym pokoju. Pra­wie zawsze sypiam nago, nawet kiedy śnieg i trza­ska­jący mróz za oknem. Lubię to. Nie dla­tego, że to ero­tyczne. Lubię dotyk pościeli.

Wstaję i otwie­ram okno, by wpu­ścić do pokoju tro­chę poran­nej świe­żo­ści. I dopiero teraz przy­glą­dam się temu, co na zewnątrz. Widzę sze­roką, cią­gnącą się ku górze polanę ogra­ni­czoną z obu stron lasem. U jej szczytu kolejny las, ale tak daleko, że wygląda jak pas czerni. Nie roz­róż­niam poje­dyn­czych drzew.

– Ode­bra­łeś tym razem.

Z delek­to­wa­nia się spo­ko­jem polany wyrywa mnie nie­na­tu­ralny dźwięk dzwonka tele­fonu. Do końca budzi mnie głos Doroty. Sły­szę w nim pre­ten­sję. Słuszną pre­ten­sję. Tłu­ma­czę się kola­cją, późną porą. Nie wspo­mi­nam o tym, że zwy­czaj­nie nie chciało mi się gadać.

Roz­mowa jest chłodna, sche­ma­tyczna, wręcz tro­chę na siłę. Zupeł­nie nie wiem dla­czego. To zna­czy wiem: bo źle ją trak­tuję, choć nie jest mi obo­jętna.

Pamię­tam, że to dziś. Tym swoim „to już dziś?” chcia­łem coś ugrać, poka­zać, że nie żyję jej życiem. Pamię­tam, że dziś zde­cy­duje o jej naj­bliż­szym pół roku. I choć ni­gdy nie rozu­mia­łem sensu ist­nie­nia agen­cji public rela­tions, to sza­nuję jej pracę, bo wiem, ile czasu jej poświęca. Znam ludzi, z któ­rymi cza­sem musi współ­pra­co­wać, bo są z mojej branży.

– Muszę się zbie­rać. Cześć.

Wie­czo­rem zadzwo­nię i zapy­tam, jak poszło. Albo napi­szę ese­mesa.

O tej porze na base­nie nie ma nikogo innego. Z wszyst­kich moich poby­tów na base­nach hote­lo­wych takie lubię naj­bar­dziej. Wzdy­cham nie­za­do­wo­lony za każ­dym razem, kiedy widzę kogoś wcho­dzą­cego. Ale tutaj dziś jest pusto. Dwa­dzie­ścia minut pły­wa­nia. Do tego dzie­sięć odpo­czynku na leżaku. I wresz­cie naprawdę czuję, że oddy­cham.

Śnia­da­nie jest w tej samej restau­ra­cji co kola­cja. Ale sto­liki są usta­wione ina­czej. Pod­czas kola­cji domi­no­wały dwu­oso­bowe, do poran­nego posiłku sia­dam do sto­lika czte­ro­oso­bo­wego. Mam nadzieję, że nikt do mnie nie dołą­czy.

Bufet. Cho­dzę z tale­rzem i upra­wiam zbie­rac­two. Szynka, żółty ser, do tego twa­róg z rzod­kiewką, pomi­dory, kaba­nos, żółta papryka. Chcę zamó­wić jajecz­nicę, ale nie wiem, u kogo. Kiedy zja­wia się Karo­lina, sły­szę, że oczy­wi­ście z trzech jaj z kur­kami jest moż­liwa.

Sia­dam. Przy sąsied­nim sto­liku para. Ona około czter­dziestki, jego oce­niam na jakieś dzie­sięć lat wię­cej. Zbyt cie­pło na sie­bie patrzą jak na zwią­zek z dłu­go­let­nim sta­żem. Zakła­dam więc, że to świeża sprawa. Nie chcę się im przy­glą­dać, więc pochy­lam się nad tale­rzem.

– Mogę jesz­cze kawę? – pytam, kiedy Karo­lina przy­nosi jajecz­nicę.

– Oczy­wi­ście. Można tutaj, ale można także w kawia­rence przy recep­cji. I tak stam­tąd do pana przyj­dzie – odpo­wie­działa rów­nie uprzej­mie jak wczo­raj.

Wybie­ram kawia­renkę. Teraz piję sok i szklankę mleka. Jajecz­nica wyśmie­nita, twa­róg roz­pływa się w ustach, czyli wra­że­nie z kola­cji pod­trzy­mane.

Koń­czę śnia­da­nie po pół­go­dzi­nie. Nie spie­szę się, mam dużo czasu. Nie pla­no­wa­łem nic na ten dzień. Może uda mi się nawet ani razu nie spoj­rzeć na zega­rek. Sauna, basen, siłow­nia… choć nie wiem, czy w moim wieku powi­nie­nem się for­so­wać. Sport nie jest moim hobby. Ani jego upra­wia­nie, ani oglą­da­nie. Jedyne emo­cje, jakie mi towa­rzy­szą, kiedy przy­pad­kiem coś oglą­dam, to dwa rodzaje uśmie­chu. Zado­wo­le­nia, kiedy wygrywa Polak lub pol­ska dru­żyna, i poli­to­wa­nia, gdy widzę eks­cy­tu­ją­cych się orga­zmicz­nie widzów, do tego wsłu­chu­ją­cych się w banalne wypo­wie­dzi spor­tow­ców. Tego zado­wo­le­nia zupeł­nie nie rozu­miem. Może to wyraz jakie­goś nie­lo­gicz­nego patrio­ty­zmu, uśpio­nego gdzieś głę­boko w mojej gło­wie. Cza­sem mam wra­że­nie, że tylko wtedy lubię Pol­skę i Pola­ków. I tylko wtedy doce­niam wysi­łek spor­tow­ców. Zwy­kle patrzę na nich jak na osił­ków, któ­rym inte­lekt wydaje się zbędny.

W recep­cji sie­dzi inna dziew­czyna. Diana pew­nie dziś ma wolne. Szkoda. Naj­czę­ściej wolę mieć do czy­nie­nia z ludźmi, któ­rych już znam. Nowe twa­rze przyj­muję z ogrom­nym dystan­sem, rezerwą, cza­sem wręcz nie­uza­sad­nioną wro­go­ścią. Kiedy mnie zauważa i pod­nosi głowę znad kom­pu­tera, widzę, że jest dużo młod­sza od Diany. Ma dziew­częcą twarz. Docho­dzę jed­nak do wnio­sku, że kto­kol­wiek zaj­muje się rekru­ta­cją per­so­nelu w tym hotelu, zwraca uwagę na urodę kan­dy­da­tek, a przede wszyst­kim na łagod­ność na twa­rzy.

– Dzień dobry – mówię cicho, bo tak lubię. – Wspo­mniano mi pod­czas śnia­da­nia, że znajdę tu jakąś małą kawia­renkę i dostanę w niej dobrą kawę…

– Wszystko się zga­dza – odpo­wiada i wyciąga dłoń, wska­zu­jąc otwarte drzwi po swo­jej lewej stro­nie. – Tam jest kawia­renka, a kawę zaraz przy­niosę. Jaką pan sobie życzy, panie Mate­uszu?

Nie mam iden­ty­fi­ka­tora ze swoim imie­niem, więc pew­nie prze­glą­dała książkę mel­dun­kową. Być może jestem jed­nym z nie­wielu gości. Uśmie­cha się. Ina­czej niż Diana, ina­czej niż zwy­kle ktoś uśmie­cha się do obcej osoby. Dys­kret­nie zer­kam na jej pla­kietkę. Zosia. Tak ma na imię.

– Podwójne espresso popro­szę – zama­wiam z przy­zwy­cza­je­nia. Tak zaczy­nam dzień, gdy pra­cuję. Daje mi kopa w dupę, kiedy nic mi się nie chce. A zwy­kle rano tak jest. Po takim kopie szyb­ciej i efek­tyw­niej myślę. Ale dziś powi­nie­nem zamó­wić latte, kawę dla mię­cza­ków, dla tych, któ­rzy nie znają praw­dzi­wego smaku kawy.

Wcho­dzę do kawia­renki. To jed­nak za duże słowo. Albo za małe, zależy od ocze­ki­wań. Roz­glą­dam się i wiem, że nie jest to nawet w jed­nym pro­cen­cie kawiar­nia. To raczej duży salon z wyj­ściem na olbrzymi, drew­niany taras. Niskie kanapy z rów­nie niskimi sto­li­kami stwa­rzają wra­że­nie nieco sno­bi­styczne, ale dru­gie słowo, jakie przy­cho­dzi do głowy, to wygoda. Jed­nak nie sia­dam. Idę na taras. Tam wpraw­dzie mniej wygodne krze­sła, ale za to roz­po­ściera się piękny widok.

Przy balu­stra­dzie widzę trzy leżaki. Zaj­muję jeden z nich, przy­su­wa­jąc sto­lik. Za kilka chwil będzie na nim mała fili­żanka wypeł­niona espresso.

Zosia poja­wia się po kilku minu­tach. Przy­nosi ze sobą tacę z inten­syw­nym zapa­chem kawy. Wdy­cham, zamy­ka­jąc oczy. Dokład­nie taki sam zapach, jaki roz­cho­dzi się w miesz­ka­niu Doroty, kiedy parzy kawę. Trzeba przy­znać, że robi dosko­nałą.

– Cukier nie­po­trzebny, dzię­kuję – mówię, kiedy widzę cukier­nicę na tacy.

Dziew­czyna o imie­niu Zosia uśmie­cha się tylko nie­śmiało, ale na­dal ina­czej niż Diana.

Ponow­nie opa­dam na leżak i głę­boko wcią­gam powie­trze w płuca, patrząc w dal. Widzę tam szczyty gór, ośnie­żone, choć błysz­czące w słońcu.

– Pan mnie nie poznaje, prawda, panie Mate­uszu? – recep­cjo­nistka mówi to lekko i z wdzię­kiem, nachy­la­jąc się w moją stronę. Patrzę na nią, mie­rzę szybko od stóp do głów. Mrużę oczy, jakby ośle­piało mnie słońce. Ale nie ośle­pia. Mrużę, bo wydaje mi się, że zoba­czę ją ina­czej, wni­kli­wiej. Wytę­żam przy tym pamięć.

– Zosia Goz­dówna.

Wyciąga dłoń, a ja już zaczy­nam sobie przy­po­mi­nać.

Zosia miała wtedy dzie­sięć lat. Byłem tu na lecze­niu z bólu samot­no­ści. Byłem zżarty od środka, roz­sa­dzała mnie roz­pacz połą­czona z nie­chę­cią do dzie­le­nia się nią z kim­kol­wiek. Mój intro­wer­tyzm powoli mnie zabi­jał, tęsk­nota wypa­lała wnętrz­no­ści. Wyobra­że­nie tego, co spo­tkało Agnieszkę, nisz­czyło mi mózg.

I wtedy przy­je­cha­łem tutaj, do tatrzań­skiej wio­ski z hote­lem na zbo­czu góry. Dotar­łem, zapar­ko­wa­łem, wsze­dłem do recep­cji i wzią­łem pokój. Pra­wie tak jak teraz. Wtedy jed­nak dzia­ła­łem jak na auto­ma­tycz­nym pilo­cie. Samo się działo. Z pokoju wysze­dłem dopiero trze­ciego dnia. Pią­tego udało mi się wyjść do wsi. I wtedy pozna­łem Zosię. Kupo­wała chleb w małym wiej­skim skle­pie. Rezo­lutna mała dziew­czynka, która nie chciała się odcze­pić w dro­dze powrot­nej. Gadała i gadała. A potem umó­wiła się ze mną na następny dzień.

– Jutro też przyjdę po chleb – powie­działa. – Przyj­dzie pan znowu po wódkę?

Ale to nie była wódka. To było porto. Wie­czo­rem wypi­łem całą butelkę. A Zosia była następ­nego dnia w skle­pie. Potem kolej­nego i jesz­cze jed­nego. Zapro­wa­dziła mnie na polanę swo­ich rodzi­ców i znów gadała i gadała. Po góral­sku też. Polu­bi­łem ją. Była dow­cipna, bystra, spo­strze­gaw­cza i docie­kliwa. Zada­wała mnó­stwo pytań, inte­re­so­wała ją War­szawa i cała Pol­ska. Jak na tak młodą osobę chło­nęła wie­dzę bar­dzo szybko. Podo­bało mi się to, więc opo­wia­da­łem coraz wię­cej. Aż w końcu powie­dzia­łem jej też o Agnieszce, Nata­lii i Hani. Nie wiem, czy zro­zu­miała. Wiem nato­miast, że odży­łem. Mała dziew­czynka, a dała mi tak wiele.

I teraz, nie­mal dwa­na­ście lat póź­niej, stoi przede mną już jako kobieta.

– Zosia – wypo­wia­dam jej imię, jakby nie dowie­rza­jąc, że to naprawdę ona.

Spo­ty­ka­li­śmy się codzien­nie w skle­pie lub pod nim. A potem szli­śmy na polanę, cza­sem w góry. Była świet­nym pie­chu­rem. Ale któ­re­goś dnia się nie poja­wiła. Cze­ka­łem ponad godzinę, sie­dząc na ławce i pijąc kolejne porto. Pomy­śla­łem, że coś się stało, i posta­no­wi­łem pójść do jej domu. Poka­zy­wała mi, gdzie mieszka. Stara góral­ska chata nale­żąca do jej babci. Jej ojciec budo­wał dom sto metrów dalej. Budo­wał od sied­miu lat i nie mógł skoń­czyć, bo albo prze­pi­jał wszystko, co zaro­bił, albo nie był w sta­nie pra­co­wać.

Sie­działa na pieńku nie­da­leko drzwi. Kiedy mnie zoba­czyła, pod­bie­gła do drew­nia­nego ogro­dze­nia i powie­działa ner­wowo, żebym gdzieś sobie poszedł. Była ucze­sana ina­czej niż zwy­kle. Roz­pusz­czone włosy opa­dały jej na twarz, ale i tak zauwa­ży­łem ślad tuż przy oku. Się­gną­łem do jej buzi, by pal­cami odsu­nąć blond kosmyki, i wtedy usły­sza­łem:

– Zostow jom!

Krzy­czała kobieta, która wła­śnie wybie­gła z domu. Domy­śli­łem się, że to matka. Za nią wybiegł męż­czy­zna z sie­kierą w ręku i jesz­cze groź­niej­szym wyra­zem twa­rzy.

– Kto cię ude­rzył? – zdą­ży­łem zapy­tać po cichu. – Matka?

Poki­wała prze­cząco głową i wyko­nała dło­nią gest, jakby głasz­cząc pod­bró­dek. Kiedy spoj­rza­łem na jej ojca, domy­śli­łem się, że cho­dziło o brodę. Mała, bystra dziew­czynka. Nie mówiąc nic, wska­zała swo­jego kata. Oboje szli w moją stronę szyb­kim kro­kiem. On na szczę­ście wbił sie­kierę w pie­niek, choć bez niej wcale nie wyglą­dał łagod­niej.

– Czego? – rzu­cił zaczep­nie i groź­nie.

Spoj­rza­łem w jego oczy. Potem na twarz Zosi. Miała łzy w oczach.

– Nie bij dziecka! – syk­ną­łem przez zęby.

– Nic ci do tego!

– Tyle mi do tego, że ma siniaka. Mogłeś tra­fić w oko.

Pod­szedł bli­żej i popchnął mnie tak, że ledwo utrzy­ma­łem rów­no­wagę. Prze­sko­czył płot i pod­biegł do mnie. Widzia­łem, jak robi zamach. Intu­icyj­nie zasło­ni­łem się lewą ręką i ude­rzy­łem go w twarz otwartą prawą dło­nią. Spo­licz­ko­wany męż­czy­zna czuje się ura­żony. Nie czuje bólu, jest wkur­wiony. Spró­bo­wał więc jesz­cze raz. Sku­tek był ten sam, tyle że tym razem obe­rwał pię­ścią. Kiedy prze­wró­cił się na zie­mię, przy­ci­sną­łem stopę do jego żeber i jesz­cze raz syk­ną­łem przez zęby:

– Nie bij dziecka, fiu­cie! Zalej pałę, zapij się na śmierć, ale nie bij dziecka! Rozu­miesz?!

Szarp­nął się, więc opa­dłem na niego i kola­nami przy­ci­sną­łem do ziemi jego ręce. Ude­rzy­łem go jesz­cze raz w twarz otwartą dło­nią, potem jesz­cze raz i jesz­cze.

– Nie! – ude­rze­nie – bij! – ude­rze­nie – dziecka! – ude­rze­nie.

Zosia i jej matka przy­glą­dały się tej sce­nie w mil­cze­niu. Nie bro­niły ojca i męża, nie roz­pa­czały, nie krzy­czały o pomoc. Może nawet się cie­szyły, że ktoś sta­nął w ich obro­nie.

A ja wsta­łem, strzep­ną­łem pia­sek ze spodni i ruszy­łem do hotelu. Nawet się nie obej­rza­łem. W pokoju wzią­łem prysz­nic i posze­dłem spać.

Wyje­cha­łem dwa dni póź­niej. W recep­cji cze­kała na mnie nie­spo­dzianka. Zwi­nięta w rulon kartka, a na niej nary­so­wany ołów­kiem mój por­tret. W pra­wym dol­nym rogu imię: Zosia. Nie potra­fi­łem i na­dal nie potra­fię oce­nić, jak dobry to por­tret. I ni­gdy już nie zdo­łam tego zro­bić, bo będzie miał dla mnie war­tość emo­cjo­nalną. Ale wiem, że lubię na niego patrzeć – nie dla­tego, że to ja. Raczej dla­tego, że dobrze mi się koja­rzy.

Por­tret wsta­wi­łem w ramkę i powie­si­łem na ścia­nie w zaim­pro­wi­zo­wa­nym gabi­ne­cie w miesz­ka­niu. Tak się wrył w jego wystrój, że z cza­sem, nie­stety, prze­sta­łem go dostrze­gać.

– Zosia – powta­rzam jej imię, ale dużo cie­plej. Wstaję i obej­muję ją. Ona robi to samo.

– Jed­nak mnie pan pamięta – mówi z uśmie­chem.

– Co tu robisz? – pytam, nie wypusz­cza­jąc jej z objęć. Jak­bym trzy­mał Nata­lię lub Hanię. Przez uła­mek sekundy czuję, że bra­kuje mi ich wtu­la­nia się we mnie.

Znów opa­dam na leżak. Ona siada na krze­śle obok i cią­gle się uśmie­cha. Ma burzę dłu­gich, jasnych wło­sów. Kręcą się jak chcą i gdzie chcą. Wyglą­dają, jakby były nie­ucze­sane, w total­nym nie­ła­dzie. Wtedy też takie były.

– Pra­cuję tu, by mieć pie­nią­dze na waka­cje – odpo­wiada, poka­zu­jąc białe, równe zęby. – Zasłu­ży­łam na waka­cje, bo skoń­czy­łam już trzeci semestr stu­diów.

– Już? – dociera do mnie, ile lat minęło. – Jakie to stu­dia?

– Aka­de­mia Sztuk Pięk­nych w Kra­ko­wie.

Uśmie­cha się z dumą i zakłada kosmyk wło­sów za ucho.

Naj­wy­raź­niej por­tret nie był przy­pad­kiem. To talent, który miał szansę się roz­wi­nąć.

– Dosta­łam wtedy ten list od pana – mówi nagle.

– Jaki list? – pytam.

– Ten, który zosta­wił pan tutaj w hotelu. Pani, któ­rej zosta­wiłam por­tret, wie­działa, gdzie miesz­kam, i mi go przy­nio­sła.

Teraz pamię­tam. Wyjeż­dża­jąc z hotelu, na szybko skre­śli­łem kilka słów do tej małej dziew­czynki. Nic odkryw­czego i ory­gi­nal­nego. Prze­pro­si­łem, że ude­rzy­łem jej ojca (nie wspo­mnia­łem, że kilka razy – i tak widziała), i doda­łem, że ma talent i próba pój­ścia za nim jest jej obo­wiąz­kiem. Jakoś tak.

– Wciąż go mam. – Nie prze­staje się uśmie­chać.

Czuję się zawsty­dzony. Dzi­siej­szy świat jest inny. W dzi­siej­szym świe­cie czło­wiek reaguje na taki list par­sk­nię­ciem i wyrzuca go do kosza. W dzi­siej­szym świe­cie czło­wiek sam o sobie ma tak dobre zda­nie, że czy­je­goś nie musi znać.

– Był bar­dzo szczery – odpo­wia­dam. – Zapo­mnia­łem, że go napi­sa­łem.

Przez chwilę ją obser­wuję. Widzę, że coś mówi, ale sku­piam się na jej mimice, na uśmiech­nię­tych oczach. To jesz­cze tro­chę dziecko, mimo że już kobieta. Ma dwa­dzie­ścia jeden lat.

– …a potem już byłam star­sza i nawet gdyby coś miało się złego dziać, tobym na to nie pozwo­liła…

Dopiero teraz dociera do mnie, co powie­działa wcze­śniej.

– Ojciec uspo­koił się po tym, jak dał mu pan szkołę. Nie odzy­wał się kilka dni, uni­kał mnie i mamy. Ni­gdy mnie wię­cej nie ude­rzył, choć zda­rzało się, że krzy­czał. A potem już byłam star­sza i nawet gdyby coś miało się złego dziać, tobym na to nie pozwo­liła…

Uśmie­cham się do sie­bie. Łechce mnie świa­do­mość, że dałem „mu szkołę”. To taka lekka odmiana dumy z sie­bie samego.

– Cie­szę się, że tak się stało – mówiąc to, kiwam głową, jak­bym chciał potwier­dzić swoje słowa – i dobrze, że mnie posłu­cha­łaś.

– Ale dopiero w gim­na­zjum tra­fi­łam na nauczy­cielkę, która pomo­gła mi coś z tym zro­bić. Sama nie mia­ła­bym odwagi.

– A do odważ­nych świat należy – rzu­cam banał i bły­ska­wicz­nie się go wsty­dzę.

– Wiem, ale byłam małą, zahu­kaną dziew­czynką, któ­rej wszy­scy powta­rzali, że musi tu zostać i pasać krowy. A ja choć tego nie chcia­łam, to się z tym godzi­łam.

Słu­cham, jak opo­wiada.

– Kie­dyś mówi­łaś gwarą, teraz nie sły­chać żad­nego zaśpiewu.

– Jakoś tak wyszło. Mia­łam chyba szczę­ście, bo bar­dzo szybko pozby­łam się akcentu spod samiuś­kich Tater.

Śmieje się gło­śno. Jest dziew­częca. Piękna i dziew­częca. Patrzę na nią i myślę o Hani i Nata­lii. Są z tego samego poko­le­nia, choć nie wiem, czy zro­zu­mia­łyby się wystar­cza­jąco dobrze. Wycho­wane w innych świa­tach, prze­by­wa­jące w zupeł­nie odmien­nych śro­do­wi­skach. Choć pew­nie nie­wiele wiem o obec­nym życiu swo­ich córek.

– Pój­dziemy któ­re­goś dnia na naszą polanę? – pytam z nadzieją, że się zgo­dzi. Bo choć chcę ucie­kać, by odpo­cząć, czuję, że tej małej dziew­czynki sprzed lat nie muszę uni­kać.

– Oczy­wi­ście! – odpo­wiada nie­mal krzy­kiem. – Ale teraz muszę wra­cać do pracy. Mam nadzieję, że kawa będzie sma­ko­wać.

– Na pewno – odpo­wia­dam, uśmie­cha­jąc się szcze­rze.

Kiedy odcho­dzi, na­dal się uśmie­cham. To pierw­szy pozy­tywny moment, od kiedy tu jestem.

– Chcia­łam jesz­cze o coś zapy­tać. – Znów stoi obok, patrząc tymi dużymi oczami. – Pora­dził pan sobie ze stratą pani Agnieszki?

Nie wiem, co odpo­wie­dzieć. Bo nie wiem, czy sobie pora­dzi­łem. Żyję nor­mal­nie, pra­cuję, poukła­da­łem to sobie w gło­wie. Ale odpo­wia­da­jąc Zosi, kiwam jedy­nie prze­cząco głową. Bo gdy­bym odpo­wie­dział: „tak”, był­bym wobec niej nie­uczciwy.

– A co u Nata­lii i Hani?

Bałem się tego pyta­nia.

– Nie wiem.

Zosia spusz­cza wzrok. Jest smutna.

– Rozu­miem – nie­mal szep­cze i odcho­dzi.

Opo­wiem jej kie­dyś, jak było i jest. Ale jesz­cze nie teraz. Teraz muszę się do niej przy­zwy­czaić. I oswoić się z obec­no­ścią osoby, któ­rej chcę o tym opo­wie­dzieć. I zasta­no­wić się, czy nie jest zbyt młoda, by to usły­szeć.

Sie­dzę tak kil­ka­dzie­siąt minut. W tym cza­sie moje myśli prze­mie­rzają dzie­siątki kilo­me­trów i wiele lat. Od wypadku Agnieszki pod Kiel­cami, przez histo­rię z Zosią tutaj, w górach, i kilka lat nie­okre­ślo­nej egzy­sten­cji w War­sza­wie, aż po wczo­raj­szy wie­czór i strach w ciem­no­ściach po dru­giej stro­nie hotelu.

Czuję kro­ple desz­czu. Czuję też jego zapach. Pach­nie jak prze­lotny, ale mimo wszystko wcho­dzę do środka, by nie zmok­nąć. Roz­kła­dam się na olbrzy­miej, mięk­kiej kana­pie, biorę łyk wody, którą dosta­łem razem z kawą i zamy­kam oczy. Kiedy na chwilę je otwie­ram, widzę włą­czony tele­wi­zor. Roz­glą­dam się bez­sku­tecz­nie, wypa­tru­jąc pilota. Nie chcę mieć kon­taktu ze świa­tem, zwłasz­cza tym moim. Tym, który z uczu­ciem ulgi zosta­wi­łem. I z tym, który mnie naj­chęt­niej miałby w dupie, choć nie do końca może.

Tele­wi­zor ma wyłą­czony dźwięk. Jestem ska­zany na obraz. Na młodą pre­zen­terkę, mło­dego repor­tera, a potem na mło­dego pre­zen­tera. Nikomu z nich bym nie uwie­rzył, nawet gdy­bym sły­szał. Wie­rzę tylko tym z lek­kim siwym wło­sem na skroni, bo ten siwy włos to naj­czę­ściej głowa pełna wie­dzy. Nie wie­rzę tym mło­dym pięk­nym z roz­wia­nym wło­sem i kolo­ro­wymi soczew­kami. Ani tym z zaro­stem „na drwala”, bo przez te „leśne” brody są nie­wia­ry­godni – ni­gdy nie ścięli drzewa ani nawet nie porą­bali drew do kominka. Z drwala mają tyle, ile ja z muzyka. Czyli nic. Chłopcy.

Kurwa. Od wczo­raj nie pomy­śla­łem o tym, że muszę odpo­cząć. A wystar­czyło zer­k­nąć w ten jebany ekran.