Highway of Dreams ebook i audiobook

ROZ­DZIAŁ PIERW­SZY

Po za­koń­cze­niu ko­lej­nego nie­uda­nego związku roz­wa­li­łam się na ka­na­pie, po­wta­rza­jąc stare przy­zwy­cza­je­nia. Ku­be­łek lo­dów i piwo to mój stan­dar­dowy ze­staw po­cie­sze­nia. By się jesz­cze bar­dziej do­bić, na zna­nej stro­nie in­ter­ne­to­wej zna­la­złam obrzy­dli­wie ro­man­tyczny film. Trwał do­piero dzie­sięć mi­nut, a ja już zdą­ży­łam wy­pić piwo i roz­kleić się ni­czym małe dziecko. Uża­la­łam się nad sobą i ob­wi­nia­łam cały świat.

Wszystko przez Łu­ka­sza, który zro­bił ze mnie po­śmie­wi­sko przy swo­ich zna­jo­mych. Ta sy­tu­acja wró­ciła do mnie jak echo. Przed oczami sta­nął mi jego bez­czelny uśmiech, a w uszach za­bęb­niły szy­der­cze śmie­chy chło­pa­ków. Gdy to się stało, by­łam w szoku i nie wie­dzia­łam, co po­wie­dzieć. Ze­rwa­łam się bie­giem i pę­dzi­łam na oślep. Za­wsze ucie­ka­łam, gdy nie wie­dzia­łam, jak się za­cho­wać w da­nej sy­tu­acji. Ucieczka przed pro­ble­mami była moim spo­so­bem na nie. Te­raz, gdy o tym my­śla­łam, to ża­ło­wa­łam, że mu nie przy­wa­li­łam i nie star­łam tego py­szał­ko­wa­tego uśmie­chu z gęby. Mia­łam na­dzieję, że ni­gdy wię­cej nie sta­nie na mo­jej dro­dze.

Ze­rwał ze mną wczo­raj, bo – jak stwier­dził – znu­dzi­łam mu się jak za­bawka dziecku. Zwy­czaj­nie chciał się po­pi­sać przed ko­le­gami moim kosz­tem. Kre­tyn! Nie ko­cha­łam go, jed­nak to, że mnie od­rzu­cił i zmie­szał z bło­tem, bo­lało. Czu­łam się jak śmieć. Na moje nie­szczę­ście jesz­cze dziś na Fa­ce­bo­oku na­tknę­łam się na jego zdję­cie, na któ­rym ob­ści­ski­wał się z ja­kąś blon­dyną. W ko­men­ta­rzach ze­brała się loża szy­der­ców, która na­bi­jała się ze mnie, oplu­wa­jąc mnie ja­dem. Usu­nę­łam Łu­ka­sza i jego kum­pli ze zna­jo­mych, ale to, co już zo­ba­czy­łam i prze­czy­ta­łam, zo­sta­nie w mo­jej pa­mięci na długo. Wma­wia­łam so­bie, że mnie to nie obe­szło, ale prawda była cał­kiem inna. Nie po­tra­fi­łam się nie przej­mo­wać. Wie­dzia­łam, że to bę­dzie we mnie sie­działo, kłu­jąc ni­czym drza­zga w palcu i wra­ca­jąc w nie­od­po­wied­nich mo­men­tach.

Na­bie­ra­łam wła­śnie ostat­nią łyżkę lo­dów, grze­biąc za­wzię­cie w ku­bełku, by nie zmar­no­wało się na­wet tro­szeczkę, gdy roz­dzwo­nił się do­mo­fon. Kurwa, kogo li­cho nie­sie? – po­my­śla­łam, pod­no­sząc nie­chęt­nie ty­łek z ka­napy. Aku­rat dzi­siaj nie mia­łam ochoty spo­ty­kać się z kim­kol­wiek, na­wet gdyby to był sam książę Harry. Mój wy­gląd też po­zo­sta­wiał wiele do ży­cze­nia i ra­czej nie był prze­zna­czony dla oczu in­nych osób.

– Tak? – rzu­ci­łam od nie­chce­nia do słu­chawki, gdy już do­szłam do drzwi wej­ścio­wych, obok któ­rych wi­siało to prze­klęte ustroj­stwo. Niby do­mo­fon miał słu­żyć czło­wie­kowi, ale ten po­sia­dał tyle przy­ci­sków, że ni­gdy nie wie­dzia­łam, któ­rego z nich po­win­nam użyć.

– To ja – usły­sza­łam pi­skliwy głos mo­jej przy­ja­ciółki Emi­lii.

Ta dziew­czyna była gor­sza niż tor­nado! Wszę­dzie było jej pełno – w prze­ci­wień­stwie do mnie. Z na­tury by­łam bar­dzo spo­kojną osobą, taką ty­pową szarą myszką. Z nowo po­znaną osobą mu­sia­łam do­brze się za­przy­jaź­nić, aby móc się w pełni od­sło­nić. Emi­lia za to od razu po­ka­zy­wała sza­loną na­turę. Dzięki tym sprzecz­no­ściom ide­al­nie się uzu­peł­nia­ły­śmy. Inni wie­lo­krot­nie py­tali, jak to moż­liwe, że się do­ga­dy­wa­ły­śmy. Od­po­wiedź była pro­sta: po­mimo że mia­ły­śmy różne cha­rak­tery i uspo­so­bie­nia, ko­cha­ły­śmy się jak sio­stry.

– Już otwie­ram – mruk­nę­łam nie­zbyt przy­jaź­nie, prze­wra­ca­jąc oczami. Jesz­cze jej ga­dul­stwa mi te­raz bra­ko­wało!

Po chwili sta­nęła w drzwiach, lu­stru­jąc mnie od stóp do głów. Po mi­nie wi­dzia­łam, że nie była zbyt­nio za­do­wo­lona.

– No co? – za­py­ta­łam, prze­pusz­cza­jąc ją w progu, by we­szła.

– Wy­glą­dasz kosz­mar­nie! – oświad­czyła, szczera aż do bólu.

Na jej słowa wzru­szy­łam tylko ra­mio­nami.

Sama wy­glą­dała jak za­wsze, czyli tak, jakby wy­szła wprost z sa­lonu pięk­no­ści. Miała roz­pusz­czone brą­zowe włosy i pełny ma­ki­jaż. Do tego sek­sowne skó­rzane spodnie i ko­szulę w kratę, zwią­zaną pod cyc­kami, by eks­po­no­wać zgrabny brzuch. Nie­jedna dziew­czyna chcia­łaby mieć jej wy­gląd i fi­gurę. Ale nie ja! Wy­glądu jej nie za­zdro­ści­łam, choć pew­no­ści sie­bie – i ow­szem. Inne za­zdro­śnice czę­sto jej do­ku­czały, a ona z pod­nie­sioną głową po­ka­zy­wała im środ­kowy pa­lec. W prze­ci­wień­stwie do mnie ni­gdy nie przej­mo­wała się opi­nią in­nych. Ja bra­łam wszystko do sie­bie, pod­czas gdy Emi­lia li­czyła się tylko ze zda­niem naj­bliż­szych. Albo swoim wła­snym.

– Dzięki – sark­nę­łam, wzdy­cha­jąc przy tym te­atral­nie.

Usia­dły­śmy w sa­lo­nie, gdzie pod­su­nę­łam jej piwo. Zmarsz­czyła nos, po czym się­gnęła po wodę. No tak, jesz­cze za­szko­dzi­łoby jej ide­al­nej syl­wetce!

– Wpa­dłam, żeby wy­cią­gnąć cię na ogni­sko, ale wi­dzę, że trzeba zro­bić ci ak­cję re­ani­ma­cyjną, nim po­ka­żesz się lu­dziom.

Jej wzrok za­trzy­mał się dłu­żej na pla­mie na mo­jej ko­szulce, która po­wstała przy je­dze­niu lo­dów. Od­ru­chowo pró­bo­wa­łam ją ze­trzeć, ale zdą­żyła za­schnąć i bluzka nada­wała się już tylko do pra­nia. Więc da­łam za wy­graną.

– Za­po­mnij, ni­g­dzie nie idę! – oświad­czy­łam, po­cią­ga­jąc kilka ły­ków piwa z bu­telki. Nie mia­łam ochoty na żadne zgro­ma­dze­nia. Nie chcia­łam znowu być po­śmie­wi­skiem. Jesz­cze bra­ko­wało, że­bym spo­tkała tam zna­jo­mych Łu­ka­sza! Chwi­lowo nie po­trze­bo­wa­łam ko­lej­nych atrak­cji w moim ży­ciu.

– Daj spo­kój, co masz lep­szego do ro­boty w so­botni wie­czór? Chyba mi nie po­wiesz, że pu­ste wia­dro lo­dów i do­ło­wa­nie się jest cie­kaw­sze od po­zna­nia no­wych faj­nych lu­dzi? – Nie da­wała za wy­graną Emi­lia, pa­trząc z nie­sma­kiem na stary po­wy­cią­gany dres, który mia­łam na so­bie. Nie mu­siała py­tać, by wie­dzieć, co ozna­czał ten ze­staw.

– A ty skąd wiesz, że oni są tacy fajni? – za­py­ta­łam od nie­chce­nia. Pod­cią­gnę­łam nogi na ka­napę, usa­da­wia­jąc się wy­god­niej. Da­leko było mi do damy, ale prze­cież by­łam u sie­bie i mo­głam ro­bić to, co mi się po­do­bało.

– Za­ba­lo­wa­łam z nimi ty­dzień temu, jak bie­ga­łaś za tym ku­ta­sem, przez któ­rego wła­śnie zżar­łaś całe wia­dro lo­dów – wy­po­mniała mi, po czym z obrzy­dze­niem wy­ma­lo­wa­nym na twa­rzy wy­rzu­ciła pu­sty ku­be­łek do śmiet­nika.

– Wiesz co, jed­nak nie mam ochoty ni­komu się po­ka­zy­wać.

– Co się stało z tą Ame­lią „Chodźmy się Za­ba­wić”?

Wie­dzia­łam, że pró­bo­wała mnie pod­pu­ścić. Na dłuż­szą metę ni­gdy nie umia­łam jej od­ma­wiać. Aser­tyw­ność to był mój słaby punkt, a wła­ści­wie cał­ko­wi­cie mi jej bra­ko­wało. Emi­lia wie­działa, jak mnie po­dejść, i – jak­kol­wiek bym się sta­rała – ona za­wsze osią­gała swój cel.

– Umarła dawno temu.

– Weź, weź. To, że gów­niany zwią­zek ci się roz­le­ciał, to jesz­cze nie ko­niec świata!

– Może tak, może nie – wes­tchnę­łam.

Wie­dzia­łam, że mi nie od­pu­ści. Mo­głaby cho­ciaż raz dać mi święty spo­kój. Szcze­gól­nie wtedy, gdy ją o to pro­si­łam. Jed­nak nie by­łaby sobą, gdyby się pod­dała. Upar­ciuch!

– Wiesz, że nie dam ci żyć, póki się nie zgo­dzisz? – za­częła pa­plać, jakby w ogóle mnie nie słu­chała. – To nie są ja­cyś gów­nia­rze, niu­nia. To na­prawdę fajni fa­ceci. Obie­cuję ci, że jak po­wiesz, że jest chuj­nia, to wyjdę ra­zem z tobą. Dziew­czyny też ja­kieś będą, więc nie mu­sisz z żad­nym chło­pem na­wet ga­dać. Na­pi­jemy się, po­tań­czymy i nie będę cię na krok od­stę­po­wać, je­śli tak bę­dziesz chciała. – Zro­biła ma­ślane oczy i zło­żyła dło­nie jak do mo­dli­twy.

Już się na­krę­ciła... Skrzy­żo­wa­łam ręce, zwo­dząc ją chwilę, lecz zdą­żyła mnie już roz­pra­co­wać.

– Pro­szę, pro­szę! Nie pójdę prze­cież sama, a to­bie też do­brze zrobi wyj­ście do lu­dzi.

W su­mie... Dla­czego by nie pójść? Po­ża­lić się za­wsze mogę póź­niej. Jak bę­dzie nudno, wy­mknę się, a Emi­lia prze­sta­nie mi wier­cić dziurę w brzu­chu. Tak, to sprawi, że wilk bę­dzie syty i owca cała.

– Kiedy to ogni­sko? – za­py­ta­łam, a przy­ja­ciółce za­świe­ciły się oczy i za­częła pod­ska­ki­wać na sie­dząco. Po­krę­ci­łam głową, mi­mo­wol­nie się uśmie­cha­jąc. Jej en­tu­zjazm był za­raź­liwy. Od­su­nę­łam na bok swoje pro­blemy. Może miała ra­cję i nie warto było się uża­lać, pod­czas gdy Łu­kasz za­pewne świet­nie się ba­wił?

– Za go­dzinę. Jak mamy się wy­ro­bić, to mu­simy za­cząć dzia­łać. Już dawno nie wi­dzia­łam cię w tak opła­ka­nym sta­nie!

Za­cią­gnęła mnie do mo­jej szafy, szar­piąc za rękę i nie­malże wy­bi­ja­jąc mi zęby o sto­lik. Po czter­dzie­stu mi­nu­tach w od­bi­ciu w lu­strze zo­ba­czy­łam cał­kiem inną ko­bietę. Spo­glą­dała na mnie śliczna bru­netka o ciem­nych oczach, która była ubrana cał­kiem jak sio­stra bliź­niaczka Emi­lii. Wcale nie wy­glą­da­łam na zroz­pa­czoną roz­sta­niem, moja twarz pro­mie­niała świe­żo­ścią i pięk­nem. Emi­lia wy­ko­nała ka­wał do­brej ro­boty, w tym ma­ki­jażu było mi bom­bowo!

– To nie ja! – za­krzyk­nę­łam, a przy­ja­ciółka uśmiech­nęła się dum­nie do mo­jego od­bi­cia. Nie do­wie­rza­łam w to, co wi­dzia­łam. Sama nie umia­ła­bym zro­bić ta­kiego ma­gicz­nego ka­mu­flażu. Sztuką było, by z prze­cięt­nej dziew­czyny stwo­rzyć eks­tra­la­skę. Może by­łam zbyt le­niwa, by na co dzień na­kła­dać na sie­bie kil­ka­na­ście warstw róż­nych ko­sme­ty­ków...

– Je­steś śliczna, więc to ra­czej nie moja za­sługa, a do­brych ge­nów.

– Oj tam – burk­nę­łam za­wsty­dzona nie­spo­dzie­wa­nym kom­ple­men­tem. – Nie uwa­żam się za śliczną, ra­czej za prze­ciętną. A ta­kich pełno na każ­dym kroku.

– Ga­dasz głu­poty, wiesz?

Wzru­szy­łam ra­mio­nami. Nie było sensu się o to spie­rać. Mia­łam inne zda­nie i jej ga­da­nie by go nie zmie­niło.

Spóź­nione w końcu do­tar­ły­śmy na ogni­sko, które od­by­wało się na działce ja­kie­goś zna­jo­mego Emi­lii. Za­du­pie straszne, tak­sów­karz błą­dził i nie mógł zna­leźć drogi, a ja tych oko­lic nie ko­ja­rzy­łam. Wszę­dzie stało pełno mo­to­rów, od ści­ga­czy po har­leye. Matko ko­chana! Co to, zlot daw­ców? – prze­mknęło mi przez myśl. Gdzie ta prze­klęta Emi­lia mnie wy­cią­gnęła? Same chłopy w ob­ci­słych skó­rach! Z ły­symi gło­wami! Dziew­czyn to tu­taj jak na le­kar­stwo...

Prze­ra­zi­łam się i już za­czę­łam ża­ło­wać, że nie zo­sta­łam w domu. To nie było to­wa­rzy­stwo, które wzbu­dzało za­ufa­nie. Ra­czej mia­łam ochotę ucie­kać gdzie pieprz ro­śnie. Roz­glą­da­łam się w każdą stronę na wy­pa­dek, gdyby ktoś chciał mnie za­raz za­ata­ko­wać. Miny co po­nie­któ­rych nie świad­czyły, że są przy­jaź­nie na­sta­wieni. Idąc ciemną uliczką, na ich wi­dok dar­ła­bym ryja jak głu­pia, a po­de­szwy aż by się pa­liły od sprintu. Mia­łam ochotę udu­sić samą sie­bie, że zgo­dzi­łam się tu­taj przy­je­chać. Ni­gdy by mi do głowy nie przy­szło, że Emi­lia może wy­cią­gnąć mnie do ta­kich lu­dzi. Nie sły­sza­łam na­wet, by kie­dy­kol­wiek po­znała ja­kie­goś mo­to­cy­kli­stę.

– Gdzie ty żeś mnie przy­pro­wa­dziła? – wy­szep­ta­łam do przy­ja­ciółki. Głos mi­mo­wol­nie mi za­drżał, a w gar­dle na wi­dok nie­któ­rych wy­ta­tu­owa­nych fa­ce­tów sta­nęła gula stra­chu. Gdy furtka za­zgrzy­tała prze­raź­li­wie, wszy­scy jak je­den mąż obej­rzeli się w na­szą stronę.

– Ama, wy­lu­zuj, to na­prawdę fajni lu­dzie – oświad­czyła, prze­wra­ca­jąc oczami. Ona chyba miała nie po ko­lei w gło­wie! Jak te ban­dziory w skó­rach mo­gły być fajne?! Wy­glą­dali jak ja­kiś gang. – Nic ci tu­taj nie grozi. Nie oce­niaj ich po po­zo­rach.

Po­pa­trzy­łam na nią jak na wa­riatkę. Osza­lała jak nic.

– Hej, je­ste­śmy! – krzyk­nęła moja przy­ja­ciółka, zwra­ca­jąc po­now­nie uwagę wszyst­kich. – Po­znaj­cie Ame­lię.

Gdy usły­sza­łam grom­kie: „Cześć, Ame­lia!”, nie wie­dzia­łam, gdzie spoj­rzeć. By­łam za­że­no­wana. Mi­mo­wol­nie prze­stą­pi­łam z nogi na nogę i wbi­łam wzrok gdzieś da­leko przed sie­bie. Mia­łam ochotę udu­sić ją go­łymi rę­kami, ale czego in­nego mo­głam się spo­dzie­wać? Oto cała Emi­lia. Prze­cież za­wsze tak się za­cho­wy­wała. Bry­lo­wała w to­wa­rzy­stwie i uwiel­biała aten­cję. Ni­gdy nie zwra­cała uwagi na to, że ja nie lu­bi­łam ro­bić za atrak­cję i wo­la­łam stać gdzieś z tyłu.

Spo­koj­nie, prze­cież Emi­lia nie wie­działa, dla­czego się roz­sta­łam z Łu­ka­szem. Nie wzię­łaby mnie na tę im­prezę spe­cjal­nie – tłu­ma­czy­łam so­bie. Za­miast wy­lu­zo­wać, sie­dzia­łam ści­śnięta mię­dzy dwoma fa­ce­tami w skó­rach, każdy z bu­telką piwa w ręce. Chcąc nie chcąc, zmu­szona by­łam do słu­cha­nia wy­miany ich zdań na te­mat ja­kichś ma­ne­tek, cy­lin­drów i in­nego ba­dzie­wia. Gdy opo­wia­dali o stro­jach, my­śla­łam, że to coś, co znam. Jed­nak cho­dziło o kom­bi­ne­zony i odzież ter­miczną, o któ­rych nie mia­łam zie­lo­nego po­ję­cia. Nie było szans, bym wtrą­ciła choć jedno słowo do roz­mowy. Ni­czego nie ro­zu­mia­łam, brzmieli jak ko­smici, jakby byli z in­nej pla­nety. Nie czu­łam się kom­for­towo, w my­ślach prze­kli­na­łam przy­ja­ciółkę i się mo­dli­łam, by stąd uciec. Szcze­rze, chyba ni­gdy na żad­nej im­pre­zie nie nu­dzi­łam się aż tak bar­dzo jak te­raz. Nie wie­dzia­łam, co Emi­lia w nich wi­działa i skąd brała prze­ko­na­nie, że byli tacy fajni. Dla mnie to zwy­kłe po­dej­rzane typy o mor­der­czym hobby.

Z za­my­śle­nia wy­rwał mnie wi­dok lekko przy­ku­rzo­nych bu­tów mo­to­cy­klo­wych, które nie­spo­dzie­wa­nie zbli­żały się do mnie. Po­woli pod­nio­słam wzrok. Im wy­żej spo­glą­da­łam, tym więk­sze ro­bi­łam oczy. Po­do­bało mi się to, co wi­dzia­łam. Spo­glą­dał na mnie przy­stojny blon­dyn. Uśmie­chał się de­li­kat­nie, uka­zu­jąc do­łeczki w po­licz­kach. Miał przy­ja­zny wy­raz twa­rzy. Ubrany był w skó­rzane spodnie i białą ko­szulkę, która przy­le­gała do jego mię­śni ni­czym druga skóra. Od­ru­chowo prze­łknę­łam ślinę. Matko, jak taki przy­stojny fa­cet może za­da­wać się z tą bandą daw­ców? Nie mie­ściło mi się to w gło­wie.

– Masz na imię Ame­lia? – za­py­tał, a ja by­łam w sta­nie tylko po­ki­wać głową. Nie mo­głam ode­rwać wzroku od jego błę­kit­nych tę­czó­wek. To chyba ja­kiś głupi żart wy­sma­ro­wany przez Emi­lię. Za­biję ją! Jak nic, na­słała go na mnie, bo wie­działa, że wpad­nie mi w oko. Nie chcia­łam wpa­ko­wać się w ko­lejne ba­gno związ­kowe. Prze­cież obie­cy­wa­łam so­bie od­po­czy­nek od fa­ce­tów. Ten jed­nak zde­cy­do­wa­nie za bar­dzo mi się po­do­bał.

Nie­zna­jomy pe­szył mnie, bo nie spusz­czał ze mnie wzroku. Ką­ciki jego ust lekko drgnęły, a mnie od razu za­częły piec po­liczki. Ni­gdy nie re­ago­wa­łam tak na żad­nego fa­ceta, jed­nak jego spoj­rze­nie było tak elek­try­zu­jące, że mia­łam wra­że­nie, jak­bym była prze­świe­tlana rent­ge­nem. Czu­łam się naga. Od­ru­chowo ob­cią­gnę­łam ko­szulę, ale nie­stety to nie po­mo­gło. Ten strój nie po­do­bał mi się już tak bar­dzo jak w domu. Zwy­czaj­nie od­sła­niał dużo wię­cej, niż w tym mo­men­cie chcia­łam po­ka­zać.

– Je­stem Ga­briel. Ob­ser­wuję cię i wi­dzę, że się nu­dzisz. – Uśmiech­nął się, po­now­nie uka­zu­jąc do­łeczki. W tym sa­mym mo­men­cie prze­pa­dłam z kre­te­sem.

Prze­klęta Emi! Niech ja ją tylko do­rwę!

Ga­briel od razu mnie za­uro­czył. By­łam cie­kawa, co z niego za fa­cet. Mój ra­dar na nowo się włą­czył, choć świeżo zra­niona nie wie­rzy­łam, że jesz­cze spo­tka mnie szczę­ście. Szanse, aby tra­fić na nor­mal­nego fa­ceta, były jak wy­grana w lotka, czyli... nie­mal ze­rowe. Za­zwy­czaj z każ­dym na­po­tka­nym chło­pa­kiem było coś nie tak, a prze­cież nie mia­łam ja­kichś wiel­kich ocze­ki­wań. Chcia­łam być po pro­stu ro­zu­miana i ko­chana, a to chyba nie było nie­wy­ko­nalne?

– Chcesz się przejść? – za­pro­po­no­wał na­gle.

– Ja­sne – od­po­wie­dzia­łam szyb­ciej, niż po­my­śla­łam.

Gdy uniósł brew w ocze­ki­wa­niu, aż się pod­niosę, zo­rien­to­wa­łam się, że ga­pi­łam się na niego dłu­żej, niż to było ko­nieczne. Wsta­łam, po czym wy­rzu­ci­łam pu­stą bu­telkę do worka, który peł­nił funk­cję ko­sza na śmieci. Ga­briel wziął dwa piwa ze stołu, od razu otwo­rzył i po­dał mi jedno, a z dru­giego upił kilka ły­ków.

– Chyba nie za­mie­rzasz póź­niej pro­wa­dzić mo­toru, co? – do­py­ty­wa­łam, zer­ka­jąc na bu­telkę, którą trzy­mał w ręce.

By­łam prze­ciwna jeź­dzie po al­ko­holu, na­wet je­śli to miał być tylko je­den ły­czek. Dla­tego na żadne im­prezy nie jeź­dzi­łam au­tem, na­wet wtedy, gdy nie pla­no­wa­łam pić ni­czego, co za­wie­rało pro­centy. Dzi­siaj rów­nież nie mia­łam tego pro­blemu, bo pod­wio­zła nas tak­sówka.

– Za­mie­rzam – od­parł za­dzior­nie, wkła­da­jąc wolną dłoń do kie­szeni. Zmru­ży­łam oczy i już mia­łam za­cząć wy­kład o nie­od­po­wie­dzial­no­ści, gdy po­ka­zał mi przód bu­telki. – Bez­al­ko­ho­lowe.

– Aha – mruk­nę­łam tylko za­wsty­dzona.

Zga­ni­łam się za zbyt szyb­kie wy­cią­ga­nie wnio­sków.

Na­gle po­czu­łam się nie­kom­for­towo, że zna­la­złam się sam na sam z ob­cym męż­czy­zną. Czu­łam lek­kie na­pię­cie w karku, cho­ciaż sama nie wie­dzia­łam do końca dla­czego. Nie wy­glą­dał na se­ryj­nego mor­dercę. Wręcz prze­ciw­nie. Zwró­cił na mnie uwagę i wzbu­dził za­cie­ka­wie­nie swoją osobą.

– Co wy w nich wi­dzi­cie? – za­py­ta­łam, wska­zu­jąc głową na jed­no­ślady, które wła­śnie mi­ja­li­śmy.

Zer­k­nął na mnie prze­lot­nie, nim spoj­rzał na za­par­ko­wane mo­to­cy­kle.

– Wi­dzę, że nie je­steś fanką.

– Nie mam nic prze­ciwko mo­to­rom, acz­kol­wiek ja bym ni­gdy na nie nie wsia­dła. – Nim zdą­ży­łam się ugryźć w ję­zyk, do­da­łam: – Za bar­dzo lu­bię ży­cie.

Nie­pew­nie spoj­rza­łam na mo­jego kom­pana. By­łam cie­kawa, jak za­re­aguje na moje stwier­dze­nie. Wy­raz jego twa­rzy się nie zmie­nił, więc ra­czej go nie zde­ner­wo­wa­łam. Z ulgą wy­pu­ści­łam po­wie­trze, które nie­świa­do­mie wstrzy­ma­łam.

Matko, kiedy za­czę­łam ana­li­zo­wać wszyst­kie ru­chy dru­giej osoby?

– Mam nie­od­parte wra­że­nie, że masz ta­kie samo zda­nie jak ja­kieś osiem­dzie­siąt pro­cent ludz­ko­ści – po­wie­dział spo­koj­nie, otwie­ra­jąc furtkę i prze­pusz­cza­jąc mnie pierw­szą. Bramka za­zgrzy­tała prze­raź­li­wie, po czym trza­snęła, gdy sprę­żyna po­cią­gnęła za jej skrzy­dło.

– Tak? A co my­śli te osiem­dzie­siąt pro­cent? – do­py­ty­wa­łam za­in­try­go­wana.

Cie­ka­wość zwy­cię­żyła. Chcia­łam bli­żej po­znać jego punkt wi­dze­nia. Nie zna­łam się na mo­to­cy­klach, ale – tak jak inni po­dob­nie do mnie my­ślący – wi­dzia­łam, co się dzieje na dro­gach, i mia­łam wy­ro­bione zda­nie na te­mat ich użyt­kow­ni­ków. Przez to wrzu­ca­łam wszyst­kich do jed­nego worka, ale nie po­tra­fi­łam my­śleć ina­czej. W te­le­wi­zji od wio­sny do je­sieni non stop trą­bili o tym, że ko­lejny dawca nie wy­ro­bił na za­krę­cie i skoń­czył na drze­wie.

– Mo­to­cy­kli­ści to wa­riaci. Dawcy or­ga­nów, de­bile, któ­rzy nie my­ślą, i tym po­dobne. Też tak uwa­żasz, zga­dłem? My­ślisz, że je­stem taki sam?

– Nie do­słow­nie i nie tak dra­stycz­nie, jak to opi­sa­łeś, ale my­ślę, że miesz­czę się w tym prze­dziale – od­po­wie­dzia­łam szcze­rze. Wzru­szy­łam ra­mio­nami i po­szłam da­lej. Upi­łam łyk nie­przy­jem­nie cie­płego piwa.

Ni­gdy nie po­zna­łam ni­kogo, kto jeź­dziłby na mo­to­cy­klu, więc mia­łam ta­kie, a nie inne zda­nie na te­mat tego hobby. Czy też sportu. W za­sa­dzie to na­wet nie wie­dzia­łam, w ja­kiej ka­te­go­rii mo­to­cykl się mie­ścił.

– To może jest jesz­cze szansa, bym prze­ko­nał cię do zmiany opi­nii? – Za­śmiał się, sta­jąc przede mną. Wpa­dłam na niego i się za­chwia­łam. Nie spo­dzie­wa­łam się, że za­trzyma się tak na­gle. Zła­pał mnie i spoj­rzał mi głę­boko w oczy. Po­trzą­snę­łam głową, by ode­rwać od niego wzrok, po czym wy­rwa­łam się z jego uści­sku i ru­szy­łam da­lej przed sie­bie. Burk­nę­łam tylko prze­pro­siny, bo nie­chcący na­dep­nę­łam mu na stopę.

Chyba na te­mat fa­ce­tów je­dy­nie... – prze­le­ciało mi przez głowę. Moje my­śli krą­żyły w nie­bez­piecz­nych re­jo­nach, w któ­rych nie po­winny. Nie mo­głam nic na to po­ra­dzić ani tego kon­tro­lo­wać. Ga­briel był stu­pro­cen­to­wym fa­ce­tem, do tego me­ga­przy­stoj­nym. Pew­nie miał ko­biet na pęczki, wy­star­czyło, że kiw­nął pal­cem. Dzi­wi­łam się, że za­ga­dał aku­rat do mnie. Może wy­glą­da­łam aż tak ża­ło­śnie, że się zli­to­wał?

– A co ci tak na tym za­leży? – za­py­ta­łam po­dejrz­li­wie, wra­ca­jąc do jego py­ta­nia.

Za­czy­nało się ro­bić nie­przy­jem­nie ciemno. Gdy zbli­ży­li­śmy się do lasu, ciarki po­ja­wiły się na moim ciele. Po­mimo że nie da­wał mi po­wo­dów, bym się go oba­wiała, cień ostroż­no­ści za­tlił się w mo­jej gło­wie, a wy­obraź­nia za­czy­nała dzia­łać. Prze­cież wcale go nie zna­łam!

– Mo­gli­by­śmy po­je­chać na ja­kąś wy­cieczkę, na przy­kład.

Spoj­rza­łam na niego, a on znów cza­ro­wał mnie swoim uśmie­chem. Ach, te jego do­łeczki! Nie po­wiem, wy­glą­dał jak ło­buz, ale taki z ła­god­nym ob­li­czem.

– Mo­żemy po­je­chać moim au­tem – za­pro­po­no­wa­łam.

Nie wie­dzia­łam, czemu w ogóle bra­łam to pod uwagę. Czy mi się wy­da­wało, czy przy­stoj­niak chciał mnie wy­cią­gnąć na ja­kąś randkę? Spi­ja­łam każde słowo z jego ust. Nie mo­głam ode­rwać od niego wzroku. Na­wet nie sta­ra­łam się być dys­kretna. Po pro­stu bez­czel­nie się na niego ga­pi­łam. Wa­bił mnie ni­czym świa­tło ćmę. A ja ba­łam się, że znowu się spa­rzę. Wie­dzia­łam, że nie po­win­nam w ogóle z nim prze­by­wać, lecz to było sil­niej­sze ode mnie. Za­wsze lu­bi­łam uwo­dzić i być uwo­dzona. Te­sto­wa­łam gra­nice i je prze­su­wa­łam. To była swego ro­dzaju sub­telna gra, którą uwiel­bia­łam i która łech­tała moje ego. Choć w ży­ciu bym się do tego na głos nie przy­znała.

– W sa­mo­cho­dzie nie bę­dziesz mo­gła się do mnie przy­tu­lić. – Uśmiech­nął się, za­gar­nia­jąc mnie ra­mie­niem i przy­ci­ska­jąc do sie­bie. Czu­łam, jak po­liki mnie pie­kły, a serce przy­spie­szyło bi­cie. Szybko wy­swo­bo­dzi­łam się z jego ob­jęć. Czyżby on też pro­wa­dził po­dobną grę?

Był zu­chwal­szy, niż przy­pusz­cza­łam. Ni­gdy nie po­zwa­la­łam na tak szybki kon­takt fi­zyczny. Moja gra po­le­gała na uwo­dze­niu słow­nym, ni­gdy cie­le­snym.

– Masz ko­goś? – do­py­ty­wał. Był bar­dzo bez­po­średni, a ja za­czę­łam tra­cić czuj­ność i zdol­ność do lo­gicz­nego my­śle­nia. Po­win­nam ucie­kać od niego jak naj­da­lej.

– Nie, je­stem świeżo po roz­sta­niu – oznaj­mi­łam gorzko, od­da­la­jąc się na bez­pieczny dla mnie dy­stans. Nie spusz­cza­łam z niego wzroku, ba­da­jąc, czy znowu nie ze­chce się do mnie przy­kleić.

– Chciał­bym po­wie­dzieć, że mi przy­kro, ale wcale tak nie jest. – Za­śmiał się, a jego śmiech miał cu­downą barwę.  – Nie był cie­bie wart.

– Tak? A dla­czego tak uwa­żasz? – Za­trzy­ma­łam się i bun­tow­ni­czo skrzy­żo­wa­łam ręce. Na­wet nie wie­dział, dla­czego się roz­sta­li­śmy, a już wy­cią­gał swoje wnio­ski i przy­pusz­cze­nia. – Pew­nie uwa­żasz, że ty za to je­steś, zga­dłam? Nie znasz mnie... – wy­po­mnia­łam mu i za­czę­łam się roz­glą­dać. Z tego wszyst­kiego nie wie­dzia­łam, gdzie je­ste­śmy i jak wró­cimy na działkę. Moja orien­ta­cja w te­re­nie ni­gdy nie była naj­lep­sza. Lekko pa­ni­ko­wa­łam i mo­dli­łam się, żeby mój to­wa­rzysz znał drogę po­wrotną.

– Wy­star­czy po­pa­trzeć na cie­bie, żeby mieć pew­ność, że się po­doła. Je­steś śliczna i za nic bym cię nie wy­pu­ścił, gdy­bym cię już zła­pał.

W mo­jej gło­wie za­pa­liła się czer­wona lampka ozna­cza­jąca, że trzeba ucie­kać, i to jak naj­szyb­ciej! W końcu głowa za­częła my­śleć roz­sąd­nie. Pierw­sze za­uro­cze­nie opa­dło i za­czę­łam wi­dzieć w nim upar­tego na­tręta.

– Mo­żemy już wra­cać?

– Ja­sne. Prze­gią­łem?

Wzru­szy­łam ra­mio­nami w od­po­wie­dzi, nie chciało mi się tłu­ma­czyć. Nie na­le­ża­łam do osób, które zwie­rzały się każ­demu, a już na pewno nie nowo po­zna­nym przy­stoj­nia­kom. Na­wet je­śli się go nie ba­łam, to ni­gdy nic nie wia­domo. Nie wy­glą­dał na fa­ceta, który byłby w sta­nie zro­bić krzywdę ko­bie­cie. Do smar­ka­cza, który miałby głu­pie po­my­sły, też mu było da­leko.

Co ja­kiś czas ukrad­kiem na niego zer­ka­łam. Szedł za­my­ślony, nie zwra­ca­jąc na mnie uwagi. Przez całą drogę na działkę mil­cze­li­śmy. Na szczę­ście Ga­briel już nie wy­gła­szał swo­ich uwag, które mnie draż­niły i które spra­wiały, że nie wie­dzia­łam, jak się za­cho­wać. Przed furtką na działkę chwy­cił mnie na­gle za rękę, wy­ry­wa­jąc z za­my­śle­nia. Spoj­rza­łam wy­mow­nie na jego dłoń, lecz cał­ko­wi­cie to olał.

– Prze­pra­szam, je­śli czymś cię ob­ra­zi­łem – po­wie­dział po­waż­nym to­nem, pa­trząc mi pro­sto w oczy. – Nie mia­łem ni­czego złego na my­śli. Może nie do końca prze­my­śla­łem ko­men­ta­rze o twoim by­łym, ale to była szczera prawda. Nie po­zwala się odejść ta­kiej ko­bie­cie!

– Nie masz za co prze­pra­szać. Nie ob­ra­zi­łeś mnie, po pro­stu to świeża sprawa, a poza tym to było kiep­skie roz­sta­nie – wy­ja­śni­łam, nie­śmiało się do niego uśmie­cha­jąc.

Po­ki­wał głową i po­zwo­lił mi wejść pierw­szej. Na działce ro­ze­szli­śmy się każde w inną stronę. Po­sta­no­wi­łam po­szu­kać Emi­lii, ale ni­g­dzie jej nie wi­dzia­łam. Za­cze­pi­łam kilka na­po­tka­nych osób, ale nikt nie po­tra­fił okre­ślić, co się z nią stało. Za­czy­na­łam się mar­twić. Może któ­ryś z tych drani ją po­rwał i Bóg wie co jej zro­bił? Wie­dzia­łam, że to to­wa­rzy­stwo było ja­kieś dziwne. Głu­pia, choć raz mo­głam po­słu­chać in­tu­icji. Mia­łam same czarne my­śli i ro­biło mi się go­rąco ze stra­chu. Za­cze­pi­łam już chyba wszyst­kich lu­dzi na tym ogni­sku. W końcu ja­kiś ko­leś przy­po­mniał so­bie, że Emi­lia wy­szła ja­kiś czas temu. Po­dobno miała te­le­fon przy uchu i była zde­ner­wo­wana.

Su­per! Zo­sta­wiła mnie samą. Co z niej za przy­ja­ciółka? Wku­rzy­łam się. To ja się o nią mar­twi­łam, nie­malże wy­ry­wa­łam włosy z głowy, a ta pew­nie wró­ciła so­bie spo­koj­nie do domu. Za­biję ją, skoro nikt inny jesz­cze tego nie zro­bił!

Wy­ję­łam ko­mórkę z kie­szeni i zer­k­nę­łam na ekran. Kurwa! Jak na złość ba­te­ria się roz­ła­do­wała. Kurwa, kurwa, kurwa! Ro­zej­rza­łam się spa­ni­ko­wana, szu­ka­jąc wyj­ścia z tej gów­nia­nej sy­tu­acji. Nie wie­dzia­łam, gdzie do­kład­nie by­łam, a do tego zo­sta­łam bez te­le­fonu.

Uchwy­ci­łam spoj­rze­nie Ga­briela, który wła­śnie zmie­rzał w moim kie­runku.

ROZ­DZIAŁ DRUGI

Kilka go­dzin wcze­śniej

Udało się! Pod­pi­sa­łem wła­śnie ko­lejny prze­targ na bu­dowę bloku. Je­śli wszystko pój­dzie zgod­nie z pla­nem, moja firma do­brze na tym za­robi. Ga­briel Ke­lert znów wkro­czył do gry, i to ja­kim spo­so­bem! Ba­rany, gdyby nie spar­ta­czyły ostat­nich prze­tar­gów, miał­bym te­raz grube mi­liony na kon­cie, a tak mu­sia­łem obejść się sma­kiem. Mam na­uczkę na przy­szłość, by na ta­kie ne­go­cja­cje jeź­dzić sa­memu. No ale... Gdyby czło­wiek wie­dział, że się prze­wróci, toby usiadł – jak to się mówi. Po to mia­łem pra­cow­ni­ków, aby nie mu­sieć ro­bić wszyst­kiego sa­memu. Ale jak wi­dać, nie można po­le­gać na nich w stu pro­cen­tach. Ode­pchną­łem te my­śli od sie­bie, by za chwilę nie zwol­nić po­łowy ekipy. Na samo wspo­mnie­nie na­dal się we mnie go­to­wało.

Usły­sza­łem pu­ka­nie do drzwi. Spoj­rza­łem w ich kie­runku, w tym sa­mym cza­sie za­trza­sku­jąc ka­len­darz i od­kła­da­jąc go na stertę z do­ku­men­tami.

– Pro­szę – rzu­ci­łem od nie­chce­nia.

– Mam pa­piery do pod­pi­sa­nia – po­wie­działa Iza, wy­chy­la­jąc tylko głowę zza drzwi.

Mach­ną­łem, by we­szła do środka.

– A co to znowu za pa­piery? – za­py­ta­łem, gdy sta­nęła przed moim biur­kiem. Jak zwy­kle zro­biła swoją kwa­śną minę.

Nie lu­biła mnie, ja też nie da­rzy­łem jej ja­kąś wielką sym­pa­tią, lecz – mu­sia­łem przy­znać – do­brze wy­ko­ny­wała swoje obo­wiązki. Nic poza pracą nas nie łą­czyło, więc mia­łem na nią wy­wa­lone. Zresztą kie­dyś nie­chcący pod­słu­cha­łem, jak roz­ma­wiała z inną se­kre­tarką, i oka­zało się, że była les­bijką. To był ko­lejny plus dla niej, bo nie ro­biła mi tu ma­śla­nych oczek. Zda­wa­łem so­bie sprawę, że po­do­ba­łem się ko­bie­tom, ale by­wało to mę­czące. Z tego po­wodu stra­ci­łem kilka re­cep­cjo­ni­stek – za­loty w pracy dzia­łały na mnie jak płachta na byka. Wy­le­ciały, cho­ciaż miały wy­bitne kwa­li­fi­ka­cje na to sta­no­wi­sko.

– Przy­szły fak­tury za ma­te­riały, plus trzeba pod­pi­sać wy­płaty dla pra­cow­ni­ków, żeby Adam mógł zro­bić prze­lewy.

– Ja­sne, po­łóż na biurku, póź­niej to przej­rzę – od­po­wie­dzia­łem, ką­tem oka zer­ka­jąc na na­tręt­nie wi­bru­jący te­le­fon. Od­rzu­ci­łem po­łą­cze­nie i do­da­łem: – Coś jesz­cze?

– Nie, na ra­zie to wszystko.

Kiw­ną­łem głową, by ją od­pra­wić, a dziew­czyna tak­tow­nie opu­ściła mój ga­bi­net.

Wes­tchną­łem prze­cią­gle. Arek znów bom­bar­do­wał mnie te­le­fo­nami. Po co wcze­śniej zgo­dzi­łem się na to prze­klęte ogni­sko na za­du­piu? Nie mia­łem naj­mniej­szej ochoty na żadne spędy, cho­ciaż – nie po­wiem – od czasu prze­klę­tej Klau­dii nie by­łem na żad­nym. Żonka sku­tecz­nie wy­peł­niła mi czas, od­ci­na­jąc od chło­pa­ków. Tro­chę mi ich bra­ko­wało, ale po ca­łym dniu w biu­rze wo­la­łem wy­cią­gnąć się na ka­na­pie z bro­wa­rem w ręce.

Te­le­fon znów po­ru­szył się na bla­cie od wi­bra­cji. Zer­k­ną­łem w jego stronę – dzie­ciak ni­gdy nie od­pusz­czał. Mu­sia­łem ode­brać. Wzią­łem te­le­fon do ręki i au­to­ma­tycz­nie prze­su­ną­łem pal­cem zie­loną słu­chawkę na ekra­nie.

– Halo?

– Hejka, pa­mię­tasz o dzi­siej­szym ogni­sku?

– Ra­czej nie dał­byś mi o nim za­po­mnieć – od­po­wie­dzia­łem sar­ka­stycz­nie, roz­sia­da­jąc się wy­god­nie w fo­telu i zer­ka­jąc na su­fit. Dzie­ciak ni­gdy nie tra­cił en­tu­zja­zmu.

– Czyli wi­dzimy się o dwu­dzie­stej u Ka­mila na działce? – spy­tał po­now­nie, a ja po­ki­wa­łem głową, za­po­mi­na­jąc, że prze­cież nie może tego zo­ba­czyć.

– Ja­sne – za­bur­cza­łem. – Będę na pewno.

– Z Klau­dią? – za­py­tał, czym nie­świa­do­mie na­dep­nął mi na od­cisk.

– Na­wet nie wspo­mi­naj jej imie­nia! – za­war­cza­łem wkur­wiony. Po­de­rwa­łem się z fo­tela i ru­szy­łem w stronę okna. Ostat­nio znów wy­rwała ode mnie po­kaźną sumkę, bo się łu­dzi­łem, że to za­ła­twi sprawę i pod­pi­sze w końcu te cho­lerne pa­piery.

– Coś nie tak? – drą­żył Arek.

Roz­pią­łem górny gu­zik ko­szuli i po­lu­zo­wa­łem kra­wat. Zro­biło mi się na­gle go­rąco ze zło­ści.

– Roz­wo­dzimy się. I, pro­szę, nie py­taj o nic wię­cej.

Za­czą­łem wy­ty­czać ścieżkę wo­kół biurka, słu­cha­jąc jego wzdy­cha­nia.

– Stary, je­śli bę­dziesz chciał po­ga­dać, to wal jak w dym...

– Ja­sne, będę pa­mię­tać – wsze­dłem mu w słowo. Wie­dzia­łem, że nie po­trze­buję rad dzie­cia­ków. Lu­bi­łem ich, to prawda, ale nie mo­głem im po­zwo­lić, by mie­szali się w moje pry­watne sprawy. Mu­sia­łem roz­wią­zać to sam, bez żad­nych głu­pich rad. – Mu­szę koń­czyć, na ra­zie – po­wie­dzia­łem i roz­łą­czy­łem się, nim za­czął jesz­cze coś ga­dać albo, nie daj Boże, wy­py­ty­wać. Chło­pacy lu­bili być wścib­scy i mocno na­ci­skać, gdy nie chcia­łem pu­ścić pary z ust.

Szybko wzią­łem się w garść i od­go­ni­łem nie­pro­szone my­śli, sia­da­jąc na po­wrót w fo­telu. Praca to nie miej­sce do pry­wat­nych wy­cie­czek. Za­zwy­czaj nie od­bie­ra­łem te­le­fo­nów od zna­jo­mych, lecz dzie­ciak ni­gdy nie da­wał za wy­graną. Mę­czyłby mnie cały dzień, a tak mia­łem go z głowy. Do wie­czora.

Lu­bi­łem mieć spo­kój w biu­rze. Bli­scy mi lu­dzie wie­dzieli, że w pracy by­łem nie­osią­galny. Nie­chęt­nie chwy­ci­łem pa­piery i za­czą­łem je prze­glą­dać, by na­nieść ostat­nie po­prawki.

Gdy na­de­szła szes­na­sta, zło­ży­łem ostatni pod­pis. Czas było zbie­rać się do domu. Za­czą­łem pa­ko­wać więc wszyst­kie do­ku­menty do teczki, a lap­topa do torby. Omio­tłem spoj­rze­niem biurko, aby spraw­dzić, czy nic na nim nie zo­stało, i ru­szy­łem do wyj­ścia. W drzwiach wpa­dłem na moją se­kre­tarkę, rów­nie zdzi­wioną moim wi­do­kiem, jak i ja jej.

– Jesz­cze to jest do pod­pi­sa­nia. – Gdy już się wzięła w garść, wy­cią­gnęła ko­lejną teczkę w moją stronę.

– W po­nie­dzia­łek! – rzu­ci­łem tylko i wci­sną­łem jej w ręce świeżo pod­pi­sany plik.

– Ale... – za­częła i za­raz za­mil­kła, wi­dząc moje gro­miące spoj­rze­nie.

Czego nie zro­zu­miała w stwier­dze­niu „w po­nie­dzia­łek”? Nie lu­bi­łem, gdy ze mną dys­ku­to­wała. By­łem jej sze­fem i co jak co, ale po­winna się li­czyć z moim zda­niem.

– Coś waż­nego? – rzu­ci­łem na od­chodne. By­łem zi­ry­to­wany, że coś jej się przy­po­mniało aku­rat wtedy, gdy wy­cho­dzi­łem do domu. Lu­bi­łem swoją pracę, co­dzien­nie po­świę­ca­łem jej wiele go­dzin. Ale by­wały ta­kie dni, że zwy­czaj­nie wszystko mnie prze­ra­stało. Te­raz na szczę­ście nie mia­łem aż tylu spraw do ogar­nię­cia, że­bym mu­siał pra­co­wać jesz­cze w domu, jak daw­niej czę­sto by­wało. A może była to tylko wy­mówka, żeby nie wi­dzieć się z żoną?

– Może po­cze­kać do po­nie­działku.

– Do­brze. W ta­kim ra­zie do zo­ba­cze­nia – od­po­wie­dzia­łem i wy­sze­dłem z bu­dynku. Na ze­wnątrz ude­rzyło mnie cie­płe po­wie­trze i ja­skrawe słońce. Wyj­ście z kli­ma­ty­zo­wa­nego po­miesz­cze­nia na ze­wnątrz nie na­le­żało do przy­jem­nych. Szybko prze­mie­ści­łem się do auta i włą­czy­łem kli­ma­ty­za­cję, bo w środku też był me­ga­za­duch. Wes­tchną­łem zre­zy­gno­wany. Tłu­ma­czy­łem so­bie w my­ślach, że nie było sensu się wku­rzać na coś, na co się nie miało wpływu.

W domu od razu od­grza­łem obiad z ca­te­ringu. Ci­sza wy­peł­niła moje uszy, a ja znów za­czą­łem się za­sta­na­wiać, po jaką cho­lerę wje­ba­łem się w to ogni­sko. Cze­kała mnie dłuż­sza po­dróż, a ja prze­cież ni­gdy się nie spóź­nia­łem. Nie­chęt­nie się pod­nio­słem z krze­sła, po czym wrzu­ci­łem brudne na­czy­nia do zlewu. Zimny prysz­nic po­pra­wił mi sa­mo­po­czu­cie, lecz nie na długo. Gdy wsze­dłem do gar­de­roby i zo­ba­czy­łem ubra­nia Klau­dii, hu­mor znowu po­le­ciał na łeb na szyję. Za­po­mnia­łem o tych szma­tach. Mu­szę po­wie­dzieć go­sposi, żeby wszystko wy­nio­sła do ko­sza PCK. Niech inni mają z nich ko­rzyść, a ja nie będę mu­siał ich wię­cej oglą­dać. Mu­szę się ich po­zbyć jak naj­szyb­ciej. Pie­przona ma­te­ria­listka!

Gdy do­tar­łem na działkę, krę­ciło się tam już sporo chło­pa­ków. Za­uwa­ży­łem też kilka dziew­czyn – na szczę­ście żadna z nich nie była moją żonką ani jej ko­le­ża­neczką. Na ta­kich zlo­tach za­zwy­czaj by­wało mało dziew­czyn, bo wo­lały prze­glą­dać się przed lu­strem i zwy­czaj­nie nie in­te­re­so­wały się mo­to­cy­klami. Na pal­cach jed­nej ręki by­łem w sta­nie po­li­czyć, ile zna­łem dziew­czyn in­te­re­su­ją­cych się mo­to­cy­klami. A tych la­ta­ją­cych na ma­szy­nach było jesz­cze mniej.

Prze­cze­sa­łem te­ren wzro­kiem i w końcu do­strze­głem dzie­ciaka. Sie­dział na jed­nej z pro­wi­zo­rycz­nych ła­we­czek przy ogni­sku. Ru­szy­łem w jego stronę z za­mia­rem wy­pi­cia piwa czy dwóch i za­koń­cze­nia tego wie­czoru. Chyba już by­łem za stary na ta­kie im­prezy. Zgar­ną­łem po dro­dze bu­telkę z czymś bez­al­ko­ho­lo­wym i przy­sia­dłem się do niego.

– Już my­śla­łem, że się wy­krę­cisz i nie przy­je­dziesz. – Arek wy­szcze­rzył zęby, stu­ka­jąc się ze mną szkłem.

– Cza­sem i ta­kiemu sta­rusz­kowi jak ja do­brze zrobi wyj­ście do lu­dzi.

– Chło­pie, masz dwa­dzie­ścia dzie­więć lat! Nie kładź się jesz­cze do trumny, co?

– Aku­rat do trumny to mi jesz­cze nie­śpieszno... – urwa­łem, sły­sząc z od­dali zna­jomy głos. Prze­kli­na­łem w my­ślach. To ostat­nia osoba, którą te­raz chciał­bym oglą­dać. Szybko na­mie­rzy­łem ją spoj­rze­niem.

– Hej, je­ste­śmy! Po­znaj­cie Ame­lię – wy­darła się Emi­lia, jak zwy­kle ro­biąc przed­sta­wie­nie. Za to jej to­wa­rzyszka nie wy­glą­dała na za­do­wo­loną z tego po­wodu. Nie zna­łem jej, ale przy­cią­gała uwagę. Wy­da­wała się za­gu­biona, na­wet ze swo­jego miej­sca wi­dzia­łem, jak się ru­mie­niła i spusz­czała głowę. In­try­gu­jąca osóbka. Emi­lia za­zwy­czaj ota­czała się dziew­czy­nami swo­jego po­kroju, a ta ślicz­notka nie miała w so­bie ani krzty pew­no­ści sie­bie – przy­naj­mniej z tego, co wi­dzia­łem.

– Stary, ży­jesz? – Arek szturch­nął mnie łok­ciem. Nie­chęt­nie ode­rwa­łem wzrok od dziew­czyny i zer­k­ną­łem na niego, wra­ca­jąc na zie­mię.

– Sorry, nie słu­cha­łem. Co mó­wi­łeś? – Za­uwa­ży­łem, że po­dą­żył za moim wzro­kiem i kiw­nął głową w stronę Emi­lii i jej to­wa­rzyszki.

– Nie­zła jest, cie­kawe, czy za­jęta – za­sta­na­wiał się dzie­ciak, ra­zem ze mną ob­ser­wu­jąc dziew­czynę, która wy­da­wała się skrę­po­wana i cał­ko­wi­cie nie­pa­su­jąca do tego to­wa­rzy­stwa.

– Chyba jed­nak jest od cie­bie tro­chę star­sza, nie uwa­żasz? – Zlu­stro­wa­łem ją wzro­kiem. Miała śliczny cze­ko­la­dowy od­cień wło­sów. Tylko ten ubiór cał­kiem do niej nie pa­so­wał. Wi­dać od razu, że Emi­lia ubrała ją na swoją mo­dłę – tan­det­nie i ki­czo­wato. Ame­lia po­winna cho­dzić w ład­nych i skrom­nych ubra­niach, które do­da­łyby jej jesz­cze wię­cej uroku. Nie żeby cze­goś jej bra­ko­wało, ale ten strój odej­mo­wał jej punkty w mo­ich oczach.

– Czy ja wiem? – Za­my­ślił się na chwilę, po­cie­ra­jąc brodę. – Może fak­tycz­nie nie moja liga – stwier­dził i po­cią­gnął bursz­ty­nowy płyn z bu­telki.