Granica możliwości ebook i audiobook

Projekt okładki: Mariusz Banachowicz

Redaktor prowadzący: Małgorzata Burakiewicz

Redakcja: Beata Mes

Redakcja techniczna i skład wersji elektronicznej: Robert Fritzkowski

Korekta: Beata Kozieł

Zdjęcie wykorzystane na okładce

© Gareth Harrison/Unsplash

© by Ryszard Ćwirlej

© for this edition by MUZA SA, Warszawa 2023

ISBN 978-83-287-2426-6

Warszawskie Wydawnictwo Literackie

MUZA SA

Wydanie I

Warszawa 2023

–fragment–

Prolog

Okolice Opalenicy Środa 15 sierpnia 1990 roku Godzina 5.15

Szosa pachniała deszczem i krwią. Nad jej połyskliwą, asfaltową powierzchnią unosiła się mglista poświata. Gdzieś z oddali, spomiędzy pni sosen, wyłaniały się pierwsze promienie słońca, wdzierające się oślepiającym blaskiem między drobne listki krzaków i ostre igliwie drzew. W górze było słychać ćwierkanie, gwizdanie i pohukiwanie ptasiej czeredy. Przez tę wrzaskliwą kakofonię przebijał się rytmiczny stukot dzięcioła poszukującego drzewnego robactwa, który starał się wprowadzać jako taki porządek w ten poranny tumult. To, co działo się niżej, przy drodze, a właściwie na jej skraju, nie interesowało pracowitego ptaka. Wbity w pień drzewa zielony passat należał do kompletnie innego świata, owszem, łączącego się z tym ptasim, jednak niemającego na niego niemal żadnego wpływu. Dramat w samochodzie był przecież niczym wobec hekatomby larw kornika drukarza, jaka w tej chwili działa się na pniu sosny. Dzięcioł morderca właśnie odłupał kawał kory i dostał się do miejsca, gdzie żerowały robaki. Zaczął je wydłubywać jeden po drugim i zachłannie pożerać. Stuk-puk, larwa, śmierć, stuk-puk, larwa, śmierć, stuk-puk…

Gdy u góry rozgrywała się metodyczna eksterminacja setek owadzich istnień, poniżej, w przydrożnym rowie, powoli, aczkolwiek nieubłaganie, gasło właśnie zaledwie jedno życie. Oczy trzydziestoletniego mężczyzny wpatrzone były w poruszające się gałązki sośniny, kołysane podmuchami wiatru. Człowiek patrzył na nie, nieświadom morderczej sceny, która działa się nad jego głową. Słyszał stukanie dzięcioła, lekki szum wiatru i chyba czyjeś kroki, ale tego nie był pewny, dopóki nie zrozumiał, że nie jest sam. Naraz widok przesłonił mu jakiś niewyraźny kształt. Przez chwilę wpatrywał się weń i obraz się wyostrzył. Krótko ostrzyżony facet uśmiechał się, ukazując rząd pożółkłych od tytoniu zębów.

– Żyje, kurwa, jebany – stwierdził sepleniąco, rozbryzgując wokół siebie drobinki śliny.

– Ale kuma coś czy nic? – spytał ktoś z boku. Głos miał chrapliwy, jakby starty papierem ściernym.

– Chuj jego wie – odparł żółtozębny.

– To go, kurwa, zapytaj – poinstruował kolegę chropawy.

– Żyjesz, gościu? – zapytał.

– Pomocy… – wyszeptał ranny.

– Żyje, znaczy kuma coś, bo mi tu coś pierdoli, żeby mu pomóc czy jak…

– Zapytaj go, gdzie jest kasa. Gdzie mają kasę, znaczy się.

– Gdzie jest kasa, gościu?

– Po… mooo… cy… proszę…

– On nie łapie, w czym rzecz. Chyba już odjeżdża. Ja pierdolę, jemu tu leci krew z bebechów.

– To mu czymś zatkaj.

– Co, kurwa?

– Zatkaj.

– Ale niby że jak…?

– No jakąś szmatą czy czymś. Skąd ja, kurwa, mam wiedzieć, czym się zatyka? Co ja lekarz jestem?

– Nie mam szmaty!

– Kurwa, ktoś jedzie!

Mężczyzna w turkusowym dresie i białych adidasach spojrzał na drogę. Jeszcze nie widać było żadnego pojazdu, za to słychać wyraźnie silnik o dużej mocy, najprawdopodobniej ciężarówki. Dźwięk stawał się coraz głośniejszy i wyraźnie się zbliżał.

– Może przejedzie bokiem – powiedział ten obcięty na krótko. Też miał na sobie bluzę dresową w kolorze żółtozielonym, wpadającym nieco w beż, nazywanym powszechnie jak Polska długa i szeroka sraczkowatym. Ale spodnie nosił jak najbardziej eleganckie, dżinsowe, mocno powycierane na brudno marmurkowo. Widać nie cenił tak bardzo jak jego towarzysz modnego sportowego stylu i hołdował nieco już przebrzmiałej targowiskowej elegancji.

– Jak, kurwa, bokiem. Łysy, ty się, kurwa, obudź! – zganił go towarzysz. – Przecież tu, kurwa, nie ma żadnego boku, tylko droga przez ten las jedzie prosto w chuj od granicy do samego Poznania. Nie ma gdzie zakręcić. Zaraz tu będzie ten samochód, a my się pierdolimy z jakimś jebańcem. – Wskazał głową na rannego mężczyznę.

– To co robimy? – zapytał zganiony. – Spierdalamy stąd?

Dresiarz pokręcił głową.

– No coś ty. Tyle dobra zostawić? Trzeba go wysłać w pizdu.

– Aha, znaczy się jak?

– Jak się zatrzyma, to ja już mu powiem, że ma spierdalać, a ty, żebyś z czymś nie wyskoczył, lepiej trzym ryj na kłódkę.

– A jak się nie zatrzyma? – Łysy wolał wyjaśniać od razu wszystkie wątpliwości.

– Jak się nie zatrzyma, to chuj cię on obchodzi?

W oddali widać już było wyraźnie maskę dużego samochodu ciężarowego nadjeżdżającego od strony Opalenicy. Mogła być to ciężarówka jadąca z zagranicy, więc ten w dresie pomyślał, że jeśli prowadzi ją polski kierowca, to jakoś da się go zakręcić. Zagranicznych w ogóle się nie obawiał. Zresztą ci nie palili się do pomocy i była duża szansa, że szofer jednak wcale się nie zatrzyma.

Zatrzymał się. Najpierw dresiarz i jego kolega usłyszeli ryk silnika i od razu zrozumieli, że kierowca redukuje biegi. Mercedes na niemieckich numerach zaczął gwałtownie zwalniać. W końcu wytracił prędkość, by stanąć tuż przy należącym do tej dwójki pomarańczowym oplu kadecie, zaparkowanym na poboczu. Mężczyzna w białej czapce z daszkiem opuścił szybę i wychylił głowę na zewnątrz.

– Co tu się stało? – zapytał po polsku, jednak z silnym niemieckim akcentem.

Ten w dresie wziął się pod boki i spojrzał na kierowcę, marszcząc brwi.

– A pan to Polak?

– A jaka różnica? Ja się pytam, co się stało, żeby ewentualnie pomóc. – Wskazał na wbitego w drzewo passata.

– Nie trzeba żadnej pomocy. My już pomagamy. Tu trwa właśnie akcja ratunkowa i proszę nie przeszkadzać, bo każda chwila jest droga.

– To może trzeba zawezwać policja?

– Nie trzeba, my jesteśmy policja – wyjaśnił facet w dresie, a jego ostrzyżony kumpel spojrzał na niego zdziwiony. Na szczęście nie odezwał się ani słowem, bo przecież kolega mu zakazał. Zaraz zresztą odwrócił się do tego leżącego, bo ranny jęknął.

– Wy jesteście policja? – zdziwił się kierowca. – Policja ma mundur! I jeszcze ma auto z napisem POLIZEI, i w ogóle…

– Nie wymądrzaj się, gościu, bo cię zaraz weźmiemy na przesłuchanie jako świadka. Mamy cię zatrzymać na czterdzieści osiem godzin? My jesteśmy policja, ale po cywilnemu. Tajna policja, rozumiesz? Służba Bezpieczeństwa. My jesteśmy polskie Stasi, fersztejen?

Kierowca zaniemówił.

– No co, panimajesz czy nie? – dodał dresiarz po rosyjsku dla zwiększenia efektu, bo wiadomo, że Niemcy mają respekt przed ruskimi.

– Tak jest. Polnische Stasi – potwierdził ten drugi, łysy gość.

– No ja. – Kierowca z RFN rozumiał w końcu złożoność tej nietypowej sytuacji. Enerdowskiej tajnej policji bali się wszyscy Niemcy, także ci zza Łaby, bo dobrze wiedzieli, że z tymi draniami lepiej nie zadzierać. Tacy, którzy próbowali, kończyli jako karma dla ryb w Sprewie. A ci polscy tajniacy pewnie byli równie źli jak ich wschodnioniemieccy koledzy, więc nie warto było wchodzić z nimi w jakieś niepotrzebne dyskusje. – To nie wołać pogotowie? – zapytał jeszcze na wszelki wypadek, chcąc wymazać złe wrażenie po swoim niezdrowym zainteresowaniu sprawami, które nie powinny go obchodzić.

– Nie, bo my już wezwali, znaczy wezwaliśmy pogotowie i zaraz przyjadą. Jedź pan se i nic się nie martw – uspokoił go dresiarz i uśmiechnął się zachęcająco. Niemiec pokiwał głową.

– No to jak nic nie potrzeba, to ja jadę już – stwierdził i zaraz odpalił silnik mercedesa. Ciężarówka z żółtą budą, przykryta plandeką, ruszyła powoli przed siebie. Obaj „tajni policjanci” przez chwilę patrzyli jeszcze za oddalającym się samochodem, by zaraz wrócić do przerwanych oględzin.

Dresiarz zajął się metodycznym przeglądaniem wnętrza rozbitego passata. Zaczął od bagażnika. Wyjął z niego kilka pasiastych toreb i bez sprawdzania zawartości zaczął przenosić je do opla, którym przyjechali.

– No dalej, dowiedział żeś się czegoś? – zawołał do swojego kolegi, gdy bagażnik wypełnił się zabranym towarem.

– Nie, nic nie gada – odparł facet w dżinsach.

– To go pierdolnij w łeb! – poinstruował go kolega. – Czasu, kurwa, nie mamy, bo zaraz tu coś przyjedzie. Trzeba spierdalać!

– No wiem! A co niby mam zrobić? Jak go jebnę, to wyciągnie kopyta.

– A co się martwisz, i tak już jest po nim. – Dresiarz wrócił do rozbitego passata. Otworzył tylne drzwi i pochylił się, by sprawdzić, jak wygląda środek. Wiedział już, że niczego ciekawego tam nie znajdzie, bo przepatrzył wszystko przez okno. Auto wryło się w pień drzewa lewym reflektorem i w ten sposób wszystko to, co było za lampą, przesunęło się do tyłu. Dlatego kierownica wbiła się w klatkę piersiową mężczyzny, który prowadził, zabijając go na miejscu. – Nie wyciągnę go – dodał dresiarz, przyglądając się mężczyźnie. – On jest tu zaprasowany, jakby go ktoś walcem drogowym wgniótł do środka.

– A ten mój właśnie kipnął – stwierdził jego łysy kolega, który podszedł do samochodu. – On nie miał przy sobie żadnej kasy. Może trzeba by jeszcze popatrzyć na podłodze?

– No ale idź z drugiej strony, a jak nic nie będzie, to spierdalamy, bo za długo tu już jesteśmy – zarządził dresiarz.

Łysy obszedł auto i zaczął myszkować z przodu. Nigdzie nie widać było saszetki z dokumentami, obowiązkowego wyposażenia każdego kierowcy. Rabuś pomyś­lał, że mogła wypaść podczas uderzenia w drzewo. Gdyby mieli więcej czasu, to przeszukałby wszystko dookoła, ale teraz nie było co ryzykować. W końcu i tak mieli sporo szczęścia, że w ogóle natrafili na ten wypadek i udało im się zgarnąć wszystko, co ci zabici mieli w samochodzie…

– Jest, kurwa! – zawołał. – Jest, kurwa, cała saszetka!

Jego kolega natychmiast obiegł wrak. Łysy wyszedł z samochodu i wyciągnął w jego kierunku dłoń, w której trzymał brązową, zapinaną na zamek niewielką torebkę ze skóry.

– Pokaż, co jest w środku! – Dresiarz chwycił ją i zaczął mocować się z zamkiem. Naraz do ich uszu doszedł wyraźny sygnał syreny.

– Kurwa, pewnie karetka jedzie! – krzyknął łysy.

– A może nie karetka, ale szkieły[1]! – rzucił jego kumpel. – Nie ma co czekać, stleniamy się stąd – zarządził i pognali do swojego opla. Przez chwilę stali jeszcze przy samochodzie, nasłuchując, z której strony zbliża się syrena.

– Od Opalenicy jadą – stwierdził łysy i wskoczył za kierownicę. Uruchomił błyskawicznie silnik. Auto ruszyło z kopyta w przeciwnym kierunku, w stronę Grodziska.

Nad pobojowiskiem przez chwilę zrobiło się cicho, bo dzięcioł wydłubał już wszystkie larwy i zaczął uważnie przyglądać się korze, sprawdzając, gdzie by tu spróbować kolejnych poszukiwań. Nie zwrócił uwagi na niebieskiego poloneza z napisem POLICJA. Ten zjechał z drogi i zatrzymał się na poboczu, niemal dokładnie pod sosną tak uważnie przebadaną przez ptaka. Bo w końcu co go mogło obchodzić to, co działo się na dole. W jego świecie nie było żadnych wypadków. Jeśli ktoś ginął, to tylko dlatego, że kto inny był głodny.

Rozdział I

Opalenica Poniedziałek 3 września 1990 roku Godzina 7.30

– A ten maluch to chyba już się raczej na złom nadaje.

– Sam się nadajesz na złom, chłopie. Przecież to jest prawie nowe auto.

– He, he, he… Jak to nowe? Z papierów wynika, że z siedemdziesiątego ósmego. To znaczy się, że ma… – Młody brunet spojrzał najpierw na białego fiata 126p z wyraźnymi, rdzawymi przegniciami na nadkolach, a potem na swoje brudne, uwalane smarami samochodowymi palce. Przez chwilę się zastanawiał, by w końcu rzucić niby całkiem obojętnym tonem:

– Ma dwanaście lat, to znaczy, że już jest stary.

– A ty, Włodziu, to ile masz lat? – zapytał właściciel warsztatu samochodowego, pięćdziesięcioletni, łysiejący na czubku głowy, postawny mężczyzna z wielkim brzuchem, świadczącym o zamiłowaniu do uciech, jakie oferuje suto zastawiony stół. Szef popatrzył z drwiącym błyskiem w oku na swojego ucznia. Stał w kanale pod autem i przeprowadzał fachowe oględziny samochodu. Chłopak został na górze, by podawać narzędzia i wszystko, co było potrzebne do wstępnego przeglądu.

– Ja, no zasadniczo… to będzie dziewiętnaście.

– To co, Włodziu, znaczy, że stary jesteś? Daj teraz lampkę, bo muszę mu zajrzeć pod ogon – stwierdził.

– No gdzie? – Chłopak pokręcił głową i zaraz na czoło opadła mu grzywka popersa. Podrzucił ją na bok, poruszając głową tym razem jeszcze bardziej zdecydowanie. – No ja to jeszcze niby młody jestem, nie. Ale jak na auto, to już on jest stary. – Wskazał na malucha.

– Stare auto to takie, co my chcemy, żeby było stare, Włodziu. A ten maluch młody jest i pojeździ jeszcze drugie tyle, co ma na liczniku. Bo my z tego auta zrobimy nówkę, taką co będzie wyglądać, jakby dopiero co z fabryki w Bielsku-Białej wyjechała. Albo nawet i lepiej będzie wyglądać, bo wszystko w nim będzie działać na cacy, a nie jak w tych autach z Polmozbytu, co się psują zaraz, jak za bramę wyjadą – wyjaśnił młodemu adeptowi sztuki dawania drugiego życia starym gratom Alojzy Cegłowski, właściciel warsztatu naprawczego samochodów krajowych i zagranicznych, o czym informowała tablica ustawiona przy wjeździe do zakładu przy ulicy Wyzwolenia, na przedmieściach Opalenicy. Dwie podobne, tylko znacznie większe, stały przy krajowej jedenastce wiodącej ze Świecka do Poznania. Jak twierdził Alojzy, te znaki drogowe, informujące o naprawie aut, były najlepiej w jego życiu zainwestowanymi pieniędzmi. Bo od czasu, gdy zainstalował je przy drodze, potroiła się liczba naprawianych w jego firmie samochodów.

Na szczęście dla mechaników auta naszej rodzimej produkcji, czyli fiaty, polonezy czy syrenki, psuły się na potęgę. Podobnie rzecz się miała z samochodami z demoludów. Ten towar też był wielce zawodny, więc ich właściciele musieli korzystać z napraw w drodze. Najmniej naprawiało się samochodów zachodnich, bo te, nie wiedzieć czemu, nie szwankowały tak jak nasze, choć przez lata PRL-u władze próbowały przekonać naród o wyższości techniki krajów demokracji ludowej nad zgniłym kapitalizmem. Jednak od ponad roku w warsztacie Cegłowskiego można było coraz częściej zobaczyć passaty czy audi. Alojzy Cegłowski robił im przede wszystkim fachowe przeglądy. Bo były to samochody sprowadzane do nas z Zachodu na sprzedaż. Każde takie auto, przed opłaceniem cła i akcyzy, musiało mieć jeszcze zaświadczenie o sprawności technicznej, wydawane przez stacje kontroli, bo gratów rozsypujących się ze starości nie wolno było sprowadzać. Cegłowski z wydatną pomocą naczelnika gminy Opalenica wyrobił dwa lata temu papiery diagnostyczne i dzięki temu wszystkie auta przywożone z Niemiec przez okolicznych handlarzy trafiały najpierw do niego. A on, jako że był człowiekiem idącym ludziom na rękę, wystawiał takie zaświadczenia, jakich potrzebowali sprowadzający, czyli potwierdzające doskonały stan samochodu. Tyle że aut w doskonałym stanie praktycznie do kraju nie przywożono, bo kto by na takie wydawał pieniądze. W Niemczech kupowało się grata po wypadku albo rozsypujące się ze starości truchło, a warsztat Cegłowskiego dawał tym ledwo zipiącym trupom nowe życie. W ten oto sposób firma, która jeszcze niedawno zajmowała się tylko drobnymi naprawami, stała się w krótkim czasie centrum diagnostycznym z uprawnieniami i do tego stacją naprawczą aut zagranicznych z ośmioma stanowiskami obsługi w dużej i solidnej hali naprawczej.

– W autach z Polmozbytu to się wymienia wszystko, co się da wymienić – rzucił chłopak. – Mój kumpel był na praktykach w Polmozbycie w Poznaniu, to gadał, że jak tylko jakiś poldek albo maluch gwarancyjny wjedzie do środka na serwis od gwarancji, to zaraz jemu nowe częś­ci wyciągają i dają stare. A te nowe na boku sprzedają…

– I dlatego właśnie, Włodziu, cały czas jesteśmy w takim gównie. Bo w tym kraju nigdy nie będzie dobrze, póki ludzie nie robią na swoim, ale na państwowym. Bo państwowe jest niczyje, czyli każdy se myśli, że jak niczyje, to znaczy, że można z tego niczyjego rąbnąć, co tylko się chce. A jak robisz u siebie, to liczysz się z klientem i z własnymi pieniędzmi. I jeszcze pracujesz na własną opinię. Jak ja bym obrabiał z części auta tych, co do mnie przyjeżdżają do naprawy, to ludzie by się prędzej czy później zorientowali, że Cegłowski ich okrada. Dlatego zapamiętaj se, chłopaku, że pracujesz w prywatnej firmie i tu się robi na dobrą opinię dla zakładu. A im lepiej pracujemy, tym mamy więcej klientów. A jak mamy więcej klientów, tym lepiej zarabiamy. Dlatego u nas złodziejstwa nigdy nie będzie. Nie to, co w państwowych firmach. I dlatego te państwowe gówna muszą w końcu paść jak zdechłe wrony, bo ludzie są coraz mądrzejsi i będą jeździć tam, gdzie ich się traktuje dobrze, a nie tam, gdzie się ich rąbie w biały dzień. Podaj mi dwunastkę, Włodziu.

Chłopak sięgnął do skrzyni narzędziowej i nawet się nie zastanawiając, bezbłędnie wybrał nasadową dwunastkę. Miał dryg do tego zawodu i miarkę w oku, co Cegłowski zauważył już dawno, dlatego w tym roku znów przyjął go na praktyki. Jak chłopak skończy szkołę, to pewnie weźmie go na stałe do roboty, bo widać, że zdolny, a do tego jeszcze potrafi myśleć.

– Weź ino pizgnij jeszcze letko młotkiem w to nadkole przegnite – polecił majster. Młody wziął do ręki młotek i popukał kilka razy ostrożnie, tak żeby nie uszkodzić za bardzo przeżartej rdzą blachy. – Mocniej teraz przywal!

Trzasnął znacznie bardziej zdecydowanie i młotek wbił się w karoserię.

– Dobra, Włodziu, wystarczy. Już widać wszystko, co jest z tym gównem. Nadkola się sypią, ale progi na szczęście w dobrym stanie. Widać, że auto w garażu nigdy nie stało. Samochód parkował pod blokiem. A swoją drogą ciekawe, jak ludzie mogą w blokach tak całe życie żyć i nawet swojego ogródka nie mieć.

– W bloku nie jest najgorzej. – Chłopak wzruszył ramionami. On całe swoje życie od urodzenia mieszkał w bloku. I jakoś mu to życie w trzypokojowym mieszkaniu na drugim piętrze w niczym nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie, uważał, że mieszka w doskonałej lokalizacji, bo wszędzie ma blisko. A poza tym wcale nie tęsknił do ogródka, bo pracy w ziemi szczerze nienawidził. Wystarczało mu tego, czego doświadczył w szkole, gdy co roku jesienią trzeba było jeździć na wykopki, pomagać zbierać ziemniaki w jakichś PGR-ach. Na myśl, że musiałby pracować w swoim własnym ogrodzie, robiło mu się niedobrze.

– No w sumie, jak się mieszka w Opalenicy, to jeszcze nie jest najgorzej – zgodził się z nim majster. – Tu powietrze dobre i w mieście zielono, a i zaraz za miasto można wyjechać, żeby pójść gdzie na spacer. Ale w miastach dużych to się żyć nie da. Weźmy na ten przykład Poznań. Widziałeś te wielkie bloki?

– No – odparł Włodziu Włodarek, ale bynajmniej nie z niechęcią. Poznań to był przecież inny świat. Wiele by dał, żeby wyrwać się z tego zadupia i tam przenieść. Z przyjemnością zamieszkałby w wielkim bloku, żeby z okien widzieć całe miasto i ludzi. Szczególnie pięknie musiało tam być nocą, kiedy świeciły się światła w domach i neony na sklepach…

– To teraz weź idź do tego passata – zarządził szef, wyrywając go z zamyślenia i marzeń o nocnym Poznaniu.

– Że co?

– No ten passat, co stoi tam pod płotem. Ten rozpierdolony. Trzeba by go zacząć… – przerwał, bo musiał wydostać się z kanału. Wdrapał się więc na drabinkę, po czym wyszedł na powierzchnię. – Musimy zacząć go powoli rozbierać – wyjaśnił chłopakowi.

– Że niby jak? – Włodziu nie zrozumiał, o co chodzi.

– No normalnie, chłopaku. Wyciągniemy z niego wszystkie nowe części, znaczy takie, co się jeszcze do czegoś będą nadawać, i włożymy tam stare. Bo, wiesz, te nowe można pogonić, jak ktoś z passatem do naprawy przyjedzie…

– Ale przecież szef mówił przed chwilą, że części z aut się nie bierze, jak kto ma prywatny zakład. – Uczeń był autentycznie zdziwiony, bo to wszystko, czego się dowiedział przed chwilą o funkcjonowaniu prywatnej przedsiębiorczości, miało się nijak do polecenia, które właśnie otrzymał.

– No widzisz, ty jeszcze nic, bracie, nie kumasz. – Cegłowski położył mu rękę na ramieniu. – Popatrz na tego czerwonego golfa. – Majster wskazał na auto stojące na hydraulicznym podnośniku. – Ty wiesz, co to jest za fura?

– No czerwony golf.

– Słusznie, a od kogo jest ten golf?

– No od Szczepaniaka.

– Masz rację. Czyli że od naszego klienta. To znaczy się, że dla nas taki klient jest święty. On musi mieć pewność, że jak daje swoją furę do nas na przegląd, to ten samochód wyjedzie w lepszym stanie, niż wjechał. Rozumiesz? I na tym polega zaufanie do firmy, że my jemu nic nigdy nie wymontujemy. A teraz popatrz się na tego passata. – Wskazał ręką na rozbite auto, stojące pod płotem.

Już dwa tygodnie tu stało. Początkowo, zaraz po przywiezieniu, przez pół dnia oglądali je policyjni technicy i Włodziu miał wrażenie, że chcą rozkręcić każdą śrubkę. Ale po tym, jak skończyli swoją robotę, pies z kulawą nogą przy samochodzie się nie pojawił. Za to Włodziu owszem. Oglądał auto z bliska, a nawet z bardzo bliska, bo wsiadł do środka, żeby przeszukać wszystkie zakamarki. Opłaciło się, bo w schowku znalazł cztery kasety magnetofonowe niemieckiej firmy BASF. Oczywiście zabrał je, bo nikomu nie były potrzebne. Na pewno nie tym, którzy zginęli w samochodzie, a dla niego były bardzo przydatne, ponieważ jak każdy młody człowiek nagrywał na swoim magnetofonie piosenki z radia.

Popatrzył więc na passata, tak jak mu kazał majster.

– Ten passat jest rozbity i jego właściciel przeniósł się do Świętego Piotra. To znaczy się, że to jest auto niczyje. A nawet jeśli za jakiś czas się po nie zgłosi ktoś z rodziny, no to my samochód jak najbardziej oddamy. Ale może się nikt nie zgłosi. A jak nikt, to przecież nie może się zmarnować. I dlatego wymontujemy, co się da, i wymienimy na stare klunkry[2]. Dlatego idź tam teraz i zacznij wymontowywać. A jak skończysz, to przyjdź na fajrant i powiedz, coś wyciągnął. Rozumiesz?

Chłopak pokiwał głową. Oczywiście, że rozumiał. Nic niepotrzebnie nie powinno się marnować. Tak jak te kasety, na których już zdążył nagrać sporo piosenek, między innymi najnowszą płytę Depeche Mode, zatytułowaną Violator, wydaną zaledwie kilka miesięcy temu. Jego znajomy disc jockey, Adam Wiśniak, przywiózł ją niedawno z Berlina Zachodniego na sprzedaż. Ale zanim sprzedał, jeszcze obaj ją sobie przegrali, bo skoro trafiła się okazja, to trzeba było przecież z niej skorzystać.

Poznań Godzina 8.10

Prezes Banku Ziemskiego Ryszard Grubiński wdusił przycisk budzika i sypialnię na chwilę wypełniła błoga cisza, choć w głowie nadal tłukł się gdzieś ten terkoczący, metaliczny dźwięk starego zegara, kompletnie niepasującego do nowoczesnego wnętrza sypialni. Wszystkie meble, czyli trzydrzwiowa szafa, łóżko i komoda, wykonane były z niezwykle modnej, ale i bardzo drogiej laminowanej, białej płyty. Do tego ściany pomalowano również na biało, więc pokój wyglądał niemal tak sterylnie, jak szpitalne prosektorium. Ten porządek burzyły trochę części ubrań męskich i damskich, rozrzucone w nieładzie na również białym, puszystym dywanie. Jedynym odstępstwem od tej estetycznej nowoczesności był ten stary budzik, stanowiący jedną z nielicznych pamiątek po dziadkach. Podobno Anatol Grubiński, który był człowiekiem zajmującym się handlem i interesami giełdowymi, kupił ten budzik w chwili, gdy wraz z babcią wprowadzali się do pierwszego własnego mieszkania na Garbarach. Zegar był jednym z nielicznych przedmiotów materialnych, które dotrwały do współczesności, i dlatego Rychu za nic nie zamieniłby go na jakiś nowszy model. Zresztą uważał, że te nowoczesne plastikowe zegarki na baterie nie mogły się równać z takim solidnym czasomierzem GF Gebruder&Fortwëng­ler z Warszawskiej Fabryki Budzików.

– Ryszard, nie udawaj, że śpisz. – Usłyszał głos dochodzący gdzieś z oddali. Głęboki, zmysłowy i melodyjny należał niewątpliwie do kobiety. Wydawał mu się nawet znajomy, tylko nie bardzo mógł sobie przypomnieć, co to za znajomość…

– No wstawaj, bo się spóźnisz. Przecież specjalnie nastawiałeś ten budzik! – Tym razem głos był znacznie bliżej. Zaraz, czy ona powiedziała „Ryszard”? Przecież nikt tak do niego się nie zwracał. Wszyscy mówili „Rychu” albo „panie Rychu”, ale „Ryszard”… W ten sposób zwracała się do niego tylko Magda. Ale ona przecież nie mogła go budzić, bo mieszkała gdzie indziej. A poza tym co niby miałaby robić u niego w domu? Bo tego, że jest we własnym domu, był pewien. Przecież miał ten swój budzik po dziadku Tolku.

Otworzył oczy i zdziwił się, kompletnie zaskoczony. Magda pochylała się nad nim, uśmiechając się promiennie. Boże, jaki ona ma piękny uśmiech, pomyślał, patrząc na nią i mrużąc przy tym powieki, bo nie był pewny, czy ta oślepiająca jasność bije z jej twarzy, czy może to wina słonecznego dnia i promieni wpadających do środka śnieżnobiałego pomieszczenia przez, a jakże, białe firanki.

– No co się tak patrzysz, jakbyś zobaczył ducha?

– Nie jesteś jakąś zjawą? – zapytał na wszelki wypadek.

– Możesz mnie dotknąć, żeby się upewnić.

Wyciągnął rękę i pogładził Magdę po twarzy. Zamruczała cicho jak kotka, gdy się ją drapie za uchem.

– Jesteś prawdziwa.

– Jestem.

– Co tu robisz? – zapytał i od razu zrozumiał, że popełnił błąd, bo wyprostowała się, zaciskając zęby. Zobaczył, że ma na sobie jego koszulę. Tę zwyczajną, domową, flanelową koszulę w zielono-czarną kratkę, kupioną dawno temu w sklepie myśliwskim. Zawsze wisiała na krześle w sypialni, tak na wszelki wypadek, gdyby trzeba było szybko się ubrać. Zdaje się, że Magda zrobiła z niej dziś właściwy użytek, bo potraktowała ją jak szlafrok. Jego gruby, frotowy, byłby dla niej dwa razy za duży i wyglądałaby w nim jak Yeti.

– Nie pamiętasz nic? – stwierdziła raczej, niż zapytała.

– Nie… no pamiętam, oczywiście, że pamiętam. Tak tylko powiedziałem. Wiesz, no…

– Przestań pieprzyć, Ryszard – rzuciła chłodno. Po jej uśmiechu nie było już śladu, a magia chwili się ulotniła.

Przyszło mu do głowy, że zniknęła błyskawicznie jak szpieg z Krainy Deszczowców. Pomyślał nawet, że powinna powiedzieć jeszcze „carramba”, żeby wszystko wyglądało tak jak w telewizyjnej kreskówce, i omal się nie roześmiał. Na szczęście w porę się opanował.

– No co ty, Magda, przecież ja tylko tak… – Nie wyglądał zapewne zbyt przekonująco w tej swojej pasias­tej koszulce bez rękawów. Spojrzał na nią i pomyś­lał, że idealnie wpasował się w sytuację, bo podobną nosił Smok Wawelski w mniej oficjalnych momentach. Ale jeśli on był smokiem, to kim była ona, przecież nie kucharzem Bartolinim Bartłomiejem, herbu Zielona Pietruszka…

Poczuł zapach kawy dobiegający z głębi mieszkania. To stamtąd musiała wołać do niego przed chwilą. O Boże, Magda, która nie wiadomo skąd się wzięła w jego domu, zrobiła mu śniadanie. Przyszła go obudzić, a on wszystko spieprzył przez tę swoją gruboskórność. No w końcu był niezgrabny jak ten smok.

Siedziała na fotelu na wprost łóżka i zakładała właśnie czarne rajstopy na te swoje nieprawdopodobnie zgrabne nogi. Ale cały czas miała jeszcze na sobie jego koszulę. Więc nie wszystko stracone. Musiał coś zrobić, coś powiedzieć, żeby ją zatrzymać. Przecież zależało mu na niej jak cholera. Od dłuższego czasu myślał tylko o niej, no i teraz, gdy wreszcie spełniło się jego marzenie i ta piękna kobieta znalazła się u niego w domu, on wszystko to zepsuł jednym głupim stwierdzeniem. Czy te kobiety muszą być takie wrażliwe, i to zupełnie bez powodu?

– Magda, no przestań. Proszę cię, chodź tu do mnie. Pogadajmy.

Wyciągnął rękę w jej kierunku, ale ona wydęła tylko wargi.

– Daj spokój, Ryszard. Nie mam czasu na nic nieznaczące gadanie. Muszę iść do zakładu. Dzisiaj mamy dostać nową partię materiału prosto z Chin. Podobno jest nie do zdarcia. Jak dobrze pójdzie, to liczę, że z tego będzie jakieś pięć tysięcy par dżinsów.

– Co ty mi pierdzielisz o dżinsach? Magda, proszę cię.

– Zaleję rynek marmurkami z chińskiego dżinsu. Ha, ha, ha! Dobre, nie? Ludzie nawet nie będą się domyślali, że mają na sobie dżinsy z materiału wyprodukowanego w Pekinie czy jakimś Szanghaju, ale uszyte w Polsce. Będą to nasze polsko-chińskie dżinsy z Poznania, dżinsy marki Richie. Nieźle, co?

Mówiła i mówiła o tych dżinsach, które niewiele go obchodziły. Patrzył na nią i zastanawiał się, co zrobić, żeby wrócić do chwili sprzed piętnastu minut, kiedy jeszcze nie zadzwonił budzik, a on nie zdążył niczego popsuć.

Magda podniosła się z fotela, odwróciła się do niego plecami i zdjęła koszulę. Potem sięgnęła po stanik i szybko go założyła. Widząc jej gołe plecy i kształtną pupę ukrytą pod białymi majtkami, na które zdążyła już naciągnąć rajstopy, poczuł przypływ podniecenia. I wtedy przypomniał mu się cały wczorajszy wieczór spędzony z nią na dancingu w hotelu Merkury, a później powrót do jego nowego domu, który kupił bardzo okazyjnie kilka miesięcy temu od pewnego adwokata. Gość był mu winien sporo pieniędzy i jak się okazało, nie mógł spłacić długu gotówką, a że modernistyczna połówka willi na stoku Cytadeli prezentowała się bardzo okazale, postanowił, że zostawi ją dla siebie. Przyjechali do tej willi dzisiejszej nocy i niemal natychmiast poszli do sypialni. Zdążył jeszcze zabrać z kuchni butelkę czerwonego wina, ale chyba nie mieli okazji do wznoszenia toastów, bo otwarta flaszka stała na nocnym stoliku, a w kieliszkach nie było śladu po cabernecie.

– No nieźle – odpowiedział, nie myśląc wcale o powodzi dżinsów zalewającej Poznań i okolice. Nic go nie obchodziły jakieś wycieruchy. Obchodziła go tylko ona. – Magda, nie obrażaj się o jakieś bzdury.

– Ryszard, o jakich bzdurach mówisz? – Spojrzała na niego, a on poczuł natychmiast, że domyśliła się, w czym rzecz.

Wiedziała, że on nic nie pamięta. Zdaje się, że za dużo wypił i dlatego przypomina sobie tylko chwilę, w której zaczynają się całować, stojąc koło łóżka. Ona rozpina mu białą koszulę na piersi, on wsuwa rękę pod czarną spódniczkę, tę samą, którą ona teraz zakłada…

– No tak ogólnie. Wszystko to bzdury.

– To, co mówiłeś mi wczoraj, to bzdury?

– No nie, wczoraj mówiłem… Nie o to się rozchodzi. – Czuł, że coraz bardziej się pogrąża. Co jej, do cholery, mówił? Nie miał zielonego pojęcia. Przecież mógł po pijaku powiedzieć wszystko. Nawet to, że ją kocha… No ale gdyby tak powiedział, to czy aby nie wyznałby prawdy? A może poprosił ją o rękę?

– Nic nie pamiętasz? Zdaje się, że dziś mogłabym ci wmówić, że mi się oświadczyłeś, a ty byś nie wiedział, jak z tego wybrnąć.

– No wiesz… Jeśli cię poprosiłem…

– Nie, nie… Nie musisz się martwić. – Sięgnęła po torebkę, przewiesiła ją przez ramię i odwróciła się do niego. – W sumie to spędziliśmy bardzo przyjemny wieczór. No i noc była też przyjemna…

– Bo ja…

– Nic nie mów.

– Może zjemy razem śniadanie. No wiesz, pogadamy jeszcze…

– Chwila uleciała, Ryszard. Nie da się jej złapać. Już po wszystkim. Muszę zamówić taksówkę, bo raczej mnie nie odwieziesz. Chyba musisz jeszcze trochę odczekać, zanim usiądziesz za kierownicą.

– Nie, ja nie, ale mogę wezwać Mariana. On cię odwiezie. – Wstał wreszcie z łóżka i poczuł, że kręci mu się w głowie. Miała rację, nie nadawał się do jeżdżenia. Zresztą nie był zbyt dobrym kierowcą, bo prawo jazdy miał od niedawna i nawet na trzeźwo nie jeździł zbyt pewnie. Dlatego samochód najczęściej prowadził Marian, jego ochroniarz i szofer w jednym. Ale ten miał przyjść dopiero na dziesiątą, a teraz była…

Spojrzał na budzik po dziadku Tolku. Wskazywał ósmą dwadzieścia.

– Jak chcesz, weź mercedesa. Zadzwonię do Mariana, żeby podjechał do ciebie do szwalni i odebrał samochód i potem przyjechał do mnie.

– O, to miłe z twojej strony – ucieszyła się. – Gdzie masz kluczyki?

– W przedpokoju, na wieszaku.

– Okej, to lecę. Dzięki.

Podeszła do niego i cmoknęła go w policzek. Chciał ją przytrzymać, ale zrobił to zbyt niezdarnie, więc szybko wywinęła się z tego niezgrabnego uścisku. Wyszła z pokoju, zostawiając go w gaciach i z niezbyt mądrą miną. Po chwili usłyszał trzask zamykanych drzwi. Nie bardzo wiedział, co ma teraz ze sobą zrobić. Nawet nie pamiętał, po co nastawiał budzik na tak wczesną porę. Miał chyba dokądś jechać, ale nie miał pojęcia dokąd. Zresztą co za różnica? Nigdzie nie pojedzie. Zostanie w domu i może napije się kawy.

Poszedł do kuchni. W ekspresie podgrzewał się szklany dzbanek wypełniony do połowy czarnym płynem. Aromat niemieckiej kawy Jacobs wypełniał pomieszczenie, osłabiając w ten sposób smród niewyrzuconych petów, zalegających w popielniczce na stole. Kawa była dobrym pomysłem na gardło wysuszone przez wczorajszą wódkę. Ale może najpierw coś zimnego? Otworzył lodówkę. Wewnątrz stał równy rządek butelek piwa Poznańskiego. Sięgnął po pierwszą z brzegu. Zdjął kapsel otwieraczem w kształcie drewnianej beczułki, pamiątki z jakiejś niemieckiej winnicy. Z flaszką w dłoni podszedł do okna. Na podjeździe stał jego ciemnogranatowy mercedes. Auto wyglądało, jakby przed chwilą zjechało z taśmy produkcyjnej. Marian jak zwykle zanim odstawił samochód do domu, umył go, tak żeby rano można było wyjechać nim bez wstydu do miasta.

Magda podeszła do samochodu i odwróciła się, spoglądając w kuchenne okno. Ich spojrzenia się spotkały. Machnął do niej, ona skinęła głową i włożyła kluczyk do zamka. Otworzyła drzwi i z wdziękiem wskoczyła do środka.

Pociągnął łyk piwa, potem drugi i opróżnił całą butelkę. Zimny napój spłynął mu do gardła, przyjemnie je podrażniając. Samochód jęknął, ale silnik nie zaskoczył. Uśmiechnął się pod nosem. Widać Magda miała wyjątkowy talent do samochodów. Jego mercedes palił przecież od pierwszego przekręcenia kluczyka, a ona… O, proszę, rozrusznik zazgrzytał drugi raz i nic się nie wydarzyło. Silnik nie zaskoczył. I naraz zrozumiał, że już nie zaskoczy. Ktoś mu kiedyś opowiadał, że jeśli do kabli rozrusznika podłączy się kable ładunku podłożonego pod siedzenie kierowcy…

Boże, nie, Magda! Ja pierdolę, nie! – Cisnął flaszką w okno w nadziei, że to na sekundę przyciągnie jej uwagę. Butelka odbiła się od szyby i spadła na podłogę, a ułamek sekundy później wyleciała cała szyba, rozpadając się na tysiące kawałków, które jak w filmie, na zwolnionym tempie, wleciały do środka kuchni. Ogromny huk wybuchu momentalnie go ogłuszył, a fala uderzeniowa rzuciła nim o ścianę. Zdążył jeszcze pomyśleć, że to wszystko to chyba jakiś sen wariata, w którym nie wiedzieć czemu on odgrywa główną rolę.

* * *

koniec darmowego fragmentuzapraszamy do zakupu pełnej wersji

[1] Szkieły (gwar.) – policjanci.

[2] Klunkry (gwar.) – stare części, graty.

Warszawskie Wydawnictwo Literackie

MUZA SA

ul. Sienna 73

00-833 Warszawa

tel. +4822 6211775

e-mail: [email protected]

Księgarnia internetowa: www.muza.com.pl

Wersja elektroniczna: MAGRAF sp.j., Bydgoszcz