Dźwięki z Ha'Tun ebook

Se­ria pro­za­tor­ska pod re­dak­cją Pio­tra Ma­rec­kiego

Je­rzy Fran­czak, Trzy hi­sto­rye

Sła­wo­mir Shuty, Beł­kot

Łu­kasz Or­bi­tow­ski, Sze­roki, głę­boki, wy­ma­lo­wać wszystko

Piotr Ce­giełka, San­dacz w bursz­ty­nie

Sła­wo­mir Shuty, Cu­kier w nor­mie

Mi­chał Pal­mow­ski, Przy­gody Hisz­pana Dete

Mi­chał Wit­kow­ski, Lu­biewo

Marta Dzido, Małż

Ma­rian Pan­kow­ski, Ru­dolf

Ma­ciek Mil­ler, Po­zy­tywni

Ewa Schil­ling, Głu­piec

Adam Wie­de­mann, Sceny łóż­kowe

Jan Dzban, Den­tro

Piotr Szul­kin, So­cjo­pa­tia

Ma­rian Pan­kow­ski, Bal wdów i wdow­ców

Je­rzy Na­sie­row­ski, Zbrod­nia i...

Piotr Czer­ski, Oj­ciec od­cho­dzi

Ma­ciek Mil­ler, Za­kręt hi­po­kampa

Łu­kasz Or­bi­tow­ski, Hor­ror Show

Jo­anna Paw­luś­kie­wicz, Pani na dom­kach

Jo­anna Wi­len­gow­ska, Zęby

Marta Dzido, Ślad po ma­mie

Jan Kra­sno­wol­ski, Klatka

Ma­rian Pan­kow­ski, Pąt­nicy z Ma­cie­rzy­zny

Hu­bert Klimko-Do­brza­niecki, Raz. Dwa. Trzy

Mi­chał Zyg­munt, New Ro­man­tic

Jo­anna Paw­luś­kie­wicz, Te­le­no­wela

Je­rzy Fran­czak, Przy­mie­rzal­nia

Woj­ciech Bru­szew­ski, Fo­to­graf

Krzysz­tof Niem­czyk, Kur­ty­zana i pi­sklęta

Syl­wia Chut­nik, Kie­szon­kowy atlas ko­biet

Ju­liusz Stra­chota, Cień pod blo­kiem Mi­rona Bia­ło­szew­skiego

Na­ta­lia Rol­le­czek, Drew­niany ró­ża­niec

Ma­rian Pan­kow­ski, Nie­wola i dola Adama Po­remby

Ma­ciek Mil­ler, Coc­kring

Do­mi­nika Oża­row­ska, Nie ude­rzy ża­den pio­run

Ewa Schil­ling, Co­dzien­ność

Ma­rian Pan­kow­ski, Tra­twa nas czeka

Piotr Szul­kin, Epi­kryza

Je­rzy Fran­czak, NN

Sła­wo­mir Shuty, Jasz­czur

Da­rek Foks, Ke­bab Me­ister

To­masz Pułka, Vida Lo­cal

Zie­mo­wit Szcze­rek, Przyj­dzie Mor­dor i nas zje, czyli tajna hi­sto­ria Sło­wian

Woj­ciech Bru­szew­ski, Big Dick. Fik­cja do­ku­men­talna

Jan Kra­sno­wol­ski,Afry­kań­ska elek­tro­nika

Da­niel Kot, Kie­run­kowy 22

Ma­rian Pan­kow­ski, Na­stka, śmiej się! Opo­wia­da­nia

Sła­wo­mir Shuty, Dzie­więć­dzie­siąte

Łu­kasz Or­bi­tow­ski, Hor­ror Show [wyd. II popr.]

Jo­anna Dzi­wak, Gry lo­sowe

Søren Gau­ger, Nie to / nie tamto

Ma­ciej Bo­bula, Ka­ta­rzyna Gon­dek, Adam Mi­klasz, Alek­san­der Przy­byl­ski, Mi­chał Zant­man, Bę­karty Wołgi. Klechdy miej­skie

Zie­mo­wit Szcze­rek, Sió­demka

Ju­liusz Stra­chota, Re­laks ame­ry­kań­ski

Flash fic­tion. An­to­lo­gia

Da­riusz Or­szu­lew­ski, Zjed­no­czone Siły Kró­le­stwa Uto­pii

Sta­ni­sław Czycz, Nie wierz ni­komu. Baza

Kon­rad Jan­czura, Prze­myt­nicy

Ma­ciej Piotr Prus, Przy­du­cha

Marta Dzido, Frajda

Olga Hund, Psy ras drob­nych

Ju­liusz Stra­chota, Tu­ry­sta pol­ski wZSRR

Ja­kub Mi­chal­cze­nia, Gi­gu­sie

Anna Ma­zu­rek, Dziwka

Na­talka Susz­czyń­ska, Dro­pie

An­to­nina Kar­daś, Czer­nu­cha

Alek­san­dra Wstecz, Kwiaty roz­łączki

Ja­rek Sku­rzyń­ski, Zro­lo­wany wrze­śniowy Vo­gue

Ze­non Sak­son, Za­cza­ro­wany uber

Sła­wo­mir Shuty, Hi­sto­rie o lu­dziach z wol­nego wy­biegu. Pa­sty i skity

Ma­ciej To­pol­ski, Niż

Ja­kub Mi­chal­cze­nia, Kor­sza­kowo [wyd. II popr. i uzu­peł.]

Ma­ciej Piotr Prus, Wy­spa i inni lu­dzie

Jan Dzban, Den­tro De Luxe

Anna Su­doł, Pro­jekt

Sła­wo­mir Shuty, Beł­kot [wyd. II popr.]

Jaga Sło­wiń­ska, Czar­no­las

Sła­wo­mir Shuty, Cu­kier w nor­mie [wyd. III popr.]

Sła­wo­mir Shuty, Nowy wspa­niały smak

Ma­rian Pi­lot, Dzi­kie mieso

So­ren Gau­ger, Imi­ta­cja ży­cia

Ma­te­usz Gór­niak, Trash Story

Gaba Krzy­ża­now­ska, Jedna czwarta wró­bla

Marta Ko­złow­ska, Ber­dy­czów

Z. Szcze­rek, Przyj­dzie Mor­dor i nas zje, czyli tajna hi­sto­ria Sło­wian [wyd. II]

M. Pi­lot, Za­kaz zwałki

M. Czub, Ob­ja­wie­nie Bo­gini-Świni

A. Ka­cza­now­ski, Ze Sło­wac­kiego

J. Bliź­niak, Dźwięki z Ha’Tun

Część I

Wy­so­kie trawy ugi­nają się od po­dmu­chów wia­tru. Skła­dają po­kłon po­spiesz­nemu niebu, po któ­rym bie­gną po­dłużne, białe chmury. Na wzgó­rzach pa­nuje ci­sza.

Młody męż­czy­zna o smu­kłej syl­wetce do­ciera na miękko za­okrą­glony szczyt. Wiatr wy­dyma jego ko­szulę, mierzwi czarne włosy. Po­dobne do ka­mieni oczy spo­glą­dają ze spo­ko­jem i me­lan­cho­lią. Na­gle prze­biega przez nie cień. Usta się wy­krzy­wiają. Drgają nie­kon­tro­lo­wa­nie. Po po­licz­kach płyną łzy. Męż­czy­zna pada na ko­lana z bladą twa­rzą ukrytą w dło­niach. Przez chwilę tkwi nie­ru­chomo w mo­dli­tew­nej po­zie, aż opada ni­żej. Łok­ciami ude­rza w zie­mię. Z jego piersi do­bywa się ża­ło­sny sko­wyt, który prze­ta­cza się echem po wzgó­rzach.

Bu­dzi się gwał­tow­nie. W uszach wciąż sły­szy szept. Wy­daje się tak wy­raźny, jakby ktoś stał tuż obok: „Czy też je wi­dzisz? Patrz! Patrz!”. W na­glą­cym gło­sie wy­czuwa pre­ten­sję. Coś prze­oczył, cze­muś nie po­świę­cił uwagi. Te­raz pa­trzy, ale przez okno sy­pialni wi­dzi tylko białe iskry na noc­nym nie­bie. Opada na wy­miętą po­duszkę. Po raz pierw­szy od dawna udało mu się nor­mal­nie za­snąć, a te­raz znów bę­dzie się prze­wra­cał z boku na bok. O ni­czym in­nym nie ma­rzy, tylko o ko­ją­cym śnie.

Prze­sy­pia chwilę. Może tylko tak mu się zdaje. Wska­zówki ze­gara nie po­ru­szają się, mimo że czas upływa w gę­stym znie­cier­pli­wie­niu. Za­myka oczy, lecz wtedy czuje nie­zno­śny ucisk u na­sady nosa. Znów je otwiera. W końcu wstaje. Ko­rzy­sta z to­a­lety i idzie do kuchni za­pa­rzyć kawę.

Mieszka w ma­łym par­te­ro­wym domku, w któ­rym kie­dyś mie­ścił się sklep jego stryja. Na­dal wisi szyld: „Pierw­szo­rzędne na­rzę­dzia”, a przy drzwiach znaj­duje się mały dzwo­nek, który sy­gna­li­zo­wał wej­ście klienta. Dawna część han­dlowa służy te­raz za sa­lon po­łą­czony z przed­po­ko­jem. Na za­ple­czu urzą­dził kuch­nię. Czę­ści miesz­kal­nej na pię­trze pra­wie nie zmie­niał, choć kie­dyś nie­mal dał się na­mó­wić na po­więk­sze­nie ła­zienki.

Me­ble w po­ko­jach stoją w dość przy­pad­ko­wych miej­scach. Ko­rzy­sta tylko z łóżka – które chce wy­mie­nić na mniej­sze – cięż­kiego, po­nu­rego kre­densu, ze stołu i z krze­sła. Bez reszty może się obyć, ale czułby się głu­pio w pra­wie pu­stym miesz­ka­niu. Musi mieć rze­czy. Tak na­leży.

Po­woli są­czy kawę, gorzką z po­sma­kiem zgry­zoty. Po każ­dym łyku krzywi się z da­ją­cym cierpką sa­tys­fak­cję obrzy­dze­niem. Bez emo­cji spo­gląda na pierw­sze, nie­śmiałe pro­mie­nie słońca. Sza­rość po­ranka ko­ja­rzy mu się z chło­dem i wil­go­cią, choć wie, że dzień bę­dzie cie­pły i wietrzny.

Wkłada do skó­rza­nej torby ro­ga­lika, dwa jabłka i jo­gurt. Wraca do sy­pialni. Za­kłada brą­zowe spodnie i ja­sną ko­szulę bez koł­nie­rzyka. Jest już tro­chę znisz­czona, ale lubi ją. Kie­dyś usły­szał, że do­brze w niej wy­gląda. Przed wyj­ściem na­rzuca na sie­bie cienką kurtkę. Wy­cho­dzi boso. Buty cze­kają w po­jeź­dzie.

Herb nie dziwi się na jego wi­dok, mimo że zja­wia się sporo przed cza­sem.

– Wy­glą­dasz jak gówno – mówi.

– Dzięki, Herb.

Herb jest czło­wie­kiem o nie­okre­ślo­nym wieku i okre­ślo­nej nie­chęci do rze­czy­wi­sto­ści. Przed­wcze­sne zmarszczki na­dają jego twa­rzy wy­raz bez­na­mięt­nej wro­go­ści. Mieszka z dala od lu­dzi, a fakt, że musi z nimi pra­co­wać trak­tuje jak oso­bi­stą znie­wagę. Jest też do­brym przy­ja­cie­lem.

W mil­cze­niu ła­dują paki wełny na sta­tek. Nie ma ich wiele. W oko­licy co­raz mniej osób zaj­muje się ho­dowlą.

– Le­cieć z tobą? – pyta Herb.

– Nie trzeba. Tylko na Toko?

– A po co gdzieś in­dziej?

Wzru­sza ra­mio­nami i wcho­dzi po ram­pie na po­kład. Lubi swój sta­tek. Ma ele­gancką, po­dłużną syl­wetkę, nie­ty­pową na­wet dla ma­łych trans­por­te­rów. Za kok­pi­tem jest dużo miej­sca. Ste­ruje się nim lekko, usterki pra­wie się nie zda­rzają. Star­tuje bez pro­blemu pro­sto w ja­śnie­jące niebo. Po­zo­sta­wia za sobą zie­lone wzgó­rza Enu. Wkrótce znaj­duje się w ci­chej pu­stce prze­strzeni ko­smicz­nej – je­dy­nym miej­scu, w któ­rym nie czuje się in­tru­zem.

Dwie go­dziny póź­niej do­ciera na Toko. Nie znosi tej pla­nety. Mała i brudna przy­gniata go po­czu­ciem bez­na­dziei. Na pło­wych pust­ko­wiach stoją me­ta­lowe, ni­skie han­gary. Po­rdze­wiałe ściany le­pią się od smaru i brudu. Nikt tu nie mieszka. Jedni przy­wożą to­war, inni od­wożą. Ob­skurne ja­dło­daj­nie pro­po­nują śmier­dzące je­dze­nie i mocne al­ko­hole. Na­wet ich wła­ści­ciele wolą miesz­kać na oko­licz­nych pla­ne­tach i księ­ży­cach – mało go­ścin­nych, ale nie tak brud­nych i smęt­nych jak Toko.

Lą­duje na be­to­no­wym placu przed ma­ga­zy­nem. Gdy wy­siada, przy statku już cze­kają dwaj ma­ga­zy­nie­rzy: wiecz­nie zmę­czone wy­rostki, które po­zbyły się złu­dzeń w chwili uro­dze­nia. W in­nych ma­ga­zy­nach, gdzie do­wo­żono wę­giel albo gra­nit, ob­sługą zaj­mują się ro­śli si­ła­cze z bi­cep­sami wiel­ko­ści jego głowy. Tu­taj skła­do­wane są tylko ma­te­riały i ubra­nia, więc wy­star­czą ra­chi­tyczni, smutni mło­dzieńcy o dłu­gich rę­kach.

Wcho­dzi do ma­ga­zynu. Roz­gląda się za kie­row­ni­kiem. Znaj­duje go w ką­cie z pa­pie­ro­sem w ustach i sen­nym wy­ra­zem twa­rzy.

– Wełna z Enu? – pyta. Z nosa bu­cha mu dym.

– Tak.

– Coś słabo ostat­nio scho­dzi. Droga.

Roz­gląda się wład­czo po ma­ga­zy­nie.

– Syn­te­tyki idą le­piej. Na wa­szym miej­scu dał­bym so­bie spo­kój z tą dziurą i wszystko słał na Alto, jako to­war luk­su­sowy.

– Pew­nie masz ra­cję.

Kie­row­nik wy­grze­buje ze skrzynki plik bank­no­tów i kła­dzie na brzegu sto­lika.

– To za po­przed­nie.

Za­biera pie­nią­dze i sta­ran­nie li­czy. Wszystko się zga­dza. Unosi rękę w ge­ście po­że­gna­nia. Wy­cho­dzi. Sta­tek jest już roz­ła­do­wany. Może wra­cać, ale myśl o domu wy­wo­łuje prze­ra­że­nie. Znów ma­rzy o wy­rwa­niu się z Enu, roz­po­czę­ciu no­wego ży­cia. Po chwili prze­staje. Nie jest na­iwny. Na in­nej pla­ne­cie wciąż bę­dzie sobą. Wspo­mnie­nia też po­zo­staną.

Czuje na so­bie czy­jeś spoj­rze­nie. Od­wraca się. Nie­da­leko, na skrzyni sie­dzi męż­czy­zna w brą­zo­wym skó­rza­nym płasz­czu. W ręku trzyma długą, bo­daj sta­lową la­skę za­krzy­wioną u góry w kształt ni­skiego znaku za­py­ta­nia.

– Kto to jest? – pyta jed­nego z tra­ga­rzy.

W od­po­wie­dzi otrzy­muje tylko wzru­sze­nie ra­mion. Wcho­dzi na po­kład i od­pala sil­niki. Tro­chę trzę­sie przy star­cie, ale za­raz wszystko wraca do normy. Okrąża Toko i bez po­śpie­chu kie­ruje sta­tek ku Enu. Do­piero te­raz uświa­da­mia so­bie, że nie spraw­dził luku. Na­zbyt czę­sto wy­rostki zo­sta­wiają po­je­dyn­cze pu­dła, jakby z prze­kory. Włą­cza au­to­pi­lota i idzie się ro­zej­rzeć. Po­ko­nuje krótki, wą­ski ko­ry­tarz. Śluza do czę­ści trans­por­to­wej jest otwarta. Stał się bar­dzo nie­uważny, skoro tego nie do­strzegł. W środku spo­czywa jedna paczka włókna, przy­wią­zana jesz­cze do pod­łogi.

Wzdy­cha. Nim zde­cy­duje, czy za­wra­cać, od­zywa się draż­niące dzwo­nie­nie. Na­tych­miast prze­staje my­śleć o czym­kol­wiek. Li­czą się tylko pro­ce­dury. Siada za ste­rami. Wszyst­kie lampki awa­ryjne mi­go­czą czer­wie­nią, więc w pierw­szej chwili nie ro­zu­mie, co się dzieje. Dzwo­nie­nie na­ra­sta. Za­głu­sza wszystko. Na­ci­ska czarny przy­cisk po le­wej stro­nie. Na­staje zu­pełna ci­sza. Wtedy za­czyna ro­zu­mieć. Sil­niki nie dzia­łają, ina­czej sły­szałby ich szum. Wy­gląda przez boczną szybę. Jesz­cze nie wy­szedł z pola gra­wi­ta­cyj­nego Toko. Pla­neta zbliża się szybko. Jej cienka i rzadka at­mos­fera nie po­wo­duje za­płonu, ale zde­rze­nie ze ska­li­stą po­wierzch­nią skoń­czy się ka­ta­strofą.

Co­raz bar­dziej ner­wowo pró­buje od­pa­lić sil­niki. Bez skutku. Kie­ruje skrzy­dło pro­sto­pa­dle do gruntu, by spo­wol­nić upa­dek. My­śli o spa­do­chro­nie, który przy­pad­kiem uszko­dził przed ro­kiem i do tej pory nie na­pra­wił. Roz­waża wszyst­kie opcje. Na­gle do­znaje nie­mal eks­ta­tycz­nego uczu­cia ulgi. Nie musi wal­czyć. Nie unik­nie śmierci. Już ni­gdy nie zo­ba­czy Toko, Enu i ich miesz­kań­ców. Na­wet nie za­uważą, jak znik­nie. Nie znają go. On nie zna ich. Tylko Herb... ale co z tego? Otrzą­śnie się. Więk­szość lu­dzi po­trafi się po­zbie­rać po czy­jejś śmierci.

Na­raz ude­rza go błysk świa­do­mo­ści, ukryty ślad in­stynktu prze­trwa­nia. Pod­rywa się. Wy­gląda przez szybę. Zdąży. Do­ska­kuje do ma­ga­zynu, roz­luź­nia ucisk li­nek wią­żą­cych wełnę. Wy­grze­buje część ze środka i spraw­dza, czy cały zmie­ści się w po­wsta­łym otwo­rze. Wraca za kok­pit. Wi­dzi już wy­raź­nie ma­ga­zyny na dole. Skręca gwał­tow­nie ste­rem. Sta­tek ob­raca się o 180 stopni. Czołga się po su­fi­cie do luku. Ma­szyna drży w przed­śmiert­nych kon­wul­sjach.

Wsuwa się w weł­niany ko­kon, który te­raz zwisa do góry no­gami. Pra­wie nie może od­dy­chać, ale czuje roz­kosz świa­do­mo­ści ży­cia.

Po­tem na­stę­pują huk, wstrząs i za­pada ciem­ność.

Po raz pierw­szy usły­sza­łem o niej na jar­marku. Ile to było lat temu? Może pięć. Czu­łem się wtedy bar­dzo sa­motny. Mia­łem wra­że­nie, że wy­czer­pa­łem nie­wielki li­mit do­brych zda­rzeń w ży­ciu. Prze­sta­łem ma­rzyć, bo żadne ma­rze­nia nie chciały się speł­nić. To, na czym naj­bar­dziej mi za­le­żało, nie działo się. W ogóle nic się nie działo, a przy­naj­mniej nic, do czego przy­wią­zy­wał­bym wagę.

Och, ale nie­za­leż­nie od stanu du­cha, ko­cha­łem jar­marki. Przy­jeż­dżał lu­na­park. Były ka­ru­zele, dom stra­chów, ko­lejka gór­ska, do tego wata cu­krowa i lo­te­ria fan­towa. Na stra­ga­nach le­żały stosy ja­skra­wych bi­be­lo­tów. Cho­dzi­łem wśród we­so­łych lu­dzi i chło­ną­łem ich szczę­ście. Cza­sem tylko chwy­tał mnie żal, że nie ma ni­kogo, z kim mógł­bym dzie­lić ra­dość. Wtedy rze­czy­wi­stość bla­kła w mo­ich oczach. Wolę jed­nak wy­bla­kłe ko­lory od czerni.

Poza tym pa­no­wał gwar. Lu­dzie roz­ma­wiali gło­śniej niż nor­mal­nie, z po­wodu głu­pawo ra­do­snej mu­zyki, która do­bie­gała ze sta­rych, zgrzy­tli­wych gło­śni­ków. Sprze­dawcy na­wo­ły­wali prze­chod­niów, a ma­szyny lu­na­parku ha­ła­so­wały dzwo­nie­niem i krót­kimi me­lo­dyj­kami. W wo­do­spa­dzie dźwię­ków trudno pie­lę­gno­wać ża­łość.

Spró­bo­wa­łem sił na strzel­nicy. Po­tem przy­sta­ną­łem pod ka­ru­zelą, by ku­pić po­pcorn. Z lę­kiem wpa­try­wa­łem się w me­ta­lowe sie­dzi­ska, które krę­ciły się na szczy­cie wy­so­kiego słupa. Ba­łem się, że za­raz ru­nie, a krze­sełka po­lecą da­leko w ko­smos. Za nic w świe­cie sam bym tam nie po­szedł. Może gdy­bym zna­lazł się tu z kimś, to dał­bym się na­mó­wić na prze­jażdżkę. Po­dzie­lił­bym frajdę i strach. Ale by­łem sam. Nie dzie­li­łem się z ni­kim.

Jazda ka­ru­zelą za­koń­czyła się. Ko­lo­rowe krze­sełka opa­dły miękko na zie­mię. Tuż obok mnie prze­szła wy­soka, chuda ko­bieta. Na jej znisz­czo­nej twa­rzy czer­wie­nił się ru­mie­niec emo­cji. Uśmie­chała się drę­two, jak osoba nie­przy­zwy­cza­jona do do­brej za­bawy. Za nią drep­tała bo­daj dzie­się­cio­let­nia dziew­czynka w su­kience w błę­kitne groszki.

– Szkoda, że Ele nie mo­gła z nami pójść – po­wie­działa.

– Wiesz, że Ele szko­dzą emo­cje – od­po­wie­działa nie­cier­pli­wie ko­bieta.

Gdy matka i córka – wy­dało mi się oczy­wi­ste, że są spo­krew­nione – od­da­liły się, usły­sza­łem za sobą kon­fi­den­cjo­nalny szept.

– Biedna pani Klems! Tra­fiło jej się obłą­kane dziecko.

W gło­sie po­brzmie­wały uda­wane współ­czu­cie i le­d­wie skry­wana sa­tys­fak­cja z cu­dzego nie­szczę­ścia. Nie od­wró­ci­łem się, by spraw­dzić, kto mówi. Za­pa­mię­ta­łem jed­nak pa­nią Klems, matkę obłą­ka­nego dziecka, któ­rym nie była dziew­czynka w su­kience w groszki.

Mi­nął prze­szło rok, gdy usły­sza­łem o Ele po raz drugi. Pa­dało. Je­sień po­żół­ciła trawy, przez co ską­pana wodą oko­lica zda­wała się wy­su­szona. Skoń­czy­łem wła­śnie pracę i prze­dzie­ra­łem się przez ulewę do domu. Za­padł już zmrok. Wiało po­rząd­nie. Do dziś nie wiem, ja­kim spo­so­bem do­strze­głem po­stać le­żącą na po­bo­czu. Wi­docz­nie plama czerni zwró­ciła moją uwagę, a może usły­sza­łem prze­kleń­stwo, które prze­biło się przez deszcz i wiatr. Nie­zwłocz­nie ze­sko­czy­łem z drogi. Od­gar­nia­jąc zwały ob­szer­nego płasz­cza prze­ciw­desz­czo­wego, wy­do­by­łem twarz dok­tora wy­krzy­wioną w nie­chęt­nym gry­ma­sie.

– Pod­nieś mnie, chłop­cze – huk­nął mi wprost do ucha. Naj­wy­raź­niej był cały, zdrowy i pi­jany. Unio­słem go z tru­dem. Oparł się wład­czo na moim ra­mie­niu i ra­zem wspię­li­śmy się z po­wro­tem na drogę.

– Za­bierz mnie do Hena – za­żą­dał.

Karczma „U Hena” znaj­do­wała się w po­bliżu mo­jego domu. Wkrótce po­tem zo­stała za­mknięta, gdyż Hen tra­fił do wię­zie­nia za pa­ser­stwo i mię­dzy­pla­ne­tarny szmu­giel. Nie chcia­łem tam za­bie­rać dok­tora, który wy­raź­nie wy­pił już dość, lecz oka­zał się bar­dzo zde­cy­do­wany.

W środku nie było wiele osób. Uno­sił się za­pach wil­goci, a po­wie­trze zda­wało się lep­kie. Za kon­tu­arem stał wła­ści­ciel – jo­wialny i tłu­sty. Pa­lił wiel­kie, zgni­ło­zie­lone cy­garo. Obok niego krę­cił się Luc – nie­duży blon­dyn o ru­mia­nych po­licz­kach. Po­dobno był sio­strzeń­cem karcz­ma­rza, choć spo­glą­da­jąc na nich, nie da­łoby się zna­leźć cie­nia po­do­bień­stwa. Pra­co­wał dla wuja za pół darmo i chyba nie­chęt­nie.

Ja i dok­tor usie­dli­śmy w ką­cie. Zo­sta­łem z nim, prze­ko­nany, że sam zrobi so­bie krzywdę. Luc po­dał nam dwa piwa. Zro­bił to ze smut­nym, acz uj­mu­ją­cym uśmie­chem czło­wieka, któ­rego świat ska­zał na rolę ofiary.

– Luc jest tak biedny, że bar­dziej mnie śmie­szy, niż mu współ­czuję – rzekł dok­tor, po­cie­ra­jąc ob­wi­słe po­liczki.

– My­śla­łem, że em­pa­tia jest ko­nieczna u le­ka­rzy – od­par­łem tro­chę zło­śli­wie. Wie­dzia­łem, że dok­tor nie grze­szy wraż­li­wo­ścią.

Upił łyk piwa i za­sę­pił się.

– Ota­cza nas dużo nie­szczę­ścia – po­wie­dział gro­bo­wym gło­sem.

Ski­ną­łem głową.

– Cho­roby i śmierć są wszę­dzie – kon­ty­nu­ował. – Gdyby nie ja, wszy­scy by po­marli.

– Z wy­jąt­kiem zdro­wych – za­uwa­ży­łem.

– Nikt nie jest zdrowy. Na­wet je­śli ciało nie cho­ruje, umysł... – Przez chwilę szu­kał słowa, które okre­śla­łoby, co robi umysł. – Umysł szwan­kuje – zde­cy­do­wał. – A gdy umysł szwan­kuje, nie ma już ra­tunku.

Wes­tchnął.

– Okła­ma­łem dzi­siaj pa­nią Klems – wy­znał. – Jej córka jest obłą­kana.

– Coś o tym sły­sza­łem – rzu­ci­łem nie­pew­nie. Nie czu­łem się na miej­scu, by słu­chać o se­kre­tach pa­cjen­tów. Wie­dzia­łem, że na trzeźwo dok­tor ni­gdy by mi ich nie zdra­dził.

– Okła­ma­łem ją – kon­ty­nu­ował jed­nak. – Po­wie­dzia­łem, że z wie­kiem się po­prawi. A to nie­prawda. Nie po­prawi się. Nic się nie zmieni. Po­winna się jej po­zbyć.

– Po­zbyć?

Upił łyk piwa i za­śmiał się.

– Ode­słać gdzieś. Prze­cież nie za­bić. Ona jest sza­lona, ale nie nie­bez­pieczna... cho­ciaż pani Klems chyba się jej boi.

Wes­tchnął raz jesz­cze, głę­biej i roz­pacz­li­wiej.

– Tak to wy­gląda. Całe ży­cie z wa­ria­tami.

Po­now­nie ski­ną­łem głową. Nie po to, by się zgo­dzić, lecz żeby nie kon­ty­nu­ować roz­mowy. Ma­rzy­łem o po­wro­cie do domu. Na­to­miast dok­tor naj­wy­raź­niej za­mie­rzał jesz­cze po­sie­dzieć. Wy­ko­na­łem nie­znaczny ruch su­ge­ru­jący chęć wyj­ścia – coś po­mię­dzy wier­ce­niem się a wsta­wa­niem. Spoj­rzał na mnie, mru­żąc oczy.

– Jest w to­bie coś, co mi się nie po­doba – stwier­dził. – Mam wra­że­nie, że ty i Ele do­brze by­ście się do­ga­dali.

Uśmiech­ną­łem się krzywo, ale nie wy­po­wie­dzia­łem żad­nego ze słów, które ci­snęły mi się na usta. Za­wsze mógł mniej sub­tel­nie na­zwać mnie wa­ria­tem.

Za trze­cim ra­zem o Ele już nie tylko usły­sza­łem. Wzią­łem udział w głu­piej i pod­łej roz­mo­wie. Pew­nie ni­gdy nie zgo­dził­bym się w niej uczest­ni­czyć, gdyby nie dzi­waczny na­strój, w jaki wpa­dłem. Czę­sto zda­rza mi się wpa­dać w dzi­waczne na­stroje, ale wtedy mu­sia­łem czymś wy­peł­nić pustkę po nie­zdro­wej pa­sji, któ­rej bez­owoc­nie po­świę­ci­łem wiele mie­sięcy.

Za­częło się od od­wie­dzin dok­tora. Zło­żył mi bar­dzo nie­ty­pową pro­po­zy­cję, po czym – igno­ru­jąc moje, przy­znaję, słabe pro­te­sty – za­brał do nie­du­żego domu w mia­steczku. Pię­trowy bu­dy­nek miał fa­sadę w ko­lo­rze brud­nego różu, a na wy­cie­raczce we­soły na­pis: „Wi­tamy mi­łych go­ści”. Wnę­trze pre­zen­to­wało się rów­nie mdło. Z ca­łej wi­zyty naj­le­piej za­pa­mię­ta­łem ty­ka­nie ze­gara. Sta­ro­świecki cza­so­mierz, usta­wiony na gzym­sie nad ko­min­kiem, wy­da­wał z sie­bie mia­rowe szepty. Dźwięk przy­po­mi­nał stłu­mione, krót­kie wy­de­chy per­wer­syj­nego pod­glą­da­cza.

Czę­sto spo­glą­da­łem na po­dłużne, fi­ku­śne wska­zówki, gdyż czas mocno mi się dłu­żył. Szyba tar­czy od­bi­jała żół­tawy po­blask ta­niej ża­rówki, która da­wała zbyt ja­skrawe, a jed­no­cze­śnie nie­wy­star­cza­jące świa­tło. Moje stopy do­ty­kały mięk­kiego dy­wanu w kwie­ci­ste wzory. Od czasu do czasu po­ru­sza­łem nimi, dzięki czemu od­no­si­łem za­bawne wra­że­nie, że bro­dzę w pia­sku.

Ze­gar i dy­wan na­le­żały do pani Klems. Kiedy po raz dwu­dzie­sty spraw­dza­łem go­dzinę, od na­szego przy­by­cia nie mi­nął na­wet kwa­drans. Po­now­nie zwró­ci­łem wzrok na mo­ich roz­mów­ców. Sta­ra­łem się nadać spoj­rze­niu spo­kojny, na­wet le­niwy wy­raz, mimo że by­łem bez­brzeż­nie zdu­miony.

– Boję się jej, tego jak pa­trzy i mówi – za­wo­dziła ję­kli­wie go­spo­dyni. – Boję się na­wet, jak mil­czy. Nie mogę z nią miesz­kać. Nie­na­wi­dzę jej. Mu­sisz ją za­brać.

– Mu­szę?

– Mu­sisz. Ina­czej ją za­biję.

– Ależ pani Klems! – za­krzyk­nął dok­tor.

Ko­bieta spoj­rzała na niego de­spe­rac­kim wzro­kiem osa­czo­nej zwie­rzyny.

– Kiedy spo­ty­kam ją cza­sem w nocy, kiedy tak błą­dzi, jakby była w in­nym świe­cie... Mam dość.

– Do­kąd miał­bym ją za­brać? – spy­ta­łem.

– Za­bierz ją do Ha’Tun. Oni wie­dzą, co ro­bić z po­dob­nymi do niej.

– Ha’Tun?

– Tak, sły­sza­łem o tym miej­scu – po­wie­dział dok­tor. – Je­śli po­trze­bu­jesz po­mocy, przyjdź do Ha’Tun – wy­re­cy­to­wał.

– To ich slo­gan? – za­kpi­łem.

– Wąt­pię, żeby mieli ja­kiś slo­gan. Zaj­mują się przy­pad­kami bez­na­dziej­nymi.

– Mu­sisz ją tam za­brać – po­wtó­rzyła pani Klems ze sztyw­nym upo­rem.

Za­cho­wa­łem po­ważną minę, choć bar­dzo chciało mi się śmiać. Byli roz­kosz­nie bez­czelni i bez­na­dziej­nie bez­radni.

– A gdzie się to Ha’Tun znaj­duje?

Spoj­rzeli po so­bie nie­pew­nie.

– Nie wiem do­kład­nie – przy­znał dok­tor. – Trzeba bę­dzie po­py­tać.

– Och, do­prawdy – zi­ry­to­wa­łem się. – Je­śli uwa­ża­cie, że jest sza­lona, mo­że­cie ją umie­ścić w szpi­talu czy gdzie­kol­wiek.

– Nie mo­żemy – za­prze­czyła smutno pani Klems. – Już była w szpi­talu, zwró­cili mi ją.

– Pew­nie na Alto ktoś coś wie – wtrą­cił dok­tor. – Na pewno, taka duża pla­neta. Trzeba tam po­le­cieć, po­py­tać.

Wes­tchną­łem i wsta­łem. Pani Klems zła­pała mnie za ra­mię.

– Co ci za­leży? Nie masz nic do stra­ce­nia.

Wez­brała we mnie po­tężna fala zło­ści. Rzadko się gnie­wam, ale jak już, to po­rząd­nie.

– I dla­tego mam le­cieć przez pół ga­lak­tyki w po­szu­ki­wa­niu miej­sca, o któ­rym wie­cie tylko, że ist­nieje? Mam za­brać pani sza­loną córkę, żeby przy­pad­kiem jej pani nie za­mor­do­wała? Kto tu jest sza­lony, py­tam?

Wy­sze­dłem wzbu­rzony i zde­cy­do­wany za­po­mnieć o spra­wie. Długo jed­nak wra­ca­łem my­ślami do tej roz­mowy. Za­sta­na­wia­łem się, czy nie za­re­ago­wa­łem zbyt ostro. Od­mowa nic mnie nie kosz­to­wała. Nie mu­sia­łem re­ago­wać wzbu­rze­niem. Nie po­tra­fi­łem so­bie prze­cież wy­obra­zić, co prze­ży­wała pani Klems, w ja­kiej de­spe­ra­cji się zna­la­zła. Może tu wła­śnie tkwił pro­blem. Nie ro­zu­mia­łem jej, a bez zro­zu­mie­nia nie umia­łem współ­czuć. Nie są­dzi­łem zresztą, by za­słu­gi­wała na współ­czu­cie.

Na tym sprawa pew­nie by się skoń­czyła, gdy­bym pra­wie mie­siąc póź­niej nie spo­tkał Ele oso­bi­ście. Nie by­łem wów­czas w do­brej for­mie. Z roz­pacz­li­wym znie­chę­ce­niem tę­sk­ni­łem za ży­ciem, które mi się nie zda­rzyło. Pra­gną­łem sa­mot­no­ści, a za­ra­zem jej nie­na­wi­dzi­łem. Tkwi­łem w klin­czu i upa­ja­łem się bó­lem.

Jakby na złość moim po­sęp­nym my­ślom roz­po­czy­nała się piękna wio­sna. Słońce grzało roz­kosz­nie, a desz­cze przy­no­siły orzeź­wie­nie. Świeże trawy pach­niały ży­ciem i przy­szło­ścią. Pa­trzy­łem na to z ro­snącą nie­chę­cią zgorzk­nia­łego czło­wieka, któ­remu oglą­da­nie szczę­ścia spra­wia wy­łącz­nie przy­krość.

Ele sie­działa na szczy­cie zie­le­nią­cego się wzgó­rza, w cie­niu pierw­szych drzew po­bli­skiego za­gaj­nika. Miała po­chy­loną głowę. Dłu­gie ciemne włosy opa­dały na bla­do­nie­bie­ską su­kienkę. Nie po­tra­fię so­bie przy­po­mnieć, dla­czego ją roz­po­zna­łem. Nie spo­tka­łem jej wcze­śniej. Pew­nie wcale nie wie­dzia­łem, że to ona. We wspo­mnie­niu za­gnieź­dziła się fik­cja.

– Wolno ci tak sie­dzieć sa­mej? – za­py­ta­łem, choć nie są­dzę, bym w ten spo­sób za­czął roz­mowę.

Nie od­po­wie­działa, ale zer­k­nęła na mnie czuj­nie.

Usia­dłem obok na tra­wie. Plecy opar­łem o wą­ski, chro­po­waty pień brzozy. Wzgó­rza mil­czały nie­ru­chome. Nad nimi po­tężne, śnież­no­białe chmury po­su­wały się spo­koj­nie na­przód. Ich swo­bodny ma­je­stat mnie fru­stro­wał. Wo­lał­bym już, aby po­łą­czyły się w mroczną, trza­ska­jącą gra­dem i desz­czem ka­ta­strofę. Tak nie­winne wy­dały mi się zby­teczne.

Od­wró­ci­łem głowę. Pa­trzyła na mnie wiel­kimi błysz­czą­cymi oczami.

– Czy... – za­czą­łem.

Szyb­kim, nie­spo­dzie­wa­nym ru­chem za­kryła mi usta dło­nią.

– Sły­szysz? – spy­tała.

Wy­tę­ży­łem słuch. Pa­no­wała kom­pletna ci­sza. Gdy­bym się po­sta­rał, usły­szał­bym bi­cie jej serca. Po­krę­ci­łem głową. Czu­łem do­tyk de­li­kat­nej skóry na war­gach.

Uśmiech­nęła się do sie­bie i utkwiła wzrok w prze­strzeni. Wtem spoj­rzała na mnie gniew­nie.

– Czego chcesz? – za­py­tała. Za­brała rękę, bym mógł od­po­wie­dzieć, ale ja tylko wzru­szy­łem ra­mio­nami.

– Przy­sze­dłeś mi do­ku­czać? Le­czyć?

Po­krę­ci­łem głową.

– Kim je­steś?

– To bez zna­cze­nia.

O dziwo, moja od­po­wiedź uspo­ko­iła ją. Sie­dzie­li­śmy przez chwilę w mil­cze­niu. De­li­kat­nym ru­chem mu­skała czubki traw, jakby na­ma­wia­jąc je, by ro­sły wyż­sze i pięk­niej­sze. Po­tem wstała. Ru­szyła żywo w dół zbo­cza. Po paru kro­kach za­trzy­mała się, od­wró­ciła i z po­wagą rze­kła:

– Po­lecę z tobą do Ha’Tun.

Czę­sto za­sta­na­wia­łem się, dla­czego zwró­cili się z tym do mnie. Na pewno da­łoby się wy­na­jąć prze­woź­nika, który za­brałby Ele, gdzie­kol­wiek by chcieli. Pani Klems ze­brała za­ska­ku­jąco dużą sumę. Pro­blem nie tkwił za­tem w kosz­tach, ra­czej w nie­wie­dzy. Spy­ta­łem kilku osób o Ha’Tun. Cza­sem ktoś pa­mię­tał tę na­zwę, lecz nie po­tra­fił jej z ni­czym po­łą­czyć. Ha’Tun mo­gło być pla­netą, ukła­dem, ga­lak­tyką. Po­szu­ki­wa­nia trwa­łyby mie­sią­cami.

Za­trud­nie­nie mnie wią­zało się przy tym z po­ważną trud­no­ścią. Nie mia­łem wła­snego statku. W ra­zie rzad­kiej ko­niecz­no­ści ko­rzy­sta­łem z wy­słu­żo­nej ma­szyny Herba. Nie było jed­nak mowy o wy­po­ży­cze­niu jej na tak długi, wła­ści­wie nie­okre­ślony czas. Roz­wią­za­nie zna­lazł dok­tor. Na Alto za­brałby nas Luc. Na­wet się ucie­szy­łem. Tro­chę nie­po­ko­iło mnie po­zo­sta­nie od razu z Ele sam na sam, a to­wa­rzy­stwo Luca, ze wszyst­kich lu­dzi na Enu, zdało mi się naj­mniej przy­kre.

Za­sta­na­wia­łem się tylko, jak mie­li­śmy so­bie po­ra­dzić po­tem, kiedy już do­trzemy na Alto. Dok­tor mó­wił męt­nie o licz­nych frach­tow­cach, które re­gu­lar­nie stam­tąd la­tały. Po­wta­rzał jed­nak tylko za­sły­szane in­for­ma­cje. Ni­gdy nie wy­ściu­bił nosa z Enu. Sam za­czą­łem prze­glą­dać mapy nieba. Zna­li­śmy już tak ogromny ob­szar ko­smosu, że z tru­dem da­wało się wy­zna­czyć trasę do­kąd­kol­wiek. Plą­tały się i pro­wa­dziły nie tam, gdzie trzeba. Każdy szu­kał cze­goś in­nego, każdy do­cie­rał gdzie in­dziej. Może w cen­tral­nych ukła­dach sy­tu­acja wy­glą­dała ina­czej, ale na pe­ry­fe­riach po­dró­żo­wa­nie było do­meną sa­mot­ni­ków.

W końcu prze­sta­łem wy­bie­gać my­ślami zbyt da­leko. Zgo­dzi­łem się. Pew­nie od po­czątku spo­dzie­wali się ta­kiej de­cy­zji. Wi­dzia­łem na ich twa­rzach nie­smak z po­wodu dłu­giego ocze­ki­wa­nia. Ma­sko­wali go lu­kro­waną wdzięcz­no­ścią. Za­pewne są­dzili, że wy­ru­szam z po­wodu Kaia, lecz ja po raz pierw­szy od bar­dzo dawna my­śla­łem o kimś in­nym. My­śla­łem o Ele.

Współ­czu­łem jej, z pew­no­ścią. Cho­dziło jed­nak o coś jesz­cze. Zdała mi się... wszyst­kie słowa chy­biają celu. Zdała mi się uświę­cona, choć nie w re­li­gij­nym sen­sie. Pew­nych wra­żeń nie da się chyba opi­sać. Z pew­no­ścią była nie­winna i za­słu­gi­wała na coś wię­cej. Jak my wszy­scy.

Luc miał znacz­nie lep­szy po­wód, by za­brać nas na Alto. Otrzy­mał so­witą za­płatę za trans­port dwóch osób na sto­sun­kowo bli­ską pla­netę. Przy oka­zji za­brał sporo wełny na sprze­daż. Od­kąd Hen tra­fił do wię­zie­nia, Luc na­brał wia­tru w ża­gle. Nie wy­glą­dał już na de­li­kat­nego, lekko wy­stra­szo­nego chłopca. Zy­skał pew­ność sie­bie, która zmie­niła jego syl­wetkę, po­stawę, na­wet twarz. Przy­po­mi­nał te­raz jed­nego z tych mło­dych na­jem­ni­ków o ło­bu­zer­skim wdzięku. Wy­star­czyło jed­nak chwilę z nim po­roz­ma­wiać, by od­kryć, że w środku wciąż po­zo­stał nie­śmiały i wsty­dli­wie ugrzecz­niony.

Ostat­niego dnia przed od­lo­tem ze­bra­łem wszyst­kie po­trzebne rze­czy, na­pi­sa­łem list do ojca i po­że­gna­łem się z Her­bem. Uści­snął mi dłoń krótko i cierpko. Uwa­żał, że się wy­głu­piam. Zgo­dzi­łem się z nim. Do domu sze­dłem po­woli. Mi­ja­łem drew­niane domy, pełne zna­jo­mych twa­rzy i nie­zna­jo­mych lu­dzi. Na nowo wpi­sy­wa­łem w pa­mięć wszyst­kie miej­sca, z któ­rymi czu­łem się zwią­zany je­dy­nie obec­no­ścią. Chcia­łem za nimi tę­sk­nić z równą mocą, z jaką do­tych­czas tę­sk­ni­łem za in­nymi rze­czami. Wąt­pi­łem, by tak się stało.

Wie­czo­rem ob­ser­wo­wa­łem roz­gwież­dżone niebo. Szu­ka­łem znaku – astral­nej za­po­wie­dzi na­dziei lub ka­ta­strofy. Nic nie zo­ba­czy­łem. Gwiazdy lśniły w od­dali, a wo­kół pa­no­wał mrok.

Jak tylko opu­ści­li­śmy at­mos­ferę Enu, Luc włą­czył au­to­pi­lota. Prze­cią­gnął się i ziew­nął, wy­raź­nie nie­wy­spany. Pod­szedł do mnie i Ele. Sie­dzie­li­śmy przy okrą­głym sto­liczku, na któ­rym pod­czas dłu­gich lo­tów ja­dło się po­siłki lub grało w karty. Mil­cze­li­śmy. Pa­trzy­łem na Ele. Gdy wsia­da­li­śmy na po­kład, mru­żyła oczy i skar­żyła się, że wszystko ją razi. Zdzi­wi­łem się, na statku było dość ciemno. Mnie draż­nił tylko ha­łas sil­ni­ków go­tu­ją­cych się do startu. Te­raz oczy miała otwarte, ale nie­wi­dzące

– Od­wie­dza­łeś ostat­nio Alto? – ode­zwał się Luc, usiadł­szy obok mnie. Na­le­żał do lu­dzi, któ­rych nie­po­koi dłu­gie mil­cze­nie.

– Och nie, dawno tam nie by­łem – od­po­wie­dzia­łem.

– Nie lu­bisz?

Wzru­szy­łem ra­mio­nami.

– Ja lu­bię, lu­bię duże mia­sta.

– Alto nie jest ta­kie duże – stwier­dzi­łem, my­śląc o Madu, Ilan, a nade wszystko o Sarpe.

Luc stro­pił się. Chyba po­trak­to­wał moją wy­po­wiedź jako przy­tyk do jego nie­zna­jo­mo­ści wszech­świata.

– Czemu się nie wy­nie­siesz z Enu? – za­py­ta­łem więc, choć nie mia­łem szcze­gól­nej ochoty na po­ga­wędkę.

– Hen by tego nie chciał.

– Hen jest w wię­zie­niu.

– Wyj­dzie.

W gło­sie Luca po­brzmiało po­nure drże­nie. Bar­dziej bał się po­wrotu wuja niż cie­szył z jego nie­obec­no­ści. Po­czu­łem nie­chęć do sta­rego karcz­ma­rza, a jed­no­cze­śnie dzi­wi­łem się ca­łej sy­tu­acji. Przy­po­mnia­łem so­bie pa­nią Klems, która ze stra­chu przed córką wy­słała ją w ko­smos. O ile moc­niej i mą­drzej mógł po­stą­pić po­wszech­nie lu­biany, pe­łen ży­cia mło­dzie­niec wo­bec krew­nego-ty­rana. Może Luc był po pro­stu tchó­rzem. Wes­tchną­łem, gło­śniej i głę­biej niż chcia­łem.

– Pa­trz­cie – wy­szep­tała Ele, czym wy­rwała mnie z roz­my­ślań – ja­kie to smutne...

Wciąż miała otwarte oczy, ale nie pa­trzyła na nic kon­kret­nego.

– Co jest smutne? – zdzi­wił się Luc.

Ele drgnęła, jakby ock­nęła się ze snu.

– Wszystko w po­rządku? – spy­ta­łem.

Spoj­rzała na mnie, marsz­cząc brwi.

– Nie je­stem sza­lona – oznaj­miła.

Wy­ko­nała nie­okre­ślony ruch ręką, coś po­mię­dzy od­pę­dze­niem mu­chy a ła­pa­niem mo­tyla. Jej oczy po­zo­sta­wały utkwione we mnie. Luc za­śmiał się ner­wowo.

– Wi­dzę rze­czy, któ­rych inni nie wi­dzą.

– Nie­któ­rzy to wła­śnie na­zy­wają sza­leń­stwem.

– A jak na­zy­wają nie­wi­dze­nie?

– Śle­potą.

– W ta­kim ra­zie oni są ślepi.

Spoj­rze­nia moje i Luca spo­tkały się. Do tej pory mia­łem wąt­pli­wo­ści, czy Ele jest sza­lona. Ow­szem, za­cho­wy­wała się dziw­nie, ale więk­szość osób za­cho­wuje się dziw­nie w ten czy inny spo­sób. W na­głej nie­chęci przy­zna­nia się do wła­snej in­no­ści był jed­nak upór wa­riata. Naj­wy­raź­niej Luc po­my­ślał to samo.

– Na Alto z pew­no­ścią są szpi­tale psy­chia­tryczne – szep­nął do mnie parę go­dzin póź­niej, gdy Ele była w ła­zience. – Może ją tam po pro­stu zo­sta­wisz?

– Pani Klems już po­noć tego pró­bo­wała – od­par­łem bez prze­ko­na­nia.

– Tak, na Enu, sły­sza­łem, ale gdzieś in­dziej? Na­wet się nie zo­rien­tuje.

Mia­łem wąt­pli­wo­ści, czy pani Klems nie sta­rała się szu­kać po­mocy na in­nych pla­ne­tach. Nie szko­dziło jed­nak po­py­tać tu i ów­dzie. Ski­ną­łem więc wolno głową.

– Masz ra­cję, na Alto ro­zej­rzę się za miej­scem dla niej.

Po raz pierw­szy by­łem na Alto jesz­cze jako dzie­ciak. Mój stryj za­brał mnie w jedną ze swo­ich licz­nych po­dróży służ­bo­wych. Bar­dzo chciał, bym po­zna­wał świat. Uwa­żał więk­szość miesz­kań­ców Enu za tro­chę ogra­ni­czo­nych. Sam zda­wał się wie­dzieć wszystko o wszyst­kim. Nie­długo po­tem słuch po nim za­gi­nął, a kilka lat póź­niej otrzy­ma­li­śmy pocztą jego pro­chy. We­dług ojca stryj się do­igrał.

Z tam­tej wi­zyty za­pa­mię­ta­łem dwie rze­czy – pro­sto­kątny bru­ko­wany plac oto­czony bia­łymi, zdob­nymi bu­dow­lami oraz strze­li­stą wieżę ze­ga­rową. Kiedy przy­le­cia­łem na Alto po raz drugi, już jako mło­dzie­niec z mi­sją han­dlową od Herba, od­kry­łem, że w mo­jej pa­mięci wi­doki z róż­nych miast skle­iły się w je­den.

Alto było ma­lutką pla­netą, znacz­nie mniej­szą niż Enu. Sto­sun­kowo późno zo­stała też sko­lo­ni­zo­wana. Bar­dzo su­cha, z cienką war­stwą at­mos­fery zda­wała się nie­warta wy­siłku. Oka­zała się jed­nak speł­nie­niem ma­rzeń. Ko­lo­ni­za­to­rzy zbu­do­wali na niej pięć, sta­ran­nie za­pro­jek­to­wa­nych miast o ni­skiej, ja­snej za­bu­do­wie. Dzięki sztucz­nemu na­wod­nie­niu udało się schło­dzić po­wierzch­nię, a przy oka­zji po­wstały setki ma­low­ni­czych fon­tann. Praw­do­po­dob­nie ni­g­dzie in­dziej in­fra­struk­tura ca­łej pla­nety nie zo­stała tak grun­tow­nie prze­my­ślana. Alto szybko zy­skało na po­pu­lar­no­ści i wkrótce stało się eks­klu­zywne. Jej miesz­kańcy mo­gli so­bie po­zwo­lić na błę­kitną wełnę z Enu.

Główne lą­do­wi­sko znaj­do­wało się w Je­dynce. Prak­tyczni pro­jek­tanci nie przej­mo­wali się na­zwami. Pierw­szemu mia­stu nadali miano Je­dynki, dru­giemu Dwójki i tak aż do Piątki. Je­dynka jako pierw­sza i naj­star­sza zaj­mo­wała naj­więk­szą po­wierzch­nię oraz sku­piała chyba naj­bar­dziej róż­no­rodną spo­łecz­ność. Tu­taj znaj­do­wały się ma­ga­zyny i fa­bryki, tu­taj w pierw­szej ko­lej­no­ści tra­fiali tu­ry­ści, tu­taj też znaj­do­wał się ogromny Szpi­tal Ja­snej Na­dziei, gdzie mia­łem, no­men omen, na­dzieję zo­sta­wić Ele.

Za­raz po przy­by­ciu mu­sia­łem jed­nak zwe­ry­fi­ko­wać plany. W hali lą­do­wi­ska cze­kała na nas wy­soka na­sto­let­nia dziew­czyna, która wszystko – od wło­sów po nogi – miała cien­kie i dłu­gie. Jesz­cze za­nim pod­bie­gła z ra­do­snym krzy­kiem do Ele, roz­po­zna­łem w niej młod­szą córkę pani Klems. Uści­skała sio­strę, a po­tem po­dała mi dłoń. Rzu­ciła od nie­chce­nia swoje imię: Illi. Nie ob­cho­dzi­łem jej.

Uczęsz­czała do