Dziedzice Ziemi ebook

Okładka

O książce

Strona tytułowa

O autorze

Tego autora

Strona redakcyjna

Część pierwsza. Między morzem i ziemią

1

2

3

4

5

6

7

8

9

Część druga. Między lojalnością i zdradą

10

11

12

13

14

15

16

Część trzecia. Między zemstą i miłością

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

Część czwarta. Między cierpieniem i sprawiedliwością

28

29

30

31

32

33

34

35

36

37

Od autora

Postacie historyczne występujące w powieści

Przypisy

O książce

MIŁOŚĆ SILNIEJSZA NIŻ ZEMSTANADZIEJA JASNA JAK UŚMIECH MADONNY W BARCELOŃSKIMKOŚCIELE MATKI BOSKIEJ MORSKIEJ

Ildefonso Falcones wraca do świata, który zachwycił miliony czytelników: średniowiecznej Barcelony. Hrabiowskiego Miasta, w którym z powodu walki o tron i schizmy w Kościele ścierają się wrogie stronnictwa, inkwizycja zbiera żniwo, żydzi stawiani są przed wyborem: chrzest albo śmierć, bogaci mieszczanie pomnażają swój majątek, a biedota jest złakniona rozrywki, im krwawszej, tym lepszej.

Rok 1387. Dwunastoletni Hugo Llor jest świadkiem bezprawnej egzekucji swojego mentora Arnaua Estanyola. Człowieka, który nauczył go tego, by przed nikim nie zginać karku. Co nie jest proste w świecie, w którym biedacy są skazani na łaskę i niełaskę możnych. Hugo szybko się przekonuje, że za każdą próbę walki o godność drogo się płaci i zyskuje równie potężnych, co okrutnych wrogów. Mimo to nie chce się przed nimi ukorzyć.

Chłopiec noszący w stoczni żelazną kulę za genueńskim niewolnikiem, dzierżawca winnicy, właściciel barcelońskiej karczmy, królewski dostawca win… Dużo jak na jednego człowieka. Krótkie wzloty i bolesne upadki, po których, wydawać by się mogło, nie sposób się podnieść. A jednak Hugo Llor za każdym razem wstaje i nie rezygnuje z walki o swoich najbliższych, z marzeń o własnej winnicy i z miłości.

ILDEFONSO FALCONES

Hiszpański pisarz mieszkający w Barcelonie, z zawodu adwokat. Jego debiut literacki z 2006 r., epicka powieść Katedra w Barcelonie, ukazał się w 40 krajach. Książka przez 13 miesięcy nieprzerwanie zajmowała pierwsze miejsce na hiszpańskich listach bestsellerów, a jej łączny nakład osiągnął 4 miliony egzemplarzy. Powieść otrzymała m.in. Euskadi de Plata, Nagrodę Fundación Jose Manuel i prestiżową włoską Nagrodę Giovanniego Boccacia.

W 2009 r. ukazała się druga książka Falconesa, Ręka Fatimy, która również stała się bestsellerem, zarówno w Hiszpanii, jak i poza jej granicami. ‚Trzecia powieść autora, Bosonoga królowa, ukazała się w Hiszpanii w 2013 r., a trzy lata później Falcones wydał swoją czwartą powieść, Dziedzice ziemi, w której wraca do czasów średniowiecznej Barcelony.

Tego autora

KATEDRA W BARCELONIERĘKA FATIMYBOSONOGA KRÓLOWADZIEDZICE ZIEMI

Tytuł oryginału:

LOS HEREDEROS DE LA TIERRA

Copyright © Ildefonso Falcones de Sierra 2006

All rights reserved

Polish edition copyright © Wydawnictwo Albatros Sp. z o.o. 2017

Polish translation copyright © Joanna Ostrowska & Grzegorz Ostrowski 2017

Redakcja: Marta Gral

Ilustracje na okładce: Luigi Altomare/theWorldofDOT, AISA/BE&W

Ilustracja na wyklejce: AISA/BE&W

Projekt graficzny okładki: Luigi Altomare/theWorldofDOT

Opracowanie graficzne okładki polskiej: Katarzyna Meszka

ISBN 978-83-6578-181-9

WydawcaWYDAWNICTWO ALBATROS SP. Z O.O.(dawniej Wydawnictwo Albatros Andrzej Kuryłowicz s.c.)Hlonda 2a/25, 02-972 Warszawawww.wydawnictwoalbatros.comFacebook.com/WydawnictwoAlbatros | Instagram.com/wydawnictwoalbatros

Niniejszy produkt jest objęty ochroną prawa autorskiego. Uzyskany dostęp upoważnia wyłącznie do prywatnego użytku osobę, która wykupiła prawo dostępu. Wydawca informuje, że publiczne udostępnianie osobom trzecim, nieokreślonym adresatom lub w jakikolwiek inny sposób upowszechnianie, kopiowanie oraz przetwarzanie w technikach cyfrowych lub podobnych – jest nielegalne i podlega właściwym sankcjom.

Przygotowanie wydania elektronicznego: Michał Nakoneczny, 88em.eu

CZĘŚĆ PIERWSZAMIĘDZY MORZEM I ZIEMIĄ

1

Barcelona, 4 stycznia 1387

Morze było wzburzone, niebo zaś szare jak z ołowiu. Pośród stojących na plaży mężczyzn pracujących w stoczni, przewoźników portowych, żeglarzy i bastaixos1 wyczuwało się napięcie. Wielu rozcierało ręce albo uderzało dłonią o dłoń, żeby je rozgrzać, inni próbowali szukać schronienia przed lodowatym wiatrem. Prawie wszyscy milczeli. Wymieniali spojrzenia i zwracali wzrok ku falom uderzającym z całą siłą w imponujących rozmiarów królewską galerę, z trzydziestoma ławkami dla wioślarzy po każdej stronie, zdaną na łaskę burzy. Przez ostatnie dni mistrzowie szkutniczy wspomagani przez terminatorów i żeglarzy demontowali takielunek i wyposażenie okrętu: stery, uzbrojenie, żagle, maszty, ławki, wiosła… Wszystko, co dało się wynieść z okrętu, przewoźnicy przetransportowali na plażę, a bastaixos zabrali do magazynów. Zostały trzy kotwice zaczepione o dno, utrzymujące Santa Martę, olbrzymi opuszczony szkielet, o który rozbijały się fale.

Hugo, dwunastoletni chłopiec o kasztanowych włosach, inteligentnym spojrzeniu oraz dłoniach i twarzy równie brudnych, jak jego sięgająca kolan koszula, nie odrywał wzroku od galery. Od kiedy zaczął pracować w stoczni z Genueńczykiem, pomagał wyciągać na brzeg, a potem spuszczać na wodę wiele okrętów, ale ten był naprawdę ogromny, a burza czyniła całą operację bardzo ryzykowną. Kilku żeglarzy będzie musiało wejść na Santa Martę, żeby podnieść kotwice, a następnie przewoźnicy odholują galerę na plażę, gdzie czekał tłum mężczyzn, żeby wciągnąć okręt do stoczni. Tam miał przezimować. Była to mozolna praca, a przede wszystkim niezwykle ciężka, mimo że do ciągnięcia galery po piasku używano bloków i kołowrotów. Chociaż Barcelona była obok Genui, Pizy i Wenecji jedną z potęg Morza Śródziemnego, nie dysponowała portem, nie było tu basenów ani doków, które ułatwiłyby zadanie. Miała tylko otwartą plażę.

– Anemmu! – rozkazał Genueńczyk chłopakowi.

Hugo popatrzył na mistrza.

– Ale… – próbował zaprotestować.

– Nie dyskutuj – przerwał mu Genueńczyk. – Zarządca stoczni uścisnął właśnie rękę starszemu cechu przewoźników. – Wskazał brodą na grupkę mężczyzn stojących kawałek dalej. – To znaczy, że dogadali się co do nowej ceny, którą król zapłaci im za dodatkowe ryzyko związane z burzą. Wyciągamy galerę z wody! Anemmu! – powtórzył.

Chłopiec schylił się, chwycił żelazną kulę przyczepioną łańcuchem do prawej kostki Genueńczyka, uniósł ją z wysiłkiem i przycisnął do brzucha.

– Gotów? – zapytał Genueńczyk.

– Tak.

– Główny mistrz już na nas czeka.

Taszcząc żelazną kulę uniemożliwiającą szkutnikowi swobodne poruszanie się, Hugo kroczył za nim między ludźmi, którzy poinformowani już o zawartej umowie dyskutowali, krzyczeli podekscytowani i pokazywali na coś rękami w oczekiwaniu na instrukcje głównego mistrza. Byli wśród nich inni Genueńczycy, również wzięci do niewoli na morzu i zmuszeni do pracy w barcelońskich stoczniach, unieruchomieni żelaznymi kulami podtrzymywanymi przez stojących przy nich chłopców.

Domenico Blasio – Genueńczyk, któremu towarzyszył Hugo – był jednym z najlepszych szkutników nad Morzem Śródziemnym, może nawet lepszym od samego głównego mistrza. Wziął Hugona na ucznia na prośbę micer2 Arnaua Estanyola i Juana Nawarczyka, pomocnika zarządcy stoczni – mężczyzny o wielkim brzuchu i okrągłej łysej głowie. Początkowo traktował chłopaka niezbyt uprzejmie, bo tak lubił budować statki, że gdy obrabiał drewno, zapominał o tym, że jest więźniem. Od kiedy król Piotr IV nazwany Ceremonialnym3 zawarł kruchy pokój z Republiką Genui, wszyscy jeńcy pracujący w jego stoczniach żyli nadzieją, że Genua uwolni katalońskich więźniów, a wtedy i oni odzyskają wolność. Od tego czasu mistrz szkutniczy zaczął okazywać Hugonowi względy i uczyć go tajników jednego z najbardziej cenionych zawodów na wybrzeżach Morza Śródziemnego: budowniczego statków.

Kiedy Genueńczyk dołączył do grupy starszych cechu i majstrów skupionych wokół głównego mistrza, Hugo położył kulę na piasku za jego plecami i rozejrzał się po plaży. Napięcie rosło; ludzie uwijali się, szykując sprzęt, a ich okrzyki, słowa otuchy i poklepywanie po plecach brzmiały jak wyzwanie w starciu z wiatrem, chłodem i słabym, zamglonym światłem, tak niezwykłym w tej krainie nieprzerwanie nagradzanej blaskiem słońca. Chociaż praca Hugona polegała tylko na noszeniu żelaznej kuli, poczuł dumę z przynależności do tej wspólnoty. Na końcu plaży, pod wychodzącą na morze ścianą stoczni, zebrało się wielu gapiów, którzy krzyczeli i klaskali, żeby dodać im otuchy. Chłopak popatrzył na żeglarzy niosących łopaty do kopania piasku pod galerą, na ludzi przygotowujących kołowroty, bloki i liny, na taszczących belki, które po posmarowaniu ich tłuszczem albo wyłożeniu trawą pozwolą przepchnąć galerę, na bastaixos szykujących się do ciągnięcia za liny…

Zapomniał o Genueńczyku, zostawił kulę i pobiegł w stronę bastaixos zebranych na plaży. Przyjęli go ciepło, przyjaźnie poklepując po plecach. „Gdzie zgubiłeś kulę?”, zapytał jeden z nich, czym rozładował napięcie i atmosferę powagi. Znali Hugona, a raczej wiedzieli, kim jest, dzięki życzliwości, jaką okazywał mu micer Arnau Estanyol, starzec, który stał teraz pośród zgromadzonych, malutki w porównaniu z otaczającymi go krzepkimi mężczyznami z barcelońskiego bractwa bastaixos. Wszyscy znali Arnaua Estanyola i podziwiali jego dokonania. Żyło jeszcze kilka osób, które pamiętały dobrodziejstwa, jakie wyświadczył konfraterni i jej członkom. Hugo stanął obok niego w milczeniu, jakby był własnością starca. Ten zmierzwił mu czuprynę, nie przerywając rozmowy. Omawiali ryzyko związane z holowaniem galery, zwłaszcza jeśli statek osiądzie na mieliźnie daleko od plaży i trzeba będzie się tam dostać, żeby go zakotwiczyć. Mógłby się wywrócić. Fale były bardzo wysokie, a większość bastaixos nie umiała pływać.

– Hugonie! – rozległo się wołanie wśród panującej wrzawy.

– Znowu zostawiłeś swojego mistrza? – zapytał Arnau.

– Nie ma jeszcze nic do roboty – usprawiedliwił się chłopak.

– Idź do niego.

– Ale…

– Idź.

Dźwigając kulę, Hugo kroczył za Genueńczykiem po plaży, podczas gdy ten wydawał różne polecenia. Główny mistrz darzył go szacunkiem, inni także. Nikt nie kwestionował umiejętności Domenica jako mistrza szkutniczego. Kiedy przewoźnicy dotarli na Santa Martę, wyciągnęli kotwice, umocowali liny i zaczęli holować okręt w stronę brzegu, zebranych na plaży ogarnęła prawdziwa gorączka. Santa Martę ciągnęły cztery barki, po dwie z każdej strony. Niektórzy przyglądali się tej scenie z przerażeniem; widać to było po ich twarzach i zaciśniętych dłoniach. Większość jednak dała się ponieść emocjom: głośno zagrzewali holujących, czyniąc ogłuszający harmider.

– Nie rozpraszaj się – przywołał Hugona do porządku Genueńczyk, bo chłopak, pochłonięty widokiem bliskiej pójścia na dno galery i dwóch przewoźników, którzy wypadli za burtę, pozostawał w tyle. Czy uda im się wspiąć z powrotem na pokład?

– Mistrzu… – poprosił, nie mogąc oderwać wzroku od załogi próbującej ratować towarzyszy, podczas gdy Santa Marta przechylała się na bok na skutek manewrów barki.

Zadrżał na całym ciele. Ta scena skojarzyła mu się z inną, o której opowiedzieli mu żeglarze towarzyszący jego ojcu, kiedy kilka lat wcześniej fale pochłonęły go podczas rejsu na Sycylię. Genueńczyk zrozumiał go, bo znał tę historię. Zresztą sam był pod wrażeniem dramatu rozgrywającego się daleko od brzegu.

Jeden z przewoźników zdołał się wspiąć na pokład barki, drugi walczył desperacko z falami. Nie zapomną tego widoku. Załoga drugiej barki, po tej samej stronie galery, puściła linę i skierowała się tam, gdzie zniknęły pod wodą ręce wzywającego pomocy przewoźnika. Chwilę później wymachujące dłonie znów pojawiły się na powierzchni. Widzowie na brzegu prawie jednocześnie wypuścili wstrzymywane w płucach powietrze. Ale ręce ponownie zginęły im z oczu. Prądy ciągnęły tonącego na otwarte morze. Załoga pierwszej barki również wypuściła linę. Na pozostałych zrobiono to samo i załogi czterech barek wiosłowały teraz ze wszystkich sił, współmiernie do energii przekazywanej im z plaży okrzykami, modlitwami czy milczeniem.

Hugo poczuł, że mistrz zaciska dłonie na jego ramionach. Nie poskarżył się, że sprawia mu ból.

Dryfująca Santa Marta zaczepiła w tym czasie o niewielki pirs Świętego Damiana. Niektórzy skierowali na chwilę wzrok w tamtą stronę, ale potem znów skupili uwagę na barkach. Załoga jednej z nich zaczęła coś sygnalizować i choć ktoś padł na kolana, uznając to za dobry znak, większości to nie wystarczyło. A jeśli źle zinterpretowano sygnał? Lecz zaraz pojawiło się ich więcej, na wszystkich barkach, kilka ramion w górze, pięści zaciśnięte, jakby chciały walić w niebo. Nie ulegało wątpliwości: wracali. Wiosłowali w stronę plaży, na której zebranych połączyły śmiechy, uściski i łzy.

Hugo poczuł, że mistrz oddycha z ulgą, sam jednak nadal drżał. Nikt nie mógł nic zrobić dla jego ojca – tak mu powiedziano. Teraz wyobraził go sobie wzywającego pomocy z uniesionymi ramionami, jak przewoźnik do niedawna zanurzony w falach.

Stojący za nim Genueńczyk poklepał go czule po policzku.

– Morze jest wspaniałe, ale potrafi też być okrutne – powiedział cicho. – Być może to twój ojciec pomógł dziś, tam z dołu, temu człowiekowi.

TymczasemSanta Marta, miotana raz po raz falami, rozbijała się o skały pirsu.

– Takie są efekty, kiedy wbrew starym zasadom pozwala się na żeglowanie poza okresem od kwietnia do października – tłumaczył Arnau Hugonowi nazajutrz po katastrofie Santa Marty.

Szli w stronę dzielnicy La Ribera. Ludzie ze stoczni zbierali deski z roztrzaskanej galery, które woda wyrzucała na plażę, i stojąc na pirsie, próbowali ratować, co się da. Genueńczyk nie mógł tam pracować, dlatego i on, i Hugo mieli dzień wolny przed świętem Objawienia Pańskiego, wypadającym tym razem w niedzielę.

– Teraz galery są lepsze – wyjaśniał Arnau. – Mają więcej ławek i wioseł, są budowane z drewna i żelaza lepszej jakości, przez mistrzów, którzy dysponują większą wiedzą. Dzięki zdobytym doświadczeniom zrobiliśmy duże postępy w żeglowaniu i są już tacy, którzy ośmielają się rzucać wyzwanie zimie. Zapominają, że morze nie przebacza nierozważnym.

Wracali do kościoła Matki Boskiej Morskiej – Santa María del Mar – żeby zdeponować w skarbonie Garnuszka Wstydliwych Ubogich – instytucji dobroczynnej działającej przy świątyni – pieniądze zebrane po domach jako jałmużna. Garnuszek miał spore dochody, był właścicielem winnic, budynków, warsztatów, pobierał czynsze… Micer Arnau znajdował jednak upodobanie w zabieganiu o miłosierdzie bliźnich, do czego zarządcy Garnuszka byli zresztą zobligowani. Od kiedy zaczął wspierać bliskich Hugona i w imieniu parafii Matki Boskiej Morskiej łagodzić skutki ubóstwa, w jakie popadli po śmierci głowy rodziny, chłopak pomagał mu w zbieraniu datków dla potrzebujących. Hugo poznawał tych, którzy dawali, ale nie tych, którzy otrzymywali wsparcie.

– Dlaczego… – zaczął. Arnau zachęcił go przyjaznym gestem, by mówił dalej. – Dlaczego człowiek taki jak wy… zajmuje się żebraniem?

Arnau uśmiechnął się wyrozumiale, zanim odpowiedział.

– Proszenie o jałmużnę dla potrzebujących to wyróżnienie, łaska od Boga, nie powód do wstydu. Żadna z odwiedzonych przez nas osób nie dałaby nawet jednej monety komuś, komu nie mogłaby zaufać. Zarządcami Garnuszka muszą być barcelońscy notable, i to oni żebrzą na rzecz ubogich. Wiesz, co ci powiem? – Micer Arnau nie czekał, aż Hugo zaprzeczy, i ciągnął: – My, zarządcy, nie mamy obowiązku rozliczania się z tego, co robimy z pieniędzmi Garnuszka, nie tylko tymi zebranymi po domach, ale z całym majątkiem. Przed nikim, nawet przed archidiakonem kościoła Matki Boskiej Morskiej… Nawet przed samym biskupem! To zaufanie powinno obejmować wszystkich notabli. Nikt nie wie, której rodzinie pomogłem dzięki jałmużnie od bogobojnych ludzi.

Hugo towarzyszył micer Arnauowi podczas zbierania pieniędzy do dnia, gdy ten załatwił mu pracę w stoczni, u boku Genueńczyka, by nauczył się budowania statków i sam kiedyś został mistrzem szkutniczym. Jeszcze zanim chłopiec trafił do stoczni, Arnau ulokował jego młodszą siostrę Arsendę w klasztorze przy ulicy Jonqueres w charakterze służącej pewnej zakonnicy. Mniszka zgodziła się odziewać, żywić i kształcić dziewczynkę, uczynić z niej szanowaną kobietę, a po dziesięciu latach dać jej w posagu dwadzieścia funtów, by mogła wyjść za mąż. Taką podpisali umowę.

Radość, z jaką Hugo przyjął pracę w stoczni i wstąpił do fascynującego świata budowniczych statków – choć jego zadania ograniczały się do noszenia kuli Genueńczyka – została przyćmiona przez konsekwencje, jakie ta nowa funkcja miała dla jego stosunków z matką.

– Mam tam mieszkać? Spać? – zapytał ją wystraszony, kiedy powiedziała mu o jego nowym zajęciu. – Dlaczego nie mogę pracować, a potem wracać, żeby spać tutaj, w domu, jak dotąd?

– Bo ja tu już nie będę mieszkała – obwieściła Antonina łagodnie, jakby tylko w ten sposób mogła go przekonać.

Pokręcił głową.

– To nasz dom…

– Nie jestem w stanie za niego płacić – przerwała mu. – Ubogie wdowy z dziećmi są jak bezużyteczne staruszki, nie mamy żadnych szans w tym mieście. Powinieneś to wiedzieć.

– Ale micer Arnau…

Matka znowu mu przerwała:

– Micer Arnau znalazł mi pracę, za którą dostanę ubranie, łóżko, jedzenie i może jakieś pieniądze. Skoro twoja siostra jest w klasztorze, a ty w stoczni, co miałabym tu począć sama?

– Nie! – krzyknął Hugo, przywierając do niej całym ciałem.

Stocznie królewskie w Barcelonie znajdowały się nad samym morzem. Składała się na nie budowla o ośmiu nawach podtrzymywanych filarami i krytych dwuspadowymi dachami, za którą rozciągał się plac dostatecznie duży, by umożliwić konstruowanie wielkich galer. Dalej stała kolejna hala, również złożona z ośmiu naw, na tyle wysokich i jasnych, że można w nich było budować, naprawiać i trzymać katalońskie okręty. Wspaniałe dzieło rozpoczęte jeszcze za panowania króla Jakuba i kontynuowane pod patronatem Piotra Ceremonialnego wieńczyły cztery wieże, po jednej na każdym rogu całego kompleksu.

Obok hal, wież i basenów z wodą do moczenia drewna znajdowały się tu magazyny, w których gromadzono materiały i osprzęt przydatny na galerach: belki, narzędzia, wiosła, broń – kusze, strzały, lance, kosy, kolubryny, topory, dzbany z niegaszonym wapnem do oślepiania przeciwników atakujących podczas abordażu, inne z mydłem, na którym mieli się ślizgać żeglarze wroga, jeszcze inne ze smołą do wzniecania pożarów na ich statkach – podłużne tarcze, które umieszczano po bokach galery, żeby chronić wioślarzy w czasie walki, skóry, którymi pokrywano kadłub, żeby nieprzyjaciel nie mógł go podpalić, żagle, chorągwie, gwoździe, łańcuchy, kotwice, maszty, lampy i mnóstwo innych przedmiotów.

Zabudowania stoczni wznosiły się na krańcu Barcelony przeciwległym do miejsca, gdzie stały kościół Matki Boskiej Morskiej i klasztor Franciszkanów. Mnichów chroniły stare mury miasta, ale stocznie dopiero czekały na fortyfikacje, które nakazał zbudować Piotr IV. Dużo jeszcze brakowało do realizacji tego planu, tak jak brakowało pieniędzy potrzebnych do kontynuowania robót przy murach mających otoczyć nową dzielnicę El Raval.

Matka nie odprowadziła Hugona do stoczni.

– Jesteś już mężczyzną, synu. Pamiętaj o ojcu.

Pożegnała się wyprostowana, udając surowość. Wbrew sobie trzymała się w odległości dwóch kroków od syna i błagała niebiosa, by micer Arnau jak najszybciej go zabrał, żeby mogła ukryć przed chłopcem łzy. Arnau zrozumiał i lekko szturchnął Hugona w plecy.

– Będziesz ją widywał – tłumaczył chłopakowi, który szedł, cały czas oglądając się za siebie.

Po kilku dniach, kiedy Hugo przywykł już do nowego otoczenia, pobiegł do miasta, żeby zobaczyć się z matką. Micer Arnau wyjaśnił mu, że pracuje jako służąca w domu pewnego rękawicznika, na ulicy Canals, przy kanale nawadniającym na tyłach kościoła Matki Boskiej Morskiej.

– Skoro to jest twój syn, to niech cię stąd zabiera – zareagowała grubiańsko żona rękawicznika na nieśmiałe tłumaczenia Antoniny, gdy zaskoczyła ją, jak ściskała się z Hugonem w drzwiach. – Do niczego się nie nadajesz, znasz się tylko na rybach, na niczym więcej. Nigdy nie pracowałaś w bogatym domu. Ty…! – Wskazała palcem na chłopca. – Wynoś się stąd! – krzyknęła i czekała, świdrując go wzrokiem.

Chłopak usłuchał prośby wyrażonej w dziwnym spojrzeniu matki i odszedł, smutny z powodu bezsilności bijącej z jej oczu, do niedawna zawsze wesołych i pełnych nadziei. Antonina patrzyła, jak syn się oddala. Nie uszedł daleko, kiedy usłyszał, jak żona rękawicznika łaja jego matkę; głos kobiety odbijał się echem w uliczce mimo zamkniętych drzwi domu. Rozpłakał się.

Nadal przychodził na Canals w nadziei, że zobaczy matkę. Za drugim razem stanął w pobliżu domu, ale nie miał gdzie się schować w uliczce ze stłoczonymi budynkami.

– Co tu robisz, smarkaczu?! – wrzasnęła na niego jakaś kobieta z okna na piętrze. – Zamierzasz coś ukraść? Wynocha!

Oddalił się szybkim krokiem ze strachu, że krzyki wywabią z domu żonę rękawicznika i matce znów się oberwie.

Od tamtego czasu tylko przechadzał się po ulicy Canals, jakby dokądś szedł albo skądś wracał; zatrzymywał się na tak długo, jak to było możliwe, przed domem rękawicznika i nucił melodię, którą zawsze gwizdał ojciec. Nigdy nie udało mu się jednak zobaczyć matki.

Odchodził, pocieszony myślą, że spotka ją w niedzielę na mszy, i szedł do dzielnicy La Ribera, by znaleźć micerArnaua w kościele Matki Boskiej Morskiej albo w jego domu wciśniętym między inne zajmowane przez ludzi morza, albo w kantorze, do którego starzec zaglądał coraz rzadziej, bo pozostawił zarządzanie swoim pracownikom. Jeśli go tam nie było, szukał na ulicach. Zazwyczaj znajdował go w którymś z tych miejsc. Mieszkańcy La Ribery dobrze znali Arnaua Estanyola, większość z nich go ceniła. Wystarczyło o niego zapytać, w piekarni przy ulicy Ample, w jatce przy ulicy Mar, w jednym z dwóch sklepów rybnych albo w zakładzie serowarskim.

W tym czasie dowiedział się, że micer Arnau ma żonę imieniem Mar – „córka bastaixa”, mówił o niej starzec z dumą – a także syna Bernata, trochę starszego od Hugona.

– Masz dwanaście lat? – zapytał Arnau, kiedy Hugo kolejny raz podał mu swój wiek. – Bernat skończył szesnaście. Teraz jest w konsulacie w Aleksandrii, uczy się handlu i żeglarstwa. Myślę, że niedługo wróci do domu. Ja już nie chcę się zajmować interesami. Jestem stary!

– Nie mówcie tak…

– Nie dyskutuj – przerwał mu Arnau.

Chłopiec nie dyskutował, przytaknął i dalej szedł przy starcu, który opierał się na jego ramieniu. Lubił, kiedy micer Arnau to robił. Gdy mijający ich ludzie okazywali im szacunek, czuł, że jest ważny, bawiło go nawet odpowiadanie na powitania. Czasami robił to tak przesadnie, że przy ukłonie tracił równowagę.

– Przed nikim nie należy zginać karku – doradził mu któregoś dnia Arnau.

Hugo nie odpowiedział. Arnau czekał, bo znał go na tyle dobrze, by wiedzieć, że się odezwie.

– Wy możecie się nie kłaniać, bo jesteście szanowanym człowiekiem. Ale ja…

– Jeśli udało mi się zostać szanowanym człowiekiem, to może właśnie dlatego, że nigdy przed nikim nie zginałem karku.

Tym razem Hugo nie odpowiedział, ale Arnau już nie zwracał na niego uwagi; wrócił myślami do dnia, w którym przeszedł na kolanach salon w domu Puigów i ucałował stopy Margaridy. Puigowie, krewni Estanyolów, wynoszący się nad innych bogacze, upokorzyli Arnaua i jego ojca, Bernata, który z ich winy skończył na szubienicy, powieszony na placu Blat jak zwykły przestępca. Margarida darzyła go ślepą nienawiścią. Już na samą myśl o tej kobiecie po plecach Arnaua przebiegał dreszcz. Od tamtej pory nigdy o nich nie słyszał.

Tamtego styczniowego dnia 1387 roku, kiedy dochodzili do kościoła Matki Boskiej Morskiej, widok jakiegoś ubogiego człowieka, zapewne żeglarza, który złożył im przesadnie głęboki ukłon, przypomniał Hugonowi radę, jakiej udzielił mu Arnau. Uśmiechnął się. „Przed nikim nie należy zginać karku”. Ileż to zniewag i kopniaków zaliczył wyłącznie dlatego, że poszedł za tą radą! Ale micer Arnau miał rację: po każdej bójce chłopcy ze stoczni okazywali mu coraz większy respekt, nawet jeśli oberwał, jak to najczęściej bywało, kiedy stawiał się starszym od siebie.

Przechodzili przez plac Llulla, na tyłach placu Born i kościoła Matki Boskiej Morskiej, gdy w oddali rozległ się dźwięk dzwonów. Arnau przystanął, jak wielu innych. Nie było to bicie na alarm.

– Obwieszczają śmierć – szepnął starzec z przymkniętymi oczami. – Umarł król Piotr.

Ledwie wypowiedział te słowa, ogłuszył ich dźwięk dzwonów kościoła Matki Boskiej Morskiej. Potem odezwały się te od Świętych Justa i Pastora, od Świętej Klary i z klasztoru franciszkanów… Po chwili dzwoniły zmarłemu wszystkie dzwony w Barcelonie i okolicach.

– Król…! – potwierdzały okrzyki na ulicach. – Umarł król!

Hugo zauważył niepokój na twarzy micer Arnaua. Starzec utkwił zmęczone szkliste spojrzenie w jakimś punkcie u wjazdu na plac Born. Chłopiec źle zinterpretował jego smutek.

– Poważaliście króla Piotra? – spytał.

Arnau skrzywił się i zaprzeczył ruchem głowy. Ożenił mnie ze żmiją, swoją wychowanką, bardzo złą kobietą, mógłby odpowiedzieć.

– A jego syna? – wypytywał go dalej chłopiec.

– Księcia Jana?

Doprowadził do śmierci jednego z najlepszych ludzi na tym świecie, chciał powiedzieć Arnau. Przypomniał sobie płonącego na stosie Hasdaia. Człowieka, który uratował mu życie po tym, jak on uratował życie jego dzieci. Żyda, który go przygarnął i dzięki któremu stał się bogaty. Upłynęło już tyle lat…

– To zły człowiek – odparł.

Niesłusznie skazał trzech prawych mężczyzn, którzy poświęcili się dla swoich bliskich i dla wspólnoty, dodał w duchu.

Westchnął i mocno wsparł się na Hugonie.

– Wracajmy do domu – poprosił, widząc zamieszanie spowodowane biciem dzwonów. Ludzie krzyczeli i biegali w tę i we w tę. – Obawiam się, że przez kilka najbliższych dni, może tygodni, Barcelona będzie przeżywać ciężkie chwile.

– Dlaczego? – zapytał Hugo, czując na ramieniu ciężar starca. Wyprostował się w oczekiwaniu na odpowiedź, ale jej nie otrzymał. – Dlaczego mówicie, że będziemy przeżywać trudne chwile? – powtórzył kilka kroków dalej.

– Parę dni temu królowa Sybilla uciekła z pałacu wraz z krewnymi i dworem – wyjaśnił Arnau. – Kiedy nabrała pewności, że jej mąż umrze…

– Opuściła króla? – zdziwił się chłopiec.

– Nie przerywaj – upomniał go starzec. – Uciekła, bo boi się zemsty księcia… nowego króla Jana – poprawił się. – Królowa nigdy nie miała krzty szacunku dla pasierba, a ten obwiniał ją o wszystkie swoje nieszczęścia, o izolowanie go od ojca, o jego wrogi stosunek. W zeszłym roku król Piotr pozbawił go tytułu i honorów należnych królewskiemu namiestnikowi, a to wielkie upokorzenie dla następcy tronu. Na pewno zechce się zemścić, będą represje.

Dzień po śmierci Piotra IV wierni pogrążyli się w żałobie, żałobą okrył się też cały Kościół. Zapanowało ogólne przygnębienie. Hugo słuchał niedzielnej mszy razem z matką. Były to jedyne chwile swobody, na jakie pozwalał Antoninie rękawicznik z ulicy Canals. Chłopiec zobaczył micer Arnaua, który stał w tłumie, zgarbiony, lecz stał, jak oni, jak malutcy. Hugo spojrzał na Najświętszą Panienkę. Micer Arnau twierdził, że się uśmiecha. On tego nie widział, lecz starzec obstawał przy swoim, więc chodzili do kościoła o różnych porach, żeby modlić się i patrzeć na figurkę.

Do Hugona Matka Boska Morska nigdy się nie uśmiechała, ale nie przeszkadzało mu to w zanoszeniu do niej modlitw i proszeniu jej o wstawiennictwo: za matkę, żeby odeszła od rękawicznika, była szczęśliwa, znowu się śmiała i kochała go jak dawniej; żeby mogli zamieszkać razem z Arsendą. Modlił się za ojca, modlił się o zdrowie dla micer Arnaua i wolność dla Genueńczyka. Wolność… Zawahał się. Jeśli go uwolnią, wróci do Genui i nie wyszkoli mnie na mistrza szkutniczego, pomyślał, walcząc z wyrzutami sumienia. Mimo to wstaw się za nim, Pani, by odzyskał wolność, zdecydował się wreszcie.

Kiedy długa msza dobiegła końca, Hugo i Antonina nie przeznaczyli tym razem chwili, jaką dla siebie mieli, na rozmowę i uściski, ich uwagę pochłonęły bowiem plotki. Na placu, gdzie wznosiła się wspaniała fasada kościoła z płaskorzeźbami z brązu upamiętniającymi bastaixos, którzy pomagali w budowie świątyni, Hugo znowu dostrzegł micer Arnaua, nie zdołał jednak do niego podejść. Ludzie spragnieni nowin otaczali jego i innych notabli, którzy zamiast udać się do katedry, przyszli do kościoła Matki Boskiej Morskiej i teraz znaleźli się w centrum zainteresowania parafian.

Dowiedział się, że królowa Sybilla, która uciekła do zamku Sant Martí Sarroca, dwa dni drogi od Barcelony, negocjuje warunki poddania siebie i swoich ludzi infantowi Marcinowi, bratu króla Jana. Usłyszeli również, że nowy monarcha przebywa w Gironie i choć jest bardzo chory, to podobno kiedy tylko otrzymał wiadomość o śmierci ojca, wyruszył do Barcelony. Ludzie rozprawiali, snuli rozmaite domysły. Hugo pilnie nadstawiał ucha.

– Synku! – zawołała go Antonina. – Muszę…

Nie skończyła zdania, bo Hugo, nie zważając na plotki, objął ją i wtulił głowę w jej piersi.

– Muszę iść – przypomniała mu, uciekając wzrokiem przed lubieżnymi spojrzeniami niektórych mężczyzn.

Wielu mieszkańców La Ribery znało sytuację, w jakiej Antonina znalazła się po śmierci męża. Mało kto dostrzegał jej podkrążone oczy, zmarszczki, które zaczęły żłobić jej twarz, zaczerwienione dłonie. Nadal była piękną, niezwykle zmysłową kobietą.

Delikatnie uwolniła się z objęć syna, kucnęła przed nim i łagodnie ujęła w dłonie jego twarz.

– Spotkamy się w następną niedzielę. Nie płacz – próbowała mu dodać otuchy, widząc, jak wygina mu się dolna warga i drży broda. – Bądź silny i dużo pracuj.

Patrzył przez chwilę na tłum, w którym zniknęła, jakby czekał, aż znowu ją zobaczy. W końcu zacisnął usta i ponownie skierował wzrok w miejsce, gdzie otoczony ludźmi stał micer Arnau. Zdał sobie sprawę, że ma ściśnięte gardło i wilgotne oczy. Postanowił odejść. Jutro się z nim zobaczę, pomyślał.

Ale tak się nie stało. Następnego dnia kilkakrotnie uwalniał się od nauk i kuli Genueńczyka i szukał micer Arnaua, nie mógł go jednak znaleźć.

– Nie ma go, chłopcze – powiedziała służąca Juana.

Nikt nie potrafił udzielić mu żadnej informacji.

– Jest na spotkaniu Rady Stu4 – oznajmiła Mar, powiadomiona przez służącą o wizycie Hugona.

– Dziękuję, pani – odparł onieśmielony. – Kiedy wróci…

– Nie martw się, wie, że tu byłeś. Powiedziałyśmy mu. Mówił, żebym cię przeprosiła. Bardzo cię ceni, ale nastały ciężkie czasy – usprawiedliwiała się, powtarzając słowa męża.

Hugo zdawał sobie sprawę, że dla Barcelony i całej Katalonii rzeczywiście nastały ciężkie czasy. Słyszał o tym w stoczniach, gdzie prace uległy spowolnieniu, bo majstrowie i czeladnicy zajmowali się głównie komentowaniem pogłosek.

– Już jest w Barcelonie – obwieścił któregoś dnia jeden z traczy, mając na myśli króla Jana.

– Ale ciężko zachorował! – wykrzyknął inny.

– Mówią, że królowa Sybilla rzuciła na niego urok. Dlatego tak ciężko choruje.

– Królową uwięziono.

– Jej dwór również. I doradców króla Piotra. Wszystkich uwięziono.

– Poddają ich torturom – dobiegł głos od strony palenisk pełnych rozżarzonych węgli, gdzie parą wodną zmiękczano deski, by dały się wygiąć.

– Niemożliwe! – wykrzyknął ktoś. – Prawo tego zabrania. Najpierw muszą ich osądzić.

A jednak tak właśnie było. Kilka dni później paru majstrów potwierdziło, że król Jan i jego ministrowie mimo sprzeciwu sędziów i rajców miejskich wydali polecenie, by zatrzymanych poddano torturom. Komentarze ucichły. W olbrzymich halach stoczni znowu rozbrzmiewały odgłosy pił, siekier i młotów, ale nie był to żwawy rytm, do jakiego wszyscy przywykli.

– Nie powinniśmy na to pozwalać! – zawołał ktoś, przerywając milczenie.

Hugo zacisnął z całej siły palce na kuli Genueńczyka, jakby w ten sposób chciał się przyłączyć do narastającego buntu.

– Król musi przestrzegać praw! – dobiegł głos z innej strony.

Nikt jednak nie ośmielił się nic zrobić.

Królową Sybillę torturowano do czasu, aż wycieńczona i zastraszona oddała królowi Janowi wszystkie ziemie, zamki i inne należące do niej dobra. Monarcha ułaskawił żonę ojca i jej brata, Bernarda z Fortiá, a także hrabiego Pallars, nie przerwał jednak procesów przeciwko pozostałym zatrzymanym.

I jakby chcąc jeszcze bardziej zastraszyć notabli, rajców, sędziów i zwykłych ludzi, nakazał, by ścięto publicznie Berenguera z Abelli, ministra króla Piotra, oraz Bartolomé z Limes, jednego z rycerzy, którzy uciekli z królową.

Barcelona nadal nie burzyła się przeciwko nowemu królowi. Miasto żyło zastraszone. Hugo przekonał się o tym na placu Palau, szerokiej esplanadzie między plażą, giełdą towarową i składem pszenicy, dokąd docierał szum morza na przekór apatii setek barcelończyków zgromadzonych, by obejrzeć ścięcie dwóch mężczyzn, których jedyną winą była lojalność wobec swojego monarchy. Hugo szukał Arnaua w tłumie ludzi zebranych wokół szafotu, wysokiego drewnianego podium z pniem katowskim na poczesnym miejscu, które otaczali teraz żołnierze króla Jana. Nie znalazł go, ale wiedział, że tam jest. Zobaczył za to rajców miejskich; byli poważni, ubrani na czarno, podobnie jak członkowie Rady Stu, cechmistrzowie poszczególnych bractw, kapłani, proboszczowie i prepozyci… Wielu stało w milczeniu, inni rozmawiali ściszonymi głosami. Większość spuściła wzrok, jakby czuli się winni i bali się, że ktoś ich oskarży.

Hugo przecisnął się między zebranymi. Nie napotkał przeszkód jak podczas innych egzekucji, kiedy gapie tłoczyli się i popychali, żeby stanąć jak najbliżej straceńca. Skazańców nie powitały krzyki i wyzwiska, jak to było w zwyczaju. Chłopiec znalazł się niespodziewanie w pierwszym rzędzie. Zebrani wokół szafotu cofali się, w miarę jak orszak wchodził na podium. Jakaś kobieta chwyciła Hugona za ramiona i ustawiła przed sobą niczym tarczę, lecz uwolnił się z jej rąk. W tym czasie ksiądz czynił w powietrzu znak krzyża przed obliczem mężczyzny, który zachował pełną godności wyniosłość, choć jego wykwintne szaty były brudne i podarte. Na podium za oskarżonymi, zwróceni twarzą do publiczności, stali w szeregu strażnicy i kilku nowych ministrów, którzy podjęli się rządzenia królestwem.

Herold odczytał zarzuty. Ludzie słuchali tych kłamstw coraz bardziej wystraszeni. Egzekucja odbyła się szybko i sprawnie. Zakrwawiona głowa Berenguera z Abelli spadła do worka, podczas gdy jego nogi jeszcze przez kilka sekund wierzgały w konwulsjach na oczach wstrząśniętych widzów. Dopiero wtedy Hugo zobaczył Arnaua. Stał po przeciwnej stronie, daleko od niego.

– Micer Arnau…

Powiedział to do siebie, ale te dwa słowa zadźwięczały donośnie w przerażającej ciszy będącej odpowiedzią na śmierć barcelońskiego szlachcica. Chłopiec podskoczył zdumiony, wyglądało jednak na to, że nikt nie zwrócił na niego uwagi. Ksiądz był teraz zajęty rycerzem; w tym czasie wynoszono ciało i głowę Berenguera z Abelli. Hugo minął szafot, przecinając pustą przestrzeń między szpalerem widzów i żołnierzami, żeby podejść do Arnaua. Chciał mu coś powiedzieć, ale zauważył, że starzec stoi nieruchomo, ze wzrokiem wbitym w jednego z wielmożów, którzy towarzyszyli nowym ministrom.

– Micer Arnau…

Nie dostał odpowiedzi.

Herold odczytywał zarzuty wobec rycerza Bartolomé z Limes.

Hugo odwrócił się w stronę, w którą spoglądał starzec. Od razu ją dostrzegł. Zgrzybiała starucha otwierała szeroko usta, chwytając powietrze, którego zdawało się jej brakować, i bezskutecznie próbowała unieść się w lektyce trzymanej przez służących, nagle zaniepokojonych pobudzeniem swej pani.

Dreszcz przeszedł Hugonowi po plecach, kiedy dostrzegł złość malującą się na jej wykrzywionej twarzy. Cofnął się o krok i wpadł na Arnaua. Wyczuł, że starzec jest spięty.

Incydent z kobietą w lektyce opóźnił egzekucję. Herold zakończył odczytywanie zarzutów. Ktoś przybliżył ucho do suchych, zsiniałych warg staruszki i powiódł wzrokiem za kościstym palcem, który celował w Arnaua. Ten ktoś podszedł następnie do podium i gestem ręki przywołał kierującego egzekucją ministra, starszego szlachcica z gęstą czarną brodą, wysokiego i krzepkiego, odzianego w bogaty strój z czerwonego jedwabiu i obwieszonego złotem.

– Co się dzieje? – zapytał Hugo micer Arnaua, nie odwracając się do niego, wpatrzony w ministra, który przykucnął na brzegu podwyższenia.

Starzec nadal nie odpowiadał.

Minister wyprostował się. On również wbił wzrok w Arnaua, podobnie jak wielu zebranych. Nakazał kontynuować egzekucję. Rycerz z Limes padł na kolana przed pniem z taką samą godnością jak jego poprzednik. Tłum – także i Hugo – znów skupił uwagę na kacie i toporze wzniesionym nad szyją skazańca. Tylko Arnau widział, jak minister wzywa dyskretnie jednego z dowódców i przekazuje mu jakąś informację.

– Margarida Puig – szepnął starzec.

Patrzył na mężczyznę zbliżającego się z grupką gwardzistów. Wydobyli miecze z pochew, podnieceni, jakby mieli natrzeć na niezwyciężonego bohatera. Nie ulegało wątpliwości, że staruchę utrzymywała przy życiu nienawiść.

Głowa rycerza sturlała się do worka. W tym czasie gwardziści z uniesionymi mieczami przepychali się przez tłum gapiów. Kilka kobiet zaczęło krzyczeć. Nikt nie stawiał oporu.

– Biegnij do domu i powiedz mojej żonie, że wrócili Puigowie i że zabierają mnie do więzienia – poprosił starzec, potrząsając Hugonem, by odwrócić jego uwagę od szafotu. – Niech szuka pomocy.

– Jak to?

– I niech bardzo uważa…! – krzyknął jeszcze.

Hugo pokręcił głową. Nic z tego nie rozumiał.

– Idź… – Arnau nie zdążył powtórzyć polecenia. Gwardziści rzucili się na niego i choć ten bezbronny człowiek nie uczynił niczego, by ich powstrzymać, dostał kilka ciosów, które na moment go oszołomiły.

Chłopiec z przerażeniem i niedowierzaniem patrzył, jak okładają staruszka. Nikt nie reagował! Ludzie się rozstąpili, robiąc im miejsce. Hugo zrozumiał, że nikt nie ma zamiaru wystąpić w obronie micer Arnaua, więc sam rzucił się na najbliżej stojącego gwardzistę.

– Puśćcie go! – wrzasnął.

– Nie! – próbował go powstrzymać Arnau.

Hugo zdołał jednak zaskoczyć nieprzygotowanego na atak mężczyznę, tak że ten zachwiał się i upadł na ziemię.

– Dlaczego nim poniewieracie?! – wyrzucił z siebie wściekły chłopiec. Próbował zmobilizować otaczających ich barcelończyków, którzy trzymali się w bezpiecznej odległości. – Pozwolicie na to?! – krzyknął, zanim stawił czoła następnemu gwardziście.

– Hugonie… – próbował przeszkodzić mu starzec.

– Chłopcze, nie…! – dobiegł z tłumu czyjś krzyk.

Ciąg dalszy zdania zawisł w powietrzu. Straszliwy cios w plecy zadany mieczem na płask przez jednego z gwardzistów rzucił chłopca pod nogi innego, który poczęstował go kopniakiem w brzuch.

– To tylko dziecko! – zaprotestowała jedna z kobiet. – Na tym ma polegać waleczność wojsk króla Jana?

Jeden z gwardzistów wykonał gest, jakby chciał się na nią zamachnąć, ale dowódca powstrzymał go i kazał mu zaprowadzić Arnaua na szafot. Starzec zdołał jeszcze odwrócić głowę i zobaczyć, że protestująca kobieta klęka przy Hugonie, który leżał na ziemi zwinięty w kłębek, trzymając się rękami za brzuch. Jego twarz i zduszone jęki świadczyły o tym, jak bardzo cierpi.

– Arnau Estanyol! – wykrzyknął szlachcic w czerwieni i złocie, kiedy dowódca wepchnął starca na podwyższenie. – Zdrajca królestwa!

Dwaj rajcy miejscy, którzy podeszli do szafotu zaintrygowani zatrzymaniem człowieka tak znanego i szanowanego w całej Barcelonie, znieruchomieli, słysząc oskarżenie. Scena ta przyciągnęła uwagę gapiów, którzy już zaczynali się rozchodzić.

– Kto tak twierdzi? – zapytał mimo wszystko donośnym głosem jeden z nich, członek Rady Stu, starszy wiekiem farbiarz, odznaczający się wielkim brzuchem i równie wielkim tupetem.

Rajcy – możni i kupcy – spiorunowali wzrokiem swojego towarzysza za ton, jakim się odezwał. Przed chwilą z czystej zemsty ścięto dwóch szlachetnie urodzonych; królową Sybillę torturowano bez sądu; pozostali ministrowie króla Piotra i dworzanie wdowy stanęli przed trybunałem, ich życie zależało od kaprysu chorego monarchy, który twierdził, że rzucono na niego urok… Tymczasem ten pyszałkowaty farbiarz śmie się spierać z nowymi urzędnikami!

Na odpowiedź nie trzeba było długo czekać.

– Tak twierdzi król Jan! – oświadczył szlachcic stojący na szafocie. – I to w jego imieniu przemawiam ja, Genís Puig, hrabia Navarcles, kapitan generalny wojsk królewskich.

Farbiarz spuścił wielką głowę.

– Arnau Estanyol! – powtórzył szlachcic. – Złodziej i lichwiarz! Heretyk! Zbiegł spod władzy Świętej Inkwizycji! Zdradził króla! Zdradził Katalonię!

Złość, z jaką wykrzyczał oskarżenie o zdradę, sprawiła, że barcelończycy odsunęli się od podwyższenia. Wielu zadawało sobie pytanie, czy to możliwe. Hrabia nie miał prawa tego robić.

– Skazuję cię na śmierć przez ścięcie! Wszystkie twoje dobra zostają skonfiskowane.

Rozległ się pomruk dezaprobaty. Hrabia Navarcles rozkazał gwardzistom broniącym dostępu do szafotu, by obnażyli miecze.

– Bydlak! – Hugo znowu znalazł się na ziemi niczyjej, pomiędzy ciżbą a gwardzistami. – Parszywy pies!

Do krzyków chłopca dołączył nieoczekiwanie przenikliwy niezrozumiały skowyt kobiety, która torowała sobie drogę w tłumie. Była to Mar; ktoś musiał jej donieść o tym, co się wydarzyło.

– Zatrzymać ją! – rozkazał dowódca.

Na widok wzburzonej, krzyczącej i wyrywającej się z rąk gwardzistów małżonki Arnau pierwszy raz spróbował stawić opór swoim prześladowcom. Genís Puig osobiście, z odrazą, jakby miał do czynienia ze zwierzęciem, wymierzył mu mocny policzek, który powalił starca na ziemię. Kilku możnych zareagowało śmiechem.

– Kanalia! – wrzasnął Hugo, tym razem w stronę staruchy w lektyce. Uśmiechała się bezzębnymi zaślinionymi ustami, widząc Arnaua leżącego na deskach podwyższenia.

– Uciszcie tego narwańca! – rozkazał dowódca. – Bo jak nie, to…

Wyzwiska, jakimi Hugo obrzucił tę, którą uważał za sprawczynię zatrzymania Arnaua, uniemożliwiły dokończenie groźby.

– Łajdaczka! Potwór! Podłe truchło!

– Jak śmiesz!

Spośród możnych wyłonił się niespodziewanie jakiś szlachetnie urodzony młodzieniec, niespełna dwudziestoletni postawny blondyn odziany w niebieski kaftan z jedwabnego adamaszku z kołnierzem obszytym futrem, w nogawicach i butach z miękkiej skóry ze srebrną sprzączką, przepasany szarfą, z mieczem u pasa. Podszedł do Hugona, nawet nie kładąc dłoni na rękojeści. Na jego niemal niezauważalny znak sługa i jeden z gwardzistów rzucili się na chłopaka i zaczęli okładać go kijami.

– Na kolana! – zażądał młodzieniec, kiedy skończyli.

Sługa zmusił sponiewieranego Hugona do klęknięcia i chwycił go za włosy, by trzymał prosto głowę. Po twarzy chłopca spływała krew.

– Proś o wybaczenie – zażądał szlachcic.

Hugonowi wydawało się, że za niebieskawą plamą, którą miał przed sobą, dostrzega przymkniętymi z powodu opuchlizny oczami rozmazaną postać Arnaua na szafocie. Zachęcał go do dalszego oporu? Splunął. Śliną i krwią.

Młody szlachcic chwycił za miecz.

– Dość!

Rozkaz padł z ust Margaridy Puig. Hrabia Navarcles zrozumiał względy, którymi kierowała się jego ciotka. Ten mały obdartus miałby pomieszać im szyki i przeszkodzić w zemście, którą umożliwiło szczęśliwe zrządzenie losu? A jeśli tłum powstanie przeciw nim z powodu chłopaka? Arnau należał do miejscowych notabli, jego egzekucja musiała się odbyć natychmiast. Jeśli wtrącą się rajcy, wszystko przepadnie, a przecież całe lata czekali na ten moment. Nieważne, co powie król – znajdą argumenty, żeby go przekonać.

– Puścić go! – rozkazał hrabia. – Nie słyszałeś? – powtórzył, widząc, że jego bratanek wykonał ruch, jakby chciał dobyć miecza.

– Następnym razem nie będziesz miał tyle szczęścia, słowo Rogera Puiga – zagroził młody szlachcic, po czym ostentacyjnie rozwarł dłoń i miecz wsunął się z powrotem do pochwy.

Kiedy odszedł, dwóch bastaixos podbiegło do Hugona, żeby go podnieść. Chcieli go zabrać, ale chłopak stawił opór.

– Arnau – wybełkotał.

Zrozumieli. Stanęli z nim w pierwszym rzędzie, trzymając go pod pachy. Nie zobaczył Arnaua. Nie udało mu się otworzyć oczu ani obetrzeć krwi, która pokrywała mu twarz i przesłaniała mgłą to, co mógłby ujrzeć, wyostrzył jednak pozostałe zmysły. Usłyszał świst i uderzenie w pień, jakby wiotka szyja starca była jedwabną nicią rozciągniętą na drodze topora. Słyszał ciszę, wyczuł woń ludzkiego strachu zmieszaną z dobiegającym od strony morza zapachem słonego powietrza. Czuł drżenie bastaixos, słyszał ich przerywany oddech. Rozdzierający krzyk Mar uniósł się do nieba. Zakręciło mu się w głowie, było to jednak niemal przyjemne odczucie w porównaniu z cierpieniem spowodowanym odniesionymi ranami. Odpłynął.

2

Uśmiech malujący się na okrągłym obliczu Juana Nawarczyka w najmniejszym stopniu nie złagodził bólu, jaki Hugo poczuł po przebudzeniu. Poruszył ręką i usłyszał swój jęk, jakby wydał go z siebie ktoś inny.

– Nie powinieneś się ruszać – poradził mu Nawarczyk. – Masz przed sobą kilka ciężkich dni, ale żyd mówi, że kości są całe. Miałeś szczęście.

Hugo uświadomił sobie swoją sytuację: bandaże unieruchomiły mu nogę i rękę, inny, przewiązany w poprzek twarzy, zakrywał mu oko. Przypomniał sobie szafot, egzekucję…

– Micer…?

Z powodu palącej suchości w gardle nie był w stanie powiedzieć nic więcej.

Nawarczyk podsunął mu do ust kubek z wodą i spróbował go ostrożnie napoić. Nie wyszło mu, denerwował się na myśl o tym, że będzie musiał wytłumaczyć chłopakowi, co stało się z jego przyjacielem.

– Micer Arnau? – odezwał się Hugo, pokasłując.

Mężczyzna nie miał ochoty odpowiadać; pogładził chłopaka po brudnych włosach. Hugo nie chciał przyjąć wody, starał się zaciskać usta. Tylko drżenie brody wskazywało na dodatkowe cierpienie, które nakładało się na ból spowodowany ranami.

Był tu tylko raz, pierwszego dnia pracy w stoczni, kiedy Arnau przedstawił go Nawarczykowi. Rozpoznał ten dom. Powinien w nim mieszkać zarządca stoczni, ten jednak posiadał okazałą kamienicę przy placu Świętego Jakuba, więc zajmował go jego pomocnik. Stocznia była olbrzymia, natomiast dom malutki, parterowy, podobnie jak okoliczne składy i sklepy, złożony z dwóch izb i pomieszczenia przeznaczonego na kuchnię i jadalnię. Mieszkali tu Nawarczyk z żoną i dwiema małymi córkami, a do tego dwa psy, które wypuszczali na noc, żeby pilnowały obejścia.

Hugo dochodził do siebie w kącie jadalni, na sienniku ułożonym na pryczy, którą zbili dla niego stoczniowi cieśle. Podczas rekonwalescencji mógł przypatrywać się córkom Nawarczyka; urodziwe dziewczynki biegały po całym domu, nie zbliżały się jednak do miejsca, w którym leżał. Niejednokrotnie przyłapywał je na tym, że szepczą między sobą, zerkając na niego kątem oka. Nurtowało go, czy zabroniono im się do niego odzywać. Doglądała go ich matka, żona Nawarczyka, w nielicznych wolnych chwilach, kiedy mogła mu poświęcić trochę czasu.

Jedynym zajęciem Hugona było głaskanie po łbach psów, które zwykle przy nim siedziały. Kiedy odsuwał rękę i owładnięty poczuciem winy, zaciskał mocno usta, któryś z nich natychmiast kładł pysk na pryczy i skomlał, jakby dzielił targającą chłopakiem udrękę. Dlaczego wykrzyknąłem imię micer Arnaua przy szafocie? – zadawał sobie pytanie. Gdybym tego nie zrobił, wciąż by żył. Liźnięcia psów po twarzy łagodziły jego żal. Znali się dobrze. Z matką i micer Arnauem widywał się za dnia, ale żeby spotykać się z siostrą, musiał przezwyciężyć strach i zaprzyjaźnić się z tymi zwierzętami, by nocą, po pracy, pozwalały mu przeskakiwać przez ogrodzenie stoczniowego dziedzińca. Kosztem części swojego wiktu, ochłap po ochłapie, zdołał się zbratać z psami. Z czasem jedzenie zastąpiły pieszczoty i zabawa. Psy nigdy go nie zdradziły.

Niektórzy z chłopców noszących kule za genueńskimi więźniami chcieli odwiedzić Hugona, zafascynowani ubarwionymi opowieściami o jego zachowaniu przy szafocie, ale żona Nawarczyka bez ceregieli zatrzaskiwała im przed nosem drzwi. Nie mógł się cieszyć obecnością rówieśników, którzy liczyli, że opowie im, jak rzucił wyzwanie temu ubranemu na niebiesko szlachcicowi, za to zaskakująco często odwiedzał go Genueńczyk.

– Nikt nie nosi kuli tak dobrze jak ty – powiedział z charakterystycznym włoskim akcentem podczas pierwszej wizyty. Tłumaczył się, jakby nie miał prawa go odwiedzać. – Z innymi nie da się pracować.

Mistrz kładł kulę na podłodze, siadał przy chłopaku na krześle i po obejrzeniu jego ran i wyrażeniu radości z powodu postępów w gojeniu – choć nawet nie pytał Hugona o samopoczucie – z uporem udzielał mu dalszych lekcji.

– Kiedy wrócę do ojczyzny, co, mam nadzieję, nastąpi niedługo, nie będziesz miał już możliwości nauczyć się tego, co chcę ci przekazać. Katalońscy mistrzowie nie umywają się do tych z Genui! – Podniósł zaciśniętą pięść i wymachując nią zadzierzyście, dodał: – Jak myślisz, dlaczego twój król nas tu zatrzymuje?

Podczas swoich wizyt Genueńczyk opowiadał chłopakowi o różnych rodzajach drewna.

– To z dębów szypułkowych i ostrolistnych jest najbardziej wytrzymałe, najlepsze do budowy części narażonych na największe przeciążenie, jak kadłub statku, kil, rumple… Z topoli i sosny robi się deski, takielunek, reje…

Potem wyjaśnił mu, jak je odróżniać, jak ich używać i jak je obrabiać, jak ciąć, a co najważniejsze, kiedy to robić.

– Drzewa muszą być ścinane podczas odpowiedniej fazy księżyca – pouczał. – Liściaste podczas księżyca malejącego, iglaste podczas nowiu.

W tych momentach Hugo nie tylko zapominał o losie micer Arnaua i o swoich ranach, ale puszczał wodze fantazji; wyobrażał sobie, że jest wybitnym szkutnikiem i cieszy się szacunkiem jak Genueńczyk, poważany mimo żelaznej kuli u nogi. Marzył, żeby mieszkać w porządnym domu, założyć rodzinę, żeby witano go na ulicy, żeby mieć pieniądze i pomóc matce. Przede wszystkim o tym, by zwrócić jej wolność i uśmiech, którego ją pozbawiono. Tak bardzo chciałby móc pójść do tamtego domu przy ulicy Canals, wyważyć drzwi i zabrać matkę, nie zważając na krzyki rękawicznika i jego żony!

Pragnął wreszcie wstać z łóżka i wrócić do pracy, a tymczasem słuchał opowieści mistrza o duszku, który zawsze towarzyszy szkutnikom przy budowie statków.

– Piccin, piccin, piccin – powiedział Genueńczyk, podnosząc do oczu środkowy palec i kciuk, jakby chciał dostrzec trzymane między nimi ziarnko piasku.

– Duszek? – zainteresował się Hugo i usiadł na pryczy.

– Otóż to, duszek, którego nikt nie może zobaczyć. Jeśli jest w dobrym humorze i jeśli się go nie drażni, statek będzie dobrze pływał. Jeśli się jednak rozzłości…

– A co go może rozzłościć?

– Myślę, że ślamazarność. – Genueńczyk ściszył głos, jakby wyjawiał jakiś sekret. – Jestem jednak pewien, że najbardziej rozjuszają go zarozumiali majstrowie, którzy lekceważą swoje rzemiosło i niebezpieczeństwa morza.

Nocami, kiedy psy pilnowały stoczni i nikt mu nie towarzyszył, a chrapanie Nawarczyka groziło zburzeniem wielkich wznoszących się ku niebu kolumn, Hugo wracał myślami do micer Arnaua. Zastanawiał się, kim był szlachcic, który oskarżył starca o zdradę i kazał go stracić, bez procesu, na miejscu.

– Byli zaciekłymi wrogami – wyjaśnił mu któregoś dnia Nawarczyk.

Hugo nie miał odwagi drążyć tematu, ale Genueńczyk przysłuchujący się z uwagą rozmowie zapytał:

– Micer Arnau miał wrogów?

– Owszem. Przed laty doprowadził Puigów do ruiny. Dlatego go znienawidzili.

– Musiał mieć ku temu jakiś powód – wtrącił Hugo na usprawiedliwienie starca.

– Z pewnością. Arnau był dobrym człowiekiem, więc nie wyobrażam sobie, żeby…

– Kiedy to było? – dopytywał się Genueńczyk, rozkładając ręce.

– Oj, dawno temu! Genís Puig jest synem jednego z Puigów, którym naraził się Arnau. Musiał wrócić wraz z rodziną do Navarcles i prowadzić skromne życie. Jego protektorem stał się miejscowy pan, niejaki Bellera. Potem Puig poślubił jego córkę i stąd…

– Tak czy owak – przerwał mu Hugo – jak ten cały Puig mógł skazać micer Arnaua na śmierć bez procesu?

– Powiadają, że król nadal choruje i tak przejmuje się rzuconym na niego urokiem, że nawet nie zainteresował się egzekucją. Uznał działanie swojego ministra za słuszne: skoro ten twierdził, że Arnau jest zdrajcą, musiał mieć ku temu powód. Poza tym wszystkie dobra Arnaua zostały skonfiskowane na rzecz królewskiego skarbca, a to zawsze cieszy monarchów.

– Ten człowiek jest tak ważny, że może wpłynąć na wolę króla? – nie odpuszczał Genueńczyk.

– Na to wygląda. Dwa lata temu król Piotr chciał ukarać hrabiego Empúries za spór o jakieś ziemie. Hrabia wystawił do walki z wojskami monarchy własne oddziały. W dodatku, próbując kupić swoje bezpieczeństwo, zapłacił sześćdziesiąt tysięcy florenów Francuzom, żeby przyszli mu z pomocą. To książę Jan stawił czoła Francuzom i wyrzucił ich z Katalonii. Nikt nie wierzył, że mu się to uda, zważywszy na jego bojaźliwość. Ale tak naprawdę zwycięstwo zawdzięczał kapitanowi generalnemu Genisowi Puigowi, którego Jan mianował hrabią Navarcles. Od tamtej pory jest jego doradcą, przyjacielem i ministrem. Chodzą słuchy, że ani król, ani królowa nie będą podważali jego decyzji, a już na pewno nie publicznie.

– I to daje im prawo do wykonania wyroku na mieszkańcu Barcelony? – zdziwił się Genueńczyk.

– Tak. – Nawarczyk westchnął. – Mimo protestów sędziów i rajców stracono także rycerza i ministra króla Piotra. Królowa Sybilla była torturowana i odebrano jej całe mienie. Podobno król Jan nie potwierdzi darowizn, które poczynił za życia jego ojciec. Dla wielu właśnie to jest największym powodem do zmartwienia. Co ich obchodzi jakiś zgrzybiały starzec, który zabiegał o jałmużnę dla potrzebujących?

Hugo i Genueńczyk poruszyli się niespokojnie i jednocześnie spojrzeli zaskoczeni na Nawarczyka.

– Tak, zgrzybiały starzec, który zabiegał o jałmużnę – powtórzył. – Tak właśnie nazwali micer Arnaua niektórzy czcigodni obywatele tego miasta, kiedy zgłosiłem to samo zastrzeżenie co ty, Domenicu. Barcelona jest zastrachana, każdy dba wyłącznie o własne interesy.

– A doña Mar? – zainteresował się chłopak po chwili pełnego napięcia milczenia. Pomyślał, że skoro zarekwirowano wszystkie dobra micer Arnaua, wdowa znalazła się w trudnej sytuacji.

– Nic jej nie zostało, pozwolili jej zatrzymać jedynie to, co miała na sobie… poza butami. – Nawarczyk zmarszczył brwi i wzruszył ramionami. – Ci szubrawcy zostawili ją boso. Dlaczego zrobili coś takiego?

– Dokąd poszła? Gdzie teraz jest?

– Znalazła schronienie w domu bastaixos, krewnych swojego ojca. A właśnie! Jeden z nich pytał o ciebie w imieniu wdowy.

Po kilku dniach żydowski medyk, którego wezwał Juan Nawarczyk, pozwolił Hugonowi wstać i wrócić do pracy, pod warunkiem że będzie „oszczędzał siły”. Mimo tego zalecenia i wciąż jeszcze obolałej ręki – za to twarz miał już wolną od bandaży, naznaczoną jedynie blizną przy uchu, którą chwalił się przed innymi chłopcami – Hugo niezmordowanie dźwigał kulę Genueńczyka. W głowie rozbrzmiewały mu słowa, które mistrz powtarzał wielokrotnie podczas jego rekonwalescencji: „Jeżeli będziesz ciężko pracował, zostaniesz wybitnym mistrzem szkutniczym”.

Pewnej nocy, kiedy blask księżyca odbijał się od tafli morza i oświetlał pogrążone w ciemnościach miasto, Hugo poczuł potrzebę odwiedzenia siostry. Arsenda pewnie się o niego martwi; obiecał jej, że będzie przychodził regularnie, a od ostatniej wizyty minęło dużo czasu. Od dawna nie opuszczał terenu stoczni. Nie chodził nawet na mszę do Matki Boskiej Morskiej. „Najświętsza Panienka nie będzie miała ci tego za złe – uspokoił go Nawarczyk. – Jesteś unieruchomiony”. Nie taki był jednak prawdziwy powód. Hugo bał się tego, co mógłby zobaczyć na zewnątrz… Może tych szubrawców Puigów. A jeśli wpadnie na ulicy na tego w niebieskim? „Następnym razem nie będziesz miał tyle szczęścia”, ostrzegł go szlachcic przy szafocie. Na samo wspomnienie tych słów Hugonowi ściskał się żołądek. Zabiją go. Tak łatwo przyszło im pozbycie się micer Arnaua, a przecież on był wart znacznie mniej. Dobrze mu było tu, w stoczni, ze statkami, majstrami i zastępem chłopaków. Nawet ci starsi darzyli go szacunkiem i zazdrościli mu jego wyczynu. Kiedy odkładał kulę, rozglądał się, komu by pomóc.

– Byle nie innemu mistrzowi szkutniczemu – postawił mu warunek Genueńczyk. – Wpoiliby ci złe nawyki – dodał z uśmiechem.

Hugo podchodził więc do cieśli okrętowych i traczy, do mężczyzn wyrabiających wiosła, ale najczęściej do tych, którzy uszczelniali łodzie pakułami i impregnowali je dziegciem otrzymywanym w wyniku destylacji drewna sosnowego oraz lepikiem – osadem dziegciu stanowiącym główny środek do kalfatrowania.

– Może skończysz jako uszczelniacz statków, zamiast zostać mistrzem szkutniczym – droczył się z nim jeden z nich, pozwoliwszy mu mieszać dziegieć i lepik w wielkim kotle, do którego wrzucano jeszcze łój. – Ale Genueńczyk miałby minę!

Tej nocy Hugo wstał, odczekawszy, aż wyrównają się oddechy i pokasływania Genueńczyków i ich pomocników, którzy spali ściśnięci jeden przy drugim w magazynie na wprost dziedzińca pomiędzy olbrzymimi halami. Psy zaczęły machać ogonami, jeszcze zanim pokonał odległość dzielącą go od ogrodzenia. Przywitał je i przez chwilę się z nimi bawił, po czym z trudem wspiął się na płot i zeskoczył po drugiej stronie. Bezgłośne uderzenie jego sandałów o ziemię nie zaburzyło szumu fal leniwie liżących brzeg. Znów wrócił myślami do Arnaua – to on sprezentował mu te buty, z porządną podeszwą ze skóry, a nie z esparta czy drewna jak w sandałach innych chłopców, którzy mieli to szczęście, że nie chodzili boso. „Należały do mojego syna. Nie są mu już potrzebne”, powiedział, wręczając mu buty. Hugo poczuł drapanie w gardle i wsłuchał się w ciszę, próbując odpędzić wspomnienia o starcu. Przeszył wzrokiem ciemność – istniało niewielkie prawdopodobieństwo, że spotka kogoś w tym miejscu. Za plecami miał morze ze srebrzystą lamówką, upominkiem od księżyca, którego blask drgał na powierzchni wody; po lewej – pola uprawne ciągnące się aż do stóp wzgórza Montjuïc; przed sobą – dzielnicę El Raval, niedawno dołączoną do miasta, na razie niemal niezamieszkaną, którą planowano ufortyfikować; po prawej, za starym murem – dom zakonny Świętego Franciszka. Dopiero za nim rozciągała się tętniąca życiem Barcelona, jedyne miejsce, gdzie można było dostrzec słaby blask świateł.

Ruszył w stronę plaży. Sam był zaskoczony, że tak mu spieszno; niemal biegł, mając myśli zaprzątnięte Arsendą. Przeszedł wzdłuż starego muru kończącego się przy domu zakonnym Świętego Franciszka i stanął na piasku, otoczony wyciągniętymi na brzeg łodziami. Przez moment wsłuchiwał się w morze, ciszę i bryzę. Zadrżał, przeklinając zimno. Miał na sobie jedynie koszulę powalaną rdzą z kuli Genueńczyka. Wolałby pójść dalej brzegiem i cieszyć się widokiem łodzi aż do kościoła Matki Boskiej Morskiej, skąd mógłby się wspiąć ulicą Mar do placu Blat, a stamtąd do domu zakonnic. Wybrał jednak drogę przez słabiej zaludnioną dzielnicę garncarzy, gdzie istniało mniejsze prawdopodobieństwo nieprzyjemnego spotkania ze strażą – nocą nie wolno było chodzić po Barcelonie bez latarni czy pochodni. Szedł więc dalej wzdłuż starego muru, co jakiś czas puszczał się biegiem i podskakiwał, żeby się nieco rozgrzać. Okrążał miasto, kierując się w stronę domu zakonnego, gdzie jego siostra służyła u mniszki… której imienia nie był w stanie zapamiętać. Pamiętał za to dobrze, że pochodzi ona z jednej z najbardziej wpływowych rodzin w Katalonii, podobnie jak trzydzieści innych kobiet, które złożyły śluby we wspólnocie. Mniszki należały do zakonu Świętego Jakuba i cieszyły się przywilejami kontrastującymi z klauzurą i bezwzględnym posłuszeństwem innych zakonnic. Były bogate, bo zakon zasilały ich pokaźne posagi. Nie mieszkały w celach, ale w oddzielnych domkach – okna kilku z nich wychodziły na ulicę. Niektóre z kobiet miały własne kapliczki zbudowane na terenie zakonu. Usługiwały im niewolnice albo służące, takie jak Arsenda. Nie nosiły habitów, lecz białe peleryny z wyhaftowanym krzyżem Świętego Jakuba, przypominającym kształtem miecz. Mogły zapisywać swój majątek osobom spoza wspólnoty. Za pozwoleniem przeoryszy przyjmowały wizyty, wychodziły na zewnątrz, nawet sypiały poza terenem zakonu, a co najważniejsze, w każdej chwili mogły zrzucić habit i zawrzeć małżeństwo.

Hugo minął kościół Matki Boskiej Sosnowej i po krótkim czasie doszedł do domu zakonnego Świętej Anny, za którym kończyło się miasto. Skręcił w prawo i wreszcie dotarł do celu. Kościół, klasztor i pozostałe zabudowania tworzyły trójkąt, którego dwa boki graniczyły z ulicą Jonqueres i potokiem o tej samej nazwie, trzeci zaś oddzielał całość od murów Barcelony.

Ostrożnie, stale rozglądając się na wszystkie strony, dotarł do ulicy Jonqueres. Wychodziły na nią portal kościoła oraz furtka, przez którą dostarczano zaopatrzenie, a także tylne drzwi kilku domków zakonnic. Ten, w którym służyła Arsenda, miał zakratowane okienko. Z uchem przyklejonym do okiennicy zaczął gwizdać melodię, cichutko, bo obawiał się, że w którymś z budynków po drugiej stronie ktoś zapali lampę. Nie spuszczał z oka wylotu ulicy, gdzie łączyła się z placem Jonqueres, tam bowiem znajdowało się główne wejście do domu zakonnego. Potem zaczął nucić piosenkę. Gdy łapał się na tym, że śpiewa za głośno, natychmiast ściszał głos, strofując się w duchu. Mrużąc powieki, przeszywał wzrokiem ciemność. Drżał zarówno z zimna, jak i ze strachu, że zostanie nakryty.

Już kilka razy musiał wrócić do stoczni, nie zobaczywszy się z siostrą, ale przeważnie jego piosenka, choć nucona cichym głosem, budziła Arsendę. Tę piosenkę śpiewał ich ojciec, kiedy wracał do domu, czy to po jednym ze swoich długich rejsów, czy po kilku kubkach wina. Hugo i jego siostra wychowali się uczepieni spódnicy matki, oboje kojarzyli podświadomie tę melodię z jej radością, a potem ze swoją własną. Na jej dźwięk otwierali oczy podczas najstraszliwszych sztormów, aż wreszcie którejś nocy już jej nie usłyszeli. Ojca pochłonęło morze.

Arsenda zastukała w okiennicę na znak, że go słyszy. Hugona czekała teraz najniebezpieczniejsza część wyprawy. Gdyby przyłapano go pod oknem, zawsze mógłby coś wymyślić, trudno byłoby mu jednak znaleźć usprawiedliwienie, jeśliby zobaczono, jak wdrapuje się na występ fasady, który służył jeźdźcom do wsiadania na konie przed opuszczeniem Barcelony przez bramę Jonqueres, ponieważ wierzchowce nie miały wstępu do miasta. Albo gdyby nakryto go na tym, jak czepiając się dłońmi i stopami kamieni, niczym jaszczurka wspina się po ścianie na płaski dach pokrywający domek zakonnicy.

W tym czasie Arsenda wybiegła na dziedziniec i po drabinie weszła na górę. Na końcu wspinaczki Hugona przywitała jej śliczna dziecięca twarzyczka, zaczerwieniona od biegu i z radości.

– Dlaczego tak długo nie przychodziłeś? – skarciła go na powitanie.

Nabrał w płuca powietrza, żeby odzyskać oddech. Potem bez słowa przytulił siostrę. Arsenda przemyślnie zabrała ze sobą koc, pod którym spała. Owinęli się nim i usiedli jedno przy drugim, wciśnięci w kąt, ukryci.

– Dlaczego? – nalegała dziewczynka.

Rozpłakała się na wieść o śmierci micer Arnaua. Zasmucił ją widok obrażeń, jakie odniósł Hugo, ale jej duże ciemne oczy zabłysły w mroku z podziwu dla odwagi i brawury, którymi pochwalił się przed nią brat. Zaraz jednak ponownie wybuchnęła płaczem na wspomnienie matki. Arsenda nie wychodziła z domu zakonnego, tak jak Antonina nie mogła opuszczać domu rękawicznika.

– Czego nauczyłaś się od naszego ostatniego spotkania? – spróbował zmienić temat Hugo, ujmując siostrę pod brodę i zmuszając ją do podniesienia głowy.

Opowiedziała mu, że wreszcie pozwolono jej pomagać w przygotowywaniu nogats, przysmaku z mąki, miodu i prażonych orzechów. Asystowała także przy sporządzaniu wody różanej oraz przędła len i jutę. Zakonnice nie zaczęły jej jeszcze uczyć haftu; twierdziły, że musi podrosnąć, bo mogłaby zniszczyć materiał.

– Dobrze cię traktuje pani…?

– Geralda – pomogła mu. – Tak. Jest bardzo wymagająca, a przy tym niezwykle pobożna i przewrażliwiona. Ale traktuje mnie dobrze. Pozwala mi przysłuchiwać się z daleka, kiedy uczy dziewczynki z bogatych barcelońskich rodzin, a potem poświęca trochę uwagi tylko mnie. A tobie jak się wiedzie?

Hugo opowiedział jej o stoczni, o tym, jak się stara, o przyszłości, która czeka go jako mistrza szkutniczego, o tym, jak będzie pomagał matce.

– I tobie też! – dodał. – Zwiększę wiano od…

– Geraldy – powtórzyła dziewczynka znużonym głosem.

– Właśnie. Zwiększę je, żebyś znalazła dobrego męża, najlepszego w całej Barcelonie.

Arsenda wybuchnęła śmiechem.

– Przestań! Będziesz miał własną rodzinę.

– Na pewno, ale nigdy o tobie nie zapomnę – obiecał, jeszcze mocniej przywierając do siostry w czułym, poufałym odruchu.

Wciąż jeszcze sypiali razem na sienniku przy palenisku, kiedy tamtego nieszczęsnego dnia fale pochłonęły ich ojca. Długo po otrzymaniu wiadomości oboje płakali wsłuchani w szloch matki dobiegający z drugiego końca izby. Pochlipywali po cichu, objęci, nie chcąc, żeby ich słyszała, by nie pogłębiać jej cierpienia.

Tydzień później Hugo próbował pocieszyć siostrę w ten sam sposób podczas kolejnego spotkania na dachu u zakonnic. Arsenda chwyciła go za rękę i oparła głowę na jego ramieniu, słuchając, jak brat mówi drżącym głosem:

– Myślałem, że ludzie mnie… Sam nie wiem… Ostatnio bastaixos wwieźli do stoczni ładunek drewna, który dotarł morzem z Pirenejów. Spuszczają je rzeką… Chciałbym kiedyś móc to zobaczyć. – Nie wiedział, dlaczego opowiada o tym siostrze. – To bastaixos przejmują transport drewna, gdy dociera do stoczni. Po wyładowaniu dużych pni pogratulowali mi, prawie wszyscy, powiedzieli, że dobrze zrobiłem, że zdobyłem się na to, czego nikt nie ośmielił się uczynić. Nawet mistrzowie i czeladnicy przyznali mi rację. Chłopaki od kul chwalą mnie i proszą, żebym opowiedział im jeszcze raz całą historię. Juan Nawarczyk też mnie wspiera. Był przyjacielem micer Arnaua. Ale w ubiegłą niedzielę w kościele Matki Boskiej Morskiej wiele osób rzucało mi nieżyczliwe spojrzenia, niektórzy ukradkiem, choć i tak to widziałem, inni otwarcie. Jeden kupiec szturchnął mnie nawet, kiedy szedłem do komunii. Potem rękawicznik nie pozwolił matce, żeby choć chwilę ze mną porozmawiała. Siłą ją ode mnie odciągnął. Nie mogliśmy zamienić nawet słowa.

Niespodziewanie zamilkł. Nie powinien jej o tym wszystkim mówić. Arsenda jest jeszcze za mała. Co może wiedzieć taka dziewczynka? Pędzi szczęśliwe życie za murami klasztoru. Ma co jeść, w co się ubrać, uczy się, dostanie wiano i wyjdzie za mąż…

– Postawiłeś się władzy – szepnęła Arsenda w mroku głębokim, poważnym głosem; siedziała nieruchomo owinięta kocem.

– Bzdury! – rzucił zaskoczony Hugo. – Co ty możesz o tym wiedzieć?

– To samo wydarzyło się tutaj, we wspólnocie. Jedna z zakonnic poskarżyła się na to, jak są traktowane przez zakrystiankę. Większość starych mniszek przyznała jej rację. Wiem o tym, bo słyszałam, jak rozmawiały w domu Geraldy, mojej pani. Ale poskarżyła się tylko Angelina. Kiedy przeorysza wzięła stronę zakrystianki, wszystkie odwróciły się od Angeliny. Teraz prawie z nią nie rozmawiają. To samo spotyka ciebie – zawyrokowała.

– Nienawidzę Puigów – oświadczył Hugo po chwili milczenia, w czasie której przyznał w duchu, że siostra ma rację.

– Nie powinieneś nienawidzić – zbeształa go Arsenda. – Chrystus…

– Chrystus dopuścił do śmierci naszego ojca! – przerwał siostrze. Arsenda zrobiła znak krzyża. – I do śmierci micer Arnaua.

– Wszyscy umrzemy – powiedziała spokojnie. – Opuścimy ten padół łez, żeby żyć wiecznie i szczęśliwie.

Hugo westchnął.

– Obiecaj mi, że nie będziesz nikogo nienawidził. Powinieneś wybaczyć.

Chłopak milczał.

– Obiecaj mi! – zażądała Arsenda.

– Obiecuję – przystał niechętnie.

Nie miał najmniejszego zamiaru dotrzymać tej obietnicy. Po tym, jak potraktowano go w kościele, pracował z jeszcze większym zapałem, choć także ze wzbierającym w sercu rozgoryczeniem, kiedy patrzył na miasto, tak bliskie, a zarazem tak dalekie. Nie obchodziło go już, że się przedźwiga ani że ręce wyciągną mu się od bezustannego noszenia kuli, co przytrafiało się niektórym starszym chłopcom. Co by się z nim stało, gdyby nie Genueńczyk? Trudno było dostać się na terminatora u mistrza szkutniczego. Ale teraz, kiedy miał już pewną wiedzę, może mu się uda. Juan Nawarczyk obiecał mu pomóc, gdy Genueńczyk odzyska wolność. „Przez pamięć o Arnau”, wyszeptał.