Bólem pisane ebook

Przyszłam na świat 01.12.1956 roku w mieście Chojnów, na Dolnym Śląsku, gdzie mieszkam do chwili obecnej. Zawsze miałam wrażliwą duszę i pociąg do muzyki, tańca, książki i poezji, lecz nie dane mi było wcześniej realizować się w tym co lubię. Dobry Bóg wsparł, dając mi siłę po przeżytych traumach, by podnieść się z kolan, oczyścić serce i duszę z bólu. Włożył pióro w dłoń dając dar pisania. Większość moich wierszy jest bólem pisane, stąd tytuł tomiku.Wcześniej moja poezja zaistniała w trzech antologiach: ASTRUM — Zanim zabierze nas wiatr, Seria „Czas na debiut” 20 — SERCA NATCHNIONE, Wydawnictwo KryWaj ALEJĄ SŁÓW — Kolorem duszy pisania.„Bólem pisane” to pierwszy mój tomik, za co sercem dziękuję po stokroć kobiecie o wielkim sercu, Agnieszce Anecie Dyszak.

Teresa Siniak-Żywiecka

korkociąg

co poróżniło aż tak

co zniszczyło relacje cudowne

jak kwaśne sfermentowane wino

a i ból drąży w sercu

jakby chciał korek wyrwać z zatkanej rany

niczym korkociąg

dość zostało łez wylanych

morze czerwone przybrało

bo lata krwawe płynęły

a wciąż zachodzę w głowę

dlaczego tak źle się dzieje

i za co to spotyka

zbuntowane uparta jak muły

nigdy nie przestałam kochać

po cóż rwać włosy z głowy

ten życia etap został w przeszłości

choć wciąż tak bardzo boli

i przykro źle

takie zachowanie odświeża jedynie

kiedyś zapłaczą

ale co z tego

jak już nie będzie pnia żywego

aby swą winorośl przytulić

i powiedzieć szczęścia wy moje

pióro szczęścia

jedynie śmierć

więc pnę się gdym żywa

po drabinie radości

niczym bluszcz

przysłaniajac smutną przeszłość

pragnę nowego życia

niechaj się

rozrasta kwiat szczęścia

hulaj duszo

moja

bo większego

piekła nie ma

aniżeli tu

na ziemskim

padole płaczu

Pan dał dar

obietnica

karma

jego potrzeby serca

błąka się

życiem samotnie

odrzucony przez stado

jak czarna owca

by przetrwać

smutek

pokora

która przezwyciężyła pychę

za drugą szansę

by żyć

za dzieci wnuki prawnuka

sercu najdroższe

za to co mam

choć to nie miliony

za wiarę

odzyskaną w siebie

za spojrzenie

inne na życie świat

za wielkie serca

ludzi spotykanych

na drodze życia

motyl

z poczwarki przeobrażony

i żywot już krótki

by świat zawojować

wypuszczając złe emocje w eter

a motyl lata

i zachwyca nie bacząc na nic zwinny barwny

a niech tam plotkują zazdrośnicy

jeśli urok czar

serca dylematy

aby same nie poniosły nogi

a tu serce ciągle jęczy zwariowane

i funduje częstoskurcze

jak przez chwilę wspomnę czasy dawne

wali wówczas jak szalone

raz za razem jakby wojna wybuchła

bombarduje wprost

wrzeszczy

chcę z powrotem do niej

ale złotko pytam

po co

ona bywa samolubna

i nie chciała obdarować nas kochaniem

przecież serce moje wiesz doskonale że

miłość ością nam w gardle stanęła

po cóż znowu tyle zawirowań rozczarowań

możliwości inne mamy kochać

a z nieszczęśliwą było ze sto nocy złotko

przepłakanych nieprzespanych

bij radośnie ciesz się życiem

i wesoło śpiewaj

żeś wolne

zrozum proszę moje złotko że

świat piękny

i bez dodatkowych problemów szansa że

dłużej pożyjemy

bo prawdziwa miłość chyba zamieszkała

na przełaj

a ciągle się cofam

we wspomnienia z nostalgią

projektanci

trwamy przy marzeniach

nie zawsze przyjaźni

prowadząc walkę z wiatrakami

serca na potrzeby innych zamknięte

a los stawia schody

i rosną bariery niezgody

które złamać potrafią

i konstrukcję metalową

bez zgody mojej

na bakier z rozsądkiem

i z rana

mimo że

czasem rzuca

w szpony huśtawki

emocjonalnej

i nastrojem huśtając

aż zemdli

a na dokładkę

wsadza

na karuzelę

choć wie

o lęku wysokości

i klaustrofobii

ach życie życie

tyś jedno

więc szalej

do woli

skoro nie wolno mi

to komu

jak nie tobie

kolczasty dylemat

z łona matki

gdzie ukryty od lat niepamiętnych

wyszedł jak robak

co drążył układ nerwowy skrywany

jak wstyd największy

a wypuszczony na światło dzienne

pod wpływem hipnozy

spowodował szok

choć winą nie byłam

dzięki temu rozpoczął się powrót

do tak zwanej normalności

od razu lżej na duszy

choć teraz marzę by zapomnieć o

zamierzchłej historii z przeszłości

wybaczyłam

i po co wraca niczym bumerang

i strach spojrzeć w lustro

gdzie za plecami postać stała lata chichocząc

nikt ci nie uwierzy

jam niewinny twego dramatu

próby wyznania bolącej tajemnicy

uznawano za fantazję

a demon rósł w siłę spijając wszelką radość

i ranił niczym drut kolczasty

okradając z wiary w siebie samoakceptacji

los trudnym traktem życia prowadził

walcząc ze sprzecznymi emocjami

miłość w nienawiść zmieniona

radość w żal smutek

potęga

względem dzieci na dobre i złe

bliźniaczy płomień

lecz bywa niestety

i udręką

kiedy połączy nić niewidzialna

szczęścia radości ale też troski lęku

o bliską osobę

nieważna odległość jaka dzieli

intuicyjnie wyczuwasz

choć nie wiesz co się przydarzy

dobro czy zło

kochanej osobie

aż boli

z reguły dwa do trzech dni nim się

tęsknota

pytając czasu

kiedy spotkają się

odmawiam

po prostu wpadła

zmartwiła bo

czyżby chciała rozjątrzyć zadrę

ból tęsknota ofiarą

oby znów słotą częstować nie chciała sprawić

by płynął łzawy potok

bo ja się nie zgadzam

nich stoi za płotem minionych zdarzeń

bo idę dalej dumnie

łagodna z uśmiechem na ustach

martwy bieg

z tym co mam w ofercie

niczym śpiąca królewna

jak ta

trzy w tył

start ¿

wszak w pocie czoła

sumiennie zaliczone przedbiegi

kiedy cel został wyznaczony

utrzymać się

na powierzchni

niech los w przyszłość

niesie bez mistrzostw bieg życia

zwyczajny w miarę spokojny

by mimo tak poniesionej skali wytrwać

ona i dzień

wdech i wydech

lecz nie myślę że

staniesz raz jeszcze kiedyś

na mojej drodze

choć ufam że

nic się nie dzieje bez przyczyny

i wciąż grzebiesz

w mej głowie

wiedziałeś więcej o mnie

niż ja sama

łzy miłości

„ROZSTANIE JEST NASZYM LOSEM

A SPOTKANIE NADZIEJĄ”

Jan Paweł II

smak goryczy

w pojedynkę żyć źle

szczególnie że

wie się iż

z tej maki chleba nie będzie

serce roni gorzką łzę żalu

bo tuli się nie kochając

i nadal wygląda miłości

niewdzięczność

czarna fala

stawiając do pionu życia żagiel

pięta achillesa

on winien procentować

kłamstwo zdrada serce kaleczy

zalewa je krew

i zawiedzione zaufanie gaśnie

niczym zapałka

która ponownie nie odpali

i choć wiedziałam że

danie zaufania w ciemno to wielki błąd

diabeł podkusił

i zaufałam miłości

teraz w głowie krzyczy pytanie

jak życiem iść dalej

skoro się wkradło kłamstwo

buzuje krew gorąca

a w ułamku sekundy zamarza

kiedy słyszę zaufaj mi proszę

wiem zawiodłem

ale wszystko naprawię

i niczym zjawa się słaniałam na nogach

nim krew do mózgu wróci

niepojęte zjawisko paraliżuje blokując

życiowy ring

samotna matka

problemy wciąż

choć pracowita byłam to

wysiłek mój zdawał się

bezskuteczny

ale nie poddałam się

walczyłam z losu przeciwnościami

gdyż w grę wchodziła pociech mych przyszłość

i dumna jestem że

mimo wszystko poradziłam sobie

dzieci wyrosły w świat poszły

niechaj szczęście i zdrowie im sprzyja

dziś sama osiadając na laurach

nic mnie nie goni

niekoniecznie zadowolona bo