Anne z Szumiących Wierzb ebook

OD TŁU­MACZKI

Od­da­jąc Czy­tel­nicz­kom i Czy­tel­ni­kom nowy prze­kład jed­nej z naj­bar­dziej kul­to­wych po­wie­ści, je­stem świa­doma „zdrady”, jaką po­peł­niam wo­bec po­ko­le­nia ich ma­tek i babć, do któ­rych zresztą za­li­czam też sie­bie. Tak jest – ra­zem z wy­dawcą tego prze­kładu do­szli­śmy do wnio­sku, że w cza­sach, kiedy wszyst­kie dzieci wie­dzą, że żadna mała Ka­na­dyjka nie ma na imię Ania, Janka czy Zo­sia, a ża­den Ka­na­dyj­czyk nie na­zywa się Ma­te­usz czy Ka­ro­lek, pora przy­wró­cić wszyst­kim, a nie tylko wy­bra­nym (jak w po­przed­nich prze­kła­dach), bo­ha­ter­kom i bo­ha­te­rom książki ich praw­dziwe imiona, a na­zwom geo­gra­ficz­nym na Wy­spie Księ­cia Edwarda ich ory­gi­nalne brzmie­nie. Po­dej­mu­jąc się ko­lej­nego prze­kładu (a w ostat­nich la­tach na­stą­pił praw­dziwy ich wy­syp), po­sta­wi­łam so­bie za cel jak naj­ści­ślej­szą wier­ność wo­bec ory­gi­nału i re­aliów ży­cia w wio­sce Avon­lea, która cho­ciaż fik­cyjna, miała swój pier­wo­wzór w praw­dzi­wej miej­sco­wo­ści Ca­ven­dish. Od­wie­dzi­łam w tym celu liczne fora in­ter­ne­towe, blogi i grupy na Fa­ce­bo­oku po­świę­cone ży­ciu i twór­czo­ści Lucy Maud Mont­go­mery. Na­leżą do nich osoby, które do­sko­nale znają wszyst­kie jej książki, także w ory­gi­nale, i od lat ana­li­zują nowe prze­kłady, bez­li­to­śnie de­ma­sku­jąc na­wet naj­mniej­sze błędy i nie­ści­sło­ści. Każda z nich ma swoje zda­nie na przy­kład w kwe­stii tłu­ma­cze­nia na­zwy „Green Ga­bles”, od po­nad stu lat zna­nej w Pol­sce jako „Zie­lone Wzgó­rze”. W sieci do­stępne są zdję­cia z PEI (Prince Edward Is­land), można więc so­bie obej­rzeć, jak wy­glą­dają słynne „czer­wone drogi” czy od­two­rzona na pod­sta­wie opisu w książce i ko­re­spon­den­cji au­torki farma ro­dzeń­stwa Cu­th­ber­tów. Dzięki uprzej­mo­ści Ber­na­dety Mi­lew­ski (au­torki bloga „Kie­ru­nek Avon­lea”), która nie tylko jest ko­pal­nią wie­dzy o LMM, zna na wy­rywki wszyst­kie jej książki i tropi w nich z do­cie­kli­wo­ścią de­tek­tywa wątki au­to­bio­gra­ficzne, ale też co roku spę­dza na PEI kilka mie­sięcy i współ­pra­cuje z L.M. Mont­go­mery Li­te­rary So­ciety, mo­głam do­wie­dzieć się, jak istotne dla au­torki było słowo ga­ble. Na­zwa ta już od pierw­szego prze­kładu spra­wiała tłu­ma­czom kło­poty. Ga­ble po an­giel­sku to ter­min ar­chi­tek­to­niczny, ozna­cza­jący trój­kątną ścianę łą­czącą dwie czę­ści dwu­spa­do­wego da­chu. Po pol­sku jest to „szczyt”. Nie­stety słowo „szczyt” Po­la­kom ko­ja­rzy się głów­nie z gó­rami, dla­tego już pierw­sza tłu­maczka zmie­niła ory­gi­nalne Green Ga­bles na Zie­lone Wzgó­rze, które tak wryło się w pa­mięć ko­lej­nych po­ko­leń, że aż do tej pory nikt nie od­wa­żył się zba­dać, czy tam w ogóle było ja­kieś wzgó­rze. Otóż nie było. Ale to nie dla­tego zde­cy­do­wa­łam się zro­bić wy­łom w tra­dy­cji i na­zwać ten dom Zie­lone Szczyty. Zro­bi­łam to po tym, jak przyj­rza­łam się na zdję­ciach tam­tej­szemu bu­dow­nic­twu, w któ­rym wła­śnie te szczyty naj­bar­dziej rzu­cają się w oczy. Nie­które domy mają ich po kilka; ist­nieje książka Na­tha­niela Haw­thorne’a pod ty­tu­łem The Ho­use of Se­ven Ga­bles [Dom o sied­miu szczy­tach], którą L.M. Mont­go­mery czy­tała w roku 1903. Swój po­kój w domu dziad­ków Mac­ne­il­lów, u któ­rych się wy­cho­wała, na­zy­wała za­wsze ga­ble room i tę na­zwę (east ga­ble room) nadała też po­ko­ikowi Anne. Było to dla niej nie­mal ma­giczne miej­sce, o któ­rym na­pi­sała na­wet kilka wier­szy. W swo­ich pa­mięt­ni­kach wspo­mina, jak bar­dzo cier­piała, kiedy zimą mu­siała sy­piać na dole, bo jej ga­ble room nie był ogrze­wany. W tłu­ma­cze­niach na­zy­wano go zwy­kle „po­ko­ikiem na fa­cjatce” albo „na pod­da­szu”. Tym­cza­sem był to po pro­stu po­kój na pierw­szym pię­trze, z oknem we wschod­niej (trój­kąt­nej) ścia­nie szczy­to­wej. Obok niego znaj­do­wał się po­kój go­ścinny, a po prze­ciw­nej stro­nie – po­kój Ma­rilli oraz west ga­ble room (po­kój w za­chod­nim szczy­cie). Wy­żej był już tylko strych.

Ak­cja czwar­tego tomu roz­grywa się w Sum­mer­side (na­zwa au­ten­tyczna), gdzie Anne po ukoń­cze­niu stu­diów w Red­mond Col­lege otrzy­mała sta­no­wi­sko dy­rek­torki li­ceum. Ty­tu­łowe Szu­miące Wierzby to na­zwa domu dwóch sióstr, u któ­rych przez trzy lata Anne wy­naj­mo­wała po­kój. Pier­wotny ty­tuł po­wie­ści brzmiał Anne of Windy Wil­lows [Anne z Szu­mią­cych Wierzb], ale zo­stał zmie­niony – zresztą za zgodą LMM – na prośbę wy­dawcy, po­nie­waż w tym sa­mym cza­sie uka­zała się książka Ken­ne­tha Gra­hame’a o łu­dząco po­dob­nym ty­tule The Wind in the Wil­lows (O czym szu­mią wierzby). Z tego po­wodu po­wieść LMM zo­stała opu­bli­ko­wana jakoAnne of Windy Po­plars – w Pol­sce czy­tel­nicy znają ją pod ty­tu­łem Ania z Szu­mią­cych To­poli. W ko­lej­nych pol­skich wy­da­niach (z jed­nym wy­jąt­kiem) trzy­mano się już tej zmiany. Obec­nie – ra­zem z Wy­daw­nic­twem Mar­gi­nesy – po­sta­no­wi­li­śmy nie tylko przy­po­mnieć czy­tel­ni­kom ty­tuł nadany przez au­torkę, ale także przed­sta­wić im pełną wer­sję po­wie­ści, ra­zem z frag­men­tami po­mi­nię­tymi przez in­nych wy­daw­ców.

Za ab­so­lut­nie bez­cenne in­for­ma­cje ser­decz­nie dzię­kuję Ber­na­de­cie Mi­lew­ski, au­torce bloga „Kie­ru­nek Avon­lea”, oraz panu Sta­ni­sła­wowi Ku­cha­rzy­kowi, który od lat bada florę PEI, a swoją wie­dzą dzieli się na blogu „Ziel­nik L.M. Mont­go­mery”. To on jest au­to­rem nie­ofi­cjal­nej (bo ofi­cjal­nej brak) pol­skiej na­zwy may­flo­wers (ma­jow­niki), ulu­bio­nych kwia­tów LMM (Epi­gaea re­pens), o któ­rych au­torka czę­sto wspo­mina w swo­ich książ­kach.

Anna Bań­kow­ska

Dla przy­ja­ciół Anne na ca­łym świe­cie

Rok pierw­szy

ROZ­DZIAŁ I

LIST LI­CEN­CJATKI ANNE SHIR­LEY, dy­rek­torki li­ceum w Sum­mer­side, do Gil­berta Bly­the’a, stu­denta me­dy­cyny na Red­mond Col­lege w King­sport.

Szu­miące Wierzby

Za­ułek Du­chów

Sum­mer­side

Wy­spa Księ­cia Edwarda

po­nie­dzia­łek 12 wrze­śnia

Naj­droż­szy!

Ależ mam ad­res, co? Sły­sza­łeś kiedy o czymś tak roz­kosz­nym? Szu­miące Wierzby to na­zwa mo­jego no­wego domu – uwiel­biam ją, po­dob­nie jak na­zwę Za­ułek Du­chów, która jed­nak w świe­tle prawa nie ist­nieje. Ofi­cjal­nie jest to Trent Street, ale nikt tej uliczki tak nie na­zywa, z wy­jąt­kiem rzad­kich oka­zji, kiedy wy­mie­niają ją w „Ku­rie­rze Ty­go­dnio­wym”. A i wtedy lu­dzie spo­glą­dają po so­bie i py­tają: „Gdzie to, u li­cha, jest?”. No więc mamy Za­ułek Du­chów, i już, cho­ciaż nie umiem po­wie­dzieć, skąd się wziął. Py­ta­łam o to Re­beccę Dew, ale do­wie­dzia­łam się tylko, że tak mó­wiono za­wsze, bo po­dobno w za­mierz­chłych cza­sach coś w owym miej­scu stra­szyło. Ona jed­nak nie wi­działa tam ni­czego, co wy­glą­da­łoby bar­dziej upior­nie od niej sa­mej.

Jed­nakże nie po­win­nam tak wy­bie­gać na­przód. Prze­cież Ty jesz­cze nie znasz Re­bekki Dew. Ale ją po­znasz, o tak, z pew­no­ścią! Prze­wi­duję, że zaj­mie lwią część mo­ich przy­szłych li­stów.

Za­pada zmierzch, Naj­droż­szy. Na­wia­sem mó­wiąc, czyż „zmierzch” to nie śliczne słowo? Lu­bię je o wiele bar­dziej niż „zmrok”. Brzmi tak ak­sa­mit­nie, miękko i... i zmierz­chowo. W ciągu dnia na­leżę do świata, w nocy do snu i wiecz­no­ści. Ale o zmierz­chu uwal­niam się od tego wszyst­kiego i na­leżę już tylko do sie­bie... i do Cie­bie. Dla­tego za­mie­rzam po­świę­cić tę porę na ko­re­spon­den­cję z Tobą, cho­ciaż ten aku­rat list nie bę­dzie mi­ło­sny. Moje pióro dra­pie, a ja nie umiem pi­sać o mi­ło­ści dra­pią­cym pió­rem. Zbyt ostrym ani tę­pym też nie, więc ten ro­dzaj li­stów bę­dziesz do­sta­wał tylko wtedy, gdy moje pióro bę­dzie w sam raz. Tym­cza­sem opo­wiem Ci o moim no­wym domu i jego miesz­kan­kach. Ach, Gil­ber­cie, ja­kież one są uro­cze!

Przy­je­cha­łam tu wczo­raj, żeby ro­zej­rzeć się za ja­kimś pen­sjo­na­tem. To­wa­rzy­szyła mi pani Ra­chel Lynde, uda­jąc, że ma w pla­nie za­kupy, ale na­prawdę cho­dziło jej o to, żeby sa­mej do­ko­nać wy­boru. Ona wciąż uważa mnie za nie­opie­rzoną gą­skę, która wy­maga opieki i nad­zoru, mimo że mam ukoń­czone stu­dia.

Po­dró­żo­wa­ły­śmy po­cią­giem i och, Gil­ber­cie, jaka śmieszna przy­goda mi się przy­da­rzyła! Wiesz prze­cież, że mnie cią­gle zda­rzają się nie­prze­wi­dziane przy­gody. Chyba wręcz je do sie­bie przy­cią­gam.

To się stało, kiedy po­ciąg zbli­żał się już do sta­cji. Wsta­łam i schy­li­łam się po wa­lizkę pani Lynde – za­mie­rzała spę­dzić nie­dzielę u przy­ja­ciółki w Sum­mer­side. Opar­łam się ciężko knyk­ciami na czymś, co wzię­łam za błysz­czący pod­ło­kiet­nik. Na­tych­miast coś mnie tak łup­nęło, że nie­mal za­wy­łam... bo wiesz, to nie był ża­den pod­ło­kiet­nik, tylko łysa głowa ja­kie­goś pana! Łyp­nął na mnie groź­nie, gdyż naj­wy­raź­niej go obu­dzi­łam. Oczy­wi­ście od razu go prze­pro­si­łam i czym prę­dzej ucie­kłam z po­ciągu, ści­gana tym jego wście­kłym spoj­rze­niem. Pani Lynde bar­dzo się zgor­szyła, a knyk­cie bolą mnie do dzi­siaj.

Nie spo­dzie­wa­łam się wiel­kich trud­no­ści ze zna­le­zie­niem po­koju. Wie­dzia­łam, że nie­jaka pani To­mowa Prin­gle od pięt­na­stu lat wy­naj­muje po­koje ko­lej­nym dy­rek­to­rom szkoły. Oka­zało się jed­nak, że z ja­kichś nie­zna­nych po­wo­dów po­czuła się na­gle zmę­czona, ma dość „tego za­wra­ca­nia głowy” i mnie nie przyj­mie. W ko­lej­nych kilku miej­scach także spo­tkała mnie grzeczna od­mowa, inne zaś uzna­łam za nie­od­po­wied­nie. Błą­ka­ły­śmy się po mie­ście przez całe po­po­łu­dnie – zgrzane, zmę­czone, w smęt­nym na­stroju i z bó­lem głowy – przy­naj­mniej ja tak się czu­łam. Już chcia­łam dać za wy­graną, kiedy na­gle tra­fił się ten Za­ułek Du­chów!

Wpa­dły­śmy tam, żeby od­wie­dzić pa­nią Brad­dock, dawną przy­ja­ciółkę pani Lynde, i to ona pod­su­nęła nam myśl, że może „wdowy” zgo­dzą się mnie przy­jąć.

– Sły­sza­łam, że szu­kają lo­ka­tora, żeby móc na­dal pła­cić Re­becce Dew. Bez do­dat­ko­wego do­chodu nie by­łoby ich stać na słu­żącą. A gdyby Re­becca ode­szła, kto do­iłby tę starą czer­woną krowę?

Pani Brad­dock prze­wier­ciła mnie wzro­kiem, jakby po­my­ślała, że to ja po­win­nam doić tę krowę, ale na­wet gdy­bym przy­się­gła, że po­tra­fię, i tak by mi nie uwie­rzyła.

– O ja­kich wdo­wach mó­wisz? – spy­tała pani Lynde.

– No jak to, oczy­wi­ście o ciotce Kate i ciotce Chatty – od­parła pani Brad­dock, jakby każdy, na­wet igno­rantka z ty­tu­łem, po­wi­nien to wie­dzieć. – Ciotka Kate była żoną Amasy Mac­Com­bera, to ka­pi­tań­ska wdowa, na­to­miast ciotka Chatty, czyli pani Lin­col­nowa Mac­Lean, jest tylko zwy­kłą wdową. Ale wszy­scy na­zy­wają je ciot­kami. Miesz­kają na końcu Za­ułka Du­chów.

Za­ułek Du­chów! To prze­są­dziło sprawę. Wie­dzia­łam już, że po pro­stu mu­szę za­miesz­kać u wdów.

– Chodźmy do nich od razu – bła­ga­łam pa­nią Lynde. Zda­wało mi się, że je­śli prze­ga­pimy tę chwilę, Za­ułek Du­chów znik­nie z po­wro­tem w kra­inie ba­śni.

– Mo­że­cie pójść, ale i tak to Re­becca zde­cy­duje, czy pa­nią przyjmą. W Szu­mią­cych Wierz­bach to ona rzą­dzi, ja wam to mó­wię.

Szu­miące Wierzby! To nie mo­gła być prawda, po pro­stu nie mo­gła! Mnie się to mu­siało przy­śnić. A pani Ra­chel stwier­dziła, że to śmieszna na­zwa dla domu.

– Ach, to ka­pi­tan Mac­Com­ber tak go na­zwał. To był jego dom, ro­zu­mie­cie. Sam ob­sa­dził go wierz­bami. Bar­dzo się nimi chlu­bił, cho­ciaż rzadko by­wał w domu i ni­gdy w nim na długo nie zo­sta­wał. Ciotka Kate ma­wiała, że to nie­wy­godne, cho­ciaż ni­gdy nie roz­gryź­li­śmy, co miała na my­śli: że wraca na tak krótko czy że w ogóle wraca. Re­becca Dew zna­ko­mi­cie go­tuje, a z ugo­to­wa­nych ziem­nia­ków wy­cza­ro­wuje istne cuda. Je­śli się jej pani spodoba, panno Shir­ley, bę­dzie pani żyła jak pą­czek w ma­śle. A je­śli nie... no to nie. Po­dobno jest w mie­ście nowy urzęd­nik ban­kowy, który też szuka po­koju, i Re­becca może wy­brać jego. Swoją drogą, tro­chę mnie dziwi, że pani Prin­gle pani nie przy­jęła. W Sum­mer­side jest mnó­stwo Prin­gle’ów i pół-Prin­gle’ów. Mówi się na nich „ro­dzina kró­lew­ska” i po­winna pani ich so­bie zjed­nać, bo ina­czej ni­gdy nie po­ra­dzi so­bie pani w szkole. To oni roz­dają tu karty. Jest na­wet ulica, któ­rej pa­tro­nuje stary ka­pi­tan Abra­ham Prin­gle. To praw­dziwy klan, ale rzą­dzą w nim dwie stare damy z Klo­no­wego Dworu. Sły­sza­łam, że się pani im na­ra­ziła.

– Ja? Ależ dla­czego? – wy­krzyk­nę­łam. – Prze­cież je­stem tu zu­peł­nie obca!

– Hmm. Ich da­leki ku­zyn sta­rał się o to samo sta­no­wi­sko i wszy­scy uwa­żali, że wła­śnie on po­wi­nien je otrzy­mać. Kiedy za­ak­cep­to­wano pani kan­dy­da­turę, cała ich klika aż za­wyła ze zło­ści. No cóż, tacy są lu­dzie, trzeba się z tym po­go­dzić. Mogą być słodcy jak miód, ale i tak będą pa­nią pod­gry­zać. Nie chcę pani znie­chę­cać, cho­ciaż kto uprze­dzony, ten uzbro­jony. Mam na­dzieję, że utrze im pani nosa. Je­śli wdowy pa­nią przyjmą, to chyba nie bę­dzie pani prze­szka­dzało, że Re­becca Dew jada z go­spo­dy­niami przy wspól­nym stole? Bo wi­dzi pani, ona jest kimś wię­cej niż słu­żącą. To da­leka krewna ka­pi­tana. Nie siada do stołu, je­śli są go­ście, zna swoje miej­sce, ale jako stała lo­ka­torka nie bę­dzie pani uwa­żana za go­ścia.

Uspo­ko­iłam pa­nią Brad­dock, że z przy­jem­no­ścią będę ja­dać w to­wa­rzy­stwie Re­bekki Dew, po czym wy­cią­gnę­łam stam­tąd pa­nią Lynde. Mu­sia­łam za wszelką cenę ubiec tego urzęd­nika.

Pani Brad­dock od­pro­wa­dziła nas do drzwi.

– Tylko pro­szę mieć wzgląd na uczu­cia ciotki Chatty, do­brze? Jest bar­dzo wraż­liwa i ła­two bi­dulkę ura­zić. Bo trzeba pani wie­dzieć, że nie jest tak bo­gata jak ciotka Kate... Ta zresztą też nie ma wiel­kiego ma­jątku. Poza tym ciotka Kate na­prawdę ko­chała swo­jego męża, a ciotka Chatty swo­jego nie zno­siła. I nic dziw­nego! Lin­coln Mac­Lean był sta­rym zrzędą, ale ciotka Chatty my­śli, że lu­dzie także do niej mają o to pre­ten­sję. Do­brze, że dziś so­bota, bo w pią­tek z miej­sca by pa­nią od­rzu­ciła. Mo­głaby pani uznać, że to ciotka Kate jest tą prze­sądną, co? Bo ma­ry­na­rze są tacy. Ale to wła­śnie ciotka Chatty, cho­ciaż jej mę­żem był cie­śla. Swego czasu cie­szyła się wielką urodą, bie­dac­two.

Obie­ca­łam pani Brad­dock, że uczu­cia ciotki Chatty będą dla mnie święte, ale ona szła z nami da­lej.

– Kate i Chatty są bar­dzo uczciwe, więc nie będą grze­bać w pani rze­czach. Może to ro­bić Re­becca Dew, ale nie bę­dzie na pa­nią do­no­sić. Aha, i na pani miej­scu nie pu­ka­ła­bym do fron­to­wych drzwi. Uży­wają ich tylko od wiel­kiego dzwonu, chyba ostatni raz z oka­zji po­grzebu Amasy. Pro­szę sko­rzy­stać z bocz­nych. Klucz do nich trzy­mają pod do­niczką z kwiat­kiem, która stoi na pa­ra­pe­cie, więc je­śli ni­kogo nie ma w domu, można so­bie otwo­rzyć, wejść i za­cze­kać. I w żad­nym wy­padku nie za­chwy­cać się ko­tem, bo Re­becca Dew go nie lubi.

Przy­rze­kłam, że nie będę się za­chwy­cać ko­tem, po czym wresz­cie udało nam się od niej uwol­nić. Nie­ba­wem zna­la­zły­śmy się w Za­ułku Du­chów. To kró­ciutka boczna uliczka, która wy­cho­dzi na otwartą prze­strzeń z błę­kit­na­wymi wzgó­rzami w tle. Po jed­nej stro­nie w ogóle nie ma za­bu­do­wań, a te­ren opada ła­god­nie aż do portu, po dru­giej stoją tylko trzy domy. Pierw­szy z nich to po pro­stu bu­dy­nek – nic wię­cej nie da się o nim po­wie­dzieć. Drugi jest wielką, im­po­nu­jącą, lecz po­nurą re­zy­den­cją z czer­wo­nej ce­gły z ka­mien­nymi wy­koń­cze­niami, spa­dzi­stym da­chem z lu­kar­nami i że­la­zną ba­lu­stradą na szczy­cie. Le­d­wie go wi­dać spoza gąsz­czu świer­ków i jo­deł. W środku musi być strasz­nie ciemno. Trzeci zaś to wła­śnie Szu­miące Wierzby. Są usy­tu­owane w sa­mym rogu, od frontu bie­gnie tra­wia­sta uliczka, a z tyłu – praw­dziwa wiej­ska droga, pięk­nie ocie­niona drze­wami.

Od razu się za­ko­cha­łam. Wiesz, są domy, które z ja­kie­goś nie­ja­snego po­wodu biorą cię w po­sia­da­nie od pierw­szego wej­rze­nia. Ta­kie wła­śnie są Szu­miące Wierzby. Mogę Ci je opi­sać jako biały – bar­dzo biały – bu­dy­nek szkie­le­towy z zie­lo­nymi – bar­dzo zie­lo­nymi – okien­ni­cami, wie­życzką w rogu i dwiema lu­kar­nami. Od ulicy od­dziela go ni­ski ka­mienny mu­rek, przy któ­rym w rów­nych od­stę­pach ro­sną wierzby. Z tyłu znaj­duje się duży ogród, gdzie kwiaty żyją w mi­łej sym­bio­zie z wa­rzy­wami. Ale nic, co pi­szę, i tak nie prze­każe Ci ca­łego uroku tego miej­sca. Krótko mó­wiąc, jest to dom o za­chwy­ca­ją­cej oso­bo­wo­ści i czuje się w nim coś z aury Zie­lo­nych Szczy­tów.

– To moje miej­sce. Jest mi po pro­stu prze­zna­czone! – wy­krzyk­nę­łam w eu­fo­rii.

Pani Lynde nie wy­glą­dała na osobę, która wie­rzy w prze­zna­cze­nie.

– Bę­dziesz stąd miała da­leko do szkoły – stwier­dziła z po­wąt­pie­wa­niem.

– Nie szko­dzi, ruch do­brze mi zrobi. Ach, pro­szę tylko spoj­rzeć na te śliczne brzozy i klony po dru­giej stro­nie drogi!

Pani Lynde spoj­rzała, ale jej od­po­wiedź ogra­ni­czyła się do stwier­dze­nia:

– Mam na­dzieję, że ko­mary nie zje­dzą cię tu żyw­cem.

Też mia­łam taką na­dzieję. Nie cier­pię ko­ma­rów. Wy­star­czy je­den, żeby nie dał mi za­snąć bar­dziej niż nie­czy­ste su­mie­nie.

Ucie­szyło mnie, że nie mu­sia­łam wcho­dzić przez fron­towe drzwi. Wy­glą­dały wręcz od­py­cha­jąco – wiel­kie, dwu­skrzy­dłowe, z li­tego drewna, po bo­kach miały szklane pa­nele w czer­wone kwiaty. W ogóle nie pa­so­wały do tego domu. Znacz­nie bar­dziej za­chę­ca­jące oka­zały się boczne, zie­lone, do któ­rych do­tar­ły­śmy uro­czą ścieżką z ka­mien­nych płyt za­to­pio­nych w tra­wie. Wzdłuż ścieżki cią­gnęły się wy­pie­lę­gno­wane ra­batki z ozdobną trawą o pa­sko­wa­nych źdźbłach, z ser­dusz­kami, li­liami ty­gry­simi, „słod­kim Wil­lia­mem”[1], by­licą, sma­gliczką, biało-czer­wo­nymi sto­krot­kami oraz pi­wo­niami, które pani Lynde zwy­kła na­zy­wać „pi­niami”. Oczy­wi­ście nie wszyst­kie te­raz kwi­tły, ale wi­dać było, że są za­dbane i w sto­sow­nym cza­sie staną na wy­so­ko­ści za­da­nia. W rogu na końcu za­uwa­ży­łam ką­cik ró­żany, a po ce­gla­nym mu­rze od­gra­dza­ją­cym Szu­miące Wierzby od są­sied­niego po­nu­rego do­misz­cza pnie się dzi­kie wino, które po­ra­sta też łu­ko­waty tre­liaż wraz z wy­bla­kłymi zie­lo­nymi drzwicz­kami, naj­wy­raź­niej od dawna nie­otwie­ra­nymi. Te drzwiczki mają tylko dolną część, znad któ­rej można zer­k­nąć na za­pusz­czony ogród są­sia­dów.

Za­raz za furtką Szu­mią­cych Wierzb do­strze­głam przy ścieżce kępkę ko­ni­czyny. Coś ka­zało mi się nad nią po­chy­lić i – nie uwie­rzysz! Tuż pod moim no­sem ro­sły aż trzy czte­ro­listne ko­ni­czynki! Co za nie­zwy­kły omen! Cze­muś ta­kiemu na­wet Prin­gle’owie nie da­dzą rady. W tym mo­men­cie po­czu­łam, że urzęd­nik jest ab­so­lut­nie bez szans.

Boczne drzwi oka­zały się otwarte, czyli naj­wy­raź­niej ktoś był w domu i nie mu­sia­ły­śmy za­glą­dać pod do­niczkę. Na na­sze pu­ka­nie zja­wiła się Re­becca Dew. Wie­dzia­ły­śmy, że to ona, bo na ca­łym świe­cie można by ze świecą szu­kać po­dob­nej osoby.

Re­becca Dew wy­gląda na mniej wię­cej czter­dzie­ści lat. Gdyby po­mi­dor miał czarne, scze­sane do tyłu włosy, małe błysz­czące oczka, per­katy no­sek i wą­skie usta, byłby to jej wierny ob­raz. Wszystko w niej jest tro­chę za krót­kie: ręce, nogi, szyja i nos. Wszystko – z wy­jąt­kiem uśmie­chu, który roz­ciąga się od ucha do ucha. Ale na ra­zie nie po­zwo­liła nam się o tym prze­ko­nać. Kiedy za­py­ta­łam, czy mo­żemy się wi­dzieć z pa­nią Mac­Com­ber, zro­biła bar­dzo su­rową minę.

– Ma pani na my­śli pa­nią KA­PI­TA­NOWĄ Mac­Com­ber? – spy­tała tak ura­żo­nym to­nem, jakby w tym domu miesz­kało co naj­mniej dzie­sięć pań o ta­kim sa­mym na­zwi­sku.

– Tak – od­po­wie­dzia­łam po­tul­nie, a ona wpro­wa­dziła nas do sa­lonu i po­zo­sta­wiła sa­mym so­bie.

Jest to mały, lecz przy­jemny po­kój; może nieco za dużo w nim wszel­kiego ro­dzaju po­krow­ców na me­ble, ale pa­nuje tu spo­kojna, przy­ja­zna at­mos­fera, co od razu mi się spodo­bało. Wi­dać, że każdy me­bel ma tu od lat swoje wła­sne miej­sce. A jak one wszyst­kie błysz­czą! Żadna pa­sta ze sklepu nie daje ta­kiego lu­strza­nego po­ły­sku. Wie­dzia­łam, że to musi być ro­bota Re­bekki. Na półce nad ko­min­kiem stoi za­mknięty w bu­telce trój­masz­towy ża­glo­wiec, który szcze­gól­nie za­in­te­re­so­wał pa­nią Lynde. Nie mo­gła po­jąć, jak udało się go tam wci­snąć, ale uznała, że dzięki niemu po­kój ma „ma­ry­nar­ski styl”.

Po chwili we­szły wdowy i od razu po­czu­łam do nich sym­pa­tię. Ciotka Kate jest wy­soka, szczu­pła, si­wo­włosa i nieco su­rowa, wy­pisz wy­ma­luj typ Ma­rilli, a ciotka Chatty ni­ska, drobna, też siwa i jakby za­my­ślona. Mu­siała kie­dyś być bar­dzo ładna, ale z ca­łej urody zo­stały jej tylko oczy – duże, brą­zowe, cie­płe i na­prawdę śliczne.

Kiedy wy­ja­śni­łam cel na­szej wi­zyty, wdowy wy­mie­niły spoj­rze­nia.

– Mu­simy na­ra­dzić się z Re­beccą Dew – orze­kła ciotka Chatty.

– Bez wąt­pie­nia – zgo­dziła się jej sio­stra.

We­zwano za­tem z kuchni Re­beccę Dew. Tuż za nią wśli­zgnął się kot – wielki, pu­szy­sty, nie­bie­ski z bia­łym ża­bo­tem i koł­nie­rzem. Chęt­nie bym go po­gła­skała, ale pa­mię­ta­jąc prze­strogę pani Brad­dock, uda­łam, że go nie wi­dzę.

Re­becca po­pa­trzyła na mnie bez cie­nia uśmie­chu.

– Po­słu­chaj, Re­becco – zwró­ciła się do niej ciotka Kate, która jak za­uwa­ży­łam, nie mar­no­wała słów – panna Shir­ley ży­czy so­bie wy­na­jąć u nas po­kój. Nie są­dzę, że­by­śmy mo­gły ją przy­jąć.

– Dla­czego nie? – spy­tała Re­becca Dew.

– Oba­wiam się, że mia­ła­byś z tym za dużo fa­tygi – wy­ja­śniła ciotka Chatty.

– Przy­wy­kłam do fa­tygi – od­parła Re­becca Dew.

Wiesz, Gil­ber­cie, nie spo­sób na­zy­wać jej tylko imie­niem. To po pro­stu nie­moż­liwe, cho­ciaż wdowy tak mó­wią. Nie wiem, jak im się to udaje.

– Je­ste­śmy za stare, żeby nam się krę­cili po domu mło­dzi lu­dzie – upie­rała się ciotka Chatty.

– Mów­cie za sie­bie! – od­cięła się Re­becca Dew. – Ja mam rap­tem czter­dzie­ści pięć lat i wiem, na co mnie stać. I wła­śnie uwa­żam, że miło bę­dzie mieć tu­taj młodą osobę. W każ­dym ra­zie dziew­czyna lep­sza od chło­paka. Taki pa­liłby dzień i noc, jesz­cze pu­ściłby nas z dy­mem we wła­snych łóż­kach. Skoro już mu­si­cie brać lo­ka­tora, to weź­cie ją: taka jest moja rada. Ale oczy­wi­ście to wasz dom.

„To rze­kł­szy, zni­kła”, jak po­wiada Ho­mer[2]. Wie­dzia­łam, że klamka za­pa­dła, ale ciotka Chatty chciała, że­bym ko­niecz­nie obej­rzała naj­pierw swój po­kój.

– Damy pani ten na wieży, moja droga. Nie jest tak duży jak go­ścinny, ale ma otwór, przez który w zi­mie do­cho­dzi rurą cie­płe po­wie­trze z pieca, no i ma znacz­nie ład­niej­szy wi­dok, bo wy­cho­dzi na stary cmen­tarz.

Wie­dzia­łam, że go po­ko­cham. Od sa­mej na­zwy „po­kój na wieży” prze­szył mnie dreszcz. Po­czu­łam się jak w tej sta­rej pio­sence, którą śpie­wa­li­śmy w Avon­lea, o pan­nie, co „miesz­kała na wieży wy­so­kiej, nad brze­giem mo­rza sza­rego”, a po­tem prze­ko­na­łam się, że to naj­mil­sze miej­sce na świe­cie. We­szły­śmy tam po kilku spi­ral­nych schod­kach. Po­koik jest rze­czy­wi­ście nie­duży, ale nie tak mały jak ten kosz­marny „ko­ry­ta­rzowy”, w któ­rym miesz­ka­łam na pierw­szym roku stu­diów w King­sport. Man­sar­dowe okno wy­cho­dzi na za­chód, a dru­gie, w ścia­nie szczy­to­wej, na pół­noc. W rogu wieży jest jesz­cze trze­cie, trój­skrzy­dłowe, które otwiera się na ze­wnątrz. Pod nim znaj­dują się półki na książki. Na pod­ło­dze leżą okrą­głe ple­cione dy­wa­niki, wiel­kie łoże ma bal­da­chim i pat­chwor­kową na­rzutę we wzór dzi­kie gęsi[3]. Jest za­ście­lone tak gładko, że aż żal się w nim kłaść, a tak wy­so­kie, że wcho­dzi się do niego po śmiesz­nych schod­kach, które na dzień wsuwa się pod spód. Zdaje się, że ka­pi­tan Mac­Com­ber przy­wiózł ten me­bel z ja­kiejś za­gra­nicz­nej po­dróży.

Za­uwa­ży­łam też śliczną na­rożną szafkę z pół­kami, wy­ło­żo­nymi bia­łym pa­pie­rem w ząbki i z ma­lo­wa­nymi bu­kie­tami na drzwiach. Pod oknem wbu­do­wano sie­dzi­sko z nie­bie­ską okrą­głą po­duszką, prze­pi­ko­waną po­środku; ma tam głę­boko wszyty gu­zik, przez co wy­gląda jak wielki pulchny pą­czek z dziurką w środku. I jesz­cze uro­cza umy­wal­nia z dwiema pół­kami – na gór­nej miesz­czą się w sam raz mied­nica i błę­kitny jak ja­jeczko drozda dzba­nek, na dol­nej zaś my­del­niczka i dzban na cie­płą wodę. Szu­flada z mo­sięż­nymi oku­ciami za­wiera mnó­stwo ręcz­ni­ków. Na ścia­nie, na pó­łeczce sie­dzi por­ce­la­nowa dama w ró­żo­wych pan­to­fel­kach i po­zła­ca­nej szar­fie, a w zło­ci­stych por­ce­la­no­wych wło­sach ma czer­woną por­ce­la­nową różę.

Cały po­koik pła­wił się w zło­ci­stym bla­sku słońca, prze­fil­tro­wa­nego przez żółte za­słony. Na bie­lone ściany na­kła­dała się naj­cu­dow­niej­sza ta­peta z cieni wierzb za oknem – wiecz­nie żywa, cią­gle po­ru­sza­jąca się i zmie­nia­jąca. Wszystko to ra­zem da­wało wra­że­nie na­prawdę szczę­śli­wego miej­sca. Po­czu­łam się naj­bo­gat­szą dziew­czyną na świe­cie.

– Bę­dziesz tam bez­pieczna, ot co! – orze­kła pani Lynde, kiedy już wy­szły­śmy.

– Cza­sem mogę się czuć tro­chę skrę­po­wana w po­rów­na­niu ze swo­bodą ży­cia w Ustro­niu Patty – za­uwa­ży­łam z czy­stej prze­kory.

– Swo­boda, też coś! – fuk­nęła pani Lynde. – Co za jan­ke­skie ga­da­nie!

Przy­je­cha­łam dzi­siaj z ca­łym ba­ga­żem. Oczy­wi­ście nie cier­pię opusz­czać Zie­lo­nych Szczy­tów. Nie­ważne, jak długo i jak czę­sto prze­by­wam z dala od tego domu, gdy tylko nad­cho­dzą wa­ka­cje, staję się jego cząstką i serce mi pęka przy każ­dym roz­sta­niu. Ale wiem, że to miej­sce także po­lu­bię, i to z wza­jem­no­ścią. Za­wsze czuję, czy ja­kiś dom mnie lubi czy nie.

Wi­doki z okien są śliczne – na­wet ten stary cmen­tarz, oto­czony pier­ście­niem ciem­nych jo­deł. Idzie się tam krętą uliczką, wzdłuż któ­rej cią­gną się rowy. Z za­chod­niego okna wi­dać cały port, aż do da­le­kich, za­mglo­nych brze­gów. Ko­cham te wszyst­kie uro­cze ża­glówki i statki wy­cho­dzące w mo­rze „ku nie­zna­nym por­tom” – swoją drogą, cóż to za fa­scy­nu­jąca fraza! Ileż w niej pola do wy­obraźni! A z pół­noc­nego mogę cie­szyć wzrok brzo­zowo-klo­no­wym za­gaj­ni­kiem po dru­giej stro­nie drogi. Wiesz, jaką je­stem czci­cielką drzew. Kiedy na kur­sie li­te­ra­tury an­giel­skiej w Red­mon­dzie prze­ra­bia­li­śmy Ten­ny­sona, za­wsze współ­czu­łam bied­nej Oj­none[4], która roz­pa­czała po ścię­ciu pięk­nych so­sen.

Za la­skiem i cmen­ta­rzem roz­ciąga się śliczna do­lina z czer­woną wstążką krę­tej drogi i roz­rzu­co­nymi przy niej bia­łymi do­mami. Nie­które do­liny są po pro­stu roz­koszne, trudno po­wie­dzieć dla­czego. Już sam ich wi­dok spra­wia przy­jem­ność. A jesz­cze da­lej znów mam moje błę­kitne wzgó­rze. Na­zy­wam je Kró­lem Burz – wiesz, jak ja lu­bię nada­wać wszyst­kiemu na­zwy.

Je­śli ze­chcę, mogę tu być sama z sobą. Cza­sem na­prawdę miło jest być samą. Za­przy­jaź­nię się z wia­trami. Będą za­wo­dzić, wzdy­chać i nu­cić wo­kół mo­jej wieży; białe wi­chry zi­mowe, zie­lone po­dmu­chy wio­sny, błę­kitne ze­firki lata i te pur­pu­rowe, je­sienne, sło­wem, dzi­kie wia­try wszyst­kich pór roku – „gwał­towny hu­ra­gan, co pełni Jego słowo”[5]. Ja­kim dresz­czem prze­szywa mnie ten psalm! Zu­peł­nie jakby w każ­dym wie­trze kryło się dla mnie ja­kieś prze­sła­nie. Za­wsze za­zdro­ści­łam temu chłopcu, który od­le­ciał wraz z pół­noc­nym wia­trem w tej pięk­nej sta­rej hi­sto­rii Geo­rge’a Mac­Do­nalda[6]. Pew­nej nocy, Gil­ber­cie, otwo­rzę okno na wieży, rzucę się pro­sto w ra­miona tego wia­tru i Re­becca Dew ni­gdy się nie do­wie, dla­czego moje łóżko po­zo­stało nie­tknięte.

Mam na­dzieję, naj­droż­szy, że kiedy już znaj­dziemy swój „wy­ma­rzony dom”, będą wo­kół niego także szu­miały wia­try. Cie­kawe, gdzie on jest, ten nie­znany dom. Czy bar­dziej będę go ko­chać w świe­tle księ­życa czy o pierw­szym brza­sku? Ten przy­szły dom, w któ­rym za­miesz­kają mi­łość, przy­jaźń i praca, a także... kilka za­baw­nych przy­gód, że­by­śmy na sta­rość mieli z czego się śmiać. Sta­rość! Czy my w ogóle kie­dyś bę­dziemy sta­rzy? Wy­daje się to zu­peł­nie nie­moż­liwe.

Z le­wego okna wieży mam wi­dok na da­chy mia­sta, w któ­rym spę­dzę co naj­mniej rok. W tych do­mach żyją lu­dzie – jesz­cze mi nie­znani – ale to oni zo­staną mo­imi przy­ja­ciółmi. A może wro­gami. Bo Pye’owie są wszę­dzie, cho­ciaż kryją się pod róż­nymi na­zwi­skami... na przy­kład Prin­gle. Przed Prin­gle’ami po­win­nam chyba mieć się na bacz­no­ści. Szkoła za­czyna się ju­tro. Mam uczyć geo­me­trii! Mo­dlę się, żeby wśród Prin­gle’ów nie było żad­nego ma­te­ma­tycz­nego ge­niu­sza.

Je­stem tu do­piero od pół dnia, ale czuję się, jak­bym znała te okna i Re­beccę Dew przez całe ży­cie. Wdowy już po­pro­siły mnie, że­bym na­zy­wała je ciot­kami, a ja po­pro­si­łam, żeby mó­wiły mi po imie­niu. Do Re­bekki Dew je­den raz zwró­ci­łam się „panno Dew”, na co usły­sza­łam:

– Jaka znów „panno”?

– No... Panno Dew – wy­ją­ka­łam. – Czy nie tak się pani na­zywa?

– Ow­szem, ale od dawna nikt się tak do mnie nie zwra­cał, więc w pierw­szej chwili aż się wzdry­gnę­łam. Pro­szę tak do mnie nie mó­wić, panno Shir­ley, nie przy­wy­kłam do tego.

– Będę pa­mię­tać, Re­becco... Dew. – Bar­dzo się sta­ra­łam nie do­da­wać „Dew”, ale mi się nie udało.

Pani Brad­dock miała ra­cję, mó­wiąc, że ciotka Chatty jest wraż­liwa. Prze­ko­na­łam się o tym pod­czas ko­la­cji. Ciotka Kate wspo­mniała coś o „sześć­dzie­sią­tych szó­stych uro­dzi­nach Chatty”. Aku­rat na nią zer­k­nę­łam i zo­ba­czy­łam, że... wpraw­dzie nie wy­buch­nęła pła­czem, to zbyt dra­ma­tyczne okre­śle­nie na jej re­ak­cję, ale po pro­stu za­lała się łzami, które wez­brały w jej wiel­kich brą­zo­wych oczach.

– O co ci cho­dzi, Chatty? – spy­tała dość cierpko ciotka Kate.

– Bo... bo to były do­piero sześć­dzie­siąte piąte... – wy­krztu­siła jej sio­stra.

– Bar­dzo cię prze­pra­szam, Char­lotte – po­wie­działa ciotka Kate i znowu za­świe­ciło słońce.

Kot jest prze­śliczny – wielki, o zło­tych oczach i ele­ganc­kim dym­nym fu­trze z nie­ska­zi­tel­nym pod­szerst­kiem. Dla cio­tek to Du­sty Mil­ler, po­nie­waż tak wła­śnie się na­zywa, ale Re­becca Dew mówi na niego tylko Ten Kot. Zde­cy­do­wa­nie go nie lubi i nie może prze­bo­leć, że co­dzien­nie rano i wie­czo­rem musi go kar­mić wą­tróbką, czy­ścić szczo­teczką do zę­bów fo­tel z jego sier­ści, je­śli uda mu się wśli­zgnąć do sa­lonu, i szu­kać go po no­cach na dwo­rze.

– Re­becca Dew w ogóle nie znosi ko­tów – wy­ja­śniła mi ciotka Chatty – a już Du­sty’ego szcze­gól­nie. Dwa lata temu przy­niósł go w py­sku pies sta­rej pani Camp­bell (trzy­mała wtedy psa). Pew­nie uznał, że do niej nie ma sensu go za­bie­rać. Ta­kie to było biedne, zmar­z­nięte i mo­kre ko­ciątko, sama skóra i ko­ści... Tylko ktoś o ka­mien­nym sercu od­mó­wiłby mu schro­nie­nia. No więc wzię­ły­śmy je z Kate, ale Re­becca Dew ni­gdy nam tego nie da­ro­wała. Wtedy jesz­cze nie zna­ły­śmy się na dy­plo­ma­cji. Po­win­ny­śmy ko­ciaka od razu wy­rzu­cić, bo nie wiem, czy za­uwa­ży­łaś... – tu ciotka Chatty obej­rzała się trwoż­nie na drzwi do kuchni – ...jak te­raz so­bie z nią ra­dzimy.

Rze­czy­wi­ście za­uwa­ży­łam – to po pro­stu coś pięk­nego. Całe Sum­mer­side i Re­becca Dew mogą uwa­żać, że to ona tu rzą­dzi, ale wdowy są od­mien­nego zda­nia.

– Nie chcia­ły­śmy tego urzęd­nika. Młody czło­wiek, nie­usta­bi­li­zo­wany... Ba­ły­śmy się, że może nie cho­dzić do ko­ścioła. Ale uda­wa­ły­śmy, że go weź­miemy, a Re­becca na­wet nie chciała o tym sły­szeć. Tak się cie­szę, że tra­fi­ły­śmy na cie­bie, moja droga. Na pewno warto bę­dzie go­to­wać dla tak mi­łej lo­ka­torki. I mam na­dzieję, że nas wszyst­kie po­lu­bisz. Re­becca Dew ma kilka waż­nych za­let. Kiedy spro­wa­dziła się tu pięt­na­ście lat temu, wcale nie była taka po­rząd­nicka. Raz Kate mu­siała na­pi­sać jej imię pal­cem na lu­strze, żeby zo­ba­czyła, ja­kie jest za­ku­rzone. Ale to się już ni­gdy nie po­wtó­rzyło. Re­becca Dew w lot ła­pie wszyst­kie alu­zje. Mam też na­dzieję, że po­doba ci się po­kój. Mo­żesz zo­sta­wiać na noc otwarte okno. Kate nie prze­pada za noc­nym po­wie­trzem, ale ro­zu­mie po­trzeby lo­ka­to­rów. My mamy wspólną sy­pial­nię, więc uzgod­ni­ły­śmy, że w jedną noc bę­dziemy za­my­kać okno ze względu na nią, a w drugą otwie­rać ze względu na mnie. Za­wsze można ja­koś się do­ga­dać w ta­kich dro­bia­zgach, prawda? Tam, gdzie jest do­bra wola, znaj­dzie się też wyj­ście. I nie prze­strasz się, że Re­becca tak dużo cho­dzi po no­cach. Ona za­wsze sły­szy ja­kieś ha­łasy i ko­niecz­nie musi wy­śle­dzić, skąd po­cho­dzą. Chyba to dla­tego nie chciała tu urzęd­nika. Bała się, że wpa­dłaby kie­dyś na niego w noc­nej ko­szuli. Mam na­dzieję, że ci nie prze­szka­dza ma­ło­mów­ność Kate; ona taka już jest. A musi mieć wiele do opo­wia­da­nia, prze­cież za młodu ob­je­chała z Amasą Mac­Com­be­rem cały świat! Też chcia­ła­bym mieć tyle te­ma­tów do roz­mowy, ale ni­gdy nie wy­sta­wi­łam nosa za na­szą wy­spę. Czę­sto się za­sta­na­wiam, dla­czego ży­cie tak nam się uło­żyło: ja ga­duła, która nie ma nic do po­wie­dze­nia, a Kate mil­cząca, za to z mnó­stwem te­ma­tów. Ale pew­nie Opatrz­ność wie naj­le­piej.

Cho­ciaż z ciotki Chatty rze­czy­wi­ście jest straszna ga­duła, cza­sem robi prze­rwy. Udaje mi się wtedy wtrą­cić ja­kąś uwagę, ale to ra­czej nic waż­nego.

Wdowy trzy­mają krowę, która pa­sie się nieco da­lej, u pana Ja­mesa Ha­mil­tona, i Re­becca Dew cho­dzi ją doić. Jest z tego pewna ilość śmie­tanki, a każ­dego dnia, rano i wie­czo­rem, Re­becca za­nosi szklankę świe­żego mleka do furtki w mu­rze, gdzie po­daje ją górą tak zwa­nej Ko­bie­cie od pani Camp­bell. To dla „ma­łej Eli­za­beth”, na spe­cjal­nie za­le­ce­nie le­ka­rza. Kim są owa Ko­bieta i mała Eli­za­beth, mu­szę do­piero od­kryć, na­to­miast pani Camp­bell jest miesz­kanką i wła­ści­cielką tej for­tecy za mu­rem, która nosi na­zwę Cho­jary.

Ra­czej dzi­siaj nie za­snę. Ni­gdy do­brze nie śpię pierw­szej nocy w ob­cym łóżku, a to aku­rat jest naj­dziw­niej­sze, ja­kie w ży­ciu wi­dzia­łam. Ale się nie przej­muję, prze­cież uwiel­biam noce; lu­bię tak le­żeć i roz­my­ślać o ży­ciu, o prze­szło­ści, o te­raź­niej­szo­ści i o tym, co jesz­cze mnie czeka. Zwłasz­cza o tym ostat­nim.

Gil­ber­cie, ten list jest bez­li­to­śnie długi. Nie chcę już wię­cej znę­cać się nad Tobą taką epi­stołą. Ale mu­sia­łam Ci to wszystko opi­sać, że­byś miał ob­raz mo­jego tu­tej­szego oto­cze­nia. Te­raz już koń­czę, gdyż księ­życ nad przy­sta­nią „po­grąża się w kra­inie cieni”[7], a mnie jesz­cze czeka list do Ma­rilli. Do­trze do Zie­lo­nych Szczy­tów po­ju­trze, Davy przy­nie­sie go z poczty i ra­zem z Dorą będą asy­sto­wać przy otwie­ra­niu. Pani Lynde też pil­nie nad­stawi uszu... Oooch, jaka na­gle zdjęła mnie tę­sk­nota... Do­bra­noc, Naj­droż­szy. Tego ży­czy Ci naj­czu­lej ta, która jest i za­wsze bę­dzie

Twoją Anne.

ROZ­DZIAŁ II

WY­JĄTKI Z RÓŻ­NYCH li­stów tej sa­mej osoby do tego sa­mego ad­re­sata.

26 wrze­śnia

Czy wiesz, gdzie cho­dzę czy­tać Twoje li­sty? Do za­gaj­nika po dru­giej stro­nie drogi. Jest tam ko­tlinka po­ro­śnięta pa­pro­ciami, na któ­rych słońce two­rzy świe­tli­ste cętki, jest wi­jący się me­an­drami stru­myk i omszały krzywy pniak. Sia­dam na nim i mam przed sobą rząd prze­uro­czych mło­dych sio­strza­nych brzó­zek. Po­tem, kiedy przy­cho­dzi do mnie pe­wien ro­dzaj snu – taki zło­to­zie­lony, prze­ty­kany czer­wo­nymi żył­kami, czyli po pro­stu sen snów – kar­mię swoją wy­obraź­nię wiarą, że wziął się on wła­śnie z mo­jej se­kret­nej brzo­zo­wej ko­tlinki, zro­dzony z ja­kiejś ta­jem­ni­czej unii owych naj­smu­klej­szych i naj­zwiew­niej­szych sióstr z szem­rzą­cym stru­my­kiem. Uwiel­biam tam prze­sia­dy­wać i wsłu­chi­wać się w le­śną ci­szę. Za­uwa­ży­łeś może, Gil­ber­cie, jak wiele jest ro­dza­jów ci­szy? Ci­sza la­sów, ci­sza wy­brzeży mor­skich, ci­sza łąk, nocy, let­nich po­po­łu­dni... Wszyst­kie się od sie­bie róż­nią, bo każda pod­szyta jest in­nym to­nem. Je­stem prze­ko­nana, że gdy­bym na­wet ośle­pła i stra­ciła wraż­li­wość na cie­pło i zimno, i tak mo­gła­bym z ła­two­ścią roz­po­znać miej­sce po ga­tunku jego ci­szy.

Szkoła za­częła się dwa ty­go­dnie temu i cał­kiem nie­źle so­bie wszystko zor­ga­ni­zo­wa­łam. Nie­stety pani Brad­dock po raz ko­lejny miała ra­cję: Prin­gle’owie to dla mnie rze­czy­wi­ście pro­blem. I na ra­zie nie bar­dzo wiem, jak go roz­wią­zać po­mimo tych czte­ro­list­nych ko­ni­czy­nek. Zgod­nie z jej sło­wami ci lu­dzie są słodcy jak miód i śli­scy jak węże.

Prin­gle’owie to taka ro­dzina, w któ­rej wszy­scy mają na sie­bie oko i cho­ciaż mię­dzy sobą się kłócą, wo­bec ob­cych stają za sobą mu­rem. Do­szłam do wnio­sku, że w Sum­mer­side są tylko dwa ga­tunki miesz­kań­ców: Prin­gle’owie i nie-Prin­gle’owie.

W mo­jej kla­sie jest mnó­stwo Prin­gle’ów, a wiele uczniów o in­nych na­zwi­skach także ma w so­bie ich krew. Praw­do­po­dob­nie prze­wo­dzi im Jen Prin­gle, zie­lo­no­oka smar­kula, żywy ob­raz czter­na­sto­let­niej Becky Sharp[8]. Przy­pusz­czam, że pro­wa­dzi prze­ciwko mnie sub­telną kam­pa­nię lek­ce­wa­że­nia i nie­sub­or­dy­na­cji, z którą trudno mi wal­czyć. Ma dar ro­bie­nia ko­micz­nych min, więc kiedy sły­szę zza ple­ców falę zdu­szo­nego chi­chotu, od razu wiem, czyja to sprawka, cho­ciaż ni­gdy nie zła­pa­łam Jen na go­rą­cym uczynku. Mu­szę przy­znać, że to małe pół­dia­blę jest bar­dzo zdolne – jej wy­pra­co­wa­nia nie­wiele od­bie­gają od utwo­rów li­te­rac­kich, a już w ma­te­ma­tyce – na moją zgubę! – to praw­dziwy ta­lent... We wszyst­kim, co mówi czy robi, tli się ja­kaś iskra, a poza tym ma wspa­niałe po­czu­cie sy­tu­acyj­nego hu­moru, które gdyby nie zro­dziło się z nie­na­wi­ści, mo­głoby nas po­łą­czyć. Ale my­ślę, że dużo wody upły­nie, za­nim Jen i ja uśmie­jemy się ra­zem z cze­go­kol­wiek.

Myra Prin­gle, ku­zynka Jen, to szkolna pięk­ność, a za­ra­zem okaz re­kor­do­wej głu­poty. Cią­gle zda­rzają jej się ja­kieś za­bawne wpadki. Na przy­kład dziś na hi­sto­rii po­wie­działa, że In­dia­nie uwa­żali Cham­pla­ina[9] i jego lu­dzi za bo­gów, a w każ­dym ra­zie za „coś nie z tej ziemi”.

Pod wzglę­dem to­wa­rzy­skim Prin­gle’owie sta­no­wią tu­tej­szą „elytę” – to okre­śle­nie Re­bekki Dew. Już za­pro­szono mnie do dwóch ich do­mów na ko­la­cję; do­bry oby­czaj na­ka­zuje pod­jąć u sie­bie nową na­uczy­cielkę, a Prin­gle’owie oczy­wi­ście go re­spek­tują. Wczo­raj więc go­ści­łam u Ja­mesa Prin­gle’a, ojca rze­czo­nej Jen. Wy­gląda jak pro­fe­sor col­lege’u, a w rze­czy­wi­sto­ści jest tę­pym ćwo­kiem. Roz­wo­dził się na te­mat „dy­sz­czy­pliny”, cały czas bęb­niąc po ob­ru­sie da­le­kim od czy­sto­ści pa­znok­ciem i przy oka­zji znę­ca­jąc się nad gra­ma­tyką. Otóż w tu­tej­szym li­ceum obo­wią­zy­wały do­tąd rządy twar­dej ręki do­świad­czo­nych na­uczy­cieli, naj­le­piej męż­czyzn. On oso­bi­ście oba­wia się, że je­stem ciut za młoda, „no ale z tom wa­dom czas aż za szybko się roz­prawi”. Nie za­re­ago­wa­łam na tę uwagę z obawy, że po­wiem słowo za dużo. By­łam słodka jak miód i wszy­scy Prin­gle’owie ra­zem wzięci, pa­trzy­łam na niego ma­śla­nym wzro­kiem i tylko w du­chu po­wta­rza­łam so­bie: „Ty wstrętny, zło­śliwy dzia­dygo!”.

Jen mu­siała odzie­dzi­czyć ro­zum po matce, którą na­wet po­lu­bi­łam. Ona sama w obec­no­ści ro­dzi­ców za­cho­wy­wała się wzo­rowo. Ale cho­ciaż jej słowa były uprzejme, wy­po­wia­dała je ob­raź­li­wym to­nem. Każde jej „panno Shir­ley” brzmiało jak obe­lga, a ile­kroć spoj­rzała na moje włosy, czu­łam, że są wręcz mar­chew­ko­wo­rude. Z pew­no­ścią nikt z Prin­gle’ów nie na­zwałby ich kasz­ta­no­wymi.

Mor­ton Prin­gle spodo­bał mi się znacz­nie bar­dziej, cho­ciaż on, dla od­miany, ni­gdy nie słu­cha, co się do niego mówi. Za­czyna roz­mowę, a kiedy mu od­po­wia­dasz, ob­my­śla już na­stępne py­ta­nie.

Pani Ste­phe­nowa Prin­gle – tak zwana wdowa Prin­gle (Sum­mer­side ob­fi­tuje we wdowy) – przy­słała mi wczo­raj list – miły, uprzejmy, ja­do­wity. Mil­lie ma za dużo lek­cji do od­ra­bia­nia. To de­li­katne dziecko i nie może się prze­pra­co­wy­wać. Pan Bell ni­gdy nie za­da­wał jej pracy do­mo­wej. Mil­lie jest wraż­li­wym dziec­kiem, które trzeba ro­zu­mieć. Pan Bell do­sko­nale ją ro­zu­miał! Pani Ste­phe­nowa ma na­dzieję, że ja też to po­tra­fię, je­śli do­łożę sta­rań!

Nie mam wąt­pli­wo­ści, że jej zda­niem to przeze mnie Ada­mowi Prin­gle’owi le­ciała dziś w szkole krew z nosa, z któ­rego to po­wodu mu­siał pójść do domu. A w nocy obu­dzi­łam się i nie mo­głam już za­snąć, bo przy­po­mnia­łam so­bie, że pi­sząc na ta­blicy py­ta­nie, nie po­sta­wi­łam kropki nad „i”. Z pew­no­ścią nie uszło to uwagi Jen Prin­gle i te­raz cały klan bę­dzie to roz­trzą­sał.

Re­becca Dew mówi, że z wy­jąt­kiem sta­rych pań z Klo­no­wego Dworu wszy­scy Prin­gle’owie będą mnie za­pra­szać na ko­la­cję, ale po­tem prze­staną mnie za­uwa­żać. No zo­ba­czymy. Na ra­zie ba­ta­lia jest w toku, ale żadna strona nie ma prze­wagi. Mimo to nie czuję się zbyt do­brze z tym wszyst­kim. Nie da się dys­ku­to­wać z uprze­dze­niami. Ja je­stem taka jak za­wsze, od dzie­ciń­stwa: nie zno­szę być nie­lu­biana. Nie jest miło wie­dzieć, że ro­dziny po­łowy mo­ich uczniów mnie nie cier­pią, i to nie z mo­jej winy. To ta nie­spra­wie­dli­wość tak mnie boli. O, ko­lejne pod­kre­ślone słowo! Ale co zro­bić, kiedy ta­kie pod­kre­śle­nia przy­no­szą mi ulgę.

Po­mi­ja­jąc Prin­gle’ów, lu­bię tych swo­ich uczniów. Są wśród nich by­strzy, am­bitni, ciężko pra­cu­jący, któ­rym na­prawdę za­leży na zdo­by­ciu wy­kształ­ce­nia. Le­wis Al­len za­ra­bia na utrzy­ma­nie, wy­ko­nu­jąc różne prace w swoim pen­sjo­na­cie i ani tro­chę się tego nie wsty­dzi. A So­phy Sinc­lair do­jeż­dża co­dzien­nie tam i z po­wro­tem sześć mil na sta­rej my­sza­tej kla­czy swo­jego ojca, na któ­rej sie­dzi na oklep. To się na­zywa hart du­cha! Je­śli mogę po­móc ta­kiej dziel­nej dziew­czy­nie, to mam się oglą­dać na Prin­gle’ów?

Nie­stety pro­blem po­lega na tym, że je­śli nie wy­gram z Prin­gle’ami, to nie­wiele po­mogę in­nym.

Ale Szu­miące Wierzby ko­cham. To nie pen­sjo­nat, to dom. I lu­bią mnie tu­taj. Na­wet Du­sty Mil­ler mnie lubi, cho­ciaż cza­sem oka­zuje dez­apro­batę. Siada wtedy osten­ta­cyj­nie ty­łem i ły­piąc od czasu do czasu przez ra­mię zło­tym okiem, spraw­dza, co ja na to. Nie piesz­czę go za bar­dzo w obec­no­ści Re­bekki Dew, bo strasz­nie ją to de­ner­wuje. W dzień Du­sty jest do­mo­wym, spo­koj­nym my­śli­cie­lem, ale w nocy wstę­puje w niego dia­beł. Re­becca mówi, że to dla­tego, że nie zo­sta­wia się go na dwo­rze po zmierz­chu. Nie znosi wy­sta­wać na po­dwórku i go na­wo­ły­wać. Boi się, że wszy­scy są­sie­dzi będą się z niej śmiali. Woła go ta­kim groź­nym, sten­to­ro­wym to­nem, że chyba rze­czy­wi­ście w ca­łym mie­ście sły­chać to jej „Kici, kici, KICI!”. Wdowy do­sta­łyby szału, gdyby Du­sty nie wró­cił na noc do domu.

– Nikt nie wie, ile ja cier­pię przez Tego Kota, nikt! – za­pew­niła mnie Re­becca.

Z wdo­wami układa mi się do­brze. Z każ­dym dniem lu­bię je co­raz bar­dziej. Ciotka Kate nie uznaje czy­ta­nia po­wie­ści, ale po­in­for­mo­wała mnie, że nie za­mie­rza cen­zu­ro­wać mo­ich lek­tur. Za to ciotka Chatty je uwiel­bia. Ma swoją „tajną skrytkę”; prze­myca tam książki z bi­blio­teki miej­skiej i prze­cho­wuje ra­zem z ta­liami kart do pa­sjansa i in­nymi skar­bami, które chroni przed czuj­nym okiem sio­stry. Skrytka znaj­duje się pod sie­dzi­skiem fo­tela – nikt poza ciotką Chatty nie wie, że jest tam pu­sta prze­strzeń. Mnie jed­nak zdra­dziła ów se­kret, bo jak po­dej­rze­wam, za­leży jej na moim wspar­ciu w prze­myt­ni­czym pro­ce­de­rze. Oso­bi­ście nie wi­dzę żad­nej po­trzeby za­kła­da­nia taj­nych skry­tek w Szu­mią­cych Wierz­bach; jesz­cze ni­gdy nie wi­dzia­łam domu, w któ­rym by­łoby tyle ta­jem­ni­czych sza­fek, acz­kol­wiek Re­becca swoim za­cie­kłym czysz­cze­niem odziera je z ca­łej ta­jem­ni­czo­ści.

„Dom sam się nie po­sprząta” – ma­wia z wy­rzu­tem, gdy któ­raś z cio­tek pro­te­stuje. Z pew­no­ścią raz-dwa zro­bi­łaby po­rzą­dek z książ­kami i kar­tami, gdyby je zna­la­zła. Dla jej or­to­dok­syj­nej du­szy to czy­sta zgroza. Re­becca Dew twier­dzi, że karty to książki sza­tana, a gor­sze od nich są tylko po­wie­ści. Poza Bi­blią czy­tuje je­dy­nie ru­bryki to­wa­rzy­skie w mont­re­al­skim „Gu­ar­dia­nie”. Uwiel­bia oglą­dać domy i me­ble oraz śle­dzić po­czy­na­nia mi­lio­ne­rów.

– Złota wanna! Wy­obraża so­bie pani ką­piel w czymś ta­kim? – wzdy­cha z po­dzi­wem.

Ale w grun­cie rze­czy to po­czci­wina. Wy­cią­gnęła skądś wy­godny stary uszak obity spło­wia­łym bro­ka­tem. Ogrom­nie mi przy­padł do gu­stu, więc oznaj­miła:

– To bę­dzie pani fo­tel, usta­wimy go tu spe­cjal­nie dla pani. – I nie po­zwala Du­sty’emu na nim sy­piać. Bo jesz­cze przy­war­łaby mi do spód­nicy jego sierść i Prin­gle’owie mie­liby o czym plot­ko­wać.

Cała ta trójka bar­dzo in­te­re­suje się moim kó­łecz­kiem z pe­re­łek i tym, co ono ozna­cza. Ciotka Kate po­ka­zała mi swój za­rę­czy­nowy pier­ścio­nek z tur­ku­sami. Nie nosi go, bo jest już na nią za cia­sny. Ale ciotka Chatty wy­znała mi ze łzami w oczach, że ni­gdy nie miała za­rę­czy­no­wego pier­ścionka. Jej mąż uwa­żał to za nie­po­trzebny wy­da­tek. Była aku­rat w moim po­koju, gdzie prze­my­wała so­bie twarz ma­ślanką. Sto­suje taki za­bieg co wie­czór, żeby za­cho­wać ładną cerę, i ka­zała mi przy­siąc, że nie po­wiem o tym ciotce Kate.

– Uzna­łaby to za śmieszne dla osoby w moim wieku. I je­stem pewna, że zda­niem Re­bekki Dew praw­dziwa chrze­ści­janka nie po­winna sta­rać się być piękną. Zwy­kle cze­kam, aż Kate za­śnie, i wtedy za­kra­dam się do kuchni, ale cały czas umie­ram ze stra­chu, że Re­becca Dew mnie tam na­kryje. Ona ma koci słuch, na­wet kiedy śpi. Gdy­bym tak mo­gła przy­cho­dzić tu­taj co wie­czór... Ach, dzię­kuję ci, moja droga!

Udało mi się co nieco do­wie­dzieć o na­szych są­sia­dach z Cho­ja­rów. Pani Camp­bell (z domu Prin­gle!) ma osiem­dzie­siąt lat. Nie spo­tka­łam jej jesz­cze, ale jak ro­zu­miem, jest to bar­dzo po­nura osoba. O jej słu­żą­cej, Mar­cie Monk­man, rów­nie sta­rej i po­nu­rej, nikt nie mówi ina­czej jak „Ko­bieta pani Camp­bell”. Mieszka z nią także pra­wnuczka, mała Eli­za­beth Gray­son. Też nie wi­dzia­łam jej do­tąd na oczy, cho­ciaż je­stem tu już dwa ty­go­dnie. Ma osiem lat i cho­dzi do szkoły skró­tem przez tylne po­dwó­rze, więc nie mam szans jej za­uwa­żyć. Jej matka, wnuczka pani Camp­bell, też przez nią wy­cho­wana po śmierci ro­dzi­ców, nie żyje. Była żoną nie­ja­kiego Pierce’a Gray­sona, „Jan­kesa”, jak by po­wie­działa pani Lynde. Umarła po uro­dze­niu Eli­za­beth, a po­nie­waż jej mąż mu­siał na­tych­miast wy­je­chać do Pa­ryża, by po­kie­ro­wać tam od­dzia­łem swo­jej firmy, nie­mowlę od­dano pod opiekę pani Camp­bell. Mówi się, że pan Gray­son nie mógł znieść wi­doku có­reczki, po­nie­waż ode­brała ży­cie jego żo­nie, i ni­gdy się nią nie in­te­re­so­wał. To oczy­wi­ście może być zwy­kła plotka, bo ani pani Camp­bell, ani Ko­bieta ni­gdy na­wet się nie za­jąkną na jego te­mat.

Re­becca Dew mówi, że te pa­nie są dla dziew­czynki o wiele za su­rowe i że mała Eli­za­beth nie ma w tym domu lek­kiego ży­cia.

– Jest inna niż wszyst­kie dzieci, o wiele za doj­rzała jak na swój wiek. Co ona cza­sem wy­ga­duje! „Co byś zro­biła, Re­becco, gdy­byś po­czuła, że coś cię sku­bie w nogę, aku­rat kiedy kła­dziesz się do łóżka?” Nic dziw­nego, że boi się za­sy­piać w ciem­no­ści, a one ją do tego zmu­szają! Pani Camp­bell mówi, że w jej domu nie ma miej­sca dla tchó­rzy. Ob­ser­wują tę małą jak dwa koty mysz i nie da­dzą jej na­wet zip­nąć. Pra­wie mdleją od choćby odro­biny ha­łasu. Wciąż tylko ją stro­fują: „Ci­cho! Ci­cho!”. Zo­ba­czy pani, w końcu uci­szą dzie­ciaka na śmierć. Tylko co na to można po­ra­dzić?

No wła­śnie – co? Mam wielką ochotę ją po­znać. Wy­daje mi się, że jest bar­dzo biedna. Ciotka Kate mówi, że te pa­nie o nią dbają, przy­naj­mniej pod wzglę­dem fi­zycz­nym. Ma na my­śli, że ją do­brze kar­mią i ubie­rają, ale prze­cież dziecko nie może żyć sa­mym chle­bem. Ni­gdy nie za­po­mnę, jak wy­glą­dało moje ży­cie, za­nim przy­je­cha­łam do Zie­lo­nych Szczy­tów.

W pią­tek wie­czo­rem jadę do domu i spę­dzę dwa piękne dni w Avon­lea. Je­dyne, czego się oba­wiam, to że wszy­scy będą mnie py­tać, jak mi się po­wo­dzi w szkole w Sum­mer­side.

Ale po­myśl tylko, Gil­ber­cie, o Zie­lo­nych Szczy­tach je­sie­nią... O Je­zio­rze Lśnią­cych Wód, okry­tym błę­kitną mgiełką, o czer­wie­nie­ją­cych już klo­nach za stru­my­kiem, o zło­to­brą­zo­wych pa­pro­ciach w Na­wie­dzo­nym Le­sie, o cie­niach, w któ­rych o za­cho­dzie słońca po­grąża się naj­mil­sza Aleja Za­ko­cha­nych! Jakże bym chciała zna­leźć się tam te­raz... zgad­nij z kim.

Czy wiesz, Gil­ber­cie? Cza­sem bar­dzo po­waż­nie po­dej­rze­wam, że Cię ko­cham!

Szu­miące Wierzby

Za­ułek Du­chów

Sum­mer­side

10 paź­dzier­nika

Wielce Sza­nowny Pa­nie!

Tak wła­śnie babka ciotki Chatty roz­po­czy­nała swoje mi­ło­sne li­sty. Czy to nie roz­koszne? Jaki dreszcz wyż­szo­ści mu­siał prze­szy­wać ad­re­sata! Czy nie wo­lał­byś ta­kiego na­główka od zwy­kłego „Ko­chany Gil­ber­cie”? Ale w su­mie cie­szę się, że nie je­steś dziad­kiem ciotki Chatty czy ko­goś in­nego. Cu­dow­nie wie­dzieć, że je­ste­śmy mło­dzi i mamy przed sobą całe ży­cie – wspólne ży­cie, prawda?

(Tu po­mi­jamy kilka stron. Tym ra­zem pióro Anne nie oka­zało się tępe, uła­mane czy za­rdze­wiałe).

Sie­dzę pod oknem na wieży i pa­trzę, jak drzewa ko­ły­szą się na tle bursz­ty­no­wego nieba. W od­dali ma­ja­czy port. Wczo­raj wie­czo­rem od­by­łam taki śliczny spa­cer! Po pro­stu mu­sia­łam gdzieś wyjść, bo w Szu­mią­cych Wierz­bach zro­biło się tro­chę nie­przy­jem­nie. Ciotka Chatty pła­kała w sa­lo­nie z po­wodu zra­nio­nych uczuć, ciotka Kate w sy­pialni, gdyż tego dnia przy­pa­dała rocz­nica śmierci ka­pi­tana Amasy, a Re­becca Dew w kuchni, ale dla­czego, tego jesz­cze nie wiem. Ni­gdy do­tąd nie wi­dzia­łam Re­bekki pła­czą­cej, kiedy jed­nak pró­bo­wa­łam ją de­li­kat­nie wy­py­tać, co się ta­kiego stało, od­burk­nęła tylko, że chyba czło­wiek ma prawo cza­sem so­bie po­pła­kać. No więc zwi­nę­łam swoje na­mioty i od­da­li­łam się ci­cho[10], żeby mo­gła w spo­koju cie­szyć się tym pra­wem.

Szłam pro­sto przed sie­bie do sa­mego portu; w po­wie­trzu miły paź­dzier­ni­kowy mro­zik mie­szał się z za­pa­chem świeżo zo­ra­nej ziemi. Spa­ce­ro­wa­łam tak, do­póki zmierzch nie zmie­nił się w księ­ży­cową je­sienną noc. By­łam sama, ale nie sa­motna; prze­pro­wa­dzi­łam całą se­rię wy­ima­gi­no­wa­nych roz­mów z wy­ima­gi­no­wa­nymi przy­ja­ciółmi i wy­my­śli­łam tyle epi­gra­mów, że aż mnie to przy­jem­nie za­sko­czyło. Nic na to nie po­ra­dzę, że na­wet kon­flikt z Prin­gle’ami nie ze­psuł mi tej ra­do­ści.

Korci mnie jed­nak, żeby na­pi­sać o nich parę gorz­kich słów. Z przy­kro­ścią to przy­znaję, ale w szkole nie za do­brze się dzieje. Z całą pew­no­ścią ta klika pro­wa­dzi prze­ciwko mnie wojnę pod­jaz­dową.

Przede wszyst­kim ża­den z Prin­gle’ów i pół-Prin­gle’ów nie od­ra­bia prac do­mo­wych. I nie mam po co za­wia­da­miać ro­dzi­ców. Są śli­scy, niby grzeczni, wiecz­nie klu­czą. Wiem, że inni ucznio­wie mnie lu­bią, ale Prin­gle’owski wi­rus nie­po­słu­szeń­stwa pod­ko­puje mo­rale ca­łej klasy. Pew­nego dnia za­sta­łam swoje biurko do góry no­gami. Oczy­wi­ście nikt nie wie­dział, czyja to sprawka. Po­dob­nie jak nikt nie umiał czy nie chciał po­wie­dzieć, kto mi na nim zo­sta­wił pu­dełko, z któ­rego po otwar­ciu wy­sko­czył sztuczny wąż. Mu­sia­łam mieć na­prawdę wy­stra­szoną minę, bo każdy Prin­gle w kla­sie śmiał mi się pro­sto w twarz.

Jen Prin­gle no­to­rycz­nie spóź­nia się do szkoły. Za­wsze ma w za­na­drzu nie­pod­wa­żalne uspra­wie­dli­wie­nie, które wy­gła­sza grzecz­nym to­nem z po­gar­dli­wym skrzy­wie­niem ust. Roz­syła po kla­sie li­ściki tuż pod moim no­sem. Dziś, wkła­da­jąc płaszcz, zna­la­złam w kie­szeni ob­raną ce­bulę. Jakże chcia­ła­bym za­mknąć tę dzie­wu­chę o chle­bie i wo­dzie, do­póki nie na­uczy się za­cho­wy­wać!

Ale naj­gor­sza ze wszyst­kiego oka­zała się moja ka­ry­ka­tura z CZER­WO­NYMI wło­sami, którą ktoś na­ry­so­wał kredą na ta­blicy. Nikt się nie przy­znaje, Jen także, ale tylko ona z ca­łej klasy umie tak ry­so­wać. To było bar­dzo do­bre! Mój nos – jak Ci wia­domo, moja je­dyna duma – miał garb, a usta... wy­glą­dały jak skwa­szone usta sta­rej panny, która od trzy­dzie­stu lat uczy w szkole peł­nej Prin­gle’ów, ale jed­nak to by­łam ja. Tej nocy obu­dzi­łam się o trze­ciej i aż mnie skrę­ciło na samo wspo­mnie­nie. Czy to nie dziwne, że rze­czy, od któ­rych skręca nas po no­cach, rzadko są na­prawdę złe, tylko po pro­stu upo­ka­rza­jące?

Czego to się o mnie nie mówi! Zo­sta­łam oskar­żona o ob­ni­że­nie stop­nia z eg­za­minu Hat­tie Prin­gle tylko dla­tego, że nosi to na­zwi­sko. Po­dobno wy­śmie­wam się z dzieci, kiedy ro­bią błędy. No do­brze, rze­czy­wi­ście par­sk­nę­łam śmie­chem, gdy Fred Prin­gle po­wie­dział, że set­nik to „czło­wiek, który żył sto lat”. Po pro­stu nie wy­trzy­ma­łam.

Ja­mes Prin­gle po­wiada, że „w tej szkole nie ma żad­nej, ale to żad­nej dy­sz­czy­pliny”, a po mie­ście krąży po­gło­ska, że je­stem „znajdą”.