Złe miejsce ebook i audiobook

Dla Jowitki. Dziękuję, że jesteś.

Prolog

24 czerwca 2021

Luka Novak, otyły pięćdziesięciotrzylatek pracujący od dziewięciu lat w małej rodzinnej firmie jako kierowca ciężarówki przewożącej paliwo pomiędzy lokalnymi miasteczkami, wysiadł około czternastej godziny z kabiny zaparkowanej przez siebie niebieskiej cysterny, nie przypuszczając, jak pechowo zakończy się dla niego dzień.

Słońce, jak zwykle zresztą o tej porze roku w miejscowości Zagvozd i całej Chorwacji, dawało o sobie mocno znać. Mimo że Luka zaparkował mana na obszarze potocznie uznawanym za górski, temperatura sięgała dwudziestu dziewięciu stopni Celsjusza, a niebo było bezchmurne. Gdy wysiadł z kabiny, w której przyjemnie dmuchała zdezelowana klimatyzacja, poczuł uderzenie ciepłego powietrza. Miał na sobie zużyty, biały podkoszulek bez ramion, za bardzo opinający jego wielki brzuch, więc czuł na sobie żar czwartkowej pogody. Zamknął pilotem ciężarówkę przeznaczoną do przewozu paliwa i chaotycznie poprawił brązowe spodnie, będące w podobnym stanie jak koszulka, która praktycznie od razu zaczęła przesiąkać potem.

Oddalił się od samochodu, pozostawiając go na poboczu głównej drogi prowadzącej do autostrady w kierunku Splitu lub Dubrovnika. Miał nadzieję, że krótkie spotkanie z przyjacielem, którego nie widział od miesiąca, będzie miłym przerywnikiem od pracy.

Luka Novak często robił postoje na swojej trasie. Zawsze docierał jednak z paliwem na czas, potrafił kontrolować minuty, które poświęcał na spotkania z kolegami. Nie kursował na długich trasach, poruszał się pomiędzy lokalnymi stacjami benzynowymi i miał z tego większą satysfakcję niż jego koledzy, którzy pokonywali wiele kilometrów, aby dotrzeć do miejsca docelowego. Dzisiejszy krótki postój w Zagvozdzie podyktowany był chęcią spotkania się z przyjacielem, który miał mu do przekazania wspaniałą, ponoć, wiadomość.

Właściciel restauracji i baru Modoba nadał nazwę od swego nazwiska. Prowadził lokal od ponad piętnastu lat, kiedy to przejął go od odchodzącego na emeryturę ojca. Wcześniej nazwa była inna, niemająca nic wspólnego z rodzinnym biznesem. Josip Modoba pragnął jednak, aby jego nazwisko kojarzone było z dobrym relaksem.

Znajomość obydwóch panów trwała wiele lat, a wszystko zaczęło się od wspólnego pobytu w jednostce wojskowej, gdzie poznali się lata świetlne temu, jak to obydwaj wesoło określali. Z uwagi na wspólne zainteresowania, a także bliskość ich domów od siebie, szybko zostali przyjaciółmi. Mimo różnicy wieku Luka doskonale rozumiał się z młodszym o czternaście lat Josipem. Po wyjściu z armii starali się utrzymywać ze sobą kontakt. „Zawsze dobrze mieć przyjazną duszę blisko siebie”, mawiał Novak do matki, gdy wracał podpity z restauracji przyjaciela. Fakt, że nie miał kobiety ani dzieci, pozwalał mu częściej niż innym żonatym kolegom spotykać się przy kieliszku.

Zarówno Novak, jak i Modoba mieli rządowe, covidowe obostrzenia w miejscu, do którego nie dochodzi słońce, przybili więc sobie piątkę na przywitanie oraz uścisnęli się przyjacielsko. Dopiero potem kierowca cysterny zwrócił uwagę na fakt, że lokal był na zewnątrz prawie pełny. Oprócz dwóch par turystów, zapewne z Polski lub Niemiec, zimne piwo w cieniu parasoli pili lokalni mieszkańcy. Na werandzie stało sporo stolików, wszystkie oczywiście w cieniu, pod rozłożonymi parasolkami można było faktycznie odpoczywać od słonecznych promieni przy chłodnych trunkach.

Novak i właściciel lokalu stali naprzeciwko siebie po dwóch stronach niskiego baru, rozmawiali żarliwie o nic nieznaczących tematach. Dopiero po chwili Luka, patrząc wymownie na zegarek, spytał przyjaciela:

– Jaką to wspaniałą wiadomość masz dla mnie, Josip?

Josip Modoba, wysoki, łysiejący, sporo szczuplejszy od swojego rozmówcy mężczyzna, uśmiechnął się dyskretnie.

– Nie chcę zapeszać – powiedział, zniżając znacząco głos – ale wszystko wskazuje na to, że Blanka jest w ciąży.

Luka Novak nie spodziewał się takiej rewelacji. Wiedział, że jego młodszy kolega z wojska wraz z żoną starają się o dziecko od dłuższego czasu. Wszystkie próby kończyły się jednak porażką. Niezliczona liczba wizyt lekarskich nic nie dawała. W zasadzie pozostawało tylko in vitro, a tu raptem taka zmiana sytuacji. To istotnie była fantastyczna wiadomość, którą należało przepić w męskim towarzystwie. Luka doskonale wiedział, że teraz nie może świętować wraz z przyjacielem, który z pełnym entuzjazmem tłumaczył koledze, że najprostszą metodą zajścia w ciążę okazał się seks w każdym możliwym miejscu rodzinnego domu. Doprowadził on do tego, że test ciążowy pokazał wyraźne dwie kreski. To samo kolejne.

Właściciel restauracji mówił bardzo szczęśliwym głosem, a w pewnym momencie odwrócił się za siebie i sięgnął do lodówki po zmrożoną rakiję.

– Po maluchu – zaproponował i nie czekając na odpowiedź przyjaciela, nalał trunek do dwóch kieliszków.

Gdy przechylili kieliszki i zimna rakija przyjemnie przeszła przez ich gardła, Josip zasygnalizował kelnerowi, aby wystawił z wnętrza lokalu mały stolik, przy którym po chwili usiedli.

– Bez szaleństwa – mówił właściciel restauracji, nalewając ponownie rakiję do kieliszków. – Wiem, że jesteś w pracy, ale to nadzwyczajna sytuacja.

Przyjaciel kiwnął tylko głową. Wiedział, że na prawdziwe świętowanie przyjdzie jeszcze czas. Teraz na gorąco cieszyli się z tego, że młodsza od Josipa żona w końcu zaszła w ciążę.

Luka Novak wiedział również, że w jego ojczystym kraju dopuszczalna zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu to pół promila. Limit ten nie odnosił się do niego jako kierowcy cysterny, czyli do prowadzących samochody powyżej trzy i pół tony. W jego przypadku sprawa wyglądała tak, że musiał być bezwzględnie trzeźwy. Znał jednak życie nie od dziś, w lokalnej policji w większości pracowali jego koledzy, a kilka kieliszków rakiji jeszcze nikomu nie zaszkodziło. Dlatego uczcili fenomenalną wiadomość Josipa ostatnim, trzecim kieliszkiem i rozstali się w wyśmienitych humorach. Modoba obiecał, że odezwie się wkrótce i zaprosi do swego lokalu kilku znajomych i przyjaciół, aby oblać gorzałką, jak należy, wesołą nowinę.

Kierowca cysterny wszedł do kabiny ciężarówki i zapalił silnik, który zarzęził, jakby był wyprodukowany w poprzednim stuleciu, a nie w dwa tysiące trzynastym roku jak cały samochód. Spojrzał na zegarek i z radością zauważył, że gdy naciśnie mocniej na gaz, dojedzie w wyznaczone miejsce prawie punktualnie. Jego radość nie trwała jednak długo, klimatyzacja w samochodzie nie funkcjonowała obecnie jak należy. W zasadzie w ogóle nie pracowała. Wydawała tylko głośny pomruk, a z wywietrzników nie wylatywało żadne powietrze. Bardzo szybko poczuł pierwsze krople potu na czole, a potem na całym ciele. Nie chciał uwierzyć, że auto wyprodukowane w dwa tysiące trzynastym roku z przebiegiem niecałych dwustu dziewięćdziesięciu tysięcy kilometrów może mieć problemy techniczne związane z prawidłowym funkcjonowaniem klimatyzacji. Wyłączył i uruchomił ją raz jeszcze, z wywietrzników buchnęło ciepłe powietrze. Niestety nie chciało się chłodzić, a temperatura w kabinie stawała się coraz większa. Zaklął i wyłączył ją ponownie, po czym otworzył boczne okna. Żar wparował do środka, więc ruszył do przodu z impetem, aby poczuć powiew wiatru.

Dwieście dziewięćdziesiąt koni mechanicznych pchnęło cysternę pełną benzyny do przodu. Kierowca skierował pojazd na bezpłatną drogę D62. Stosunkowo wąska jezdnia prowadziła przez kilka miejscowości, a nawet wsi, aby po kilkudziesięciu kilometrach ciągnąć się wzdłuż granicy z Bośnią i Hercegowiną. Lukas miał przejechać niecałe czterdzieści kilometrów, jego destynacją była jedyna stacja paliw w miejscowości Vrgorac. Prowadził ciężarówkę na tym odcinku wielokrotnie i wiedział, że zajmie mu to około czterdziestu minut. Właściciel stacji oczekiwał go za pół godziny, ale ewentualne krótkie spóźnienie nie wpłynie na jego pracę.

Opuścił Zagvozd kilka minut po piętnastej, mając nadzieję, że brak sprawnej klimatyzacji nie będzie zbyt uciążliwy. Droga przed nim miała dobrą nawierzchnię, tylko była strasznie wąska i kręta, szczególnie kilka serpentyn czekało na niego przed miejscowością Župa.

Przejechał po starym, ale dobrze utrzymanym moście, na którym droga zwężała się najbardziej i zastanowił się, kiedy w końcu odpowiednie służby zmienią małe kamienne zabezpieczenia po obu stronach jezdni na coś bardziej dającego poczucie bezpieczeństwa. Na przykład na zwykłe barierki, które pojawią się za kilkanaście kilometrów.

Praktycznie całą drogę zjeżdżał w dół, wracając za to, będzie musiał wciskać więcej gazu niż hamulców. Teraz jednak dodawał gazu i hamował na zmianę, raz naciskał środkowy pedał, a raz redukował prędkość biegami. Nie zachwycał się widokami, które otaczały go zewsząd, były dla niego czymś normalnym. Piękne góry, ogrom Parku Biokovo nie robił na nim wrażenia. Cudne krajobrazy opatrzyły mu się od dzieciństwa, uważał je za coś naturalnego, do czego nie przywiązywał większej wagi. Wiedział oczywiście, że dzięki tym szczytom górskim, które wydawały się znajdować na wyciągnięcie ręki, rejon ten odwiedza coraz więcej turystów. Nie mieli oni jednak przełożenia na jego pracę, no może kupowali paliwo do swoich samochodów, ale przecież gdyby ich nie było, woziłby benzynę dla lokalnych mieszkańców.

Przejechał nad autostradą, zauważając, że ruch na niej wzmaga się z każdym dniem. Sezon turystyczny miał się dopiero rozpocząć. Cieszył się, że podobnie jak on coraz więcej ludzi ma gdzieś obostrzenia wprowadzane przez lewicowe, europejskie rządy. W tym roku, według tego, co ostatnio usłyszał w radio, jego kraj na powrót odwiedzą Niemcy i inne nacje, mające w poprzednim sezonie zakaz wyjazdu ze swoich krajów. No i z pewnością dopiszą Polacy, ci nawet teleportują się ze swojego kraju, aby odpocząć nad chorwackim ciepłym morzem pełnym wysp. „Zapowiada się dobry sezon”, mówił tydzień temu ktoś w jednej ze stacji radiowych.

Po prawej stronie minął wąską, pieszą ścieżkę, która prowadziła na najwyższy szczyt pasma górskiego Biokovo, górę Świętej Jury. Przed nim było kilka ostrych zakrętów, a potem już równa, płaska droga.

Prowadziło mu się dobrze, choć żar nie dawał spokoju. Mimo otwartych okien w kabinie kierowcy było bardzo gorąco. Upał na zewnątrz powodował, iż nagrzane powietrze wpadało do środka i otaczało go ze wszystkich stron. Pot spływał mu po policzkach, w radiu śpiewała jakaś smutna piosenkarka w rytm jeszcze smutniejszej niż tekst melodii. Silnik charczał jak oszalały, hamulce piszczały złowrogo, a on brnął w dół drogi, sprawnie kręcąc kierownicą ciężarowego mana.

Zauważył przed sobą kolejny ostry zakręt, w tym samym momencie zadzwonił telefon komórkowy. Jego dźwięk zdekoncentrował go, gdyż w pierwszej sekundzie nie potrafił go zlokalizować. Opuścił wzrok z przedniej szyby i rozejrzał się na boki. Był pewny, że aparat dzwoni położony gdzieś obok, blisko niego. Z pewnością nie miał go w spodniach. Rozglądał się po desce rozdzielczej z jej licznymi zakamarkami, w których śmiało można ukryć różne przedmioty, i dostrzegł go po prawej stronie, leżał na małej półce wraz z paczką papierosów. Postanowił odebrać rozmowę za chwilę, gdy tylko skręci ostro w dół, pokonując kolejny zakręt pod kątem stu osiemdziesięciu stopni.

Przeniósł wzrok na powrót na przednią szybę prowadzonej przez siebie cysterny po dosłownie trzech sekundach lustrowania wnętrza kabiny i krzyknął przeraźliwie. Nie zdążył nawet zauważyć marki samochodu osobowego, który z przeciwka wjeżdżał pod górę.

Mały, zbliżający się szybko w jego stronę czerwony punkt uderzył gwałtownie w przód samochodu ciężarowego. Przerażenie go sparaliżowało, mimo automatycznego ruchu nogi na hamulec nie wytracił żadnej prędkości w momencie czołowego zderzenia.

Poczuł solidne uderzenie, gdyby nie zapięty pas bezpieczeństwa, jego głowa uderzyłaby w kierownicę albo nawet deskę rozdzielczą. Rzuciło nim gwałtownie, poczuł ból w plecach. Wcześniej usłyszał przeraźliwie głośny huk, co spowodowało, że świszczało mu w uszach, dostrzegł także kłęby dymu wydobywające się spod maski ciężarówki, która stała na środku drogi, pomiędzy słabo widocznymi białymi pasami wyznaczającymi tor drogi.

Czuł drgania nóg i rąk. Mimo szoku, w jakim się znalazł, trafnie przypuszczał, że to dopiero początek jego problemów.

Za żadne skarby świata nie chciał wychodzić z kabiny, było to niestety nieuniknione. Drżącą dłonią odpiął pas bezpieczeństwa i przełknął ślinę.

Nie odbierając wciąż dzwoniącego telefonu, otworzył drzwi od strony kierowcy.

Część pierwsza

SEBASTIAN

Rozdział pierwszy

1 lipca 2021 – 2 lipca 2021 | Dzień pierwszy

Dojeżdżali drogą A1 do Ostrawy w Czechach. Wyjechali prawie dwie godziny temu z domu, spod Krakowa, a granicę kraju przekroczyli w Gorzyczkach około dziesięciu minut temu. Warunki na drodze były przyzwoite, Sebastian prowadził nocą bardzo dobrze. Według jego wstępnych obliczeń na miejscu powinni pojawić się po około dwunastu i pół godzinach jazdy, licząc nawet przystanki. Dwie godziny podróży właśnie mijały.

Siedząca obok Sebastiana żona, Weronika, spała lub udawała, że śpi. Nie sądził jednak, aby stwarzała takie pozory. Nie znajdował powodu, dla którego nie chciałaby z nim rozmawiać. Odzywała się przecież do niego wcześniej, gdy opuszczali rodzinną miejscowość. W momencie, w którym wspólnie zdecydowali się ratować swój długi, ale rozpadający się związek, nie można nadal być na siebie złym czy też nadąsanym. Wspólne wakacje w Chorwacji miały pozwolić im odzyskać dawną ikrę namiętności i czułości, jaką kiedyś do siebie czuli. Zależało mu na naprawie ich małżeństwa. Czuł się w tym związku dobrze, nie chciał tracić ukochanej żony. Zakładał, że wszystko się uda, że będzie dobrze. Wspólnie spędzony czas powinien pozwolić im zbliżyć się do siebie na nowo.

Gdy jakiś czas temu Weronika, podobnie jak on, potwierdziła chęć naprawy ich życia we dwoje, wiązał z nimi spore nadzieje. Około pół miesiąca temu zaczął przebąkiwać o wspólnym urlopie i wyjeździe, najlepiej do ciepłego miejsca, w którym będą mogli cieszyć się sobą i zacząć układać wszystko od początku. Dziś nie był pewny, czy to on pierwszy zaproponował takie rozwiązanie, czy pomysł wyszedł od niej. Faktem było natomiast, że wspólnie wybrali Chorwację jako miejsce swego wypoczynku.

Decyzja wyjazdu do Środkowej Dalmacji była oczywiście wspólna, jednak to Sebastian czuł dumę z tego, że to jemu udało się znaleźć w internecie taką klimatyczną miejscówkę, do której podążali. W ostatnim czasie oddalili się od siebie na tyle, że potrzebowali teraz spokoju i ciszy. Marzyli o tym, aby poprzebywać ze sobą razem w miejscu, w którym nikt nie będzie im przeszkadzał. Takiej możliwości nie mieliby z pewnością, wynajmując noclegi bezpośrednio nad morzem czy to w okolicach Szybenika, czy w jeszcze bardziej zatłoczonej Makarskiej. Dom w górach, na pustkowiu, w którym planowali reperować swoje małżeństwo, jawił się dosłownie jak celny strzał w dziesiątkę. Sebastian taką miał nadzieję i wierzył w to, że właśnie tak będzie.

Dwa tygodnie temu, gdy wrócił do domu z pracy wieczorem przed żoną, bo Weronika była u kosmetyczki, rozpoczął poszukiwania odpowiednich noclegów na najbardziej popularnych stronach internetowych. Już po pierwszych minutach sprawdzania różnych propozycji w oczy rzuciła mu się ciekawa oferta. Podniecony jej opisem nalał sobie do szklanki whisky, dwudziestojednoletnią Aberfeldy, jego ulubiony single malt. Intensywnie słodki zapach z długim, lekko pikantnym finiszem sprawiał, iż uwielbiał ten trunek. Cena prawie ośmiuset złotych za butelkę napoju produkowanego w centralnej części Szkocji nie była dla niego wygórowana. Będąc właścicielem firmy dystrybuującej i montującej w Europie oświetlenia ledowe, czterdziestodwuletni Sebastian Borowski z całą pewnością należał do ludzi, których szef rządzącej krajem partii mógłby znienawidzić. Bogaci ludzie budzili zazdrość i niechęć do siebie nie tylko zresztą wśród polityków, lecz również byli uważani za krętaczy wśród większości polskiego społeczeństwa. Borowski dorobił się jednak uczciwie, zaczynał rozkręcać biznes zaraz po szkole średniej. Gdy jego koledzy wydawali pieniądze na rozmaite głupoty i zakrapiane imprezy lub po prostu szli na studia, on zainwestował niewielkie fundusze, jakie wówczas posiadał, w bilet lotniczy do Chin. Uzbrojony w notes i długopis przechadzał się po największych targach na świecie, nawiązywał znajomości, badał grunt. Zaryzykował, kupił pierwszy kontener sprzętu oświetleniowego i samodzielnie go sprzedał w Polsce. Potem rozwijał się dynamicznie, zatrudniał nowych handlowców, wybudował halę oraz sporych rozmiarów budynek biurowy. Dorobił się nawet swojej sekretarki, która ogarniała mu kalendarz i była niezbędna w organizacji życia firmy.

Weronikę poznał, gdy był już człowiekiem majętnym. Młodsza od niego o trzy lata, teraz trzydziestodziewięciolatka, zakochała się w nim dość szybko. Spotkali się na imprezie ich wspólnych znajomych i potem jakoś poszło. Wspólne kolacje, wyjazdy, dziecko. Potem małżeństwo. Właśnie w tej kolejności. To Sebastian decydował, jak żyli, a Weronika godziła się na to ochoczo. Nie była jednak zwykłą kurą domową, pracowała na Uniwersytecie Jagiellońskim, uzyskała tytuł doktora i była specjalistką z dziedziny politologii, wykładała studentom zasady rządzące światem polityki.

Sebastian wspomniał, jak sącząc szkocki trunek, przypatrywał się ogłoszeniu, które zwróciło jego uwagę. Przez moment zastanawiał się, jak to możliwe, że w wysokim sezonie urlopowym, który się właśnie zaczyna, tak interesująca miejscówka jest dostępna. Zapewne ktoś zrezygnował z rezerwacji. Czasami tak bywa, że w ostatniej chwili zmieniają się ludziom plany. Nie było to istotne. Ważne, że mały domek na uboczu w małej górskiej miejscowości był dostępny w dogodnym dla nich terminie.

Pamiętał moment, gdy wszedł bezpośrednio na stronę internetową zarządcy nieruchomości i klikał na zdjęcia, które przedstawiały posesję, jak i wnętrza kamiennego domku. Nieruchomość, która według zapewnień oferty miała dwie sypialnie, dwie łazienki, salon i kuchnię, prezentowała się bardzo elegancko. Dom posiadał również piwnicę, w której znajdowały się wina z pobliskiej winnicy, można było je kupować z zapewnieniem bieżącego uzupełniania zapasów. Obok domu, który według tego samego opisu miał ponad sto osiemdziesiąt lat (lecz był po generalnym remoncie), ulokowano mały basen, a wokół niego rozmieszczono leżaki. Ze zdjęć można było wywnioskować, iż o porankach przyjemnie jada się śniadania na świeżym powietrzu przy drewnianym stole z krzesłami ulokowanymi pomiędzy rozłożonymi parasolami. No i oczywiście zapewniano o kilku miejscach parkingowych, bezpłatnych. Cena za dobę wynosiła dwieście euro, oferta bezzwrotna. Wpłata zaliczki trzydzieści procent od całości kwoty bezpośrednio na konto firmy ORKIS, która zarządza nieruchomością. Ten dom w przepięknym otoczeniu gór wywarł na Sebastianie ogromne wrażenie. Wewnętrzny głos podpowiadał mu, że to jest idealne miejsce na upragnione wakacje, na których wspólnie z Weroniką naprawią swoje małżeństwo. Cudowne miejsce, zważywszy, iż do licznych plaż nad morzem jest niecałe trzydzieści minut jazdy autem. Fantastycznie.

Wspomniał tamten wieczór. Pokazał Weronice bajkową propozycję, zauważył błysk w jej oczach. Z pewnością znalazł coś, co również ją zachwyciło. Wspólnie przejrzeli szczegóły oferty raz jeszcze i zdecydowali się na wyjazd do Chorwacji w rejon gór, gdzie spokojnie będą mogli poukładać swoje sprawy.

Sebastian od razu zrealizował przelew, wpłacił zaliczkę. Później wypili szampana i wydawało się, że wszystko zmierza w dobrym kierunku.

Na drodze warunki pogodowe się zmieniły. Przed Wiedniem kłębiły się ciemne chmury, ukazując swą potęgę, podświetlane przez błyski dalekiej burzy. Gdy z domu wyjeżdżali przed dwudziestą drugą, nic nie zapowiadało pogorszenia pogody. Teraz po pięciu godzinach jazdy wszystko wyglądało inaczej.

Spojrzał w wewnętrzne lusterko. Ich jedenastoletnia córeczka, Julia, spała na tylnym siedzeniu. Cieszył się na myśl, że po poskładaniu małżeństwa na nowo, ich dziecko będzie wychowywane w pełnej rodzinie przy kochającej matce i troskliwym ojcu. Mała główka dziewczynki przekrzywiła się w bok, jej długie blond włosy opadały swobodnie na wątłe ramiona. Sebastian słyszał jej ciche chrapanie. Miał nadzieję, że córka prześpi spokojnie całą podróż i obudzi się wypoczęta nad ranem, gdy zajadą do wymarzonego domku w górach.

Przeniósł wzrok na siedzenie obok siebie. Weronika nie zmieniła pozycji od Czech, spała. Pokochał ją oczywiście za cudowny charakter, intelekt i to coś, co miała w sobie, lecz kwestia urody nie pozostawała bez znaczenia. Wysoka dziewczyna, ponad metr siedemdziesiąt pięć centymetrów wzrostu, z długimi, lekko zakręconymi włosami zrobiła na nim doskonałe wrażenie. Pamiętał, gdy ujrzał ją po raz pierwszy, poruszającą się niczym kocica pomiędzy ludźmi na imprezie kolegi, w zasadzie każdy mężczyzna na nią spoglądał. Była wzorem kobiety idealnej, dlatego zastanawiał się, co sprawiło, że obydwoje się od siebie znacząco odsunęli. Może i znał odpowiedź na to pytanie, może znał ją zbyt dobrze, nie potrafił jednak pogodzić się z rozwojem sytuacji, jaki miał miejsce u nich w domu w ostatnim roku. Po porodzie Weronika nadal przecież wyglądała kusząco i wciąż była tą samą kobietą, którą poznał lata temu. Nie mógł doczekać się upragnionego urlopu.

Przejechał przez Wiedeń zgodnie z przepisami ruchu drogowego. Wiedział, że szczególnie w stolicy Austrii pełno jest radarów. Nie miał zamiaru sponsorować budżetu państwa obcego kraju. Wąskie pasy jezdni na wiedeńskiej autostradzie doprowadziły ich poza miasto i właśnie wówczas spadły pierwsze krople deszczu. Burza szalała gdzieś daleko, nie było słychać grzmotów, lecz niebo pełne błyskawic przeszywało przestworza niczym zapalająca i gasząca się lampa w ciemnym pokoju.

Do Grazu jechali w deszczu. Kręty górzysty odcinek autostrady Sebastian pokonywał w dużym skupieniu. Dziękował Opatrzności, że stać go na podróżowanie wygodnym i bezpiecznym samochodem. Nie wyobrażał sobie prowadzenia auta innym pojazdem, który z pewnością byłby bardziej czuły na wiatr i deszcz. Jego czarny mercedes AMG–GLS 63 4MATIC+ reklamowany był jako najbardziej przestronny model AMG. Sebastian miał pewność, że również był najbardziej luksusowym modelem tej marki. Zapewne powodem, dla którego żona i córka podczas podróży spały w najlepsze, były między innymi wielokonturowe fotele pokryte skórą, zapewniające bardzo dobre podparcie boczne. Weronika, gdy w styczniu tego roku leasingował ten samochód, dopytywała o powód posiadania auta siedmioosobowego, lecz teraz po złożeniu (elektrycznie oczywiście) trzeciego rzędu siedzeń i załadowaniu ogromnej ilości bagażu, w tym ich elektrycznych hulajnóg, nie kwestionowała podjętej przez niego decyzji.

Błyskawice nie ustępowały, pojawiły się nawet grzmoty, a deszcz przybrał na sile. Na szczęście samochód poruszał się dynamicznie, radził sobie z nasilającymi się opadami i silnym wiatrem. Sebastian wyprzedzał innych kierowców, których mimo nocnej pory było całkiem sporo. Zapewne Niemcy i Austriacy, uwolnieni od covidowego zamknięcia we własnych krajach, hurtowo ruszyli na wakacje. Dziewięciobiegowa automatyczna skrzynia biegów pozwalała na sprawne manewry pomiędzy innymi uczestnikami ruchu. Mimo wrednej pogody mercedesa prowadziło mu się całkiem w porządku.

W Słowenii już w ogóle nie padało. Przejaśniło się. W zasadzie, gdyby nie granica tego państwa z Chorwacją, przejechałby przez ten kraj w niecałą godzinę. Jednak nadzwyczaj spore natężenie ruchu spowodowało, że utknęli na granicy. Korek rozpoczynał się już wiele kilometrów przed budynkami straży granicznej. Sebastian wiedział, że w następnym roku Chorwacja powinna być już w strefie Schengen. Tymczasem kraj ten należał do Unii Europejskiej, ale kompletnie nie miało to znaczenia przy wyjeżdżaniu i wjeżdżaniu do tego pięknego zakątka Europy.

Pełzali do przodu przez prawie dwie i pół godziny, aby po tym czasie przejechać obok granicznych funkcjonariuszy, którzy, zmęczeni swoimi obowiązkami, machali tylko rękami, dając zgodę na przejazd. Nikt nic nie sprawdzał, nikt o nic nie pytał. Po prostu zwykłe zwężenie, ograniczenie prędkości i ogromne natężenie ruchu spowodowało, iż stracili sporo czasu, poruszając się wolno za sznurem samochodów jadących w tę samą stronę.

Po wjechaniu do Chorwacji utknęli w korkach kilka razy. Stali w zasadzie na wszystkich bramkach do poboru opłat, kilka razy przed wjazdem do tuneli, raz po prostu nie wiadomo dlaczego wszystkie samochody zatrzymały się na około piętnaście minut.

Zjechali z autostrady E65 dopiero za Splitem i skierowali się na drogę D62. Minęli Zagvozd i zachwycili się urokliwym krajobrazem. Mimo iż ich podróż trwała już ponad piętnaście godzin, nie narzekali. Dziewczynka obudziła się z samego rana jako pierwsza, Sebastian zauważył ten fakt od razu w wewnętrznym lusterku, zamienił z córeczką kilka zdań, a potem obudziła się Weronika. Nie była zbyt rozmowna, ale uśmiechała się do męża dość czule, dając niewerbalny sygnał, że wszystko jest w porządku.

Minęła godzina jedenasta, pogoda była znakomita, bezchmurne niebo zapowiadało wspaniałą resztę dnia. Weronika wysłała SMS-a osobie, która miała pojawić się na ich przywitanie i oprowadzić po najętym domu, informując, że będą maksymalnie do piętnastu minut. Osoba ta miała oczywiście również pobrać pozostałą część gotówki, co chyba było najważniejsze z punktu właściciela obiektu.

Wąska jezdnia schodziła w dół krętymi drogami, Sebastian prowadził ostrożnie samochód, który doskonale trzymał się drogi. Najwyraźniej górskie krajobrazy roztaczające się wokół nich wpłynęły na lepszą atmosferę, zaczęli rozmawiać o górskich szczytach, których tutaj nie brakowało. Uwielbiali przechadzać się po górach, kochali górskie wycieczki i wędrówki szlakami. Rozmawiali o możliwościach, jakie rysują się przed nimi na tym urlopie, i wydawało się, że wszyscy są we wspaniałym nastroju, łącznie z Julią, uśmiechniętą z tyłu auta.

Weronika wskazała na ścieżkę, szlak prowadzący na najwyższy szczyt masywu górskiego Biokovo, górę Świętego Jury. Zresztą szczyt ten królował po ich prawej stronie pomiędzy innymi wzniesieniami. Jednak to telewizyjny aparat nadawczy, znajdujący się na wysokości tysiąc siedmiuset sześćdziesięciu dwóch m n.p.m., widoczny był z oddali.

Na wprost nich roztaczał się najmniej znany w Chorwacji obszar górski, Vrgorsko gorje, który składa się z trzech oddzielnych grzbietów górskich: Matokit, Mihovil i Veliki Šibenik. Szczyty przed nimi wyglądały obłędnie niczym piękna widokówka, na którą można patrzeć w nieskończoność. Sebastian był pewny, że zdjęcia, które tutaj zrobi, będą wspaniałą pamiątką dla nich wszystkich.

Jechali w dół ostrymi serpentynami, aż do miejscowości Župa, za którą droga wiodła już prosto, bez żadnych zakrętów i przewyższeń. Góry towarzyszyły im cały czas z dwóch stron samochodu. GPS pokazywał zaledwie kilka minut do celu, entuzjazm w nich narastał, byli prawie na miejscu.

Sebastian zwolnił, widząc stary, zdezelowany znak drogowy informujący, że do wsi Vielki Godinji należy skręcić w prawo za sto metrów. Mercedes sprawnie wjechał na wąską asfaltową drogę i powoli zbliżał się w stronę gór. Droga była wąska, z pewnością, gdyby z przeciwka jechało jakieś auto, jedno z nich musiałoby zaczekać, aż drugie przejedzie. Sebastian jednak zauważył, że nie należy spodziewać się tutaj znaczącego ruchu. Od Zagvozdu nie minął ich ani jeden samochód, a to znaczyło, iż spędzą urlop w spokojnym i cichym miejscu. Takim, o jakim marzyli.

Asfalt skończył się niespodziewanie wśród drzew otaczających jezdnię, przekształcając się w drogę szutrową, która, o dziwo, była bardzo dobrze zachowana. Droga skręcała raz w lewo, raz w prawo, ujrzeli przed sobą pierwsze zabudowania, które okazały się ich miejscem wypoczynku.

Sebastian zatrzymał samochód na małym parkingu przed kamiennym domem obok zielonego subaru forester i oznajmił fakt każdemu już znany:

– Jesteśmy na miejscu.

Zobaczył, że Julia się ekscytuje, podobnie jak Weronika. Wysiedli zadowoleni z samochodu i poczuli na sobie ostre słońce. Zegar nie wskazywał jeszcze południa, a temperatura przekraczała ponad trzydzieści stopni Celsjusza. Niebo było bezchmurne, żar dosłownie smagał ich po skórze.

Nie zdążyli przejść kilku metrów w stronę domku ulokowanego frontem do nich, gdy główne drzwi nieruchomości otworzyły się zamaszyście i na ich przywitanie wyszła wysoka kobieta, machając do nich życzliwie ręką. Sebastian od razu ją polubił. Kobieta miała około czterdziestu lat, ubrała się w czerwone długie spodnie i tego samego koloru buty na obcasie, a jej kolorowa bluzka może za bardzo odsłaniała spory dekolt. Długie, rude, kręcone włosy wyglądały naprawdę oryginalnie i z pewnością pasowały do oprawek okularów, które miała na nosie. Do tego uśmiechała się promieniście i chyba głównie za to wywarła doskonałe pierwsze wrażenie na Sebastianie.

Podeszła do nich zamaszystym krokiem i podała całej trójce rękę na przywitanie, przedstawiając się elegancko.

– Borjana Jakowic, zarządzam tym obiektem – powiedziała z uśmiechem na twarzy. – Jak minęła wam podróż?

Sebastian miał już odpowiedzieć, iż ubolewa nad tym, że Chorwacja zamiast do strefy Schengen weszła najpierw do gówno wartej Unii, ale uprzedziła go żona.

– Podróż długa, ale warta przybycia w to miejsce – powiedziała Weronika, również uśmiechając się do nowo poznanej kobiety. – Krajobrazy tutaj są obłędne.

Sebastian miał nadzieję, że stojąca obok nich Julia rozumie rozmowę, którą odbywali po angielsku. W końcu chodziła do prywatnej szkoły z rozszerzonym programem nauczania angielskiego i część zajęć miała właśnie w tym języku. Cieszył się, że córka ma okazję posłuchać mowy i akcentu kogoś innego, niż znani jej nauczyciele ze szkolnego środowiska.

– To prawda – przytaknęła ruda piękność i gestem ręki zachęciła ich do wejścia do domu. – Zapraszam do środka. Pokażę wam, co i jak.

Sebastian zastanowił się, dlaczego pomyślał o rudej kobiecie jak o piękności. Kobieta miała w sobie coś specjalnego, szczególnie jej rysy twarzy wyglądały specyficznie, nadając jej seksapil. Z pewnością można było uznać ją za kobietę atrakcyjną.

Weszli do środka. Chorwatka zamknęła za nimi drzwi. Od razu poczuli przyjemny chłód pracującej klimatyzacji. W małym korytarzyku znajdowało się ogromne antyczne lustro stojące na wprost drzwi frontowych, poniżej znajdowała się drewniana szafka na obuwie. Obok lustra wisiał sporych rozmiarów olejny obraz przedstawiający statek płynący po wzburzonym morzu.

– Przedpokój – powiedziała Borjana, jak gdyby nie wiedzieli, jak mają nazwać pomieszczenie, w którym się aktualnie znajdują, i ruszyła przodem, otwierając przed nimi białe drzwi. – Łazienka numer jeden – oznajmiła z nieukrywanym uśmiechem, a małżeństwo Borowskich zajrzało do środka. Julia nie była zainteresowana tym, co pokazywała im zarządzająca firmą ORKIS, bowiem stała za rodzicami w korytarzu i przyglądała się statkowi radzącemu sobie z falami.

– Dobrze, że jest pralka – ucieszyła się Weronika, choć wiedziała choćby ze zdjęć i opisu domu, że będzie miała awaryjnie gdzie wyprać ciuchy, których zabrali ponad stan.

Ruda kobieta przepuściła ich ponownie przodem i wprowadziła do salonu. Wnętrze bardzo spodobało się Sebastianowi. Klimat tego miejsca mu odpowiadał, w takich warunkach można będzie odpoczywać, relaksując się całkowicie.

– Piękny salon – oznajmił Sebastian, patrząc na antyczny barek pełen mocnych trunków, duży telewizor na ścianie, mahoniowy stół na sześć osób z równo ułożonymi zdobionymi krzesłami, kredens pełen stołowych zastaw (choć tego widać gołym okiem nie było), witrynkę pełną różnych kieliszków, karafek i innego szkła. W rogu pokoju znajdował się duży skórzany wypoczynek zachęcający do odpoczynku.

Borjana kiwała głową, uśmiechając się nieustająco. Zapewne zauważyła, że miejsce, którym się opiekuje, wywarło na przybyłych dobre wrażenie.

Z salonu przeszli bezpośrednio do kuchni. Sebastian, czochrając fryzurę córki, spostrzegł, że dziewczynka również jest zadowolona z miejsca, w którym spędzą bieżący urlop. Kuchnia była spora, miała małą jadalnię, a co ważne zaopatrzona została we wszystko, co może przydać się osobom gotującym i przygotowującym posiłki. Sebastian zwrócił uwagę na dużą lodówkę, w której będzie chłodził piwo i białe wino. Weronika powiedziała coś radośnie do kobiety z rudymi włosami, a ta roześmiała się wraz z jego żoną dość głośno. Gdyby nie odpowiadał w tym samym czasie na pytanie Julki o to, gdzie mała będzie spać, zapewne śmiałby się razem z nimi. Jednak, jak każdy mężczyzna, nie miał podziału uwagi i rozmowa stojących obok niego kobiet przeszła mu koło uszu.

Wrócili do salonu i wyszli przez niego na zewnątrz tarasowymi drzwiami. Po drodze Sebastian zauważył, że w salonie również wisi kilka olejnych obrazów, nie miał jednak czasu na dogłębne analizowanie przesłania artystów. Na dworze stał biały stół z krzesłami oraz parasolki rozstawione między nimi, a dalej znajdowało się to, co przykuło jego uwagę już na zdjęciach. Basen. Promienie słońca odbijały się od błękitnej wody, a to sprawiało, iż Sebastian zapragnął od razu wskoczyć do niego i rozprężyć mięśnie po długiej podróży. Zamiast tego kiwał głową z uznaniem i słuchał melodyjnego głosu oprowadzającej ich kobiety, która mówiła coś o totalnej ciszy i świętym spokoju, jaki panuje w tym miejscu. Patrząc na wszystko dookoła, nie mógł się z nią nie zgodzić.

Borjana zaprowadziła ich jeszcze na poddasze i pokazała dwie sypialnie wraz z dodatkową łazienką. Pierwsze pomieszczenie z ogromnym małżeńskim łożem i starą antyczną szafą miało być przeznaczone dla dorosłych. Druga sypialnia, mniejsza z dwoma łóżkami, będzie dla Julii. Sebastian powiadomił o tym dziewczynkę, choć ta z pewnością już domyślała się, że na czas pobytu tutaj to pomieszczenie będzie właśnie jej pokojem.

Piwnica wywarła na Sebastianie piorunujące wrażenie. Schodzili po kamiennych schodach dobrą chwilę, aby znaleźć się w pomieszczeniu, które miało wszystko, czego potrzebują mężczyźni. Barek, półki z winami, bilard i wygodna kanapa wraz z fotelami. Borjana poinformowała ich, że mogą korzystać z barku i pić wino leżakujące w butelkach umieszczonych na półkach. Pokazała im cennik wiszący na ścianie, a Sebastian stwierdził, iż ceny nie są wygórowane.

Wrócili do góry, zatrzymując się w przedpokoju, a kobieta wręczyła Weronice klucze do nieruchomości.

– Co dwa dni Marko będzie przychodził rano czyścić basen – oznajmiła Chorwatka wesołym głosem, a Sebastian zastanowił się, czy Marko to facet, który ją rżnie. Zaskoczył się tą myślą, nie był bowiem napalony na rudą czterdziestolatkę, choć ta z pewnością wyglądała lepiej niż dobrze. – Nie będzie wam w ogóle przeszkadzał – obiecała. – Mój telefon już macie, zatem w razie jakichkolwiek kwestii dzwońcie do mnie bez względu na porę. Poważnie. Jestem po to, aby mieszkało się wam tutaj wspaniale.

– Dziękujemy – odparł Sebastian i wręczył kobiecie odliczoną kwotę w euro.

Wyszli wszyscy na zewnątrz, by odprowadzić kobietę do samochodu.

– Czy w okolicy są sklepy? – spytała nagle Weronika. – Jakieś stragany, przy których stoją lokalni mieszkańcy i sprzedają warzywa czy owoce?

– Nie ma niczego takiego – odparła ruda piękność, nadal się uśmiechając. – Najbliższy sklep spożywczy macie w Zagvozdzie, dwadzieścia kilometrów od domu. Choć prawdę powiedziawszy, lepiej pojechać do Makarskiej i zrobić zakupy w supermarkecie. To około czterdziestu minut jazdy. Co do straganów przy drodze, tutaj ich nie znajdziecie. Zapewne zwróciliście uwagę, że nie ma w pobliżu dużo zabudowań mieszkalnych czy innych domów na wynajem. To miejsce jest magiczne, spokojne i ciche, przeznaczone dla tych, którzy chcą delektować się spokojem. Wiecie, o czym mówię, prawda?

– To znaczy, że w tej wiosce nie ma innych domów do wynajęcia? – spytała znów Weronika.

– To znaczy, że w tej wiosce jesteście sami, całkiem sami – odparła ruda kobieta, a Sebastian uświadomił sobie, że Chorwatka uśmiecha się trochę mniej niż poprzednio. – Za waszym kamiennym domem, w którym spędzicie cudowne chwile, są ruiny pozostałości wioski. Tylko nie zapuszczajcie się tam głęboko, zarosły w większości gęstymi krzewami, a i żmij zapewne w okolicy nie brakuje.

– Ruiny? – spytał Sebastian lekko zaskoczony. Oferta domu, którą wcześniej oglądali wielokrotnie, nie informowała o żadnych starych zabudowaniach znajdujących się w pobliżu.

Kobieta zrobiła trochę zgrymaszoną minę i podeszła do nich bliżej.

– Vielki Godinji był kiedyś małą wioską, w której mieszkało oficjalnie dwudziestu ludzi. Rolnicy ciężko pracujący na roli, aby się utrzymać i przeżyć. Tutaj pełno było takich wiosek w okolicy. Jednak pod koniec osiemnastego wieku straszna zaraza ogarnęła okolicę…

– Covid. – Sebastian wszedł w jej słowo, myśląc, że jest śmieszny, ale Weronika trąciła go łokciem, dając znak, aby się zamknął, co też szybko uczynił.

– Covid osiemnastego wieku – przytaknęła jednak ruda kobieta i poprawiła włosy. Sebastian dopiero teraz zauważył, że Borjana ma bardzo czerwone usta i zastanowił się, dlaczego wcześniej tego nie spostrzegł. – Większość ludzi umarła, część wyjechała. A lata później, w czasie wojny, tej bałkańskiej, gdzie cała Europa patrzyła i biernie przyglądała się, jak Bośniacy nas mordują, ich samoloty zbombardowały to miejsce, jak zresztą wiele innych. Za waszą willą znajdują się ruiny tego, co zostało, kilka domów na krzyż wyglądających jak skansen.

– Co spowodowało, że powstał tutaj ten wypoczynkowy dom, w którym będziemy mieszkać? – spytała Weronika.

– Ludzie lubią odpoczywać w miejscach, gdzie nikt im nie przeszkadza – odparła Borjana, ponownie uśmiechając się od ucha do ucha. – Będziecie tutaj czuli się niczym w raju. Uważajcie tylko na węże i nie zapuszczajcie się zbyt głęboko w te zarośla. – Pokazała palcem miejsce za ich domem. – A jak coś, jestem do waszej dyspozycji.

Pożegnali się, ściskając sobie ponownie dłonie, kobieta wsiadła do subaru i pomachała im na do widzenia. Julia stojąca obok ojca odmachała jej radośnie, to samo uczynili Sebastian i Weronika. Za odjeżdżającym autem pozostał tylko kurz, toteż małżonkowie wzięli się za przeniesienie z mercedesa bagaży i rozpakowanie ich w szafach.

Czuli zmęczenie po podróży, postanowili pozostałą część dnia spędzić leniwie. Weronika rozłożyła się na leżaku przy basenie i zaczęła czytać jakąś kryminalną książkę, Julia siedziała przy tablecie i robiła to, co robią dzieci w jej wieku, czyli grała, pisała z koleżankami i dowcipkowała sama do siebie. Sebastian pływał w basenie.

Po południu Borowski wydobył jedną z butelek wina znajdujących się w lodówce w kuchni i otworzył ją, triumfalnie oznajmiając, iż ich wspólne wakacje właśnie się zaczęły.

Chcąc przypodobać się żonie i dać jej czas na relaks, sam położył do snu córkę. Zadbał, aby Julia przebrała się w kolorową piżamę i ucałował ją na dobranoc. Kochał tę małą istotkę i cieszył się, że mają ją ze sobą.

Otworzył drugie wino, potem trzecie.

Weronika z minuty na minutę miała coraz lepszy humor. Rozmawiali przez cały wieczór przy muzyce sączącej się z przenośnego głośnika, który Sebastian zabrał z sobą.

Około godziny dwudziestej drugiej postanowili iść spać, bowiem podróż dała im odczuć o sobie. Obydwoje byli zmęczeni i senni. Weronika poszła do łóżka wcześniej, on wziął drugi już dzisiaj prysznic, sprawdził, co u córki (spała słodko na lewym boku) i pogasił światła w całym domu, w tym te w basenie i na zewnątrz.

W sypialni zgasił małą lampkę stojącą na nakastliku znajdującym się od jego strony i poczuł ogarniającą go ciemność. Ciemność właśnie i cisza były tym, co nie pozwalało mu zasnąć od razu. Weronika już spała, gdy kładł się do łóżka. Słyszał jej ciche pochrapywanie. Mimo że nie był przyzwyczajony do chodzenia tak wcześnie spać, ucieszył się, że może wypocząć i przygotować siły na jutrzejszy dzień.

Nieprzyzwyczajony do totalnych ciemności i absolutnej ciszy próbował zasnąć. Po jakimś czasie, nie wiadomo dlaczego, jego myśli zaczęły krążyć wokół Borjany Jakowic. Ruda kobieta zaprzątnęła mu całkowicie umysł, ale czując, iż myśli z nią związane są przyjemne, pozwolił im na dalsze buszowanie w głowie. Widział oczami wyobraźni jej czerwone usta, choć z początku wydawało mu się, że kobieta nie używa szminki, jej kręcone rude włosy opadające na kolorową bluzkę z większym niż standard dekoltem. Zastanawiał się, jakie piersi ma Chorwatka, jak wyglądają jej sutki i brodawki. Kim dla niej był Marko, o którym wspomniała? Czy posuwa ją regularnie, czy w ogóle tego nie robi? Gdzie mieszkała kobieta? Blisko od nich czy raczej dalej? Czy będzie miał okazję spotkać się z nią raz jeszcze, czy kobieta na koniec urlopu poprosi ich, aby zostawili klucz w drzwiach? Czy warto sprowokować ją trochę i zadzwonić do niej pod byle jakim pretekstem? W końcu powiedziała, że jest do ich dyspozycji.

Sebastian Borowski rozmyślał jeszcze długo, nim zapadł w sen.

Za oknem miauczał jakiś wygłodniały kot, a może nawet było ich kilka. Wiatr uderzał w otwarte okiennice każdego okna kamiennego domu. Gdzieś dalej szczekały psy. Nikt z obecnych mieszkańców domu nie słyszał jednak tego wszystkiego, gdyż spali mocnym snem ludzi zmęczonych drogą i własnymi oczekiwaniami względem siebie.

Rozdział drugi

3 lipca 2021 | Dzień drugi

Dalsza część dostępna w wersji pełnej

Spis treści:

Złe miejsce

ISBN: 978-83-8313-135-1

© Tomasz Tomaszewski i Wydawnictwo Novae Res 2022

Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie, reprodukcja lub odczyt

jakiegokolwiek fragmentu tej książki w środkach masowego przekazu

wymaga pisemnej zgody wydawnictwa Novae Res.

Redakcja: Agata Dobosz

Korekta: Agnieszka Łoza

Okładka: Grzegorz Araszewski

Wydawnictwo Novae Res należy do grupy wydawniczej Zaczytani.

Zaczytani sp. z o.o. sp. k.

ul. Świętojańska 9/4, 81-368 Gdynia

tel.: 58 716 78 59, e-mail: [email protected]

http://novaeres.pl

Publikacja dostępna jest w księgarni internetowej zaczytani.pl.

Na zlecenie Woblink

woblink.com

plik przygotowała Katarzyna Rek