Weteran ebook

WETERAN

Dzień pierwszy: wtorek

Dzień drugi: środa

Dzień trzeci: czwartek

Dzień czwarty: piątek

Dzień piąty: sobota

Dzień szósty: niedziela

Dzień siódmy: poniedziałek

Dzień ósmy: wtorek

Dzień dziewiąty: środa

Dzień dziesiąty: czwartek

Dzień jedenasty: piątek

Dzień dwunasty: sobota

Dzień piętnasty: wtorek

Dzień szesnasty: środa

Dzień osiemnasty: piątek

Dzień dwudziesty czwarty: czwartek

Siena, 1975

Opowieść ogrodnika

Opowieść chirurga

Opowieść Fra Domenica

Konkluzja

Listopad

Grudzień

Styczeń

Kwiecień

Maj

Czerwiec

Lipiec

Sierpień

Zakończenie

Prolog

Jeśli jednak ten nowy fort nie jest obsadzony Siód

Wiała lekka bryza od wschodu i rozprzestrzeniający

WETERAN

FREDERICK

WETERAN

Z angielskiego przełożyli

Jacek Manicki

Arkadiusz Nakoniecznik

Witold Nowakowski

LiBROS

Grupa Wydawnicza Bertelsmann Media

Tytuł oryginału THE VETERAN

THE VETERAN, THE MIRACLE, THE CITIZEN Copyright © Frederic Forsyth 2000

THE ART OF THE MATTER, WHISPERING WIND Copyright © Frederic Forsyth 2001 All rights reserved

Redakcja: Barbara Nowak

Projekt okładki: Michał Sosnowski

Copyright © for the Polish book-club edition Libros, Warszawa 2002

Druk i oprawa GGP Media, Pößneck

ISBN 83-7311-224-3

Nr 3339

WETERAN

Dzień pierwszy: wtorek

Dzień drugi: środa

Dzień trzeci: czwartek

Dzień czwarty: piątek

Dzień piąty: sobota

Dzień szósty: niedziela

Dzień siódmy: poniedziałek

Dzień ósmy: wtorek

Dzień dziewiąty: środa

Dzień dziesiąty: czwartek

Dzień jedenasty: piątek

Dzień dwunasty: sobota

Dzień piętnasty: wtorek

Dzień szesnasty: środa

Dzień osiemnasty: piątek

Dzień dwudziesty czwarty: czwartek

Siena, 1975

Opowieść ogrodnika

Opowieść chirurga

Opowieść Fra Domenica

Konkluzja

Listopad

Grudzień

Styczeń

Kwiecień

Maj

Czerwiec

Lipiec

Sierpień

Zakończenie

Prolog

Jeśli jednak ten nowy fort nie jest obsadzony Siód

Wiała lekka bryza od wschodu i rozprzestrzeniający

Dzień pierwszy: wtorek

Właściciel małego wielobranżowego sklepu na rogu widział wszystko, a przynajmniej tak twierdził. Układając towary na wystawie, w pewnej chwili podniósł wzrok i zobaczył tego mężczyznę po drugiej stronie ulicy. Mężczyzna był zupełnie niepozorny i sklepikarz z pewnością nie poświęciłby mu ani odrobiny uwagi, gdyby nie to, że tamten utykał. Właściciel sklepu zeznał później, że poza tym na ulicy nie było nikogo.

Pod warstwą szarych chmur dzień był gorący i parny, powietrze lepiło się do ciał. Nie wiadomo czemu tak nazwana Paradise Way wyglądała równie obskurnie i beznadziejnie jak zawsze: handlowa ulica w sercu jednego z upstrzonych graffiti, umęczonych, wycieńczonych przestępczością osiedli szpecących krajobraz między Leyton, Edmonton, Dalston i Tottenham.

Trzydzieści lat wcześniej, podczas uroczystej ceremonii otwarcia, Meadowdene Grove nazywano „nowym, wzorcowym osiedlem domów komunalnych dla klasy pracującej”, już sama nazwa była jednak grubym nieporozumieniem: miejsce to nie miało nic wspólnego z łąką ani parowem, ostatni zagajnik wycięto zaś w tych okolicach jeszcze w średniowieczu1. W rzeczywistości osiedle przypominało betonowy gułag, powstało dzięki uchwale komunizującej rady miejskiej, a zaprojektowali je architekci mieszkający w przytulnych jednorodzinnych domkach z dala od miast.

Upadek Meadowdene Grove przebiegał w iście oszałamiającym tempie, którego mógłby pozazdrościć niejeden kamień. W roku 1996 labirynt przejść, pasaży i bram łączących budynki cuchnął i wyglądał jak kloaka; życie pojawiało się tam wyłącznie nocami, kiedy gangi miejscowej bezrobotnej (i niezdatnej do jakiejkolwiek pracy) młodzieży przeczesywały teren w poszukiwaniu handlarzy narkotyków, by odebrać od nich haracz. Dawni robotnicy, a obecnie emeryci, kurczowo trzymający się przebrzmiałych zasad i niegdysiejszej moralności, żyli za zabarykadowanymi drzwiami w śmiertelnym lęku przed grasującymi wokół stadami wilków. Między sześciopiętrowymi budynkami z zewnętrznymi klatkami schodowymi znajdowały się spłachetki czegoś, co dawno temu miało być trawnikami, a gdzie obecnie walały się zardzewiałe skorupy skanibalizowanych samochodów. Wewnętrzne alejki krzyżowały się na dziedzińcach, które w zamyśle miały stanowić miejsca spotkań i odpoczynku, po czym biegły dalej, do Paradise Way.

Główny handlowy deptak niegdyś kipiał życiem, potem jednak sklepy stopniowo zamykano, w miarę jak ich właścicielom przykrzyła się walka z drobnymi kradzieżami, poważnymi włamaniami, wandalizmem i rasistowskimi ekscesami. Ponad połowa była już zamknięta na głucho, te zaś, które pozostały, miały szyby wystawowe ukryte za gęstymi metalowymi siatkami.

Pan Veejay Patel wciąż trwał na swym posterunku na rogu. Do Wielkiej Brytanii przybył w wieku dziesięciu lat z rodzicami uciekającymi przed prześladowaniami reżimu Idiego Amina. Wielka Brytania udzieliła im schronienia. Był jej za to ogromnie wdzięczny. Wciąż kochał swą przybraną ojczyznę, przestrzegał prawa, starał się być dobrym obywatelem i coraz bardziej dziwił się charakterystycznemu dla lat dziewięćdziesiątych upadkowi obyczajów.

Na tym terenie, zwanym przez londyńską policję Kwadratem Północno-Wschodnim, nikt obcy nie mógł czuć się bezpiecznie. Utykający mężczyzna był obcy.

Od narożnika dzieliło go jeszcze zaledwie piętnaście jardów, kiedy z wąskiej betonowej alejki między dwoma nieczynnymi sklepami wyłoniły się dwie postaci i zagrodziły mu drogę. Pan Patel znieruchomiał przy oknie. Dwaj młodzi ludzie bardzo się różnili, ale wyglądali równie groźnie. Doskonale znał oba typy. Jeden był pękaty, z ogoloną na łyso głową i świńską twarzą. Nawet z odległości mniej więcej trzydziestu jardów pan Patel doskonale widział kolczyk połyskujący w jego lewym uchu. Ubrany był w bufiaste dżinsy i poplamioną bawełnianą koszulkę, nad szerokim skórzanym paskiem zwieszał się piwny kałdun. Stanął jak głaz przed utykającym mężczyzną, który, chcąc nie chcąc, musiał się zatrzymać.

Drugi był szczuplejszy, w jasnych drelichowych spodniach i zapinanej na suwak szarej wiatrówce. Proste przetłuszczone włosy sięgały mu poniżej uszu. Ten zajął pozycję za plecami ofiary.

Pękaty zacisnął pięść i zbliżył ją do twarzy mężczyzny. Pan Patel zauważył metaliczny błysk na palcach. Widział, że pękaty porusza ustami, ale nie słyszał, co mówi do obcego. Wystarczyłoby, żeby utykający mężczyzna oddał napastnikom portfel, zegarek i cokolwiek jeszcze cennego miał przy sobie. Przy odrobinie szczęścia miałby szansę wyjść z tego bez nawet jednego draśnięcia.

Wybrał jednak znacznie gorsze rozwiązanie. Napastnicy przewyższali go przecież liczebnością i siłą. Sądząc po siwych włosach, nie był już młodzieniaszkiem, na dodatek zaś miał niesprawną nogę, a jednak postanowił walczyć.

Cios, który zadał prawą ręką, był tak szybki, że pan Patel z trudem go dostrzegł. Mężczyzna zatoczył szeroki łuk ramieniem i pochylił się do przodu, by zwiększyć siłę uderzenia. W chwili kiedy pięść zetknęła się z nosem pękatego, rozległ się wrzask, który dotarł do uszu pana Patela nawet przez grubą, kilkuwarstwową szybę witryny jego sklepu.

Pękaty zasłonił twarz rękami i zatoczył się wstecz. Spomiędzy jego palców pociekła strużka krwi. Podczas składania zeznań sklepikarz musiał w tym momencie przerwać i zastanowić się, by dokładnie odtworzyć przebieg kolejnych wydarzeń. Tłustowłosy zadał od tyłu mocny cios w nerki, po czym kopnął mężczyznę w zgięcie kolana zdrowej nogi. To wystarczyło, by ofiara osunęła się na chodnik.

W Meadowdene Grove nosiło się albo sportowe pantofle (żeby szybko się poruszać), albo wojskowe buciory (żeby mocno kopać). Obaj napastnicy mieli na nogach wojskowe buciory. Człowiek na chodniku zwinął się w kłębek, chroniąc najbardziej wrażliwe części ciała, ale w konfrontacji z dwoma parami ciężko obutych stóp nie miał żadnych szans — tym bardziej że pękaty skoncentrował się na głowie.

W sumie, zdaniem sklepikarza, napastnicy zadali około dwudziestu kopnięć, może nawet więcej, zanim ofiara wreszcie znieruchomiała. Wówczas tłustowłosy pochylił się i sięgnął do wewnętrznej kieszeni kurtki mężczyzny.

Jan Patel widział, jak wyciąga stamtąd portfel, a zaraz potem obaj napastnicy odwrócili się i zniknęli w betonowej alejce między sklepami. Pękaty zadarł koszulkę i przyciskał jej skraj do krwawiącego nosa. Sklepikarz natychmiast pobiegł za kontuar, podniósł słuchawkę i wystukał 999. Ponieważ telefonistka nie chciała przyjąć anonimowego zgłoszenia, musiał podać nazwisko i adres. Jak tylko formalnościom stało się zadość, poprosił o przysłanie policji i karetki pogotowia, po czym odłożył słuchawkę i wrócił na posterunek obserwacyjny przy oknie wystawowym. Mężczyzna wciąż leżał bez ruchu na chodniku. Nikt się nim nie zajmował. W takiej okolicy ludzie starają się nie wtrącać w nie swoje sprawy. Pan Patel naturalnie udzieliłby rannemu pomocy, gdyby miał na ten temat jakiekolwiek pojęcie. Bał się, że postępując niewłaściwie, wyrządzi ofierze jeszcze większą krzywdę. Bał się też o swój sklep i o to, że napastnicy być może wrócą, więc tylko stał i czekał.

Jako pierwszy, w niespełna cztery minuty po wezwaniu, zjawił się radiowóz. Przypadek sprawił, że dwaj funkcjonariusze akurat przejeżdżali prawie pół mili od miejsca zdarzenia, w dodatku zaś obaj dobrze znali okolicę, ponieważ tu właśnie zostali skierowani podczas wiosennych zamieszek rasowych.

Jak tylko samochód zatrzymał się z piskiem opon i ucichło zawodzenie syreny, jeden policjant wysiadł i podbiegł do nieruchomego człowieka, drugi zaś połączył się przez radio z centralą, aby upewnić się, czy karetka jest w drodze. Pan Patel widział, jak obaj funkcjonariusze spoglądają w kierunku jego sklepu, lecz żaden z nich nie przeszedł na drugą stronę ulicy, by potwierdzić, że właśnie stąd telefonowano po pomoc. To mogło poczekać. Zaraz potem zza rogu, z włączoną syreną i migającymi światłami, wyjechała karetka. Na Paradise Way pojawili się też pierwsi gapie, lecz wszyscy trzymali się z daleka. Później policja usiłowała nakłonić ich do złożenia zeznań, ale bezskutecznie: w Meadowdene Grove wszyscy cenią sobie rozrywkę, nikt jednak nie spieszy się, by pomagać policji.

W karetce byli dwaj sanitariusze, doskonale wyszkoleni i doświadczeni. Dla nich, podobnie jak dla policji, przepisy są przepisami i trzeba ich skrupulatnie przestrzegać.

— Chyba dostał parę kopniaków — powiedział policjant, który przyklęknął przy ofierze. — Nie wygląda najlepiej.

Sanitariusze skinęli głowami, po czym wzięli się do pracy. Ponieważ nie stwierdzili zewnętrznego krwotoku, najważniejszym zadaniem stało się unieruchomienie karku. Ofiary wypadków często przypłacały śmiercią interwencje niedouczonych ratowników, którzy nieświadomie doprowadzali do nieodwracalnego uszkodzenia rdzenia kręgowego. W tym wypadku o niczym takim nie mogło być mowy, ponieważ sprawne ręce błyskawicznie założyły ofierze półsztywny kołnierz.

Następnie ułożono go na podkładce usztywniającej zarówno kark, jak i kręgosłup, i dopiero wtedy znalazł się na noszach, a chwilę później w karetce. Sanitariusze działali sprawnie i fachowo; zaledwie pięć minut po dotarciu na miejsce byli już gotowi do odjazdu.

— Zabiorę się z wami — powiedział policjant, który jako pierwszy znalazł się przy ofierze. — Może będzie chciał złożyć zeznanie.

Zawodowcy ze służb ratowniczych doskonale wiedzą, kto się czym zajmuje i dlaczego. Pozwala to zaoszczędzić mnóstwo czasu. Jeden z sanitariuszy skinął głową. Karetka to był jego teren i on tu rządził, ale policja też miała swoją robotę do wykonania. Zdawał sobie jednak doskonale sprawę, iż szansa na to, że ofiara wypowie choćby jedno sensowne słowo, jest znikoma, burknął więc:

— Dobra, ale nie przeszkadzaj. Mamie z nim.

Policjant zajął miejsce z przodu kabiny, tuż przy przepierzeniu. Kierowca zatrzasnął tylne drzwi, pobiegł na swoje miejsce, drugi sanitariusz pochylił się nad nieprzytomnym mężczyzną. Dwie sekundy później karetka ruszyła z przeraźliwym wyciem syreny, minęła gapiów zgromadzonych na Paradise Way i skręciła w zatłoczoną High Road. Policjant trzymał się uchwytu i obserwował przy pracy profesjonalistę z nieco innej branży.

Drogi oddechowe, przede wszystkim udrożnić drogi oddechowe! Korek z krwi i śluzu w tchawicy może zabić człowieka równie szybko i skutecznie jak pocisk karabinowy. Za pomocą małej pompki sanitariusz usunął niewielką ilość śluzu i odrobinkę krwi. Drogi oddechowe wolne, oddech płytki, ale stabilny. Na wszelki wypadek sanitariusz założył rannemu na opuchniętą twarz maskę tlenową. Ta szybko powiększająca się opuchlizna bardzo go niepokoiła. Zbyt dobrze znał ten objaw. Puls: regularny, lecz niezbyt szybki, jeszcze jedna oznaka ewentualnego uszkodzenia mózgu. W piętnastopunktowej „skali śpiączkowej” piętnaście punktów oznacza całkowitą przytomność, trzy — głęboką śpiączkę. Dwa i jeden to śmierć. Pacjent kwalifikował się na jedenaście punktów, z tendencją spadkową.

— Do Królewskiego! — zawołał, przekrzykując zawodzenie syreny. — Niech szykują zespół neuro!

Kierowca skinął głową, przejechał pod prąd przez ruchliwe skrzyżowanie, po czym skręcił w kierunku Whitechapel. Szpital Królewski przy Whitechapel Road pełnił stały dyżur neurochirurgiczny; kilka dodatkowych minut straconych na dojazd mogło później okazać się zbawienne w skutkach.

Kierowca podał centrali swoją dokładną pozycję, szacunkowy czas przybycia do szpitala oraz przekazał prośbę o przygotowanie zespołu operacyjnego.

Sanitariusz miał rację. Jednym z objawów poważnego uszkodzenia mózgu, szczególnie w wyniku pobicia, jest błyskawiczne puchnięcie tkanki miękkiej twarzy i głowy, która w krótkim czasie przybiera monstrualne, wręcz karykaturalne rozmiary. Twarz rannego zaczęła puchnąć jeszcze wtedy, kiedy leżał na chodniku; w chwili gdy karetka zajechała przed wejście do Szpitala Królewskiego, jego głowa wyglądała jak futbolówka. Otworzyły się drzwi, nosze wyjechały z karetki, nieprzytomny mężczyzna znalazł się pod opieką zespołu urazowego. Trzema lekarzami, w tym jednym anestezjologiem, i trzema pielęgniarkami dowodził Carl Ba-teman. Otoczyli nosze, przenieśli pacjenta (wciąż z usztywnionym karkiem i kręgosłupem) na szpitalne i zabrali go.

— A moja deska i kołnierz?! — zawołał sanitariusz, ale nikt go nie usłyszał. Wszystko wskazywało na to, że będzie musiał odebrać je nazajutrz.

Z karetki wygramolił się policjant.

— Którędy poszli?

— Tędy. — Sanitariusz wskazał mu drogę. — Tylko nie przeszkadzaj.

Funkcjonariusz skinął głową i wszedł przez uchylne drzwi, wciąż licząc na zeznanie. Zamiast niego usłyszał polecenie pielęgniarki:

— Proszę tu usiąść i czekać.

Tymczasem na Paradise Way działo się mnóstwo rzeczy. Dowodzenie ojbjął inspektor z posterunku przy Dover Street, w tej okolicy zwanego „puszką przy Dover”. Miejsce zdarzenia odgrodzono pasiastą taśmą, kilkunastu policjantów przeczesywało najbliższy teren, szczególną uwagę poświęcając sklepom wzdłuż ulicy i wznoszącym się nad nimi sześciu piętrom mieszkań. Najbardziej interesowały ich budynki po przeciwnej stronie ulicy, istniało bowiem spore prawdopodobieństwo, iż ktoś z mieszkańców widział cały przebieg wydarzeń. Niestety, niewiele udało im się osiągnąć: reakcje potencjalnych świadków wahały się między autentycznym zażenowaniem a oślim uporem i nieskrywanym szyderstwem. Funkcjonariusze uparcie próbowali dalej.

Inspektor bardzo szybko poprosił o przysłanie kolegi z wydziału kryminalnego, gdyż nie ulegało wątpliwości, że szykuje się praca dla detektywów. W „puszce przy Dover” detektyw Jack Burns musiał zostawić w kantynie niedopitą herbatę oraz samotnego nadinspektora Alana Parfitta, by przejąć sprawę rozboju przy Paradise Way. Co prawda protestował, że to niemożliwe, bo przecież zajmuje się już kilkoma kradzieżami samochodów i ucieczką z miejsca wypadku, nazajutrz zaś ma stawić się na rozprawie w sądzie, ale niewiele mu to dało. Za mało ludzi, tyle usłyszał w odpowiedzi na swoje żale. Cholerny sierpień, mamrotał wściekle pod nosem, wychodząc z posterunku.

Na miejscu przestępstwa zjawił się wraz ze swym partnerem, detektywem Luke’em Skinnerem, mniej więcej w tym samym czasie co Zespół Zabezpieczania Siadów. Członkowie tych zespołów nie mają łatwego życia: w roboczych kombinezonach i gumowych rękawiczkach przeszukują miejsca popełnienia przestępstw w poszukiwaniu wszystkiego, co może mieć wartość dowodową. Ponieważ na pierwszy rzut oka dość trudno ustalić, co taką wartość będzie miało, co zaś nie, z zasady zgarnia się wszystko, co wpadnie w ręce, i pakuje się w torebki. Zadanie stwierdzenia, co to jest i czy na cokolwiek się przyda, odkłada się na później. W pracy tej trzeba niekiedy łazić na czworakach w niezbyt przyjemnych miejscach. Osiedle Meadowdene Grove z pewnością się do nich zaliczało.

— Brakuje portfela, Jack — powiedział inspektor, który zdążył już porozmawiać z panem Patelem. — A jeden z napastników ma rozbity nos. Próbował powstrzymać krwotok bawełnianą koszulką. Niewykluczone, że krew kapała na ziemię.

Burns skinął głową. Podczas gdy członkowie Zespołu Zabezpieczania Śladów penetrowali na czworakach i w kucki cuchnące zakamarki, mundurowi policjanci zaś bezskutecznie szukali świadków, Jack Burns udał się do sklepu pana Veejay a Petela.

— Detektyw Burns — przedstawił się, prezentując odznakę — a to mój współpracownik, detektyw sierżant Skinner. Rozumiem, że to pan wezwał pomoc?

Jack Burns pochodził z Devon, w londyńskiej policji pracował od trzech lat, przez cały czas w „puszce przy Dover”. W rodzinnych stronach przywykł do tego, że obywatele chętnie i ze wszystkich sił pomagają stróżom porządku publicznego; po przenosinach do stolicy doznał więc potwornego szoku. Pan Patel stanowił dla niego nie lada zaskoczenie, przypomniał mu bowiem o starych, dobrych czasach na prowincji. Nie dość, że naprawdę chciał pomóc, to jeszcze starał się zeznawać jasno, precyzyjnie i szczegółowo. Dokładnie opowiedział, co widział, i opisał sprawców. Jack Burns zapałał do niego autentyczną sympatią. Gdyby we wszystkich sprawach występowali tacy świadkowie jak Veejay Patel z Entebe i Edmonton! Nad Meadowdene Grove zapadał już zmierzch, kiedy właściciel sklepu złożył podpis pod spisanymi przez Skinnera zeznaniami.

— Chciałbym, żeby pojechał pan z nami na posterunek

i rzucił okiem na kilka zdjęć — powiedział Burns. — Może uda się panu rozpoznać któregoś z napastników. Ogromnie ułatwiłoby nam pracę, gdybyśmy od początku wiedzieli, kogo szukać.                                 ,

Pan Patel strasznie się zakłopotał.

— Bardzo proszę, nie dzisiaj! Jestem sam w sklepie, zamykam dopiero o dziesiątej. Ale jutro wraca mój brat. Był na wakacjach, rozumiecie panowie: sierpień. Mógłbym przyjść rano.

Dziesiąta trzydzieści w sądzie, przypomniał sobie Burns. Cóż, będzie musiał zostawić to Skinnerowi.

— W takim razie o jedenastej? Wie pan, gdzie jest komisariat przy Dover Street? Proszę powiedzieć, że jest pan ze mną umówiony.

— Mało jest takich jak on — zauważył Skinner, kiedy wracali do samochodu.

— Podoba mi się — odparł Burns. — Kiedy złapiemy tych drani, chyba uda nam się zapuszkować ich na dłużej.

W drodze powrotnej na posterunek Burns dowiedział się przez radio, dokąd zabrano ofiarę i kto jej pilnuje. Pięć minut później połączył się z funkcjonariuszem.

— Całe ubranie, łącznie z zawartością kieszeni i wszystkim, co miał przy sobie, trzeba zapakować w torby i dostarczyć do komisariatu. No i oczywiście dokumenty. Wciąż nie wiemy, jak się nazywa. Kiedy wszystko będzie gotowe, dajcie znać, to przyślemy kogoś, żeby was zmienił.

Carla Batemana nie obchodziło ani nazwisko i adres człowieka na noszach, ani to, kto potraktował go w tak bezwzględny sposób. Batemana interesowało tylko jedno: utrzymać go przy życiu. Z izby przyjęć nosze pojechały prosto na salę reanimacyjną. Bateman był pewien, że ofiara doznała bardzo licznych obrażeń, ale zasady były proste: najpierw te bezpośrednio zagrażające życiu, reszta potem.

Na początek drogi oddechowe. Sanitariusz wykonał dobrą robotę. Pomimo lekkiego charkotu, drogi oddechowe były wolne, a kark prawidłowo usztywniony.

Kolejna sprawa to oddech. Bateman polecił rozciąć pacjentowi koszulę na piersi, po czym dokładnie zbadał go stetoskopem. Przy okazji stwierdził złamanie kilku żeber, lecz uszkodzenia te, podobnie jak zmiażdżone palce lewej ręki i powybijane zęby, nie zagrażały bezpośrednio życiu. Pacjent oddychał w miarę regularnie — gdyby było inaczej, wszelkie inne uszkodzenia ciała, rzecz jasna, przestałyby mieć jakiekolwiek znaczenie. Niepokojący był natomiast puls, który uderzał już ponad sto razy na minutę. Mogło to świadczyć o poważnych obrażeniach wewnętrznych.

Krążenie. W ciągu niespełna minuty założono dwa wenflo-ny; jeden posłużył do pobrania dwudziestu mililitrów krwi do analizy, do drugiego podłączono kroplówkę.

Stan ogólny. Sprawy nie miały się najlepiej: twarz i głowa wyglądały tak, jakby nie należały do istoty ludzkiej, wskaźnik skali śpiączkowej osiągnął sześć i ciągle spadał. Wszystko wskazywało na poważny uraz mózgu; Carl Bateman po raz kolejny pomyślał z uznanieip^rj|aąitariuszu, który podjął decyzję o przewiezieniu pąg^mta władnie do tego szpitala.

Zadzwonił na oddział tomografii komputerowej i uprzedził, że za pięć minut zjawi się tam pacjent w ciężkim stanie, następnie zaś połączył się ze swoim kolegą, neurochirurgiem Paulem Willisem.

— Podejrzewam duży krwiak śródczaszkowy — powiedział. — Spadł już do piątki i ciągle idzie w dół.

— Dajcie mi go, jak tylko będzie gotowy wydruk z tomografu — odparł neurochirurg.

Mężczyzna miał na sobie buty i skarpetki, bieliznę, koszulę, spodnie z paskiem, marynarkę i cienki płaszcz przeciwdeszczowy. Poniżej pasa nie było żadnych problemów: wszystko po prostu ściągnięto. Aby uniknąć ryzyka uszkodzenia kręgosłupa, płaszcz, marynarka i koszula zostały rozcięte. Następnie ubranie, łącznie z zawartością kieszeni, zapakowano w foliowe worki i przekazano uradowanemu funkcjonariuszowi, czekającemu w izbie przyjęć. Wkrótce potem zjawił się jego zmiennik, on zaś zawiózł zdobycz na Dover Street, do czekającego niecierpliwie Jacka Burnsa.

Badanie tomograficzne potwierdziło najgorsze podejrzenia Carla Batemana: krwotok do jamy czaszki. Ucisk krwi na mózg był już tak duży, iż lada chwila mógł okazać się śmiertelny albo spowodować nieodwracalne skutki.

O dwudziestej piętnaście pacjent trafił na stół operacyjny. Dzięki komputerowym wydrukom doktor Willis miał doskonały przegląd sytuacji i mógł stosunkowo łatwo dotrzeć do rejonu zagrożenia.

Najpierw w czaszce wywiercono trzy małe otworki, które następnie połączono prostymi cięciami. Po usunięciu trójkątnego fragmentu kości usunięto krew powodującą ucisk na mózg oraz podwiązano uszkodzone naczynia krwionośne. Tkanka mózgowa ponownie wypełniła przeznaczoną dla niej przestrzeń, brakujący fragment czaszki trafił z powrotem na miejsce, na skórę założono szwy, a całość spowito bandażami.

Doktor Willis mógł mieć nadzieję, że nie spóźnił się z interwencją.

Ludzkie ciało to przedziwne urządzenie: może umrzeć od ukąszenia pszczoły, niekiedy zaś radzi sobie z rozległymi uszkodzeniami. Zdarza się, iż po usunięciu krwiaka pacjenci błyskawicznie odzyskują przytomność i w ciągu zaledwie kilku dni wracają do pełnej sprawności, o rokowaniach można jednak cokolwiek mówić dopiero po dwudziestu czterech godzinach, czyli po ustąpieniu działania środków znieczulających. Brak jakichkolwiek oznak poprawy na drugi dzień po operacji daje podstawy do niepokoju. Doktor Willis umył się, przebrał i pojechał do domu, do St. John’s Wood.

— Niech to szlag trafi! — zaklął Jack Burns, spoglądając na leżące przed nim ubranie i rzeczy osobiste ofiary. Wśród tych ostatnich znajdowały się: w połowie pusta paczka papierosów, również opróżnione do połowy pudełko zapałek, trochę drobnych, brudna chusteczka oraz klucz na wstążce, najprawdopodobniej od mieszkania. Wszystko to wydobyto z kieszeni spodni. W marynarce niczego nie znaleziono. Dokumenty, i cokolwiek jeszcze mężczyzna miał przy sobie, musiały być w skradzionym portfelu.

— Schludny gość — zauważył Skinner. — Buty tandetne, ale wypastowane. Spodnie tanie i znoszone, ale świeżo wyprasowane, tak samo jak koszula, choć z przetartym kołnierzykiem i mankietami. Mimo że nie ma forsy, stara się jakoś wyglądać.

— Tylko trochę szkoda, że nie miał w tylnej kieszeni spodni karty kredytowej albo zaadresowanego do siebie listu — odparł Bruns znad sterty formularzy, których wypełnianie stanowi zmorę współczesnych policjantów. — Tymczasem będę musiał wciągnąć go do ewidencji jako NDM.

Amerykanie używają określenia John Doe, londyńska policja zaś — Niezidentyfikowany Dorosły Mężczyzna. Kiedy dwaj detektywi wreszcie uporali się z papierkową robotą i stwierdzili, że mimo wszystko mają czas i ochotę na kufelek piwa, było jeszcze ciepło, ale zupełnie ciemno.

Jakąś milę od nich „Schludny gość” leżał na wznak na oddziale intensywnej opieki medycznej Szpitala Królewskiego. Oddech miał płytki, lecz regularny, puls zaś wciąż zbyt szybki.

John Burns pociągnął tęgi łyk piwa.

— Kto to może być, do cholery? — zapytał nie bardzo wiadomo kogo.

— Nie przejmuj się, szefuniu — odparł Luke Skinner. — Niedługo się dowiemy.

Nie miał racji.

1

Meadow — łąka; dene — parów; grove — zagajnik (przyp. tłum.).

Dzień drugi: środa

Dla detektywa Jacka Burnsa był to niezwykle pracowity dzień, który przyniósł dwa tryumfy, dwa rozczarowania oraz mnóstwo nowych pytań. Nic nadzwyczajnego. Bardzo rzadko zdarzają się przypadki elegancko zapakowane jak gwiazdkowy prezent i tylko czekające na to, by pociągnąć za wstążkę, zdjąć przykrywkę i zobaczyć, co jest w środku.

Pierwszym sukcesem okazał się pan Patel. Sklepikarz zjawił się punktualnie o jedenastej, tak samo chętny do współpracy jak minionego dnia.

— Pokażę panu kilka zdjęć — powiedział Burns, kiedy usiedli przed urządzeniem przypominającym duży telewizor.

W dawnych czasach Archiwum Zdjęciowe, zwane wśród funkcjonariuszy wydziału kryminalnego Galerią Piękności, zajmowało kilkanaście opasłych albumów. Burns z nostalgią wspominał te czasy, ponieważ świadkowie mogli wówczas wertować albumy, wielokrotnie wracając do „podejrzanych” zdjęć, zanim dokonali ostatecznego wyboru. Teraz cały proces odbywał się elektronicznie i twarze pojawiały się na ekranie. Na pierwszy ogień poszły podobizny setki notowanych przez policję „twardzieli” z Kwadratu Północno--Wschodniego. Oczywiście ludzi takich było znacznie więcej, Burns jednak zaczął od bliskich znajomych policjantów z posterunku przy Dover Street.

Pan Veejay Patel okazał się świadkiem doskonałym.

— To ten — powiedział, kiedy na ekranie pojawiła się fotografia numer dwadzieścia osiem.

Spoglądała na nich twarz stanowiąca połączenie głupoty i brutalności: niskie czoło, szeroki nos, kolczyk w uchu.

— Jest pan pewien? Może widział go pan gdzieś indziej, na przykład w sklepie?

— Na pewno nie. To ten, który dostał w nos.

MARK PRICE — głosił podpis, obok zaś widniał numer identyfikacyjny. Nieco później, przy numerze siedemdziesiąt siedem, pan Patel uzyskał drugie trafienie: tym razem twarz była szczupła, pociągła, okolona przetłuszczonymi, opadającymi poniżej uszu włosami. Harry Cornish. Pan Patel również w tym wypadku nie miał najmniejszej wątpliwości. Żadna z pozostałych fotografii nie wzbudziła jego zainteresowania. Burns wyłączył monitor; wkrótce powinien uzyskać pełne informacje o obu zidentyfikowanych osobnikach.

— Kiedy ich odnajdziemy i aresztujemy, poproszę pana o ponowną identyfikację.

Sklepikarz skinął głową. Wciąż był pełen dobrych chęci. Kiedy zamknęły się za nim drzwi, Luke Skinner powiedział:

— Cholera, przydałoby się nam więcej takich jak on!

Czekając, aż komputer dostarczy informacje na temat Price’a i Comisha, Jack Burns zajrzał do sąsiedniego pokoju. Człowiek, którego szukał, siedział za biurkiem i, rzecz jasna, wypełniał formularze.

— Charlie, masz chwilę czasu?

Charlie Coulter wciąż jeszcze miał stopień sierżanta, ale był starszy od Burnsa i pracował na posterunku przy Dover Street już od piętnastu lat. Wiedział wszystko o miejscowych rzezimieszkach.

— Tych dwóch? — parsknął. — To zwierzęta. Drobne i poważne kradzieże, włamania, rozboje, wybryki chuligańskie... Paru ludzi trafiło przez nich do szpitala. Obaj już siedzieli. Dlaczego pytasz?

— Bo tym razem niewiele brakowało, żeby kogoś zabili. Wczoraj napadli na ulicy na starszego gościa i skopali go do nieprzytomności. Masz ich adresy?

— Chyba musiałbym popytać — odparł Coulter. — Z tego, co słyszałem, ostatnio wynajmowali razem jakieś mieszkanie w okolicy High Road.

— A nie w Grove?

— Chyba nie. To raczej nie ich teren. Widocznie wybrali się na występy gościnne.

— Są w jakimś gangu?

— Nie, działają tylko we dwóch.

— Pedały?

— Nic o tym nie wiem. Raczej nie. Comish mógł pójść do pudła za gwałt, ale kobieta w ostatniej chwili odwołała zeznania. Przypuszczalnie Price ją nastraszył.

— Ćpają?

— Też nic nie wiem na ten temat, lecz chyba nie. Za to na pewno piją. Są specjalistami od burd w knajpach.

Zadzwonił telefon na biurku Coultera, więc Burns zostawił go samego. Po powrocie do swojego pokoju zastał gotowe wydruki komputerowe. Udał się więc do swojego szefa, Alana Parfitta, uzyskał od niego wszystkie niezbędne zgody i o 14.00 miał już w ręce dwa nakazy aresztowania, u boku zaś dwóch uzbrojonych mundurowych policjantów. Do zespołu dołączył Skinner i jeszcze sześciu funkcjonariuszy, w tym jeden z podręcznym taranem do drzwi.

Początek akcji wyznaczono na 15.00. Budynek był stary i skrofuliczny, przeznaczony w niedalekiej przyszłości do rozbiórki. Tymczasem ogrodzono go drewnianym płotem, odcięto wodę, gaz oraz elektryczność. Drzwi na klatkę schodową ustąpiły po jednym uderzeniu. Poszukiwani mieszkali na pierwszym piętrze, w dwupokojowym mieszkaniu, które nigdy nie prezentowało się zbyt dobrze, ale teraz prawie niczym nie różniło się od chlewu. Było puste. Umundurowani funkcjonariusze schowali broń, po czym przystąpiono do przeszukania.

Szukano wszystkiego i zarazem czegokolwiek: portfela ofiary, jego zawartości, ubrań i butów, w których dokonano napaści... Nikt nie zadawał sobie trudu, żeby być szczególnie delikatnym: jeśli w chwili wejścia policji mieszkanie wyglądało jak chlew, to po jej wyjściu wyglądało jak chlew, przez który przeszła trąba powietrzna. Udało się trafić tylko na jedno znalezisko: zakrwawioną bawełnianą koszulkę, zwiniętą i wciśniętą za zdewastowaną kanapę. Koszulka trafiła do foliowego worka, podobnie jak jeszcze kilka fragmentów ubioru. Jeżeli badanie laboratoryjne wykryłoby na nich mikrowłókna pochodzące z ubrania ofiary, świadczyłoby to o tym, że zaistniał fizyczny kontakt między utykającym mężczyzną a Price’em i Cornishem.

Podczas gdy pozostali członkowie zespołu byli zajęci przeszukiwaniem, Burns i Skinner rozmawiali z sąsiadami. Większość znała z widzenia poszukiwaną dwójkę, nikt nie powiedział o nich dobrego słowa — przede wszystkim ze względu na hałaśliwe pijackie powroty do domu późno w nocy lub nawet wczesnym ranem. Nikt też nie miał pojęcia, gdzie mogą się podziewać w to sierpniowe popołudnie.

Po powrocie na posterunek Jack Burns zasiadł przy telefonie. Poprosił o rozesłanie do wszystkich posterunków rysopisów obu mężczyzn, zadzwonił do doktora Carla Batemana z pytaniem o stan pacjenta, następnie zaś zaczął telefonować kolejno do wszystkich londyńskich szpitali, które poprzedniego dnia miały ostry dyżur. Oczekiwaną informację uzyskał od młodego lekarza ze Szpitala Królowej Anny.

— Mam go! — oznajmił z satysfakcją, odkładając słuchawkę, po czym odwrócił się do Skinnera. — Jedź do Królowej Anny, znajdź na izbie przyjęć doktora Melrose’a, spisz zeznanie, pokaz mu zdjęcie Price’a. Aha, niech ci dadzą kserokopię wszystkich wczorajszych wpisów.

— A co się stało? — zapytał Skinner.

— Wczoraj zgłosił się człowiek z rozbitym nosem, odpowiadający rysopisowi Price’a. Doktor Melrose stwierdził złamanie w dwóch miejscach. Nasz przyjemniaczek ma teraz zabandażowaną twarz.

— Kiedy to było, szefie?

— Wczoraj, punktualnie o piątej po południu.

— A więc trzy godziny po napadzie... Myślę, że to może być nasz człowiek.

— Ja też tak myślę. Ruszaj.

Podczas nieobecności Skinnera do Burnsa zadzwonił sierżant z Zespołu Zabezpieczania Śladów. Nie miał dobrych wiadomości: drobiazgowe poszukiwania prowadzone do samego zmroku nie dały żadnych interesujących rezultatów. Członkowie zespołu sprawdzili każdy zakamarek, zajrzeli do każdej studzienki ściekowej, obejrzeli każde źdźbło trawy i zajrzeli pod każdą obluzowaną płytę chodnikową. Opróżnili nawet wszystkie pięć okolicznych śmietników i szczegółowo sprawdzili ich zawartość. Efektem tych poszukiwań było kilkanaście zużytych prezerwatyw, brudnych strzykawek i zatłuszczonych opakowań po hamburgerach. Nie znaleziono ani śladów krwi, ani portfela.

Najwidoczniej Comish wepchnął portfel do kieszeni, by później na spokojnie sprawdzić jego zawartość. Jeśli była tam gotówka, najprawdopodobniej już ją wydał, resztę zaś wyrzucił; niestety, nie uczynił tego na obszarze Meadowdene Grove. Mieszkał mniej więcej pół mili stamtąd; za duży obszar do przeszukania, za dużo śmietników, bocznych alejek i studzienek. Daj Boże, żeby portfel w dalszym ciągu tkwił w jego kieszeni. Gdyby tak było i gdyby znalazła go tam policja, ani Comish, ani Price długo nie mieliby okazji zagrać ze sobą w mistrza intelektu.

Jeśli chodzi o Price’a, to prowizoryczny opatrunek z bawełnianej koszulki zahamował krwotok na tyle, że w bezpośredniej okolicy miejsca popełnienia przestępstwa na ziemię nie spadła ani jedna kropla krwi. Mimo to zeznania rewelacyjnego naocznego świadka oraz informacja ze Szpitala Królowej Anny o pacjencie ze złamanym nosem pozwalały z optymizmem patrzeć w przyszłość.

Rozmowa z doktorem Batemanem przyniosła lekkie rozczarowanie, za to kolejny telefon, od sierżanta Coultera, był wręcz wspaniały: Coulter skorzystał ze swoich licznych w rejonie „uszu” i dowiedział się, że Comish i Price właśnie spędzają mile czas w sali bilardowej w Dalston.

Schodząc po schodach, Burns zobaczył wkraczającego na posterunek Skinnera. Wracał z zeznaniem doktora Melrose’a, który na przedstawionej mu fotografii rozpoznał swego wczorajszego pacjenta, oraz kserokopią wpisu do książki przyjęć — jak się okazało, Price podał prawdziwe dane. Burns polecił mu zanieść to wszystko do pokoju, a potem wracać do samochodu.

W chwili przyjazdu policji obaj łotrzykowie w najlepsze grali w bilard. Burns przeprowadził operację sprawnie i fachowo. Miał wsparcie w postaci sześciu umundurowanych funkcjonariuszy, którzy obstawili wszystkie wyjścia z lokalu. Pozostali gracze obserwowali przebieg wydarzeń z zainteresowaniem ludzi, którzy mogą sobie na nie pozwolić, ponieważ tym razem nie oni mają kłopoty, ale ktoś inny.

Price z wściekłością wpatrywał się w Burnsa świńskimi oczkami po dwóch stronach opatrunku na nosie.

— Mark Price. Aresztuję pana pod zarzutem czynnej napaści i poważnego uszkodzenia ciała niezidentyfikowanego człowieka. Czynu tego dopuścił się pan wczoraj około godziny czternastej dwadzieścia na Paradise Way w Edmonton. Nie musi pan odpowiadać na pytania, ale ostrzegam, że może pan sobie poważnie zaszkodzić, nie mówiąc teraz czegoś, na co później chciałby się pan powołać w sądzie. Jednocześnie wszystko, co pan powie, może być użyte przeciwko panu.

Price zerknął na Comisha, który najwidoczniej w ich zespole był odpowiedzialny za wyższe funkcje mózgowe. Cornish lekko pokręcił głową.

— Spadaj, dupku! — wycedził Price.

Skutego kajdankami, wyprowadzono z sali. Dwie minuty później podążył za nim Comish. Obu załadowano do furgonetki, razem z sześcioma policjantami, po czym mała kawalkada ruszyła w drogę powrotną do „puszki przy Dover”.

Procedury, przede wszystkim procedury! Jeszcze z samochodu Burns polecił jak najprędzej ściągnąć na posterunek policyjnego lekarza. Wołał się zabezpieczyć przed ewentualnym oskarżeniem, że to brutalność policji przyczyniła się do zmiany kształtu nosa aresztowanego. Poza tym potrzebował próbki krwi do analizy, by porównać ją z krwią na koszulce. Na posterunku czekała na niego odpowiedź w sprawie prawej ręki ofiary napaści — niestety nie taka, na jaką miał nadzieję.

Zapowiadała się długa noc. Do aresztowania doszło o 19.15. Oznaczało to, że Burns ma dwadzieścia cztery godziny do chwili, kiedy jego przełożeni dadzą mu dodatkowe dwanaście albo miejscowe władze dorzucą kolejne dwadzieścia cztery. Jako oficer, który dokonał aresztowania, musiał sporządzić szczegółowy protokół, uzyskać podpisy świadków oraz opinię policyjnego lekarza, stwierdzającą, że stan zdrowia obu zatrzymanych pozwala na to, by ich przesłuchać. Niezbędne były również próbki ubrań, zawartość kieszeni oraz próbki krwi.

Luke Skinner, czujny jak jastrząb, dopilnował, żeby żaden z zatrzymanych nie wyrzucił niczego z kieszeni podczas transportu i w drodze z policyjnej furgonetki na posterunek. Nikt jednak nie mógł zabronić Comishowi oświadczenia kategorycznym tonem, że do chwili przydzielenia adwokata z urzędu nie zamierza odzywać się ani słowem. Oświadczenie to było przeznaczone głównie dla Price’a, który bez wątpienia zrozumiał, że ma postępować tak samo jak jego kompan.

Formalności trwały ponad godzinę. Zapadał zmrok. Lekarz przyjechał i odjechał, pozostawiwszy opinię dotyczącą stanu zdrowia zatrzymanych. Ubrano ich w jednoczęściowe papierowe kombinezony i zamknięto w oddzielnych celach. Każdy dostał po kubku herbaty, później zaś mógł liczyć na posiłek z policyjnej kantyny. Wszystko zgodnie z przepisami. Zawsze zgodnie z przepisami.

Burns najpierw zajrzał do Price’a.

— Chcę prawnika — powiedział aresztant. — Bez niego nic nie będę gadał.

Comish powtórzył to samo.

Tego dnia dyżurnym adwokatem z urzędu był Lou Slade. Chociaż oderwano go od kolacji, bez słowa protestu przyjechał na posterunek i spędził prawie dwie godziny w zamkniętym pomieszczeniu ze swymi nowymi klientami.

— Jeśli pan sobie życzy, inspektorze, może pan teraz przesłuchać ich w mojej obecności — oznajmił, kiedy narada dobiegła końca. — Uprzedzam jednak, że na tym etapie nie będą odpowiadać na żadne pytania. Kategorycznie zaprzeczają wszelkim oskarżeniom: twierdzą, że w chwili kiedy popełniano zarzucany im czyn, znajdowali się daleko od miejsca przestępstwa.

Slade był doświadczonym prawnikiem i wielokrotnie miewał już do czynienia z podobnymi sprawami. Nie wierzył w ani jedno słowo swoich klientów, ale starał się jak najlepiej wykonywać swój zawód.

— Jak pan sobie życzy — odparł Burns. — Powinien pan jednak wiedzieć, że sprawa jest doskonale udokumentowana i wciąż pojawiają się nowe dowody. Mogą się zaklinać, że ten człowiek potknął się i rozbił sobie głowę na chodniku, ale to i tak niewiele im pomoże. Biorąc pod uwagę ich dotychczasowe wyczyny, parę lat odsiadki mają jak w banku.

Burns wiedział, że obdukcja wykazała liczne ślady kopnięć na ciele ofiary, a Slade wiedział o tym, że on wie.

— Oni i tak wszystkiemu zaprzeczą, inspektorze. Chciałbym, najszybciej jak się da, zobaczyć materiał dowodowy.

— Wszystko w swoim czasie, panie Slade. A ja z kolei chcę wiedzieć, na jakie alibi będą próbowali się powoływać. Zresztą, zna pan przepisy równie dobrze jak ja.

— Jak długo może ich pan trzymać?

— Do siódmej piętnaście jutro wieczorem. Dwanaście dodatkowych godzin od moich przełożonych to za mało, więc prawie na pewno jutro po południu wystąpię do sądu o zgodę na przedłużenie tymczasowego aresztowania.

— Nie będę zgłaszał sprzeciwu. — Slade nie zamierzał w bezsensowny sposób tracić czasu. Miał przecież do czynienia z bandziorami, którzy bez najmniejszego powodu skatowali Bogu ducha winnego człowieka. Sąd i tak bez mrugnięcia okiem pozwoliłby na przedłużenie tymczasowego aresztowania. — Przypuszczam, że mimo wszystko będzie chciał ich pan przesłuchać, chociaż uprzedziłem już, że niczego nie powiedzą?

— Obawiam się, że tak.

— W takim razie, ponieważ zapewne obaj chcielibyśmy choć trochę pomieszkać w naszych domach, czy mogę zaproponować dziewiątą rano?

Burns zgodził się i Slade pojechał do domu. Burns musiał przeprowadzić jeszcze jedną rozmowę telefoniczną. Połączywszy się ze Szpitalem Królewskim, poprosił do telefonu siostrę dyżurną z oddziału intensywnej opieki medycznej. Istniała przecież niewielka szansa, że ofiara napaści odzyskała przytomność.

Paul Willis również pracował do późnego wieczora. Po mężczyźnie pobitym w Meadowdene Grove operował jeszcze młodego motocyklistę, który na stromej ulicy, prowadzącej na Archway Hill, próbował chyba ustanowić światowy rekord prędkości pojazdów lądowych. Neurochirurg robił co w jego mocy, ale w głębi duszy dawał młodemu człowiekowi najwyżej pięćdziesiąt procent szans na przeżycie. O telefonie Burnsa dowiedział się już po tym, jak pielęgniarka odłożyła słuchawkę.

Minęły dwadzieścia cztery godziny od operacji, działanie narkozy powinno już ustąpić. Przed pójściem do domu lekarz zajrzał do pokoju, w którym leżał zoperowany pacjent.

Żadnych zmian. Serce uderzało miarowo, lecz ciśnienie krwi wciąż było za wysokie. W skali śpiączkowej pacjent uzyskał zaledwie trzy punkty na piętnaście możliwych, co oznaczało, że był pogrążony w głębokiej śpiączce.

— Zaczekamy jeszcze trzydzieści sześć godzin — powiedział dyżurującej pielęgniarce. — Chciałem wyjechać na weekend, ale wpadnę w sobotę rano, chyba że wcześniej coś zmieni się na lepsze. Proszę mnie zawiadomić, jak tylko coś się będzie działo. Jeśli do soboty nie nastąpią żadne zmiany, trzeba będzie zrobić jeszcze jedno badanie tomo-graficzne.

Drugi dzień zakończył się głośnym chrapaniem Price’a i Cornisha w celach na posterunku przy Dover Street. Ich ofiara leżała w tym czasie na wznak, podłączona do czujników monitorujących funkcje życiowe, zamknięta we własnym, niedostępnym dla innych świecie.

Doktor Willis uwolnił się na jakiś czas od myśli o pacjentach i w swoim eleganckim domu przy St. John’s Wood Terrace oglądał stary spaghetti western z Clintem Eastwoo-dem. Detektyw Skinner o mało nie spóźnił się na randkę z ładną studentką wydziału aktorskiego Hampstead School, którą przed miesiącem poznał w przerwie koncertu w filharmonii. Na posterunku przy Dover Street nikt nie wiedział o jego upodobaniach (jeśli chodzi o muzykę poważną, nie o kobiety).

Detektyw Jack Burns wrócił do pustego domu w Campden Town i przygotował sobie na kolację grzanki z fasolką. Nie mógł już się doczekać chwili, kiedy Jenny i chłopcy wrócą z wakacji w Salcombe, w jego rodzinnym Devon. Najchętniej zaraz wsiadłby do samochodu i pojechał do nich. Sierpień, pomyślał. Cholerny sierpień.

Dzień trzeci: czwartek

Przesłuchanie Price’a i Cornisha nie dało żadnych rezultatów. Nie było w tym winy Jacka Burnsa, który doskonale znał się na swojej robocie. Na pierwszy ogień wziął Price’a, jako twardszego z tej dwójki. W obecności milczącego Lou Slade’a spróbował najpierw łagodnej perswazji.

— Posłuchaj, Mark, mamy cię na widelcu. Jest naoczny świadek, który wszystko widział. Wszystko, od samego początku do końca. I będzie zeznawał.

Cisza.

— Mój klient odmawia składania zeznań — przetłumaczył Slade.

— Ten człowiek walnął cię prosto w nos. Złamał ci kinol.

Jak myślisz, dlaczego starszy, spokojny człowiek mógłby to zrobić?

Burns liczył na to, że Price wymamrocze jakieś „A bo ja wiem?”, albo „Dumy staruch”, czy coś w tym rodzaju. Byłoby to pośrednie przyznanie się do tego, że był na miejscu zdarzenia. Niestety, jego oczekiwania spełzły na niczym; bandzior tylko wpatrywał się w niego nienawistnym spojrzeniem.

— Mamy też próbki twojej krwi, kolego. Tej, która pociekła ci z nosa.

Nie przyznał się co prawda, że próbki pochodzą nie z chodnika tylko z bawełnianej koszulki, ale też nikt nie mógł mu zarzucić, że powiedział nieprawdę. Price spojrzał z przerażeniem na adwokata, który również wyraźnie się zaniepokoił. Slade doskonale zdawał sobie sprawę, że gdyby stwierdzono ponad wszelką wątpliwość, iż na chodniku w pobliżu miejsca rozboju znajdują się plamy krwi jego klienta, sprawa byłaby z góry przegrana i pozostałaby już tylko walka o zmianę kwalifikacji prawnej czynu oraz starania o podważenie wagi dowodów zebranych przez Burnsa, i to jeszcze na długo przed rozprawą. Pokręcił tylko nieznacznie głową na znak, żeby Price w dalszym ciągu trzymał gębę na kłódkę.

I tak właśnie się stało.

Burns poświęcił każdemu zatrzymanemu pół godziny, po czym zwinął żagle.

— Zamierzam wystąpić o zgodę na przedłużenie tymczasowego aresztowania — poinformował Slade’a, kiedy Price i Comish wrócili do swoich cel. — Pasuje panu czwarta po południu?

Prawnik skinął głową. Oczywiście będzie przy tym, lecz nie powie ani słowa. Mijałoby się to z celem.

— Jutro zamierzam przeprowadzić dwie konfrontacje przy St. Anne’s Road — ciągnął detektyw. — Jeśli uzyskam dwa pozytywne rezultaty, przedstawię formalne oskarżenie.

Slade skinął głową i wyszedł. W drodze do biura myślał o tym, iż wedle wszelkiego prawdopodobieństwa niewiele zdoła pomóc swoim klientom. Burns był fachowcem wysokiej klasy: drobiazgowy i skrupulatny, nie popełniał głupich błędów, które potem można by wykorzystać. Co gorsza, on sam również nie miał najmniejszej wątpliwości co do winy obydwóch. Doskonale znał ich mało chlubną przeszłość, już jutro zaś miał poznać ją także sąd. Kimkolwiek był ów tajemniczy świadek, jeśli jego zeznania rzeczywiście obciążą Price’a i Comisha, obaj będą mogli na długo pożegnać się z wolnością.

Przed laty konfrontacje przeprowadzano w komisariatach, potem jednak przeniesiono je do specjalnie przygotowanych mieszkań, usytuowanych w rozmaitych częściach miasta. Najbliższy taki lokal znajdował się przy St. Anne Road, zaledwie kilka kroków od szpitala, w którym pracował doktor Melrose i gdzie Price zgłosił się ze swoim złamanym nosem. Ten system był znacznie bardziej efektywny. Każdy lokal wyposażono w najnowsze zdobycze techniki, pozwalające na bezpieczną identyfikację przestępców przez świadków, bez narażania tych drugich na niebezpieczeństwo. W każdej chwili można tam było również wezwać kilka-naścioro statystów w rozmaitym wieku i o różnym wyglądzie. Ochotnicy ci dostawali piętnaście funtów za to, żeby wejść do pokoju, postać chwilę w szeregu, a potem wyjść. Burns polecił zorganizować dwa seanse nazajutrz o jedenastej.

Dziennikarzami, do których Burns czuł głęboka awersję, miał się zająć Skinner. Robił to naprawdę dobrze. Był rzadko spotykanym zjawiskiem: policjant wykształcony w szkole publicznej, ze względu na swoje maniery stanowiący często obiekt żartów w kantynie, niekiedy jednak bardzo przydatny.

Wydział Scotland Yardu, zajmujący się kontaktami z mediami, poprosił o krótką informację. Z całą pewnością nie była to sprawa z pierwszych stron gazet, ale oprócz czynnej napaści wchodził również w grę aspekt ustalenia tożsamości ofiary. Problem polegał na tym, że Skinner nie dysponował ani rysopisem, ani fotografią — na cóż bowiem zdałoby się zdjęcie przedstawiające ogromną, opuchniętą twarz o zdeformowanych rysach, okoloną zewsząd bandażami?

Należało więc zainteresować się wszystkimi, którzy w ostatni wtorek wyszli z domu w rejonie Tottenham/Edmonton i do tej pory nie powrócili i przynajmniej z grubsza odpowiadali następującemu opisowi: utykający mężczyzna w wieku od pięćdziesięciu do pięćdziesięciu pięciu lat, o siwych włosach, średniego wzrostu i średniej tuszy. Istniała niewielka szansa, że ze względu na sezon ogórkowy prasa wykaże choć odrobinę zainteresowania tą zagadką.

Jedna gazeta była stuprocentowym „pewniakiem” — miejscowy „Express”, szmatławiec obejmujący zasięgiem Edmonton i Tottenham, w związku z czym Luke Skinner umówił się na lunch ze znajomym dziennikarzem, który pilnie wszystko zanotował i obiecał zrobić, co będzie w jego mocy.

Sądy cywilne mogą sobie pozwolić na wakacyjną przerwę, w sądach zajmujących się sprawami kryminalnymi ruch trwa natomiast przez cały rok. Ponad dziewięćdziesiąt procent spraw tego rodzaju rozpatrują sądy pokoju, w związku z czym muszą pracować przez siedem dni w tygodniu i pięćdziesiąt dwa tygodnie w roku. Znaczną część zadań wykonują w nich sędziowie, dla których jest to jedynie działalność społeczna: to do nich właśnie trafiają wszystkie drobne sprawy, takie jak wykroczenia drogowe, wnioski o zezwolenie na przeszukanie, niewielkie kradzieże i tym podobne. Zalicza się do nich również wnioski o przedłużenie tymczasowego aresztowania. W poważniejszych wypadkach decyzję pozostawia się jednak zawodowemu sędziemu.

Tego popołudnia w sali numer trzy sądu na Highbury Comer urzędowało trzech sędziów pokoju pod przewodnictwem Henry’ego Spellara, emerytowanego dyrektora szkoły. Sprawa była tak prosta i oczywista, że zajęła im zaledwie kilka sekund. Jak tylko dobiegła końca, Price i Comish zostali odwiezieni z powrotem na Dover Street, Bums zaś zameldował się przed detektywem Parfittem.

— Jak leci, Jack? — zapytał szef wydziału kryminalnego.

— Marnie, proszę pana. Zaczęło się doskonale: od świadka, który widział całe zdarzenie od początku do końca. To właściciel sklepu po drugiej stronie ulicy. Porządny obywatel, chętny do współpracy z policją. Niestety brakuje mi portfela ofiary oraz wyników badań laboratoryjnych jednoznacznie łączących z nią Price’a i Comisha. Jest tylko złamany nos Price’a i potwierdzony fakt, że zgłosił się z nim do ambulatorium trzy godziny po napadzie.

— Czyli czego ci trzeba?

— Portfela i wyników badań. Muszę zidentyfikować ofiarę i mieć stuprocentowe dowody winy tych dwóch typków.

— Zamierzasz przedstawić formalne oskarżenie?

— Owszem, jeśli jutro zidentyfikuje ich pan Patel. To nie może ujść im na sucho. Są winni jak diabli.

Alan Parfitt skinął głową.

— W porządku, Jack. Postaram się przycisnąć laborantów. Informuj mnie na bieżąco o rozwoju sytuacji.

W Szpitalu Królewskim zapadał zmrok, lecz człowiek leżący na oddziale intensywnej opieki medycznej nie zdawał sobie z tego sprawy. Od operacji upłynęło już czterdzieści osiem godzin; działanie narkozy dawno minęło, ale on nawet nie drgnął. Ciągle przebywał we własnym, odległym świecie.

Dzień czwarty: piątek

Znajomy dziennikarz spisał się doskonale — obszerny artykuł ukazał się na pierwszej stronie pod intrygującym tytułem: TAJEMNICA UTYKAJĄCEGO MĘŻCZYZNY. Poniżej znajdował się szczegółowy opis napadu oraz informacja o dwóch mieszkańcach okolicy, „pomagających policji w śledztwie”. Stan ofiary określono jako „stabilny”; brzmi to uspokajająco, wszyscy jednak wiedzą, iż oznacza coś akurat przeciwnego. Dziennikarz dokładnie opisał mężczyznę, szczególny nacisk kładąc na siwe włosy i niedowład jednej nogi, zakończył zaś pytaniem: CZY KTOKOLWIEK ZNA TEGO CZŁOWIEKA? Detektyw Skinner uważnie przeczytał artykuł, jedząc śniadanie w kantynie. Właśnie na coś takiego liczył. Znalazło się nawet miejsce na dopisek drobnym drukiem, informujący o przedłużeniu tymczasowego aresztowania podejrzanych o kolejne dwadzieścia cztery godziny.

O jedenastej furgonetka zawiozła Price’a i Comisha do policyjnego lokalu przy St. Anne’s Road. Przeprowadzono dwie konfrontacje: w każdej uczestniczyli podejrzani oraz osiem osób o zbliżonej posturze i wyglądzie. Ze względu na stan, w jakim znajdował się nos Price’a, wszyscy mieli opatrunki na nosach.

Pan Patel nie miał wątpliwości. W ciągu dwudziestu minut dwukrotnie zidentyfikował obu sprawców, a następnie potwierdził, że przed sądem podtrzyma swoje wcześniejsze zeznania. Burns nie posiadał się z zadowolenia, tym bardziej że żaden z bandziorów nie widział świadka, żaden też nie miał na wolności koleżków, którzy mogliby go odszukać i próbować zastraszyć.

Odwieziono go do sklepu, ochotnicy dostali wypłatę i się rozeszli, Price i Comish znaleźli się z powrotem w swoich celach. Kiedy jakiś czas później Burns i Skinner przyjechali na posterunek, żeby formalnie przedstawić zatrzymanym zarzuty, poprosił ich do siebie policjant dyżurny.

— Jack, był do ciebie telefon. — Zerknął do notesu. — Niejaka panna Armitage, kwiaciarka.

Burns nieco się zdziwił, gdyż nie zamawiał żadnych kwiatów. Z drugiej strony, Jenny miała wrócić już w przyszłym tygodniu; ładny bukiet na pewno sprawiłby jej przyjemność. Dobry pomysł.

— Chodziło o jakiegoś utykającego mężczyznę — dodał sierżant.

Kobieta podała swój adres, więc Burns i Skinner natychmiast wrócili do samochodu.

Panny Armitage, dwie wiekowe siostry, prowadziły niewielką kwiaciarnię przy Upper High Road. Połowa towaru znajdowała się w sklepie, połowa przed nim. Kwiaty wystawione przed sklepem musiały toczyć nierówną walkę z kłębami spalin, wydychanymi przez wielkie ciężarówki zmierzające na północ i południe.

— To mógł być on — powiedziała Verity Armitage. — Odpowiada rysopisowi. Mówi pan, że stało się to we wtorek rano?

Burns zapewnił ją, że tak.

— Kupił u nas kwiaty. Niezbyt drogie, a właściwie to prawie najtańsze. Sześć złocieni. Wystarczyło na niego spojrzeć, żeby się domyślić, że nie ma pieniędzy. A w gazecie napisali, że został ranny.

— I to poważnie. Nie może mówić, bo jest w śpiączce. Jak zapłacił?

— Gotówką.

— Bilonem? Wygrzebał drobne z kieszeni spodni?

— Nie, wyjął z portfela pięciofuntowy banknot. Zapamiętałam to, bo mu wypadł z ręki, a ja schyliłam się i podniosłam, ze względu na jego nogę.

— Jaki to był portfel?

— Taki plastikowy, czarny.

— Widziała pani, gdzie go schował?

— Do wewnętrznej kieszeni marynarki.

— Może mi pani pokazać, jak wyglądają te złocienie?

Na lunch wrócili do kantyny na posterunku. Burns nie ukrywał rozczarowania; po karcie kredytowej pozostałby wyraźny ślad — numer, nazwisko, a co za tym idzie, numer konta i adres. Cokolwiek. Ale gotówka...

— Co w sierpniowe popołudnie zrobiłbyś z bukietem złocieni? — zapytał Skinnera.

— Zaniósłbym dziewczynie. Albo matce.

Głęboko zamyśleni, siedzieli nad pustymi talerzami.

— Proszę pana...

Bojaźliwy głos dobiegł z drugiego końca długiego stołu. Siedziała tam bardzo młoda policjantka, świeżo po szkole.

— Tak?

— Przyszedł mi do głowy pewien pomysł... Rozumiem, że panowie rozmawiali o tym utykającym mężczyźnie?

— Owszem. Przyda nam się każdy pomysł, szczególnie dobry. Czy ten pani jest dobry?

Zarumieniła się po koniuszki uszu. Najmłodsi stażem, wiekiem i rangą funkcjonariusze bardzo rzadko wtrącają się do rozmowy detektywów.

— Kiedy na niego napadnięto, szedł w kierunku przystanku autobusowego. W przeciwną stronę, jakieś pięćset jardów od miejsca napadu, jest cmentarz...

— Czym się pani teraz zajmuje?

— Porządkuję kartotekę.

— To może zaczekać. Pojedzie pani z nami na cmentarz.

Jak zwykle, prowadził Skinner, policjantka zaś, która pochodziła z tej okolicy, wskazywała drogę. Duży komunalny cmentarz był mocno zaniedbany. Zaczęli od narożnika i systematycznie przeszukiwali alejkę za alejką.

Znalazła je dziewczyna. Oczywiście zdążyły już mocno przywiędnąć, ale bez wątpienia były to złocienie, wstawione do słoika z mętną wodą. Napis na płycie informował, że w grobie spoczywają doczesne szczątki niejakiej Mavis June Hall. Oprócz tego znajdowały się tam daty urodzenia i śmierci oraz litery RIP. Kobieta nie żyła już od dwudziestu lat, umarła zaś w wieku siedemdziesięciu.

— Szefie, spójrz na datę urodzenia. W zeszły wtorek była rocznica.

— Ale kim ona dla niego była, u diabła?

— Może matką?

— Może. I może nasz człowiek nazywa się Hall.

Zabrali kwiaty i w drodze powrotnej zatrzymali się przy sklepie sióstr Armitage. Panna Verity była niemal pewna, że są to te same złocienie, które sprzedała utykającemu mężczyźnie. Jak tylko Skinner usiadł za swoim biurkiem przy Dover Street, zatelefonował do Wydziału Zaginięć. W kartotece figurowały trzy osoby o nazwisku Hall; niestety dwie były kobietami, a jedna dzieckiem.

— Przecież ten człowiek nie żył na Księżycu, ktoś musiał go znać! — pieklił się Burns. — Dlaczego nikt nie zgłosił zaginięcia?

Zapowiadająca się tak dobrze sprawa z każdą chwilą stawała się coraz bardziej beznadziejna.

Ładna i bystra policjantka wróciła do archiwum, Burns i Skinner udali się zaś do aresztu, gdzie oficjalnie poinformowali Price’a i Comisha o przedstawieniu im zarzutów napaści, rabunku i poważnego uszkodzenia ciała. Kwadrans po trzeciej furgonetka z aresztantami i policjantami ponownie wyruszyła na Highbury Comer, ponieważ sekretarz sądu zdołał wcisnąć tę sprawę na sam koniec dnia roboczego. Dwaj przestępcy nie mieli już wrócić na Dover Street. Burns zamierzał złożyć wniosek o zamknięcie ich na tydzień w prawdziwym więzieniu, najlepiej w Pentonville.

Tym razem trafili do sali numer jeden, gdzie miejsce dla oskarżonych znajduje się niemal pośrodku pomieszczenia, sprawę zaś rozpatrywał doświadczony sędzia Jonathan Stein. Niemal równocześnie z policyjną furgonetką wiozącą Price’a i Comisha zjawiła się więzienna, którą mieli odjechać do zakładu karnego. Lou Slade był już na miejscu. Wniosek o odesłanie do więzienia miał, w imieniu Prokuratury Królewskiej, złożyć młody prawnik.

W dawnych czasach policja nie tylko prowadziła śledztwo i zbierała materiał dowodowy, ale również przedstawiała go w sądzie, i sporo ludzi starej daty bardzo to sobie chwaliło. Od wielu lat jednak funkcję tę przejęła Prokuratura Królewska. Do jej zadań należy między innymi stwierdzenie, czy materiały przygotowane przez policję są wystarczająco przekonujące, żeby doprowadzić do skazania oskarżonego. W razie wątpliwości, sprawę wycofuje się z sądu. Niejeden wściekły detektyw, widząc, jak sprawa, nad którą w pocie czoła pracował przez wiele tygodni, jest skreślana jednym pociągnięciem pióra, miotał na tę instytucję najgorsze obelgi. Stwierdzenie, że policja i Prokuratura Królewska żyją ze sobą w zgodzie i przyjaźni, mocno mijałoby się z prawdą.

Problem z prokuraturą polega na tym, że jest niedofinan-sowana, nadmiernie rozbudowana i nędznie płaci. Jak się łatwo domyślić, w związku z tym bywa często traktowana wyłącznie jako przechowalnia dla młodych i niedoświadczonych prawników, którzy, jak tylko nadarzy im się sposobność, uciekają do ciekawszych i bardziej popłatnych zajęć.

Panna Prabani Sundaran, źrenica w oku pochodzących ze Sri Lanki rodziców, była bardzo bystra i bardzo ładna. I po raz pierwszy miała wystąpić przed prawdziwym sędzią w prawdziwej sprawie... Ale mimo to Burns nie spodziewał się żadnych problemów. Wniosek o tymczasowe odesłanie aresztowanych do więzienia był jedynie formalnością. Biorąc pod uwagę kryminalną przeszłość Price’a i Comisha, nie mogło być mowy o tym, by sędzia Stein zwolnił ich za kaucją. Oczywiście należało liczyć się z koniecznością wielokrotnego składania takiego wniosku, za każdym razem zgoda mogła bowiem być wyrażona jedynie na siedem dni. Potem, kiedy sprawą zajmie się już prokurator, panna Sundaran będzie miała okazję być jednym z jego asystentów, przygotowując akt oskarżenia na podstawie materiału dowodowego dostarczonego przez policję. Tymczasem musiała tylko dopełnić formalności. Zawsze i wszędzie te formalności.

Na znak dany przez sędziego Steina panna Sundaran wstała i, korzystając z notatek, przedstawiła w skrócie sprawę. Kiedy skończyła, Slade również podniósł się z miejsca.

— Moi klienci zaprzeczają oskarżeniom i zamierzają udowodnić to podczas ewentualnej rozprawy — oświadczył.

— Domagamy się przedłużenia tymczasowego aresztowania o siedem dni.

— Co pan na to, panie Slade?

Sędzia chciał wiedzieć, czy adwokat zaproponuje zwolnienie za kaucją, ale Slade pokręcił głową.

— Bardzo rozsądnie — powiedział Stein z suchym półuśmiechem. — Wyrażam zgodę na przedłużenie tymczasowego aresztowania o jeden tydzień i czasowe umieszczenie w więzieniu. Ewentualny kolejny wniosek w tej sprawie rozpatrzę w następny piątek przed południem.

Wszyscy obecni doskonale zdawali sobie sprawę, iż oznacza to tyle, że każdy następny wniosek o przedłużenie tymczasowego aresztowania będzie rozpatrywany pozytywnie aż do chwili, kiedy obie strony będą gotowe stanąć przed sądem.

Price i Comish, w kajdankach i w otoczeniu więziennych strażników, pojechali do Pentonville, Lou Slade zaś wrócił do swego biura, wiedząc, że w poniedziałek rano otrzyma odpowiedź w sprawie przydzielenia jego klientom stałego obrońcy z urzędu. Nie dysponowali środkami finansowymi, które pozwoliłyby im samodzielnie zadbać o obronę, musieli więc zadowolić się tym, co było dostępne za darmo: młodymi, świeżo opierzonymi adwokatami, dopiero zdobywającymi doświadczenie, lub leciwymi, tuż przed emeryturą, którym zabrakło sprytu i talentu, żeby dorobić się czegoś sensownego podczas wieloletniej pracy, w związku z czym nie gardzili teraz nawet urzędowymi honorariami. Cóż, w tych brutalnych czasach zwykła napaść połączona z rozbojem i poważnym uszkodzeniem ciała z pewnością nie zainteresuje nikogo, kto zapragnąłby poświęcić się tej sprawie wyłącznie dla zawodowej sławy.

Jack Burns pojechał z powrotem na Dover Street. Na jego biurku piętrzył się stos papierów. Narobiło mu się trochę zaległości w pracy, a przecież na rozwiązanie czekało jeszcze kilka kwestii związanych ze sprawą napadu przy Paradise Way.

Dzień piąty: sobota

Zgodnie z obietnicą, doktor Paul Willis zjawił się w szpitalu w sobotę o dziewiątej rano. Miał powody do niepokoju, ponieważ stan pacjenta nie uległ zmianie. Wkrótce trzymał w ręce wyniki powtórnego badania tomograficznego. Wynikało z niego jasno, że odpowiedzialnością za śpiączkę nie można obarczyć nowego tętniaka, gdyż taki na szczęście nie powstał. Mimo to ciśnienie wewnątrzczaszkowe oraz ciśnienie tętnicze krwi było zbyt wysokie. Willis zaczął się obawiać najgorszego, czyli poważnych uszkodzeń aksonal-nych, niewy kry walnych żadnymi badaniami. Jeśli takie uszkodzenia wystąpiły w pniu mózgu lub korze mózgowej, pacjent mógł trwać miesiącami w stanie wegetatywnym, aż do naturalnej śmierci... lub odłączenia urządzeń podtrzymujących życie. Zaraz po weekendzie lekarz postanowił przeprowadzić szczegółowe badania pnia mózgu, tymczasem jednak spieszył się do czekającej w samochodzie żony, z którą właśnie wybierał się na przyjęcie w Oxfordshire. Obrzucił pacjenta jeszcze jednym spojrzeniem i wyszedł.

Nieprzyjaciele w wielkiej liczbie nadciągali z martwej strefy w pobliżu starego kamiennego fortu. Widział ich już kiedyś w tej paskudnej, potajemnej wojnie podczas rajdu z Oddziałem B, lecz wtedy byli tylko maleńkimi pojedynczymi sylwetkami na tle odległych bladobrązowych wzgórz. Teraz te fanatyczne dranie przypuściły frontalny atak. Wszędzie było ich pełno.

Jego oddział liczył zaledwie dziesięciu ludzi plus zbieranina około pięćdziesięciu policjantów, żandarmów i żołnierzy Z poboru, niewyszkolonych i niedoświadczonych. Pod swoim dowództwem miał między innymi dwóch „Rupertów", dwóch sierżantów, porucznika i pięciu szeregowców. Liczbę nieprzyjaciół szacował na co najmniej dwustu, a ze wszystkich stron wciąż nadciągali nowi.

Rozpłaszczony na dachu, przycisnął do ramienia kolbę karabinu ze snajperską lunetą i błyskawicznie rozprawił się z trzema nieprzyjaciółmi, zanim zdążyli się zorientować, skąd padają strzały. Nic dziwnego, w tym huku eksplodujących pocisków artyleryjskich...

Gdyby nie pojedynczy wystrzał godzinę wcześniej, kiedy rebelianci zajmowali posterunek Jebel Ali, byłoby już po nich. Kilka bezcennych minut pozwoliło im zająć pozycję, zanim pierwsza fala atakujących ruszyła ku ogrodzeniu z drutu kolczastego, ale i tak liczebna przewaga tamtych czyniła sytuację zupełnie beznadziejną.

W dole, na błotnistej ścieżce noszącej dumną nazwę Main Street, twarzą w dół leżało ciało czarnoskórego żołnierza. Kapitan Mike wciąż starał się jakoś pokonać czterystujardowy odcinek dzielący ich od stanowiska porucznika Labalaby, nieustraszonego Fidżyjczyka, prowadzącego ogień na wprost z przestarzałego dwudziestopięciofuntowego działa.

Po prawej stronie pojawiły się dwie głowy w Zawojach, więc natychmiast posłał każdej kulkę. Po lewej od razu wyłoniły się kolejne. Uwaga nieprzyjaciół koncentrowała się na kapitanie wciąż pozostającym na odkrytym terenie. Opróżnił do końca magazynek, zabijając jednego i zmuszając dwóch pozostałych do ukrycia się.

Przeturlał się w bok, żeby zmienić magazynek, i w tej samej chwili, niemal tuż nad jego głową, z potwornym rykiem przemknęła rakieta z karola gustawa. Stopę niżej i zostałby Z niego rozmazany hamburger. Spod dachu, na którym leżał, dobiegał głos jego „Ruperta” domagającego się wsparcia z powietrza, i pal licho niski pułap chmur! Już z nowym magazynkiem, dostrzegł dwóch nieprzyjaciół na otwartym terenie i sprzątnął ich obu, zanim zdążyli dobrać się do skóry kapitanowi Mike ’owi. Chwilę później kapitan, wraz z sanitariuszem Tobinem, bezpiecznie dotarł do stanowiska działa.

Nie wiedział tego wtedy, ale miał się dowiedzieć później, że nieustraszony Labalaba został dwukrotnie trafiony w czoło, a Tobina śmiertelnie raniono zaraz po tym, jak opatrzył szeregowca Ti, który zarobił trzy postrzały, ale przeżył-Zupełnie przypadkowo zobaczył terrorystę, który mało nie rozwalił go na kawałki rakietą z karola gustawa; wycelował starannie i z chirurgiczną precyzją przebił mu szyję NATO--wskim pociskiem kalibru 7,62, z niklowo-miedzianym pancerzem. Karol gustaw umilkł, lecz ogłuszający huk moździerzy i używanego przez nieprzyjaciół bezodrzutowego działa kalibru 75 milimetrów trwał w dalszym ciągu.

Wreszcie od strony morza, na pułapie najwyżej stu stóp, nadleciały samoloty. Bomby i rakiety powietrze-ziemia odebrały nieprzyjacielowi ochotę do walki; atak najpierw osłabł, zaraz potem zupełnie się załamał i buntownicy rzucili się do ucieczki, zabierając ze sobą wszystkich rannych i większość zabitych. Później miało się okazać, iż jego oddział powstrzymał natarcie prawie czterystu ludzi, posyłając do raju niemal stu z nich.

Leżąc wciąż płasko na dachu, roześmiał się w głos. Ciekawe, co by sobie teraz pomyślała ciotka May...

Nieprzytomny pacjent na oddziale intensywnej opieki medycznej Szpitala Królewskiego w Londynie wciąż przebywał bardzo, bardzo daleko.

Dzień szósty: niedziela

Jedną z największych, dość nieskomplikowanych przyjemności, na jakie od czasu do czasu pozwalał sobie Jack Burns, było niedzielne wylegiwanie się w łóżku. Tym razem nie było mu dane jej zaznać. O 7.15 zadzwonił telefon.

— Właśnie przyszedł pewien człowiek, który codziennie rano wychodzi na spacer z psem — powiedział dyżurny z posterunku przy Dover Street. Burns zaczął się zastanawiać, ile czasu zajęłoby mu uduszenie go, gdyby solidnie przyłożył się do roboty. — Przyniósł portfel. Pies znalazł go na kupie gruzu, jakieś pół mili od osiedla.

Burnsowi opadła szczęka.

— Czarny, z taniego plastiku?

— Widział go już pan? — zdziwił się dyżurny.

— Proszę zatrzymać tego człowieka! Niech nigdzie nie odchodzi! Będę za dwadzieścia minut.

Miłośnikiem spacerów z psem okazał się niejaki Robert Whittaker, zadbany i elegancki emeryt. Kiedy detektyw zjawił się na posterunku, pan Whittaker pił herbatę w jednym z pokojów przesłuchań. Złożywszy zeznania, podpisał je i poszedł, Burns natomiast wezwał Zespół Zabezpieczania Śladów i poprosił o dokładne przeszukanie terenu, na którym znaleziono portfel. Raport powinien być gotowy jeszcze przed wieczorem. Od czterech dni nie padało, teraz jednak na niebie gromadziły się chmury, byłoby więc dobrze, żeby zdążyć przed deszczem.

Na koniec obejrzał portfel. Był trochę obśliniony i widniały na nim niewielkie wgłębienia po psich zębach. Ostrożnie chwycił go szczypcami i umieścił w foliowej torebce, następnie zaś zatelefonował do laboratorium. Tak, oczywiście wiem, że jest niedziela, ale to pilna sprawa.

Członkom zespołu udało się napełnić osiem wielkich worków rozmaitymi rzeczami znalezionymi na stercie gruzów i w trawie wzdłuż Mandela Road. Badanie tych przedmiotów trwało do późnej nocy, żaden z nich jednak nie pochodził z czarnego plastikowego portfela.

Dzień siódmy: poniedziałek

Kulił się lękliwie w niemal zupełnej ciemności, rozjaśnianej jedynie przez samotną nocną lampkę w kącie sali, od której biegły ku sufitowi zagadkowe ruchliwe cienie. W sierocińcu słychać było oddechy pogrążonych we śnie chłopców, od czasu do czasu rozległ się jęk łub krzyk, nieomylna oznaka sennego koszmaru. Teraz, kiedy rodzice odeszli, nie miał pojęcia, co się z nim stanie, dokąd pójdzie. Wiedział tylko tyle, że jest samotny i przerażony w zupełnie obcym miejscu.

Chyba zdrzemnął się na chwilę, lecz ocknął się natychmiast, jak tylko otworzyły się drzwi, wpuszczając do sali wydłużony trapez elektrycznego światła z korytarza. Zaraz potem pochyliła się nad nim, delikatne ręce otuliły go kocem, odgarnęły z czoła kosmyk mokrych od potu włosów.

— Już dobrze, dobrze... Jeszcze nie śpisz? Śpij już, chłopcze. Bóg i Jego aniołowie zaopiekują się tobą aż do rana, kiedy przyjdzie ciotka May.

Ukojony łagodnymi słowami, bez lęku pogrążył się w mroku wiecznej nocy.

Dzwoniła dyżurna pielęgniarka z oddziału intensywnej opieki medycznej Szpitala Królewskiego. Burns zostawił numer swojego telefonu komórkowego na wypadek, gdyby wydarzyło się coś ważnego.

— Detektyw Burns? Z przykrością muszę pana zawiadomić, że pacjent, którym się pan interesował... ten niezidentyfikowany mężczyzna... zmarł dzisiaj o godzinie 6.10.

Jack Burns odłożył aparat. Sprawa o napaść i pobicie zamieniła się w sprawę o morderstwo. Była z tego przynajmniej taka korzyść, że wszyscy zaczną jej poświęcać więcej uwagi. Będzie musiał wziąć udział w sekcji zwłok, a potem dostarczyć tych dwóch bydlaków z powrotem na Highbury Comer i przedstawić zmienione zarzuty.

Oznaczało to również konieczność zawiadomienia sekretariatu sądu oraz Lou Slade’a. Formalności, wciąż te formalności... Wszystkich jednak należało starannie dopełnić, aby uniknąć sytuacji, kiedy Price i Comish musieliby zostać zwolnieni z powodu formalnych niedopatrzeń, wywleczonych na światło dzienne przez jakiegoś sprytnego prawnika. Burns chciał mieć ich za kratkami przez wiele lat.

Szpital Królewski w Londynie ma własną kostnicę i oddział anatomopatologii. Tam właśnie w południe odbyła się sekcja zwłok. Przeprowadził ją policyjny anatomopatolog doktor Laurence Hamilton.

Burns uważał takich ludzi za dziwaków. Wykonywali pracę, która budziła jego najgłębszą odrazę. Niektórzy byli pogodnego usposobienia i sypali żartami jak z rękawa, tnąc, krojąc i zszywając leżące na metalowym stole zwłoki. Inni podchodzili do swego zajęcia bardziej profesjonalnie, niemal z chłopięcym entuzjazmem, niczym lepidopterolodzy badający nowe, nieznane nauce okazy motyli. Jeszcze inni nieodmiennie nosili ponure miny i odzywali się półsłówkami. Hamilton należał do pierwszego z wymienionych gatunków: życie było piękne, a praca cudowna.

Jack Burns już niejeden raz uczestniczył w sekcjach zwłok, a jednak woń eteru i formaliny jak zwykle sprawiła, że żołądek podszedł mu do gardła. Kiedy niewielka piła tarczowa zaczęła się wgryzać w czaszkę denata, odwrócił głowę i zapatrzył się na wiszące na ścianach tablice anatomiczne.

— Nieźle go załatwili — mruknął Hamilton, przyglądając się blademu, posiniaczonemu ciału.

— Został skopany na śmierć w zeszły wtorek — poinformował Burns. — Tyle że umarł dopiero sześć dni później.

— Niestety moja diagnoza musi być trochę bardziej precyzyjna — odparł Hamilton pogodnym tonem. — „Skopany na śmierć” chyba nie wystarczy.

Przystąpił do pracy, dyktując swoje spostrzeżenia do mikrofonu trzymanego przez asystentkę, podążającą za nim jak cień wokół stołu. Badanie zajęło niemal godzinę. Uszkodzenia były bardzo rozległe, dodatkowo zaś Hamilton poświęcił sporo uwagi starej ranie — strzaskanemu przed wielu laty biodru i prawej kości udowej. Spięte stalowymi klamrami, stanowiły przyczynę, dla której mężczyzna utykał do końca życia.

— Zupełnie jakby wpadł pod ciężarówkę — stwierdził anatomopatolog. — Bardzo rozległe obrażenia.

Wskazał na blizny w miejscach, gdzie kości przebiły skórę, oraz na znacznie bardziej regularne blizny pooperacyjne. Cała reszta — a było tego sporo — pochodziła z ubiegłego wtorku: zmiażdżona lewa ręka, wybite zęby, trzy połamane żebra, złamana kość policzkowa. Burns uważnie przyjrzał się prawej ręce, lecz nie dostrzegł na niej śladów obrażeń. Carl Bateman miał rację. Dziwne.

— Przyczyna śmierci? — zapytał od niechcenia.

— Wszystko dokładnie opiszę w protokole. — Jasne. Anatomopatolog miał być jednym z głównych świadków oskarżenia na procesie. — Ale tak między nami, najprawdopodobniej w grę wchodzą poważne aksonalne uszkodzenia mózgu. Neurochirurg robił, co mógł, ale nie widział tego, co ja teraz widzę. Żadne badanie by tego nie wykazało. Do tego należy jeszcze dodać kilka lub kilkanaście pomniejszych urazów, z których co prawda żaden nie stanowił bezpośredniego zagrożenia dla życia, ale łącznie musiały być nie lada wyzwaniem dla organizmu. Zaraz pozszywam go dla rodziny. Jest jakaś rodzina?

— Nie mam pojęcia — odparł Burns. — Nie wiem nawet, kto to był.

Przez całe popołudnie przygotowywał dokument dla sądu na dzień następny. Lou Slade również nie był zachwycony: jego rola już się skończyła i musiał czym prędzej znaleźć kogoś, kto dalej poprowadzi sprawę, ale on również padł ofiarą „syndromu sierpniowego”: większość osób, do których dzwonił, wyjechała na wakacje. W końcu jednak udało mu się znaleźć jakiegoś młodzieńca z King’s Bench Walk. Teraz, kiedy sprawa o pobicie zamieniła się w sprawę o morderstwo, mógł przynajmniej liczyć na jakiś rozgłos.

— Chociaż mnie osobiście wcale się to nie podoba, to jednak muszę ich bronić.

— Tylko proszę się za bardzo nie starać — odparł Burns i odłożył słuchawkę.

Nieco później nadeszły złe wieści, na szczęście jednak zaraz potem przyszła pora na dobre. Ponaglani przez inspektora Partiffa, specjaliści od mikrośladów dostarczyli wreszcie wyniki badań. Na odzieży Price’a i Comisha nie znaleziono żadnych dowodów na to, że mieli fizyczny kontakt z ofiarą. Krew na koszulce Price’a była wyłącznie krwią właściciela koszulki.