Tajemnica Dworu Helmersbruk ebook

Od tak dawna już tu je­stem.

Pa­mię­tam, jak drzewa w alei były małe i chwiejne, a statki na ho­ry­zon­cie pły­wały pod ża­glami wcią­gnię­tymi na maszty.

Sły­sza­łem krzy­czące z prze­ra­że­nia no­wo­rodki i umie­ra­ją­cych, któ­rzy wzdy­chali z ulgą.

Wi­dzia­łem ra­dość i smu­tek, bo­gac­two i biedę, bujną ro­ślin­ność i su­szę.

Co roku pierw­sze pro­mie­nie wio­sen­nego słońca prze­peł­niały mnie wiarą w przy­szłość.

Te­raz czuję jed­nak, że po­woli ucho­dzi ze mnie ostat­nia na­dzieja.

Tak więc cze­kam.

Cze­kam.

Cze­kam.

Żywi o mnie za­po­mnieli.

Zmarli my­ślą tylko o so­bie.

Sporo czasu mi­nęło, od kiedy prze­peł­nia­łem ko­goś dumą.

Wkrótce za­pewne na­dej­dzie pora, bym znik­nął na za­wsze.

Ale jesz­cze nie te­raz.

Mam ostat­nią szansę.

Wy­ko­rzy­stam ją.

Pierw­szego grud­nia wy­ru­szyły nad mo­rze. Flora za­wczasu za­pi­sała na czer­wono w ka­len­da­rzu w kuchni: Do Hel­mers­bruk!!! Wy­glą­dało to za­ra­zem od­święt­nie i nieco wście­kle.

Nikt roz­sądny nie jeź­dzi nad mo­rze w środku zimy. Cały sens ta­kich wy­jaz­dów po­lega na tym, że można się pod­czas nich ką­pać, ba­wić na pia­sku i opa­lić so­bie nogi. Mama jed­nak ani tro­chę na to nie zwa­żała. Była świę­cie prze­ko­nana, że mie­siąc nad mo­rzem jest do­kład­nie tym, czego im – Flo­rze i jej – wła­śnie trzeba.

W miej­sce pa­ra­sola sło­necz­nego i stro­jów ką­pie­lo­wych za­pa­ko­wały naj­grub­sze swe­try, weł­niane skar­pety i zi­mowce. Flora miała też wziąć ze sobą pod­ręcz­niki. Na­uczy­cielka dała jej długą li­stę za­dań do wy­ko­na­nia przed świę­tami. Sporo z nich Flora zro­biła jesz­cze w domu, za­nim gdzie­kol­wiek po­je­chały. Na­uka szła jej jak z płatka, je­śli tylko mo­gła przy­siąść do lek­cji w spo­koju i nikt nie rzu­cał w nią ka­wał­kami chrup­kiego pie­czywa, które wpla­tały się jej we włosy, ani nie prze­zy­wał jej Za­smar­kaną Florą.

Mama spa­ko­wała po­ma­rań­czową ma­szynę do pi­sa­nia. Za­mie­rzała pra­co­wać nad ko­lejną książką, kiedy Flora bę­dzie się uczyć. Wie­czo­rami miały pa­lić w ko­minku, jeść ka­napki z kieł­basą i grać w karty, tak w każ­dym ra­zie obie­cy­wała mama.

Je­dze­nie ka­na­pek i pa­le­nie w ko­minku za­po­wia­dało się cał­kiem przy­jem­nie, Flory jed­nak nie opusz­czały wąt­pli­wo­ści. Ma­mie cza­sem coś dziw­nego po­tra­fiło strze­lić do głowy, a te­raz, gdy nie było z nimi taty, który mógłby po­skro­mić jej naj­bar­dziej sza­lone po­my­sły, Flo­rze nie po­zo­sta­wało nic in­nego, jak się temu pod­dać. Cie­szyło ją, że nie bę­dzie mu­siała przy­naj­mniej cho­dzić do szkoły, tylko dla­czego mu­szą wy­bie­rać się aż tak da­leko?

Kiedy wy­sia­dły z au­to­busu, Florę ogar­nęły jesz­cze więk­sze wąt­pli­wo­ści. Hel­mers­bruk? Co to w ogóle za miej­sce? Gdzie­kol­wiek spoj­rzeć, wszę­dzie ciemno i po­nuro. Po od­jeź­dzie au­to­busu ni­g­dzie nie było wi­dać ży­wego du­cha, mimo że znaj­do­wały się po­dobno w cen­trum ma­łego mia­steczka.

– Wszy­scy pew­nie sie­dzą u sie­bie w do­mach i je­dzą ko­la­cję – za­pew­niła ją mama. – Chodź, pój­dziemy do sie­bie.

– Czy to da­leko? – stęk­nęła Flora.

Jej ple­cak wa­żył tonę, a jakby tego było mało, w jed­nej ręce miała dużą siatkę z po­ścielą, a w dru­giej torbę z ubra­niami.

– Nie, rzut be­re­tem – od­parła mama, ale jej głos zdra­dzał, że sama nie ma bla­dego po­ję­cia.

Kiedy tak wle­kły się przed sie­bie, Flora od­nio­sła wra­że­nie, że po­chła­nia je gę­sta, lepka mgła. Za­częło zmierz­chać i pa­lące się la­tar­nie wy­glą­dały jak uno­szące się nad zie­mią, wiel­kie, pa­skudne świe­tliki. Na do­miar złego po pew­nym cza­sie za­częło kro­pić.

Szły i szły. Flo­rze za­częło bra­ko­wać sił w no­gach, a cięż­kie to­bołki wży­nały się jej w ręce do tego stop­nia, że po­zo­sta­wiały na nich za­głę­bie­nia. Flora z tru­dem się ha­mo­wała, żeby w kółko nie py­tać mamy: „da­leko jesz­cze?”, jak to ro­bią małe dzieci.

La­tar­nie za­bar­wiały drogę na po­ma­rań­czowo, poza tym wszystko było tu­taj ską­pane w mroku. Cza­sem Flo­rze wy­da­wało się, że po pra­wej stro­nie drogi do­strzega po­je­dyn­cze świa­tła. Może domy? Ża­den z nich nie był jed­nak tym, do któ­rego zmie­rzały.

– Mu­szę chwilę od­po­cząć – wy­bą­kała i po­sta­wiła ekwi­pu­nek na ziemi.

Do­okoła sły­chać było ci­che dud­nie­nie i Flora zo­rien­to­wała się, że stoi na mo­ście. Po obu jego stro­nach znaj­do­wała się ba­rierka, ale gdzieś da­leko w dole ki­piała woda. Flora za­sta­na­wiała się, jak wy­soki może być w za­sa­dzie ten most.

Zo­sta­wiła ba­gaże i po­de­szła do ba­rierki, żeby przez nią wyj­rzeć.

Nic, tylko ciem­ność, Flo­rze nie udało się na­wet doj­rzeć wody. Może stała nad bar­dzo głę­boką prze­pa­ścią?

Szybko ru­szyła, żeby do­go­nić mamę.

– Za­raz po­win­ny­śmy być na miej­scu – po­wie­działa mama, ale nie prze­ko­nała tym ani Flory, ani na­wet sie­bie.

Za mo­stem la­tar­nie były rza­dziej usta­wione, mię­dzy nimi le­d­wie dało się zo­ba­czyć wła­sne stopy. Flora do­my­ślała się jed­nak, że mu­szą być bli­sko mo­rza, bo za­częło po­rząd­nie wiać, a po­wie­trze pach­niało solą i zgni­li­zną.

Mama rap­tow­nie się za­trzy­mała i za­wo­łała:

– Po­patrz, Pas­sa­dvägen! Mu­simy być już nie­da­leko.

Na­zwa ulicy wid­niała na ta­bliczce za­wie­szo­nej na wy­so­kim ce­gla­nym mu­rze. Przez chwilę szły wzdłuż ogro­dze­nia, po czym zo­ba­czyły do­mek – mały i bar­dzo stary. Po­nie­waż także był zbu­do­wany z ce­gły, nie­mal zle­wał się z ogro­dze­niem.

– Tu mamy miesz­kać? – wy­rwało się Flo­rze.

– Tak mi się wy­daje.

– Jak w ogóle do­sta­niemy się do środka?

– Tam da­lej jest furtka. Chodź, bo za­raz za­mar­znę!

Mama chwy­ciła klamkę nie­wiel­kiej furtki. Naj­pierw spró­bo­wała ją po­cią­gnąć do sie­bie, po­tem pchnąć. Furtka ani drgnęła.

– A niech mnie, co jest do ja­snej cia­snej? – wy­dy­szała.

– Może ja spró­buję?

– Pro­szę cię bar­dzo, mu­siała naj­wy­raź­niej za­rdze­wieć albo coś.

Mama prze­su­nęła się na bok, a Flora chwy­ciła za klamkę.

Furtka otwo­rzyła się z de­li­kat­nym skrzyp­nię­ciem, jakby nie­mal mó­wiła „ha-haa”.

Mama par­sk­nęła śmie­chem.

– Jak to zro­bi­łaś?

– Po pro­stu ją po­cią­gnę­łam. Nie mu­sia­łam jej na­wet mocno szar­pać. Ale już chodźmy.

We­szły przez furtkę i okrą­żyły dom. Zna­la­zły nie­wiel­kie schodki pro­wa­dzące do drzwi.

– Może za­pu­kamy? – spy­tała mama.

 – No co ty!

Flora nie miała wcale za­miaru pry­chać, ale oka­zało się to sil­niej­sze od niej.

Co też ta mama znów wy­my­śliła? Było tu ciemno, zimno i pa­skud­nie, a dom wy­da­wał się do tego... no cóż, jakby to ująć, po­twor­nie sa­motny. Ema­no­wał od niego smu­tek. Po­waż­nie będą tu miesz­kały cały mie­siąc? W ta­kim ma­łym przy­gnę­bia­ją­cym domku po­śród ogrom­nej, spo­wi­ja­ją­cej wszystko ciem­no­ści?

Kiedy jed­nak drzwi się otwo­rzyły, z wnę­trza domu wy­lało się na schody cie­płe świa­tło. W progu stał ja­kiś męż­czy­zna. Wy­da­wał się po­ważny, ale ani tro­chę nie spra­wiał groź­nego wra­że­nia.

– Ach, tak. No pro­szę – po­wie­dział z za­my­śloną miną.

„Dość oso­bliwy spo­sób po­wi­ta­nia”, prze­mknęło przez myśl Flo­rze. Zde­cy­do­wa­nie bar­dziej na­tu­ralne zda­wa­łoby się „Za­pra­szam!” albo „Do­tar­ły­ście bez pro­blemu?”. Męż­czy­zna dał znak ręką, żeby we­szły, po czym przy­glą­dał im się za­cie­ka­wiony, kiedy dźwi­gały rze­czy po schod­kach.

Był mały jak na do­ro­słego męż­czy­znę, niż­szy od Flory, cho­ciaż ona miała za­le­d­wie dwa­na­ście lat. Jego kę­dzie­rzawe ja­sne włosy ster­czały na wszyst­kie strony i miał błę­kitne oczy. Trudno było zgad­nąć, ile może mieć lat, ale na pewno był star­szy od mamy. Wy­glą­dał jak krzy­żówka dość po­nu­rego skrzata z wy­ro­śnię­tym dziec­kiem.

– Do­bry wie­czór! – za­wo­łała mama krę­pu­jąco gło­śno.

W domu było cie­pło i pach­niało in­ten­syw­nie, ale przy­jem­nie, tak jak to zwy­kle bywa, kiedy pali się w ko­minku. Z ze­wnątrz dom wy­glą­dał po­nuro, w środku był jed­nak przy­tulny.

Flora upu­ściła cięż­kie to­boły na pod­łogę w sieni i od­sap­nęła.

– Pada, jak wi­dzę – wy­mam­ro­tał męż­czy­zna i po­pa­trzył na ich prze­mo­czone ubra­nia. – Mam na­dzieję, że nie chwyci mróz i nie zrobi się śli­zga­wica.

Mama ścią­gnęła rę­ka­wiczkę i wy­cią­gnęła dłoń w kie­runku męż­czy­zny.

– Miło mi po­znać. To ja na­zy­wam się Linn Win­ter, a to jest Flora.

– Aha, tak. Fri­dolf. Miesz­kam obok.

Flora zdjęła buty i we­szła na pal­cach do ma­łego sa­lonu. Przed ko­min­kiem, w któ­rym trzesz­czał ogień, stały dwa fo­tele. To wła­śnie na nich będą sie­dzieć i za­ja­dać się ka­nap­kami z kieł­basą. Drzwi pro­wa­dziły z sa­lonu do kuchni z cy­try­no­wymi szaf­kami, a z przed­po­koju dało się wejść po scho­dach na pię­tro.

– Ach, ależ tu ład­nie – po­wie­działa mama.

Fri­dolf po­ki­wał głową z po­ważną miną.

– Taaa – przy­znał. – Za­wsze lu­bi­łem tę stró­żówkę.

– Stró­żówkę?

– Taaa. Cho­ciaż stróż nie jest tu dzi­siaj po­trzebny. Ja sam miesz­kam w pralni.

– Dla­czego mieszka pan w pralni? – zdzi­wiła się Flora.

– Eee, to nie jest już pral­nia, prze­bu­do­wa­łem ją na miesz­ka­nie. Stró­żówka była dla mnie za duża. Pral­nia oka­zała się w sam raz.

Flora za­wsze są­dziła, że pral­nie to ta­kie po­miesz­cze­nia, które ewen­tu­al­nie można spo­tkać w sta­rych blo­kach w piw­nicy. Miało to jed­nak sporo sensu, żeby ulo­ko­wać ją w od­dziel­nym bu­dynku.

– Jest tu­taj coś jesz­cze? – spy­tała.

– Taaa. Jest ga­raż i staj­nia. Kilka bu­dyn­ków go­spo­dar­czych i oran­że­ria, no i, rzecz ja­sna, dwór.

Flora aż pod­sko­czyła.

Dwór!

Mama nic nie mó­wiła o tym, że bę­dzie tu ja­kiś dwór!

Flora za­wsze uwiel­biała stare domy. Ma­rzyła o tym, żeby pew­nego dnia za­miesz­kać w ta­kim na­prawdę sta­rym z licz­nymi or­na­men­tami, za­miast ki­sić się w nud­nym miesz­ka­niu w du­żym mie­ście. Może kie­dyś jej się uda, je­śli trafi szóstkę w totka lub coś w tym stylu.

Wpraw­dzie stró­żówka też była stara, ale trudno uznać ją za im­po­nu­jącą. Flora miała na­dzieję, że dwór okaże się na­prawdę duży i piękny. Naj­chęt­niej od razu by tam po­bie­gła, żeby zo­ba­czyć go na wła­sne oczy, ale na ze­wnątrz było zbyt ciemno.

– Czy w tym dwo­rze ktoś mieszka? – spy­tała.

Fri­dolf po­krę­cił głową.

– Neee. W dwo­rze von Hiem­sów nikt już nie mieszka od do­brych pięć­dzie­się­ciu lat.

Fri­dolf znik­nął z mamą w kuchni. Mama gło­śno traj­ko­tała, a on mam­ro­tał coś o ru­rach z wodą i wen­ty­la­cji. „Nie wy­daje się szcze­gól­nie za­do­wo­lony z na­szej obec­no­ści – po­my­ślała Flora. – Po co więc wy­na­jął ten dom, skoro nie chce lo­ka­to­rów?”. Za­ra­zem Flora uwa­żała za iry­tu­ją­cych lu­dzi peł­nych sztucz­no­ści, któ­rzy cały czas tylko się uśmie­chają. Z dwojga złego wo­lała już ma­łych i po­nu­rych, ale uprzej­mych, ni­skich dżen­tel­me­nów.

Wspięła się po scho­dach na pię­tro. Z nie­wiel­kiego przed­po­koju od­cho­dziły trzy pary drzwi, otwo­rzyła te naj­bli­żej scho­dów i we­szła do po­koju z ta­petą w kwiaty. W ką­cie stało sta­ro­modne łóżko z fi­ku­śną że­liwną ramą i nie­wielki sto­lik nocny. Pod oknem było biurko i krze­sło, a tuż przy wej­ściu duża, po­ma­lo­wana na biało szafa z lu­strem na drzwiach.

Po­mysł przy­jazdu do Hel­mers­bruk i spę­dze­nia mie­siąca nad mo­rzem za­czął wy­da­wać się jej nieco lep­szy. Za­wsze ma­rzyła o tym, żeby mieć na ścia­nach taką ta­petę. Po­do­bały jej się także białe ko­ron­kowe fi­ranki, na pierw­szy rzut oka rów­nież stare.

„Po­kój w sam raz dla Ani z Zie­lo­nego Wzgó­rza”, po­my­ślała i po­ło­żyła czer­wony ple­cak na szy­deł­ko­wej na­rzu­cie. Na krze­sło rzu­ciła czapkę, długi sza­lik i kurtkę.

Po­de­szła do okna i wyj­rzała na po­dwó­rze, ma­jąc na­dzieję, że do­strzeże dwór, ale mimo że przy­warła no­sem do szyby, wi­działa tylko ciem­ność i wła­sne od­bi­cie.

Od­głosy do­bie­ga­jące z sieni wska­zy­wały na to, że Fri­dolf zbiera się do wyj­ścia.

– Te­raz bę­dzie­cie mu­siały ra­dzić so­bie same. Pu­kaj­cie, gdyby coś się działo. Cały czas je­stem w domu.

– Bar­dzo dzię­kuję – po­wie­działa mama.

Fri­dolf po­pa­trzył na Florę, która stała na scho­dach.

Na­gle wy­dał się jej zdzi­wiony. Wle­pił w nią swoje duże błę­kitne oczy wy­sta­jące spod krza­cza­stych brwi.

– Ależ to nie może być... – wy­mam­ro­tał pod no­sem, za­nim jed­nak Flora zdą­żyła go za­py­tać, co ta­kiego, Fri­dolf od­wró­cił się do jej mamy.

– No cóż. Bę­dzie wam tu do­brze. W tym domu miesz­kali po­rządni lu­dzie. Do­bro sie­dzi w ścia­nach. Czu­je­cie?

Te­raz znów po­pa­trzył na Florę.

– Tak – przy­znała Flora, bo na­prawdę wy­czu­wała tu­taj do­brą ener­gię.

Drzwi za­trza­snęły się za Fri­dol­fem z ło­sko­tem. Mama za­chi­cho­tała.

– Nie jest on może ra­do­sny jak skow­ro­nek, ale wy­daje się miły.

– Lu­bię go – od­parła Flora.

– Ja też. No i co po­wiesz, skar­bie? O domu i w ogóle.

– W po­rządku.

– Na pewno? My­ślisz, że bę­dzie nam tu do­brze?

Mama zda­wała się wy­stra­szona. Ry­chło w czas. Było już prze­cież za późno, żeby się roz­my­ślić.

Flora po­sta­no­wiła być jed­nak miła i po­kle­pała mamę po ra­mie­niu.

– Z pew­no­ścią bę­dzie nam tu cu­dow­nie!

Od razu spró­bo­wały się za­do­mo­wić. Po­ście­liły łóżka, mama wy­pa­ko­wała ma­szynę do pi­sa­nia i po­sta­wiła ją na stole w sa­lo­nie, a Flora usta­wiła pod­ręcz­niki w rów­nym rządku w po­koju z ta­petą w kwiaty. Anię z Zie­lo­nego Wzgó­rza i Upiora rodu Can­te­rville’ów po­ło­żyła na sto­liku noc­nym. W sza­fie wi­siało mnó­stwo sta­rych ubrań i tylko jedna półka oka­zała się wolna, ale nie miało to jed­nak więk­szego zna­cze­nia, bo Flora pra­wie nic ze sobą nie przy­wio­zła.

– Chodź na dół coś zjeść – za­wo­łała z kuchni mama.

Flora zga­siła świa­tło w sy­pialni i już miała zejść, kiedy jej wzrok padł przy­pad­kiem na okno.

Dziwne, cho­ciaż był późny wie­czór, miała wra­że­nie, że na ze­wnątrz zro­biło się odro­binę ja­śniej. Może mgła się roz­rze­dziła i wyj­rzał księ­życ?

W tym sa­mym mo­men­cie Flora za­uwa­żyła, że za oknem trze­po­cze coś bia­łego!

Nie tylko coś tam trze­po­tało, roz­legł się też sze­lest. Przy­po­mi­nał szept!

– To ona!

To coś bia­łego znik­nęło tak szybko, że Flora nie zdą­żyła zo­ba­czyć, co to, ale przez kilka upior­nych chwil są­dziła, że zza okna przy­glą­dała się jej i do niej szep­tała ja­kaś blada twarz.

Po­kój znaj­do­wał się jed­nak na pię­trze, nikt więc nie mógł tu prze­cież zaj­rzeć?

Stała w progu jak spa­ra­li­żo­wana.

Czy znaj­dzie w so­bie tyle od­wagi, żeby po­dejść do okna i wyj­rzeć?

Kilka razy prze­łknęła ślinę.

Nie, nie może być tak lę­kliwa. Jak ina­czej wy­trzyma cały mie­siąc w sta­rym domu, skoro za każ­dym ra­zem, gdy zo­ba­czy lub usły­szy coś nie­ocze­ki­wa­nego, bę­dzie tru­chleć ze stra­chu?

Po­de­szła do okna i znów wyj­rzała.

Kiedy wy­tę­żyła wzrok, do­strze­gła w od­dali kilka ga­łęzi. Ni­g­dzie jed­nak nie było wi­dać nic bia­łego.

„Mu­siało mi się coś przy­wi­dzieć – po­my­ślała. – Może było to tylko moje od­bi­cie? A to, co przy­po­mi­nało szept, to mio­tana wia­trem ga­łąź, która prze­je­chała po ścia­nie domu...”.

– Idziesz wresz­cie? – za­wo­łała mama.

W domu za­pach­niało pie­czo­nymi kieł­ba­skami i Flora ze­szła na dół.

Pierw­szej nocy w stró­żówce w Hel­mers­bruk Flora nie spała naj­le­piej. Miała wra­że­nie, że z ma­te­raca wy­stają sprę­żyny, a po­duszka dziw­nie pach­nie, cho­ciaż po­wle­kła ją po­szewką, którą przy­wio­zła z domu. Brą­zowo-żółte wzory na po­ścieli ani tro­chę nie pa­so­wały do reszty po­koju. Ide­alna by­łaby tu­taj wy­ma­glo­wana po­ściel z ko­ronką, a do tego naj­le­piej jesz­cze długa biała ko­szula nocna.

Flora wi­działa z łóżka swoje od­bi­cie w lu­strze. Też tu nie pa­so­wała. Jak na swój wiek była wy­soka, miała sze­ro­kie ra­miona i okrą­głą twarz. Ko­lor jej wło­sów wy­da­wał się po­spo­lity, ni­jaki. Te fajne dziew­czynki z jej szkoły, które jeź­dziły konno, na­zy­wały go my­sim.

Za­plo­tła więc te­raz swoje my­sie włosy w dwa dłu­gie war­ko­cze i wstała. Na ze­wnątrz wciąż było ciemno, a w domu bar­dzo zimno.

W sa­lo­nie mama pró­bo­wała roz­pa­lić w ko­minku. Jed­nak szło jej to mar­nie.

– Może chrust jest uło­żony zbyt luźno? – za­su­ge­ro­wała Flora. – Albo zbyt cia­sno, wtedy też nic z tego nie wyj­dzie.

– Zna­la­zła się eks­pertka – od­parła mama, spra­wia­jąc wra­że­nie po­iry­to­wa­nej. – Skąd ty wy­trza­snę­łaś ta­kie mą­dro­ści?

– Tata mi po­ka­zy­wał.

Na to mama nic nie od­po­wie­działa, ale jej plecy zdra­dzały, że zro­biło jej się smutno. Wtem jed­nak ogień za­trzesz­czał w ko­minku.

– No i już! – ucie­szyła się i wstała.

Po­nie­waż wciąż było lo­do­wato zimno, Flora za­ło­żyła na sie­bie gra­na­towy mę­ski ka­ftan, który wi­siał w sieni. Fri­dolf po­wie­dział ma­mie, że mogą uży­wać wszyst­kiego, co tu znajdą. Swe­ter się­gał Flo­rze nie­mal do ko­lan, okrę­ciła się nim jak szla­fro­kiem. Dra­pał i czuć było od niego sta­ro­ścią, ale przy­naj­mniej za­pew­niał cie­pło.

– Co ty masz na so­bie za ku­brak? – spy­tała mama.

– Wi­dzisz chyba, że to pa­radny swe­ter stróża! – Flora wsu­nęła ręce do kie­szeni i zro­biła pi­ruet. W pra­wej coś było.

Wy­jęła por­ce­la­no­wego aniołka.

– Mamo, po­patrz, co zna­la­złam w kie­szeni!

– Ach, jaki uro­czy!

Flora przyj­rzała się uważ­nie fi­gurce. Ktoś po­ma­lo­wał ją z wprawą sta­ran­nymi po­cią­gnię­ciami pędzla, por­ce­la­nowe skrzy­dełka wy­glą­dały, jakby były po­kryte praw­dzi­wymi pió­rami. Flora po­sta­wiła aniołka na re­gale i na­gle przy­szło jej coś do głowy.

– Mamo! Za­bra­ły­śmy z domu ozdoby świą­teczne?

Mama po­pa­trzyła na nią za­sko­czona.

– Ozdoby świą­teczne? Nie, nie wzię­ły­śmy ich. Uzgod­ni­ły­śmy prze­cież, że bie­rzemy ze sobą tylko to, co nie­zbędne!

– Ale prze­cież ozdoby świą­teczne są nie­zbędne! Przy­naj­mniej w cza­sie świąt.

Mama po­pa­trzyła na nią nie­pew­nie.

– Tak, chyba masz ra­cję. To tylko ja nie przy­kła­dam wagi do ta­kich rze­czy.

Flora bar­dzo do­brze o tym wie­działa. To nie mama ubie­rała u nich cho­inkę, je­dy­nie wy­cią­gała świecz­niki i przy­kle­jała skrzaty na szy­bie w kuchni. Tata z ko­lei uwiel­biał Boże Na­ro­dze­nie i de­ko­ro­wa­nie domu było do­meną jego i Flory.

– Prze­pra­szam – wes­tchnęła mama. – Nie po­my­śla­łam o tym...

– Nic nie szko­dzi – od­parła Flora, cho­ciaż nie było w tym krzty prawdy.

– Może same coś przy­go­tu­jemy? Albo ku­pimy łań­cuch i parę skrza­tów w Hel­mers­bruk?

Flora po­krę­ciła głową. Nie chciała no­wych de­ko­ra­cji. Pró­bo­wała nie my­śleć o sta­rym po­żół­kłym pu­dełku sto­ją­cym na sa­mej gó­rze w szafce w kuchni, im bar­dziej się jed­nak sta­rała, tym upo­rczy­wiej my­ślała o nim i o wszyst­kim, co w nim prze­cho­wy­wano.

Srebrne łań­cu­chy, które w wielu miej­scach się prze­rze­dziły, ale mimo to po­zo­stały piękne, czer­wony drew­niany świecz­nik, gwiazda z pa­pieru do za­wie­sze­nia na ża­rówce oraz dość brzyd­kie włócz­kowe skrzaty, które zro­biła sama, kiedy była mała.

Przede wszyst­kim my­ślała jed­nak o ja­sno­brą­zo­wym pu­dełku ze sta­rymi bomb­kami z de­li­kat­nego szkła, które nie­gdyś na­le­żały do jej babci. Każ­dego roku w wie­czór wi­gi­lijny tata ostroż­nie wyj­mo­wał je z prze­gró­dek wy­ło­żo­nych bi­bułą i mó­wił: „Po­wie­simy je te­raz na naj­moc­niej­szej ga­łęzi, bo to klej­noty two­jej babci...”.

Tra­dy­cją stało się u nich to, że wy­po­wia­dał do­kład­nie te słowa. Wtedy Flora czuła, że już na­prawdę, ale to na­prawdę na­de­szły święta.

W ze­szłe Boże Na­ro­dze­nie – jego ostat­nie – tata był tak słaby, że le­d­wie pod­no­sił się z krze­sła, ale ze­brał się w so­bie, żeby za­wie­sić na cho­ince pierw­szą bombkę, resztą za­jęła się Flora.

Te­raz Flora od­wró­ciła głowę, żeby mama nie wi­działa łez ci­sną­cych się jej upar­cie do oczu. Nie było de­ko­ra­cji świą­tecz­nych, nie było klej­no­tów, nie było taty. Tylko je­den biedny por­ce­la­nowy anio­łek stał sa­mot­nie na re­gale. Świąt też za­pewne nie bę­dzie.

– Pójdę się przejść – po­wie­działa Flora.

– Baw się do­brze! – za­wo­łała za nią mama.

Miło było wyjść na świeże po­wie­trze. Prze­stało już wiać, niebo jed­nak wciąż cho­wało się za chmu­rami i zda­wało się bez­barwne.

Flora wło­żyła białe weł­niane rę­ka­wiczki z frędz­lami i wy­pu­ściła z ust ob­łok pary. Ze schod­ków pro­wa­dzą­cych na ga­nek do­strze­gła skra­wek mo­rza, rów­nie sza­rego jak wszystko do­okoła.

Wi­działa wjazd, przy któ­rym znaj­do­wała się stró­żówka. Sze­roką wy­rwę w mu­rze wy­peł­niała ozdobna kuta brama z czar­nego że­laza zło­żona z dwóch skrzy­deł po­łą­czo­nych ze sobą po­środku. Na sa­mej gó­rze mię­dzy zdo­bie­niami znaj­do­wało się duże H, nie­gdyś za­pewne złote, ale te­raz pra­wie cał­kiem ze­szła z niego farba.

„H jak Hel­mers­bruk”, po­my­ślała Flora. „Czy jak tam Fri­dolf mó­wił, że na­zy­wali się ci wła­ści­ciele dworu? Von Hiems? Może w ta­kim ra­zie to H ozna­cza Hiem­sów? Cóż to w ogóle za dziwne na­zwi­sko”.

Po­de­szła i spró­bo­wała otwo­rzyć bramę, ale ta ani drgnęła. Może dało się po­ko­nać ten mur je­dy­nie tą małą furtką znaj­du­jącą się ka­wa­łek da­lej, przez którą same we­szły.

Flora ro­zej­rzała się w po­szu­ki­wa­niu pralni Fri­dolfa, ale nie do­strze­gła ni­g­dzie żad­nego in­nego bu­dynku niż stró­żówka. Gdzieś zza chmur mu­siało jed­nak wyj­rzeć słońce, bo ro­biło się co­raz wid­niej.

Bez cie­nia wąt­pli­wo­ści w ob­rę­bie mu­rów znaj­do­wał się kie­dyś park. Drzewa i krzewy wy­glą­dały wpraw­dzie na zdzi­czałe, ale nie spo­sób było nie za­uwa­żyć, że temu, kto je za­sa­dził, przy­świe­cała ja­kaś kon­cep­cja.

Flora obe­szła roz­ło­ży­sty krzew i sta­nęła na­gle na końcu alei ob­ro­śnię­tej wy­so­kimi drze­wami. Wszyst­kie stra­ciły już li­ście, ale ga­łę­zie two­rzące ich ko­rony były tak gę­ste, że spla­tały się ze sobą wy­soko i aleja przy­po­mi­nała tu­nel. Droga oka­zała się wy­bo­ista i pełna błot­ni­stych ka­łuż, trzeba więc było pa­trzeć pod nogi.

Szła przed sie­bie, zwa­ża­jąc na to, gdzie sta­wia stopy, prze­ska­ki­wała ka­łuże i stą­pała ostroż­nie. Szybko się zo­rien­to­wała, że po­winna była wło­żyć zi­mowce, a nie te­ni­sówki, ale te­raz nie było sensu wra­cać i zmie­niać bu­tów, skoro i tak była uma­zana bło­tem po ko­lana.

Drzewa za­szu­miały nad jej głową. Po­dmuch wia­tru prze­szedł przez aleję. Dziwna cie­pła bryza po­chwy­ciła jej war­ko­cze i sza­lik.

Jesz­cze dziw­niej­sze było to, że wiatr szep­tał! Jego szept przy­po­mi­nał ten, który Flora sły­szała za oknem po­przed­niego wie­czoru.

– To ona! Wró­ciła!

Za­trzy­mała się rap­tow­nie i ro­zej­rzała wkoło. Któż to szep­cze? Ni­g­dzie nie wi­działa ży­wej du­szy.

Zo­ba­czyła z ko­lei po raz pierw­szy stary dwór von Hiem­sów.

Tak się tym prze­jęła, że na­tych­miast za­po­mniała o szep­czą­cym gło­sie, mo­krych sto­pach i wszyst­kim in­nym.

Ni­gdy nie wi­działa rów­nie im­po­nu­ją­cego domu. Przez dłuż­szą chwilę stała jak ra­żona pio­ru­nem i sta­rała się na­pa­trzeć do syta.

Re­zy­den­cja miała trzy kon­dy­gna­cje, spi­cza­sty dach i naj­róż­niej­sze wy­ku­sze. Były w nim okna w róż­nych kształ­tach: okrą­głe, kwa­dra­towe, owalne, duże i małe. Po­dob­nie jak mur i stró­żówkę dwór także zbu­do­wano z ce­gły. W rogu znaj­do­wała się nie­wielka wieża, a jedna ze ścian była cał­ko­wi­cie po­ro­śnięta pną­czem. W wielu oknach dało się za­uwa­żyć wi­traże, inne z ko­lei były za­bite de­skami.

Na pierw­szy rzut oka można było są­dzić, że nikt nie miesz­kał tam od bar­dzo, bar­dzo dawna.

Flo­rze ze­brało się na płacz, ależ piękny był ten dwór roz­ta­cza­jący wo­kół sie­bie pod­upa­dłą, ma­je­sta­tyczną aurę.

Czy od­waży się do niego zbli­żyć? A co, je­śli – serce zro­biło w jej piersi ko­ziołka – co, je­śli drzwi nie są za­mknięte na klucz? Może mo­głaby wejść do środka i się ro­zej­rzeć? Nic nie za­bie­rze, na­wet ni­czego nie bę­dzie do­ty­kać, tylko po­pa­trzy...

Zro­biła krok w stronę dworu, ale się za­trzy­mała. Na­gle wy­dało jej się to nie­uprzejme, żeby tak ob­ce­sowo pod­cho­dzić do drzwi i szar­pać za klamkę. Może le­piej naj­pierw obejść dwór i obej­rzeć go ze wszyst­kich stron?

Jak się oka­zało, ła­twiej to było po­wie­dzieć niż zro­bić. Żeby okrą­żyć bu­dy­nek, mu­siała przejść przez za­ro­śnięty gaik, a po­tem nie­mal wpa­dła do sta­rej fon­tanny. Na­stęp­nie przedarła się przez gę­ste krzaki, wspięła na ni­ski mu­rek i na ko­niec obe­szła po­ro­śnięty mchem po­mnik, który przed­sta­wiał pół­nagą ko­bietę z wazą w rę­kach.

Było to jed­nak warte za­chodu, bo od tyłu dwór wy­glą­dał jesz­cze pięk­niej niż od frontu! Zdobne okna we­randy wy­cho­dziły na ogród ozdo­biony licz­nymi po­są­gami i ste­la­żami dla ro­ślin. Z pew­no­ścią ro­sły tu kie­dyś róże i krzewy przy­cięte w roz­ma­ite kształty. Mu­siało to wy­glą­dać prze­pięk­nie! Istny park pa­ła­cowy z ogro­dem ró­ża­nym!

Nad we­randą znaj­do­wał się roz­ło­ży­sty bal­kon z wy­so­kimi drzwiami, które pro­wa­dziły za­pewne do du­żego po­koju. Może do sali ba­lo­wej? A może sale ba­lowe są tylko w baj­kach?

Flora cof­nęła się o kilka kro­ków, żeby z dy­stansu przyj­rzeć się dwo­rowi, po­tem znów po­de­szła do bu­dynku, żeby do­kład­niej obej­rzeć wszyst­kie de­tale.

Jak stary mógł być ten dwór? Naj­pew­niej bar­dzo, może miał na­wet kil­ka­set lat. Czemu już nie bu­do­wano ta­kich do­mów? Prze­cież z pięk­nymi oknami i sko­śnymi bla­sza­nymi da­chami pre­zen­to­wa­łyby się dużo le­piej niż te okropne kloc­ko­wate bloki.

Cie­kawe, do kogo ten dwór i park mo­gły te­raz na­le­żeć? Bo chyba ra­czej nie do Fri­dolfa? Gdyby tak było, dla­czego miesz­kałby w daw­nej pralni? „Nie, Fri­dolf jest ra­czej kimś w ro­dzaju do­zorcy”, po­my­ślała Flora.

Może żył gdzieś jesz­cze ja­kiś po­to­mek von Hiem­sów, któ­rzy wznie­śli ten dwór? Je­śli tak, to za­pewne do niego na­le­żała ta po­sia­dłość. Ależ z niego szczę­ściarz.

Tylko czemu w ta­kim ra­zie nikt tu te­raz nie miesz­kał? Bu­dy­nek był, rzecz ja­sna, za­nie­dbany, ale gdyby tylko na­le­żał do Flory, bez mru­gnię­cia okiem znio­słaby to, że wy­maga nie­wiel­kiego re­montu. Szcze­gól­nie zwa­żyw­szy na wie­życzkę. Tylko po­my­śleć, że mo­głaby mieć tam po­kój!

To wa­riac­two, ale Flora w mgnie­niu oka po­czuła, że ko­cha każdy mi­li­metr kwa­dra­towy tego sta­rego domu. Mimo że po­ra­nek był mroźny, zro­biło się jej przy­jem­nie cie­pło. Czy to wła­śnie ta­kie uczu­cie to­wa­rzy­szy za­ko­cha­niu? Czy jest dziwna, bo za­ko­chała się w ja­kimś za­pusz­czo­nym dwo­rze, cho­ciaż ni­gdy do­tąd nie była za­ko­chana w żad­nym czło­wieku?

„Je­śli tak, to pro­szę bar­dzo, mogę być dziwna”, po­my­ślała Flora.

Wy­glą­dało na to, że park jest więk­szy, niż przy­pusz­czała. Ogród stop­niowo prze­cho­dził w las, więc po­sia­dłość mo­gła cią­gnąć się w nie­skoń­czo­ność. Flora po­sta­no­wiła, że któ­re­goś dnia za­pu­ści się ka­wa­łek da­lej i zo­ba­czy, czy w le­sie też znaj­dzie coś cie­ka­wego.

Kiedy po­woli obe­szła cały bu­dy­nek, wró­ciła na pod­jazd przy alei.

Do ma­syw­nych drzwi z ciem­nego drewna pro­wa­dziły schodki. W drzwiach znaj­do­wało się owalne okienko o wy­glą­dzie su­ro­wego oka. Kiedy Flora się do niego zbli­żyła, od­nio­sła wra­że­nie, że dwór ją ob­ser­wuje. Za­wsty­dziła się.

– Umm... dzień do­bry, nie chcia­ła­bym prze­szka­dzać, ale czy mo­gła­bym się tu tro­chę ro­zej­rzeć?

Ależ była głu­pia! Żeby tak stać i roz­ma­wiać ze sta­rym do­mem. Po­my­śleć, że mo­głyby ją zo­ba­czyć ko­niary! Mimo wszystko ze względu na okno w kształ­cie oka czuła, że na­leży się przy­wi­tać.

We­szła po schod­kach, po­ło­żyła rękę na du­żej klamce i spró­bo­wała ją na­ci­snąć.

Drzwi oka­zały się za­mknięte na klucz.

No ja­sne.

Wes­tchnęła za­wie­dziona. Och, ależby chciała wejść do środka! Z cie­ka­wo­ści le­d­wie mo­gła ustać w miej­scu. Czy po­winna jesz­cze raz obejść dom i spraw­dzić drzwi pro­wa­dzące na we­randę? A może dało się otwo­rzyć któ­reś okno?

Na­gle usły­szała mu­zykę.

Gdzieś w po­bliżu roz­brzmie­wała ci­cha me­lo­dia!

Flora ją znała. To de­li­katna, plum­ka­jąca wer­sja pie­śni o zie­lo­nej cho­ince. Nie brzmiało to jak ża­den in­stru­ment, ra­czej jak po­zy­tywka.

Tylko gdzie się mo­gła znaj­do­wać? Flora miała wra­że­nie, że mu­zyka do­cho­dzi z dworu, ale może tylko jej się tak wy­da­wało. Dom był opusz­czony i za­mknięty na cztery spu­sty, a po­zy­tywkę trzeba chyba na­krę­cać?

Cof­nęła się o krok i ro­zej­rzała, na­gle zro­biła się po­dejrz­liwa. Może ktoś pró­buje ją tu­taj na­brać albo wy­stra­szyć?

Była przy­zwy­cza­jona do ta­kich nu­me­rów. Mar­twe pa­jąki na szkol­nej ławce, przej­rzałe jabłka w ple­caku, ga­snące świa­tło, kiedy brała prysz­nic po wu­efie. Ko­nia­rom nie chciało się to znu­dzić, Flo­rze nie po­zo­sta­wało więc nic in­nego, jak tylko spró­bo­wać po omacku do­stać się do włącz­nika, pod­czas gdy za drzwiami sły­chać było śmie­jący się ra­do­sny chór.

Tylko po­rząd­nie wy­czyść so­bie smarki, Za­smar­kana Floro.

Masz tu kilka oswo­jo­nych pa­ją­ków, za­miesz­kają w two­ich wło­sach.

Pa­jąki lu­bią miesz­kać w ta­kich my­sich dziu­rach, hi, hi, hi...

Sto­jąc te­raz na scho­dach dworu von Hiem­sów setki ki­lo­me­trów od szkoły i ko­niar, Flora zło­żyła so­bie przy­rze­cze­nie.

Zde­cy­do­wa­nie wy­po­wie­działa na głos swoją obiet­nicę:

– Tu­taj w Hel­mers­bruk nic mnie nie wy­stra­szy.

Nie bę­dzie się więc oba­wiać szep­czą­cych gło­sów, bla­dych twa­rzy czy po­zy­ty­wek brzę­czą­cych gdzieś w opusz­czo­nym domu.

Buń­czucz­nie po­pa­trzyła na aleję.

Tego, kto pró­buje prze­stra­szyć Florę Win­ter, spo­tka ogromny za­wód. Tak bę­dzie.

Mu­zyka poza tym już uci­chła.

Flora stała jesz­cze chwilę na scho­dach, nad­sta­wia­jąc uszu, ale po­zy­tywka już się nie włą­czyła.

„A może za­czy­nam tra­cić ro­zum?”, po­my­ślała.

Po raz trzeci w ciągu ostat­niej doby nie była pewna, czy tylko coś so­bie ubz­du­rała, czy na­prawdę wi­dzi i sły­szy to wszystko. Szepty, twarz za oknem sy­pialni, wra­że­nie, że dwór ją ob­ser­wuje. Ale ta mu­zyka przy­naj­mniej grała dłuż­szą chwilę i wy­da­wała się rze­czy­wi­sta.

Może tak to już jest ze sta­rymi do­mami? Że to, co działo się w nich wcze­śniej... nie­sie się po nich jakby echem, cho­ciaż nie ma już lu­dzi, któ­rzy tam kie­dyś miesz­kali?

Zimny dreszcz prze­szedł Flo­rze po ple­cach, ale nie było to wcale nie­przy­jemne uczu­cie. Bądź co bądź po­sta­no­wiła, że nie bę­dzie się tu­taj ni­czego bała. Przy­po­mi­nało to ra­czej pewne ocze­ki­wa­nie.

„Może ten dwór pró­buje mi coś po­wie­dzieć?”, za­sta­no­wiła się i prze­je­chała rę­ka­wiczką po za­mknię­tych drzwiach. A co, je­śli dwór von Hiem­sów kryje w so­bie ja­kąś ta­jem­nicę i chce się nią ze mną po­dzie­lić?

Za­śmiała się na tę myśl. Wpraw­dzie było to kom­pletne wa­riac­two, ale jakże cu­dow­nie ku­szące. Ach, tylko po­my­śleć, że Za­smar­kaną Florę o my­sich wło­sach w ja­kiś ma­giczny spo­sób coś łą­czy z tym wspa­nia­łym do­mem. Ależby chciała, żeby tak wła­śnie było!

Już za­mie­rzała odejść, kiedy coś przy­kuło jej uwagę. Tuż pod ścianą domu mu­siała się nie­gdyś znaj­do­wać ra­batka z kwia­tami. Te­raz po­kry­wały ją zwięd­nięta trawa i mech, ale z ziemi wy­sta­wało coś w pięk­nym, in­ten­syw­nie zie­lo­nym ko­lo­rze.

Flora uklę­kła koło ra­batki. Ścią­gnęła rę­ka­wiczki i roz­su­nęła zwięd­niętą trawę.

Zo­ba­czyła zie­lony pęd prze­bi­ja­jący się z tru­dem przez zie­mię. Nie wie­działa, że ist­nieją ro­śliny, które kieł­kują w grud­niu. A może ta biedna ro­ślinka ubz­du­rała so­bie, że na­de­szła już wio­sna?

Flora za­uwa­żyła ko­lejny pęd i jesz­cze je­den! Tak, cała ich masa sta­wiała tu opór zimnu i ciem­no­ści. Ja­kaś ro­ślina za wszelką cenę chciała wyjść z ziemi. Za­częła od­gar­niać wy­schniętą trawę, żeby po­móc jej się prze­bić. Co to w ogóle może być? Kro­kusy? Nie, kro­kusy przy­po­mi­nają bar­dziej pączki. To musi być coś in­nego...

Od­gar­niała trawę i grze­bała w ziemi, a im wię­cej pę­dów opo­rzą­dziła, tym wię­cej ich znaj­do­wała. Jej palce cał­ko­wi­cie ze­sztyw­niały od zimna, ale nie prze­jęła się tym ani tro­chę.

Miesz­kam we dwo­rze – my­ślała. – Je­stem panną Florą. Wszy­scy mnie po­dzi­wiają. Mam ogromną szafę pełną ele­ganc­kich sukni i po­ko­jówkę, która co­dzien­nie cze­sze mi włosy i za­plata je w war­ko­cze. Mój po­kój znaj­duje się na sa­mym szczy­cie wieży, mam tam półki z książ­kami od pod­łogi do su­fitu, aż po­trzebna jest dra­bina, aby do­stać się do tych na sa­mej gó­rze. Śpię za­wsze w dłu­giej bia­łej ko­szuli noc­nej, a kiedy bu­dzę się rano, otwie­ram okno i pa­trzę na mi­go­czące w dole mo­rze za kwit­ną­cym sa­dem.

To żadna sztuka dać się po­nieść wy­obraźni, kiedy czło­wiek znaj­duje się koło ta­kiego sta­rego domu jak ten. Flora ni­gdy nie czuła się do końca na miej­scu w swo­ich cza­sach. Nie poj­mo­wała, co jej ko­le­dzy z klasy lu­bią w mu­zyce, któ­rej słu­chają, i oglą­da­nych w te­le­wi­zji pro­gra­mach. Nie prze­pa­dała też szcze­gól­nie za no­wo­cze­snymi ubra­niami. Ko­szulki z na­dru­kami, dżinsy i ta­kie tam. Wo­la­łaby cho­dzić w su­kien­kach z buf­kami, jak Ania z Zie­lo­nego Wzgó­rza. Ale ko­niary pę­kłyby wtedy ze śmie­chu na jej wi­dok.

Flora czuła się dość sa­motna. Nie za­wsze tak jed­nak było. Za­le­d­wie kilka lat temu miała naj­lep­szą przy­ja­ciółkę.

Jo­hannę.

Kiedy były małe, Jo­hanna i Flora wy­glą­dały nie­mal iden­tycz­nie i czę­sto uda­wały, że są sio­strami. Kiedy Jo­hanna do­stała na gwiazdkę ogrod­niczki, Flora tak długo ję­czała ro­dzi­com, aż do­stała po­dobne, a kiedy Flora za­częła no­sić war­ko­cze, Jo­hanna też chciała.

We­dług Jo­hanny Flora nie miała so­bie rów­nych w wy­my­śla­niu hi­sto­rii i czę­sto ra­zem od­gry­wały małe przed­sta­wie­nia we­dle po­my­słu Flory. Cho­dziły też ra­zem do kina, ro­biły kulki cze­ko­la­dowe z wiór­kami ko­ko­so­wymi i roz­ma­wiały o wszyst­kim, co tylko przy­szło im na myśl. Miały mnó­stwo wspól­nych se­kre­tów, ale przed sobą nie miały żad­nych ta­jem­nic.

Flora za­kła­dała, że Jo­hanna za­wsze bę­dzie jej naj­lep­szą przy­ja­ciółką. W czwar­tej kla­sie ta jed­nak za­częła cho­dzić do szkółki jeź­dziec­kiej. Ro­dzice Flory nie­stety nie zgo­dzili się jej tam za­pi­sać. Twier­dzili, że to zde­cy­do­wa­nie za dro­gie. Tata był już wtedy zbyt chory, żeby pra­co­wać. Mama pi­sała, ile mo­gła, ale na lek­cje jazdy kon­nej nie star­czy­łoby im pie­nię­dzy.

I wy­szło, jak wy­szło.