Pollyanna ebook

Dla mo­jej ku­zynki Belle

ROZ­DZIAŁ I

Panna Polly

W TEN CZERW­COWY RA­NEK panna Polly Har­ring­ton we­szła do kuchni dość żwawo. Zwy­kle nie ru­szała się szybko, szczy­ciła się sta­tecz­no­ścią. Dziś jed­nak się spie­szyła – na­prawdę się spie­szyła.

Nancy, która wła­śnie zmy­wała na­czy­nia przy zle­wie, pod­nio­sła wzrok za­sko­czona. Wpraw­dzie do­piero od dwóch mie­sięcy pra­co­wała w kuchni u panny Polly, ale zdą­żyła już się prze­ko­nać, że pani domu zwy­kle się nie spie­szy.

– Nancy!

– Tak, psze pani – od­parła we­soło Nancy, da­lej wy­cie­ra­jąc dzba­nek trzy­many w ręce.

– Nancy! – Głos panny Polly był te­raz bar­dziej su­rowy. – Kiedy do cie­bie mó­wię, ocze­kuję, że prze­rwiesz pracę i mnie wy­słu­chasz.

Nancy za­ru­mie­niła się ze wstydu. Na­tych­miast od­sta­wiła dzba­nek, wciąż owi­nięty ście­reczką, przez co mało go nie prze­wró­ciła – co wcale nie po­mo­gło jej od­zy­skać spo­koju du­cha.

– Do­brze, psze pani. Tak jest, psze pani – mam­ro­tała, po­pra­wia­jąc dzba­nek i od­wra­ca­jąc się po­spiesz­nie w stronę panny Polly. – Chciała żem tylko do­koń­czyć ro­botę, bo mi pani rano spe­cjal­nie mó­wiła, co­bym się uwi­nęła ze zmy­wa­niem, prawda.

Panna Polly ścią­gnęła brwi.

– Star­czy już, Nancy. Nie pro­si­łam cię o wy­ja­śnie­nia, tylko o uwagę.

– Tak, psze pani. – Nancy stłu­miła wes­tchnie­nie.

Za­sta­na­wiała się, czy kie­dy­kol­wiek zdoła tę ko­bietę za­do­wo­lić. Ni­gdy wcze­śniej nie pra­co­wała „u lu­dzi”, lecz gdy jej chora matka na­gle owdo­wiała i zo­stała sama z trójką młod­szego ro­dzeń­stwa Nancy, dziew­czyna mu­siała po­szu­kać spo­sobu, żeby za­pew­nić ro­dzi­nie wspar­cie. Bar­dzo się ucie­szyła, gdy zna­la­zła miej­sce w kuchni wiel­kiego domu na wzgó­rzu – po­cho­dziła z „Za­kątka” od­da­lo­nego o sześć mil, o pan­nie Polly wie­działa więc tylko tyle, że to dzie­dziczka sta­rej re­zy­den­cji Har­ring­to­nów i jedna z naj­bo­gat­szych miesz­ka­nek mia­steczka.

Mi­nęły dwa mie­siące, a w ich trak­cie zdą­żyła po­znać pannę Polly jako osobę su­rową, o po­waż­nej twa­rzy, która marsz­czy brwi, gdy tylko nóż spad­nie na pod­łogę lub trza­sną drzwi – ale nie zda­rza jej się uśmie­chać, gdy drzwi i noże po­zo­stają bez ru­chu.

– Gdy już skoń­czysz po­ranne prace, Nancy – mó­wiła te­raz panna Polly – uprząt­nij mały po­kój u szczytu scho­dów na pod­da­szu i po­ściel tam łóżko. Za­mieć też i wy­szo­ruj pod­łogę, po wy­nie­sie­niu stam­tąd ku­frów i pu­deł, rzecz ja­sna.

– Do­brze, psze pani. A gdzie dać to wszyćko, co stam­tąd za­bierę?

– Na stry­szek, ten od frontu. – Panna Polly chwilę się wa­hała, po czym mó­wiła da­lej: – Chyba mogę ci już te­raz po­wie­dzieć, Nancy. Wkrótce przy­je­dzie tu moja sio­strze­nica, Pol­ly­anna Whit­tier, która ze mną za­mieszka. Ma je­de­na­ście lat i bę­dzie tam spała.

– Dzie­wuszka? Tu­tej przy­je­dzie, psze pani? Ojej, jak to miło! – za­wo­łała Nancy, my­śląc o tym, jak ra­do­śnie opro­mie­niają dom w „Za­kątku” jej wła­sne młod­sze sio­strzyczki.

– Miło? No cóż, ta­kiego słowa bym tu nie użyła – rzu­ciła sztywno panna Polly. – Za­mie­rzam jed­nak za­dbać o to, żeby wszystko było jak na­leży. Je­stem uczciwą ko­bietą i znam swoją po­win­ność.

Nancy ob­lała się ru­mień­cem, po czym wy­krztu­siła:

– A pew­nie, psze pani, my­ślała żem tylko, że... Taka dzie­wuszka toby pa­nią tro­chę... no, roz­we­se­liła.

– Dzię­kuję – od­parła panna Polly su­cho. – Nie są­dzę jed­nak, żeby mi to było szcze­gól­nie po­trzebne.

– No ale pew­nie ucie­szy się pani, ma­jąc tu dzie­ciaka swo­jej sio­strzyczki – ośmie­liła się za­su­ge­ro­wać Nancy, czu­jąc pod­świa­do­mie, że musi przy­go­to­wać grunt pod przy­jazd tej ma­łej, sa­mot­nej osóbki.

Panna Polly pod­nio­sła wy­nio­śle głowę.

– No cóż, Nancy, sam fakt, że moja nie­roz­sądna sio­stra nie wie­dzieć czemu wy­szła za mąż i wy­dała ko­lejne ni­komu nie­po­trzebne dzieci na świat, który już i tak jest ich pe­łen, nie ozna­cza chyba, że sama szcze­gól­nie chcę się nimi zaj­mo­wać? Nie­mniej jed­nak, jak już mó­wi­łam, znam swoją po­win­ność. Tylko do­brze wy­szo­ruj wszyst­kie kąty! – za­koń­czyła ostro i wy­szła z po­koju.

– Do­brze, psze pani – wes­tchnęła Nancy, bio­rąc znów do ręki na wpół osu­szony dzba­nek, te­raz już tak zimny, że trzeba było jesz­cze raz go wy­płu­kać.

* * *

Po po­wro­cie do swo­jego po­koju panna Polly po­now­nie wy­jęła list, który przy­szedł dwa dni wcze­śniej z mia­steczka na da­le­kim za­cho­dzie kraju i bar­dzo nie­przy­jem­nie ją za­sko­czył. List, za­adre­so­wany do panny Polly Har­ring­ton z Bel­ding­sville w sta­nie Ver­mont, brzmiał na­stę­pu­jąco:

Sza­nowna Pani,

z przy­kro­ścią in­for­muję, że dwa ty­go­dnie temu zmarł wie­lebny pa­stor John Whit­tier, który osie­ro­cił je­de­na­sto­let­nią córkę. Nie zo­sta­wił po so­bie pra­wie nic, poza kil­koma książ­kami, po­nie­waż jak za­pewne Pani wia­domo, słu­żył w ma­łej pa­ra­fii mi­syj­nej i utrzy­my­wał się z bar­dzo skrom­nej pen­sji.

O ile wiem, był mę­żem Pani zmar­łej sio­stry, dał mi jed­nak do zro­zu­mie­nia, że ro­dziny nie były w naj­lep­szych sto­sun­kach. Są­dził jed­nak, że przez wzgląd na Pani sio­strę może ze­chce Pani przy­gar­nąć to dziecko i wy­cho­wy­wać je w gro­nie ro­dzin­nym na wscho­dzie kraju. Z tego wła­śnie względu do Pani pi­szę.

Gdy otrzyma Pani ten list, dziew­czynka bę­dzie go­towa ru­szyć w drogę. Je­śli zgo­dzi się Pani ją przy­jąć, by­li­by­śmy ogrom­nie wdzięczni, gdyby nas Pani od razu za­wia­do­miła. Pe­wien czło­wiek z na­szej spo­łecz­no­ści wkrótce wy­biera się wraz z żoną na wschód kraju, mógłby więc za­brać dziecko do Bo­stonu i umie­ścić w po­ciągu zmie­rza­ją­cym do Bel­ding­sville. Da­li­by­śmy Pani oczy­wi­ście znać, któ­rego dnia i ja­kim po­cią­giem Pol­ly­anna przy­je­dzie.

Po­zo­staję z na­dzieją na ry­chłą życz­liwą od­po­wiedź.

Łą­czę wy­razy sza­cunku

Je­re­miah O. White

Panna Polly zmarsz­czyła brwi, zło­żyła list i we­tknęła go do ko­perty. Dzień wcze­śniej od­pi­sała, że oczy­wi­ście przyj­mie to dziecko. Wy­star­cza­jąco do­brze znała prze­cież swą po­win­ność, na­wet je­śli wie­działa, że nie za­wsze jest ona przy­jemna.

Sie­działa te­raz z ko­pertą w dło­niach, a jej my­śli po­wę­dro­wały ku matce dziecka, czyli jej sio­strze Jen­nie, oraz do czasu, gdy ta jako dwu­dzie­sto­latka wbrew woli ro­dziny uparła się po­ślu­bić mło­dego pa­stora. In­te­re­so­wał się nią wów­czas rów­nież pe­wien za­możny czło­wiek, a ro­dzina zde­cy­do­wa­nie wo­la­łaby go od pa­stora, ale Jen­nie wy­brała ina­czej. Za­możny czło­wiek szczy­cił się po­waż­niej­szym wie­kiem, a także znacz­niej­szym ma­jąt­kiem, pa­stor zaś miał je­dy­nie młodą głowę pełną mło­dzień­czych ide­ałów i en­tu­zja­zmu oraz serce pełne mi­ło­ści. Jen­nie przy­pa­dło to do gu­stu, co można pew­nie uznać za na­tu­ralne, po­ślu­biła go więc i wy­je­chała z nim na po­łu­dnie jako żona pa­stora pro­wa­dzą­cego pla­cówkę mi­syjną.

Wtedy na­stą­pił roz­łam. Panna Polly do­brze to pa­mię­tała, choć była wów­czas le­d­wie pięt­na­sto­let­nią dziew­czyną, naj­młod­szą w ro­dzi­nie, która ze­rwała kon­takty z żoną mi­sjo­na­rza. Sama Jen­nie oczy­wi­ście po­cząt­kowo do nich pi­sała, a ostat­niemu dziecku (po­zo­stałe wcze­śnie zmarły) dała na imię Pol­ly­anna, na cześć swo­ich dwóch sióstr: Polly oraz Anny. Wtedy wła­śnie do­stały od niej ostat­nią wia­do­mość, kilka lat póź­niej zaś na­de­szła in­for­ma­cja o śmierci Jen­nie: krótki, pe­łen roz­pa­czy list od sa­mego pa­stora, ze stem­plem ma­łego mia­steczka le­żą­cego na za­cho­dzie.

Dla miesz­kań­ców wiel­kiego domu na wzgó­rzu czas też nie stał w miej­scu. Panna Polly, pa­trząc na roz­le­głą do­linę za oknem, my­ślała o zmia­nach, które za­szły w jej ży­ciu w ostat­nim ćwierć­wie­czu.

Miała obec­nie czter­dzie­ści lat i była na świe­cie cał­kiem sama. Oj­ciec, matka, sio­stry – wszy­scy po­marli. Od wielu lat była je­dyną wła­ści­cielką domu i pie­nię­dzy zo­sta­wio­nych przez ojca. Nie­któ­rzy otwar­cie współ­czuli jej sa­mot­nego ży­cia i na­le­gali, by zna­la­zła so­bie przy­ja­ciółkę lub to­wa­rzyszkę, z którą by mo­gła za­miesz­kać, lecz ona nie ży­czyła so­bie ani współ­czu­cia, ani cu­dzych rad. Mó­wiła, że nie czuje się sa­motna, lubi sama spę­dzać czas, ceni ci­szę i spo­kój. Te­raz jed­nak...

Panna Polly wstała z po­chmurną miną i za­ci­snęła usta. Była oczy­wi­ście za­do­wo­lona z tego, że jest uczciwą ko­bietą, która nie tylko zna swoją po­win­ność, lecz także ma dość siły cha­rak­teru, żeby ją wy­peł­nić. Ale Pol­ly­anna? Cóż to za nie­do­rzeczne imię!

ROZ­DZIAŁ II

Stary Tom i Nancy

NANCY Z WE­RWĄ ZA­MIA­TAŁA i szo­ro­wała po­koik na stry­chu, szcze­gólną uwagę po­świę­ca­jąc ką­tom. By­wało, że ener­gia, którą wkła­dała w pracę, nie tyle wy­ni­kała z za­pału do usu­wa­nia brudu, ile ra­czej da­wała upust uczu­ciom. Nancy, po­mimo lę­kli­wej ule­gło­ści wo­bec pra­co­daw­czyni, wcale nie była święta.

– A... żeby tak... wy­szo­ro­wać... wszyst­kie... kąty... jej du­szy! – sa­pała ryt­micz­nie, pod­kre­śla­jąc każde słowo mor­der­czym dźga­niem ostro za­koń­czo­nego kijka ze szmatą. – Każ­den je­den trza by po­rząd­nie wy­szo­ro­wać, ot co! Co za po­mysł wci­skać bied­nego dzie­ciaka tu na górę, w tą roz­grzaną klitkę, nie­opa­laną zimą, choć tyle miej­sca w ca­łym wiel­gach­nym domu! „Ni­komu nie­po­trzebne dzieci”, no pew­nie! Ech... – bur­czała pod no­sem, tak mocno wy­ży­ma­jąc szmatę, że aż ją palce bo­lały. – Po mo­jemu to wcale nie dzieci tu ta­kie znów nie­po­trzebne, o nie!

Przez pe­wien czas pra­co­wała w mil­cze­niu, a gdy skoń­czyła, ro­zej­rzała się po skrom­nej iz­debce z wy­raź­nym nie­sma­kiem.

– No cóż, zro­bione. W każ­dym ra­zie tyle, ilem mo­gła – wes­tchnęła. – Brudu nie ma, choć nie ma i wiele win­cyj. Biedne ser­deńko... Żeby do ta­kiej klitki pa­ko­wać sa­miu­teńką sie­rotkę!

Za­koń­czyła wy­wód i wy­szła, drzwi za­mknęły się za nią z trza­skiem.

– Ojej! – Przy­gry­zła wargę, po­tem zaś do­dała za­wzię­cie: – A co tam, nic to. Oby usły­szała, jak trza­sło, a co!

Po po­łu­dniu w ogro­dzie Nancy zna­la­zła kilka mi­nut, żeby wziąć na spytki Sta­rego Toma, który od nie­pa­mięt­nych cza­sów wy­ry­wał chwa­sty i dbał o stan ście­żek w po­sia­dło­ści Har­ring­to­nów.

– A wie­cie – za­częła, zer­ka­jąc przez ra­mię, żeby spraw­dzić, czy nikt ich nie ob­ser­wuje – że tu­tej przy­je­dzie taka mała dzie­wuszka, co ma za­miesz­kać z panną Polly?

– Co ta­kiego? – spy­tał sta­ru­szek, z tru­dem pro­stu­jąc przy­gar­bione plecy.

– Dzie­wuszka, co ma za­miesz­kać z panną Polly.

– No da­lej, ładne żarty – drwił Stary Tom, nie­do­wie­rza­jąc. – A może i słońce ju­tro zaj­dzie na wscho­dzie?

– Ale to prawda! Sama mi pani mó­wiła – upie­rała się Nancy. – To jej sio­strze­nica, je­de­na­sto­letni dzie­ciak.

Ogrod­nik roz­dzia­wił usta.

– O rety! Skoro tak, to czy to... – mam­ro­tał pod no­sem, po czym jego wy­bla­kłe oczy de­li­kat­nie się roz­świe­tliły. – Nie może być... No ale jak ina­czej? Prze­cie to ani chybi cór­cia pa­nienki Jen­nie! Bo in­szych tam dzie­cia­tych nie było. O rety, pew­ni­kiem to jej cór­cia. Chwała nad ob­ło­kami! Że też moje stare oczy jesz­cze to oba­czą!

– A kto to taki ta pa­nienka Jen­nie?

– To był tu­tej taki anio­łek pro­sto z nieba – wy­szep­tał męż­czy­zna żar­li­wie – a dla daw­nych pań­stwa naj­star­sza córka. Dwa­dzie­ścia lat miała, jak za mąż po­szła i precz się stąd wy­nio­sła, wiele lat temu. Po­noć wszyst­kie jej dzieci szybko po­marły, poza ostat­nim, i pew­nie to wła­śnie ta dzie­wuszka przy­jeż­dża...

– Je­de­na­sto­let­nia.

– Tak, to cał­kiem być może. – Ogrod­nik po­ki­wał głową.

– I do­sta­nie po­kój na pod­da­szu, jakby pani cał­kiem wstydu nie miała! – rzu­ciła gniew­nie Nancy, zer­ka­jąc po raz ko­lejny przez ra­mię w stronę domu za jej ple­cami.

Stary Tom zmarsz­czył czoło, a po chwili na jego ustach za­wi­tał uśmie­szek.

– Cie­ka­wym, co też panna Polly po­cznie z dzie­cia­kiem w domu.

– Uch! A jam cie­kawa, co ten dzie­ciak po­cznie z panną Polly! – prych­nęła Nancy.

Stary ogrod­nik się za­śmiał.

– Coś na­sza Nancy chyba za panną Polly nie prze­pada.

– A kto by za nią prze­pa­dał! – rzu­ciła po­gar­dli­wie Nancy.

Stary Tom dziw­nie się uśmiech­nął. Po­chy­lił się i wró­cił do pracy.

– Pew­nie Nancy nie sły­szała o jej hi­sto­rii mi­ło­snej – rzekł po­mału.

– Hi­sto­rii mi­ło­snej? Panny Polly? A gdzie by! Chyba nikt nie sły­szał!

– A i ow­szem. – Sta­ru­szek po­ki­wał głową. – Jej luby wciąż tu­tej mieszka w mia­steczku.

– Kto to taki?

– A nie po­wiem. Nie przy­stoi. – Ogrod­nik się wy­pro­sto­wał. W przy­ga­szo­nych błę­kit­nych oczach zwró­co­nych ku do­mowi wid­niała szczera duma wier­nego sługi, który przez lata dla swo­ich pań­stwa pra­co­wał i da­rzył ich ser­decz­nym uczu­ciem.

– To być nie może! Żeby ona miała lu­bego? – upie­rała się Nancy.

Stary Tom po­krę­cił głową.

– Na­sza Nancy nie zna panny Polly tak jak ja – prze­ko­ny­wał. – Kie­dyś to była cał­kiem ładna ko­bieta. I dziś by była, je­śliby ze­chciała.

– Ładna ko­bieta?! Panna Polly?!

– A pew­nie. Jakby tylko pu­ściła te cia­sno upięte loki i no­siła je tak zwy­czaj­nie, lekko, jak daw­niej, no i do tego te cze­peczki z kwiat­kami, suk­nie z ko­ro­nek, wszy­ściutko ta­kie bie­luś­kie, toby się Nancy prze­ko­nała, jaka ona ładna! Panna Polly wcale nie taka stara.

– Ale wy­gląda staro! W ta­kim ra­zie świet­nie sta­rość udaje, ot co! – prych­nęła Nancy.

– Ano tak. Wtedy się wła­śnie za­częło, gdy miała kło­pot z tym lu­bym – Stary Tom po­ki­wał głową – a od­tąd jakby się pio­łunu i ostów naja­dła, taka się zro­biła zgorzk­niała i draż­liwa.

– Sama prawda – oświad­czyła Nancy wzbu­rzona. – Nic jej nie za­do­wala, jak by się czło­wiek nie sta­rał! Nie tkwi­ła­bym tu, gdyby nie za­płata i ro­dzina, co na tą za­płatę czeka. Cho­ciaż kie­dyś pew­ni­kiem szlag mnie trafi, a wtedy to już bę­dzie „że­gnaj, Nancy”, je­śli o mnie cho­dzi, ot co!

Stary Tom po­krę­cił głową.

– Wiem, sa­mem to czuł. To zwy­kły od­ruch, ale nie naj­lep­szy, moje dziecko, nie naj­lep­szy. Mo­żesz mi wie­rzyć. – I znów po­chy­lił starą głowę nad grządką.

– Nancy! – roz­le­gło się świ­dru­jące wo­ła­nie.

– Tak, psze pani... – wy­bą­kała Nancy i po­pę­dziła do domu.

ROZ­DZIAŁ III

Przy­by­cie Pol­ly­anny

JA­KIŚ CZAS PÓŹ­NIEJ nad­szedł te­le­gram in­for­mu­jący, że Pol­ly­anna przy­je­dzie do Bel­ding­sville na­stęp­nego dnia, dwu­dzie­stego pią­tego czerwca, o szes­na­stej. Panna Polly od­czy­tała wia­do­mość, zmarsz­czyła czoło, a po­tem we­szła po scho­dach na pod­da­sze. Z nie­zmien­nie po­chmurną miną ro­zej­rzała się po po­ko­iku.

Stało tam nie­wiel­kie, po­rząd­nie po­słane łóżko, były też dwa pro­ste krze­sła, umy­wal­nia, ko­moda bez lu­stra i sto­lik. W man­sar­do­wych oknach nie wi­siały ko­tary, ścian nie zdo­bił ża­den ob­ra­zek. Słońce przez cały dzień za­le­wało ża­rem dach, w iz­debce było więc go­rąco jak w pie­kar­niku. W oknach bra­ko­wało mo­ski­tier, za­tem ich nie otwie­rano. O szybę tłu­kła się wście­kle wielka mu­cha, usi­łu­jąc się wy­do­stać.

Panna Polly za­biła mu­chę i strą­ciła ją za okno (w tym celu roz­su­nęła je odro­binę), po­pra­wiła krze­sło, znów ścią­gnęła brwi i wy­szła.

– Nancy – rze­kła kilka mi­nut póź­niej, sta­jąc w drzwiach do kuchni. – Na gó­rze, w po­koju pa­nienki, zna­la­złam mu­chę. Wi­docz­nie okno było tam otwarte. Za­mó­wi­łam mo­ski­tiery, lecz póki ich nie ma, ocze­kuję, że do­pil­nu­jesz, by okna po­zo­sta­wały za­mknięte. Moja sio­strze­nica przy­je­dzie ju­tro o czwar­tej. Od­bie­rzesz ją ze sta­cji. Ti­mo­thy za­wie­zie cię bryczką. W te­le­gra­mie prze­ka­zano: „ja­sne włosy, su­kienka w czer­woną kratkę i słom­kowy ka­pe­lusz”. Wiem tylko tyle, ale to chyba wy­star­czy.

– Tak, psze pani, ale... może by tak pani...?

Panna Polly chyba pra­wi­dłowo od­czy­tała to za­wie­sze­nie głosu, bo z kwa­śną miną od­parła ka­te­go­rycz­nie:

– Nie, ja nie po­jadę. Nie wy­daje mi się to ko­nieczne. To wszystko.

Na­stęp­nie się od­wró­ciła. Usta­le­nia do­ty­czące przy­by­cia sio­strze­nicy uznała naj­wy­raź­niej za za­koń­czone.

W kuchni Nancy wście­kle su­wała że­laz­kiem po pra­so­wa­nej wła­śnie ście­reczce do na­czyń.

– „Ja­sne włosy, su­kienka w czer­woną kratkę i słom­kowy ka­pe­lusz”! Tyle o niej wie, a jakże! Na jej miej­scu chyba ze wstydu bym się spa­liła, ot co! Gdyby przez ca­luśki kraj je­chała do mnie jedna je­dyna moja sio­strze­niczka!

Na­za­jutrz po po­łu­dniu, do­kład­nie za dwa­dzie­ścia czwarta, Ti­mo­thy i Nancy wy­ru­szyli bryczką na spo­tka­nie ocze­ki­wa­nego go­ścia. Ti­mo­thy Dur­gin był sy­nem Sta­rego Toma. W mia­steczku ma­wiano, że je­śli Stary Tom jest prawą ręką panny Polly, to Ti­mo­thy jest lewą.

Był to po­czciwy mło­dzie­niec, a do tego przy­stojny. Choć Nancy do­piero od nie­dawna pra­co­wała u panny Polly, zdą­żyli się już za­przy­jaź­nić. Dziś jed­nak zbyt przej­mo­wała się pod­jętą mi­sją, żeby da­wać upust swej ga­da­tli­wej na­tu­rze, je­chała więc na sta­cję w nie­mal cał­ko­wi­tym mil­cze­niu, a po­tem wy­sia­dła i ru­szyła na pe­ron.

Po­wta­rzała so­bie w my­ślach: „ja­sne włosy, su­kienka w czer­woną kratkę, słom­kowy ka­pe­lusz”, i wciąż na nowo się za­sta­na­wiała, ja­kie to wła­ści­wie bę­dzie dziecko.

– Mam na­dzieję, że jest ci­cha i roz­sądna, nie upusz­cza noży i nie trza­ska drzwiami, bę­dzie jej lżej – szep­nęła do Ti­mo­thy’ego, gdy do niej pod­szedł.

– A je­śli nie jest, to kto wie, co nas wszyst­kich czeka! – Chło­pak uśmiech­nął się. – Wy­staw so­bie: panna Polly i ha­ła­śliwe dziecko! Zgroza! O, sły­chać gwizd!

– Och, Ti­mo­thy! Jak to pa­skud­nie z jej strony, że mnie tu po­słała! – wy­znała rap­tow­nie Nancy, na­gle prze­stra­szona.

Od­wró­ciła się i po­pę­dziła ku miej­scu, z któ­rego do­brze było wi­dać pa­sa­że­rów wy­sia­da­ją­cych z po­ciągu.

Wkrótce ją do­strze­gła: szczu­płą dziew­czynkę w su­kience w czer­woną kratkę, z gru­bymi war­ko­czami w ko­lo­rze lnu spły­wa­ją­cymi na plecy. Spod słom­ko­wego ka­pe­lu­sza wy­zie­rała prze­jęta pie­go­wata bu­zia, która zwra­cała się to w prawo, to w lewo, wy­raź­nie za kimś się roz­glą­da­jąc.

Nancy z miej­sca małą roz­po­znała, ale chwilę jej za­jęło, za­nim opa­no­wała drże­nie ko­lan na tyle, żeby do niej po­dejść. Za­nim to się stało, dziew­czynka stała już na pe­ro­nie nie­mal cał­kiem sama.

– Czy to pa­nienka... Pol­ly­anna? – bąk­nęła Nancy. A już po chwili zo­stała na wpół zdu­szona uści­skiem ra­mion w rę­ka­wach w czer­woną kratkę.

– Och, tak się cie­szę, tak się cie­szę, tak się cieszę! – roz­legł się en­tu­zja­styczny gło­sik przy jej uchu. – Oczy­wi­ście, że je­stem Pol­ly­anna! I tak się cie­szę, że mnie przy­szłaś ode­brać! Mia­łam na­dzieję, że tak bę­dzie!

– Na... na­prawdę? – wy­krztu­siła Nancy, roz­wa­ża­jąc mało przy­tom­nie, skąd też Pol­ly­anna mia­łaby ją znać, a do tego chcieć ją zo­ba­czyć. – Na... na­prawdę? – po­wtó­rzyła, usi­łu­jąc przy tym po­pra­wić so­bie ka­pe­lusz.

– O tak! Całą drogę się za­sta­na­wia­łam, jak mo­gła­byś wy­glą­dać – traj­ko­tała dziew­czynka, tań­cząc na pa­lusz­kach i omia­ta­jąc za­kło­po­taną Nancy spoj­rze­niem od stóp do głów. – A te­raz już wiem i bar­dzo się cie­szę, że wy­glą­dasz wła­śnie tak!

Nancy po­czuła ulgę, gdy pod­szedł do nich wresz­cie Ti­mo­thy. Czuła się cał­kiem sko­ło­wana.

– To Ti­mo­thy. Może za­bie­rze ja­kiś ku­fer? – wy­bą­kała.

– A i ow­szem! – Pol­ly­anna z po­wagą po­ki­wała głową. – Mam ku­fer, i to cał­kiem nowy! Ku­piły mi go pa­nie z Koła Opieki. Prawda, że to miło z ich strony, skoro tak im za­le­żało na dy­wa­nie? Oczy­wi­ście nie wiem, ile me­trów dy­wanu da­łoby się ku­pić za taki ku­fer, ale na pewno tro­chę, przy­naj­mniej na pół nawy, prawda? Mam tu w tor­bie ta­kie coś, pan Gray po­wie­dział, że to kwit i że mam go dać, żeby ode­brać ten ku­fer. Pan Gray to mąż pani Gray. To krewni żony dia­kona Carra. Przy­je­cha­łam z nimi tu na wschód, co za cu­downi lu­dzie! No i... O, pro­szę, tu jest! – Po prze­trzą­śnię­ciu torby nie­sio­nej w ręku Pol­ly­anna po­dała Nancy kwit.

Nancy za­czerp­nęła tchu, czu­jąc, że po tym nie­zwy­kłym sło­wo­toku ktoś chyba po­wi­nien to zro­bić. Po­tem zer­k­nęła na Ti­mo­thy’ego, który jed­nak jakby umyśl­nie od­wró­cił wzrok.

W końcu cała trójka ru­szyła, z ku­frem Pol­ly­anny za­ła­do­wa­nym z tyłu i z samą Pol­ly­anną przy­tul­nie wci­śniętą mię­dzy Nancy a Ti­mo­thy’ego. Z ust dziew­czynki lał się cią­gły stru­mień py­tań i ko­men­ta­rzy, a nieco oszo­ło­mio­nej tym wszyst­kim Nancy aż za­pie­rało dech, bo z tru­dem da­wała radę na­dą­żyć za wszyst­kimi wy­po­wia­da­nymi sło­wami.

– No pro­szę! Jak cu­dow­nie! Czy to da­leko? Mam na­dzieję, że tak, uwiel­biam ta­kie prze­jażdżki – wes­tchnęła Pol­ly­anna, gdy koła za­częły się krę­cić. – Choć oczy­wi­ście je­śli to nie­da­leko, to też wspa­niale i będę się cie­szyć, że szyb­ciej do­trzemy na miej­sce! Jaka ładna ulica! Wie­dzia­łam, że tu bę­dzie ład­nie, tata mi mó­wił...

Prze­rwała, jakby się dła­wiąc. Nancy spoj­rzała na nią za­nie­po­ko­jona i do­strze­gła, że pod­bró­dek ma­łej drży, a jej oczy są pełne łez. Po chwili jed­nak dziew­czynka znów za­częła traj­ko­tać, dziel­nie uno­sząc głowę.

– Tata mi opo­wia­dał, jak tu ład­nie. Pa­mię­tał. I jesz­cze jedno, po­win­nam to wcze­śniej wy­ja­śnić. Pani Gray ka­zała mi po­wie­dzieć od razu o tej czer­wo­nej su­kience w kratkę, dla­czego nie je­stem na czarno. Mó­wiła, że to wyj­dzie tro­chę dziw­nie. Ale w ostat­niej par­tii da­rów dla mi­sji nie było czar­nych rze­czy, tylko taki ak­sa­mitny ża­kie­cik dla dam, zda­niem żony dia­kona Carra cał­kiem dla mnie nie­od­po­wiedni, a poza tym na obu łok­ciach i w in­nych miej­scach miał ta­kie białe placki, w sen­sie, że był zno­szony. Część pań z Koła Opieki chciała mi spra­wić czarną su­kienkę i ka­pe­lusz, lecz po­zo­stałe pa­nie uznały, że le­piej prze­zna­czyć pie­nią­dze na ten czer­wony dy­wan, który chcą ku­pić do ko­ścioła. Pani White po­wie­działa, że zresztą może to i le­piej, bo ona nie lubi dzieci ubra­nych na czarno, to zna­czy lubi dzieci, rzecz ja­sna, tylko nie na czarno.

Pol­ly­anna prze­rwała swój wy­wód, żeby zła­pać od­dech, a Nancy zdo­łała wy­ją­kać:

– No tak, na pewno... Bę­dzie w po­rządku.

– Cie­szę się, że tak są­dzisz. Bo ja też tak czuję. – Pol­ly­anna po­ki­wała głową, lecz znów jakby się lekko dła­wiła. – Oczy­wi­ście w czerni dużo trud­niej by­łoby się cie­szyć...

– Cie­szyć! – Nancy ze zdu­mie­nia aż zdo­łała jej prze­rwać.

– Tak, że tata po­szedł do nieba, żeby być z mamą i moim ro­dzeń­stwem. Mó­wił, że mam się cie­szyć. Ale było mi z tym trudno, na­wet w tej czer­wo­nej su­kience, no bo... Bo ja go chcia­łam za­trzy­mać i nie mo­głam prze­stać my­śleć, że to ja go po­win­nam mieć, zwłasz­cza że mama i moje ro­dzeń­stwo mają prze­cież Boga i anioły, a ja nie mam ni­kogo oprócz pań z Koła Opieki. Te­raz na pewno bę­dzie ła­twiej, bo mam prze­cież cie­bie, cio­ciu! Tak się cie­szę, że cię mam!

Przej­mu­jące współ­czu­cie, ja­kim Nancy da­rzyła tę biedną sie­dzącą koło niej istotkę, ustą­piło na­gle szo­kowi i prze­ra­że­niu.

– Ojej, ale... pa­nienko ko­chana... to po­myłka... – mam­ro­tała. – Ja je­stem zwy­czajna Nancy, nie żadna cio­cia!

– Nie je­steś... moją cio­cią? – wy­bą­kała dziew­czynka, wy­raź­nie za­nie­po­ko­jona.

– Nie, tylko zwy­czajna Nancy. Na­wet żem nie my­ślała, że mnie pa­nienka za nią weź­mie. Bo­śmy w ogóle do sie­bie nie­po­dobne, nic a nic!

Ti­mo­thy ci­cho za­chi­cho­tał, lecz Nancy zbyt była po­ru­szona, żeby za­re­ago­wać na we­soły błysk w jego oczach.

– Ale kim w ta­kim ra­zie je­steś? – do­py­ty­wała Pol­ly­anna. – Bo nie wy­glą­dasz na pa­nią z Koła Opieki!

Te­raz już Ti­mo­thy gło­śno par­sk­nął śmie­chem.

– Nancy, słu­żąca. Ro­bię w domu wszyćko prócz pra­nia i więk­szego pra­so­wa­nia, to już ro­bota panny Dur­gin.

– Ale jest też cio­cia Polly? – do­py­ty­wało dziecko z nie­po­ko­jem.

– No pew­nie! – wtrą­cił Ti­mo­thy.

Pol­ly­an­nie wy­raź­nie ulżyło.

– Aha, no to w po­rządku. – Przez chwilę pa­no­wała ci­sza, a po­tem dziew­czynka we­soło mó­wiła da­lej: – Wiesz co? Jed­nak się cie­szę, że nie przy­je­chała po mnie na sta­cję, bo te­raz mam i ją, która na mnie czeka, i jesz­cze cie­bie.

Nancy się za­ru­mie­niła, a Ti­mo­thy spoj­rzał na nią z py­ta­ją­cym uśmie­chem.

– Cał­kiem zgrabny kom­ple­ment – za­uwa­żył. – Może po­win­naś tej mło­dej da­mie po­dzię­ko­wać?

– Och, ja tylko... my­śla­łam o... pan­nie Polly – bąk­nęła Nancy.

Pol­ly­anna wes­tchnęła z za­do­wo­le­niem.

– Ja też. Bar­dzo mnie ona cie­kawi. Wiesz, to moja je­dyna cio­cia, a tak długo na­wet o niej nie wie­dzia­łam. Aż w końcu tata mi po­wie­dział. Mó­wił, że ona mieszka w pięk­nym, ogrom­nym domu na wzgó­rzu.

– To prawda. Już go wi­dać – za­uwa­żyła Nancy. – To ten wiel­gachny biały bu­dy­nek z zie­lo­nymi okien­ni­cami, tam na wprost.

– Och, jaki śliczny! A ile tam drzew i trawy do­okoła! Ni­gdy nie wi­dzia­łam tyle zie­lo­nej trawy na­raz! Nancy, czy cio­cia Polly jest bo­gata?

– Ow­szem, pa­nienko.

– Tak się cie­szę! To musi być wspa­niałe mieć dużo pie­nię­dzy. Ni­gdy nie zna­łam ni­kogo, kto by je miał, poza pań­stwem White, oni są dość bo­gaci. Mają dy­wany w każ­dym po­koju, a przy nie­dzieli je­dzą lody. Czy cio­cia też jada lody przy nie­dzieli?

Nancy po­krę­ciła głową, a jej usta drgnęły. Rzu­ciła Ti­mo­thy’emu we­sołe spoj­rze­nie.

– Nie, pa­nienko. Panna Har­ring­ton chyba nie lubi lo­dów, a w każ­dym ra­zie ni­gdy żem ich nie wi­działa u niej na stole.

Pol­ly­anna po­smut­niała.

– Och, nie lubi? Tak mi przy­kro! Nie ro­zu­miem, jak można nie lu­bić lo­dów. W każ­dym ra­zie ja­koś mnie to na­wet cie­szy, bo je­śli się nie jada lo­dów, to na pewno nie boli od nich brzuch jak od lo­dów pani White, a zja­dłam ich u niej sporo, na­prawdę. Ale może cio­cia Polly ma cho­ciaż dy­wany?

– Tak, ma dy­wany.

– W każ­dym po­koju?

– No, pra­wie w każ­dym – od­po­wie­działa Nancy, po­chmur­nie­jąc na myśl o skrom­nym po­ko­iku na pod­da­szu, w któ­rym dy­wanu nie było.

– Och, tak się cie­szę – ra­do­wała się Pol­ly­anna. – Uwiel­biam dy­wany. My nie mie­li­śmy żad­nego, tylko dwa małe chod­niki z da­rów dla mi­sji, zresztą je­den po­pla­miony atra­men­tem. Pani White ma też ob­razki, ta­kie piękne z ró­żami i klę­czą­cymi dziew­czyn­kami, i kot­kiem, i owiecz­kami, i lwem, ale nie ra­zem te owieczki i lew[1]. To zna­czy oczy­wi­ście Bi­blia mówi, że kie­dyś będą le­żały ra­zem, lecz na ra­zie tak nie jest, to zna­czy tam u pani White tak nie jest. Czy ob­razki nie są cu­downe?

– No... nie wiem – bąk­nęła Nancy zdu­szo­nym gło­sem.

– Ja je uwiel­biam. Cho­ciaż my ich nie mie­li­śmy. Zwy­kle o nie trudno w da­rach dla mi­sji. Cho­ciaż kie­dyś dwa się tra­fiły. Ale je­den był tak ładny, że oj­ciec go sprze­dał, żeby ku­pić mi buty, a drugi był w tak złym sta­nie, że się roz­le­ciał, gdy tylko za­wisł na ścia­nie. Pę­kła szybka. Aż się po­pła­ka­łam. Te­raz to na­wet się cie­szę, że nie mie­li­śmy żad­nych ład­nych rze­czy, bo dzięki temu jesz­cze bar­dziej spodoba mi się u cioci, skoro nie je­stem przy­zwy­cza­jona. Tak samo jak kiedy w da­rach przy­cho­dzą śliczne wstążki do wło­sów, a wcze­śniej były tylko spło­wiałe brą­zowe. O rety! Ależ to prze­piękny dom! – Pol­ly­anna ocho­czo zmie­niła te­mat, gdy skrę­cili w sze­roki pod­jazd.

Kiedy Ti­mo­thy ścią­gał z bryczki ku­fer, Nancy sko­rzy­stała z oka­zji, żeby mu szep­nąć do ucha:

– Tylko że­byś mi znów nie ga­dał, że trza stąd odejść. Za ża­den pi­niondz ni­g­dzie tera nie pójdę!

– Odejść?! Nie ma mowy! – Chło­pak uśmiech­nął się sze­roko. – Wo­łami by mnie stąd nie wy­cią­gnęli. Te­raz z tym dzie­cia­kiem bę­dzie tu na co dzień nie­zła za­bawa, lep­sza niż kino!

– Za­bawa... Za­bawa... – po­wta­rzała Nancy z obu­rze­niem. – Dla tego nie­bo­żątka to chyba win­cyj niż tylko za­bawa. A jak one tu we dwie będą pró­bo­wały ra­zem żyć, to pew­nie tej ma­łej trza bę­dzie ja­kiej skały schro­nie­nia[2]. I ja tą skałą będę, a co!

Zło­żyw­szy tę de­kla­ra­cję, Nancy od­wró­ciła się i po­pro­wa­dziła Pol­ly­annę po sze­ro­kich scho­dach do domu.

ROZ­DZIAŁ IV

Po­koik na pod­da­szu

PANNA POLLY HAR­RING­TON nie wstała, żeby przy­wi­tać sio­strze­nicę. Ow­szem, pod­nio­sła wzrok znad książki, gdy Nancy i dziew­czynka po­ja­wiły się w drzwiach sa­lo­niku, i wy­cią­gnęła dłoń, a z każ­dego ozię­ble wy­cią­gnię­tego palca biło słowo „po­win­ność”.

– Wi­taj, Pol­ly­anno. Chcia­ła­bym...

Nie zdo­łała po­wie­dzieć nic wię­cej, gdyż Pol­ly­anna wła­ści­wie prze­le­ciała przez po­kój i rzu­ciła się na skon­ster­no­waną, ze­sztyw­niałą ciotkę.

– Och, cio­ciu, cio­ciu, tak się cie­szę, że mi po­zwo­li­łaś tu ze sobą za­miesz­kać! – szlo­chała dziew­czynka. – Na­wet nie wiesz, jak miło jest mieć cie­bie, Nancy i to wszystko, gdy się miało tylko pa­nie z Koła Opieki!

– Do­my­ślam się, choć nie po­zna­łam pań z Koła Opieki – od­parła panna Polly sztywno, pró­bu­jąc się wy­zwo­lić z uchwytu za­ci­śnię­tych pa­lusz­ków i kie­ru­jąc chmurne spoj­rze­nie w stronę słu­żą­cej sto­ją­cej w progu. – Nancy, mo­żesz odejść. Pol­ly­anno, bądź tak miła i stań pro­sto, jak na­leży. Jesz­cze nie zdą­ży­łam ci się przyj­rzeć.

Pol­ly­anna na­tych­miast się cof­nęła, sza­leń­czo ro­ze­śmiana.

– No tak, rze­czy­wi­ście, ale nie bar­dzo jest na co pa­trzeć, bo mam za dużo pie­gów. Och, i mu­szę też wy­ja­śnić, o co cho­dzi z tą czer­woną su­kienką i tam­tym czar­nym ak­sa­mit­nym ża­kie­ci­kiem z bia­łymi prze­tar­ciami na łok­ciach. Mó­wi­łam Nancy, że tata po­wie­dział...

– Po­mińmy to, co mó­wił – prze­rwała panna Polly cierpko. – Pew­nie masz ja­kiś ku­fer?

– O tak! Bar­dzo piękny, do­sta­łam go od pań z Koła Opieki. Nie­wiele w nim przy­wio­złam, to zna­czy swo­ich wła­snych rze­czy. W da­rach nie było ostat­nio zbyt dużo ubrań dla dziew­czy­nek, no ale po ta­cie zo­stały wszyst­kie książki, a pani White po­wie­działa, że po­win­nam je za­trzy­mać. Bo tata...

– Pol­ly­anno – prze­rwała jej znów ciotka ostrym to­nem. – Jest jedna sprawa, którą od razu po­win­ny­śmy so­bie wy­ja­śnić, a mia­no­wi­cie: nie ży­czę so­bie, że­byś mi opo­wia­dała o swoim ojcu.

Dziew­czynka z drże­niem ust wcią­gnęła po­wie­trze.

– Ależ... cio­ciu... Czyli... – Za­wa­hała się, a ciotka wy­ko­rzy­stała oka­zję i mó­wiła da­lej:

– Pój­dziemy na górę do two­jego po­koju. Ku­fer już tam po­wi­nien być. Ka­za­łam Ti­mo­thy’emu za­nieść na miej­sce twój ba­gaż, o ile ja­kiś masz. Chodź za mną, Pol­ly­anno.

Dziew­czynka bez słowa się od­wró­ciła i wy­szła za ciotką z po­koju. W jej oczach wzbie­rały łzy, lecz dziel­nie trzy­mała głowę wy­soko.

„Osta­tecz­nie chyba się cie­szę, że nie chce, żeby mó­wiła o ta­cie – my­ślała. – Może bę­dzie mi ła­twiej, je­śli nie będę o nim wspo­mi­nać. Pew­nie zresztą wła­śnie dla­tego mi za­bro­niła”.

Tak za­tem Pol­ly­anna, na nowo prze­ko­nana o „do­broci” ciotki, chwilę po­mru­gała, aż łzy obe­schły, a po­tem za­częła roz­glą­dać się cie­ka­wie do­okoła.

Była te­raz na scho­dach. Z przodu wy­twor­nie sze­le­ściła czarna je­dwabna suk­nia ciotki, a z tyłu przez otwarte drzwi można było do­strzec dy­wany o sub­tel­nych bar­wach i krze­sła obite atła­sem. Cu­downa wy­kła­dzina pod sto­pami ugi­nała się jak zie­lony mech. Po bo­kach po­ły­ski­wały to po­zła­cane ramy ob­ra­zów, to pro­mie­nie słońca prze­ni­ka­jące przez zwiewną siatkę ko­ron­ko­wych fi­ran.

– Och, cio­ciu... – szep­tała dziew­czynka w za­chwy­cie – co za cu­downy, cu­downy dom! Pew­nie się cio­cia okrop­nie cie­szy, że jest taka bo­gata!

– Pol­ly­anno! – wy­krzyk­nęła panna Polly, która od­wró­ciła się gwał­tow­nie w jej stronę, do­tarł­szy na szczyt scho­dów. – Jak mo­żesz tak do mnie mó­wić?!

– Ale dla­czego? Czy cio­cia się nie cie­szy? – spy­tała Pol­ly­anna, szcze­rze zdzi­wiona.

– By­naj­mniej. Nie po­zwa­lam so­bie od­czu­wać grzesz­nej dumy z po­wodu da­rów po­wie­rzo­nych mi przez Pana – oświad­czyła ciotka. – A już na pewno nie z po­wodu bo­gactwa!

Panna Polly od­wró­ciła się i ru­szyła przez hol ku drzwiom, za któ­rymi znaj­do­wały się schody wio­dące na pod­da­sze. Całe szczę­ście, my­ślała, że ulo­ko­wała to dziecko w po­ko­iku na gó­rze. Po­cząt­kowo chciała po pro­stu umie­ścić sio­strze­nicę jak naj­da­lej od sie­bie, a za­ra­zem w miej­scu, gdzie w wy­niku dzie­cię­cego roz­tar­gnie­nia nie uszko­dzi ona kosz­tow­nych ele­men­tów wy­po­sa­że­nia domu. Te­raz jed­nak, wi­dząc u dziew­czynki wy­raźny rys próż­no­ści, uznała za tym bar­dziej wła­ściwe za­kwa­te­ro­wa­nie jej w po­koju urzą­dzo­nym skrom­nie i pro­sto.

Stópki Pol­ly­anny ocho­czo tu­po­tały za ciotką. Z jesz­cze więk­szą ochotą jej duże nie­bie­skie oczy usi­ło­wały roz­glą­dać się jed­no­cze­śnie na wszyst­kie strony, żeby ża­den znaj­du­jący się w tym wspa­nia­łym domu piękny lub in­te­re­su­jący przed­miot nie uszedł jej uwagi. Naj­bar­dziej roz­ocho­cone były jed­nak jej my­śli, sku­pione te­raz na cu­dow­nie eks­cy­tu­ją­cej kwe­stii, ma­ją­cej się wkrótce roz­wią­zać: za któ­rymi z tych wszyst­kich fa­scy­nu­ją­cych drzwi kryje się jej po­kój, jej piękny po­kój pe­łen za­słon, dy­wa­ni­ków i ob­raz­ków, prze­zna­czony tylko dla niej? Wów­czas na­gle ciotka otwo­rzyła drzwi na szczy­cie i we­szła na ko­lejne schody.

Tu już nie bar­dzo było co po­dzi­wiać. Po obu stro­nach wzno­siły się gołe ściany. Schody wy­cho­dziły na sze­roką po­łać mrocz­nej prze­strzeni cią­gną­cej się aż do da­le­kich za­ka­mar­ków, w któ­rych dach nie­mal sty­kał się z pod­łogą. Upchnięto tam nie­zli­czone ku­fry i skrzy­nie. Było go­rąco i duszno. Pol­ly­anna bez­wied­nie pod­nio­sła wy­żej głowę, tak ciężko się jej od­dy­chało. Póź­niej zaś spo­strze­gła, że ciotka otwo­rzyła na oścież drzwi po pra­wej stro­nie.

– Pro­szę, Pol­ly­anno, oto twój po­kój. Wi­dzę, że twój ku­fer już tu jest. Masz do niego klucz?

Dziew­czynka po­ki­wała głową w osłu­pie­niu. Pa­trzyła sze­roko roz­war­tymi, nieco prze­stra­szo­nymi oczami.

Panna Polly zmarsz­czyła brwi.

– Gdy ci za­daję py­ta­nie, Pol­ly­anno, wo­la­ła­bym, że­byś od­po­wia­dała na głos, a nie tylko ki­wała głową.

– Tak, cio­ciu.

– Dzię­kuję, tak le­piej. Są­dzę, że masz tu wszystko, czego ci po­trzeba – do­dała, zer­ka­jąc na dzba­nek i ręcz­niki na wie­szaku. – Przy­ślę na górę Nancy, żeby po­mo­gła ci się roz­pa­ko­wać. Ko­la­cja jest o szó­stej – za­koń­czyła swój wy­wód, wy­szła z po­koju i po­pły­nęła po scho­dach na dół.

Po jej odej­ściu Pol­ly­anna przez chwilę stała nie­ru­chomo i za nią pa­trzyła. Po­tem skie­ro­wała sze­roko otwarte oczy na gołe ściany, nagą pod­łogę i nie­osło­nięte okna. Na ko­niec jej wzrok spo­czął na nie­wiel­kim ku­frze, który jesz­cze cał­kiem nie­dawno stał w jej wła­snym po­ko­iku da­leko na za­cho­dzie kraju. Po­de­szła bez­rad­nie w jego stronę, pa­dła przy nim na ko­lana i skryła twarz w dło­niach. Gdy kilka mi­nut póź­niej na­de­szła Nancy, tam wła­śnie ją za­stała.

– Już, już, nie­bo­żątko... – po­cie­szała ją, sama też na ko­la­nach, wziąw­szy dziew­czynkę w ob­ję­cia. – Te­gom się oba­wiała, że taką pa­nienkę zo­ba­czę, oj tak, tak...

Pol­ly­anna po­krę­ciła głową.