Podgórz ebook

Słówko Wstępu

Wypływam zbitym z płonących chęci czółnem na rozległe morza literatury pięknej, płynące wielowiekowymi i różnorodnymi prądami. Wszakże różnorodność winowajcą tego, że owe morza pięknymi się zowią i że, choć na pozór, wszystko już światu opisane; wciąż nowe krople morskie włości wzbogacają.

Jeśli chodzi o miejsce akcji, Podgórz, to prawdziwa lokalizacja (jak wielu wiadomo, a jeśli komuś nie wiadomo, łatwo może to sprawdzić). Co więcej, dużo z opisywanych w utworze miejsc wizualnie pokrywa się z rzeczywistością. Natomiast zbieżność imion, nazwisk i ksywek jest przypadkowa, jak to zwykli mawiać twórcy filmowi w swoich spektaklach.

Uprzedzę, że Podgórz opisałem, jakby to ująć… w niezbyt korzystnym świetle. I nie przeczę; jest i było tam wiele zepsucia, głupoty i ma/miało tam miejsce mnóstwo zdarzeń wołających o pomstę do nieba. Tylko że… gdzie jest inaczej? Gdzie nie ma tego całego syfu? Jest wszędzie, za każdą bramą, za każdymi drzwiami, za każdą kurtyną. Wystarczy zdmuchnąć cukierkową mgiełkę, by ujrzeć upadłą, ludzką naturę i szarugę chaosu…

Nie będę pisał o tym, że Podgórz, to metafora i co uosabia. Zinterpretuj to po swojemu, lub nie interpretuj i weź to jeden do jednego. Sam mam kilka hipotez. Więc, Drogi Czytelniku, idźmy z duchem postmodernizmu. Wolna Amerykanka!

Adam Durbacz, 28.11.2021

Miejsca i Osoby

M: Przez całą długość Podgórza pełznie, niczym wąż, ulica Wielkopolska. Grzechoczącą ogona końcówką Chata Olasa, zaś łbem wielkim i groźnym — Czerwona Wieża, skąd wyrasta jadowity kieł — Melina u Emila.

Grube cielsko gada, malowane w dwóch kolorach: w kolorze szarych bloków (a najszarszym Blok Marcela) oraz czernią kamienic (wśród których — czarną nad czarnymi — Kamienica 101).

Wężowa skóra, przyozdobiona jednym wyrazistym prążkiem, Podgórzanką nazywanym.

Ów wąż, choć spragniony, wody nie dotyka. Od Nadwiślanego Brzegu odważnie oddziela go Mały Lasek.

O: Młody, Paulina, Lucyfer (też Lucek), Marcel (też Kobylski), Emil, Gruby, Mateusz, Olas, Tomek, Miro, Szafa (też Szafnicki), Nowakowa (też pani Helenka), Karolina, Kobylska, Sąsiadka, Apacz, Cyganka, Ojczym (Olasa), Jolanta, Grzegorz, Andrzej, Włoduch, Filozof, Szadej.

Podgórzanka

Scena pierwsza

Sroga zima roku 1992. Środek nocy. Ulicę Wielkopolską przemierza Cyganka, podchodzi do leżącego na ziemi, owiniętego kocami Apacza.

Cyganka

Nieproszony chłód szparami chaty odwiedza,

studzi piece, palce odmraża, zabiera

ciepło i uśmiech z twarzy różowych.

Ile więc bezdomnemu zostało z wymienionych?

Apacz

Oj, niewiele; aż tyle, że nie chce się żyć.

Wilczy żywot; z płaczu do księżyca wyć

mi zostało. Tylko, że ja sam winien tej oto biedzie.

(pokazuje na swe ubrania)

Cyganka

Utracjuszu, o przezroczystym obiedzie,

powiedz, jak ci czas mija na tym zesłaniu?

Apacz

Czas mija normalnie, czasem szybko, raz pomału.

Cyganka

Minęło, co było, mija teraz i mijać przyszłe będzie,

lecz czas przecież nie mija jednako wszędzie.

Dla jednych dni dłużą się jakby ślimaczo;

tamci oczekiwaniem na coś to tłumaczą.

Innym czas ucieka w zajęczym podskoku;

to ci, co pragną zatrzymać się w chwili uroku.

Właśnie tak czas pod prąd zawsze nam płynie.

Choć jedno jest pewne — czas i tak przeminie.

Czasu kosa, co żywe, wszystko wykosi.

Więc gdzie ty, kochaneczku, na tej osi?

Apacz

Widzisz, Cyganeczko, zapewne cię rozczaruję,

bo do żadnej z tych dwóch grup nie pasuję.

Czas poza czasem płynie, mnie heroiniście —

czy to śniegi, truskawki, zielone lub żółte liście.

Pogoda ma obojętną, prognoza — niewiadomą,

a temperatura nijaka. Przyjemność jest wdową:

tęskni za przepadłymi dawno mężami.

Dożylne strzały musem, nie orgazmami.

Na nic nie czekam i chwili też nie wydłużam.

Z dnia na dzień po niepewności się tułam.

Me włosy, tłuste, po pas aż sięgają,

żyję tak dziko, że Apaczem przezywają.

Wszystko mi obojętnym się zdaje.

Cyganka

Serca ledwie bijącego wegetowanie…

Oświeć mnie! Ja wędrowna, kochaneczku.

W jakiej my okolicy? W jakim my miasteczku?

Apacz

To nie miasteczko osobne, jak ci się zdaje,

lecz część Torunia — miasta o niemałej sławie.

Choć ta część zamostowa i niepopularna —

brzydsza siostra, dla rodzeństwa hańba.

To Podgórz. Mamy tu pod górę, nie z góry.

Ulica Wielkopolska, na niej mrowie małych ludzi:

potężne pijaństwo, istna awangarda awanturników,

stąd jeno słychać śpiew niemych słowików.

Och… Dla przyzwoitości — my to rana kłuta!

Cyganka

Na końcu ulicy świeci jedna chałupa.

Męski hałas z niej cieknie oknami,

spływa po ramach pijanych okrzykami.

Mój Apaczu, cóż to takiego?

Apacz

Zbiorowisko elementu lokalnego —

najgorsze zachlejmordy i szumowiny.

Od nich wolę towarzystwo nagiej zimy.

Niech tam nie idzie kochana Cyganka!

Zęby oni wybiją! Pub ten zwą: Podgórzanka.

Cyganka

Dziękuję za troskę nade mną — kobietą starą,

lecz zajść tam muszę, bo czekają

na mą osobę lat już zbyt wiele.

Apacz

Tam potwory, zwłaszcza groźny taki jeden!

Niech Cyganeczka nie przekracza piekła progu!

Cyganka

Muszę. Nie byłoby historii bez prologu…

(oddalając się powoli)

Bądź zdrów, Apaczu, lepsze dni nadejdą.

Będziesz obsypany życia pasją piękną.

Zza twych obojętności chmur wyjrzy słońce.

Dla róży wdzięków zniesiesz ostre kolce.

Scena druga

Pub Podgórzanka, w środku pełno ludzi, większość to mężczyźni. Przy stoliku: Filozof, Grzegorz i Andrzej.

Grzegorz

Widzisz, Andrzejku, zbyt rzadko u nas bywasz,

stąd twój zakłopotany twarzy wyraz.

Właśnie tak kręci się na tym fyrtlu życie —

całonocne libacje, gdzie do upadłego picie.

Filozof

Nie inaczej, to tutejsza jest rutyna —

zimna wódka dodatkiem do piwa.

Ach, trudno się wyrzec szpetnej natury;

daleko jej do orła, a bliżej do kury.

Tak ubogie w atrakcyjność te nasze atrakcje.

Andrzej

Stuprocentową przyznam ci rację!

Kiedy tu goszczę, zawsze jakaś draka.

Wychodzę z limem lub… na czworaka.

Grzegorz

Albo na czworaka z limem!

Andrzej

Tak też już wychodziłem…

Grzegorz

W Podgórzance jeno ogień i ogień.

Szkoda gadać, więc nic nie powiem.

(stukają się kieliszkami i piją)

Andrzej

Ten olbrzym, co w rogu siedzi przy oknie,

w zadumie pali papierosa samotnie.

Czyżby to był ten, o którym myślę?

Grzegorz

Ależ oczywiście! Ależ oczywiście…

Andrzej

Różne rzeczy o nim rozpowiada gawiedź.

Czy dodają pikanterii, by uszu nie zawieść?

Grzegorz

No wiesz, gawiedź gawiedzią,

gaworząc, w sensacji coś tam dopowiedzą.

Jednak gdy gaworzenie tyczy się Szadeja,

sensacyjnie jest i bez dopowiedzenia.

Wiele to historii krąży wokół jego legendy.

Co z tego to fakt prawdziwy, a który jest nadęty?

Nieumiejętnym jestem, by dać ci odpowiedź,

ale wierz mi, mógłbyś napisać o nim powieść.

Filozof

Szadej introwertyka książkowym przykładem,

o dziwo, z niezwykle silnym do dominacji darem.

Siedzi teraz w ciszy, bijąc się z myślami.

(podchodzi Włoduch)

Włoduch

Filozof was zanudza swoimi filozofiami.

Filozof

Mądrości nutka, rytmicznie puszczona po sali,

niejednego głuchego brzmieniem swym powali.

Wystarczy ucho otworzyć szeroko

na słowo, by wnet otwarło się oko

na dotąd nieznane myśli, horyzonty.

Świadomości ciemne, zakurzone kąty

tylko czekają na blask i odkurzenie.

Włoduch

Typowe gównosłowie, impotenta pieprzenie.

Nieważne, ile otyłych ksiąg w twych okularach,

tak jak my wystajesz rano przy barach!

Filozof

Pura veritas… Czas oddać kark katu.

Włoduch

Ale ty faflunisz… Wracając do tematu:

Panowie, tu nie ma nad czym się rozwodzić

i prawdziwości Szadejowych legend dowodzić.

Jest chłop twardy, krwawy zabijaka,

do tego przepije każdego tu pijaka.

Jak ktoś mu zachowaniem podpadnie,

bum! Na wznak prędko padnie.

(Andrzej podskakuje ze strachu)

Jednym łapskiem bije dziesięciu ludzi!

Zwłaszcza jakoś tak obcych nie lubi.

Andrzej

Jak obcych? Kurzy strach puka do mnie.

Włoduch

Andrzejku, spokojnie, spokojnie!

Ty swojak, jesteś nam znany.

A Szadej ma pamięć do twarzy.

Co innych się tyczy, to co innego…

(na cały pub)

Pany! Dawno nie było śpiewanego!

Większość wstaje i zaczyna śpiewać:

Hej, to my, podgórskie pijaki…

Scena trzecia

Do Podgórzanki wchodzi Cyganka, podchodzi do baru, za którym stoi barmanka — Jolanta (w zaawansowanej ciąży).

Cyganka

Szczęść Boże i dobry wieczór pięknej pani!

Przybywam z daleka, a z głodu aż mnie pali.

Jolanta

Nad barem wisi z jadłospisem tabliczka,

tam pierogi, flaki wołowe i polędwiczka.

Obok cennik dań wymienionych. Więc słucham.

Cyganka

Kochana, niczego wygórowanego nie szukam,

nawet chleba kromka na żołądku będzie miodem

i ciepłą cieczą nie pogardzę, bom kaleczona chłodem.

Jolanta

Ta noc w pijacki harmider bogata,

a na mojej głowie cała przaśna chata.

Ja strudzoną kobietą od ciebie więcej,

więc proszę: zamawiaj pani czym prędzej.

Cyganka

Śmiałości mi brak, by składać zamówienie.

O cokolwiek proszę; cokolwiek na głód i pragnienie.

Jolanta

Pani cudzoziemka ze wzrokiem na bakier,

w menu brak „cokolwiek”, choćby drobnym makiem.

Jak zapłacić za „cokolwiek”? Można jakkolwiek?

A jak tak, to płacić ile? Czy to wie ktokolwiek?

Cyganka

Niestety, w tym sedno wstydliwego problemu,

Bóg ubóstwem mnie pokarał. Czemu?

Za grzechy stare — to bardzo możliwe,

było ich mnóstwo; nie zliczę, aż tyle.

Jolanta

Przykro mi. Darmo tu jeno w ryj dostać można.

Ja nie Matka Teresa, a to knajpa przydrożna.

Więc, jeśli groszem nie śmierdzisz, kabotynko,

daj mi spokój i zmiataj z pubu szybko!

Cyganka

Czemuż tyle żółci w tak cudnej kobiecie?

Daj choć wody; tyle trudów na mym grzbiecie!

Szklanki ćwierć zapełnionej, daj mnie starej,

a twe dziecię, co w łonie, pobłogosławię.

Jolanta

Błogosławieństw twych mi nie trzeba.

Niech pani płaci, bo darmo nie ma…

Cyganka

To nie darmo, a za wróżbę z dłoni

pani dobrodziejka da się napić wody.

Niechaj ukażą twe papilarne linie,

jaką to los dzieciątku przyszłość kryje.

Jolanta

Idź precz, natrętna babo!

(podchodzi Włoduch, Filozof i reszta)

Włoduch

Pani Jolu, pomoc niosę żwawo!

(do Cyganki)

Won! Won stąd, cygańska Babo Jago!

Na ulicę, tam może na twe żebry dają.

W Podgórzance guza tylko wyprosisz.

Ha! Typowy Rom, szmaty na głowie nosisz.

Bałamucisz sztuczkami. Zagraj tamburynem

i wyduś łzy nasze kalekim synem.

Tfu, plujemy tu na takie obce dziwadła!

Nie dostaniesz ani napitku, ani też jadła.

Nie zadręczaj naszej kochanej pani Joli…

Zawijaj stąd dupsko śniade, bo zaboli!

(cały pub przyklaskuje)

Cyganka

Oj, boleję nad wami, boleję, wy nienawistni

ludzie o sercach małych, ludzie zawistni!

W bańce zepsucia zamknięci na pokolenia,

tu przeklęte każde istnienie od urodzenia.

Wasze bytowanie człowieczeństwa kompostem,

od godności i miłości ścisłym postem.

Znam ja karty dni, co niewyrwane z kalendarza;

mym oczom jutro w dziś się przeobraża.

A karty wasze, o wy okrutniki, najciemniejsze!

Włoduch

Ożeż ty, wiedźmo! Aż przeszły mnie dreszcze!

(wszyscy wybuchają śmiechem)

Cyganka

Śmiechów salwa nieraz towarzyszem upadku,

więcej piękna dostrzegam w każdym śniegu płatku

za oknem padającym niż w was, biedni ludzie,

w mojej wizji upadający w pysze i obłudzie.

Filozof

(do Cyganki)

Wizje — nie w wyrwane kartki kalendarza wgląd —

cóż to za bełkot, urojeń i zabobonów splot!

Szalona głowa szybuje poza orbitami rozsądku,

nie bacząc na omylność w żadnym wyjątku.

Bredzisz, kobieto, bredzisz!

Cyganka(śmiejąc się)

Czemu to własną miarą mnie mierzysz?

Co, jak urojone prawdziwym być potrafi?

Filozof

Myślisz, że na sawannę masz widok żyrafi,

a gubisz się w trawie, szukając po omacku

sensu jakiegoś. Zawierzając dziwactwu,

tracisz rozum, ściągając na siebie kpinę.

Włoduch

(do Cyganki)

Zgaś ten głupi uśmieszek. Zmień minę!

Bo do śmiechu być ci nie powinno.

Z cygańskiego owocu zrobimy powidło!

Cyganka

O wy, zaprzańce, kara was sroga spotka,

dotąd beztroskiego losu wywrotka.

I spad w otchłań, gdzie echo z bólu wyje

głosem potępieńca — lawa z grzechu go myje.

Tak i na was odwet przyjdzie i na dzieci

wasze, klątwa obok nich nie przeleci,

zagości w sercach odziedziczonych

po rodzicach z człowieczeństwa wypaczonych.

Filozof

Mądrość mą obrażasz niedorzeczną gadaniną!

Włoduch

Parszywa Romka! Lincz! No dajta mi ją!

Cóż za tupet niebywały! Tak się nie godzi…

Jolanta

Żebrze, obraża i dzieciom naszym grozi!

Precz z butną staruchą i mąciwodą,

niechaj diabły z naszych oczu ją zabiorą!

Szadej wstaje od stołu; łapie Cygankę za fraki i z całym impetem wyrzuca ją z Podgórzanki, prosto na śnieg. Wszyscy wychodzą przed pub i ją wyśmiewają.

Cyganka(leżąc)

Wstydnie, zimnym śniegiem tylko okryta,

z godności bliźniego przez was wyzbyta,

leżę złakniona pośród żabiego rechotu.

Ptak z wyłupionymi piórami, niezdolny do lotu,

tak wy niezdolni dzierżyć miano człowieka.

Zgubna jest wasza duma, a dusza ślepa.

Kwaśny deszcz padnie na te suche pola,

czeka was długi płacz i bezkresna niedola.

Najgorsza tych, co najoschlejszym sercem

do mnie przemówili. Cierniowym wieńcem

nagrodzeni będą przez mściwe przeznaczenie.

Oto przepowiednia, a wy baczcie na znaczenie:

(wstając)

Uciechy chwilowe, co kalają od lat gniazdo,

po całości je zatrują, a pisklęta zamarzną.

Morderczy mróz trawić je będzie cierpliwie,

wszak, od przepowiedni, lat trochu upłynie.

Przez lata me słowa zapomnienie wypchnie,

jednakże przepowiednia po latach krzyknie —

krzyknie głośno, krzyknie ochrypłym głosem.

Wtedy podli spotkają się ze swym losem.

Ci, co znieważyli mnie przed momentem,

padną pod spożywanym miłości suplementem.

Rok po roku powstawać będą mogiły nowe,

co równy rok tak samo życie zakończone.

Przed owych żyć końcem ich ból i zguba.

Dziś śmiech i grzech, jutro pokuta ponura.

Od łez gęsto! Ze szczęścia drży ta ziemia

na myśl bogatego w słone nawodnienia.

Najgorszy omen wisi nad tą, co pożałowała:

głodnej, spragnionej, chleba, wody nie dała.

Omen najgorszy, bo najtwardsze jej serce.

Omen najgorszy, bo śmierć nie na jej ręce.

A na ręce sercu jej bliższe niż serce własne,

ręce tego, kto pod jej sercem jest właśnie.

Dziedzic niefortunnej fortuny, ofiara Podgórza,

pisana mu jest trudna do przetrwania burza.

Duchy miejscowego rodowodu go nawiedzą,

z ostatek nadziei i wiary mu ducha wyjedzą.

Dwie zmory naprzód wyssą wszystkie soki,

po czym odejdą i da się słyszeć duże kroki —

to trzecia, najgorsza, ona prawdą go zabije.

Najsampierw szaleniec maskę przyodzieje,

zapłacze niewiasta, zaś młokos posiwieje.

Ofiara mordercą zarazem. Zabicie Podgórza

ofiary dopełnieniem, u prawdy podnóża!

Wąż zje swój ogon, póki co niezdarnie się wije —

w spadku rodziciele zapisują potomstwu żmije.

Wizja wypala dziurę w ciele chorego trzewiach,

wizja ta antyutopijną; a to, co powiem teraz,

najmocniejszym ciosem — latorośle odetną

więzy łączące ich z wami i wasze zdjęcia potną.

I choć matki śpiewem swe dzieci bedą niewolić,

na Podgórzu brak pięknych pieśni, by je zadowolić.

One nie patrząc w tył, wyprą się ziemskich stwórców.

Drzwi trzask, chłodu powiew, ciernistych kolców

kłucie na skroniach potem i krwią ociekających,

rzewny skowyt istot ze smutku konających!

Wielkopolska

Scena pierwsza

Lato roku 2010, wczesny poranek. Chata Olasa. Olas otwiera drzwi Młodemu, ten wchodzi do środka.

Młody

Stoję tu, gdy rosa cuci niemrawą trawę,

zaś słońce czerwonawe powoli wstaje,

i dręczy ciemnolubne oczy, co pokochały

niczym sowa lub wilk nocne czary.

Olas

Wiem, jakie licho twoje nogi tu niesie.

To licho amfetaminą lub fetą zwie się.

I wiedz, że również w mych ono chęciach.

Młody

To może zacznij dzwonić, czaić się przestań.

Olas

Martwe rano jest i dilerzy śpią po żywej nocy,

ich głaszcze sen, a nas swędzą nosy…

Co tu poradzić, po ćpaniu ni zjeść, ni spać,

tylko dalej ćpać, tylko ćpać…

Młody

Ej, znasz przecie połowę tej mieściny,

to za mało, by załatwić amfetaminy?

Rusz głową, mój ty w zejściu kompanie!

Olas

Spokoju trochę pożycz. Zrobić ci jakieś śniadanie?

Z grzeczności kanapkę zaproponuję,

lecz przez gardło nie przejdzie, coś tak czuję…

Młody

Jak można, kawy na kopa wypiję.

Ach, jak od środka strasznie gniję.

(siadają)

Olas

Klin w gardle. Przeklęte ścierwo tanie!

Wpierw szybkie masz bieganie,

by potem energia opadła cała.

Młody

Tak nas robi ta feta w wała!

Olas

Kumpel zaraz odpisze na me SMS-owe błaganie.

W tym czasie wstawię wodę na kawę.

Młody

Nadzieję widzę oczyma zmęczonymi.

Znów wróci moc, aż z nosa zadymi!

Z innego pomieszczenia wchodzi Ojczym (pijany).

Ojczym

Co jest, do cholery? Rozmowy głośne,

wrzaski, śmiechy po całej chałupie nośne.

Człowiek stary wyspać się nie może,

po tym, jak całe życie w tyrce orze.

Olas(zrywając się z krzesła)

Jak ty orzesz, stary chlorze!

Wypiłeś w życiu wódy morze.

W pracy byłeś jak na lekarstwo.

Twoje rzemiosło to pijaństwo.

Pijanico obleśna, poszedł mi z pokoju!

Ojczym

O ty, gnoju!

Szacunku nie okazujesz żadnego.

A ja przygarnąłem cię — pomiota smarkatego.

Mówisz, że ciągle chlałem!?

Jednak cię, bękarcie, wychowałem!

Olas

Jak mnie wychowałeś?

Zobacz, jak mnie wychowałeś!

Patrz: tuzin butelek pustych na stole.

Szkoły nie skończyłem podstawowej.

Flaszkę mi w sztafecie podałeś.

I ty mnie, śmieciu, wychowywałeś!?

Olas popycha Ojczyma, ten strąca ze stołu butelki i pada na ziemię.

Ojczym(podnosząc się)

Mam sposób na typów podobnych tobie:

na policję ze skargą zadzwonię!

(oddala się)

Olas

Konfidencie i degeneracie stary, dzwoń śmiało;

moich problemów ci wciąż mało.

Pewnego dnia, tak jak Szadej, cię zabiję,

bo po cóż światu trzymać taką żmiję.

Młody

Myślę, że czas najwyższy na pożegnanie,

czuć w mych kiszkach głodu granie.

Teraz jeszcze twoje prywatne sprawy.

Wybacz, Olas, bez urazy.

Olas

Pewka, rozumiem cię, Młody.

Dam ci u jednego chłopaka chody.

Nosi ksywę Miro, okryty on niesławną sławą.

Młody

Gość ten w półświatku osobą znaną.

Krążą legendy o nim i jego wiecznym kompanie —

Szafie, co ma rozbijania głów pięścią manię.

Olas

Zabawny z nich duet strasznie,

lecz przy nich uśmiech gaśnie.

Młody

Czemu duet z nich zabawny?

Olas

Miro — chłopaczyna ze wzrostu raczej marny,

Szafa — chłop wielki, jego mięsień twardy,

Miro — sprytny i piekielnie cwaniutki,

a Szafa to kark, gdzie mózg i siur malutki.

Olas podaje numer Młodemu.

Teraz już Młody z mej chawiry zawijaj,

JP — Policję wrogą łukiem omijaj.

Zaraz, na znak konfidenta, tutaj będą,

spiszą cię i powiążą ze mną.

Me imię u nich na liście czarnej,

po niejednej akcji dawnej.

Młody wychodzi z domu.

Scena druga

Ulica Wielkopolska. Młody podchodzi do Mira.

Młody

Siemano, jestem Młody od Olasa,

a to za towar jest kasa!

Miro

Ok, trzymaj obiecane dwa gramy.

I pamiętaj — jakby co, to się nie znamy!

Miro dyskretnie podaje Młodemu woreczek, a ten wsuwa mu w rękę pieniądze.

Ej, młodzieniaszku, skądś cię kojarzę.

Na Podgórskiej dzielnicy liczne me wojaże.

Ryjów już tysiące przeleciało przed oczyma

i twój mi jakoś znajomy się wydał.

Młody

Hmmm, z Marcelem często po dzielni chodzę,

który ma nad naszą ekipą jakby wodzę.

Miro

Marcel — cwaniak obrotny, kozak w gębie spory,

tylko czy do bitki też jest taki skory?

Coś mi się jakoś nie wydaje…

Raczej zdaje się na koleżków zgraje.

Choć dla mnie jest całkiem w porządku,

jeśli kto w porządku w tym świata zakątku…

Młody

A jak tam w ogóle leci? I tak dalej.

Sorry, jeśli nazbyt śmiałe me pytanie.

Miro

No cóż, młodociany ulicy aspirancie,

my co dzień żyjemy na groźby kancie.

Na jednej nodze utrzymujemy równowagę,

bez przerwy na oriencie, ciągle na uwadze

Mając ryzyko ulicznych, krwawych tańców.

Na mą kietę — psy nie założą nam kagańców.

My, koty wielkie, tygrysich rozmiarów,

sprytne koty, nieodkrytych zamiarów.

My, koty zwinne, śmiechowe są ich zasadzki,

czarne koty urządzają nocne schadzki.

Młody

Wasza legenda trząsa drzewami jak wichura,

każdemu tu znana wasza drapieżna natura.

Nikt jej nie przeczy, nikt jej nie podważa,

gdy mowa o Miro i Szafie na język zważa