Pięćdziesiąt Twarzy Forkisa ebook

PIĘĆDZIESIĄT TWARZY

FORKISA

+18

VAYDREDD KANE

Edycja poprawiona 10 lipca 2023

Tytułyzagraniczne:

Fifty Faces of Forkis

Cincuenta Caras de Forkis

Copyright © 2020 by Vaydredd Kane

Autor portretu z okładki: Darksouls 1

Pozostałe warstwy: Pixabay

Redakcja i korekta: Canis Majoris

ISBN:

978-83-941896-5-5 wydanie polskie (e-book)

979-82-014816-8-1 wydanie angielskie (e-book)

979-8-2015108-0-0 wydanie hiszpańskie (e-book)

978-83-962197-4-9 audiobook

Wydawcy i partnerzy: Canis Majoris, Royal Hawaiian Press, HM

Format: e-book

Opowiadanie jest alternatywnym zakończeniemOnkalotapierwszego tomu trylogii Death Bringer, ale może być także czytane jako samodzielna historia. Powstało dzięki sugestii czytelników nieprzepadających za jednym z bohaterów Onkalota. Nawiązujedo wydarzeń, które rozegrały się na planecie Aj, gdzie Forkis i Anna rozbili się w trakcie bitwy kosmicznej, walcząc ze sobą. Teoretycznie po tej historiitrylogia mogłaby się zakończyć. W tekście zostały rozwinięte psychologicznie obie postacie, pojawiły się też ciekawostki pominięte w oficjalnych książkach.

To humorystyczny fan fiction typu vore (słowo pochodzi od „worarefilii” – łac.vorare oznacza połykać, pożerać; gr.philia – kochać). Pierwotnie był angielskim komiksem na portalu DeviantArt, został przetłumaczony i dopasowany do realiów Onkalota. Pojawiające się w tekście poglądy, treści i zachowania zostały stworzone pod kątem postaci i nie mają nic wspólnego z poglądami autora. Nie promują niczego i służą wyłącznie celom rozrywkowym.

Tekst został przetłumaczony na języki obce przez wydawnictwo RHP.

Anna Sandstorm dotąd nie widziała takiego wyrazu twarzy u Forkisa. Kiritianin wyszedł dwie terreńskie godziny temu z technolitycznej świątyni Ajb’atenaja, aby poszukać czegoś do jedzenia. Zapasy po poprzednim polowaniu skończyły się przedwczoraj, a i te marne suszone resztki, które udało im się znaleźć, Forkis kazał jej wziąć w iście dżentelmeńskim geście. Przy swoich ponad dwóch metrach wzrostu i stu pięćdziesięciu kilogramach wagi, i to bez biometalowego opancerzenia, musiał zapewne być głodny. A wrócił z niczym. Nie wyglądał jednak na zrezygnowanego. Wręcz przeciwnie. W piwnych oczach Pierwszego Dygnitarza Galaktycznego Anna dostrzegła tajemniczy, nieokreślony błysk. Usta tkwiły w lekkim uśmiechu, jakby mężczyznę o wyglądzie czterdziestolatka ukontentowało coś, co miało miejsce na zewnątrz.

W istocie tak było.

– Zauważyłem Firleya – oznajmił. – Czeka na... – uśmiechnął się przebiegle, robiąc zagadkową pauzę – nas przed frontową elewacją. Nasz pobyt na tej niebezpiecznej, bezludnej planecie właśnie dobiegł końca.

Dziewczyna nie zrozumiała.

– To mój mały, personalny transporter z wbudowaną sztuczną inteligencją – wyjaśnił.– Jednak nie mówi,