Myśli nieokiełznane ebook

Myśli nieokiełznane

Katarzyna Lamparska

© Copyright by

Katarzyna Lamparska & e-bookowo

Grafika na okładce: Agnieszka Barć

Projekt okładki: Agnieszka Barć

ISBN 978-83-7859-257-0

Wszelkie prawa zastrzeżone.

Kopiowanie, rozpowszechnianie części lub całości

bez zgody wydawcy zabronione

Wydanie I 2013

Konwersja do epub A3M Agencja Internetowa

Ona

Sama

tylko sama...

w pokojach

chłodu.

Nicość.

Nie lęka się

skrzypiec dźwięku

w myślach.

Zawirowała

znowu

gdzieś

jej tajemnica.

Może zapuka do twoich drzwi?

Otwórz!

Ona czeka...

Podpowiedź

Nie robię nic

a minuty

cyk

cyk

tyk.

Dalej moja wyobraźnio!

Może p o d p o w i e d ź?

Nie śpiewaj, nie ma okazji.

O szczęściu nie myśl...

Inicjatywa dolno-biodrowa

Nie śmiem rzeczy na złość robić.

Owszem.

Roztrzepana bywam

jak nastolatka w gruszkowym sadzie,

która patrzy na swe kształty, naturalnie pięknie.

Kartkę zapiszę,

kawę wypiję.

Zostawię kubek.

I nie widzę problemu w proponowaniu kawy

w brudnym

na chwilę kubku.

Teraz ludzie zauważają

tylko brudne kubki.

Zdjęcie

Zdjęcie białawe

nic nie znacząca fotografia życia.

Pamiątka boleściwa,

złożę ją do grobu.

Może zmartwychwstanie.

Ludzie

Dobrze pamiętam te niebo jasno - fioletowe.

Powietrze zakurzone

chmurami mętnymi.

- Patrz!, coś mknie.

Zupełnie normalne.

Tu pełno ludzi

- chodźmy poszukać schronienia pod drzewem.

Umierać

Nieposkromiona fala

uderza z siłą

na istotę ludzką.

Indywiduum pada.

Jest jednak coś dziwnego.

Spadając, osiąga cel…

W przestrzeni morza,

chwila nic nie znaczy

bo w przestrzeni marzeń

najłatwiej się umiera.

***

Oplątać słowem wieki – ciężko.

Słowem mocnym .

Jak echo, krzyczeć powinno

N A M.

Oplątać słowem wieki – mądrzejsze o przyszłość.

Czyżbym chciała roztrwonić pamięć ?

Czuję zimno.

Kostnieją mi palce od pracy.

Chcę dać światu słowo

i umrzeć spokojnie.

Moralnie zakręcony

Na wielkie fabryki

z ognia on powstał –

MORALNIE ZAKRĘCONY,

szybkobieżny materiał.

Dla niego sam Prometeusz pokusił się o kradzież.

I po co?

Skórna powłoka, nic więcej.

O !

Już widzę jak potęga upada na twarz,

jak ciężko oddychać.

W około sam kurz.

Nie wiem czym ludzie kierują się w życiu.

Rzeczą małostkową,

ograniczonym umysłem ?.

Nie lubi poezji ten,

co widzi racjonalnie.

Terapeutka mowy

Wytwarzasz dźwięki -

pobierasz powietrze w płuca i

wydychając, przepuszczasz, przez krtań i gardło

(świetnie).

Nie usunę wady,

nieumiejętności porozumiewania się z kobietami

proszę pana…

To dysfunkcja z którą trzeba

walczyć wdziękami.

Może warto pomyśleć o zmianie płci?

Twarz

Przed siebie zdarza mi się patrzeć.

Widzę - co widzę?

Twarze uschnięte od strachu,

oczodoły puste.

Przed siebie zdarza mi się patrzeć.

Widzę - co widzę?

Twarze ludzi bezdusznych,

karierowiczów zabierających gwiazdy.

Myślę…co myślę?

Nie ma po co dzielić szczęścia

na siedem milionów kawałków.

(karierowicze zawsze biorą najwięcej).

Zdrada

Czy wpisuje mężczyzna zdradę

w kolorowe oczy kobiety?

(nikt nie zna końca tego związku).

Toczą się losy wszystkich

romansów.

Posłał na rzeź

resztę imion,

które miała zagarnąć.

Upajał się śmiercią żony.

Pytanie na śniadanie

Czy sprawa może być jasna

jeśli chodzi o związek dwojga ludzi?

Cień wątpliwości ociera się o wasze umysły?

Kobieta- ona jest mentorem.

Zrozumcie jej potrzeby jako bytu metafizycznego.

(Później pogadamy o finansach).

***

Taktownie gra w karty

NIEMOC.

Rzuca jedną kartę-

nerwowo.

Rzuca drugą kartę-

Szyderczo!

Rzuca trzecią-

znikasz…

(bar pełen gości, twój chwiejny krok niepewności,

zwiewne nadzieje i twarze, okruchy wielkich marzeń)

Łapiesz moją kartę.

Krzycz!, nie potrafisz?

Duszę masz?

-NIE

a jest gdzieś?

-ISTNIEJE W TOBIE.

Poziom

Niskość się kłania kulturze.

smak katuszy…

Aż zobaczę.

Zegar nie bije tak jak powinien.

Powstaje nowy awangardowy dramat

SZTUKA DLA SZTUKI-

wniosek dość pochyły

mądrością sztuczny,

s z y d z i !

Mały persyflaż w rymie

gdzie lalkami ludzie mali

chełpią się teatrem cudzym

w rzeczywistości własnym,

marnym…

***

Mija dzień po dniu-

cisza.

Mija rok, dwa, pięć…

Myśli brzęczą wciąż

niezależnie od bezkresu miary.

Zmieniamy się, biegniemy.

STOP!

Marzenia

Jestem w domu

i myślę o tym co teraz układasz w głowie.

Jestem nad jeziorem

i myślę jaka jesteś piękna.

Jestem z tobą

i onieśmielam się twoimi słowami.

Powiedz mi coś tak pięknego,

coś niewyobrażalnie głębokiego,

bym mógł rzec, że ty mi to właśnie życie

w darze swym dałaś.

Ale nie mów mi rzeczy zbyt słodkich.

Znam wyobraźnię…

Za sto lat powiozę cię na koniu,

dotkniemy chmur lecąc balonem.

Tylko zaczerpnę ręką szczęścia

w rzece marzeń.