Modlitwa uwolnienia 4 ebook

Ta książ­ka jest ta­nia.

KU­PUJ LE­GAL­NIE.

NIE KO­PIUJ!

Neal Lo­za­no

Mat­thew Lo­za­no

Tłu­ma­cze­nie:

Mał­go­rza­ta Wój­cik

MO­DLI­TWA

UWOL­NIE­NIA

CZ. 4

Pod­ręcz­nik dla po­słu­gu­ją­cych

Jak po­ma­gać in­nym

w od­na­le­zie­niu wol­no­ści

w Je­zu­sie Chry­stu­sie

Mo­dli­twę o uwol­nie­nie

we­dług mo­de­lu „pię­ciu klu­czy”

pro­wa­dzi­my w Do­mach Mi­ło­sier­dzia

w róż­nych miej­scach w Pol­sce.

Szcze­gó­ły tu­taj:

www.dom.je­zu­ici.pl

Ni­hil ob­stat: L. dz. 2013/08/NO/P

Za po­zwo­le­niem

Prze­ło­żo­ne­go Pro­win­cji Wiel­ko­pol­sko-Ma­zo­wiec­kiej

To­wa­rzy­stwa Je­zu­so­we­go – o. To­ma­sza Kota SJ

War­sza­wa, 23 paź­dzier­ni­ka 2013 r.

Książ­ka nie za­wie­ra błę­dów teo­lo­gicz­nych

Ty­tuł ory­gi­na­łu

Un­bo­und Mi­ni­stry Guide­bo­ok.

Hel­ping Others Find Fre­e­dom in Christ

Tłu­ma­cze­nie

Mał­go­rza­ta Wój­cik

Ko­rek­ta

Jo­an­na Sztau­dyn­ger

Anna La­soń-Zy­ga­dle­wicz

Gra­fi­ka i skład

Bo­gu­mi­ła Dzie­dzic

© by Moc­ni w Du­chu

Łódź 2015

Wszel­kie pra­wa za­strze­żo­ne

ISBN 978-83-61803-72-0

Moc­ni w Du­chu – Cen­trum

90-058 Łódź, ul. Sien­kie­wi­cza 60

tel. 42 288 11 53

moc­ni.cen­trum@je­zu­ici.pl

www.od­no­wa.je­zu­ici.pl

Za­mó­wie­nia

tel. 42 288 11 57, 797 907 257

moc­ni.wy­daw­nic­two@je­zu­ici.pl

www.od­no­wa.je­zu­ici.pl/sklep

Wy­da­nie II

Wstęp do wy­da­nia pol­skie­go

Kie­dy po­zna­łem mo­dli­twę o uwol­nie­nie we­dług mo­de­lu „pię­ciu klu­czy”, za­sko­czy­ła mnie jej pro­sto­ta i przej­rzy­stość. Do tej pory my­śla­łem, że mo­dli­twa o uwol­nie­nie to bar­dzo skom­pli­ko­wa­na pro­ce­du­ra. Tym­cza­sem jest ona pro­sta, po­nie­waż Bóg nie kom­pli­ku­je rze­czy­wi­sto­ści, na­to­miast czy­ni to czło­wiek.

Jed­nak to, co naj­bar­dziej mnie uję­ło w tej mo­dli­twie, to fakt, że cały jej cię­żar i trud pra­cy oso­bi­stej prze­nie­sio­ny jest na oso­bę pro­szą­cą o mo­dli­twę. Współ­gra to bar­dzo z du­cho­wo­ścią igna­cjań­ską, któ­ra za­kła­da, że pod­czas ćwi­czeń du­chow­nych re­ko­lek­tant sam pra­cu­je nad sobą i swo­ją re­la­cją z Bo­giem. Oczy­wi­ście waż­ne jest, aby tre­ner (pro­wa­dzą­cy re­ko­lek­cje) był ko­mu­ni­ka­tyw­ny i do­brze przy­go­to­wa­ny. Jed­nak obo­wią­zek pod­ję­cia wy­sił­ku du­cho­we­go spo­czy­wa na prze­ży­wa­ją­cym re­ko­lek­cje.

Po­dob­nie wy­glą­da mo­dli­twa uwol­nie­nia we­dług mo­de­lu „pię­ciu klu­czy”. To pro­szą­cy o mo­dli­twę przy­go­to­wu­je się do niej, po­przez uważ­ną lek­tu­rę książ­ki Mo­dli­twa uwol­nie­nia cz.1. Ta­kie spo­koj­ne czy­ta­nie może przy­brać cha­rak­ter oso­bi­stych re­ko­lek­cji po­przez przyj­rze­nie się swo­je­mu ży­ciu, zwró­ce­nie uwa­gi na lu­dzi, któ­rym chce­my prze­ba­czyć, do­strze­że­nie nie­upo­rząd­ko­wa­nia, któ­re­go chce­my się wy­rzec. Do­pie­ro gdy czło­wiek jest świa­do­my i zde­ter­mi­no­wa­ny pra­gnie­niem wol­no­ści, pod­cho­dzi do mo­dli­twy. Oso­ba pro­wa­dzą­ca ją po­ma­ga mu dojść do wol­no­ści, za­trzy­mu­jąc się na ko­lej­nych eta­pach (prze­bieg mo­dli­twy opi­su­je książ­ka Mo­dli­twa uwol­nie­nia cz. 2). Na­to­miast trud wy­zna­nia wia­ry, prze­ba­cze­nia, wy­rze­cze­nia się zła i przy­ję­cia bło­go­sła­wień­stwa spo­czy­wa na pro­szą­cym o mo­dli­twę. Po mo­dli­twie rów­nież – trud współ­pra­cy z ła­ską na­le­ży do oso­by, któ­ra prze­szła mo­dli­twę. Po­mo­cą w re­ali­za­cji owo­ców mo­dli­twy jest oso­bi­sta for­ma­cja, w któ­rej może pro­wa­dzić książ­ka Mo­dli­twa uwol­nie­nia cz. 3.

Mo­dli­twa uwol­nie­nia we­dług mo­de­lu „pię­ciu klu­czy” nie za­stę­pu­je spo­wie­dzi. Oso­ba, któ­re pra­gnie się wy­spo­wia­dać – po­win­na to zro­bić przed mo­dli­twą o uwol­nie­nie. Spo­wiedź jed­nak nie jest wa­run­kiem nie­zbęd­nym do po­dej­ścia do ta­kiej mo­dli­twy. Oso­by ży­ją­ce w związ­kach nie­sa­kra­men­tal­nych, któ­re wie­dzą, że nie otrzy­ma­ją roz­grze­sze­nia – rów­nież mogą sko­rzy­stać z mo­dli­twy uwol­nie­nia we­dług mo­de­lu „pię­ciu klu­czy”. Ta mo­dli­twa bę­dzie dla nich waż­nym kro­kiem w roz­wo­ju du­cho­wym. Po­dob­nie oso­by in­nych wy­znań chrze­ści­jań­skich mogą uczest­ni­czyć w tej mo­dli­twie bez wcze­śniej­sze­go sko­rzy­sta­nia z sa­kra­men­tu po­ku­ty.

Od­da­je­my do wa­szych rąk czwar­tą część książ­ki Mo­dli­twa uwol­nie­nia. Jest to pod­ręcz­nik dla pro­wa­dzą­cych tę mo­dli­twę. A kto może ją pro­wa­dzić? Spo­ra­dycz­nie – każ­dy. Je­śli cór­ka, zna­jo­my lub są­siad­ka po­trze­bu­ją po­mo­cy – to trze­ba im jej udzie­lić, je­śli są otwar­ci na przy­ję­cie po­mo­cy. Na­to­miast w for­mie zor­ga­ni­zo­wa­nej mogą pro­wa­dzić taką mo­dli­twę oso­by, któ­re zo­sta­ły do tego do­pusz­czo­ne przez dusz­pa­ste­rza lub li­de­ra gru­py po­słu­gu­ją­cej mo­dli­twą. Za tego ro­dza­ju dzia­łal­ność dusz­pa­ster­ską od­po­wie­dzial­ność po­no­si pro­boszcz, dla­te­go wy­zna­czo­ne przez nie­go oso­by mogą de­cy­do­wać, kto ta­kiej po­mo­cy dusz­pa­ster­skiej może udzie­lać.

Mam na­dzie­ję, że książ­ka przy­czy­ni się do roz­wo­ju oso­bi­ste­go mo­dlą­cych się o uwol­nie­nie, a tak­że spra­wi, że co­raz wię­cej osób sko­rzy­sta z tej pro­stej i sku­tecz­nej for­my mo­dli­twy.

o. Re­mi­giusz Re­cław SJ

Od Au­to­ra

Dro­dzy przy­ja­cie­le w Chry­stu­sie,

Dzię­ku­ję za to, że wy­ru­szy­li­ście z nami w tę nie­zwy­kłą po­dróż i wciąż pra­gnie­cie wier­nie słu­żyć Temu, któ­ry wy­pro­wa­dza na wol­ność więź­niów.

Od po­nad czter­dzie­stu lat moim wiel­kim przy­wi­le­jem i ra­do­ścią jest nie­sie­nie po­mo­cy oso­bom pra­gną­cym od­na­leźć wol­ność w Chry­stu­sie. Ewan­ge­lia praw­dzi­wie jest Do­brą No­wi­ną! W cza­sie na­szych dal­szych i bliż­szych po­dró­ży wraz z to­wa­rzy­szą­cy­mi nam ze­spo­ła­mi wie­lo­krot­nie mie­li­śmy z Ja­net oka­zję oglą­dać po­tęż­ną moc Bo­żej mi­ło­ści i praw­dy uwal­nia­nej w trak­cie mo­dli­twy me­to­dą „pię­ciu klu­czy”. Jak sły­sze­li­śmy z ust nie­jed­ne­go uczest­ni­ka na­szych kon­fe­ren­cji: „Ta mo­dli­twa po­zwa­la sta­nąć w praw­dzie i zwe­ry­fi­ko­wać na­szą dro­gę z Pa­nem”.

Co da­lej?

Bez­miar moż­li­wo­ści

W cią­gu ostat­nich dzie­się­ciu lat prze­sła­nie o „pię­ciu klu­czach do wol­no­ści” zo­sta­ło za­nie­sio­ne na cały świat w spo­sób, jaki prze­kro­czył na­sze naj­śmiel­sze wy­obra­że­nia. Nie­któ­rzy mó­wi­li mi, że za­bie­ra­ją w po­dróż eg­zem­pla­rze Mo­dli­twy uwol­nie­nia, aby roz­po­wszech­niać jej prze­sła­nie w co­raz to no­wych kra­jach. Po uka­za­niu się ko­lej­nej książ­ki, za­ty­tu­ło­wa­nej Prze­ciw­sta­wiaj­cie się dia­błu: ka­to­lic­kie spoj­rze­nie na mo­dli­twę uwol­nie­nia, otwo­rzy­ły się dla nas nowe drzwi, dzię­ki któ­rym mo­że­my za­nieść to prze­sła­nie do ka­to­lic­kich se­mi­na­riów, do du­cho­wień­stwa i bi­sku­pów. My wrzu­ci­li­śmy w zie­mię pierw­sze ziar­na, wie­lu z was wrzu­ci­ło ko­lej­ne, a za­siew trwa da­lej. Mamy na­dzie­ję, że ni­niej­szy pod­ręcz­nik sta­nie się po­mo­cą w do­glą­da­niu i pie­lę­gno­wa­niu mło­dych sie­wek, aby przy­nio­sły do­bry owoc w kró­le­stwie Bo­żym.

Mo­dli­twa „pię­ciu klu­czy” uwal­nia moc Ewan­ge­lii w for­mie zro­zu­mia­łej i ła­twej do na­śla­do­wa­nia. Wie­le grup pod­ję­ło tę po­słu­gę i pro­mu­je prze­sła­nie książ­ki dużo sku­tecz­niej, niż by­ły­by tego w sta­nie do­ko­nać pro­fe­sjo­nal­ne agen­cje re­kla­mo­we. Świa­dec­twa o od­zy­ska­nej wol­no­ści prze­ka­zy­wa­ne są z ust do ust, dzię­ki cze­mu ko­lej­ne oso­by mogą pro­sić o po­moc. Czę­sto jako przy­go­to­wa­nie do mo­dli­twy pro­szo­ne są o prze­czy­ta­nie Mo­dli­twy uwol­nie­nia.

Mo­del „pię­ciu klu­czy”

Róż­ne po­dej­ścia

W mia­rę, jak prze­sła­nie o „pię­ciu klu­czach” do wol­no­ści do­cie­ra do co­raz więk­szej licz­by lu­dzi, za­czy­na­my do­strze­gać, że po­ja­wia­ją się dwa pod­sta­wo­we po­dej­ścia do po­słu­gi. Z jed­nej stro­ny są oso­by, któ­re trak­tu­ją mo­del „pię­ciu klu­czy” jako jed­no z na­rzę­dzi w swo­jej „skrzyn­ce z na­rzę­dzia­mi du­cho­wy­mi”, łą­cząc go z in­ny­mi po­dej­ścia­mi do po­słu­gi. Cie­szy­my się, że mo­że­my być w ten spo­sób po­moc­ni. Z dru­giej stro­ny są i tacy, któ­rzy cał­ko­wi­cie sku­pia­ją się w swo­jej po­słu­dze na mo­de­lu „pię­ciu klu­czy” i uczest­ni­czą w szko­le­niach, któ­re przy­go­to­wu­ją ich do po­słu­gi w ze­spo­le ofi­cjal­nie sto­su­ją­cym ten wła­śnie mo­del mo­dli­twy.

Oba po­dej­ścia są uza­sad­nio­ne. Waż­ne jest to, żeby w każ­dym z nich wy­raź­nie się okre­ślić, tak by oso­by pro­szą­ce o mo­dli­twę wie­dzia­ły do­kład­nie, ja­kiej po­słu­gi mogą ocze­ki­wać. Po­zwo­li to na za­cho­wa­nie in­te­gral­no­ści po­słu­gi pro­wa­dzo­nej we­dług mo­de­lu „pię­ciu klu­czy”, umoż­li­wia­jąc jed­no­cze­śnie ko­rzy­sta­nie z jego za­sad tak­że oso­bom, któ­re nie po­dej­mu­ją ofi­cjal­nej po­słu­gi mo­gą­cej się z nim iden­ty­fi­ko­wać.

Dla­te­go też pro­si­my, by ci z was, któ­rzy ko­rzy­sta­ją z mo­de­lu „pię­ciu klu­czy” w po­łą­cze­niu z in­ny­mi po­dej­ścia­mi do mo­dli­twy o uzdro­wie­nie i uwol­nie­nie, nie po­słu­gi­wa­li się ofi­cjal­nym okre­śle­niem za­re­zer­wo­wa­nym dla tego mo­de­lu po­słu­gi. W przy­pad­ku ośrod­ków Od­no­wy pro­wa­dzą­cych po­słu­gę uzdro­wie­nia czy te­ra­pię, gdzie mo­dli­twa o uwol­nie­nie jest tyl­ko jed­ną z wie­lu po­sług, pro­si­my, by zo­sta­ło to ja­sno za­zna­czo­ne, tak by oso­by szu­ka­ją­ce po­mo­cy mo­gły okre­ślić, o jaki ro­dzaj po­słu­gi chcą pro­sić. Nie­kie­dy zda­rza się, że oso­by po­dej­mu­ją­ce mo­dli­twę „pię­ciu klu­czy” po­mi­ja­ją ja­kiś aspekt na­sze­go na­ucza­nia, tym sa­mym nie przed­sta­wia­jąc wier­nie za­sad i war­to­ści istot­nych dla tego mo­de­lu. Je­śli mamy roz­wi­jać się jako ruch do­cie­ra­ją­cy do lu­dzi na ca­łym świe­cie i do wie­lu miejsc w Ko­ście­le, mu­si­my dbać o zgod­ność i spój­ność w tym, co okre­śla się jako mo­del „pię­ciu klu­czy”.

Po­dob­nie jak w przy­pad­ku ni­niej­sze­go pod­ręcz­ni­ka (któ­ry po­wstał w opar­ciu o na­sze wspól­ne do­świad­cze­nia gro­ma­dzo­ne na prze­strze­ni lat), każ­dy z aspek­tów mo­de­lu „pię­ciu klu­czy” zo­stał do­kład­nie prze­my­śla­ny i spraw­dzo­ny w prak­ty­ce. Za każ­dym z pod­sta­wo­wych punk­tów na­sze­go na­ucza­nia sto­ją kon­kret­ne po­wo­dy, po­dob­nie jak za spo­so­bem po­łą­cze­nia wszyst­kich „klu­czy” w jed­no po­dej­ście do uzdro­wie­nia we­wnętrz­ne­go i uwol­nie­nia. Nie chce­my kom­pli­ko­wać mo­de­lu po­przez do­da­wa­nie do nie­go ele­men­tów i na­ucza­nia nie sta­no­wią­ce­go jego za­sad­ni­czych pod­staw. Z na­szych ob­ser­wa­cji wy­ni­ka, że ci, któ­rzy z naj­więk­szym po­wo­dze­niem sto­so­wa­li i prze­ka­zy­wa­li da­lej wie­dzę o tym spo­so­bie nie­sie­nia po­mo­cy po­trze­bu­ją­cym, trzy­ma­li się pro­sto­ty tego, cze­go na­ucza­my. Jed­na z ta­kich osób za­uwa­ży­ła: „Naj­wię­cej na­uczy­łem się, ści­śle trzy­ma­jąc się mo­de­lu, sto­su­jąc wszyst­kie «pięć klu­czy». Moje ro­zu­mie­nie ich wzra­sta­ło w mia­rę, jak ich uży­wa­łem”. Inna oso­ba, któ­ra mia­ła oka­zję przy­glą­dać się na­sze­mu po­słu­gi­wa­niu, po­wie­dzia­ła: „Róż­ni­ca po­mię­dzy wami a in­ny­mi ludź­mi, któ­rych ob­ser­wo­wa­łam przy mo­dli­twie «pię­ciu klu­czy», po­le­ga na tym, że ty i Ja­net ufa­cie pro­sto­cie tych «klu­czy» i nie wy­cho­dzi­cie poza nie”.

Ni­niej­szy pod­ręcz­nik bu­du­je na tre­ści dru­giej czę­ści Mo­dli­twy uwol­nie­nia i mam na­dzie­ję, że bę­dzie za­chę­tą dla wszyst­kich ko­rzy­sta­ją­cych z mo­de­lu „pię­ciu klu­czy”, by nieść po­moc in­nym. Je­stem prze­ko­na­ny, że treść ni­niej­szej książ­ki ma de­cy­du­ją­ce zna­cze­nie dla utrzy­ma­nia nas na wła­ści­wym kur­sie i umac­nia­nia tych, któ­rzy wy­pro­wa­dza­ją na wol­ność więź­niów w spo­sób da­ją­cy się za­sto­so­wać w róż­nych miej­scach Ko­ścio­ła i świa­ta.

Wśród wie­lu od­da­nych współ­pra­cow­ni­ków, jacy tru­dzi­li się wraz z nami na prze­strze­ni lat i któ­rych mą­drość, ro­ze­zna­nie i do­świad­cze­nie przy­czy­ni­ły się do po­wsta­nia ni­niej­sze­go pod­ręcz­ni­ka, chciał­bym szcze­gól­nie po­dzię­ko­wać mo­je­mu sy­no­wi, Mat­thew, któ­ry pra­co­wał wraz ze mną nad ni­niej­szą książ­ką i jest au­to­rem dwóch pierw­szych roz­dzia­łów. Obec­nie jest on za­an­ga­żo­wa­ny w po­moc przy szko­le­niu po­słu­gu­ją­cych i roz­wo­ju lo­kal­nych dia­ko­nii mo­dli­twy.

„Bło­go­sła­wio­ny Bóg i Oj­ciec Pana na­sze­go Je­zu­sa Chry­stu­sa, Oj­ciec mi­ło­sier­dzia i Bóg wszel­kiej po­cie­chy, Ten, któ­ry nas po­cie­sza w każ­dym na­szym utra­pie­niu, by­śmy sami mo­gli po­cie­szać tych, co są w ja­kiej­kol­wiek udrę­ce, po­cie­chą, któ­rej do­zna­je­my od Boga.”

2 Kor 1, 3-4

Niech Bóg wy­ko­rzy­sta czas, jaki spę­dzisz nad lek­tu­rą tej książ­ki, by do­pro­wa­dzić cię do głęb­sze­go spo­tka­nia z praw­dą o Jego mi­ło­ści do cie­bie, abyś mógł stać się jesz­cze do­sko­nal­szym na­rzę­dziem Jego mocy dla tych, któ­rzy są w po­trze­bie.

W mi­ło­ści Ojca

Neal Lo­za­no

Książ­ka ta de­dy­ko­wa­na jest Jo­emu Mar­che­se,

któ­ry był z nami od po­cząt­ku ist­nie­nia

He­art of the Father Mi­ni­stries.

Od­szedł do Pana 6 czerw­ca 2011 roku,

w trak­cie pra­cy nad ni­niej­szym pod­ręcz­ni­kiem.

Jego wia­ra, na­dzie­ja, mi­łość i po­kor­na służ­ba

są trwa­łym dzie­dzic­twem,

ja­kie po­zo­sta­wił nam wszyst­kim,

któ­rzy słu­ży­li­śmy ra­zem z nim.

Wstęp

Świa­dec­two spo­tka­nia z Je­zu­sem

Zo­sta­łeś uwol­nio­ny. Od­na­la­złeś wol­ność. Być może prze­łom na­stą­pił pod­czas kon­fe­ren­cji po­świę­co­nej mo­dli­twie „pię­ciu klu­czy”, może pod­czas lek­tu­ry Mo­dli­twy uwol­nie­nia. Może wy­da­rzy­ło się to w ze­szłym roku, a może pięć lat temu, jed­nak nie­za­leż­nie od tego, w jaki spo­sób i kie­dy otrzy­ma­łeś dar uwol­nie­nia, te­raz chcesz prze­ka­zy­wać go da­lej. To drzwi do co­raz więk­szej wol­no­ści.

Każ­dy, kto otrzy­mał od Boga, może da­wać. Co wię­cej, Bóg ocze­ku­je od nas, by­śmy roz­da­wa­li dar­mo to, co sami otrzy­ma­li­śmy (por. Mt 10, 8). Pe­wien czło­wiek do­świad­czył uwol­nie­nia pod­czas szko­le­nia pro­wa­dzo­ne­go w ra­mach przy­go­to­wa­nia do kon­fe­ren­cji, pół go­dzi­ny póź­niej wró­cił do swo­je­go biu­ra i użył „pię­ciu klu­czy”, mo­dląc się za pew­ne­go mi­sjo­na­rza, któ­ry aku­rat od­wie­dził go w trak­cie swo­je­go urlo­pu. Mi­sjo­narz ten rów­nież zo­stał uwol­nio­ny. Inny czło­wiek przez dwa­dzie­ścia pięć lat pra­co­wał jako psy­cho­te­ra­peuta, a stał się re­gu­lar­nym człon­kiem na­sze­go ze­spo­łu mo­dli­tew­ne­go po tym, jak sam od­zy­skał wol­ność. Mó­wił po­tem, że choć przez te wszyst­kie lata po­ma­gał wie­lu lu­dziom, mo­dląc się te­raz z nimi we­dług „pię­ciu klu­czy”, mógł być świad­kiem ich uzdro­wie­nia i uwol­nie­nia. Uwa­ża to za wiel­ki przy­wi­lej.

Nie za­po­mi­naj ni­gdy o tym przy­wi­le­ju, ja­kim jest wnie­sie­nie świa­tła i mocy Ewan­ge­lii w ciem­no­ści ser­ca dru­gie­go czło­wie­ka. Pa­mię­taj o tych spo­tka­niach z Bo­giem, ja­kie były two­im udzia­łem, i o tym, co On czy­nił, gdy słu­ży­łeś Mu, pro­wa­dząc in­nych do wol­no­ści, któ­rą przy­no­si Je­zus. Pa­mięć o tym bę­dzie mo­ty­wo­wać cię, pro­wa­dząc do więk­sze­go od­da­nia i głęb­sze­go zro­zu­mie­nia, bu­dząc w to­bie go­to­wość do po­świę­ce­nia się służ­bie tym, któ­rzy przy­cho­dzą do cie­bie po po­moc. Ja­net i ja no­si­my w pa­mię­ci tak wie­le dzie­ci Boga, któ­re otrzy­ma­ły wol­ność przez mo­dli­twę i po­słu­gę He­art of the Father Mi­ni­stries. Pa­mię­ta­my pew­ne­go zła­ma­ne­go czło­wie­ka, któ­ry nie był w sta­nie spoj­rzeć Ja­net w oczy z po­wo­du strasz­li­wych nad­użyć, ja­kich stał się ofia­rą w dzie­ciń­stwie, i żył przez wie­le lat w po­czu­ciu wsty­du. Nie był w sta­nie przy­jąć na­sze­go do­ty­ku na po­cząt­ku mo­dli­twy, ale zo­ba­czy­li­śmy ogrom­ną zmia­nę, gdy po bło­go­sła­wień­stwie Ojca po­zwo­lił Ja­net ser­decz­nie wziąć się w ra­mio­na. Pa­mię­ta­my pew­ną znę­ka­ną ko­bie­tę, któ­rej pra­bab­ka była me­dium spi­ry­ty­stycz­nym. Do dziś po­zo­sta­je nam w pa­mię­ci szczę­ście wi­docz­ne na jej twa­rzy, gdy mó­wi­ła o swo­im do­świad­cze­niu mi­ło­ści Ojca. I pa­mię­ta­my Cla­ir, od­da­ną chrze­ści­jan­kę, od­no­szą­cą suk­ce­sy w ży­ciu za­wo­do­wym, któ­rej ży­cie le­gło w gru­zach z po­wo­du kłam­stwa, w ja­kie uwie­rzy­ła: że po­peł­ni błąd, któ­ry zruj­nu­je wszyst­ko i spra­wi, że wszy­scy ją opusz­czą. Nie za­po­mni­my tego, jak z wiel­ką uf­no­ścią sta­nę­ła, by pu­blicz­nie za­świad­czyć o od­zy­ska­nej wol­no­ści.

Czy jed­nak oni będą pa­mię­tać? Czy ów pierw­szy czło­wiek bę­dzie pa­mię­tał o sza­cun­ku, jaki oka­za­ła mu Ja­net, de­li­kat­nie py­ta­jąc, czy może wziąć go za rękę? Czy ta znę­ka­na ko­bie­ta bę­dzie pa­mię­tać, jak znik­nął z jej ser­ca lęk przed okul­ty­zmem i to, jak ła­god­nie Je­zus przy­szedł, by ją uwol­nić? Czy Cla­ir za­pa­mię­ta to do­świad­cze­nie zro­zu­mie­nia, ak­cep­ta­cji i bra­ku osą­du? Czy bę­dzie pa­mię­tać, jak cza­sem trud­no było mi zna­leźć wła­ści­we sło­wa, by po­pro­wa­dzić ją w mo­dli­twie – co przy­po­mni jej, że Bóg za­kry­je jej błę­dy, je­śli po­stę­po­wać bę­dzie w pra­wo­ści ser­ca? W każ­dym z tych spo­tkań na­szym ce­lem nie było to, by po­stę­po­wać we­dług mo­de­lu czy po pro­stu do­brze wy­ko­nać za­da­nie, ale to, by iść za ser­cem Je­zu­sa, „klucz” po „klu­czu”, oka­zu­jąc każ­dej z tych osób mi­łość. Wie­rzę, że będą pa­mię­tać na­sze małe ge­sty mi­ło­ści, a tak­że wiel­kie rze­czy, ja­kie uczy­nił dla nich Bóg – a to sta­nie się dla nich mo­ty­wa­cją do szu­ka­nia głęb­szej wol­no­ści dla sa­mych sie­bie i dla tych, któ­rych ko­cha­ją.

Głęb­szy po­ziom służ­by

Po­słu­ga ozna­cza służ­bę. Nie­za­leż­nie od tego, czy tyl­ko raz na ja­kiś czas masz oka­zję ko­muś po­móc, czy też je­steś czę­ścią ze­spo­łu po­słu­gu­ją­ce­go na sta­łe mo­dli­twą we­dług „pię­ciu klu­czy”, ja­kość two­jej po­słu­gi musi nie­ustan­nie wzra­stać. Ucząc się pro­wa­dze­nia ze­spo­łów i mo­dląc się z co­raz więk­szą licz­bą osób, bę­dziesz po­trze­bo­wać znacz­nie wię­cej niż sa­mych tyl­ko in­for­ma­cji – po­trzeb­na ci bę­dzie ak­tyw­nie prze­ży­wa­na wia­ra, szcze­re współ­czu­cie, głę­bo­ka po­ko­ra i cał­ko­wi­ta za­leż­ność od pro­wa­dze­nia Du­cha Świę­te­go. Ce­lem tego pod­ręcz­ni­ka jest wy­po­sa­żyć cię i za­chę­cić do dal­sze­go ko­rzy­sta­nia z mo­de­lu po­słu­gi, któ­re­go stwo­rze­nie za­bra­ło nam całe lata na­uki. Do tej książ­ki bę­dziesz mógł wra­cać na prze­strze­ni lat służ­by tym, któ­rzy po­trze­bu­ją po­mo­cy. Mo­dli­my się, by po­pro­wa­dzi­ła cię ona ku ca­łej głę­bi skar­bów przy­go­to­wa­nych przez Ojca, po­nie­waż On chce po­ma­gać ci w oka­zy­wa­niu mi­ło­ści in­nym. Za­pra­sza­my cię do wy­pły­nię­cia na głę­bię z Pa­nem.

Po­dróż ta za­czy­na się od zro­zu­mie­nia, że uwol­nie­nie i wol­ność nie są ni­gdy jed­no­ra­zo­wym do­świad­cze­niem. Pi­smo świę­te mówi o zba­wie­niu jako o wy­da­rze­niu, któ­re mia­ło miej­sce w prze­szło­ści, jest na­szym co­dzien­nym do­świad­cze­niem i na­szą na­dzie­ją na przy­szłość. Po­dob­nie też wol­ność nie ogra­ni­cza się tyl­ko do po­je­dyn­cze­go do­świad­cze­nia. Jest to nie­ustan­ne za­nu­rza­nie się w świa­do­mo­ści Bo­żej mi­ło­ści i mi­ło­sier­dzia. Jest to tak­że obiet­ni­ca chwa­ły, jaką kie­dyś bę­dzie nam dane po­znać – chwa­ły prze­by­wa­nia na za­wsze w obec­no­ści Boga i do­świad­cza­nia peł­ni Jego mi­ło­ści. Św. Pa­weł mo­dli się za Efe­zjan – i za nas – by­śmy mo­gli po­znać tę mi­łość.

„Dla­te­go zgi­nam ko­la­na moje przed Oj­cem, od któ­re­go bie­rze na­zwę wszel­ki ród na nie­bie i na zie­mi, aby we­dług bo­gac­twa swej chwa­ły spra­wił w was przez Du­cha swe­go wzmoc­nie­nie siły we­wnętrz­ne­go czło­wie­ka. Niech Chry­stus za­miesz­ka przez wia­rę w wa­szych ser­cach; aby­ście w mi­ło­ści wko­rze­nie­ni i ugrun­to­wa­ni, wraz ze wszyst­ki­mi świę­ty­mi zdo­ła­li ogar­nąć du­chem, czym jest Sze­ro­kość, Dłu­gość, Wy­so­kość i Głę­bo­kość, i po­znać mi­łość Chry­stu­sa, prze­wyż­sza­ją­cą wszel­ką wie­dzę, aby­ście zo­sta­li na­peł­nie­ni całą peł­nią Bożą.”

Ef 3, 14-19

To tak­że na­sza mo­dli­twa za cie­bie. Jako ci, któ­rzy słu­żą in­nym, pod­da­ni pa­no­wa­niu Je­zu­sa Chry­stu­sa – sami po­trze­bu­je­my co­dzien­nie do­świad­czać uwol­nie­nia, po­trze­bu­je­my obec­no­ści Pana. Dla­te­go roz­po­czy­na­my ten pod­ręcz­nik od omó­wie­nia kwe­stii ma­ją­cych pod­sta­wo­we zna­cze­nie dla nas jako sy­nów i có­rek Boga – od wia­ry, na­dziei i mi­ło­ści w Du­chu Świę­tym. Moż­na je od­na­leźć w mo­jej książ­ce Mo­dli­twa uwol­nie­nia jak róż­no­ko­lo­ro­we nici wple­cio­ne w osno­wę go­be­li­nu. Tu­taj każ­da z nich omó­wio­na zo­sta­ła po ko­lei. Je­śli już od lat idziesz za Pa­nem, je­stem pe­wien, że Jego obec­ność przy­no­si owo­ce w two­im ży­ciu, po­nie­waż jest On Bo­giem wier­nym. Przy­go­to­wy­wał cię do po­słu­gi na dłu­go, za­nim za­czą­łeś do­strze­gać, do cze­go wła­ści­wie cię przy­go­to­wu­je, tak jak fun­da­men­ty wy­le­wa się na dłu­go przed tym, jak są­sie­dzi będą w sta­nie wy­obra­zić so­bie, jak bę­dzie wy­glą­dał cały dom.

Naj­waż­niej­szym fun­da­men­tem po­słu­gi jest nasz wła­sny, peł­ny udział w do­świad­cza­niu tego, co jest w ser­cu Ojca – w Jego upodo­ba­niu w nas (Roz­dział 1). To po­zna­nie daje nam moc do wy­po­wia­da­nia bło­go­sła­wień­stwa Ojca do serc tych, któ­rym po­słu­gu­je­my, i uzdal­nia nas w co­raz więk­szym stop­niu do roz­da­wa­nia in­nym tego, co sami otrzy­ma­li­śmy od Pana. Aby ta praw­da mo­gła prze­nik­nąć i dzia­łać w głę­bi two­je­go ser­ca i roz­le­wać się z nie­go w ży­cie in­nych lu­dzi, mu­sisz na­uczyć się ufać Du­cho­wi Świę­te­mu i słu­chać Jego gło­su (Roz­dział 2). Nade wszyst­ko, troszcz się o współ­czu­cie i po­ko­rę (Roz­dzia­ły 3 i 4), taka mi­łość jest bo­wiem zgod­na z Jego wolą:

„Jako więc wy­brań­cy Boży – świę­ci i umi­ło­wa­ni – ob­lecz­cie się w ser­decz­ne mi­ło­sier­dzie, do­broć, po­ko­rę, ci­chość, cier­pli­wość, zno­sząc jed­ni dru­gich i wy­ba­cza­jąc so­bie na­wza­jem, je­śli­by miał ktoś za­rzut prze­ciw dru­gie­mu: jak Pan wy­ba­czył wam, tak i wy! Na to zaś wszyst­ko [przy­oblecz­cie] mi­łość, któ­ra jest wię­zią do­sko­na­ło­ści”.

Kol 3, 12-14

Mo­dlę się, byś czy­ta­jąc pierw­sze czte­ry roz­dzia­ły po­czuł głód i pra­gnie­nie na­śla­do­wa­nia Chry­stu­sa w two­jej po­słu­dze oraz sta­wa­nia się co­raz peł­niej na­czy­niem Bo­żej mi­ło­ści.

nie­sie­nie po­mo­cy

Część II pod­ręcz­ni­ka za­wie­ra prak­tycz­ne na­ucza­nie na te­mat ko­rzy­sta­nia z mo­de­lu „pię­ciu klu­czy”. Słu­cha­jąc Boga i oso­by, któ­rą On do cie­bie przy­sy­ła, bę­dziesz co­raz bar­dziej prze­ko­ny­wać się o sku­tecz­no­ści „pię­ciu klu­czy” (Roz­dział 5), co­raz le­piej ro­zu­mieć stra­te­gie nie­przy­ja­cie­la, co po­zwo­li ci z co­raz więk­szym po­wo­dze­niem po­ma­gać in­nym w iden­ty­fi­ka­cji wro­ga (Roz­dział 6) i co­raz do­głęb­niej ro­zu­mieć taj­ni­ki ludz­kie­go ser­ca (Roz­dział 7).

Roz­dział ósmy po­świę­co­ny jest me­cha­ni­zmo­wi sa­mo­uspra­wie­dli­wie­nia, pod­sta­wo­wej re­ak­cji na­szej upa­dłej na­tu­ry, zaś Roz­dział dzie­wią­ty za­wie­ra su­ge­stie i przy­kła­dy po­moc­ne w ucze­niu się wy­po­wia­da­nia bło­go­sła­wień­stwa Ojca nad ży­ciem tych, któ­rzy do­świad­czy­li uwol­nie­nia.

Część III to naj­czę­ściej za­da­wa­ne py­ta­nia i od­po­wie­dzi, po­moc­ne przy sto­so­wa­niu i ucze­niu in­nych po­słu­gi­wa­nia we­dług mo­de­lu „pię­ciu klu­czy”. Nie są to jed­nak tyl­ko od­po­wie­dzi na py­ta­nia. Do­da­jąc „Dal­sze roz­wa­ża­nia” do każ­de­go py­ta­nia, sta­ra­łem się do­kład­niej wy­ja­śnić – tak samą od­po­wiedź, jak i kwe­stie z nią zwią­za­ne.

Wresz­cie w Do­dat­kach za­miesz­czo­ne zo­sta­ły ma­te­ria­ły, któ­re po­mo­gą ci w do­kład­niej­szym zro­zu­mie­niu mo­de­lu „pię­ciu klu­czy” i roz­wi­ja­niu umie­jęt­no­ści po­ma­ga­nia in­nym w od­naj­dy­wa­niu wol­no­ści. Do­da­tek A za­wie­ra czte­ry świa­dec­twa, któ­re są nie­ja­ko po­głę­bio­nym ko­men­ta­rzem do te­ma­tów omó­wio­nych w Roz­dzia­le czwar­tym i Py­ta­niach: 8, 9 i 14. Zna­lazł się tam rów­nież za­pis se­sji mo­dli­tew­nej, na któ­rej przy­kła­dzie moż­na przyj­rzeć się sto­so­wa­niu „pię­ciu klu­czy” w prak­ty­ce. Do­da­tek B za­wie­ra ma­te­ria­ły do­ty­czą­ce ro­ze­zna­wa­nia du­chów, li­stę kłamstw i du­chów po­wią­za­nych, a tak­że inne do­ku­men­ty, któ­re moż­na do­wol­nie po­wie­lać lub po­brać z na­szej stro­ny in­ter­ne­to­wej. Na ko­niec w Po­sło­wiu za­mie­ści­li­śmy kil­ka my­śli do­ty­czą­cych dal­sze­go roz­wo­ju po­słu­gi uwol­nie­nia.

Proś Pana o pro­wa­dze­nie

Dzię­ku­je­my Panu za to, że po­słu­gu­je się tobą, by przy­pro­wa­dzać in­nych do Ojca, gdzie znaj­dą praw­dę, za któ­rą tę­sk­ni każ­dy czło­wiek: praw­dę o tym, że Bóg na­zy­wa ich sy­na­mi i cór­ka­mi, praw­dę o tym, że ma w nich upodo­ba­nie. Kie­dy po­dej­mu­jesz po­słu­gę, proś Pana, by cię pro­wa­dził. Czy­ta­jąc ni­niej­szy pod­ręcz­nik, mo­żesz mieć po­ku­sę szu­ka­nia w nim je­dy­nie in­for­ma­cji i au­to­ma­tycz­ne­go po­dzia­łu ich na te, któ­re wy­da­ją ci się przy­dat­ne, i te, któ­re ci się nie przy­da­dzą. Za­pra­sza­my cię jed­nak do tego, byś przy­stę­pu­jąc do lek­tu­ry pro­sił Du­cha Świę­te­go, by On sam był two­im na­uczy­cie­lem. Nie­któ­re z rze­czy, o któ­rych tu pi­sze­my, mogą na ra­zie cię przy­tła­czać. Po­łóż je po pro­stu przed Pa­nem, pro­sząc: „Pa­nie, wy­ja­śnij i na­ucz mnie tego”. On zaj­mie się nimi w swo­im cza­sie. Kie­dy póź­niej po­now­nie prze­czy­tasz tę samą stro­nę czy roz­dział, ze zdu­mie­niem zo­ba­czysz, w jaki spo­sób On od­po­wie­dział na two­ją pro­stą mo­dli­twę.

Pan bę­dzie da­lej umac­niał cię i bu­do­wał w to­bie dom, w któ­rym każ­dy przyj­mo­wa­ny bę­dzie z otwar­ty­mi ra­mio­na­mi i znaj­dzie drzwi pro­wa­dzą­ce do wol­no­ści. Jed­nym z mo­ich ulu­bio­nych frag­men­tów z Pi­sma świę­te­go jest wer­set z Psal­mu 26:

„Pa­nie, mi­łu­ję dom, w któ­rym miesz­kasz, i miej­sce, gdzie prze­by­wa Two­ja chwa­ła”.

Ps 26, 8

Roz­ko­szu­jąc się co­dzien­nie Jego obec­no­ścią, sta­ra­jąc się prze­by­wać w Jego ser­cu – pa­mię­taj, że by­cie do­mem, miej­scem po­słu­gi, ozna­cza przede wszyst­kim by­cie miej­scem Jego prze­by­wa­nia:

„Je­śli Mnie kto mi­łu­je, bę­dzie za­cho­wy­wał moją na­ukę, a Oj­ciec mój umi­łu­je go, i przyj­dzie­my do nie­go, i bę­dzie­my u nie­go prze­by­wać”.

J 14, 23

CZĘŚĆ I

SY­NO­WIE I CÓR­KI BOGA

Bło­go­sła­wie­ni, któ­rzy wpro­wa­dza­ją po­kój, al­bo­wiem oni będą na­zwa­ni sy­na­mi Bo­ży­mi.

Mt 5, 9

Jako sy­no­wie i cór­ki Boga je­ste­śmy we­zwa­ni do peł­nie­nia dzieł, któ­re On nam po­wie­rzył, do jed­na­nia czło­wie­ka z Bo­giem i z ro­dzi­ną ludz­ką. Dzie­ło po­wie­rzo­ne nam przez Boga to nie tyl­ko coś, co po pro­stu ro­bi­my, ale co wy­pły­wa z tego, kim je­ste­śmy. Aby peł­nić Jego dzie­ła, mu­si­my być do Nie­go po­dob­ni. W cza­sach bi­blij­nych syn re­pre­zen­to­wał swe­go ojca nie tyl­ko jako jego przed­sta­wi­ciel w in­te­re­sach, ale tak­że jako przed­sta­wi­ciel jego sa­me­go. Sło­wa Je­zu­sa były więc do­brze zro­zu­mia­łe dla lu­dzi, któ­rzy wy­cho­wy­wa­li się w tej sa­mej kul­tu­rze: „Kto Mnie zo­ba­czył, zo­ba­czył tak­że i Ojca” (J 14, 9).

Je­śli peł­nisz dzie­ło wpro­wa­dza­nia po­ko­ju, ko­rzy­sta­jąc z mo­de­lu „pię­ciu klu­czy”, mo­żesz być pe­wien, że dzia­ła­jąc po­przez cie­bie – Bóg scho­dzi co­raz głę­biej, wy­pra­co­wu­jąc w to­bie ce­chy swo­je­go syna czy cór­ki. W każ­dym z pierw­szych czte­rech roz­dzia­łów bę­dziesz miał moż­li­wość za­da­nia so­bie jed­ne­go z py­tań o klu­czo­wym zna­cze­niu i za­nu­rze­nia się w tym, co od­naj­dziesz jako od­po­wiedź. Czy wiesz, że Bóg ma w to­bie upodo­ba­nie? Czy po­tra­fisz po­le­gać na Du­chu Świę­tym? Czy kro­czysz dro­gą po­ko­ry? Czy two­ją mo­ty­wa­cją jest współ­czu­cie? Za­nim w czę­ści dru­giej przej­dzie­my do roz­wa­żań na te­mat uwal­nia­nia daru wol­no­ści w in­nych – chce­my naj­pierw za­trzy­mać się nad kwe­stią na­szej wła­snej wol­no­ści jako dzie­ci Boga. Dzie­ci, któ­re zna­ją ser­ce Ojca, i dzię­ki tej świa­do­mo­ści są wy­po­sa­żo­ne do słu­że­nia tak, jak słu­żył Je­zus. Dzia­ła­jąc po­przez nas, Bóg dzia­ła też w na­szym wnę­trzu i nie spra­wia Mu trud­no­ści czy­nie­nie tych dwóch rze­czy jed­no­cze­śnie. My, któ­rzy chce­my czy­nić to, co czy­ni Oj­ciec, mu­si­my dbać o za­cho­wa­nie rów­no­wa­gi po­mię­dzy tymi dwie­ma rze­czy­wi­sto­ścia­mi: dzia­ła­niem Boga w in­nych i dzia­ła­niem Boga w nas, nie za­nie­dbu­jąc żad­nej z nich kosz­tem dru­giej.

Roz­dział 1

MAT­THEW LO­ZA­NO

Bóg ma w to­bie upodo­ba­nie

Pan, twój Bóg jest po­śród cie­bie, Mo­carz – On zba­wi, unie­sie się we­se­lem nad tobą, od­no­wi swą mi­łość, wznie­sie okrzyk ra­do­ści.

So 3, 17

Oto do­bra no­wi­na: Bóg cię lubi! Na­praw­dę cię lubi, i to bar­dzo! To jest pod­sta­wo­wa rze­czy­wi­stość tego, kim je­steś w Chry­stu­sie, i treść two­je­go ży­cia jako syna czy cór­ki Boga. Czy chcesz po­słu­gi­wać jak Je­zus, wy­pro­wa­dza­jąc na wol­ność uwię­zio­nych? Je­śli tak, to mu­sisz zro­zu­mieć, że wła­dza, któ­rą Je­zus uzdra­wiał i uwal­niał, po­cho­dzi­ła z Jego do­sko­na­łej re­la­cji z Oj­cem. Moc uzdra­wia­nia i uwal­nia­nia może więc po­cho­dzić je­dy­nie z tego sa­me­go źró­dła – z two­je­go zjed­no­cze­nia z Oj­cem przez Je­zu­sa, Jego Syna. Oj­ciec utwier­dził w Je­zu­sie rze­czy­wi­stość fun­da­men­tal­ną dla Jego toż­sa­mo­ści, mó­wiąc o upodo­ba­niu swo­je­go ser­ca: „To jest mój Syn umi­ło­wa­ny, w któ­rym mam upodo­ba­nie, Jego słu­chaj­cie!”. Za­uważ, że Oj­ciec nie po­wie­dział: „Słu­chaj­cie Je­zu­sa – jest na­praw­dę świę­ty!”. Nie, punk­tem wyj­ścio­wym pu­blicz­nej po­słu­gi Je­zu­sa było wy­zna­nie Ojca, że Syn jest Jego wiel­ką ra­do­ścią. To wy­zna­nie sta­ło się źró­dłem siły i wła­dzy, po­nie­waż czy­nie­nie tego, co po­do­ba się Ojcu, było mo­ty­wa­cją wszyst­kich wiel­kich dzieł Je­zu­sa.

Ale to jesz­cze nie wszyst­ko: wcho­dząc w toż­sa­mość od­ku­pio­nych i przy­bra­nych dzie­ci Boga, my tak­że mo­że­my po­wo­ły­wać się na bło­go­sła­wień­stwo i dzie­dzic­two, ja­kie przy­na­le­ży Je­zu­so­wi. Po­słu­chaj słów Ojca w tej pa­ra­fra­zie Jego bło­go­sła­wień­stwa nad tobą: „To jest moje umi­ło­wa­ne dziec­ko, po­wód mo­je­go szczę­ścia. Je­steś mi­ło­ścią mo­je­go ser­ca, dla cie­bie za­cho­wu­ję ła­ska­wość. Synu, mam w to­bie upodo­ba­nie. Cór­ko, je­steś moją ra­do­ścią”.

Upodo­ba­nie, ja­kie ma w nas Oj­ciec, to nie tyl­ko ra­do­sne my­śli na nasz te­mat. Jest to za­sad­ni­cze na­sta­wie­nie Stwór­cy wo­bec Jego naj­wspa­nial­sze­go stwo­rze­nia. Ce­lem ży­cia, śmier­ci i zmar­twych­wsta­nia Je­zu­sa było przy­wró­ce­nie wła­ści­wej re­la­cji po­mię­dzy ko­cha­ją­cym Oj­cem a Jego krnąbr­ny­mi dzieć­mi, po­przez znisz­cze­nie mocy grze­chu, co po­zwo­li­ło nam za­ufać Mu i do­świad­czyć Jego mi­ło­ści, co wię­cej, po­zna­nie Jego upodo­ba­nia w nas jest klu­czem do ży­cia, umoż­li­wia nam bo­wiem kro­cze­nie w po­słu­szeń­stwie, ra­dze­nie so­bie z trud­ny­mi sy­tu­acja­mi i wy­peł­nia­nie na­sze­go po­wo­ła­nia i prze­zna­cze­nia. Na­sza zdol­ność do do­świad­cza­nia upodo­ba­nia i mi­ło­ści Boga do nas, od­ku­pio­ne­go stwo­rze­nia, sta­je się źró­dłem mo­ty­wa­cji do po­słu­gi­wa­nia in­nym, do wy­pro­wa­dza­nia na wol­ność więź­niów.

Pro­blem po­le­ga na tym, że wie­lu z nas nie chce przy­jąć my­śli, że po­do­ba­my się Bogu. Dla nie­któ­rych zro­zu­mia­ła jest idea mi­ło­ści Boga jako cno­ty czy za­sa­dy teo­lo­gicz­nej, ale myśl o tym, że Bóg nas po pro­stu lubi, że Mu się po­do­ba­my – jest trud­na do przy­ję­cia. Iden­ty­fi­ku­je­my się z grze­chem w na­szym ży­ciu i pa­trzy­my na sie­bie jak na ka­ry­god­nych grzesz­ni­ków, któ­rych się co naj­wy­żej to­le­ru­je ze wzglę­du na Je­zu­sa. Bóg więc je­dy­nie to­le­ru­je nas, od­wra­ca­jąc gło­wę jak nie­za­do­wo­lo­ny tata, gdy trzy­ma za­bru­dzo­ną pie­lusz­kę. Pro­blem po­le­ga na tym, że iden­ty­fi­ku­je­my się z tym wła­śnie grze­chem, któ­ry Je­zus przy­szedł usu­nąć, i od­rzu­ca­my tę toż­sa­mość, któ­rą On chce nas ob­da­rzyć. Nie je­ste­śmy we­zwa­ni do tego, aby po­zo­sta­wać w na­szym sta­rym „ja”, ale by przy­oblec się w Chry­stu­sa i żyć w mocy Jego zmar­twych­wsta­nia – po­nie­waż je­ste­śmy no­wym stwo­rze­niem. Czy­niąc z nas swo­je przy­bra­ne dzie­ci, Bóg za­pra­sza nas do udzia­łu w Jego ży­ciu i w Jego na­tu­rze.

Roz­kosz jest na­tu­rą Boga

Roz­ko­szo­wać się zna­czy „od­czu­wać wiel­ką przy­jem­ność, do­zna­wać za­do­wo­le­nia z ja­kie­goś po­wo­du, de­lek­to­wać się czymś”. Bę­dąc do­sko­na­łym, Bóg z sa­mej swej na­tu­ry do­zna­je w peł­ni za­do­wo­le­nia z sie­bie sa­me­go. Trwa w ni­czym nie­za­kłó­co­nej, od­wiecz­nej re­la­cji ro­dzin­nej, czer­piąc z niej cał­ko­wi­tą i peł­ną ra­dość. Nic nie rów­na się upodo­ba­niu, ja­kim ob­da­rza­ją się wza­jem­nie Oj­ciec, Syn i Duch Świę­ty. Księ­ga Przy­słów po­ka­zu­je nam pro­roc­ki ob­raz tej od­wiecz­nej roz­ko­szy: „Ja by­łam przy Nim mi­strzy­nią, roz­ko­szą Jego dzień po dniu, cały czas igra­jąc przed Nim, igra­jąc na okrę­gu zie­mi, znaj­du­jąc ra­dość przy sy­nach ludz­kich” (Prz 8, 30-31).

Bóg daje wy­raz peł­ni swo­jej ra­do­ści przez stwa­rza­nie. Po­myśl tyl­ko: Bóg stwo­rzył wszyst­kich lu­dzi – w tym tak­że cie­bie – ze swo­jej ra­do­ści i dla swo­jej roz­ko­szy. Zo­sta­łeś stwo­rzo­ny, by być Jego to­wa­rzy­szem, oso­bą po­dob­ną Jemu, ale Nim nie­bę­dą­cą. Oto wiel­ka hoj­ność i wraż­li­wość Boga, któ­ry pra­gnie dać się do­świad­czyć i po­znać dru­giej oso­bie. Stwo­rze­ni na Jego ob­raz, mo­że­my do­świad­czać zjed­no­cze­nia z Nim, czuć to, co czu­je On. Wię­cej, dana jest nam moż­li­wość ko­cha­nia Go z wza­jem­no­ścią, w wol­no­ści i ca­łej głę­bi. Każ­dy czło­wiek jest zdol­ny do za­chwy­ca­nia ser­ca Boga i wzbu­dza­nia w Nim nie­skoń­czo­nej roz­ko­szy.

Skąd wie­my, że Bóg się nami za­chwy­ca? Po­nie­waż za­prze­stał dal­sze­go stwa­rza­nia. Bóg nie spoj­rzał na nas i nie po­wie­dział: „No cóż, może spró­bu­ję jesz­cze raz”. Wręcz prze­ciw­nie, Bóg uczy­nił czło­wie­ka na sa­mym koń­cu pro­ce­su stwa­rza­nia, a kie­dy spoj­rzał na ca­łość swo­je­go dzie­ła, po­wie­dział, że jest bar­dzo do­bre! Bóg jest nie­zwy­kle twór­czy (je­stem wiel­kim fa­nem Jego twór­czo­ści!) i z pew­no­ścią stwo­rzył­by nas ina­czej, gdy­by była taka po­trze­ba. A jed­nak tego nie zro­bił. Za­chwy­cił się nami jako uko­ro­no­wa­niem swe­go dzie­ła stwo­rze­nia. Dla­te­go za­prze­stał dal­szej pra­cy i roz­po­czął cie­sze­nie się nami. Prze­cha­dzał się po­śród swe­go stwo­rze­nia i cie­szył się to­wa­rzy­stwem Ada­ma i Ewy w po­rze wie­czor­ne­go wia­tru.

Czy za­sta­na­wia­łeś się kie­dyś nad tym, dla­cze­go Bóg umie­ścił czło­wie­ka w ogro­dzie? Po pierw­sze, ogród jest miej­scem ce­lo­we­go po­rząd­ku, gdzie tro­skli­wa opie­ka two­rzy wa­run­ki, w któ­rych ży­cie może roz­wi­jać się i kwit­nąć. Po dru­gie, ogród jest miej­scem stwo­rzo­nym dla przy­jem­no­ści ogrod­ni­ka. Po za­koń­cze­niu swej pra­cy ogrod­nik pra­gnie cie­szyć się tym, co stwo­rzy­ła jego wy­obraź­nia. Do­ty­czy­ło to szcze­gól­nie Ada­ma i Ewy, któ­rzy byli zwień­cze­niem tego pro­ce­su two­rze­nia. Zo­sta­li uczy­nie­ni na ob­raz i po­do­bień­stwo Ogrod­ni­ka, któ­ry pra­gnął czer­pać przy­jem­ność z prze­by­wa­nia z nimi. Dla­te­go Bóg wy­brał wła­śnie to miej­sce, aby w nim prze­by­wać.

Sko­ro zgod­nie z za­my­słem Stwór­cy prze­zna­czo­ny je­steś do tego, by Go po­znać i by od­po­wia­dać na Jego za­chwyt tobą, co sta­nie się, je­śli od­rzu­cisz praw­dę o tym, że On się tobą za­chwy­ca? Nie bę­dziesz Go w peł­ni znał. Mo­żesz wie­dzieć o Jego mocy i Jego ma­je­sta­cie, pięk­nie i mą­dro­ści, ale je­śli nie wiesz, co bu­dzi w Nim tak do­głęb­ną roz­kosz, nie zro­zu­miesz sa­mej isto­ty tego, kim jest Bóg i ja­kie jest źró­dło Jego mo­ty­wa­cji. Nie po­znasz ser­ca Ojca. By­wa­łem na po­grze­bach, na któ­rych ktoś z obec­nych po­wie­dział coś w ro­dza­ju: „Żeby na­praw­dę po­znać Toma, trze­ba było wi­dzieć, jak uwiel­biał ło­wie­nie na mu­chę”. Wra­ca­łem wów­czas do domu, czu­jąc, że le­piej po­zna­łem oso­bę, któ­rą że­gna­li­śmy, dzię­ki temu, że jego przy­ja­ciel opo­wie­dział o tym, co było jego naj­więk­szą pa­sją. Tak samo jest z Bo­giem. Je­śli nie zna­my źró­dła Jego pa­sji, nie po­zna­my Jego ser­ca. Nie po­zna­jąc zaś Jego ser­ca, nie zro­zu­mie­my Jego oso­by.

Je­steś Jego ob­lu­bie­ni­cą

Gdy św. Pa­weł mo­dli się za Efe­zjan, w jego sło­wach brzmi echo pra­gnie­nia, ja­kie Bóg nosi w swo­im ser­cu: „aby­ście zo­sta­li na­peł­nie­ni całą Peł­nią Bożą” (Ef 3, 19b). Czym­że in­nym jest peł­nia, je­śli nie roz­ko­szą? Roz­kosz to peł­na sa­tys­fak­cja i za­spo­ko­je­nie. Św. Pa­weł mo­dli się, by­śmy zna­leź­li peł­nię w Bo­żej peł­ni i za­chwyt w Jego za­chwy­cie nad nami. Jego sło­wa moż­na by spa­ra­fra­zo­wać na­stę­pu­ją­co: „aby­ście po­zna­li za­spo­ko­je­nie we­dług mia­ry Jego za­spo­ko­je­nia, roz­kosz we­dług mia­ry Jego roz­ko­szy i speł­nie­nie we­dług mia­ry Jego speł­nie­nia”. Bóg pra­gnie, by­śmy do­świad­cza­li Jego roz­ko­szy. Chce, że­byś czuł, do­świad­czał i żył w Jego ser­cu, któ­re zna peł­nię za­spo­ko­je­nia. Ta prze­mie­nia­ją­ca rze­czy­wi­stość uzdal­nia cię do tego, byś po­tra­fił od­wza­jem­nić Mu się mi­ło­ścią.

Św. Jan pi­sze: „My mi­łu­je­my [Boga], po­nie­waż Bóg sam pierw­szy nas umi­ło­wał” (1 J 4, 19). Jego mi­łość ini­cju­je two­ją mi­łość. Jego mi­łość od­blo­ko­wu­je two­je ser­ce. Po­zna­jąc, że praw­dą o two­jej toż­sa­mo­ści jest to, że je­steś roz­ko­szą Boga, zo­sta­jesz uzdol­nio­ny do mi­ło­ści. W pią­tym roz­dzia­le Li­stu do Efe­zjan św. Pa­weł mówi o klu­czo­wym ob­ra­zie, któ­ry opi­su­je re­la­cję po­mię­dzy Chry­stu­sem a Jego Ko­ścio­łem: jest to re­la­cja ob­lu­bień­ca i ob­lu­bie­ni­cy. Sło­wo roz­kosz po­cho­dzi od ła­ciń­skie­go sło­wa ozna­cza­ją­ce­go „po­cią­gać, wa­bić, nę­cić”. Ob­lu­bie­ni­cę po­cią­ga jej ob­lu­bie­niec, on zaś jest po­cią­gnię­ty ku niej. Jako ob­lu­bie­ni­ca Chry­stu­sa, za­chwy­casz Boga i po­cią­gasz Go do sie­bie.

Ob­lu­bie­ni­ca to ta, któ­ra po­zna­je za­chwyt, jaki czu­je wo­bec niej ob­lu­bie­niec, i przyj­mu­je jego roz­kosz jako swo­ją toż­sa­mość. Od­po­wia­da w wol­no­ści i z od­wa­gą, po­nie­waż wie, że spra­wia mu przy­jem­ność i jest pew­na mi­ło­ści swe­go uko­cha­ne­go. Jej re­ak­cja nie po­cho­dzi z lęku, że go roz­cza­ru­je, nie pró­bu­je też ofia­ro­wać mu po­słu­szeń­stwa w za­mian za jego przy­chyl­ność. Ob­lu­bie­niec ob­sy­pu­je swą ob­lu­bie­ni­cę mi­ło­ścią, a ona od­po­wia­da na nią z głę­bi po­zna­nia tego, że daje mu za­spo­ko­je­nie. Nie musi zga­dy­wać, co spra­wia mu ra­dość, wy­star­czy, że ofia­ru­je mu dar sa­mej sie­bie. W mi­ło­ści wo­bec Boga nie cho­dzi tyl­ko o pra­we po­stę­po­wa­nie, ale o po­zna­nie i do­świad­cze­nie Jego ra­do­ści i ży­cie zgod­nie ze świa­do­mo­ścią tego, co Mu się po­do­ba. Po­zna­jąc Jego ser­ce i zbli­ża­jąc się do Nie­go, wzra­sta­my w oka­zy­wa­niu Mu mi­ło­ści.

Grzech, wstyd i po­czu­cie nie­god­no­ści

Grzech oczy­wi­ście od­dzie­lił ludz­kość od tej rze­czy­wi­sto­ści, nisz­cząc na­szą wol­ność i znie­kształ­ca­jąc po­strze­ga­nie Boga. Grzech spra­wił, że Adam i Ewa opu­ści­li ogród roz­ko­szy i zna­leź­li się w miej­scu na­zna­czo­nym tru­dem, cięż­ką pra­cą i wal­ką z prze­ciw­no­ścia­mi. Ich pierw­szą re­ak­cją był wstyd – prze­lę­kli się i zro­bi­li so­bie okry­cie. Ty tak­że, gdy za­tra­casz się w grze­chu, od­no­sisz się do Boga z po­dejrz­li­wo­ścią i lę­kiem przed karą. Po­nie­waż iden­ty­fi­ku­jesz się z grze­chem, Bóg nie może ra­do­wać się roz­ko­szą swe­go ser­ca. Pro­ro­cy Sta­re­go Te­sta­men­tu po­ka­zu­ją nam ból ob­lu­bień­ca, któ­ry tę­sk­ni za tym, by jego ob­lu­bie­ni­ca od­po­wie­dzia­ła na jego mi­łość. Ona jed­nak, nie po­tra­fiąc tego uczy­nić, skła­da mu ofia­ry i oka­zu­je na­miast­kę po­słu­szeń­stwa – pod­czas gdy on pra­gnie tyl­ko jej sa­mej!

Na­wet w sta­nie naj­więk­sze­go grze­chu, ni­gdy nie prze­sta­jesz być źró­dłem roz­ko­szy Boga. On na­dal za­chwy­ca się tobą jako oso­bą, któ­rą masz być we­dług Jego za­my­słu. Gniew Boga skie­ro­wa­ny jest prze­ciw­ko grze­cho­wi, po­nie­waż on od­dzie­la Go od przed­mio­tu Jego mi­ło­ści. Na­tę­że­nie Jego gnie­wu jest tak na­praw­dę mia­rą Jego uczu­cia wo­bec cie­bie. To go­rą­ce pra­gnie­nie i po­tęż­ny gniew spo­tka­ły się na krzy­żu – na któ­rym Je­zus na za­wsze znisz­czył roz­dzie­la­ją­cy nas mur wro­go­ści.

Te­raz, gdy zo­sta­łeś od­ku­pio­ny z grze­chu i po­jed­na­ny z Bo­giem przez wia­rę w Je­zu­sa, nie opie­raj się my­śli o tym, że na­praw­dę je­steś przed­mio­tem ra­do­ści Boga. Dla­cze­go tak trud­no ci od­po­wia­dać na Jego mi­łość w wol­no­ści i z od­wa­gą, z ser­ca? Dla wie­lu z nas po­wo­dem jest fał­szy­we po­czu­cie nie­god­no­ści. Nie chcę oczy­wi­ście po­wie­dzieć przez to, że za­słu­ży­li­śmy na mi­ło­sier­dzie Boga, wręcz prze­ciw­nie! We­dług spra­wie­dli­wo­ści nikt nie mógł­by nas unie­win­nić. W tym sen­sie słusz­nie mó­wi­my, że nie je­ste­śmy god­ni, nie za­słu­gu­je­my na dar, któ­ry zo­stał nam ofia­ro­wa­ny. Czę­sto jed­nak za­po­mi­na­my o in­nej de­fi­ni­cji war­to­ści. War­tość de­fi­niu­je się tak­że we­dług ceny, jaką się za coś pła­ci. Syn Boży od­mie­rzył cenę w swo­jej dro­go­cen­nej krwi w za­mian za całą wiecz­ność z tobą. Czy poj­mu­jesz, co to zna­czy? On wy­brał cie­bie. Ze wzglę­du na tę ra­dość, jaką Mu przy­no­sisz. Two­ją war­tość mie­rzy się ceną, za jaką zo­sta­łeś na­by­ty. Je­śli On tak bar­dzo cię ko­cha, to mu­sisz mieć w so­bie coś, co bu­dzi w Nim taką mi­łość.

Wie­lu z nas myli swo­ją war­tość z tym, na co za­słu­gu­je­my. Wo­li­my mie­rzyć na­szą war­tość wła­sny­mi za­słu­ga­mi, za­miast tym, co On uczy­nił dla nas. Je­zus jed­nak nie dał się za cie­bie za­bić bez po­wo­du. Kim je­steś, by twier­dzić, że nie masz żad­nej war­to­ści, sko­ro On od­mie­rzył two­ją war­tość na krzy­żu? Czy mo­żesz od­mó­wić Sy­no­wi Boga naj­głęb­sze­go pra­gnie­nia Jego ser­ca? Dla­cze­go miał­byś opie­rać się na swo­im wła­snym osą­dzie, sko­ro On na­zy­wa cię swo­ją ra­do­ścią?

Ozna­ki wal­ki

Je­że­li nie uznasz praw­dy o tym, że Bóg się tobą za­chwy­ca, trud­no ci bę­dzie wzra­stać w mi­ło­ści. W Sta­rym Te­sta­men­cie znaj­du­je­my po­stać kró­la Sau­la, wy­bra­ne­go przez Boga na pierw­sze­go kró­la Izra­ela, któ­ry jed­nak ni­gdy do koń­ca Mu nie za­ufał. W jego hi­sto­rii moż­na do­strzec pięć symp­to­mów wska­zu­ją­cych na to, że Saul nie był w sta­nie przy­jąć mi­ło­ści Boga i po­pa­trzeć na sie­bie jako na tego, w któ­rym On znaj­du­je roz­kosz. Czy­ta­jąc o każ­dym z nich, proś Du­cha Świę­te­go, by mó­wił do two­je­go ser­ca.

Po­chwy­co­ne ser­ce

Obok hi­sto­rii Sau­la mamy też hi­sto­rię Da­wi­da. Oto czło­wiek, któ­ry był jed­no­cze­śnie po­tęż­nym wo­jow­ni­kiem, nie­szczę­śli­wym ko­chan­kiem i przy­ja­cie­lem Boga. Jego mi­sją była wal­ka z nie­przy­ja­ciół­mi, roz­sze­rza­nie kró­le­stwa i stwo­rze­nie miej­sca, w któ­rym miał­by prze­by­wać Bóg. Roz­ko­szo­wał się obec­no­ścią Boga i tę­sk­nił za nią jak spra­gnio­na ła­nia tę­sk­ni za wodą. Bóg na­zy­wał Da­wi­da „mę­żem we­dług Mego wła­sne­go ser­ca”, po­nie­waż ser­ce Da­wi­da zo­sta­ło po­chwy­co­ne mi­ło­ścią Boga. Po­do­ba­nie się Bogu było naj­więk­szym skar­bem jego ży­cia. Ro­zu­miał, że nie­za­leż­nie od oko­licz­no­ści, w ja­kich się zna­lazł, i nie­za­leż­nie od po­ra­żek, Bóg za­wsze jest po jego stro­nie. Taka sama rze­czy­wi­stość może stać się i two­im udzia­łem.

Z cza­sem ła­ska Boga za­czy­na dzia­łać w głę­bi na­szych serc. Po­zwa­la­jąc, by twe ser­ce zo­sta­ło po­chwy­co­ne mi­ło­ścią Boga, za­czniesz do­świad­czać w ży­ciu jej prze­ja­wów:

Da­wid wy­peł­nił swo­je prze­zna­cze­nie przez Sa­lo­mo­na, po­nie­waż żył w rze­czy­wi­sto­ści za­chwy­tu i roz­ko­szy Boga. Jego ra­do­ścią sta­ło się spra­wia­nie przy­jem­no­ści Bogu, nie­za­leż­nie od zaj­mo­wa­ne­go sta­no­wi­ska i oko­licz­no­ści, wie­dział bo­wiem: „do­broć i ła­ska pój­dą w ślad za mną przez wszyst­kie dni mego ży­cia i za­miesz­kam w domu Pań­skim po naj­dłuż­sze cza­sy” (Ps 23, 6). Niech sta­nie się to rze­czy­wi­sto­ścią two­je­go ży­cia. Kie­dy bę­dziesz słu­żył in­nym, niech ra­dość, jaką Bóg czer­pie z two­je­go ży­cia, da ci od­wa­gę i moc, mo­ty­wu­jąc cię i za­chę­ca­jąc do tego, byś po­ma­gał im stać się jak ob­lu­bie­ni­ca, któ­ra sły­szy głos ob­lu­bień­ca i wy­cho­dzi mu na spo­tka­nie. A co naj­waż­niej­sze, mo­dlę się, byś czer­pał roz­kosz z prze­by­wa­nia z Nim tak, jak On roz­ko­szu­je się tobą każ­de­go dnia two­je­go ży­cia.

Daj jed­nak Panu to, cze­go On chce. Je­zus Chry­stus pra­gnie cie­bie sa­me­go bar­dziej niż cze­gol­wiek, co mógł­byś mu ofia­ro­wać. Pra­gnie cie­bie bar­dziej niż two­jej po­słu­gi, twe­go po­słu­szeń­stwa i słu­że­nia in­nym. Po­zwól Mu roz­ko­szo­wać się tobą. W ci­szy ser­ca po­wiedz Mu: „Pa­nie, roz­ko­szuj się mną, ciesz się mną”. Od­daj się Mu, po­wie­rza­jąc się Jego do­bro­ci, by mógł się tobą ra­do­wać. A po­tem bądź za­zdro­sny o to, co na­le­ży do Nie­go. Strzeż świa­do­mo­ści Jego upodo­ba­nia i nie po­zwól, by opi­nia in­nych czy oko­licz­no­ści wmó­wi­ły ci, że jest ina­czej. W po­ko­rze przyj­mij praw­dę o tym, że Bóg się tobą roz­ko­szu­je, a wte­dy bę­dziesz mógł wy­po­wie­dzieć bło­go­sła­wień­stwo Ojca:

„To jest mój Syn umi­ło­wa­ny, w któ­rym mam upodo­ba­nie”.

Mt 17, 5b

MO­DLI­TWA

Oj­cze, roz­ko­szuj się mną.

Weź ze mnie to, co na­le­ży do Cie­bie.

Przyjdź, Pa­nie, do swo­je­go ogro­du.

Je­steś moim wier­nym Ob­lu­bień­cem, pra­gnie­niem mo­je­go ser­ca.

Przyjdź i bierz do woli to, co jest we mnie.

Nie chcę ni­cze­go za­trzy­my­wać dla sie­bie.

W moim ży­ciu nie ma miej­sca na po­czu­cie nie­god­no­ści, bo z po­wo­du Two­jej mi­ło­ści,

ze wzglę­du na Two­ją ofia­rę, Two­ją krew prze­la­ną za mnie – mam wiel­ką war­tość.

Ciesz się mną, czerp ze mnie przy­jem­ność.

Daj mi ob­ja­wie­nie Two­je­go upodo­ba­nia we mnie.

Po­zwól mi po­znać, że je­stem Ci miły.

Niech usły­szę Twój śmiech,

niech roz­brzmie­wa nade mną Two­ja pieśń, Pa­nie.

Uśmiech­nij się nade mną.

Niech roz­pro­mie­ni się nade mną Two­je ob­li­cze.