Miłość… nie ogarniam. Męskie spojrzenie na życiowe sprawy ebook

Rozdział I

Kamyk w bucie i cud

W życiu, gdzieś pomiędzy bliskością a samotnością, kochamy i tęsknimy. Zdobywamy i tracimy. Spełniamy marzenia i doznajemy zawodów. Prędzej czy później, choćbyśmy zrealizowali wszystkie poradnikowe wytyczne, stykamy się z cierpieniem. Spotkanie to może mieć różny kaliber, przez każdego z nas może zostać odebrane inaczej, dla każdego ma inny sens. Wszyscy mamy bowiem różną odporność na to, co nas spotyka. My, mężczyźni, mówiąc delikatnie, nie jesteśmy w tym mistrzami. Pewnie dlatego nie rodzimy dzieci…

Niedawno przeczytałem w sieci całkiem prawdziwy żart na ten temat: „Tylko przeziębiony mężczyzna zrozumie cierpienie rodzącej kobiety”. I faktycznie, kiedy sobie tak szczerze pomyślę, łapię się na tym, że czasami głupi katar to dla mnie prawie koniec świata, nie mówiąc już o bolącym zębie! Potem dochodzę do wniosku, że za bardzo skupiam się na sobie. Innych w podobnej sytuacji pocieszałbym słowami: „Nie martw się, będzie dobrze!”.Często wspominam też o bólu dojrzewania, kiedy rozmawiam z młodzieżą.

Jak łatwo przychodzą nam rady i filozoficzne dywagacje, jeżeli cierpienie nie dotyczy nas bezpośrednio. Tymczasem wszystkie, nawet najbardziej racjonalne teorie tracą moc w obliczu naszego własnego cierpienia. Ono nabiera siły, kiedy prawdziwie nas dotyka. Trochę komicznie, ale bardzo trafnie ujął to Zbigniew Herbert w utworze Pan Cogito a perła:

Czasem przypomina sobie Pan Cogito nie bez wzruszenia, młodzieńczy swój marsz ku doskonałości owe juvenilne per aspera ad astra. Otóż zdarzyło mu się pewnego razu gdy spieszył na wykłady że wpadł mu do buta mały kamyk. Umiejscowił się złośliwie między żywym ciałem a skarpetką. Rozsądek nakazywał pozbyć się intruza, ale zasada amor fati – przeciwnie, znoszenie go. Wybrał drugie heroiczne rozwiązanie.

Z początku wyglądało to niegroźnie, po prostu doskwieranie i nic więcej, ale po jakimś czasie w polu świadomości pojawiła się pięta, i to w momencie, kiedy młody Cogito mozolnie chwytał myśl profesora rozwijającego temat pojęcia idei u Platona. Pięta rosła, nabrzmiewała, pulsowała, z bladoróżowej stawała się purpurowa jak zachodzące słońce wypierała z głowy nie tylko ideę Platona ale wszystkie inne idee.

Wieczorem przed udaniem się na spoczynek wysypał ze skarpetki obce ciało. Było to małe, zimne, żółte ziarenko piasku. Pięta była przeciwnie duża, gorąca i ciemna od bólu1.

Jak sugeruje tytuł wiersza, w cierpieniu może i rodzą się perły, ale samo w sobie nie ma ono żadnej wartości. Dominikanin, ojciec Paweł Krupa, twierdzi, że „to nie cierpienie uszlachetnia człowieka, ale to człowiek uszlachetnia cierpienie”2. Człowiek z Bożą pomocą. Bóg potrafi wyłuskać światełko z najgłębszego mroku. Nawet z największego cierpienia może wyłonić perłę, która prowadzi do odnalezienia głębszego sensu, większej nadziei i ufności.

Przypomina mi się mój pierwszy w życiu króciutki wiersz, który napisałem ponad dwadzieścia lat temu. Kiedy przywołuję go w pamięci, to (o dziwo!) wcale się go nie wstydzę. Jego wymowa wpisuje się nawet w temat tego rozdziału:

Na szlaku

uwierają kamienie,

kalecząc

pychę moich stóp

Z sentymentem i łezką w oku wspominam, ile było już na mojej drodze takich kamieni, które uwierały mniej lub bardziej. Dzięki Bogu każde trudne doświadczenie czegoś mnie nauczyło. Niektóre z nich wprost przyczyniły się do przemiany mojego życia i pomogły mi w poszukiwaniach odpowiedzi na różne pytania…

W tym miejscu chcę to powiedzieć bez cienia ironii: szczerze podziwiam osoby niewierzące, które potrafią odnaleźć sens życia, pokój i radość w sercu pomimo dramatu cierpienia. Często słyszy się od ateistów: „Gdyby wasz Bóg istniał naprawdę, nie byłoby na świecie cierpienia!”. Uważam wręcz odwrotnie. Paradoksalnie im więcej cierpienia w naszej ludzkiej rzeczywistości, tym bardziej dostrzegam działanie Boga. Wiara to nie narkotyk, który uśmierza ból, lecz najgłębsza z możliwych odpowiedzi w obliczu tajemnicy cierpienia. Ta odpowiedź objawia się czasami bezpośrednio, w głębi ludzkiego serca, a czasami w drugim człowieku, w nowych niespodziewanych możliwościach, niesamowitym obrocie spraw… Taką odpowiedź otrzymałem, wchodząc w dorosłość. Wtedy po raz pierwszy uświadomiłem sobie, że nie jestem pępkiem świata, że życie jest cholernie kruche…