Meandry. Wiersze i monodramy ebook

Wiersze, okres wczesny (1982–1985)

A obłęd trwa

Przeszli,

przeminęli

obok nas i poprzez nas,

współludzie możni i malutcy,

znaczący i przypadkowi.

Zostawili piętno uporu w umysłach

pobliskich sobie,

bliskich sobie,

naszych.

Czyż nigdy nie przegadamy mroku w kolorycie bieli?

Czyż tylko bezosobowość postrzegania lirycznego,

właśnie i tylko dla nas wpojonego,

będzie dopełniać się słuchawką

w narożnej budce telefonicznej

już na wieczność?

Strumień myśli płynie wciąż do ujścia.

Nadchodzą,

skradają się…

następni wyrachowani,

potencjalni szczęśliwi – uwłaczający nam.

To już…

patos pochodu.

Mimo to funkcjonujemy,

jesteśmy, a…

…a obłęd trwa.

Kamyk

Pamięci C.K. Norwida

Szczera, martwa doskonałość

w nieszczerym pancerzu gładkiego chłodu.

Drzemie cichym krzykiem protestu

w pustym rowie humanizmu

i daremnie żebrze swojego odbicia

w papierowym zwierciadle wyobraźni…

I pięknej,

i chorej z konieczności.

Upadł tak nisko,

że nie widzą go nawet

wytrwałe kroki pustelnika

i ufne dłonie ociemniałego starca.

Chroni i zabija bezlitośnie

swą kamienną treścią.

Kiedyś…

umarł jako diadem narodowy

schowany w troskliwym brudzie,

konającego w obcym przytułku, oplutego poety.

I leży jak on,

w śmierdzącym barłogu sączącego się czasu.

Człowieku!

Mimo że cię nie ma…

Podnieś kamyk.

Poranek

…grymasem odpoczynku,

mając zapuchnięty uśmiech.

Z martwych mówię:

Powstań!

Usta wżerają się

w nawałnicę wspólnej matki,

po przegniłych deskach.

Myśli wtrącają się

w biel kości,

tykaniem czasu na ścianach.

Noc uprzątnęła już

pustą, samotną półlitrówkę i odcisk styliska.

Tylko kwiaty nie mogą jakoś zemdleć.

Kilka razy widzę twoje dłonie…

Dużo na nich złotych pasków,

a jeden bez oczka…

Po co?!

Trwanie,

znów przyszli wszyscy.

Przynieśli pastelową szczerość i zwyczajowy smutek.

Odejdźcie!

Kocham was!

Nie ma mnie.

Skała

Umarłaś,

by żyć!

Lecz nie łudź się, że…

narodzisz się i pozwolą ci

powstać z martwych myśli,

że…

żyjąc,

zmartwychwstaniesz swoim krzykiem.

Nie ma już twojej,

naszej Matki!

Zabiły ją niewinne niemowlęta

neutronowym uśmiechem.

Wyszedłem na podniebny spacer ze strzępkiem swojej kieszeni.

Miałem w niej maleńkie ziarenko piasku…

Życzę mu męczeńskiej śmierci,

by mogło spokojnie przetrwać

w tkliwym świecie materialnego humanizmu.

Nie ma mnie.

I chyba nigdy nie było?!

Jest tylko

piaskowa burza niedobitych marzeń

i zakrwawiony smak mechanicznych owoców.

W głąb

Nas,

wybuchłego tuż przed jego śmiercią przedwczesną,

Zajrzałem

energią nagromadzoną jeszcze przed Nas narodzeniem,

tak nieokiełznaną,

że nie sposób połączyć się z losem ukartowanym

przez

własną głupotę

i ufnością w istnienie przyjaźni.

Wybacz,

przecież nieposkromienie, tak dziecięce charakterem,

zabrało jasność myśli.

Może już, aż nadto późno – śmiech szyderczej litości,

ogrom urazy i wyrzutu,

może żal…

Wysłuchaj choć

klęczącego w hołdzie:

wszak niczym głuchy z Norwida

„stanąłem przed ścianą dźwięku, by modlić się do muzyki…”,

To było!

To było, jest i będzie, lecz w tamtej modlitwie.

Chcę, byś wiedziała, bo trwam!

W głąb…

Zajrzyj.

Heureza

Myśli,

tysiące maleńkich skrawków

wyciętych z cierpliwego ciała wyobraźni

załzawionych wzrokiem dnia

i ciepłych uśmiechem nocy.

Suną barwnym korowodem radości

w takt cichutkiej melodii szczęścia

i spadają w nicość czarnym potokiem bólu

niczym podstępnie zestrzelone,

powracające do gniazd ptaki.

Tańczą w nas i obok nas

rozdmuchiwane przez dziejowy wiatr codzienności.

Goją rany pozostawione przez uścisk trwożnej troski

i wżerają się jak cyniczna gangrena

w niewinną tkliwość nadziei.

Całują wymarzonym ukojeniem

nasze poorane zwątpieniem twarze

i szafując własną barwą,

mamią dziecięcą ufność

prawdą swojego kłamstwa.

Coś we mnie zawrzało

i wypędziło mnie na cichy bruk nocy!

To martwy pomruk myśli

spędził mi z powiek błogość

czułego marzenia.

Usłyszałem rozdzierający krzyk ciszy

skąpany w ogniu

twoich łez

i pognałem przez wymarłe miasto,

by splunąć światu

w twarz nagą prawdą!

Zobaczył nasze szczęśliwe dłonie,

zapłakał pustką sensów najprostszych

i…

konając we własnych ramionach, krzyknął:

Zwyciężyliście!

Piętno

Czas…

niemy świadek ludzkiego istnienia,

ostoja krzyku ciszy bolesnej.

I milczące usta szczęścia.

Cóż mam mu ofiarować

rozpaczliwym gestem w nagrodę?!

W nagrodę, że wziął i mnie pod swoje skrzydła.

Nie dam mu…

samotności,

uśmiechu,

bicia serca,

barwy ciepłych słów

i śpiewu ptaków…

Oddam mu swoją radość!

Resztę…

zostawię egoizmowi i cierpieniu.

I…

i nie napiszę mu Epitafium.

Sens

Słowo najprostsze,

uśmiech milczenia

i szczere łzy…

Marzenia o czułości

zostawione na zaplamionym obrusie,

w zadymionej knajpie.

Pan płaci?!

Resztki…

niedopita herbata w brudnej szklance

i pomarszczona twarz zwykłego, ludzkiego oczekiwania.

Tak, ja płacę…

Mam kiesę pełną samobójców!

Kroki

Wtuliłem się cicho w oczekiwanie.

Życie płynęło obcą rzeką,

tuż obok.

Niepokój zawrzał

lodowatą ręką na zakurzonym oknie…

Tak blisko.

Zapach wiosennych wspomnień,

dawno już przestał

obiecywać

i usnął w ciepłych wciąż…

marzeniach.

Została tylko wierna, zakurzona ławka w pustym parku.

Pozwoliłem trosce przewietrzyć się i spocząć na niej na chwilkę.

I oto…

głucha cisza niespodziewanie przestała nucić swoją melodię!

Zaszeptały nieśmiało

ostrożne kroki czyjejś samotności.

Zastygłe w cierpieniu myśli,

skruszyły ramiona bólu

i wybiegły im z nadzieją naprzeciw.

Były coraz bliżej…

Nieśmiałe,

ostrożne,

a tak przecież bliskie!

Rozbiegane, gorące marzenia

zastygły na chwilę

w przyjaznym pokłonie.

Kroki przycupnęły wahaniem w pobliżu…

Jakby chciały się upewnić,

kto usiadł na ławce?!

Cisza,

zgiełk ciszy.

I huk maleńkich drobinek,

nadziei.

Nagle poczułem ich ciepły oddech przy swoim ramieniu.

Uniosłem smutne, zamyślone oczy

i oto…

rozległa się cichutkim echem zagubiona melodia.

Zobaczyłem twój zakłopotany uśmiech!

Wiarygodność, czyli godność wiary

…odchodzisz.

Nie rzucaj słów za siebie!

Płaczę…

Tobą,

sobą,

Wiarą!

Zmierzch

Płaczem, mając zroszone ręce, pytam:

Dlaczego?

Usta cisną się w żałobny uśmiech,

myśli rozrywa targanie wiosny.

Odpowiedzi nie będzie!

Bo po co?!

Zasypiam wśród kolorowych płatków i szarf

pod niezgrabnym odciskiem styliska łopaty…

i ciężarem porzuconej po robocie,

samotnej, pustej

półlitrówki.

Koniec.

Wszyscy już poszli, odeszli…

Zmierzch.

Witaj, przyjacielu!

I oto

Dano nam egzaltację życiem.

Spisaną w pamiętnikach ślepca,

co przez lata brodził

rzetelną akwarelą

w pięknie, bezbarwnym złudą kolorytu…

Laska mu była Panem,

gdy przechodził obok śpiewu

i słupa betonowego.

Raz nawet…

potknął się o swój cień.

Myślał, że to kłoda porzucona na pastwę pasożytów…

Miał rację!

Dano nam egzaltację życiem.

Na błękitnej czystością,

zielonej prostotą,

czerwonej sumiennością,

tacy zwykłych i pięknych konieczności,

jak to przypisano motywom.

Wyrwano nam prawo do ślepoty.

Gdzież ten humanizm spowiadany kolejnymi deklaracjami?!

Napijmy się wódy!

Bo ją też nam dano.

Może uda nam się…

I wtedy nie będzie już komu dawać.

Aby ludzie żyli dostatniej