Królowa
czy niewolnica? Dlaczego sposób, w jaki dotąd budowałaś relacje,
nie działa?
Beata Kołodziej dla RTCK
Autor: Beata Kołodziej
Produkcja: RTCK
Nowy Sącz 2019
Wydanie I
© RTCK 2019
ISBN 978-83-65927-81-1
Książka Królowa czy
niewolnica... jest poszerzonym i na nowo opracowanym zapisem
konferencji dla kobiet, wygłoszonej w Nowym Sączu w 2016 roku.
Redakcja: Krystyna Sadecka,
www.seiton.pl
Uwagi redakcyjne: Adam Szymczak
Korekta: Justyna Krzynówek
Skład i łamanie: Barbara Wrzos, Graphito,
www.graphito.pl
Projekt okładki i grafiki: Jakub
Kosakowski
Fragmenty Pisma Świętego za Biblią
Tysiąclecia, wyd. 5 popr., Pallotinum 2003 r.
RTCK Rób to co kochasz
RTCK
ul. Zielona 27, WSB, bud. C
33-300 Nowy Sącz
tel. 531 009 119
[email protected]
www.rtck.pl
Dołącz do społeczności
ludzi, którzy chcą robić to, co kochają.
Zapisz się na www.rtck.pl,
a będziemy Cię wspierać na tej drodze, wysyłając wartościowe
materiały!
Wersja epub i mobi | Graphito studio graficzne, www.graphito.pl
OD AUTORKI
Tak zostaliśmy stworzeni, że do szczęścia
potrzebujemy innych ludzi. Relacje są dla nas bardzo ważne. Kobiety
dobrze tę potrzebę rozumieją, ale niestety to nie wystarczy do
zbudowania zdrowych, uszczęśliwiających relacji. Uwikłane w sytuacje
konfliktowe, próbujemy walczyć o swoją pozycję, odgrywając różne
narzucone przez świat role. Czasami poddajemy się bez walki... Niestety,
te strategie nie są skuteczne. Rodzą się w nas bolesne pytania: „Co
poszło nie tak?”, „Dlaczego ludzie są tacy okropni?”, „A może
to ja jestem do niczego? Może miłość to mit?”, „Dlaczego Pan Bóg
nie pomógł mi trafić na moją drugą połówkę pomarańczy?”.
Istnieją pewne mity związane z tematem relacji,
które, niestety, pogłębiają w nas błędne podejście do tego tematu,
a co za tym idzie – zranienia i brak zadowolenia z tej sfery naszego
życia. Nie wiadomo, z jakiego powodu tak wielu ludzi wierzy, że dobre
relacje to kwestia spotkania właściwych osób – są oni przekonani,
że reszta zrobi się sama, że wszystko „jakoś się ułoży”. To
niestety błąd i to błąd podwójny.
Po pierwsze, nie ma właściwych ludzi. Wszyscy
jesteśmy niewłaściwi. Jesteśmy beznadziejnie, chronicznie i uporczywie
niewłaściwi! Mamy liczne wady, ograniczenia i słabości. Już
na starcie generujemy problemy w relacjach. Nawet ta najbardziej
podstawowa relacja, z samym sobą, kiepsko nam wychodzi. Z relacją
z Bogiem jest podobnie, dlatego uciekamy od Boga, zamiast Go szukać...
Inni ludzie mają te same problemy. Dlatego na spotkanie idealnej osoby
nie ma co liczyć. Taki stan rzeczy widać gołym okiem. W rodzinach,
małżeństwach, w pracy – częściej obserwujemy walkę niż
sielankę. Nawet gdyby zdarzył się cud i udałoby się nam znaleźć
chodzący ideał, wtedy najprawdopodobniej sami wyprodukujemy milion
konfliktów o nic i efekt będzie taki sam: problemy z relacją.
Po drugie, dobra relacja nigdy nie robi
się sama. Na początku może to tak wyglądać, ale to tylko
pozory. Wcześniej czy później pojawią się problemy, konflikty,
spory. Na jaw wyjdą różnice w sposobie myślenia i odczuwania. Nie
zawsze uda się znaleźć szybkie i skuteczne rozwiązanie. Poczujemy się
jak w pułapce, bez względu na to, na kogo trafiliśmy. Najłatwiej wtedy
uznać, że spotkaliśmy niewłaściwą osobę, że do siebie nie pasujemy
i najlepszym rozwiązaniem jest... rozwiązanie relacji. Tymczasem stan
konfliktu nie jest wadą, rysą, chorobą relacji, tylko jej integralnym
elementem, etapem naturalnego rozwoju! Prawdziwym problemem nie jest
konflikt, tylko zaniechanie pracy nad budowaniem relacji.
Dobre relacje nie wymagają nadzwyczajnych ludzi,
tylko nadzwyczajnej pracy. Nadzwyczajnej, bo stałej, systematycznej,
mądrej i w dodatku głównie nad sobą...
Wbrew pozorom jest to bardzo przyjemne
zajęcie i generalnie tędy właśnie wiedzie najkrótsza
droga do szczęścia. Zachęcam do zabrania się do tej pracy jak
najszybciej. Pierwszym krokiem jest uporządkowanie myślenia na swój
temat i podróż w głąb własnego serca. To zadanie jest szczególnie
pilne dla nas, kobiet.
***
Dlaczego skupiam się w tej książce głównie
na kobiecym rozumieniu i przeżywaniu relacji? Mam wrażenie, że
współczesny świat jest bardziej niż kiedykolwiek wrogi wszelkim
przejawom kobiecości. Z tego powodu kobiety czują, że życie wymyka
im się z rąk, a szczęście to luksus tylko dla nielicznych. Jednak
to właśnie my, kobiety, mamy możliwość ocieplenia chłodnych serc
i uleczenia tych poranionych, ponieważ to my, a nie mężczyźni, jesteśmy
specjalistkami od relacji. Musimy tylko powrócić do kobiecości,
która w nas jest ukryta niczym perła w muszli.
Nie jest prawdą, że różnice między
mężczyznami i kobietami są tylko wytworem kultury. Wręcz przeciwnie,
to kultura jest wytworem natury, bo to człowiek stworzył kulturę. Dziś
obserwujemy upadek człowieka w obu tych obszarach. Aby przezwyciężyć
to zagubienie, warto przyjrzeć się różnicom między nami, bo mają one
głęboki sens i określone konsekwencje w myśleniu o relacjach. Dzięki
nim możemy się twórczo uzupełniać. Jednak nie powinnyśmy godzić
się na sytuację całkowitego zaburzenia proporcji.
Współczesny świat oczekuje od nas przejęcia
nie tylko męskich prac, ról, funkcji – ale także męskiego sposobu
myślenia, działania, odczuwania i wyrażania uczuć. Nawet podejście do
seksu i miłości staje się coraz bardziej męskie. Wiele kobiet podąża
tym torem, próbując udowodnić światu, że mogą być równie dobrymi,
a może nawet lepszymi „mężczyznami” niż mężczyźni. Niestety,
tak to nie zadziała. Kobieta zawsze będzie gorszym „mężczyzną”
niż mężczyzna. Warto zapytać, po co kobiecie taka rywalizacja na
siłę, szczególnie w sytuacji, gdy to właśnie kobiecości temu światu
tak bardzo brakuje? Przecież nikt nam w tej dziedzinie nie dorówna,
żaden, nawet najlepszy mężczyzna. Dlaczego więc ze sobą walczymy? To
nie jest sposób na szczęście. Kobieta powinna zmieniać świat
i wpływać na niego jako kobieta, będąc po prostu sobą. Myśląc,
czując i działając, kobieta odkrywa przed mężczyznami świat,
o którym niewiele wiedzą, a bardzo za nim tęsknią – świat relacji
i uczuć.
***
Sztuki budowania dobrych, zdrowych relacji
powinniśmy móc się uczyć od naszych rodziców i dziadków,
dodatkowo w szkole i w Kościele, ale niestety mam wrażenie, że
jest to najbardziej zaniedbana gałąź wiedzy o życiu. Ja miałam to
szczęście, że mogłam korzystać z doświadczeń mojej Mamy, Babci,
Siostry i licznych wspaniałych kobiet z mojej rodziny oraz znajomych,
które obdarzyły mnie zaufaniem. Czasami były to trudne i bolesne
doświadczenia, jednak dzielenie się nimi to cenna właściwość
kobiecej natury. Jest także sporo dobrych książek i mnóstwo mądrych
ludzi, którym wiele zawdzięczam.
Odpowiadając na zaobserwowane przez mnie
potrzeby obecnych czasów, postanowiłam zebrać te latami gromadzone
skarby i ułożyć z nich jasny, przejrzysty obraz kobiecych zmagań
w świecie relacji.
Jest to przewodnik praktyczny, bo sprawdzony na
własnej skórze. Jego źródła zaczerpnięte są z najważniejszej dla
mnie Księgi – Biblii. Samo życie najskuteczniej weryfikuje wszystkie
prawdy, a te biblijne mają długą i wiarygodną historię. Jako autorka
książki Czas na kobiecość, czyli podróż do samej siebie,
właśnie w opisie stworzenia świata odnalazłam inspirację
do poszukiwania istoty kobiecości. Prowadząc warsztaty lub konferencje
o relacjach, często sięgam do biblijnych wątków, ponieważ nie mają
sobie równych w historii ludzkości. Są niewyczerpanym źródłem
prawdy o człowieku. Prawdy, która nie jest akademickim rozważaniem,
ale skałą, na której można budować swoje życie i doświadczyć
w nim prawdziwego szczęścia.
***
Na koniec chciałabym wspomnieć jeszcze
o jednej sprawie. Być może zaskoczy Cię sposób, w jaki wypowiadam się
na tematy, których jestem pewna. Często używam twardych określeń,
typu „musisz”, „trzeba”, „nie można”. Wynika to z mojego
sposobu rozumienia pracy nad sobą. Nie mam na myśli żadnego przymusu
czy presji. Kiedy chcę osiągnąć konkretny cel, rozważam różne
możliwe skutki moich decyzji i podejmowanych działań. Żelazna
logika podpowiada mi, że istnieje ścisły związek między przyczyną
a skutkiem. Wybór konkretnego rozwiązania dla mnie jest rodzajem
logicznej konieczności. Kiedy używam słowa „muszę” – taką
właśnie sytuację mam na myśli.
Oczywiście nic nie muszę. Jestem wolnym
człowiekiem. Życie jednak jest twardą szkołą wyboru, warto więc
wybierać mądrze. Choć dyscyplina źle się nam kojarzy (raczej
z męskimi, siłowymi rozwiązaniami niż z kobiecą, delikatniejszą
naturą), to my, kobiety, mamy swoje sposoby na skuteczność. Nie bazują
one na sile, gwałtownych czy twardych jak stal zmaganiach.
My jesteśmy jak woda, która cierpliwie drąży
skały i buduje najcudniejsze podziemne groty, pełne tajemniczych
skalnych form i połyskujących kryształów. Nasza dyscyplina jest
jak zwinne ruchy igieł trzymanych w palcach naszych babć, które
potrafiły wyczarować kolorowe makaty, serwety, obrusy... Żaden ścieg,
żaden kolor nie był kwestią przypadku, ale realizacją twórczego
zamysłu.
My dzisiaj rzadko haftujemy, nie mamy czasu ani
cierpliwości na wycinanki, świąteczne ozdoby – wszystko można
łatwo i szybko kupić w sklepie (co w naszym zabieganym życiu ma duże
znaczenie). Ale szczęścia i miłości nie da się kupić. Można je
natomiast „wyhaftować” niczym kwiaty na serwecie. Systematyczną,
cierpliwą, mądrą pracą zbudujemy dobre relacje, trwałe więzi
i szczęśliwy dom. Wpłyniemy na losy naszych bliskich, naszej Ojczyzny
i całego świata.
Odkryjmy na nowo i nauczmy się zapomnianej
już sztuki okazywania sobie wzajemnej miłości, szacunku, dobroci,
życzliwości i czułości. Wiem, że te słowa brzmią nieco archaicznie,
ale ten nasz „nowoczesny” świat potrzebuje kobiecej ręki jak nigdy
dotąd.
Beata
Kołodziej
Kobiety są stworzone do relacji. My, kobiety,
bardzo cenimy relacje i cenimy miłość. Jesteśmy skupione na relacjach
w tym znaczeniu, że nie myślimy o sobie do końca JA, tylko: JA I CI,
KTÓRZY SĄ MI BLISCY. Jeżeli kobieta żyje w małżeństwie, to myśli
MY. Jeżeli ma dzieci – myśli MY. Ma przyjaciółkę, mamę, siostrę,
kogoś bliskiego? Natychmiast w jej głowie pojawia się obraz MY.
Świadomość tej kobiecej cechy jest bardzo
ważna z tego powodu, że mężczyzna jej nie posiada. On nie myśli
tak, jak kobieta, i dobrze jest o tym wiedzieć. Mężczyzna w swoim
codziennym funkcjonowaniu nie jest skupiony na relacjach. Nie dlatego,
że jest potworem, tylko dlatego, że jest mężczyzną.
Kobiety z natury są nastawione na budowanie
więzi. Gdy spotykamy kogoś, kogo zaczynamy lubić, kto nam się
w jakimś sensie podoba jako osoba (to może być mężczyzna,
koleżanka czy sąsiadka), od razu budujemy więź. Zaczynamy z tą
osobą rozmawiać, opowiadamy o sobie, słuchamy, jesteśmy ciekawe
drugiego człowieka. I próbujemy jednoczyć – od razu wypracowywać
to nasze MY.
Mężczyzna – inaczej niż kobieta –
został stworzony do działania. To jest
zasadnicza różnica. Jest stworzony do działania, czyli jest aktywny,
lubi zmieniać świat, interesuje się tym wszystkim, co znajduje
się dookoła niego. W otaczającym go świecie próbuje odnaleźć
się jako JA – jako indywidualna osoba. Mężczyzna bardzo ceni
wolność. (To oczywiście nie znaczy, że nie ceni innych wartości,
jak np. miłość). Jest skupiony na sobie, a świat postrzega jako
coś zewnętrznego. Dla niego myślenie o relacjach w kategoriach
MY nie jest naturalne. Kategoria MY odnosi się raczej do wspólnego
działania mężczyzn (drużyna, firma, wojsko) niż do budowania więzi
jako takiej. Zmiana myślenia pojawia się najczęściej w relacji
z kobietą. I to wcale nie samoistnie, tylko jako skutek postawy kobiety,
którą spotyka na swojej drodze. Ta zmiana może nie pojawić się
nigdy i niejeden mężczyzna do końca życia, póki mu wieka od trumny
nie zamkną, może być nastawiony tylko i wyłącznie na JA. Ale to
wcale – jak już mówiłam – nie znaczy, że jest potworem. Chcę,
żeby to bardzo wyraźnie wybrzmiało na początku. To znaczy tyle tylko,
że tak został stworzony, tak jest skonstruowany. Jednak w tym Bożym
zamyśle nie chodzi o to, że mężczyzna nie potrzebuje relacji, ale
o to, że mężczyzna potrzebuje kobiety.
Ponieważ środowiskiem życia i funkcjonowania
mężczyzny jest świat, czyli coś zewnętrznego względem niego samego,
on – próbując się w tym świecie odnaleźć – musi walczyć. Musi
rywalizować, musi porządkować, tworzyć struktury. To bardzo mocno
rzutuje na jego męski sposób postrzegania świata.
Wróćmy do samego początku.
Na początku Bóg stworzył niebo
i ziemię. I komu to przeszkadzało? Było pięknie, Aniołom się
podobało. Wszystko, co stworzył Pan Bóg, było doskonałe. Problemy
zaczęły się – mówiąc żartobliwie – dopiero wtedy, kiedy Bóg
stworzył człowieka. Stworzył mężczyznę, Adama, postawił go w raju
i zaczęło się...
Sięgnijmy do opisu stworzenia człowieka:
„
Gdy Pan Bóg uczynił ziemię i niebo, nie było
jeszcze żadnego krzewu polnego na ziemi, ani żadna trawa polna jeszcze
nie wzeszła – bo Pan Bóg nie zsyłał deszczu na ziemię i nie było
człowieka, który by uprawiał ziemię i rów kopał w ziemi, aby w ten
sposób nawadniać całą powierzchnię gleby – wtedy to Pan Bóg
ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie
życia, wskutek czego stał się człowiek istotą żywą.
Ciąg dalszy w wersji pełnej
