NIEZRÓWNANY DUET ŚLEDCZY!
BYŁY PROFILER FBI QUINCY I JEGO ŻONA RAINIE ZNÓW WCHODZĄ DO GRY W SPRAWIE, KTÓRA DOTYCZY ICH OSOBIŚCIE.
Telly Nash, dziewięcioletni chłopiec wychowywany w patologicznej rodzinie, zabił ojca, by uratować siebie i młodszą siostrę, Sharlah.
Osiem lat później na stacji benzynowej w Bakersville w Oregonie giną od strzałów dwie osoby, a sprawca patrzy wprost w oko kamery, jakby chciał zostać rozpoznany. To Telly Nash. Zanim miejscowa szeryf dociera do domu jego rodziców zastępczych, ci zostają zamordowani. A chłopak znika – z całym arsenałem broni skradzionej z ich sejfu. Najwyraźniej dopiero się rozkręca.
W śledztwo włączają się byli agenci FBI, Quincy i Rainie – jeszcze zanim dowiadują się, że podejrzanym jest brat Sharlah, trzynastoletniej dziewczynki, którą wkrótce mają adoptować. A kiedy odkrywają, że Telly Nash ostatnio ją śledził, zaczynają się bać, że to ona może być jego następnym celem. Zrobią wszystko, żeby uchronić ją przed bratem.
Ale ona ma własny plan.
LISA GARDNER
Amerykańska autorka powieści kryminalnych. Urodziła się i wychowała w Oregonie, studiowała na Uniwersytecie Stanu Pensylwania. Po opublikowaniu debiutanckiej książki, Mąż doskonały, która okazała się niesamowitym sukcesem, zajęła się pisaniem na pełny etat. Dotychczas do księgarni trafiło ponad dwadzieścia jej powieści, z których większość miesiącami zajmowała czołowe miejsca na liście bestsellerów „New York Timesa”. Sąsiad został uznany przez International Thriller Writers za Thriller Roku 2010 i nagrodzony francuską Grand prix de lectrices de „Elle”. Książki Lisy Gardner ukazały się w ponad 30 krajach. Autorka obecnie mieszka w New Hampshire i kiedy nie pisze, zajmuje się ogrodem i zwierzętami, podróżuje lub wybiera się na piesze wędrówki.
lisagardner.com
Tej autorki w Wydawnictwie Albatros
D.D. Warren
SAMOTNA
W UKRYCIU
SĄSIAD
DZIECIĘCE KOSZMARY
ZŁAP MNIE
NIE BÓJ SIĘ
ZNAJDŹ JĄ
POWIEM TYLKO RAZ
CZYSTE ZŁO
Frankie Elkin
ZANIM ZNIKNĘŁA
KANION ŚMIERCI
Quincy & Rainie
ZAGINIONA
POŻEGNAJ SIĘ
KROK ZA TOBĄ
Tytuł oryginału:
RIGHT BEHIND YOU
Copyright © by Lisa Gardner, Inc. 2017
All rights reserved
Polish edition copyright © Wydawnictwo Albatros Sp. z o.o. 2023
Polish translation copyright © 2018 by Daria Kuczyńska-Szymala under exclusive license to „SoniaDraga” Sp. z o.o., sublicensed to Wydawnictwo Albatros Sp. z o.o.
Redakcja: Joanna Kumaszewska
Projekt graficzny okładki: Justyna Nawrocka/Wydawnictwo Albatros Sp. z o.o.
Zdjęcie na okładce: Alfred Kenneally/Unplash
ISBN 978-83-6775-847-5
Wydawca
Wydawnictwo Albatros Sp. z o.o.
Hlonda 2A/25, 02-972 Warszawa
wydawnictwoalbatros.com
Facebook.com/WydawnictwoAlbatros | Instagram.comwydawnictwoalbatros
Niniejszy produkt jest objęty ochroną prawa autorskiego. Uzyskany dostęp upoważnia wyłącznie do prywatnego użytku osobę, która wykupiła prawo dostępu. Wydawca informuje, że publiczne udostępnianie osobom trzecim, nieokreślonym adresatom lub w jakikolwiek inny sposób upowszechnianie, kopiowanie oraz przetwarzanie w technikach cyfrowych lub podobnych – jest nielegalne i podlega właściwym sankcjom.
Na zlecenie Woblink
woblink.com
plik przygotowała Aneta Vidal-Pudzisz
Wszystkim psom, które trafiają się raz na całe życie
Prolog
Miałem kiedyś rodzinę.
Ojca. Matkę. Siostrę. Mieszkaliśmy we własnym domu. Takim kontenerowym, dwumodułowym. Z włochatym brązowym dywanem. Brudnymi złotymi blatami. Odłażącym linoleum na podłodze. Moje hot wheelsy ścigały się po umazanych jedzeniem blatach, robiły pętle na rampach ze zwijającego się linoleum, a potem lądowały w tłustej gęstwinie dywanu. To z pewnością była nora. Ale dla mnie, dla dziecka, był to dom.
Rano pochłaniałem cheeriosy i oglądałem bajkę o Scooby-Doo z wyłączonym dźwiękiem, żeby nie przeszkadzać rodzicom. Budziłem młodszą siostrę i szykowaliśmy się do szkoły. Wypadaliśmy oboje przez drzwi z plecakami pełnymi książek.
Bo to ważne, żeby czytać. Ktoś mi tak powiedział. Mama, tata, dziadkowie, nauczyciel? Nie pamiętam już, ale skądś taką informację dostałem. Jedna książka dziennie. Jak jedno jabłko. Więc po szkole biegłem do biblioteki, ciągnąc za sobą siostrę. Czytaliśmy książki, bo o owocach mogliśmy tylko pomarzyć.
Lubiłem serię Wybierz swoją przygodę. W każdej opowieści było pełne napięcia zakończenie i trzeba było zdecydować, co się stanie w następnej kolejności. Skręcić w opuszczonej świątyni w prawo czy w lewo? Podnieść zaklęty skarb czy go ominąć? W książkach z seriiWybierz swoją przygodę miało się wszystko pod kontrolą.
Potem czytałem siostrze bajki o psie Cliffordzie. Była za mała, żeby czytać sama, więc pokazywała palcem obrazki i się śmiała.
Czasami bibliotekarka podsuwała nam smakołyki. Mówiła coś w stylu:
– Ktoś zostawił paczkę chipsów. Macie może ochotę?
Ja odpowiadałem, że nie.
– Częstujcie się, lepiej, żebyście wy je zjedli niż ja. Chipsy nie posłużą mojej figurze.
W końcu siostra chwytała chipsy, pożerając je oczami. Ciągle była wtedy głodna. Oboje byliśmy głodni.
Z biblioteki szliśmy do domu.
Wcześniej czy później zawsze trzeba było wrócić do domu.
Czasem mama się uśmiechała. Gdy była w odpowiednim humorze, gdy miała „dobry dzień”… och, tamten uśmiech. Tarmosiła mi włosy. Nazywała swoim małym mężczyzną. Mówiła, że jest ze mnie dumna. I przytulała mnie. Mocnym, ciasnym uściskiem, a wokół roztaczał się zapach dymu papierosowego i tanich perfum. Uwielbiałem ten zapach. Uwielbiałem dni, kiedy matka się uśmiechała.
Czasami, gdy było naprawdę dobrze, szykowała obiad. Spaghetti z keczupem – będzie plama, wołała wesoło, wciągając długie wąskie pasmo. Chiński makaron z jajkiem – obiad za piętnaście centów, spełnienie marzeń, mówiła. Albo mój ulubiony makaron z serem – jest taki wspaniały przez ten pomarańczowożółty kolor, szeptała.
Moja siostrzyczka chichotała. Lubiła, gdy mama miała taki nastrój. Kto by nie lubił?
Tata zwykle był w pracy. Zarabiał na chleb. Jeśli miał robotę. Obsługa stacji benzynowej. Nocny dozorca. Magazynier.
– Uczcie się – mówił po południu, jeśli zdążyliśmy wrócić, by popatrzeć, jak wkłada kolejny utytłany kombinezon. – Pieprzony świat. Pieprzeni szefowie – dodawał.
I wychodził. A matka wyłaniała się z mgiełki dymu w sypialni, by zabrać się do obiadu. Albo drzwi się nie otwierały i wtedy ja wyciągałem otwieracz do puszek. Klopsiki. Zupa Campbella. Fasola w sosie pomidorowym.
W takie wieczory nie rozmawialiśmy z siostrą. Jedliśmy w milczeniu. A później czytałem jej znowu o psie Cliffordzie albo graliśmy w karty. W ciche gry dla cichych dzieci. Siostra zasypiała na kanapie. Brałem ją na ręce i odnosiłem do łóżka.
– Przepraszam – mówiła przez sen, choć żadne z nas nie wiedziało, za co przeprasza.
Miałem kiedyś rodzinę.
Ojca. Matkę. Siostrę.
Ale potem ojciec pracował coraz mniej, a pił coraz więcej. A matka… Sam nie wiem. Narkotyki, alkohol, jej zamglony umysł? Rodzice coraz rzadziej gotowali, sprzątali czy pracowali. Coraz częściej bili się, krzyczeli, wrzeszczeli. Mama rzucała po kuchni plastikowymi talerzami. Ojciec wybił dziurę w cienkiej ścianie. A później oboje znów chlali wódkę i wszystko zaczynało się od nowa.
Siostra spała teraz w moim pokoju, a ja siedziałem przy drzwiach. Bo czasami do rodziców przychodzili goście. Inni pijacy, narkomani, wykolejeńcy. Można się było spodziewać wszystkiego. O trzeciej, czwartej, piątej nad ranem. Grzechotanie gałki zamkniętych drzwi, obce głosy nucące:
– Hej, dzieciaczki, wyjdźcie i chodźcie się z nami pobawić…
Siostra już nie chichotała. Spała z włączonym światłem, ściskając w rączkach pomiętą książeczkę z psem Cliffordem.
A ja trzymałem straż z kijem bejsbolowym na kolanach.
Tamten ranek. W domu wreszcie panuje cisza. Nieznajomi ludzie zalegają na podłodze. A my zakradamy się pośród nich, przemykamy do kuchni po pudełko z płatkami, a potem chwytamy plecaki i na paluszkach wymykamy się z domu.
Płukanie, wirowanie i jeszcze raz.
Jeszcze raz. Jeszcze raz. Jeszcze raz.
Miałem kiedyś rodzinę.
Ale potem ojciec zaczął za dużo pić, za dużo wąchać, za dużo sobie wstrzykiwać. A mama zaczęła wrzeszczeć, ciągle wrzeszczała. Siostra i ja patrzyliśmy szeroko otwartymi oczami z kanapy.
– Stul pysk, stul pysk, stul pysk! – krzyczał ojciec.
Wrzask. Wrzask. Wrzask.
– Pieprzona suka! Co jest z tobą nie tak?
Wrzask. Wrzask. Wrzask.
– Powiedziałem: STUL PYSK!
Kuchenny nóż. Ten duży. Rzeźnicki, jak z horroru. Czy to ona go chwyciła? Czy on? Nie pamiętam, kto trzymał go pierwszy. Mogę tylko powiedzieć, kto go trzymał ostatni.
Mój ojciec. Unosi nóż. Opuszcza go. I wtedy matka przestaje krzyczeć.
– Kurwa!
Ojciec odwraca się do mnie i do siostry; nóż jest cały we krwi, kap, kap, kap. A ja już wiem, co ojciec teraz zrobi.
– Biegnij – mówię do siostry, ściągając ją z kanapy i popychając w stronę korytarza.
Włochaty dywan go spowolnił. Ale my potknęliśmy się o odłażące linoleum. Gdy pędziliśmy przez dwumodułowy dom, w pełnej przerażenia ciszy, dogoniłem siostrę i podniosłem ją. Jej krótkie nóżki nadal śmigały w powietrzu.
Słyszałem go tuż za sobą. Czułem jego oddech na karku, już wyobrażałem sobie, jak ostrze wbija się pomiędzy moje kościste łopatki. Wrzuciłem siostrę do łazienki.
– Zamknij drzwi!
A potem popędziłem korytarzem, mając ojca i jego zakrwawiony nóż tuż za plecami.
Wpadłem do sypialni rodziców. Wskoczyłem na łóżko.
– Cholerny dzieciak. Stój spokojnie, no stój.
Nóż unosi się i opada. Rozpruwa pościel. Wbija się w materac.
Zeskoczyłem z drugiej strony. Łapałem wszystko, co stało na biurku. Puste butelki po winie, puszki po piwie, perfumy. Rzucałem nimi prosto w purpurową twarz ojca.
– Kurwa. Kurwa. Kurwa.
Kiedy się zachwiał, przeskoczyłem z powrotem przez łóżko i minąłem go. Usłyszałem świst ostrza. Poczułem palący ból w ramieniu. Ale byłem wolny, pędziłem korytarzem. Gdyby udało mi się wybiec na zewnątrz, na podwórko, zawołać sąsiadów…
I zostawić siostrę samą?
Lecz ona stała w drzwiach mojego pokoju. I trzymała kij bejsbolowy.
Nie wahałem się. Chwyciłem drewniany kij. Popędziłem do sypialni rodziców, obróciłem się w ostatniej chwili i przyjąłem właściwą pozycję.
Mój ojciec. Dziki wzrok. Czerwona twarz. Światła się palą, pomyślałem, ale nikogo nie ma w domu.
Uniósł zakrwawiony nóż.
A ja wziąłem potężny zamach. Uderzyłem. Rozległo się głośne plaśnięcie, gdy trafiłem. Ojciec runął na podłogę, a nóż upadł na dywan.
Nadal wymachiwałem kijem. Bam. Bam. Bam.
Jeszcze raz. Jeszcze raz. Jeszcze raz.
Moja mała siostra nagle zjawiła się tuż obok mnie.
– Telly, Telly, Telly.
Spojrzałem. Dziki wzrok. Czerwona twarz. Światła się palą, ale nikogo nie ma w domu.
– Telly! – zawołała po raz ostatni. A ja uniosłem kij.
Miałem rodzinę.
Kiedyś.
Rozdział 1
SZERYF SHELLY ATKINS MIAŁA już nie pracować. Dziesięć lat po tym, jak ogień pokrył jej tułów i ramię plątaniną blizn, nie wspominając o uszkodzonym biodrze, odwiesiła służbowy kapelusz. Skorzystawszy z oferty podróży życia do Paryża, zafundowanej przez anonimowego dobroczyńcę (była pewna, że stał za tym emerytowany agent FBI, Pierce Quincy), leczyła rany francuskimi naleśnikami, francuskim winem i wizytami we francuskich muzeach.
A potem wróciła do domu. Ustaliła sobie stały harmonogram spacerów po plaży, wędrówek po lesie i innych zajęć. Sztuczne biodro najlepiej się sprawdzało w ruchu, a ból mięśni po aktywnym dniu był o wiele lepszy niż kłująca udręka bezczynności. Jeśli pokonywało się sporą przestrzeń, łatwiej było nie pamiętać. Kobiecie z taką ilością blizn wspominki po prostu nie mogą służyć.
Ale później, dwa lata temu, urzędujący szeryf hrabstwa – ktoś przysłany z zewnątrz, kogo miejscowi nigdy nie polubili – złożył nagle rezygnację. Szeptano o jakichś nadużyciach, lecz prokuratura okręgowa niczego nie była w stanie udowodnić. W każdym razie hrabstwo zostało bez szeryfa. A Atkins…
Nie była piękną kobietą. Nie była nawet ładna, i to jeszcze zanim ogień zmienił połowę jej ciała w obraz Picassa. Miała figurę konia pociągowego, a twarz o tak zdroworozsądkowym wyrazie, że mężczyźni zagadywali ją w barze, cały czas wpatrując się w ładniejszą dziewczynę trzy miejsca dalej.
Nie miała rodziny, nie miała dzieci, nie miała nawet złotej rybki, bo nigdy nie była do końca pewna, czy znowu nie wyjedzie.
Podsumowując, osiem lat po poparzeniu, przez które omal nie umarła, w jej życiu nie pojawiło się nic nowego. Ani nikt nowy. Przede wszystkim cholernie tęskniła za robotą. Nie wspominając o ludziach, z którymi kiedyś pracowała.
Więc natychmiast zgłosiła się na wakat. A ponieważ wciąż pamiętano ją jako lokalną bohaterkę, która uratowała z pożaru agenta federalnego, miejscowi z entuzjazmem zagłosowali na jej kandydaturę. Wiadomo: sztuczne biodro, pokryte bliznami ciało i tak dalej.
A to znaczy, że może obwiniać wyłącznie siebie, przypomniała sobie Atkins, włączywszy światła radiowozu. Zgłoszenie o strzałach o tej porze roku? Niedobrze i dla lokalnego szeryfa, i dla lokalnego biznesu, dla którego bardzo istotna była reputacja uroczego i spokojnego nadmorskiego miasteczka. Przede wszystkim spokojnego.
Było wcześnie, tuż po ósmej, więc albo to starzy dobrzy znajomi, którzy nie wytrzeźwieli jeszcze po wczorajszych ekscesach, albo jacyś rozczarowani turyści, którzy w końcu zorientowali się, że biwakowanie w najgorszym upale wcale nie jest takie przyjemne. Zwykle w sierpniu nie było tutaj aż tak gorąco, zwłaszcza że morska bryza utrzymywała temperatury w rozsądnych granicach. Jednak od pięciu dni słupek rtęci wskazywał niemal trzydzieści osiem stopni, co było trudne do wytrzymania.
W prowincjonalnym miasteczku, w którym liczba sztuk broni prawdopodobnie przekraczała liczbę mieszkańców – pięć tysięcy – w końcu musiała dostać takie zlecenie. Dyspozytor podał adres stacji benzynowej ze sklepem na skraju miasteczka, a ona osobiście zajęła się sprawą. Obaj jej zastępcy już wyrabiali nadgodziny, pracując nad typowymi wakacyjnymi zgłoszeniami o naruszeniu porządku publicznego, więc pomyślała, że chociaż w ten sposób im pomoże. I choć nie cieszyły jej strzały z broni palnej w jej miasteczku, nie była szczególnie przejęta. Bakersville w Oregonie słynęło tak naprawdę z lokalnego sera, lasów i morskiej bryzy. Oczywiście był coraz poważniejszy problem z amfetaminą, ale stróże prawa tutaj nie mieli tak stresującej pracy jak ci w dużych miastach.
Kierując się na północ i minąwszy niepozorne centrum, Atkins zbliżała się do najważniejszego obiektu w mieście: wytwórni sera. Pomimo migających świateł musiała włączyć syrenę, żeby przecisnąć się jakoś przez korek złożony z samochodów z przyczepami turystycznymi i kamperów, które utknęły na wjeździe na parking. Biorąc pod uwagę, że od samego rana było gorąco jak w piekle, większość turystów prawdopodobnie planowała dziś na śniadanie lody. Atkins miała zamiar do nich dołączyć po załatwieniu zgłoszenia. Przyjazna szeryf. Lody, bratanie się z miejscowymi. Tak, to był dobry plan.
Na północ od wytwórni serów ruch zmalał, a szeryf dodała gazu. Droga się tutaj zwężała i wiła ostrymi zakrętami, wiodąc wzdłuż skalistego wybrzeża. Po jakimś czasie, minąwszy po ośmiu kilometrach kolejny zjazd na kemping, dotarła do celu: stacji benzynowej EZ Gas.
Zaparkowała, zgasiła światła i rozejrzała się uważnie. Dostrzegła jednego pick-upa stojącego przy dwóch identycznych dystrybutorach paliwa. Był to zdezelowany ford, który pamiętał lepsze czasy. Poza tym panował spokój. Atkins powiadomiła dyspozytora przez radio, że dotarła na miejsce zgłoszenia. A potem z siedzenia pasażera wzięła kapelusz z szerokim rondem, wsunęła go na głowę i wysiadła z białego SUV-a.
Od razu uderzyła ją absolutna cisza. To zdecydowanie ją zaniepokoiło. W upalny sierpniowy dzień, gdy w okolicy panował tak duży ruch, ta cisza… Nie zwiastowała niczego dobrego. Dłoń szeryf przesunęła się w stronę kabury. Automatycznie ustawiła się bokiem, by stanowić jak najmniejszy cel, gdy podchodziła do drzwi frontowych dawno nieodnawianego sklepu.
I wtedy poczuła zapach. Gęsty, metaliczny. Zapach, który nawet szeryfowie z małych miasteczek znali lepiej, niżby chcieli.
Wyblakłego czerwonego pick-upa z połowy lat dziewięćdziesiątych miała po lewej, a otwarte szklane drzwi do małego sklepu po prawej. Zatrzymała się i zastanowiła. Samochód wydawał się pusty, czyli powinna zająć się sklepem. Podeszła bliżej ściany, przy której stały sklepowe lodówki, a okna nad nimi zaklejono plakatami reklamującymi tanie piwo. Z dłonią na kaburze schowała się za jedną z zamrażarek i zajrzała do środka.
Nic nie było widać. Ani słychać. Żadnego brzęku kasy. Żadnych głosów, gdy sprzedawca podaje kierowcy pick-upa kwotę do zapłaty. Tylko ten zapach. Gęsty i gryzący w prażącym sierpniowym słońcu.
I wtedy do jej uszu dotarł jakiś dźwięk: cichy i jednostajny.
Brzęczenie much. Mnóstwa, mnóstwa much.
Już wiedziała, co znajdzie w środku.
Krótka chwila na wysłanie do dyspozytora prośby o wsparcie. A potem wyprostowała się, rozpięła kaburę i wyjęła glocka .22.
Weszła do sklepu.
Pierwsza ofiara upadła trzy metry od wejścia. Ciało leżało na plecach, z rozrzuconymi kończynami i z paczką chipsów tuż obok wyciągniętej ręki. Dwudziestoparolatek. Miejscowy, pomyślała od razu Atkins, gdy zobaczyła znoszone dżinsy, niezawiązane buty i zatłuszczony podkoszulek. Pewnie chłopak z farmy, stwierdziła, ale potem poczuła lekki zapach zgnilizny i szybko zmieniła zdanie. Rybak. Zdecydowanie praca na łódce albo jakaś równie cuchnąca. Może wrócił właśnie z porannego połowu i wpadł tylko po przekąskę. A teraz miał w czole dziurę i kolejne w klatce piersiowej. Sądząc po rozluźnionym wyrazie twarzy, niczego się nie spodziewał.
Kolejne ciało znajdowało się za ladą. Kobieta. Osiemnaście, dziewiętnaście lat. Druga ofiara. I z pewnością zastrzelona już po amatorze słonych przekąsek, bo zdążyła się zorientować. Ciało upadło zgarbione i wykręcone, jakby dziewczyna się obróciła, próbując uciekać, i zorientowała się, że jest zablokowana, uwięziona przez ladę z przodu i ścianę z wyrobami tytoniowymi z tyłu. Uniosła rękę. Atkins dostrzegła dziurę po pocisku idealnie pośrodku dłoni.
Nie musiała oglądać reszty obrażeń, żeby wiedzieć, że były śmiertelne.
W środku brzęczenie much było głośniejsze. Cholerne owady przyciągnął zapach krwi i skupiły się na dwóch bliźniaczych celach.
Zabawne, co może poruszyć kobietę. Atkins widziała okropne kolizje samochodowe, tragedie na polowaniach, a nawet kilka wypadków z kombajnami. Widziała jatki, rozczłonkowane ciała. Małe miasteczka wcale nie przypominają idyllicznych miejsc, jak przedstawia to telewizja. Ale te muchy…
Te cholerne muchy…
Starała się oddychać przez usta. Powoli i głęboko. Procedury. W tej chwili zgodność z literą prawa liczyła się bardziej niż kiedykolwiek. Musiała zawiadomić detektywów, koronera i biuro prokuratora. Trzeba ich wezwać i wziąć się do roboty.
Ruch po jej lewej.
Obróciła się, trzymając dłonie razem, prostując ręce i unosząc glocka. Zauważyła, że metalowy stojak na końcu alejki ze słodyczami, tuż przed lodówkami pełnymi zimnych napojów, drży. Przylgnęła do ściany, żeby było ją jak najmniej widać.
Ruszyła zewnętrzną alejką, by zajść cel z boku. Mocno się pociła, strużki potu zalewały jej oczy. Muchy. Brzęczenie much, przerywane jedynie szuraniem jej ciężkich butów po pokrytej linoleum podłodze. Mimo najlepszych chęci oddychała zbyt głośno, gwałtownie zaczerpywała nienaturalnie nieruchomego powietrza.
Nie miała na sobie kamizelki. Było na to za gorąco, byłoby jej zbyt niewygodnie. Nawet jadąc do zgłoszenia o strzelaninie… Bakersville nie było tego rodzaju miejscem. Ani tego rodzaju społecznością.
A przecież to właśnie ona powinna wiedzieć lepiej.
Na końcu alejki zwolniła. Stojak już się nie ruszał. Nasłuchiwała dźwięków – powiedzmy, napastnika z bronią, który zakrada się po drugiej stronie alejki albo czai tuż za nią.
Nic.
Głęboki wdech. Powolny wydech.
Raz, dwa, trzy.
Szeryf gwałtownie skręciła, z glockiem tuż przed sobą, szukając celu.
Lecz alejka była pusta, a metalowy stojak z przekąskami ani drgnął. Żadnego ruchu przy ścianie z lodówkami wypełnionymi zimnymi napojami.
Atkins powoli się wyprostowała. Sprawdziła alejkę za alejką, krok po kroku.
Ale cokolwiek spowodowało zamieszanie, zniknęło. Może to tylko przypadkowy przeciąg albo jej napięte jak postronki nerwy.
W każdym razie była w sklepie sama. Z dwoma ciałami. I nieustannym brzęczeniem much. I odorem świeżej krwi.
Atkins odpięła krótkofalówkę z ramienia, przygotowując się do wykonania kolejnych czynności. Unosząc wzrok, spostrzegła trzecią ofiarę.
Rozdział 2
– TRUSKAWKI CZY KIWI?
– Jabłko?
– Ale jabłko to nie truskawki ani kiwi.
– Truskawki i kiwi są za miękkie. Do lunchu zostanie z nich ciapa.
– W takim razie jabłko.
Rainie puszcza do mnie oko i grzebie w lodówce. Ja tymczasem przesuwam resztkę jajecznicy po talerzu. To kolejny poranek, gdy mam zjeść zdrowe śniadanie, żeby mieć energię. Wcale jej nie mam i Rainie dobrze o tym wie.
Pod stołem Luka wciska mokry nos we wnętrze mojej dłoni. Pies na swój sposób próbuje mnie pocieszyć.
Gdy Rainie jest odwrócona do mnie plecami, chowam w dłoni resztki zimnej grudkowatej jajecznicy i kładę rękę na kolanach. Tym razem, kiedy Luka trąca mnie nosem, rozchylam palce i udostępniam smakołyk. Teraz przynajmniej jedno z nas jest szczęśliwe.
Nie powinnam dawać Luce jedzenia dla ludzi. To były policjant, lubi mi przypominać Quincy. Wyszkolony członek służb porządkowych. Musiał przejść na emeryturę w wieku pięciu lat, bo dwa razy w ciągu jednego roku zerwał sobie więzadło w łapie. Zasadniczo ma rozwalone kolano. To nie przeszkadza mu w życiu cywila, ale wyklucza aktywną służbę.
Teraz Luka jest moim partnerem. Quincy dostał go od kumpla z policji rok po tym, jak zjawiłam się w domu Rainie i Quincy’ego. Opiekowanie się Luką to mój obowiązek. Karmię go, trenuję i codziennie daję mu lekarstwo na stawy. Nauczyłam się też niderlandzkiego. Nie miałam o tym pojęcia, ale owczarki niemieckie, które pracują w policji i w wojsku, zwykle pochodzą z Europy, bo tamtejsze są bardziej rasowe. Luka przyjechał z Holandii, więc początkowe szkolenie miał po niderlandzku. Jego trener tutaj też wydawał mu komendy w tym języku, a ja przejęłam je po nim.
Czy poprawnie je wymawiam?
Nie mam pojęcia. Ale Luce to nie przeszkadza. Słucha mnie bardzo uważnie. To mi się w nim podoba. Potrafi słuchać.
I lepiej też sypiam, gdy Luka wyciąga się obok mnie. To oczywiście też jest zakazane. Policyjne psy powinny być w swoim kojcu, jeśli nie pracują. Bo gdy się je z niego wypuszcza, wiedzą, że to czas pracy. Psy lubią swoje kojce, wyjaśniał mi Quincy. Wiele razy. To, że Luka jest już na emeryturze, nie jest powodem, żeby zapominać o pięciu latach szkolenia. I tak dalej, i tak dalej, i tak dalej. Bla, bla, bla.
Quincy jest świetnym wykładowcą. A ja jestem bardzo pojętną córką pod jego zastępczą pieczą. Posłusznie kiwam głową w odpowiednich momentach.
Ale i tak wypuszczam Lukę z kojca, żeby mógł ze mną spać.
Decydujący głos miała Rainie. Usłyszałam, jak mówiła Quincy’emu, żeby odpuścił. Luce nic się nie działo, a ja spałam lepiej. Po co to psuć?
Lecz rozumiałam, co ma na myśli, bo czasem w nocy Luka zostawia mnie i szuka Rainie.
Teraz już wiem, że Quincy ceni sobie logikę i rutynę. Ale ja i Rainie… Nasze życie jest trochę bardziej skomplikowane.
Nie nazywam moich rodziców zastępczych – a wkrótce być może rodziców adopcyjnych – mamą i tatą. Niektórzy przysposabiający rodzice nalegają na to. Ale ja miałam dziesięć lat, gdy zjawiłam się u nich, i mieszkałam już w zbyt wielu domach, żeby wierzyć w tak błyskawicznie powstające więzi. Quincy ma na imię Pierce, ale wszyscy mówią na niego Quincy, nawet Rainie, więc ja też. Jest starszy niż większość ojców, którzy decydują się przyjąć dziecko pod opiekę. Po sześćdziesiątce. Ale świetnie się trzyma. On i Rainie codziennie chodzą biegać. No i Quincy nadal pracuje. Kiedyś był psychologiem kryminalnym w FBI. Tak poznał Rainie – ona była zastępcą szeryfa tutaj, w Bakersville, gdy wydarzyła się strzelanina w szkole. Pomógł jej w tej sprawie i od tej pory są razem.
Quincy odszedł z FBI na emeryturę, Rainie również. Teraz pracują jako konsultanci przy starych nierozwiązanych sprawach albo dziwnych zabójstwach, z którymi policja sobie nie radzi. Zasadniczo są ekspertami od potworów.
Może dlatego trafiłam im się właśnie ja?
Rainie nie lubi, gdy mówię takie rzeczy. Jestem tylko dzieckiem, często mi powtarza. Nie muszę być idealna, ale mam się uczyć na błędach. A to jest czasem trudniejsze, niż się wydaje.
Moi rodzice nie żyją. Nie mam żadnych ciotek, wujków ani dziadków. Tylko brata, cztery lata starszego ode mnie. Nikt o nim nie wspomina, a ja jestem taka, że nie dopytuję. Bo musiałabym się otworzyć.
Jak powiedziałby ze swoim zabawnym uśmieszkiem Quincy: „Nie dajmy się zwariować”.
U dzieci wymagających opieki zastępczej brak biologicznej rodziny wcale nie jest zły. Bo oznacza, że można mnie adoptować. Co, gdy miałam pięć lat i pojawiłam się w pierwszym domu zastępczym z czarnym workiem na śmieci z ubraniami i przetartymi pluszakami, czyniło mnie dzieckiem łatwym do znalezienia opieki. Ten dom nie był zły. Rodzice zastępczy wydawali się całkiem mili.
Mam traumę. Znaczy się zespół stresu pourazowego. Na początku miałam chodzić na terapię dwa razy w tygodniu. Rodzice zastępczy mieli mnie na nią zabierać, to był element planu opracowanego przez psychologa rodzinnego.
Ale ja nie lubię terapii. Nie lubię rozmawiać. Lubię kolorować. Gdy miałam pięć lat, pani terapeutka zachęcała mnie do rysowania. Zwłaszcza portretów mojej rodziny. Nigdy jednak nie rysowałam czterech osób. Tylko dwie. Większe dziecko i mniejsze. Mojego starszego brata i mnie. „A gdzie wasi rodzice?”, pytała pani terapeutka.
Nie umiałam odpowiedzieć.
Nie sypiam dobrze. Też z powodu traumy. I czasami, choć wcale tego nie chcę, robię złe rzeczy. Po prostu je robię. Nie panuję nad impulsami. Najwyraźniej nie potrafię. A tamci pierwsi rodzice zastępczy… Im bardziej byli mili, tym trudniej mi było ich znieść.
Nie sądzę, żeby to było z powodu traumy. Myślę, że taka po prostu jestem. Trochę popsuta w środku. Są powody, to na pewno, ale po tym, jak przeżyłam ze sobą trzynaście lat, nie jestem już tak przekonana jak terapeuci, że te powody są istotne. Bo gdy urwie ci się ucho od kubka do kawy, to czy zastanawiasz się, dlaczego się odłamało? Czy po prostu je przyklejasz?
Rainie też wyznaje taką filozofię, a mnie się to podoba. Wszyscy jesteśmy trochę popsuci, tak mówi (może dlatego sama nie może spać w nocy?), ale staramy się siebie naprawić.
Lubię Rainie i Quincy’ego. Mieszkam w tym domu już trzy lata. Wystarczająco długo, by mogli zdecydować, czy mnie chcą – znają wszystkie moje wady. Mam Lukę i własny pokój, a gdzieś w Georgii – przyszywaną siostrę, Kimberly, która ma męża i dwoje dzieci. W listopadzie, jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, jej córki staną się moimi siostrzenicami. To trochę śmieszne, bo są w moim wieku. Ale lubię je. Przynajmniej tak, jak potrafię lubić kogokolwiek.
Jestem szczęściarą. Wiem o tym. I naprawdę bardzo się staram, żeby się posklejać, naprawić, panować nad impulsami.
Ale w niektóre dni nadal trudno jest być mną.
Nie widziałam dziś rano Quincy’ego. Ostatnio dużo siedzi w biurze, pracując nad „projektem”. Nie mówi o nim, ale Rainie i ja podejrzewamy, że pisze książkę. Spisuje swoje wspomnienia? Techniki profilerskie? Podczas kolacji zabawiałyśmy się (a może i jego), wymyślając tytuły dla tego tajemniczego wielkiego dzieła. Ulubiona propozycja Rainie: Bujdy i bajania federalnego. Moja: Stary człowiek i jego nudne opowieści.
Jeszcze się nie przyznał. Quincy zdecydowanie należy do tych ludzi, którzy do mistrzostwa opanowali sztukę milczenia.
Natomiast Rainie… O ile Quincy to spokój i opanowanie, o tyle Rainie to same emocje. A przynajmniej o wiele łatwiej odczytywać je z jej twarzy. I jest ładna. Ma długie, gęste ciemnorude włosy. I szaroniebieskie oczy. Ubiera się swobodnie, zimą w dżinsy i swetry, a latem w podkoszulki na ramiączkach i spodnie do kolan. Ale jakoś zawsze wygląda na ogarniętą. I wyluzowaną.
Na letnim obozie byłaby tą dziewczyną, którą wszyscy chcieliby poznać.
Ja natomiast, cóż… Wystarczy jedno spojrzenie, by wiedzieć, że nie jestem rodzonym dzieckiem Rainie i Quincy’ego. Nie mam jej rudawych włosów ani jego jasnobłękitnych oczu. Nic z tych rzeczy. Szare włosy sterczą mi na wszystkie strony. I mam odstające uszy. Jasnobrązowe oczy. A do tego kościste kolana i łokcie i bardzo wąską twarz.
Rainie twierdzi, że z czasem poczuję się ze sobą dobrze. Tylko trzeba poczekać.
Chcecie poznać sekret? Kocham Rainie i Quincy’ego. I naprawdę, naprawdę chcę, żeby zostali moimi rodzicami na całe życie. Chcę zostać w tym domu. Chcę każdego dnia mieć Lukę u swojego boku.
Ale nigdy nie powiedziałam tego na głos. Nawet w dniu, gdy Rainie i Quincy kazali mi usiąść i oznajmili, że rozpoczęli procedurę adopcyjną.
Nie jestem zbyt gadatliwa, pamiętacie?
Mam nadzieję, że oni wiedzą, co czuję. W końcu są ekspertami od potworów.
Rainie podchodzi do wyspy pośrodku kuchni. Wkłada jabłko do niebieskiej torebki śniadaniowej, a potem szczelnie ją zamyka. Gotowe. Nie mogę się powstrzymać. Ciężko wzdycham. Nie chcę dzisiaj iść. Nie chcę zrobić tego, co według nich powinnam. Zdaniem Quincy’ego trzeba być twardym, również gdy się kogoś kocha. Rainie też nie ustępuje, ale przynajmniej ma wyrzuty sumienia.
– Będzie fajnie – próbuje.
Przewracam oczami. Jajecznicy już nie ma. Przesuwam widelcem po kałużach syropu klonowego, rysując skomplikowane wzory wokół okruchów naleśnika.
– Lubisz pływać.
Nie reaguję nawet przewróceniem oczu.
Rainie podchodzi do stołu i siada obok mnie.
– Jakbyś mogła dzisiaj robić, co tylko chcesz, to co by to było?
– Zostałabym w domu. Pobawiłabym się z Luką.
– Sharlah, robiłaś to codziennie przez całe lato.
– Ty i Quincy też biegaliście prawie co rano. A dzisiaj znowu wstaliście i pobiegliście.
– To obóz pływacki. Tylko cztery godziny w Centrum YMCA. Dasz radę.
Rzucam Rainie spojrzenie. Ma być surowe albo sarkastyczne, albo coś w tym stylu. Ale w tym momencie…
Nie dam rady. Jestem beznadziejna. I dlatego mnie tam wysyłają. Nie po to, żebym lepiej pływała – komu na tym zależy? – tylko żebym popracowała nad współdziałaniem z innymi. Pod tym względem też jestem popsuta. Nie chcę przyjaźnić się z rówieśnikami. Nie ufam im, nie lubię ich i z tego, co wiem, z wzajemnością.
Więc tak. Zostawcie mnie z Luką. Kocham Lukę. Właśnie znowu liże mi dłoń i popiskuje ze współczuciem pod stołem.
– Sharlah…
– Jeśli pozwolicie mi zostać w domu, będę grzeczna – szepczę. – Posprzątam w pokoju, w całym domu. Będę się uczyć odpowiedzialności. Quincy uwielbia odpowiedzialność.
– To tylko tydzień. Cztery godziny dziennie. Kto wie, może znajdziesz przyjaciół?
Błąd. Takie stwierdzenie tylko podkreśla, jaka jestem żałosna i beznadziejna. Rainie chyba się orientuje. Wzdycha i ściska moją dłoń.
– Spróbuj przez dwa dni, skarbie. Jeśli w środę nadal nie będziesz chciała… – Rainie odsuwa krzesło. – No dalej. Łap torbę na basen. Ruszamy.
Wstaję. Idę jak zombie.
Luka natychmiast do mnie dołącza.
– Gdzie Quincy? – pytam, gdy zmierzamy do drzwi.
– Rozmawia przez telefon.
– Nowa sprawa? – Wydaję się bardziej zainteresowana ewentualnym zabójstwem niż obozem pływackim.
– Nie. To ktoś od nas. Tu raczej nie dzieje się nic ekscytującego. – Rainie otwiera drzwi. – Uśmiechnij się – radzi. – Na dobry początek.
Przyklejam do twarzy uśmiech, a potem wychodzę na lejący się z nieba żar. Luka siada na werandzie. Będzie tam czekać, aż wrócę.
Tylko że nie patrzy na mnie i na Rainie, gdy idziemy do samochodu. Skupia uwagę na czymś po lewej stronie. Wpatruje się w coś w lesie. Wiewiórkę, sarnę, atrakcyjny patyk?
Śledzę wzrok psa.
I czuję, jak włoski stają mi dęba na karku.
– Chodź! – woła Rainie. – Wskakuj.
Ale ja nadal wpatruję się w las i drżę z trudnych do wyjaśnienia powodów.
– Jedziemy – powtarza Rainie.
Niechętnie wsiadam do auta. Zostawiam za sobą czujnego psa.
Rozdział 3
PIERWSZY NA MIEJSCE ZBRODNI dotarł zajmujący się sprawami zabójstw podwładny Atkins, sierżant Roy Peterson, zaraz potem dołączył do niego jego zespół, a później zjawił się zastępca szeryf, Dan Mitchell. Roy wysłał swoich detektywów do pracy, a sam odbył naradę z szeryf i Danem na zewnątrz stacji benzynowej. W piekącym sierpniowym upale ich mundury zdołały już pociemnieć od potu, ale i tak łatwiej było znieść żar niż coraz intensywniejszy odór krwi z jatki wewnątrz sklepiku.
Na razie media się nie pojawiły, a więc jednak są jakieś korzyści z życia w prowincjonalnym miasteczku. Lecz biorąc pod uwagę, że Bakersville leżało w jednakowej odległości między tętniącą życiem metropolią, czyli Portlandem, a rozpolitykowaną stolicą stanu, czyli Salem, szeryf zakładała, że ta sytuacja nie potrwa długo. Półtoragodzinna jazda to żaden problem dla zawziętego reportera, który pała żądzą przedstawienia najnowszej zbrodni. Choć to smutne, strzelanina w sklepie spożywczym w dzisiejszych czasach to żadna nowina. Tylko lokalizacja – zwykłe prowincjonalne miasteczko – może sprawić, że będzie warto o tym wspomnieć.
– Dyspozytor otrzymał zawiadomienie o ósmej zero cztery – przekazywała rzeczowo szeryf sierżantowi. – Zgłoszenie strzałów. Dotarłam na miejsce mniej więcej o ósmej szesnaście. W środku znajdowały się dwa ciała. Młody mężczyzna, około dwudziestu pięciu lat. I młoda kobieta, osiemnaście, dziewiętnaście lat. Każde z kilkoma ranami postrzałowymi.
– Właściciel sklepu? – zapytał Roy.
– Don Juarez – odpowiedziała Atkins, bo zadała już to samo pytanie dyspozytorowi. – Rozmawiałam z nim krótko przez telefon. Był w drodze do Salem, ale zawrócił i jedzie do nas. Wstępnie zidentyfikował sprzedawczynię jako Erin Hill… W każdym razie to ona miała zmianę dzisiaj rano, a poza tym odpowiada rysopisowi. To miejscowa dziewczyna. Skontaktowałam się już z posterunkową Estevan, poprosiłam, żeby zajrzała do jej rodziców.
– A zwłoki mężczyzny? – zapytał Roy.
– Brak dokumentów, brak portfela. Może zabójca je zgarnął. Pick-up na zewnątrz jest zarejestrowany na firmę czarterującą łodzie rybackie. Trzeba przesłać numery rejestracyjne policji w Nehalem. Może będą w stanie podać nazwisko.
– Rebecca i Hal robią zdjęcia, zbierają i oznaczają dowody – zaraportował Roy. – Koroner wkrótce powinien tu być. Na razie znaleźliśmy dziewięć łusek i jedną kulę.
– Dziewięć strzałów na dwie ofiary? – Szeryf pokręciła głową. – Trochę dużo.
– Mężczyzna został trafiony trzy razy w klatkę piersiową i raz w głowę. Sprzedawczyni tak samo: pojedynczy strzał w głowę, trzy w tułów, w tym ta jedna kula, która przebiła jej dłoń.
– Jaka broń? – zapytała Atkins.
– Pociski wskazują na dziewiątkę.
Westchnęła. Broń kalibru dziewięć milimetrów była dość popularna, zwłaszcza w okolicy. To z pewnością nie zawęzi poszukiwań.
– To osiem naboi – odezwał się Dan.
Roy i szeryf spojrzeli na niego.
– Cztery strzały na każdą ofiarę – wyjaśnił Dan. – To razem osiem. Ale wspomnieliście o dziewięciu łuskach. Więc gdzie ten ostatni strzał?
– Och, do tej części jeszcze nie dotarłam. – Szeryf uśmiechnęła się kwaśno. – Okazuje się, że mamy trzecią ofiarę: kamerę monitoringu w sklepie, która może się okazać naszym jedynym świadkiem.
Problem polegał na tym, że kamery bezpieczeństwa to kwestia technologiczna. A biuro szeryfa w niewielkim Bakersville nie miało specjalisty od nowoczesnych technologii czy eksperta kryminalistycznego od informatyki. Musieli więc czekać na pomoc policji stanowej. Tylko że Atkins nie lubiła czekać.
Miała podwójne zabójstwo w miasteczku, w którym w ogóle rzadko dochodziło do morderstw. Miejskie władze będą się domagać szybkich odpowiedzi. Do diabła, sama chciała szybkich odpowiedzi.
Z drugiej strony, jeśli nie odzyskają nagrań z kamery lub coś spaprzą, zniszczą jeden z nielicznych tropów.
– Mały sklep w takim miejscu jak to – powiedział Roy. – Jak bardzo skomplikowany może to być system? Można założyć, że kupili go w supermarkecie, więc nie jest chyba na tyle wymyślny, żeby troje dobrze wyszkolonych funkcjonariuszy służb porządkowych nie dało rady.
Oboje z szeryf odwrócili się do Dana, ich lokalnego speca od technologii. Był najmłodszym członkiem zespołu i to on zajmował się komunikacją biura szeryfa ze społeczeństwem przez internet.
– Widziałaś tę kamerę? – zwrócił się do Atkins.
– Zamontowana za kasą, pod samym sufitem – odparła.
– Duża, mała, nowa, stara?
– Mała. To znaczy to, co z niej zostało. Czarny plastik – dodała z nadzieją.
– Czyli elektroniczne oko. – Dan pokiwał głową. – W takim razie nagranie najprawdopodobniej zapisane jest na cyfrowym rejestratorze DVR. Jest tam jakieś biuro?
– Tak, o tam.
Atkins wskazała otwarte drzwi stacji. Błyski fleszy świadczyły o tym, że detektywi wciąż robią zdjęcia. Kolejny minus próby odzyskania nagrania z kamery w tym momencie: mogli jeszcze bardziej zanieczyścić miejsce zbrodni.
– Co chcesz zrobić? – zwrócił się Roy do szeryf.
– Nie zamierzam czekać godziny na policję stanową – odpowiedziała.
Roy się skrzywił.
– Godziny? Raczej pół dnia.
– To prawda. Okej. Dan, idziesz ze mną. Jeśli system monitoringu okaże się zbyt skomplikowany, zawsze będziemy mogli poprosić o pomoc właściciela. Ale przecież gdzieś w okolicy grasuje podwójny zabójca. Chcę zobaczyć jego twarz.
Muchy były wszędzie. Atkins skrzywiła się, widząc ich bzyczącą gęstwinę nad dziurami po kulach w klatce piersiowej i na czole mężczyzny. Miała ochotę odgonić owady, ale wiedziała z doświadczenia, że to bez sensu.
Hal spojrzał znad aparatu i przywitał ją i Dana skinieniem głowy. Odpowiedzieli tym samym, nie odzywając się. Powietrze w środku było jeszcze bardziej rozgrzane, odór krwi i śmierci zmuszał do oddychania przez usta.
Szeryf trzymała się jak najbliżej prawej strony, a Dan szedł za nią krok w krok, żeby zostawić jak najmniej śladów. Ominęli zręcznie ciało, a potem na palcach przeszli zewnętrzną alejką do ściany z napojami. Przed działem z mrożonkami powietrze stało się trochę chłodniejsze, więc Atkins cicho westchnęła. Z tego miejsca widać było drzwi frontowe oraz niemal połowę małego samoobsługowego sklepu z sześcioma alejkami. Ladę, po prawej od drzwi, zasłaniały częściowo paczki chipsów. Ale gdy spojrzało się do góry, widać było kamerę. Małe czarne oko, które zwisało teraz bezwładnie z roztrzaskanym przez kulę obiektywem.
– Niezły strzał – mruknęła.
Dan wzruszył ramionami.
– Z tego, co wiemy, stał w tym momencie tuż pod nią – stwierdził.
– Tym chętniej ci potowarzyszę – zgodziła się, prowadząc go obok zamrażarek aż do prostych drewnianych drzwi z napisem Tylko dla personelu.
Drzwi do biura były zamknięte. Dan skrzywił się; pewnie zastanawiał się, które z nich będzie musiało przeszukać martwą kasjerkę, żeby znaleźć klucz. Szeryf miała jednak lepszy pomysł. Założyła rękawiczki, uniosła rękę, przesunęła ją wzdłuż framugi u góry i oczywiście…
Uśmiechnęła się. Dan cicho zachichotał. Ale potem oboje uświadomili sobie, jakie to niestosowne, i spoważnieli.
Atkins wsunęła zwykły mosiężny klucz do zamka i otworzyła drzwi.
W małym sklepie było gorąco, ale w biurze bez okien panował straszny zaduch. W nadmorskim miasteczku o zwykle łagodnych temperaturach w wielu lokalach nie było klimatyzacji, a ten sklep nie był wyjątkiem. Gdy szeryf zapaliła górne światło, dostrzegła mały wentylator ustawiony na górnej półce, czyjś pomysł na walkę z upałem. Poza tym w maleńkim pomieszczeniu nie było nawet krzesła, jedynie deska ułożona na dwóch zniszczonych metalowych szafkach, zdezelowany laptop i oczywiście rejestrator DVR, matowoczarny, wyraźnie nowy, upchnięty w kącie razem z monitorem.
– Wygląda na świeży nabytek – rzucił Dan zza ramienia szeryf. W ciasnej przestrzeni musieli stać blisko siebie, a to sprawiało, że upał stawał się jeszcze trudniejszy do zniesienia.
– Niedawne kradzieże, podejrzenia? – mruknęła. Ten system monitoringu to był prawdziwy łut szczęścia. Nawet podstawowe modele kosztują ponad sto dolców, więc dla tak skromnego sklepu jak ten to musiał być niemały wydatek.
Przesunęła się w bok, wciągając brzuch, gdy Dan przeciskał się, przyglądając się rejestratorowi.
– Większość systemów umożliwia natychmiastowe odtworzenie – stwierdził, naciskając jakieś przyciski.
Czarował swoimi technicznymi umiejętnościami, aż na monitorze pojawiła się ikonka SuperSecurity. Kilka sekund później ekran wypełnił się widokiem na tył kobiecej głowy.
Kasjerka, pomyślała Atkins, Erin Hill, która zaczęła pracę o czwartej nad ranem i pamiętała o włączeniu monitoringu.
Dan znowu coś pomajstrował i przesunął ich w czasie do przodu. Piąta rano. Szósta. Siódma. Siódma trzydzieści i wtedy…
Całkiem niezły obraz. Nieruchomy, co było nieco dezorientujące. Czarno-biały. Klienci pojawiali się i znikali na skraju ekranu, podczas gdy czubek głowy Erin pozostawał ciągle w centrum. Od czasu do czasu ona też znikała, może siadała, żeby poczytać książkę albo pograć na komórce, kiedy nie było klientów.
Siódma pięćdziesiąt trzy. Pojawia się zabity mężczyzna. Atkins rozpoznała jego profil, gdy wchodził do sklepu, a potem zniknął w alejce w poszukiwaniu chipsów. Trzydzieści sekund. Czterdzieści. Pięćdziesiąt. Mężczyzna znów się pojawił, teraz en face, bo stał przy ladzie i grzebał w kieszeni w poszukiwaniu drobnych.
Nie było dźwięku. Widzieli, ale nie słyszeli. Biorąc pod uwagę, że jego usta się poruszały, pewnie mówił coś do Erin. Najprawdopodobniej odpowiedziała, bo się roześmiał. A potem schował do kieszeni resztę. Złapał paczkę chipsów. Odwrócił się w stronę wyjścia.
Nagle wyrzucił ręce w powietrze. Szarpnęło nim, przechylił się do tyłu i znowu nim szarpnęło.
Osunął się, jego głowa zniknęła z ekranu i widać już było tylko rozrzucone nogi.
Erin odwróciła się; jej ciemne włosy, jedyny widoczny element, nagle zawirowały. Spojrzała w kamerę rozszerzonymi strachem oczami.
Atkins nie widziała jej ust. Tylko górną część twarzy. Czy krzyczała, czy chciała coś powiedzieć? Z boku ekranu ukazało się nagie przedramię. W dłoni była broń. Bach, bach, bach.
I Erin zniknęła z ekranu.
Jej życie się skończyło. Tak po prostu.
Atkins pochyliła się nad ramieniem Dana, intensywnie wpatrując się w nagranie, gdy ręka zabójcy zniknęła z ekranu. Nie, nie, on się musi pokazać. Przecież musi strzelić w kamerę. Nic się nie dzieje. Może zabójca wyszedł, żeby sprawdzić na zewnątrz, czy dźwięk strzałów nie wzbudził podejrzeń. A może poszedł obrabować pick-upa ofiary.
Ale potem, trzy, cztery, pięć minut później…
Pojawiła się postać. Nie mężczyzna. Chłopak. Młodszy od swojej pierwszej ofiary, a może i od Erin Hill. Miał na sobie za dużą czarną bluzę z kapturem z rękawami podwiniętymi powyżej łokci, ale i tak zupełnie nieodpowiednią na upalny sierpniowy poranek. Podszedł do lady. Nie obejrzał się na swoją pierwszą ofiarę ani nie spojrzał w dół na drugą. Popatrzył bezpośrednio w kamerę. Prosto w obiektyw.
Szeryf nigdy dotąd nie widziała tak obojętnego wyrazu twarzy. Żadnych wyrzutów sumienia, żadnej satysfakcji, nawet jednej kropli potu na brwi.
Ciemnooki chłopak patrzył przez obiektyw kamery prosto na Atkins.
A potem uniósł ramię i strzelił.
Atkins potrzebowała chwili, żeby odzyskać oddech. Pochylający się nad monitorem Dan był w podobnym stanie.
– Rozpoznajesz go? – zapytała.
– Nie.
– Ja też nie. – Nie przypuszczała, by to miało jakieś znaczenie. Obraz był dobry, opis będzie solidny, więc powinni mieć nazwisko chłopca w ciągu paru godzin.
– Nie wziął pieniędzy – mruknął Dan.
– Nie.
– Nawet nie rozmawiał z tymi ludźmi. Po prostu… wszedł. I zamordował ich.
– Wiem.
– Widziałaś jego oczy?
Pokiwała głową. Rozumiała, co jej zastępca chce powiedzieć.
– Co się tutaj stało? – zapytał Dan niemal błagalnym tonem.
– Nie wiem – odpowiedziała szczerze. – Ale wiem, kogo zapytać: Pierce’a Quincy’ego. Jeśli będziemy mieć to nagranie, to będziemy potrzebować pomocy psychologa kryminalnego. Ale motywacja zabójcy nie jest w tej chwili naszym priorytetem.
– A co jest ważniejsze?
– Dzieciak, który zabija z taką łatwością. Myślisz, że skończył?
Rozdział 4
EMERYTOWANY PSYCHOLOG KRYMINALNY FBI Pierce Quincy korzystał z drugiej szansy, jaką dało mu życie. Nie był człowiekiem, który by nad tym dywagował. Piętnaście lat temu może by nawet w to nie wierzył. Wychowywany przez samotnego ojca po nagłej śmierci matki, wstąpił do chicagowskiej policji, a potem został zwerbowany przez FBI.
Jako młody i dobrze zapowiadający się agent miał okazję dołączyć do grupy w dużej mierze złożonej z legendarnych agentów FBI, pionierów nowej dziedziny tworzenia psychologicznych profili przestępców. Nawet jeśli praca odciągnęła go od żony, Bethie, i ich dwóch córek, Mandy i Kimberly, to cóż… Polowanie na seryjnych zabójców tak właśnie wygląda. Trudno ścigać najgorsze potwory, jakie chodzą po ziemi, i jednocześnie zdążyć do domu na kolację.
Praca była niczym powołanie. A Quincy… całkowicie się w niej zatracił.
Tymczasem żona go zostawiła.
A córki dorastały bez niego.
Aż pewnego dnia zadzwonił telefon… Mandy miała wypadek. Ale okazało się, że to nie był wypadek. Quincy jednak przywlókł coś z pracy do domu: człowieka pałającego żądzą zemsty. Starsza córka i była żona zapłaciły za to cenę, zanim zdołał powstrzymać zbrodniarza.
Z Rainie udało mu się stworzyć lepszą równowagę. I nawet jeśli nadal nie był zbyt rozmowny, to lepiej dogadywał się z byłą funkcjonariuszką. Rainie rozumiała jego milczenie tak samo, jak on rozumiał jej demony. Wiedziała, że jego nieumiejętność dzielenia się emocjami wcale nie oznacza, że ich nie odczuwa. A on akceptował to, że Rainie prawdopodobnie nigdy nie będzie mogła w nocy spać i że każdego dnia, wciąż od nowa, będzie podejmować odważną decyzję, by nie wziąć do ust alkoholu.
I oto oni. Nieco starsi, nieco mądrzejsi i jeśli Bóg pozwoli, niedługo rodzice adoptowanej córki. Denerwowali się i cieszyli. Byli pełni przerażenia, a jednocześnie nadziei.
Byli rodzicami.
Quincy spędził niemal cały ranek, słuchając dobiegającego od strony holu cichego głosu Rainie. Prawdopodobnie łagodziła wściekłą bestię, która czasem wcielała się w ich córkę, przed odwiezieniem jej na obóz pływacki. Sharlah pojawiła się u nich z całą historią aspołecznych zachowań. I te dokumenty nie kłamały.
W przypadku dzieci trafiających do rodzin zastępczych nawiązanie więzi zawsze stanowi problem. Quincy i Rainie zostali zakwalifikowani jako rodzice zastępczy mimo jego zaawansowanego wieku i jej problemów z piciem po części dlatego, że Quincy był uważany za eksperta w tworzeniu więzi. Z całą pewnością braki w procesie tworzenia więzi to seryjny zabójca numer jeden. Mając na względzie aspołeczne tendencje oraz traumę, jaką Sharlah przeszła we wczesnym dzieciństwie, pracownicy opieki społecznej żywili uzasadnione obawy.
Przez pierwsze sześć miesięcy Sharlah testowała ich cierpliwość.
Być może Quincy łagodniał z wiekiem, bo patrzył na przyszłą córkę i nie dostrzegał w niej drapieżnika, tylko widział małą zagubioną dziewczynkę. Kogoś, kto wiele wycierpiał i wytworzył sobie odpowiednie bariery ochronne. Sharlah nikomu nie ufała. Przed nikim się nie otwierała. Nikomu nie wierzyła.
Ale nawiązywała więzi.
Wystarczy spojrzeć na nią i na Lukę.
Quincy zdecydował się na tego owczarka pod wpływem impulsu. Niektóre artykuły na temat adopcji dzieci zalecały jednoczesną adopcję zwierzęcia, żeby dziecko miało towarzystwo. Poza tym zwierzęta w domu uczą odpowiedzialności, a Quincy był bardzo staromodny w tej kwestii. Zresztą on i Rainie zdecydowali się na dziecko, więc czemu też nie na psa? Skoro stawiają na życie rodzinne, warto to zrobić, jak należy.
Sharlah uwielbiała Lukę. A Luka uwielbiał ją. Dobrali się jak w korcu maku. Może nie była to taka socjalizacja, na jaką Quincy i Rainie liczyli, ale przynajmniej był to dobry początek. Z całą pewnością mieli nadzieję, że pewnego dnia, jeśli dopisze im szczęście, Sharlah pokocha ich przynajmniej tak samo, jak pokochała swojego psa.
Właśnie tak wygląda świat rodziców.
Quincy z powrotem skupił uwagę na telefonie, który trzymał w ręce. Na drugim końcu linii była Shelly Atkins, szeryf hrabstwa.
– Dwa ciała – mówiła właśnie. – Każde z kilkoma ranami postrzałowymi.
– Napad? – zapytał.
– Pusta kasa sklepowa. Ale posłuchaj: pieniądze zabrał po tym, jak ich zastrzelił, nie najpierw. Na nagraniu z kamery monitoringu widać, że po wejściu do sklepu nie postawił żadnych żądań. Po prostu wszedł i zaczął strzelać. Wygląda to tak, jakby o pieniądzach pomyślał dopiero później. Jeśli chciał tylko gotówki, to przecież wystarczyło postraszyć tych dwoje bronią. Nie musiał ich zabijać, nie stawiali żadnego oporu.
– Macie nagranie tego zdarzenia?
– Tak, i właśnie dlatego dzwonię. Quincy… do diabła, nie wiem, jak to wyjaśnić… Ale chciałabym, żebyś przyjechał i rzucił na to okiem. Ten dzieciak, wyraz jego twarzy, gdy naciska spust. Zabił tych dwoje tylko dlatego, że mógł. A chłopak, który z tak zimną krwią…
– Boisz się, że znowu zabije.
– Otóż to.
Quincy zerknął na zegarek. Rainie pojechała już, żeby podrzucić Sharlah do Centrum YMCA.
– Daj nam czterdzieści minut – powiedział. – Przyjedziemy z Rainie do twojego biura.
– Zaparkujcie z tyłu. Media już zwietrzyły trop.
– Konferencja prasowa?
– Możliwe. W przeciwnym razie zadepczą nam miejsce zbrodni. Poza tym mam dla nich robotę.
– Chcesz wykorzystać media? – Quincy uniósł brew. – Ryzykowna gra.
– Podejmę wyzwanie. Mam wyraźne ujęcie twarzy podwójnego zabójcy. Media upublicznią jego wizerunek i przy odrobinie szczęścia pod koniec dnia będziemy mieć nazwisko sprawcy.
Quincy’emu przyszło coś do głowy.
– Mówiłaś, że ten niezidentyfikowany chłopak rozwalił kamerę.
– To prawda.
– Po tym, jak zabił dwoje ludzi?
– Tak jest.
– Cha.
– Co znaczy „cha”?
– Daj mi czterdzieści minut i oboje się dowiemy.
Quincy zadzwonił na komórkę Rainie i umówił się z nią w biurze szeryf Atkins. Słyszał, jak podekscytowana Sharlah dopytuje się z siedzenia z tyłu auta. Na początku bardzo się starali, żeby trzymać ją z dala od swojej pracy. Nie chcieli pogłębiać jej traumy. Ale z czasem… Ona naprawdę była tym zainteresowana. A do tego bystra i zaangażowana. W końcu jej kuratorka dała zielone światło dla rozmów przy kolacji o podstawach kryminalistyki. Sharlah należała do tych dzieci, które wiedzą już, że na świecie są też źli ludzie. W jej przypadku techniki policyjne, psychologia służąca identyfikowaniu i rozumieniu przestępców niosły więcej pociechy niż tradycyjne rodzicielskie placebo w stylu: „Nie musisz się tym martwić” czy „Będziemy się tobą opiekować”. Sharlah chciała umieć zadbać o siebie sama. W związku z tym była wielką fanką pracy Rainie i Quincy’ego. I może też dlatego była dla nich idealnym dzieckiem.
Zamknął teczkę leżącą na biurku – tę, co do której Rainie i Sharlah miały tyle pytań – i włożył ją z powrotem do zamykanej na klucz szuflady.
Jeszcze tylko jedna rzecz. Niezbędna po tylu latach doświadczeń w pracy.
Podszedł do ściany, do oprawionej w ramkę czarno-białej fotografii ślicznej małej dziewczynki z przerwą między zębami, wyglądającej zza zasłony prysznica. Jego najstarsza córka, Mandy, zanim dopadły ją codzienność, picie i psychopata.
Odsunął zdjęcie, by dostać się do sejfu na broń. Ostatnio wymienił go na model biometryczny. Przyłożył palec w odpowiednie miejsce. Cichy furkot, kliknięcie i drzwiczki się otworzyły.
Wybrał dwudziestkędwójkę, zapasową, bo technicznie rzecz biorąc, konsultanci sił porządkowych nie musieli nosić przy sobie broni. Ale ktoś, kto przeszedł to co on…
Quincy wsunął pistolet do kabury na łydce.
A potem przygotował się do wyjścia na falę upału.
Budynek, w którym urzędowała szeryf Atkins, wyglądał tak, jak należy. Jednopiętrowy, przysadzisty, pomalowany na beżowo, reprezentował dokładnie taki rodzaj architektury, jaki podoba się tylko i wyłącznie oszczędnym lokalnym samorządom.
Zgodnie z radą szeryf Quincy wjechał na tył budynku; jego czarny lexus minął rosnący sznur telewizyjnych vanów. Dziesiąta rano. Najwyraźniej nikt nie chciał się spóźnić na konferencję o dziesiątej trzydzieści.
Pokręcił głową, kiedy skręcał na parking. Za pewnymi aspektami swojej pracy wcale nie tęsknił, a kontakty z mediami znajdowały się na szczycie listy.
Zaraz potem zauważył auto Rainie. Siedziała w środku, zapewne korzystając z klimatyzacji, jak długo się da. Biorąc pod uwagę temperaturę, jaka panowała na zewnątrz, wcale jej się nie dziwił.
Zaparkował tuż obok. Otworzyła drzwi, gdy odpiął pas, i po chwili oboje znaleźli się w lejącym się z nieba upale.
– Ojej – powiedziała, co nieźle podsumowywało żar jak z pieca.
Rainie była swobodnie ubrana, akurat na podwiezienie dziecka, w czarne spodnie trzy czwarte i cienki zielony T-shirt z ciemnozielonym wzorem po jednej stronie. Wyglądała jak gorąca mamuśka w drodze na jogę. Po tylu latach Quincy wciąż nie mógł uwierzyć, że jest jego żoną.
On natomiast stanowił przykład tego, jak trudno wyrugować stare nawyki. Był ubrany w stylu, który Rainie nazywała ironicznie „weekendowym stylem FBI”. Beżowe spodnie i granatowa koszulka polo. Dawno temu miałby na niej wydrukowane litery FBI. Dziś wystarczył mu napis SIG Sauer Academy, gdzie od czasu do czasu prowadził zajęcia na strzelnicy. Napis miał związek z pracą w służbach, a jednocześnie nie wprowadzał w błąd.
– Jak tam pływaczka? – zapytał, zamykając lexusa.
Rainie wzruszyła ramionami.
– Stara się.
– Co znaczy, że powinniśmy mieć godzinę, zanim zadzwonią, żebyśmy ją odebrali?
– Oby – odparła, gdy szli w stronę budynku. – Czy nie myślisz czasem, że to ironia losu, że akurat my dwoje próbujemy wyrobić w dziecku umiejętności społeczne?
– Nieustannie – zapewnił ją.
Gdy dotarli do drzwi, przytrzymał je dla niej, a potem wszedł do względnie chłodnego wnętrza. Doświadczenie podpowiadało mu, że to wrażenie nie potrwa długo. Aż tak wysokie temperatury nie zdarzały się na wybrzeżu zbyt często, dlatego systemy klimatyzacji nie dawały rady – o ile ten budynek był na tyle nowoczesny, by taką instalację w ogóle posiadać.
Bywali już tutaj, więc podeszli prosto do oficera dyżurnego, mignęli identyfikatorami i zostali wpuszczeni przez ciężkie metalowe drzwi z brzęczykiem do środka. Podobnie jak w większości biur szeryfa było tam wszystko: areszt, centrum łączności, kilka odrębnych wydziałów, w tym detektywi na piętrze, gdzie Quincy spodziewał się zastać też szeryf. Ruszyli na górę.
Atkins stała pośrodku niewielkiego pokoju przeznaczonego dla czterech detektywów, choć niekoniecznie wszystkich naraz. Kremowe ściany, niebieska wykładzina, typowe biurka z laminatu – pomieszczenie wyglądało jak niemal każde biuro detektywów, w którym Quincy miał okazję przebywać, co zresztą pasowało do całej reszty budynku.
Ktoś pomyślał, żeby odsunąć dwa biurka na bok i zrobić miejsce w środku pomieszczenia. Atkins, sierżant Roy Peterson oraz zastępca szeryf Dan Mitchell stali tam, przyglądając się obrazowi na płaskim ekranie umocowanym na przeciwległej ścianie. Rainie i Quincy znali wszystkich obecnych w pokoju, więc szybko się przywitali i mogli od razu przejść do rzeczy.
– Zgłoszenie przyszło tuż po ósmej rano – oznajmiła szeryf.
Wskazała na ekran. Widać na nim było zatrzymaną klatkę z młodym białym mężczyzną, który miał na sobie czarną bluzę z kapturem i patrzył prosto na nich. Jego twarz wydawała się całkowicie wyzuta z emocji.
– Sama tam pojechałam, bo zastępcy i tak już mają za dużo nadgodzin – dodała w reakcji na pytające spojrzenia.
Atkins delikatnie kołysała się na piętach. Była zmęczona, lecz równocześnie podekscytowana. Quincy doskonale pamiętał to uczucie.
– Ale zanim dotarłam na miejsce, było już po wszystkim – kontynuowała. – Dwa ciała, sprawcy brak. Biorąc pod uwagę okoliczności, postanowiłam od razu sprawdzić system monitoringu, a nie czekać na speców ze stanowej, bo to wydawało się najlepszym sposobem na zidentyfikowanie sprawcy.
– To on? – Quincy wskazał na ekran.
– Tak.
Przyjrzał się zdjęciu i odniósł dziwne wrażenie. Jakby spotkał już kiedyś tego dzieciaka, a jednocześnie nigdy w życiu nie widział go na oczy. Zerknął na Rainie: miała zmarszczone brwi.
– Możemy zobaczyć od początku? – zapytała.
– Oczywiście.
Szeryf wzięła do ręki pilota. Twarz młodego mężczyzny zniknęła. Pokazał się nowy obraz: tył kobiecej głowy. Włączyła nagranie.
Rozdzielczość była lepsza, niż Quincy spodziewał się po kamerze z niewielkiej stacji benzynowej. Nagranie było krótkie. Pojawił się pistolet i w ciągu zaledwie paru sekund dwoje ludzi straciło życie. Przerwa, kilkuminutowa, a potem niezidentyfikowany młodzieniec pokazał się w całej okazałości. Popatrzył prosto na nich. I uniósł pistolet, by oddać ostatni strzał.
– Co to za broń? – zapytał Quincy, bo na podstawie nagrania trudno było rozpoznać.
– Dziewięć milimetrów, przynajmniej sądząc po znalezionych pociskach. Będziemy wiedzieć więcej, jak balistycy przeprowadzą analizę.
Quincy pokiwał głową. Biorąc pod uwagę szokujący charakter tej zbrodni – nie wspominając o rozgłosie, jakiego z pewnością nabierze – władze stanowe bez wątpienia dołożą wszelkich starań, by dowody zostały zbadane jak najszybciej.
– Jak sprawca się tam dostał? – zapytała Rainie. – Przyjechał? Przyszedł na piechotę? – Spojrzała na Atkins.
– Dobre pytanie. EZ Gas jest na uboczu. Nie ma tam żadnych sąsiadów, którzy mogliby być świadkami. Leży osiem kilometrów na północ od autostrady… Na piechotę w upał to spora odległość.
– Więc najprawdopodobniej przyjechał – stwierdziła Rainie.
– Jedynym pojazdem na miejscu zbrodni był czerwony pick-up należący do zabitego mężczyzny.
– Czyli nie wiemy, czy sprawca działał sam, czy miał wspólnika… czekającego na niego kierowcę? – dopytywała się Rainie.
– Wszystko jest możliwe. – Atkins zatrzymała znowu nagranie na zdjęciu napastnika. – W tej chwili mamy to. Jeśli zidentyfikujemy tego białego mężczyznę…
– To będziemy mieli sprawcę – dokończył za nią Quincy.
– Taki jest plan. I dlatego robimy konferencję. Do której, cholera, powinnam się przygotować. – Popatrzyła na Quincy’ego i Rainie. – Myślicie, że może być niebezpieczny?
– Tak – odpowiedzieli oboje bez wahania.
– W takim razie standardowa formułka. Ktokolwiek, kto posiada jakiekolwiek informacje, powinien skontaktować się bezpośrednio z nami, ale nie zbliżać się do poszukiwanego na własną rękę.
– Po co on to zrobił? – zastanawiał się Quincy. – Dlaczego ten dzieciak strzelał i zabił tych dwoje ludzi?
– On się na nich zaczaił – stwierdziła Rainie. – Co byłoby dziwne, gdyby chodziło mu tylko o rabunek. – Odwróciła się do Quincy’ego. – Zero wahania – dodała.
Szeryf zrozumiała sugestię.
– Uważacie, że robił to już wcześniej.
– Bardzo prawdopodobne – mruknął Quincy. – Potrzebujemy informacji o obu ofiarach. Zwłaszcza o dziewczynie.
Atkins była nie w ciemię bita.
– To ona stanowiła cel? Jest w zbliżonym wieku. Może to kłótnia kochanków, a klient z chipsami był tylko biedakiem, który znalazł się w nieodpowiednim miejscu w nieodpowiednim czasie?
– Myślę, że taki scenariusz ułatwiłby ci życie – przyznał Quincy. – Gdyby to była zawiedziona miłość, zabójca osiągnąłby swój cel. Zrobił już to, co zamierzał.
– A teraz?
Quincy się nie wahał.
– Jeśli dopisze ci szczęście, pojedzie do domu i się zastrzeli.
– A jeśli nie jestem taką szczęściarą? – zapytała szeryf.
– To masz rację: jego przygoda dopiero się zaczyna. Pokażcie to zdjęcie mediom – doradził. – Zdobądźcie jego dane. Ale zdecydowanie oznaczcie go jako niebezpiecznego i uzbrojonego. Cywile nie powinni się do niego zbliżać.
– Jak myślisz, co ten chłopak teraz zrobi? – zapytała szeryf. – Tak między nami prostaczkami, którzy na szczęście nie mają zazwyczaj do czynienia z tego rodzaju zbrodniami.
Quincy zmarszczył czoło. Uważnie przyjrzał się zdjęciu. I ponownie ściągnął brwi.
– Ten chłopak zastrzelił dwoje ludzi w ciągu niecałej minuty – stwierdził. – A potem celowo pokazał nam swoją twarz. Powiedziałbym, że w tym momencie i w przypadku tego człowieka wiemy o wiele za mało.
Rozdział 5
– MAMY NAZWISKO I adres. – Sierżant Peterson wsunął głowę do gabinetu szeryf, gdzie wciąż siedziała z Quincym i Rainie. Wszyscy mieli przed sobą kubki z kawą, choć Quincy wiedział z doświadczenia, że szeryf Atkins ma w swoim herbatę z rumianku.
– Przecież jeszcze nie miałam konferencji prasowej – odparła Atkins.
– I już nie musimy jej organizować. Wysłałem mailem zdjęcie do paru kuratorów sądowych zajmujących się młodocianymi. – Peterson zerknął na Quincy’ego. – Zasugerowałeś, że chłopak miał już doświadczenie. I nie pomyliłeś się. Aly Sanchez od razu się odezwała. To jeden z jej chłopców.
– Wezwie go do siebie? – zapytał Quincy, marszcząc brwi. Wstał już z miejsca, podobnie jak szeryf i Rainie.
– Nie. Powiedziałem jej, żeby na razie się z nim nie kontaktowała. Obawiam się, że jeśli znajdzie się w jej biurze i cokolwiek wyczuje, jakieś napięcie… Ten chłopak zastrzelił już dwoje ludzi, więc nie chciałem narażać Aly na taką sytuację.
– Co ten chłopak ma w kartotece? – rzuciła Atkins.
– Głównie drobne przestępstwa, wykroczenia, niszczenie mienia. Ale sporo tego jak na siedemnastolatka. Widać, że chłopak się nie nudził. Według Aly podejrzany mieszka obecnie u Sandry i Franka Duvallów. Frank jest nauczycielem w liceum w Bakersville, a Sandra zajmuje się domem. Ich syn wyjechał na studia, więc w zeszłym roku zgodzili się przygarnąć chłopca. A teraz posłuchajcie: Frank Duvall ma zarejestrowane na swoje nazwisko sześć sztuk broni, w tym dziewiątkę.
– Kontaktowałeś się już z tą rodziną? – zapytała Atkins.
– Dzwoniłem. Nikt nie odbiera.
– Okej. Powiadomię SWAT. Jak dadzą zielone światło, wchodzimy.
– Dobrze byłoby, gdyby podejrzany nie poczuł się zapędzony w kozi róg – doradził Quincy.
– Będę pamiętać, że mają być dla niego mili. Jeszcze jakieś uwagi, panie profilerze?
– Dziennikarze czekają.
– Ach, cholera.
– Spokojnie – powiedziała Rainie. – Zawsze możesz po akcji u Duvallów nasłać na nich SWAT.
Okazało się, że Duvallowie mieszkają w skromnym jasnoszarym farmerskim domu położonym z dala od drogi. Z jednej strony otaczał go zagajnik wysokich jodeł, a z drugiej gęsty żywopłot z rododendronów. Ganek zastawiony był doniczkami z jaskrawoczerwonymi kwiatami, a obok drzwi wisiała tabliczka z napisem Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej.
Najwyraźniej rodzice zastępczy podejrzanego dbali o swoje włości. Czy chłopak to doceniał, czy też raczej cieszył się z tego, że trafił do domu z sześcioma spluwami?
Quincy i Rainie czekali z szeryf, podczas gdy sześciu funkcjonariuszy SWAT-u rozproszyło się wokół i zaczęło zbliżać do budynku. Atkins wyjęła komórkę i po raz kolejny wybrała numer Duvallów.
Wokół panowała cisza. Na podjeździe nie było samochodów. Przez okna nikogo nie było widać.
Mimo to Quincy wydawał się podenerwowany, spięty. To pewnie przez kofeinę, pomyślał. Zerknął na Rainie i zorientował się, że ona czuje to samo. Patrzyła na zegarek.
– Obóz pływacki – powiedziała bezgłośnie.
Jasne. Odebrać Sharlah. Nie powinien już o takich rzeczach zapominać. Ciekawe, że nawet po trzech latach rodzinnego życia nadal musiał nad tym intensywnie pracować. Natomiast to, co robił teraz, podchodzenie podejrzanego o zabójstwo, było dla niego tak naturalne jak jazda na rowerze.
Trzaski w krótkofalówce.
– Tu baza, odbiór – rzuciła szeryf.
– Zespół Alfa na miejscach. Możemy ruszać.
– Zielone światło, Alfa. Ruszajcie.
Funkcjonariusze SWAT-u jakby wysypali się na scenę. Z przodu domu i z tyłu. Zaczęli walić w drzwi, a chwilę potem, gdy nie było żadnej reakcji, jeden z nich wziął zamach i uderzył w nie ręcznym taranem. I wtedy uzbrojeni po zęby i ciężko opancerzeni ludzie wpadli do małego domu.
Quincy zorientował się, że wstrzymuje oddech. Nasłuchiwał krzyków, wrzasków, wystrzałów.
Ale nic. Zupełnie nic.
Zerknął na Rainie, akurat gdy krótkofalówka szeryf znowu się odezwała.
– Dowódca do bazy.
– Odbiór.
– Zabezpieczyliśmy teren.
– Znaleźliście podejrzanego?
– Nie.
– Członków rodziny?
– Hm… Musi to pani sama zobaczyć.
Quincy od razu się domyślił, jaki los spotkał Franka i Sandrę Duvallów.
Frank Duvall nawet nie zdążył wstać z łóżka. Leżał rozciągnięty na plecach, prześcieradło sięgało jego nagiej piersi, na czole widać było ślad po pocisku. Quincy dostrzegł oparzenia od prochu wokół dziury, tam gdzie lufa została przytknięta do ciała. To był strzał z bliska. Bardzo osobisty.
I z pewnością obudził Sandrę Duvall, która spała obok męża. Odrzuciła pościel, stanęła obiema nogami na podłodze i dostała trzy pociski w plecy. Jeden obok drugiego, tak jak uczy się na policyjnych strzelnicach, gdzie strzelec stara się trafiać w tułów, pomyślał mimowolnie Quincy.
Upadła na twarz obok łóżka, z szeroko rozrzuconymi rękami i koszulą nocną zakręconą wokół talii.
