Klinika pod Boliłapką. Klinika pod Boliłapką. Gucio gubi futerko ebook

Gabrysia od dawna czekała na pierwszą komunię. Wyobrażała sobie ten dzień setki razy. Myślała o tym, co wydarzy się w kościele, ale też o spotkaniu z ukochaną babcią oraz ciocią Michaliną, która rok temu przeprowadziła się do Anglii i od tego czasu się nie widziały. Na komunię jednak obiecała przyjechać. W końcu musiała być przy swojej chrześniaczce.

– Taka jestem ciekawa mojej sukienki i wianuszka! – mówiła przyjaciółka Gabrysi, Karolinka.

Gabi, oczywiście, podzielała zdanie koleżanki. Ale najbardziej na świecie marzyła o pewnym małym prezencie, który w dzień uroczystości mieli podarować jej rodzice.

– Myślę, że dziadek kupi mi rower – szeptał Hubert w ławce za Gabrysią.

– A mój da mi tablet – pochwalił się Tymek.

Dzieci starały się mówić bardzo cicho, ponieważ i ksiądz, i pani Małgosia, ich wychowawczyni, powtarzali wiele razy, że w pierwszej komunii nie chodzi ani o białe sukienki, ani o prezenty. Gabi czuła się nawet trochę winna, że tyle myśli o podarunku. Ale nie mogła nic na to poradzić.

– Dostanę psa! Malutkiego szczeniaczka – zwierzała się Karolince z wypiekami na twarzy. – Proszę o niego rodziców już od dawna. Zawsze odmawiali, bo całymi dniami nie ma nas w domu. Ale ostatnio powiedzieli, że coś wymyślą... I że dowiem się wszystkiego w maju. A więc...

– A więc to już pewne: będziesz miała psa! – Karolinka z wrażenia podniosła głos. Pani Małgosia pogroziła jej palcem. Mieli skupić się na tym, co w komunii najważniejsze. I nie myśleć o prezentach.

– Ciekawe, jakiej będzie rasy... – Gabrysia nie mogła się jednak powstrzymać.

– To nie jest pies! – Gabrysia stała na środku pokoju, zaciskając rączki w piąstki. W ślicznej białej sukience, w wianuszku ze stokrotek, z rozpuszczonymi, ułożonymi w loki włosami wyglądała jak księżniczka. Bardzo zdenerwowana księżniczka.

– Oczywiście, że nie pies. – Babcia Jadzia chciała pogłaskać wnuczkę po głowie, ale ta uchyliła się gwałtownie. – Spodziewałaś się psa?

– Rodzice obiecali... obiecali... – Usta dziewczynki wygięły się w podkówkę.

– Obiecaliśmy, że pomyślimy. – Mama podeszła bliżej. W rękach trzymała pudełko, do którego przed chwilą zajrzała Gabrysia. Jego zawartość najwyraźniej bardzo nie spodobała się dziewczynce.

– Nie możemy mieć psa – powiedział tata. – Wiele razy ci to tłumaczyliśmy. Ty cały dzień jesteś w szkole, raz w tygodniu masz po południu plastykę, dwa razy taniec... My do późna pracujemy. Kto wyprowadzałby go na spacery? Takie zwierzę nie powinno być od rana do wieczora samo.

– Ale przecież obiecaliście, że coś wymyślicie.

– No i wymyśliliśmy. – Mama podsunęła córeczce pudełko. – A właściwie to był pomysł Michaliny.

– Cioci?

– Tak, to ona podpowiedziała nam to rozwiązanie – uśmiechnął się tata. – Sama miała w dzieciństwie świnkę morską i bardzo...

– Bardzo się z nią przyjaźniłam! Chodziła za mną po całym mieszkaniu jak piesek. Miała na imię Pegi. – Ciocia rozpromieniła się, wspominając tamte czasy.

– Ale ja... ja chciałam prawdziwego psa, a nie świnkę, która go udaje. – Gabi nie zamierzała tak łatwo odpuścić.

Ale z drugiej strony... Może powinna dać maluszkowi w pudełku szansę i przynajmniej uważniej go obejrzeć?

[...]