Jesienne niebo ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

BIURO TE­RE­NOWE SE­CRET SE­RVICE

CHAR­LOTTE, KA­RO­LINA PÓŁ­NOCNA

Czy­ta­nie lu­dzi było czę­ścią pracy Wy­atta Jen­ningsa, a wy­raz twa­rzy jego szefa ra­czej nie za­po­wia­dał do­brych wia­do­mo­ści. Wy­att zmu­sił się, by sie­dzieć spo­koj­nie, gdy agent do­wo­dzący opadł swym spo­rym cię­ża­rem ciała na krze­sło za sfa­ty­go­wa­nym biur­kiem.

Był po czter­dzie­stce, a jego apa­ry­cja agenta spe­cjal­nego i bar­czy­sta po­stura pa­so­wały do rze­czo­wego, po­waż­nego uspo­so­bie­nia. Wy­att czuł się przy nim nie­by­wale onie­śmie­lony. Ja­rze­niówki od­bi­jały się od jego ły­siny i jesz­cze bar­dziej wy­ostrzały pra­wie czarne oczy. Po­prze­kła­dał ja­kieś pa­piery, za­ci­ska­jąc usta w pro­stą li­nię. Czy pod tą lo­do­watą fa­sadą kryła się ja­kaś ła­god­ność?

– Co się z tobą dzieje, Jen­nings? – chro­pawy głos Burke’a za­dud­nił w nie­wiel­kim po­miesz­cze­niu. Skrzy­żo­wał umięś­nione przed­ra­miona i oparł je o blat. – Mów.

Co się działo? Mnó­stwo rze­czy, je­śli miał być szczery. Ale wy­da­wało mu się, że od­wa­lił ka­wał do­brej ro­boty, ukry­wa­jąc swoje pro­blemy przed so­ko­lim wzro­kiem prze­ło­żo­nego.

Od­chrząk­nął.

– Obe­rwa­łem kulkę, bro­niąc se­na­tora Edwardsa, sir.

– Bred­nie. Nie ze mną te nu­mery. Od czte­rech lat je­stem twoim sze­fem i ni­gdy nie mia­łem z tobą pro­ble­mów. Pierw­szy zgła­sza­łeś się na ochot­nika do każ­dego za­da­nia. Pra­co­wa­łeś nie­zmor­do­wa­nie, jak ja­kiś ro­bot, bez słowa skargi. A te­raz to.

– Co ta­kiego, sir? – Wy­att pa­trzył na niego, mimo że serce wa­liło mu o że­bra.

– Nie je­stem ślepy, Jen­nings. Przez ostat­nie kilka ty­go­dni opu­ści­łeś się w pracy. Od czasu wy­padku. Je­steś roz­ko­ja­rzony, masz krótki lont przy współ­pra­cow­ni­kach, od­pły­wasz my­ślami pod­czas wy­ko­ny­wa­nia za­dań. – Szef przy­gwoź­dził go spoj­rze­niem. – A wczo­raj za­sta­łem cię śpią­cego przy biurku.

Wy­att z tru­dem za­cho­wał ka­mienną twarz. To nie była na­wet po­łowa tego, co działo się w jego wnę­trzu. Za­wsze był eks­per­tem w ra­dze­niu so­bie z emo­cjami, ale nie­po­kój i roz­draż­nie­nie, które na­ra­stały w nim od czasu strze­la­niny, za­częły żyć wła­snym ży­ciem.

– Prze­pra­szam, sir. To się wię­cej nie po­wtó­rzy.

– Masz ra­cję, nie po­wtó­rzy się. Ostat­nie za­da­nie dało ci tro­chę w kość. Wi­dzia­łem już po­dobne rze­czy.

– Zo­sta­łem po­strze­lony, sir. – Nie wie­dział, co jesz­cze po­wie­dzieć. Zro­biłby to jesz­cze raz, rzu­ciłby się na li­nię strzału, żeby ura­to­wać czło­wieka, któ­remu miał za­pew­nić bez­pie­czeń­stwo. To była jego praca, jego po­wo­ła­nie, i był w tym do­bry.

– Po­wierz­chowna rana. To nie ona tak mnie mar­twi. Po­trze­bu­jesz tro­chę czasu, żeby ze­brać się do kupy. Mam na my­śli urlop.

Przed oczami Wy­atta za­tań­czyły białe plamki z braku snu i de­spe­ra­cji.

– Z ca­łym sza­cun­kiem, sir, nie po­trze­buję urlopu. Mam wzo­rowe akta w służ­bie Se­cret Se­rvice.

– Do­kład­nie. I niech tak zo­sta­nie.

– Nic mi nie bę­dzie. Po­trze­buję tylko po­rząd­nie się wy­spać.

– Nie wąt­pię. Py­ta­nie tylko, czemu ci się to nie udaje? Wiem, że aspi­ru­jesz do cze­goś więk­szego, i chciał­bym zo­ba­czyć, jak to osią­gasz.

To prawda, że sta­rał się o po­sadę w służ­bie ochrony pre­zy­denta, ale urlop nie przy­bli­żyłby go do tego celu. Wy­att otwo­rzył usta, sta­ra­jąc się zna­leźć ja­kieś wy­tłu­ma­cze­nie dla swo­jego za­cho­wa­nia w ostat­nim cza­sie. Ja­kąś wy­mówkę, dzięki któ­rej Burke cof­nąłby swoją de­cy­zję.

– Zo­sta­wiam cię z tym, Jen­nings. Po tym, jak wy­ko­na­łeś za­da­nie z Edward­sem, ci na gó­rze mają na cie­bie oko. – Spoj­rzał na niego wy­mow­nie. – Nie­długo awan­su­jesz.

Wy­att wy­pro­sto­wał się na krze­śle.

– Do służby ochrony pre­zy­denta, sir?

Burke kiw­nął zde­cy­do­wa­nie głową.

– Nie chcesz tego schrza­nić.

– Nie, sir.

– Cztery ty­go­dnie – rzekł sta­now­czo szef.

– Cztery ty­go­dnie, sir!

– Na po­czą­tek. Po­tem oce­nimy. Zro­bimy te­sty psy­cho­lo­giczne. – Burke pa­trzył na niego tym swoim wzro­kiem, dzięki któ­remu zy­skał ksywkę, któ­rej nikt przy nim nie uży­wał. – Su­ge­ruję, że­byś mą­drze wy­ko­rzy­stał ten czas. Przy­da­łaby ci się te­ra­pia. Mamy od tego od­po­wied­nich lu­dzi. – Prze­wer­to­wał ja­kieś pa­piery i od­su­nął się od biurka. – Do wy­ko­na­nia na­tych­miast, Jen­nings.

Wy­att miał jesz­cze tyle do po­wie­dze­nia, ale szko­le­nia w aka­de­mii na­uczyły go, że nie ma sensu dys­ku­to­wać. Czy mu się to po­do­bało, czy nie, do­stał czte­ro­ty­go­dniowy urlop. A na­wet po tym cza­sie nie bę­dzie miał gwa­ran­cji, że przyjmą go z po­wro­tem do pracy. Te­sty psy­cho­lo­giczne. Na samą myśl po­czuł żółć w prze­łyku. Cho­ciaż po nich na­resz­cie zo­sta­nie po­wo­łany i zdo­bę­dzie to, na co tak długo pra­co­wał.

Wy­att nie miał po­ję­cia, do­kąd na ten czas po­je­dzie ani co bę­dzie ro­bił. Szko­lił się do służby w Se­cret Se­rvice, od­kąd za­czął stu­dio­wać są­dow­nic­two karne na Uni­wer­sy­te­cie Nor­the­astern, a na­wet wcze­śniej – od czasu szkoły śred­niej Har­grave Mi­li­tary Aca­demy. Nie pa­mię­tał na­wet, kim był Wy­att Jen­nings poza Se­cret Se­rvice.

Wkrótce miał się tego do­wie­dzieć.

– Mo­żesz już iść, Jen­nings. – Burke zmarsz­czył brwi.

Wy­att znowu od­pły­nął my­ślami. Z ocią­ga­niem pod­niósł się z krze­sła i po­wie­dział je­dyne, co mógł:

– Tak jest, sir.

Zna­joma droga wiła się po gó­rach Pa­sma Błę­kit­nego i wzdłuż li­nii brze­go­wej je­ziora Blu­ebell. Słońce od­bi­jało się od ta­fli wody, aż Wy­att mu­siał zmru­żyć oczy, mimo że miał oku­lary prze­ciw­sło­neczne.

Po­trze­bo­wał za­le­d­wie dwu­dzie­stu czte­rech go­dzin, by zdać so­bie sprawę, że naj­le­piej bę­dzie po­trak­to­wać swój pro­blem jak ze­wnętrzne za­gro­że­nie. Se­cret Se­rvice było dla niego ca­łym świa­tem, wszyst­kim, czego pra­gnął, więc mu­siał jak naj­szyb­ciej wziąć się w garść. Po­mo­głoby mu w tym kilka prze­spa­nych nocy, ale kosz­mary nie od­pusz­czały.

Po­nie­waż nie miał w zwy­czaju uze­wnętrz­niać się przed nie­zna­jo­mymi, spa­ko­wał torbę, wsiadł do swo­jego audi i wy­ru­szył do miej­sca, w któ­rym za­częły się jego pro­blemy. Chyba po­wi­nien był za­re­zer­wo­wać ho­tel – o ile w tej oko­licy w ogóle było coś ta­kiego – ale był już wrze­sień, se­zon tu­ry­styczny się skoń­czył, więc po­wi­nien gdzieś zna­leźć noc­leg.

Droga skrę­ciła w lewo i mi­nął znak parku sta­no­wego, który na po­czątku lat dzie­więć­dzie­sią­tych usta­no­wił jego oj­ciec. Za­nim Wy­att zra­ził się do tego miej­sca, czę­sto wę­dro­wał i bi­wa­ko­wał w tych gę­stych igla­stych la­sach, peł­nych noc­nych od­gło­sów. Miał wiele wspa­nia­łych wspo­mnień. Blu­ebell za­wsze było dla niego do­mem i czuł się tu le­piej niż w Ra­le­igh.

Po kilku ko­lej­nych za­krę­tach opu­ścił gó­rzy­sty te­ren i wje­chał do mia­sta. Nie­wiele się tu zmie­niło. Ktoś otwo­rzył ka­wiar­nię w daw­nej re­mi­zie i po­wstało kilka no­wych skle­pów. Pa­mię­tał, jak cho­dził tymi uli­cami, bie­gał po lody do baru mlecz­nego, ło­wił z tatą ryby na molo w parku Paw­leya. Nie przy­po­mi­nał so­bie rów­nych rzę­dów drzew ro­sną­cych przy dro­dze ani ich ko­lo­ro­wych li­ści, ale ostat­nio spę­dził tu wa­ka­cje, gdy miał dwa­na­ście lat.

Na samą myśl o tam­tym le­cie jego od­dech zro­bił się szyb­szy i płyt­szy. Wy­att wy­tarł dłoń w dżinsy. Z przy­zwy­cza­je­nia od­su­nął od sie­bie to wspo­mnie­nie. Bę­dzie mu­siał prze­stać to ro­bić. Od czasu strze­la­niny to już nie dzia­łało. Wszystko, co wy­pie­rał w ciągu dnia, wy­pły­wało na po­wierzch­nię w chwili, gdy za­sy­piał i sta­wał się cał­kiem bez­bronny.

Za­bu­czał mu te­le­fon. To Ethan. Wy­att ode­brał przez Blue­to­oth.

– Cześć, stary, co tam?

– Wy­je­cha­łeś z Char­lotte? Je­steś na urlo­pie? Co się stało?

– Wierz mi, to nie była moja de­cy­zja. Burke we­zwał mnie wczo­raj do swo­jego ga­bi­netu.

– I mu­szę się o tym do­wia­dy­wać od Drew­sky’ego?

Ethan był naj­lep­szym przy­ja­cie­lem Wy­atta od czasu dwu­dzie­sto­ośmio­ty­go­dnio­wego in­ten­syw­nego szko­le­nia. Ta­kie wspólne do­świad­cze­nie z pie­kła ro­dem mu­siało skoń­czyć się przy­jaź­nią na całe ży­cie.

– Sorry, mo­głem za­dzwo­nić. – Wy­att je­chał przez mia­sto. O mało nie wspo­mniał o awan­sie, ale ugryzł się w ję­zyk. – Jak ci po­szło ostat­nie za­da­nie? – Ethan zo­stał tym­cza­sowo przy­dzie­lony do ochrony pa­pieża pod­czas wi­zyty w USA.

– Bez przy­gód. Trzy­masz się? Nie chcę cię mar­twić, ale po biu­rze krążą plotki, że tra­cisz ro­zum.

– Mam tylko tro­chę pro­ble­mów ze snem, to wszystko. Po pro­stu po­trze­buję prze­ła­mać ru­tynę. Wy­lu­zuj. Roz­pra­wię się z tym i wrócę, za­nim się obej­rzysz.

Ethan wie­dział, że le­piej nie pro­po­no­wać mu środ­ków na­sen­nych. Męż­czyźni, któ­rych szko­lono do stanu cią­głej go­to­wo­ści, nie bra­liby cze­goś, przez co ro­bi­liby się bez­bronni. Przy­naj­mniej nie Wy­att.

– Gdzie wy­je­cha­łeś?

– Nie­da­leko, do Blu­ebell. To ta­kie małe mia­steczko nad je­zio­rem w gó­rach Pa­sma Błę­kit­nego.

– Brzmi uro­kli­wie.

– W dzie­ciń­stwie spę­dza­łem tu wa­ka­cje z ro­dzi­cami.

– Aha. Czy tata gu­ber­na­tor na­dal tam jeź­dzi?

– Już nie. Cały rok spę­dza w Ra­le­igh.

Obaj zra­zili się do Blu­ebell po trau­mie tam­tego lata.

– Może wła­śnie tego ci po­trzeba, odro­biny wy­tchnie­nia. Wróć wy­po­częty. Od dawna za ciężko ha­ro­wa­łeś. A tamta strze­la­nina…

– Do tego nas szkolą.

– Ja­sne, ale nie­wielu agen­tów ob­rywa kulkę. Spi­sa­łeś się, Jen­nings.

– Dzięki. – Za­krę­cił le­wym bar­kiem. Ból był do­kucz­liwy, ale nie­groźny.

Do­je­chał już pra­wie na drugi ko­niec mia­sta, kiedy jego oczom uka­zał się dom, który kie­dyś był let­nią re­zy­den­cją jego ro­dziny. Był tak wielki i biały, jak za­pa­mię­tał, z sze­roką we­randą i schlud­nie utrzy­ma­nym traw­ni­kiem.

Do­strzegł tylko jedną róż­nicę: znak z na­pi­sem: „Pen­sjo­nat Blu­ebell”. Wy­att przez kilka se­kund pa­trzył na te słowa, po czym za­par­ko­wał na jed­nym z uko­śnych miejsc przed bu­dyn­kiem.

– Słu­chaj, Ethan, mu­szę już koń­czyć. Za­dzwo­nię za kilka dni.

Roz­łą­czył się, nie­zdolny ode­rwać oczu od zna­jo­mego wi­doku. Wy­glą­dało na to, że uda mu się zo­ba­czyć wnę­trze daw­nej let­niej re­zy­den­cji. Ale czy na­prawdę chciał sta­wiać czoła wspo­mnie­niom, które ten dom mógł w nim obu­dzić?

ROZDZIAŁ DRUGI

Czy to spo­tka­nie kie­dyś się skoń­czy? Grace Ben­nett stłu­miła ziew­nię­cie, gdy jej brat Levi przy­nu­dzał o fi­nan­sach pen­sjo­natu. Na­gle za­bu­czał te­le­fon sie­dzą­cej obok Molly. Sio­stra scho­wała ko­smyk ciem­nych wło­sów za ucho i zer­k­nęła na ekran. To pew­nie jej mąż, Adam. Po­brali się w czerwcu, wpro­wa­dzili do jego pięk­nego domu nad je­zio­rem i byli prak­tycz­nie nie­roz­łączni.

Ro­dzeń­stwo ze­brało się w bi­blio­tece pen­sjo­natu jak za­zwy­czaj na spo­tka­nie pod ty­tu­łem „Śmierć przez liczby”. Ostat­nimi czasy nie mar­twili się już tak bar­dzo o pie­nią­dze, ale Grace nie prze­pa­dała za ar­ku­szami kal­ku­la­cyj­nymi. Po­słusz­nie pod­po­rząd­ko­wy­wała się więc bratu, który ro­bił swoje.

– I to by było na tyle. – Levi spoj­rzał na sio­stry swo­imi nie­bie­skimi oczami. – A te­raz zejdź­cie na chwilę z ob­ło­ków na zie­mię, bo mu­simy omó­wić przy­szłość pen­sjo­natu.

Otwo­rzyli to miej­sce cztery lata temu po na­głej śmierci ro­dzi­ców, któ­rzy za­pra­gnęli, by na eme­ry­tu­rze prze­kształ­cić swój za­byt­kowy dom w pen­sjo­nat. Ro­dzeń­stwo po­łą­czyło siły, aby speł­nić to ma­rze­nie. W tam­tym cza­sie Grace za­czy­nała trze­cią klasę li­ceum, Molly koń­czyła stu­dia ho­te­lar­skie, a Levi zgod­nie ze zdo­by­tym wy­kształ­ce­niem pra­co­wał w fir­mie bu­dow­la­nej w De­nver. Śmierć ro­dzi­ców wszystko zmie­niła.

– Co masz na my­śli? – spy­tała Molly.

– Cho­dzi mi o to, że już czas wy­sta­wić go na sprze­daż.

Taki był plan od sa­mego po­czątku. Po za­strzyku go­tówki, który otrzy­mali dwa lata temu, pro­wa­dze­nie pen­sjo­natu stało się ła­twiej­sze. Mieli te­raz re­stau­ra­cję z peł­nym menu – ku wiel­kiemu za­do­wo­le­niu Molly – i za­trud­nili do po­mocy kilka osób na część etatu.

Molly od­chrząk­nęła.

– My­ślisz, że jest na tyle ren­towny, że bę­dzie atrak­cyjny dla po­ten­cjal­nych kup­ców?

– Tak są­dzę. – Levi za­czął oma­wiać fi­nanse, ale prze­rwał, kiedy zdał so­bie sprawę, że znowu traci uwagę sióstr. – Te­raz jest na­prawdę do­bry mo­ment. Co my­śli­cie?

Grace uśmiech­nęła się zło­śli­wie.

– Ktoś tę­skni za swoją go­łą­beczką.

Na­rze­czoną Le­viego była po­pu­larna ak­torka Mia Emer­son – Grace na­dal nie miała po­ję­cia, jak mu się to udało – z którą był zwią­zany od dwóch lat.

– Do­sko­nale to ro­zu­miem – po­wie­działa Molly. – I my­ślę, że wy­sta­wie­nie te­raz pen­sjo­natu na sprze­daż ma sens.

– A co z moją firmą? – Rok temu, w wieku dwu­dzie­stu lat, Grace otwo­rzyła wła­sny biz­nes pod szyl­dem Blue Ridge Out­fit­ters. Pro­wa­dziła go w pen­sjo­na­cie, a sprzęt trzy­mała w szo­pie za do­mem.

Levi roz­ło­żył ręce.

– Od po­czątku wie­dzia­łaś, że kie­dyś bę­dziesz mu­siała się prze­nieść.

– Ale jesz­cze nie stać mnie na czynsz. Cią­gle bu­duję ka­pi­tał. – Poza tym wy­po­ży­cza­niem sprzętu zaj­mo­wał się ten, kto aku­rat sie­dział w re­cep­cji. We wła­snym lo­kalu mu­sia­łaby za­trud­nić do­dat­kową ob­sługę.

– Pen­sjo­nat sprzeda się pew­nie do­piero na wio­snę przy­szłego roku, a może na­wet la­tem. I wszy­scy do­brze na tym wyj­dziemy.

– Ra­cja.

Dzia­łal­ność Grace co prawda przy­no­siła już zy­ski, ale to dla­tego, że miała nie­malże ze­rowe koszty stałe. Za­ro­bione pie­nią­dze wy­da­wała na za­kup sprzętu: ka­ja­ków, na­mio­tów, sprzętu wspi­nacz­ko­wego, pad­dle­bo­ar­dów i ro­we­rów. Nie były ta­nie, ale wpływy ze sprze­daży pen­sjo­natu sta­no­wi­łyby po­rządną po­duszkę fi­nan­sową.

– Je­śli obie się zga­dza­cie – rzekł Levi – to po­pro­szę Pa­melę Ble­eker, żeby przy­szła i zro­biła wy­cenę, a po­tem wy­sta­wiła go w ser­wi­sach nie­ru­cho­mo­ści.

Molly zmarsz­czyła brwi.

– Czemu nie mo­żemy sprze­dać go sami i za­osz­czę­dzić na ho­no­ra­rium po­śred­nika?

– To bę­dzie nas kosz­to­wać mnó­stwo czasu i wy­siłku, bo in­te­re­suje nas ry­nek o za­sięgu ogól­no­kra­jo­wym, albo cho­ciaż re­gio­nal­nym – od­parł Levi.

– Grace prze­cież świet­nie so­bie ra­dzi z In­ter­ne­tem, a ja zajmę się opro­wa­dza­niem klien­tów. – Molly za­mru­gała te­atral­nie. – Po­dobno mam nie­sa­mo­wite umie­jęt­no­ści spo­łeczne.

Levi wy­wró­cił oczami.

– Bę­dzie­cie tylko we dwie. Ja mam dość ro­boty przy or­ga­ni­za­cji we­sela.

Ślub miał się od­być w pen­sjo­na­cie za nie­całe trzy ty­go­dnie, a Mia była w trak­cie zdjęć w LA, więc Levi nie miał wy­boru i mu­siał wziąć obo­wiązki or­ga­ni­za­cyjne na sie­bie.

Molly spoj­rzała na Grace.

– Damy radę, co nie, sio­strzyczko?

– Ja­sne. Wcho­dzę w to.

Roz­legł się dzwo­nek przy fron­to­wych drzwiach.

– Odłóżmy to na po­tem. Przej­mij stery. – Levi ski­nął na Grace, wstał i ze­brał pa­piery. – Mam coś do za­ła­twie­nia.

Molly też się pod­nio­sła, zwra­ca­jąc się do sio­stry:

– Będę pie­lić grządki za do­mem, je­śli­byś mnie po­trze­bo­wała, ale spró­buj nie.

Ro­dzeń­stwo wy­szło tyl­nymi drzwiami, a Grace prze­szła przez hol. Nie mieli te­raz wiel­kiego ob­ło­że­nia, bo był śro­dek ty­go­dnia poza se­zo­nem. Wła­ści­wie to za­jęte były tylko trzy po­koje… Na wi­dok męż­czy­zny sto­ją­cego w lobby my­śli na­gle ule­ciały jej z głowy. Cho­ciaż szła ci­cho, on po­pa­trzył na nią, gdy tylko zna­la­zła się w jego polu wi­dze­nia.

Jej uwagę zwró­cił nie tylko jego wy­gląd – cho­ciaż fa­cet był bar­dzo przy­stojny – ale bi­jąca od niego ja­kaś prze­dziwna prze­ni­kli­wość.

– Wi­tam, je­stem Grace, jedna z wła­ści­cie­lek. – Za­drżał jej głos. Wsu­nęła się za ladę, która sta­no­wiła mile wi­dziany bu­for. – W czym mogę po­móc?

– Prze­jeż­dża­łem obok i zo­ba­czy­łem wasz szyld. Szu­kam miej­sca na noc­leg.

Miał ni­ski, przy­jem­nie dud­niący głos. Na oko był po trzy­dzie­stce. Przyj­rzała mu się uważ­niej i zmie­niła zda­nie. Po dwu­dzie­stce, ale pew­ność sie­bie spra­wiała, że wy­glą­dał na star­szego.

– My­ślę, że będę mo­gła po­móc. – Grace otwo­rzyła od­po­wied­nie okno w kom­pu­te­rze.

– Chyba jest tro­chę za wcze­śnie, żeby się za­mel­do­wać?

– Po­koje są już wy­sprzą­tane, więc to nie pro­blem. Jak długo chciałby pan zo­stać?

– Jesz­cze nie wiem. Na kilka dni, może na kilka ty­go­dni, je­śli jest taka moż­li­wość.

Sta­rała się nie dać po so­bie po­znać, jak na nią dzia­łał, ale było to trudne, kiedy mie­rzył ją nie­prze­nik­nio­nym spoj­rze­niem. Na­gle zdała so­bie sprawę, że ma włosy upięte w nie­dbały ku­cyk i twarz świeżo po pe­elingu.

– Mamy wolny po­kój, z wy­jąt­kiem week­endu trze­ciego paź­dzier­nika. Wtedy od­bę­dzie się tu­taj pry­watne we­sele.

– Coś wy­my­ślę, o ile zo­stanę tak długo.

– Do­sko­nale. – Po­dała mu ceny noc­le­gów w ty­go­dniu i w week­endy.

– W po­rządku.

Grace przy­jęła jego kartę i do­ku­ment toż­sa­mo­ści. Wy­att Jen­nings – faj­nie się na­zywa.

Sta­rała się pa­trzeć na ekran, ale jej palce wy­jąt­kowo nie­zdar­nie stu­kały w kla­wia­turę. Serce też wy­ko­ny­wało dzi­waczne po­drygi i czuła się tak nie­zręcz­nie, że pro­siła w my­ślach, by Wy­att Jen­nings ogra­ni­czył swój po­byt do kilku dni.

Stał sztywno kil­ka­dzie­siąt cen­ty­me­trów od lady, z rę­kami wzdłuż ciała i szarą torbą spor­tową u stóp. Miał na so­bie co­dzienne ubra­nia, jed­nak wy­pra­so­wane i schludne, bez żad­nych za­gnie­ceń. Czarny T-shirt scho­wany w spodnie le­żał na nim jak druga skóra, a krót­kie rę­kawy przy­le­gały do im­po­nu­ją­cych ra­mion. Spod jed­nego z rę­kaw­ków wy­sta­wał ta­tuaż.

Nie gap się tak.

– Co pana tu spro­wa­dza? – spy­tała, żeby za­gaić roz­mowę.

Prze­cze­sał dło­nią krót­kie, pra­wie czarne włosy.

– Chcia­łem tro­chę od­po­cząć.

Cze­kała chwilę, aż roz­wi­nie myśl, ale tego nie zro­bił. Gdyby na jej miej­scu była Molly, pew­nie cią­gnę­łaby go za ję­zyk, aż do­wie­dzia­łaby się, skąd po­cho­dził, czy był żo­naty i jaki miał nu­mer po­lisy ubez­pie­cze­nio­wej. Ale Grace nie była taka jak Molly.

– To fak­tycz­nie wspa­niałe miej­sce na od­po­czy­nek, zwłasz­cza o tej po­rze roku. Po­goda na­dal jest ładna, a na szla­kach i je­zio­rze nie ma już aż tylu tu­ry­stów.

Pi­sała da­lej, my­ląc kla­wi­sze, co chwilę ka­su­jąc i po­pra­wia­jąc błędy. Za­uwa­żyła, że męż­czy­zna ro­zej­rzał się po lobby i za­trzy­mał wzrok na sa­lo­nie. Miała prze­czu­cie, że gdyby go po­pro­siła, by za­mknął oczy i opo­wie­dział jej o szcze­gó­łach tych po­miesz­czeń, zro­biłby to le­piej niż ona.

– Do­brze, pa­nie Jen­nings – po­wie­działa, gdy skoń­czyła. – Wszystko go­towe.

– Pro­szę mó­wić mi po imie­niu. Wy­att.

Kiedy spoj­rzał jej w oczy z pełną uwagą, po­czuła, jak ula­tuje z niej całe po­wie­trze. Jego brą­zowe oczy były głę­boko osa­dzone pod parą bar­dzo mę­skich brwi. Nie marsz­czył ich, ale też się nie uśmie­chał. Za­sta­na­wiała się, jak mógłby wtedy wy­glą­dać. Z uśmie­chem, nie ze zmarsz­czo­nymi brwiami. Wie­działa już, że nie chcia­łaby wi­dzieć go w złym hu­mo­rze.

Prze­su­nęła klucz po la­dzie.

– Do­brze, Wy­att. Je­stem Grace, jedna z wła­ści­cie­lek. Już to chyba mó­wi­łam. – Prze­rwała, ale męż­czy­zna tylko scho­wał klucz do tyl­nej kie­szeni, więc cią­gnęła da­lej. – Po­zwól, że cię opro­wa­dzę, a po­tem po­każę ci po­kój. Mo­żesz zo­sta­wić torbę za ladą, je­śli chcesz.

Nie wy­glą­dał na ko­goś, komu pa­suje ob­chód z prze­wod­ni­kiem – zresztą w ogóle nie wy­glą­dał na typ fa­ceta no­cu­ją­cego w pen­sjo­na­tach – ale mimo wszystko ru­szył za nią przez hol.

– Pen­sjo­nat Blu­ebell wy­bu­do­wano w ty­siąc dzie­więć­set pią­tym roku i był to pierw­szy tego typu obiekt w mie­ście. Li­czył dzie­sięć po­koi. Z po­czątku słu­żył jako po­stój dy­li­żan­sów, a po­tem przez wiele lat mie­ściła się tu­taj poczta, aż w sie­dem­dzie­sią­tym ósmym roku bu­dy­nek sprze­dano i gu­ber­na­tor za­mie­nił go w swoją let­nią re­zy­den­cję. – Już chciała po­wie­dzieć Wy­at­towi, że ma ta­kie samo na­zwi­sko jak gu­ber­na­tor, jed­nak stwier­dziła, że to nic nie­zna­cząca bła­hostka, która pew­nie go na­wet nie za­in­te­re­suje. – Moi ro­dzice ku­pili tę po­sia­dłość, kiedy ja i moje ro­dzeń­stwo by­li­śmy mali, dla­tego mie­li­śmy przy­jem­ność w nim do­ra­stać.

W prze­ci­wień­stwie do Le­viego i Molly nie wspo­mi­nała o śmierci ro­dzi­ców i pra­gnie­niu speł­nie­nia ich ma­rze­nia. Nie chciała wzbu­dzać li­to­ści.

Ściany ko­ry­ta­rza wy­da­wały się na nią na­pie­rać, a po­wie­trze nie­malże wi­bro­wało od obec­no­ści Wy­atta. Z ulgą po­wi­tała otwartą prze­strzeń bi­blio­teki.

– Pro­wa­dzę ten pen­sjo­nat z bra­tem i sio­strą, mam rów­nież wy­po­ży­czal­nię sprzętu tu­ry­stycz­nego, którą zaj­muję się w wol­nym cza­sie.

Po­słał jej prze­cią­głe spoj­rze­nie, które po­czuła aż w pal­cach u stóp. Spu­ściła wzrok na spor­tową torbę, którą niósł ze sobą.

– Ekhm… To oczy­wi­ście jest na­sza bi­blio­teka. Mo­żesz z niej ko­rzy­stać i po­ży­czać książki. Po­zwól, że po­każę ci re­stau­ra­cję.

Po­słała mu uśmiech – nie­odwza­jem­niony – i mi­nęła go, kie­ru­jąc się z po­wro­tem do holu. Owio­nął ją mę­ski za­pach i bez­wied­nie wzięła głę­boki wdech. Wska­zała na tylne drzwi.

– Tam­tędy można wyjść nad je­zioro. Mamy małą łódkę do wy­po­ży­cze­nia i molo z ła­weczką, z któ­rej można ob­ser­wo­wać za­chód słońca. – Nie wy­glą­dał na ko­goś, kto lubi za­chody słońca. – Nie wiem, czy znasz tu­tej­sze atrak­cje przy­rod­ni­cze, ale w lobby znaj­dziesz ulotki, a w re­cep­cji pra­wie za­wsze ktoś jest. Chęt­nie coś do­ra­dzimy, wska­żemy drogę… Co­kol­wiek po­trze­bu­jesz. – Kiedy prze­szli przez lobby, wska­zała na pa­terę ze szklaną po­krywką sto­jącą na la­dzie. – Na­sza ku­charka, panna Della, sły­nie ze swo­ich wy­pie­ków. Każ­dego po­po­łu­dnia znaj­dziesz tu­taj dar­mowe cia­steczka. – Przy­po­mniała so­bie o jego do­sko­na­łej syl­wetce i do­dała: – Oraz świeże owoce.

Prze­szli przez sa­lon i sta­nęła przed drzwiami fran­cu­skimi pro­wa­dzą­cymi do re­stau­ra­cji. Wy­att w mil­cze­niu omiótł po­miesz­cze­nie wzro­kiem. Grace wró­ciła do lobby.

– Śnia­da­nie jest wli­czone w cenę po­koju, ale mamy też menu obia­dowe i ko­la­cyjne, które może się przy­dać. Wiele re­stau­ra­cji w oko­licy jest za­mknię­tych w ty­go­dniu albo w desz­czowe dni lub… no wiesz, jak wła­ści­ciel ma zły hu­mor.

Bar­dzo pro­fe­sjo­nal­nie, Grace. Skrzy­wiła się.

– Chodźmy na górę, po­każę ci po­kój. – Kiedy skrę­ciła na pię­tro, przy­sta­nęła, żeby się upew­nić, że Wy­att na­dal jej to­wa­rzy­szy. – Masz ja­kieś py­ta­nia?

– Jest tu si­łow­nia?

– Nie, lecz mamy umowę z Jim’s Gym. Pod­czas po­bytu u nas mo­żesz z niej ko­rzy­stać. W mie­ście jest też stu­dio tańca.

Uniósł brwi i po­słał jej dłu­gie, spo­kojne spoj­rze­nie.

No do­bra, ta­niec od­pada.

– Na dole jest ulotka ze szcze­gó­łami.

Ru­szyła da­lej po scho­dach, po­tem przez ko­ry­tarz i za­trzy­mała się przed pierw­szymi drzwiami po le­wej, ukry­tymi w nie­wiel­kiej wnęce, pro­wa­dzą­cymi do po­koju nu­mer sie­dem. Wska­zała na drzwi z pro­fe­sjo­nal­nym uśmie­chem.

– To tu­taj.

Prze­śli­znął się obok, nie­malże ocie­ra­jąc się o nią w cia­snej prze­strzeni. Jej uśmiech zbladł i za­bra­kło jej tchu.

– Pro­szę, daj mi znać, je­śli będę mo­gła w czymś po­móc.

Ski­nął głową.

Grace zro­biła w tył zwrot, wal­cząc z dziw­nym im­pul­sem, który ka­zał jak naj­prę­dzej się od­da­lić.

ROZDZIAŁ TRZECI

Grace po­chy­liła się nad kla­wia­turą lap­topa. Miała przed sobą dwa za­da­nia… A wła­ści­wie trzy. Po pierw­sze, mu­siała zna­leźć miej­sce na pro­wa­dze­nie swo­jej dzia­łal­no­ści, naj­le­piej w cen­trum Blu­ebell i w przy­stęp­nej ce­nie. Po dru­gie, mu­siała po­znać ser­wisy, w któ­rych mo­głaby wy­sta­wić ogło­sze­nia o sprze­daży pen­sjo­natu. Po trze­cie, mu­siała ode­rwać uwagę od ryt­micz­nych od­gło­sów do­cho­dzą­cych z po­koju Wy­atta nad jej głową. Do­my­śliła się, że praw­do­po­dob­nie tre­no­wał. Prze­szło jej przez myśl, czy nie pod­su­nąć mu ulotki z si­łowni, ale ist­niała cienka gra­nica mię­dzy by­ciem po­mocną a apo­dyk­tyczną i wo­lała po­zo­stać po wła­ści­wej stro­nie.

Dla­czego tu przy­je­chał? Nie był ty­po­wym klien­tem pen­sjo­natu. Ben­net­to­wie za­zwy­czaj go­ścili młod­sze lub star­sze pary, cza­sami ro­dziny z ma­łymi dziećmi. Może przy­je­chał tu­taj, żeby po­cho­dzić po gó­rach? W oko­licy rze­czy­wi­ście było dużo szla­ków. Może nie chciało mu się szu­kać noc­legu przez Airbnb. Może lu­bił za­czy­nać dzień z peł­nym żo­łąd­kiem.

A może po­winna przejść do sedna i od­po­wie­dzieć so­bie na py­ta­nie: dla­czego była nim taka za­fa­scy­no­wana? Nie cho­dziło tylko o jego atrak­cyjną twarz. Wi­działa ta­kich w ży­ciu wiele. Może to przez bi­jącą od niego pew­ność sie­bie albo o to, jaki wy­da­wał się swo­bodny – nie­ko­niecz­nie przy in­nych, ale sam ze sobą.

Ja­kim cu­dem wie­działa to wszystko po tak krót­kim spo­tka­niu?

Grace wbiła wzrok w ekran. Za­da­nie nu­mer trzy kom­plet­nie jej nie wy­cho­dziło.

Zre­zy­gno­wana wstała z krze­sła i po­szła do ja­dalni, żeby spraw­dzić, czy panna Della nie po­trze­buje po­mocy w kuchni. Kiedy ro­dzeń­stwo Ben­net­tów po­sta­no­wiło otwo­rzyć pen­sjo­nat, naj­lep­sza przy­ja­ciółka mamy uprzej­mie za­ofe­ro­wała im swoje do­sko­nałe umie­jęt­no­ści ku­li­narne – a od czasu do czasu udzie­lała im też nie­pro­szo­nych rad. Tymi ostat­nimi ra­czyła głów­nie naj­młod­szą z ca­łej trójki Grace.

Dziew­czyna za­stała pannę Dellę ugnia­ta­jącą cia­sto. Dło­nie ciem­no­skó­rej ko­biety z do­sko­nałą pre­cy­zją pro­wa­dziły wa­łek. Krót­kie włosy uwy­dat­niały sze­roko osa­dzone, brą­zowe oczy i wy­so­kie ko­ści po­licz­kowe.

– Po­móc pani z lun­chem?

– Przy­szłaś w samą porę, złotko. Przyda mi się do­dat­kowa para rąk. Umyj je.

Grace wy­peł­niła po­le­ce­nie i sta­nęła obok niej nad po­sy­pa­nym mąką bla­tem, na któ­rym le­żało pła­skie koło z cia­sta.

– Bierz wy­kra­wacz i po­tnij je na pa­ski. Uło­żymy z nich kratkę.

Grace chwy­ciła ra­dełko za rączkę i za­częła pre­cy­zyj­nie ciąć cia­sto na pa­ski, słu­cha­jąc, jak panna Della opo­wiada o no­wym prze­pi­sie na pie­czeń, który za­mie­rzała wy­pró­bo­wać dziś na ko­la­cję.

Ra­dełko w dło­niach Grace zbo­czyło z toru i dziew­czyna wzdry­gnęła się, wi­dząc za­krzy­wie­nie. Chciała je na­pra­wić, ale po­przez po­nowne za­gnia­ta­nie wierzch cia­sta zro­biłby się tward­szy. Po­sta­no­wiła mimo wszystko to zro­bić, choć panna Della by jej nie po­chwa­liła.

Skoń­czyw­szy za­da­nie, Grace ostroż­nie uło­żyła pa­ski cia­sta w kratkę, pod­czas gdy panna Della krzą­tała się po kuchni, mie­sza­jąc w ron­dlach, przy­go­to­wu­jąc sos i spraw­dza­jąc pie­kar­nik. Grace sta­ran­nie kła­dła pa­ski cia­sta na wi­śnio­wym na­dzie­niu. Przy czwar­tym cia­sto się prze­rwało i dziew­czyna z za­ci­śnię­tymi zę­bami de­li­kat­nie skle­iła je z po­wro­tem. Nie dało się jed­nak wró­cić do ide­ału.

Kiedy skoń­czyła, przyj­rzała się z nie­za­do­wo­le­niem su­ro­wemu cia­stu.

– Już.

– Dzię­kuję, złotko. Wy­gląda wspa­niale.

– Wy­gląda okrop­nie.

Panna Della do­kład­nie przyj­rzała się cia­stu znad ku­chenki, na któ­rej mie­szała zie­loną fa­solkę. Nie­do­sko­na­ło­ści były tak wi­doczne, że Grace na­wet nie mu­siała ich wska­zy­wać.

– Złotko, wła­śnie o ta­kie mi cho­dziło. Gdyby było ide­alne, wy­glą­da­łoby na ku­pione w mar­ke­cie.

– Jak pani uważa.

– Tak wła­śnie uwa­żam. – Panna Della wzięła od niej cia­sto i wło­żyła do pie­kar­nika. – A te­raz bar­dzo byś mi po­mo­gła, gdy­byś po­skła­dała ser­wetki. Nie­stety Jadę coś za­trzy­mało w dru­giej pracy.

Kiedy Grace we­szła do ja­dalni, Molly na­kry­wała już do sto­łów. Unio­sła wzrok, gdy sio­stra przy­stą­piła do swo­jego za­da­nia.

– O, do­brze. Przyda mi się po­moc. Udało ci się za­brać za wy­sta­wia­nie ogło­szeń o sprze­daży?

– Zna­la­złam kilka obie­cu­ją­cych ser­wi­sów in­ter­ne­to­wych. Za­miesz­cze­nie ogło­szeń zaj­mie pew­nie wiele go­dzin. Po­win­ni­śmy też zro­bić kilka bar­dziej pro­fe­sjo­nal­nych zdjęć, bo od­świe­ża­li­śmy wnę­trze.

– Do­bra myśl. Na­pi­szę treść ogło­sze­nia. Trudno uwie­rzyć, że ta chwila wresz­cie na­de­szła. Z jed­nej strony wy­da­wało się, że trwało to całą wiecz­ność, a z dru­giej szybko zle­ciało.

Śmierć ro­dzi­ców zmu­siła ich do pod­ję­cia trud­nej de­cy­zji: czy sprze­dać dom, czy do­koń­czyć za­częty re­mont i otwo­rzyć pen­sjo­nat. Było to nie­zwy­kle wy­ma­ga­jące za­da­nie i wszy­scy wiele po­świę­cili, żeby wpro­wa­dzić plan w ży­cie.

Grace zło­żyła ma­te­ria­łową ser­wetkę z woj­skową pre­cy­zją.

– Te­raz mo­żesz roz­wi­nąć skrzy­dła i od­le­cieć aż do Włoch. Czy Adam na­dal się zga­dza?

Molly ma­rzyła o pro­wa­dze­niu ho­telu B&B w To­ska­nii, ale te­raz było ich dwoje.

– W stu pro­cen­tach wspiera mnie w ma­rze­niach. Może pi­sać, gdzie chce, i la­tać do USA na pro­mo­cje ksią­żek.

Adam Brad­ford był au­to­rem ro­man­sów, które nie scho­dziły z list be­st­sel­le­rów, a na pod­sta­wie jed­nego z nich na­krę­cono film. Przy tym wszyst­kim mocno stą­pał po ziemi i miał wspa­niały wpływ na Molly.

– Ci­cho tu dziś po po­łu­dniu. Ktoś się mel­do­wał? – spy­tała Molly.

– Tylko ten gość, który przy­je­chał, jak koń­czy­li­śmy spo­tka­nie.

– Na jak długo zo­staną?

– Przy­je­chał sam. Jesz­cze nie wie, do kiedy. Na kilka dni albo ty­go­dni.

Już któ­ryś raz w prze­ciągu go­dziny jej umysł przy­wo­łał ob­raz Wy­atta Jen­ningsa. Jego ciemne, po­ważne i wni­kliwe oczy. Czy wszy­scy czuli się przy nim jak pod mi­kro­sko­pem? Pró­bo­wała so­bie wma­wiać, że to nie­przy­jemne uczu­cie, ale nie była to do końca prawda. Prze­cież wtedy nie wy­cze­ki­wa­łaby ko­lej­nego spo­tka­nia.

– Cie­kawe – od­parła Molly. – A co go spro­wa­dza w te oko­lice?

– Nie mó­wił. – Jed­nak są­dząc po zno­szo­nej spor­to­wej tor­bie, te­ni­sów­kach i wy­spor­to­wa­nej syl­wetce, jego idea wy­po­czynku wią­zała się ze sporą dawką ak­tyw­no­ści fi­zycz­nej.

Molly wpa­try­wała się w sio­strę z wy­mow­nym wy­ra­zem twa­rzy.

– No co? – spy­tała Grace.

– Ile ma lat? Żo­naty czy sin­giel?

– Nie wiem, nie py­ta­łam.

Molly uśmiech­nęła się prze­bie­gle.

– A więc młody sin­giel.

Grace zgro­miła ją wzro­kiem.

– Twój ru­mie­niec po­wie­dział mi wszystko, co chcia­łam wie­dzieć – rze­kła Molly.

– Wcale się nie ru­mie­nię. – Zi­gno­ro­wała żar roz­pa­la­jący jej po­liczki i za­brała się za skła­da­nie ko­lej­nej wy­kroch­ma­lo­nej ser­wetki. Co w nią wstą­piło? I dla­czego ten fa­cet tak dziw­nie na nią dzia­łał?

– Ru­mie­niec oraz gwał­towne za­prze­cze­nie. – Molly przy­pa­try­wała się ba­daw­czo jej twa­rzy. – In­te­re­su­jące. Mu­szę rzu­cić na niego okiem. Jesz­cze nie wi­dzia­łam, że­byś tak re­ago­wała na ko­goś, kogo do­piero co po­zna­łaś.

– Mia­łam już kilku chło­pa­ków – od­parła nieco de­fen­syw­nie Grace. W końcu miała już dwa­dzie­ścia je­den lat.

– Nie mó­wię, że nie mia­łaś. Mó­wię tylko, że jak do­tąd nikt nie zwa­lił cię z nóg.

– Moje nogi twardo stą­pają po ziemi i tak zo­sta­nie. W tej ro­dzi­nie jest miej­sce tylko na jedną ro­man­tyczkę, a to sta­no­wi­sko jest już za­jęte. A te­raz do grona „długo i szczę­śli­wie” do­łą­czył jesz­cze Levi. W po­rządku. Ale mnie zo­staw w spo­koju. Je­stem szczę­śliwą sin­gielką i chcę się sku­pić na roz­wi­ja­niu swo­jego biz­nesu.

– To jak on wy­gląda?

– Sły­sza­łaś, co po­wie­dzia­łam?

– Jak się na­zywa? Przy­naj­mniej tyle mu­sisz wie­dzieć.

– Wy­att Jen­nings.

– Nie ma ob­rączki? Ani wy­mow­nej bla­dej li­nii na ser­decz­nym palcu?

Grace spoj­rzała na nią spode łba.

– No co? To ważna in­for­ma­cja – upie­rała się Molly.

– Chyba nie – od­parła wresz­cie Grace. – Ale to prze­cież nie ma zna­cze­nia.

– Jaki jest?

– Za­mie­ni­li­śmy ze sobą ja­kieś pięć­dzie­siąt słów, Molly. – Z czego czter­dzie­ści dzie­więć wy­po­wie­działa ona.

– No to opisz cho­ciaż swoje pierw­sze wra­że­nie. No weź. Ni­gdy nie ga­damy o fa­ce­tach. – Molly wpa­try­wała się w nią tak usil­nie, że nie było mowy, by od­pu­ściła.

– No do­bra. Sama nie wiem. Był mil­czący.

– Uuu, silny, ci­chy typ. Py­tał cię o oko­licę? Ta­kie py­ta­nia mogą wiele zdra­dzić o czło­wieku.

– Py­tał o si­łow­nię.

Molly kil­ku­krot­nie szybko unio­sła brwi.

– A więc jest wy­spor­to­wany, tak?

Grace przy­po­mniała so­bie jego wy­rzeź­bione przed­ra­miona i frag­ment ta­tu­ażu wy­sta­jący spod rę­kawa. Co przed­sta­wiał?

– Ko­lor oczu?

– Brą­zowe – wy­msknęło jej się, za­nim zdą­żyła po­my­śleć.

Molly się roz­pro­mie­niła.

– Za­uwa­ży­łaś.

– Nie da się nie za­uwa­żyć. – Grace sku­piła się na ser­wetce. – Sama zo­ba­czysz.

Sztućce prze­stały dzwo­nić, bo Molly znie­ru­cho­miała.

– No do­bra, z tego tek­stu mu­sisz się wy­tłu­ma­czyć.

Była jak lew prze­żu­wa­jący upo­lo­waną zwie­rzynę. Grace wes­tchnęła, sta­ra­jąc się ubrać my­śli w słowa.

– Nie wiem, jest ja­kiś taki… prze­ni­kliwy i po­ważny. Chło­nie wszystko wo­kół.

– Cie­bie też?

Grace ją zi­gno­ro­wała.

– A więc jest ty­pem ob­ser­wa­tora? – do­py­ty­wała Molly.

– Tak, ale nie tylko o to cho­dzi. Jest jakby… pod­pięty do li­nii wy­so­kiego na­pię­cia, czy coś.

– Co to w ogóle zna­czy? Jest nad­po­bu­dliwy?

– Nie, wręcz prze­ciw­nie. Na­pięty, bez prze­rwy skon­cen­tro­wany. Wła­ści­wie to jest upior­nie ci­chy, sztywny i za­cho­wuje się z lekką re­zerwą.

Molly unio­sła jedną brew.

– Sporo tych wra­żeń jak na roz­mowę skła­da­jącą się z pięć­dzie­się­ciu słów.

Grace już miała od­po­wie­dzieć, ale wzrok sio­stry po­wę­dro­wał na drzwi za nią.

Roz­le­gło się chrząk­nię­cie. Bar­dzo mę­skie chrząk­nię­cie.

Grace we­ssała po­wie­trze. Bła­gam, nie. Zro­biła wiel­kie oczy i wpa­trzyła się w Molly, łu­dząc się, że to ich brat, który po­łknął żabę.

Oczy Molly, rów­nie wiel­kie co jej, skie­ro­wały się z po­wro­tem na Grace. Wy­raz twa­rzy sio­stry po­wie­dział jej wszystko, co chciała wie­dzieć.

Jak długo tam stał? Ile usły­szał? Czemu, do stu pio­ru­nów, nie za­mknęły drzwi? Twarz Grace zro­biła się go­rąca. Mog­łaby te­raz słu­żyć za świetlną boję.

– Czy re­stau­ra­cja jest otwarta i można zjeść lunch? – spy­tał tym ni­skim, roz­bra­ja­ją­cym gło­sem.

Molly po­słała Grace spoj­rze­nie mó­wiące: „Oj!”, po czym po­pa­trzyła z po­wro­tem na Wy­atta i uśmiech­nęła się pro­fe­sjo­nal­nie.

– Oczy­wi­ście. Pro­szę wejść i usiąść, gdzie pan chce. Po­wiem pan­nie Delli, że pan przy­szedł.

Grace spoj­rzała na sio­strę z mie­szanką bła­ga­nia i de­spe­ra­cji. Ani się waż mnie zo­sta­wić! Ale Molly po­pę­dziła do kuchni, jakby go­nił ją rój psz­czół.

Wiel­kie dzięki – prze­słała jej w my­ślach Grace. Wró­ciła do skła­da­nia ser­wetki, ale drżały jej palce. Skno­ciła ro­botę i za­częła od nowa. Cały czas stała ple­cami do drzwi, cze­ka­jąc, aż ostu­dzi się jej pło­mienny ru­mie­niec. Usły­szała szu­ra­nie krze­sła w ką­cie sali i skrzyp­nię­cie, gdy Wy­att na nim usiadł.

Zer­k­nęła na drzwi do kuchni. Pra­gnęła, by Molly szybko wró­ciła.

Nic z tego.

Se­kundy cią­gnęły się w nie­skoń­czo­ność. Jedna ser­wetka zło­żona. Druga. Wresz­cie ostat­nia. Po­ło­żyła ją na stole i od­wró­ciła się, żeby odejść. Za­darła nieco pod­bró­dek i wy­si­liła się na bez­barwny uśmiech.

Wy­att sie­dział przo­dem do drzwi, więc nie mo­gła unik­nąć kon­taktu wzro­ko­wego, żeby nie wyjść na nie­uprzejmą.

– Mi­łego lun­chu – po­wie­działa, wy­cho­dząc z ja­dalni.

– Dzięki.

Mo­głaby przy­siąc, że do­strze­gła, jak ką­cik jego ust się unosi, za­nim za­sło­nił twarz kartą dań. Wcze­śniej, kiedy wy­obra­żała so­bie, jak może wy­glą­dać jego uśmiech, zu­peł­nie nie o to jej cho­dziło.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Wy­att sie­dział wy­god­nie w sa­mo­cho­dzie z roz­ło­żoną mapą pie­szych szla­ków i uważ­nie ją stu­dio­wał. Chyba źle osza­co­wał trud­ność, z jaką przyj­dzie mu osią­gnąć cel, który so­bie wy­zna­czył. Są­dził, że miej­sce, któ­rego po­szu­ki­wał, znaj­dzie w ak­tach są­do­wych albo kar­to­te­kach po­li­cyj­nych Blu­ebell. W tych pierw­szych jed­nak nie było in­te­re­su­ją­cych go szcze­gó­łów, a te dru­gie ule­gły znisz­cze­niu pod­czas za­la­nia.

Sier­żant, z któ­rym roz­ma­wiał, był bar­dzo skory do po­mocy, gdy tylko Wy­att po­ka­zał mu od­znakę, ale nie­stety nie mógł nic zro­bić. Akta prze­pa­dły, a po­li­cjant, który wiele lat temu pro­wa­dził tę sprawę, już nie żył.

Wy­att przyj­rzał się ma­pie. Za­po­mniał, że mia­sto ota­czały ty­siące hek­ta­rów te­renu. Za­po­mniał, jak wiele ki­lo­me­trów szla­ków wy­ty­czono w tu­tej­szych gó­rach. Tam­tego lata miał za­le­d­wie dwa­na­ście lat i szedł za mamą, nie zwra­ca­jąc spe­cjal­nej uwagi na cel wę­drówki.

Wie­dział jed­nak, że nie­opo­dal był wo­do­spad i for­ma­cja skalna, którą wciąż miał przed oczami. Dzięki temu od­na­lazł drogę po­wrotną… Po tym, co się wy­da­rzyło.

Spoj­rzał na wej­ście na szlak i dro­go­wskaz: „Wo­do­spad Lone Creek”. Od cze­goś mu­siał za­cząć.

Wy­siadł z auta, za­ło­żył ple­cak i do­tknął swo­jego glocka. Nie spo­dzie­wał się kło­po­tów, ale już dawno temu na­uczył się, że broń to naj­lep­szy śro­dek pre­wen­cyjny.

Ru­szył szla­kiem, na któ­rym na szczę­ście nie było tu­ry­stów. Je­dy­nym to­wa­rzy­stwem tego wie­czoru były dla niego po­pi­sku­jące wie­wiórki, ćwier­ka­jące ptaki i prze­my­ka­jące prę­gowce.

Słońce na­dal pra­żyło, ale cień lasu przy­no­sił ulgę, po­dob­nie jak de­li­katny wiatr po­ru­sza­jący ko­ro­nami drzew. W po­wie­trzu wi­siał za­pach so­sen i gni­ją­cych li­ści, które – o dziwo – nie roz­bu­dzały w nim trud­nych emo­cji. Dzia­łał tak na niego za­pach ubrań prze­siąk­nię­tych dy­mem pa­lo­nego drewna, ale te­raz na szczę­ście go nie wy­czu­wał.

Wró­cił my­ślami do domu nad je­zio­rem, w któ­rym te­raz znaj­do­wał się Pen­sjo­nat Blu­ebell. Cho­ciaż z ze­wnątrz wy­glą­dał w du­żej mie­rze tak samo, wnę­trze zo­stało ra­dy­kal­nie zmie­nione, zwłasz­cza pię­tro. Mimo to Wy­att od razu przy­po­mniał so­bie mamę scho­dzącą po scho­dach i tatę sie­dzą­cego z książką na we­ran­dzie. W daw­nych cza­sach spę­dzali la­tem mnó­stwo czasu na dwo­rze – Wy­att pły­wał i ło­wił ryby, a mama za­wsze była gdzieś bli­sko. Re­gu­lar­nie uda­wali się też na bi­waki.

Ode­pchnął od sie­bie my­śli o matce z de­ter­mi­na­cją godną żoł­nie­rza Navy SEAL. Kie­dyś w końcu bę­dzie mu­siał so­bie na nie po­zwo­lić, ale do­piero, gdy od­naj­dzie to miej­sce. Wtedy po­bawi się swo­imi wspo­mnie­niami. Prze­cież zo­stał wy­szko­lony, by ro­bić do­kład­nie to, przed czym ucie­kali inni.

Na ra­zie jed­nak mógł zna­leźć lep­sze te­maty do roz­my­ślań.

Przy­po­mniała mu się ładna wła­ści­cielka pen­sjo­natu i po­czuł, jak roz­luź­niają mu się mię­śnie, a na twarz wstę­puje uśmiech. Za­in­try­go­wała go, gdy tylko zo­ba­czył ją w holu. Po­sta­no­wił ze­brać ra­zem wszystko, co już o niej wie­dział, żeby za­jąć czymś my­śli.

Była mło­dziutka – mo­gła mieć dwa­dzie­ścia je­den, może dwa­dzie­ścia dwa lata. Bujne blond włosy w od­cie­niu miodu no­siła upięte w ogon, a kilka ko­smy­ków luźno oka­lało jej owalną twarz. Gę­ste rzęsy zdo­biły parę oczu, które na pierw­szy rzut oka wy­da­wały się nie­bie­skie, ale gdy przyj­rzał im się uważ­niej, do­strzegł w nich plamki sre­bra i in­try­gu­jące bursz­ty­nowe ob­wódki wo­kół źre­nic. Jedną brew miała unie­sioną nieco wy­żej, co nada­wało jej twa­rzy nieco sar­do­niczny wy­raz. Nie wie­dział jesz­cze, czy jej oso­bo­wość to po­twier­dzi. Miała pro­sty, drobny nos oraz pulchne, ka­pry­śne usta. Na pod­bródku, na lewo od środka, do­strzegł ma­leńką bli­znę. Kiedy się de­ner­wo­wała, pró­bo­wała to ukryć, pro­stu­jąc się i za­dzie­ra­jąc pod­bró­dek, a na­wet je­śli to jej nie zdra­dzało, to miała jesz­cze inny ner­wowy od­ruch – po­cie­rała o sie­bie wargi, jakby roz­pro­wa­dzała po nich błysz­czyk.

Ru­mie­niła się. To go za­sko­czyło. W ja­dalni pró­bo­wała ukryć twarz, ale zdra­dziły ją czubki uszu. Praw­do­po­dob­nie była za­że­no­wana nie tylko tym, że przy­ła­pano ją na ob­ga­dy­wa­niu go­ścia, ale też tre­ścią roz­mowy.

Pod­słu­chał kilka in­te­re­su­ją­cych rze­czy i mu­siał przy­znać, że czer­pał per­wer­syjną przy­jem­ność, na­wią­zu­jąc z Grace kon­takt wzro­kowy, kiedy usi­ło­wała się wy­mknąć.

Te­le­fon za­brzę­czał aku­rat, gdy Wy­att wcho­dził po stro­miź­nie. Zdu­miało go, że miał tu­taj za­sięg. Wy­grze­bał ko­mórkę z kie­szeni i zo­ba­czył na ekra­nie zdję­cie ojca.

– Cześć, tato. Co sły­chać?

– Nic szcze­gól­nego. Wła­śnie wy­cho­dzę na spo­tka­nie i po­my­śla­łem, że spraw­dzę, co u cie­bie. Jak twoje ra­mię?

– W po­rządku. Mó­wi­łem ci, że to nic ta­kiego.

– Ga­zety pi­sały co in­nego.

– Bo sen­sa­cja się sprze­daje.

– Co po­ra­biasz? Je­steś tro­chę zdy­szany.

– Tre­nuję. – Nie po­wie­dział ojcu ani o przy­mu­so­wym urlo­pie, ani o tym, do­kąd wy­je­chał. Paul Jen­nings zo­sta­wił tam­ten roz­dział ży­cia za sobą, oże­nił się po­now­nie z miłą, choć ra­czej miałką ko­bietą o imie­niu Va­le­rie, która wspie­rała jego po­li­tyczną ka­rierę.

Po­roz­ma­wiali o swo­jej licz­nej ro­dzi­nie, a Wy­att sta­rał się bez kłamstw opo­wie­dzieć ta­cie, co ostat­nio działo się w jego ży­ciu. Umó­wili się wstęp­nie, że zo­ba­czą się w święta – praw­do­po­dob­nie na ży­cze­nie Va­le­rie – które wy­da­wały się od­leg­łą przy­szło­ścią.

Kiedy Wy­att się roz­łą­czył, po­czuł ukłu­cie winy, że za­taił przed oj­cem miej­sce swo­jego po­bytu. Nie chciał go jed­nak mar­twić. Za­wsze dzia­łał w po­je­dynkę, więc i tym ra­zem za­mie­rzał sam zmie­rzyć się z wła­snymi de­mo­nami.

Grace wy­szła do szopy po tan­dem, który chciała wy­po­ży­czyć ja­kaś para. Dwu­oso­bowy ro­wer cie­szył się po­pu­lar­no­ścią wśród wy­naj­mo­wa­nych sprzę­tów, a dzi­siaj wie­czo­rem była ide­alna po­goda na ro­man­tyczną prze­jażdżkę. Przy­wi­tała się z Ro­bin, fo­to­grafką, która ro­biła zdję­cia je­ziora z po­dwó­rza za pen­sjo­na­tem. Sprawy to­czyły się bar­dzo szybko i cho­ciaż Grace cie­szyła się na myśl o no­wej lo­ka­li­za­cji dla swo­jej firmy, tro­chę ją to też prze­ra­żało. Molly i Adam mieli się prze­pro­wa­dzić do Włoch, a Levi do Mii do LA. Grace zo­sta­nie w Blu­ebell sama. Na­wet jej naj­lep­sza przy­ja­ciółka Sa­rah wy­je­chała na stu­dia i Grace nie była pewna, czy wróci tu­taj po ich ukoń­cze­niu.

Po­krę­ciła zde­cy­do­wa­nie głową. Nie miała po­wo­dów się nad sobą uża­lać. Miała wię­cej, niż na to za­słu­gi­wała.

Otwo­rzyła szopę, wy­cią­gnęła ro­wer i do­kład­nie go wy­czy­ściła. W no­wej sie­dzi­bie wresz­cie bę­dzie mo­gła po­rząd­nie prze­cho­wy­wać i wy­sta­wiać swój sprzęt.

Kiedy po­de­szła na chod­nik, młoda para już tam na nią cze­kała.

– Zde­cy­do­wali już pań­stwo, do­kąd po­je­chać?

– Bę­dziemy im­pro­wi­zo­wać. – Męż­czy­zna usiadł z przodu i przy­trzy­mał ro­wer dla żony.

– Pra­cu­jemy nad spon­ta­nicz­no­ścią – do­dała ko­bieta.

– Tak, pla­nu­jemy, że bę­dziemy spon­ta­niczni.

– To już coś. – Ko­bieta wzru­szyła ra­mio­nami i spoj­rzała czule na męża.

– Do­brej za­bawy. Je­śli bę­dzie­cie mieć ja­kiś pro­blem, mój nu­mer jest na wi­zy­tówce. – Grace pa­trzyła, jak od­jeż­dżają, z po­czątku nieco chwiej­nie. Ko­bieta pi­snęła, a męż­czy­zna żar­to­bli­wie jej wy­tknął, że za słabo się stara.

Grace nie umiała po­wstrzy­mać uśmie­chu. Nie wy­glą­dali na dużo star­szych od niej, a już zna­leźli swoją drugą po­łówkę. Ota­czały ją same szczę­śliwe pary.

To nic. Jej brat i sio­stra za­słu­gi­wali na szczę­ście. Wiele po­świę­cili dla Grace. Ni­gdy nie ro­bili jej z tego po­wodu wy­rzu­tów, ale do­strze­gała ich wy­rze­cze­nia. Na­wet te­raz Levi prze­by­wał tu­taj, by wszyst­kiego do­pil­no­wać, cho­ciaż po­wi­nien być w Ka­li­for­nii.

Po­przeczka była po­sta­wiona wy­soko. Co je­śli jej in­te­res upad­nie? Levi na­ma­wiał ją, żeby po­szła na stu­dia, ale Grace od­rzu­ciła ten po­mysł. A je­śli miał ra­cję? Po­łowa biz­ne­sów upada w ciągu pierw­szych pię­ciu lat – dla­czego jej firma mia­łaby prze­trwać, pod­czas gdy tyle in­nych ban­kru­tuje?

Dość tego ne­ga­tyw­nego my­śle­nia. Po sprze­daży pen­sjo­natu do­sta­nie spory za­strzyk go­tówki. A jej firma była je­dyną tego typu w oko­licy.

Naj­trud­niej bę­dzie poza se­zo­nem – po­dob­nie jak w pen­sjo­na­cie – ale na pewno wy­star­czy po pro­stu dać z sie­bie wszystko.

Kiedy skrę­ciła w stronę szopy, jej wzrok przy­kuło coś czer­wo­nego. Ulicą nad­jeż­dżał mi­ni­van che­vro­let lu­mina z 96 roku. Grace za­marła. To był rzadki mo­del. Na­wet czter­na­ście lat temu nie­czę­sto go wi­dy­wano. Za­schło jej w ustach. My­ślała, że za­raz eks­plo­duje jej serce.

Nad­jeż­dżał od strony mia­sta. Po­woli. Zbyt po­woli.

To nie mógł być on. Na­dal był w wię­zie­niu i miał tam zgnić. Za­cho­dzące słońce od­bi­jało się od szyby, za­sła­nia­jąc kie­rowcę. Ośle­piło ją.

Przy­pływ ad­re­na­liny ka­zał jej wal­czyć lub ucie­kać, ale nie po­tra­fiła zro­bić ani jed­nego, ani dru­giego. Mo­gła tylko pa­trzeć z dzi­kim prze­ra­że­niem, jak sa­mo­chód par­kuje przy kra­węż­niku tuż przed nią.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Wo­do­spad Lone Creek oka­zał się śle­pym za­uł­kiem. So­snowy las nie był dość gę­sty, te­ren był zbyt gó­rzy­sty, a wo­do­spad wyż­szy i szer­szy niż ten, który Wy­att za­pa­mię­tał. Do­tarł do końca szlaku i za­wró­cił.

Wsiadł do sa­mo­chodu i je­chał wzdłuż wy­brzeża z po­wro­tem do pen­sjo­natu. Słońce chy­liło się ku za­cho­dowi i było już za późno, by wy­ru­szyć na ko­lejny szlak. Wy­att po­sta­no­wił prze­stu­dio­wać mapy oko­licy i po­szu­kać wię­cej in­for­ma­cji on­line. Mu­siał za­wę­zić po­szu­ki­wa­nia. Były tu tylko dwa po­pu­larne wo­do­spady, ale za­czy­nał my­śleć, że ża­den z nich nie jest tym, o który mu cho­dziło. Ten, który za­pa­mię­tał, nie był wy­star­cza­jąco duży, by sta­no­wić atrak­cję tu­ry­styczną.