Jak deszczu krople ebook

Natalia Borowska Ignasiak

Jak deszczu krople

© Natalia Borowska Ignasiak, 2019

Człowieka łatwo uwieść fałszywymi ideami, a wciąż powstają nowe, które jeszcze szybciej upadają niwecząc nadzieje na lepsze jutro. A człowiek wciąż się zmaga w dążeniu do poczucia godności, a tu globalizacja, komputeryzacja rodzą nowe zagrożenia. Najważniejsze to zdefiniowanie własnego miejsca, ochrona czystości sumienia i wyznawanych wartości. Ważne poczucie wolności i szacunek dla postaw innych i racji poprzednich pokoleń — zdolność do pojmowania nas samych i świata, by Być. Tak po prostu.

ISBN 978-83-8155-894-5

Książka powstała w inteligentnym systemie wydawniczym Ridero

gdy byłam mała tata trzymał mnie za rękę

świat był bezpieczny i piękny

teraz moja dłoń spoczywa w dłoni

Wszechobecnej

moja brama w wieczność

i dotyk jarzma staje się słodki

dziękuję tato za geny miłość i ciało

dziękuję za wiarę dziecka

paciorkiem przed snem wyszeptywaną

w kolorach całego życia

jak kiedyś tak i dzisiaj …

powstające świtem galaktyki oswajają listę pożegnań

wczorajsze takty i akordy wykasłują płuca

znamy rozkład dróg linie twarzy

i nieodwracalność słów

w dążeniu sprzeniewierzamy o wiele więcej

popełniając jak w obłędzie codzienności błędy

niepostrzeżenie jak kręgi na wodzie uronione

tracimy wolność w przypodobywaniu się innym

film wyświetla się kiedy jest ciemno na scenie

a świat pędzi do przodu po wielkie profity aż do zgonu

na równi pochyłej rozdzieleni pomiędzy byciem

a milczeniem

nie rozgrzesza

pomaga zapomnieć o nie wydanej reszcie ze świata

i wciąż poszukujemy odpowiedzi i piękna

porządkujemy to czego uporządkować się nie da

pełni wątpliwości i upadających ideałów

balansujący na skraju …

strąca różaneczniki nocny wiatr

nagość myśli nie zawstydza

najpiękniejsze sypią się z gwiazd

lato marzy ciepłym powiewem czerwcowym

dlatego drży niepewny istnienia na płatkach różaneczników

rozwiany z kształtów i barw

światło księżyca w kolorach martwych witraży

nadaje znaczenie mirażom

letnia noc wskrzesza naręcza przyrzeczeń

w ograniczonych spojrzeniem ścianach

palce układają się dziękczynnie

na szczycie strzelistych aktów rozwidla się traktat niedokończenia

i wiatru i słodkości źdźbła …

w duszy zakorzenia się uśmiech aniołów — rumianku zapach

pobrużdżonej ziemi posmak — geneza zmarszczki

w przyciasnym futerale ciała

rozkwitający sen wypełnia nieistotności

markowym piórem na białym papierze

potwierdza istnienie

poszarpaną linią strachu

że może kimś nie być

zdaniem osobistym — nie znoszącym krytyki

zatwierdzona maestria życia

w środku słodkiego bluesa

pochyla się nad wysokość twarzy

nigdy poniżej

pozorem a półprawdą

profil wygodny i praktyczny

niespełniony celebrans życia

co topnieje na kawałki nieistnienia

boi się zobaczyć wiele niczego

nawet brak cienia

do bycia trzeba w coś wątpić

i wciąż prawdy szukać

pewny właściwej maski na pustej twarzy

pewny jutra

zagarnia coraz więcej — ile udźwignie

…do następnego balansu na linie

rozciągniętej między stacjami drogi krzyżowej …

menagerowie ustanowioną mocą

zapisują w księgach nieśmiertelność

na miarę władzy narodu sumienia

autokracją opadają w nisze ciał

jak skazany za niewinność cień

za to że jest w jąkaniu historii

szlify wyszczerbione na nie jednej rysie

pocięły dzieje na fragmenty

odkopywanie po grudce prawdy

plombowanie plam nakryciem z porcelany

międzyplanetarne loty tych co umarli

biegnących z wołaniem-prośbą

nastąpi rehabilitacja tych pozbawionych

orderów pamięci i czynów

może dzisiaj

po upływie wieku trzeba siąść przy jednym stole

z zieloną herbatą w dłoni

wybrać jeden kierunek zrozumieć złożoność

i zamknąć trudnych zdarzeń przeszłość

trudne …

dziś nic nie jest białe ani czarne …

styczeń 2019

te widoki są moje dopóki je widzę i wchłaniam

życiodajnie dodają urody krajobrazom serca

wpisanym w linie na dłoni fatygą lat jakiekolwiek były

i wciąż roją się w pamięciach

konieczny szczegół korzeni — wymiar zaufania kiełka

i podstawa milczącego pytania niewinnego nasionka

w kropli wody odpowiedź życia — złożona i prosta

ukryte w niej oazy cienie i pustyni przedsmak

wygodnie nie słyszeć pytania o los motyli nie widzieć

nie myśleć że kończy się motyw i zieleń niknie z oczu

tylko rzeczy niewidzialne są wieczne

za krawędzią horyzontu dojrzewają owoce pytań

transcendentalnie przeczuwam że mogę im ufać

niedowierzając tymczasowym perspektywom

bycia człowiekiem tylko

wątpliwe usprawiedliwienie

ruiny porosłe trawą stwarzają rodzinny dom na nowo

na niezburzonej jeszcze ścianie gwóźdź pozostał

kiedyś wisiał tam święty obraz

na łebku pordzewiałym siedli aniołowie

wśród bukietów chaszczy i mchu z nalotem wspomnień

na wewnętrznej stronie wzruszonych powiek

czas ocalił kamienne schody jak gdyby zapraszał do powrotu

a schody czekają na zdartej podeszwy znajomy dotyk

łączy pokolenia krzewiące się jak ogród

łączy światy ten i tamten w jedno

rodzice uśmiechnięci bo gdy wszyscy są jest święto

stół drewniany bez ceraty

nadzieje budziły się i umierały

w domu którego już nie ma

w pamięciach obrósł przybudówkami nieba

do niego powracamy

empirycznie wpasowani w ruin ornament

i ślad po obrazie

gwóźdź poświadcza wniebobranie

mój czas pozostawiłam w trybach pamięci

może z rozpaczy z tęsknoty i zbywalności

niepotrzebny marazm przeszłości

przesądzonej — odsiane plewy i zadziory

blejtram zamalowany

chwila zapisana migotliwością płomyka

sycącą nietrwałość

opowiedziałam o dniu i gasłam z wieczorem

a w nocy odeszłam w głąb twardych dat

odrzucając większość z obawy przekroczenia

domiar powala jak inwazja os

zrozumiałam na pozór nieistotność

w nieprzestrzeni istnienia kształtu bitów

samotności w tłumie co raz tłumniej

jak w podróży w obcym mieście zabłąkania

a na wyciągnięcie ręki świat w układach scalony

nie czarny nie biały — algebraicznie bezduszny

więcej ma wnętrza kamień archaiczny

w pogłosach słychać prześmiech warg wirtualnych

zamkniętych w małej kostce pamięci XXI wieku

uwikłanego w bajtów sieci i noce pełne bezdechów

na chwilę tu jesteśmy i tylko na chwilę

nim zdążymy wszystko przeżyć lub potwierdzić

za mało za wiele — coś stracić coś zagarnąć

coś zrozumieć lub odgadnąć — przeczyć

jedna tylko taka przygoda

to potknięcia to faux pas

bez próby przedstawienia

życie to improwizacja niewymierna

przypadki odmieniane codziennie

instynkt życia bo umiera się po wielekroć — alegorycznie

raz — rzeczywiście

milczeniem gdy słowom brakuje znaczenia

wysłuchaniem tego co w trawie piszczy

każdego aktu sztuki reżyserowanej z góry

bez skarg i zażaleń — wysłuchanych bez zastrzeżeń

tak po prostu jak może tylko człowiek

życie to ciąg zdarzeń do odegrania

niepowtarzalnie jednorazowo

okoliczności łagodzące wyrok

przede mną była cisza i pusta perspektywa

gdy wczoraj nie bolały słowa

aksamitne baśnie w ścianach miękkich śniłam

i pływałam na spokojnych wodach

święte jak tamta wszechcisza

dzisiejsze jak niecierpliwy zew chłodnego w dotyku budzika…