Handlarze Arabskich Niewolników ebook i audiobook

Copyright © Marcin Margielewski, 2023

Projekt okładki

Michał Kubacki

Zdjęcie na okładce

© Riccardo Mayer/Shuttersock

Redaktor prowadzący

Michał Nalewski

Redakcja

Anna Płaskoń-Sokołowska

Korekta

Maciej Korbasiński

ISBN 978-83-8352-533-4

Warszawa 2023

Wydawca

Prószyński Media Sp. z o.o.

02-697 Warszawa, ul. Rzymowskiego 28

www.proszynski.pl

Prolog

Napisanie trylogii o współczesnych niewolnikach, których zły los rzucił do krajów Zatoki Perskiej, wymagało ode mnie mnóstwa siły i wycisnęło z moich oczu sporo łez. Mimo upływu czasu echa historii młodych dziewczyn zmuszanych do prostytucji, kobiet służących w arabskich domach i robotników pracujących w nieludzkich warunkach przy wznoszeniu zachwycających arabskich budowli wciąż nie milkną w mojej głowie. Wiem też, że są one żywe w myślach tych, którzy przeczytali te opowieści. Spędziłem wiele godzin, rozmawiając o nich z osobami, które nie potrafiły zatrzymać w sobie tych emocji, musiały się nimi podzielić. Całkowicie to rozumiem.

Niedługo po tym, jak ostatnia książka z tej serii trafiła do księgarń, podjąłem decyzję, że to nie będzie koniec. Nigdy nie mówiłem o tym głośno, bo nie miałem pewności, czy szaleńczy plan napisania epilogu dla tych historii – skupionego wokół hand­larzy ludźmi – w ogóle się powiedzie, ale od początku czułem, że warto spróbować.

Osoby, które żyją na skraju ubóstwa, są łatwym łupem i niestety nietrudno je zniewolić. Wpadają w pułapki tych, dla których człowiek to towar – taki sam jak samochód, buty czy margaryna. Nie musimy długo szukać, by znaleźć takich ludzi również wokół siebie. Tych, którzy z ubóstwa wpadli w spiralę długów i ratując się chwilówkami, nie potrafili się z nich wydostać. I tych, którzy podpisali niekorzystne umowy, chcąc spełnić marzenia o mieszkaniu, albo pozbyli się nieświadomie dachu nad głową, próbując zapłacić za leki.

Handel ludźmi jest wszechobecny. Choć historie z tej książki wydarzyły się tysiące kilometrów od Polski, są bardzo uniwersalne i warto dostrzec w nich coś więcej niż tylko oskarżenie wobec sprawców tych nieszczęść, zastanowić się, gdzie kończy się człowieczeństwo, a zostaje już tylko okrucieństwo.

Wiedziałem, że będzie to dla mnie jedno z trudniejszych, o ile nie najtrudniejsze zadanie. Podjęcie dialogu z tymi, którzy parają się handlem ludźmi, wydawało mi się wręcz niemożliwe. Nie mam takich znajomych (przynajmniej tak mi się wydawało), nie mam na tyle odwagi (albo nie miałem okazji jej sprawdzić), a przede wszystkim nie wiedziałem, jak się do tego zabrać…

Zanim zaplanowałem podróże, w każdym z miejsc na swojej liście umówiłem spotkanie, które miało mi pomóc zebrać materiał. Nawet snując najśmielsze wizje, nie mogłem się jednak spodziewać, że spotkam osobę, która została przemycona ze swojego kraju w kontenerze, poznam tajniki wchodzenia w seksbiznes, dostanę propozycję rekrutowania niewolników – i że sam, zupełnie nieświadomie, stanę do zakupów w agencji handlującej ludźmi i będę miał okazję rozmawiać z osobami brutalnie okaleczonymi tylko po to, by bardziej nadawały się do pracy.

To było jak jazda na rollercoasterze. Zbieranie historii, które stały się treścią tej książki, trwało długo i było bardzo wymagające, ale mam wrażenie, że niezwykle potrzebne. I choć czuję ogromną satysfakcję, że się udało, mam też w sobie ogromny smutek – bo spisane tu słowa nie zmienią losu moich bohaterów. Nie są w stanie im pomóc, odmienić ich życia… Mogę mieć tylko nadzieję, że w jakiś sposób przywrócą im godność, by nie byli tylko anonimowymi, zapomnianymi przez świat ofiarami.

CZĘŚĆ I

PROSTYTUCJA

ROZDZIAŁ 1

Hotel Moskwa

Bywają w Dubaju dni, kiedy imponujące drapacze toną w nisko piętrzących się chmurach. Z ziemi wygląda to tak, jakby ktoś skrócił je nagle przynajmniej o jedną trzecią. W czasie burz piaskowych też znikają z horyzontu. Oczywiście nadal tam stoją, ale trudno dostrzec coś więcej poza ich mglistymi zarysami, a czasami nawet i one rozpływają się w nicości.

W dniu, w którym po długiej przerwie spowodowanej pandemiczną zawieruchą dotarłem do Dubaju, wciąż jeszcze dawało się odczuć skutki niedawnej burzy piaskowej. Dumnie prężące się zwykle kontury miasta spowijał pustynny pył, a rzeczywistość przybrała rdzawopomarańczowe barwy. Mimo że widziałem to już wcześniej wiele razy, byłem tym fascynującym zjawiskiem zupełnie pochłonięty. Jest w nim coś przejmującego, niemal narkotycznego. Trudno oderwać od niego wzrok, choć tak naprawdę jedyne, co widać, to wirujące w oddali mocno przybrudzone tło. Tak spędziłem pierwsze godziny. Nie mogłem się oprzeć skojarzeniom ze scenami z postapokaliptycznych filmów i myślom o końcu świata. Jakby ten miał nastąpić już za chwilę…

Wiedziałem z prognoz, że najdalej następnego dnia pył opadnie, a Dubaj znowu odsłoni swoje prawdziwe, lśniące w blasku słońca oblicze, odzyskując dominację nad przypadającym mu skrawkiem nieba. W tamtej chwili nic jednak tego nie zwiastowało.

W mojej głowie pojawiła się wtedy jeszcze jedna myśl. Ta złowroga scenografia jest swego rodzaju metaforą zjawiska, które mnie tam ściągnęło. Wróciłem, by kolejny raz przyjrzeć się z bliska zjawisku prostytucji – tym razem od strony tych, którzy ją w tym mieście organizują, i zrozumiałem, że jest z nią dokładnie tak jak ze słynnymi budowlami w dni, w które spowija je mgła lub piach. Wiemy, że istnieje, jest powszechna, a nawet czyni Dubaj słynnym, ale jej nie widać, bo znika w mroku, za zakrętem, za szczelnie zamkniętymi drzwiami, w pyle pustynnej burzy. Mimo że jest obok, dosłownie na wyciągnięcie ręki, można udawać, że jej nie ma. I większość tak właśnie woli. Tak jest bezpieczniej…

Biorąc pod uwagę oficjalne statystyki, w Dubaju mieszka trzy razy więcej mężczyzn niż kobiet. Spora ich część przyjechała tam wyłącznie do pracy i nawet jeśli ma ułożone życie rodzinne, tu żyje samotnie. To dotyczy zarówno ściąganych dziesiątkami tysięcy nisko opłacanych robotników, jak i cieszących się wysokimi zarobkami przedstawicieli świata zachodniego.

Jeśli dodamy do tego fakt, że Dubaj aspiruje do miana jednej z najciekawszych atrakcji turystycznych na świecie, możemy się spodziewać, że prostytucja jest jedną z najszybciej rozwijających się gałęzi tutejszego przemysłu. Bez niej trudno rozwijać turystykę, bez niej trudno pielęgnować też miano miejsca atrakcyjnego do relokacji i rozwijania kariery.

Choć oficjalnie nikt oczywiście jej tutaj tak nie traktuje, dla władz Dubaju jest bardzo ważna, również dlatego, że żyje z niej wiele tysięcy ludzi, i to nie tylko tych, którzy faktycznie uprawiają seks za pieniądze. Działający z ukrycia sutenerzy i handlarze prostytutek to w Dubaju całkiem popularne zawody, a parają się nimi często osoby, które trudno byłoby o to posądzać. Na prostytucji zarabiają też kluby, ich ochroniarze, kierowcy, taksówkarze – no i oczywiście hotele. Ponieważ nie ma oficjalnych danych, trudno szacować, jak ogromne sumy przynosi Dubajowi handel żywym towarem, ale pewnym jest, że gdyby nagle skutecznie zwalczono prostytucję (tutejsze władze twierdzą, że już się to stało), na pewno poważnie odbiłoby się to na jego finansach.

Już pierwszego dnia po przylocie czeka mnie jedyne umówione wcześniej spotkanie. Nie mam czasu do stracenia, bo jeśli nie przyniesie ono oczekiwanego efektu, będę musiał poważnie improwizować, a nawet nie wiem, od czego zacząć. Los tej książki od początku do końca wisi na włosku. Jeszcze nigdy tak niewiele ode mnie zależało. Byłem skazany na szczęście, na łaskę tych, którzy bardzo niechętnie rozmawiają o tym, co robią.

Jeden z moich dobrych znajomych z czasów, gdy mieszkałem w Emiratach, jest teraz moją ogromną nadzieją. Abd (tak naprawdę Abdullah, ale nikomu się tak nie przedstawia) żyje tam nadal i pewnie już nigdy nie wróci do swojego rodzinnego Libanu. Jest tu nieźle ustawiony i wie, że wyjazd z Dubaju byłby błędem. To, w jaki sposób zbudował swoją pozycję, jest zupełnie inną sprawą i tematem, którego zdecydowanie nie powinno się poruszać głośno. Nawet mnie nigdy o tym nie powiedział – ale wkrótce i tak poznam prawdę.

Abd, choć przemiły, przyjacielski i uczynny, zawsze był niegrzecznym chłopcem i od samego początku wiedziałem, że jeśli jest wśród moich znajomych ktoś, kto może poznać mnie z osobami znającymi kulisy dubajskiej prostytucji, to tylko on. Choć gdy się do niego odezwałem, a on zapewnił, że jest w stanie mi pomóc, nie do końca wierzyłem, że do tego dojdzie. Szczerze mówiąc, nawet po spotkaniu, na które się umówiliśmy, nie miałem pewności, czy Abd na pewno zrozumiał, o co mi chodzi.

Zupełnie niezobowiązujący Starbucks w Mall of the Emirates był kiedyś miejscem, od którego zaczynałem niemal każdy dzień, ale to nie ja zaproponowałem, by spotkać się właśnie tam. Tę decyzję zostawiłem Abdowi. Wiedziałem, że nie będzie sam, a że nie miałem pojęcia, kto ma mu towarzyszyć, wolałem, by to on dyktował warunki.

To miejsce zupełnie zwyczajne, dalekie od dubajskiego splendoru, choć znajduje się w jednym z najbardziej znanych centrów handlowych na świecie. To tu mieści się słynny stok narciarski, który wciąż jednym tchem wymienia się wśród największych atrakcji Dubaju obok najwyższego budynku na świecie i sztucznie usypanych wysp. Możliwe, że koncept jeżdżenia na nartach na środku pustyni, nawet gdy termometry wskazują powyżej pięćdziesięciu stopni Celsjusza, wciąż jest działającym na wyobraźnię milionów surrealizmem. Ale co w Dubaju nim nie jest. Panuje tu wszechobecny kapitalizm na sterydach i wypłowiały islamski konserwatyzm zlepione ze sobą na siłę i nie bez pęknięć niewyobrażalnymi fortunami tych, którzy albo się w Dubaju urodzili, albo postanowili tam żyć.

Abd wpada spóźniony, zauważa mnie, uśmiecha się, macha, ale po drodze zamawia jeszcze dwie kawy. Robi to w sposób, który bardziej przypomina wydawanie rozkazów. Jedna jest dla niego, druga dla niskiej eleganckiej Azjatki, która wyłania się zza jego wypracowanej na siłowni sylwetki, chociaż początkowo nie jestem pewien, czy faktycznie przyszli tu razem. Równie dobrze mogliby się nie znać, bo Abd nie zwraca na nią szczególnej uwagi. Podchodzi do mnie i rozkłada ramiona do uścisku. Jest w barkach zdecydowanie większy niż wtedy, gdy widzieliśmy się ostatni raz, i choć czas lekko odcisnął się na jego twarzy, włosów ma więcej niż ostatnio. Abd zauważa, że się im przyglądam.

– Dam ci namiary! – Śmieje się, przygładzając nażelowaną czuprynę, po czym klepie mnie po łysej czaszce.

– Koniecznie – mówię z chyba niewystarczająco wyczuwalnym sarkazmem, bo Abd natychmiast przystępuje do opowiadania mi o swoich przygodach z przeszczepem włosów w tureckiej klinice, reklamując ją z takim zaangażowaniem, jakby płacili mu prowizję za każdego zrekrutowanego klienta.

O poprawianiu urody w klinikach w Turcji krążą bardzo różne opinie. Zwolennicy i przeciwnicy dzielą się mniej więcej po równo, a obok opowiadanych przez influencerki na Instagramie koszmarów, jak widać, niektórzy odnoszą też sukcesy. Na szczęście po kilku minutach tyrady Abd przypomina sobie o tym, że nie przyszedł tu sam, i przedstawia mi wciąż trzymającą się z tyłu Youli.

Nie wiem, czy to jej prawdziwe imię, ale przez lata rozmów z przeróżnymi ludźmi, często anonimowymi, nauczyłem się, że nie imiona, a historie są w nich najważniejsze. Nie jestem tylko pewien, czy ta, którą mam usłyszeć, będzie prawdziwa. Nie mam jednak na razie możliwości, by to sprawdzić. Youli podobno pochodzi z Singapuru, choć już po powitaniu mam co do tego wątpliwości. Ale to też na tym etapie nie ma dla mnie większego znaczenia.

– Youli wszystko ci opowie, jest bizneswoman – anonsuje ją Abd.

Kobieta jednak nie wygląda na zbyt rozmowną. Poza swoim imieniem i zwyczajowym Nice to meet you od początku spotkania nie powiedziała jeszcze nic. To zmienia się dość szybko, gdy przechodzimy do konkretów. Okazuje się, że słowo „bizneswoman” jest tu kluczowe. Youli ewidentnie przyjechała tu zrobić interesy.

– Chcę napisać o tym, jak dziewczyny w Dubaju trafiają na rynek prostytucji, ale pragnę poznać historie handlarzy, porozmawiać z kimś, kto je zatrudnia, kto wie, jak to wszystko działa od kuchni… – przechodzę do konkretów.

Youli się uśmiecha.

– Ja wiem. Ja zatrudniam. Mówię wszystko. Pieniądze najpierw – oświadcza oszczędnym angielskim z silnym azjatyckim akcentem i typową dla Azjatów gramatyką.

Początkowo nie łapię, o co jej chodzi, ale wkrótce dociera do mnie, że Youli chce zapłaty za informacje. Postanawiam jednak udawać, że nie zrozumiałem.

– Jakie pieniądze? Ja nie chcę wynajmować dziewczyn, tylko o nich porozmawiać.

– Ty nie płacisz za dziewczyny, za rozmowę płacisz.

– Za rozmowy nigdy nie płacę. Dziennikarze tak nie robią – odpowiadam, choć w tym momencie już wiem, że bez zapłaty prawdopodobnie nie uda mi się ruszyć tego tematu.

– Normalnie pięćdziesiąt tysięcy dirhamów… Ale Abd jest przyjaciel, ty płacisz dziesięć i jest okej – mówi Youli, twardo trzymając się swego.

Jestem zaskoczony tymi warunkami, nawet przy tak hojnym rabacie. Nie pierwszy raz ktoś próbował sprzedać mi informacje, ale do tej pory jeszcze nikomu się to nie udało. W moim kodeksie nie ma czegoś takiego jak płacenie za wywiad, to niemoralne – za pieniądze można przecież powiedzieć wszystko. Wśród osób, które chciały opowiedzieć mi swoje historie, było sporo takich, które jak Youli niemal na samym początku próbowały ustalić cenę. I do tej pory właśnie w tym miejscu kończyły się nasze rozmowy. Ale czy w tej sytuacji mogę sobie na to pozwolić?

– Nie mogę zapłacić, dziennikarze nie płacą za wywiady – powtarzam.

Youli wydaje się nieprzejednana.

– Płacą – protestuje. – Oprah płaci księciu Harry’emu i Megan.

Jestem pod wrażeniem kalibru tego porównania. Harry i Megan faktycznie zrobili z opowiadania o swoim życiu intratny sposób na zarabianie pieniędzy, ale to tandetny show-biznes. Dziennikarstwo wciąż jeszcze trzyma standardy i nie płaci za wywiady.

– Nie mogę zapłacić, to nie byłoby uczciwe – upieram się.

– Nie ma pieniędzy, nie ma rozmowy – kwituje Youli z wyraźnym fochem.

Ogarnia mnie poczucie bezsilności. Nagle zdaję sobie sprawę, że po raz pierwszy zabrałem się za temat, przy którym trudno będzie ruszyć z miejsca bez płacenia za informacje. Przecież chodzi o osoby, które dla pieniędzy są w stanie pozbyć się sumienia i handlować ludźmi jak zwykłym towarem. O ludzi, którzy dla pieniędzy potrafią zmuszać innych do seksu, robić z nich niewolników w pracach domowych i na budowach. Zarabiać na ludzkim nieszczęściu bez najmniejszych skrupułów. Dla pieniędzy zrobią wszystko – bez nich nie zrobią niczego. Wątpię, by było tu pole do jakichkolwiek negocjacji. Może lepiej jednak porzucić ten temat?

Abd próbuje rozluźnić zgęstniałą atmosferę. Rozmawiamy już tylko my dwaj. Youli, wyraźnie niezadowolona z obrotu spraw, milczy, raz po raz spoglądając na zegarek. Gdy w końcu spotkanie dobiega końca, żegna się ze mną, ewidentnie obrażona. Próbuje mnie ignorować, ale ja staram się zachowywać jakby nigdy nic i podaję jej rękę. Odwzajemnia uścisk z niechęcią. Oboje jesteśmy przekonani, że to nasze ostatnie spotkanie. I żadne z nas nie wie, że tak nie jest.

Do hotelu wracam po kilku godzinach włóczenia się po centrach handlowych. Nie miałem w planach zakupów, ale przytrafiły mi się jakoś tak bezwiednie. Powinienem już wiedzieć o Dubaju to, że zakupy potrafią się tu przydarzyć bez planowania. W sumie, skoro mam wrócić do Polski bez książki, mogę przynajmniej kupić kilka zbędnych, ale poprawiających humor drobiazgów.

Ciągle nie mogę się pogodzić z tym, że temat nie wypali. A może po prostu powinienem umówić się z jakąś prostytutką i poprosić o kontakt z jej sutenerem? W Modelkach z Dubaju moją przewodniczką po tym świecie była Monika, dziewczyna, która trafiła do branży przypadkiem – a zaraz potem trafiła też w ręce sutenerów. Wiem, że dotarcie do nich jest trudne, a często wręcz niemożliwe. To biznes, którym operuje się zza kulis albo przy pomocy ludzi, których łatwo wymienić na nowych. Takich, których pozycja i pozorny awans społeczny spowodują, że udowodnienie im winy będzie znacznie łatwiejsze. Tacy ludzie działają jak wędka – dopóki nie urwie się spławik. Kiedy tak się stanie, należy ją porzucić i wziąć nową. W przypadku, gdy sutenerski biznes wpada w ręce policji, rzadko odpowiadają za niego ci, którzy faktycznie na nim zarabiają. Za kraty trafiają najczęściej nic nieznaczące, choć przekonane o swojej mocy płotki.

Przeprowadzenie wywiadu z sutenerem w Dubaju. W miejscu, w którym oficjalnie nie ma zjawiska prostytucji, choć nieoficjalnie jest ona widoczna na każdym kroku. Tak, wiem, jak to brzmi. Pewnie szybko skończyłbym z wybitymi zębami, a w najlepszym razie w areszcie, wrobiony w próbę gwałtu. Pomysł jest niedorzeczny, ale to jedyny, jaki wpada mi do głowy. Okazuje się jednak, że nie muszę go realizować, bo przed wieczorem dzwoni do mnie Abd.

– Hello, my friend! Idziemy wieczorem do Red Square. Pójdziesz z nami – oświadcza, nie pytając, co o tym myślę. – Youli też będzie, chce cię zobaczyć. Chyba się jej spodobałeś!

Youli? Ta sama Youli, która przez blisko godzinę siedziała naprzeciwko mnie w zblazowanej pozie ze skwaszoną miną. Ta Youli?

Nie protestuję jednak. Wyjście w ich towarzystwie daje mi chociaż cień szansy na to, że mój wyjazd nie okaże się kompletnym fiaskiem. Nigdy wcześniej nie słyszałem o Red Square w Dubaju. Plac Czerwony. W Polsce to hasło nie niesie ze sobą dobrych skojarzeń, a gdy się okazuje, że to dyskoteka w hotelu Moscow – Moskwa – mam już komplet negatywnych konotacji. Wkrótce ma się okazać, że to dopiero początek.

W swojej sytuacji nie bardzo mam przestrzeń na wybrzydzanie, poza tym jestem zwyczajnie ciekawy, co się wydarzy. Wydawało mi się, że po fiasku spotkania i negocjacji z Youli Abd porzuci temat, ale nie doceniłem jego ambicji.

Hotel Moskwa znajduje się w Dierze, starej dzielnicy Dubaju, eksplorowanej raczej tylko przez tych turystów, którym do szczęścia nie wystarczy gruba warstwa złota, jakim pokryty jest nowy Dubaj, i chcą ją nieco zdrapać. W Dierze można przenieść się w czasie o co najmniej dwie dekady, a wspomniany hotel gwarantuje podróż także w przestrzeni. Radziecki prestiż znany z krajów, które znajdowały się w komunistycznej strefie wpływów. Przepych w najgorszym guście. Wszystko niby na bogato i pewnie za duże pieniądze, ale bolesne dla każdego, kto ma choć szczątkowe wyczucie stylu. Okazuje się jednak, że ludzi kompletnie go pozbawionych jest dość sporo, bo hotel i jego słynny plac Czerwony ściągają wieczorami prawdziwe tłumy. Kiedy docieram na miejsce, mam wrażenie, że chyba tylko mnie ominęła jego sława. Wypatruję Abda, jednak bezskutecznie. Okazuje się za to, że ktoś inny ma na mnie oko.

– Martin? Hello… – słyszę za plecami znajomy głos.

Odwracam się zaskoczony. Przede mną stoi Youli. Uśmiechnięta, z wyciągniętymi w moim kierunku rękami gotowymi do uścisku. Podchodzę i pochylam się, a ona obejmuje mnie czule, całując w policzek, po czym delikatnie ściera ślad szminki z mojej skóry.

Przez chwilę się zastanawiam, czy w konsekwencji zaniku pamięci umknęło mi coś, co zmieniło jej podejście do mnie. Kiedy widzieliśmy się wcześniej, była na mnie wyraźnie obrażona, tak naprawdę nawet się ze mną nie pożegnała. A teraz wita mnie, jakbyśmy byli najlepszymi przyjaciółmi. Jeszcze kilka takich sytuacji, a o schizofrenię nie będę podejrzewał Dubaju, a samego siebie.

Youli wygląda zdecydowanie inaczej niż w Starbucksie. Tam była dyskretnie elegancka, teraz jest prawdziwą gwiazdą. Szpilki, na oko dwunastocentymetrowe, sprawiają, że jest nie tylko wyższa, ale i wzbudza podziw. Idealnie dopasowana czarna sukienka, sama w sobie dość skromna, w połączeniu z biżuterią tworzy trudną do zignorowania całość. Jej fryzura, na pewno też inspirowana gwiazdami ze światowych czerwonych dywanów, dopełnia wizerunku. Youli ewidentnie ma świadomość, że robi wrażenie.

Ciągle nie mogę się otrząsnąć ze zdziwienia. Skąd ta nagła zmiana?

– Chodź, wszystko już zapłacone. – Youli chwyta moją dłoń i ciągnie mnie za sobą.

Ignorujemy kilkuosobową kolejkę i wchodzimy do tętniącego muzyką klubu. Ciasno tu, ale chyba jest to jeden z sekretów popularności tego miejsca. Znam wiele klubów w Dubaju, ten mocno się od nich różni. Nie chciałbym kategoryzować ludzi, ale trudno oprzeć się wrażeniu, że goście tego miejsca nie należą do najbardziej wymagających, co nie zmienia faktu, że wszyscy zdają się doskonale bawić.

– Poznam cię z moimi dziewczynami – rzuca Youli, po czym rusza przed siebie.

Uznaję to za znak, że mam podążyć za nią. Przedzierając się przez parkiet pełen roztańczonych ludzi, docieramy do skraju baru, gdzie siedzą trzy skąpo ubrane młode dziewczyny. Dwie z nich, smukłe i dość wysokie, mają ciemną skórę, trzecia jest Azjatką, która niższy wzrost nadrabia przedłużanymi blond włosami. Youli przedstawia mi każdą z nich, ale nie jestem w stanie dosłyszeć ich imion. Dwie zresztą bardzo szybko znikają mi z oczu. Chwilę później Youli również odchodzi, zostawiając mnie w towarzystwie jednej z ciemnoskórych dziewcząt. No tak, teraz przydałoby się pamiętać jej imię.

– Co chcesz robić? – pyta, zbliżając usta do mojego ucha, gdy zostajemy sami.

– Porozmawiać – odpowiadam natychmiast, by uniknąć nieporozumień.

– No tak, Youli mówiła, że będziesz chciał rozmawiać…

– Jesteś zdziwiona?

– Klientom z reguły nie zależy zbytnio na rozmowie.

– Ja nie jestem klientem.

– No tak, ty jesteś od Abda… – mówi zniesmaczona, dodając niemal bezgłośnie: – Bastard!

Ewidentnie za nim nie przepada. Zastanawiam się tylko dlaczego. Abd wydaje się bardzo lubiany, zwłaszcza przez kobiety, chociaż nie mogę tego stwierdzić z całą pewnością. Nie widzieliśmy się kilka lat, w jego życiu ewidentnie zaszły spore zmiany. Ja zawsze go lubiłem, ale być może zasłużył sobie na taką recenzję.

– Nie lubicie się? – pytam, korzystając z okazji.

W odpowiedzi dziewczyna spuszcza głowę, jakby spłoszona. To dla mnie sygnał, by nie ciągnąć tematu. Wciąż jednak nie do końca rozumiem, co się wokół mnie dzieje. Abd najpierw kontaktuje mnie z Youli, ta chce sprzedać mi informacje, a gdy to się nie udaje, zachowuje się z niechęcią, po czym zmienia się w przyjaciółkę, by chwilę później zniknąć, zostawiając mnie w towarzystwie dziewczyny, która, jak się domyślam, dla niej pracuje. Nie raz już się przekonałem, że w takich sytuacjach najlepszą strategią jest udawanie niewinnego i nieświadomego zdarzeń.

– Więc… co porabiasz w Dubaju? – pytam, choć przecież doskonale wiem.

– Dobrze się bawię – odpowiada dziewczyna, ale nie brzmi zbyt przekonująco.

– Przepraszam, nie chcę udawać… nie dosłyszałem twojego imienia – przyznaję, by uniknąć krępującej sytuacji.

– A jednak masz w sobie coś z klienta. Oni też przywiązują średnią uwagę do imion. Abi. – Dziewczyna wyciąga w moją stronę długą, smukłą rękę.

Jedyne, co mi pozostaje, to wykorzystać sytuację i dowiedzieć się od Abi możliwie najwięcej. Wiem już, że nie jest przyzwyczajona do rozmów z klientami, ale skoro mam nim być, na pewno nie będę tym typowym.

Czas mija nam na krępującej i nic niewnoszącej rozmowie, którą utrudnia głośna muzyka. W końcu to klub nocny, rozmawiają tu tylko desperaci.

– Masz ochotę coś zjeść? – pytam po dłuższej chwili.

– W sumie nie jadłam od południa – stwierdza Abi. – Zaraz umrę z głodu.

– Nie możemy na to pozwolić. – Uśmiecham się. – Chodź…

Próbując dostać się do wyjścia, zaczynamy przeciskać się przez roztańczony tłum, co momentami jest ryzykowne. Tuż przed nim zatrzymuje nas korek spowodowany awanturą, a właściwie interwencją policji. Dwóch emirackich funkcjonariuszy próbuje dyskutować z agresywnym postawnym mężczyzną. Przed energiczną gestykulacją, którą mundurowi bez większej przesady mogliby uznać za atak, agresora próbują powstrzymywać jego koledzy. Mężczyzna mówi głównie po rosyjsku, czasem tylko wtrącając angielskie słowa. Wrzeszczy, że ta dziwka go okradła, że on tylko się bronił…

Rozumiem rosyjski, więc szybko się orientuję, że w całą tę sytuację zaangażowana jest jeszcze jedna osoba. Pośród tłumu dostrzegam klęczącą na podłodze w błagalnej pozie drobną rozhisteryzowaną Azjatkę w czerwonej, połyskującej poliestrem sukience. Jest rozczochrana, ma rozmazany makijaż i krew na twarzy, choć trudno określić, skąd płynie. Dziewczyna zanosi się od płaczu i próbuje coś mówić, ale jedyne, co udaje się dosłyszeć, to jej histeryczne sori, sori.

Z jednej strony chcę już stamtąd wyjść, z drugiej zżera mnie ciekawość, jaki finał będzie miała ta historia. Mamy tu ewidentnie pobitą dziewczynę – ofiarę zwalistego, pijanego w sztok faceta, gotowego do bójki z każdym, kto stanie na jego drodze. Obaj policjanci razem wzięci tylko nieznacznie przewyższyliby go wzrostem, a na pewno nie dorównaliby jego wadze, co mężczyzna ewidentnie widzi i nie zważając na ich funkcje, siarczyście im ubliża. Jego szczęście, że po rosyjsku.

Gdybym miał obstawiać, kto tu ma większe kłopoty, postawiłbym na Rosjanina, ale przecież rzecz się dzieje w Dubaju. Wprawdzie facet jest zalany, co daje policjantom powód do aresztowania, ale niemal na pewno ujdzie mu to płazem. Chwilę później funkcjonariusze decydują się na ostateczny krok. Podnoszą z podłogi zapłakaną dziewczynę i zakładają jej kajdanki, po czym wyprowadzają z lokalu. Azjatka nie ma już siły i płacze niemal bezgłośnie. Zniecierpliwiony tłum, który utknął przed wyjściem, napiera teraz do przodu, niemal wypychając mnie i Abi z klubu. Pospiesznym krokiem wychodzimy z hotelu Moskwa, akurat gdy policjanci odjeżdżają ze swoją aresztantką.

Z ulgą ruszamy wzdłuż ruchliwej mimo późnej pory Al Maktoum Road.

– Często zdarzają się tu takie sytuacje? – zagaduję swoją towarzyszkę.

– Często! I niemal zawsze awanturują się Rosjanie. Czasami zdarzy się Arab, ale Ruscy przodują. I zawsze twierdzą, że ktoś ich okradł, a sami przepierdalają kasę na alkohol, bo nie mają umiaru. Nie wiedzieć czemu jest ich tu ostatnio więcej niż wcześniej…

– Naprawdę nie wiesz dlaczego?

– Nie…

Jestem zdumiony brakiem świadomości Abi, ale widzę, że mówi szczerze.

– Ruscy najechali Ukrainę, a Zachód nałożył na nich sankcje – tłumaczę. – Emiraty to jedno z nielicznych miejsc, gdzie są przyjmowani bez problemów. Kiedy większość światowych linii lotniczych ograniczyła swoje loty do Rosji, Emirates niemal podwoiły ich liczbę.

Jak widać, nie wszyscy tu nawet wiedzą, że Rosjanie to okrutni mordercy urządzający Ukraińcom rzeź. I co ciekawe, mimo że mordują i kradną, twierdzą, że to oni są napadani i grabieni. Dokładnie tak jak tutaj, wiecznie w roli ofiary…

Rozmawiamy niedługo po tym, jak świat obiegły informacje o ludobójstwie w Buczy, ale te wieści najwyraźniej tu nie dotarły, bo Abi nie potrafi się odnieść do moich rewelacji. Mam wrażenie, że nawet nie bardzo wie, czym jest Ukraina, być może słyszy tę nazwę po raz pierwszy. Trudno zatem, by pojęła, jak symbolicznej sceny była świadkiem. Agresywny Rosjanin pobił kilkakrotnie mniejszą od siebie kobietę w hotelu Moskwa, w klubie o nazwie Plac Czerwony. Cóż za ironia losu.

– Zawsze zatrzymują tylko dziewczyny? – pytam dalej.

– Nie zawsze tylko dziewczyny, ale dziewczynom nigdy nie odpuszczają. Jak pada słowo „dziwka”, to nie mają wyjścia. Oni nadal twierdzą, że w Dubaju nie ma prostytucji, a jak tylko się pojawia, to dzielni policjanci natychmiast ją zwalczają – mówi Abi z wyraźnym sarkazmem.

– I co z nią teraz będzie?

– Zależy, na kogo trafi. Może ją zgwałcą i pozwolą uciec. Może wsadzą na trochę do paki i wypuszczą albo deportują po odsiadce. Mogą też ją sprzedać. Znam kilka dziewczyn, które zmieniły właściciela po tym, jak trafiły w ręce policji. Tutaj prawo jest uznaniowe. Niby są reguły, ale wszystko zależy od tego, kto je stosuje.

Skręcamy z Al Maktoum Road w jedną z bocznych uliczek. W tej okolicy jest sporo świetnych knajp z kuchnią syryjską, libańską i indyjską. Bez trudu odnajduję libańską, którą pamiętam jeszcze z dawnych czasów. Zawsze polecam ją wszystkim, którzy szukają czegoś więcej poza sztucznym dubajskim przepychem.

– Myślałam, że pojedziemy do Downtown. – W głosie Abi słyszę zawód.

– Umierasz z głodu, nie mogłem ryzykować. – Uśmiecham się. – Wierz mi, warto.

Dziewczyna nie protestuje. W tym niejasnym układzie została dziś zwolniona z typowych obowiązków na rzecz rozmowy ze mną, co chyba jest jej na rękę, nawet jeśli klient z Zachodu tym razem jest dla niej rozczarowaniem, bo nie płaci. Z drugiej strony jest prostytutką pracującą w hotelu w Dierze – raczej nie powinna mieć wysokich oczekiwań. Przynajmniej nie takie, jakie mają modelki z najdroższych klubów w mieście.

– Powiesz mi, co tu się dzieje? – pytam, gdy czekamy na jedzenie.

– Ty mi powiedz…

– Ja przyjechałem tu w nadziei, że uda mi się dowiedzieć czegoś o handlarzach dziewczynami – wyznaję, zniżając nieco głos.

– To dobrze trafiłeś.

– No ale… wybacz bezpośredniość, ty chyba jesteś towarem, a nie sprzedawcą.

– A myślisz, że którykolwiek z tych skurwysynów opowie ci o swojej pracy? I tak masz szczęście, że Youli cię nie pogoniła.

– Próbowała. Chciała ze mną rozmawiać za kasę, ale ja nie płacę za informacje, więc była bardzo zła. Ale potem nagle zupełnie zmieniła podejście. Nie mam pojęcia dlaczego.

– Ja wiem. Youli jest zakochana w Abdzie. Zrobi dla niego wszystko. Pewnie ją opierdolił… Nigdy mu się nie sprzeciwi, chociaż udaje, że to ona tu rządzi. A on ma w tym swój interes.

– A on jest jakimś bossem?

Abi prycha, po czym rzuca z wymuszonym śmiechem:

– Chciałby! Jest zwykłym ochroniarzem, to mu zapewnia niezłe kontakty, ale nie ma żadnej realnej władzy, ściąga od nas haracze. Po tym, jak wrobili swojego szefa, zaczął budować własny biznes, ale to zwykły leszcz. Próbuje udawać ważniejszego, niż naprawdę jest. I jak widać po tobie, niektórzy dają się na to nabrać.

– Wrobili swojego szefa?

– No, zrobili go na szaro. W tym biznesie trzeba uważać. Najbardziej chyba skorzystała na tym Youli.

– A kim właściwie ona jest? Sutenerką? Nie wygląda na to, by poradziła sobie z handlem ludźmi, choć może jej nie doceniam. Abd przedstawił ją jako bizneswoman.

Abi znowu reaguje sztucznym śmiechem.

– Youli to była dziwka. Przywieźli ją tu lata temu z Indonezji.

– Mówiła, że jest z Singapuru…

– W Singapurze to ona co najwyżej się przesiadała w drodze do Dubaju. Miała szczęście, bo zaszła w ciążę z jednym z tych, którzy rządzą w tym biznesie, a on chciał tego dziecka. W takich sytuacjach ciąże z reguły kończą się tragicznie, ale dla Youli była to przepustka do lepszego życia.

– Lepszego życia?

– Youli awansowała i teraz zajmuje się ściąganiem kasy od nas i dbaniem, żeby żadna nie spędziła nocy bez klienta. I jest w tym bardzo skuteczna, potrafi wyhaczyć nawet nieprzytomnego Ruska i oskubać go z pieniędzy, a on jeszcze podziękuje…

– Nie wiedziałem, że istnieje taka rola.

– Przecież żadna z grubych ryb nie ryzykowałaby pilnowania dziwek w klubach. Mają swoich zaufanych ludzi. Najczęściej ochroniarzy albo byłe dziwki z syndromem sztokholmskim. Myślisz, że jak ten twój Abd dostał się do biznesu? Stał na wejściu do kilku klubów i koledzy go wciągnęli. To straszny skurwysyn.

– Ja go bardzo lubię.

– Bo nie miałeś okazji poznać go tak naprawdę…

Abi zawiesza głos, a ja się zastanawiam, czy powinienem kontynuować ten temat. Faktycznie lubię Abda i uważam go za miłego faceta. Sam fakt, że mogę porozmawiać z jedną z prostytutek, która, jak się okazuje, znajduje się w jego strefie wpływów, świadczy o tym, że jest bardzo uczynny. Obiecał, że mi pomoże, i choć jest to dalekie od moich wyobrażeń, mam poczucie, że spełnia swoją obietnicę.

– Jak trafiłaś do Dubaju? – zmieniam temat.

Abi się uśmiecha, bo chyba dostrzega w tym pytaniu mój wybieg. Jest wyjątkowo inteligentną dziewczyną, mówi świetnie po angielsku, a do tego jest bardzo ładna. Od chwili, gdy się poznaliśmy, zastanawiam się, kim mogłaby być, gdyby los nie sprawił, że utknęła w dubajskim seksbiznesie. Zresztą często mam podobne myśli, gdy spotykam osoby z krajów, w których ludzie od najmłodszych lat nie zastanawiają się nad tym, kim będą, gdy dorosną, bo wcale nie są pewni, że dorosną. Zamiast myśleć o dalekiej przyszłości, myślą o tym, jak przeżyć do następnego dnia.

Abi dziś wygląda jak normalna, wesoła dziewczyna. Choć mam świadomość, że to w dużej mierze poza, wiem też, że jej życie, jakkolwiek je oceniać, jest znacznie lepsze od tego, jakie wiodła jeszcze niedawno. Słuchając jej historii, zrozumiałem, dlaczego to właśnie ona została wybrana przez Youli do spotkania ze mną. Wie o handlarzach ludźmi więcej niż najbardziej doświadczone prostytutki pracujące w Dubaju. Była towarem przechodzącym z rąk do rąk aż sześć razy. Możliwe, że to dlatego codzienne sprzedawanie swojego ciała nie robi już na niej żadnego wrażenia.

CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI

PEŁNY SPIS TREŚCI:

Prolog

CZĘŚĆ I. PROSTYTUCJA

ROZDZIAŁ 1. Hotel Moskwa

ROZDZIAŁ 2. Shabin

ROZDZIAŁ 3. Towar

ROZDZIAŁ 4. Indra

ROZDZIAŁ 5. Porta Potty

ROZDZIAŁ 6. Abd

CZĘŚĆ II. SŁUŻBA

ROZDZIAŁ 7. Event

ROZDZIAŁ 8. Kuwejt

ROZDZIAŁ 9. Pralnia

ROZDZIAŁ 10. Luwak

ROZDZIAŁ 11. Sihir

ROZDZIAŁ 12. Bejrut

CZĘŚĆ III. ROBOTNICY

ROZDZIAŁ 13. Wdowa

ROZDZIAŁ 14. Ishan

ROZDZIAŁ 15. Mukhadam

ROZDZIAŁ 16. Agenci

ROZDZIAŁ 17. Rekrutacja

ROZDZIAŁ 18. Aldo

Epilog