Eucharystia. Lekarstwo nieśmiertelności ebook

WPROWADZENIE

Na początku roku poświęconego Eucharystii, 7 października 2004, papież Jan Paweł II ogłosił List apostolski Mane nobiscum Domine – „Zostań z nami, Panie” (Łk 24, 29): są to słowa uczniów idących do Emaus. W drodze Jezus wyjaśniał im prawdę, a ich serca pałały. W końcu jednak słowa przestają im wystarczać: „Zostań z nami!”. Potrzebują żywej obecności osoby. Jeśli dobrze się zastanowić, obraz ten jest niezwykle nowoczesny. Filozofia współczesna zwraca się ku personalizmowi, umieszcza w centrum uwagi potrzebę przekroczenia abstrakcyjnych idei w kierunku relacji z żywymi, konkretnymi ludźmi. Kładzie też nacisk na fizyczność kontaktu: relacja może zaistnieć tylko poprzez ciało, głos, coś konkretnego. Eucharystia sytuuje się właśnie na tej samej długości fali. Jest sakramentem osobowej obecności Chrystusa we wszystkim, co istnieje, w całym życiu, w tym, co jemy, w tym, co przeżywamy.

Eucharystia pozwala nam nawiązać cielesny kontakt z Jezusem w wymiarze tajemnicy. Eucharystia jest Jego żywą obecnością także w ranach historii. Wobec uczniów z Emaus Jezus odkrywa swoje rany, lecz pokazuje im w nich coś, czego oni nie potrafią zobaczyć. Mówi: Czy nie rozumiecie, że wszystko to było konieczne? W obliczu dzisiejszych dramatów powinniśmy na nowo odkryć Eucharystię jako obecność ofiary Chrystusa, urzeczywistnienie Jego śmierci i zmartwychwstania. Nie są to przestarzałe pojęcia: na własne oczy oglądamy dzisiejsze kalwarie. Eucharystia jest jednak równocześnie przebóstwieniem: zanosimy do ołtarza chleb, owoc ziemi i pracy rąk ludzkich, i otrzymujemy z powrotem ten sam chleb – lecz konsekrowany. Jesteśmy wezwani, aby w ten sam sposób złożyć na ołtarzu nasze życie, takie jakie jest, i otrzymać je z powrotem z rąk Boga. W konkrecie tego chleba i tego wina zawarta jest tajemnica, która może przemienić zarówno nasze życie osobiste, jak i historię ludzkości.

Na stronicach tej książeczki przedstawione zostaną główne tematy Listu apostolskiego zarówno w odniesieniu do tradycji Kościoła, jak i do konkretu życia.

1.

„CZYŃCIE TO NA MOJĄ PAMIĄTKĘ”

Znak chleba i wina

„Człowiek jest tym, co je”. Powiedzenie to, współcześnie powszechnie znane dzięki filozofom materialistom, nigdy nie zostało przez nas dobrze zrozumiane. Od starożytności bowiem ludzie nie tylko uznawali religijne znaczenie pokarmu otrzymanego dzięki hojności bóstwa, lecz także brali udział w świętych ucztach, wierząc, że dzięki temu w jakiś sposób kontaktują się z bogami.

Dla Żydów, podobnie jak dla sąsiadujących z nimi ludów, pokarm miał znaczenie również sakralne. Beduinom wędrującym przez pustynię zawsze groził głód. Od zagrożenia tego nie byli jednak wolni nawet przywiązani do ziemi rolnicy. Okresy suszy, lecz przede wszystkim najazdy nieprzyjaciół, pozbawiały ludzi wystarczającej ilości jedzenia. Możliwość dzielenia się z innymi pokarmem była uważana za wyraźny znak błogosławieństwa Bożego i nie była dana wszystkim. Kananejczycy, starożytny lud Palestyny, dziękowali za to matce ziemi. Żydzi dziękowali Panu. Dlatego gdy człowiek spotykał się z Bogiem, także dzielono się rytualnym posiłkiem. Kto przyjmuje pokarm jako dar Boga, łączy się z Dawcą – rodzi się w ten sposób relacja między Tym, który daje, a tym, który otrzymuje. U Żydów wyrażano to przez bezkrwawe ofiary, w których składano Bogu pierwsze płody ziemi. Ofiarując Bogu pokarmy, człowiek uznawał, że żywność jest Bożym darem, że to, co człowiek posiada, pochodzi od Boga.

Kiedy składano Bogu w ofierze chleb, symbolika stawała się jeszcze bardziej oczywista. Chleb jest pokarmem codziennym. Uznanie, że pochodzi od Boga, jest jak powiedzenie: bez Boga nie mógłbym żyć. To samo można powiedzieć o winie, które w krajach śródziemnomorskich jest codziennym napojem.

Eucharystia, ustanowiona w czasie posiłku, również jest obrzędem związanym z jedzeniem. W tym kontekście dokonany przez Chrystusa wybór chleba i wina jako boskiego daru życia był naturalny – nawet jeśli chodzi tu o życie wieczne. Inne ludy potrafiły żyć, żywiąc się chlebem i winem. Jezus dodaje nowy element: w chlebie i winie, które On daje, jest życie wieczne, jest On sam. „Ja jestem chlebem życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie” (J 6, 35).

W Izraelu jednak nie tylko chleb i wino miały symboliczne znaczenie. W tradycji prorockiej lud Izraela porównywany jest do dorodnego krzewu winnego (por. Oz 10, 1). Bóg przedstawiany jest jako ogrodnik, który przesadził winorośl z Egiptu do Ziemi Obiecanej, uprawiał ją z wielką troską i wyczekuje na jej owoce. Piękna Izajaszowa „Pieśń o winnicy” (5, 1-7) może być adaptacją pieśni ludowej, którą śpiewano w czasie winobrania. Przez obraz winorośli prorok wyraża dynamikę relacji między Panem a Jego wybranym ludem. Owoc winnego krzewu jest obrazem tego, co powinno rodzić się ze współpracy Boga z ludźmi. Według Psalmu 104 (w. 15) wino daje radość. Jest znakiem tego, że Bóg pobłogosławił uprawianą ziemię. W Pieśni nad Pieśniami wino jest symbolem miłości między oblubieńcem a oblubienicą. Przeniesione do symboliki religijnej, ma oznaczać miłość Boga do Jego ludu. Nawet przesada w piciu wina, upojenie, staje się duchowym obrazem. Picie krwi oznacza krążenie żywotności.

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

2.

„UŚWIĘCENI PRZEZ OFIARĘ CIAŁA CHRYSTUSA”

Dostępne w wersji pełnej

3.

SAKRAMENT JEDNOŚCI

Dostępne w wersji pełnej

4.

„ZEŚLIJ SWOJEGO DUCHA”

Dostępne w wersji pełnej

5.

OCZYMA DUCHA

Dostępne w wersji pełnej

6.

PRZEMIENIONY KOSMOS

Dostępne w wersji pełnej

7.

SKUTKI EUCHARYSTII

Dostępne w wersji pełnej

8.

PRAKTYKI EUCHARYSTYCZNE

Dostępne w wersji pełnej

ZAKOŃCZENIE

Dostępne w wersji pełnej