Dziwowisko. Tom 3. Ogród w kapeluszu ebook

Czy to początek?

Biegnę do tej miłości, którą sobie wyśniłam.

— Dawaj, dawaj, dawaj! Ostatnia prosta! — motywowała mnie Kobieta z Miasta.

— Nie poddawaj się! Biegniesz! Biegniesz do życia, kobieto!

Odniosłam wrażenie, że wyprzedza mnie całe stado myśli.

Jak stuletni staruszek, który zapomniał gdzieś po drodze umrzeć.

Trudno…

Biegnę, zatem, do życia…

Biegnę do tej miłości, którą już dawno temu wyśniłam sobie.

Biegnę po to, aby wszystkim coś udowodnić.

Biegnę po to, co przede mną i żeby minąć to, co mnie zupełnie nie dotyczy.

Nie ma dla mnie innego wyjścia…

Biegnę, zatem, do życia…

— Dzięki za to, że jesteś… — zwróciłam się do Kobiety z Miasta.

— Za co mi dziękujesz?

— Za to wszystko…

— Serio? Serio robisz to, żeby wszystkim, tak po prostu, zaimponować? Idź się leczyć — roześmiała się.

— Przy dobrych wiatrach…

— Ale to wszystko wydarzy się w przyszłości…

— Teraz mamy teraźniejszość.

Zatem, do brzegu.

Specjalne podziękowanie…

Moje życie jest ogrodem…

Takim stworzonym z chwil, które potrafią zakwitnąć czasem nawet pozytywnie.

I właśnie te chwile mnie przyciągają.

Niczym kwiaty, wabiące pszczoły.

Ale każdy wie, że zbliżenia chwilami bolą.

Zakochać się.

Poczuć miłość.

Poczuć cokolwiek…

— Co ja w ogóle wyprawiam, co? — rzuciłam w eter.

— Gubisz się — odpowiedziała Polka.

— A jak tu nie gubić się?

— Odpuścić.

— Odpuścić?

Zdziwiła mnie ta jej podpowiedź.

Przecież…

Wszystko się nie wydarzyło.

Postaci, opowiedziane historie, durnie brzmiące dialogi.

Wszystko to, co tworzy moją teraźniejszość, pozostaje poza ogrodzeniem tego pięknego ogrodu.

I jest pielęgnowane w kapeluszu…

…

„Jesteś najważniejszą osobą w czyimś życiu, ale tylko na moment. Tylko, że tych momentów może być jeszcze bardzo wiele”

Ze specjalnym podziękowaniem dla Beaty Wojtkowskiej za nieprzerwany ciąg motywujących zdarzeń oraz dokonanie czułych wariacji redaktorskich.

Honorowy patronat

Pracownia Ceramiki Artystycznej „Chochole”.

www.chochole.pl

Szczególne podziękowania składam Gizeli Mikulińskiej, której prace z serii „Alicja w Krainie Czarów” znajdują swoje odzwierciedlenie we wszystkich projektach okładek do kolejnych tomów „Dziwowiska”.

Autorska dedykacja

Pewnie to prawda, że żyje się dla pojedynczych chwil.

Trzeba jednak zachować spokój.

Oddychać głęboko.

I nie bać się miłości…

Ze specjalną dedykacją dla:

Rozdział 1. Ktoś posprząta to kiedyś

W prawdziwym Wonderlandzie nie ma żadnych pieniędzy.

Bo nikomu do niczego nie są potrzebne.

Nikt nie musi uśmiechać się, gdy groszem nie śmierdzi.

Nikt nikomu nie wchodzi do dupy i nie musi udawać, że świeci słońce.

Nie.

Nikt niczego nie musi sobie odmawiać.

W prawdziwym Wonderlandzie.

Którego nie ma.

Głowa nie jest od tego, aby wciąż na nowo układać w niej klepki. Przecież może wydarzyć się w niej chaos. Mogą, a czasem wręcz muszą, zakwitnąć w niej chwasty, udające ten cały — oczekiwany przez ludzi — ład i porządek. Wstajesz rano, robisz sobie kawę i — jak przez mgłę, która właśnie opada na polach — starasz się ułożyć plan dnia.

Ale jeszcze nie wiesz, co Bóg ma zaplanowane względem ciebie. Ruszasz w przyszłość, która w mgnieniu oka staje się teraźniejszością, by już za chwilę przeistoczyć się w twoją przeszłość.

Czas zapierdala.

A ty?

Łapiesz ulotne chwile.

Złudne miraże szczęścia i jeszcze bardziej zdradliwe nieszczęścia zamknięte w czasoprzestrzeni.

Zobaczyć więcej.

Usłyszeć głośniej.

Poczuć…

Możesz, chcesz, a nawet powinnaś stanowić o sobie.

Przed sobą i przed ludźmi, których tak naprawdę gówno obchodzi, co robisz ze swoim życiem.

Oczywiście, z niewielkimi wyjątkami i tylko czasami.

Zapalam papierosa.

Widząc ich pokrzywione twarze, czuję, jak rodzi się we mnie chcica, która powoduje, że moje myśli wędrują tylko w jednym kierunku.

— A gdyby tak wszyscy umarli? — zapytał Doktorek.

— Byłabym szczęśliwsza — odpowiedziałam.

— Byłabyś samotna.

— Byłabym wolna.

Wolność myśli, przekonań.

Bezgraniczność słowa.

Pragnienie, które wywołuje na moim ciele gęsią skórkę.

— Ale i, o dziwo, zadowolenie — wszedł w moją myśl Doktorek.

— Stałeś kiedyś w przeciągu?

— To nie jest zdrowe.

— Właśnie. Nie służy zdrowiu, ale przynosi człowiekowi ulgę.

— Tylko na okamgnienie.

— Warto żyć dla takich właśnie chwil.

— A potem położyć się do łóżka i przez tydzień z niego nie wychodzić. Świetna perspektywa.

— Dlaczego nie…

Życiowy kompostownik…

Nie umierasz, ale zdycha wszystko to, co tylko zdoła narodzić się w twojej głowie.

I zadajesz sobie to jedno, najbardziej idiotyczne pytanie.

Jest sens?

Pewnie jest — odpowiadasz.

I wtedy wszystko gra.

Jak tylko poddasz się regułom, zasadom, nakazom i zakazom.

Oczywiście, nie swoim.

Polka, po niedawnych przejściach z Doktorkiem, który próbował uciszyć ją poprzez uśmiercenie mojego męża, faktycznie zniknęła. Kolejne traumatyczne przeżycie, które miało nią wstrząsnąć. Nią i mną miało.

— I co z tego wyszło? — wzruszyłam ramionami.

Nadal próbuję żyć.

W świecie wyreżyserowanych reakcji.

Bez Polki.

A mąż niech spoczywa w spokoju w pokoju obok.

A gdyby tak realnie przyjąć, że odszedł na wieczny spoczynek?

Są kobiety, które po stracie ukochanego fiksują się na sobie i co tydzień pędzą w kierunku „salonów piękności”, w których eksperymentują z coraz nowszym image, poszukując daleko idących zmian. Odkrywszy w sobie chęć niepohamowanej odmiany wizerunku, spędzają praktycznie każdą wolną chwilę w gabinetach, których prospekty mamią obietnicą, że od teraz wszystko będzie już idealnie.

A przynajmniej względnie dobrze. W najgorszym razie znośniej. Podtrzymują przekonanie, że wszystko to, co wydarzyło się na przełomie wielu wspólnie spędzonych lat, a co śmierć właśnie zabrała, po prostu, nie miało żadnego znaczenia.

Młode i mało jeszcze doświadczone akuszerki nowo narodzonego „życia” karmią złudzeniami.

Zakładam, że żadna z nich nie posunęłaby się do tego, aby odmówić przyjęcia zapłaty za nieporadnie wykonaną usługę.

W prawdziwym Wonderlandzie nie ma żadnych pieniędzy.

Bo nikomu nie są potrzebne.

Nikt nie musi uśmiechać się, gdy groszem nie śmierdzi.

Nikt nikomu nie wchodzi do dupy i nie musi udawać, że świeci słońce.

Nie.

Nikt niczego nie musi sobie odmawiać.

W prawdziwym Wonderlandzie.

Którego nie ma.

Powiedzenie „płać i płacz” z chwilą pojawienia się żałoby nabiera zupełnie odmiennego znaczenia.

Dajesz oszukiwać się, że ten cały bałagan, który stał się wyrazem słabości, jest tylko na chwilę.

„Co cię nie zabije, to cię wzmocni”?

Po wielu latach trwania w związku, w którym rezygnowałaś z siebie na poczet zaspokajania bieżących potrzeb, wynikających z życia we dwoje, masz teraz prawo wydawać kasę nie tylko na to, co trzeba, ale przede wszystkim na to, co już możesz.

To chyba nazywa się wolność…

W jednej chwili upierdliwe zakazy czmychają wniwecz, przeradzając się w nakaz korzystania z radości życia i wymazując z udręczonej głowy ciągłe zamartwianie się tym, czy wystarczy do pierwszego.

I niezależnie od tego, ile miejsc, które obiecują zbyt wiele, jesteś w stanie odwiedzić w ciągu miesiąca, to zawsze wystarczy ci do kolejnego zastrzyku gotówki. Magia.

Jakimś dziwnym trafem jesteśmy w tej materii niesamowicie uzdolnione.

My — kobiety.

Z „budżetu domowego” wystarczy wykreślić „domowego”, co nie stanowi żadnej skomplikowanej sztuczki, a już stajemy się „pilne i ważne”.

Bywa też tak, że człowiek wpada w sidła krytyki ze strony innych kobiet, które dotrzymują rocznej kadencji żałoby, pokazując ostentacyjnie wszystkim dookoła, jak bardzo przepełnione są nieutulonym żalem.

Bo odszedł on — mąż.

I, oczywiście, głębokość owego żalu pozostaje bez związku z tym, jakim człowiekiem był ów małżonek…

Kobiety — cierpiętnice, owładnięte bezgraniczną boleścią, łapią stany, w których występują daleko idące oczekiwania (ba, roszczenia wręcz) względem całego świata, aby ten współczuł i wspierał.

Pytanie: „Czy ten świat jest gotów (i chce) to wszystko, co właśnie dzieje się w ich głowach, pojąć?”

Jeszcze większa dziura.

Jeszcze czarniejsze myśli.

Jeszcze większe wkurwienie na ludzi, których mało obchodzi, ile łez zostało wylanych na poczet mijającej doby.

Sięgają więc garściami po psychotropy, które otumaniają ich życie pozornym, ale względnym spokojem. Oczywiście, do czasu, kiedy spotykają kogoś, kto wysłucha ich okrytego kirem i żałością monologu. Kogoś, kto zwróci uwagę na opuchnięte od płaczu powieki i pokocha wszędobylską czerń.

I żeby nie było…

Ten monolog to nie tylko słowa.

To nawet nie myśli.

To sugestie jak, do jasnej chory, należy dalej żyć!

Gdziekolwiek teraz, kobieto — wzmocniona tym, co cię nie zabiło — jesteś, możesz stworzyć z własnych łez słoną kałużę wspomnień.

Ktoś to przecież posprząta kiedyś.

— Ależ ma znaczenie — odezwał się Doktorek, który rozsiadł się wygodnie na kanapie.

Ustawienie siedziska w przejściu pomiędzy strefą dzienną domu a nocną i pokojem kota, zwanym potocznie „gościnnym”, nie spotkało się z aprobatą męża.

Przecioranie po podłodze nikomu niepotrzebnego mebla i ustawienie go przy biurku miało za zadanie wzbogacić na pierwszy rzut oka doznania wizualne.

Wychodzi jednak na to, że stworzyłam kąt na pogaduchy z tymi, którzy już nigdy nie powinni zaistnieć w szeroko rozumianej — i przede wszystkim mojej — rzeczywistości.

Spokój, malujący się na twarzy Doktorka, wróżył nawrót mojej choroby, ale — o dziwo — wcale nie krępował myśli.

— Szybciej spodziewałabym się Polki niż ciebie — rzuciłam tylko po to, aby zburzyć jego poczucie bezpieczeństwa.

— Jeżeli chcesz, to ustąpię jej miejsca i bawcie się w te całe wasze babskie rozmowy — odburknął.

— Obraziłeś się?

— Dobrze wiesz, że nie potrafię. W końcu siedzę w twojej głowie.

— Przeoczyłeś fakt, że nastąpiła pewna zmiana.

— Nie do końca. Nadal doskwiera ci przypadłość usprawiedliwiania ludzkiej zawiści, chciwości, żałości i wszelkiego zła, która przelewa się już ludziom i w końcu rozbryźnie szambem w twoim kierunku.

— Oczywiste.

— Że nadal jesteś dla nich złym człowiekiem?

— Mówisz, że powinnam zacząć odparowywać ciosy?

— Ale nie jak dziecko. Reaguj jak pięćdziesięcioletnia kobieta. Nie sądzisz, że już czas?

— Zakładam, że masz na myśli dojrzałość.

— Boisz się konfrontacji. Jakbyś zupełnie nie znała ludzi, co jest wręcz zadziwiające.

— Zaczynam wierzyć w to, że otacza mnie wataha osób nieprzewidywalnych.

— Z dobra w zło, ze zła w dobro? To tak nie działa — westchnął Doktorek.

— W relacjach z ludźmi jest wiele odcieni szarości…

— Każdy, kto styka się z tobą, moja droga, dokładnie wie, co w danej chwili jest istotne, a co bez znaczenia.

— Zahaczasz o istotę relacji. Nie wiem, czy mamy na tyle czasu, aby przysiąść nad tym tematem.

— Spieszysz się gdzieś?

— Raczej…

— Odseparowujesz się, zamykasz w czterech ścianach, uciekasz od niewygodnych, uwierających tematów, unikasz rozmów, nie nawiązujesz relacji, nie angażujesz się emocjonalne. To wszystko wkurwia ludzi.

— Chcesz mi zarzucić egocentryzm?

— Czy możesz zmienić podomkę na coś, co chociaż postara się przykryć wystający cycek?

— Wygodnie mi tak. Nie chcesz mnie taką widzieć, to nie patrz.

— Prezentowanie nagości jest raczej domeną twojego męża. Nie sądziłem, że ty też wejdziesz w ekshibicjonizm.

— Nie nazywajmy tego wprost. Mam prawo do prezentowania przed sobą nagości. Tak samo jak on.

— Taki wiek — westchnął Doktorek i sięgnął po mojego papierosa.

— Papieros tuż przed i dymek tuż po…

— Tylko że u was raczej rzadko kiedy występuje coś pośrodku.

— I tutaj muszę przyznać ci rację.

— Stąd myśli o śmierci? — zapytał refleksyjnie Doktorek.

— O jakiej śmierci mówisz?

— O tej, która zakwitła pod twoim kapeluszem na chwilę przed moim przybyciem.

— Zapomniałam — jęknęłam.

— Zdarza się. Taki wiek.

— Co ty z tym wiekiem? Przestań już wypominać mi, ile mam lat — oburzyłam się.

— Nie wypominać tylko przypominać. I powinienem to czynić praktycznie każdego dnia. Bo jesteś jak dziecko.

— Mylisz się — zaprzeczyłam.

— Że niby ja się mylę? A co ty wyprawiasz, aby przypodobać się ludziom? Prezentujesz sobą wszystkie cechy dziecka, które walczy o uwagę, akceptację, uznanie, przychylność, bliskość, serdeczność…

— I dodaj jeszcze „miłość” — dokończyłam.

— Muszę zaprzeczyć. Jak przyjrzeć się temu bliżej, to widać wyraźnie, że wszyscy dymają cię równo.

— Czy to nie Polka przez ciebie przemawia?

— Dziwisz się?

— Doszukujesz się manipulacji i tyle.

— Nie chcę stawiać kolejnej diagnozy, ale z przykrością stwierdzam, że jesteś cholernie naiwna. Żeby nie powiedzieć głupia. Żyjesz pod dyktando praktycznie każdej osoby, którą określasz mianem „przyjaciela”.

— Bo chyba na tym polega tego typu relacja — westchnęłam.

— Że ktoś może wykorzystywać twoją naiwność? Nie.

— I wracamy do początku naszej rozmowy, co zupełnie nie jest mi dzisiaj na rękę.

— Czy to podoba się komuś, czy też nie, nie ma tu żadnego znaczenia. Takie jest właśnie drugie dno naszej rozmowy. A to ma niebagatelne znaczenie. Przede wszystkim dla ciebie.

— Mam rozkminiać, co stanowi istotę przyjaźni?

— Idąc tokiem mojego rozumowania, to u podstaw leży wzajemne zaufanie. Ufać i wierzyć w to, że wszyscy dookoła ciebie mają życzliwe i jedynie słuszne zamiary.

— Wiara, nadzieja i miłość. Banał.

— Jeżeli chcesz, to na chwilę dopuszczę do głosu Polkę.

— Każde wypowiedziane przez nią zdanie będzie rozpoczynało się od słowa „nie”. Nie ufać, nie wierzyć, nie…

— Nie kwestionować tego, co ma w danej chwili do powiedzenia.

— Można za nią zatęsknić, prawda?

— Za jej sposobem bycia? Nie. Ja nie jestem w stanie za tym zatęsknić.

— Ale rozumiesz?

— Ciebie? Owszem. Poza tym nie mam innego wyjścia.

— Nie mówię o sobie. Mówię o niej. Bo można zrozumieć kobietę, której nie po drodze z tym wszystkim, co takie oczywiste?

— Zależy dla kogo. To oczywiste.

— Chociażby dla…

— Ceniących twoją dobroć i ciepło, które roztaczasz w przekazie dnia?

— Jakie to patetyczne.

— Jakie to oczywiste… — westchnął Doktorek.

— Dla wielu ludzi stałam się zbyt oczywista.

— Może nawet zbyt przewidywalna.

— Nauczyli się, że można wypić ze mną poranną kawę, zjeść obiad w scenerii „sielsko — anielsko” i położyć dzień do łóżka. Żyję dla tego wszystkiego, co daje mi wręcz pewność, że stałam się komuś potrzebna. Przyglądam się prostocie i kasuję łajdactwo. Wierząc, ufając i zakochując się w świecie, którego tak naprawdę nie ma.

— Rób, jak chcesz, ale na tym niczego nie zbudujesz — podsumował moją myśl Doktorek.

— A może nie chcę budować?

Polka zupełnie inaczej podeszłaby do tematu przyjaźni.

Skoro nie pojawiła się jednak do tej pory, to dam jeszcze szansę Doktorkowi.

I tutaj z pomocą przychodzi targowanie się.

Tania sztuczka testowana na samej sobie.

Zdaję sobie sprawę z własnych reakcji.

Kiedyś byłaby to ucieczka fizyczna.

Przyspieszenie kroku, oddalenie się od problemu czy też człowieka z problemem.

Ucieczka od tu i teraz.

Gonitwa myśli.

Galopujące w głowie słowa wyrzucałam z siebie z siłą wodospadu, czemu ewidentnie sprzyjał zbyt niski poziom hormonów kobiecych.

Cięta riposta, która wyskakuje niczym królik z kapelusza.

— Bo można? — zapytał Doktorek.

— Można… — westchnęłam.

— Gówno prawda! — zareagowała Polka. — Nie pierdol, Nawojka. Tylko nie pierdol. Teraz ani czas, ani miejsce na to twoje przaśne życie, które już nikogo nie jest w stanie zaskoczyć.

Przyznaję, że uwielbiam te jej mocne wejścia.

— Nadszedł moment, abyś spięła poślady i stanęła mocno na nogach.

Jak nakazała, tak zrobiłam.

Spięłam poślady i wstałam od biurka.

Po niedawno wypitym senesie i tak nie miałam innego wyjścia.

Podobno kobieta w czasie menopauzy przybiera na wadze jeden kilogram rocznie.

Podobno…

Gdybym odpuściła sobie, to w wieku siedemdziesięciu lat dobiłabym do setki.

Nie odpuszczam.

Każdy, jeszcze niestrawiony, kęs zalewam cudotwórczym naparem, aby móc pozbyć się tego, co wcale do szczęścia nie jest mi potrzebne.

— Poczekam na ciebie — zaznaczyła Polka.

Układ ciała nie zmienił się od dwudziestu minut i — tkwiąc w tym katatonicznym bezruchu — czuję, jak drętwieją mi nogi…

Z perspektywy żony, bo przecież jeszcze nie wdowy, dopuszczam do siebie myśl, że mogę być jak te kobiety, które już teraz tęsknią za wolnością.

Śmierć nie jest końcem…

Staje się początkiem.

W anturażu przejmującej czerni wchodzę w wymagane przez innych poczucie osamotnienia i tak pozostanę już do chwili, aż kamieniarz wyryje na pomniku datę mojej śmierci i sentencję, którą zapisałam na kartce papieru, będąc pod wpływem jednej z tych smutnych piosenek na „do żegnajcie”.

A może świat zaskoczy mnie i wyjdę z cienia zwanego introwertyzmem?

Jedno się nie zmieni…

W scenariuszu życia wszystko zaczyna się od poniedziałku.

Wszystko, co jest w gruncie rzeczy pozytywne, człowiek zawsze ma ochotę wdrożyć „od poniedziałku”.

Jakby ten dzień był początkiem lub końcem.

Czegoś lub kogoś.

Jakiejś sytuacji, z której mamy ochotę wyjść lub wejść w nią.

Startem w lepsze jutro lub pożegnaniem z wczoraj.

Utratą kogoś już niebliskiego, aby — właśnie tego dnia — spotkać kogoś, kto stanie się tym bliskim.

Jednak jest jedno „ale”…

Nikt nie jest w stanie przewidzieć tego, co zadzieje się w kapeluszu.

A zadzieje się.

Z pewnością…

— Jak tam zdrówko? — zapytał mąż, wchodząc do łazienki.

— Ok.

— Główkujesz nad tym, co zamieścić w nowej książce?

— To nie było fajne. Ani potrzebne.

— Dobra, dobra. Sprzeda się, to będę miał na paliwo, aby dojeżdżać do realnie dającej kasę pracy.

— Ja pierdolę, to twoje twarde stąpanie po ziemi — cisnęłam przez zaciśnięte usta.

— I tak jestem dla ciebie miły, jak na kogoś, kto od pięciu lat ma cię na utrzymaniu.

— Mam teraz bić pokłony przed łaskawym panem?

— Zawsze. W końcu jesteś moją żoną.

— Powielasz zachowanie swojego ojca.

— A ty jesteś jak…

Zawahał się przed dokończeniem zdania, które — zapewne — miało na celu dotknąć mnie do żywego.

— Jak kto? Dokończ, proszę — zachęcałam.

— Wychodzę stąd. Piłaś senes, a to jest już za dużo jak na mój nos. Zrobisz nam kawę, jak w końcu uda ci się stąd wyjść?

I zamknął za sobą szklane, zmatowione dla większego komfortu, drzwi.

I teraz wyobraziłam sobie niewyobrażalne.

Ci wszyscy nasi goście, siedzący na muszli klozetowej…

— Nie spieprz tego — poprosiła mnie Polka.

— Dobra, dobra. Nie mam takiego zamiaru.

— Nie drąż, nie obrażaj się i nie…

— Czy mogłabyś choć raz porozmawiać ze mną bez „nie”?

— Nie spieprz tego.

Zaprosiłabym męża do igraszek pod prysznicem, gdyby nie fakt, że w powietrzu nadal wisiały opary życiowego opróżniania się z bieżących tematów. Poza tym nie ma co przyzwyczajać go do tego, że dzień rozpoczynamy i kończymy seksem.

Dajesz i odbierasz…

Dajesz sobie przyzwolenie na bliskość, a odbierasz sobie możliwość przeżycia jednej z nielicznych chwil uniesienia.

Ktoś kiedyś powiedział, że najważniejsze dla podtrzymania miłości jest pierwsze dziesięć minut dnia.

Zupełnie nie miał racji.

Najpiękniejsze momenty zdarzają się potem.

I trwają przez całą dobę.

I chyba tego nie rozumiemy, bo jesteśmy zbyt samotni…

Czy życie we dwoje to odwlekanie miłosnego samobójstwa?

Możliwe…

A więc niech miłość spoczywa w spokoju…

Trzymając w ręce kubek z kawą, rozejrzałam się po domu. Wszystko to, co jeszcze przed północą nosiło miano ładu, w żadnym wypadku ładem nie jest. Każde stworzenie w tym domu, oprócz tego, że żyje, wprowadza w mój świat swój własny rytuał.

— Co będziesz robiła? — zapytał.

— Poogarniam — westchnęłam.

— To na pierwszy strzał weź się za siebie. Spojrzałaś w lustro?

— Przecież nigdzie nie wychodzimy.

— Może ty nie ruszasz dzisiaj z domu swojego dupska, ale ja nie zamierzam kisić się w czterech ścianach.

— Wyjeżdżamy?

— Za godzinę. Jestem umówiony.

— Mogę pojechać z tobą?

Jak chcesz…

— Jasne, że chcę — udałam podniecenie.

Wcale nie chciałam.

Nie po drodze mi do ludzi, których — zapewne — nie spotkam już nigdy więcej.

Aby jednak rozwiać atmosferę tajemniczości, którą stworzył mąż, pociągnęłam temat dalej.

— A gdzie jedziemy?

— A to ważne?

— Chyba ważne…

— Wyremontuj się.

Nie dopiłam kawy.

Weszłam do garderoby i ubrałam okulary.

Nie powinnam z tej perspektywy na siebie patrzeć.

Sprawy z bliska mają się inaczej niż nam się wydaje.

— Ależ ty masz blade nogi — zauważył ukochany.

— To z podziału obowiązków. Ja ogarniam dom, ty cieszysz się słońcem.

— Musisz coś z tym zrobić.

— Przecież nie będę smarowała się teraz samoopalaczem.

— Mówiłem, a ty jak zwykle nie słuchałaś.

— Te wszystkie twoje genialne rady nie zawsze są dla mnie dobre. Pamiętasz moje sparzone słońcem i opuchnięte czoło?

— Nie trzeba było smarować się retinolem.

— Skąd miałam wiedzieć?

— Nie czytasz załączonych ulotek, to potem cierpisz.

— To nie przez retinol.

— Zapewne.

— Za długo na słońcu.

— A teraz wcale. Masz tendencję do wpadania ze skrajności w skrajność.

— Nie zmienia to faktu, że nie jestem w stanie „na już” sprawić, aby moje nogi zaczęły wyglądać.

— Włożysz długą spódnicę?

— Jak zawsze?

— Może chociaż załóż spodnie — zaproponował, licząc na to, że tym razem nie odezwą się we mnie kompleksy.

Po pięciu minutach, mając na sobie pasujące jeszcze jeansy, zwykłą bluzkę i, jak zwykle, za dużo za duży sweter, siedziałam już w samochodzie.

Zajrzała mi w oczy obojętność. Nie jego a moja własna. Zupełnie nie interesowało mnie, gdzie jedziemy i z kim się spotkamy. Nie miało to dla mnie żadnego znaczenia. Ważne, że wyrwałam się z domu i mogłam pozostawić za sobą to, co zwykle doprowadzało mnie do szału.

— Możesz włączyć klimę? — zapytałam, czując, jak łapie mnie uderzenie gorąca.

— Znowu?

— Przechodzę menopauzę, zapomniałeś?

— Od pięciu lat?

— I, zapewne, jeszcze przez kolejne pięć… — westchnęłam.

— A plasterki? Nie pomagają?

— Nie w chwilach, kiedy denerwuję się czymś albo podniecam.

— Podnieciłem cię?

Spojrzałam na niego dość wymownym wzrokiem.

— Hmm… — chrząknęłam.

— Czyli nie?

— A potrzebujesz potwierdzenia?

— Dla ciebie nie jest ważne, czego ja potrzebuję.

— Zabrakło komplementu?

— Mogłaś…

— Piękny jesteś.

Wymuszone. Nie dziękuję, ale… dziękuję.

Uśmiechnęłam się.

W sekundę przyszło mi na myśl, że nie tylko ja choruję psychicznie w tej rodzinie.

Tylko, że ja mam postawioną diagnozę, a on nie… Przynajmniej na razie.

Kolejne kilometry.

Znane miejsca.

Dawno temu poznani ludzi.

Sklepowe witryny.

Cmentarz.

Powrót.

I po co to wszystko?

Wchodząc do domu, zauważyłam, że Polka rozsiadła się wygodnie na kanapie.

Tej kanapie, która świadczy o jednym.

— I jak było? — zapytała.

— Chujowo, ale stabilnie…

Muszę powiedzieć ci to …

Jeżeli ktoś mnie teraz zapyta, co ludzi nudzi, to właśnie tak będzie brzmiała odpowiedź.

„Chujowo, ale stabilnie”.

Odrywamy się od świata rzeczywistego tylko po to, aby poczuć cokolwiek.

Do innych.

Zapominając, oczywiście, o sobie.

Miłość.

Idealizujemy innych, a same rzucamy się w wir tego życiowego romansu z byle kim i z byle powodu.

Bycie pomiędzy życiem a śmiercią, po prostu, wydarza się i nie mamy na to większego wpływu.

Tylko, że mamy jedno życie …

Wszystko, co jest cokolwiek warte, wydarza się raz…

Miłość.

Najpiękniejsze uczucie, jakim możemy obdarować drugą osobę.

Tę samą, która po kilku latach zupełnie zapomni o tym cudownym darze.

Ale nie martw się.

Kiedyś poczujesz, że możesz pokochać samą siebie.

Obsypywać się prezentami i czerpać radość ze wszystkiego, co cię otacza.

Bez tego całego pierdolenia o tym, co wolno a czego nie.

Kiedyś poczujesz, że świat właśnie kłania ci się do stóp, choć — dosłownie jeszcze przed chwilą — myślałaś, że właśnie się skończył.

Nie, nie skończył się…

Zaufaj…