Largos90
(edytowany)Katastrofa. Tyle ciężkiej pracy w kompletowaniu dokumentacji, żeby powstała tak marna publikacja. Mimo zapewnienia, na pierwszych stronach książki, że nie ma ona na celu nikogo potępiać, całość jest słabą i zupełnie chybioną próbą oczernienia doktora Aspergera. Każdy zarzut pod adresem doktora jest poprzedzony jednym z wyrażeń: możliwe, być może, mógłby, wydaje się. Autorce w żadnym wypadku nie udaje się "złapać za rękę" Aspergera, przy czym jednocześnie nie stanowi to problemu w przypadku jego współpracowników-zbrodniarzy. W ich przypadku dokumentacja o dziwo jest kompletna. Wnioski, które wyciąga autorka mają na celu jedynie potwierdzenie założonej przez nią tezy, daleko im jednak do rzetelności i zupełnie mijają się z logiką. Autorka sama opisuje realia życia w czasie narodowego socjalizmu, jednocześnie nie rozumiejąc ich. Łatwo oceniać z perspektywy czasu, ale stosując metodykę autorki można równie dobrze wyciągnąć wnioski zupełnie przeciwne. Np. Asperger sprytnie lawirował w zasta...
