Dar z Księżycowej Doliny. Szkoła Astromagów. Tom 1 ebook

Redaktorka prowadząca: Urszula Pitura

Wydawczyni: Natalia Galuchowska

Redakcja: Katarzyna Rogowska

Korekta: Agnieszka Fiedorowicz

Projekt okładki: Agata Łuksza

Copyright © 2025 for text by Anna Włodarkiewicz

Copyright © 2025 for illustrations by Aleksandra Zapotoczna

Copyright © 2025 for the Polish edition by Świetlik, an imprint of Wydawnictwo Kobiece Agnieszka Stankiewicz-Kierus sp.k.

Wszelkie prawa do polskiego przekładu i publikacji zastrzeżone. Powielanie i rozpowszechnianie z wykorzystaniem jakiejkolwiek techniki całości bądź fragmentów niniejszego dzieła bez uprzedniego uzyskania pisemnej zgody posiadacza tych praw jest zabronione.

Wydanie elektroniczne

Białystok 2025

ISBN 978-83-8417-298-8

Grupa Wydawnictwo Kobiece | www.WydawnictwoKobiece.pl

Na zlecenie Woblink

woblink.com

plik przygotowała Katarzyna Rek

Stąd wyrasta szara wieża,

która wprost ku niebu zmierza.

A w niej Astromagów gros

zerka tam, gdzie gwiazd lśni trzos.

Każden splata nasze losy

z nici cienkiej niczym włosy.

Bierze ją wprost z własnej krwi,

w której moc magiczna tkwi.

fragment Góry Astromagów

autorstwa mistrza Okero

∙ 1 ∙

Spomiędzy darów wychyla się jasna główka

Plac w Wiosce Astromagów rozbrzmiewał wyjątkową wrzawą. Pierwszy dzień Nowego Roku Astrologicznego zawsze był ekscytujący. Przebrani w fikuśne kostiumy uczniowie oglądali spektakle teatralne, występy magików i brali udział w konkursach z nagrodami. Stoły zastawione były słodkościami, w dużych słojach musowały lemoniady, a wieczorem spodziewano się pokazu fajerwerków i potańcówki.

Przy stoisku z watą cukrową krzątał się niewysoki chłopiec o imieniu Nim. Miał oczy i włosy w kolorze kasztanów. Ciemne kosmyki zazwyczaj sterczały zawadiacko we wszystkich kierunkach, ale teraz trudno było je dostrzec pod włochatym kapturem z paszczą lwa. Długo mruczał i wzdychał, zanim wreszcie wskazał palcem słoik z rysunkiem wesołych jagódek.

Sprzedawca odmierzył dwie łyżki ciemnoniebieskich kryształków, wsypał je do stojącej obok maszyny, a potem nacisnął stopą czarny pedał. Mechanizm zawirował przy wtórze pisków i zgrzytów, a ze środka buchnęła słodka para. Granatowe pasma wiły się i sklejały w powietrzu, aż utworzyły sporą puchatą kulę na długim patyczku.

– Mmm, dobrze wybrałem – wymruczał Nim z zadowoleniem, gdy oblizywał palce po pierwszym oderwanym kęsie.

– Cynamonowa też niebo w gębie – kusił sprzedawca, który nawijał już na kolejny patyczek pasma w kolorze starego złota.

Nim przez chwilę zastanawiał się, ile pieniędzy zostało mu w kieszeni i czy warto wydać wszystkie na słodycze, gdy zegar na Wieży Astromagów zaczął wybijać południe.

– Uch, muszę lecieć! – zawołał chłopiec i ruszył przez tłum. Cenny patyczek trzymał wysoko nad głową.

W wyznaczonym miejscu przy murku tłoczyła się już grupa pierwszaków. Wszystkie były poprzebierane w wymyślne, kudłate, pstrokate lub połyskliwe kostiumy – poza Ikerem, który miał na sobie piżamę. Zaaferowane dzieciaki przepychały się i wyciągały szyje, by cokolwiek zobaczyć. Na oczach Nima Irys, jak zwykle śmiała i beztroska, wdrapała się na murek, przechyliła i zawisła głową w dół, wpatrzona w rozciągającą się poniżej Księżycową Dolinę.

– Kosmo?! – zawołał Nim. Na próżno wypatrywał w zbiegowisku przyjaciela, aż wreszcie spostrzegł go siedzącego z nadąsaną miną pod drzewem. Pod rękawami miał przywiązane sporych rozmiarów szczypce.

– No nareszcie – powiedział Kosmo z wyrzutem. – Gdzie byłeś? Przecież umówiliśmy się na pokazie Komicznych Iluzji. Kręciłem się i wierciłem, żeby cię wypatrzyć, aż w końcu mag Iluzjusz kazał mi wejść na scenę i wyciągać długaśne chustki z jego rękawów. I to wcale nie było magiczne ani komiczne, tylko nudne. Szczypce mi się plątały i przydepnąłem sobie odwłok, i wszyscy się na mnie gapili… Ten kostium jest beznadziejny. „Jesteś Rakiem, przebierz się za raka”, mówili. O, watę sobie kupiłeś – dodał nieco pogodniejszym tonem, gdy przyjaciel wyciągnął w jego stronę klejący się patyczek.

– Możemy mieć na spółkę, niech stracę – zaproponował Nim, myśląc jednocześnie, jak to dobrze, że jest Lwem, a nie żadnym skorupiakiem.

Nagle marcowe słońce przesłonił potężny kształt w swetrze w paski, który pchał przed sobą wielką taczkę. To był Oz, od lat pełniący w Wiosce i Wieży Astromagów zaszczytną rolę złotej rączki i tragarza.

– Odsuwać mi się tu – mamrotał. – Kołowrót nie ruszać. Nie wychylać się przez murka, niedobra dziewczynka.

Bez ostrzeżenia capnął Irys za kostium i postawił na ziemi jak wierzgającego kociaka. Aż poczerwieniała z gniewu, ale nie powiedziała ani słowa, tylko otrzepała przybrudzone futerko i poprawiła opaskę z zakręconymi rogami. Nawet ona czuła się nieswojo w towarzystwie potężnego Oza. Starsi uczniowie twierdzili zgodnie, że pochodzi on od pradawnych wielkoludów, i lubili opowiadać o nim niestworzone historie.

Masywne dłonie chwyciły korbę żelaznego kołowrotu, a pod pasiastymi rękawami swetra zarysowały się mięśnie ogromne jak bochny chleba. Po chwili mechanizm już zgrzytał i popiskiwał, a napięte liny trzeszczały, gdy winda towarowa powoli pięła się na Górę Astromagów z opasającego jej podnóże miasteczka zwanego Zaczątkiem.

Nim i Kosmo czym prędzej podeszli do reszty uczniów.

Tradycja nakazywała, by pierwszego dnia Nowego Roku Astrologicznego w samo południe mieszkańcy Księżycowej Doliny złożyli dary swoim dobroczyńcom z Wieży Astromagów. O tych darach również krążyło po szkole wiele niestworzonych historii.

– Podobno rok temu w windzie był ogromniasty lew, cały odlany z czekolady! – ekscytował się Nim. – W środku miał sto czekoladowych jaj, a w nich siedziały cukrowe skorpiony!

Stojąca obok Aria spojrzała na niego z politowaniem.

– Kto tak twierdzi? – prychnęła. – Pewnie te mądrale z trzeciego roku.

– Ja słyszałam o słoju gwiezdnego płynu do baniek – wymamrotała rozmarzonym głosem Gabi. Jej srebrny strój połyskiwał w świetle słońca. – I te bańki mieniły się na tęczowo. A gdy pękały, obsypywały wszystkich brokatem.

– W to też nie wierzę – mruknęła Aria. – Ani w cukrowe gwizdki grające pieśni gwiazd, ani w marcepanowe bomby strzelające jadalnym konfetti, ani w…

– To po co tu przyszłaś? – przerwał jej Nim, skubiący resztki waty.

– Właśnie, panno ważniacka – prychnął Iker.

– Bo muszę wiedzieć! – wycedziła Aria. Gdy założyła ręce na piersi, na jej dłoni zalśnił zawijas, który przypominał literkę „n” z fantazyjną pętelką. To właśnie te lśniące symbole znaków zodiaku decydowały, kto z Księżycowej Doliny i okolic w wieku ośmiu lat wyruszy na nauki do Szkoły Astromagów.

Nim przewrócił oczami i już miał rzucić uwagę na temat upartych Koziorożców, które zawsze muszą wszystko wiedzieć, gdy żelazny kołowrót zazgrzytał tak przeraźliwie, że wszyscy się skrzywili.

– Już zaraz będzie widać, już zaraziuczko! – zapiszczała Irys.

– Niech to będzie lew z czekolady, proszę, proooszę – powtarzał pod nosem Nim, który podgryzał koniec pustego już patyczka.

– Mało ci cukru? – burknęła Aria. – Masz go nawet na twarzy. O, tu masz brudne i tutaj.

– Ale to byłby lew! Lew wielki i czekoladowy! – wrzasnął jej do ucha Nim.

Spojrzała na niego z niechęcią.

– A ja wierzę w te cudowne dary – stwierdziła Una – choć, tak po prawdzie, to mogło być kiedyś…

– Ojoj – jęknął ostrzegawczo Kosmo, ale Una i tak dokończyła:

– …w lepszych czasach, no wiecie…

Aria, Nim i Kosmo rozejrzeli się przezornie, ale na szczęście w pobliżu nie było żadnych astromagów poza Ozem, który był zbyt skupiony na obracaniu kołowrotu.

– Z takiego paplania nic dobrego nie wynika – syknęła Aria. – Żeby nie było, że nie ostrzegałam.

Mieszkańcy Księżycowej Doliny lubili rozpowiadać wszem wobec o tym, jak to magia w Wieży rzekomo gaśnie z każdym rokiem, ale astromagowie nie pozwalali uczniom powtarzać tych plotek. Uznawali je za szkodliwe.

Platforma dotarła na górę. Oz wciągnął ją ze stęknięciem, a następnie zaczął wynosić z niej paczki i pakunki. Próbował się przy tym opędzić od ciekawskich uczniów.

– Iść mi stąd! Nie zaglądać w torba! – mruczał. – Nie niuchać!

– Ciasto karmelowe! Księżycowe chlebki! Gąsiorki soku malinowego! – wyliczały tymczasem głośno pierwszaki, które zerkały do koszy i obmacywały szczelnie owinięte pakunki. – Dzikie jabłuszka! Sezamowe paluchy! Marchewkowe krakersy!

– No i co? – rzuciła zadowolona Aria. – Miałam rację, że nie wierzyłam w bzdurne opowieści trzeciaków. Dary, owszem, smakowite, ale sami przyznajcie, że nie ma w nich nic nadzwyczajnego.

Dalsza część dostępna w wersji pełnej