Wiersze wybrane ebook

Magia

Dym układa się w gryfy, postaci i konie

nad rozlewanym ogniem, a on czesząc grzywy żółtych płomieni, woła: — Przez gwiazdy zielone zaklinam cię demonie, Aharbalu, przybądź.

Wtedy przez pustą ramę portretu wychodzi duch ogromny szeleszcząc od niebieskich iskier i staje u pułapu jak wstrzymany pocisk naprężonych obłoków i unosi wszystkie zebrane dymy w sobie. Wtedy on zbielały, porywany przez ciszę, trojony przez cienie — Aharbalu — zaklina — przez ten dym stężały; — Aharbalu — zaklina — przynieś jej wspomnienie.

Więc w suchym trzasku iskier rośnie łuk różowy piersi wygiętych twardo, ust rozwartych koncha, podłużne liście powiek. Wtedy z jego głowy odrzuconej w odległość wypływają oczy jakby łzy, w których widać odwrócony obraz coraz mniejszy; i płacze: — o siostro niedobra — A już ona jak kamień rozpuszcza się w nocy.

Legenda

Wydęte karawelle o żaglach z czerwonych motyli

pachnące cynamonem, pieprzem i imbirem upływają po morzach mosiężnych, a w tyle delfiny ciągną jak antyczne liry. Jacyż na rufach zdobywcy odlani z płynnego złota, w pieśniach wysmukłych jak skrzypce, z puszystym wejrzeniem kota. A zawsze tak samo daleko dzwonią na widnokręgu maleńkie archipelagi, które dosięgnąć ręką. Tam w wyspach małych jak uśmiech, przez dżungle tygrysiej trawy wędrują złote strusiei szyldkretowe żyrafy. W różowym hamaku wybrzeża koń purpurowy gna, a z dziupli zagląda w pejzaż maleńki induski strach. Kto ten krajobraz zbudował na wiotkim cieniu zamyśleń, nad trąbką wiatru wydymał policzki wezbrane jak wiśnie? Oto zwrotniki płonące jak złoto — czerwone piekło. Maleńkie archipelagizawsze tak samo daleko. Strzelały race gwiazd w przestrzeń wydętą i ślepą, spadały księżyce napłask do dna stopionego w srebro. Śpiewały ryby skrzydlate pieśni przejrzyste i szklane, kiedy w wyblakłe rano okręt upływał nad światem.

Oto legenda marzeń, drżących ptaków ze snów. Nocą to — tylko żeglarze płyną na dziwny łów:

Patrzeć, patrzeć na niebo smutku, nad ciemne drzewo historji — tam białe trupy zdobywców, herosów zastygłych w orion. Tam tylko w hamaku plaży dziewczynki z miedzi kołyszą pieśni zgubionych żeglarzy zarosłych czasem