Wiem, co zrobiłeś! ebook

Adrian Bednarek

Wiem, co zrobiłeś!

Dla Darii

Możliwość bycia Twoim wsparciem to dla mnie zaszczyt.

Wszyscy nosimy maskę,

żeby ukryć pod nią to, co w nas najgorsze.

Donato Carrisi

Prolog

„Przyjęcie dla Wybrańców” – głosi napis na eleganckim zaproszeniu, które pokazuję ochroniarzowi przed wejściem do budynku. Postawny gość weryfikuje moje dane i zaprasza na górę. Restauracja mieści się na samym szczycie domu handlowego Jubilat w centrum Krakowa. Cały lokal jest zarezerwowany, okazja żadna. Ot, zwykły czwartek i znudzone elity, którym nie chce się siedzieć w domach w ciepły wiosenny wieczór. Docieram do głównej sali, odbieram kieliszek szampana od młodziutkiej kelnerki i dołączam do towarzystwa na tarasie. Wokół same szychy, największe z nich to właściciele krakowskich klubów piłkarskich. Olbrzymi łysol z kamiennym wyrazem twarzy i drobny, poczciwy staruszek z siwymi włosami. Obaj w garniturach z herbami swoich drużyn. Eksponują je na każdej imprezie, jakby ktoś mógł nie wiedzieć, kim są.

Staruszek opiera się o barierkę. Patrzy na Wawel, sącząc wino. Towarzyszy mu żona, jeszcze starsza od niego. Łysy siedzi przy stoliku z dyrektorem sportowym swojej drużyny. Zajada się olbrzymim kawałkiem tortu. Zauważa mnie i obrzuca spojrzeniem, jakim Wujek Sknerus obdarowywał Kaczora Donalda, gdy ten przychodził prosić o pieniądze. Najchętniej posłałby mnie do wszystkich diabłów, ale musi mnie akceptować. To ciężkie dla miliardera, który przywykł do decydowania o wszystkim.

Nie przyszedłem tu z nim rozmawiać. Udaję, że go nie widzę, i idę dalej, szukając swojego celu. Dookoła cała miejska śmietanka. Radni, kolesie z topów korporacji, biznesmeni, kilku aktorów, muzycy. Większość tych ludzi mną gardzi. Jestem dla nich niczym natrętna mucha, która przyleciała nieproszona, i najchętniej zlikwidowaliby ją jednym pacnięciem łapki. W sumie im się nie dziwię. Należę do towarzystwa od niedawna, a sposób, w jaki się tu dostałem, można uznać za groteskowy. Tata, gdyby żył, nie byłby dumny z tego, jak zarabiam pieniądze, ale mam to gdzieś.

Opieram się plecami o barierkę, z wewnętrznej kieszeni białej marynarki wyciągam paczkę fajek. Odkąd mój świat zmienił się na lepsze, palę tylko rothmansy. Takie same fajki preferuje stary, szpakowaty gość w różowej polówce, którego wreszcie namierzam. Wali czyściochę z trzema dziadkami. Są w świetnym humorze. Nic dziwnego. Wódeczka się leje, panienki co chwila przynoszą tacki z pełnymi kieliszkami, a Kraków należy do nich. To prezydent i jego kumple.

Stary cap wygląda na solidnie rozgrzanego. Niedobrze. Przyszedłem na przyjęcie, żeby znaleźć okazję rozmowy z nim. Jesienią są wybory samorządowe, a ja mam świetny pomysł na zrobienie kasy. Chętnie bym mu go podsunął, tymczasem ilość i tempo pitej wódki zwiastują, że nie mam co liczyć na prywatną audiencję. Wątpię, żeby znalazł minutę dla kogoś, kto cieszy się wątpliwą opinią środowiska.

– Witam, panie Filipie. – Samotne czatowanie przerywa zarośnięty Rumcajs w średnim wieku. – Jestem Arkadiusz Zamojski.

Słyszałem o nim, ale nigdy nie zamieniłem z nim choćby słowa. Arkadiusz Zamojski odziedziczył sporo mieszkań w kamienicach przy alei Mickiewicza. Żyje z forsy odłożonej przez starych i czynszów od lokatorów. Nie prowadzi żadnych biznesów, słaby zawodnik, który z bliska wygląda przerażająco. Gęsta broda, gęste kręcone włosy, zarośnięte łapska. Jest tak owłosiony, że nie zdziwiłbym się, gdyby lada moment przemienił się w wilkołaka i zaczął pożerać całe towarzystwo.

– Miło mi. – Podaję mu rękę, wracając wzrokiem do prezydenta.

Kolejny wypity kielon, gęba coraz bardziej czerwona, zaczęło się już zagadywanie do kelnerek. Szlag by to trafił!

– Chciałbym z panem porozmawiać – mówi Zamojski.

A ja chciałbym przelecieć Jennifer Lawrence i co z tego? – odpowiadam w myślach. Nie mam ochoty prowadzić dyskusji z Wilkołakiem. Zbyt mało znaczy na finansowej mapie Krakowa.

– Otwieram nowy biznes. – Facet kontynuuje, niezrażony brakiem reakcji. – Hurtownia napoi bezalkoholowych. Cola, pepsi, sprite, wody, red bulle i inne energetyki. Mam kilku znajomych, którzy prowadzą duże markety. Oni na pewno będą ode mnie kupować, planuję też wejść w sieci handlowe, zaopatrywać biurowce i tym podobne. – Wilkołak snuje swoją wizję napojowej potęgi, a prezydent łyka następną kolejkę. – Będę potrzebował wielu materiałów z pana branży. Może umówimy się na spotkanie? Przedstawię listę, a pan zrobi mi wycenę?

Na stół prezydenta trafiają talerze z żarciem, kelnerki przynoszą następne kieliszki. Zestaw zwiastujący posiedzenie do upadłego. Nic dziś nie wskóram, mogę spadać.

– Niech pan zadzwoni, to się umówimy. – Wyjmuję z kieszeni wizytówkę i podaję Wilkołakowi. – Miło było poznać.

– Nie widzę tu pana osobistego numeru…

– Bo go nie ma. – Wyrzucam niedopałek rothmansa za barierkę, wprost na chodnik przy Zwierzynieckiej. – Do widzenia. – Zostawiam Zamojskiego i wracam do środka.

Ledwie przekraczam próg, a już zaczepia mnie śliczna, na oko dwudziestoletnia dziewczyna o twarzy aniołka i wyuzdanym spojrzeniu. Ma krótkie, jasne włosy uczesane w stylu Marie Fredriksson z Roxette i ultrakrótką spódniczkę w cekiny.

– Ty jesteś Filip Meller? – pyta wyćwiczonym, flirciarskim tonem.

– Zależy dla kogo – rzucam od niechcenia.

Prezydent skuty, szychy mają mnie w dupie. Jest słabo i nawet supersiksa nie da rady tego zmienić.

– Emilia, dla znajomych Emmie. – Całuje mnie w policzek, mącąc mój nos delikatnym zapachem bezowych perfum. – Jesteś z tej całej… To znaczy twoja… – Czerwieni się, nie potrafiąc zamienić swoich myśli w słowa. – I ten…

– Tak, dobrze trafiłaś – kończę jej męki.

– Przepraszam. – Wybucha śmiechem. – Lampka szampana?

Najchętniej olałbym ją w sposób równie bezczelny, co Wilkołaka, ale odkąd mój związek legł w gruzach, coraz ciężej idzie mi odmawianie blondynkom w króciutkich spódniczkach.

– Prowadzę, jedną już wypiłem, chyba nie powinienem – myślę na głos. – Ale z drugiej strony to tylko szampan. Czemu nie.

Spędzenie czasu z Emmie okazuje się wielkim błędem. Ślicznotka przyszła tu w towarzystwie zarządcy marketingu kreatywnego z dużej korporacji. Facet zostawił ją samą i oddał się dyskusji z, jak się wyraziła, „nudnymi bufonami w marynarkach”. Dziewczyna jest aspirującą gwiazdką muzyki pop, która prezentuje swoje single na YouTubie i na razie nigdzie indziej. Kilka nawet mi puszcza, choć wcale nie proszę. Blondynka niczym się nie różni od setek podobnych cukiereczków próbujących zawojować branżę muzyczną. Pewnie liczyła, że obecność na przyjęciu pomoże jej znaleźć producenta gotowego zainwestować w wydanie płyty. Nie udaje jej się, więc próbuje swych sił ze mną, trzydziestoletnim facetem, znanym, choć z nieco innych kręgów. Raczej nie leci na moją zgoloną na jeża glacę, niezgrabny nos i usta wielkie, jakbym w dzieciństwie całował się z rozgrzanym żelazkiem. Nie pociąga jej też piwny brzuszek, wątłe ramiona ani przygarbiona sylwetka, z którą walczę od dziecka. Na szczęście jestem dość wysoki i garb nie rzuca się w oczy w sposób, w jaki przedstawiała mi to matka.

Emmie niby przypadkiem kilka razy kładzie mi dłoń na kolanie, zakłada też nogę na nogę, prezentując szczuplutkie uda. Rzuca aluzję, sugerując, że mógłbym zabrać ją do siebie. Zdaję sobie sprawę, że wyrwanie tej dziewczyny i późniejszy seks oznaczają konieczność wysłuchiwania kolejnych nudnych singli jej autorstwa oraz dyskusje o budowaniu kariery. I to w mojej sypialni, miejscu, z którego nie będzie ucieczki. Dzisiaj jestem za bardzo wkurzony na takie akcje. Najchętniej umówiłbym się z nią, jak już będzie sławna. Profilaktycznie biorę od niej numer, wykręcam się koniecznością załatwiania interesów i opuszczam „Przyjęcie dla Wybrańców”.

Mijam rząd luksusowych samochodów zaparkowanych wzdłuż Zwierzynieckiej i dochodzę do niebieskiego porsche, które zostawiłem za rogiem, przy Retoryka. Wnętrze sportowego wózka przesiąknięte hipnotyzującym zapachem skórzanej tapicerki powinno działać kojąco, nawet po nieudanej próbie ubicia interesu. Może i by podziałało, gdyby bryczka należała do mnie. Niestety jest pożyczona.

Przekręcam kluczyk i otwieram dach, wpuszczając wilgotne nadwiślańskie powietrze zwiastujące rychłe nadejście gorących dni. One zawsze przestawiają myśli na optymizm. W sumie nie ma się czym martwić. Już niedługo zacznie się piłkarski mundial, a wraz z nim jeszcze większa liczba bankietów dla elit. Więcej bankietów oznacza więcej okazji. Któraś na pewno zaskoczy i w końcu dobiorę się do prezydenta. Nieco lepiej nastrojony wjeżdżam w aleję Krasińskiego. Wracam do domu, do bieżących spraw. One wciąż stanowią priorytet.

Od dwóch lat pracuję nad wielkim projektem i jestem bardzo blisko celu. Właściwie to już wiem, jak go osiągnąć, tylko nie na wszystko mam wpływ. Najwięcej zależy od kobiety. Muszę znaleźć odpowiedni sposób i okoliczności, żeby jej coś delikatnie oznajmić. Wiem, że nie pójdzie łatwo. Przez dwa lata bardzo się zmieniła. Stała się wrażliwsza, może nieco mocniej rozpieszczona i za bardzo niezależna. Rozmyślam o niej do chwili, w której wieczorne wiadomości płynące z głośników porsche zastępuje refren Never Give Up w wykonaniu Sii – piosenki, której używam jako dzwonek.

– Przemów, wybitna! – krzyczę, żeby zagłuszyć hałas wielkomiejskiej ulicy, i naciskam guzik odpowiedzialny za zamknięcie dachu.

– Boże! Filip! – Brzmi dramatycznie, jest przerażona. – Co ja narobiłam! – Mocno pociąga nosem, płacze.

– Spokojnie, dziewczyno, oddychaj. – Próbuję zachować chłodny ton, choć czuję, jak ślina wysycha mi w ustach. Wiem, że ona nie wpada w panikę z byle pierdoły. – Powiedz mi, co się stało.

– On nie żyje! – Rozpaczliwy krzyk wydobywa się z głośników porsche. – To się stało, on, kurwa, nie żyje! Przeze mnie! – drze się na cały głos. – Filip, to moja wina! Spierdoliłam sprawę! Proszę cię, zrób coś!

Mocno ściskam kierownicę cudzego auta. Nieudane przyjęcie całkowicie straciło na znaczeniu.

1

Filip

Dwa lata wcześniej

Seksowna młoda dziewczyna ubrana w czarne pończochy i szpilki siedzi na nagim sześćdziesięciolatku z potężnym złotym krzyżem zawieszonym na szyi. Facet opiera dłonie o jej uda, ona zaczyna po nim skakać. Zakręcone niczym makarony świderki włosy opadają na jego policzki. Jest głośna i władcza, kontroluje partnera, który leży biernie, pozwalając się ujeżdżać.

Obserwuję ich na ekranie laptopa. Gdyby ktoś mnie teraz zobaczył, pomyślałby, że oglądam pornosa. Sęk w tym, że to nie są aktorzy i nie biorą udziału w filmie. Starszym facetem jest biskup Tadeusz Malinowski. Dziewczyna, która zeskakuje z niego, gdy alarm w jej zegarku zaczyna pikać, to moja siostra, a cała scena jest efektem naszej ciężkiej pracy. Dzisiejszy projekt ma kryptonim „Konfesjonał”.

Ukryta kamera zainstalowana w torebce pokazuje najważniejszy punkt pokoju hotelowego – łóżko. Siostra zgarnia ze stołu dużą kosmetyczkę i udaje się do łazienki. Znika z wizji, zostaje na niej tylko biskup, który powoli zaczyna otwierać oczy. Ocknął się trochę za wcześnie, ale tej jednej rzeczy nigdy nie da się przewidzieć. Jest zdezorientowany, spogląda na flaszkę whisky ustawioną na stole, pewnie zastanawia się, czy to ona tak go ścięła i co robili wcześniej. Zauważa damskie ciuchy rozrzucone po podłodze, słyszy dźwięk odkręconej wody w łazience. Siada na skraju łóżka i z uśmiechem na pysku zaczyna zakładać spodnie. Przyszedł po cywilnemu. Zwykłe dżinsy i sweter, nikt z obsługi nie ma pojęcia, kim jest.

Otwieram snickersa, biorę wielki gryz i czekam. Telefon dzwoni prawie od razu. Myślałem, że będzie chciała wypłukać usta, odlać się, może zrobić jeszcze coś innego, a ja zdążę zjeść batona, tymczasem Izie bardzo się spieszy.

– Przemów, wybitna – odbieram w sposób, w jaki najczęściej zwracam się do siostry.

– Wysyłasz fotki? – mówi cicho, żeby księżulek nie usłyszał. W tle słychać wodę lecącą z kranu.

– Moment. – Biorę drugi kęs batona i klepię w klawiaturę komputera. Po chwili nowa scena zostaje dodana do kompilacji dwóch pozostałych z dzisiejszego spotkania mojej siostrzyczki z niezwykle szanowanym krakowskim duchownym.

– Ile mam wziąć? – pyta dziewczyna siedem lat młodsza ode mnie.

– Nie więcej niż stówę. – Stawka zawsze stanowi problem, szacujemy ją na chybił trafił.

– Najchętniej wzięłabym dwie albo trzy. Widziałeś, co skurwiel próbował mi zrobić…? – pyta retorycznie.

Jego ekscelencja, nawodniony łychą zmieszaną z wcześniej dosypanym prochem, przekroczył pewną granicę i próbował dobrać się łapskami do niewłaściwej dziurki. Siostra długo się wyrywała, udając zadowoloną, jednocześnie podlewając go drinkiem, zanim w końcu padł. Zbok zasłużył, żeby zapłacić jak najwięcej, ale zbytnia pazerność może nas wpakować w kłopoty. Nie wiemy, ile ma kasy, nie jesteśmy skarbówką.

– Spokojnie, bez szaleństw. Pamiętaj, że nie możemy zabrać za dużo – przypominam na wszelki wypadek. Rozdrażniona siostra potrafi być nieobliczalna. – Są posłuszni tylko wtedy, gdy nie płuczemy ich do cna. Jeśli przegniemy, nie będą mieć wiele do stracenia i zaczną gryźć. To ich stać na prywatnych detektywów, ochroniarzy i typów spod ciemnej gwiazdy, nie nas.

– Dobra, wyluzuj. Wiem, co mam robić.

– Zdjęcia wysłane.

– Gitara. – Iza się rozłącza.

Zerkam na ekran z kamery. Ksiądz zdążył się ubrać, krąży wokół łóżka, czekając na wspaniałą kobietą, która sama go uwiodła. I choć z kulminacyjnego momentu nic nie pamięta, trudno się dziwić jego radości. Iza to prawdziwa anielica o nieskazitelnej urodzie. Włosy koloru bronde, łączącego odcienie brązu i blond, wyglądają niczym muśnięte słońcem, piersi są wielkości dojrzewających pomarańczy, figura zgrabna jak u sprinterki, odstające pośladki zahaczają o perfekcję, nieduże usta sprawiają, że zawsze wygląda na poważną. Nawet gdy się uśmiecha, robi to subtelnie. Natura zarezerwowała dla niej całe piękno, jakie mogli przekazać nam w genach rodzice.

– Jak się czujesz, kochanie? – Biskup czule zwraca się do Izy, która zdążyła wrócić z łazienki. – Trochę odleciałem… – Łapie się za głowę. – Niepotrzebnie tyle wypiłem, ale to twoja wina. Sama mi polewałaś, a ja przy tobie nie umiem się kontrolować. W głowie mam tylko szaleństwa. – Rozkłada ręce w sposób, w jaki robi to podczas prowadzenia mszy, gdy zwraca się do swojego Boga. – Chodź tu…

Liczy na przytulasa i inne czułości, ale Iza go ignoruje. Wciąż w samych pończochach podchodzi do torebki, wyciąga z niej ultrabooka, którego kupiliśmy specjalnie do naszej pracy. Kładzie sprzęt na łóżku. Duchowny wodzi za nią wzrokiem, nie bardzo rozumiejąc, o co chodzi.

– Chwile niekontrolowanego szaleństwa słono kosztują.

Iza kuca przed laptopem, wypinając tyłek wprost do oka kamery. Na początku widok nagiej siostry trochę mnie krępował, teraz to element codzienności. Widziałem ją w sytuacjach, przy których wypięta pupa jest niczym niewinny obrazek na pocztówce.

– Co masz na myśli? – Ksiądz staje przed nią. Na kamerze widzę jego ubogacony dwoma podbródkami ryj.

– Zaraz zobaczysz…

Otwiera plik, który jej przesłałem. Zawiera stworzoną przeze mnie kompilację rzeczy, które dziś robili. Właściwie głównie robiła je Iza, on po przyjęciu narkotyku smacznie spał. Siostra mogła pozować i dawać się nagrywać, a ja przerabiałem film na zdjęcia i wybierałem najlepsze.

– Lubisz filmować… – Biskup wygina usta w bananim uśmiechu. Nie widać u niego szoku, dezorientacji czy zaskoczenia. Tylko lekko się czerwieni, jakby krępowało go patrzenie na własne harce z perspektywy trzeciej osoby. – Niegrzeczna dziewczynka.

Facet albo jest bardzo naiwny, albo drag wciąż nim kręci i nie pojął, o co chodzi. Zwykle frajerzy po obejrzeniu fotek mieli jasność, że padli ofiarą gry. Niektórzy czuli pismo nosem od razu po przebudzeniu. Tyle że nigdy do tej pory nie atakowaliśmy księdza. Na tapecie byli niewierni mężowie z kasą. Malinowski jest pierwszym duchownym w naszym repertuarze i sądząc po niezadowoleniu Izy – ostatnim.

– Jesteś idiotą? – Siostra przechodzi na ostrzejszy ton. Wkłada rękę do torebki, wyciąga drugą komórkę, odblokowuje ją i pokazuje mu ekran. – Poznajesz te adresy?

Ksiądz marszczy brwi.

– Bez okularów słabo widzę.

– To mail do biura metropolity krakowskiego, załącznik zawiera ten sam slide show. Wystarczy, że dotknę ikonki z napisem „wyślij”, i twoja kariera będzie skończona – wyjaśnia cwaniackim tonem. – Później rzucę tę prezentację do jakiejś ogólnopolskiej gazety. Jeszcze nie wiem do której. Zastanowię się. A może do wszystkich…?

– Kurwa jego mać… – cedzi przez zęby. Uśmiech w końcu zniknął z jego ust.

– Świetnie. Widzę, że wreszcie dotarło.

– No tak, mogłem się domyślić… – wzdycha rozczarowany Malinowski. – Skoro potrzebujesz pieniążków, wystarczyło powiedzieć. Wierni zawsze chętnie się zrzucają – stwierdza wyniośle. – Przez chwilę uwierzyłem, że naprawdę mnie polubiłaś. Jednak nauki wyniesione z seminarium są gówno warte. Cuda się nie zdarzają. Młode piękne laski nie lecą na starych dziadów.

Faktycznie istniały podstawy, żeby uwierzył, że Iza na niego leci. Jego ekscelencja poznał moją siostrę podczas spotkania z młodzieżą organizowanego w bazylice Mariackiej. Siedziała w drugim rzędzie i gapiła się na niego przez całą mszę. To było w środę. W piątek wybrała się do spowiedzi. Wypatrzyła konfesjonał, w którym pracował, reszta poszła jak z płatka. Wystarczyło, że opowiedziała mu o swojej fantazji ze starszym mężczyzną, o tym, jak masturbuje się po nocach, wyobrażając sobie taki stosunek. Ksiądz sam zaproponował spotkanie na mieście. Oczywiście nie w celu przelecenia mojej siostrzyczki, tylko wyedukowania jej i, jak się wyraził, „oczyszczenia duszy z niewłaściwych pokus”. Iza poprosiła, żeby przyszedł po cywilnemu, bo młoda dziewczyna ze starszym księdzem będzie wzbudzać zbyt wiele złych skojarzeń. Jedno spotkanie sam na sam wystarczyło, żeby księżulek całkowicie stracił głowę, a jego dusza poczuła się młodsza o trzydzieści lat i zapomniała o ślubowaniach. Przeżyli namiętną randkę, na pożegnanie weszli w ślimaka i dziś ustawili się ponownie, z finiszem w hotelu. Plan wymyśliłem ja, siostra zrealizowała go bezbłędnie.

– Gdzie trzymasz kasę? – pyta Iza. – Bank? Skarpeta? Sejf?

Podczas spotkania z młodzieżą rozdawał broszury, w których podany był adres konta kurii, adres www i profil na Facebooku. Za hotel płacił kartą, podczas randki odbierał maile w telefonie. Jest bardzo mobilny, co znaczy, że może trzymać szmal w banku.

– Zakładam, że preferujesz gotówkę, jak przystało na szantażystkę. – Duchowny nazywa rzecz po imieniu.

Tym właśnie jesteśmy, zawodowymi szantażystami. Nasz cel stanowią faceci, którzy lubią zabawić się na boku i stać ich, żeby zapłacić za ten błąd. Dojąc ich, przetrwaliśmy najtrudniejszy okres naszego życia, w którym zostaliśmy sami, zdani tylko na siebie.

– Sto tysięcy. – Iza zamyka ultrabooka i chowa do torebki.

– Ostro pogrywasz. – Ksiądz gwiżdże z zachwytem. – Mocno mnie wyczyścisz, ale przeżyję. Maj jest dobrym miesiącem. Wjeżdżają komunie, zaraz będą wesela, a wierni zrzucą się na renowację kościoła, choć jeszcze o tym nie wiedzą. – W jego głosie słychać butę. – Jedziemy do banku? Mam zaprzyjaźnioną kierowniczkę, wypłaci szmal od ręki. Nie trzeba będzie zamawiać. Zamykają za dwie godziny, jeszcze zdążymy.

– Tylko nic nie kombinuj – ostrzega go Iza. – Jeśli coś mi się stanie lub zauważę, że próbujesz się do mnie zbliżyć, te fotki wyciekną razem z innymi rzeczami, bo domyślasz się, że nie byłeś pierwszy i że nie działam sama?

– Jasne, złotko. Dotarło już, że to pełna profeska. Ktoś nas nagrywał i przygotował kompilację, więc nadal jesteśmy obserwowani, a ja nie chcę mieć problemów. I do niczego cię nie zmusiłem. – Kreśli znak krzyża. – Ubierz się, zamówię taksówkę, wypłacę pieniążki i po sprawie.

Facet trochę mi imponuje. Do tej pory żaden nie reagował tak spokojne. Jeden biznesmen rozpłakał się, błagając Izę, żeby mu odpuściła. Pediatra zaczął marudzić o spłacie kredytu i alimentach dla dziecka z pierwszego małżeństwa. Najlepszy był dentysta, który poprosił Izę, żeby zrobiła mu pożegnalnego lodzika, i spytał, czy nadal będzie leczyć się w jego gabinecie, bo tam się poznali. Żaden nie oferował zapłaty od razu. Najczęściej umawialiśmy się następnego dnia, zostawiali kasę w wyznaczonym miejscu, Iza ją odbierała, a ja pilnowałem jej bezpieczeństwa. Widać duchowni mają lepsze standardy. Nie targują się, nie marudzą, tylko płacą, wszak forsa spada im z nieba lub, jak kto woli, od naiwnych wyznawców religijnego biznesu.

– Najchętniej zabrałabym ci wszystko, co masz, stary chuju – odgraża się Iza. To błąd, nie ma sensu go drażnić.

– Jedźmy już, dziewczynko, i niech Bóg ci w dzieciach wynagrodzi trud, jaki podjęłaś… – Ksiądz nie wydaje się rozczarowany ani wściekły. Nawet nieźle się bawi. – Zasłużyłaś sobie. Przynajmniej przez chwilę poczułem się wyjątkowo.

Iza nic nie odpowiada. Ubiera się, zgarnia torebkę, obraz przekazywany przez kamerę zaczyna się bujać. Duchowny wzywa taksówkę. Gdy wychodzą z pokoju w Hotelu Conrad, radośnie pogwizduje, a ja żałuję, że nie kazałem siostrze sięgnąć po więcej.

2

Filip

Nasz ojciec był dobrym człowiekiem. Nie poczciwym, ugodowym ani łagodnym, co wbrew logice często kojarzy się ludziom z dobrocią. Potrafił się wściec, wielu uważało go za przemądrzałego skurwysyna, który zawsze musi mieć rację. Ale prawda była taka, że od dziecka musiał walczyć o swoje, i to go zbudowało. Dla mnie i dla Izy stanowił wzór. Nigdy nie podniósł na nas ręki, jedynie dużo krzyczał. Był prawdziwym twardzielem. Musiał wskoczyć w dorosłość jeszcze szybciej niż my.

Dziadek pracował na portierni w fabryce tapet, babcia była woźną w muzeum. Mieli dwóch synów. Wujek okazał się gościem w czepku urodzonym. Zaraz po przekroczeniu pełnoletności wygrał w loterii wizowej. Wyjechał do USA i tyle go widzieli. Ojciec natomiast od początku musiał kombinować. Jako dzieciak sprzedawał oranżadki i soczki zachodnim turystom odwiedzającym Kraków, później handlował fikcyjnymi biletami na zwiedzanie Wawelu. Fucha dobra, ale ryzykowna. Potem biegał jako chłopiec na posyłki dla drobnych cinkciarzy. Po ślubie zmienił taktykę zarobkową. Odciął się od nielegalu i wraz z kumplem zaczęli wyjeżdżać na Węgry, do Bułgarii i Turcji. Przywozili, co się dało – swetry, dżinsy, skórę, akcesoria użytku domowego – i sprzedawali na bazarach. Interes ciężki, średnio dochodowy.

Moje przyjście na świat zbiegło się ze zmianą ustroju. Nowa Polska stwarzała nowe możliwości dla ludzi obrotnych. Ojciec porzucił bazarową tułaczkę i zajął się poważnym biznesem. Otworzył na Ruczaju sklep z monitorami, drukarkami i innymi tego typu sprzętami sprowadzanymi z Zachodu. Biznes szedł całkiem nieźle, zanim Iza skończyła dwa latka, ojciec miał już dwa sklepy. Później firma nieco zwolniła, przegrywając w starciu z konkurencją wspomaganą dużym kapitałem. Mimo przeciwności nadal potrafił utrzymać rodzinę, ale wiedział, że długo z tym handlem nie pociągnie. Miał nowe plany, marzyło mu się sprowadzanie markowych ciuchów z Włoch i raczkującej wtedy zdrowej żywności.

Choć byłem mały, rozumiałem, na czym polega biznes. Od początku traktował mnie jak faceta, nie jak dzieciaka. Wiele razy powtarzał: „Kto się nie rozwija, ten stoi w miejscu. Musimy cały czas walczyć, żeby sępy nie wyżarły nas z rynku”. Walczył do swoich ostatnich dni. Być może gdyby żył, prowadzilibyśmy teraz jakiś duży interes wspólnie. Na pewno ja i Iza nie musielibyśmy robić tego, co robimy. Zawsze pokładał w nas duże nadzieje. Niestety, oprócz biznesu i rodziny ojciec miał swoją ukochaną obsesję, którą po nim odziedziczyłem. Ta obsesja zabiła go na moich oczach…

W dni takie jak ten często kręcę się po mieszkaniu i wspominam ojca, czekając na telefon od siostry. Minęły dwie godziny, odkąd wyszła z hotelu. Kamerę zgasiła, czekając w taksówce pod placówką banku. Trochę się martwię. Nie o sytuację, bo wiem, że Iza jest bezpieczna. Duchowny zapłaci, nie będzie nic kombinował. Boję się o codzienność siostry. Nasza praca ją wykańcza, po wszystkim chodzi zła, często rozdrażniona. Mądruje się i wyzywa prawie jak ojciec. Czasami myślę, że godzi się na nasz układ, bo nie umie mi odmówić. Podłe dywagacje kończy dzwonek telefonu.

– Przemów, wybitna – odbieram, trzymając komórkę pod pachą.

Szykuję sobie kolację. Kanapki z serem i mortadelą plus sześciopak piwa. W sam raz na wyjątkowy sobotni wieczór.

– Co za gnida! Za wsadzanie łapsk tam, gdzie nie trzeba, powinno się kastrować. – Niby jest zła, a jednak brzmi swobodnie, co drugie słowo akcentuje radosnym westchnięciem. Znów paliła zioło. – Bez szaleństw? Brat, gdybym nie zachowała resztek samokontroli, wyssałabym z niego wszystko, co miał!

– Gdzie jesteś?

W tle słyszę kumulację wielu ludzkich głosów. Są wyraźne zdania wypowiadane przez dorosłych, a także piski małych dzieci. Nie podoba mi się, że Iza rozmawia otwarcie o naszych sprawach w miejscach publicznych.

– W makkwaczu na Floriańskiej. Wcinam mcflurry z masłem orzechowym – odpowiada z pełną buzią. – Lody to deser po zestawie z czizem. Wcześniej zajarałam sobie małe co nieco, żeby odreagować nerwy.

– Zbastuj, siostra. – Iza sięga po trawę zdecydowanie za często. – Śmieciowe żarcie niekorzystnie wpływa na twój wygląd, a palenie na mózg. Może pora zacząć odreagowywać nerwy w fitness klubie, a nie z lufką w bramie i w fast foodzie?

– Wal się! – krzyczy. – Lepiej spójrz na siebie. Gdyby ktoś zrobił ci nożem dziurę w brzuchu, zamiast flaków i krwi wylałoby się z ciebie piwo. A trawa w niczym mi nie przeszkadza, co najwyżej łagodzi nastrój.

Od początku sama decyduje o tym, jak spędza czas wolny, co przyjmuje, a przede wszystkim z kim się spotyka.

– Ciszej, nie każdy w Krakowie musi wiedzieć, jakie lubisz używki.

– Żartujesz? Ludzie tutaj są tak pochłonięci spulchniaczami, że dopóki mają pełne michy, nie zwróciliby na mnie uwagi, nawet gdybym przegryzła sobie żyłę.

– Jesteś sama?

– Hm, pomyślmy… – Milczy przez chwilę. – Jestem seksowną dziewczyną, która w primie swojej gastrofazy usiadła przy trzyosobowym stoliku w zatłoczonym lokalu w centrum. Podobno jesteś pan inteligentny, a nie umiesz rozgryźć tak oczywistej zagadki.

Iza praktykuje droczenie się ze mną, odkąd nauczyła się mówić. Ciągłe docinki są u niej normą. Mimo to wiem, że jestem dla niej tak samo ważny, jak ona dla mnie. Udowodniliśmy to sobie nie raz.

– I jakiś facet siedzi teraz z tobą? – Niemożliwe, nie mówiłaby tak otwarcie.

– Chyba faktycznie wyparowała ci część mózgu odpowiedzialna za myślenie, braciszku. – W głośniku słyszę jej drażniący, ziołowy chichot. – Zjadł ze mną zestawik, potem wypaliliśmy lufkę, po której wsunął dwie tortille. Teraz poszedł do kibla. Lepiej wyrzucić z siebie naddatki tu niż później w mieszkaniu przy mnie. – Śmieje się.

– Zostajesz z nim na noc? – To nigdy mi nie odpowiada, ale nie mogę jej zabronić.

– Na noc, a może na weekend. Zobaczymy, jak się sprawy potoczą.

– Kto to?

– Bawisz się w nadopiekuńczego braciszka?

– Jestem nadopiekuńczym braciszkiem. – Brzmi to trochę głupio, zważywszy na źródło naszego utrzymania. – Gdyby nie ja…

– Dobra, dobra. Usłyszałeś o facecie i już włącza ci się opcja „tatuś” – rzuca nonszalancko. Trawa całkowicie zawładnęła jej myślami. – Daruj sobie monolog. Chłopak jest w moim wieku. Student architektury, wynajmuje mieszkanie z kolegą na Kapelance. Kolega wrócił na weekend do domu, więc jest wolna chata.

– Przypadkiem nie masz jutro zajęć?

– Co za różnica? – wzdycha znużona. – To prywatna szkoła, a dzisiaj zrobiłam swoje. Mam wolne. I nie bój, nie zgubię sosu, nie dam się okraść ani go nie wydam.

– Jak chcesz… – Nawet nie próbuję udawać rozczarowanego. Odkąd wyszła, nie mogłem się doczekać, aż wróci. – Stosunkowo udanego wieczoru.

– Dzięki. Oglądasz mecz?

– Oczywiście, dziś nastąpi historyczna porażka zdrajcy. Myślałem, że obejrzymy razem… – Chciałbym ukryć rozczarowanie, ale nie umiem.

– Wybacz, Filipku, nie mam już piętnastu lat i jak wiesz, nie znoszę oglądać meczów. – Nie raz mówiła, że to gorsze niż konieczność regularnego chodzenia do kościoła przed komunią.

– Ze mną jakoś je znosiłaś.

– Zawsze robię to wyłącznie dla ciebie, ale tak się dziwnie składa, że moja randka też to lubi, więc w pewnym sensie poczuję się swojsko, jak w domu.

– Będziecie oglądać? – To głupie, ale zaczynam czuć się zazdrosny.

– Aha, i on wcale nie uważa go za zdrajcę! – dobitnie podkreśla „go”. Oboje wiemy, o kogo chodzi.

– Lamus – wypluwam z siebie, otwierając piwo.

– Ups, wpadka! Słyszałam butelkowe psssyykkk – drwi. – Pewnie zaraz popijesz tym chleb pokryty mortadelą. Może mimo wszystko powinieneś zmienić styl odżywiania i wybrać się do fitness klubu? – rzuca z przekorą, odgryzając się za moje wcześniejsze uwagi. – Fałdki na brzuchu są coraz większe, a włosów coraz mniej. Jeszcze trochę i żadna wartościowa laska nie zwróci na ciebie uwagi.

– Tobie nie powinno robić to różnicy.

– O! Wraca moja randka. Trzymaj się cieplutko, pa! – Rozłącza się.

Przenoszę jedzenie i piwo do salonu, ściszam telefon. Gaszę światło w całym domu i włączam telewizor. Pierwszy kęs kanapki popijam solidnym łykiem piwa. Praca, siostra oraz wszystkie doczesne problemy przestają istnieć. Finał Ligi Mistrzów właśnie się zaczyna.

I

Mariusz

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji

Polecamy również:

Spis treści:

Wiem, co zrobiłeś!

ISBN: 978-83-8373-906-9

© Adrian Bednarek i Wydawnictwo Zaczytani 2025

Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie, reprodukcja lub odczyt jakiegokolwiek fragmentu tej książki w środkach masowego przekazu wymaga pisemnej zgody Wydawnictwa Zaczytani.

REDAKCJA: Jędrzej Szulga

KOREKTA: Emilia Kapłan

OKŁADKA: Oliwia Błaszczyk

Wydawnictwo Zaczytani należy do grupy wydawniczej Zaczytani.

Grupa Zaczytani sp. z o.o.

ul. Świętojańska 9/4, 81-368 Gdynia

tel.: 58 716 78 59, e-mail: [email protected]

http://zaczytani.pl

Publikacja dostępna jest na stronie zaczytani.pl.

Opracowanie ebooka Katarzyna Rek