Wakacje z koszmarkiem. Gniazdo wampirów ebook

SPIS TRE­ŚCI

Roz­dział 1

Roz­dział 2

Roz­dział 3

Roz­dział 4

Roz­dział 5

Roz­dział 6

Roz­dział 7

Roz­dział 8

Roz­dział 9

Roz­dział 10

Roz­dział 11

ROZ­DZIAŁ 1

Wpierw­szych dniach lip­ca ma­low­ni­czą biesz­czadz­ką dro­gą nu­mer 892 je­chał volks­wa­gen van z pi­ąt­ką pa­sa­że­rów i ster­tą ba­ga­żu. Z da­le­ka mo­gło wy­da­wać się, że po­jaz­dem pod­ró­żu­ją prze­ci­ęt­ni tu­ry­ści, ja­kich ty­si­ące prze­mie­rza­ją kraj pod­czas wa­ka­cji: bab­cia i dzia­dek, dwo­je wnu­cząt, pies. Jed­nak z bli­ska ka­żde z nich oka­zy­wa­ło się kimś znacz­nie bar­dziej in­te­re­su­jącym.

Po pierw­sze, se­nio­rzy, czy­li bab­cia Ula i dzia­dek Ma­rek, wca­le nie wy­gląda­li na sta­rusz­ków ani się tak nie czu­li, a już na pew­no tak się nie za­cho­wy­wa­li, ale o tym pó­źniej.

Po dru­gie, Lena i Kac­per nie byli ich wnu­ka­mi, a ra­czej byli, ale nie­zu­pe­łnie. Tro­chę to skom­pli­ko­wa­ne, lecz i ta ta­jem­ni­ca za mo­ment się wy­ja­śni.

Po trze­cie, pies – owcza­rek bel­gij­ski Ma­li­na. Zde­cy­do­wa­nie nie mo­żna go na­zwać prze­ci­ęt­nym, o czym ta­kże wkrót­ce.

Po czwar­te i naj­wa­żniej­sze, cała ta gro­mad­ka wła­śnie roz­po­częła naj­bar­dziej awan­tur­ni­czą wy­pra­wę swo­je­go ży­cia, pod­czas któ­rej przy­go­da mia­ła go­nić przy­go­dę, nie­zwy­kłe wy­da­rze­nia na­stępo­wać jed­no po dru­gim, ta­jem­ni­ce cza­ić się za ka­żdym ro­giem, a po­zor­nie nud­ne miej­sca oka­zy­wać się eks­cy­tu­jące.

Gdy­by wie­dzie­li, z ilo­ma prze­ra­ża­jący­mi nie­bez­pie­cze­ństwa­mi przyj­dzie im się zmie­rzyć, z pew­no­ścią wo­le­li­by za­wró­cić.

Ale nie wie­dzie­li, więc bez­tro­sko kon­ty­nu­owa­li pod­róż.

* * *

Lena No­wak wier­ci­ła się na tyl­nym sie­dze­niu. Mia­ła je­de­na­ście lat, więc cier­pli­wo­ść nie na­le­ża­ła do jej moc­nych stron. Pod­róż trwa­ła już osiem go­dzin i nic nie wska­zy­wa­ło na to, że szyb­ko się sko­ńczy. Być może dla­te­go, że kie­row­ca nie zga­dzał się z na­wi­ga­cją, przez co kil­ka razy skręcił nie tam, gdzie po­wi­nien. O pro­szę, auto zno­wu sta­nęło w szcze­rym polu.

– Rany, dziad­ku! – jęk­nęła, gdy głos z Map Go­ogle za­czął swo­je: Za­wróć! Za­wróć!

– Ba­te­ria mi pa­dła – oznaj­mił Kac­per, za­my­ka­jąc z trza­skiem lap­top. – Mó­wi­łem, że po­dej­rza­nie dłu­go je­dzie­my.

– Hau­uuu… – Ma­li­na ziew­nął prze­ci­ągle z le­go­wi­ska spo­czy­wa­jące­go na ster­cie wa­li­zek.

– Prze­sta­ńcie na­rze­kać, ży­cie to sza­lo­na pod­róż – od­po­wie­dział im po­god­nie dzia­dek Ma­rek, we­so­ły mężczy­zna z siwą sko­łtu­nio­ną bro­dą i kędzie­rza­wą czu­pry­ną.

Skrzy­nia bie­gów zgrzyt­nęła, gdy wrzu­cił wstecz­ny. Sa­mo­chód ogól­nie skrzy­piał, stu­kał, pisz­czał i char­czał, jak­by lada mo­ment miał wy­zio­nąć du­cha.

– Już nie­da­le­ko. Zaj­mij­cie się czy­mś – do­da­ła bab­cia Ula, uro­cza ko­bie­ta w dżin­sach, ba­le­ri­nach, ze zło­tym kol­czy­kiem w no­sie. – Naj­le­piej czy­mś za­ka­za­nym, nie­zbyt zdro­wym i bar­dzo gło­śnym.

– Czy­li?

– A skąd ja mam wie­dzieć? To wy je­ste­ście na­sto­lat­ka­mi na wa­ka­cjach. Pa­mi­ęta­cie na­sze ha­sło? Zero nudy, zero na­uki, zero dys­cy­pli­ny.

Lena i Kac­per po­pa­trzy­li na sie­bie. Byli stu­pro­cen­to­wo pew­ni, że gdy przed wy­jaz­dem że­gna­li się z ro­dzi­ca­mi, ha­sło brzmia­ło Roz­sądek i od­po­wie­dzial­no­ść, ale nie za­mie­rza­li się kłó­cić. Nowa wer­sja była o wie­le lep­sza. Kac­per si­ęgnął więc po swój ple­cak, Lena zaś na po­czątek pod­wędzi­ła bab­ci tusz do rzęs, któ­rym pra­wie wy­kłu­ła so­bie oko, gdy sa­mo­chód pod­sko­czył na wy­bo­ju.

– Łał! – uśmiech­nęła się na wi­dok swo­je­go od­bi­cia w szy­bie. Jej spoj­rze­nie na­bra­ło de­mo­nicz­nej głębi. – Wy­glądam jak za­wo­do­wy łow­ca wam­pi­rów.

Bab­ci Uli na­wet po­wie­ka nie drgnęła na wi­dok dwóch krzy­wych smug, na któ­re po­szło spo­ro jej naj­lep­sze­go dro­gie­go tu­szu.

– Je­steś wspa­nia­ła, ma­lut­ka. Za­wsze – po­wie­dzia­ła cie­pło.

I Lena tak wła­śnie się czu­ła: sil­na i od­lo­to­wa, wbrew temu, co pró­bo­wa­ły jej wmó­wić nie­któ­re ko­le­żan­ki ze szko­ły, te wred­ne. Bo Lena była tro­chę za szczu­pła, więc cza­sem sły­sza­ła pa­skud­ne do­cin­ki: pa­tyk, po­grze­bacz, ko­ścio­trup. Na szczęście wca­le się nimi nie za­dręcza­ła. Była zbyt mądra, żeby przej­mo­wać się zło­śli­wo­ścia­mi. Lu­bi­ła sie­bie całą, z psze­nicz­ny­mi wło­sa­mi, bla­dą cerą, nie­bie­ski­mi ocza­mi, wąskim – przy­po­mi­na­jącym ołó­wek – no­sem i ostrym pod­bród­kiem. Lu­bi­ła też spodnie ogrod­nicz­ki i ko­lo­ro­we tramp­ki.

Lena włączy­ła YouTu­be. Od kil­ku dni ogląda­ła fil­mik wy­ja­śnia­jący, jak zro­bić flam­bi­ro­wa­ne ba­na­ny. Jak się ła­two do­my­ślić, nie tyl­ko uwiel­bia­ła go­to­wać, ale mia­ła do tego praw­dzi­wy ta­lent. Za­po­wia­da­ła się na ku­li­nar­ną ar­tyst­kę. Nie­co­dzien­na spra­wa w ro­dzi­nie, któ­rej po­zo­sta­li człon­ko­wie przy­pa­li­li­by na­wet wodę.

Prze­pis wy­da­wał się pro­sty: roz­pu­ścić ma­sło na pa­tel­ni, po­ło­żyć owo­ce, pod­sy­pać cu­krem i sma­żyć po mi­nu­cie z ka­żdej stro­ny. Po­tem wlać dwie ły­żki rumu i pod­pa­lić. Gdy ogień zga­śnie, de­ser jest go­to­wy. Lena pró­bo­wa­ła zro­bić go już kil­ka razy, ale wci­ąż ko­ńczy­ło się ka­ta­stro­fą. Ostat­nio okop­ci­ła lo­dów­kę i znisz­czy­ła dębo­we pa­ne­le, gdy prze­ra­żo­na wy­so­ko­ścią pło­mie­nia ci­snęła pa­tel­nię na podło­gę. Od tam­tej pory mia­ła za­kaz pod­pa­la­nia rumu w ro­dzin­nej kuch­ni.

Hmm… Ale o in­nych kuch­niach mama prze­cież nie wspo­mi­na­ła?

– Bab­ciu, dziad­ku, mogę po­ćwi­czyć flam­bi­ro­wa­nie ba­na­nów, gdy przy­je­dzie­my na miej­sce?

– Oczy­wi­ście! – zgo­dzi­li się na­tych­miast, jak zwy­kle o nic nie py­ta­jąc.

Kac­per wy­sta­wił na mo­ment gło­wę z ple­ca­ka. Unió­sł brwi.

– No co? – Lena wzru­szy­ła ra­mio­na­mi. – Mu­szę to umieć, bez tego nie we­zmą mnie do Ma­ster Chef Ju­nior. A już na pew­no go nie wy­gram.

– Po­szu­kam ga­śni­cy – od­mruk­nął ca­łkiem po­wa­żnie, a po­tem wró­cił do tego, co bar­dzo lu­bił: za­war­to­ści swo­je­go ple­ca­ka.

Trzy­mał tam dzi­wacz­ny dla ca­łej resz­ty ekwi­pu­nek, któ­ry na­zy­wał „oso­bi­stym szpe­jem”. Cze­go tam nie było! Kil­ka la­ta­rek, piesz­czo­tli­we okre­śla­nych mie­cza­mi świetl­ny­mi albo mio­ta­cza­mi fo­to­nów, parę lor­ne­tek, spo­ro scy­zo­ry­ków, trzy kom­pa­sy, zwój moc­ne­go sznur­ka, che­micz­ne ogrze­wa­cze do dło­ni, fla­ry, pa­styl­ki od­ka­ża­jące wodę, spray od­stra­sza­jący nie­dźwie­dzie, rol­ki ban­da­ży i mnó­stwo in­nych przed­mio­tów o nie­zro­zu­mia­łych na­zwach i jesz­cze mniej zro­zu­mia­łym prze­zna­cze­niu. Oczy­wi­ście ni­g­dy nie za­ist­nia­ła po­trze­ba uży­cia któ­re­go­kol­wiek z tych ta­jem­ni­czych skar­bów, co Kac­pro­wi nie prze­szka­dza­ło uda­wać, że jest ina­czej. Tak to przy­naj­mniej wy­gląda­ło z punk­tu wi­dze­nia Leny, któ­ra przy­ła­pa­ła go kie­dyś, jak oso­bi­ście wy­kręcał ża­rów­kę w piw­ni­cy, żeby móc po­tem tam ze­jść z nie­zbęd­nym w tej sy­tu­acji mio­ta­czem fo­to­nów.

Kac­per Ko­wal­czyk rów­nież był je­de­na­sto­lat­kiem. O ile Lena w swo­jej pa­sji go­to­wa­nia nie na­śla­do­wa­ła ni­ko­go bli­skie­go, o tyle Kac­per po­sze­dł w śla­dy jed­ne­go z ro­dzi­ców. Jego tata był prep­per­sem i on też chciał nim być. Ozna­cza­ło to, że gro­ma­dził przed­mio­ty, któ­re mia­ły się przy­dać w ra­zie to­tal­nej awa­rii cy­wi­li­za­cji w ro­dza­ju wy­łącze­nia wszyst­kich elek­trow­ni albo znik­ni­ęcia in­ter­ne­tu, bez któ­re­go prze­sta­ły­by dzia­łać ban­ki, skle­py, ap­te­ki, te­le­fo­ny, wo­do­ci­ągi, szpi­ta­le i co tyl­ko jesz­cze mo­żna so­bie wy­obra­zić. Na pierw­szy rzut oka wy­gląda­ło to mało praw­do­po­dob­nie, ale jak­by się za­sta­no­wić, jak­by wzi­ąć pod uwa­gę wszyst­kich ha­ke­rów z ca­łe­go świa­ta… W ka­żdym ra­zie Kac­per i jego tata ni­ko­go swo­im hob­by nie krzyw­dzi­li, a poza tym na­praw­dę do­brze się ra­zem ba­wi­li.

Ach, jesz­cze jed­no, gdy­by ktoś był tego cie­kaw: chło­pak miał czar­ne kędzie­rza­we wło­sy, rzęsy w ko­lo­rze atra­men­tu oraz brązo­we oczy – ty­po­we ce­chy ro­dzi­ny Ko­wal­czy­ków.

Pora to wy­tłu­ma­czyć: Lena była wnucz­ką bab­ci Uli, Kac­per wnu­kiem dziad­ka Mar­ka. Bab­cia Ula mia­ła pi­ęćdzie­si­ąt osiem lat, wcze­śnie owdo­wia­ła i dłu­go żyła sama. Nie czu­ła się szczęśli­wa. Dzia­dek Ma­rek, dwa lata od niej star­szy, też zo­stał wdow­cem. Było mu bar­dzo smut­no. Pew­ne­go razu bab­ci ze­psuł się sa­mo­chód. Pa­dał deszcz, inni kie­row­cy mi­ja­li ją, jak­by była nie­wi­dzial­na. Wte­dy na po­bo­cze zje­chał sta­ry, roz­kle­ko­ta­ny van, z któ­re­go wy­sia­dł po­tężny si­wo­wło­sy mężczy­zna w so­lid­nych czar­nych bu­tach z cho­le­wa­mi, czar­nych bo­jów­kach i czar­nej ko­szul­ce. Ma­rek Ko­wal­czyk. Uśmiech­nął się, a bab­cia po­czu­ła, że zza chmur wy­szło sło­ńce. Star­si pa­ństwo za­częli się spo­ty­kać, po­lu­bi­li się, z cza­sem po­ko­cha­li. Gdy bab­cia zo­sta­ła dru­gą żoną dziad­ka, a dzia­dek dru­gim mężem bab­ci, Lena i Kac­per sta­li się jak­by ro­dzi­ną. Ale to było dość nie­daw­no, świe­ża spra­wa.

– Da­le­ko jesz­cze? – Lena zno­wu za­częła się nu­dzić.

Bab­cia wska­za­ła aku­rat mi­ja­ny dro­go­wskaz: Ja­wor­nik 16 km. Dziew­czyn­ka gło­śno pi­snęła. Na­praw­dę byli już bli­sko! Mie­szan­ka nie­cier­pli­wo­ści i ra­do­ści bu­zo­wa­ła w niej jak woda ga­zo­wa­na w zbyt moc­no wstrząsa­nej bu­tel­ce.

– My­śli­cie, że znaj­dzie­my śla­dy wam­pi­rów? Albo ko­smi­tów?! Spójrz­cie na tam­to drze­wo! W pniu jest dziu­pla. Wy­gląda jak por­tal do in­ne­go świa­ta. A ten głaz, pa­trz­cie! Może to miej­sce sta­ro­daw­nej klątwy? – Z ca­łych sił po­trząsnęła fo­te­lem kie­row­cy. – Dziad­ku, stop! Wy­sia­dam. Mu­szę, bo eks­plo­du­ję.

Dzia­dek Ma­rek po­słusz­nie wci­snął pe­dał ha­mul­ca.

– Weź Ma­li­nę! – krzyk­nął, ale Lena już bie­ga­ła do­oko­ła wiel­kie­go ka­mie­nia, wrzesz­cząc, jak­by się pa­li­ło.

Star­szy pan zer­k­nął roz­ba­wio­ny na sie­dzącą obok żonę.

– Uprze­dza­łam cię, bom­ba ato­mo­wa – po­wie­dzia­ła we­so­ło bab­cia i od­wró­ci­ła się przez ra­mię. – Ma­li­na!

Z le­go­wi­ska w ba­ga­żni­ku po­de­rwał się ja­sno­brązo­wy owcza­rek o czar­nym py­sku. Był psem śred­nie­go wzro­stu, czuj­nym i nie­sa­mo­wi­cie spraw­nym. Wy­glądał jak kłąb mi­ęśni.

Po­pa­trzył wy­cze­ku­jąco na bab­cię, a ta rzu­ci­ła krót­ko:

– Dziec­ko. Pil­nuj!

Le­nie oczy­wi­ście nic nie gro­zi­ło. Prze­ciw­nie, w swym ra­do­snym sza­le prędzej sama by ko­goś stra­to­wa­ła, ale była to zna­ko­mi­ta oka­zja, żeby zwie­rzak roz­pro­sto­wał ko­ści i po­czuł się po­trzeb­ny.

Na­tych­miast śmi­gnął za Leną. Nie od­stępo­wał jej na krok, gdy za­ta­cza­ła kó­łka po­śród kwia­tów i traw.

Star­sza pani sku­pi­ła się na dru­gim pa­sa­że­rze.

– A co ty wła­ści­wie ro­bisz z tym ple­ca­kiem? – zwró­ci­ła się do Kac­pra z za­in­te­re­so­wa­niem.

– Prze­glądam szpej.

– To wi­dzę. Py­tam, dla­cze­go tak dłu­go. Coś się nie zga­dza? Cze­goś za­po­mnia­łeś?

Kac­per wes­tchnął le­ciut­ko, jak­by ta­kie py­ta­nie mo­gła za­dać tyl­ko isto­ta z ksi­ęży­ca.

– Wszyst­ko jest na swo­im miej­scu wła­śnie dla­te­go, że cały czas dbam o po­rządek. Jak mówi mój tata, pla­no­wa­nie i kon­tro­la to w na­szym ży­ciu pod­sta­wa.

– W wa­szym, czy­li w czy­im? – nie prze­sta­wa­ła do­cie­kać bab­cia, bo jesz­cze nie do ko­ńca ogar­nia­ła wszyst­ko, co wi­ąza­ło się z jej no­wym wnu­kiem.

– W ży­ciu prep­per­sów – od­pa­rł z dumą Kac­per. – A poza tym roz­my­ślam.

– Brzmi gro­źnie. – Dzia­dek włączył się do roz­mo­wy. – Nad czym?

Chło­piec zmru­żył ło­bu­zer­sko oko.

– Na przy­kład nad ma­ilem, któ­ry wy­ślę ro­dzi­com, gdy do­trze­my na miej­sce. Mama pro­si­ła o ra­por­ty. Co my­śli­cie o tym? – Otwo­rzył lap­top i udał, że czy­ta: – Hej.Na­resz­cie je­ste­śmy w Ja­wor­ni­ku. Dzia­dek nie za­wsze ufa na­wi­ga­cji, za to wie­rzy swo­je­mu no­so­wi, więc pięć razy zgu­bi­li­śmy dro­gę, ale nie na­rze­kam. Jest su­per. Cho­ciaż nie mamy już ani jed­nej ka­nap­ki. Ma­li­na do­brał się do ko­sza z pro­wian­tem. Ja i Lena na­tych­miast po­czu­li­śmy, że umie­ra­my z głodu. Bab­cia ku­pi­ła nam po hot dogu na sta­cji ben­zy­no­wej i za­bro­ni­ła Wam o tym wspo­mi­nać. Na­zwa­ła to sta­nem wy­ższej ko­niecz­no­ści. Nie wiem, co to zna­czy, ale po­dej­rze­wam, że ta­kie sta­ny będą nam się tu przy­tra­fia­ły często.

Dzia­dek się uśmiech­nął.

– Do­bre! Ale roz­waż to jesz­cze, mło­dy. Może le­piej na­pisz, że cho­ciaż wci­ąż je­ste­śmy w dro­dze, zdąży­li­śmy już na­tra­fić na kry­jów­kę nie­to­pe­rzy i prze­klęty głaz. Je­że­li wy­gra­mo­lisz się z sa­mo­cho­du, sam obej­rzysz te cuda.

Chło­piec od­po­wie­dział rów­nie sze­ro­kim uśmie­chem.

Oto co jesz­cze war­to wie­dzieć o Le­nie i Kac­prze. Cho­ciaż nie byli ze sobą spo­krew­nie­ni, łączy­ła ich sil­na więź: obo­je uwiel­bia­li ta­jem­ni­cze hi­sto­rie z dresz­czy­kiem. Ta­kie z du­cha­mi, zom­bie, ko­smi­ta­mi, na­wie­dzo­ny­mi miej­sca­mi, klątwa­mi i po­two­ra­mi. Byli też naj­wi­ęk­szy­mi fa­na­mi Sco­oby-Doo i Ta­jem­ni­czej Spó­łki. Ubó­stwia­li czy­tać o nad­przy­ro­dzo­nych zja­wi­skach i po­za­ziem­skich cy­wi­li­za­cjach, prze­pa­da­li za fil­ma­mi i re­por­ta­ża­mi o ta­kich spra­wach. To dla­te­go dzia­dek za­żar­to­wał jak za­żar­to­wał, a Kac­per to do­ce­nił.

Do sa­mo­cho­du wró­ci­ła Lena.

– Le­piej? – za­py­ta­ła bab­cia, któ­rej też zda­rza­ło się bie­gać po łąkach, gdy roz­sa­dza­ło ją szczęście.

– O wie­le, na ja­kiś czas wy­star­czy. Wsia­dam.

Oczy­wi­ście pierw­szy wpa­ko­wał się Ma­li­na, dep­cząc po Kac­prze w dro­dze na le­go­wi­sko.

– Auć! Uwa­żaj! Nie liż, nie…

Za pó­źno. Owcza­rek prze­je­chał chłop­cu jęzo­rem po twa­rzy. Był tak mądry, tyle ro­zu­miał i tak świet­nie wy­czu­wał ludz­kie emo­cje, że nie było wąt­pli­wo­ści: Ma­li­na świa­do­mie prze­pro­sił.

Kac­per, po­dob­nie jak resz­ta ro­dzi­ny, jesz­cze nie miał pra­wa przy­pusz­czać, że w nad­cho­dzących wy­da­rze­niach ten nie­ustra­szo­ny zwie­rzak oka­że się wy­jąt­ko­wym po­moc­ni­kiem.

– To nad czym jesz­cze roz­my­ślasz? – wró­ci­ła do po­przed­nie­go wąt­ku bab­cia.

Kac­per po­dra­pał się po gło­wie.

– Pró­bu­ję… wy­my­ślić na­zwę dla na­szej wy­pra­wy.

– O! – ucie­szy­ła się Lena. – Wpa­dłeś już na coś?

– Dwu­mie­si­ęcz­na wa­ka­cyj­na pod­róż z dziad­ka­mi.

– Okrop­no­ść – wzdry­gnęła się bab­cia. – Brzmi jak re­kla­ma wy­ciecz­ki po sa­na­to­riach. Na­zwa musi od­da­wać du­cha na­szej wy­pra­wy. Dresz­czyk emo­cji, fraj­dę! Osta­tecz­nie będzie­my zwie­dzać miej­sca zna­ne z nie­wy­ja­śnio­nych za­ga­dek i jed­no­cze­śnie mieć przy tym ubaw po pa­chy.

– Wy­my­śl coś moc­niej­sze­go, bar­dziej strasz­ne­go – do­ma­ga­ła się Lena.

– Hau! – wtrącił swo­je trzy gro­sze Ma­li­na.

– I z hu­mo­rem – za­strze­gł dzia­dek, wje­żdża­jąc z po­wro­tem na szo­sę.

Kac­per po­du­mał chwi­lę.

– To może Prze­ra­ża­jąco śmiesz­na ro­dzin­na pod­róż?

– Zwa­rio­wa­łeś? Co my, przed­szko­la­ki? – za­pro­te­sto­wa­ła Lena. – Ułóż coś ta­kie­go, żeby od razu było wia­do­mo, że je­dzie­my tro­pem wam­pi­rów, du­chów, ko­smi­tów i in­nych od­lo­to­wych hi­sto­rii.

Po­my­sł eks­pe­dy­cji za­wdzi­ęcza­li bab­ci Uli, któ­ra nie tyl­ko ro­zu­mia­ła pa­sję swo­ich wnu­ków, ale głębo­ko w środ­ku ci­ągle była je­de­na­sto­let­nią dziew­czyn­ką ko­cha­jącą przy­go­dy.

– Sko­ro Lena i Kac­per uwiel­bia­ją Sco­oby-Doo, wy­bie­rze­my się w pod­róż i będzie­my ba­wić się w roz­wi­ązy­wa­nie ta­jem­ni­czych spraw – oznaj­mi­ła ro­dzi­nie, gdy wszy­scy za­sta­na­wia­li się nad pla­na­mi na wa­ka­cje.

Dość po­wie­dzieć, że dzie­cia­ki osza­la­ły z ra­do­ści.

Mimo iż ża­den z uczest­ni­ków przy­szłej wy­pra­wy nie wie­rzył w wam­pi­ry, du­chy, za­gad­ko­we znik­ni­ęcia i UFO, wszy­scy byli nią pod­eks­cy­to­wa­ni. To mo­gło być lato ży­cia.

Dzia­dek Ma­rek za­pro­po­no­wał ZA­GAD­KĘ NU­MER JE­DEN. Zna­la­zł taki oto ar­ty­kuł w ga­ze­cie:

W Biesz­cza­dach, w ma­lut­kiej wsi Ja­wor­nik, w nie­wy­ja­śnio­nych oko­licz­no­ściach znik­nęło ma­łże­ństwo fi­zy­ków z War­sza­wy. Spra­wa jest ar­cy­dziw­na. We­dług ze­znań go­spo­dy­ni, u któ­rej za­gi­nie­ni wy­naj­mo­wa­li cha­tę z bali, jesz­cze po­przed­nie­go wie­czo­ra wszyst­ko było u na­ukow­ców w po­rząd­ku. Pa­li­ły się świa­tła, gra­ła mu­zy­ka. Jed­nak na­stęp­ne­go ran­ka stwier­dzi­ła, że słuch po go­ściach ze sto­li­cy za­gi­nął. Na sto­le zo­sta­wi­li nie­do­ko­ńczo­ną ko­la­cję, w sy­pial­ni wa­liz­ki, w ła­zien­ce ko­sme­ty­ki. Po­li­cja roz­po­częła do­cho­dze­nie, któ­re ni­cze­go nie wy­ja­śni­ło. Fi­zy­cy jak­by się roz­pły­nęli.

Nie­wie­le o nich wia­do­mo – po­wie­dział na­szej ga­ze­cie ko­mi­sarz Jan Ba­ran. – Pra­co­wa­li sa­mot­nie, nie chwa­li­li się po­stępa­mi ba­dań. Pew­nie nie mie­li czym. Ko­le­dzy z uczel­ni uwa­ża­li ich za dzi­wa­ków.

Oczy­wi­ście na­tych­miast po­wsta­ła plot­ka, że war­sza­wia­ków po­rwa­ły wam­pi­ry. Wie­my, skąd się wzi­ęła. Biesz­cza­dy to pa­smo Kar­pat, gdzie – we­dług le­gend – od wam­pi­rów aż się ro­iło i gdzie żył naj­sław­niej­szy z nich, hra­bia Dra­cu­la. W Ja­wor­ni­ku ist­niał kie­dyś cmen­tarz, na któ­rym w daw­nych cza­sach po­cho­wa­no po­dob­no paru nie­uma­rłych. Z ko­łka­mi wbi­ty­mi w ser­ce.

Po­li­cja wy­śmia­ła te po­gło­ski. Wam­pi­ry? Zda­niem ko­mi­sa­rza Ba­ra­na znik­ni­ęcie fi­zy­ków to zwy­kły wy­głup.

Dla­te­go za­my­kam spra­wę – oświad­czył na­szej ga­ze­cie. – Za­gi­nie­ni na­ukow­cy zwy­czaj­nie ze wszyst­kich kpią. Uwa­żam, że czu­li się nie­do­war­to­ścio­wa­ni i chcie­li zro­bić wo­kół sie­bie tro­chę szu­mu.

Za­pew­ne tak wła­śnie było, ale co szko­dzi­ło za­ba­wić się w de­tek­ty­wów? Wła­śnie w ten spo­sób na ma­pie dwu­mie­si­ęcz­nej wy­pra­wy, któ­ra nie mia­ła jesz­cze ofi­cjal­nej na­zwy, po­ja­wił się pierw­szy punkt. Ja­wor­nik w Biesz­cza­dach.

Na­tych­miast za­pla­no­wa­no ko­lej­ne przy­stan­ki: na­wie­dzo­ne zam­ki, owia­ne złą sła­wą cmen­ta­rze, pust­ko­wia ja­ko­by opa­no­wa­ne przez upio­ry i rze­ko­me lądo­wi­ska ko­smicz­nych spodków.

Oczy­wi­ście za­bra­li ze sobą Ma­li­nę. Pies na­le­żał do bab­ci, nie roz­sta­wa­ła się z nim na­wet na chwi­lę. Wzi­ęła go ze schro­ni­ska jako pó­łrocz­ne­go szcze­nia­ka, któ­re­go ktoś okrut­ny wy­rzu­cił, bo nie ra­dził so­bie z jego wy­cho­wa­niem. Bab­ci Uli wy­star­czy­ło jed­no spoj­rze­nie w nie­szczęśli­we psie oczy, żeby pod­jąć de­cy­zję – ad­op­tu­ję bie­da­ka!

Ma­li­na był owczar­kiem bel­gij­skim ma­li­no­is, ale że nikt nie chciał so­bie ła­mać języ­ka wy­ma­wia­niem ma­li­nua, na bok­sie w schro­ni­sku na­pi­sa­no Ma­li­na, więc wła­ści­wie miał już imię. Psy tej rasy były wy­jąt­ko­we, od­wa­żne, nie­sa­mo­wi­cie mądre. Ko­cha­ły pra­cę z czło­wie­kiem, nie­na­wi­dzi­ły nudy. Po­tra­fi­ły na­uczyć się wszyst­kie­go, ale wy­ma­ga­ły do­świad­czo­ne­go i cier­pli­we­go opie­ku­na. Za­nie­dba­ne sta­wa­ły się nie­bez­piecz­ne.

Ma­li­na roz­kwi­tł przy bab­ci.

– Ni­g­dy, prze­nig­dy nie pró­buj­cie miesz­kać z owczar­kiem bel­gij­skim, je­śli nie je­ste­ście go­to­wi na tre­ning z psem na­wet kil­ka go­dzin dzien­nie – po­wta­rza­ła bab­cia ka­żde­mu, kto za­chwy­cał się po­słu­sze­ństwem Ma­li­ny. – Lu­dzie, któ­rzy tego nie ro­zu­mie­ją, po­win­ni spra­wić so­bie żó­łwia.

Bab­cia nie była zło­śli­wa czy prze­mądrza­ła. Po pro­stu ko­cha­ła Ma­li­nę i mar­twi­ła się o jego ku­zyn­ki i ku­zy­nów. Nie chcia­ła, żeby któ­re­muś przy­tra­fił się los, jaki spo­tka­łby jej psa, gdy­by go nie ura­to­wa­ła.

* * *

– Tam­tej ko­zie chy­ba nie po­do­ba się na­sza bry­ka, bo prze­sta­ła prze­żu­wać z wra­że­nia – za­uwa­żył Kac­per. – Le­piej przy­spiesz­my, za­nim bie­du­la ze­mdle­je z gło­du.

Rze­czy­wi­ście, nie­da­le­ko szo­sy sta­ła czar­na kóz­ka. Spo­gląda­ła na vana wiel­ki­mi ocza­mi. Z roz­dzia­wio­nej mord­ki wy­sta­wał wie­cheć tra­wy.

Dzia­dek od razu wdep­nął pe­dał gazu.

– Ni­ko­mu poza nami nie po­do­ba się na­sza bry­ka – po­wie­dzia­ła Lena, gdy kóz­ka zo­sta­ła w tyle. – Wszy­scy się ga­pią, gdy je­dzie­my.

Mia­ła ra­cję.

Gdy kwa­drans pó­źniej za­trzy­ma­li się na je­dy­nej w oko­li­cy sta­cji ben­zy­no­wej, pra­cow­nik ob­słu­gu­jący dys­try­bu­to­ry, przy­wi­tał ich okrzy­kiem:

– A niech mnie! Co tu się za­dzia­ło?

W ca­łym swo­im ży­ciu cze­goś po­dob­ne­go nie wi­dział. Nie dla­te­go, że sa­mo­chód był taki pi­ęk­ny. Prze­ciw­nie, wy­glądał okrop­nie. Jak­by wpa­dł w ręce wan­da­li. Trzy war­stwy ró­żnych farb, któ­rych ko­lo­ry zla­ły się w taki spo­sób, że te­raz van był… zgni­ło­zie­lo­ny w po­ma­ra­ńczo­we ciap­ki.

Bab­cia Ula wy­sia­dła, żeby roz­pro­sto­wać nogi.

– Robi wra­że­nie, praw­da? W sen­sie: nasz sa­mo­chód. – Sami go prze­ma­lo­wa­li­śmy. Ja i mój mąż. – Roz­ba­wio­na przyj­rza­ła się volks­wa­ge­no­wi. – Wie pan, w za­my­śle miał być tro­chę szma­rag­do­wy, tro­chę błękit­ny, z czer­wo­ny­mi kwiat­ka­mi na drzwiach. Jak We­hi­kuł Ta­jem­nic Sco­oby-Doo. Ko­ja­rzy pan?

Mężczy­zna po­ki­wał gło­wą. Pew­nie, że ko­ja­rzył. Jego cór­ka go­dzi­na­mi ogląda­ła ten se­rial.

– Ale nie wy­szło – po­wie­dział przez okno dzia­dek. – Oka­zu­je się, że Ula i ja wca­le nie umie­my la­kie­ro­wać. Niech pan na­le­je do pe­łna.

– Po­win­ni­ście go na­zwać Kosz­ma­rek – za­śmiał się pra­cow­nik sta­cji. – Da­le­ko je­dzie­cie?

– Na po­czątek do Ja­wor­ni­ka. Wy­na­jęli­śmy pew­ną szcze­gól­ną cha­tę z bali – od­pa­rł dzia­dek. – Chcie­li­śmy po­ka­zać ją dzie­ciom. Czy­ta­li­śmy o znik­ni­ęciu pary na­ukow­ców. To jak sce­na­riusz fil­mu!

Wte­dy sta­ło się coś dziw­ne­go. Pra­cow­nik sta­cji prze­stał się uśmie­chać. Zaj­rzał na tył vana. Po­kręcił gło­wą.

– Chce­cie za­trzy­mać się w domu po uczo­nych? – wes­tchnął. – Z dwój­ką dzie­ci? Nie wie­rzę!

W pierw­szej chwi­li Lenę ku­si­ło, żeby za­py­tać, czy trój­ka albo czwór­ka by­ła­by bar­dziej od­po­wied­nia, ale za­cho­wa­nie tego czło­wie­ka bu­dzi­ło po­dej­rze­nia i to ode­bra­ło jej ocho­tę na żar­ty.

Kac­per trącił ją po­ro­zu­mie­waw­czo łok­ciem, on też w ge­stach i mi­nie mężczy­zny za­uwa­żył coś nie­po­ko­jące­go.

– Wła­śnie tam – po­twier­dzi­ła bab­cia. – Po­li­cja za­ko­ńczy­ła śledz­two, dom znów dało się wy­na­jąć.

– Nie dzi­wię się – prych­nął pra­cow­nik sta­cji. – Wie­cie, że nikt do nie­go nie chce we­jść?

– Dla­cze­go? – zdu­miał się dzia­dek. – Taka przy­jem­na chat­ka! Nowa, zbu­do­wa­na za­le­d­wie pó­łto­ra roku temu, czy­sta, prze­stron­na, ład­nie urządzo­na. Ogląda­li­śmy zdjęcia na stro­nie in­ter­ne­to­wej.

Pan Woj­tek – z iden­ty­fi­ka­to­ra na jego pier­si wy­ni­ka­ło, że tak wła­śnie ma na imię – ro­zej­rzał się ner­wo­wo do­oko­ła. Może oba­wiał się, że ktoś go pod­słu­chu­je.

– Lu­dzie mó­wią, że tam w środ­ku coś żyje. Coś z in­ne­go świa­ta…

– C…co?! – wy­krztu­si­ła ner­wo­wo Lena, a Kac­per roz­dzia­wił bu­zię.

I tym ra­zem Ma­li­na na­tych­miast wczuł się w na­strój swo­ich to­wa­rzy­szy. Opa­rł pysk na ra­mie­niu chłop­ca, nad­sta­wił uszu, kil­ka razy mach­nął zje­żo­nym ogo­nem.

– Hau? – stęk­nął gar­dło­wo.

– Wiem – szep­nął Kac­per pro­sto w psi nos. – Dziw­na spra­wa.

– To coś – kon­ty­nu­ował tym­cza­sem mężczy­zna – przy­cho­dzi i za­bie­ra żywe isto­ty. W ze­szłym roku tu­ry­stom znik­nął kot. Dom był za­mkni­ęty, nie mógł wy­jść. Spał so­bie na le­go­wi­sku, a rano już go nie było! Te­raz przy­szła ko­lej na lu­dzi. Coś po­rwa­ło uczo­nych. Szyb­ko, po ci­chu, nie zo­sta­wia­jąc śla­dów. Nikt nie chce po­wie­dzieć tego gło­śno, żeby nie wy­jść na wa­ria­ta, ale ka­żdy się za­sta­na­wia, czy na tym ko­niec. Czy to coś ode­szło, czy na­dal tam jest? I cze­ka…?

Za­pa­dła ci­sza. Lena czu­ła zim­ne ciar­ki na ple­cach. Kac­per gło­śno prze­łk­nął śli­nę, z wra­że­nia gar­dło miał su­che. A bab­cia przy­gląda­ła się dziw­ne­mu czło­wie­ko­wi z na­my­słem. Mi­ja­ły ko­lej­ne se­kun­dy, aż w ko­ńcu, gdy mil­cze­nie sta­ło się nie do znie­sie­nia… dzia­dek za­czął się śmiać. Bab­cia unio­sła kciuk.

– Pan z nas żar­tu­je! – zro­zu­mia­ła Lena. – Zwy­czaj­nie nas wkręca!

Co za ulga. Sko­ro tak, oni też chcie­li się ba­wić.

– Sta­wia­my na wam­pi­ry. Czy­ta­li­śmy, że kie­dyś był tu w oko­li­cy cmen­tarz, na któ­rym grze­ba­no nie­uma­rłych – po­wie­dział Kac­per.

– Mó­wi­cie o sta­rej wsi scho­wa­nej głębo­ko w le­sie. Cmen­tarz wci­ąż tam jest, choć w ru­nie – po­twier­dził mężczy­zna. – Ostat­nie­go wam­pi­ra po­cho­wa­no na nim ja­kieś sto lat temu. Mój pra­dzia­dek opo­wia­dał mi tę hi­sto­rię.

– Był pan na tym cmen­ta­rzu? – za­py­ta­ła Lena.

Pan Woj­tek wes­tchnął po­nu­ro.

– Nikt roz­sąd­ny się tam nie za­pusz­cza, żeby nie ku­sić losu.

Zer­k­nął na miny dzie­cia­ków i spo­chmur­niał jesz­cze bar­dziej.

– To Ja­wor­nik. Tu lu­dzie od za­wsze wie­rzy­li w upio­ry. Nie­któ­rzy na­dal wie­rzą.

– My­śli pan, że to wam­pi­ry po­rwa­ły na­ukow­ców?

– Może… – za­sta­no­wił się pan Woj­tek. – Albo coś jesz­cze gor­sze­go. Po­dob­no w noc znik­ni­ęcia uczo­nych w ich domu roz­bły­sło na chwi­lę nie­sa­mo­wi­cie ja­skra­we świa­tło.

– Uuuu… – za­jęczał jak upiór Kac­per – UFO!

– Hau­uu! – po­pa­rł go na­tych­miast Ma­li­na.

Pra­cow­nik sta­cji wy­łączył dys­try­bu­tor, za­kręcił ko­rek wle­wu pa­li­wa.

– Ja na wa­szym miej­scu bym za­wró­cił – po­wie­dział. – Póki jesz­cze jest czas.

– Tak, tak. – Bab­cia od­li­czy­ła pie­ni­ądze. – Ro­zu­mie­my. Na­praw­dę je­ste­śmy wdzi­ęcz­ni za to wspa­nia­łe po­wi­ta­nie. Jest pan uro­dzo­nym ak­to­rem. Będzie­my tu tan­ko­wać pod­czas po­by­tu.

Wsia­dła do sa­mo­cho­du, gdzie przy­wi­ta­ły ją en­tu­zja­stycz­ne okrzy­ki. Oka­za­ło się, że Kac­per wresz­cie wy­my­ślił do­sko­na­łą na­zwę dla ich wy­pra­wy!

– Wa­ka­cje z Kosz­mar­kiem – po­wtó­rzy­ła bab­cia z za­chwy­tem. – Re­we­la­cja.

– Wa­ka­cje z Kosz­mar­kiem! Wa­ka­cje z Kosz­mar­kiem! Wa­ka­cje z Kosz­mar­kiem! – skan­do­wa­li zgod­nie, gdy dzia­dek od­je­żdżał spod dys­try­bu­to­ra.

Pan Woj­tek przy­słu­chi­wał się temu w mil­cze­niu. Od­pro­wa­dził urlo­po­wi­czów za­tro­ska­nym spoj­rze­niem. Bał się, że wbrew temu, co za­po­wia­da­ła ko­bie­ta, wi­ęcej ich nie zo­ba­czy, ale cóż mógł na to po­ra­dzić? Nikt go nie słu­chał. Tam­ci za­gi­nie­ni ge­niu­sze też nie chcie­li mu wie­rzyć, gdy ostrze­gał, że w dom­ku pod la­sem coś czy­ha na go­ści.

ROZ­DZIAŁ 2

Zatrzy­ma­li się na roz­dro­żu po­zba­wio­nym dro­go­wska­zów, przy ba­ra­ku, któ­ry wy­glądał jak opusz­czo­na baza drwa­li, ale krzy­wy szyld gło­sił, że jest skle­pem spo­żyw­czo-prze­my­sło­wym.

– To do­pie­ro por­tal do in­ne­go wy­mia­ru! – za­chwy­cił się dzia­dek na wi­dok pla­ka­tów ob­le­pia­jących szy­by.

Re­kla­mo­wa­ły na­po­je i lody, któ­rych nie pro­du­ko­wa­no już od dzie­si­ęciu lat.

– Bar­dzo kli­ma­tycz­nie – orze­kła bab­cia. – Będzie­my tu ro­bić za­ku­py.

– Nie mamy wy­bo­ru – po­wie­dział Kac­per z no­sem w te­le­fo­nie. – We­dług Go­ogle’a to je­dy­ny sklep w pro­mie­niu dzie­si­ęciu ki­lo­me­trów.

– W ogó­le ja­koś mało tu… wszyst­kie­go – do­da­ła Lena.

W oko­li­cy sta­ło za­le­d­wie kil­ka do­mów, przy któ­rych nikt się nie kręcił. Nikt też nie prze­je­żdżał szo­są, nie wędro­wał szla­kiem. Na­wet psów nie było sły­chać, choć zwy­kle uja­da­ją jak najęte, gdy po­ja­wia się ktoś nowy.

– Fak­tycz­nie, od­lu­dzie. To na pew­no tu? – za­py­ta­ła z po­wąt­pie­wa­niem bab­cia.

Odświe­ży­ła na­wi­ga­cję, stu­ka­jąc pal­cem w ekran smart­fo­na. Apli­ka­cja tro­chę szwan­ko­wa­ła od chwi­li, gdy wje­cha­li na szu­tro­wą dro­gę po­śród ol­brzy­mich ja­wo­rów.

– Sie­dem­set me­trów do celu – po­in­for­mo­wał au­to­mat. – Skręć w pra­wo.

Dzia­dek bły­snął zęba­mi zza swo­jej dzi­ko sko­łtu­nio­nej bro­dy. Ru­szył ostro i tro­chę zbyt szyb­ko wsze­dł w za­kręt. Kosz­mar­kiem lek­ko za­rzu­ci­ło. Nic no­we­go, dzia­dek Ma­rek miał ci­ężką nogę. Je­ździł jako kie­row­ca w ka­ret­ce po­go­to­wia, znał tyl­ko pe­dał gazu.

– Je­śli chce­cie, na­uczę was pro­wa­dzić – za­pro­po­no­wał wnu­kom. – Po­ćwi­czy­my na bocz­nych dro­gach.

Kto by nie chciał? Wa­ka­cje z Kosz­mar­kiem z go­dzi­ny na go­dzi­nę wy­gląda­ły le­piej.

– Tyl­ko wie­cie…

– Ani sło­wa ro­dzi­com! – krzyk­nęli jed­nym gło­sem Lena i Kac­per.

– Hau! – szczek­nął Ma­li­na, za­wsze go­to­wy do­łączyć do za­ba­wy.

Po­je­cha­li na kra­niec wsi, po­tem jesz­cze ka­wa­łek piasz­czy­stą dro­gą wśród pól, aż do­tar­li na skraj lasu, do du­żej cha­ty z bali i do wy­so­kie­go mu­ro­wa­ne­go bu­dyn­ku, któ­ry wy­glądał jak roz­ło­ży­sta ka­mie­ni­ca, ale ka­mie­ni­cą nie był. Miał jed­no po­tężne we­jście, przez któ­re da­łby radę wje­chać sa­mo­chód, a ta­kże kil­ka nie­du­żych okie­nek pi­ęk­nie zdo­bio­nych ko­lo­ro­wym ka­mie­niem.

– To ja­kiś pa­ła­cyk? – za­py­ta­ła Lena.