PROLOG
Rune
Istniały dokładnie cztery momenty, które znacząco wpłynęły na moje życie.
To był pierwszy z nich.
***
Blossom Grove, Georgia
Stany Zjednoczone Ameryki
Dwanaście lat temu
Wiek: pięć lat
– Jeg vil dra! Nå! Jeg vil reise hjem igjen! – krzyczałem tak głośno, jak potrafiłem, przekazując mamie, że natychmiast chcę stąd odjechać i wrócić do domu.
– Nie wrócimy do tamtego domu, Rune. Nie wyjedziemy. Teraz mieszkamy tutaj – odparła po angielsku. Kucnęła i spojrzała mi prosto w oczy. – Rune – powiedziała cicho – Wiem, że nie chciałeś wyjeżdżać z Oslo, ale tata dostał tutaj, w Georgii, nową pracę. – Pogłaskała mnie po ręce, ale wcale nie poprawiła mi nastroju. Nie chciałem tu zostać.
Chciałem wrócić do domu.
– Slutt å snakke engelsk! – warknąłem. Nienawidziłem mówić po angielsku. Odkąd wyjechaliśmy z Norwegii, by zamieszkać w Ameryce, rodzice mówili do mnie wyłącznie w tym języku. Twierdzili, że muszę go ćwiczyć.
Nie chciałem!
Mama wstała i podniosła leżące na podłodze pudełko.
– Jesteśmy w Ameryce, Rune. Tutaj mówi się po angielsku. Używasz tego języka tak długo jak norweskiego. Czas, byś się przestawił.
Stałem, piorunując mamę wzrokiem. Ta wyminęła mnie i weszła do domu. Rozejrzałem się po niewielkiej ulicy, przy której mieliśmy teraz mieszkać. Stało tu osiem domów. Wszystkie były duże, ale każdy wyglądał inaczej. Nasz pomalowano na czerwono, miał białe okna i wielką werandę. Mój pokój był spory, znajdował się na parterze. Fajnie. Przynajmniej tak mi się wydawało. Nigdy wcześniej nie spałem na parterze. W Oslo miałem pokój na piętrze.
Spojrzałem na inne domy. Wszystkie pomalowano na jasne kolory: błękity, żółcie, róże… Popatrzyłem na budynek, który sąsiadował bezpośrednio z naszym. Stał tuż obok – mieliśmy wspólny trawnik. Oba domy były duże, podobnie jak przylegające do nich ogródki. Jednak nie odgradzał ich płot ani żaden mur. Gdybym chciał, mógłbym wejść do ogródka sąsiadów i nic by mnie nie powstrzymało.
Dom był biały, otaczała go weranda. Z przodu stały fotele na biegunach i huśtawka. Okiennice pomalowano na czarno. Naprzeciw okna mojego pokoju znajdowało się jedno z okien sąsiadów. Dokładnie naprzeciw! Nie spodobało mi się to. Nie miałem zamiaru oglądać ich sypialni. Nie chciałem też, by oni zaglądali do mojej.
Na ziemi leżał kamień. Kopnąłem go, obserwując, jak toczy się ulicą. Odwróciłem się, by pójść za mamą, ale nagle coś usłyszałem. Dźwięk dochodził z sąsiedniego domu. Spojrzałem na jego drzwi. Nikt nie wyszedł. Wchodząc po schodkach na werandę, zauważyłem ruch z boku domu – w oknie sąsiadów, tym wychodzącym wprost na moje okno.
Zamarłem, trzymając rękę na barierce i przyglądając się siadającej na oknie dziewczynce ubranej w jasnoniebieską sukienkę. Zeskoczyła na trawę i wytarła ręce o uda. Zmarszczyłem czoło i ściągnąłem brwi, czekając, aż uniesie głowę. Miała brązowe włosy związane w rozwalający się kok. Z boku głowy odstawała doczepiona wielka biała kokarda.
Kiedy dziewczynka uniosła spojrzenie, popatrzyła wprost na mnie. Uśmiechnęła się. Szeroko. Pomachała pospiesznie, następnie podbiegła i zatrzymała się tuż przede mną.
Wyciągnęła rękę.
– Cześć, nazywam się Poppy Litchfield, mam pięć lat i mieszkam obok.
Wpatrywałem się w nią. Miała zabawny akcent. Sprawiał, że angielskie słowa brzmiały inaczej, niż kiedy uczyłem się ich w Norwegii. Poppy miała na twarzy nieco błota. Na jej żółtych kaloszach namalowane były po bokach duże czerwone balony.
Wyglądała dziwacznie.
Uniosłem głowę i skupiłem wzrok na jej ręce. Wciąż trzymała ją wyciągniętą. Nie wiedziałem, co zrobić. Nie rozumiałem, czego ode mnie chciała.
Westchnęła. Kręcąc głową, wzięła mnie za rękę i ścisnęła ją. Potrząsnęła nią dwukrotnie i powiedziała:
– Uścisk dłoni. Babcia mówi, że kiedy się kogoś poznaje, należy uścisnąć mu dłoń. – Wskazała na nasze ręce. – To właśnie uścisk dłoni. Nie znam cię, więc tego wymaga grzeczność.
Nic nie odpowiedziałem. Z jakiegoś powodu nie mogłem wydobyć z siebie głosu. Gdy spojrzałem w dół, pomyślałem, że to może przez nasze ręce, które wciąż pozostawały złączone.
Poppy miała ubłocone również palce. Właściwie cała była brudna.
– Jak masz na imię? – zapytała, przechylając głowę na bok. W jej włosach tkwiła mała gałązka. – Hej – powiedziała, ciągnąc mnie za rękę. – Pytałam o twoje imię.
Odchrząknąłem.
– Jestem Rune, Rune Erik Kristiansen.
Skrzywiła się, jej różowe usta przybrały śmieszny wyraz.
– Dziwnie mówisz – palnęła.
Wyrwałem rękę.
– Nei det gjør jeg ikke! – warknąłem.
Skrzywiła się jeszcze bardziej.
– Co powiedziałeś? – zapytała, gdy odwróciłem się, by wejść do domu. Nie chciałem z nią już rozmawiać.
Zawrzała we mnie złość, więc ponownie zwróciłem się do dziewczynki:
– Powiedziałem: „Nie, wcale nie!”. Mówiłem po norwesku! – odparłem tym razem po angielsku.
Wytrzeszczyła zielone oczy. Znowu się do mnie zbliżyła i zapytała:
– Po norwesku? Jak wikingowie? Babcia czytała mi o wikingach. W książce napisane było, że pochodzili z Norwegii. – Jeszcze szerzej otworzyła oczy. – Jesteś wikingiem, Rune? – pisnęła.
Poczułem się lepiej. Nadąłem pierś. Tata zawsze mówił, że jestem wikingiem. Podobnie jak wszyscy mężczyźni w mojej rodzinie. Byliśmy wielkimi, silnymi wikingami.
– Ja – powiedziałem. – Jesteśmy prawdziwymi wikingami z Norwegii.
Uśmiechnęła się pogodnie, z jej ust wymknął się głośny chichot. Uniosła rękę i pociągnęła mnie za jeden z luźnych kosmyków.
– Dlatego masz takie jasne długie włosy i błękitne oczy. Jesteś wikingiem, a ja na początku myślałam, że jesteś dziewczyną.
– Nie jestem dziewczyną! – rzuciłem, ale Poppy to nie zniechęciło. Powiodłem ręką po swoich długich kosmykach, które spływały mi na ramiona. Wszyscy chłopcy w Oslo nosili takie fryzury.
– Teraz już wiem, że to dlatego, że jesteś prawdziwym wikingiem. Jak Thor. On też miał długie jasne włosy i błękitne oczy! Jesteś podobny do Thora!
– Ja – przytaknąłem. – Thor też takie miał. A do tego jest najsilniejszym bogiem.
Skinęła głową i złapała mnie za ramiona. Spoważniała i szepnęła:
– Rune, nie mówię o tym każdemu… ale chodzę na wyprawy.
Skrzywiłem się. Nie zrozumiałem. Poppy przybliżyła się jeszcze bardziej i popatrzyła mi prosto w oczy. Chwyciła mnie za ramiona. Przechyliła głowę na bok. Rozejrzała się i wreszcie wyznała:
– Zazwyczaj nie biorę nikogo na moje wyprawy, ale ty jesteś wikingiem. Wszyscy wiedzą, że wikingowie wyrastają na wielkich i silnych, a do tego są bardzo, ale to bardzo dobrzy w wyprawach, odkrywaniu tajemnic, długich wędrówkach, porywaniu wrogów i… w ogóle! – Wciąż byłem zdezorientowany, ale odsunęła się i ponownie wyciągnęła rękę. – Rune – powiedziała poważnym, zdecydowanym głosem – mieszkasz obok, jesteś wikingiem, a ja uwielbiam wikingów. Myślę, że powinniśmy zostać przyjaciółmi.
– Przyjaciółmi? – zapytałem.
Skinęła głową i jeszcze bliżej podsunęła mi swoją rękę. Powoli wyciągnąłem moją, ścisnąłem jej dłoń i potrząsnąłem nią dwa razy, jak mi wcześniej pokazała.
Uścisk dłoni.
– Więc teraz jesteśmy przyjaciółmi? – zapytałem, gdy zabrała rękę.
– Tak! – powiedziała z ekscytacją. – Poppy i Rune. – Położyła sobie palec na podbródku i spojrzała w górę. Ponownie się skrzywiła, jakby bardzo mocno się nad czymś zastanawiała. – Dobrze brzmi, nie? Poppy i Rune, przyjaciele po wsze czasy!
Przytaknąłem, bo rzeczywiście dobrze brzmiało. Poppy znów złapała mnie za rękę.
– Pokaż mi swój pokój! Chcę ci opowiedzieć o wyprawie, na którą możemy się wybrać. – Zaczęła mnie ciągnąć, więc wbiegliśmy do domu.
Kiedy znaleźliśmy się w mojej sypialni, natychmiast podbiegła do okna.
– Masz pokój dokładnie naprzeciwko mojego! – Przytaknąłem, a ona pisnęła, podbiegła do mnie i jeszcze raz wzięła mnie za rękę. – Rune! – powiedziała uradowana – będziemy mogli rozmawiać w nocy, zrobimy sobie telefon z puszek i sznurka. Gdy wszyscy pójdą spać, będziemy szeptać sobie sekrety i planować przygody, planować…
Mówiła nadal, lecz nie skupiałem się już na słowach. Podobał mi się dźwięk jej głosu. Podobał mi się jej śmiech i wielka biała kokarda w jej włosach.
Może Georgia mimo wszystko nie będzie taka zła, pomyślałem. Jeśli Poppy Litchfield będzie moją przyjaciółką…
***
Od tamtej pory byliśmy nierozłączni.
Poppy i Rune.
Przyjaciele po wsze czasy.
Przynajmniej tak myślałem.
Zabawne, że wszystko może się zmienić.
1
ZŁAMANE SERCA I SŁOIKI NA POCAŁUNKI CHŁOPAKA
Poppy
Dziewięć lat temu
Wiek: osiem lat
– Gdzie jedziemy, tato? – zapytałam, gdy wziął mnie delikatnie za rękę, prowadząc do samochodu. Spojrzałam przez ramię na budynek szkoły, zastanawiając się, dlaczego zabrał mnie wcześniej z lekcji. Byłam na przerwie śniadaniowej. Nie powinnam jeszcze wracać do domu.
Gdy szliśmy, tata milczał. Ściskał jedynie moją dłoń. Z dziwnym przeczuciem wpatrywałam się w ogrodzenie. Uwielbiałam chodzić do szkoły i się uczyć. Zaraz miała się zacząć historia. Mój najukochańszy przedmiot. Nie chciałam opuszczać tej lekcji.
– Poppy! – Przy ogrodzeniu stał mój przyjaciel Rune. Przyglądał mi się, mocno zaciskając palce na metalowych prętach ogrodzenia. – Gdzie idziesz?! – krzyknął. Siedziałam obok niego na lekcjach. Zawsze byliśmy razem. Szkoła nie była taka fajna, gdy któregoś z nas w niej nie było.
Popatrzyłam na tatę, szukając odpowiedzi. Jednak on nie patrzył na mnie. Wciąż milczał. Spojrzałam znów na Rune’a i odkrzyknęłam:
– Nie wiem!
Przyjaciel nie odrywał ode mnie wzroku, gdy szłam do samochodu. Wskoczyłam na tylne siedzenie i usiadłam, a tata zapiął mnie pasem bezpieczeństwa na siedzisku.
Na podwórzu rozległ się dzwonek obwieszczający koniec przerwy. Wyjrzałam przez szybę i zauważyłam, że wszystkie dzieci oprócz Rune’a wracają do budynku. Chłopak stał przy ogrodzeniu, wpatrując się we mnie. Wiatr rozwiewał jego długie jasne włosy. Mój przyjaciel bezgłośnie zapytał:
– Wszystko dobrze?
Nim zdołałam odpowiedzieć, tata usiadł za kierownicą i odjechał.
Rune biegł wzdłuż ogrodzenia za naszym samochodem. W końcu pani Davis zmusiła go do powrotu do szkoły.
Kiedy budynek zniknął mi z oczu, tata odezwał się:
– Poppy?
– Tak, tato?
– Od jakiegoś czasu mieszka z nami babcia… – zaczął.
Kiwnęłam głową. Babcia jakiś czas temu zamieszkała w pokoju znajdującym się naprzeciwko mojego. Mama powiedziała, że to dlatego, iż potrzebuje pomocy. Kiedy byłam malutka, umarł dziadek. Babcia mieszkała przez lata sama, a potem przeniosła się do nas.
– Pamiętasz, co było powodem tej decyzji? Dlaczego babcia nie mogła mieszkać już dłużej sama?
Wypuściłam powietrze przez nos i powiedziałam:
– Tak. Potrzebuje naszej pomocy, bo jest chora. – Żołądek ścisnął mi się, gdy to powiedziałam. Babcia była moją bratnią duszą. Ona i Rune widnieli na samym szczycie listy moich przyjaciół. Mawiała, że jestem do niej podobna.
Zanim zachorowała, odbyłyśmy razem wiele wypraw. Co noc czytała mi o wielkich odkrywcach tego świata. Świetnie znała historię. Opowiadała mi o Aleksandrze Wielkim, Rzymianach i samurajach z Japonii, których wręcz uwielbiała.
Wiedziałam, że jest chora, choć nigdy na taką nie wyglądała. Zawsze była uśmiechnięta, ściskała mnie mocno i rozśmieszała. Mawiała, że ma w uśmiechu promienie słońca, a w sercu poświatę księżyca. Tłumaczyła, że to oznacza, że jest szczęśliwa.
Dzięki niej i ja tak się czułam.
Przez ostatnie tygodnie więcej spała. Była zbyt zmęczona, by cokolwiek robić. Właściwie przez większość wieczorów to ja jej czytałam, a ona z uśmiechem głaskała mnie po głowie. Cudownie było patrzeć na ten uśmiech.
– Tak, kwiatuszku, jest chora. Właściwie bardzo, bardzo chora. Rozumiesz, o czym mówię?
Zmarszczyłam brwi, ale skinęłam głową i odparłam:
– Tak.
– Właśnie dlatego wracamy wcześniej do domu – wyjaśnił. – Czeka na ciebie. Chciała się z tobą spotkać. Chciała zobaczyć się ze swoją małą towarzyszką.
Nie pojmowałam, dlaczego tata musiał zabrać mnie wcześniej ze szkoły, żebym zobaczyła się z babcią. Przecież każdego dnia po powrocie do domu ze szkoły szłam do jej pokoju i rozmawiałam z nią, gdy leżała w łóżku. Lubiła słuchać o tym, co mnie spotykało.
Skręciliśmy w naszą ulicę, tata zaparkował przed domem. Przez chwilę nie poruszał się, ale w końcu obrócił się do mnie i powiedział:
– Wiem, że masz tylko osiem lat, kwiatuszku, ale musisz być dzisiaj dużą, dzielną dziewczynką, dobrze?
Przytaknęłam. Tata uśmiechnął się ze smutkiem i odparł:
– Moja kochana córeczka.
Wysiadł, obszedł samochód i rozpiął mi pas bezpieczeństwa. Wziął mnie za rękę i poprowadził do domu. Zauważyłam, że stoi przed nim więcej aut niż zwykle. Już otwierałam usta, żeby zapytać, co te samochody tu robią, gdy pani Kristiansen, mama Rune’a, wyszła na trawnik dzielący nasze domy, trzymając w rękach wielki talerz z jedzeniem.
– James! – zawołała, więc tata odwrócił się, by się z nią przywitać.
– Adelis, cześć – odpowiedział. Mama Rune’a zatrzymała się przed nami. Jej długie jasne włosy były dziś rozpuszczone. Miały tę samą barwę co włosy jej syna. Pani Kristiansen wyglądała naprawdę ładnie. Uwielbiałam ją. Była miła i mówiła, że jestem jej przyszywaną córką.
– Zrobiłam to dla was. Proszę, przekaż Ivy, że jestem z wami myślami.
Tata puścił moją rękę, by wziąć talerz od sąsiadki.
Pani Kristiansen kucnęła i pocałowała mnie w policzek.
– Bądź grzeczna, Poppy, dobrze?
– Tak, proszę pani – odparłam. Po chwili spoglądałam, jak wraca przez trawnik do domu.
Tata westchnął. Ruchem głowy nakazał mi wejść do środka. Za drzwiami zastałam siedzących na kanapach wujków i ciotki. Kuzyni zajmowali miejsca na podłodze w salonie i bawili się zabawkami. Ciocia Silvia siedziała z moimi siostrami, młodszymi ode mnie Savannah i Idą –jedna z nich była czteroletnia, druga miała dwa latka. Gdy mnie zobaczyły, pomachały mi, ale ciocia Silvia nie puściła ich ze swoich kolan.
Nikt nic nie mówił, wiele osób ocierało oczy. Większość płakała.
Byłam bardzo zdezorientowana.
Oparłam się o nogę taty, ściskając go mocno. Ktoś stał w wejściu do kuchni. Była to ciocia Della. DeeDee – tak ją zawsze nazywałam. Moja ulubiona krewna. Młoda i zabawna, nieustannie mnie rozśmieszała. Mimo że mama była starsza od swojej siostry, obie wyglądały bardzo podobnie. Jednak DeeDee była taka ładna... Chciałabym wyglądać kiedyś jak ona.
– Hej, Pops – powiedziała. Zauważyłam, że jej oczy są zaczerwienione, a głos dziwnie drży. DeeDee spojrzała na tatę. Wzięła od niego talerz z jedzeniem i stwierdziła: – Możesz zaprowadzić Poppy, James. Już czas.
Poszłam z tatą, jednak obejrzałam się jeszcze za siebie. Spojrzałam w miejsce, gdzie została DeeDee.Otworzyłam usta, by ją zawołać, ale ta odwróciła się nagle, odłożyła talerz na blat i zakryła twarz dłońmi. Bardzo płakała, słyszałam jej głośny szloch.
– Tato? – szepnęłam z obawą.
Tata objął mnie i poprowadził.
– W porządku, kwiatuszku. DeeDee potrzebuje przez chwilę zostać sama. – Podeszliśmy do pokoju babci. Zanim jednak tata otworzył drzwi, powiedział: –Babcia nie jest sama, kwiatuszku. Jest z nią pielęgniarka, Betty.
Ściągnęłam brwi.
– Dlaczego jest u niej pielęgniarka?
Tata otworzył drzwi do pokoju. W tej samej chwili mama wstała od łóżka babci. Zobaczyłam jej czerwone oczy i zmierzwione włosy. A przecież mama zawsze miała idealną fryzurę.
W głębi pokoju zauważyłam pielęgniarkę, która zapisywała coś na podkładce. Uśmiechnęła się do mnie i pomachała w moją stronę. Skierowałam wzrok na łóżko i leżącą w nim babcię. Żołądek podszedł mi do gardła, gdy zobaczyłam wbitą w jej rękę igłę, którą przeźroczysta rurka łączyła z torebką z płynem zawieszoną na metalowym stojaku.
Przestraszona stanęłam nieruchomo. Mama podeszła bliżej, a babcia spojrzała na mnie. Wyglądała inaczej niż ubiegłego wieczoru. Była bledsza, jej oczy były zgaszone.
– Gdzie moja mała towarzyszka? – zapytała cichym, wesołym głosem, a jej uśmiech sprawił, że zrobiło mi się ciepło.
Zachichotałam i podeszłam do łóżka babci.
– Tutaj! Przyjechałam wcześniej ze szkoły, żeby się z tobą zobaczyć!
Babcia uniosła palec i postukała mnie nim po nosie.
– Moja wnusia!
Uśmiechnęłam się szeroko w odpowiedzi.
– Chciałam, żeby twoja wizyta potrwała nieco dłużej. Zawsze poprawia mi się nastrój, gdy światełko mojego życia przychodzi ze mną porozmawiać.
Ponownie się uśmiechnęłam. Byłam „światełkiem jej życia”, „oczkiem w głowie”. Zawsze mnie tak nazywała. Powiedziała mi w tajemnicy, że mówi tak o mnie, ponieważ jestem jej ulubienicą. Dodała jednak, że nie mogę tego nikomu powtórzyć, aby nie zdenerwować kuzynostwa i małych siostrzyczek. To był nasz sekret.
Tata niespodziewanie złapał mnie w pasie i posadził na łóżku obok babci, która wzięła mnie za rękę. Ścisnęła moje palce. Poczułam jej chłodną skórę. Babcia odetchnęła głęboko. Jednak brzmiało to dziwnie. Jakby coś trzeszczało w jej piersi.
– Babciu, dobrze się czujesz? – zapytałam, pochylając się, by pocałować ją ostrożnie w policzek. Zazwyczaj pachniała dymem wypalanych papierosów, jednak dzisiaj nie czułam tej woni.
Uśmiechnęła się.
– Jestem zmęczona, maleńka. I… – Wzięła kolejny wdech i na chwilę zamknęła oczy. Kiedy ponownie jeotworzyła, przesunęła się na łóżku i powiedziała: – I niedługo odejdę.
Zmarszczyłam czoło.
– Gdzie się wybierasz, babciu? Mogę iść z tobą? – Zawsze razem chodziłyśmy na wyprawy.
Babcia uśmiechnęła się, ale pokręciła głową.
– Nie, maleńka. Nie możesz pójść tam, dokąd idę. Jeszcze nie teraz. Jednak na pewno któregoś dnia spotkamy się ponownie. Za wiele, wiele lat znów mnie zobaczysz.
Za plecami usłyszałam szloch mamy, jednak zdezorientowana nadal wpatrywałam się w babcię.
– Ale gdzie idziesz? Nie rozumiem.
– Do domu, kochanie – odparła. – Idę do domu.
– Przecież jesteś w domu – upierałam się.
– Nie. – Pokręciła głową. – To nie jest nasz prawdziwy dom, maleńka. To życie… Wielkie wyzwanie, które podejmujemy. Podróż, którą cieszymy się i którą kochamy całym sercem, nim wybierzemy się w najważniejszą spośród wszystkich innych wypraw.
Popatrzyłam na nią z ekscytacją, lecz poczułam smutek. Wielki smutek. Dolna warga zaczęła mi drżeć.
– Ale jesteśmy najlepszymi towarzyszkami, babciu. Zawsze razem chodzimy na wyprawy. Nie możesz iść beze mnie. – Łzy zaczęły spływać po moich policzkach.
Babcia uniosła rękę i mi je otarła. Palce drugiej ręki były równie zimne jak tej, którą trzymałam.
– Zawsze chodziłyśmy razem, maleńka, jednak tym razem nie możemy.
– A nie boisz się iść sama? – zapytałam, a babcia westchnęła.
– Nie, maleńka, nie czuję strachu. W ogóle się nie boję.
– Ale ja nie chcę, żebyś szła – nalegałam ze ściśniętym gardłem.
Dłoń babci pozostała na moim policzku.
– Wciąż będziesz mnie widywać w snach. To nie jest pożegnanie.
Zamrugałam kilkakrotnie.
– Tak jak ty widujesz dziadka? Zawsze mówiłaś, że odwiedza cię w snach. Mówi do ciebie i całuje cię w rękę.
– Dokładnie tak – powiedziała. Otarłam łzy. Babcia ścisnęła moją dłoń i spojrzała na znajdującą się za mną mamę. Kiedy jej spojrzenie ponownie skupiło się na mnie, powiedziała: – Chcę zaproponować ci nową przygodę.
Znieruchomiałam.
– Tak?
Do moich uszu dobiegł dźwięk przesuwanego po stole szkła. Nim jednak odwróciłam się, by sprawdzić, co się dzieje, babcia zapytała:
– Poppy, o czym wielokrotnie lubiłam opowiadać? Co było moim ulubionym wspomnieniem? Co zawsze sprawiało, że się uśmiechałam?
– Pocałunki dziadka. Słodkie pocałunki chłopaka. Wszystkie twoje wspomnienia o pocałunkach wiążą się tylko z nim. Mówiłaś mi, że to właśnie twoje ulubione. Nie o pieniądzach czy rzeczach, ale właśnie o pocałunkach. Tych, które dostawałaś od dziadka, bo były wyjątkowe. To dzięki nim uśmiechałaś się i czułaś się kochana, bo on był twoją bratnią duszą. Twoim chłopakiem na wieki wieków.
– Zgadza się, maleńka – odparła. – Chcę podarować ci coś, co pomoże przeżyć tę przygodę… – Babcia ponownie spojrzała na swoją córkę. Tym razem obejrzałam się i zobaczyłam, że mama trzyma słoik po brzegi wypełniony różowymi papierowymi serduszkami.
– Wow! Co to jest? – zapytałam z ekscytacją.
Mama podała mi naczynie, a babcia zabębniła palcami o pokrywkę.
– To tysiąc pocałunków chłopaka. Na pewno tyle ich będzie, gdy wypełnisz cały słój.
Wytrzeszczyłam oczy, starając się policzyć serduszka, ale mi się nie udało. Tysiąc to strasznie dużo!
– Poppy – powiedziała babcia, więc spojrzałam w jej zielone, błyszczące oczy. – To właśnie nowa przygoda. Chcę, byś właśnie tak mnie zapamiętała, gdy mnie już nie będzie.
Ponownie popatrzyłam na słoik.
– Nie rozumiem.
Babcia wzięła ze stolika nocnego długopis. Podając mi go, powiedziała:
– Od jakiegoś czasu byłam chora, maleńka, ale nastrój zawsze poprawiały mi wspomnienia pocałunków twojego dziadka. Nie tych codziennych, zwyczajnych, ale pocałunków naprawdę wyjątkowych. Tych, przy których serce niemal wyrywało mi się z piersi. Tych, których dzięki twojemu dziadkowi miałam nigdy nie zapomnieć. Pocałunki w deszczu, pocałunki o zachodzie słońca, pocałunek, który dzieliliśmy na balu… Ten, który ofiarował mi, gdy mnie tulił i szeptał do ucha, że jestem najładniejszą dziewczyną na sali.
Słuchałam uważnie i czułam, jak rośnie mi serce. Babcia wskazała na serduszka w szkle.
– Ten słój jest dla ciebie, byś wypełniła go pocałunkami twojego chłopaka, Poppy. Chowaj w nim wszystkie te, dzięki którym twoje serce niemal wyrwie ci się z piersi. Te naprawdę wyjątkowe. Te, które będziesz chciała pamiętać, gdy będziesz stara i siwa jak ja teraz. Te, które sprowadzą uśmiech na twoją twarz, gdy sobie o nich przypomnisz. – Stukając długopisem, ciągnęła: – Kiedy znajdziesz chłopaka, który będzie już na zawsze twój, za każdym razem, gdy dostaniesz od niego niezwykły pocałunek, wyjmij serduszko. Zapisz, gdzie byłaś, gdy cię całował. Potem, sama będąc już babcią, opowiesz o tym swoim wnukom, swoim najlepszym towarzyszom, tak jak ja opowiadałam o pocałunkach tobie. Będziesz miała słój skarbów wypełniony niezapomnianymi pocałunkami, dzięki którym urosło twoje serce.
Westchnęłam, patrząc na naczynie.
– Tysiąc to sporo. To strasznie dużo pocałunków, babciu!
Zaśmiała się.
– Nie tak wiele, jak ci się wydaje, maleńka. Sama przekonasz się o tym, gdy znajdziesz już swoją bratnią duszę. Wszystko przed tobą.
Babcia wzięła wdech i skrzywiła się, jakby cierpiała.
– Babciu! – zawołałam przestraszona. Ścisnęła moją dłoń. Kiedy otworzyła oczy, na jej blady policzek spłynęła łza. – Babciu? – powtórzyłam nieco ciszej.
– Jestem zmęczona, maleńka. Jestem zmęczona i już niemal czas, bym odeszła. Chciałam tylko zobaczyć cię po raz ostatni, by dać ci ten słój i cię pocałować. Będę o tobie pamiętać każdego dnia w raju. Aż do chwili, gdy ponownie cię zobaczę.
Znów zaczęła mi drżeć dolna warga.
Babcia pokręciła głową.
– Nie płacz, maleńka. To nie koniec. To tylko mała przerwa w naszej wspólnej wyprawie. Każdego dnia będę cię pilnowała. Będę w twoim sercu. Będę w słońcu i w wietrze, w wiśniowym sadzie, który tak bardzo uwielbiamy.
Powieki babci drgnęły, a dłonie mamy spoczęły na moich ramionach.
– Poppy, pocałuj babcię. Jest zmęczona. Musi odpocząć.
Wzięłam głęboki wdech, pochyliłam się i pocałowałam ją w policzek.
– Kocham cię, babciu – szepnęłam.
Odgarnęła mi włosy.
– Też cię kocham, maleńka. Jesteś światełkiem mojego życia. Nigdy nie zapominaj, że kochałam cię tak bardzo, jak tylko babcia może kochać swoją wnusię.
Trzymałam ją za rękę, nie chcąc puścić. Jednak tata zabrał mnie z łóżka i musiałam rozewrzeć palce. Ściskałam więc bardzo mocno nowy słój, a łzy kapały mi na podłogę. Gdy tata mnie postawił, odwróciłam się, by wyjść. Wtedy babcia zawołała:
– Poppy? – Obróciłam się i zobaczyłam, że się uśmiecha. – Pamiętaj, w uśmiechu promienie słońca, w sercu poświata księżyca…
– Zawsze będę pamiętała – powiedziałam, ale nie czułam się szczęśliwa. W moim sercu gościł jedynie smutek. Słyszałam dochodzący zza pleców płacz mamy. DeeDee zatrzymała się w korytarzu. Ścisnęła moje ramię. Ona również była smutna.
Nie chciałam tu być. Nie chciałam dłużej przebywać w tym domu. Odwróciłam się i popatrzyłam na ojca.
– Tato, mogę iść do sadu?
– Tak, kochanie – westchnął. – Później po ciebie przyjdę. Bądź ostrożna. – Widziałam, jak wyjmuje telefon i do kogoś dzwoni. Poprosił tę osobę, by przypilnowała mnie, gdy będę w sadzie. Wyszłam, nim zdążyłam się dowiedzieć, z kim rozmawiał. Udając się do drzwi, ściskałam mocno swój słój na tysiąc pocałunków chłopaka. Wybiegłam z domu na werandę i puściłam się nieprzerwanym biegiem.
Łzy spływały mi po twarzy. Słyszałam, że ktoś mnie woła.
– Poppy! Poppy, zaczekaj!
Obróciłam głowę i zauważyłam przyglądającego mi się Rune’a. Stał na werandzie swojego domu, ale natychmiast ruszył za mną przez trawę. Nie zatrzymałam się. Nawet dla niego. Musiałam dostać się do wiśniowego sadu. Było to ukochane miejsce babci. Chciałam się tam znaleźć, ponieważ byłam smutna, że ona odchodzi. Byłam smutna, że babcia idzie do raju.
Do jej prawdziwego domu.
– Poppy, czekaj! Zwolnij! – krzyczał Rune, gdy skręciłam za róg w kierunku sadu. Wbiegłam przez bramę między wielkie drzewa wiśni kwitnących w pełni i tworzących tunel nad moją głową. Pod moimi stopami rozpościerała się zielona trawa, u góry roztaczało się błękitne niebo. Korony drzew pokryte były milionami jasnoróżowych kwiatów. Na końcu sadu znajdowało się największe z drzew. Jego konary zwisały ku ziemi, a pień był najgrubszy w całym sadzie.
Było to ulubione drzewo moje i Rune’a.
I babci.
Gdy dotarłam w nasze miejsce, opadłam na ziemię, sapiąc i wciąż ściskając słoik. Łzy nadal płynęły mi po policzkach. Słyszałam, że Rune zatrzymał się tuż obok, ale nie popatrzyłam na niego.
– Poppymin? – zapytał. Tak właśnie mnie nazywał. Po norwesku znaczyło to „Moja Poppy”. Uwielbiałam, gdy mówił do mnie w tym języku. – Poppymin, nie płacz – szepnął.
Jednak ja nie potrafiłam się opanować. Nie chciałam, by babcia odchodziła, mimo że wiedziałam, że tak już musi być. Zdawałam sobie sprawę, że gdy wrócę do domu, babci już nie będzie – ani teraz, ani nigdy.
Rune usiadł obok i mnie przytulił. Płacząc, przywarłam do jego piersi. Uwielbiałam tulić się do tego chłopaka, ponieważ zawsze mocno mnie ściskał.
– Moja babcia, Rune. Jest chora i odchodzi.
– Wiem, mama powiedziała mi o tym, gdy wróciłem ze szkoły.
Skinęłam głową przy jego piersi. Kiedy już nie mogłam płakać, usiadłam i otarłam twarz. Spojrzałam na przyjaciela, który mi się przyglądał. Spróbowałam się uśmiechnąć. Gdy to zrobiłam, wziął mnie za rękę i położył ją sobie na sercu.
– Przykro mi, że jesteś smutna – powiedział, ściskając moją dłoń. Jego koszulka była ciepła od słońca. – Nie chcę, żebyś była smutna, Poppymin. Zawsze się uśmiechasz. Zawsze jesteś szczęśliwa.
Pociągnęłam nosem i położyłam głowę na jego ramieniu.
– Wiem, ale babcia jest moją przyjaciółką, Rune. A odtąd już jej nie będzie.
Początkowo milczał, po chwili jednak powiedział:
– Ja też jestem twoim przyjacielem. I nigdzie się nie wybieram. Przyrzekam. Zostanę z tobą na wieki wieków.
Ból w mojej piersi nagle zelżał. Skinęłam głową.
– Popy i Rune po wsze czasy – powiedziałam.
– Po wsze czasy – powtórzył.
Przez chwilę siedzieliśmy w ciszy, po czym Rune zapytał:
– Po co ci ten słoik? Co w nim jest?
Zabrałam rękę, by przytrzymać słój. Uniosłam go.
– Babcia dała mi go, bym mogła przeżyć nową przygodę. Taką, która będzie trwała całe moje życie.
Rune ściągnął brwi, blond włosy opadły mu na oczy. Odgarnęłam kosmyki z jego czoła, a on uśmiechnął się krzywo. Wszystkie dziewczyny w szkole chciały, by się tak do nich uśmiechał. Słyszałam to wiele razy. Jednak on uśmiechał się tak jedynie do mnie. Wiedziałam, że żadnej z nich nie uda się go zdobyć. Był tylko moim przyjacielem. Nie chciałam się dzielić.
Machnął ręką w kierunku słoja.
– Nie rozumiem.
– Pamiętasz, jakie były ulubione wspomnienia mojej babci? Mówiłam ci wcześniej.
Widziałam, jak się zastanawia. Wreszcie zapytał:
– Pocałunki dziadka?
Przytaknęłam i zerwałam z wiszącej obok mnie gałęzi jasnoróżowy kwiat wiśni. Zapatrzyłam się na jego płatki. Były to ulubione kwiaty babci. Podobały jej się, ponieważ żyły bardzo krótko. Babcia mawiała, że to, co najpiękniejsze w życiu, nie trwa długo. Twierdziła, że wiśniowy sad jest zbyt piękny, by drzewa mogły kwitnąć cały rok. Kruche istnienie kwiatów sprawiało, że stawał się bardziej wyjątkowy. Piękni samuraje również umierali niezwykle młodo. Nie do końca wiedziałam, co to wszystko oznacza, ale babcia tłumaczyła mi, że zrozumiem, gdy będę starsza.
Chyba miała rację. Ona sama – nie bardzo stara –odchodziła przedwcześnie. Przynajmniej tak twierdził tata. Może właśnie dlatego tak bardzo kochała kwiaty wiśni. Była jak one.
– Poppymin? – Głos Rune’a sprawił, że uniosłam wzrok. – Mam rację? Ulubionymi wspomnieniami twojej babci były te o pocałunkach dziadka?
– Tak – odparłam, upuszczając kwiat. – Wszystkie te pocałunki sprawiały, że serce niemal wyrywało jej się z piersi. Babcia mówiła, że pocałunki dziadka były najlepsze na świecie, bo oznaczały, że ją kochał, że się o nią troszczył i że lubił ją za to, jaka była.
Rune spojrzał na słój i prychnął.
– Ciągle nie rozumiem, Poppymin.
Roześmiałam się, gdy zacisnął usta i się skrzywił. Miał naprawdę ładne usta. Pełne. Górna warga układała się w idealny łuk. Otworzyłam słoik i wyjęłam puste papierowe serduszko. Trzymałam je między nami.
– To pusty pocałunek. – Wskazałam na słój. – Babcia dała mi je, bym przez całe życie zebrała tysiąc. – Odłożyłam serce do naczynia i wzięłam przyjaciela za rękę. – Nowa przygoda, Rune. Nim umrę, mam do zebrania tysiąc pocałunków chłopaka. Mojej bratniej duszy.
– Że co… Poppy? Nie łapię – stwierdził, ale tym razem w jego głosie dało się słyszeć gniew. Rune czasami bywał humorzasty.
Wyciągnęłam z kieszeni długopis.
– Gdy chłopak, którego pokocham, pocałuje mnie, a pocałunek ten będzie tak niezwykły, że poczuję, jak serce niemal wyrywa mi się z piersi, na jednym z tych serduszek mam zapisać szczegóły. Kiedy się zestarzeję, będę mogła opowiedzieć swoim wnukom o tych wyjątkowych pocałunkach. I o słodkim chłopaku, który mi je dał. – Podniosłam się nagle podekscytowana. – To właśnie tego chciała babcia, Rune. Muszę niedługo zacząć! Chcę to dla niej zrobić.
Rune również wstał. W tej samej chwili wiatr poruszył kwitnącymi wokół nas gałązkami wiśni. Uśmiechnęłam się. Jednak Rune się nie uśmiechał. Właściwie patrzył na mnie ze złością.
– Masz całować chłopaka, żeby zapełnić ten słoik? Wyjątkowego i kochanego chłopaka? – pytał.
Przytaknęłam.
– Tysiąc pocałunków, Rune. Tysiąc!
Przyjaciel pokręcił głową i ponownie zacisnął usta.
– Nie! – wykrzyknął.
Przestałam się uśmiechać.
– Co? – zapytałam.
Zbliżył się do mnie, jeszcze mocniej kręcąc głową.
– Nie! Nie chcę, żebyś całowała kogoś tylko po to, by wypełnić ten słoik! Nie podoba mi się to!
– Ale… – próbowałam z nim dyskutować, lecz wyciągnął dłoń.
– Jesteś moją przyjaciółką – powiedział, wypiął tors i pociągnął mnie za rękę. – Nie chcę, żebyś całowała się z chłopakami.
– Ale muszę – wyjaśniłam, wskazując na słoik. – Muszę, żeby przeżyć przygodę. Tysiąc to strasznie dużo, Rune. Ogromnie dużo! Nadal będziesz moim przyjacielem. Nikt nigdy nie będzie znaczył dla mnie aż tyle.
Spojrzał na mnie ostro, następnie przeniósł wzrok na słój. Jeszcze raz zabolało mnie w piersi. Poznałam po jego minie, że nie był szczęśliwy. Znów miał te swoje humory.
Podeszłam do przyjaciela, a on popatrzył mi w oczy.
– Poppymin – powiedział głębszym, silniejszym głosem. – Poppymin znaczy „moja Poppy”. Moja po wsze czasy. Na wieki wieków. Jesteś MOJĄ Poppy!
Otworzyłam usta, by też na niego krzyknąć. Chciałam wykrzyczeć mu, że to przygoda, którą muszę rozpocząć. Zanim jednak zdążyłam cokolwiek przekazać, Rune przysunął się nagle i przywarł do mnie wargami.
Zamarłam. Gdy to poczułam, nie mogłam się ruszyć. Jego usta były ciepłe. Smakowały jak cynamon. Wiatr przeniósł jego długie włosy na mój policzek. Łaskotały mnie w nos.
Mój przyjaciel odsunął się nieznacznie, ale jego twarz nadal pozostawała blisko mojej. Próbowałam oddychać, jednak moja pierś zachowywała się śmiesznie. Tak, jakby była lekka i puszysta. Serce biło w niej zbyt szybko. Tak szybko, że położyłam na nim rękę, chcąc poczuć, jak się wyrywa.
– Rune – szepnęłam. Uniosłam dłoń i dotknęłam palcami swoich warg. Zamrugał kilkakrotnie, wpatrując się we mnie. Odsunęłam dłoń i dotknęłam jego ust. – Pocałowałeś mnie – powiedziałam cicho, oszołomiona. Wziął mnie za rękę i opuścił nasze złączone dłonie.
– Dam ci tysiąc pocałunków, Poppymin. Wszystkie, których ci trzeba. Nikt inny nigdy nie będzie cię całował.
Wytrzeszczyłam oczy. Moje serce nie chciało zwolnić.
– Ale to będzie na zawsze, Rune. Jeśli nie chcesz, by ktoś inny mnie całował, będziesz musiał zostać ze mną już na wieki wieków!
Skinął głową i się uśmiechnął. Nie robił tego zbyt często. Zwykle na jego twarzy gościł krzywy, drwiący uśmieszek. Rune powinien zacząć cieszyć się szczerze. Jak teraz. Był naprawdę przystojny, gdy okazywał zadowolenie.
– Wiem. I tak mamy być ze sobą na wieki wieków. Po wsze czasy, pamiętasz?
Pokiwałam powoli głową i przechyliłam ją na bok.
– Podarujesz mi wszystkie te pocałunki? Wystarczająco dużo, by wypełnić cały słój? – zapytałam.
Posłał mi kolejny uśmiech.
– Wszystkie. Wypełnimy ten słoik i jeszcze zabraknie na nie miejsca. Zbierzemy ich więcej niż tysiąc.
Sapnęłam z wrażenia. Nagle przypomniałam sobie o słoiku. Zabrałam rękę, by wyciągnąć długopis i odkręcić wieczko. Wyjęłam ze środka jedno serduszko, usiadłam i zaczęłam pisać. Rune klęknął obok i nakrył moją dłoń palcami, uniemożliwiając mi pisanie.
Spojrzałam na niego zdezorientowana. Przełknął ślinę, założył długie włosy za ucho i zapytał:
– Czy… kiedy cię… pocałowałem…. twoje serce… niemal wyrwało ci się z piersi? Było to niezwykłe? Mówiłaś, że do słoja mogą trafić tylko wyjątkowe pocałunki. – Jego policzki były jasnoczerwone. Spuścił wzrok.
Przysunęłam się i bez namysłu objęłam go za szyję. Położyłam policzek na jego piersi, wsłuchując się w bicie serca.
Biło tak szybko, jak moje.
– Tak, Rune. Pocałunek był bardzo wyjątkowy.
Poczułam, jak uśmiecha się tuż przy mojej głowie, więc również się uśmiechnęłam. Skrzyżowałam nogi i położyłam papierowe serce na pokrywce słoika. Rune również usiadł po turecku.
– Co napiszesz? – zapytał. Zamyślona postukałam długopisem po ustach. Usiadłam prosto, a następnie pochyliłam się, przyciskając długopis do papieru.
Pocałunek numer jeden.
Z moim Runem.
W sadzie wiśniowym.
Serce niemal wyrwało mi się z piersi.
Kiedy skończyłam pisać, włożyłam serduszko do słoja i zakręciłam wieczko. Spojrzałam na Rune’a, który przez cały czas mi się przyglądał, i wyznałam z dumą:
– Gotowe. Mój pierwszy pocałunek chłopaka!
Rune skinął głową, a jego spojrzenie skupiło się na moich ustach.
– Poppymin?
– Tak? – szepnęłam.
Wziął mnie za rękę, zaczął kreślić na niej kciukiem kółka.
– Mógłbym… mógłbym cię jeszcze raz pocałować?
Przełknęłam ślinę, ponieważ poczułam w brzuchu trzepot motyli.
– Już… chcesz mnie pocałować po raz drugi?
Przytaknął.
– Już dawno chciałem cię pocałować… Jesteś moja. Podobało mi się. Lubię cię całować. Smakujesz jak cukier.
– Na lunch jadłam ciastko. Z masłem orzechowym. Ulubione babci – wyjaśniłam.
Wziął głęboki wdech i przysunął się do mnie. Włosy opadły mu na czoło.
– Chcę to powtórzyć.
– Dobrze.
Pocałował mnie.
Potem raz jeszcze, powtórnie i… kolejny raz.
Wieczorem miałam w słoiku kolejne cztery pocałunki chłopaka.
Kiedy wróciłam do domu, mama powiedziała mi, że babcia poszła do raju. Natychmiast pobiegłam do swojego pokoju. Chciałam jak najszybciej zasnąć. Babcia pojawiła się w moich snach, tak jak obiecała. Opowiedziałam jej więc o moim pierwszym pocałunku od Rune’a.
Uśmiechnęła się szeroko i pocałowała mnie w policzek.
Wiedziałam, że to będzie najlepsza przygoda mojego życia.
Ciąg dalszy w wersji pełnej
