Rozbite okno ebook

POLECAMY

Tytuł oryginału:

The Broken Window

Copyright © 2008 by Jeffery Deaver

All rights reserved

Projekt okładki

Fecit Studio

Redaktor serii

Jadwiga Mik

Redaktor prowadzący

Katarzyna Muszyńska

Redakcja

Magdalena Koziej

Korekta

Anna Sidorek

ISBN 978-83-8391-732-0

Warszawa 2025

Wydawca

Prószyński Media Sp. z o.o.

02-697 Warszawa, ul. Rzymowskiego 28

www.proszynski.pl

[email protected]

Dla drogiego przyjaciela,

pisanego słowa

I

COŚ WSPÓLNEGO

CZWARTEK, 12 MAJA

Przyczyną naruszenia prywatności nie jest na ogół odkrywanie wielkich tajemnic osobistych, lecz ujawnianie wielu drobnych faktów… Podobnie jak z pszczołami afrykańskimi – jedna jest zaledwie utrapieniem, ale rój może stanowić śmiertelne zagrożenie.

ROBERT O’HARROW JUNIOR,

NO PLACE TO HIDE

ROZDZIAŁ 1

Coś ją dręczyło, nie potrafiła jednak odgadnąć, co to jest.

Jak lekki, uporczywy ból pulsujący gdzieś w głębi ciała.

Albo jakiś człowiek idący za tobą, gdy zbliżasz się do domu… Czy to ten sam typ, który zerkał na ciebie w metrze?

Albo ciemna kropka przesuwająca się w kierunku łóżka, która nagle znika. Pająk czarna wdowa?

W tym momencie jej gość siedzący na kanapie w salonie spojrzał na nią i uśmiechnął się, a Alice Sanderson zapomniała o swoim niepokoju – jeśli to w ogóle był niepokój. Owszem, Arthur był inteligentny i dobrze zbudowany, ale przede wszystkim miał wspaniały uśmiech, który znaczył o wiele więcej.

– Może wina? – spytała, idąc do małej kuchni.

– No pewnie. Wszystko jedno, jakie masz.

– Całkiem przyjemne takie wagary w środku tygodnia. Dwoje dorosłych – fajnie.

– Szaleństwo mam we krwi – zażartował.

Okno wychodziło na rząd fasad z naturalnego i malowanego piaskowca po drugiej stronie ulicy. Widać stąd było także zarys dachów Manhattanu, tego dnia zasnuty mgiełką na wiosennym niebie. Do pokoju wpadało świeże jak na Nowy Jork powietrze, niosąc woń czosnku i oregano z pobliskiej włoskiej restauracji. To była ulubiona kuchnia ich obojga – jedno ze wspólnych upodobań, jakie zdążyli odkryć już na pierwszym spotkaniu na degustacji wina w SoHo przed kilkoma tygodniami, pod koniec kwietnia. W trakcie wykładu sommeliera na temat europejskich win, którego Alice słuchała wraz z grupą około czterdziestu osób, jakiś męski głos spytał o pewien rodzaj hiszpańskiego czerwonego wina.

Zaśmiała się cicho. Tak się składało, że miała skrzynkę właśnie tej marki (ściślej mówiąc, już niecałą skrzynkę). Wino pochodziło z mało znanej winnicy. Może nie była to najlepsza rioja na świecie, lecz jej bukiet krył miłe wspomnienia. Alice wypiła jej mnóstwo ze swoim francuskim kochankiem podczas tygodnia spędzonego w Hiszpanii – cudownej przygody, idealnej dla kobiety tuż przed trzydziestką, która niedawno zerwała ze swoim chłopakiem. Wakacyjny romans, namiętny i intensywny, był oczywiście z góry skazany na klęskę, co jeszcze dodawało mu powabu.

Alice wychyliła się wtedy, chcąc zobaczyć, kto pyta o wino: ujrzała nijakiego mężczyznę w garniturze. Po kilku kieliszkach degustowanych gatunków nabrała odwagi i z talerzem przekąsek w ręku, lawirując wśród gości, podeszła do niego i spytała, dlaczego interesuje go akurat to wino.

Odrzekł, że przed kilkoma laty pojechał do Hiszpanii ze swoją byłą dziewczyną i rioja bardzo przypadła mu do gustu. Usiedli przy stoliku, rozmawiając jeszcze przez chwilę. Okazało się, że Arthur ma takie same upodobania kulinarne i sportowe jak ona. Oboje uprawiali jogging i codziennie rano spędzali godzinę w klubach fitness, które kazały sobie słono płacić.

– Ale zwykle ubieram się w najtańsze szorty i T-shirty z JCPenney – dodał. – Nie przepadam za markowymi ciuchami… – Nagle zarumienił się, uświadamiając sobie, że być może ją obraził.

Ale odpowiedziała śmiechem. Ubiór do ćwiczeń traktowała podobnie (rzeczy kupowała w Target, odwiedzając rodzinę w Jersey). Ugryzła się jednak w język i nie powiedziała mu o tym w obawie, by nie pomyślał, że chce mu się narzucać. Zaczęli popularną miejską grę randkową: co mamy ze sobą wspólnego. Oceniali restauracje, porównywali odcinki serialu Pohamuj entuzjazm i narzekali na swoich psychoanalityków.

Umówili się raz, potem drugi. Art był zabawny i uprzejmy. Chwilami wydawał się nieco sztywny, sprawiając wrażenie nieśmiałego odludka, lecz Alice przypisywała to przeżyciom po – jak to określił – „koszmarnym rozpadzie” długiego związku z dziewczyną pracującą w świecie mody. Poza tym napięty rozkład dnia – biznesmena z Manhattanu – nie pozostawiał mu zbyt dużo wolnego czasu.

Czy coś z tego wyjdzie?

Jeszcze nie został oficjalnie jej chłopakiem. Ale mogła trafić znacznie gorzej. A gdy na ostatniej randce doszło do pocałunku, poczuła lekkie ukłucie, które oznaczało jedno: chemię. Dziś być może będzie miała okazję się przekonać, w jakim stopniu ona zadziała. Zauważyła, że Arthur ukradkiem – jak mu się zdawało – zerka na obcisły różowy ciuszek, który Alice kupiła w Bergdorfie specjalnie na tę randkę. Przygotowała też sypialnię na wypadek, gdyby pocałunek miał mieć ciąg dalszy.

Nagle powrócił tamten cień niepokoju, lęk przed pająkiem.

Czego się obawiała?

Alice sądziła, że to tylko echo nieprzyjemnego spotkania z kurierem, który przywiózł jej przesyłkę. Mężczyzna miał ogoloną głowę i krzaczaste brwi, cuchnął papierosami i mówił z silnym akcentem z Europy Wschodniej. Kiedy podpisywała dokumenty, zmierzył ją wyraźnie pożądliwym spojrzeniem i poprosił o szklankę wody. Niechętnie skierowała się do kuchni, a chwilę później zobaczyła go stojącego pośrodku salonu i oglądającego jej wieżę audio.

Poinformowała go, że na kogoś czeka, więc wyszedł, krzywiąc się ze złości, jak gdyby spotkał go afront. Patrząc przez okno, Alice zauważyła, że zanim wsiadł do swojej furgonetki, którą zablokował zaparkowane przed domem samochody, minęło prawie dziesięć minut.

Co robił przez ten czas w budynku? Czyżby sprawdzał…

– Halo, Ziemia do Alice…

– Przepraszam. – Zaśmiała się, podeszła w końcu do kanapy i usiadła obok Arthura. Musnęli się kolanami. Myśli o kurierze ulotniły się w jednej chwili. Stuknęli się kieliszkami – dwoje ludzi, którzy zgadzali się ze sobą co do najważniejszych spraw: polityki (wpłacali prawie taką samą kwotę na fundusz demokratów i odpowiadali na cykliczne apele radia publicznego o składki słuchaczy), filmów, jedzenia, podróży. Oboje byli niepraktykującymi protestantami.

Gdy ich kolana ponownie się zetknęły, Arthur uwodzicielsko otarł się nogą o jej nogę, po czym spytał:

– Ach, co z tym Prescottem, którego miałaś kupić? Udało ci się go zdobyć?

Rozpromieniła się i skinęła głową.

– Tak. Jestem już właścicielką Harveya Prescotta.

Alice Sanderson nie była bogatą osobą według standardów manhattańskich, ale dzięki dobrym inwestycjom mogła się oddawać swojej prawdziwej pasji. Od dawna śledziła karierę Prescotta, malarza z Oregonu, specjalizującego się w hiperrealistycznych portretach rodzin – nie rzeczywistych, lecz wymyślonych. Malował rodziny tradycyjne i nieco mniej – takie, w których byli samotni rodzice, mieszane rasowo pary albo osoby homoseksualne. Na rynku nie było prawie żadnego obrazu Prescotta, którego cena mieściłaby się w jej możliwościach, lecz mimo to Alice wpisała się na listę potencjalnych kupców w kilku galeriach, które od czasu do czasu sprzedawały jego dzieła. W zeszłym miesiącu dostała wiadomość od jednej z galerii na zachodzie, że być może pojawi się okazja kupna jednego z wczesnych płócien Prescotta za sto pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Rzeczywiście, właściciel postanowił je sprzedać, więc Alice sięgnęła do swojego rachunku inwestycyjnego.

Właśnie tę przesyłkę dziś otrzymała. Jednak powracająca myśl o kurierze zakłóciła przyjemność z posiadania obrazu. Alice przypomniała sobie zapach mężczyzny, jego lubieżny wzrok. Wstała i udając, że chce szerzej odsłonić zasłony, wyjrzała na ulicę. Nie zauważyła żadnej furgonetki, żadnego skinheada stojącego na rogu i obserwującego jej mieszkanie. Miała ochotę zamknąć okno, ale uznała, że byłby to przejaw paranoi, poza tym musiałaby się tłumaczyć przed Arthurem.

Wróciła do niego i obrzucając wzrokiem ściany pokoju, powiedziała mu, że nie wie jeszcze, gdzie powiesić obraz w swoim małym mieszkaniu. W wyobraźni przemknęła scena: pewnej soboty Arthur zostaje na noc, a w niedzielę, po późnym śniadaniu, pomaga jej znaleźć idealne miejsce dla płótna Prescotta.

Z nutą radości i dumy w głosie spytała:

– Chcesz zobaczyć?

– Pewnie.

Wstali i Alice ruszyła w stronę sypialni. Zdawało się jej, że słyszy kroki w korytarzu. O tej porze wszyscy pozostali lokatorzy powinni być w pracy.

Czyżby to był ten kurier?

Przynajmniej nie była sama.

Dotarli do drzwi sypialni.

I w tym momencie czarny pająk zaatakował.

Alice nagle uświadomiła sobie, że to, co ją niepokoiło, nie miało nic wspólnego z kurierem. Nie – tu chodziło o Arthura. W trakcie wczorajszej rozmowy spytał ją, kiedy przywiozą jej Prescotta.

Mówiła mu, że czeka na obraz, lecz ani razu nie wspomniała nazwiska malarza. Przed drzwiami sypialni zwolniła kroku. Miała wilgotne ręce. Skoro dowiedział się o obrazie, mimo że nic mu nie powiedziała, być może poznał inne fakty z jej życia. A jeżeli wszystko, co rzekomo mieli ze sobą wspólnego, to same kłamstwa? Jeśli wcześniej dowiedział się o jej zamiłowaniu do hiszpańskiego wina? Jeśli zjawił się na degustacji tylko po to, żeby znaleźć się blisko niej? Wszystkie restauracje, jakie znali, pasja do podróży, ulubione seriale…

Boże, prowadziła do sypialni mężczyznę, którego znała zaledwie od kilku tygodni. Zupełnie bezbronna…

Miała przyspieszony oddech… Zadygotała.

– Och, obraz – szepnął Arthur, spoglądając ponad jej ramieniem. – Piękny.

Słysząc jego spokojny, miły głos, Alice zaśmiała się w duchu. Oszalałaś? Na pewno wspomniała Arthurowi nazwisko Prescotta. Stłumiła obawy. Uspokój się. Za długo mieszkasz sama. Przypomnij sobie jego uśmiech, jego żarty. Arthur odbiera na tych samych falach.

Odpręż się.

Cichy śmiech. Alice patrzyła na płótno o wymiarach pół na pół metra, na utrzymaną w zgaszonej tonacji scenę przedstawiającą sześcioro ludzi spoglądających zza stołu – niektórzy mieli rozbawione miny, inni zamyślone lub zatroskane.

– Niewiarygodne – powiedział Arthur.

– Wspaniała kompozycja, ale przede wszystkim doskonale oddaje ich uczucia. Nie sądzisz? – Alice odwróciła się do niego.

Uśmiech zamarł na jej twarzy.

– Arthur, o co chodzi? Co ty robisz?

Nałożył beżowe płócienne rękawiczki i sięgał do kieszeni. Patrząc mu w oczy, w ciemne, nieruchome punkciki pod zmarszczonymi brwiami, Alice zobaczyła zupełnie obcą twarz.

II

TRANSAKCJE

NIEDZIELA, 22 MAJA

Często powtarza się mit, że nasze ciało rozebrane na części jest warte cztery i pół dolara. Nasza cyfrowa tożsamość jest warta znacznie więcej.

ROBERT O’HARROW JUNIOR,

NO PLACE TO HIDE

ROZDZIAŁ 2

Trop prowadził ze Scottsdale przez San Antonio i ruchliwy parking przy autostradzie międzystanowej 95 w Delaware, pełen kierowców ciężarówek i podróżujących rodzin, aż do zupełnie nieprawdopodobnego miejsca – Londynu.

Tak wyglądała droga ucieczki zawodowego mordercy, którego od pewnego czasu ścigał Lincoln Rhyme i choć zdołał go powstrzymać przed popełnieniem strasznej zbrodni, bandycie w ostatniej chwili udało się umknąć policji i „spokojnie, jak gdyby nigdy nic ulotnić się z miasta jak jakiemuś cholernemu turyście, który w poniedziałek rano musi wrócić do pracy” – z goryczą podsumował jego wyczyn Rhyme.

Trop urywał się nagle i ani policja, ani FBI nie potrafiły ustalić kryjówki zbiega ani przewidzieć jego następnego kroku. Ale kilka tygodni wcześniej Rhyme dowiedział się od znajomych z Arizony, że właśnie ten człowiek jest podejrzany o zamordowanie żołnierza armii amerykańskiej w Scottsdale. Zebrane informacje wskazywały, że skierował się na wschód – do Teksasu, a potem do Delaware.

Imię i nazwisko sprawcy – prawdziwe albo fałszywe – brzmiało Richard Logan. Najprawdopodobniej pochodził z zachodniej części Stanów Zjednoczonych albo z Kanady. W wyniku intensywnych poszukiwań odnaleziono wielu Richardów Loganów, lecz żaden z nich nie pasował do profilu mordercy.

Dzięki nadzwyczajnemu zbiegowi okoliczności (sam nigdy nie użyłby słowa „szczęście”) Lincoln Rhyme dowiedział się od Interpolu, europejskiego banku informacji kryminalnych, że w Anglii ktoś wynajął płatnego zabójcę z Ameryki. Człowiek ten dokonał zabójstwa w Arizonie, by uzyskać dostęp do jakichś wojskowych tajemnic i zdobyć fałszywą tożsamość, spotkał się ze wspólnikami w Teksasie, a potem otrzymał zaliczkę na parkingu dla ciężarówek gdzieś na Wschodnim Wybrzeżu. Odleciał na Heathrow i teraz ukrywał się na terenie Wielkiej Brytanii, w niewiadomym miejscu.

Richard Logan był motorem „suto opłaconego spisku, zawiązanego na wysokich szczeblach” – czytając finezyjne sformułowanie Interpolu, Rhyme nie mógł się powstrzymać od uśmiechu – myśląc o pewnym protestanckim duchownym z Afryki. Pastor prowadził obóz dla uchodźców i przypadkowo odkrył gigantyczny przekręt, którego organizatorzy kradli leki dla chorych na AIDS i sprzedawali je, a za uzyskane pieniądze kupowali broń. Zanim służby bezpieczeństwa ewakuowały go do Londynu, przeżył trzy zamachy na swoje życie: w Nigerii i Liberii oraz w hali tranzytowej lotniska Malpensa w Mediolanie, gdzie niewiele umykało uwagi Polizii di Stato, uzbrojonej w krótką broń maszynową.

Wielebny Samuel G. Goodlight (Rhyme nie potrafiłby sobie wyobrazić lepszego nazwiska dla przedstawiciela duchowieństwa1) przebywał obecnie w chronionym domu pod czujnym okiem funkcjonariuszy ze Scotland Yardu, siedziby londyńskiej policji metropolitalnej, gdzie pomagał brytyjskim i zagranicznym wywiadowcom rozwiązać łamigłówkę afery „broń za leki”.

Za pośrednictwem szyfrowanych rozmów i e-maili przesyłanych między kilkoma kontynentami Rhyme i niejaka inspektor Longhurst z policji stołecznej zastawili na przestępcę pułapkę. Ich plan, dorównujący wyrafinowaniem spiskom Logana, przewidywał udział sobowtórów i w dużej mierze opierał się na pomocy wpływowego byłego handlarza broni z RPA, który oddał im do dyspozycji sieć doświadczonych informatorów. Danny Krueger dorobił się setek tysięcy dolarów na obrocie bronią, którą sprzedawał z równą sprawnością i obojętnością, z jaką inni biznesmeni sprzedawali klimatyzatory i syrop na kaszel. Ale gdy w zeszłym roku pojechał do Darfuru, wstrząsnął nim widok rzezi dokonanej za pomocą jego zabawek. Bez namysłu porzucił handel bronią i osiedlił się w Anglii. W skład grupy specjalnej weszli funkcjonariusze MI5, a także personel londyńskiego biura FBI oraz agent francuskiego odpowiednika CIA, La Direction Générale de la Sécurité Extérieure.

Planując akcję, nie mieli pojęcia nawet o tym, w jakiej części Wielkiej Brytanii ukrywa się Logan, lecz Krueger dowiedział się, że morderca da o sobie znać w ciągu kilku najbliższych dni. Energiczny Południowoafrykańczyk, nadal utrzymujący wiele kontaktów w międzynarodowym podziemiu, rozpuścił swoimi kanałami pogłoski o „tajnym” punkcie, w którym miało dojść do spotkania Goodlighta z przedstawicielami władzy. Był to budynek z otwartym dziedzińcem, wymarzonym miejscem dla zabójcy do dokonania zamachu na pastora.

Nie było też lepszego miejsca, by namierzyć i zatrzymać Logana. Rozpoczęto obserwację obiektu, a uzbrojeni policjanci i agenci MI5 i FBI byli w pogotowiu dwadzieścia cztery godziny na dobę.

Rhyme siedział na swoim wózku akumulatorowym na parterze domu przy Central Park West – w pokoju, który dawno przestał pełnić funkcję staroświeckiego wiktoriańskiego salonu, zmieniając się w świetnie wyposażone laboratorium kryminalistyczne, większe od wielu podobnych pracowni w średniej wielkości miastach. Robił to, co w ciągu ostatnich kilku dni często zajmowało mu czas: wpatrywał się w telefon, pod którego klawiszem szybkiego wybierania z dwójką zapisano pewien numer w Anglii.

– Telefon chyba działa, co? – spytał Rhyme.

– Są powody, żeby nie działał? – Thom, jego opiekun, zadał pytanie opanowanym tonem, który w uszach Rhyme’a zabrzmiał jak znużone westchnienie.

– Nie wiem. Czasem dochodzi do przeciążenia obwodów. Albo piorun trafia w linie telefoniczne. Może się zdarzyć mnóstwo rzeczy.

– No to sprawdź. Żeby mieć pewność.

– Polecenie – rzekł Rhyme, uruchamiając system rozpoznawania głosu podłączony do USO – elektronicznego układu sterowania otoczeniem, który pod wieloma względami zastępował mu funkcjonowanie fizyczne. Lincoln Rhyme był tetraplegikiem; nie potrafił poruszać prawie żadną częścią ciała poniżej miejsca, w którym przed laty złamał kręgosłup w wypadku podczas oględzin miejsca zbrodni – poniżej czwartego kręgu szyjnego, blisko podstawy czaszki. – Zadzwoń do informacji – rozkazał.

W głośnikach rozległ się sygnał wybierania numeru, po którym nastąpiło pip, pip, pip. Ten dźwięk zirytował Rhyme’a bardziej, niż gdyby się okazało, że telefon nie działa. Dlaczego inspektor Longhurst nie dzwoniła?

– Polecenie – rzucił ze złością. – Rozłącz.

– Wygląda na to, że wszystko w porządku. – Thom umieścił kubek w uchwycie przy wózku Rhyme’a, a kryminalistyk pociągnął przez słomkę łyk mocnej kawy. Spojrzał na stojącą na półce butelkę Glenmorangie, osiemnastoletniej jednosłodowej whisky – była niedaleko, ale naturalnie zawsze poza zasięgiem Rhyme’a.

– Jest rano – zauważył Thom.

– Jasne, że jest rano. Przecież widzę. Wcale nie chcę… tylko po prostu… – Czekał na okazję, żeby dokuczyć młodemu człowiekowi z tego powodu. – Przypominam sobie, że wczoraj dość wcześnie odstawiłeś mi whisky. Wypiłem dwie szklaneczki. Tyle, co nic.

– Trzy.

– Gdyby zliczyć całą zawartość, to znaczy tych parę nędznych centymetrów sześciennych, wyszłyby dwie małe. – Małostkowość sama w sobie mogła być równie odurzająca jak trunek.

– W każdym razie rano nie ma mowy o szkockiej.

– Pomaga mi jaśniej myśleć.

– Wcale nie.

– Ależ tak. Przychodzi mi do głowy więcej pomysłów.

– Też nie.

Thom miał na sobie nieskazitelnie wyprasowaną koszulę, krawat i spodnie. Jego ubranie gniotło się mniej niż kiedyś. Znaczna część obowiązków opiekuna tetraplegika polega na pracy fizycznej. Nowy, „rajdowy” wózek Rhyme’a, Invacare TDX, można było rozłożyć jak łóżko, co znacznie ułatwiało Thomowi pracę. Wózek potrafił nawet pokonywać niewysokie stopnie i rozwijać prędkość porównywalną z prędkością biegnącego mężczyzny w średnim wieku.

– Mówię, że chcę się napić szkockiej. Słyszałeś. Wyraziłem pragnienie. Co ty na to?

– Nie.

Rhyme prychnął drwiąco i ponownie utkwił wzrok w telefonie.

– Jeżeli ucieknie… – Głos mu zamarł. – No, nie zamierzasz mi powiedzieć tego, co wszyscy?

– Co masz na myśli, Lincoln? – Szczupły młody człowiek od wielu lat pracował u Rhyme’a. Od czasu do czasu pryncypał go zwalniał, czasem Thom sam składał wymówienie. Mimo to nadal opiekował się Rhyme’em, co stanowiło świadectwo wytrwałości albo przekory obydwu.

– Gdy mówię „Jeżeli ucieknie”, powinieneś powiedzieć: „Och, na pewno nie ucieknie. Nie martw się”. Masz mi dodać otuchy. Tak robią ludzie: kiedy nie mają pojęcia, o czym mówią, dodają sobie nawzajem otuchy.

– Niczego takiego nie powiedziałem. Będziemy się kłócić o coś, co mogłem powiedzieć, ale nie powiedziałem? Nie sądzisz, że zachowujesz się jak żona, która wkurza się na męża, bo zobaczyła na ulicy ładną dziewczynę i pomyślała, że gapiłby się na nią, gdyby tam był?

– Nie wiem, jak się zachowuję – odrzekł w roztargnieniu Rhyme; jego uwagę niemal bez reszty pochłaniał plan schwytania Logana w Wielkiej Brytanii. Przecież nie było w nim żadnych dziur? Czy dobrze się zabezpieczyli? Czy mógł ufać, że nie nastąpi żaden przeciek od informatorów i morderca niczego się nie domyśli?

Zadzwonił telefon, a monitor obok Rhyme’a wyświetlił numer. Kryminalistyk z rozczarowaniem skonstatował, że to nie Londyn, lecz ktoś z okolicy – z Centrali, jak nowojorscy gliniarze nazywali komendę główną na dolnym Manhattanie.

– Polecenie, odbierz. – Klik. – Co jest?

Głos osoby znajdującej się dziesięć kilometrów od niego mruknął:

– Mamy kiepski nastrój?

– Nie odezwał się jeszcze nikt z Anglii.

– A ty co, dyżurujesz pod telefonem? – zapytał detektyw Lon Sellitto.

– Logan zniknął. W każdej chwili może wykonać jakiś ruch.

– Z tobą jak z dzieckiem – odparł Sellitto.

– Może. Czego chcesz? Lepiej nie blokuj mi linii.

– Przy tej furze elektroniki nie masz funkcji rozmowy oczekującej?

– Lon.

– W porządku. Powinieneś o czymś wiedzieć. W zeszły czwartek doszło do morderstwa i kradzieży. Ofiarą była kobieta z Village. Alice Sanderson. Gość zakłuł ją nożem i ukradł jakiś obraz. Już go zgarnęliśmy.

Po co dzwonił? Zwykłe przestępstwo, sprawca pod kluczem.

– Problemy z dowodami?

– Nie.

– No więc dlaczego ma mnie to interesować?

– Pół godziny temu ktoś zadzwonił do detektywa prowadzącego sprawę.

– Pościg, Lon. Prowadzę pościg. – Rhyme patrzył na tablicę ze szczegółami akcji schwytania mordercy w Londynie. Był to misterny plan.

I oparty na bardzo kruchych podstawach.

Sellitto przerwał mu rozmyślania.

– Słuchaj, przykro mi, Linc, ale muszę ci powiedzieć, że sprawcą jest twój kuzyn, Arthur Rhyme. Chodzi o morderstwo pierwszego stopnia. Grozi mu dwadzieścia pięć lat, a prokurator twierdzi, że ma niezbite dowody.

CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ WERSJI