Prawdziwa królowa ebook

Dla mojej Matki Anne Valerie Marrczasem mylonej z...

PROLOG

CZYM SIĘ ZAJMUJE KRÓLOWA?

No wiesz, nigdy nie przestaje być królową.

Osoba zaprzyjaźniona

Mówi się mnóstwo głupstw o tym, jakie ma straszne życie. Bzdura! Myślę, że ona to uwielbia.

Szacowny polityk

Poważnie Cię przestrzegam przed próbami znalezienia przyczyny i wytłumaczenia wszystkiego... Wyszukiwanie wyjaśnienia każdej rzeczy jest bardzo niebezpieczne i prowadzi jedynie do rozczarowania i niezadowolenia, zaburza umysł i w rezultacie czyni Cię nieszczęśliwą.

Królowa Wiktoria do swojej wnuczki, 1883

No... ona wie, co się dzieje. Ma dobrego nosa. Byłaby doskonałą dziennikarką.

Starszy pracownik dworu królewskiego w odpowiedzi na pytanie, jaką cechę królowej autor przeoczył, 2011

Jest niewysoką kobietą o twarzy znanej na całym świecie, z charakterystycznym uśmiechem pojawiającym się na zawołanie i tysiącem lat historii na barkach. Panuje w świecie, który w zasadzie pozbył się monarchii, jednak w rezultacie tego panowania dwie trzecie Brytyjczyków uważa, że za sto lat ich monarchia nadal będzie istniała. Królowa jest chłodna i przenikliwa, ale wierzy w powołanie. Ma mnóstwo zgryźliwych uwag, ale wydaje się pozbawiona cynizmu.

I oto w maju 2011 roku ubrana w szmaragdową zieleń przybywa z pierwszą wizytą do Republiki Irlandii. W wieku osiemdziesięciu pięciu lat wygłasza jedno z bardziej znaczących politycznie przemówień swojego życia. „Smutna i godna pożałowania jest rzeczywistość, w której nasze wyspy doświadczyły w ciągu wieków tak dużej dawki cierpienia, niepokojów i strat. Te wydarzenia dotknęły wielu z nas osobiście... Tym wszystkim, którzy cierpieli w wyniku trudnej przeszłości, dedykuję moje serdeczne myśli i głębokie współczucie”. To bardzo emocjonalna podróż, przypominająca zamordowanie kuzyna, lorda Mountbattena, przez IRA w 1979 roku. Jej centralnym punktem jest wizyta w Croke Park, na stadionie i w centrali Gaelickiego Stowarzyszenia Sportowego, gdzie w 1920 roku policja i służby pomocnicze wierne Koronie – w osobie dziadka królowej – zastrzeliły czternastu niewinnych ludzi podczas krwawej walki o niepodległość Irlandii.

Na tę wizytę zanosiło się od dawna i szefowie służb specjalnych po obu stronach Morza Irlandzkiego bledli z niepokoju. Wizytę zapowiedziano dużo wcześniej i królowa jej nie odwołała. Okazało się, że większość Irlandczyków powitała tę zapowiedź życzliwie, a Elżbieta II uścisnęła dłoń nawet przedstawicielowi zagorzałych republikanów i członkowi partii Sinn Fein, niegdyś popierającej IRA. Było to odwrócenie niewielkiej, ale znaczącej karty w historii, uznanie, że w 2011 roku dla obywateli irlandzkich i brytyjskich wspólne są problemy rodziny, interesy, związki uczuciowe i sportowe, a nie krwawa przeszłość. Królowa przekonywała irlandzkiego premiera Endę Kenny’ego, że przez większą część życia czekała na możliwość złożenia tej wizyty, którą on nazywa „zamknięciem koła”. W zaciszu prywatności monarchini usiadła pod portretem irlandzkiego dowódcy wojskowego Michaela Collinsa. Publicznie skłoniła głowę przed irlandzkimi buntownikami, którzy zginęli w walce z Koroną.

Nikt inny z Wielkiej Brytanii nie mógłby złożyć podobnej wizyty, tak mocno podkreślającej pojednanie, obsługiwanej przez tysiąc dziennikarzy i relacjonowanej na całym świecie. Żaden brytyjski polityk nie był wystarczająco długo na stanowisku, żaden nie był tak bardzo osobiście dotknięty, żaden nie mógł pretendować do występowania w imieniu samej Brytanii. Prezydent Irlandii Mary McAleese to na swój sposób idealna rozmówczyni, pierwsza osoba z Irlandii Północnej i druga kobieta na tym stanowisku. Jednak żaden Brytyjczyk poza królową nie miał mandatu, by reprezentować Brytyjczyków.

I oto kilka dni później Elżbieta II wita prezydenta Baracka Obamę w pałacu Buckingham. W wietrznym słońcu na trawniku rozgrywa się scena jak z pocztówki – warta Household Cavalry, maszerujący żołnierze, dudy, hymny narodowe, echa salw armatnich. W przeddzień swojej wizyty Obama podczas przemowy w Waszyngtonie wychodził z siebie, by wychwalać królową – używając nie całkiem poprawnej terminologii – jako „najlepsze, co ma Anglia”. Jego poprzednia wizyta była spektakularnym sukcesem. Ale te relacje także, w bardziej delikatny i osobisty sposób, dotyczą przyjaźni i pojednania.

Kiedy Obama został prezydentem, wiele prominentnych osób w Londynie odczuło dyskomfort. Był człowiekiem, który wydawał się odnosić chłodno do „specjalnych stosunków” (mocno przesadzonych) z Wielką Brytanią. Nie łączyły go z nią żadne więzi osobiste, właściwie poza jedną, dość niefortunną, o której pisał w latach młodości. Jego dziadka aresztowano, uwięziono i torturowano na terytorium dzisiejszej Kenii. W pierwszych latach panowania królowej toczyła się tam brutalna wojna przeciw nacjonalistycznemu ugrupowaniu Mau Mau. Obama jest nadzwyczaj profesjonalnym politykiem, mało prawdopodobne, by pozwolił osobistym historiom wpływać na podejmowanie decyzji, ale dyskomfort się utrzymywał. Kiedy już skończyła się cała pompa, królowa starała się, jak mogła, by Obama i jego małżonka Michelle poczuli się serdecznie przyjmowanymi gośćmi. Osobiście zaprowadziła prezydencką parę do przeznaczonej dla nich sypialni.

Jak zawsze podczas wizyty państwowej wyeksponowano zręcznie dobrany zestaw pamiątek z królewskich archiwów. Była wśród nich odręczna notatka Jerzego III z około 1780 roku, w której najpierw lamentował: „Ameryka stracona! Czy musimy upaść pod tym ciosem?”, a potem zastanawiał się nad przyszłą wymianą handlową i przyjaźnią. Były tam także listy Lincolna, idola Obamy, i listy królowej Wiktorii do wdowy po Lincolnie, a także zapisy z dziennika Wiktorii świadczące o jej współczuciu dla czarnych niewolników i ekscytacji z powodu spotkania jednego z nich, Josiaha Hensona, który, jak twierdziła, „wytrzymał wielkie cierpienie i okrucieństwa”, zanim zbiegł do brytyjskiej Kanady. Były tam sprawozdania z wizyty ówczesnego księcia Walii w Chicago, rodzinnym mieście Obamy, w 1860 roku i odręczny liścik królowej matki do Elżbiety, wówczas księżniczki, relacjonujący wizytę u prezydenta Roosevelta, kiedy zasiedli do jedzenia pod drzewami i „wszystko podano na jednym talerzu... szynka, zielona sałata, fasola i HOT DOGI!”. Może to sielski obrazek, ale przypominał o podstawowym sojuszu czasów wojny, który był owocem tej najważniejszej z zamorskich wizyt króla Jerzego VI. Nie zabrakło też flagi Hawajów, miejsca urodzin Obamy.

Kolekcja archiwalnych obiektów może posłużyć jako główny argument w obronie monarchii. Królowa wypełnia obowiązki konstytucyjne, ale odgrywa także rolę prywatną. Wspominając walkę o amerykańską niepodległość i historię niewolnictwa, odwołując się do miejsc szczególnie interesujących dla Obamy, zaprezentowany zestaw archiwaliów miał obudzić związki emocjonalne, znaleźć wspólny układ odniesienia. (W rewanżu Obama podarował królowej album ze zdjęciami z pobytu jej rodziców w Stanach Zjednoczonych w przededniu wojny). Później podczas tamtej wizyty prezydent miał prowadzić ważne i potencjalnie niebezpieczne rozmowy z premierem Davidem Cameronem o Libii, Afganistanie i o odmiennym podejściu obu rozmówców do ekonomii. Żywiono nadzieję, że pobyt u królowej nastawi prezydenta możliwie najbardziej przychylnie. Podobnie jak w przypadku Irlandii nikt inny nie mógłby tego dokonać. Trzeba jednak przyznać, że królowa może działać tak skutecznie jedynie dzięki temu, że bardzo wiele osób (jak choćby bibliotekarka królewska, lady Roberts) ciężko pracuje za kulisami, nie na widoku publicznym. Ta książka jest także ich historią.

Ale przede wszystkim opowiada historię królowej. Najlepszym antidotum na niechęć czy wrogość wobec Elżbiety II jest towarzyszenie jej przez kilka miesięcy. Od misji w placówkach handlowych za granicą do wizyt w małych miasteczkach i szpitalach znosi niewiarygodnie wyczerpującą rutynę, która obejmuje wielkie ceremonialne okazje, krótkie i sprawnie prowadzone spotkania z żołnierzami, ludźmi interesu, wolontariuszami i niemal każdą inną kategorią obywateli, jaką tylko potrafimy sobie wyobrazić. Pochłania to część wieczorów, kiedy do takiego czy innego pałacu zaprasza się tysiące ludzi, by „uhonorować” ich pracę lub hojność. Obejmuje także cierpliwe czytanie grubych tek poważnych papierów produkowanych przez rząd, który działa w jej imieniu. W Whitehall, centrum rządowym Wielkiej Brytanii, gdzie ocenia się najbardziej tajne materiały wywiadu, królowa jest po prostu „Czytelnikiem nr 1”.

Jej życie polega na pokazywaniu się. Nie oznacza to jednak, że można tej kobiety nie doceniać. Towarzyszy jej specyficzna aura, jaką potrafią stworzyć bardzo nieliczni współcześni politycy. Pojawienie się brytyjskiej monarchini wytwarza nastrój nerwowego oczekiwania. Na jej widok serca biją szybciej, choćby ich właściciele nie wiem jak się starali traktować ją jak zwyczajną kobietę. Jest obecna niemal wszędzie – w wiadomościach, na znaczkach pocztowych, na pierwszych stronach pism – a mimo to udało jej się zachować tajemniczość. Wyraz jej twarzy zmienia się z naburmuszonego do promiennego i z powrotem. Wzrok uważnie ogarnia otoczenie. Zdradza bardzo niewiele.

Po wstrząsach kryzysów rodzinnych i publicznych kontrowersjach królowa przeżywa teraz spokojniejszy okres. Brytyjska rodzina królewska zyskała zadziwiającą popularność na całym świecie. Elżbieta II z wielkim zainteresowaniem, a nawet z pewną przyjemnością, oglądała niedawny film z Colinem Firthem o własnym ojcu walczącym z jąkaniem i o człowieku, który mu w tym pomagał, Australijczyku Lionelu Logue’u. (Bardzo dobrze pamięta Logue’a). Ona sama też była bohaterką hitu filmowego z Helen Mirren. Słynną poprzedniczkę królowej Elżbietę I sportretowała Judi Dench w filmie o Szekspirze. Wszyscy oni, Firth, Mirren i Dench, zdobyli Oscary, jak zjadliwie zauważyło jedno z dzieci królowej.

Królowa nie jest aktorką, ale popularność monarchii wiele zawdzięcza jej aktorskim umiejętnościom. Już wielokrotnie objechała świat dookoła, poznała najróżniejszych przywódców, i tych heroicznych, i tych strasznych, widziała przed sobą morza przymilnych twarzy i lasy klaszczących rąk. Już jako mała dziewczynka znała swoje przeznaczenie. Choć jest nieśmiała, traktuje bycie królową jako powołanie, misję, przed którą nie można uciec.

Jak każda osiemdziesięciopięciolatka Elżbieta II przeżywała w życiu żałobę, doznawała rozczarowań, ale też odnosiła sukcesy. Straciła króla, królową i księżniczki – swego ojca, matkę, siostrę i niezwykłą Dianę – a także bliskich przyjaciół. Urodziła czworo dzieci, przeżyła rozwody trojga z nich. A jednak może czuć satysfakcję. Wie, że jej dynastia w odróżnieniu od wielu innych niemal na pewno przetrwa. Czeka zarówno jej następca, jak i następca tegoż następcy. Większość poddanych jest zadowolona i z niej, i z zaproponowanej przez nią wizji monarchii.

Tych, którzy pamiętają ją jako małą dziewczynkę z loczkami, jest już bardzo niewielu. Dwunastego maja 2011 roku została drugim najdłużej panującym monarchą w brytyjskiej historii, panowała przez 21 645 dni, czym pobiła rekord Jerzego III. We wrześniu 2015 pobiła nawet rekord królowej Wiktorii. Jej ponaddziewięćdziesięcioletni małżonek nadal ma przenikliwe spojrzenie i podejrzliwą postawę prawdziwego mężczyzny zagubionego w świecie postępowców i liberałów. Miał duże możliwości, zdecydował się jednak na rolę „małżonka królowej, jej wasala i sługi”.

Książę Edynburga i królowa wspólnie przeżywają coroczny cykl rytuałów i tradycji, przenosząc się z pałacu do pałacu wraz ze zmianą pór roku. Obydwoje przebierają się często po kilka razy dziennie, na obiady, ceremonie otwarcia, przemówienia, inauguracje, wojskowe defilady czy uroczyste kolacje. Poranki królowej zaczynają się, tak jak przez większość jej życia, od wysłuchania wiadomości radia BBC, wypicia herbaty Earl Grey, czytania „Racing Post” i „Daily Telegraph”. Jedząc wraz z mężem grzanki, rozkoszuje się dobiegającą z ogrodu muzyką w wykonaniu nadwornego dudziarza (osoby nieznające się na rzeczy mogą to nazywać hałasem). W pobliżu królowej przebywają ostatni prawdziwie niebezpieczni członkowie systemu brytyjskiej monarchii, psy królowej – cztery corgi i trzy dorgi (krzyżówka jamnika z corgi).

Dyskretny, oddany jej personel, do którego królowa zwraca się po imieniu, przetwiera się w tę i z powrotem. Czeka pisana na maszynie lista spotkań; wkrótce przyniosą pierwszą czerwoną teczkę z oficjalnymi papierami, od drobnych nominacji do alarmujących raportów służb specjalnych. Elżbieta II może złożyć wizytę na górze w królestwie Angeli Kelly, osobistej asystentki i starszej garderobianej, do której wchodzi się z wąskiego korytarza na poddaszu pałacu Buckingham. Pochodząca z Liverpoolu miła i rzeczowa kobieta jest jedną z osób, poza członkami rodziny, najbliższych królowej. Przerzuca wielkie bele materiału, używa manekinów i dużych nożyczek, tworząc jej liczne stroje. Przed wyprawami za ocean czy dłuższymi podróżami po kraju planuje wraz z królową suknie, kapelusze, torby i buty, które trzeba będzie zabrać ze sobą. Od czasu do czasu sprowadza się projektantów z zewnątrz. (Pewna szkocka projektantka nalegała na to, by osobiście wziąć miarę. Kiedy przykucnęła przerażona z centymetrem w ręku, królowa zawołała: „Noga prosto! Rękę wyprostować! A teraz nogę!”, i chichotała przez cały czas). Piętro niżej pod Angelą Kelly na królewską podróż czekają staroświeckie skórzane walizki i kufry, na każdej widnieje prosty stempel „Królowa”. Używane są od bardzo dawna, bo monarchini nie należy do klubu entuzjastów wyrzucania.

Na dole w gabinecie prywatny sekretarz sortuje zawartość licznych oficjalnych teczek i niesie je na górę, by królowa się z nimi zapoznała. Czyta je tylko ona, książę starannie zachowuje konstytucyjny dystans do niektórych dziedzin jej życia, choć zarządza dobrami i jest bardzo aktywnym dziewięćdziesięciolatkiem, nadal często przedziera się przez londyńskie zatłoczone ulice za kierownicą własnej przyjemnie anonimowej taksówki. Jak każdy, kto przez tyle lat wiedzie bardzo uporządkowane życie, a królowa jest aktualnie najstarszym monarchą w dziejach swego kraju, zawsze ma nadzieję, że danego dnia spotka ją jakaś niespodzianka, choćby niewielka. Kiedy dzień się zaczyna, na pewno się zastanawia: I co dalej? Co się dziś wydarzy?

PRACA

Dzisiaj królowa się ubierze i pójdzie wykonywać swoją pracę. Angela Kelly przygotowała stroje, które, jak obydwie mają nadzieję, sprawią, że królowa będzie się wyróżniała w tłumie i będzie to ubranie odpowiednie do obowiązków przypadających na dany dzień. W pewnych okresach roku oczywiście Elżbieta II nie pracuje. To spokojne rodzinne weekendy i długie letnie wakacje, przeważnie w Balmoral w Szkocji. Jednak poza tym oczekiwania ludzi – pracowników administracji i polityków, turystów, prezydentów i zwykłych przechodniów – są tak ogromne, że obowiązki królowej nigdy się nie kończą.

Jako głowa państwa królowa Elżbieta jest żywym symbolem narodów, przede wszystkim tych w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, ale także piętnastu innych, w tym Australii, Kanady, Nowej Zelandii i mniejszych krajów, łącznie z Tuvalu. Królowa różni się od większości monarchów konstytucyjnych. W przeciwieństwie do innych państw Brytania nie ma ani jednej pisanej konstytucji czy dokumentu założycielskiego. Mniej więcej jedna trzecia holenderskiej konstytucji wyjaśnia, jakie są obowiązki holenderskiego monarchy. Król Hiszpanii wywodzi się z jednej z najstarszych i największych europejskich dynastii Burbonów, ale jego zadania są zdecydowanie ograniczone w starannej prozie hiszpańskiej konstytucji.

Autorytet brytyjskiej królowej bardziej przypomina echo dawnych dni, spokojny pomruk, nadal słyszalny i tajemniczy. Królowa reprezentuje państwo, a pod pewnymi względami, przynajmniej w teorii, sama jest państwem. Jest żyjącą przedstawicielką systemu władzy, który stara się chronić i utrzymywać około 62 milionów ludzi, a dodatkowo jeszcze 72 miliony w innych jej „królestwach”.

Nie jest symbolem narodu. Jak mogłaby, ona czy ktokolwiek inny, reprezentować miliony ludzi należących do wielu odmiennych grup etnicznych, wyznawców różnych religii i wszystkich możliwych poglądów politycznych, pełnych uprzedzeń, będących w różnym wieku? Entuzjastyczny stosunek do Wspólnoty Brytyjskiej, która nie jest prywatną pasją wielu brytyjskich polityków, sprawił, że królowa interesuje się życiem nowych czarnoskórych i azjatyckich Brytyjczyków bardziej, niż można by oczekiwać. Na przyjęciach w pałacu Buckingham goście na ogół są znacznie bardziej wymieszani i społecznie, i etnicznie niż na Downing Street czy w City. Królowa czuje się najbardziej swobodnie i pogodnie w towarzystwie ludzi młodych i skromnych. Kiedy obserwuje się ją przy oficjalnych okazjach, nie ulega wątpliwości, że najbardziej uciążliwe są dla niej wystawne kolacje i przemówienia.

A jednak, czy nam się to podoba, czy nie, jest ona symbolem władzy, która prowadzi urzędników państwowych i tworzy prawa – wybory, wojsko, sędziów i traktaty, a wszystko to razem umożliwia nowoczesne życie. Od sześćdziesięciu lat pokazuje się publicznie, by otworzyć swój Parlament, by wspomnieć ofiary wojenne swojego narodu, odebrać defiladę swoich wojsk czy uczestniczyć w nabożeństwach swojego Kościoła. „Brytania” nie może jechać do Republiki Irlandii, by ostatecznie zakończyć polityczny rozłam sięgający czasów irlandzkiej walki o niepodległość w latach 1919–1921, ale królowa może. „Brytania” nie może witać papieża czy prezydenta. Królowa może.

Ma wielki autorytet, ale nie ma władzy. Stanowi jaskrawo ubrany, dobrze działający paradoks. Jest władcą, który nie rządzi swoimi poddanymi, tylko im służy. Dawne znaczenie królewskości zostało odwrócone; częściowym celem tej książki jest wyjaśnienie, jak i dlaczego do tego doszło. Nowoczesna monarchia konstytucyjna nie oznacza podporządkowania z ręką na karku niesfornego narodu. Zamiast tego proponuje różne wersje wolności. Korona to nie rząd. Istnieje niewielka, zasadnicza przestrzeń pomiędzy Koroną a bieżącą władzą ministrów. Niegrzeczne byłoby stwierdzenie, że ci, którzy rządzą, są dzikimi lokatorami w państwie, bo rządy wywodzą się z Parlamentu, który jest wybierany i stanowi ostateczny bastion naszej wolności. Jednak rządy są lokatorami państwa. Przez jakiś czas mile widziane, nie mają jednak tytułu własności.

Królowa oznacza ciągłość. To może nudne i banalne słowo, ale najczęściej pada jako odpowiedź na pytanie, jaka jest naprawdę rola królowej, z ust innych członków rodziny królewskiej, premierów, arcybiskupów czy wysokich urzędników państwowych. Co mają na myśli? Nie chodzi o zwykłą ciągłą egzystencję kraju czy państwa. To prawda, że państwo to żywa i cenna obecność przed każdym rządem i po każdym rządzie. Ludzie spoglądają w przeszłość i wyobrażają sobie przyszłość, która ich przeżyje: monarchia korzysta z prawdziwej rodziny i robi z niej żywy symbol uniwersalnego faktu. Monarchia konstytucyjna idzie jeszcze dalej. Reprezentuje interesy ludzi, zanim wybiorą sobie aktualny rząd i po jego odejściu. Monarchia konstytucyjna pamięta. Wybiega w przyszłość daleko poza najbliższe wybory.

Rozróżnienie między państwem a rządem jest zasadniczym fundamentem wolności. W Wielkiej Brytanii wytworzyła się cała pantomima rytuału, żeby to wyrazić. Podczas corocznego otwarcia Parlamentu królowa czyta słowa swojego premiera, jest brzuchomówcą swojego rządu. Przemawia z celowym brakiem emfazy czy emocji, nikt nie może doszukać się w tej mowie jej własnych odczuć. Tymczasem w pałacu Buckingham jeden z wiceministrów trzymany jest w charakterze zakładnika, co ma zapewnić bezpieczeństwo królowej i podkreślić rozdział polityki od państwa. Kiedy królowa opuszcza Westminster, minister zostaje wypuszczony (po porządnym drinku) i powraca normalna polityka. Państwo i rząd złączyły się, podały sobie ręce i poszły swoimi drogami. W innych krajach istnieją podobne rozróżnienia, które znajdują wyraz w pisanych dokumentach lub w osobie pozbawionego władzy wybieranego prezydenta. Brytyjczycy woleli to spersonalizować.

Praca królowej w praktyce jest cięższa, niż się wydaje. Kiedy przyjeżdżają z wizytą państwową najważniejsi liderzy zagraniczni, królowa wita ich w imieniu kraju z uśmiechem, uściskiem dłoni w rękawiczce i prowadzi błahą rozmowę; a jest to pomyślane w taki sposób, by nikogo nie urazić. Oferuje gościnę i otacza uprzejmą uwagą osoby, które prywatnie może uznawać za wstrętne czy po prostu straszliwie nudne. W pałacu Buckingham czy w Windsorze osobiście prowadzi gości do przeznaczonych dla nich sypialni. Przedtem sama sprawdza pokoje, upewnia się, czy przy łóżku umieszczono odpowiednie książki, czy kwiaty ładnie wyglądają, czy wszyscy będą się dobrze czuli. Przed uroczystą kolacją osobiście sprawdza potrawy, kwiaty i rozsadzenie przy stole, zastanawia się, czy wszyscy będą zadowoleni ze swoich miejsc, czy będą mieli o czym rozmawiać z sąsiadami. Poleci swoim bibliotekarzom wyszukanie listów, fotografii czy obrazów, które mogą szczególnie zainteresować lub rozbawić gości.

Kiedy już zjawią się owi goście i rozpocznie się rozmowa, królowa musi unikać tematów mogących przyprawić o ból głowy jej ministrów. Były minister spraw zagranicznych Douglas Hurd obserwował, jak ona to robi. „Ma dosyć skomplikowaną technikę. Kiedy głowa państwa lub inny aktualnie podejmowany gość zaczyna mówić o polityce i wyjaśniać, co się dzieje w jego kraju, królowa mówi: «To bardzo interesujące, panie prezydencie, jestem pewna, że minister spraw zagranicznych bardzo chętnie z panem o tym porozmawia». Temat odsunięty, rozmówca przerzucony na inną linię”. Niektórzy opowiadają o tym, jak królowa posługuje się uprzejmym milczeniem, by rozbroić pole minowe. Kiedy zapyta się ludzi o ich rozmowy z królową, często bełkoczą coś o jej dowcipie i przenikliwości, ale mówią tylko o tym, co sami jej powiedzieli. Sprytne.

Bardzo podobnie dzieje się na cotygodniowych audiencjach premierów, których do tej pory było dwunastu. Choć te spotkania są absolutnie prywatne (nikt nie protokołuje, nie ma sekretarek ani mikrofonów), byli premierzy i wysocy urzędnicy mówią o nich raczej jak o rodzaju wysublimowanej terapii niż ożywionej wymianie poglądów. Od sześćdziesięciu lat królowa słucha tego, co mówią jej premierzy – usprawiedliwień, wyjaśnień, prywatnych narzekań, drobnych złośliwości o rywalach – nie okazując żadnemu z nich, po czyjej jest stronie, poza, mówiąc najogólniej, poparciem dla kontynuacji rządu. Sir Gus O’Donnell, szef gabinetu, który pracował z czterema premierami – sir Johnem Majorem, Tonym Blairem, Gordonem Brownem i teraz z Davidem Cameronem – mówi: „Stają na głowie, żeby tego nie opuścić. To bezpieczna przestrzeń, w której premierzy i suweren mogą się spotkać, odbyć najdziwniejsze rozmowy, jakich moim zdaniem nie mogliby odbyć z nikim innym w kraju... Powiedzmy, że wychodzą stamtąd lepsi, niż weszli”.

Królowa zna niemal wszystkie tajemnice państwowe z ostatnich sześćdziesięciu lat. Znowu Gus O’Donnell: „Dajemy królowej na przykład protokoły z posiedzeń gabinetu, żeby na bieżąco orientowała się w dyskusji i znała podjęte decyzje. W czerwonych teczkach dostaje mnóstwo materiałów na temat tego, co aktualnie robi rząd”. Królowa bardzo się interesuje problemami związanymi z ustrojem – sir Gus szczególnie wyróżnia kontrowersje wokół wprowadzenia stałych terminów posiedzeń Parlamentu i przyszłości Izby Lordów – i wszystkim, co ma związek z brytyjskimi siłami zbrojnymi. Bardzo intensywnie również popiera administrację publiczną, która podobnie jak sama królowa musi zachować neutralność, ale na ogół nie spotyka się z wyrazami uznania ze strony ludności czy prasy. Podczas wystąpień publicznych z okazji Bożego Narodzenia i licznych przemówień monarchini bardzo się stara trzymać bezpiecznego gruntu najlepszych życzeń o charakterze ogólnym, chociaż w Boże Narodzenie często porusza aktualne problemy. Przez kolejne dziesięciolecia unikała pułapek, które mogły sprowadzić poważne niebezpieczeństwo na monarchię. Oczywiście popełniała błędy, jak każdy. Jednak w sumie prowadziła ten taniec dyskrecji tak zręcznie, że wielu obserwatorów uznało ją niemal za osobę bez charakteru – neutralną, bierną, wręcz bezbarwną.

Tymczasem wcale nie jest taka. Ma doskonałą pamięć i trzeźwy sąd, jest wspaniałą parodystką, stać ją na ostre cwiszenrufy. Bardzo szczerze mówiła o kłopotach swoich dzieci. Obserwowała z bliska i ironicznie opisała dziwactwa zagranicznych przywódców i sławnych polityków. Robiła to, stawiając pasjansa w Balmoral lub siedząc z nogami podkulonymi na kanapie królewskiego jachtu ze szklaneczką czegoś rozweselającego w ręku albo podczas spacerów po plażach i wzgórzach. Prywatnie potrafi wziąć kogoś w objęcia i śmiać się serdecznie, okazuje zniecierpliwienie maruderom i guzdrzącym się przy jedzeniu. Chociaż nie lubi konfrontacji i często zostawia to swojemu mężowi, ma bardzo zdecydowane opinie o ludziach. Jednak praca wymaga, by ukrywała to wszystko. Inni, celebryci i aktorzy, biorą pieniądze za to, że mają „osobowość”. Od królowej wymaga się, by swoją ukrywała.

Co nie oznacza, że jej życie jest nudne. „Pracujemy w fabryce szczęścia”, szepcze jedna z dam dworu, kiedy królowa zmierza w stronę kolejnego rzędu krzyczących i wymachujących rękami dzieci. Musi być cudownie rozweselać ludzi bez wygłaszania dowcipów i opowiadania dziwnych historyjek. Wystarczy, żeby się pojawiła, uśmiechnęła, skinęła głową i przyjęła jeden czy dwa bukiety. Nikt, kto towarzyszył tej lekko teraz zgarbionej damie po dziewięćdziesiątce, kiedy idzie przez małe miasteczka, odwiedza zagraniczne hotele, katedry i koszary wojskowe, rozglądając się badawczo, nikt, kto obserwował napierające rzędy uśmiechniętych ludzi, którzy na nią czekają, nie może w to wątpić. Ale w fabryce szczęśliwości trzeba też tydzień po tygodniu odbyć mnóstwo uroczystych, religijnych i towarzyskich spotkań. (Niektórzy twierdzą, że tych okazji jest zbyt dużo. Zwłaszcza dla kobiety w jej wieku).

Królowa stoi na czele Kościoła anglikańskiego, narodowej instytucji pospiesznie odłączonej od Rzymu przez tudorowskiego przodka monarchini, lubieżnego Henryka VIII o czerwonej twarzy. Ma tytuł „obrończyni wiary” i „najwyższego zwierzchnika Kościoła anglikańskiego”. Pierwszy z tych tytułów właściwie trąci absurdem, ponieważ nadał go Henrykowi papież Leon X, zanim król się zbuntował. Ten drugi natomiast z pewnością się liczy: to królowa mianuje biskupów i arcybiskupów i poważnie traktuje swoją rolę skarbnicy anglikańskiej szacowności, przemawia do Synodu Generalnego i utrzymuje regularny kontakt z jego najważniejszymi członkami.

Aktualny arcybiskup Canterbury Rowan Williams twierdzi, że królowa jest jak sąd apelacyjny, tutaj kończą się argumenty. Oczywiście w praktyce nie zabiera głosu w dysputach o wyświęcaniu kobiet czy małżeństwach gejów, podobnie jak nie angażuje się w spory parlamentarne. Ale, jak mówi arcybiskup, „wierzy, że ma obowiązek czuwania nad interesami Kościoła, obowiązek popierania go, stawania po stronie tych, którzy zarządzają Kościołem, a sama jest bardzo zaangażowaną chrześcijanką”. Williams opowiada, że wielki wpływ wywarł na nią prywatny modlitewnik podarowany przez jego poprzednika niedługo przed koronacją, z którego królowa nadal się modli. Williams zapewnia, że dla niej koronacja była „powołaniem, nie przywilejem, tylko właśnie powołaniem. Jeśli trzeba za to zapłacić dużą cenę, trudno”. Przekonamy się, że chwilami rzeczywiście było trzeba.

Królowa jest także „skarbnicą honorów”. Nadaje medale, krzyże, szlachectwo i wstęgi, głównie (ale nie zawsze) według życzenia polityków, tym, którzy na to zasługują (czasami może nie do końca). Każdy z nich wymaga rozmowy, kontaktu wzrokowego, wysłuchania informacji i czasu. Do tej pory, czyli odkąd została królową w 1952 roku, wręczyła 404 500 tytułów i nagród, uczestniczyła osobiście w 610 inauguracjach (wielka ceremonia nadawania tytułu).

Są jeszcze siły zbrojne. Królowa jest ich zwierzchnikiem. Żołnierze, lotnicy i marynarze jej przysięgają wierność, w jej imieniu walczą i giną. Z niektórymi oddziałami łączą ją specjalne relacje – jej pierwszym oficjalnym stanowiskiem był honorowy stopień colonel-in-chief, książę Filip nadal nim jest. W pozostałych formacjach jest zwykłym pułkownikiem. Ta rola wymaga wielu dodatkowych wizyt i ceremonii. Królowa patronuje także niezliczonej liczbie organizacji charytatywnych. One również błagają, by poświęciła im czas, co często ma pomóc w zdobywaniu funduszy. Od czasu do czasu rodzina królewska próbuje organizować swoją działalność dobroczynną. Po śmierci matki i siostry wszyscy pozostali członkowie rodziny zasiedli w Sandringham przy stoliku karcianym i rozdzielili obowiązki, które trzeba będzie wypełnić. Okazało się, że z niektórymi fundacjami dobroczynnymi powiązany jest patronat zbyt wielu członków rodziny królewskiej, podczas gdy w innych nie ma nikogo; zdecydowano więc o przeprowadzeniu zmian.

I jest jeszcze zagranica. Królowa nigdy nie zapomina, że stoi na czele Wspólnoty Brytyjskiej (Head of the Commonwealth), tytuł ten wymyślono w 1949 roku, by nowo powstałe niepodległe republikańskie Indie mogły zachować powiązania z Brytanią. Ta pozycja zobowiązuje królową do częstego podróżowania, poza odwiedzaniem innych swoich królestw, poza wizytami dyplomatycznymi i ożywiającymi handel, których odbycie co roku zaleca jej rząd. W Ministerstwie Spraw Zagranicznych powstaje lista wskazanych wizyt państwowych i innych, w zależności od tego, który z handlowych partnerów jest aktualnie najważniejszy i któremu z przywódców wizyta królowej da najwięcej korzyści. Następnie ministerstwo wysyła tę listę do pałacu i zaczynają się kolejne negocjacje.

Te wizyty to nie są zwykłe przejażdżki. Wymagają starannego zaplanowania, niekończącej się zmiany sukien i kapeluszy, a przede wszystkim niewyobrażalnej ilości czasu na słuchanie, kiwanie głową i uśmiechy. I najbardziej męczące ze wszystkiego – przemówienia. Królowa jest z natury nieśmiała i pełna rezerwy i nawet teraz, po tylu latach, nie czerpie przyjemności z publicznych wystąpień bez względu na rangę imprezy. Dziennikarz od dziesięcioleci towarzyszący jej w podróżach mówi: „Nawet jeśli jest to Great Hall of the People czy Girl Guides’ Association, denerwuje się przed przemówieniem. Za to potem, po wygłoszeniu mowy, która spotkała się z wielkim aplauzem, naprawdę promienieje, że ma to już za sobą. Ani razu nie widziałem, żeby było inaczej”. W miarę jak królowa i książę Edynburga robią się coraz starsi, te wizyty są dla nich coraz bardziej męczące i trudne. Na razie zgadzają się na nie na ogół dwa razy do roku.

Królowa postrzega monarchię jako rodzaj narodowego lepiszcza, więc nieustannie jeździ po kraju, chce być widziana, pozdrowić i podziękować ludziom na ogół niedostrzeganym przez londyńskich brokerów władzy i komercyjnych bonzów. Królowa wydaje przyjęcia, lunche i spotkania dobroczynne w pałacu Buckingham i w edynburskim pałacu Holyroodhouse, by podziękować czy zgromadzić razem inną grupę dobroczyńców, zasłużonych obywateli i początkujących biznesmenów. Na specjalnych przyjęciach tematycznych honoruje najróżniejsze społeczności – mogą to być Australijczycy w Wielkiej Brytanii, młodzi adepci teatru, osoby prowadzące kampanie na rzecz niepełnosprawnych czy członkowie służb ratowniczych. Te wydarzenia są bardzo starannie zaplanowane. Królowa przygląda się listom osób, które mogą być zaproszone, i powodom owego zaproszenia. Rozplanowuje cały wieczór, łącznie z jego choreografią, potrafi zapamiętać wiele nazwisk. Dopiero widok zachwytu na twarzach podstarzałych wolontariuszy, których nikt nigdy nie doceniał, czy próbujących się przebić młodych muzyków pozwala zrozumieć utajoną siłę tej na ogół nierelacjonowanej w prasie królewskiej kampanii.

I w końcu są uroczystości masowe, królewskie jubileusze i śluby. Jubileusze wymyślono po to, by monarchia chociaż przez krótki czas dominowała w obfitych serwisach informacyjnych, a ludzie mogli przypomnieć sobie ostatnie dwadzieścia pięć, pięćdziesiąt czy sześćdziesiąt lat panowania królowej, a także popatrzeć w przyszłość. To taki narodowy przerywnik poświęcony refleksji. Małżeństwa mogą się okazać udane lub nie, ale śluby pozwalają najbardziej fanatycznym rojalistom, i nie tylko im, popaść na chwilę w szaleństwo.

Mam nadzieję, że czytelnik czuje się już lekko wyczerpany (a nie wspomniałem jeszcze o dodatkowych rolach matki, babki, żony, ciotki, właścicielki koni, zarządcy farm i posiadłości, pracodawczyni i głównej księgowej, co zajmuje niemal wszystkie wolne chwile).

Większości z nas wydaje się, że królowa zawsze tu była. Tak dobrze wykonuje swoją pracę, że stała się częścią naturalnego porządku rzeczy, tak jak pory roku i pogoda. Oczywiście, pewnego dnia jej zabraknie. A kiedy nadejdzie ten dzień, w środku brytyjskiego życia powstanie wyrwa iście królewskiej wielkości.

CZĘŚĆ PIERWSZA

DYNASTIA TO PRZEZNACZENIE:JAK PRZEMODELOWAŁA SIĘ BRYTYJSKA MONARCHIA

Królowa jest zaledwie czwartą osobą na czele stosunkowo nowej dynastii. Jeśli pominie się jej stryja Edwarda VIII, który przetrwał mniej niż rok, jest zaledwie trzecią z Windsorów. A przecież sama brytyjska monarchia jest jedną z najstarszych w Europie: królowa może być powiązana węzłami krwi z brodatymi Anglosasami czy dawnymi szkockimi wojownikami. Przodkowie hanowerscy nadal stanowią istotny czynnik. Zarówno jej twarz, jak i oblicze jej najstarszego syna przypominają osiemnastowiecznych monarchów, poważnych pierwszych Jerzych. Ale monarchie, tak jak inne rodziny, mogą wymyślić się od nowa. Dzisiejszy dom Windsorów stworzył się sam przed niecałym stuleciem, odskakując od Hanowerczyków i ich niemieckich powiązań w 1917 roku.

Dawna brytyjska monarchia – płodnej królowej-cesarzowej Wiktorii i jej syna Edwarda, obleśnego i sprytnego króla-cesarza – znajdowała się w centrum złotej sieci królów oplatającej Europę i sięgającej do Rosji. Monarchia była klubem rodzinnym, raczej zamkniętym dla osób z zewnątrz. Brytyjski segment sieci miał szczególnie bliskie powiązania z niemieckimi domami królewskimi, powiązania sięgające XVIII wieku i Hanowerczyków. Cesarze niemieccy wpadali na herbatki, brali udział w defiladach ubrani w brytyjskie mundury wojskowe. W Cowes ich jachty ścigały się z jachtami królewskich kuzynów. Mogła panować wzajemna nieufność, ale było to raczej współzawodnictwo rodzinne niż polityczne. Tę bliskość symbolizowała ostatnia wizyta króla Jerzego V i królowej Marii w Niemczech przed wielką wojną. Przybyli do Berlina w maju 1913 roku na ślub córki cesarza z ich kuzynem, księciem Brunswick-Lüneburg; powitała ich ciotka królowej Marii, wielka księżna Mecklenburg-Strelitz, bardzo stara dama urodzona w Anglii, która pozostała w swej północnej niemieckiej rezydencji do 1916 roku. Spotkali się wtedy z kajzerem, carem Mikołajem II i niezliczonymi dynastycznymi kuzynami, których rodzina nazywała po prostu „królewską hołotą”. Hołota zauważyła obecność kamer filmowych, mówiła o „tych strasznych ludziach kina”, czuli się jednak rodziną, której koneksje miały zasadnicze znaczenie dla przyszłości „cywilizowanego” świata.

Jerzy V był szczególnie przywiązany do członków austro-węgierskiej rodziny królewskiej, a także do wielu książęcych krewnych niemieckich. Sir Frederick Ponsonby, prywatny sekretarz króla, napisał o tej wizycie: „Wątpię, czy przyniosła ona jakieś prawdziwe korzyści. Uczucia w obu krajach są bardzo silne”, a biograf Jerzego słusznie zauważa, iż w przededniu wielkiej wojny „król Jerzy był jedynie zaniepokojonym i bezradnym obserwatorem”[1]. Niektórzy mieli wręcz przeciwne zdanie lub takie dyplomatycznie udawali: brytyjski ambasador w Berlinie sir Edward Goschen uważał, że wizyta przyniesie „trwałe korzyści”[2]. Tak czy inaczej, królowa Maria cudownie spędziła czas w Berlinie. Bardzo natomiast się obawiała wyjazdu do Paryża w następnym roku, głównie dlatego, że Francja była dla niej przede wszystkim obcą republiką, w której nie powitają jej przyjazne twarze krewnych.

Jednak w 1917 roku w okresie wojny totalnej ta królewska sieć mogła, jak się wydawało, łatwiej zdusić brytyjską monarchię, niż ją ochronić. W Wielkiej Brytanii Niemców nienawidzono, niszczono ich sklepy, wysiedlono ich dęte orkiestry, usypiano nawet psy charakterystycznych niemieckich ras. Monarcha o niemieckich powiązaniach nie mógł się czuć komfortowo. Rosnące radykalne i rewolucyjne tendencje w Europie także przyczyniały się do spadku popularności monarchów. Król Jerzy doskonale zdawał sobie sprawę z niebezpieczeństw, jakie stwarzają rewolucyjne socjalistyczne nastroje. W latach 1911–1912 Brytania przeżywała masowe strajki i wielkie niepokoje. Chwilami zdawało się, że wojujący dokerzy zagłodzą Londyn, gdy tymczasem radykalni liberałowie kontestowali kryterium przynależności do arystokracji, kiedy Izba Lordów zablokowała im „Budżet dla ludu”. Na ulicach uczono jeszcze bardziej walczącego socjalizmu, a pierwsi laburzystowscy politycy określali się jako antymonarchiści w sposób, na jaki dzisiaj mało kto by się zdobył. Jeden z pierwszych ulubionych przywódców Partii Pracy, Keir Hardie, przez całe życie był republikaninem, szczególnie znienawidzonym przez Pałac. Choć był posłem, nie miał wstępu na przyjęcia ogrodowe w zamku windsorskim za krytykowanie wyjazdu Edwarda VII na spotkanie ze swoim kuzynem, carem Mikołajem, w 1908 roku. Później określił Jerzego V jako „ulicznego obiboka... pozbawionego najzwyklejszych umiejętności”. Król w odpowiedzi nazywał go po prostu „potworem”. Te czasy, jeszcze przed nadejściem wojny, nie były najlepsze dla monarchów.

Jerzy miał szczęście do doradców, a zwłaszcza dotyczy to jednego z nich. Historia lorda Stamfordhama zaczęła się kolorowo. Jako Arthur Bigge, syn pastora z Northumberland, był oficerem artylerii i uczestniczył w wojnie zuluskiej w 1879 roku. Przyjaźnił się z synem zdetronizowanego cesarza Francji Napoleona III. Kiedy ów młodzieniec zginął z rąk Zulusów, zdecydowano, że to Bigge pokaże jego zrozpaczonej matce, gdzie to się stało, a następnie stawi się u królowej Wiktorii, żeby opowiedzieć jej całą historię. Bigge tak się spodobał królowej Wiktorii, że natychmiast zrobiła go zastępcą swego osobistego sekretarza, i resztę życia spędził na usługach monarchii. Kiedy Edward VII został królem, Bigge służył jego synowi, początkowo jako księciu Kornwalii, potem księciu Walii, a w końcu królowi Jerzemu V, i wtedy właśnie Bigge został lordem Stamfordhamem. Miał olbrzymi wpływ na Jerzego, który kiedyś wyznał, że bez pomocy Bigge’a prawie nie potrafił napisać listu.

Na początku jednak nie wszystko się Stamfordhamowi udało. Obaj z królem mieli instynktownie bardzo konserwatywne poglądy. Podczas kryzysu konstytucyjnego w latach 1910–1911 Stamfordham poradził Jerzemu pognębienie liberalnego premiera Herberta Asquitha. Liberałom przeciwstawiła się zdominowana przez torysów Izba Lordów, blokująca radykalny „Budżet dla ludu”. Edward VII obiecał Asquithowi zgodę na zalanie kraju wielką liczbą liberalnych parów jako ostateczny sposób zatopienia izby wyższej. Jerzy V był w głębi duszy przeciwny temu pomysłowi, który wydawał się zamachem na samo pojęcie arystokracji. Gdyby świeżo ukoronowany Jerzy V posłuchał instynktu i poparł raczej parów niż utworzony w wyniku wyborów rząd, wymusiłby szybkie wybory powszechne, które częściowo dotyczyłyby prawa monarchy do wtrącania się w politykę; jego wnuczka przez cały okres swego panowania właśnie tego najstaranniej unikała.

Kiedy patrzymy niemal sto lat wstecz, wyobrażamy sobie złotą epokę „edwardiańską”, podczas gdy w rzeczywistości był to okres konfrontacji i wrzenia, w którym dojrzewało myślenie rewolucyjne i fizyczny sprzeciw. Liberałowie, choć bardziej umiarkowani od powstających partii laburzystowskiej i socjalistycznej, byli przekonani, że Stamfordham jest ich nieprzejednanym wrogiem w samym centrum imperialnego państwa. Emocje brały górę. Ówczesny liberalny minister skarbu, późniejszy premier Lloyd George, tak bardzo nie lubił Stamfordhama, że kiedy ten podczas wojny przychodził na zebrania na Downing Street, kazał mu czekać w korytarzu na twardym drewnianym krześle.

Jednak Stamfordham uczył się na błędach. Król Jerzy powiedział później, że to był człowiek, który nauczył go, jak być królem. Zrobił to, mówiąc władzy prawdę i słuchając. Stamfordham był człowiekiem oschłym i trudnym, ale chlubił się swoją uczciwością, a szczególnie tym, że przekazuje królowi fakty, choćby najbardziej niepokojące. W latach poprzedzających wybuch pierwszej wojny światowej ciężko pracował, by przekształcić wilka morskiego i wieśniaka w uświadomionego politycznie przywódcę kraju. W pierwszych ciężkich latach wojny Jerzy V zdobył powszechną popularność i zaufanie.

Informacje, które przynosił królowi doradca wiosną 1917 roku, zdawały się rzeczywiście bardzo niepokojące. Wojna szła źle. Zdarzały się strajki, rosło przekonanie, że królowi bliższy jest niemiecki kuzyn, znienawidzony kajzer, niż własny naród. Była to całkowita nieprawda, ale Jerzy V popełnił zasadnicze błędy. Sprzeciwił się pozbawieniu kajzera i jego rodziny honorowego dowództwa brytyjskich oddziałów i brytyjskich medali honorowych, nie mówiąc już o flagach wiszących w kaplicy św. Jerzego w Windsorze. Królewska solidarność i z dawna ustalona hierarchia zdawały się ważniejsze, nawet w czasie trwania wojny przemysłowej. Na początku wojny król Jerzy wściekał się z powodu kampanii przeciwko admirałowi księciu Louisowi Battenbergowi, który był z pochodzenia Niemcem, ale ożenił się z wnuczką królowej Wiktorii i wówczas zajmował już stanowisko pierwszego lorda brytyjskiej admiralicji. Battenberg musiał ze stanowiska zrezygnować, ku rozpaczy syna, który był wówczas kadetem w szkole morskiej i tak pisał do matki o ostatnich pogłoskach, „że papa okazał się niemieckim szpiegiem... w związku z tym przeżywam tu paskudne chwile”. (Ten chłopiec to późniejszy lord Louis Mountbatten, jedna z osób, które wywarły wielki wpływ na Elżbietę II).

Odruchowy opór przeciwko bardzo silnym nastrojom antyniemieckim w Brytanii czasu wojny pozwolił krytykom króla kwestionować jego patriotyzm. Lloyd George wezwany do pałacu Buckingham w styczniu 1915 zastanawiał się głośno: „Co też ma mi do powiedzenia mój niemiecki druh”. Londyńskie damy kpiły z hanowerskiego charakteru dworu. Uliczni agitatorzy ostrzegali przed „Niemcami” w pałacu. W istocie Jerzy był wzorcowym monarchą czasu wojny, odwiedził setki oddziałów na froncie i bardzo obniżył wydatki i standard życia monarchii w czasie, gdy kraj cierpiał. Przestał nawet pić alkohol, kiedy poprosił go o to Lloyd George, żeby dawać przykład pijakom (trzeba powiedzieć, że sam Lloyd Geoge tego przykładu nie naśladował). Jednak szeptana propaganda nie tylko trwała, ale wręcz przybierała na sile. Trzydziestego pierwszego marca 1917 roku odbył się wiec w Albert Hall, podczas którego wyrażano radość z upadku cara Mikołaja II. Przewodniczył mu jeden z wielkich bohaterów partii laburzystów, George Lansbury. Podczas zgromadzenia głośno wygwizdywano monarchię jako taką. Cenzorzy rządowi czasów wojny nie dopuścili tej informacji do gazet. Mimo to Jerzy z raportu naocznego świadka dowiedział się, co tam mówiono.

Stamfordham uznał za swój obowiązek zbieranie możliwie jak największej liczby informacji i przekazywanie ich królowi. Kiedy Ramsay MacDonald, późniejszy laburzystowski premier, zwołał konwencję w Leeds, „aby zrobić dla tego kraju to, czego dokonała w Rosji rosyjska rewolucja”, albo kiedy przywódca związkowy Robert Williams domagał się, by przed pałacem Buckingham wywiesić tabliczkę „Do wynajęcia”, Jerzy dowiedział się o tym. Kilka tygodni później Stamfordham oświadczył: „Nie ma takiej socjalistycznej gazety, takiego oszczerczego szmatławca, który nie byłby czytany, zakreślany i pokazywany królowi, jeśli zawiera jakąkolwiek krytykę, przyjazną czy nie, pod adresem Jego Królewskiej Mości i rodziny królewskiej”[3].

W kwietniu 1917 roku pisarz H. G. Wells apelował w gazecie „The Times” o stworzenie republikańskich stowarzyszeń, narzekał też, że Anglia musi znosić obcy i nieciekawy dwór, na co Jerzy udzielił mu sławnej już odpowiedzi: „Może jestem nieciekawy, ale niech mnie diabli porwą, jeśli jestem obcy”. Henry Hyndman, chodzący w meloniku wydawca marksistowskiej gazety „Justice”, twierdził, że rodzina królewska jest „zasadniczo niemiecka”, i domagał się republiki brytyjskiej. Na drugim krańcu politycznego spectrum wydawca magazynu „Spectator” John St. Loe Strachey powiedział Stamfordhamowi, że nastroje republikańskie rozprzestrzeniają się wśród górników, którzy „czują, że królowie będą się trzymać razem”, bo istnieje „związek zawodowy monarchów”[4]. Według lady Maud Warrender, kiedy Jerzy dowiedział się, że jest uważany za przychylnego Niemcom, bo jego rodzina ma niemieckie nazwiska, „żachnął się i bardzo pobladł”. Wells ponownie ruszył do ataku. Tym razem w „Penny Pictorial” wzywał monarchię, by „oddzieliła swoje przeznaczenie od nieuniknionego upadku teutońskiego systemu dynastycznego na europejskim kontynencie... nie chcemy tutaj żadnych niemieckich eks-monarchów”. W pałacu teczka zatytułowana Niepokoje w kraju robiła się coraz grubsza.

Po przeszło dziewięćdziesięciu latach to wszystko może się wydawać histerycznym przewrażliwieniem, które Jerzy i jego doradcy niesłusznie potraktowali poważnie. Pisemka o małym nakładzie, przytaczane rozmowy z kopalń, autorzy szukający rozgłosu – czy rzeczywiście mogło to zapoczątkować koniec brytyjskiej monarchii? Prawdą było zaś to, że w 1917 roku społeczeństwo brytyjskie dochodziło do granic wytrzymałości. Ludzie gotowi byli uwierzyć w najbardziej szalone opowieści o niemieckich spiskach, o tajnej sieci seksualnego szantażu, która sięgała aż na dwór. Wojska we Francji stały w obliczu klęski, dno Atlantyku było cmentarzyskiem okrętów dostawczych. Rosję ogarnęła rewolucja. Niemcy były następne w tej kolejce, a w brytyjskich fabrykach narastała fala wojowniczości. W Brytanii głównym przywódcą czasu wojny nie był król, ta rola przypadła małpującemu króla Lloydowi George’owi, to jego wkrótce okrzyknięto „człowiekiem, który wygrał wojnę”. Arystokrację, zawsze wspierającą monarchię, rzucono na kolana, jej synowie polegli lub zostali okaleczeni, a posiadłościom groziła finansowa ruina. Zdawało się, że monarchia ma niewielu liczących się przyjaciół. W końcu Jerzy V uznał, że jeśli monarchia w Wielkiej Brytanii ma przetrwać, trzeba ją radykalnie zreformować.

Za radą Stamfordhama król Jerzy dokonał serii zmian, które wywarły ogromny wpływ na panowanie aktualnej królowej. Pierwsza i najbardziej publiczna dotyczyła zmiany nazwiska swojego i dynastii. „Sachsen-Coburg-Gotha” nie tylko trudno było wymówić, brzmiało to zdecydowanie niemiecko. Musiało zniknąć. W dodatku Jerzy nie znał swojego własnego, oryginalnego nazwiska; zagubiło się w plątaninie monarchicznych pokrewieństw i niekontrolowanych kresek w połączeniach nazwisk. Zwrócono się więc po opinię do Królewskiego Kolegium Heraldycznego. Jerzy V dowiedział się, że nie nazywa się Stewart. Może Guelph. A najprawdopodobniej Wipper lub Wettyn. Żadne z tych nazwisk nie brzmiało zbyt zachęcająco. Zaczęły się poszukiwania i próby wymyślenia czegoś. Omawiano wszystkie możliwości typu Tudor-Stewart, Plantagenet, York czy Lancaster, ale zrezygnowano z nich, podobnie jak ze zbyt oczywistego „England”, co nie mogłoby się podobać Szkotom, Irlandczykom czy Walijczykom. Jeszcze bardziej nieokreślone sugestie dotyczyły nazwisk D’Este czy Fitzroy. Sprytny lord Stamfordham wrócił do nazwy miejscowej ulubionego pałacu króla i zaproponował „Windsor”. Nie tylko brzmiało to dobrze, potem okazało się, że Edward III raz także posłużył się tym nazwiskiem, istniało więc nawet dość wątłe wytłumaczenie historyczne.

W ten sposób 17 lipca 1917 roku narodziła się dynastia Windsorów. Jerzy V oznajmił: „Ogłaszamy w imieniu swoim i naszych potomków, że rezygnujemy i zalecamy zerwanie ciągłości używania stopni, godności, tytułów i honorów diuka i diuszesy Saksonii, a także książąt i księżnych Sachsen, Coburg i Gotha i wszystkich innych niemieckich stopni”. Za tym poszła wielka fala zmiany nazwisk; jeszcze dziś mnóstwo osób nie wie, kto naprawdę jest kim. Na przykład Teckowie. Żona Jerzego V, królowa Maria czy May, była córką Francisa, diuka Teck, który ożenił się z wnuczką Jerzego III, słynną z tuszy Mary Adelaide, znaną w rodzinie jako „gruba Mary” i opisywaną jako „wielka fioletowa pluszowa poduszka na szpilki”. W rodzinie żony Jerzego V było wielu Tecków, a w celu pozbycia się Tecka czy, inaczej mówiąc deteckizacji, wielkim powodzeniem cieszyły się melodyjne brytyjskie nazwy miejscowości. Jeden z braci królowej Marii został markizem Cambridge, a inny earlem Athlone. Podobnie Battenbergowie – wywodzący się od królowej Wiktorii i książąt Hesji, spokrewnieni z rodziną carską – stali się Mountbattenami, jeden został przemianowany na markiza Milford Haven, inny na markiza Carisbrooke. Wszelkie ślady niemieckości zostały błyskawicznie wymazane.

Mniej spektakularne, ale ważniejsze od zmiany nazwiska było ogłoszenie przez Jerzego V i królową Marię, co zanotował król w swoim dzienniku: „Już jakiś czas temu zdecydowaliśmy, że nasze dzieci będą mogły wżenić się w brytyjskie rodziny. Było to zdecydowanie historyczne wydarzenie”[5]. Już w XVIII wieku politykom i większości Brytyjczyków nie podobał się hanowerski obyczaj poślubiania niemieckich księżniczek i książątek, bo to zdawało się oznaczać, że brytyjskie podatki subsydiują cudzoziemskie rodziny. Sama królowa Wiktoria wskazywała na to, że zwyczaj dynastycznych małżeństw w jej rodzinie spowodował „kłopoty i zmartwienia i jest zdecydowanie niedobry”, kiedy kraje europejskie prowadzą ze sobą wojnę. „Wszystkie rodzinne uczucia poszły w kąt i byliśmy bezradni”[6]. A jednak zwyczaj kontynuowano. Teraz instynktowne przekonanie Wiktorii, że „nowa” krew – przez co rozumiała krew z niekrólewskich rodzin brytyjskich – wzmocni tron moralnie i fizycznie, na stałe zagościło w polityce.

W istocie brytyjska monarchia została znacjonalizowana. Biskup Chelmsford, wpływowa figura, powiedział Stamfordhamowi, że: „Stabilność tronu ulegnie wzmocnieniu, jeśli książę Walii ożeni się z angielską damą... musi ona być inteligentna, a przede wszystkim pełna współczucia”. Trochę później inny człowiek Kościoła, Clifford Woodward, kanonik Southwark, powiedział Stamfordhamowi, że książę Walii powinien przez rok czy dwa pomieszkać w jakimś mieście przemysłowym, może w Sheffield, i poślubić Angielkę, najlepiej „z rodziny, która dobrze się zapisała w czasie wojny”[7]. Chociaż Dawid, czyli książę Walii, pójdzie później zupełnie inną drogą, oświadczenie króla z 1917 roku dotyczące tej nowej polityki otworzyło drogę Elizabeth Bowes Lyon, Szkotce, której rodzina rzeczywiście dobrze się zapisała w czasie wojny, do poślubienia Alberta, znanego także jako „Bertie”, księcia Yorku, późniejszego króla Jerzego VI. Ta polityka pozwoliła także księciu Karolowi na małżeństwo z Dianą, a później z Camillą, oznaczała też, iż William może poślubić Kate Middleton. Teraz wydaje się to całkiem zwyczajne, ale poślubianie swoich poddanych nie przyszłoby do głowy przedstawicielom starego domu Sachsen-Coburg-Gotha.

Następny ruch króla był bardziej brutalny, niektórzy twierdzą, że wręcz tchórzowski. Jerzy V odciął się od „kuzyna Nickiego”, zdetronizowanego cara Mikołaja II, i od jego całej rodziny, pozostawiając ich na łasce leninowskiej rewolucji bolszewickiej. Car, w odróżnieniu od kajzera, był lojalnym sojusznikiem Wielkiej Brytanii, dopóki nie zawaliło się jego imperium. Chociaż Jerzy nie mógł przewidzieć, że Romanowowie zostaną zamordowani w piwnicy, wiedział, że znaleźli się w poważnym niebezpieczeństwie i że liczą na azyl w Wielkiej Brytanii. Początkowo się zgodził. Jednak lewica była tak wrogo nastawiona do cara i tak bardzo popierała rewolucję, że król spanikował, co wyjawił Kenneth Rose, biograf Jerzego V. Na jego prośbę Stamfordham bombardował numer dziesiąty Downing Street notatkami, które nie pozostawiały wątpliwości, że jednak car nie będzie mile widziany. Wyolbrzymiano drobne sprawy, jak brak odpowiednio wygodnego miejsca zamieszkania. W końcu jednak wydawało się, że Jerzy przynajmniej gotów był odwrócić wzrok, podczas gdy Mikołaj z rodziną zostali uwięzieni, wywiezieni i w końcu zabici. (Aktualna królowa zapoznała się z dokumentami i napisała z rozmachem na ukos strony maszynopisu książki Rose’a: „Niech publikuje”).

Żadne działanie nie mogło pokazać wyraźniej radykalnej zmiany spowodowanej przez wojnę. Wcześniej, w 1905 roku, ojciec króla Jerzego odrzucił prośbę cara o przywrócenie normalnych stosunków z Serbią po wyjątkowo brutalnym zamordowaniu jej króla. W słowach, które przypominały teksty George’a Bernarda Shawa czy nawet Oscara Wilde’a, Edward VII wyjaśnił, że jego zawodem jest po prostu „bycie królem... Jak widzicie, należymy do tej samej gildii, jak robotnicy czy przedstawiciele wolnych zawodów. Nie mogę pozostać obojętny wobec zamordowania przedstawiciela mojej profesji albo, jak wolicie, członka mojej gildii. Musielibyśmy zamknąć nasz interes, gdybyśmy jako królowie zaczęli uznawać mordowanie monarchów za sprawę bez konsekwencji”[8]. Teraz jego syn ze spokojem odmówił udzielenia pomocy Mikołajowi II, co później doprowadziło do zamordowania samego cara. Rewolucja może skupić uwagę monarchy równie skutecznie jak sądowy wyrok śmierci uwagę zwykłych śmiertelników.

Następna zmiana dotyczyła systemu honorów. Większość krajów ma tego rodzaju system; w Wielkiej Brytanii był on zarówno ograniczony, jak i mocno powiązany z poplecznikami króla. Najstarszym odznaczeniem był Order Podwiązki ustanowiony przez Edwarda III prawdopodobnie w 1344 roku i ograniczony do samego monarchy, następcy tronu i dwudziestu czterech innych członków czy „kompanów rycerzy”. Członkostwo jest darem monarchy. Obecni kawalerowie i damy Podwiązki, którzy defilują w Windsorze co roku w czerwcu w trakcie ceremonii odbywającej się w tygodniu wyścigów w Ascot, ubrani są w tudorowskie czapki z piórami strusi i czapli, w niebieskie welwetowe peleryny i niebieskie podwiązki; są wśród nich arystokraci, byli premierzy i emerytowani urzędnicy państwowi. Są także „obcy kawalerowie” Podwiązki, czyli zagraniczni monarchowie. W 1915 roku zarówno kajzera Wilhelma, jak i cesarza Austro-Węgier Franciszka Józefa wykluczono z tego grona.

Inne stare zakony obejmują szkocki Order Ostu, który sięga roku 1687 i jest ograniczony do szesnastu kawalerów i dam, a także irlandzki Order św. Patryka, obecnie zlikwidowany. Poza wymienionymi najważniejszy jest Order Łaźni, ustanowiony przez pierwszego z Hanowerczyków, Jerzego I, w 1725 roku. Choć nazwa orderu odnosi się do dawnej średniowiecznej praktyki, która wymagała, by nowych rycerzy kąpano dla oczyszczenia, sam order ma bardziej przyziemne pochodzenie; został ustanowiony częściowo dlatego, że pierwszy i niesławnie skorumpowany brytyjski premier Robert Walpole chciał mieć nową formę patronatu. Katalog zasług, za które przyznawano order, poszerzony został po wojnach napoleońskich. Dzisiaj odznaczenie służy Wielkiej Brytanii do honorowania wybitnych cudzoziemców, od zamorskich generałów po przywódców. Dwaj z nich, tyran Nicolae Ceauşescu z Rumunii i Robert Mugabe z Zimbabwe, zostali w końcu pozbawieni tego zaszczytu.

Przez większość swojej historii brytyjska monarchia była krytykowana przez artystów i intelektualistów za to, że nie interesuje się wystarczająco sztukami, piśmiennictwem i ogólnie ideami. Uważano to za problem nawet w pierwszych latach panowania królowej Wiktorii, kiedy zorientowano się, że w Wielkiej Brytanii nie istnieje nic podobnego do pruskiego odznaczenia Pour le Mérite czy francuskiego honorowania za osiągnięcia kulturalne i naukowe. W 1902 roku Edward VII ustanowił Order of Merit (Order Zasługi) z okazji własnej koronacji. W odróżnieniu od wszystkich innych honorów na ten medal nie mają wpływu ani powiązania arystokratyczne, ani rządowe, zależy to wyłącznie od decyzji króla czy królowej i ogranicza się do dwudziestu czterech członków. Być może dlatego jest to jeden z nielicznych brytyjskich systemów nagród o niemal nieskazitelnej historii. W istocie w XX wieku nagrodą uhonorowano niemal wszystkich przedstawicieli nauki, sztuki i polityki, którzy zdaniem opinii publicznej na to zasłużyli. Lista nazwisk naprawdę robi wrażenie, od postaci epoki wiktoriańskiej, żyjących jeszcze na początku stulecia (jak Florence Nightingale i Thomas Hardy), przez wielkich kompozytorów (Britten i Vaughan Williams), poetów (T. S. Eliot i Ted Hughes), artystów (Henry Moore i Lucien Freud), pisarzy (E. M. Forster i Henry James) i uczonych różnych specjalności (Paul Dirac i Tim Berners-Lee). Było na tej liście mnóstwo admirałów, dokonano nawet wyborów politycznych, jak Attlee i Thatcher.

Mówiąc najogólniej, Order Zasługi to klub, którego członków opisują same ich nazwiska. Od czasu do czasu jedzą jakiś lunch czy kolację w towarzystwie królowej, maluje się ich portrety. Ale Order Zasługi nie ma żadnego związku z teatralną pompą. Jest to najbliższe zgromadzenie „nieśmiertelnych” na terenie Wielkiej Brytanii, choć jak powiedział mi kiedyś jeden z nich, promieniejąc szczęściem: „Myślę, że nieśmiertelnych jest trochę więcej niż nas”.

Do 1917 roku te odznaczenia oraz specjalne medale dla dyplomatów i te przyznawane za osobistą służbę monarsze, Royal Victorian Order, składały się na cały system odznaczeń. Oczywiście przyznawano też odznaczenia wojskowe, ale nie było niczego dla zwyczajnych Brytyjczyków, którzy służyli dobru ogólnemu w inny sposób – dając pieniądze, dokonując niezwykłych czynów, robiąc coś „więcej i ponad”.