Po domu ebook

Jeśli budowniczy

Jeśli budowniczy wybudował komuś dom,

a dzieła swego nie wykonał trwale

i dom, który wybudował,

zawali się i zabije właściciela,

budowniczy poniesie karę śmierci.

A zatem stąpaj ostrożnie, mieszkańcu

nade mną,

i stąpaj ostrożnie, mieszkańcu

pode mną,

mieszkańcu obok z jednej strony

i z drugiej,

nie tylko po dwudziestej drugiej.

Stąpaj ostrożnie, pomyśl o budowniczym,

który dom buduje po domu,

to trudny projekt,

nader nieoczywista konstrukcja,

może nie ustać.

W wielopokoleniowej rodzinie

Mowa jest matką, nie służącą myśli,

ale nawet najlepsza matka jest bezradna,

gdy przychodzi jej rodzić w wielopokoleniowej rodzinie,

gdzie traktuje się ją jak służącą

i gdzie każdy ma coś do powiedzenia,

nawet jeśli jego łono już wyschło,

nawet jeśli jest mężczyzną, a nawet

byłym mężczyzną, którym nigdy nie był.

A im mniej pamięta, tym więcej mówi,

i te niewinne zgłoski, te korale,

jeśli nie perły jej słów wypadają z jej perłowych,

jeśli nie koralowych ust i toczą się po stole

jak kamienie, chciałoby się powiedzieć,

ale korale nie są przecież kamieniami,

perły kiedyś były, ale też już nie są,

teraz są co najwyżej kryształkami cukru.

Senior spuszczony z oka ślini palec

i wyczha, wypuszcza go na łowy,

i zanim pełnosprawna część rodziny

siłą wyjaśni nieporozumienie,

oblizuje go, bierze do ust, ciamka.

Mowa jest matką, nie służącą myśli,

ale jednak niepotrzebnie otwierała usta,

przyjdzie na to czas,

lepiej by starła stół.

Cicho

Życie płynie wąską strużką

pomiędzy kępami szczawiu,

omija łysą oponę, but

wołający jeść, dziurawy garnek.

Jest niebieskawe i szemrze.

Szumią zielone drzewa,

lis kopie norę za dnia

w podworskim parku. Na ławce

brat i ojciec, ramię w ramię,

dupska na oparciu,

buciory na siedzeniu.

Opowiadają, jak było.

Kto dostał większy wycisk,

kto miał ładniejszą chustę

(zwykła jednostka,

a tylu zdolnych chłopaków),

do kogo przychodziła

ładniejsza dziewczyna

z okolicznej wioski.

Wrócili,

przestała przychodzić.

Raz im mignęła, chyba ona,

nie widzieli twarzy.

Zerwali się, chcieli za nią biec,

ale nogi mieli jak z waty,

kręciło im się w głowie,

zrobiło im się niedobrze.

Położyli się spać

pod płotem,

w rowie, w krzakach.

Wszystko jedno.

Pomiędzy kępami szczawiu

lodówka z urwanymi drzwiami,

błotnik zaporożca, grabie

ze złamanym trzonkiem.

Cicho, jakby się wszyscy objedli

makiełkami z wczoraj.

Domki kanadyjskie

Tam, za białym parkanem,

w równo przyciętej trawie,

na fosforycznej grządce,

pod niebem pełnym

bezbłędnych

figur, wzorów i konstelacji,

co wcale nie potrzebują bata,

by nie osunąć się

w płomienny nierząd,

otóż tam zdajemy wreszcie

do następnej klasy.

A jest to klasa niezłych nominałów,

leniwych, ale zdolnych

do podziału i do syntezy,

na pierwiastki, na elementy,

w leśne, górzyste krajobrazy.

Mniszek

Z błotnistej ziemi,

którą przecinał kamienny rynsztok,

wyrastał mniszek.

Był zielony, zakwitał na żółto.

Nie mógł mieć siwej głowy,

nie miał nawet zarostu.

Sporo korzonków

po sąsiedzku,

trochę doskwierał brak pustelni.

Z ksiąg kilka atlasów,

raczej fauny niż flory,

wszystkie z biblioteki,