Oenone ebook

OENONE

Istnieje w Idzie dolina, nad wszystkie

W górach jońskich piękniejsza doliny.

Mgły falujące kłębią się w przepaści

I, wyciągając leniwe ramiona,

Pełzną od jodły do jodły. Po jednej

I drugiej ręce wiszą u gór stoków

Pola i łąki kwieciste, a dołem,

Przez jar głęboki, rwie się i przewala,

Z hukiem ku morzu pędząc, potok długi.

Po za doliną pnie się Gargar k’niebu,

Pierwszy witając poranek, lecz z przodu

Wąwóz otwarty ukazuje, w wianku

Kolumn, Troady i Ilionu twierdzę,

Oną Troady koronę.

 Z południa

Oenone tu się przybłąkała smutna;

Rzucił ją Parys, ongi druh jej w górach.

Zwiędły jej lica płomieniste róże,

A włos opadał naokoło szyi,

Lub, spoczywając, zdawał się opadać.

Wsparta o gruzy, oplecione winem,

Cichej śpiewała pustyni, aż z skalnych

U góry złomów, cień się k’niej przecisnął:

«O matko Ido! strumienista Ido!

O droga matko, usłysz mnie, nim umrę.

Spokój południa obejmuje wzgórza,

W trawie wysokiej nawet świerszcz umilknął,

Jaszczur, na kamień cień swój rzucający,

Jak cień spoczywa, usnęła cykada,

Drzemie kwiat róży, w lilii kołysze

Złota się pszczoła, tylko ja tu czuwam,

W oczach łez pełna, a w sercu miłości;

Serce się kraje, oko się przyćmiewa

I żyć już nie chcę, przesycona życiem.

O matko Ido! strumienista Ido!

O droga matko, słuchaj mnie, nim umrę.

Słuchaj mnie, ziemio! Góry! wy jaskinie,

Gadu ciemnego gnieździska! potoki! —

Boga strumieni ja córką — słuchajcie!

Gdyż pragnę mówić... Pieśń ma niechaj spiętrzy

Wszystką mą boleść, tak jak twierdza owa

Przy dźwiękach lutni podniosła się zwolna,

Nakształt obłoku, co się w kształty kłębi!

Niech choć na chwilę, gdy wam mówię o tem,

Serce me krwawszej uniknie boleści.

O matko Ido! strumienista Ido!

O droga matko, słuchaj mnie, nim umrę!

U gór podnóża czekałam o świcie,

Na szczytach rosy spoczywały ciemne

I jodły w ciemnych spoczywały rosach,

Uroczy Parys, ten Parys bez serca,

Przychodził wówczas z czarniutkiem koźlęciem

O białych nogach i o rogach białych,

Sam z Simoidy ostrowia przychodził.

O matko Ido, słuchaj mnie, nim umrę!

Tam górski potok przyzywał mnie z jaru,

A górą promień porannego słońca

Na śniegi padał dziewicze. Z spuszczonem

Siedziałam