Zamek w Locksley. Locksley Hall ebook

Zamek w Locksley

Bracia, chwilkę mnie zostawcie,

ledwie świt śród niebios smug!

Pozostawcie, a gdy trzeba,

niech zawoła mnie wasz róg.

Tu to miejsce, tu jak dawniej

głos bekasów leci w dal,

Z bagnisk mgły się ciężkie wznoszą,

płynąc ponad Locksley-Hall.

Locksley-Hall, co szczyty swoje

nad piasczysty wznosi ścieg —

Ponad fale oceanu,

co się z hukiem rwą o brzeg.

Noc niejedną z okna tego,

nim spoczynku nadszedł czas,

Spoglądałem tam! na Zachód,

gdzie Orion zwolna gasł.

Noc niejedną na Plejadach

wypoczywał wzrok ten mój,

Lśniących we mgle, jak robaczków

w srebrnej sieci złoty rój.

Nad brzegami jam tu chodził,

karmiąc górną młodość mą

Czarodziejską wiedzy baśnią,

tem, co dawne dni nam ślą.

Kiedy za mną szereg wieków

niby plenny leżał łan;

Gdym się wdzierał w teraźniejszość,

której siew przyszłości dan;

Kiedym wnikał w dni, co idą,

ile starczy ludzki trud,

Zobaczyłem obraz świata

i nowego czasu cud.

Wiosną zięba naodziewa

swoją pierś w czerwieńszy puch

Wiosną główkę w nowy grzebień

stroi czajka, kręcisz-zuch!

Wiosną gołąb rozpościera

bardziej lśniące skrzydła swe,

Wiosną młodzian ku miłości

swą się całą duszą rwie.

Blade wówczas miała lica,

że się starszym wiek jej zdał,

A za każdym moim krokiem

swe promienie wzrok jej słał.

«Kuzyneczko moja Amy!»

rzeknę do niej — «prawdę mów:

Byt mój cały k’tobie zwrócon,

niema kłamstwa śród mych słów».

Skroń i lica jej pobladłe

oblał naraz kolor róż,

Jak to światło, którem widział,

to północnych światło zórz.

Odwróciła się, a pierś jej

od gwałtownych rosła tchnień,

W jej zamglonych oczach naraz

Zabłysł duszy jasny dzień.

Rzekła: «Kryłam swe uczucia,

gdyż twój gniew by na mnie spadł. —

Ty mnie kochasz!» — potem, płacząc:

«ja cię kocham już od lat!»

Miłość wzięła kubek czasu

swą gorącą dłonią wpół,

Każdy moment, jak żwir złoty,

lekko wstrząsan, zeń się suł.

Miłość wzięła harfę życia,

by w ton silny struny sprządz,

Uderzyła w strunę «jaźni»,

tak że pękła, dźwięcznie drżąc,

Z bagnisk ku nam co poranku

słał szelesty swoje krzew,

Pełnią wiosny w moich żyłach

ten szumiący brzmiał mi śpiew.

Śledziliśmy co wieczora

pyszne statki śród fal wód,

Dusza z duszą się zlewała,

gdy całunek wargi splótł.

O ma Amy! już nie moja!

serce ciasne i bez skry!

O