ebook
w abonamencie 3 dni za darmo
ebook
poza abonamentem 32,00 zł
książka papierowa
niedostępna

Miłość i inne klątwy - Małgorzata Starosta, - ebook + książka

BESTSELLER

Miłość i inne klątwy ebook

Małgorzata Starosta

4,5

Uzyskaj dostęp do tej i ponad 250000 książek od 14,99 zł miesięcznie

12 osób interesuje się tą książką

Wydawca: Wydawnictwo Vectra
Kategoria: Kryminał
Cykl: W siedlisku
Język: polski
Rok wydania: 2021

Opis

Ciemno wszędzie, głucho wszędzie, co to będzie? Mord będzie! I to niejeden.

Właścicielki siedliska ramię w ramię z samozwańczą brygadą antykryminalną podejmują się zadania zdemaskowania mordercy, który bezczelnie zakłócił obchody dziadów. I choć sytuacja nie wygląda dobrze, a klęska urodzaju sprawia kłopot policjantom, których w dodatku dosięga strzała Amora, z babiborzanami nie ma żartów, zwłaszcza gdy pomaga im pewien emerytowany agent.

Czy istnieje klątwa, której nie da się złamać? I upiory, przed którymi nie da się uciec?

Jedno jest pewne: Słowacki wielkim poetą był, a Mickiewicz nieźle narozrabiał.

Szczegóły

Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi na:

Androidzie

iOS

czytnikach certyfikowanych
przez Legimi

czytnikach Kindle™
(dla wybranych pakietów)

Windows
10

Windows
Phone

Liczba stron: 404

Odsłuch ebooka (TTS) dostepny w abonamencie „ebooki+audiobooki bez limitu” w aplikacjach Legimi na:

Androidzie

iOS

Oceny

4,5 (600 ocen)

355

178

Recenzje(49 recenzji)

Sortuj według:

mario85st

Nie oderwiesz się od lektury

Ksiazka jest swietna ale kompletnie nie rozumiem, czemu w abonamencie jest dostepny tom 1 i tom 3 audiobooka a nie ma 2 🤷🏻‍♂️

Kasiek21

Nie oderwiesz się od lektury

kryminał pełen humoru . Za to wprowadzający w świat Regionalnych wierzeń. Napisana lekkim językiem. przeczytana jednym tchem. tego mi było trzeba.

GJ3G8C5K3RPAE5DA

(edytowany)

Nie oderwiesz się od lektury

Wciąga od pierwszego zdania. Z niecierpliwością czekam na kolejny tom.

Kurczaczek74

Nie oderwiesz się od lektury

Lubię 😀

IwonaKlepacka

Nie oderwiesz się od lektury

Polecam gorąco

Zobacz więcej recenzji

Popularność

Kolekcje

Podobne

BESTSELLER

Sprawa lorda Rosewortha

Małgorzata Starosta

BESTSELLER

Nie słyszę cię, kochanie

Gdzie są moje zwłoki?

Małgorzata Starosta

BESTSELLER

O gusłach się nie dyskutuje

Kwiat paproci i inne legendy słowiańskie

Paulina Hendel Aneta Jadowska, Marta Kisiel Martyna Raduchowska, Katarzyna Berenika Miszczuk Marta Krajewska, Jagna Rolska Anna Szumacher Kulbat Agnieszka Małgorzata Starosta

Noc Kupały w Babiborze

Komisarz Igor Brudny. Smolarz

Przemysław Piotrowski

Witajcie ponownie w Babiborze Podlaskim. Tutaj dzieją się rzeczy niespodziewane. Będziecie straszeni, wodzeni za nos i... rozśmieszani do łez. Dajcie się pochłonąć tej klimatycznej lekturze, a z pewnością nie pożałujecie!

Natalia Miśkowiec

Czarny humor, przewrotny los i trup przyczajony znienacka na podlaskiej ziemi — Małgorzata Starosta jest mistrzynią błyskotliwych komedii kryminalnych z pazurem, podlanych smakowitą dawką folkloru i tajemnicy. Nic tylko czytać!

Olga Kowalska

Pod nietuzinkową warstwą kryminalną dostrzeżemy całe spektrum ciepłych postaci, z którymi chętnie usiądziemy w Siedlisku i napijemy się nalewki... albo bezpieczniej — herbaty! Czytajcie bez obaw!

Beata Skrzypczak

Pełna intryg komedia kryminalna, w której grają Dziady, Słowacki konkuruje z Mickiewiczem, a nietuzinkowi bohaterowie zapadają w pamięć. Polecam Wam serdecznie!

Dominika Gołowin

Gosia ujarzmia dla Nas Wieszczów i romantyzm, bawi się słowem z coraz większą wirtuozerią, a i jej bohaterowie to nadpodziw plastyczne postaci, zapadające w pamięć, które chciałoby się spotkać choć raz w życiu.

Katarzyna Raczkowska

Lilka, Alutka, Julka i Basia znowu w akcji! Z tymi cudownymi bohaterkami nie można się nudzić, a jeśli do tego dodamy jeszcze tajemnicę z przeszłości, klątwę, zjawę i trupy to możemy liczyć na nie lada gratkę czytelniczą! Polecam!

Agnieszka Bendkowska

Jak połączyć ze sobą klątwę, upiory, trupa i miłość? Doskonałą recepturę na tak wieloskładnikową ucztę literacką zna jedynie Małgorzata Starosta, doprawiając ją łyżką czarnego humoru. Siedlisko po raz kolejny zaprasza w swoje progi. Z pewnością nie będziecie się tam nudzić!

Wioleta Sadowska

„Wsi spokojna, wsi wesoła...” — niewątpliwe uroki środowiska wiejskiego wychwalał już Kochanowski i z pewnością nie zmieniłby zdania, gdyby dziwnym zrządzeniem losu trafił do podlaskiego Babiboru Małgorzaty Starosty. Tu co prawda większą atencję wzbudza Mickiewicz, a świętego spokoju to już ze świecą by szukać, ale na nudę i brak powodów do śmiechu zdecydowanie nie sposób narzekać!

Mariola Sokal-Dziura

Jesień w Babiborze będzie... zabójcza! Tajemnice sprzed lat, tradycje i wierzenia, pachnące kulinaria, cała paleta emocji i starcia barwnych postaci to prawdziwa mieszanka wybuchowa. Do czego doprowadzi miłość, najpotężniejsza z klątw?

Zuza Maniek

Redakcja

Barbara Kaszubowska

Robert Ratajczak

Korekta

Natalia Jargieło

Grafika na okładce

Agnieszka Śliwka

Projekt okładki, skład i łamanie

Natalia Jargieło

Druk i oprawa

WZDZ Drukarnia Lega, Opole

ISBN 978-83-65950-62-8

Wydawca

Wydawnictwo „Vectra”

Czerwionka-Leszczyny 2021

www.arw-vectra.pl

Dominice,

która bez kota nie czyta.

Serce ustało, pierś już lodowata,

Ścięły się usta i oczy zawarły:

Na świecie jeszcze, lecz już nie dla świata!

Cóż to za człowiek? — Umarły.

Patrz, duch nadziei życie mu nadaje,

Gwiazda pamięci promyków użycza,

Umarły wraca na młodości kraje

Szukać lubego oblicza.

Pierś znowu tchnęła, lecz pierś lodowata,

Usta i oczy stanęły otworem,

Na świecie znowu, ale nie dla świata;

Czymże ten człowiek? — Upiorem.

Adam Mickiewicz, Dziady. Poema,

Wstęp do Dziadów cz. II

ROZDZIAŁ 1

Ach, jakże byłoby pięknie, gdyby trafić szóstkę w totolotka! Mogłyby siedzieć na werandzie, łowić ryby we własnym jeziorze, a dla zabicia nudy prowadzić pensjonat.

Szczęśliwy los miały w zasięgu ręki, ośmiu rąk, dokładniej rzecz ujmując. Cztery łodzianki stanęły przed szansą zrealizowania młodzieńczego marzenia i kupiły urokliwe siedlisko w samym sercu Podlasia. Los jednak zagrał im na nosie i do kompletu dorzucił zbrodnię...

Lilka odłożyła gazetę i spojrzała na Alicję z nieukrywanym obrzydzeniem.

— Co to za badziew? — zapytała.

— Nie patrz tak na mnie, przecież to nie ja jestem autorką. — Alutka ze wszystkich sił starała się zachować minę pokerzysty, ale wyglądało na to, że zaraz pęknie. Na dwoje babka wróżyła: albo się rozpłacze, albo zacznie kląć.

— Przynajmniej nazwisk nie wymieniła — zauważyła Basia.

— Przecież Babibór Podlaski to nie jest metropolia. Każdy głupi się domyśli, że to o nas chodzi! — piekliła się Julka.

— E tam, każdy! — zbagatelizowała problem Basia. — Najpierw musiałby tu przyjechać, potem znaleźć siedlisko, a przypominam ci, Jula, że to wcale nie jest takie proste. Nie wydaje mi się, żeby czekał nas tu zmasowany nalot łodzian.

— Przysięgam wam, dziewczyny — odezwała się Ala, zaciskając zęby — że jak tylko się z nią spotkam, to nakopię do tyłka, aż jej w pięty pójdzie!

— Daj spokój, Alutka, rodziny się nie wybiera. A twoja kuzynka najwyraźniej ma parcie na szkło.

— Lila pogłaskała przyjaciółkę po policzku. — Karma wraca, pamiętaj.

O tym, że karma wraca, Alicja Adamczyk przekonała się już kilka razy. Co prawda nigdy owa karma nie stosowała kodeksu Hammurabiego, kierując się raczej własną fantazją, ale, co do zasady, jako taka sprawiedliwość w końcu triumfowała. W tym wypadku najlepszą karą dla jej osobistej nadgorliwej i stanowczo zbyt frywolnie przekraczającej granice kuzynki byłby chyba wtórny analfabetyzm, żeby już nigdy nie napisała żadnego kompromitującego artykułu, ale na to Ala liczyć nie mogła. No nic, zda się na fantazję karmy.

— Pamiętacie, jak narzekałam na jesień? — zapytała nagle, spoglądając na spowijającą jezioro mgłę.

— Głupia byłam. Nie ma nic piękniejszego niż te soczyste barwy, te szeleszczące gałęzie, ten zapach lasu. Czujecie? — Ala chciwie wciągała powietrze. — W życiu nie czułam cudowniejszej woni. Jakby mi się nos odetkał.

Trzy pozostałe przyjaciółki skinęły głowami. To była ich pierwsza jesień na Podlasiu i — choć poranki bywały bardzo chłodne, a gęste mgły niemal nieustannie spowijały okolicę — nie można było odmówić jej uroku. Otaczająca zewsząd cisza, przerywana jedynie trelami ptaków, sprawiała, że czuły się wolne, tak wolne, jak nigdy nie miały okazji poczuć się w mieście. Tu nawet deszcz padał inny — ożywczy, czysty, pachnący mchem i wiatrem.

Siedziały na pomoście, który latem został wyremontowany dzięki uprzejmości mieszkańców wsi, a w szczególności pewnego przystojnego (zdaniem Basi) prawnika i lekarza w jednej osobie. Tafla wody była zupełnie nieruchoma, co oznaczało, że żyjące tam stwory odpoczywały w głębinach. Wiatr delikatnie poruszał gęstym sitowiem, ziemię przykrywał dywan z żółtych i czerwonych liści. Brakowało tylko słońca, które wstydliwie skrywało się po drugiej stronie puszczy. W oddali słychać było pokrzykiwanie pustułki, do którego cztery kobiety zdążyły już przywyknąć, choć początkowo budziło w nich lęk.

— Dobra, kochane, odprawa zakończona, pora wracać do roboty — zadecydowała Lilka i jako pierwsza się podniosła. — Jeśli nie przyśpieszymy, to nasz pensjonat będzie gotowy w okolicach emerytury.

Niechętnie i głośno stękając, pozostałe trzy również wstały. Dobrze im było tak sobie siedzieć, popijać kawę i kontemplować piękno własnego raju na ziemi. Choć właściwie do raju jeszcze trochę brakowało — składzik, pieszczotliwie zwany pierdolnikiem, wciąż nie został uprzątnięty, kuchnia także nie nadawała się do przyjmowania letników, nie wspominając o tym, że pokoje na najwyższej kondygnacji domu doczekały się jedynie nowych okien. Udało im się jednak odświeżyć stolarkę, barierka werandy już nie zagrażała życiu, a reszta mogła zaczekać. Nigdzie im się przecież nie spieszyło, wszak pierwszych gości planowały przyjąć dopiero na Boże Narodzenie.

Chwyciły się pod ręce i ruszyły w kierunku siedliska. Dokładnie w chwili, kiedy znalazły się na werandzie, upiorny dźwięk otwieranej furtki zakomunikował przybycie gościa, a wraz z nim — rzecz jasna — kłopotów.

ROZDZIAŁ 2

osterunkowy Sebastian Sierżant od kilku dni mierzył się z największym życiowym kryzysem. Nie mógł jeść, nie mógł spać, nawet czytanie książek przestało sprawiać mu przyjemność — klasyczny Weltschmerz w najgorszym wydaniu.

— Sebuś, musisz jeść — błagała go matka, patrząc z troską na nieszczęśliwe oblicze jedynaka. — Jeszcze w jaką anoreksję popadniesz albo depresję.

— Uhm...

— To nie są żarty, synek — utyskiwała.

— Uhm...

— Jajecznicę ci zrobię, na szyneczce.

— Kiedy ja nic nie przełknę, mamuś.

— Och, do diabła! — Cierpliwość Sylwii Sierżant też miała swoje granice i te właśnie zostały przekroczone. — Stało się coś? Szelest ci dokucza? Jak chcesz, to zrobię z nim porządek!

— A gdzie tam Szelest. — Rudowłosy młodzieniec machnął ręką. — Moje życie nie ma sensu, mamuś, ot co.

— Pierdoły opowiadasz, synuś, aż zęby bolą! Przecież ty dopiero życie zaczynasz, wszystko przed tobą. Do psychologa idź, pogadaj z kimś mądrym, od razu będzie ci lepiej. — Usiadła obok syna i pogładziła go po pomarańczowej czuprynie. — A jakbyś sobie porządną dziewczynę znalazł... Zakochasz się i zobaczysz świat przez różowe okulary.

Sebastian zasmucił się jeszcze bardziej. Zupełnie nieświadomie jego matka dotknęła delikatnej struny, która w jego duszy wydawała jęczące dźwięki. W tym sęk, myślał chłopak, że ja bym chciał się zakochać, tak naprawdę i na całe życie, żeby świata poza nią nie widzieć i recytować jej wiersze Mickiewicza pod oknem. Niestety, kandydatki na horyzoncie brak. Nikt do tej zapyziałej dziury nie przyjeżdża, a miejscowe dziewczyny są albo głupie, albo puszczalskie, albo zajęte. W dodatku brzydkie i żadna nie wygląda jak jego wyśniona niebieskooka nimfa z warkoczem w kolorze słomy.

Westchnął ciężko i dopił herbatę z miodem, która wraz z nastaniem jesieni stawała się nieodłącznym elementem codzienności każdego babiborzanina. Co prawda zapasy miodu z pasieki Augusta Arciszewskiego powoli się kończyły, a nikt nie kwapił się do przejęcia schedy po zmarłym, więc przyszłoroczna herbata z miodem stawała pod znakiem zapytania.

— Może tobie urlop potrzebny, co, Sebuś? I nie na czytanie książek całymi dniami, tylko taki prawdziwy: samolotem, do ciepłych krajów, pod palmami się wybyczyć.

— W Honolulu małpy straszyć — zażartował. — Chociaż... A może i racja — rzekł po chwili. — Nic tu się nie dzieje, morderstw żadnych nie ma, Antkowiak sobie poradzi. Pojadę dzisiaj do Hajnówki i rozejrzę się za czymś.

— No i widzisz? Zawsze znajdzie się rozwiązanie. — Sylwia ucałowała syna w zmarszczone czoło, po czym poszła szykować się do wyjścia. Tego dnia do biblioteki miały przyjechać nowe książki ufundowane przez Piotra Piaseckiego, więc czekał ją długi dzień.

— Widzę, widzę — mruknął chłopak, choć wcale nie był przekonany.

Jego nad wyraz rozwinięta intuicja chichotała, dając do zrozumienia, że teoria nie zawsze idzie w parze z praktyką, a skóry na niedźwiedziu nie należy dzielić pod żadnym pozorem.

Po wyjściu matki umył kubek, starł stół i spróbował czytać kolejną książkę. Niestety i tym razem skończyło się na kilku zdaniach, które ani go nie zainteresowały, ani nie uspokoiły rozbieganych myśli. Odłożył książkę na regał i wyszedł z domu, licząc na to, że kilkunastominutowy spacer pozwoli mu się zrelaksować.

ROZDZIAŁ 3