Metafora Współczesności ebook

Międzynarodowa Grupa Literacko-Artystyczna «Kwadrat»

Metafora Współczesności

Tom I/2016

© Międzynarodowa Grupa Literacko-Artystyczna «Kwadrat», 2016

© Istvan Orosz, projekt okładki, 2016

RedaktorAlicja Maria Kuberska

RedaktorKatarzyna Anna Lisowska

„Metafora Współczesności” ma korzenie w „Metaforze”, która znajdowała się pod redakcją Alicji Kuberskiej i Katarzyny Lisowskiej. Pismo jest jednak odrębną publikacją o charakterze międzynarodowym. Niemniej pozostaje otwarte na debiutantów, wspiera początkujących twórców, niezależnie z jakiego są regionu, kraju.

ISBN 978-83-8104-098-3

Książka powstała w inteligentnym systemie wydawniczym Ridero

ECHOLOGIA LEŚNA

w czarnawskim lesie

wieczność

igra z nicością

pod postacią przezroczystej ważki

początek bawi się

w chowanego

nawołując go zza pni

skutek

pyta o przyczynę

echo

własnego wołania

a wody życia

płyną i płyną

ciemne nabrzmiałe węzły

pod korzeniami dębów i sosen

powiem prawdę

nigdy nie kochałem brudnej

zaślepionej wsi

gdzie urodziłem się w chacie Dedala

ze złością patrzyłem jak

czarny i unurzany

chcąc dokopać się

do nieba

był ślepym

zapatrzonym w ziemię kretem

nigdy nie podnosił głowy

ku słońcu

a my często

wspinaliśmy się z bratem po schodkach

na połyskujące z dala

dachy miasta

śnił nam się lot

dlatego ojciec całymi dniami

z osmalonymi skrzydłami

przystaję czasem gdy ujrzę kreci kopiec

to pomnik usypany

na cześć mojego ojca

* * *

Urodziła się za mała na świat

Pojedyncza

Całkiem wesoła i jak cielątko smutne

Płakała kiedy wiał wiatr i nie chciała jeść mięsa

Wywołana do tablicy odpowiadała za cicho

Bardzo podobną do niej samej

Odrazę do pajęczyn i duchów

Potem usłyszała dziwne słowo —

Eksterminacja

Brzmiało elegancko i obco

Kilka znaczeń w encyklopedii

Coraz bardziej niewidoczna

Bała się że wkrótce odbiorą ją matce

* * *

Moje sny są przedziwne

Przechodzą ciasno przez głowę

Pachną wiatrem

Sny sfilcowane

Grzęzną na dnie mokradła

Płynę po nie łódką

Morze ma kolor niebieski albo zielony

I wraca

Mimo że dziurawa utrzymuje się na wodzie

Pierzaste sny ćwierkają o trzeciej nad ranem

Głośniejsze od przejeżdżających trolejbusów

Niemowlaków

Podcinam im lotki aby nie odfrunęły

A wystarczyłoby nadać im imiona

Karmić o tej samej porze

Dać stary siennik

Może czasem przytulić

Tak

Przytulić

* * *

we własnych dłoniach uwięzić perliste pióra

uwite z pajęczyn i potu

nie mnie decydować

a gdyby odnaleźć w sobie siłę

wznieść się ponad chleb powszedni

w dłoniach ponad pergamin unieść imię swoje

uwięzione w piórze

NIESZPORY

Za szachownicą pól

ujrzałem nowe Jeruzalem

modliły się kapliczki pakoskie

jezioro błyszczało w słońcu

niebo w dali siwiało ciszą

bez jednego obłoku

nawet wiatr ucichł

śpiewem ptaków

zbliżał się wieczór

i pacierz

Zaprowadzę cię na wrzosowiska

gdzie cisza i psy szczekają

a niebo

kłania ziemi…

Usłyszysz szum potoku

tak delikatnie z górami gada

w promieniach słońca

tam zatopimy w płowej zadumie

Żyć

dla pozoru

jak

mak na polu

kiedy opada

kwiatów czerwień

zostaje gorycz

      * * *

Do nieba

idzie się wąską

bramą

może nie zmieścić się

walizka

* * *

Kiedy Gośka odchodziła do nieba,

nie mówiła o niczym innym, tylko o naszej rzece.

Chciała pić wódkę ze sklepu przy zakręcie

co dużo widzieli, jakby w widoku zastygł niepokój

o zbyt wielu skrzydłach.

Wtedy już się wie, że najgłębszy odcisk istnienia,

mieszka w łuszczącej się ramie furtki?

Tyle rzeczy chce się zrobić jeszcze raz:

pogłaskać królicze futro, unieść liliową pomadkę.

Lecz odpłynęła, bo w pokoju — zamiast śmiercią —

zapachniało łęgami. Na spotkanie wybiegły

dwa szare koty z dzieciństwa i śpiewające krowy

przy rosochatej wierzbie.

Tylko my nie wiemy, co zrobić, co powiedzieć?

Może zakląć jak szewc?

W PROSTOKĄCIE

W prostokącie szpitalnego okna

jak w obciętym kadrze

drzewa — zapałki w równych rzędach

każdy dzień sterylny

jak obojętność.

W prostokącie istnienia

tu i teraz

ważne jest tylko

moje ciało.

Czas — stukot butów pielęgniarek.

Ludzie się rodzą

Ludzie umierają

* * *

To twój ostatni dyżur

poznaję po wysokich obcasach

które wcale nie dodają pewności a tylko odrobinę

Londyn– kojarzę Arsenal, Tottenham, Fulham

żadnej pracy na czarno

Jego matka specjalnie uczesała się w kok

nie robiła tego od ostatniej podróży na cmentarz

gdy rozstawała się z pocałunkami na zawsze

Jeszcze tylko raz zmienisz mi opatrunek

pokażesz jak boli pożegnanie ze skrzepem

na wszystkich skrzyżowaniach

na których przychodzi mi cię żegnać

Przydzielono nam najmłodszą siostrę

wyrzuconą z zakonu

i potajemnie topiła ustami kwiaty szronu na

szybach

Ciężko jej będzie

wszyscy mamy dożywocie

mieszanie herbaty w jedną stronę

bo z powrotem nie cofa czasu

Nasza siostra o pięknych ustach

i piersiach tłumionych bandażem

poprawia mi poduszkę

zmienia pampersa

zabiera zimną herbatę

Parzy dłoń o czoło

ROZMOWA Z MATKĄ

Stęskniłem się mamo

nic to, ja też cię kocham synku

Ciężko mi beż ciebie mamo

nic to, dasz radę syneczku, jesteś duży

Brakuje mi ciepła twojego

jeszcze trochę synku, niedługo znowu cię utulę

Szukałem cię mamo, u innych kobiet,

wiem synku, wiem, nie trzeba

I nie znalazłem, ty jesteś jedyna

kocham cię synu

Utul mnie — choć raz jeszcze,

synku, dziś cię we śnie utulę,

Będę — z wiatrem przy tobie,

utulę cię, promykiem słońca,

i poślę ci — gwiazdkę z nieba,

srebrną, wybraną tylko dla ciebie.

Zaśpiewam ci — w pieśni skowronka,

będę kotem do nóg ci się tulić,

pogodę ci ześlę piękną, słoneczną,

uścielę ci — wygodną drogę do nieba.

A w nocy, gdy już zaśniesz w łóżku,

jak kiedyś, znów usiądę przy tobie,

nachylę się, pogłaszcze, pamiętasz…

będę w tej sukience — w kwiaty kolorowe.

Więc synku, nie martw się że boli,

że już ci trudno nadążyć za latem,

że życie staje się okropnie trudne,

my się spotkamy — już niedługo

— razem.

* * *

Czytałem tak zwanych wielkich

I słuchałem tych o brudnych wargach

Sądziłem, że są lepsi niż ja —

Którzy nie mają nic więcej z istnienia,

Poza samym istnieniem.

Dzieląc nieskończoność,

Dostrzegałem podłość, jak i szlachetność.

Pragnąłem harmonii, jak i porywu tragedii,

Odrobiny podniety i widoku zazdrości w ich oczach.

I dziś wcale nie czuję się słabszy,

Z powodu kruchości mego istnienia.

Wypluwam gorycz

I wspinam się ścieżką ku blaskowi słońca

Mając za nic, kłamstwem podszyte słowa.

IRENA SENDLER

Mówiła o sobie:

„Nie jestem bohaterką, czyniłam tylko ludzką

powinność.

Podałam rękę, wyciągnęłam na brzeg tonących.”

Czas jak bezwzględny łupieżca ukradł

wspomnienia.

Zatarł ślady, zasypał kurzem minione lata.

Zachował pamięć o prawym człowieku.

W szklanych słojach zakopanych w ogrodzie,

wąskie paski papieru przechowały tożsamość.

Podarowała życie na dwóch tysiącach karteczek.

Zapisała starannym pismem nowe imiona

dla dzieci z warszawskiego getta.

Dała im nazwisko — „Nadzieja na ocalenie.”

Na archiwalnym filmie,

drobna staruszka mówi cichym głosem:

„Wierzę, że dobro zawsze zwycięży zło.”

A zmarszczki wokół oczu stworzyły uśmiech

w aureoli.

ŚLAD NA DUSZY I UMYŚLE

odchodzi tato

zamyka drzwi bez pożegnania

tak będzie lepiej mówi do mamy

krzyczę zostań

będę grzeczna

a miał mnie zabrać

do krainy Małego Księcia

walę głową w ścianę

nie bardzo rozumiem

dlaczego już mnie nie kocha

nie ma Boga mówię przez łzy

pozwolił mu odejść

jestem przepełniona nienawiścią

chcę zniknąć

wtedy pierwszy raz wymiotuję

KWIAT

Rośnie na łące, jest piękny, pachnący,

jedyny w swoim rodzaju, lecz samotny.

Powoli zanika,

umiera, aby na tym miejscu zagościło

słońce.

Wieje bez sensu, liście roznosi,

jesienny wiatr w okna uderza.

Snuje się samotnie, okolice przemienia.

Szuka wolności. Znaleźć nie może.

OD ŚMIERCI

Nie pojawiłeś się nawet cieniem

pod oknem

ani pod oczami

Wspomnienia starły się same

jak cyfry na paragonach

za długo trzymane w portfelu

Wczoraj pojawiłeś się pierwszy raz

jakby nic się nie stało

piłeś herbatę w kuchni

na swoim stałym miejscu

Sen przechodził w jawę

kontury w rysy twarzy

gdy chciałam Cię przytulić

rozpadłeś się na ptaki

Po moim parapecie chodzą gołębie

wysypuję im ziarno

Czekam kiedy wlecisz oknem

i znowu usiądziesz w kuchni

na swoim stałym miejscu

* * *

noc już

dotyka nierównych

chodników

gdzie niezliczone

ślady spoczywają

niczym zimne posągi

gwiazdy ścielą niebo

tańczą wokół księżyca

zastanawiam się która

z nich spadnie pierwsza

i rozpęta wojnę

  18’Przyszłaś do mnie po osiemnastej.

      W letniej sukience, w złocistych sierpach.

      Wojenne drumle grały do rytmu uderzeń:

      palcem w ścianę,

      potem już tylko kawałek mięsa.

      Kobiety rodziły na ulicy, na której stały.

      Oddawały dzieci obcym podziemiom;

      która cię nie wykarmiła.

      Potem już tylko ciemność.

     Leżeliśmy bezbronni,

     mocniejsi o skórzane zbroje:

     Zostały w spadku po nieobecnych.

     A ty znów przyszłaś do mnie po osiemnastej — jakbyś chciała sprawdzić, czy jestem.

     Przyniosłaś w sobie wyblakłe słońcem łany, wysuszone warkocze, przez które teraz przeplatam palce.

Erotyk na każdą porę

Dobrze

Że w czterech ścianach ciała

Wiosna od czasu do czasu

Już tylko

Pogoda

Niebieski mrok

Ułożył się do snu

Było oczywiste

Że kolejny raz

Narazimy się

Na wygnanie z raju

* * *    Bratniej Duszy

jadę w strony rodzinne

już nie w r a c a m

bo bardziej jestem znikąd

przede mną siedzą dwie Ukrainki

łapczywie brudzące palce

tłustymi frytkami zakupionymi na stacji

w tym martwym miasteczku

witają ulice spocone

z podekscytowania kłębiącymi się chmurami

przyjechałam żeby się z tobą pożegnać

bez sentymentów

i nie na zawsze

— jak zawsze —

ładne i różanopalce

przez testowanie promocyjnych szminek

i to wszystko zdaje się teraz

tak dalekie i nieodkryte

potem mówisz mi jeszcze

nikt tak nie odprowadza jak ty

a ja odpowiadam sobie

że nikogo nie odprowadzam w ten sposób.

ani w ogóle.

/6,9 września 2015/

jesień, piątek, Wisła

powinnam napisać dziś coś o pięknie

zachodzącego słońca w stronach ostatniego hotelu

nad Wisłą, albo dalej, nad Tyńcem,

nie sprawdziłam nawet jak stąd wrócić

(sama sobie zazdroszczę takiej wolności)

zobaczyłam za to pięknie zachodzącego

mężczyznę,

Dion z Titanica

i jeszcze jednego, który szeptał mi w tramwaju

a dlaczegóż to panienka taka frasobliwa?

nie wolno się smucić.

ale ja wiem łatwo mówić,

a czasem tak bywa, że nie da się inaczej.

wracając minęłam drugi raz tego samego

nieszczęśliwie pijanego mężczyznę

i pomyślałam, że różnimy się

tylko alkoholem

chyba zawsze myślę że znajdę tu jasny ekwiwalent

życia,

a zastaję starość i rozpacz

/30października 2015/

Krzyki, czyli muzyka współczesna stereofoniczna

Krzyk radości i krzyk rozpaczy.

Krzyk szczęścia i krzyk bólu.

Krzyk odrzucenia i krzyk izolacji.

Krzyk zwycięstwa i krzyk przegranej.

Krzyk zachwytu i krzyk obrzydzenia.

Krzyk podniecenia i krzyk beznadziei.

Krzyk buntu i agresji.

Krzyk roszczeń i nienasycenia.

Krzyk prowokujący do zwrócenia uwagi

i krzyk wzywający pomocy.

Krzyk leczony i nieleczony.

Krzyk tłumiony i nietłumiony.

Rzadko utulony, bo gdy utulisz –gaśnie.

Tu niemy krzyk,

tam pijany.

Gdzie indziej uśmierzany inaczej

Taka stereofonia współczesna

zwracająca uwagę

i wzywająca pomocy.

Pełno jej wszędzie.

Kto słyszy te krzyki?

Kto je rozumie?

Jak to możliwe,

aby tak jazgotliwej muzyki krzyku niesłyszeć

lub słyszeć i nie rozumieć?

Czyżby przesyt i znieczulenie?

Kto zechce wsłuchać się w tę muzykę?

Kto zechce pokochać i przytulić krzyczących?

Kto zechce i potrafi im pomóc naprawdę?

Okno Beatrycze

patrzy codziennie pijąc poranną kawę

na okno rozdarte przez czas

koślawy płot z wiecznym cieniem kota

wróble kłócące się na blaszanym parapecie

kawa bez cukru

koniecznie rozpuszczalna

artefakt obłoku przesuwa się w poprzek

uchylonej okiennicy

napój kończy się

trzeba umyć szyby

spłukać z nich

widok klucza ptaków

Beatrycze odstawia porcelanową filiżankę

jeszcze pachnącą przebudzeniem

…i na cóż mi ta cała wolna wola

kiedy nie panuję nawet nad snami

mówi cicho

odgarniając z czoła niesforny kosmyk

list do jacka kerouaka

spisujesz kronikę zaburzeń. Solilokwium

z zakończeniem zamkniętym.

twoje piętno w literaturze to fakt, że strona po

perypetie. Dla umysłu słowa są więzieniem

o zaostrzonym rygorze.

kiedy piszę tę depeszę wzdłuż trasy wciąż

przejeżdżają pociągi nabrzmiałe od włóczęgów,

używek, przyjaciół, podróży. między wierszami

jesteśmy do siebie całkiem niepodobni.

wznieśmy więc toast lurowatym piwem: za tych, co

w drodze.

Pustka wszędzie!…

dziś kiepski połów choć nadzieja duża

w tej sieci najwięcej jest marzeń złowionych

na pewno nie będzie zachwyconych oczy mamy

ale wyciągamy to co nam natura dziś dała

zbyt wolny widać nurt rzeki

płytka woda połowom nie sprzyja

płotka wije się jak żmija w sieci zaplątana

wyjmę ciebie kochana i wpuszczę do rzeki

hymn pochwalny wyśpiewaj maleńka

tym wodom na przekór naszemu losowi

mama się głowi a ojciec się wścieka

pusta butelka tak jak pusta rzeka

* * *

Po co to wszystko

moje wielkie małe

pojedyncze cierpienie też

jak złapać sens istnienia

wśród tylu cierpień?

Umieram

i nikt w to nie wierzy

Tak się boję

że zgaśniesz

kto kupi

przejrzałe brzoskwinie

i kto będzie tak kochał

mamo…

      Julka

(Amazonkom)

drażni mnie szekspirowskie

ujęcie dramatu małolatów

wyniesione do pomnika

trudnej miłości

poznałam

współczesną julkę

skąpaną we łzach poślubionego

onkologiczny laurenty

najlepiej jak mógł

dobrał skalpel i chemię

ubrana w świeżą żałobę

cudem rodzi swój ocalony owoc

z ograniczonym prawdopodobieństwem

na jego wykarmienie

w podarowanym jej teraz

trwa w lęku o każdy cień

jutrzejszych mammografii

na wszelki wypadek

dyktafonem

zapisuje miłosne przesłania

także te dla następcy romea

z przewidywalną

przyszłością

we łzach

Spodnie

Jego życie rozpisał na etapy:

rozłożył

jak nuty na pięciolinii.

On urodził się dziesięć lat wcześniej

zanim to się zaczęło.

Nie zdążył zapamiętać dzieciństwa —

już wtedy musiał być dorosły.

Starość go też ominęła —

znienacka wyszła śmierć

przebrana za żandarma.

Śmiała się z małego chłopca

ze spuszczonymi spodniami.

jakże się nudzę płacząc Simonede Beauvoir

zmartwychwstanie napletka (kilku świętych

napletków)

to jest pytanie

i o pępowinę czy należy do wieczności jak ząb

mleczny

ślina w kawałku chleba trzymanego w ustach na

wieczną pamiątkę lub krew która wsiąkła

relikwio

żabę na pół i martwa będzie

speeri sulamitka

strategia przetrwania

kolekcjonowanie kilometrów ziaren przenoszonych

z jednej kieszeni do drugiej

architekt niedoszłego architekta wzrusza kiedy

sadzi

orzechowce

miś

mam uszy zapchane

trocinami

grudkami ziemi

i niechcianym jedzeniem

jedno oko straciłem podczas wojny

z yorkiem sąsiadki

a drugie guzik z pętelką

leży w kuferku mamy

ale poczuję

gdy mnie przytulisz

podrzucisz

i porzucisz

mama szykuje dla niego mundur

nieobecny jest

coraz bardziej

szorstki

mówi nie wyglądaj przez okno

dym w nim rozpływa się

nie chcę by ktoś płakał

przeze mnie

mnie pogrzebano

przez pomyłkę

że to przez niego

takie brednie rozgłaszają

wcześniej widziałem

tylko ich szare twarze

teraz siedzę w ławce

z izaakiem obok jest adam

puszczamy papierowe jaskółki

z nieba piekła

ojciec

wciąż go szukam

Dzień rozdartego serca

Takich świąt jest kilka w roku

a najbardziej dwudziesty szósty lipca

kiedy tort córeńce

Dzisiejszym chryzantemom

prośbę swą zostawiam — trzymajcie

ciepło jak najdłużej

pomiędzy tym i tamtym światem

 Z drugiej strony źrenic

Cichnie. Chaos komórek kosi plon.

Zapadają w sobie jedna po drugiej.

Zagubieniem wytrącają lęki.

skronie zabłąkanym słowem.

Jeszcze grają wierzby Chopina natchnieniem.

Chociaż blakną myśli — to ciągle są twoje.

Nie płacz, śmiej się.

smak dzieciństwa

wnuczka odwiedza babcię

w porze dojrzewania jabłek

z rzędów drzew tylko jedno

wciąż rodzące tych kilka

najsłodszych owoców

nieosiągalne

dla staruszki i dziecka

codziennie chodzą pod jabłoń

patrzą z utęsknieniem

i próbują strącić

uparte jabłka

aż pewnej nocy, po burzy

stało się

smak dzieciństwa

to widok czerwonych owoców

brązowych sińców

pod delikatną skórką

i tylko takie sińce

chciałoby się pamiętać

Odwet

przyszła dziewczyna 

zbudowała mi łóżko

od środka jestem lepka i nie wiem czy warto 

wstać albo lepiej jeszcze zaczepić 

myśl — jak chcesz 

kolejka zdarzeń przebiega opętaniem 

Cogito senny dryf łabędzi na jeziorze 

można przeszczepić cele poćwiartować 

przestrzeń 

dmucham 

latawiec pęka za wzgórzem 

wymyka się koncentracja pośpiesznie 

świerszcz zamyka lato 

Henry — po przejściach tłumimy niesmak 

sznurki nie są analizą chciałam powiedzieć

Pomiędzy

pomiędzy moją skórą

i twoim oddechem

jest łąka

drżąca od trzmieli

wiatr rozgania dmuchawce

na cztery strony rozkoszy

pomiędzy moją skórą

i twoim oddechem

pas startowy lotniska

po nim, ptaki naszych ramion

wzbijają się w niebo

      Czarny humor(Pisać sprośne fraszki damie się nie godzi) —

     Jak tu wielką damą być, skoro trzeba z renty żyć?

* * *

Ma takie wielkie ego,

że czasem go nie widać zza niego.

* * *

Telegram od strun i klawiszy:

— Nie ma muzyki bez ciszy.

Zanim napiszę słowo które,

wolę się ugryźć w klawiaturę.

* * *

W nadmiarze słów dobrze usłyszeć

kilkuwersową ciszę.

Fraszki na kocie powiedzenia

— Te mądrzejsze i te od nie chcenia:

Koty chadzają swoimi drogami.

— A niby po co mają chodzić z nami?

*

Kot na łapy cztery zawsze spada.

— Ma rację, dowód, że nie łamaga!

*

Drzeć z kimś koty.

— Trzeba być kawał hołoty!

*

Kocia muzyka

— Taka, że każdy wnet zmyka!

*

Na kocią łapę z kimś żyć

— Lepiej niż w sprawie rozwodowej tkwić!

Przewodniczki

Nieraz i poszlaki

zawiodą do paki.

Metoda

By lud siedział cicho,

władza mami… Michą.

Zasadniczo żmija

człowieka omija. Traktuje go jadem

tylko w takim razie, gdy ten się okaże

gorszym od niej gadem.

Śmiertelny grzech zwykłego śmiertelnika

nawet i po spowiedzi nie zanika,

a temu, kto wysoko siedzi

ulotni się i bez spowiedzi.

Będziesz miał w historii miejsce bardzo istotne

za interpelacje swe mało celne.

Zapamiętają cię pokolenia stokrotne,

bo — wiadomo — głupstwa są nieśmiertelne.

Mysz i żmija (bajka)Rzekła mysz do żmii: — Nie zgrywaj idiotki!Gdy mi jad wstrzykujesz, nie pytaj, czy słodki!

      Droga

      Na drodze po kariery drabinieprzeszkodą są podkładane świnie.

Skutki makijażuByłaś piękna, młoda, zdrowaTeraz jesteś… Kolorowa.

     O różySamotnie się zestarzała,

      bo zbyt ostre kolce miała.

MuzykDo gry na strunachchciał być powołany.

     Strun chciał mieć wiele,

     lecz nie naciąganych.

     RadaWygrasz los gdy wreszcietrudu sobie zadasz. Przestań gadać co wieszAle wiedz co gadasz.

     O piłkarskiej reprezentacjiZamiast goli — dla kibicamają gest Kozakiewicza.

POLSKIE DROGI

     Karykaturyinfrastruktury…

     POLSKIE DROGI 2

      Automobilemjadą… Promile?!…

GABINET LEKARSKI

Kanciapaeskulapa...PANI BURMISTRZ

* * *

zbyt łatwo wybaczamy

zawinione

rozsądek nie nauczył nas

niczego

wracamy do punktu wyjścia.

* * *

W krzywym zwierciadle

i drugie półprawdy odbicie

nie dają pełnego obrazu.

* * *

W oceanie myśli

w kałużach nonsensu

brodzimy wszyscy.

* * *

Gdy rywal sięga zbyt wysoko

łatwo go zmienić

w losu ofiarę

wystarczy podciąć mu skrzydła

by stracił do lotu wiarę.

* * *

Za dużo myślimy,

za mało żyjemy.

* * *

Wisława pisze

kolejny wiersz o ciszy —

jak się jest, gdy kogoś tak nie ma.

* * *

W pełnym mieszkaniu

krąży wciąż wokół elementarnych braków

mimo wszechogarniającej pełnoty.

* * *

Oda studenta —

tam sięgaj, gdzie Uczelnia Twoja

Cię nie dosięga.

* * *

Niech już nic się nie dzieje.

Niech księżyce zawisną na niebie

i niech tam będą całą noc.

Obiektyw

Wszystko, co widzisz

jest fikcją.

Rzeczywistość i prawda istnieją

w Twojej wyobraźni.

W SHAKESPEARE CENTRE

Rogerowi Pringle