Mary Poppins otwiera drzwi ebook

P.L. Travers

MARY POPPINS OTWIERA DRZWI

FRAGMENT

Przełożył Marcin Mortka

Wersja elektroniczna książki nie zawiera ilustracji

Wydawnictwo NASZA KSIĘGARNIA

Zajrzyj na strony:

Zajrzyj na strony:

www.nk.com.pl

Znajdź nas na Facebookuwww.facebook.com/WydawnictwoNaszaKsiegarnia

Dla Camillusa

Rozdział pierwszy

PIĄTY LISTOPADA

Trwał jeden z owych chłodnych, ponurych poranków, które przypominają, że zima już za pasem. Ulicą Czereśniową zawładnęły cisza i bezruch. Nad parkiem niczym cień wisiała mgła. Wszystkie domy wyglądały dokładnie tak samo, otulone szarym welonem. Maszt flagowy Admirała Buma, z lunetą na szczycie, całkiem znikł.

Mleczarz, który skręcił w uliczkę, ledwie widział drogę.

– Mleko przy burcie! – zawołał przed drzwiami Admirała, ale jego własny głos zabrzmiał tak dziwnie, że się wystraszył. – Lepiej pójdę do domu i zaczekam, aż zmieni się pogoda – powiedział do siebie. – Ejże! Patrz, jak idziesz! – zawołał, gdy z mgły nagle wyłoniła się jakaś postać i trąciła go w ramię.

– Brr, brr, brr – przemówiła postać.

– Och, to ty! – westchnął Mleczarz z ulgą.

– Brr, brr! – oznajmił ponownie Kominiarz, którzy trzymał szczotki na wysokości twarzy, by jego wąsy nie zwilgotniały od mgły.

– Wcześnie dziś w pracy, co? – spytał Mleczarz.

Kominiarz wskazał kciukiem dom Panny Skowronek.

– Musiałem wyczyścić kominki przed śniadaniem jej psów. Żeby się przypadkiem nie rozkaszlały od sadzy – wyjaśnił.

Mleczarz roześmiał się nieuprzejmie, co robili wszyscy, gdy ktoś wspominał pieski Panny Skowronek. Wokół nadal wiły się pasma mgły, a na ulicy nie było nic słychać.

– Uff! – Mleczarz zadrżał. – Od tej ciszy aż ciarki mnie przechodzą!

I wtedy nagle ulica się przebudziła. Z któregoś domu niespodziewanie buchnął dziki ryk, a po nim rozległ się tupot wielu stóp.

– To pod Numerem Siedemnastym – odgadł Kominiarz. – Wybacz, stary druhu, ale chyba mnie tam potrzebują.

Ostrożnie ruszył w kierunku furtki i wszedł na ścieżkę ogrodową.

A w domu Pan Banks miotał się po korytarzu, kopiąc meble.

– Dłużej tego nie zniosę! – krzyknął i zamachał dziko rękoma.

– Ciągle to powtarzasz! – zawołała Pani Banks. – A może byś chociaż powiedział, o co właściwie chodzi?

Spoglądała na męża bardzo zaniepokojona.

– O wszystko! – wrzasnął jej małżonek. – Spójrz tylko na to!

Wysunął prawą stopę i zamachał nią.

– I na to!

Powtórzył ten sam ruch lewą stopą.

Pani Banks uważnie przyjrzała się nogom męża. Była krótkowidzem, a poza tym do korytarza również przeniknęła mgła.

– Cóż, ja… Ja chyba nie dostrzegam niczego złego… – zaczęła nieśmiało.

– Pewnie, że nie! – parsknął sarkastycznie Pan Banks. – Bo oczywiście tylko mi się wydaje, że Robercik dał mi jeden but czarny, a drugi brązowy. To tylko moja bujna wyobraźnia!

I znów zaczął wysuwać do przodu raz jedną stopę, raz drugą.

– Och! – pospiesznie rzuciła Pani Banks, gdyż teraz widziała już wyraźnie, w czym rzecz.

– Och?! To samo usłyszę od Robercika, gdy dziś wieczorem powiem mu, że został zwolniony!

– To nie jego wina, Tatusiu! – zawołała Janka ze schodów. – Przez tę mgłę nic nie widać! A poza tym wiesz, że on ostatnio na nic nie ma siły…

– Jakoś starcza mu sił, by zamienić moje życie w koszmar – stwierdził ze złością Pan Banks.

– Lekarz kazał mu odpoczywać – przypomniał Michałek, zbiegając po schodach za siostrą.

– I wnet odpocznie, jak go wyrzucę – obiecał Pan Banks, podnosząc teczkę. – Ech, a kiedy ja odpocznę? Czasem myślę o tych wszystkich rzeczach, które mógłbym robić, gdybym się nie ożenił. Może mieszkałbym teraz w jaskini? A może podróżowałbym dookoła świata?

– A co my byśmy wówczas robili? – spytał Michałek.

– Troszczylibyście się o siebie sami i dobrze by wam to zrobiło. Gdzie mój płaszcz?

– Już go włożyłeś, Jerzy – powiedziała potulnie Pani Banks.

– A jakże! – burknął Pan Banks. – Mam go na sobie. Mój płaszcz z jednym jedynym guzikiem. Ale dla MNIE to aż nadto, nieprawdaż? Czy zasłużyłem na coś więcej? Przecież jestem tylko człowiekiem, który Płaci Rachunki! Nie wrócę na kolację.

Dzieci jęknęły z żalem.

– Ale dziś jest Święto Prochowe! – zaprotestowała Pani Banks. – A tobie tak dobrze wychodzi puszczanie fajerwerków!

– W moim życiu nie ma żadnych fajerwerków! – wykrzyknął Pan Banks. – Od rana do wieczora nic, tylko kłopoty! Nie będzie świętowania!

Strząsnął dłoń żony z ramienia i wypadł na zewnątrz.

– Daj grabę, człowieku! – zawołał przyjaźnie Kominiarz, gdy Pan Banks wpadł na niego. – Trzeba uścisnąć dłoń Kominiarzowi! To na szczęście!

– Z drogi! – zawołał dziko Pan Banks. – Z drogi! Nic mi dziś nie pomoże!

Kominiarz spoglądał za nim przez moment, a potem uśmiechnął się pod nosem i zadzwonił do drzwi.

– On nie mówił poważnie, prawda? Chyba WRÓCI do domu na fajerwerki? – Janka i Michałek ciągnęli Matkę za suknię.

– Och, nie mogę wam niczego obiecać, dzieci – westchnęła Pani Banks i zerknęła na swoją twarz w lustrze.

„Chudnę – pomyślała. – Jeden z moich dołeczków całkiem znikł, a drugi stracę za moment. Już nikt na mnie nie spojrzy. A wszystko to JEJ wina!”

Oczywiście miała na myśli Mary Poppins, nianię swoich dzieci. Dopóki Mary była w domu, sprawy szły gładko, ale odkąd ich opuściła – nagle i bez słowa ostrzeżenia – Banksowie wciąż wpadali Z Deszczu Pod Rynnę.

„Zostałam sama – pomyślała z żalem Pani Banks. – Z pięciorgiem dzieci i bez pomocy. Dawałam ogłoszenia do gazet, rozpytywałam wśród przyjaciół, ale na próżno. Jerzy z dnia na dzień staje się coraz bardziej poirytowany, Ania ząbkuje, a Janka, Michałek i Bliźnięta są nieprawdopodobnie niegrzeczni. O Podatku Dochodowym nawet nie wspomnę…”

Patrzyła, jak jej łza spływa tam, gdzie kiedyś znajdował się dołeczek.

– No trudno – podjęła decyzję. – Będę musiała wezwać Pannę Andrzejek.

Cała czwórka Banksów podniosła krzyk, a w pokoju dziecięcym zapłakała Ania. Panna Andrzejek była kiedyś Guwernantką ich Ojca i wiedzieli, że jest przerażająca.

– Słowem się do niej nie odezwę! – zawołała rozzłoszczona Janka.

– A ja napluję jej na buty! – zagroził Michałek.

– Nie, nie! Ja nie chcę! – zawodzili z rozpaczą Jasio i Basia.

Pani Banks przycisnęła dłonie do uszu.

– Dzieci, litości! – zawołała z rozpaczą.

– Przepraszam – odezwała się służąca Helcia i dotknęła ramienia pani domu. – Kominiarz przyszedł, żeby wyczyścić kominek w salonie. Ale ostrzegam, dzisiaj mam Wychodne! Nie będę po nim sprzątać!

Wydmuchała nos głośno, jakby grała na trąbce.

– Jestem! – zawołał Kominiarz, który wtargnął już do środka, ciągnąc za sobą torby i szczotki.

– A to co?! – wrzasnęła Pani Halinka, nadbiegając z kuchni. – Kominiarz? Przecież dziś pieczemy! Nie ma mowy! Bardzo mi przykro, ale jeśli ten dzikus wlezie do kominka, więcej mnie tu pani nie zobaczy.

Pani Banks rozejrzała się wokół z rozpaczą.

– Ależ ja go wcale nie wzywałam! – powiedziała. – Nie wiedziałam nawet, że kominek wymaga czyszczenia!

– Kominek zawsze się cieszy, gdy ktoś go wysprząta! – oznajmił Kominiarz i wszedł do salonu, gdzie zaczął rozkładać swoją płachtę.

Pani Banks spojrzała nerwowo na Panią Halinkę.

– Może Robercik mógłby pomóc… – zaczęła.

– Robercik śpi w schowku na miotły, owinięty pani najlepszym szalem! I nic go nie obudzi, może z wyjątkiem Trąb Anielskich na Sądzie Ostatecznym – stwierdziła kucharka. – A więc proszę o wybaczenie, ale idę się pakować. Ajaj, puść mnie, barbarzyńco! – zawołała, bo Kominiarz złapał jej rękę i potrząsnął nią z energią.

Po chwili na twarzy Pani Halinki pojawił się niechętny uśmiech.

– No dobrze… ale niech mi to będzie pierwszy i ostatni raz! – oświadczyła pogodnie, po czym zeszła po kuchennych schodach.

Wtedy Kominiarz odwrócił się z szerokim uśmiechem do Helci.

– Nie dotykaj mnie, brudasie jeden! – wrzasnęła służąca z przerażeniem, ale Kominiarz złapał jej dłoń i potrząsnął mocno, a wówczas i ona zaczęła się uśmiechać.

– Tylko nie nanieś mi brudu na dywan! – ostrzegła go i wróciła do swoich obowiązków.

– Teraz wy! – Kominiarz zwrócił się do dzieci. – Graba! To przyniesie wam szczęście!

Uścisk dłoni Kominiarza pozostawił brudny ślad na każdej małej rączce, ale wszystkie dzieci nagle poczuły się lepiej. W końcu mężczyzna wyciągnął rękę do Pani Banks, a gdy ta uścisnęła jego ciepłe czarne palce, niespodziewanie poczuła przypływ odwagi.

– Musimy zrobić, co w naszej mocy, kochani – oznajmiła. – Jeszcze raz zamieszczę ogłoszenie, że szukam opiekunki do dzieci, i może wszystko dobrze się skończy.

Janka i Michałek westchnęli z ulgą. Ucieszyli się, że ich Matka porzuciła pomysł posłania po Pannę Andrzejek.

– A co pan robi, kiedy to PANU potrzeba szczęścia? – spytała Janka, idąc za Kominiarzem do salonu.

– Och, wtedy sam sobie ściskam grabę! A co! – odparł ten z humorem i wepchnął szczotkę w głąb komina.

Dzieci przez cały dzień przyglądały się jego pracy i kłóciły się, kto ma podawać szczotki. Raz na jakiś czas przychodziła też Pani Banks, by ponarzekać na hałas i ponaglić Kominiarza. Za oknami zaś niestrudzenie pełzła mgła, tłumiąca wszelkie odgłosy ulicy. Przepadły gdzieś wszystkie ptaki z wyjątkiem starego łysiejącego Szpaka, który zerkał przez szczeliny w żaluzjach, jakby kogoś szukał.

W końcu Kominiarz wygramolił się z kominka i uśmiechnął do swojego dzieła.

– Bardzo dziękuję! – zawołała szybko Pani Banks. – Na pewno chce się pan teraz jak najprędzej spakować i pójść do domu…

– Nie ma pośpiechu – rzekł Kominiarz. – Obiad jem dopiero o szóstej i muszę sobie czymś wypełnić całą godzinę…

– Ale przecież nie tutaj! – wykrzyknęła z przerażeniem Pani Banks. – Muszę wysprzątać to miejsce, zanim mąż wróci do domu.

– Wiesz pani co? – odezwał się spokojnie Kominiarz. – Jeśli znajdą się tu jakieś fajerwerki, mogę zabrać dzieciaki do parku i sobie z nimi postrzelać. Pani trochę odpoczniesz, a ja będę miał kupę radochy. Od małego po prostu przepadam za fajerwerkami!

Dzieci aż pisnęły z zachwytu, a Michałek podbiegł do okna i uniósł żaluzję.

– O, patrzcie tylko, co się stało! – zawołał z tryumfem.

Na ulicy Czereśniowej zaszła bowiem wielka zmiana. Zimna, szara mgła ustąpiła, a w oknach zapaliły się ciepłe, łagodne światła. Nad dachami na zachodnim niebie malowały się piękne różowe refleksy wieczornego słońca.

– Nie zapomnijcie płaszczyków! – zawołała Pani Banks za dziećmi, a sama ruszyła do szafki pod schodami i wyciągnęła stamtąd paczkę o nieregularnym kształcie.

– Proszę – szepnęła do Kominiarza. – I niech pan uważa na iskry!

– Iskry? – zdziwił się Kominiarz. – Iskry, pani szanowna, to moja Specjalność. Wolę je od sadzy!

Dzieci skakały wokół niego jak małe pieski, gdy szedł w stronę furtki, a Pani Banks przycupnęła na dwie minutki na krześle. Szpak przyglądał jej się przez moment, a potem pokręcił łebkiem z dezaprobatą i odleciał.

Zapadał już zmierzch, gdy przeszli na drugą stronę ulicy. Przy ogrodzeniu wokół parku Bert, zwany również Panem Zapałką, rozkładał właśnie swoje rzeczy. Zapalił świeczkę jedną ze swych zapałek, po czym przystąpił do rysowania na chodniku. Zauważył dzieci wbiegające przez bramę do parku i pozdrowił je wesołym skinieniem.

– Gdzie by tu zacząć… – marudził Kominiarz. – Jakiś pusty trawnik by się przydał…

– Wykluczone! – odezwał się ktoś za jego plecami. – Park zamyka się o wpół do szóstej!

Z półmroku wyłonił się Strażnik Parku, najwyraźniej w wojowniczym nastroju.

– Ale to przecież Święto Prochowe! Piąty listopada! – zaprotestowały dzieci.

– Zasady to zasady – odparł Strażnik. – A dla mnie każdy dzień jest taki sam.

– Dobrze, to gdzie możemy puszczać fajerwerki? – zapytał niecierpliwie Michałek.

W oczach mężczyzny pojawił się chciwy błysk.

– Macie fajerwerki? – spytał rozgorączkowany Strażnik. – Czemu nic nie powiedzieliście?

Wyrwał paczkę Kominiarzowi i zaczął odwiązywać sznurek.

– Zapałki! – ciągnął, sapiąc z podekscytowania. – Potrzeba nam zapałek!

– Proszę – odezwał się cicho Pan Zapałka, który wszedł za dziećmi do parku i stał teraz za nimi z zapaloną świeczką.

Strażnik Parku wreszcie otworzył paczkę i wszyscy ujrzeli wiązkę sztucznych ogni.

– Ale one są NASZE! – przypomniał mu Michałek.

– Och, oczywiście! Pozwólcie jednak, że wam pomogę! – odparł Strażnik. – Nie robiłem tego od czasu, gdy byłem małym brzdącem!

Nie czekając na niczyją zgodę, podpalił parę petard świeczką Pana Zapałki. Pociągnęły za sobą syczące strugi ognia, po czym jedna po drugiej zaczęły wybuchać. Bum! Bum! Bum! Potem Strażnik pochwycił koło ogniste i zatknął je na gałęzi. Kręgi światła wirowały, sypiąc naokoło mrowie iskier, co tak Strażnika rozochociło, że nic nie mogło go już powstrzymać. Jak oszalały odpalał jeden fajerwerk za drugim. Sztuczne ognie strzelały z pokrytego rosą trawnika, rozkwitały na niebie i opadały jako złocisty deszcz, inne eksplodowały feerią kolorów, majestatycznie płynęły ku niebu bądź wijąc się, przemykały między gałęziami. Dzieci podskakiwały, piszczały i krzyczały, a Strażnik uwijał się między nimi niezmordowanie, pochłonięty zabawą. Pan Zapałka stał zaś w milczeniu pośród huku i rozbłysków, a płomień jego świecy nawet się nie zachwiał, gdy co rusz odpalano od niego kolejne lonty.

– Ha, ha! – zawołał Strażnik, który aż ochrypł od wiwatów. – Pora na największe rakiety!

W paczce, którą Kominiarzowi wręczyła Pani Banks, nie pozostało już nic poza trzema długimi, czarnymi pociskami na kijkach.

– Jeszcze czego! – zaprotestował Kominiarz, gdy Strażnik Parku porwał wszystkie trzy. – Trzeba się podzielić! Tak jest sprawiedliwie!

Wręczył mu jedną rakietę, a pozostałe dwie zatrzymał dla siebie i dzieci.

– Z drogi! Z drogi! – zawołał Strażnik z ważną miną. Podpalił lont i wetknął kijek w ziemię.

Skwiercząca iskra wędrowała wzdłuż lontu, zamieniając go w złotą nić, aż dotarła na miejsce, a wtedy rakieta z łoskotem wzbiła się ku niebu. Wznosiła się coraz wyżej i wyżej, i w końcu dzieci usłyszały odległy huk. Rakieta przeobraziła się w rój czerwonych i błękitnych gwiazd, które zaczęły opadać w stronę parku.

– Och! – zawołały dzieci.

– Och! – wykrzyknął Kominiarz, bo trudno powiedzieć coś innego, gdy rakieta zmienia się w rój gwiazd.

Wreszcie nadeszła jego kolej. Blask świeczki rozjaśnił brudną od sadzy twarz Kominiarza. Rozległ się syk, potem grzmot, a po niebie rozsypały się biało-zielone gwiazdy podobne do czaszy wielkiego jaśniejącego parasola.

Wszyscy zgromadzeni znów krzyknęli:

– Och!

Po czym westchnęli z radości i uniesienia.

– Nasza kolej! – zawołali Janka oraz Michałek i trzęsącymi się dłońmi podpalili lont. Wepchnęli kijek w ziemię i zrobili parę kroków w tył, by przyjrzeć się startowi.

Złocisty płomień mknął po loncie, aż rozległ się świst i rakieta skoczyła ku niebu. Z melodyjnym gwizdem pomknęła ku gwiazdom.

Janka i Michałek wstrzymali oddechy, czekając, aż eksploduje, i w końcu z oddali dobiegł ich cichy, niewyraźny pomruk.

„Teraz będą gwiazdy!” – pomyśleli oboje, ale – niestety! – nic się nie wydarzyło.

– Och! – westchnęli znów wszyscy, choć tym razem nie z radości, lecz z rozczarowania.

Z trzeciej rakiety nie wystrzeliły bowiem żadne gwiazdy i dzieci nie widziały nic poza ciemnością i pustym niebem.

– Popsuta była i tyle – orzekł Kominiarz. – Niektóre po prostu nie wybuchają i nic się na to nie poradzi. Dobra, chodźcie już do domu. Nie ma sensu tak stać i się gapić. Nic już się nie wydarzy.

– Zamykamy! Proszę wszystkich o opuszczenie parku! – zawołał Strażnik bardzo ważnym tonem.

Michałek i Janka nie zwracali jednak na niego uwagi. Stali i patrzyli w górę, trzymając się za ręce. Ich jaśniejące nadzieją oczy wypatrzyły bowiem coś, czego nikt inny nie dostrzegł. Wysoko na niebie unosiła się i kołysała malutka iskierka. Cóż to mogło być? Z pewnością nie sama rakieta, gdyż ta musiała się wypalić już dawno temu.

„I to na pewno nie gwiazda – pomyśleli. – Przecież ta iskra się porusza”.

– Może to jakiś szczególny rodzaj rakiety, który strzela tylko jedną iskrą? – spytał Michałek.

– Może – odpowiedziała półgłosem Janka, wpatrzona w drobne światełko.

Nadal spoglądali w niebo. Nie chcieli spuścić iskierki z oczu, póki ta nie zgaśnie. Ona jednakże ku ich zdziwieniu robiła się coraz większa i większa.

– Dalej, ruszamy! – ponaglił rodzeństwo Kominiarz, a Strażnik znów zawołał:

– Zamykamy!

Ale dzieci czekały, a iskra stawała się coraz wyraźniejsza i jaśniejsza. Naraz Janka wciągnęła gwałtownie powietrze, a Michałek aż sapnął.

„Czy to możliwe? – pytali się wzrokiem. – Czy to może być…?”

Iskra opadała, wydłużała się i rozszerzała, aż nabrała kształtów jednocześnie osobliwych i tak dobrze im znanych. Z rozrastającego się kręgu światła wyłoniła się bowiem postać w czarnym słomkowym kapeluszu i niebieskim płaszczu ze srebrnymi guzikami, trzymająca w jednej ręce coś, co przypominało torbę dywanikową, a w drugiej – nie do wiary! – parasolkę z rączką w kształcie papuziej główki.

Pan Zapałka za ich plecami krzyknął i przebiegł przez bramę parku. Niezwykła postać była już nad koronami bezlistnych drzew. Jej stopy dotknęły najwyższego konaru, po czym zaczęła schodzić między gałęziami. Zatrzymała się na moment na najniższej z nich, bez trudu łapiąc równowagę.

Janka i Michałek ruszyli ku niej biegiem, krzycząc z radości:

– Mary Poppins! Mary Poppins!

Śmiejąc się i płacząc, przypadli do jej nóg.

– Wre… Wreszcie wró… wróciłaś! – wyjąkał Michałek, który złapał Mary za starannie wypolerowany trzewik, ciepły, twardy i całkiem prawdziwy, a do tego pachnący pastą do butów.

– Wiedzieliśmy, że wrócisz! Z całego serca w to wierzyliśmy! – Janka chwyciła drugą nogę niani, ciągnąc ją za pończochę.

Mary Poppins uśmiechęła się nieznacznie, a potem spojrzała na dzieci bardzo surowo.

– Będę wam wdzięczna, jeśli zostawicie moje buty w spokoju! – warknęła. – To nie towary na Wyprzedaży Garażowej!

Strząsnęła ich dłonie i zeszła z drzewa. Jasio i Basia pędzili już ku niej po trawie, miaucząc jak kocięta.

– Wyjecie gorzej niż Stado Hien! – oznajmiła Mary Poppins, uwolniwszy się od mocno zaciśniętych piąstek. – Mogę spytać, co wy wyprawiacie? Dlaczego biegacie tak późno po parku, cali usmoleni?

Dzieci zaczęły pospiesznie wyciągać chusteczki i wycierać twarze.

– To moja wina, Panno Poppins – odezwał się przepraszającym tonem Kominiarz. – Żem czyścił ich kominek i tak jakoś wyszło.

– Tak jakoś wyszło? – prychnęła Mary Poppins. – Żeby czasem nie wyszło panu bokiem!

– Ale… Ale… Cototusięwyprawia! Sięwyprawiacototusię? – Strażnik Parku, któremu z zaskoczenia plątał się język, stanął im na drodze.

– Proszę mnie przepuścić! – powiedziała Mary Poppins i z wyniosłą miną odsunęła go na bok, popychając dzieci przed sobą.

– To już drugi raz! – stęknął Strażnik Parku, nagle odzyskując głos. – Najpierw ten latawiec, a teraz… Nie może pani robić takich rzeczy! Nie ma mowy! To wbrew prawu, a co więcej, wbrew naturze!

Gdy zamachał dziko ręką, Mary wykorzystała sytuację, by wsunąć mu w dłoń mały kartonik.

– A co to? – Strażnik obejrzał go uważnie, obracając przedmiot w dłoniach.

– Mój bilet powrotny – odpowiedziała spokojnie niania.

Janka i Michałek spojrzeli na siebie i pokiwali porozumiewawczo głowami.

– Bilet? Jaki bilet? Bilet to trzeba mieć, żeby wsiąść do autobusu! I… i do pociągu! A pani tu zeszła… Rety, sam nie wiem na czym! Skąd pani przybyła? Jak się tu pani dostała? Bardzo jestem ciekaw!

– Ciekawość to pierwszy stopień do piekła – powiedziała sztywno Mary Poppins i zepchnęła ze ścieżki Strażnika, który wpatrywał się w mały zielony bilet, jakby to był duch.

Szła w stronę bramy parkowej, a dzieci tańczyły i skakały wokół niej.

– Proszę o ciszę! – napomniała je ostro. – Skaczecie jak Stado Kangurów! A przy okazji: które z was bawiło się zapaloną świeczką?

Pan Zapałka dźwignął się z kolan.

– To ja ją zapaliłem, Mary – wyznał z zapałem. – Chciałem napisać dla ciebie…

Machnął dłonią i pokazał niedokończony napis na chodniku:

WITAJ Z POW

Mary Poppins uśmiechnęła się na widok kolorowych liter.

– Piękne powitanie, Bert – powiedziała cicho.

Pan Zapałka ujął dłoń w czarnej rękawiczce i spojrzał Mary z uczuciem w oczy.

– Zobaczymy się w czwartek? – spytał, a ona pokiwała głową.

– W czwartek, Bert – odparła, po czym smagnęła dzieci ostrym spojrzeniem. – Co to za ociąganie się! Naprzód, proszę! – rozkazała i popędziła je po chodniku w kierunku domu pod Numerem Siedemnastym.

Tymczasem Ania w pokoju dziecięcym wrzeszczała tak, że aż uszy puchły. Gdy dzieci otworzyły drzwi, Pani Banks właśnie biegła do niej korytarzem, wykrzykując słowa ukojenia. Na widok Mary Poppins aż usiadła na schodach.

– Czy to naprawdę ty, Mary? – sapnęła.

– Naprawdę, proszę pani – odparła Mary Poppins ze spokojem.

– Ale… Ale skąd się tu wzięłaś? – wyjąkała Pani Banks.

– Spadła z… – zaczął Michałek, lecz poczuł na sobie wzrok niani, a doskonale pamiętał, co ten wzrok oznacza. Zaciął się i zamilkł.

– Przychodzę z parku, proszę pani – powiedziała Mary Poppins z miną męczennicy.

– Dzięki Bogu! – szepnęła Pani Banks z głębi serca, a potem przypomniała sobie wszystko to, co wydarzyło się od chwili, gdy Mary Poppins ich opuściła.

„Nie mogę dać jej odczuć, jak ogromnie się cieszę! – pomyślała. – Bo będzie jeszcze bardziej zadzierać nosa niż zwykle”.

– Odeszłaś od nas bez słowa, Mary Poppins! – powiedziała wyniośle. – Myślę, że mogłabyś mnie powiadamiać, gdy zamierzasz zniknąć lub się pojawić. Nigdy nie wiem, na czym stoję.

– Nikt tego nie wie, proszę pani – rzekła Mary Poppins i spokojnie odpięła guziki rękawiczek.

– A ty, Mary? – zapytała Pani Banks ze smutkiem. – Ty też tego nie wiesz?

– Och, ONA dobrze wie! – zawołał śmiało Michałek, a niania obrzuciła go gniewnym spojrzeniem.

– Cóż, najważniejsze, że wróciłaś! – zawołała Pani Banks z ogromną ulgą, bo nie musiała już zamieszczać ogłoszenia w gazecie ani też posyłać po Pannę Andrzejek.

– Tak, proszę pani – odparła Mary Poppins. – A teraz proszę mi wybaczyć.

Z gracją przeszła obok Pani Banks i postawiła torbę dywanikową na poręczy schodów, a ta ze świstem wjechała na samą górę, po czym wskoczyła do pokoju dziecięcego. Potem Mary wyrzuciła w powietrze parasolkę, która rozłożyła się, jakby rozrzucała czarne skrzydła, i poleciała za torbą z papuzim wrzaskiem. Dzieci aż westchnęły ze zdumienia i odwróciły się ku Matce, by sprawdzić, czy i ona to widziała. Pani Banks jednakże pobiegła do telefonu.

– Kominek w salonie został wyczyszczony, na kolację będą kotlety jagnięce z groszkiem, a do tego wróciła Mary Poppins! – zawołała do słuchawki.

– Nie wierzę! – zatrzeszczał w odpowiedzi głos Pana Banksa. – Chyba muszę przekonać się o tym na własne oczy!

Pani Banks uśmiechnęła się uszczęśliwiona i odłożyła słuchawkę.

Mary Poppins weszła z godnością po schodach, a dzieci przemknęły obok niej i wbiegły do pokoju dziecięcego. Na półce nad kominkiem leżała już torba niani, a w kącie, tam gdzie kiedyś, stała parasolka z rączką w kształcie papuziej główki. Obie rzeczy wyglądały, jakby nigdy nie opuściły tego miejsca.

Ania, sina od płaczu, wierciła się w kołysce, aż zauważyła gościa. Spojrzała na Mary z zaskoczeniem i obdarzyła ją bezzębnym uśmiechem, a potem przybrała minę Niewinnego Aniołka i wpakowała sobie stópkę do buzi.

– Hmmm – burknęła ponuro Mary Poppins i odłożyła słomkowy kapelusz do papierowej torebki. Zdjęła płaszcz, powiesiła go na haczyku przy drzwiach, spojrzała na siebie w lustrze i nachyliła się nad torbą dywanikową, by ją otworzyć.

Torba okazała się pusta, jeśli nie liczyć zwiniętej Miarki.

– A to po co? – spytała Janka.

– Trzeba was zmierzyć – odparła Mary Poppins. – Chcę wiedzieć, jak bardzo urośliście.

– Nie musisz tego robić – powiedział Michałek z przekonaniem. – Urośliśmy wszyscy o pięć centymetrów. Tata nas zmierzył.

– Proszę się wyprostować! – rzekła spokojnie niania, ignorując jego słowa. Zmierzyła chłopca od stóp do głów i prychnęła głośno. – Powinnam się była domyślić – oznajmiła. – Miarka pokazuje, że wyrastasz na Wisusa i Ancymona.

Michałek otworzył szeroko oczy.

– Przecież na miarkach nie ma żadnych słów! – zaprotestował. – Tam są tylko liczby!

– Doprawdy? – spytała wyniośle Mary Poppins i podsunęła mu Miarkę pod nos.

Chłopiec ze zdumieniem odczytał słowa wypisane wielkimi błękitnymi literami:

WISUS I ANCYMON

– Och! – szepnął z przerażeniem.

– Głowa do góry, proszę! – rozkazała Mary Poppins, podchodząc do Janki. – Co my tu mamy… Aha! Janka wyrasta na Grymaśnicę, Leniucha i Samoluba – odczytała tryumfalnie.

– Wcale nie! – zawołała Janka z łzami w oczach, bo pamiętała tylko te chwile, gdy była dla wszystkich dobra.

Następnie Mary Poppins zmierzyła Bliźnięta.

– Kłótliwi Krzykacze! – odczytała i podeszła do Ani. – Rozkapryszona Płaksa. Wiedziałam! – oznajmiła. – Byłam tego pewna. Chwilę mnie nie było, a zastaję tu istną Menażerię!

Wreszcie zmierzyła samą siebie i uśmiechnęła się z zadowoleniem.

– No proszę. Miarka pokazuje Wzór Wszelkich Cnót, Doskonałość W Każdym Calu – odczytała. – Cóż, tego się właśnie spodziewałam – dodała, nie kryjąc satysfakcji, po czym posłała dzieciom srogie spojrzenie.

– Natychmiast do łazienki! Na jednej nodze!

Janka, Michałek, Jasio i Basia z zapałem wypełnili jej polecenie, gdyż teraz, kiedy Mary Poppins wróciła, wszystko ruszyło płynnie naprzód. Błyskawicznie się rozebrali i wykąpali. Nikt nie kaprysił przy jedzeniu kolacji, nikt nie zostawił nawet okruszka. Przysunęli krzesła do stołu, złożyli serwetki i wdrapali się do łóżek, a Mary Poppins nachyliła się nad każdym z nich i przykryła dzieci kołdrami. Znów poczuli ten sam zapach co kiedyś, grzanek i nakrochmalonego fartucha. Patrzyli na jej sylwetkę, tak dobrze sobie znaną, prawdziwą, a nie wyobrażoną, szeleszczącą ubraniem. Wpatrywali się w Mary Poppins z milczącym zachwytem i napawali się jej widokiem.

Michałek, gdy minęła jego łóżko, zerknął w dół. Zobaczył tam tylko kurz i pantofle. Pod łóżkiem Janki również niczego szczególnego nie dostrzegł.

– Gdzie ty będziesz spała, Mary? – zapytał zaciekawiony.

W tej samej chwili Mary Poppins dotknęła drzwi szafy z ubraniami, a one rozwarły się z głośnym trzaskiem. Ze środka z wdziękiem wytoczyła się stara polówka, z prześcieradłem i pościelą, gotowa, by ułożyć się na niej do snu. Na polówce spoczywały rzeczy Mary Poppins zebrane w zgrabny stosik – jej mydło, spinki do włosów, butelka perfum, składane krzesełko, szczoteczka do zębów, pastylki na gardło. Na poduszce leżały schludnie ułożone koszule nocne, zarówno bawełniane, jak i flanelowe, a dalej buciki, domino, czepki do kąpieli i album z pocztówkami.

Dzieci usiadły na łóżkach i wybałuszyły oczy.

– Skąd to się wszystko wzięło? – spytał Michałek. – Jeszcze dziś nie było tam żadnej polówki, a wiem to dobrze, bo schowałem się w szafie przed Helcią!

Dalszych pytań nie odważył się jednak zadać. Słowa zamarły mu na ustach, gdy ujrzał nieprzyjemną minę Mary. Ta prychnęła, odwróciła się od niego i rozłożyła flanelową koszulę nocną.

Janka i Michałek spojrzeli po sobie, a ich oczy powiedziały wszystko to, czego języki nie zdołały: nie było sensu oczekiwać, że niania cokolwiek im wytłumaczy.

Przyglądali się jej komicznym, sztywnym ruchom, gdy rozbierała się pod koszulą nocną. Pac! Pac! Pac! Odpięła guziki. Szust! Szust! Szust! Ściągnęła halkę.

Na dzieci spłynął spokój. Dobrze wiedziały, że zawdzięczają to Mary Poppins. Przyglądając się jej sennymi oczami, myślały o tym, co się wydarzyło w przeszłości. Wspominały, jak przybyła do ich domu, przywiana Wschodnim Wiatrem, i jak zabrała ją parasolka, gdy powiało z zachodu. Przypomniały sobie, jak wróciła w dniu, gdy poszli do parku, żeby puszczać latawiec, i jak znów ich opuściła, pozbawiając pociechy i oparcia.

„Teraz jednak jest już z powrotem – wzdychali z ulgą. – Taka sama jak zawsze”.

W rzeczy samej, rozgościła się w pokoju dziecięcym tak beznamiętnie, jakby nigdy go nie opuściła.

W głowie Michałka kotłowały się gwałtowne myśli, aż chłopiec nie mógł się powstrzymać i zawołał:

– Och, Mary! Ależ okropnie było bez ciebie!

Wargi Mary Poppins zadrżały i przez moment wydawało się, że pojawi się na nich uśmiech, ale uśmiech najwidoczniej zmienił jednak zdanie i się wycofał.

– To raczej wy byliście okropni! Ten dom wygląda jak Niedźwiedzia Nora. W głowę zachodzę, jak ktoś mógłby chcieć tu zostać.

– Ale ty zostaniesz, prawda? – spytał błagalnie chłopiec.

– Będziemy grzeczni jak anioły, jeśli zostaniesz! – obiecała uroczyście Janka.

Mary Poppins spoglądała na nich ze spokojem. Jej bystre spojrzenie wniknęło głęboko w ich serca.

– Zostanę – oznajmiła, a po chwili dodała: – Zostanę, dopóki nie otworzą się drzwi.

Wypowiedziawszy te słowa, spojrzała z zadumą na próg pokoju dziecięcego.

– Och, nie mów takich rzeczy, Mary! – zawołała Janka z niepokojem. – Te drzwi ciągle ktoś otwiera!

Mary Poppins spiorunowała ją wzrokiem.

– Miałam na myśli Inne Drzwi – powiedziała i zapięła koszulę nocną do końca.

– O co jej może chodzić? – szepnęła do Michałka Janka.

– Ja już wszystko ułożyłem sobie w głowie – odparł z mądrą miną jej brat. – Nie ma żadnych innych drzwi, a skoro nie ma drzwi, nie ma czego otwierać. Mary Poppins zostanie z nami na zawsze.

Uśmiechnął się szeroko, zadowolony z wyników swoich przemyśleń, ale Janka nie podzielała jego pewności.

„Dziwne” – powiedziała sobie w duchu.

– Cieszę się, że uścisnąłem dłoń Kominiarzowi – gadał dalej rozradowany Michałek. – Przyniosło to nam wiele szczęścia. Może pora, by się zajął również kominkiem w pokoju dziecięcym! Uściśniesz mu dłoń, Mary, i czeka cię wiele szczęścia!

– Phi! – odparła niania i odrzuciła głowę do tyłu. – Mnie żadne szczęście nie jest potrzebne, obejdzie się!

– Pewnie rzeczywiście nie – odparł zamyślony Michałek. – Każdy, kto potrafi wyskoczyć z rakiety – jak ty dzisiaj – jest w czepku urodzony. Znaczy się… Nie patrz tak na mnie! – pisnął błagalnie, bo Mary Poppins, już we flanelowej koszuli, zmierzyła go surowym spojrzeniem. Choć chłopiec leżał w ciepłym, wygodnym łóżku, poczuł lodowaty wzrok niani.

– Czy ja się nie przesłyszałam? – spytała zimno Mary. – Czy ty właśnie powiedziałeś, że miałam coś wspólnego z jakąś RAKIETĄ?

Ostatnie słowo wypowiedziała z bezbrzeżnym zdumieniem.

Przestraszony Michałek rozejrzał się dokoła, lecz nikt z rodzeństwa nie kwapił się, by przyjść mu z pomocą. Zrozumiał, że będzie musiał sam sobie poradzić.

– Ale przecież tak było, Mary! – zaprotestował dzielnie. – Rakieta wybuchła – było takie „pyk!” – a potem zobaczyliśmy, jak spadasz z nieba!

Idąca ku niemu Mary Poppins wydawała się coraz większa.

– „Pyk”? – powtórzyła ze złością. – Pyknęłam i wyskoczyłam z rakiety?

Michałek próbował zniknąć wśród poduszek.

– No, tak to wyglądało… Prawda, Janko?

– Cicho! – szepnęła jego siostra i pokręciła głową. Wiedziała, że sprzeczki z Mary nie mają żadnego sensu.

– Ale ja nie kłamię! Tak właśnie było! Widzieliśmy cię! – upierał się chłopiec. – A jeśli nie wyskoczyłaś z rakiety, to niby skąd? Na niebie nie było nawet gwiazd!

– „Pyk”? – rzekła ponownie Mary Poppins. – Pyknęłam i wyskoczyłam z rakiety? Nieraz już mówiłeś mi obraźliwe rzeczy, Michałku, jednak teraz przeszedłeś samego siebie! Jeśli usłyszę jeszcze słowo o jakimś pyknięciu czy o rakiecie…

Urwała, ale nie musiała kończyć. Michałek wiedział, że miała na myśli coś strasznego.

– Ćwir! Ćwir! Ćwir! – dobiegło od parapetu.

Do wnętrza pokoju dziecięcego zaglądał stary Szpak i machał z podnieceniem skrzydłami.

Mary Poppins przypadła do okna.

– Wynoś się stąd, wróblaku! – zawołała ze złością, a wtedy Szpak odleciał pospiesznie.

Mary zgasiła światło i weszła do łóżka. Mrucząc gniewnie: „Pyk! Też coś!”, nakryła się kołdrą.

Cisza otuliła dzieci niczym miękka, ciepła chmura niosąca spokój i poczucie bezpieczeństwa. Niemalże ukołysała wszystkich do snu, gdy nagle z łóżka Janki dobiegł cichutki i bardzo ostrożny szept:

– Michałku!

Chłopiec usiadł i spojrzał w kierunku, który wskazywała mu siostra.

W kącie przy kominku połyskiwał rój niewielkich światełek. To fałdy złożonej parasolki mieniły się drobnymi, kolorowymi gwiazdkami, takimi, jakich należy się spodziewać, gdy na niebie eksploduje rakieta.

Dzieci otworzyły szeroko oczy ze zdumienia, bo papuzia główka drgnęła i pochyliła się, a potem zaczęła dziobem zdejmować gwiazdki i jedną po drugiej rzucać na podłogę. Te jaśniały jeszcze przez moment złotem i srebrem, po czym pogasły. W końcu papuzia główka znów się wyprostowała i zesztywniała, a dzieci widziały już tylko czarną parasolkę Mary Poppins, stojącą nieruchomo w kącie.

Janka i Michałek spojrzeli po sobie i uśmiechnęli się, ale nie wyrzekli ani słowa. Wiedzieli, że należy dziwić się w milczeniu, bo żaden słownik nie miał tylu słów, by móc opisać to, co się działo wokół Mary Poppins.

– Tik-tak! – przemówił zegar na półce nad kominkiem. – Spać, dzieci! Tik-tak!

Wtedy Janka i Michałek zamknęli oczy, żegnając się z tym jakże szczęśliwym dniem, a zegar tykaniem odmierzał tempo ich cichych oddechów.

Pan Banks siedział w gabinecie i pochrapywał z twarzą przykrytą gazetą. Pani Banks przyszywała nowe czarne guziki do jego starego płaszcza.

– Ciągle myślisz o tym, co mógłbyś robić w życiu, gdybyś się nie ożenił? – zapytała.

– Że co? – zbudził się Pan Banks. – Eee… Nie. Za dużo z tym zachodu. A teraz, gdy wróciła Mary Poppins, nie będę już musiał myśleć o czymkolwiek.

– Dobrze – oznajmiła Pani Banks. – A ja spróbuję dać parę lekcji Robercikowi.

– Jakich lekcji? – spytał sennym głosem Pan Banks. – Czego chcesz go uczyć?

– By ci dawał buty do pary, rzecz jasna!

– Ani się waż – sprzeciwił się Pan Banks. – W biurze bardzo się spodobało to połączenie brązu z czernią. Nie mam zamiaru z niego rezygnować.

– Doprawdy? – spytała Pani Banks z radosnym uśmiechem. Bo tak naprawdę to cieszyła się z tego, że Pan Banks się ożenił. A teraz, gdy wróciła Mary Poppins, miała ochotę często mu o tym mówić.

Na dole w kuchni siedziała Pani Halinka. Policjant właśnie odprowadził Helcię do domu i został na chwilę, by napić się herbaty.

– Ech, ta Mary Poppins – powiedział, podnosząc filiżankę. – Dziś jest, jutro jej nie ma. Znika i pojawia się jak błędny ognik.

– Och, proszę tak nie mówić! – powiedziała Helcia i pociągnęła nosem. – Chciałabym, żeby została już na zawsze!

Policjant podał jej chusteczkę.

– Może zostanie – powiedział z uczuciem. – Któż ją tam może wiedzieć.

– Cóż, mam taką nadzieję – westchnęła Pani Halinka. – Bo ten dom staje się Wzorowym Gospodarstwem, gdy jest tu Mary Poppins.

– Ja też na to liczę – powiedział Robercik do mioteł. – A teraz muszę chyba odpocząć.

I znów nakrył się szalem Pani Banks, po czym zasnął.

Żadne z nich jednak nie wiedziało, na co liczy sama Mary Poppins, gdyż ta, jak zwykle, nic nikomu nie mówiła.

Rozdział drugi

ŻYCZENIA PANA DŁUBAŁKI

– Och, pospiesz się, Mary! – wołał niecierpliwie Michałek, przestępując z nogi na nogę na chodniku.

Mary Poppins jednakże nie zwróciła na niego uwagi i dalej podziwiała swoje odbicie w mosiężnej tabliczce na furtce Doktora Simpsona.

– Wyglądasz naprawdę dobrze! – zapewniła ją Janka.

– Dobrze! – żachnęła się Mary.

Miała wyglądać zaledwie dobrze w tym nowym czarnym kapeluszu z błękitną kokardą? Dobrze? Coś podobnego.

„Pięknie – to o wiele stosowniejsze określenie” – uznała.

Odrzuciła głowę i ruszyła szybkim krokiem naprzód, zmuszając dzieci, by biegły za nią. Trwało piękne majowe popołudnie i całą trójką zmierzali do Pana Dłubałki, gdyż pianino w salonie Banksów całkiem się rozstroiło i Pani Banks poprosiła Mary Poppins o znalezienie Stroiciela.

– Mój kuzyn stroi pianina, proszę pani – odparła wówczas Mary Poppins. – Nazywa się Pan Dłubałka, a mieszka zaledwie trzy ulice stąd.

Pani Banks rzekła, że nigdy dotąd o nim nie słyszała, na co Mary Poppins, prychnąwszy jak zwykle, oznajmiła, że jej krewni należą do Najlepszego Towarzystwa.

I tak oto Janka i Michałek, którzy już poznali dwóch członków rodziny Mary Poppins, zastanawiali się, czego powinni oczekiwać po Panu Dłubałce.

– Myślę, że będzie wysoki i chudy jak Pan Wspak! – powiedział Michałek.

– A moim zdaniem to będzie ktoś gruby i okrąglutki jak Pan Włosek – oświadczyła Janka.

– Ale z was myśliciele, niech mnie kule biją – mruknęła Mary Poppins. – Lepiej przestańcie, bo zaraz głowy sobie połamiecie. Tu skręcamy.

Dzieci popędziły za nią, skręciły za róg i uświadomiły sobie, że stoją w wąskiej uliczce, wzdłuż której ciągnęły się niewielkie staroświeckie kamieniczki.

– Co to za ulica? Nigdy wcześniej jej nie widziałam, a przecież bywałam tu setki razy! – zawołała Janka.

– Cóż, mnie o to nie obwiniaj – parsknęła Mary Poppins. – Nie sądzisz chyba, że ja tę ulicę wybudowałam, co?

– Ja nie byłbym tym wcale zdziwiony – powiedział Michałek, przyglądając się dziwnym domkom, a potem dodał przymilnie: – Przecież jesteś taka utalentowana!

– Phi! – odpowiedziała zgryźliwie Mary, ale przez jej usta przemknął zarozumiały uśmiech. – Z talentów trzeba robić użytek, o czym wy dwoje nie macie bladego pojęcia!

I poprowadziła ich przez ulicę, po czym zadzwoniła do drzwi jednego z domów.

Dzyń! Dzyń! Dzwonek zadźwięczał, a chwilę później otworzyło się okno na piętrze, z którego, niczym diabeł z pudełka, wyskoczyła wielka kudłata głowa.

– Co tam znowu? – rozległ się ochrypły głos. – Och, to ty, nieprawdaż? – dodała kobieta ze złością, dostrzegłszy Mary Poppins. – Możesz równie dobrze zawrócić i udać się tam, skąd przyszłaś, bo jego nie ma!

Okno zamknęło się, a głowa znikła. Dzieci poczuły wielkie rozczarowanie.

– Może wrócimy jutro? – spytała niepewnie Janka.

– Dzisiaj Albo Nigdy – warknęła Mary Poppins. – Takie mam zasady!

I ponownie nacisnęła dzwonek.

Tym razem drzwi wejściowe otworzyły się gwałtownie. W progu pojawiła się właścicielka głowy, mierząc ich pochmurnym spojrzeniem. Miała wielkie czarne buciory, fartuch w błękitno-białą kratę i czarny szal na ramionach. Janka i Michałek uznali, że nigdy dotąd nie widzieli nikogo równie szkaradnego, i zrobiło im się żal Pana Dłubałki.

– Co?! To znowuż wy?! – wrzasnęła olbrzymka. – Przecież mówiłam, że go nie ma! I nie ma, jakem Klara Kluskówna!

– A więc pani nie jest Panią Dłubałkową! – wykrzyknął z ulgą Michałek.

– JESZCZE nie – odparła kobieta w fartuchu ze złowieszczym uśmiechem. – Ejże! Wynocha stąd! Wszyscy!

Albowiem Mary Poppins zręcznie niczym żmija wślizgnęła się do środka i pociągnęła dzieci po schodach.

– Ogłuchliście?! Złożę na was skargę! Co to ma znaczyć?! Wdzieracie się do domu porządnej kobiety jak banda zbirów!

– Porządnej! – parsknęła Mary Poppins. – Jeśli ty jesteś porządna, to ja jestem Wielbłądem!

I trzykrotnie zastukała do drzwi po prawej.

– Kto tam? – ze środka dobiegł zaniepokojony głos.

Janka i Michałek aż zadrżeli z ekscytacji. Może Pan Dłubałka jednak był w domu?

– To ja, Fryderyku, mój drogi! Otwórz, proszę, drzwi!

Przez moment trwała cisza, aż zgrzytnął klucz obracany w zamku. Pokój stanął otworem, a Mary Poppins błyskawicznie wykorzystała okazję. Wciągnęła dzieci do pokoju i zamknęła drzwi na klucz.

– Wpuśćcie mnie, wy bandziory! – ryknęła Panna Kluskówna, szarpiąc za klamkę.

Mary zaśmiała się cicho, a Banksowie rozejrzeli się wokół. Znajdowali się teraz na przestronnym strychu, gdzie pełno było kawałków drewna, puszek z farbą i butelek kleju. Każdy kąt zastawiono instrumentami muzycznymi. W jednym rogu ujrzeli harfę, w drugim bębny, z belek zwisały skrzypce i trąbki, a na półkach upchnięto mnóstwo fletów i flażoletów. Na zakurzonym stole warsztatowym przy oknie spoczywały dziesiątki narzędzi, a na jego skraju stało niewielkie wypolerowane pudełko. Obok ktoś niedbale rzucił mały śrubokręt.

Na samym środku pokoju lśniło pięć ukończonych częściowo pozytywek, a przed nimi napisano kredą na tabliczce:

ŚWIEŻO MALOWANE

Na strychu unosił się cudowny zapach obrabianego drewna, farby i kleju.

Brakowało tylko jednej rzeczy, a był nią Pan Dłubałka.

– Wpuścicie mnie czy mam iść na policję?! – krzyczała Panna Kluskówna, waląc w drzwi.

Mary Poppins nie zwracała na nią uwagi i pewnie dlatego chwilę później usłyszeli wściekłe pomruki i oddalające się ciężkie kroki.

– Poszła już? – spytał ktoś drżącym, nerwowym głosem.

– Tak, a ja zamknęłam drzwi na klucz. Coś ty znowu nawyprawiał, Kuzynie Fryderyku? – Mary Poppins prychnęła niecierpliwie.

– Wypowiedziałem życzenie, Mary! – zaćwierkał głos.

Janka i Michałek rozglądali się po zakurzonym strychu. Gdzie podziewał się Pan Dłubałka?

– Och, Fryderyku, tylko mi nie mów, że to… Dobrze, skup się i wypowiedz kolejne życzenie, dobrze? Nie mam całego dnia.

– W porządku, już idę! Nie denerwuj się!

Rozległ się dźwięk skrzypiec, a wtedy, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki – a przynajmniej tak się dzieciom zdawało – w pokoju pojawiły się dwie nogi w obszernych spodniach, potem reszta ciała w surducie, a na końcu długa biała broda, pomarszczona twarz z okularami na nosie i fez na łysej czaszce.

– Doprawdy, Kuzynie Fryderyku! – powiedziała ze złością Mary Poppins. – Przecież masz już dosyć lat na karku, by móc przewidzieć konsekwencje!

– Nonsens, Mary – rzekł rozpromieniony Pan Dłubałka. – Nikt nie jest dość dorosły, by je przewidzieć! Na pewno zgodzisz się ze mną, młodzieńcze!

Stroiciel spojrzał na Michałka roziskrzonymi oczami, a chłopiec odpowiedział mu równie radosnym spojrzeniem.

– Gdzie się pan ukrywał? – spytał. – Przecież nie mógł pan wyłonić się znikąd!

– A właśnie, że mogłem – odparł Pan Dłubałka. – Wystarczyło sobie tego zażyczyć! – dodał, skacząc po pomieszczeniu.

– Zaraz… Czyli pan zażyczył sobie też tego, żeby… zniknąć?

Pan Dłubałka zerknął na drzwi i pokiwał głową.

– Ja… Ja musiałem jakoś się ukryć przed NIĄ!

– Dlaczego? Po co? – spytała Janka.

– Dlaczego? Bo ona chce, żebym ją poślubił! Chce sobie przywłaszczyć moje życzenia!

– Czy zawsze dostaje pan to, czego sobie zażyczy? – spytał Michałek z zazdrością.

– Tak, zawsze. O ile wypowiem życzenie W Pierwszą Noc Nowiu Po Drugiej Słotnej Niedzieli Po Trzecim Maja. A ona… – Tu Pan Dłubałka machnął w stronę drzwi. – Ona zażyczy sobie zaraz złotego pałacu i codziennie zapiekanki z pawia na obiad! I co ja pocznę ze złotym pałacem? Wiecie, czego ja sobie życzę? Ja…

– Ostrożnie, Fryderyku! – ostrzegła go Mary Poppins.

Pan Dłubałka położył dłoń na ustach.

– Ciii! Ciii! Racja! Muszę się opamiętać! Już wykorzystałem dwa życzenia!

– A ile ich pan ma? – zaciekawiła się Janka.

– Siedem – westchnął Pan Dłubałka. – Moja Matka Chrzestna uznała, że to dobra liczba, i wiem, że kierowała nią życzliwość. Ja jednakże wolałbym dostać srebrny kubek. Jest bardziej przydatny i nie ściąga na głowę tylu kłopotów.

– Ja wolałbym życzenia – oznajmił z przekonaniem Michałek.

– Och, nie, na pewno nie! – zawołał Pan Dłubałka. – Życzenia są zdradliwie i podchwytliwe. Niełatwo się nimi posługiwać. Człowiek wymyśla różne cudowne rzeczy, a potem przychodzi pora kolacji i żałuje, że nie zażyczył sobie kiełbasy z tłuczonymi ziemniakami.

– A co z tymi, które już pan wykorzystał? Przydały się na coś? – spytał Michałek.

– Cóż, prawdę mówiąc, nie były wcale takie złe. Pracowałem właśnie nad tym tu Ptaszkiem… – Pan Dłubałka wskazał skinieniem głowy stół warsztatowy – …gdy usłyszałem, jak ona wchodzi po schodach. „Dobry Boże! – pomyślałem. – Dałbym wszystko, by móc zniknąć”. Potem rozejrzałem się i… Proszę! Już mnie nie było! Dało mi to chwilę świętego spokoju. Nic dziwnego, że jej zdaniem wyszedłem z domu!

Pan Dłubałka zachichotał radośnie, uśmiechnął się do dzieci i machnął połami surduta. Michałek i Janka nigdy dotąd nie widzieli równie promiennej osoby. Kuzyn Mary cały migotał i wydawał się bardziej gwiazdą niż człowiekiem.

– A potem, rzecz jasna – Pan Dłubałka dokończył już mniej wesoło – musiałem sobie zażyczyć, by znów stać się widzialnym, bo inaczej nie mógłbym porozmawiać z Mary Poppins! A więc, Mary, co mogę dla ciebie zrobić?

– Pani Banks chciałaby, żebyś nastroił jej pianino, Fryderyku. Mieszka na ulicy Czereśniowej, pod Numerem Siedemnastym, naprzeciwko parku – powiedziała sztywno Mary Poppins.

– Ach, Pani Banks! A więc to są zapewne… – Pan Dłubałka zwrócił się ku dzieciom.

– Janka i Michałek Banksowie – wyjaśniła Mary Poppins, spoglądając na nich z niechęcią.

– Jestem zachwycony. To doprawdy wielki zaszczyt! – Pan Dłubałka ukłonił się i wyciągnął ręce do dzieci. – Bardzo chciałbym czymś was podjąć, ale mam dziś urwanie głowy!

Niespodziewanie na strychu rozległa się wesoła melodia grana na flecie.

– A to co takiego? – Pan Dłubałka ze zdumieniem spojrzał w dół. W obu jego dłoniach nagle pojawiły się miseczki z brzoskwiniami w bitej śmietanie.

Pan Dłubałka popatrzył na nie i westchnął.

– I po moim trzecim życzeniu – oznajmił ze smutkiem, podając miseczki Jance i Michałkowi. – Cóż, nic na to nie poradzę. Pozostały mi jeszcze cztery. Od tej pory powinienem naprawdę uważać.

– Jeśli już musisz marnować marzenia, Kuzynie Fryderyku, zmarnuj je na chleb z masłem. Po takim deserze nie będą mieli ochoty na kolację! – burknęła Mary Poppins.

Janka i Michałek w pośpiechu zjedli brzoskwinie, bojąc się, by Pan Dłubałka nie kazał deserom zniknąć.

– A teraz – odezwała się Mary Poppins, gdy dzieci trzymały już puste miseczki – proszę podziękować Panu Dłubałce. Wracamy do domu.

– Ależ nie! Nie, Mary! Przecież dopiero co przyszliście! – Pan Dłubałka był tak wstrząśnięty tym pomysłem, że po raz pierwszy od ich przybycia całkiem znieruchomiał.

– Och, zostańmy jeszcze chwilę, Mary! – zaczęli prosić Janka i Michałek, nie mogąc znieść myśli o rozstaniu z Panem Dłubałką i jego życzeniami.

On zaś ujął dłoń Mary Poppins.

– Czuję się o wiele bezpieczniej, gdy tu jesteś, Mary. Poza tym nie widzieliśmy się chyba od stu lat! Zostań jeszcze na moment! Doprawdy, niczego innego nie pragnę…

Ćwir, ćwir, ćwir!

W powietrzu poniósł się ptasi trel, a zawzięta mina Mary Poppins nagle znikła bez śladu. Z uprzejmym uśmiechem niania zdjęła kapelusz i położyła go obok słoika z klejem.

– Och, nie! – szepnął przerażony Pan Dłubałka. – Znów się zapomniałem.

– To już cztery! – zawołali wesoło Janka i Michałek, rozbawieni jego przerażeniem.

– Cztery, cztery, cztery! – powtórzył rozśpiewany ptak.

– A niech mnie! Ależ ze mnie gapa! Jakże mi wstyd! – Przez chwilę Pan Dłubałka wyglądał na niemalże zrozpaczonego, ale po chwili jego twarz oraz stopy znów zaczęły jaśnieć i migotać.

– Cóż, nie ma co płakać nad zmarnowanym życzeniem. Ale teraz muszę naprawdę uważać na słowa. Już idę, Kaczuszko! Już idę, Kurczaczku! – zawołał w stronę, z której dobiegał ptasi śpiew.

Pan Dłubałka w podskokach dopadł stołu i podniósł wypolerowane pudełko. Gdy nacisnął ukrytą sprężynę, wieczko rozchyliło się i ze złotego gniazdka w środku wyskoczył najmniejszy, najładniejszy Ptaszek, jakiego dzieci kiedykolwiek widziały. Z jego dziobka płynęła czysta, piękna muzyka, a malutkie gardziołko aż pulsowało, gdy śpiewał.

– Ćwir, ćwir, ćwir, ćwirrrrrr! – świergotał, a gdy pieśń dobiegła końca, schował się z powrotem we wnętrzu pudełka.

– Och, Panie Dłubałka, co to za ptak? – Janka wpatrywała się w pudełko z zachwytem.

– Słowik – odparł stroiciel. – Pracowałem nad nim, gdy przyszliście. Muszę go dziś skończyć, wiecie. Mamy właśnie pogodę w sam raz dla Słowików.

– Czemu nie wypowie pan więc życzenia? – zaproponował Michałek. – Wtedy nie trzeba by wcale pracować.

– Nic z tego! Nie ma mowy! Widzicie, co się dzieje, kiedy zaczynam sięgać po życzenia. Jeszcze mi się Słowik zmieni w Bielika Amerykańskiego!

– Zatrzyma go pan na zawsze, by panu śpiewał? – spytała z zazdrością Janka, która zawsze marzyła o takim ptaku.

– Miałbym go zatrzymać? Och, nie, skądże! Wypuszczę go na wolność! Wystarczający jest tu bałagan! Zresztą mam wiele spraw na głowie i nie mogę jeszcze zajmować się Słowikiem! Muszę dokończyć te tam! – Tu wskazał ruchem głowy niegotowe pozytywki. – No i dostałem pilne zlecenie. Mam zrobić pozytywkę, która gra Dzień w parku.

– Dzień w parku? – zdziwiły się dzieci.

– Tak, w pozytywce będzie grać cała orkiestra – wyjaśnił im Pan Dłubałka. – Ma też rozlegać się plusk fontanny, rozmowa kilku dam, krakanie gawronów, śmiech dzieci i szept rosnących drzew.

Oczy Pana Dłubałki, przesłonięte szkłami okularów, aż zajaśniały, gdy stroiciel pomyślał o tych wszystkich cudownych rzeczach, które umieści w pozytywce.

– Ale przecież nie słychać, jak rosną drzewa! – sprzeciwił się Michałek. – Nie ma takiej muzyki!

– Ba! – odparł niecierpliwie Pan Dłubałka. – Oczywiście, że jest! Wszystko, co istnieje, wydaje jakąś melodię. Słyszeliście kiedyś, jak obraca się Ziemia? Ten odgłos przypomina nieco dźwięk rozpędzonego bączka. Pałac Buckingham nuci hymn narodowy, a rzeka Tamiza brzmi jak ospały flet. A więc tak, ma się rozumieć, że tak! Każda rzecz na świecie – drzewa, kamienie, gwiazdy i ludzie – jest muzyką.

To mówiąc, tanecznym krokiem podbiegł do innej pozytywki. Mała platforma zaczęła się obracać, a ze środka dobiegły czyste, wyraźne tony flażoletu.

– To moja własna kompozycja – powiedział z dumą Pan Dłubałka i przechylił głowę, przysłuchując się. Potem sięgnął po kolejną pozytywkę, z której dobiegła inna melodia.

– Ależ to Mam chusteczkę haftowaną! Moja ulubiona piosenka! – zawołał Michałek.

– A nie mówiłem? – Pan Dłubałka złapał następną pozytywkę. Pokręcił korbką i rozległy się wesołe dźwięki.

– A to jest MOJA ulubiona piosenka! – zawołała Janka. – Dorotka!

– Oczywiście, że tak! – rozpromienił się i zamigotał Pan Dłubałka.

Ochoczo złapał dzieci za dłonie i porwał je do tańca. Trzy malutkie platformy obracały się i wirowały, trzy melodie mieszały się w powietrzu.

Mam chusteczkę haftowaną, co ma cztery rogi, kogo kocham, kogo lubię, rzucę mu pod nogi!

– śpiewał Michałek.

Ta Dorotka, ta malusia, ta malusia, tańcowała dokolusia, dokolusia!

– śpiewała Janka.

A Pan Dłubałka pogwizdywał jak szczęśliwy kos.

Dzieci tańczyły w rytm swoich ulubionych piosenek, jakby u stóp wyrosły im skrzydła. Nigdy dotąd nie czuły się takie radosne.

Łup!

Niespodziewanie całym domem wstrząsnęło trzaśnięcie drzwiami. Pan Dłubałka zatrzymał się w pół ruchu. Zamarł, stojąc na jednym palcu, i wytężył słuch.

Tup! Tup! Tup! Ktoś szedł ciężko po schodach, a na klatce schodowej echem odbił się donośny głos. Kuzyn Mary pisnął ze strachu, przyciskając poły fraka do uszu.

– Idzie tu! Idzie! Tylko nie to! Oddałbym wszystko, by znaleźć się w jakimś bezpiecznym miejscu.

Niespodziewanie zagrzmiały trąbki i nastąpiło coś naprawdę dziwnego. Pan Dłubałka wystrzelił w górę, jakby został porwany przez niewidzialną dłoń. Przemknął obok dzieci niczym puch ostu porwany wiatrem, a potem, dławiąc się i sapiąc, drżąc i ciężko dysząc, wylądował na swojej pozytywce. Janka i Michałek nie zauważyli, by Pan Dłubałka zmalał albo pozytywka urosła, a jednak krewniak Mary jakimś cudem stał na obracającej się platformie, a właściwie razem z nią wirował. Na jego twarzy widniał tryumfalny uśmiech.

– Ha! Jestem uratowany! – wrzasnął, machając do dzieci. – Teraz już mnie nigdy nie dopadnie!

Dzieci chciały krzyknąć: „Hurra!”, ale to słowo uwięzło im w gardle, gdyż coś porwało je za włosy i cisnęło nimi przez cały strych. Machając rękami i nogami, również Janka i Michałek znaleźli się na pozytywkach. Omal nie stracili równowagi, lecz już po chwili obracali się miarowo wokół własnej osi.

– Och! – sapnęła Janka. – A to dopiero niespodzianka!

– Czuję się jak bączek! – wykrzyknął Michałek.

Pan Dłubałka aż podskoczył i spojrzał na dzieci ze zdziwieniem.

– Czy to moja sprawka? Dobry Boże, zrobiłem się naprawdę biegły w życzeniach!

– Biegły? – prychnęła Mary Poppins. – Ja rzekłabym, że marnujesz je popisowo!

– Cóż, przynajmniej jestem uratowany – odparł Pan Dłubałka. – I całkiem zadowolony. Może do nas dołączysz?

– Tak! Niech pan sobie tego zażyczy! – zawołał żarliwie Michałek.

– Och, ONA tego nie potrzebuje! – oznajmił Pan Dłubałka. – Prawda, Mary?

– Cóż, jeśli wam na tym tak zależy… – powiedziała Mary Poppins wyniośle.

Zgrabnie złączyła stopy, po czym wzbiła się nad podłogę i przemknęła między belkami. Potem – bez śladu uśmiechu na twarzy, ale też bez wahania – opadła na pozytywkę. Ta, choć nikt jej nie nakręcał, natychmiast zaczęła wygrywać melodię:

Ojciec Wirgiliuszuczył dzieci swoje,a miał ich wszystkichsto dwadzieścia troje.

Mary Poppins zaś obracała się z wielką powagą na twarzy, jakby od urodzenia nie robiła nic innego.

– A więc jesteśmy już razem! – zawołała z radością Janka, po czym spojrzała za okno i pomachała do brata, by mu coś pokazać. W istocie, było na co patrzeć, bo niewielkie kamieniczki na zewnątrz również obracały się na swoich fundamentach. Na niebie kręciły się dwie białe chmury, wirował też cały strych.

Cztery melodyjki nadal rozbrzmiewały głośno, ale przebijał przez nie inny odgłos. Łup! Łup! Łup!

Ciężkie kroki zbliżyły się, a chwilę później ktoś załomotał do drzwi.

– Otwierać, powiadam, w imię Prawa! – zawołał głos, który wydał się dzieciom znajomy.

Silna dłoń szarpnęła za rozklekotaną klamkę i drzwi otworzyły się z głośnym trzaskiem. Na progu stała Panna Kluskówna wraz z Policjantem. Oboje zamarli, wybałuszyli oczy i rozdziawili usta.

– Cóż, widziałam już wiele okropnych, niegodnych rzeczy – zawołała Panna Kluskówna – ale nawet do głowy mi nie przyszło, że ten dom zamieni się kiedyś w lunapark!

Zacisnęła pięść i pogroziła Mary Poppins.

– Zapłacisz za to, moja panno! Przyprowadziłam tu Policjanta, który porachuje się z tobą! A Pan Dłubałka niech natychmiast zejdzie z tego nie wiadomo czego, uczesze włosy i włoży kapelusz! Czeka nas ślub!

Pan Dłubałka zadrżał, ale mimo to zakręcił żwawo połami fraka.

Gdy się Klara tak wydziera, to na skoki mi się zbiera!

– zaśpiewał dziarsko.

Policjant wyjął notes oraz ołówek.

– Dobrze, drodzy państwo. Proszę natychmiast przestać się obracać, bo w głowie mi się kręci jak na karuzeli. I domagam się wyjaśnień, co to wszystko ma znaczyć!

Pan Dłubałka zaśmiał się wesoło.

– Ech, znalazł się pan w niewłaściwym miejscu, Panie Oficerze. Nigdy dotąd nie udało mi się niczego nikomu wyjaśnić, a co więcej, jak zawsze powtarzam mojemu małemu Matuzalemowi, sam w żadne wyjaśnienia nie wierzę!

– Cóż, kpinami tylko pogarsza pan sprawę! Nie chce mi pan chyba wmówić, że jest ojcem Matuzalema! – prychnął Policjant.

– Pewnie, że nie! Bo jestem jego dziadkiem! – odparł Pan Dłubałka, obracając się z wdziękiem.

– Dość już tego! Proszę zejść z pozytywki! To całe wirowanie jest szkodliwe dla zdrowia! I zabronione na Prywatnych Posesjach! Hej! Co to takiego? Co mnie ciągnie? Proszę mnie puścić! – Policjant wrzasnął z przestrachem, gdy nagle oderwał się od podłogi i pomknął w górę. Opadł ciężko jak kamień na kolejną pozytywkę, która w tej samej chwili buchnęła wrzaskliwą piosenką:

Miała baba barana, barana, barana, wsadziła go do siana, do siana, hej!

– Pomocy! Pomocy! Wzywam wszystkich funkcjonariuszy! – Policjant chwycił gwizdek i dmuchnął w niego ze wszystkich sił, aż echo poszło.

– Panie Oficerze! – krzyknęła Panna Kluskówna. – Proszę wypełnić swój obowiązek albo na pana też złożę skargę. Niechże pan aresztuje tę kobietę!

Wskazała Mary Poppins grubym paluchem.

– Wsadzę cię za kratki, moja pannico. Już ja ci… Hej! Co to?! Proszę przestać mną kręcić!

Panna Kluskówna otworzyła szeroko oczy, zaskoczona i poirytowana jednocześnie. Działo się bowiem coś dziwnego – otóż zaczęła obracać się w miejscu. Nie miała żadnej pozytywki pod stopami – po prostu powolutku kręciła się wokół własnej osi. Deski podłogi trzeszczały pod jej ciężarem.

– Ha, mamy więc i pannę! – zawołał Pan Dłubałka.

Niech Panna Klara podskoczy, to może i ją zauroczy!

– doradził jej ze śmiechem.

Ciało Panny Kluskówny przeszył dreszcz przerażenia. Kobieta próbowała oderwać swoje ciężkie czarne buciory od podłogi, szarpała się i szamotała, ale na próżno.

– Sprytna z ciebie dziewczyna, Mary! Sam nigdy bym na to nie wpadł! – Pan Dłubałka zwrócił się do Mary Poppins z dumą i podziwem.

– A więc to twoja sprawa, ty przebrzydła, niegodziwa wiedźmo? – wrzasnęła ze złością Panna Kluskówna, próbując pochwycić Mary Poppins. – Ale porachuję się z tobą szybko albo nie nazywam się Klara Kluskówna!

– Cóż, o nazwisku Dłubałka możesz zapomnieć! – wrzasnął stroiciel z uciechą.

– Ja chcę do domu! Ja chcę na posterunek! – łkał wirujący Policjant.

– Cóż, nikt pana tu nie trzyma! – oznajmiła Mary Poppins z prychnięciem i w tej samej chwili pozytywka Policjanta znieruchomiała, a on sam przewrócił się na podłogę, dysząc.

– Muszę zobaczyć się z moim przełożonym! – zawołał, zmierzając chwiejnym krokiem w stronę drzwi. – Muszę złożyć raport!

Dmąc w gwizdek jak szalony, zbiegł po schodach i wypadł z domu.

– Wracaj, ty łotrze! – wrzasnęła Panna Kluskówna. – Uciekł! – jęknęła, gdy odpowiedziało jej trzaśnięcie drzwi frontowych. – I co ja teraz pocznę? Pomocy! Mordują! Pali się!

Aż poczerwieniała na twarzy, próbując się uwolnić, lecz jej stopy nadal nie odrywały się od podłogi. Wyrzuciła więc ręce w górę z okrzykiem rozpaczy.

– Panie Dłubałka! – jęknęła. – Proszę mi pomóc! Zawsze gotowałam panu dobre obiady! Zawsze prałam i sprzątałam! Nie będzie pan musiał mnie poślubić, przysięgam, ale proszę wypowiedzieć życzenie, które zakończy tę udrękę!

– Uważaj, Fryderyku! – ostrzegła go Mary Poppins, nadal obracając się na pozytywce z wdziękiem i godnością.

– Tak, przyda się teraz dobrze przemyślane życzenie – mruknął Pan Dłubałka. – Niech no się zastanowię.

Przycisnął palce do oczu. Janka i Michałek widzieli, że zastanawia się nad życzeniem, które byłoby naprawdę użyteczne. Przez chwilę wirował bez słowa, pogrążony w rozmyślaniach, aż nagle uniósł głowę, uśmiechnął się i klasnął.

– Panno Klaro! – zawołał radośnie. – BĘDZIE pani wolna! I dzięki mojej mocy otrzyma pani złoty pałac, a do tego zapiekankę z pawia codziennie na obiad. Ale… – Tu urwał i mrugnął do Mary Poppins. – Ale to ja zadecyduję, jaki to będzie pałac! I ja wybiorę obiad!

Po strychu poniósł się dźwięk werbli.

Panna Kluskówna spojrzała na Mary Poppins tryumfalnie.

– Ha! – wykrzyknęła z satysfakcją. – A nie mówiłam?

W tej samej chwili jej dumny uśmiech zaczął jednak przygasać, a po chwili zastąpiła go przerażona mina.

Klara Kluskówna nie była już bowiem wielką i grubą kobietą. Jej ogromne ciało zaczęło się gwałtownie kurczyć. Także stopy, z każdym obrotem wokół własnej osi, wyglądały na coraz mniejsze.

– Co to takiego? Co tu się dzieje? – wysapała ze zgrozą.

Była już połową dawnej siebie, a jej ręce i nogi stały się króciutkie.

– Policja! Pożar! Mordują! Ratunku! – Jej głos również stawał się coraz cichszy. – Och, Panie Dłubałka! Co pan najlepszego zrobił? Policja! Policja! – piszczała.

Nagle deski ugięły się niczym trampolina i wyrzuciły ją wysoko w powietrze. Panna Kluskówna z wrzaskiem wylądowała na podłodze, zatoczyła się i siłą rozpędu pobiegła po strychu. Jej ruchy robiły się coraz bardziej chaotyczne, a ciało nie przestawało maleć. Już była rozmiarów kociaka, potem myszy, ale wciąż biegła, potykając się, aż wpadła do niewielkiego złocistego pałacu, który nieoczekiwanie wyrósł jej na drodze.

– Och, czemu ja w ogóle z nim rozmawiałam? Co on nawyprawiał! – lamentowała cichutko.

Dzieci zajrzały przez jedno ze złotych okien i zobaczyły, jak opada na krzesło przed stołem, na którym stoi niewielki cynowy talerz z zapiekanką. Panna Kluskówna zaczęła kroić swój obiad nerwowymi, chaotycznymi ruchami, a wtedy pałacowe drzwi zamknęły się z trzaskiem.

Pozytywki przestały się obracać. Na strychu zapadła cisza.

Pan Dłubałka podbiegł do złotego pałacu. Z okrzykiem zachwytu podniósł go i przyjrzał się scenie w środku.

– Ależ to było sprytne! – oznajmił. – Doprawdy muszę sobie pogratulować. Wystarczy teraz otwór na monety i zamek świetnie się nada jako atrakcja na Promenadę Nadmorską! Dajcie Jednego Pensa, panie i panowie, a będziecie mogli popatrzeć na grubą kobietę jedzącą zapiekankę! Do mnie! Do mnie! Za Jednego Pensa!

Wymachując pałacem, Pan Dłubałka skakał wesoło po strychu, a Janka i Michałek, zeskoczywszy ze swoich pozytywek, dołączyli do niego. Znów spojrzeli przez okna na Pannę Kluskównę, która z przerażeniem zastygłym na twarzy kroiła zapiekankę.

– To było pańskie szóste życzenie! – przypomniał Michałek.

– Zgadza się – rzekł Pan Dłubałka. – I tym razem udało mi się wymyślić coś naprawdę pożytecznego. Chcieć to móc, jak sam widzisz, a jej obecność bardzo pomaga!

Skinieniem głowy wskazał Mary Poppins, która majestatycznie zeszła ze swojej pozytywki.

– Proszę założyć kapelusze – rozkazała dzieciom ostro. – Chcę wrócić do domu na filiżankę herbaty. Nie jestem Wielbłądem, który obywa się bez wody.

– Och, jeszcze chwilkę, Mary! Prosimy! Pan Dłubałka nie wypowiedział jeszcze ostatniego życzenia! – Janka i Michałek mówili jedno przez drugie, ciągnąc ją za ręce.

– Rzeczywiście! Całkiem zapomniałem – stwierdził stroiciel. – Hmmm, co by tu…

– Ulica Czereśniowa, Fryderyku, przypominam ci! – w głosie Mary Poppins pojawiła się ostrzegawcza nuta.

– Ach, dziękuję za przypomnienie! Momencik! – Pan Dłubałka przyłożył dłoń do czoła, a na strychu znów odezwały się instrumenty.

– Czego sobie pan zażyczył? – zapytały dzieci.

Pan Dłubałka sprawiał jednak wrażenie, jakby niespodziewanie ogłuchł, bo nie zwrócił na ich pytanie uwagi. Zamachał jednakże pospiesznie dłońmi, jakby teraz, po wykorzystaniu wszystkich życzeń, zapragnął zostać sam.

– Musicie już iść, tak? Cóż, trudno się mówi. To twój kapelusz? No, bardzo się cieszę, że wpadliście. Nie zapomnij rękawiczek, droga Mary. Mam nadzieję, że zjawicie się znowu, gdy otrzymam nowe życzenia!

– A kiedy to będzie? – spytał Michałek.

– Och, za jakieś dziewięćdziesiąt lat – odpowiedział beztrosko Pan Dłubałka.

– Ale my przecież będziemy wtedy bardzo starzy! – zmartwiła się Janka.

– Możliwe – skwitował Pan Dłubałka, wzruszając ramionami. – Ale nie tak bardzo jak ja teraz!

To powiedziawszy, pocałował Mary Poppins w oba policzki i wyprowadził ich na zewnątrz. Ostatnią rzeczą, jaką ujrzeli, był jego radosny uśmiech, gdy przystąpił do robienia w zamku otworu na monety.

Janka i Michałek nie umieli sobie później przypomnieć, w jaki sposób opuścili dom Pana Dłubałki i wrócili na ulicę Czereśniową. Mieli wrażenie, że w jednej chwili byli na zakurzonych schodach, a w drugiej już szli za Mary Poppins wśród perłowego blasku wieczoru. Janka odwróciła się, by zerknąć po raz ostatni na niewielką kamieniczkę.

– Michałku! – szepnęła z zaskoczeniem. – Nie ma jej! Wszystko znikło!

Chłopiec też się obejrzał. Jego siostra miała rację. Już nie widział ani wąskiej uliczki, ani staromodnych kamieniczek. Przed sobą mieli zaś cienisty park i dobrze im znaną zakręcającą ulicę Czereśniową.

– Gdzie myśmy właściwie spędzili całe popołudnie? – spytał Michałek, nadal się rozglądając.

Odpowiedzi na to pytanie mógł udzielić tylko ktoś mądrzejszy od Janki, lecz mimo to dziewczynka zdobyła się na rozsądną odpowiedź.

– Cóż, nie wiem dokładnie, ale gdzieś na pewno – rzekła.

Michałkowi to jednakże nie wystarczyło. Podbiegł do Mary Poppins i pociągnął ją za spódnicę.

– Mary, gdzie myśmy właściwie dziś byli? I co się stało z Panem Dłubałką?

– A skąd ja mam niby wiedzieć? – odparła opryskliwie Mary Poppins. – Nie jestem Encyklopedią!

– Ale on znikł! A wraz z nim cała ulica! I pozytywka pewnie też! Ta, na której się obracał!

Mary Poppins przystanęła przy krawężniku i wbiła w niego groźne spojrzenie.

– Kuzyn Fryderyk? Obracał się na pozytywce? Co ty wygadujesz?

– Kiedy tak właśnie było! – zaczęli wołać Janka i Michałek jednocześnie. – WSZYSCY kręciliśmy się na pozytywkach! Każdy przy swojej ulubionej piosence. Twoją był Ojciec Wirgiliusz!

Oczy Mary rozbłysły. Rozgniewana wydawała się większa niż zwykle.

– Że niby ja też? Kręciłam się na pozytywce? – Była tak oburzona, że głos wiązł jej w gardle. – A więc to TAK okazujecie mi wdzięczność za moje trudy? Spędzacie popołudnie z dwojgiem przyzwoitych, kulturalnych ludzi, takich jak ja i mój krewny, po czym słyszę od was drwiny? Na pozytywce tańczyłam, tak? Och, mam ochotę zabrać się od was precz, raz na zawsze! I poszłabym, gdyby mi kto dał choć Dwa Pensy! Ostrzegam was! Na pozytywce, dobre sobie! – prychnęła raz jeszcze i ruszyła przez gęstniejącą ciemność. Stukała obcasami głośno i gniewnie i nawet jej plecy wydawały się obrażone.

Janka i Michałek pospieszyli za nią. Dowodzenie Mary czegokolwiek mijało się z celem, zwłaszcza gdy była w takim nastroju. Najlepiej było wcale się nie odzywać. No i całe szczęście, że na ulicy nie znalazł się nikt, kto chciałby dać jej Dwa Pensy!

Szli w milczeniu, myśląc o swojej popołudniowej przygodzie, spoglądając po sobie i dumając.

– Och, Mary Poppins! – odezwała się radośnie Pani Banks, otwierając drzwi wejściowe. – Niewymownie mi przykro, ale nie potrzebuję już chyba pomocy twojego krewnego. Właśnie zagrałam parę nut na pianinie i okazuje się, że wcale nie jest rozstrojone. Sprawuje się lepiej niż kiedykolwiek.

– Bardzo się cieszę, proszę pani – odparła Mary Poppins i zerknęła na siebie w lustrze. – Kuzyn Fryderyk nie przyśle rachunku.

– Cóż, to się chyba rozumie samo przez się – rzekła z oburzeniem pani Banks. – Przecież nawet tu nie przyszedł!

– Otóż to, proszę pani! – powiedziała Mary. Prychnęła i skierowała się ku schodom, a Janka i Michałek spojrzeli na siebie ukradkiem.

– A więc to było jego ostatnie, siódme życzenie! – szepnął Michałek, a Janka pokiwała głową w odpowiedzi.

Wtedy od strony parku napłynęła fala pięknego śpiewu:

– Ćwir, ćwir, ćwir, ćwirrrr!

Brzmiała jakby znajomo.

– Co to takiego? – spytała Pani Banks, podbiegając do drzwi. – Dobry Boże! Słowik!

Dźwięki sypały się z gałęzi jak śliwki. Słowicza pieśń wibrowała w wieczornym powietrzu, płynęła pośród zasłuchanego zmierzchu.

– Ależ to dziwne! – zauważyła Pani Banks. – Nigdy nie słyszy się ich w mieście!

Za jej plecami dzieci pokiwały głowami i wymieniły spojrzenie.

– To ptak Pana Dłubałki! – szepnęła Janka.

– Kuzyn Mary wypuścił go na wolność – dodał cicho Michałek.

I gdy słuchali porywającej, żarliwej ptasiej pieśni, zrozumieli, że Pan Dłubałka rzeczywiście istnieje. I jest równie prawdziwy jak Słowik śpiewający teraz w parku.

Ptaszek zaśpiewał raz jeszcze i umilkł.

Pani Banks westchnęła i zamknęła drzwi.

– Ciekawe, skąd się tu wziął – rzekła rozmarzona.

Janka i Michałek, którzy mogli jej to zdradzić, byli już w połowie schodów, więc nic nie powiedzieli. Zresztą rozumieli, że są rzeczy, których nie da się wyjaśnić.

Poza tym na górze czekały na nich jagodzianki, a oni nie mieli wątpliwości, co usłyszeliby od Mary Poppins, gdyby kazali jej czekać.