Kot o burczącym brzuchu ebook

Au­torka pra­gnie po­dzię­ko­wać za wspar­cie fi­nan­sowe ra­dzie sty­pen­dial­nej Kir­ja­sto­apu­ra­ha­lau­ta­kunta oraz od­dzia­łowi Ta­iteen edi­stämi­ske­skus (Cen­trum Po­pu­la­ry­za­cji Sztuki) w po­łu­dniowo-za­chod­niej Fin­lan­dii.

I

Dawno temu da­leko stąd, ale nie tak da­leko, jak mo­głoby się wy­da­wać, był kraj, który cier­piał z po­wodu wiel­kiej su­szy i biedy. Wcze­śniej był on zie­lony i za­miesz­kany przez róż­nych lu­dzi i różne zwie­rzęta, ale te czasy mi­nęły. Po­zo­stały tylko w ludz­kich wspo­mnie­niach.

W tym kraju miesz­kała pewna dziew­czynka, naj­mniej­sza ze wszyst­kich. Była to tak mała dziew­czynka, że na­wet po­lne za­jące prze­ra­stały ją o głowę. Była tak mała, że w jej dłoni le­dwo mie­ścił się kwiat ko­ni­czyny. Być może nie uro­sła więk­sza z po­wodu su­szy i biedy. Skoro bra­ko­wało je­dze­nia, ni­komu nie przy­szło na myśl, by dzie­lić się z in­nymi tą odro­biną, którą po­sia­dali. Dla­tego dziew­czynka, która była na świe­cie sama jedna, po­zo­stała po­zba­wiona tego wszyst­kiego, co spra­wia, że ży­cie jest warte ży­cia.

Lecz pew­nego razu na wiej­skiej dro­dze wy­szedł jej na­prze­ciw kot o bur­czą­cym brzu­chu.

Kot był czarny i skoł­tu­niony, i po­tęż­niej­szy niż naj­więk­sze oko­liczne drzewa. Jego zie­lone oczy ci­skały bły­ska­wice, a dłu­gie zęby wy­glą­dały, jakby mo­gły prze­kłuć ba­lon la­ta­jący w po­wie­trzu. Na wi­dok dziew­czynki kot za­mru­czał:

– Och, cóż to za mała dziew­czynka! Mniej­sza od wie­wiórki, mniej­sza niż mój ró­żowy pa­lec u łapy. Ale może mimo to nadasz się dla mnie do je­dze­nia. Mi­nęło już sporo czasu, od­kąd ostatni raz coś ja­dłem, i mój brzuch bur­czy i ję­czy prze­raź­li­wie.

– Nie jedz mnie! – krzyk­nęła dziew­czynka. – Nie na­peł­nisz so­bie mną brzu­cha. Zo­stały ze mnie pra­wie same skóra i ko­ści!

Kot wpa­try­wał się w dziew­czynkę zie­lo­nymi oczami.

– Może i tak, ale