Kłamca, kłamca ebook i audiobook

OD AU­TORKI

Dla do­bra tej hi­sto­rii zmie­ni­łam nieco po­ja­wia­jące się w niej miej­sca oraz pro­ce­dury po­li­cyjne.

PRO­LOG

San Fran­ci­sco

Obec­nie

Nie! Nie! Nie!

Prze­py­cha­jąc się przez ro­snący tłum, który stał w po­przek pną­cej się w górę ulicy, Remmi za­sło­niła oczy jedną ręką i przez gęst­nie­jącą mgłę wpa­try­wała się w gzyms ho­telu Mont­mort To­wer.

– O Boże. – Wy­tę­ża­jąc wzrok, mniej wię­cej na wy­so­ko­ści dwu­dzie­stego pię­tra do­strze­gła ko­bietę nie­bez­piecz­nie ba­lan­su­jącą na gzym­sie ty­łem do otwar­tego okna po­koju ho­te­lo­wego, w któ­rym po­wie­wały fi­rany.

No, nie.

Po pro­stu nie!

Nie, kiedy Remmi była już tak bli­sko... tak cho­ler­nie bli­sko. Pro­szę, nie!

– Je­zus, Ma­ria i Jó­ze­fie Święty, ona sko­czy! – wy­szep­tał wy­soki męż­czy­zna. Był ubrany w grubą kurtkę i weł­nianą czapkę, przy piersi miał opa­tu­lone w kom­bi­ne­zon roczne dziecko w no­si­dełku. Szybko wy­ko­nał znak krzyża na so­bie i dziecku. Za­czer­wie­niony z zimna bo­bas za­czął ma­ru­dzić, ale jego ojca po­chła­niało co in­nego.

Za­wyły sy­reny, wozy straży po­żar­nej i po­li­cji za­trzy­mały się pod ho­te­lem, bu­dowlą w stylu art déco z be­tonu i mar­muru, która prze­trwała trzę­sie­nia ziemi, po­żary, za­mieszki i upływ czasu, gwiazdy rocka i po­li­ty­ków. Mie­niła się w ostrych, upior­nych świa­tłach po­jaz­dów służb ra­tun­ko­wych. Lu­dzie roz­ma­wiali ze sobą, uwi­jali się na od­gro­dzo­nym frag­men­cie stro­mej ulicy San Fran­ci­sco.

Wy­soko w gó­rze stała ko­bieta o krót­kich wło­sach w ko­lo­rze pla­ty­no­wego blondu, skraj ró­żo­wej su­kienki po­wie­wał wo­kół jej ko­lan. Za­chwiała się na do­pa­so­wa­nych ko­lo­ry­stycz­nie bu­tach na ob­ca­sach, na co nie­któ­rzy ga­pie gwał­tow­nie wcią­gnęli po­wie­trze do płuc, a inni krzyk­nęli.

Nie rób tego!

Z ser­cem w gar­dle i dud­nią­cym pul­sem w uszach, Remmi prze­pchnęła się przez tłum po­wstrzy­my­wany w miej­scu przez po­li­cjan­tów i żółtą ta­śmę roz­cią­gniętą po­spiesz­nie nad ba­rier­kami w kształ­cie li­tery A. Nad­cho­dził zmrok, świa­tła uliczne za­pa­lały się w gęst­nie­ją­cej mgle, mo­kra ulica błysz­czała, znaj­du­jąca się w dole ulicy za­toka była le­d­wie wi­doczna. Więk­szość lu­dzi stała z gło­wami od­chy­lo­nymi w tył, roz­dzia­wio­nymi ustami i dłońmi przy­ci­śnię­tymi do piersi, wpa­tru­jąc się w wą­ski gzyms, na któ­rym ba­lan­so­wała ko­bieta.

– To jest okropne. Okropne! – wy­szep­tała ko­bieta we włócz­ko­wej czapce i pi­ko­wa­nej kurtce. Wy­da­wała się za­hip­no­ty­zo­wana, po­dob­nie jak wszy­scy inni, nie mo­gła ode­rwać oczu od tego, na co pa­trzyła. Ręką w rę­ka­wiczce trzy­mała pie­go­wa­tego chłopca z po­tar­ga­nymi, brą­zo­wymi wło­sami wy­zie­ra­ją­cymi spod bejs­bo­lówki.

– Prze­puść­cie mnie. – Remmi roz­py­chała się, żeby po­dejść do ta­śmy po­li­cyj­nej. – No da­lej.

Ko­bieta w rę­ka­wicz­kach za­uwa­żyła:

– Wy­gląda jak Ma­ri­lyn Mon­roe.

– Jaka Ma­ri­lyn? – za­py­tał jej syn, chło­pak około dwu­na­sto­letni. Miał słu­chawki we­tknięte w uszy i trą­dzik ry­wa­li­zu­jący z mesz­kiem na jego szczęce. On też pa­trzył w górę, tam gdzie stała ko­bieta.

– Taka kró­lowa pięk­no­ści... ak­torka z lat pięć­dzie­sią­tych.

– Więc jest strasz­nie stara.

– Nie, nie... ona nie żyje. – Ko­bieta po­krę­ciła głową, wciąż wpa­tru­jąc się w górę. – Umarła dawno temu. Przedaw­ko­wała ta­bletki na­senne. Albo... albo coś. – Zmarsz­czyła czoło, gdy się nad tym za­sta­na­wiała.

– Więc to nie ona.

– Wiem.

– Tylko ktoś, kto wy­gląda jak ona. – Dzie­ciak nie od­ry­wał oczu od gzymsu na wy­so­kim pię­trze. – Na­prawdę to zrobi? Wy­lą­duje w tej fon­tan­nie?

Matka znów po­krę­ciła głową.

– Mam na­dzieję, że nie. Mam na­dzieję, że ona nie... Boże drogi. – Ona też po­spiesz­nie wy­ko­nała znak krzyża.

– Na­śla­dow­czyni? – za­py­tał męż­czy­zna w dłu­gim płasz­czu, który przy­słu­chi­wał się ich roz­mo­wie.

– Ch-chyba. – Znowu matka chło­paka.

– Wiele ich było – prych­nął męż­czy­zna, jakby ży­cie ko­biety nie miało żad­nego zna­cze­nia. Bez­duszny gno­jek.

– Ten strój. Cała Ma­ri­lyn. – Ko­bieta po­woli ki­wała głową, wy­sta­jące spod włócz­ko­wej czapki si­wie­jące loki pod­ska­ki­wały w górę i w dół. – Ale jedna na­śla­dow­czyni... szcze­gól­nie. Była dość sławna. Jak jej było? – Pstryk­nęła pal­cami, rę­ka­wiczka stłu­miła dźwięk. – Na­zy­wała się... na­zy­wała, oj, już pra­wie so­bie przy­po­mnia­łam... Ja­sny gwint, nie pa­mię­tam. Nie ma zna­cze­nia.

Didi. Na­zy­wała się Didi Storm, po­my­ślała Remmi, jej serce za­marło w piersi. I miała zna­cze­nie! Co się dzieje z tymi ludźmi? Za­cho­wują się, jakby ko­bieta roz­wa­ża­jąca po­peł­nie­nie sa­mo­bój­stwa była sprawą dru­go­pla­nową!

Czło­wiek w płasz­czu zro­bił po­wąt­pie­wa­jącą minę.

– Na­śla­dow­czyni nie­ży­ją­cej ko­biety... od dawna nie­ży­ją­cej. Za­mie­rza sko­czyć z Mont­mortu? To nie ma sensu.

– Czy sa­mo­bój­stwo kie­dy­kol­wiek ma sens? – od­po­wie­działa ko­bieta we włócz­ko­wej czapce, ścią­ga­jąc usta.

– Prze­pra­szam. Chcia­łem tylko po­wie...

Na gó­rze ko­bieta za­chwiała się na gzym­sie, tłum za­tch­nęło. Stra­żacy zgro­ma­dzili się pod ho­te­lem, ktoś w mun­du­rze – sier­żant, po­my­ślała Remmi – zwra­cał się do ga­piów:

– Od­su­nąć się. Daj­cie nam tu wię­cej miej­sca.

Chło­pak w czapce z dasz­kiem z lo­giem Gian­tów, na któ­rej skra­plała się woda, za­uwa­żył:

– Rany. Wy­gląda na to, że ona na­prawdę chce to zro­bić.

– Och... o, nie. Prze­stań. Chodźmy, nie mogę na to pa­trzeć. – Matka po­cią­gnęła syna przez po­więk­sza­jący się tłum prze­ra­żo­nych ga­piów, a chło­pak ze wzro­kiem przy­kle­jo­nym do ko­biety na gzym­sie nie­chęt­nie ru­szył po­mię­dzy ludźmi trzy­ma­ją­cymi w gó­rze te­le­fony, żeby na­grać tę po­tworną chwilę. Matka i syn znik­nęli, wto­pili się w ro­snące zbio­ro­wi­sko.

Remmi nie przy­słu­chi­wała się dal­szym spe­ku­la­cjom. Z gło­śno wa­lą­cym ser­cem, kie­ro­wana stra­chem, prze­pchnęła się do przodu, wy­mi­nęła ubra­nego w płaszcz prze­ciw­desz­czowy biz­nes­mena, który, po­dob­nie jak wielu in­nych, fil­mo­wał ma­ka­bryczną scenę ko­mórką. Lu­dzie wo­kół niej mam­ro­tali coś pod no­sem lub wstrzy­my­wali od­dech. Wszy­scy byli jak za­hip­no­ty­zo­wani hor­ro­rem roz­gry­wa­ją­cym się przed ich oczami. Za­trzy­mano ruch na ulicy, świa­tła cze­ka­ją­cych aut roz­świe­tlały mgłę, kie­rowcy wci­skali klak­sony, służby mun­du­rowe wy­wrza­ski­wały roz­kazy. Ktoś gdzieś ni­skim gło­sem nu­cił starą pio­senkę, którą Remmi znała ze szkółki nie­dziel­nej. Jak to le­ciało? Przy­po­mniała so­bie słowa:

Świa­tełko małe mam,

Niech świeci dzi­siaj nam.

Remmi skie­ro­wała wzrok w górę, za­po­mi­na­jąc na mo­ment o pio­sence, sku­piła spoj­rze­nie na ko­bie­cie ba­lan­su­ją­cej wy­soko nad nią, na ze­wnątrz bu­dynku, który za­częła już spo­wi­jać mgła. Nie rób tego, bła­gała ją bez­gło­śnie, pró­bu­jąc wy­mi­nąć grupkę ko­biet z pa­ra­sol­kami. Ze ści­śnię­tym gar­dłem zer­kała na gzyms. Pro­szę, mamo, nie skacz!

Ku prze­ra­że­niu Remmi, przy­szła sa­mo­bój­czyni jakby ją usły­szała, po­ru­szyła się gwał­tow­nie, a jej wy­soki ob­cas ze­śli­zgnął się z wy­stępu w mu­rze. Tłum za­marł, na­stęp­nie krzyk­nął, gdy na­gle zna­la­zła się w po­wie­trzu, wy­ma­chu­jąc rę­kami, jej włosy lśniły, wy­glą­dały jak po­ru­sza­jąca się chmura w ciągu tych prze­raź­li­wych kilku se­kund lotu przez wie­czorne po­wie­trze.

Niech świeci, niech świeci, niech świeci...

CZĘŚĆ 1

ROZ­DZIAŁ 1

Las Ve­gas, Ne­vada

Dwa­dzie­ścia lat wcze­śniej

– Dasz radę – po­wie­działa do sie­bie Didi, ja­dąc spe­cjal­nie wy­po­sa­żo­nym, sty­lo­wym ca­dil­la­kiem przez mia­sto. Neo­nowe świa­tła świe­ciły i mru­gały, bo dzień prze­cho­dził w wie­czór i Las Ve­gas sta­wało się sno­pem świa­tła na za­snu­tej mro­kiem pu­styni.

Boże, ko­chała to mia­sto z jego go­rą­cym, su­chym po­wie­trzem, gwa­rem i pod­eks­cy­to­wa­niem i, co naj­waż­niej­sze, z blich­trem i bla­skiem wy­so­kich bu­dyn­ków, które wzno­siły się ku bez­brzeż­nemu, usia­nemu gwiaz­dami niebu. Samo mia­sto było nie­mal sur­re­ali­styczne w kon­tra­ście ze spo­kojną, błogą i ta­jem­ni­czą pu­sty­nią w nocy.

W za­sa­dzie noc jesz­cze nie za­pa­dła, a ona nie miała czasu na my­śle­nie o czymś in­nym niż jej mi­sja, którą pla­no­wała przez więk­szą część roku. W jej ży­łach nie­śmiało bu­zo­wała eks­cy­ta­cja, z obawy aż za­schło jej w gar­dle.

– Uda ci się – stwier­dziła, słowa zna­jo­mej man­try miały ukoić jej zszar­gane nerwy, ode­gnać od niej strach. Do­dała gazu, gdy do­tarła na obrzeża mia­sta. Czuła ucisk w piersi, palce le­piły jej się do kie­row­nicy, przez głowę prze­la­ty­wały mi­liony zwąt­pień.

Wo­la­łaby opu­ścić dach sa­mo­chodu, żeby cie­pły wiatr Ne­vady owie­wał jej twarz i włosy, ale nie chciała znisz­czyć so­bie ma­ki­jażu ani fry­zury i do­prawdy, ja­dąc z bliź­nia­kami, naj­le­piej było je­chać z pod­nie­sio­nym da­chem i tylko lekko uchy­lo­nymi szy­bami, przez które wla­ty­wało świeże po­wie­trze.

Wio­zła dwoje nie­mow­ląt, były z tyłu, przy­pięte w fo­te­li­kach. Serce moc­niej jej za­biło na myśl o naj­droż­szych ma­lu­chach, sze­ścio­ty­go­dnio­wych chłopcu i dziew­czynce, które spały i ci­chutko po­sa­py­wały, nie zna­jąc swo­jego losu.

– Och, dzie­ciątka – wy­szep­tała, po­czu­cie winy drę­czyło jej du­szę. To, co za­pla­no­wała, nie mie­ściło się w gło­wie. Ale była zde­spe­ro­wana. Wszystko skoń­czy się do­brze. Ni­komu nie sta­nie się krzywda.

Taką miała na­dzieję.

Wbrew so­bie skrzy­żo­wała palce pra­wej ręki spo­czy­wa­ją­cej na kie­row­nicy. A może po­peł­niała błąd? Moż­liwe. Ale prze­cież nie był to jej pierw­szy błąd ani nie pięt­na­sty.

Prze­łknęła ślinę, przy­go­to­wy­wała się, wal­cząc z na­pły­wa­ją­cymi do oczu go­rą­cymi łzami. Mu­siała to zro­bić, mu­siała; to była jej je­dyna szansa, ich je­dyna szansa na lep­sze ży­cie. Po­cią­ga­jąc no­sem, za­mru­gała, żeby łzy nie roz­pu­ściły jej tu­szu do rzęs. Mu­siała do­brze wy­glą­dać, do­sko­nale wręcz, żeby plan się po­wiódł. Nie jak smutny klaun z czar­nymi stru­my­kami spły­wa­ją­cymi po po­licz­kach.

Od­ru­chowo wy­pro­sto­wała ra­miona, sie­dząc na mięk­kiej, bia­łej skó­rze. Dasz radę, Didi. Uda ci się. Nieco moc­niej wci­snęła stopę w bu­cie na wy­so­kim ob­ca­sie w pe­dał gazu, a caddy od razu za­re­ago­wał i wy­rwał do przodu, opony ocho­czo krę­ciły się na su­chym, po­kry­tym py­łem as­fal­cie. A je­śli coś pój­dzie źle?

– Nie pój­dzie.

Nie może.

Żeby do­po­móc szczę­ściu, od­mó­wiła szybką mo­dli­twę, czego nie ro­biła, od­kąd strze­pała z bu­tów kurz z Mis­so­uri, ku­piła bi­let na au­to­bus i ru­szyła na za­chód, kiedy była jesz­cze na­sto­latką. Opu­ściła ro­dzinę i sa­mego Boga w chmu­rze spa­lin wiel­kiego au­to­busu firmy Grey­ho­und.

Dziś wie­czo­rem wszystko się od­mieni.

Mimo war­kotu du­żego sil­nika do jej uszu do­bie­gło ci­che wes­tchnie­nie, jedno z dzieci chyba coś śniło.

O Boże.

Wy­su­nęła szczękę, opu­ściła osłonę prze­ciw­sło­neczną, żeby słońce nie ra­ziło jej w oczy, i przy­po­mniała so­bie, że już nie może się wy­co­fać – plan wszedł w ży­cie, koła się kręcą. Gdy Las Ve­gas zmie­niło się w pas błysz­czą­cych świa­teł od­bi­ja­ją­cych się w tyl­nym lu­sterku sa­mo­chodu, wci­snęła przy­cisk za­pal­niczki, po czym za­częła grze­bać w to­rebce le­żą­cej na dru­gim sie­dze­niu. Wy­jęła lśniącą pa­pie­ro­śnicę i wy­trzą­snęła z niej jedną sztukę Vir­gi­nia Slim. Kilka ma­chów ni­ko­tyny po­może jej się uspo­koić. Otwo­rzyła boczną szybę i po za­pa­le­niu pa­pie­rosa trzy­mała rękę przy oknie – dzieci nie mo­gły zo­stać bier­nymi pa­la­czami! Ostat­nio sporo się o tym mó­wiło, a do­póki była ich matką... o, Jezu, jak długo jesz­cze?... będą z nią bez­pieczne.

Se­rio? Kogo pró­bu­jesz oszu­kać?

Z lu­sterka spoj­rzały na nią oczy pełne po­tę­pie­nia. Cały czas je­chała na za­chód, gdzie słońce cho­wało się za klify Red Rock Ca­nyon. Pa­pie­ros spro­stał jej ocze­ki­wa­niom, więc włą­czyła w ra­diu sta­cję gra­jącą stare prze­boje i usły­szała Be­atle­sów śpie­wa­ją­cych Let It Be.

Łup!

Głos Paula McCart­neya za­głu­szył ło­mot, gdy wje­chała w dziurę, sa­mo­chód się za­ko­ły­sał i w tyle ca­dil­laca roz­legł się gło­śny huk.

O rany.

Nie wolno mu było się po­psuć. Nie te­raz. Nie wtedy, gdy wresz­cie zdo­była się na od­wagę i za­częła re­ali­zo­wać swój plan. Bo­jąc się, że je­den z fo­te­li­ków mógł się ob­lu­zo­wać, że pas bez­pie­czeń­stwa za­wiódł w sta­rym au­cie, zer­k­nęła do tyłu. Wszystko wy­glą­dało do­brze. Sa­mo­chód je­chał przed sie­bie, nie pę­kła opona, nie wy­gięła się oś. Dzieci wciąż były bez­piecz­nie za­pięte w fo­te­li­kach.

Na ra­zie.

– To nic ta­kiego – po­wie­działa na głos. Może coś prze­su­nęło się w ba­gaż­niku albo ja­kiś re­kwi­zyt wy­padł ze swo­jego miej­sca w spe­cjal­nie prze­ro­bio­nej czę­ści ba­ga­żo­wej, którą ka­zała przy­go­to­wać w tym du­żym wo­zie, żeby ko­rzy­stać z niej pod­czas wy­stę­pów. Boże, uwiel­biała wy­ska­ki­wać z „pu­stego”, bia­łego ca­dil­laca w ską­pym stroju... Cóż, te czasy już mi­nęły, przy­naj­mniej chwi­lowo, do­póki nie po­zbę­dzie się tłusz­czyku i zwi­sa­ją­cej skóry po ostat­niej ciąży z bliź­nia­kami. Jak na ra­zie stra­ciła sporo na wa­dze, ale jej ciało się zmie­niło, skóra nie była tak na­pięta jak kie­dyś, gdy była po­nętną na­sto­latką, a dzi­siaj mu­siała wbić się w cho­ler­nie cia­sną bie­li­znę, żeby zmie­ścić się w strój, który te­raz miała na so­bie – ulu­bioną ró­żową su­kienkę w stylu Ma­ri­lyn Mon­roe.

Szwy ozdo­bione klej­no­ci­kami mocno się opi­nały, ale warto było się po­mę­czyć. Didi wie­działa, że wy­gląda olśnie­wa­jąco.

Wy­łą­czyła ra­dio i trzy­mała gaz do de­chy, cały czas na­słu­chu­jąc, czy znów po­jawi się ten nie­po­ko­jący ha­łas. Nie usły­szała ni­czego oprócz od­głosu sil­nika, szumu opon i ło­potu po­wie­trza wpa­da­ją­cego przez czę­ściowo otwartą szybę. Jako że nic już nie ha­ła­so­wało, uznała, że z sa­mo­cho­dem jest wszystko w po­rządku, dzięki Bogu, więc po­now­nie włą­czyła ra­dio, tym ra­zem sta­cję gra­jącą obecne prze­boje pop. Zga­siła pa­pie­rosa w po­piel­niczce, po­pra­wiła oku­lary prze­ciw­sło­neczne chro­niące ją przed ostat­nimi, ostrymi pro­mie­niami słońca za­cho­dzą­cego za po­szar­pane szczyty gór, i po­wie­działa so­bie, że jest go­towa.

Dziś wie­czo­rem od­mieni swój podły los.

Na za­wsze.

Remmi prak­tycz­nie nie śmiała od­dy­chać w cia­snej czę­ści ba­ga­żo­wej sta­rego ca­dil­laca matki. Po­ma­so­wała tył głowy, który naj­bar­dziej ucier­piał, kiedy sie­dząca za kie­row­nicą Didi w coś ude­rzyła, a Remmi pod­sko­czyła tak, że przy­wa­liła głową w me­ta­lowy dach. Aua! Była za­sko­czona, że matka jej nie usły­szała, nie za­trzy­mała auta i nie od­kryła naj­star­szej córki ukry­tej w miej­scu, gdzie Didi zwy­kle cho­wała re­kwi­zyty do swo­jego wy­stępu, tej wy­dzie­lo­nej czę­ści wiel­kiego ba­gaż­nika bia­łego ca­dil­laca.

Na szczę­ście Remmi stłu­miła okrzyk, cho­ciaż guz pul­so­wał bó­lem.

Te­raz się po­ciła. Mocno. Kro­pelki potu spły­wały z jej czoła i brody, zbie­rały się na ple­cach. Miej­sce, w któ­rym się znaj­do­wała, było bar­dzo cia­sne. Klau­stro­fo­biczne. Ale nie chciała my­śleć o tym, jak ła­two mo­gła zo­stać tu uwię­ziona. Oczy­wi­ście w środku była za­suwka, ale mo­gła się za­ciąć. Remmi wo­lała się nad tym nie za­sta­na­wiać, gdy ocie­rała kro­ple potu z brody.

Przez uła­mek se­kundy, kiedy auto się roz­pę­dzało, po­czuła się tak, jakby Didi spe­cjal­nie za­cho­wy­wała się lek­ko­myśl­nie, roz­wa­żała na­wet, czy nie krzyk­nąć, czy nie po­in­for­mo­wać mamy, że się scho­wała, ale ja­koś udało jej się po­wstrzy­mać. Didi za­bije Remmi, je­śli od­kryje, że na­sto­latka scho­wała się w sa­mo­cho­dzie. Cóż, wła­ści­wie Remmi nie za­mie­rzała po­dró­żo­wać na gapę. Cho­wała się. Przed mamą.

I przy­nio­sło to prze­ciwny sku­tek.

I to jaki!

Remmi ostroż­nie zaj­rzała przez małą szparę po­mię­dzy czę­ścią ba­ga­żową a tyl­nym sie­dze­niem, mały wi­zjer, który ka­zała za­in­sta­lo­wać Didi. Do jej noz­drzy do­tarł za­pach dymu pa­pie­ro­so­wego, usły­szała mu­zykę pły­nącą z ra­dia. Bliź­niaki, jej przy­rod­nie ro­dzeń­stwo, wresz­cie się uci­szyły i nie pła­kały, lecz Remmi ich nie wi­działa. Zresztą ze swo­jego punktu ob­ser­wa­cyj­nego wi­działa nie­wiele oprócz tyłu głowy matki, blond pe­rukę Didi w stylu Ma­ri­lyn.

Po co jej ko­stium?

Remmi za­ry­zy­ko­wała szyb­kie zer­k­nię­cie w stronę tyl­nego lu­sterka i do­strze­gła twarz mamy, oku­lary prze­ciw­sło­neczne na grzbie­cie nosa, wy­dęte usta po­ma­lo­wane błysz­czy­kiem, a na­wet pie­przyk na­ma­lo­wany bli­sko ką­cika ust.

Och, mamo, co ty ro­bisz?

Remmi z ca­łych sił ża­ło­wała, że w ostat­niej chwili po­sta­no­wiła ukryć się w schowku ba­gaż­nika. Są­dziła, że Didi pra­cuje, a Se­neca, nia­nia bliź­nia­ków, po­szła spać do swo­jego po­koju, gdy dzieci za­snęły we wspól­nym łó­żeczku. Remmi, któ­rej po­kój był czę­ścią prze­ro­bio­nego ga­rażu na końcu domu, po­my­ślała, że jest bez­pieczna i nikt do niej nie zaj­rzy, do­póki mama nie wróci po ostat­nim wy­stę­pie, który zwy­kle miał miej­sce około dru­giej w nocy. Pla­no­wała, że wy­do­sta­nie się przez okno po­koju z klu­czy­kami, które wcze­śniej pod­wę­dziła z ku­chen­nej szu­flady, i za­mie­rzała po­je­chać w noc roz­pa­da­jącą się to­yotą matki. Okna jej po­koju były wy­soko w spa­dzi­stym su­fi­cie i mo­gła się do nich do­stać, wcho­dząc na za­głó­wek łóżka i gra­mo­ląc się do góry, z ze­wnątrz nie­moż­liwe było wej­ście tą drogą bez dra­biny.

Udało jej się.

Prze­śli­zgnęła się przez wą­ską szcze­linę, za­wi­sła na pal­cach na pa­ra­pe­cie, po czym po­woli opa­dła na py­li­sty grunt po­ni­żej. Na­dal czuć było żar znad pu­styni, słońce za­czy­nało za­cho­dzić.

Wszystko po to, żeby spo­tkać się z chło­pa­kiem.

Chło­pa­kiem, który za­pewne był nie­złym ziół­kiem. Albo kimś jesz­cze gor­szym. Ale coś w nim było – coś, co zwró­ciło jej uwagę i spra­wiało, że szu­miało jej w uszach, kiedy pa­trzył na nią tymi swo­imi ciem­nymi oczami. Na­wet te­raz gdy le­żała w cia­snej prze­strzeni, serce wa­liło jej w piersi, a w gar­dle za­sy­chało na myśl o No­ahu Scot­cie. Star­szy, o złej re­pu­ta­cji, zde­cy­do­wa­nie nie zo­stałby za­apro­bo­wany przez Didi. A przez to był jesz­cze atrak­cyj­niej­szy, uznała. Nie mo­gła się po­wstrzy­mać. Boże, ależ był sek­sowny. Ma­rzyła o jego dło­niach na swym ciele i wy­obra­żała so­bie, że jego po­ca­łunki wpra­wiają je w drże­nie, na­wet w miej­scach, o któ­rych nie są­dziła, że mogą drżeć.

Prze­stań!

Nie mo­gła o nim my­śleć – fan­ta­zjo­wać na jego te­mat. Nie kiedy utknęła w ca­dil­lacu Didi ja­dą­cym Bóg wie gdzie.

Wcze­śniej, za­raz po obie­dzie, za­brała klu­czyki do to­yoty, od­cze­kała, aż Se­neca za­mknie drzwi po­koju, dała jej jesz­cze dzie­sięć mi­nut, po czym wy­mknęła się przez okno i zwin­nie ze­sko­czyła na zie­mię. Tylko sia­dła za kie­row­nicą camry (ukrad­kiem na­uczyła się pro­wa­dzić i do­brze jej szło, cho­ciaż miała tylko pięt­na­ście lat), kiedy za­uwa­żyła, że caddy mamy skręca na pod­jazd ich domu (znaj­du­ją­cego się w kiep­skiej dziel­nicy).

Cho­lera!

Za­pa­dła się w wy­słu­żony fo­tel kie­rowcy w toy­ocie, zer­kała po­nad de­ską roz­dziel­czą i wi­działa, że Didi wjeż­dża do ga­rażu. W gło­wie po­li­czyła do trzech, cze­ka­jąc, aż Didi wej­dzie do domu. W chwili gdy matka była już w środku, Remmi wśli­zgnęła się przez otwarte drzwi ga­rażu w na­dziei, że zdoła się prze­do­stać do swo­jego po­koju, jako że dzie­liła ją od niego od­le­głość kilku kro­ków przez krótki ko­ry­tarz. Gdy Didi wy­mi­nie kuch­nię, ro­zu­mo­wała Remmi, ona bę­dzie mo­gła ci­chutko otwo­rzyć drzwi i wejść do po­koju.

Nikt, zwłasz­cza matka, nie wy­my­śliłby tego le­piej.

Tak są­dziła.

Serce biło jej gło­śno, gdy wy­tę­żała słuch z dło­nią na klamce i usły­szała wy­raźne stu­ka­nie ob­ca­sów Didi zmie­rza­ją­cych w jej stronę.

Cho­lera!

Nie ucie­kała na ze­wnątrz, bo gdyby Didi po­sta­no­wiła za­mknąć drzwi na klucz, Remmi nie mo­głaby wró­cić do domu, więc ci­chutko od­su­nęła się od drzwi ga­rażu i bez­gło­śnie otwo­rzyła tylne drzwi po­tęż­nego auta. Bez na­my­słu wsia­dła na tylne sie­dze­nie caddy’ego i użyła se­kret­nej waj­chy, którą za­in­sta­lo­wała Didi. Opar­cie się roz­ło­żyło i Remmi wci­snęła się w cia­sną prze­strzeń ba­ga­żową. Tak samo bez na­my­słu od­szu­kała za­suwkę, opar­cie wsko­czyło na miej­sce, w chwili gdy Didi wy­szła z domu z fo­te­li­kiem dla nie­mow­ląt.

Remmi, zer­ka­jąc przez wi­zjer, wstrzy­mała od­dech i ci­cho się mo­dliła: Żeby tylko mnie nie zna­la­zła, och, Boże, pro­szę, żeby tylko mnie...

Tylne drzwi caddy’ego się otwo­rzyły. Mam­ro­cząc coś pod no­sem, Didi za­mon­to­wała fo­te­lik, chyba nie za­uwa­żyła, że coś tu nie gra. Szybko wró­ciła do domu. Remmi się­gnęła do za­suwki, ale nie miała szans na ucieczkę. Nie­całą mi­nutę po za­mon­to­wa­niu pierw­szego fo­te­lika Didi po­ja­wiła się po­now­nie z dru­gim. Kiedy oba zna­la­zły się na swoim miej­scu w sa­mo­cho­dzie, Remmi zna­la­zła się w pu­łapce.

Do­piero wtedy za­uwa­żyła, że Didi jest ubrana w swój ulu­biony ko­stium Ma­ri­lyn Mon­roe, ró­żowy i błysz­czący. Matka usia­dła za kie­row­nicą i wsa­dziła klu­czyk do sta­cyjki. Po­tężny wóz obu­dził się do ży­cia, a Didi bez słowa wy­co­fała go z ga­rażu.

Pięć se­kund póź­niej wrzu­ciła bieg, do­dała gazu i ru­szyła w stronę pu­styni. Z nie­mow­la­kami na tyl­nym sie­dze­niu i Remmi ukrytą w ba­gaż­niku, Didi gnała, jakby ści­gał ją sam dia­beł.

Dla­czego?

O co cho­dziło z tym prze­bra­niem Ma­ri­lyn?

Do­kąd je­chała?

Remmi ner­wowo przy­gry­zła dolną wargę.

Do­kąd, do cho­lery, je­chała?

– Su­kin­syn! – Noah kop­nął ka­mień tak mocno, że ten ude­rzył w wy­pa­czoną ścianę sto­doły, ro­biąc ha­łas, który spra­wił, że śpiący na ganku pies za­szcze­kał, wy­rwany ze snu. Ro­scoe, mie­szanka owczarka z nie wia­domo czym, pod­niósł na­kra­pianą, ku­dłatą głowę, ziew­nął, po­mer­dał krót­kim ogo­nem, by znowu uło­żyć się na sta­rym dy­wa­niku, który słu­żył mu za po­sła­nie, z no­sem w spło­wia­łej tka­ni­nie i wzro­kiem utkwio­nym w No­ahu.

– Nic się nie dzieje – burk­nął Noah, ale to nie była prawda. Nie w dłuż­szej per­spek­ty­wie. No­aha aż świerz­biło do bitki. Miał się spo­tkać z dziew­czyną. Nie byle jaką, ale taką, którą nie­dawno po­znał nad je­zio­rem. Nie była w jego ty­pie, wy­da­wała się tro­chę ner­do­wata i młoda, ale była by­stra i nie czuła się onie­śmie­lona w jego to­wa­rzy­stwie. Córka ja­kiejś dziw­nej tan­cerki, która prze­bie­rała się za znane po­sta­cie, po­my­ślał. Didi Storm. Ow­szem, tak na­zy­wała się jej matka. Po­dob­nie jak on, dziew­czyna nie miała wspo­mnień zwią­za­nych z praw­dzi­wym oj­cem, wi­dział, że nie­długo młoda sta­nie się olśnie­wa­jącą pięk­no­ścią. Jej brą­zowe włosy prze­ty­kały pa­sma w od­cie­niu mie­dzia­nego złota – do­my­ślał się, że po­wstały na­tu­ral­nie z po­mocą bez­li­to­snego słońca Ne­vady. Na dłu­gim i pro­stym no­sie miała piegi, oczy na­to­miast były ko­loru po­śred­niego mię­dzy zie­le­nią a zło­tem, lśniły in­te­li­gen­cją i po­czu­ciem hu­moru. Spraw­dził ją i da­wała tyle, ile sama mo­gła do­stać. Wy­soka i szczu­pła z ma­łymi pier­siami i lekko za­zna­czo­nymi bio­drami, zda­wała się nie zwra­cać uwagi na to, że nie ma krą­gło­ści, jak nie­które dziew­czyny, z któ­rymi się za­da­wał.

W tym ta suka Mandi Pre­ston, która, kiedy pły­wali w je­zio­rze, za punkt ho­noru po­sta­wiła so­bie przy­lgnię­cie do niego swo­imi wiel­kim cyc­kami. Była ko­kietką, a jej ob­fity biust, przy­trzy­my­wany tylko przez skąpe czer­wone bi­kini, ocie­rał się o jego nagą skórę ple­ców, wy­wo­łu­jąc na­tych­mia­stową re­ak­cję; sta­nął mu po­mimo zim­nej wody. Pró­bo­wał ukryć wzwód, ale to było nie­moż­liwe, więc Mandi od razu wie­działa, co udało jej się osią­gnąć. Dla niej to była za­bawa, ale ta dziew­czyna go nie in­te­re­so­wała. Ni­gdy. Po­tar­gane blond włosy, szminka w ko­lo­rze gumy ba­lo­no­wej i pi­skliwy chi­chot spra­wiały, że dla niego była zbyt... ko­mer­cyjna? Jak la­lu­nia z te­le­wi­zji? Nie, chyba po pro­stu nie­praw­dziwa. Wie­dział, że jest mą­drzej­sza, niż to oka­zuje; wi­dy­wał prze­bły­ski in­te­li­gen­cji, więc draż­niło go, że kryje się pod ma­ską głu­piego flirtu.

W prze­ci­wień­stwie do Remmi.

Mó­wiła, co ma na my­śli, i nie przej­mo­wała się, co są­dzą inni. Wi­działa, co działo się w je­zio­rze, bo le­żała na ręcz­niku i czy­tała. Po­nad okładką książki przy­glą­dała się, jak Mandi chla­pała wodą i ocie­rała się o No­aha. Unio­sła jedną brew i spoj­rzała mu w oczy, na­stęp­nie po­krę­ciła głową i za­mknęła książkę. Pod­nio­sła ręcz­nik, klapki i małą lo­dówkę, on po­cze­kał, aż cho­lerny ku­tas za­cznie współ­pra­co­wać, i po­drep­tał za nią na par­king.

– Co? – za­py­tała, otwie­ra­jąc drzwi to­yoty po przej­ściach, po czym wsia­dła do na­grza­nego słoń­cem sa­mo­chodu.

– Nie wiem.

– Masz ra­cję. Nie wiesz. – Wsa­dziła klu­czyk do sta­cyjki.

– Masz prawko? – za­py­tał. Byłby za­sko­czony, gdyby miała szes­na­ście lat.

– Nie twój in­te­res. – Po­słała mu chłodny uśmiech i uru­cho­miła sil­nik, na­stęp­nie do­dała gazu i wy­co­fała tak szybko, że pra­wie go po­trą­ciła – na wszelki wy­pa­dek od­sko­czył – a po­tem, na­su­nąw­szy oku­lary prze­ciw­sło­neczne na długi nos, nie­mal sko­siła ta­blicę z re­gu­la­mi­nem ką­pie­li­ska. Za­sta­na­wiał się, czy zro­biła to spe­cjal­nie, żeby oka­zać swoje lek­ce­wa­że­nie wszel­kim prze­pi­som.

A może tylko miał taką na­dzieję.

Nie­ważne. Był nią za­in­try­go­wany i dwa razy jesz­cze wi­dział ją nad je­zio­rem, uda­wała, że czyta, gdy roz­ło­żył swój sprany ręcz­nik koło niej. Może na­prawdę pró­bo­wała sku­pić się na lek­tu­rze, ale jej wzrok cały czas od­ry­wał się od książki w mięk­kiej okładce, za­czy­ta­nej po­wie­ści Ste­phena Kinga, i wpa­try­wała się w lśniącą w ostrym słońcu wodę je­ziora, po któ­rym pły­wały mo­to­rówki, nie­które cią­gnęły za sobą nar­cia­rzy wod­nych, prze­ci­nały i bu­rzyły przej­rzy­stą wodę, two­rzyły się za nimi spie­nione fale. Pły­wa­jący trzy­mali się bli­sko brzegu, mamy z dziećmi i na­sto­latki trzy­mali się w gru­pach.

Remmi zwy­kle zja­wiała się sama.

To mu się po­do­bało.

Ona też mu się po­do­bała.

I to go dzi­wiło.

W końcu była jesz­cze nie­let­nia, a przy­naj­mniej tak mu się wy­da­wało. Na pewno nie miała szes­na­stu lat, cho­ciaż pro­wa­dziła sa­mo­chód. Była zo­sta­wiona sama so­bie, po­ma­gała przy nie­mow­la­kach, swoim ro­dzeń­stwie, pra­co­wała w bur­ge­rowni i cze­kała na roz­po­czę­cie szkoły. Lu­biła kom­pu­tery, tro­chę była ge­ekiem, gdy cho­dziło o sieć, któ­rej on w ogóle nie ogar­niał.

Mimo to czuł z nią więź, jakby oboje byli po­dob­nie nie­do­sto­so­wani. On nie ukoń­czył szkoły śred­niej i szybko wy­czer­pały mu się do­stępne opcje, pra­co­wał jako sprzą­tacz na pla­cach bu­dowy, co nie da­wało żad­nych per­spek­tyw. W domu było tak samo. Mu­siał coś zro­bić ze swoim ży­ciem. Ale nie tego wie­czora.

Remmi.

W ży­łach po­czuł żar i dał so­bie men­tal­nego kopa, gdy za­czął so­bie wy­obra­żać jej cie­płe usta i mięk­kie ciało. Cho­lera, co też mu przy­szło do głowy?

Nic do­brego.

Ale nie aż tak złego.

Do li­cha, kto wie? Może nada­wał temu zbyt wiel­kie zna­cze­nie, ale mów­cie, co chce­cie, prze­cież zgo­dziła się z nim dzi­siaj spo­tkać. W parku nie­da­leko obrzeży mia­sta. Za­mie­rzali po­jeź­dzić ro­we­rami po pu­styni. Sami.

Mimo że do­stał szla­ban.