Jolanta KosowskaMarta Jednachowska
Kalendarz adwentowy 2
Dwanaście dróg do domu
Tym wszystkim,
którzy przestali wierzyć w magię świąt.
Pierwszy
grudnia
Justyna podskoczyła na dźwięk klaksonu. Kierowca taksówki nerwowo wymachiwał rękami w jej stronę, po czym minął ją, obryzgując breją z błota i śniegu.
– Przecież to jest strefa ruchu pieszego! – krzyknęła kobieta, chociaż mężczyzna nie mógł jej usłyszeć. Pogroziła w jego stronę ręką. – Palant! – mruknęła już ciszej.
Spojrzała na ubrudzone ubranie i po raz kolejny pożałowała, że dwa miesiące temu zdecydowała się na kupno modnego beżowego płaszcza. Wyglądał elegancko, ale w Polsce, gdzie przez większość zimy na ulicach zalegało błoto, a nie śnieżnobiały puch, nie nadawał się do niczego. Dół w kant zaprasowanych czarnych spodni też wyglądał okropnie, a krótkie kozaczki, które miała na nogach, ociekały brązową mazią. Masakra – pomyślała.
Kobieta wyjęła z kieszeni chusteczkę i próbowała wytrzeć plamy. Nie udało jej się to, a smugi błota rozmazały się i wyglądały gorzej. Jeszcze raz spojrzała ze złością w stronę, w którą odjechała taksówka.
– Skąd się biorą tacy popaprańcy? – mruknęła pod nosem.
Dopiero pierwszy grudnia, a ludzie są już w świątecznej gorączce – pomyślała. Szkoda tylko, że zapominają, że rozpoczął się Adwent, czas wzajemnej życzliwości i ciepłych emocji. Justynie też nie towarzyszył adwentowy nastrój, bo nadal była wściekła na kierowcę taksówki. W porządku – pomyślała. Wyszłam mu niespodziewanie przed maskę. Na pewno nie ochlapał mnie specjalnie.
Kobieta chciała być sprytniejsza od innych i wybrała się na świąteczne zakupy już w pierwszy poniedziałek grudnia. Łudziła się, że w ten sposób ominą ją długie kolejki i tłumy ludzi. Pomyliła się. Dużo osób miało ten sam pomysł. Jakimś cudem udało jej się zająć jedno z ostatnich wolnych miejsc na parkingu przed galerią handlową. Wiał silny, porywisty wiatr i padał deszcz ze śniegiem, i właśnie dlatego, przemierzając parking przed galerią, nie zauważyła jadącej taksówki.
Kiedy tylko weszła do pasażu handlowego, zdjęła z siebie płaszcz i przerzuciła go przez rękę. Nie mogła przecież kupować prezentów i wyglądać przy tym jak błotne monstrum. Dobrze, że zdecydowała się włożyć dzisiaj elegancki musztardowy sweter, który nie tylko świetnie wyglądał, lecz także zapewniał ciepło.
Kobieta nie wiedziała, co ma kupić bliskim. W tym roku brakowało jej pomysłów. Poprzedniego wieczoru przeglądała strony internetowe, szukając inspiracji, ale nic nie wpadło jej w oko. Postanowiła pochodzić po sklepach i w ten sposób znaleźć odpowiednie prezenty.
W tym roku przygotowania do świąt denerwowały Justynę. Wszystko szło nie po jej myśli. Miała świetny pomysł na prezent dla trzynastoletniej córki, Jowity. Chciała jej kupić kombinezon narciarski, ponieważ w lutym dziewczynka miała pojechać na zimowisko. Znalazła idealny, jej zdaniem, strój w internecie. Był w jaskrawym żółtym kolorze. Dzięki temu Jowita byłaby widoczna z dużej odległości i bezpieczna na stoku, a to było najważniejsze. Z zadowoleniem pokazała zdjęcie kombinezonu swojemu mężowi, Dominikowi.
– Nie spodoba jej się – powiedział krótko.
– Dlaczego tak myślisz? – zdziwiła się kobieta. – Jest dobrej jakości. Ma modny krój. Wygląda na wygodny. Firma też jest porządna – wyliczała jednym tchem. – Będzie jej służył przez długie lata.
– Kolor jej się nie spodoba – wyjaśnił spokojnie mężczyzna.
– Specjalnie wybrałam taki, żeby była widoczna z daleka. Ostatnio ciągle ubiera się na czarno. Przyda jej się coś kolorowego. – Justyna nie odpuszczała.
– Właśnie chodzi o to, że ten kolor jej się zupełnie nie spodoba – tłumaczył ciepło Dominik. – Jowita lubi teraz ciemne ubrania. Jest w takim wieku, że nie będzie chciała jeździć w kombinezonie, który nie przypadnie jej do gustu. Myślę, że sama zechce wybrać taki, jaki jej najbardziej odpowiada.
– Bez przesady – obruszyła się Justyna. – Jej wyjazd kosztuje dużo pieniędzy. Powinna się cieszyć, że chcę jej jeszcze kupić kombinezon z wysokiej półki.
– Jowita ma trzynaście lat. Na pewno pamiętasz, jak to jest z nastolatkami. Nie zawsze zauważają to, co się dla nich robi, i rzadko potrafią to docenić – tłumaczył cierpliwie Dominik.
– Też kiedyś byłam nastolatką i nie miałam takich fanaberii. Cieszyłam się z tego, co dostawałam. Kiedy otrzymałam w prezencie narty, to byłam wniebowzięta i nie miało dla mnie znaczenia, czy są czarne, zielone, czy fioletowe.
– Zrobisz, jak zechcesz, ale Jowita nie będzie zadowolona z tego prezentu – uciął Dominik. – Nie sprawi jej radości żółty kombinezon.
Justyna dobrze pamiętała, że jako nastolatka była twardym orzechem do zgryzienia dla swoich opiekunek w domu dziecka przy ulicy Zimowej. Nagminnie buntowała się i dyskutowała, miała zawsze swoje zdanie, które próbowała forsować za wszelką cenę. Bywała niemiła i arogancka. Często w jej zachowaniu czysta przekora brała górę nad rozsądkiem. Byłam w głupim wieku – pomyślała na swoje usprawiedliwienie. Było, minęło – uśmiechnęła się do swoich wspomnień. I nagle dotarło do niej, że Jowita jest właśnie w takim wieku. Jej córka miała wszystko, co sobie tylko wymarzyła. Justyna, kiedy była dzieckiem, nie doświadczała takich luksusów. Kobieta przemyślała na chłodno całą sytuację i doszła do wniosku, że jej mąż może mieć rację. Oczywiście nie miała zamiaru mu tego powiedzieć – co to, to nie. Postanowiła, że kiedyś, przy okazji innych zakupów, wybiorą się z córką po kombinezon, z którego obie będą zadowolone, a jako prezent pod choinkę Jowita dostanie coś innego. Co to będzie? Justyna nie miała jeszcze pojęcia.
Na prezent dla Miłosza, który w sylwestra skończy sześć lat, miała kilka pomysłów. Chłopiec ostatnio większość czasu spędzał na układaniu klocków Lego i oglądaniu Psiego patrolu. Kobiecie udało się znaleźć świetny zestaw klocków z ulubionymi pieskami chłopca, więc zamówiła go z odbiorem osobistym do sklepu z zabawkami w galerii handlowej. To był jej jedyny zaplanowany punkt dzisiejszych zakupów. Nie wiedziała, gdzie uda jej się przez cały miesiąc chować klocki przed wszędobylskim chłopcem, który wierzył jeszcze w Świętego Mikołaja. Justyna przypuszczała, że wiara chłopca w dobrotliwego staruszka w czerwonym płaszczu, z czapką i długą brodą minie najpóźniej z pójściem do szkoły, ale na razie chciała, żeby trwała jak najdłużej.
Kobieta chodziła od sklepu do sklepu i próbowała znaleźć odpowiednie prezenty. W pierwszej chwili zachwyciły ją świąteczne ozdoby, które upiększały każdą sklepową witrynę, i kolędy puszczane z głośników, które wprawiały w świąteczny nastrój. Gdzieniegdzie stały już ubrane choinki, a wysoko pod sufitem zawieszone były olbrzymie błyszczące bombki. Tuż przy ruchomych schodach postawiono sporych rozmiarów pluszowego renifera, a obok niego sanie pełne prezentów.
Zakupy w okresie Adwentu miały swoją wyjątkową atmosferę, ale ona skończyła się tego dnia dość szybko. Z minuty na minutę w galerii było coraz więcej ludzi. Większość z nich nie wczuwała się w klimat zbliżających się świąt, a jedynie pędziła przed siebie z dziwnym przeświadczeniem, że inni wszystko im wykupią. Justyna poczuła się zmęczona i rozdrażniona. Jej złość narastała w szybkim tempie. Co chwilę ktoś na nią wpadał. Kiedy kolejna kobieta z ogromnymi torbami w ręce popchnęła ją w przejściu pomiędzy sklepami i nie przeprosiła, Justyna z trudem powstrzymała się przed zwróceniem jej uwagi. Sfrustrowana, postanowiła usiąść gdzieś na chwilę, napić się czegoś ciepłego i ochłonąć.
W centrum handlowym znajdowała się czekoladziarnia o wdzięcznej nazwie „Słodki kwadrans”. Nie wyglądała jak typowy punkt gastronomiczny w galerii handlowej – miała przytulny wystrój, a wygodne fotele ustawione były w taki sposób, żeby zapewnić klientom tyle prywatności, ile tylko było możliwe w zatłoczonym centrum handlowym. Justyna znalazła w rogu czekoladziarni ostatni wolny stolik. Zamówiła gorącą czekoladę z bitą śmietaną i podeszła do witrynki z wypiekami, żeby zobaczyć, co jest w ofercie. Zakupy na tyle ją zmęczyły, że uznała, iż zasługuje na nagrodę. A co może być lepszą nagrodą niż duży kawałek czekoladowego tortu?
Justyna nie mogła się zdecydować. Wszystkie wypieki wyglądały niesamowicie. Kusiły ją tort czekoladowy, beza z owocami i sernik z rodzynkami. Jakim cudem mogła wybrać tylko jeden kawałek, jeśli wszystkie wyglądały tak apetycznie?
– Dzisiaj mamy specjalną ofertę – zwróciła się do niej sprzedawczyni, widząc, że Justyna od dłuższej chwili nie może się zdecydować. – Drugi kawałek ciasta tylko za pół ceny. Ta wyjątkowa promocja to pomysł mojej szefowej. W ten sposób chce umilić naszym klientom początek Adwentu.
Justyna spojrzała badawczo na kobietę. Sprzedawczyni uśmiechała się do niej serdecznie. Wydawała się bardzo młoda. Justyna nie była nawet pewna, czy dziewczyna jest już pełnoletnia.
– Dla mojej szefowej ten okres jest czymś wyjątkowym. Świętuje każdą niedzielę Adwentu. Zawsze mówi, że przedłuża sobie w ten sposób czas Bożego Narodzenia. W tym roku pierwsza niedziela przypadła wczoraj. Nasza czekoladziarnia jest w centrum handlowym, więc w niedzielę mamy zamknięte. Postanowiłyśmy w takim razie świętować adwentowe poniedziałki. Wszystkie dzisiejsze ciasta są własnoręcznie upieczone przez właścicielkę tej cukierni. Ona ma naprawdę niesamowity talent, tworzy cukiernicze arcydzieła. Jedynie ta beza z owocami wyszła spod mojej ręki. Przyznam nieskromnie, że udała się wspaniale. – Dziewczyna z dumą wskazała na imponujące ciasto. – Przepraszam, nie chciałam zanudzać – zreflektowała się nagle. – Chciałam jedynie poinformować o promocji – dodała.
– Nie zanudza mnie pani. – Justyna uśmiechnęła się. – To bardzo ciekawe. W miejscu, w którym się wychowałam, też w szczególny sposób obchodziliśmy każdą niedzielę Adwentu. Ta tradycja nie jest mi obca.
– Naprawdę? To wspaniale! Czy wychowała się pani w Niemczech? Moja szefowa właśnie stamtąd pochodzi. Ona twierdzi, że dla niej Adwent jest nawet ważniejszy niż święta, że radość oczekiwania rozłożona na wiele dni jest czymś niesamowitym.
– Nie, nie wychowałam się w Niemczech – przerwała Justyna. – Od zawsze mieszkam w Polsce.
Młoda kobieta nie miała problemu z tym, że wychowała się w domu dziecka. Wręcz przeciwnie, wiedziała, że gdyby nie trafiła do placówki, to zapewne jej życie ułożyłoby się dużo gorzej. Jednak nie chwaliła się tym na prawo i lewo. Często jej znajomi dowiadywali się o tym dopiero po jakimś czasie i zawsze byli tym faktem zaskoczeni. Tak jakby osoby z domów dziecka miały cichy, niewidoczny stygmat, który je definiował, a ona wydawała się go pozbawiona.
Tym razem Justyna też nie chciała mówić o sobie za dużo tej obcej dziewczynie. Nawet jeśli wydawała się miła i otwarta.
– Tak jak już wspominałam, aż do świąt Bożego Narodzenia nasza czekoladziarnia będzie obchodziła adwentowe poniedziałki. W każdy poniedziałek będziemy mieli inną niespodziankę dla naszych klientów. Serdecznie zapraszam! Ma pani dzieci? – zapytała nagle.
– Tak – odpowiedziała Justyna, lekko zmieszana.
– Dla najmłodszych, ale również dla ich rodziców, przygotowałyśmy kalendarze adwentowe. Są wyjątkowe! Moja szefowa zrobiła je własnoręcznie! – mówiła z entuzjazmem.
Dziewczyna wyjęła spod lady płaskie czerwone pudełko z przeźroczystą pokrywą. W środku była tacka, na której leżały dwadzieścia cztery małe woreczki. Przez złocisto-purpurową tackę biegł zamaszysty, wykonany z lukru napis „Kalendarz adwentowy”. Pomiędzy woreczkami ustawione były czekoladowe figurki małej choinki i paru prezentów. Całość robiła lekko kiczowate i przesłodzone wrażenie.
– W każdym woreczku jest inna czekoladka – wyjaśniła dziewczyna. – Ten kalendarz jest niesamowity. Sama żałuję, że nie jestem już dzieckiem.
Justyna spojrzała na kalendarz adwentowy i już nie mogła od niego oderwać wzroku. On wzbudził wspomnienia. Przypomniały jej się święta dwadzieścia lat wcześniej, kiedy pani Klaudia kupiła kalendarze adwentowe wszystkim dzieciom w domu dziecka, a pani Grażyna podmieniała czekoladki na liściki, które prowadziły do prezentów będących spełnieniem dziecięcych marzeń.
– Czy mam zapakować taki kalendarz? – Głos sprzedawczyni wdarł się w myśli Justyny. Nagle młoda dziewczyna wydała jej się natrętna.
– Nie, dziękuję. Poproszę jedynie kawałek tortu czekoladowego – odpowiedziała kobieta.
– To może dwa kawałki? Tak jak już mówiłam, mamy dzisiaj promocję – trajkotała w najlepsze.
– Jeden wystarczy – ucięła Justyna.
Kobieta wróciła do stolika z talerzykiem w ręku. Pitną czekoladę z bitą śmietaną miała dostać za chwilę. Włożyła do ust pierwszy kęs. Tort naprawdę był wyśmienity. Mocno czekoladowy i wilgotny.
Jej myśli powędrowały do dzieciństwa. Wtedy kalendarz adwentowy i odkryte dzięki niemu prezenty zmieniły jej życie. Jako pierwszy podarunek dostała wymarzone narty, a jako drugi – możliwość wyjazdu z przyjaciółmi w czasie ferii zimowych w góry, gdzie miała okazję wypróbować pierwszy z prezentów. Marzyła o tym wyjeździe i kiedy okazało się, że może pojechać, poczuła się najszczęśliwsza na świecie. To właśnie tam uznali z Dominikiem, że są parą. Wtedy nikt nie spodziewał się, że to młodzieńcze zauroczenie przetrwa. Przetrwało. Od kilkunastu lat byli kochającym się małżeństwem z dwójką dzieci.
Tamten Adwent i towarzyszące mu kalendarze adwentowe były czymś niesamowitym. Tamta Wigilia zapadła jej w pamięć. Justyna szybko zrozumiała, że to nie prezenty były dla niej wtedy najważniejsze. Miała siedemnaście lat i była w okresie nastoletniego buntu. Teraz, z perspektywy lat, rozumiała, że musiała być dla ludzi w swoim otoczeniu naprawdę okropna. Myślała, że wie o życiu już wszystko. Teraz, kiedy to wspominała, uśmiechała się pod nosem. Okres buntu to taki głupi czas, z którego na szczęście się wyrasta. W pełni zrozumiała to dopiero teraz, kiedy sama była matką trzynastolatki. Pomyślała, że powinna być bardziej wyrozumiała dla swojej córki, która dopiero wchodzi w ten okres, pełen nie zawsze łatwych i często bardzo sprzecznych emocji.
Jednak wtedy, dwadzieścia lat temu, to dzięki kalendarzowi adwentowemu pojęła, że jej opiekunki chcą dla niej jak najlepiej. A to, że ktoś nie okazuje swoich uczuć, nie oznacza wcale, że tych uczuć nie ma. Teraz było to dla niej oczywiste, ale wtedy dopiero się tego uczyła, a przeszłość w domu z toksyczną matką i agresywnym ojcem nie ułatwiała jej zrozumienia tak oczywistych rzeczy.
Jej myśli powędrowały do czasu, który spędziła w domu dziecka, i do niesamowitych opiekunek, które się wtedy nimi zajmowały. Przypomniała sobie Grażynę, swoją bezpośrednią opiekunkę, której jako nastolatka nie darzyła sympatią. Można by rzec, że wręcz jej nie lubiła. Dopiero po historii z kalendarzem adwentowym Justyna zmieniła swój stosunek do surowej i przestrzegającej reguł kobiety. Grażyna musi mieć teraz około osiemdziesięciu lat – pomyślała. Ciekawe, co się z nią dzieje.
Justyna skończyła szkołę, zdała maturę i wyprowadziła się z domu dziecka, kiedy tylko skończyła dziewiętnaście lat. Zamieszkała w małej kawalerce, którą dostała na start w nowe życie. Grażyna była jej opiekunką, lecz dziewczyna od początku była bardzo samodzielna i nie potrzebowała pomocy kobiety. Zaczęła pracować na pełen etat w kawiarni. Szybko mogła utrzymać się sama i wtedy też rozpoczęła studia zaoczne na Uniwersytecie Wrocławskim. Studiowała filologię polską. Poznała tam nowych przyjaciół, przez co szybko odcięła się od przeszłości. Przestały mieć dla niej znaczenie stare znajomości z domu dziecka. Wcale nie chciała, żeby tak było, to samo tak wyszło. Życie popędziło w szalonym tempie i porwało Justynę ze sobą. Przeszłość oddaliła się. Zaczęło się liczyć tylko to, co było tu i teraz. Na co dzień bardzo rzadko wracała myślami do swojego dzieciństwa w domu dziecka. Jednak razem z kiczowatym, i na pewno przesadnie drogim kalendarzem adwentowym wróciły do niej wspomnienia.
Wyjęła z torby telefon i zaczęła przeglądać kontakty. W pamięci urządzenia miała zapisany numer do swojej byłej współlokatorki z domu dziecka, Marysi. Nie rozmawiały ze sobą już kilka lat. Ostatni raz widziały się na chrzcinach Miłosza, czyli ponad pięć lat temu. Justyna nie była nawet pewna, czy Maria ma jeszcze ten sam numer.
– Halo? – Po trzech sygnałach kobieta usłyszała w słuchawce znajomy głos.
– Cześć, Marysiu! – powiedziała ciepło.
– Część, Justynko! – usłyszała w odpowiedzi.
– Poznałaś mnie po głosie? – zapytała zaskoczona Justyna.
– Mam zapisany twój numer telefonu, ale po głosie też bym cię poznała – powiedziała ciepło Maria. – Takich rzeczy się nie zapomina. Mieszkałyśmy w jednym pokoju szmat czasu. Dawno nie rozmawiałyśmy. Stało się coś, że dzwonisz? – zapytała zaniepokojona. Ten telefon po latach milczenia był czymś zaskakującym.
– Nic się nie stało – zaprzeczyła pospiesznie Justyna. – Chciałam pogadać. Rozpoczął się Adwent. Zobaczyłam kalendarz adwentowy i naszły mnie wspomnienia.
– Co u ciebie? – weszła jej w słowo Maria.
– U mnie wszystko po staremu. Życie pędzi jak szalone. Musimy się kiedyś spotkać i na spokojnie porozmawiać – odpowiedziała Justyna oględnie.
Nie wiedziała, co ma powiedzieć na swój temat. Dziwnie rozmawia się z osobą, z którą nie miało się kontaktu od lat, a kiedyś było się z nią bardzo blisko. To trochę tak jak poznawanie się od początku. Niby wie się o sobie bardzo dużo, ale z każdym słowem może okazać się, że ta wiedza się już przeterminowała i nie ma nic wspólnego z teraźniejszością.
– Dzwonię do ciebie, ponieważ byłam dzisiaj na zakupach świątecznych i zobaczyłam kalendarze adwentowe. Jak już mówiłam, wróciły wspomnienia.
– I co? Kupiłaś kalendarze dla Jowity i… – Maria zawiesiła głos. – Przepraszam, zapomniałam, jak twój synek ma na imię.
– Miłosz. Nie dziwię się, że nie pamiętasz. W końcu widziałaś go tylko na chrzcinach. To było ponad pięć lat temu! Teraz nie ma już nic z tego słodkiego aniołka, którym był wtedy. Raczej przeszedł w fazę diabełka – mówiła ciepło.
– Ależ ten czas pędzi! – W głosie Marysi słychać było nutę nostalgii. Ona też nie do końca wiedziała, jak ma rozmawiać z Justyną. – Kupiłaś dzieciom kalendarze adwentowe? – powtórzyła pytanie.
– Jeszcze nie.
– Kup im. Na pewno się ucieszą.
– Nie znają ich. Może Jowita kiedyś się z nimi zetknęła – gdybała Justyna. – Kiedy dzisiaj zobaczyłam je w sklepie, to przypomniały mi się nasze niesamowite prezenty, które dostaliśmy od Grażyny. Pamiętasz?
– Jasne, że pamiętam.
– Nie wiesz, co u niej słychać? Miałyście zawsze świetny kontakt. Pomyślałam, że jeśli ktokolwiek coś wie o Grażynie, to ty.
Marysia nie odpowiedziała od razu. Justyna przestraszyła się, że usłyszy za chwilę złą wiadomość, na którą nie była gotowa.
– Czy u niej wszystko w porządku? – zapytała z lękiem w głosie.
– Myślę, że wszystko dobrze – odpowiedziała Maria z ociąganiem. – Ale nie jestem na bieżąco. Rozmawiałam z nią kilka miesięcy temu. Ostatni raz chyba we wrześniu. Dokładnie nie pamiętam. Od wiosny Grażyna mieszka w domu opieki dla osób starszych o nazwie Willa w Różanym Ogrodzie. Kiedy ostatnio się z nią widziałam, to wszystko było u niej w porządku. Jak na swój wiek, trzymała się świetnie. To było latem. Głupio mi przyznać, ale od tamtej pory jej nie odwiedziłam – powiedziała cicho. – Wiesz, mam teraz dużo rzeczy na głowie. Sieć kwiaciarni, której jestem współwłaścicielką, prężnie się rozwija. Dni pędzą jak szalone. Jestem w ciągłym biegu. Na wszystko brakuje mi czasu – zaczęła się tłumaczyć, bo nagle poczuła się winna.
– Jasne, rozumiem – przerwała jej Justyna. – Dla każdego czas pędzi jak szalony.
Sama miała wrażenie, że czas przecieka jej przez palce i że przez natłok obowiązków umyka jej wiele ważnych spraw. Tłumaczyła sobie, że to normalne, że tak właśnie wygląda dorosłe życie. Najwyraźniej Marysia miała dokładnie takie same przemyślenia.
– Postaram się odwiedzić ją w najbliższym czasie – zapewniła Maria. – Może nawet w tym tygodniu.
– Pozdrów ją ode mnie! Może i ja znajdę czas, żeby do niej wpaść – dodała Justyna bez większego przekonania.
– Na pewno bardzo by się ucieszyła. Często wspominała swoich podopiecznych z naszego domu dziecka i prezenty, które nam sprawiła. Myślę, że mieszkamy głęboko w jej sercu.
Grażyna musi naprawdę dużo znaczyć dla Marysi. Chyba nadal traktuje ją jak dobrą przyjaciółkę, a może nawet jak rodzinę – pomyślała Justyna. Ona nigdy nie była z żadną opiekunką aż tak blisko i skrycie zazdrościła Marii tej relacji.
W telefonie rozbrzmiał dziwny dźwięk.
– Przepraszam cię, Justynko, ale to dzwonek do drzwi. Ktoś wszedł do kwiaciarni i muszę obsłużyć klienta – powiedziała Marysia. – Musimy kiedyś zdzwonić się na spokojnie, a najlepiej to się spotkać!
– Musimy! Leć do klientów! Pa, pa – rzuciła do telefonu Justyna.
„Musimy się spotkać”. Zawsze się tak mówi, a potem nic z tego nie wychodzi – pomyślała gorzko.
Kobieta wypiła ostatni łyk gorącej czekolady i dojadła ciasto. Po chwili ruszyła na dalsze zakupy. Miała jeszcze dużo rzeczy do kupienia, a galeria z minuty na minutę stawała się coraz bardziej zatłoczona. Spojrzała w stronę lady, na której nadal leżał kiczowaty kalendarz adwentowy. Nie miała zamiaru go brać, ale Marysia miała rację, że powinna kupić jakieś kalendarze dla Jowity i Miłosza. Dodała kolejny punkt do swojej listy zakupów: dwa najprostsze kalendarze adwentowe z czekoladkami, podobne do tych, jakie ona i jedenaścioro innych dzieci z domu dziecka przy ulicy Zimowej dostały dwadzieścia lat temu.
Drugi
grudnia
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji
Nakładem wydawnictwa Novae Res
ukazała się również:
Najpiekniejsza swiateczna opowiesc,
jaka przeczytasz tej zimy!
W domu dziecka przy ulicy Zimowej trwają przygotowania do
świąt Bożego Narodzenia. Opiekunki dokładają wszelkich starań,
by dzieci choć przez te kilka dni czuły się tam jak w prawdziwym
domu. Placówka boryka się jednak z poważnymi problemami finansowymi
– funduszy brakuje nawet na prezenty dla wychowanków.
By zmienić tę trudną sytuację, Marzena – dyrektorka domu
dziecka – organizuje bożonarodzeniowy jarmark, a Klaudia, jedna
z opiekunek, za własne pieniądze kupuje każdemu z podopiecznych
kalendarz adwentowy.
Nikt nie wie, że w upominkach dla dzieci znajdują się nie tylko
czekoladki, ale także… tajemnicze liściki od nieznanego nadawcy,
które wywrócą tegoroczne święta do góry nogami. Nadchodzi czas
pełen magii i niespodzianek.
Kalendarz adwentowy 2. Dwanaście dróg do domu
ISBN: 978-83-8423-166-1
© Jolanta Kosowska, Marta Jednachowska i Wydawnictwo Novae Res 2025
Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie, reprodukcja lub odczyt jakiegokolwiek fragmentu tej książki w środkach masowego przekazu wymaga pisemnej zgody Wydawnictwa Novae Res.
REDAKCJA: Dominika Synowiec
KOREKTA: Angelika Kotowska
OKŁADKA: Izabela Surdykowska-Jurek
GRAFIKA: freepik.com
Wydawnictwo Novae Res należy do grupy wydawniczej Zaczytani.
Grupa Zaczytani sp. z o.o.
ul. Świętojańska 9/4, 81-368 Gdynia
tel.: 58 716 78 59, e-mail: [email protected]
http://novaeres.pl
Publikacja dostępna jest na stronie zaczytani.pl.
Opracowanie ebooka
Katarzyna Rek
