Jak zatrzymać koniec świata. Rozmowy o religii, prawie i polityce audiobook

Projekt okładki

Michał Pawłowski

www.kreskaikropka.pl

Redakcja

Katarzyna Węglarczyk

Korekta

Marta Tyczyńska-Lewicka

Copyright © by Marcin Makowski & Marcin Matczak

© Copyright for this edition by SIW Znak sp. z o.o., 2024

ISBN 978-83-8367-167-3

Książki z dobrej strony: www.znak.com.pl

Więcej o naszych autorach i książkach: www.wydawnictwoznak.pl

Społeczny Instytut Wydawniczy Znak, 30-105 Kraków, ul. Kościuszki 37

Dział sprzedaży: tel. (12) 61 99 569, e-mail: [email protected]

Wydanie I, 2024

Na zlecenie Woblink

woblink.com

plik przygotowała Katarzyna Błaszczyk

Od autorów

Gdy Marcin Makowski wpadł na pomysł długiej książkowej rozmowy o upadku porządków normatywnych, a zwłaszcza religii, pomyślałem, że ta książka będzie gwoździem do trumny, w której złożę moją „fajność”. „Fajność” rozumianą jako pasującą wszystkim „nowoczesność” patrzenia na świat, „fajność” jako sceptyczny intelektualizm, który jest zawsze nieco wycofany, nieco kpiący, „fajność” jako warszawskość w najgorszym sensie tego słowa – snobizm, udawane wyrafinowanie gustów, wyznawanie gotowego zbioru poglądów, który wszyscy noszą w głowach jak buty z Zary na nogach i spodnie z Vistuli na tyłku.

Moja dziewięcioletnia obecność w życiu publicznym pokazała mi, że o sprawach fundamentalnych, których od wieków dotyka religia, nie ma współcześnie za bardzo z kim gadać. Religia stała się obciachem, a na słowa „jestem wierzącym i praktykującym katolikiem” w tak zwanych środowiskach inteligenckich reaguje się tak samo jak na wyznanie, że lubi się disco polo.

Oczywiście rację mają ci, którzy twierdzą, że katolicy nie są w Polsce prześladowani – ale intelektualna elita nimi pogardza. Wiem, bo tego doświadczyłem. Jest w tym oczywiście dużo winy samych katolików i ich Kościoła, którzy w dużym stopniu sprowadzili religię do antyintelektualnej odpustowości i obrzydzili jej zgłębianie przez godny pożałowania sojusz z prawicową polityką, równie antyintelektualną.

Ale podobnie jak nie przekonuje mnie myśl, że skoro nauczyciel matematyki jest palantem, to matematyka jest mi w życiu niepotrzebna, tak nie przemawia do mnie argument, że skoro nauczyciel religii – biskup, ksiądz, katecheta – upada, upada wraz z nim mądrość wielowiekowej refleksji nad sprawami najważniejszymi.

Dlatego poświęcam tę nic niewartą „fajność”, żeby zagłębić się w rozważanie, dlaczego religia upada i kończy się stary świat. To także rozmowa o tym, jak żyć, jak umierać, jak radzić sobie z cierpieniem, zdradą czy chorobą – rozmowa o kwestiach, które nie są popularne na żadnych salonach, już nawet, jak się zdaje, religijnych. Bo sama religia, która z tymi największymi pytaniami zawsze brała się za bary, oddala się od rozmowy i słowa w kierunku miecza i sztandaru.

Mówienie nie jest wyrażaniem gotowych idei, ale samo jest myśleniem. Ta rozmowa z Marcinem Makowskim, człowiekiem myślącym szeroko, głęboko i odważnie, ratuje mnie z beznadziei. Bo już myślałem, że skoro nie ma z kim mówić o tych sprawach, to nie ma z kim o nich myśleć. A tu się okazuje, że jest.

Marcin Matczak

Warszawa, 31 lipca 2024 roku

Gdy podczas ceremonii otwarcia Letnich Igrzysk Olimpijskich w Paryżu reżyser tak ustawił w kadrze przedstawicieli społeczności LGBTQ+, aby (według urażonych) przypominało to Ostatnią Wieczerzę Leonarda da Vinci albo (jak twierdzili zadowoleni) Święto bogów Jana van Bijlerta, media zalało tsunami komentarzy. Od wieszczenia „upadku cywilizacji europejskiej” po tryumfalizm wynikający z udanego „promowania inkluzywności”. Jedni drugim udowadniali ignorancję w zakresie sztuki albo brak wrażliwości wobec uczuć religijnych. Ostatecznie organizatorzy – jak to bywa w podobnych przypadkach – przeprosili osoby, które „poczuły się urażone”, sportowcy skupili się na sporcie, a o sprawie za kilka miesięcy nikt nie będzie pamiętać. Dlaczego jednak o niej piszę? Bo gdy przez chwilę był to temat numer jeden w europejskich mediach, zdałem sobie sprawę, że być może po raz ostatni na taką skalę toczy się spór o interpretację symboli chrześcijańskich.

W końcu aby podobna sytuacja była możliwa, muszą być spełnione dwa warunki. Po pierwsze, świadomość kanonów kulturowych naszej cywilizacji, po drugie – elementarna wrażliwość wobec religii, nawet jeśli traktuje się ją jako element niepożądany we współczesnym sekularnym społeczeństwie Zachodu. Mówiąc wprost: abyśmy mogli coś afirmować lub profanować, musi nas to jeszcze obchodzić.

Spoglądając na statystyki laicyzacji, demografię, tempo migracji oraz zmiany społeczno-kulturowe Europy, trudno nie odnieść wrażenia, że długofalowy trend został już ustalony. Kościoły stopniowo pustoszeją nie tylko w Holandii czy Francji, ale również w uchodzącej za bastion katolicyzmu Polsce. Pandemia przyspieszyła proces rozwodu z rutyną, którą dla wielu młodych było cotygodniowe chodzenie do kościoła, bo „rodzice każą”. W konsekwencji również w naszym kraju coraz szybciej tracimy kontakt z ideowymi fundamentami Starego Kontynentu – judeochrześcijańską etyką, grecką racjonalną filozofią oraz surowym rzymskim prawem. W ich miejsce wchodzi pluralizm paradygmatów, indywidualizm, ateizm. Brak zgody co do wspólnych punktów odniesienia przyspiesza polaryzację, która przeradza się w toczone przez media oraz polityków niekończące się wojny już nie o podatki czy system prawny, ale o przynależność plemienną lub światopogląd. Jedni chcą te zmiany powstrzymać, czując przed nimi lęk, inni przyspieszyć, widząc w nich nadzieję na lepszą przyszłość. Bez względu na interpretację oraz genezę tego stanu rzeczy jedno nie ulega wątpliwości – „przemija obraz tego świata”.

Choć zadajemy sobie to pytanie w tytule książki, nie wiem, czy istnieje jedna poprawna odpowiedź na to, jak zatrzymać koniec świata, który znamy. Czy w ogóle powinniśmy to robić? Czy jest o co walczyć, gdy ewolucja poglądów wydaje się rzeczą w istocie naturalną? Może – skoro chrześcijaństwo słabnie – dzieje się tak z jego winy? Europa miała się już przecież kończyć wielokrotnie, a jakoś nadal trwa. Myślę, że pomiędzy lękiem a nadzieją wobec zmian najbliższa jest mi jednak postawa Czesława Miłosza, który w wierszu Piosenka o końcu świata pisze o normalności tego dnia. Pszczołach krążących nad kwiatem nasturcji, młodych wróblach czepiających się rynny, pijaku zasypiającym na brzegu trawnika i siwym starcu przewiązującym pomidory. „A którzy czekali błyskawic i gromów, / Są zawiedzeni. / A którzy czekali znaków i archanielskich trąb, / Nie wierzą, że staje się już”.

Bez względu na to, czy to „już” się stanie, rozmowa z profesorem Marcinem Matczakiem pokazała mi, że boimy się zazwyczaj tego, czego nie rozumiemy. A ponieważ coraz mniej rozmawiamy, zaczynamy się bać siebie samych. Jeśli ma być lepiej, zamiast lamentować i rzucać się do gardeł, musimy zacząć ze sobą dyskutować. Nie po to, żeby szukać naiwnego konsensusu, ale by znaleźć podstawy, co do których możemy się zgodzić. Nawet jeżeli dalej pójdziemy swoimi drogami. Dlaczego to aż tak ważne? Dlatego, że bez tych podstaw żadne państwo ani cywilizacja nie przetrwają. W tę pustkę wejdą natomiast systemy oraz ideologie, które nie będą pytać, czego chcemy ani jak definiujemy wolność. Tak bywało w przeszłości niejednokrotnie i nie trzeba być geopolitykiem, aby zrozumieć, że tak znowu może się wydarzyć.

Paradoksalnie powodów, aby zachować optymizm, jest więcej, niż się wydaje. Trzeba sobie jednak zadać trud, aby wyjść ze swoich baniek informacyjnych, stref komfortu, bastionów i twierdz. Czy nam się to udało? Państwo ocenią.

Marcin Makowski

Kraków, 31 lipca 2024 roku

ROZMOWA PIERWSZA

PÓŁORTODOKSYJNOŚĆ ALBO CZY ŚPIEWAĆ „STO LAT” NA URODZINACH 99-LATKA

Coraz częściej słyszę, że żyjemy w świecie roztrzaskanym, podzielonym. W epoce niestabilności, przełomów światopoglądowych i rewolucji etycznych. Chwieją się podstawy świata Zachodu, na których wyrośliśmy. Czujesz, że coś jest na rzeczy?

Nie możemy bezwarunkowo przyjąć założenia, że wszystko: aksjologia, systemy normatywne, fundamenty naszej cywili­zacji, obróciło się w proch. Przypomina mi się cytat z Carla Schmitta, który w uproszczeniu brzmi tak: „Upada stare i ludzie bardzo się boją, że później powstanie pustka, w której nie można się odnaleźć. A przecież to nowe także przynosi ze sobą jakieś wartości. Jakiś system”. Owszem, są ludzie tęskniący dzisiaj za starymi wartościami, które niosła ze sobą na przykład religia, bo obawiają się, że jeżeli ona upadnie – jak mówił Kononowicz – „nie będzie niczego”. W pustce ludzie nie będą mieli czego się chwycić, zapanuje chaos i nihilizm. Ale są też tacy, który wychodzą z odmiennego założenia. Uważają, że jeżeli coś upada, najwidoczniej nadawało się do upadku.

Co w zamian?

Cała paleta nowych rzeczy, z których można wybierać. Świeżych, aktualnych. Zawsze gdy rozmawiam na te tematy z przedstawicielami nowej lewicy, słyszę, że upadek tradycyjnych norm to naturalny etap ewolucji społecznej i nie należy mu się sprzeciwiać.

A jakie jest twoje zdanie? Jest się czego bać?

Ja uważam, że tak i że należy się temu sprzeciwiać. Ale najpierw trzeba zrozumieć ten proces, który dzieje się na naszych oczach. Upadek jednolitego systemu wartości oraz trudny do ogarnięcia pluralizm wartości to coś, co w swojej genezie jest o wiele starsze niż XXI wiek.

Od czego to wszystko się zaczęło?

Myślę, że trzeba wrócić do reformacji i wystąpień Marcina Lutra, a tak naprawdę do Jana Gutenberga i wynalezienia druku w XV wieku. Wtedy upadł monopol Kościoła na wiążącą wykładnię wiary, okazało się, że religię instytucjonalną można krytykować, a interpretacje Ewangelii odmienne od zdania papieża mogą wędrować pod strzechy. Później ta iskra rozpaliła całą serię wojen religijnych, pogłębiła rozwarstwienie i podziały polityczne, roztrzaskała na wiele kawałków lustro, w którym przez stulecia przeglądaliśmy się jako Europejczycy, widząc w przybliżeniu to samo. Gdy spojrzymy nieco dalej, czyli w wiek XIX, widzimy, że następuje wtedy jedna z naj­istotniejszych zmian filozoficznych, jaką można sobie wyobrazić, będąca konsekwencją tamtych właśnie wydarzeń. Upada wizja kartezjańska, wizja obiektywistyczna, będąca obietnicą stabilności poznawczej, na rzecz czegoś, co możemy nazwać perspektywizmem.

Mógłbyś to uprościć?

Wiemy od Immanuela Kanta, że nie istnieje coś takiego jak jedna, obiektywnie dostępna nam rzeczywistość. Istnieją raczej jej ujęcia, których dokonuje nasz umysł. Fryderyk Nietzsche twierdził, że nie ma jednego, oficjalnego oglądu świata, który obowiązuje wszystkich – są tylko indywidualne perspektywy, do których wzajemnie chcemy się przekonać, często siłą. Perspektywizm czyni bardzo trudnym utrzymywanie, że istnieje uniwersalny system norm, a myślenie to dzięki XX-wiecznym filozofom, zwłaszcza postmodernistom, bardzo mocno przeniknęło światopogląd współczesnego człowieka. Nie tylko nie zgodzi się on z twierdzeniem, że istnieje jeden niezachwiany system normatywny, ale wręcz takie twierdzenie wyśmieje.

Prawo naturalne stało się passé?

Tak. Dlatego nie mamy już zbioru norm, wobec którego wszystkie inne muszą się orientować i być mu podległe. Ta wielka filozoficzna zmiana zachodzi nie tylko w warstwie języka, ale w samej strukturze myślenia o świecie. Na tym polega znaczenie wielkich filozofów, że choć niewielu z nas czyta dzisiaj Krytykę czystego rozumu czy Poza dobrem i złem, myślimy ich ideami. Pierwszy z brzegu uczeń liceum, zapytany, czy istnieje jedna słuszna interpretacja wiersza, odpowie z oburzeniem, że to wymysł polonistki. Przecież istnieje wiele interpretacji! I teraz wystarczy zmienić pytanie i zamiast „interpretacja wiersza” podstawić „wizja dobrego życia”. Idę o zakład, że usłyszymy coś w stylu: „Chyba pan zwariował. Istnieje wiele wizji dobrego życia, spośród których możemy sobie wybrać”. I kto ma z zewnątrz ocenić, która jest najlepsza? Do jakiego autorytetu mamy się odwołać? Na tym założeniu zbudowane jest popularne obecnie myślenie postmodernistyczne, ale nie tylko. Do wizji Kartezjusza i jego koncepcji, że oto istnieje jakiś punkt, z którego można obiektywnie obserwować i oceniać rzeczywistość, nie ma już powrotu. Nie ma „punktu widzenia Boga”, są tylko ludzie wrzuceni w świat, każdy ze swoją indywidualną perspektywą, wynikającą z konkretnego miejsca w czasie i przestrzeni. W tym sensie to jest chaos, bo jeżeli jako młody człowiek wchodzę w świat wielości wizji życia, skąd mam wiedzieć, co wybrać?

A gdybyś urodził się w średniowieczu?

W jakimś sensie miałbym łatwiej. Dostałbym na tacy jedną, niekwestionowaną i powszechnie uznawaną w moim kręgu kulturowym wizję świata. Teraz wchodzę do supermarketu idei. Przechadzam się po alejkach, oglądam to, co na półkach, i wybieram, co mi pasuje.

Czy to nie jest wybór pozorny?

Wielu twierdzi, że jest. Podobnie jak w przypadku wyborów konsumenckich, które coraz częściej są wypadkową algorytmów, reklamy, wyprzedzania i projektowania naszych decyzji oraz manipulacji klientem. W wielu przypadkach kupujemy produkty, które mają marketingowo wystarczającą siłę przebicia, ale niekoniecznie są najzdrowsze czy dla nas najlepsze. Ten stan wielości wyboru, jeśli trwa zbyt długo i każe nam podejmować decyzje zbyt często, może rodzić niepokój, o którym Erich Fromm pisał jako o „przekleństwie wolności” lub „ucieczce od wolności”. Gdybym urodził się w średniowieczu, nie musiałbym wybierać, bo nie było z czego. Ten stan rzeczy miał oczywiście swoje dobre i złe konsekwencje. A dzisiaj?

Wypisz wymaluj dylemat wielkiego inkwizytora z Braci Karamazow Fiodora Dostojewskiego. Kto zdejmie z ludzi „nieznośne brzemię wyboru” i odpowiedzialności za wolność?

Dokładnie tak. Dostojewski w Poemacie o wielkim inkwizytorze zwraca uwagę, że problem ten często prowadzi człowieka do punktu, w którym z ulgą pozbywa się on wolności. Fromm rozkładał ten mechanizm na czynniki pierwsze przy okazji opisu działania systemów totalitarnych od strony psycho­logicznej. Wracając jednak do perspektywizmu: kluczowe jest zrozumienie, do czego on prowadzi. Jak czyni z każdego człowieka osobne uniwersum, w którym brakuje zewnętrznego, obiektywnego „punktu widzenia Boga”.

W średniowiecznej scholastyce mówiło się: sub specie aeternitatis – „z punktu widzenia wieczności”.

Teraz mamy „mój punkt widzenia”. Nasz umysł konstruuje rzeczywistość, bo jak mówi Immanuel Kant – nawet jeśli istnieje jakaś obiektywna rzeczywistość, nie mamy do niej niezapośredniczonego dostępu. Patrząc na świat, już go konstruujemy. Nie mamy dostępu do noumenów, rzeczy samych w sobie. Widzimy tylko fenomeny – w uproszczeniu: pewne wizje tej obiektywnej rzeczywistości. Postrzegamy świat za pomocą swojego własnego „interfejsu”, a nie poprzez dotarcie do rzeczy obiektywnie istniejących. To prowadzi do subiektywizmu, do starego skądinąd twierdzenia, że to człowiek jest miarą wszechrzeczy – każdy postrzega świat na swój sposób. Nie ma nic obiektywnego. Bo czy obiektywnie istnieje na przykład kolor czerwony? Czy maki na Monte Cassino były rzeczywiście czerwone, skoro inne istoty, choćby owady, widzą świat zupełnie inaczej niż my? Czy stół, przy którym siedzimy, jest obiektywnie twardy?

Dla mnie jest, ale z perspektywy fizyki cząstek elementarnych składa się w większości z pustych przestrzeni między atomami i elektronami.

Już pal licho filozofię, ale nauki ścisłe mówią nam, że również czas i przestrzeń są względne. Zależą od punktu odniesienia, masy, prędkości obiektu. Nie ma „punktu widzenia wieczności”.

To zabawne, bo nawet filozofia presokratejska z jej prymitywnym rozumieniem fizyki oraz atomów jako fundamentu budowy świata przyjmowała, że są one niepodzielne. Greckie átomos oznacza coś, czego nie da się przeciąć ani przepołowić.

A tu proszę, współczesna fizyka kwantowa pokazuje, że nawet atom można „rozpołowić”, znaleźć w nim kwarki czy bozony.

Czyli od XIX wieku, a zwłaszcza w XX stuleciu zarówno fizyka, jak i metafizyka zupełnie nam się roztrzaskały.

Tak, te światy zaczęły się rozjeżdżać. Ontologicznie, czyli od strony poglądów na to, czym jest rzeczywistość, byt; epistemologicznie, czyli od strony tego, czy i jak możemy tę rzeczywistość poznać; oraz aksjologicznie, czyli od strony tego, jakie wartości powinny nam w życiu przyświecać. Dlate­go współcześnie gdy ktoś taki, jak na przykład John Finnis, wybitny filozof prawa naturalnego, mówi, że istnieje nienaruszalny trzon natury ludzkiej, na który składają się konkretne wartości obecne we wszystkich kulturach, uznawany jest za relikt zamierzchłych czasów, niemal za taliba. Bo w sumie dlaczego ma istnieć jakaś wspólna perspektywa?

Wspomniałeś o średniowieczu jako czasie jedności, ale nie jest tak, że wtedy ludzie nie mieli dylematów. Były schizmy, sekty, walki państw świeckich z Państwem Kościelnym. Choć dziś postrzegamy tę epokę przez pryzmat „czarnego PR-u”, który jest dziedzictwem oświecenia i marksizmu, nie był to czas bez kryzysów tożsamości.

Jednak gdy przychodziły, ludzie mieli autorytety, do których mogli się odwołać. Osobna sprawa, na ile tłumiło to swobodę wymiany idei, które dały o sobie znać w renesansie, ale przynajmniej istniały jakieś zbiorowe, powszechnie rozpoznawalne punkty odniesienia.

W tym sensie – zgoda. Często patrzymy na historię z perspektywy wybitnych jednostek, a nie zwykłego człowieka. Oczywiście były schizmy i herezje, ale te rodziły się w głowach nielicznych: Lutra, Kalwina. Nie w głowie chłopa pańszczyźnianego, który rozmyślając w trakcie zbiorów, mógłby stworzyć dla siebie alternatywny system wartości. Dzisiaj nie tylko nie mamy już autorytetów, które mogłyby nam pomóc w chwilach zwątpienia, ale sam pomysł, że ich potrzebujemy i że miałyby kierować naszym życiem, uznajemy za opresyjny. Autorytet nie jest dobrotliwym dziadkiem, buddyjskim mędrcem. On czy ona, jak każdy, ma swoją „wolę mocy”, chce nas zindoktrynować. Jego czy jej „pomoc” może być próbą przeciągnięcia na swoją stronę. To jest moim zdaniem jeden z najniebezpieczniejszych elementów myślenia Nietzschego, który podważa jakiekolwiek międzyludzkie zaufanie.

W myśleniu postmodernistycznym ten motyw pojawia się w pojęciu metanarracji: kuszącej, ale oszukańczej i manipulującej opowieści o świecie, która ma spowodować, że będę w nim działał w pewien zaprogramowany przez innych sposób. Metanarracją jest opowieść o potrzebie patriotyzmu – w rzeczywistości przygotowuje nas do roli mięsa armatniego. Metanarracją jest wizja Matki Polki – ma przygotować kobiety do roli żywych inkubatorów. Metanarracją jest wreszcie religia – ma uczynić z nas potulne owce i barany, tak przynajmniej twierdzi cyniczny postmodernista. W tej wizji jeżeli jestem starszy i przychodzę do kogoś młodszego z radą, jak żyć, opartą na własnym doświadczeniu, to nie chcę pomóc, ale przekabacić. To nie wsparcie, lecz opresja intelektualna dokonywana z perspektywy siły. Sama idea autorytetu została zatruta założeniem, że jeżeli przychodzi ktoś z wyższym statusem oraz większym doświadczeniem, jego intencja jest z gruntu fałszywa. Mamy więc nie tylko problem z różnorodnością i chaotycznością świata, ale także problem z drogowskazami, które mogłyby pomóc ten chaos uporządkować. Filozoficznie zniszczyliśmy wizję jednolitego świata. Może dobrze, że tak się stało, bo zbytnia jednolitość takiej wizji może prowadzić do opłakanych konsekwencji, co pokazały XX-wieczne totalitaryzmy. Ale przy okazji zniszczyliśmy też etos autorytetu, co przekłada się dzisiaj wyraźnie choćby na kryzys instytucji Kościoła. Pytanie, czy to drugie zniszczenie jest tak samo uzasadnione jak pierwsze.

Czy ta sytuacja jest czymś nowym?

Wydaje mi się, że tak. Specjalnie pokazuję cezury czasowe, a zwłaszcza przełom wieków XIX i XX, aby przypomnieć, że wielcy filozofowie zwani czasami „dziadkami post­modernizmu”, czyli Marks, Freud i Nietzsche, to trójca, która wstrząsnęła światem oraz pogrzebała nadzieję, że moglibyśmy go postrzegać w sposób obiektywny i uporządkowany. Łącząc to z odkryciami naukowymi, otrzymaliśmy mieszankę wybuchową.

Dlaczego wymieniłeś akurat tę trójkę?

Zobacz, co mówi Karol Marks. To wielki demaskator, odkrywca ukrytej dla niewprawnego oka struktury społecznej, w której funkcjonuje praca i kapitał. Mogłoby się wydawać, że pracodawcy, przedsiębiorcy robią coś dobrego – a oni eksploatują. Wykorzystują naiwność i położenie zwykłego człowieka, dlatego ten musi się uzbroić w podejrzliwość wobec tego, co zastaje w obszarze pracy i pieniądza. Zygmunt Freud to także odkrywca ukrytej struktury – nie w społeczeństwie, ale w naszych głowach. Przed Freudem wierzyliśmy, że to, co robimy, wynika z naszych decyzji podejmowanych za pomocą rozumu. A tutaj okazuje się, że kierują nami popędy i żądze, one nami manipulują. Nie racjonalny umysł, ale nieracjonalna, pełna instynktów podświadomość. To wszystko wzmacnia Fryderyk Nietzsche, dodatkowo uderzając w religię i dokonując trzeciej wielkiej demaskacji. Wydawałoby się, że chrześcijaństwo to coś wartościowego, tymczasem on mówi, że to wymysł ludzi słabych, którzy ze swojej słabości uczynili cnotę. Nigdy wcześniej człowiek nie musiał się zmagać z tak wszechstronnym zakwestionowaniem wszystkiego, w co wierzył, czemu ufał, co tworzyło jego tożsamość oraz porządkowało otaczający go świat.

Można powiedzieć, że oglądamy ostatni sezon serialu Myślenie oświeceniowe, w którym rozum gra rolę superbohatera i, jak to superbohater, ma naprawiać świat. Tymczasem okazuje się, że musi naprawiać sam siebie. Ten rozum wprawdzie opanował energię jądrową, obniżył śmiertelność noworodków, wynalazł szczepionki, opracował nawozy i zwiększył plony z hektara roli, ale równocześnie stworzył Auschwitz. Może nie jest więc odpowiedzią na wszystkie problemy trawiące człowieka? Naprawdę musimy sobie uzmysłowić, że w ciągu ostatnich stu pięćdziesięciu lat ludzkość intelektualnie przeszła przez rewolucję, która nie ma precedensu.

A dzisiaj dochodzą do tego galimatiasu media społecznościowe. Jak wynika właściwie ze wszystkich badań jakościowych oraz ilościowych – przyczyniające się do obniżenia samooceny korzystających z nich osób oraz zwiększające polaryzację społeczną.

I to jest nasza druga rewolucja Gutenberga. Pierwsza, jak już wspomnieliśmy, polegała na tym, że wiedza zastrzeżona dla niewielu, za którą trzeba było dużo zapłacić – zarówno w zakresie kształcenia się, jak i dostępu do słowa pisanego – staje się przystępna, łatwa w dystrybucji i niepodatna na reglamentację. Rewolucja Jana Husa na początku XV wieku była nieudana między innymi dlatego, że nie miał dostępu do narzędzi powielania swoich idei, z których sto lat później korzystał już Marcin Luter. Jego idee, wzmocnione nową, szybko rozpowszechniającą wiedzę technologią wywołały reformację, rozpad katolicko-politycznych więzi społecznych, wojny reli­gijne i cały szereg niemożliwych do zatrzymania następstw ideowych. W sposób oczywisty internet robi to samo, tylko na sterydach. Gdy zaczynałem uczyć się prawa, normą było pisanie na maszynie, mieliśmy bibliotekę, w której były kodeksy, ale do której nie można było wejść ot tak, z ulicy. Teraz, gdy dyskutujemy o kwestiach praworządności, na X-ie mam całą masę specjalistów, którzy cytują przepisy ustawy zasadniczej, próbując udowodnić, że się mylę, bo mają dostęp do tej skumulowanej wiedzy w kilka sekund. Tak samo jest z lekarzami. Nie bez powodu łacina pojawia się w prawie i w medycynie – to rodzaj kodu kulturowego, który symbolizował hermetyczność tych zawodów. To już nie działa, bo wszyscy możemy przeczytać ulotkę leku albo artykuł w „Lancecie”. Takie łatwe rozprzestrzenianie się wiedzy w społeczeństwie tworzy pozorną równość, powierzchowny egalitaryzm. Czyli po raz kolejny osłabia zaufanie do autorytetów, którym publicznie można powiedzieć „sprawdzam”. Media społecznościowe i internet dodatkowo działają na poziomie emocjonalnym, przyczyniając się do zburzenia koncepcji człowieka jako zwierzęcia racjonalnego.

Przez całe stulecia naturalnym narzędziem porządkowania świata była narracja, opowieść. Taka, która posiada początek, rozwinięcie i koniec – zazwyczaj związany z morałem. Widzimy ten mechanizm również na poziomie psychologicznym w narracyjnej koncepcji osobowości. Życie jest łatwiejsze do zrozumienia, gdy tworzymy z niego spójną opowieść.

Ty też w ten sposób opowiadasz sobie życie?

Mógłbym to zrobić. W tym ujęciu jestem chłopakiem, który wychował się na prowincji, następnie, realizując swoje aspiracje, piął się do góry i doszedł do jakiegoś tam sukcesu w Warszawie. Jednak da się tę opowieść przedstawić inaczej. Może jestem jak tytułowy „tańczący jastrząb” z powieści Juliana Kawalca? Przez całe życie się z czymś szarpię, żeby coś komuś udowodnić? A na końcu jak ten jastrząb, który umiera w szaleńczym tańcu, umieram, bo ciągle mi mało. To tylko przykład, w którym opowiadam to samo życie w formule dwóch narracji, ale fakt, że w ogóle mogę to zrobić, zakłada, że ja, który opowiadam, i ty, który słuchasz, godzimy się na jakieś wspólne punkty odniesienia. Nie da się znaleźć takiego porządku ani zgody co do punktów odniesienia w świecie internetowej rolki, która jest zaprzeczeniem uporządkowanej narracji. A przecież chrześcijaństwo z linearną koncepcją czasu, a nie cyklicznością, też jest narracją. Świat się zaczął, miał punkt kulminacyjny i kiedyś się skończy. To daje spokój, poczucie następstwa zdarzeń. Rolka internetowa, seria niepowiązanych, nieuporządkowanych elementów, nie ma początku, kulminacji i finału. Jest symbolem chaosu, w którym współcześnie żyjemy.

Cały kalendarz liturgiczny skonstruowany jest w ten uporządkowany sposób – wpisany w cykle pór roku, które jednak pokazują nadchodzący „finał”. Paruzję.

Cykliczność wpisana w linearność to z kolei dziedzictwo czasów pogańskich, ale mniejsza z tym. Wróćmy do Face­booka, TikToka, Instagrama. Media społecznościowe z koncepcją „rolki” niszczą jakąkolwiek potrzebę narracji. Kiedy w niekończącym się streamie treści widzę najpierw puchatego kotka, później umierającego ukraińskiego żołnierza, a jeszcze później dziecko śpiewające w Mam talent!, to mój umysł, ewolucyjnie przystosowany do nałożenia na to jakiejś ramy narracyjnej, zwyczajnie się poddaje. To są niepowiązane ze sobą kawałki informacji, których nie da się opowiedzieć. Jeżeli ktoś kształcił się przed epoką internetu 5G, może sobie poradzić, bo ma inne punkty odniesienia. Ale co z młodym człowiekiem, który od przedszkola ma nieustanny kontakt z tak nieuporządkowaną rzeczywistością? Z brakiem linearności? Z internetowym stroboskopem, który rzuca światło na rzeczy niepowiązane ze sobą niczym poza tym, że generują nasze zaangażowanie? Byung-Chul Han, niemiecki filo­zof koreańskiego pochodzenia, w eseju Kryzys narracji pisze właśnie o tym, jak zatraciliśmy umiejętność przeobrażenia społeczeństwa informacyjnego z powrotem we wspólnotę opowieści. Gdy jako dzieciak czytałem Trylogię Sienkiewicza, szedłem przez wielką powieść, która prowadziła mnie logiczną drogą do finału. Teraz młodzi ludzie kontaktują się z czymś innym. Głównie obrazem, urywkiem historii, upokorzeniem słowa. Z punktową emocją.

Jacek Dukaj przestrzegał przed takim światem w eseju Po piśmie. Jego zdaniem przyszłość to czas postnarracji.

Han dodaje do jego refleksji coś jeszcze – nie tylko obraz zastępuje słowo, przez co przestajemy potrzebować pisma, ale również zamiast świadkami opowieści, stajemy się w życiu społecznym świadkami chaotycznego streamu docierających do nas impulsów. Internet jest intertekstualny. Gdy wchodzę do sieci, nie widzę żadnej drogi, którą miałbym pójść. Jedna strona odsyła mnie do kolejnej, tamta do następnej, i tak bez końca. Jedyna logika, która w tym świecie istnieje, to miara czasu, który algorytmy przekładają na nasze zaangażowanie. Im dłużej i częściej oglądam bądź klikam w jakieś materiały, tym więcej ich otrzymuję.

A może jesteśmy u kresu tego przesilenia? Nie masz poczucia, że bodźców jest już zbyt wiele i ludzie powoli zaczynają szukać alternatywy w postaci prostych opowieści? Chyba nie bez powodu najczęściej usuwaną aplikacją z naszych smartfonów w 2023 roku był Instagram. Są tacy, którzy uważają, że wbrew pozorom nie ma się z czego cieszyć, bo w miejsce pluralizmu paradygmatów przyjdzie coś jeszcze gorszego – autorytaryzm.

To nie jest wykluczone. Gdy ktoś diagnozuje upadek dotychczasowych paradygmatów myślenia, nie musi to być tylko lament katolika, który czuje, że traci przewagę kulturową. Być może to próba spojrzenia na szersze procesy społeczne. Bez względu na swoją wiarę widzę, że świat rozpadł się na niepasujące do siebie kawałki, zadaję więc sobie pytanie: co z tym zrobić?

Jakie są opcje?

Jedna to taka, żeby nie robić nic. Może przemiany kulturowe, na które narzekamy, są jak proces geologiczny? Płyty tektoniczne się ruszają, skały doznają erozji, rzeki obierają nowe koryta. I co? Jakoś z tym żyjemy, bo nie bardzo możemy cokolwiek zrobić. Myślę jednak, że to nie jest dobra odpowiedź.

Dlaczego?

Bo patrzę na normy i instytucje przez pryzmat teorii ewolucji. Tak jak oko czy kciuk są adaptacjami organizmu do otoczenia, które pomagają mu lepiej sobie z tym otoczeniem radzić, podobnie na poziomie kultury normy, instytucje, prawo, porządek aksjologiczny są adaptacjami, które pomagają radzić sobie z rzeczywistością. Niektóre z nich robią to lepiej, inne gorzej. Weźmy przykład instytucji małżeństwa. Upraszczając, mamy dwa modele: monogamiczny i poligamiczny, jednak monogamia dominuje w większości społeczeństw. Jest tak najprawdopodobniej dlatego, że monogamia wywołuje mniej konfliktów. Przy w miarę równej liczbie kobiet i mężczyzn w danej społeczności, gdy część „samców” ma dostęp do większej liczby „samic”, reszta go nie ma i pozostaje sfrustrowana, z czego rodzą się spory, walki i agresja. Są całe opracowania naukowe stawiające tezę, że ludzkość przeszła od poligamii do monogamii właśnie ze względu na trudną do zniesienia skalę wewnętrznej konkurencji – nie był to więc przypadek, ale wybór lepszej ewolucyjnie formy. I tak można spojrzeć na wszystkie zjawiska kulturowe. Lepsza jest dla nas dyktatura czy trójpodział władzy? System autorytarny, który centralnie przetwarza informacje ze świata zewnętrznego i pomaga się do niego dostosować, tworząc plany pięcio- lub dziesięcio­letnie, czy może demokracja z rozproszonym systemem władzy, który lokalnie stara się dostosować do niepewnego otoczenia zewnętrznego i rozpoznać czyhające zagrożenia?

Jak to się ma do naszej dyskusji o cywilizacji opartej na religii chrześcijańskiej?

Możemy zapytać: czy to, że religijność zanika, to ewolucyjnie dobrze czy źle? Skoro religia – narzędzie zaspokajania pewnych potrzeb, między innymi nakładająca porządek na świat i ułatwiająca dokonywanie wyborów moralnych – upadła, to czy zniknęły również te potrzeby, które przez wieki zaspokajała? Moim zdaniem nie. To pozwala nam zrozumieć, dlaczego w miejsce instytucjonalnej religii wchodzą quasi-religie, czyli na przykład ideologie. Stąd lęk, że gdy zamkniemy ostatni kościół, a chaos świata i przebodźcowanie informacjami będą nie do zniesienia, przyjdzie ktoś, kto nas wszystkich weźmie za gardło. Znajdzie i narzuci narrację, nawet za cenę pozbycia się tych, którzy jej nie przyjmą.

Hitler dla swoich zwolenników w Republice Weimarskiej był właśnie kimś, kto pozwalał odnaleźć porządek w państwie hiperinflacji, zszarganej dumy i przestępczości.

Otóż to. Myślę, że to być może najważniejszy punkt odniesienia całej naszej rozmowy. Chaos kontra narzucony porządek. Czy lepszy jest chaos, z którym każdy radzi sobie indywidualnie, ale żyje w jakiejś wolności, czy porządek, który został ustanowiony siłą z góry, więc odziera nas z indywidualnej wolności? Jednym z powodów upadku religii jest to, że za bardzo się usztywniła, niebezpiecznie zbliżając się do ideologii. Reakcje papiestwa w wieku XIX na zmieniający się świat są tego przykładem. Zamiast hermeneutycznie dostosować się do rzeczywistości, Watykan wydawał kolejne sylabusy definiujące wroga. To uniwersalna reakcja ideologii na rosnącą entropię. Skoro tracę panowanie, buduję mury. Jak w American Beauty: homoseksualny ojciec tłamsi swoje preferencje, a gdy zaczyna podejrzewać o nie syna, rusza do walki z jego wyborami, usztywniając się jeszcze bardziej.

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

ROZMOWA DRUGA

CZY PRYMAS POWINIEN ZAŁOŻYĆ KONTO NA TIKTOKU I DLACZEGO SEQUEL STAREGO TESTAMENTU OKAZAŁ SIĘ HITEM

Dostępne w wersji pełnej

ROZMOWA TRZECIA

KURCZY SIĘ PRZESTRZEŃ NA DOGMAT, A NADLUDZIE GRASUJĄ PO YOUTUBIE

Dostępne w wersji pełnej

ROZMOWA CZWARTA

MARKS, BÓG I SEKS

Dostępne w wersji pełnej

ROZMOWA PIĄTA

O TAGOWANIU LUDZI I O TYM, W KTÓREJ BAŃCE JEST WIĘCEJ ZAROZUMIALCÓW

Dostępne w wersji pełnej

ROZMOWA SZÓSTA

MAXIMUS, PAN COGITO I PŁÓD JAKO PASOŻYT

Dostępne w wersji pełnej

ROZMOWA SIÓDMA

DLACZEGO BOIMY SIĘ OPUBLIKOWAĆ TĘ KSIĄŻKĘ

Dostępne w wersji pełnej

ROZMOWA ÓSMA

WIELCY NAUKOWCY CZĘSTO WIERZĄ W BOGA, A KLASA ŚREDNIA NIE

Dostępne w wersji pełnej

ROZMOWA DZIEWIĄTA

O APOSTAZJI, EKSPERYMENCIE MILGRAMA I O TYM, CZY JEZUS PALIŁBY ZIOŁO

Dostępne w wersji pełnej